Όπως σας ενημερώσαμε σε προηγούμενο “montags”, το Schulverein άνοιξε τις πόρτες του για συμμετοχή και Ελλήνων και ήδη.άρχισαν να γίνονται οι σχετικές αιτήσεις.

Οι δύο πρώτοι Έλληνες που εντάχθηκαν ήδη στους κόλπους του Schulverein είναι, θα έλεγε κανείς, εμβληματικοί, αφού είναι η Βίκυ Αθανάσογλου, η μακροβιότερη Πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων, και ο δικός μας πρώην Πρόεδρος, Πέτρος Πετρακόπουλος, ο οποίος από την Προεδρία του στο ΣΑΓΣΑ και μετά ασχολήθηκε επισταμένως με το θέμα αυτό.

Συνεπώς ο Πέτρος είναι και ο πρώτος Έλληνας Alumnus, που έγινε μέλος του Schulverein.

Ο Γιώργος Κουμούσης γεννήθηκε στις 10.10.1926.  Πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1938-39 στην Α’ Γυμνασίου και παραμένει έως το έτος 1943-44, στην ΣΤ’  Γυμνασίου.

Σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο ΕΜΠ.

Ιδρυσε την κατασκευαστική εταιρεία “ΑΛΙΑΚΜΩΝ ΑΤΕ”.

Απεβίωσε στις 13.8.1991

(*) εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1940-41 στην 2η τάξη του 8ταξίου (ΣΤ’ Δημοτικού) και παραμένει έως την 5η του 8ταξίου (Γ’ Γυμνασίου) το έτος 1943-44, οπότε αν δεν είχε υποχρεωθεί να φύγει από την Σχολή, η οποία έκλεισε το 1944, θα αποφοιτούσε το 1947.

Ο Γιώργος Παπαδάκης γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη στις 16 Ιουνίου 1930. Ο πατέρας του, που ήταν αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, είχε μετατεθεί εκεί, οπότε και τα τρία παιδιά της οικογένειας παρακολούθησαν το Δημοτικό σχολείο και ακολούθως τόσο ο Γιώργος όσο και η αδελφή του Σοφία εισάγονται στην Γερμανική Σχολή Θεσσαλονίκης στο τότε οκτατάξιο γυμνάσιο-λύκειο, που έχει καθιερωθεί από το 1937.

Ο Πόλεμος τον βρίσκει στην 2η τάξη και δεδομένου ότι η οδηγία προς τους αξιωματικούς ήταν να οργανώσουν την άμυνα κάτω από τον Όλυμπο, όλη η οικογένεια μετακομίζει στην Αθήνα όπου φιλοξενείται σε σπίτια συγγενών.

Ο 10χρονος Γιώργος εγγράφεται στην Γερμανική Σχολή της οδού Αραχώβης αμέσως μόλις ξαναξεκινούν τα μαθήματα, τον Απρίλιο του 1941, όταν δηλαδή οι Γερμανοί μπαίνουν στην Αθήνα (η Γερμανική είχε κλείσει αμέσως μετά την κήρυξη του Πολέμου στην Ελλάδα), αλλά αναγκάζεται το 1944 να ολοκληρώσει το Γυμνάσιο στη Σχολή Μακρή, δεδομένου ότι η Σχολή κλείνει οριστικά.

Μετά τον Πόλεμο εισάγεται στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ.

Ιδρύει μαζί με τον συμμαθητή του, Γιώργο Παμπούκη, τον Λουκά Κυριακόπουλο και τον Άλκη Εξάρχου την Ελληνική Τεχνοδομική, μία από τις σημαντικότερες κατασκευαστικές εταιρείες στην Ελλάδα και αναλαμβάνει μάλιστα την κατασκευή των νέων κτιρίων της Γερμανικής στο Μαρούσι.

Η φωνή του οικιακού υπηρέτη του Κυρίου είναι σαφής και διαυγής. Ο Κύριος μας περιμένει.

Είναι, κατά την άποψή μου, ένα από τα πλέον γοητευτικά αναγνώσματα του Ευαγγελίου της επομένης Κυριακής των Προπατόρων, το Ευαγγέλιο του Μεγάλου Δείπνου [Λουκ. ιδ΄15-24], όπου ο Κύριος προσκαλεί συγκεκριμένα άτομα να γευθούν των εδεσμάτων, και μάλιστα δωρεάν, αλλά αυτά τα άτομα αρνήθησαν: ο πρώτος έπρεπε να οργώση, ο δεύτερος έπρεπε να δοκιμάση τα ζεύγη βοών, που μόλις αγόρασε, ο τρίτος έπρεπε να πάη στον γάμο: <<Γυναίκα έγημα και δια τούτο ου δύναμαι ελθείν>>. Ο Κύριος έδωσε εντολή στον οικιακό υπηρέτη να προσκαλέση στο Δείπνο τους περιθωριακούς: ζητιάνοι, επαίτες, λεπροί, αδύναμοι σωματικώς, εγεύθησαν τελικώς τα εδέσματα του Δείπνου.

Στο ζοφερό και θλιβερό έτος 2023, το οποίο θα μας εγκαταλείψη σε δύο εβδομάδες -θλιβερό και ζοφερό ένεκα των πολλαπλών φονικών περιστατικών, όπως τα Τέμπη με τα αθώα θύματα των νεαρών φοιτητών, τις φονικές πλημμύρες στην Θεσσαλία και τις πυρκαγιές στον Έβρο, με την καταστροφή της πανίδος και χλωρίδος,- φαίνεται ότι χάθηκε η ελπίδα. Το βλέπουμε στην καθημερινότητά μας. Στον μικρόκοσμο και στον μακρόκοσμό μας. Μία παρακμή. Όμως, ο χριστιανός δεν απελπίζεται. Αναμένει τον Κύριο. Ο Παύλος ομιλεί για την ελπίδα όπου στηρίζεται η ζωή του χριστιανού. Αυτή είναι η ελπίδα για την επάνοδο, επιστροφή του Χριστού.

Οι Θεσσαλονικείς τον ερωτούν επιμόνως να τους απαντήση, πότε θα έλθη ο Κύριος. Εκείνος τους απαντά από την Κόρινθο , το 57 μ.Χ., με τρόπο απόλυτο και απότομο: <<Περί δε των χρόνων και των καιρών, αδελφοί, ου χρείαν έχετε ημίν γράφεσθαι. αυτοί γάρ ακριβώς οίδετε ότι η ημέρα κυρία ως κλέπτης εν νυκτί, ούτως έρχεται>>[Α΄Θεσσαλ. ε΄1-2]. Ο Παύλος δεν λέγει εδώ πότε θα έλθη ο Κύριος πάλι. Τουναντίον αποκρούει ρητώς να ορίση τον χρόνο επιστροφής του Κυρίου. Το μόνον για το οποίο ο Παύλος ομιλεί είναι το εξαίφνης. Η ελπίδα αυτή αποτελεί μία εμπειρία της ζωής στην πραγματικότητά της.

Για μένα ο Κύριος ήλθε. Στο πρόσωπο της άγνωστης, ανωνύμου, αγρότισσας συνταξιούχου από το Μεσολόγγι. Εδώρισε όλην την περιουσίαν της για την αγορά ενός νοσοκομειακού. Είναι μία διαφορετική Ελλάδα, μακράν της προβολής και της επικοινωνίας. Μας υπενθυμίζη την χήρα του Κατά Μάρκον Ευαγγελίου, που προβάλη ο Κύριος στους Μαθητές: Όλη την περιουσίαν της , έναν κροδάντη, εδώρισε στον Ναό.

Στις συζητήσεις που γίνονται για τα ομόφυλα ζευγάρια, είτε οι υπέρ είτε οι κατά του θεσμού, απουσιάζει ο Χριστός. Ουδείς τον μνημονεύει. Ουδείς τον ενθυμείται.

Συστήνονται εξεταστικές επιτροπές για τα Τέμπη, ενώ ο Ευρωπαίος εισαγγελέας είναι σαφής και διαυγής: Πρέπει να διωχθούν συγκεκριμένα άτομα για ευθύνες. Θα δήτε, στο τέλος το πόρισμα της Βουλής θα αναδείξη , ότι φταίνε για το δυστύχημα οι επιβάτες που επέλεξαν το τραίνο. Και εδώ απουσιάζει η χριστιανική ηθική.

Εύχομαι όπως ο Νηπιάσας Ιησούς δώσει περισσότερο φώς, υγίεια επ’ άμφω και δύναμι και υπομονή. Kατά τον Πλάτωνα η υπομονή είναι αρετή. Εύχομαι ευφρόσυνα και πνευματοφόρα Χριστούγεννα, έναν ευλογημένον Ενιαυτόν.

Την Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου, ώρα 18.00, θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου της Αναστασίας Δασκαρόλη με τίτλο: «Ούλριχ φον Βιλαμόβιτς-Μέλλεντορφ: Τα ταξίδια του στην Ελλάδα, 1873-1917».

Η συγγραφέας απόφοιτός μας Τάνια Δασκαρόλη (’75), είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΕΚΠΑ.

To βιβλίο θα παρουσιάσουν ο Καθηγητής Αρχαίας Ιστορίας κ. Εμμανουήλ Μικρογιαννάκης, η Διευθύντρια του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου Αθηνών Καθηγήτρια Δρ. Κάτια Σπορν, ο Καθηγητής Φιλοσοφίας κ. Γεώργιος Μποζώνης και η Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Κλασικής Φιλολογίας κ. Σοφία Παπαϊωάννου.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο Μουσείον της Πόλεως των Αθηνών (οδός Ι.Παπαρρηγοπούλου αρ. 5-7, Πλ. Κλαυθμώνος, 105 61 Αθήνα).

Είσοδος ελεύθερη.

Η απόσπαση της προσοχής του οδηγού από τις μεγάλες οθόνες των αυτοκινήτων έχει εξελιχθεί σε σύγχρονη μάστιγα και θεωρείται εξίσου επικίνδυνη με την οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ.

Σε μια τεράστια απειλή για την οδική ασφάλεια έχουν εξελιχθεί οι μεγάλες οθόνες, που υπάρχουν πλέον μέσα σε κάθε σύγχρονο αυτοκίνητο και φροντίζουν για την πληροφόρηση και την ψυχαγωγία οδηγού και επιβατών.

Η διαχείριση ωστόσο μίας οθόνης αφής αποσπά για κάποια πολύτιμα δευτερόλεπτα την προσοχή του οδηγού από τον δρόμο κατά τη διάρκεια των οποίων κινείται το όχημα ουσιαστικά σε τυφλή πορεία. Αυτήν τη στιγμή εκτιμάται, ότι το ένα στα τρία τροχαία ατυχήματα στην Ευρώπη οφείλεται στην έλλειψη προσοχής του οδηγού, ενώ ο βρετανικός οργανισμός οδικής ασφάλειας IAM RoadSmart είχε καταλήξει πριν μερικά χρόνια στο συμπέρασμα, ότι η ενασχόληση με τις οθόνες πολυμέσων του αυτοκινήτου είναι πιο επικίνδυνη από την οδήγηση στο όριο μέθης ή ακόμη και από τη χρήση κάνναβης πριν την οδήγηση!

Δείτε το άρθρο του Πέτρου Πιτσίνη στο ieidiseis.gr…

Η Αιμιλία Σταυρίδη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945 και αποφοίτησε από την Σχολή το 1963. Αρχικά ήθελε να σπουδάσει στην Σχολή καλών Τεχνών ή στην Σχολή Βακαλό εξ αιτίας της κλίσης της προς την ζωγραφική, αλλά η οικογένειά της την οδήγησε στο τότε “Κολλεγιακό”, μετέπειτα Deree. Παππούς της ήταν ο Αλέξανδρος Παπαχελάς και μητέρα της η Σίσσυ (Αθανασία) Παπαχελά, απόφοιτος του 1940 επίσης της Σχολής αλλά της περιόδου της Αραχώβης.

Μετά τις σπουδές της εργάστηκε στην διαφημιστική εταιρεία ΑΔΕΛ και λόγω της ευχέρειάς της στα μαθηματικά, εντάχθηκε στο τμήμα ερευνών της εταιρείας μέχρι το 1978. Αμέσως μετά μεταπήδησε στην ετιαρεία Nilsen, όπου παρέμεινε για δύο χρόνια έως το 1980 και στην συνέχεια, μετά τον γάμο της με τον Δημήτρη Λυντέρη, εργάστηκε στο γραφείο τους με αντικείμενο τις έρευνες αγοράς.

Ο παππούς της, Αλέξανδρος Παπαχελάς (παππούς και του εξαδέλφου της, δημοσιογράφου Αλέξη Παπαχελά), υπήρξε αρχιμηχανικός της βρετανικής εταιρείας «Πάουερ» στην Ελλάδα, και στην δεκαετία του ’50, Γενικός Διευθυντής της ΗΕΜ (Ηλεκτρική Εταιρεία Μεταφορών), η οποία λειτούργησε τα πρώτα τρόλεϊ στην Αθήνα. Εξ αυτού του λόγου ήταν η πρώτη επιβάτις, που επιβιβάστηκε μαζί με την οικογένειά της στο τρόλεΙ στην δοκιμαστική διαδρομή στην οδό Πατησίων.

Έργα της Έμιλυ Σταυρίδη με την μητέρα της και την οικογένεια και υπογράφει ως Ε.Λυντέρη.

Τα πρώτα τρόλεϊ της Αθήνας και το νυχτερινό ξήλωμα των γραμμών του τραμ…

.

Πριν από λίγες εβδομάδες, η ισραηλινή πρεσβεία οργάνωσε τη δημοσιογραφική προβολή ενός βίντεο που έδειχνε τις αγριότητες που διέπραξε η Χαμάς την 7η Οκτωβρίου. Το υλικό ξεκινούσε με την εν ψυχρώ εκτέλεση ενός σκύλου. Ολοι οι παριστάμενοι βγάλαμε ένα επιφώνημα φρίκης. Για την επόμενη μία ώρα όμως παραμείναμε σιωπηλοί, αν κι αυτά που παρακολουθήσαμε ήταν πολύ χειρότερα.

Γιατί οι άνθρωποι αισθάνονται μεγαλύτερο αποτροπιασμό όταν η βία διαπράττεται εις βάρος ζώων παρά συνανθρώπων τους; Το σκεφτόμουν ξανά με αφορμή την υπόθεση του σκύλου Ολιβερ στην Αράχωβα. Το μένος που έχει εκτοξευτεί εναντίον του δράστη, της πόλης και των Αρχών δεν έχει προηγούμενο. Εκκλήσεις για μποϊκοτάζ του χειμερινού προορισμού, αυτοδικία κι εκτέλεση του δράστη είναι μεταξύ των «λύσεων» που δίνονται στα σόσιαλ μίντια. Είναι παράδοξη αυτή η αποκτηνωμένη οργή που εκφράζεται για την κακοποίηση ενός σκύλου, ενώ γύρω μας βρίσκονται σε εξέλιξη δύο περιφερειακές συγκρούσεις με χιλιάδες νεκρούς, εγκλήματα πολέμου και καθημερινές παραβιάσεις θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν άκουσα, π.χ., να ζητείται η δημόσια εκτέλεση του Βλαντιμίρ Πούτιν.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Η Πινακοθήκη Δήμου Κεντρικής Κέρκυρας & Διαποντίων Νήσων οργανώνει αναδρομική έκθεση έργων του Γιάννη Ψυχοπαίδη, και παρουσιάζει για πρώτη φορά στο κερκυραϊκό κοινό, το έργο ενός από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της μεταπολεμικής τέχνης στην Ελλάδα, μέσα από μια θεματική προσέγγιση.

Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης ξεκίνησε, ουσιαστικά, την καλλιτεχνική του έρευνα στα χρόνια της ανατρεπτικής και ταραχώδους δεκαετίας του 1960, όταν φοιτητής ακόμη συμμετείχε μαζί με άλλους νέους καλλιτέχνες στα μεγάλα συλλογικά εγχειρήματα της εποχής, στο περιοδικό της Επιθεώρηση Τέχνης (1954-1967) και στην Ομάδα Τέχνης Αʼ (1961-1967). Συμμετείχε ενεργά με αντιφασιστική δράση στον χώρο του πνεύματος, όταν σε εποχές διώξεων, λογοκρισίας, εξορίας και αποκλεισμών σημαντικοί διανοούμενοι, λογοτέχνες και εικαστικοί επανεξέταζαν τον ρεαλισμό και τον μοντερνισμό αναζητώντας νέα μέσα και τρόπους για να εκφράσουν την κοινωνική αναταραχή και την πολιτική διαμαρτυρία, και επιζητούσαν μια διαφορετικού είδους και ποιότητας επικοινωνία με το κοινό, ασκώντας παράλληλα κριτική στην εμπορευματοποίηση της τέχνης.

Δείτε το άρθρο στο oanagnostis.gr…

Γιάννης Ψυχοπαίδης – H τέχνη ως μαχόμενη μαρτυρία: Αναδρομική έκθεση στην Κέρκυρα…

https://www.monopoli.gr/2023/10/04/promotional-items/gallery-promo-items/720969/giannis-psyxopaidis-anadromi-stis-dekaeties-1960-70-stin-pinakothiki-kerkyras/

(*) αν δεν είχε υποχρεωθεί λόγω του Πολέμου να φύγει από το σχολείο θα είχε αποφοιτήσει το 1945

Η Βεατρίκη Δημητριάδου γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1923 και πήγε στη Γερμανική Σχολή το 1936 από όπου αποφοίτησε το 1942. Συμμαθητές και συμμαθήτριές της ήταν η Έβη Στασινοπούλου (Τουλούπα), ο Αργύρης Φορτούνας, η Ροδούλα Κούμαρη (Σταθάκη), ο Αντώνης Κιτσίκης, η Λένα Γκλαβάνη, η Μόνικα Πέιν, η Νίκη Κεφαλά (Γουλανδρή), η Δήμητρα Καρβελά κ.α.

Κατά τα σχολικά της χρόνια ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και την ορειβασία.

Μετά τη Σχολή σπούδασε Ψυχολογία στη Γενεύη και ακολούθως παντρεύτηκε τον Ελβετό παιδαγωγό τον F.J.Begert. Από το 1954 έως το 1988 εργάστηκε ως ψυχολόγος στο Διεθνές Παιδικό Χωριό Pestalozzi στο Trogen της Ελβετίας, που φιλοξενούσε αρχικά ορφανά παιδιά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο: παιδιά από την Πολωνία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Αγγλία, την Αυστρία, την Γερμανία και την Ελλάδα. Από το 1960 φιλοξένησε παιδιά από το Θιβέτ, την Κορέα, το Βιετνάμ, την Παλαιστίνη κ.α. Κάθε εθνικότητα είχε δικό της ξεχωριστό σπίτι όπου μεγάλωναν 16 έως 18 παιδιά μαζί με τους δασκάλους τους σε μία οικογενειακή ατμόσφαιρα και ανάμεσά τους ο Αργύρης Σφουντούρης, από το Δίστομο και ο Χρίστος, ο αδελφός του Γιώργου Νταλάρα. Ο ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος, φιλοξενήθηκε εκεί στην “Κυψέλη”, το ένα από τα δύο ελληνικά σπίτια για δύο χρόνια κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.

Το 1992 επέστρεψε στην Ελλάδα και παντρεύτηκε, σε δεύτερο γάμο, τον Ανδρέα Γανιάρη, γνωστό στο ελληνικό κοινό από τις καλλιτεχνικές του βιβλιοδεσίες.

Μαζί με τη συμμαθήτριά της Ροδούλα Κούμαρη (Σταθάκη) ίδρυσαν, αρχικά στην Ελβετία και μετά στο Γαλαξείδι, το σωματείο “Δελφίνια” για παιδιά με νοητική υστέρηση.

Στις 25 Δεκεμβρίου 2014, ανήμερα τα Χριστούγεννα, έφυγε ήσυχα στο σπίτι της σε ηλικία 91 ετών…

Ροδούλα και Βεατρίκη στην ΕΡΤ3…

Ο Αργύρης Σφουντούρης στη Σχολή…

Τα Δελφίνια

Κυψέλη

Pestalozzi

με τον Νικηφόρο Βρεττάκο

Η Margerite Huck γεννήθηκε στις 6.11.1931 στην Αθήνα. Ήταν κόρη του Paul Huck και της Δανάης Σώχου, το γένος Μαλακατέ. Φοίτησε για λίγα χρόνια στην Γερμανική και αν η Σχολή δεν είχε κλείσει το 1944, θα αποφοιτούσε το 1949.

Ο πατέρας της ήταν διπλωματούχος μηχανικός από την Βιέννη και ήρθε στην Ελλάδα ώστε να σχεδιάσει και να επιβλέψει την επέκταση του σιδηροδρομικού δικτύου της χώρας. Στα χρόνια της γερμανικής κατοχής συνελήφθη δύο φορές, μία από τους Γερμανούς, με τους οποίος αρνήθηκε να συνεργαστεί, αλλά και από τις ομάδες αντίστασης που, λόγω της καταγωγής του, εθεωρήθη “φιλογερμανός”. Για ένα διάστημα μάλιστα εθεωρείτο νεκρός, αλλά τελικά διέφυγε και επέστρεψε στο σπίτι του. Είχε επιλέξει σαν τόπο διαμονής την Ελλάδα, νυμφεύθηκε Ελληνίδα και περιόδευσε σε όλη την χώρα απαθανατίζοντας με την φωτογραφική του μηχανή περιοχές και ανθρώπους και απεβίωσε το 1980.

Η οικογένεια απέκτησε δύο παιδιά την Μαργαρίτα (Γκρέτα) και τον Stefan, που φοίτησαν στην Γερμανική Σχολή, και δεδομένου ότι η Σχολή έκλεισε το 1944 και τα δύο παιδιά υποχρεώθηκαν να αλλάξουν σχολείο.

Η Γκρέτα, η οποία ήταν ιδιαίτερα καλλιεργημένη και μιλούσε, σαν την μητρική της, τέσσερεις γλώσσες  (ελληνικά, γερμανικά, γαλλικά και αγγλικά), εργάστηκε ως διευθύντρια του γραφείου του Ν. Γρηγοριάδη, CEO των Διυλιστηρίων Ασπροπύργου, που εξαγοράστηκε το 1971 από την ΠΕΤΡΟΛΑ, του Ομίλου Ιωάννη Λάτση, η οποία συμμετείχε στην κατασκευή του αγωγού Μπουργκάς- Αλεξανδρούπολης.

Παντρεύτηκε τον Φίλιππο Μπαλωμένο και απέκτησε μία κόρη, την Αθηνά, που αποφοίτησε από την Σχολή το 1983. Απεβίωσε στις 10.7.2017. (περισσότερα…)

Η συγγραφέας, ιστορικός και νομικός Λύντια Βελισσαρίου – Τρίχα (΄67) θα μιλήσει για την πολιτική και την προσωπικότητα του Χαρίλαου Τρικούπη, με θέμα “Ο γνωστός και ο άγνωστος Χαρίλαος Τρικούπης“ τηνΠέμπτη 14 Δεκεμβρίου.

Την εκδήλωση διοργανώνει ο Σύλλογος Αποφοίτων Α΄ Προτύπου Γυμνασίου / Λυκείου Αθηνών.

Το Αthens Book Space του Δήμου Αθηναίων και οι εκδόσεις Μελάνι διοργάνωσαν την Παρασκευή 1 Δεκεμβρίου 2023 την παρουσίαση του βιβλίου «Αρχέγονη» της Νάνας Παπαδάκη.

Η «Αρχέγονη» είναι το τέταρτο ποιητικό βιβλίο της ηθοποιού, σκηνοθέτιδος και συγγραφέως Νάνας Παπαδάκη. Αποτελείται από 55 θραύσματα αφιερωμένα σε μια άγνωστη, «αρχέγονη» δύναμη, η οποία εκφράζεται μέσω της σιωπής, της ενόρασης, των ονείρων, της φύσης, της τρέλας. Το βιβλίο είναι επηρεασμένο απ’ την Art Brut (Ακατέργαστη Τέχνη), τη Σκοτεινή Κυρία των Σονέτων του Σαίξπηρ, τη Συκόραξα της Τρικυμίας, ακόμη και το σύμπαν του σαιξπηρικού Άμλετ ή της ιψενικής Έντα Γκάμπλερ. Ένα σύμπαν σκοτεινό, καταστροφικό και αποκαλυπτικό, το οποίο αρθρώνεται σε 55 ποιητικά ρινίσματα που έλκονται απ’ τον δημιουργικό πυρήνα του θεάτρου και της γραφής μαγνητίζοντας ταυτόχρονα τον σύγχρονο αναγνώστη, αλλά και θεατή.

Περισσότερα…

Τα αποτελέσματα του νέου διαγωνισμού PISA επιβεβαιώνουν αυτό που διαπιστώνεται καθημερινώς. Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα έχει πατώσει. Υπό αυτή τη συνθήκη, οι επιπτώσεις αρχίζουν να διαμορφώνουν υπαρξιακό κίνδυνο και το να μιλάει κανείς για τα ξένα ΑΕΙ που θα λειτουργήσουν στη χώρα είναι κάτι σαν ανέκδοτο.

Είναι αλήθεια να απορεί κανείς διαβάζοντας τα θλιβερά μαντάτα του παγκόσμιου σχολικού διαγωνισμού PISA και το πώς «πάτωσε» για μια ακόμη φορά το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, αν ο υπουργός Παιδείας και οι προκάτοχοί του κοιμούνται ήσυχοι. Ή μήπως υπνοβατούν προς την καταστροφή και μαζί τους ολόκληρη η χώρα;

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

Η Βασιλική Σιούτη συζητά για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις με τον καθηγητή Διεθνών Σχέσεων και πρώην υφυπουργό Εξωτερικών της κυβέρνησης Καραμανλή, Γιάννη Βαληνάκη, ενόψει της επίσκεψης στην Αθήνα του Προέδρου της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν.

Ακούστε την συζήτηση…

Η συμβολική τριπλή εορτή του Δεκεμβρίου έχει πάντα για μένα ένα σημασιολογικό περιεχόμενο. Με παραπέμπει στα Νικολοβάρβαρα του 1944, τα επονομαζόμενα στην βιβλιογραφία ως Δεκεμβριανά, τα οποία συνιστούν μία εκ των πλέον θλιβερών σελίδων της Νεωτέρας Ελληνικής Ιστορίας μας.

Εισερχομένη η συγκροτηθείσα τον Μάιο 1944 σε ένα άσημο χωριό του Λιβάνου Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητος την 18ην Οκτωβρίου 1944 στην Αθήνα, από την οποία είχαν αποχωρήσει οι Ναζί κατακτητές την 12ην Οκτωβρίου, έχει να αντιμετωπίση μία έκρυθμη κατάσταση. Ο Ε.Λ.Α.Σ. ελέγχει όλη την χώρα, πλήν της Ηπείρου, την οποία ελέγχει ο Ε.Δ.Ε.Σ., η οικονομία είναι αποσαρθρωμένη, δεδομένου, ότι οι Ναζί κατακτητές θέλησαν έστω και την τελευταία στιγμή να δείξουν το προσωπείο τους, καταστρέφοντας μεγάλο μέρος των υποδομών της χώρας, το πρόβλημα διατροφής ήταν οξύτατο και απουσίαζε η τάξη και η ασφάλεια στην ύπαιθρο. Ήδη είχαν αρχίσει οι αντιδικίες μεταξύ των πρώην δοσιλόγων και ανταρτών. Ο πληθωρισμός είχε ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Το κρίσιμο ερώτημα ήταν, πώς και από ποίον θα κυβερνηθή η ταλαίπωρος αυτή χώρα?

Την 9ην Οκτωβρίου 1944 ο Churchill συνηντήθη με τον Stalin [Ιωσήφ Βησσσαριώνοβιτς, δια να μην ξεχνούμε και τον Βησσαρίωνα, τον Τραπεζούντιο] στην Μόσχα και συνεφώνησαν στην συμφωνία “των ποσοστών”, σύμφωνα με την οποία η νοτιοανατολική Ευρώπη διεμοιράζετο σε σφαίρες επιρροής. Παράλληλα, οι Σοβιετικοί έδιδαν την συγκατάθεσή τους για την αποστολή βρεταννικού στρατού στην Ελλάδα μετά την αποχώρηση των Γερμανών. Πέραν τούτου, το πολιτειακόν ήταν ένα δυσεπίλυτο θέμα για την κυβέρνηση. Το κρίσιμον ερώτημα ήταν ο αφοπλισμός του Ε.Λ.Α.Σ., ένα ζήτημα που θα έπρεπε να επιλύση το υπό τον υποστράτηγο Scobie βρεταννικό εκστρατευτικό σώμα, δεδομένου, ότι το μόνον ελληνικό σώμα που διέθετε οπλισμό ήταν η Ορεινή Ταξιαρχία του Ρίμινι και η χωροφυλακή. Επιπλέον, ο αφοπλισμός των Ταγμάτων Ασφαλείας δεν προχωρούσε ικανοποιητικά.

Το κλίμα της εποχής θα μας το περιγράψει ένας σημαντικός άνθρωπος, ο διανοούμενος Γ. Θεοτοκάς, σημαντικός συγγραφέας και λογοτέχνης, εκπρόσωπος της Γενιάς του 30:

<<Η κοινή γνώμη είναι κομμένη στα δύο, θαρρείς με τρόπο ανεπανόρθωτο. Η μερίδα που βρισκεται υπό την επίδραση του ΚΚΕ είναι φανατισμένη, όπως δεν ήταν ποτέ, σε κατάσταση θρησκευτικής μυστικοπαθείας, έτοιμη για κάθε τι που θα της ζητήσουν οι αρχηγοί της, για κάθε τρέλα, κάθε ηρωισμό, κάθε θυσία… Από την άλλη μεριά,την μεριά της πλειοψηφίας, επικρατεί τώρα πιά το πνεύμα της αδιαλλαξίας. Η μεγάλη αντικομμουνιστική μάζα έχει ξεχάσει όλες τις διαφορές που τη χώριζαν ως χθές και δεν ζητά παρά ένα πράμα, το χτύπημα του ΚΚΕ από οποιονδήποτε και με όποια μέσα, ακόμη και τα σκληρότερα. Μα δεν έχει την ιδεολογική έξαψη των αντιπάλων της. Είναι ψύχραιμη, σιγομίλητη, σφιγμένη και γεμάτη μνησικακίες και αγανακτήσεις που στοιβάχτηκαν μέσα της τις τελευταίες αυτές εβδομάδες. Εάν επικρατήσει και έχει τα χέρια ελεύθερα να κάμει ό,τι θέλει (εάν δηλαδή δεν δεσμεύεται από εξωτερικούς παράγοντες), θα είναι αδυσώπητη. Θα είναι η ίδια η ψυχολογία της καθολικής πλειοψηφίας της Γαλλίας στη Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου. Εδώ έχουμε φτάσει>> [Γ. ΘΕΟΤΟΚΑ, Τετράδια Ημερολογίου 1939-1953. Αθήνα 2005, σσ.515-516. Εγγραφή της 5ης Δεκεμβρίου 1944].

Η καχυποψία που περιγράφει ο ΘΕΟΤΟΚΑΣ υπήρχε στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητος. Εύστοχα το καταγράφει στο Ημερολόγιόν του ο Παναγιώτης ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ, όταν σημειώνει: <<Σήμερα (ενν. 2 Δεκεμβρίου) παραιτήθηκε και ο Αγγελόπουλος. Στην κυβέρνηση μείναμε ο Παπανδρέου και εγώ. Δεν γνωρίζω εάν θα ξημερώσει και πως θα ξημερώσει>>.

Πράγματι, δεν ξημέρωσε. Οι διαταγές του Churchill πρός τον Scobie, ο οποίος σημειωτέον ήταν της επιμελητείας και όχι μάχιμος, ήταν σαφείς: Θα χτυπάτε όποιον βλέπετε στον δρόμο και θα συμπεριφέρεσθε σαν να είναι η Αθήνα πόλη εχθρική και υπό κατοχήν. Ο αποικιοκρατισμός σε όλον του το μεγαλείον.

Η πόλη των Αθηνών αιματοκυλίσθηκε για έναν μήνα. Ο Churchill ήλθε τα Χριστούγεννα για να εποπτεύση ο ίδιος την κατάσταση. Άλλωστε ο Πόλεμος δεν είχε τελειώσει ακόμη.

Ποίος ωφελήθηκε από τα Δεκεμβριανά? Όπως έχω ξαναπή, ο Αρχιεπίσκοπος ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, τον οποίον μόλις είδε ο Churchill τρόμαξε με το ύψος του [1,98 μ.], και ως ένα νέον Μωυσή, οπως τον χαρακτήρισε, τον έχρισε Αντιβασιλέα. Ο ξένος παράγων επέβαλε τον εκλεκτόν του. Τον Οκτώβριο 1945 ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ έγινε και πρωθυπουργός. Η Ιστορία δημιουργεί και θυμηδία.

Τίθεται το ερώτημα: Θα μπορούσαν να αποφευχθούν τα Δεκεμβριανά? Τώρα, μετά από 80 έτη, περίπου, μπορούμε νηφάλια να απαντήσωμε?

Κατά την άποψή μου, αναγιγνώσκοντας τον ΘΕΟΤΟΚΑ, δεν μπορούσαν να αποφευχθούν. Η αδιαλλαξία, η καχυποψία και η αρχομανία, η διχόνοια των πολιτικών δυνάμεων ήταν διάχυτη. Ο κόσμος είχε μία δυναμική πρός μία ανατροπή των πάντων.

Το συμπέρασμα είναι ότι η χώρα εισερχόταν σε έναν μακρύ Μεσαίωνα, όταν όλοι οι λαοί της Ευρώπης ανορθώνονταν οικονομικά και κοινωνικά, επούλωναν τις πληγές των και εμείς ανοίγαμε νέες πληγές που, δυστυχώς, υπάρχουν μέχρι σήμερα.

Υ. Γ. Το παρελθόν Σάββατον, 25 Νοεμβρίου έφυγε η Δέσποινα ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ (1930-2023) και ετάφη σε κλειστό κύκλο στο Κοιμητήριο της Νέας Ερυθραίας. Δύο σημεία τυγχάνουν εξάρξεως. Πρώτον, πρώην ΕΑΜίτισα και ΕΛΑΣίτισα εργαζόταν στο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης. Εκεί, την είδε ο αποσπασμένος από του έτους 1957 Γεώργιος Παπαδόπουλος, πατέρας δύο παιδιών, την ερωτεύθηκε παράφορα και ένας δεσμός ανεπτύχθη μεταξύ των. Η ΔΕΣΠΟΙΝΑ τον ενημέρωσε, ότι ο Βασιλέας ετοιμάζει κίνημα με τους στρατηγούς. Τους πρόλαβε ο ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, πρό της εορτής του και πρό του Πάσχα του 1967. Δεύτερον, ο τότε Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης ΛΕΩΝΙΔΑΣ (ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ) έλεγε πυκνά – συχνά:Δύο Δεσποίνας έχομεν, μίαν επί του ουρανού, την Παναγία, και μία επί της γής, την Δέσποινα Παπαδοπούλου.

Εύχομαι σε όλους και όλες έτη πολλά, ευλογημένα και ευφρόσυνα. Ο Θεός να μας ελεήση και να μας συγχωρήση. Είναι το μόνον που μας απομένει!

‘Ερρωσθε!

Στις 1 Δεκεμβρίου 1913, παρουσία του Έλληνα πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου, αλλά και των εν ζωή, τότε, γηραιών αγωνιστών των Κρητικών Επαναστάσεων, του Χατζημιχάλη Γιάνναρη και του Αναγνώστη Μάντακα, η ελληνική σημαία υψώθηκε στο σημαιοστάσιο του ενετικού προμαχώνα, στα δυτικά της λεκάνης του λιμένα Χανίων, το γνωστό τοις πάσι και ως φρούριο του Φιρκά, λίγα μέτρα από το πρώτο δικηγορικό γραφείο του Ελ. Βενιζέλου.

Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου παρέστη στην εκδήλωση. Παρούσα και η βουλευτής Χανίων Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία δήλωσε: “Σήμερα γιορτάσαμε στα Χανιά την 110η επέτειο της Ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα. Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε την ιστορία μας, την ιστορία της Κρήτης και των ανθρώπων της που θυσιάστηκαν. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος έδωσε δύσκολες μάχες και χρειάστηκε πολλές φορές να πάρει δύσκολες αποφάσεις κόντρα στο ρεύμα, κόντρα στο λαϊκό αίσθημα για να προστατέψει τη Μεγάλη Ιδέα”.

Ακόμη, στο πλαίσιο του εορτασμού της επετείου 110 ετών από την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, το Εθνικό Ίδρυμα “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος” διοργάνωσε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με θέμα: «Το Κρητικό Ζήτημα και η εθνική ολοκλήρωση».

Ομιλητές ήταν ο Roderick Beaton, oμότιμος καθηγητής του King’s College Λονδίνου και πρόεδρος της Βρετανικής Σχολής Αθηνών και ο Πασχάλης Κιτρομηλίδης, ακαδημαϊκός και oμότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών.

Στη συνεδρίαση του ΔΣ του Ιδρύματος που προηγήθηκε ο πρόεδρος Νίκος Παπαδάκης αναφέρθηκε στη σημαντική και εξωστρεφή δράση του Ιδρύματος.

Δείτε το άρθρο από το reporter.gr…

Η Paula Lakah εκθέτει στον χώρο της PAULA’S ART SHOP κοσμήματα, παιχνίδια, γλυπτά, φώτα. Η έκθεση άνοιξε στις 9 Δεκεμβρίου στην οδό Καρατζά 9 στο Κουκάκι.

Η Πάουλα Λάκαχ γεννήθηκε στην Αίγυπτο το 1954 και αποφοίτησε από το γερμανικό τμήμα της Σχολής το 1972. Σπούδασε στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Πολυτεχνείου του Μονάχου (Technical University of Munich) και συνέχισε μεταπτυχιακά με αντικείμενο την αναστήλωση παλαιών κτηρίων.

Η Ιωάννα-Δάφνη Παπαλεξοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1967. Ασχολήθηκε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980 με τη ζωγραφική, τη σκηνογραφία και τη θεατρολογία, δεδομένου ότι ακολούθησε σπουδές στους κλάδους αυτούς στις Σχολές Καλών Τεχνών της Βιέννης και του Πανεπιστημίου LMU του Μονάχου.

Διατηρώντας την ενασχόληση με τις εικαστικές τέχνες δραστηριοποιείται μέχρι σήμερα στον τομέα της ενοικίασης σκαφών αναψυχής. Με έδρα τη Λευκάδα έχουν ιδρύσει από το 1986 με τον σύζυγό της Herbert Lerchl (λάτρη της Ελλάδας και της ιστιοπλοΐας) την πρωτοπόρο στο Ιόνιο ελληνογερμανική οικογενειακή επιχείρηση Skorpios Charter.

Πληροφορίες (γερμανικά και αγγλικά) για την επιχείρηση και τα σκάφη στο www.skorpioscharter.com

Skorpios CharterLtd., Megalo Avlaki, GR – 311 00 Nydri-Lefkas

Phone:+30 264 509 2281, Mobile: +30 697 832 8898, E-mail:info@skorpios.de