Wunder

Jahresausstellung des Fachbereichs Kunst mit Arbeiten der Schülerinnen und Schüler der Deutschen Schule Athen. Ab 29. März im Foyer der DSA

Mal ehrlich und mit Vernunft besehen: Wunder gibt es doch gar nicht, oder glauben Sie noch daran, es könnten Wunder geschehen? Das ist was für Kinder, für Träumer, für religiöse Fanatiker. In unserer Welt, in der wir alles rational begründen und beweisen können, haben Wunder nichts zu suchen.

Und doch, oh Wunder, nehmen sie immer wieder großen Raum ein, in unserem Denken. In Krisenzeiten ganz besonders, da erobert sich der Gedanke, hier könnte nur noch ein Wunder helfen, eine sehr hartnäckige Beständigkeit. Wundertätige Ikonen kommen zu großen Ehren, Heilige werden angerufen, Votivtäfelchen und Kerzen gespendet. Auch hilft es, sich in Wunderwelten zu flüchten, wie Alice im Land der Kartenspielköniginnen und der verrückten Hutmacher, oder in Gedanken schier Unerfüllbares wahr werden zu lassen zum Beispiel durch Aladdins Wunderlampe. Zaubern wie Harry Potter müsste man können und die blauen Wunder, die wir in letzter Zeit dauernd erleben müssen, in angenehme, wunderbare Erscheinungen umwandeln können. Hätten wir doch ab und zu das eine oder andere Wundermittel zur Hand…

So oder ähnlich träumen wir uns dieses Schuljahr durch den Kunstunterricht. Es ist schon viel Spannendes entstanden, das ab 29. März im Foyer der DSA zu sehen sein wird. Sie sind alle herzlich eingeladen und Sie werden sehen, es geschehen noch Zeiten und Wunder!

Für die Fachschaft Kunst, Charlotte Enzmann

Η Κατερίνα – Ολυμπία Δασκαλάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1987 και αποφοίτησε το 2005 από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (Ε.Μ.Π), απ’ όπου αποφοίτησε το 2011. Τον ίδιο χρόνο έλαβε διάκριση για τη διπλωματική της εργασία.

Από το 2012 ασκεί το επάγγελμα του Αρχιτέκτονα Μηχανικού ως ελεύθερος επαγγελματίας σε ιδιωτικές αρχιτεκτονικές μελέτες και με συμμετοχές σε Διεθνείς Αρχιτεκτονικούς Διαγωνισμούς. Παράλληλα έχει συνεργαστεί με πολλά αρχιτεκτονικά γραφεία για μελέτες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 2012 τιμήθηκε με έπαινο στον Πανευρωπαϊκό Αρχιτεκτονικό Διαγωνισμό για την ανάπλαση της περιοχής Παλλουρόκαμπος στα Λατσιά της Κύπρου, το 2013 με το 1ο βραβείο στον Πανελλήνιο Αρχιτεκτονικό Διαγωνισμό «ΗράκλειοΧ4» στην Κρήτη, ενώ το 2014 έλαβε τιμητική διάκριση στο Διεθνή Αρχιτεκτονικό Διαγωνισμό «Δημιουργία Μουσείου για την Αξιοποίηση της Αργούς» στο Βόλο. Οι δύο μελέτες επιλέχτηκαν και παρουσιάστηκαν στην 8η Μπιενάλλε Νέων Ελλήνων Αρχιτεκτόνων το Σεπτέμβριο του 2015. Η συμμετοχή της στο Διεθνή Αρχιτεκτονικό Διαγωνισμό «Bauhaus Museum in Dessau» βραβεύτηκε με έπαινο στα «Βραβεία ΔΟΜΕΣ 2016».

Η εργασία της έχει παρουσιαστεί σε Εκθέσεις Αρχιτεκτονικής και έχει δημοσιευτεί σε Αρχιτεκτονικά περιοδικά.

Είναι αδερφή της Μυρσίνης Δασκαλάκη (απόφοιτος 2002).

Η Κατερίνα Δασκαλάκη ανέλαβε την γενική ανακαίνιση των υπαίθριων χώρων της DSA…

Ο Φοίβος Παπαδάκης γεννήθηκε το 1992 και αποφοίτησε από την Σχολή το 2010. Είναι γιός του δημοσιογράφου του ΑΝΤ1 Γιώργου Παπαδάκη και της συζύγου του, Τίνας Παπαδέλη και έχει δύο αδέρφια τον Ιάσονα και τον Κωνσταντίνο. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Το 2010 και όντας πρωτοετής αποφάσισε να ξεκινήσει την επαγγελματική του πορεία στο χώρο της δημοσιογραφίας. Κάπως έτσι βρέθηκε συντάκτης στο newsbeast.gr, στη συνέχεια εργάστηκε στο vice.gr, καθώς και στο newpost.gr.

Ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο King’s college του Λονδίνου και στη συνέχεια του έγινε πρόταση στο ίδιο πανεπιστήμιο να κάνει διδακτορικό. Τελικά δέχτηκε την πρόταση του πανεπιστημίου και για δυο χρόνια δούλεψε ως ερευνητής στο επιστημονικό πεδίο των «Digital humanities».

Το καλοκαίρι του 2021 έκανε και τις πρώτες του τηλεοπτικές εμφανίσεις στο καλοκαιρινό πρόγραμμα του ΑΝΤ1 δίπλα στον Νίκο Ρογκάκο και τον Παναγιώτη Στάθη, ως σχολιαστής της επικαιρότητας.

Ο Γιάννης Πίσσης γεννήθηκε το 1977 στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη ΓΣΑ το 1995. Σπούδασε Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και Μηχανικός Υπολογιστών στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (1995-2000) και «Ιστορία και Φιλοσοφία των Επιστημών και της Τεχνολογίας» στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Πολυτεχνείου και του Πανεπιστημίου Αθηνών (2000-2002). Συνέχισε τις σπουδές του στο Βερολίνο με υποτροφία του DAAD και εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή στο Ινστιτούτο Φιλοσοφίας του Ελεύθερου Πανεπιστημίου (2010). Δίδαξε φιλοσοφία στα Πανεπιστήμια Αθηνών (2011), Κρήτης (2012), Πάτρας (2016/17) και Τύμπιγκεν (2012/13). Το 2017 εκλέχτηκε Επίκουρος Καθηγητής «Λογικής, Μεταφυσικής και Φιλοσοφίας των Επιστημών» στο Τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κρήτης.

Στα ερευνητικά του ενδιαφέροντα περιλαμβάνονται η κλασική γερμανική φιλοσοφία, η ιστορία και φιλοσοφία της λογικής, των μαθηματικών και των φυσικών επιστημών.

Έχει δημοσιεύσει τη μονογραφία «Kants transzendentale Dialektik. Zu ihrer systematischen Bedeutung» (Βερολίνο/Βοστώνη: Walter de Gruyter, 2012• Kantstudien-Ergänzungshefte, τόμ. 169) και έχει μεταφράσει στα ελληνικά δοκίμια του Καντ με εισαγωγή και ερμηνευτικά σχόλια: «Τέσσερα δοκίμια κριτικής φιλοσοφίας» (Αθήνα: νήσος, 2012).

Είναι παντρεμένος με την αρχιτεκτόνισσα Λίνα Δήμα και έχουν ένα γιο, τον Λεωνίδα, μαθητή της ΓΣΑ.

Το πιο χαρακτηριστικό ίσως στοιχείο του “Ball der Dörpfeldianer” είναι η εκάστοτε αφίσα του.

Ποιός δεν έχει προσέξει τη χορευτική φιγούρα στις διάφορες παραλλαγές της, με φόντο ή χωρίς, γραμμική ή πλακάτη, μονόχρωμη ή πολύχρωμη, μονή ή πολλαπλή, πάντα όμως η ίδια, αποτελώντας τον συνδετικό κρίκο του ενός χορού με τον άλλο. Τι πιο δυνατό σημειολογικό στοιχείο για ένα θεσμό από την επανάληψη ενός βασικού μοτίβου σε παραλλαγή. Σκεφθείτε τα brand names μεγάλων εταιρειών που παραλάσσονται κι εκμοντερνίζονται, αλλά τα βασικά τους χαρακτηριστικά μένουν πάντα ίδια!

Πώς όμως φθάσαμε στο μοτίβο αυτό; Ποιά ήταν η γενεσιουργός αιτία του;

Ήταν αρχές του 1993! Η αναγέννηση του “Ball der Dörpfeldianer” ήταν πρωταρχικός στόχος του Δ.Σ. που από το 1990 είχε αναλάβει τον Σ.Α.Γ.Σ.Α. υποσχόμενο την αναμόρφωση και ενδυνάμωσή του (και τόκανε!).

Ο τότε Πρόεδρος Γ.Ιωαννίδης φροντίζοντας για όλα, σκέφτηκε, ότι καλό θα ήταν να υπάρχει και μία αφίσα που θα τοποθετούνταν σε διάφορα μέρη, όπως καταστήματα, βιβλιοπωλεία κλπ. διαφημίζοντας τον …υπό εκκόλαψη θεσμό. Τελευταία στγμή όμως ποιός θα την σχεδίαζε; Μήπως θάπρεπε να ήταν απλά γραφική; Μοιράζοντας τις σκέψεις του με το υπόλοιπο Δ.Σ., ο Αντιπρόεδρος θυμήθηκε την εντύπωση που του είχε κάνει για την κίνησή του ένας πίνακας του Derain με τίτλο «Βακχικός Χορός» στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης. Έψαξαν λοιπόν μαζί στο σχετικό λεύκωμα του Μουσείου, μήπως και ήταν στα παρουσιαζόμενα έργα και, ώ του θαύματος, εκεί στη σελίδα 271 νάσου η κόκκινη φιγούρα στο μπλέ περίγυρο.

Αυτό ήταν! Ο πίνακας φωτογραφήθηκε, αποκόπηκε το μεσαίο τμήμα του με τη φιγούρα, αφήνοντας απ’έξω τα υπόλοιπα χρώματα και η πρώτη αφίσα ήταν έτοιμη. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά αφού προβλεπόταν κι η έκδοση ενός προγράμματος του χορού, η αφίσα έγινε κι εξώφυλλο.

Όταν μετά από δύο χρόνια, το 1995, ήρθε η ώρα για τον επόμενο χορό, επικράτησε προβληματισμός για την αφίσα. Θάπρεπε άραγε να είναι κάτι άλλο ή το ίδιο; Η μία μερίδα υποστήριζε τον νεωτερισμό η δεύτερη τη δύναμη του «οικείου», που χαρακτηρίζει τους θεσμούς. Η λύση δόθηκε συμβιβαστικά: το ίδιο μοτίβο σε νέα σύνθεση. Η απόφοιτος Χ.Κάμαρη-Παπαμητροπούλου (72) ανέλαβε τη σύνθεση. Απομόνωσε τη φιγούρα, την έβαψε κίτρινη κροκί και της έβαλε πράσινη σκιά, τυπώνοντας το σύνολο όχι στο κέντρο, αλλά μονόπαντο αριστερά, σε μπλέ φόντο. Η δεύτερη αφίσα και το πρώτο βήμα της θεσμοθέτησης έγραψαν ιστορία.

Ο προβληματισμός ξανάρθε το 1997, αφού ο χορός θα ήταν ο Χορός του Ιωβη¬λαίου της ΓΣΑ. Χορηγός της έκδοσης της αφίσας και των εντύπων ήταν ενός άλλου αποφοίτου, του Ι. Παπαγιαννακόπουλου (75). Το δημιουργικό τμήμα της εταιρείας του σκέφτηκε για τον εορτασμό του γεγονότος τον …χαρτοπόλεμο. Μία σύνθεση από μικρά πολύχρωμα κομφετί, στους τόνους του πράσινου για τη φιγούρα, τού κόκκινου που βαθμιαία περνά στο κίτρινο για τον περίγυρο και του εκρού για το φόντο κι η εορταστική αφίσα ήταν εκεί.

Από τότε η φιγούρα του Derain θεωρείται must και η ύπαρξή της δεν αμφισβητείται. Το 1999 εμφανίζεται σε μορφή τριών φιγούρων σε περίγραμμα, διαφορετικού χρώματος η καθεμία, δίχως περίγυρο πια, σε μονόχρωμο μεταλλικό φόντο, το 2001 ως περίγραμμα υδατογραφίας σε φόντο τεσσάρων τετραγώνων διαφορετικού χρώματος, ενώ το 2003 που αναλαμβάνει πια το δημιουργικό τμήμα του χορηγου POSTSCRIPTUM, η λευκή φιγουρα με μαύρο διακοπτομένο περίγραμμα «μπαίνει» σε κίτρινο «κάδρο» κι αυτό με μαύρο περίγραμμα, ακροπατώντας και στο κόκκινο φόντο της όλης σύνθεσης, και το 2005 αποκτά ασημένιο διακοπτόμενο περίγραμμα, δίχως εσωτερική χρωματική πλήρωση, και ξεπηδά μέσα από έναν κύκλο 4 παλ χρωμάτων, κρατώντας δύο μπαλόνια, όλα σε πορτοκαλλί φόντο.

Η αφίσα του εορτασμού του Ιωβηλαίου των 50 ετών από την ίδρυση του Συλλόγου θέλησε να «υποψιάσει» το κοινό για τη σημασία της ημέρας. Μωβ σκούρα φιγούρα σε τυρκουάζ περίγυρο και μωβ ανοικτό φόντο με μια τούρτα με κεράκια για τα 50 χρόνια του Σ.Α.Γ.Σ.Α.

Και φθάνουμε στη φετινή αφίσα, όπου η φιγούρα αποκτά «παιχνιδιάρικη» διάθεση σε τόνους του μπλέ και αντίστοιχο πιο ανοικτό φόντο.

Ο Horst Breckwoldt γεννήθηκε το 1928 στο Bielefeld. Το 1946 πήρε το Abitur και σπούδασε Λατινικά, Αγγλική Λογοτεχνία και Φιλοσοφία στο Marburg, στο Αμβούργο και στο Cambridge με υποτροφία. Αμέσως μετά εργάστηκε ως καθηγητής και σύμβουλος στο Δημοτικό Γυμνάσιο του Bielefeld.

Την περίοδο 1962-1969 ήρθε στη Γερμανική Σχολή Αθηνών και την αμέσως επόμενη διετία επέστρεψε στη Γερμανία ως αναπληρωτής διευθυντής στο Γυμνάσιο του Röttgen στη Βόννη. Την τετραετία 1969-1973 ήταν διευθυντής του Γερμανικού Τμήματος του Lycee International Paris στη Γαλλία και αμέσως μετά έως το 1980 διευθυντής της Γερμανικής Σχολής της Washington.

Από το 1980 έως το 1985 ήταν στην Αθήνα σαν εκπρόσωπος του Ιδρύματος Konrad Adenauer για την Ελλάδα και την Κύπρο και από το 1980 έγινε συντονιστής και διευθυντής τουρισμού μιάς αμερικάνικης τουριστικής εταιρείας των ΗΠΑ στο New Jersey, ενώ μετά από την θητεία του αυτή επέστρεψε στη Βόννη.

Ο Walter Heller γεννήθηκε το 1932 στο Rhön του Hessen και πήγε σχολείο στο humanistisches Gymnasium στη Fulda. Σπούδασε Γερμανική Φιλολογία, Ιστορία, Φιλοσοφία και Πολιτικές Επιστήμες στο Würzburg και στο Marburg.

Το 1958 είχε την πρώτη του επαφή με την Ελλάδα όταν ήρθε για δύο μήνες στην Γερμανική Σχολή Αθηνών. Μεταξύ 1960 και 1963 ήταν υπεύθυνος της ανέγερσης του κρατικού οικοτροφείου στο Rotenburg (στον ποταμό Fulda) και από το 1963 έως το 1970 δίδαξε στη Γερμανική Σχολή στην Αθήνα. Το 1970 επέστρεψε στη Γερμανία και έως το 1994 δίδαξε στο Freiherr-vom-Stein-Gymnasium στη Fulda.

Δημοσίευσε δύο τόμους με ποιήματα, ένα βιβλίο για το χιούμορ της περιοχής του «Rhöner Humor», το αυτοβιογραφικό διήγημα «Findlinge», ένα ταξειδιωτικό ημερολόγιο από την πρώτη του επίσκεψη στην Αθήνα το 1958 «Griechischer Herbst» και το μυθιστόρημα «Kaspar Maul». Το 2003 βραβεύθηκε με το Kulturpreis της πόλης της Fulda.

Σχετικές ειδήσεις…

Helmut Beckmann ist in der Stadt Hagen, Nordhein/Westfalen geboren. Sein Vater, Diplomingenieur, Dozent an der Universität Mannheim ist während des ersten Weltkrieges, 1918 in Frankreich gefallen, sodass der Junge bei den Eltern seiner Mutter aufwuchs. Ab dem Alter der 13 Jahre hat er sich als Posaunist einen Namen gemacht. Die große Liebe für die klassische Musik vererbte ihm seine Mutter –bewährte Pianistin im deutschen Raum-, die 1956 verstarb. Er besuchte das humanistische Gymnasium in Hagen und hat Philosophie, Archäologie, Klassische Sprachen und Deutsche Philologie in Breslau (aktuell Wroslaw, Polen) und Köln studiert.

Er war 1940-43 als Blutsträger unter anderem auch in Griechenland (in Kreta und Athen), wo er Vorträge hielt und Fremdenführungen in archäologischen Städten zur Weiterbildung der deutschen Soldaten veranstaltete. 1945 wurde er –ohne politische Vergangenheit- von der amerikanischen Kriegsgefangenschaft befreit. Er hatte die Erteilung des Offizierranges durch die Nazistreitkräfte- trotz seines Bildungsniveaus- abgelehnt.

1946-57 als Studienrat am Dörpfeld-Gymnasium Wuppertal. 1957-67 am Dörpfled-Gymnasium, Deutsche Schule Athen, bis 1961 als Studienrat für Lateinisch, Griechisch u. Deutsch. 1961-1967 als Direktor (Amtsbezeichnung: Oberstudiendirektor, OStD) tätig.

Nach langjährigen, persönlichen Bemühungen legte er den Grundstein (66) der DSA in Maroussi bei Athen.

1968-79, Schulleiter des humanistischen Gymnasiums Konrad Duden in Wesel (NRW), bis zu seiner Pensionierung.

Er ist der lateinischen und altgriechischen Sprache mächtig.

Er hat sich u.a. mit der Neugriechischen Literatur beschäftigt und deren Geschichte ins Deutsche übersetzt, außerdem schreibt er seit 2004 Poesie und Prosa für den Frieling-Verlag, Berlin, Steglitz.

Er ist mit seiner ehemaligen griechischen Schülerin, Dolly Kongou-Beckmann, (Jahrgang 1966), einer promovierten Juristin, verheiratet. Sie leben seit 13 Jahren in München, in Lugano/Tessin, Schweiz und in Vouliagmeni/Attika.

Ο Günter Dietz γεννήθηκε στις 13 Απριλίου 1930 στην Καρλσρούη και πήγε στο (altsprachlichen) Bismark Gymnasium. Σπούδασε Κλασσική και Γερμανική Φιλολογία και Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Freiburg (Breisgau) από το 1949 έως το 1954, ενώ η διδακτορική του διατριβή υπό τον Karl Büchner είχε σαν αντικείμενο τα γράμματα του ιστορικού Σαλούστιου προς τον Ιούλιο Καίσαρα.

Από το 1958 έως το 1964 δίδαξε στη Γερμανική Σχολή Αθηνών και κατά το διάστημα εκείνο γνώρισε τον Οδυσσέα Ελύτη και μετέφρασε στα γερμανικά το έργο του «Αξιον Εστί» (1969 και σε δύο γλώσσες το 2001).

Μετά την επιστροφή του στη Γερμανία διετέλεσε για 21 χρόνια διευθυντής του Heidelberger Kursfürst-Friedrich-Gymnasium.

Ποιητικά του έργα τα «Rot und Schwarz in die Nacht» (1958), «Scholien. Gedichte» (1968) κ.α. ενώ δημοσίευσε δοκίμια πάνω στο έργο του Όμηρου («Menschenwürde bei Homer», 2000).

Πέραν του «Αξιον Εστί» μετέφρασε στα γερμανικά πολλά έργα του Ελύτη, του Γιώργου Σεφέρη, του Γιάννη Ρίτσου («Μαρτυρίες», 2009 με την Andrea Schellinger), κ.α.

Τον Δεκέμβριο του 2005 βραβεύθηκε με το 4^ο Γερμανο-Ελληνικό Βραβείο Μετάφρασης από κοινού από το «Ινστιτούτο Γκαίτε» και το «Εθνικό Κέντρο Βιβλίου» σε συνεργασία με το «Literaturhaus München» για το μεταφραστικό του αλλά και το ποιητικό του έργο.

Ο Günter Dietz μας “άφησε” το 2017 και η Andrea Schellinger μας έστειλε ένα βιογραφικό του:

Günter Dietz (1930-2017)

Am 13. Mai 2017 ist Günter Dietz, von 1958-1964 Lehrer an der DSA, in seinem Heidelberger Haus nach einem erfüllten Leben friedlich verstorben, bis zuletzt umsorgt von seiner Frau Hildegard. Zwei Jahre nach der Wiedereröffnung der Schule 1956 hatte der damalige Leiter Helmut Flume den frischpromovierten Altphilologen nach Athen geholt.

Die Erfahrung im „Südland” hat Günter Dietz und sein anschließendes Leben und Werk nachhaltig geprägt. Er hinterlässt Kollegen, die ihm – zuletzt von 1972-1993 Direktor des humanistischen Kurfürst-Friedrich-Gymnasiums Heidelberg – hohe Wertschätzung entgegenbrachten, genau wie zahlreiche Schüler in Athen, Karlsruhe und Heidelberg, die noch lange nach dem Abitur vielfältig mit ihm in Verbindung standen. Darüber hinaus hat er ein facettenreiches Œu¬v¬re geschaffen, nicht nur als Altphilologe (z.B. „Menschenwürde bei Homer”, 2001; „Grenzsituationen und neues Ethos”, 2005) oder Lyriker (zuletzt: „Wundpsalmen. Ausgewählte Gedichte”, 2004), sondern auch als Übersetzer moderner griechischer Lyrik und Prosa; für ihn war Griechisch die „Grundsprache Europas”. Schon während seiner Athener Zeit befasste er sich mit der Übertragung von Odysseas Elytis´ Epos „Gepriesen Sei – To Axion Esti”, die er damals mit dem Autor persönlich durchsprach und bald darauf publizierte, lange vor der Verleihung des Literaturnobelpreises an den Dichter. Seine Übertragung der „Zeugenaussagen” von Jannis Ritsos konnte er noch 2009 persönlich im Clubhaus von „Philadelphia” vorstellen. Für sein übersetzerisches Gesamtwerk erhielt er 2005 den Deutsch-Griechischen Übersetzerpreis.

Günter Dietz wird uns als inspirierender Lehrer (daskalos) und als Persönlichkeit des deutsch-griechischen Kulturaustauschs immer in Erinnerung bleiben.

A.Schellinger

Ο Götz Funck γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1943 στο Glogau της Πολωνίας, αλλά η οικογένειά του, που ήταν ευπατρίδες, καταγόταν από τη Στουτγκάρδη. Ο πατέρας του υπήρξε συνεργάτης του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας και εξελίχθηκε σε ένα από τα πρώτα στελέχη της τότε Ενωμένης Ευρώπης με αποτέλεσμα ο νεαρός Götz να περάσει τα σχολικά του χρόνια στις Βρυξέλλες και μεγαλώνοντας να εξελιχθεί σε ένα κοσμοπολίτη.

Σπούδασε νομικά, αλλά δεν ακολούθησε καμμία από τις κλασικές σταδιοδρομίες των νομικών και τον κέρδισε ο χώρος των επιμελητηρίων του εξωτερικού ταξιδεύοντας αρχικά στο Αφγανιστάν και μετά στην Ελλάδα στο Ελληνογερμανικό Επιμελητήριο, όπου εργάστηκε ως Rechtsreferendar, δηλαδή ως ασκούμενος δικηγόρος και μετά ως προϊστάμενος της νομικής υπηρεσίας.

Με μία διετή διακοπή μέσα στη δεκαετία του ’70, όπου μετακόμισε στην Τεχεράνη για να ιδρύσει το εκεί επιμελητήριο, επέστρεψε λίγο πριν ξεσπάσει η επανάσταση του Χομεϊνί, αλλά το 1986 ξαναέφυγε πάλι, για το Χονκ Κονγκ αυτήν τη φορά, όπου και ίδρυσε το εκεί επιμελητήριο.

Το 1990 ανέλαβε τη Γενική Διεύθυνση του Ελληνογερμανικού Επιμελητηρίου, επέβαλε ένα ρόλο συμπληρωματικό προς αυτόν των επιχειρήσεων και το ανέδειξε ανάμεσα στα 5 κορυφαία των 80 περίπου γερμανικών επιμελητηρίων στον κόσμο και απετέλεσε πρότυπο manager βοηθώντας σημαντικά στην εξέλιξη των διμερών σχέσεων.

Με την Ελλάδα δέθηκε στενά, παντρεύτηκε Ελληνίδα, έζησε σαν Έλληνας, αγάπησε πολύ τον τόπο και τον βοήθησε. Το 2008 συνταξιοδοτήθηκε απο τη θέση του Γενικού Διευθυντή αλλά μετείχε στο Διοικητικό Συμβούλιο, όπου τελευταία κατείχε τη θέση του Α’ Αντιπροέδρου. Απεβίωσε ξαφνικά στις 28 Απριλίου 2012 σε ηλικία 68 ετών.