Η αύξηση του κοινωνικού επιδόματος στη Γερμανία επαναφέρει μία κλασική συζήτηση: Πρέπει να ενθαρρύνεται η εργασία ή η αποχή από την εργασία; Ή μήπως πρόκειται για λάθος συζήτηση;
Ήταν μία σημαντική προεκλογική υπόσχεση του γερμανικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος (SPD) πριν τις βουλευτικές εκλογές του 2021: Το ελάχιστο προνοιακό επίδομα αντικαθίσταται με ένα νέο βοήθημα που αποκαλείται «Επίδομα του Πολίτη» (Bürgergeld)– ακριβώς γιατί φιλοδοξεί να αντιμετωπίσει τον δικαιούχο ως πολίτη, όχι ως επαίτη- και μάλιστα αυτό το επίδομα αυξάνεται σημαντικά, ώστε να ανταποκρίνεται στο υψηλότερο, τα τελευταία χρόνια, κόστος ζωής. Τηρουμένων των αναλογιών θα λέγαμε ότι πρόκειται για ένα επίδομα αντίστοιχο με το «Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα» που καταβάλλεται στην Ελλάδα.
Την προηγούμενη δεκαετία θυμάμαι τη φράση να εκφέρεται συχνά για τους ξένους, τους άλλους: «Γι’ αυτούς η ανθρώπινη ζωή δεν έχει την ίδια αξία». Αφορούσε πάντα μετανάστες κι αλλόθρησκους: Αφγανούς, μουσουλμάνους, μαύρους. Λαούς βγαλμένους από πολέμους, ανέχεια, εξοικειωμένους με τη βία, που πεθαίνουν ή σκοτώνουν για ψύλλου πήδημα, για μια φωτογραφική μηχανή, για μια χούφτα ευρώ. Μου φαινόταν παράδοξο πώς οι φορείς της συγκεκριμένης άποψης απέδιδαν π.χ. λιγότερη οδύνη στη μάνα που έχανε το παιδί της ή μεγαλύτερη κτηνωδία στον δολοφόνο ή στον βιαστή από το Πακιστάν. Συνέκριναν ανθρώπινα χαρακτηριστικά με μαθηματικά σύμβολα:
Δύσκολα θα το παραδεχθούν διάφοροι αρμόδιοι, όμως το επιβεβαιώνουν όσοι το ζουν στο πετσί τους: Το διοικητικό μοντέλο της χώρας είναι ασύμβατο με την ελληνική πραγματικότητα και τα σχεδόν 30 χρόνια εμπειρίας το έχουν αποδείξει. Η Ελλάδα δεν είναι Ελβετία ούτε Γερμανία. Και ούτε μπορεί ούτε πρέπει να γίνει.
Το φθινόπωρο κρύβει πολλούς κινδύνους για τον οδηγό, αφού έχουμε απότομες διακυμάνσεις του καιρού από ζέστη και ηλιοφάνεια σε βροχές, μπουρίνια και καταιγίδες, ενώ αρχίζει και μικραίνει η μέρα. Οι ελληνικοί δρόμοι γίνονται αυτή την εποχή εξαιρετικά ολισθηροί με τις πρώτες σταγόνες, επειδή το οδόστρωμα έχει πιάσει γλίτσα μετά από μία παρατεταμένη περίοδο ανομβρίας.
Ο Σύλλογος Philadelphia εορτάζει εφέτος τα 186 χρόνιαζωής και παρουσίας του Συλλόγου
Την Παρασκευή 1 Σεπτεμβρίου 2023, το Πλοίο Γενικής Υποστήριξης «ΠΕΡΣΕΥΣ», νέα δωρεά της οικογένειας Π. Λασκαρίδη προς το Πολεμικό Ναυτικό, κατέπλευσε στον Ναύσταθμο Σαλαμίνος προκειμένου να δρομολογηθούν οι διαδικασίες παράδοσης στο Πολεμικό Ναυτικό και ένταξής του στον Στόλο, με επίσημη τελετή παραλαβής και ονοματοδοσίας του.
Η σκηνοθέτις και ηθοποιός Έφη Ρευματά (’91) μίλησε στον δημοσιογράφο της Deutsche Welle Γιάννη Παπαδημητρίου (’87) για την εμπειρία της ως βοηθός του διάσημου πρωτοποριακού σκηνοθέτη Frank Castorf, σε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνομιλία η οποία δημοσιεύτηκε στο site της Deutsche Welle στις 11 Ιουλίου, λίγες μέρες δηλαδή πριν τη ριζοσπαστική παράσταση της “Μήδειας”, η οποία ανέβηκε στην Επίδαυρο στις 21 και 22 Ιουλίου.
Oι “Σφήκες”, η ελεύθερη διασκευή της Λένας Κιτσοπούλου (’89) , βασισμένη στο έργο του Αριστοφάνη, που δίχασε κοινό και κριτικούς, έγινε πεδίο μάχης και εξελίχθηκε σε λαϊκό δικαστήριο στα social media μετά την Επίδαυρο, συνεχισε το ταξίδι της με επιλεγμένες στάσεις στην Ελλάδα. Οι τελευταίες παραστάσεις θα ανέβουν σε θέατρα της Αθήνας.
Ο Πλάτωνας και ο Ευαγόρας Παντελούρης γεννήθηκαν σε ένα μικρό χωριό της Εύβοιας, τον Οξύλιθο Κύμης. Εκεί είχε πρωτοδιοριστεί ως δάσκαλος ο Κύπριος πατέρας τους Μιχάλης Παντελούρης. Αργότερα, ακολουθώντας τον πατέρα στις μεταθέσεις του, έζησαν πολλά χρόνια στη Θεσσαλονίκη, την Κύμη και τη Σκύρο και κατέληξαν στην Αθήνα, την Κυψέλη.
Το 1968 δημοσίευσε στο περιοδικό Nature τα αποτελέσματα της έρευνας του για το «άτριχο ποντίκι» (the nude mice) που άνοιξε νέους δρόμους στην ογκολογία και την ανοσολογία.
Στο σχολείο διδασκόταν στην δεκαετία του ’60 και του ’70 χρόνια η «Ανθρωπολογία» του Ευαγόρα Παντελούρη. Ηταν το βιβλίο που είχε συγγράψει ο Ευαγόρας όντας ακόμα φοιτητής της φυσικομαθηματικής. Ειχε λάβει μέρος σε διαγωνισμό του Υπουργείου Παιδείας. Ανατυπωνόταν ακόμα και την περίοδο της δικτατορίας με το γνωστό πουλί και ο Ευαγόρας έστελνε τότε συνεχώς επιστολές διαμαρτυρίας στο Υπουργείο Παιδείας να σηματήσουν την ανατύπωση με το λογότυπο της δικτατορίας. Δεν σταμάτησαν όμως. Τελικά αποσύρθηκε με τη μεταπολίτευση.
Η οικογένεια Alther προέρχεται από το Isengeregg, Eggersriet, και μετακόμισε από εκεί στο Rorschach τον 13ο αιώνα, στο St. Gallen το 1361, στο Trogen το 1402 και αργότερα στο Urnäsch. Το 1379, ο Uli Alther εντάχθηκε στην δικαιοδοσία του κάστρου της πόλης. Μέχρι τα μέσα του 15ου αιώνα, άλλα μέλη της οικογένειας, που ζούσαν στο Egg και στο Hofe Stein, εμφανίζονταν ως κάτοικοι της πόλης. Το 1406 ένας εκπρόσωπος της οικογένειας εμφανίζεται ως μέλος της συντεχνίας των υποδηματοποιών, άλλοι αργότερα ως μέλη της συντεχνίας των κρεοπωλών. Ένας Eglof Alther εμφανίζεται στα τέλη του 16ου αιώνα από το St. Gallen στο Hall στο Τιρόλο, από όπου η οικογένεια μετακόμισε στο Kufstein, στο Kössen, αργότερα στο Ramstein και στο Merzig an der Saar, από εκεί στη Νυρεμβέργη και τελικά εξαπλώθηκε στις ΗΠΑ, όπου υφίσταται ακόμα και σήμερα. Οι σημερινές οικογένειες της οικογένειας ανάγονται στον επικεφαλής της συντεχνίας Bernhard (+1575) και σε αυτόν των κρεοπωλών Ulrich Alther (+1605).