Συνεχίζεται με τη Θάλεια Ματίκα και τον Τάσο Ιορδανίδη, το έργο του Τάσου Ιορδανίδη Θέλω να σου κρατάω το χέρι (I want to hold your hand) που παρουσιάζεται από την αρχή της σεζόν για 2ο χρόνο, στο θέατρο Άλφα – Ληναίος-Φωτίου.
Η κούραση στον γάμο, η κρίση που βιώνουν οι άνθρωποι μετά από πολλά χρόνια συγκατοίκησης, η απιστία κι ένα ξενοδοχείο ημιδιαμονής γίνονται το σκηνικό για δύο «παράνομους» εραστές.
Είναι και οι δύο γονείς. Έχουν και οι δύο τα δίκια τους. Έχουν κάνει και οι δύο λάθη.
Ο Ιχώρ Δεργαλίν (Igor Dergalin) του Δημητρίου πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια στην 7η τάξη του 8ταξίου Γυμνασίου το έτος 1943-44. Υποθέτουμε ότι οι κατάλογοι των προηγούμενων ετών έχουν χαθεί και είναι χαρακτηριστικό ότι το πιστοποιητικό για την εγγραφή του εκδόθηκε το 1939. Αν μεν ήταν στο Γερμανικό Τμήμα θα αποφοιτούσε το 1946, αν ήταν στο Ελληνικό το 1945. Σε κάθε περίπτωση, αφού η Σχολή έκλεισε το 1944, προφανώς ολοκλήρωσε την φοίτησή του σε άλλο σχολείο.
Στην wikipedia αναφέρεται ότι ήταν Σουηδο-Έλληνας αρχιτέκτονας ρωσικής καταγωγής. Οι γονείς του διέφυγαν από τη Ρωσική Επανάσταση και κατέληξαν στην Ελλάδα και γεννήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 1929 (στα Μαθητολόγια όμως αναφέρεται ως έτος γεννήσεως το 1927).
Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο το 1947-52 και στο πρόγραμμα αρχιτεκτονικής στη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών της Στοκχόλμης το 1961-63.
Εργάστηκε τη δεκαετία του 1950 ως τεχνικός διευθυντής στην Αθήνα, στην αμερικανική εταιρεία Ammann and Whitney και μεταξύ 1956 και 1961 στο αρχιτεκτονικό γραφείο του Anders Tengbom στη Στοκχόλμη. Το 1962, προσλήφθηκε στο γραφείο πολεοδομικού σχεδιασμού της Στοκχόλμης, όπου έγινε διευθυντής έργου για τις εργασίες για το σχεδιασμό της νέας ανάπτυξης στο Järvafältet.
Από το 1971 ήταν εν ενεργεία καθηγητής πολεοδομικού σχεδιασμού στο Βασιλικό Ινστιτούτο Τεχνολογίας και το επόμενο έτος κάτοχος της θέσης του καθηγητή.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, ο Igor Dergalin σχεδίασε το πολεοδομικό σχέδιο για την περιοχή Tensta, το οποίο ήταν το μεγαλύτερο κατασκευαστικό έργο στο πλαίσιο του λεγόμενου προγράμματος εκατομμυρίων.
Who we are:
Artemis ITS is a rapidly growing company specializing in the telecommunication field. We undertake multiple projects regarding the installation of fixed and mobile telecom networks. The company was established in Greece in 2008, and in 2014 the entrepreneurial activity was extended in Romania and by the end of 2016 the company had expanded in Germany. At the beginning of 2018 we started new projects in the Netherlands. Today, Artemis Group occupies more than 800 employees and provides services in Central and Eastern Europe.
The position:
We are looking for a full-time Project Engineer with experience in the field of FTTx projects
Candidate profile:
Key Responsibilities:
What we offer:
If you want to join our team, please send your CV to
All CVs will be treated with strict confidentiality.
Με αφορμή την επιλογή του κτιρίου, που αναμόρφωσε τη Μάρη Γκόγκα, για να συμπεριληφθεί στις ξεναγήσεις του Open House 2023, δημοσιεύουμε ένα παλαιότεροαφιέρωματης Βιολέττας Αθανασιάδου από το iefimerida με τίτλο:
Απίστευτη μεταμόρφωση: Πώς από ένα κτίριο ερείπιο στη Νεάπολη έγιναν τέσσερα σπίτια – Σύγχρονα και λειτουργικά
Πώς από ένα κτίριο παραδομένο στην απαξίωση έγιναν τέσσερα σύγχρονα σπίτια.
Σε ένα κτίριο που χρονολογείται μεταξύ 1920 και 1950, στην περιοχή της Νεάπολης Εξαρχείων, ρήμαζε ένας αρχιτεκτονικός θησαυρός, που όμως αναδείχθηκε πάλι χάρη στην επέμβαση του γραφείου της Μάρης Γκόγκα.
Τέτοια κτίρια, πολλά σχεδόν έτοιμα να καταρρεύσουν, βρίσκονται διάσπαρτα σε όλη την ελληνική επικράτεια. Κάποια έχουν καταφέρει με εντυπωσιακό τρόπο να κερδίσουν παράταση ζωής και αποτελούν σπουδαία παραδείγματα σύγχρονης αντίληψης αρχιτεκτονικής διάσωσης και επανάχρησης. Μια από αυτές τις περιπτώσεις αποτελεί και η κατοικία στη Νεάπολη Εξαρχείων, ένα πρότζεκτ που υπογράφει το αθηναϊκό γραφείο «Mari Goga Architecture».
Δύο απόφοιτοι, η αρχιτέκτων Μάρη Γκόγκα,η οποία μιλάει για την ολική ανακατασκευή κτηρίου του Μεσοπολέμου στη Νεάπολη Εξαρχείων, και οΣτέφανος Παλαντζάς, πολιτικός μηχανικός, πρόεδρος του Ελληνικού Ινστιτούτου Παθητικών Κτηρίων (Passive House) μίλησαν την Παρασκευή 31 Μαρτίου στην εκπομπή του Περικλή Βασιλόπουλου “Athens Calling” (Η Αθήνα καλεί)
Η Μάρη Γκόγκα είναι αρχιτέκτων, απόφοιτος του ’88 και στο πλαίσιο του εφετινού “Open House“, έχει επιλεγεί το κτίριο της “κατοικίες Ουρανού” ανάμεσα στα 63 εμβληματικά κτίρια, που θα άνοίξαν τις πύλες τους στο κοινό το Σαββατοκύριακο 1-2 Απριλίου 2023. Να θυμίσουμε ότι στο περυσινό Open House ανάμεσα στα κτίρια που είχαν επιλεγεί ήταν και το Ινστιτούτο Goethe,
To Open House Athens φέτος συμπληρώνει εννέα χρόνια ζωής και μπορεί υπερήφανα να δηλώνει ότι είναι η αρχιτεκτονική δράση που έγινε θεσμός.Η ιδέα ξεκίνησε από το Λονδίνο το 1992, και μέχρι σήμερα έχει διαδοθεί σε περισσότερες από 50 πόλεις του κόσμου, μεταξύ των οποίων βρίσκονται η Θεσσαλονίκη και η Αθήνα. Κάθε χρόνο, για ένα διήμερο, δημόσια και ιδιωτικά κτίρια με αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον ανοίγουν τις πύλες τους στο κοινό δωρεάν, μετατρέποντας την πόλη σε ανοιχτό μουσείο, με εκθέματα τα ίδια της τα κτίρια. Φέτος, το Open House Athens επανέρχεται το Σάββατο 1 και την Κυριακή 2 Απριλίου.
Η Μαρία Σούμπερτ, απόφοιτος του 1997, είναι δραματοθεραπεύτρια, θεατρολόγος και συγγραφέας.
Μας έστειλε το τελευταίο της παραμύθι με τίτλο “Το μυστικό του δέντρου” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διάπλαση.
Όταν ο Στρατής γίνεται δεκαοχτώ χρονών, οι γονείς του αποφασίζουν πως ήρθε η ώρα να παντρευτεί. Ετοιμάζουν λοιπόν τα πάντα στο αρχοντικό τους για τη μεγάλη γιορτή όπου ο νεαρός Στρατής θα διαλέξει τη γυναίκα του. Πολλά και όμορφα κορίτσια θα περάσουν από μπροστά του, διαλεγμένα ένα-ένα από τη μητριά του, το δικό του βλέμμα όμως θα το αιχμαλωτίσει η Λεμονιά, η ψυχοκόρη.
Η μητριά του Στρατή, έξαλλη γι’ αυτόν τον έρωτα, θα προσπαθήσει να τον αποτρέψει με κάθε τρόπο. Θα καταφέρουν οι δυο νέοι να ξεφύγουν από τη φοβερή κατάρα της και να ζήσουν ευτυχισμένοι;
Με αφορμή την είδηση για την πώληση των ακινήτων που στεγάζουν τους ιστορικούς κινηματογράφους Ιντεάλ και Άστορ στο κέντρο της Αθήνας, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την άβολη πραγματικότητα.
Ο τουρισμός, για τον οποίο πανηγυρίζουμε εν χορδαίς και οργάνοις, επιβάλλεται με σαρωτικό τρόπο σε κάθε άλλη δραστηριότητα και τα συγκεκριμένα ακίνητα που φιλοξενούσαν τις κινηματογραφικές αίθουσες θα μετατραπούν (και αυτά) σε ξενοδοχεία.
Αυτό συμβαίνει σε όλη την Αθήνα και το πρόβλημα προσλαμβάνει πολλαπλές διαστάσεις. Από το ότι οι εναπομείναντες κάτοικοι του κέντρου της πόλης αισθάνονται πλέον ότι ζουν σε ένα ιδιότυπο γκέτο, έως το ότι οι τιμές ενοικίασης των λίγων διαμερισμάτων ξεπερνούν τα όρια του παραλόγου.
Όμως, η εξέλιξη με τους δύο ιστορικούς κινηματογράφους έγινε για μια ακόμη φορά λόγος για πολιτική αντιπαράθεση, με πρωτεργάτες διαφόρους καλλιτέχνες που με ένα μείγμα οργής και θλίψης, έσπευσαν και πάλι να επιτεθούν με μανία στην κυβέρνηση και στο υπουργείο Πολιτισμού.
Μήνυμα στήριξης από τον Γερμανό καγκελάριο Ολαφ Σολτς, με τον οποίο συνομίλησε τηλεφωνικά, μετέφερε ο ηγέτης των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών (SPD), Λαρς Κλινγκμπάιλ, στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Νίκο Ανδρουλάκη, κατά τη χθεσινή συνάντησή τους στην ελληνική Βουλή
Μήνυμα στήριξης από τον Γερμανό καγκελάριο Ολαφ Σολτς, με τον οποίο συνομίλησε τηλεφωνικά, μετέφερε ο ηγέτης των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών (SPD), Λαρς Κλινγκμπάιλ, στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Νίκο Ανδρουλάκη, κατά τη χθεσινή συνάντησή τους στην ελληνική Βουλή. Ερωτηθείς γιατί δεν είχε επαφές με τον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, απάντησε στην «Κ»: «Με τον κ. Τσίπρα έχουμε μια καλή σχέση, έχει παρευρεθεί πριν από κάποια χρόνια σε εκδήλωση του SPD. Το αδελφό μας κόμμα όμως, το κόμμα με το οποίο έχουμε τη στενότερη σχέση εμπιστοσύνης, είναι το ΠΑΣΟΚ. Στην Αθήνα είχα συναντήσεις μόνο με το ΠΑΣΟΚ και τον ηγέτη του για να δούμε πώς μπορούμε να βοηθήσουμε στις επικείμενες εκλογές. Αυτό είναι άλλωστε το μήνυμα του ταξιδιού».
«Στη μακρά πολιτική του διαδρομή ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει αλλάξει πολλές φορές πορεία. Οι αλλαγές εξυπηρετούσαν πάντα τον στόχο υπεράσπισης και ενίσχυσης της εξουσίας του. Ένα πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η αιφνίδια αλλαγή στη διπλωματία απέναντι στην Ελλάδα, η οποία μόνο ως ριζοσπαστική μπορεί να χαρακτηριστεί. Μόλις πριν από λίγες εβδομάδες, δεν περνούσε σχεδόν καμία μέρα χωρίς „δηλητηριώδεις» απειλές που συνοδεύονταν από παραβιάσεις της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο. Τελευταία δεν περνάει σχεδόν μέρα χωρίς να ακούγονται φιλικά μηνύματα από την Άγκυρα. Αποκορύφωμα της νέας στάσης η 25η Μαρτίου. Ο Ερντογάν επέλεξε την ημέρα που οι Έλληνες γιορτάζουν την έναρξη του επανάστασης κατά του οθωμανικού ζυγού για να στείλει ευχές προς τον γειτονικό λαό: «Είμαι πεπεισμένος ότι οι σχέσεις και η συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών μας θα αναπτυχθούν περαιτέρω στο μέλλον με τις κοινές μας προσπάθειες», αναφέρει το μήνυμά του προς τον πρωθυπουργό Μητσοτάκη. Τον ίδιο Μητσοτάκη που πριν από λίγο καιρό έλεγε ότι δεν υπάρχει γι’ αυτόν.
Δείτε το άρθρο στο onalert με αφορμή το σχόλιο του Ronald Meinardus στηνDW…
«ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ Η ΒΡΟΧΗ;» «ΤΙ ΓΝΩΜΗ ΕΧΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΡΜΕΛΑΔΑ ΒΕΡΙΚΟΚΟ;» «ΤΡΑΓΟΥΔΑΣ ΚΡΥΦΑ ΣΤΟ ΜΠΑΝΙΟ;»
Τρεις ερωτήσεις, μία πτήση στο παρελθόν και ένα δαχτυλίδι με ένα σκοτεινό μυστικό που χτίζεται μέσα στο Τείχος του Βερολίνου.
Ο Μάρκους Κέλερ, επιθεωρητής του Τμήματος Ανθρωποκτονιών στο Βερολίνο, αναλαμβάνει μαζί με την καινούργια συνάδελφό του, Βανέσα Σουλτς, την εξιχνίαση μιας σειράς άγριων δολοφονιών. Όλες συνδέονται με το ζοφερό παρελθόν του Ανατολικού Βερολίνου και του Τείχους που χώρισε την πόλη και τους ανθρώπους της στα δύο. Τα θύματα θυμίζουν σπασμένες κούκλες, καθώς ο δράστης τα συνθλίβει με σφυρί, αφήνοντας όμως ανέγγιχτα τα πρόσωπά τους. Με τον ίδιο τρόπο έχουν δολοφονηθεί λίγους μήνες πριν η σύζυγος και η κόρη του Κέλερ, ενώ για το έγκλημα έχει συλληφθεί ο πεθερός του, πρώην επικεφαλής του Τμήματος Ανθρωποκτονιών. Ένα παιχνίδι με τον χρόνο ξεκινά, όπου κανείς και τίποτα δεν είναι αυτά που φαίνονται. Διπλοί πράκτορες της Στάζι, παράνομοι έρωτες, αμαρτίες γονέων που παιδεύουν τα τέκνα, θάνατος, προδοσία και οδύνη δημιουργούν ένα ασφυκτικό σκηνικό στο παρελθόν που στοιχειώνει πλέον το παρόν. Οι ένοχοι πρέπει να πληρώσουν. Και οι τρεις ερωτήσεις είναι μονάχα η αρχή. Ή το τέλος!
Στις 17 Μαρτίου 2023 “έφυγε” σε ηλικία 98 ετών ο Werner Ricken, ο φιλόλογος μας που γεννήθηκε στο Arndt στις 9 Ιουνίου 1925 και δίδαξε στην Σχολή από το 1958 έως το 1965 λατινικά και γερμανικά.
Την είδηση μα ς μετέφερε η κόρη του, Cornelia Themelis μαζί με το μήνυμα:
anbei sende ich Ihnen die Todesanzeige meines Vaters, Werner Ricken, der von 1958 bis 1965 Lehrer an der DSA war.
Ich bitte um Bekanntgabe/Weiterleitung an den Verein der Ehemaligen.
Εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας στην οικογένεια και θυμίζουμε ότι προ τριετίας είχαμε κάνει ένα αφιέρωμα με αφορμή τον εορτασμό των 95ων γενεθλίων του.
Ευχαριστίες για τις ευχές στα 95α γενέθλια του κ. Werner Ricken…
Το COMOTIRIO, το ντουέτο της Εριφύλης Βενέρη και της Νάιρας Στεργίου, κλειδώνεται μέσα στη Σημαιοστολιστική. Το αποτέλεσμα είναι μια χαμελεοντική εξαφάνιση μέσα στον οπτικό καταιγισμό ενός χώρου που αποτελεί ανοικτό αρχείο της σύγχρονης κοινωνικής ζωής. Κεντρικό έργο της εγκατάστασης είναι το βίντεο Pektries/Mani Edition (2022), μια παραμυθιακή παρέμβαση στο Πύργο της νήσου Κρανάης, ένα ονειρικό pastiche που φέρνει κοντά την Ωραία Ελένη με την Ραπουντζέλ, τις αρχαίες πέκτριες που ξαίνουν το μαλλί με τη κοσμητική κομμωτική. Στο οπτικοακουστικό αυτό παραμύθι, το ντουέτο προβαίνει σε μια παράτυπη τελετουργία φορώντας κάπες σχεδιασμένες από τον Απόστολο Μητρόπουλο.
Πότε: Σάββατο, 1 Απριλίου 2023, 19.00 – 22.00 μ.μ.
Πού: Βιοτεχνία Σημαιών «Σημαιοστολιστική», Μάρνη 32, 10433 Αθήνα
Τρία λάβαρα, τυπωμένα από τη Σημαιοστολιστική, αναγγέλλουν την παρουσία του COMOTIRIO στο χώρο –τρία εμβλήματα του ανεπίσημου αυτού Τάγματος των Πεκτριών, τρείς ωδές στο Trash. Στον κόσμο του COMOTIRIO, αν το Kitsch ήταν μια απόπειρα προσομοίωσης του αστικού γούστου, μια άσκηση κοινωνικής ένταξης, το trash αποτελεί μια πιο στρατηγική διεκδίκηση της παρέκκλισης, μια πολιτική της λαγνείας. Το ελληνικό trash έχει τη δική του άγραφη ιστορία. Το COMOTIRIO είναι ένα εργαλείο μελέτης της διασταύρωσης του trash με το μαζικό, το λαϊκό, το έμφυλο, την υλικότητα. Όχι τυχαία, η οικειοποίηση του ενίοτε σεξιστικά μειωτικού όρου «κομμωτήριο» από το καλλιτεχνικό ντουέτο αποτελεί δραστική αποσαφήνιση (disambiguation). Στα τοποειδή εγχειρήματα του COMOTIRIO, η μόδα και η γραφιστική των δεκαετιών της κοινωνικής ανόδου συναντούν τον παροξυσμό της σύγχρονης τουριστικής βιομηχανίας, το lifestyle, τη μαζική τηλεοπτική κουλτούρα. Οι αφηγήσεις που προσφέρει το COMOTIRIO ανακαλύπτουν μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο φιλόξενο και το αποτροπαϊκό.
Οι Βενέρη και Στεργίου επιλέγουν τόπους λαϊκής, διαταξικής συνάντησης. Η Σημαιοστολιστική είναι ένα τοπόσημο οριζόντιας αναπαραγωγής συμβόλων, εμβλημάτων, θυρεών, λογοτύπων, σημαιών. Οι υπηρεσίες της Σημαιοστολιστικής εκπροσωπούν ένα εύρος υλικών πρακτικών, από τη μεταξοτυπία και την υφαντική μέχρι την ψηφιακή εκτύπωση. Κρατικοί οργανισμοί, σωματεία, αθλητικοί σύλλογοι, πολιτιστικοί και εκκλησιαστικοί σύλλογοι, εταιρίες, καλλιτέχνες που επισκέπτονται την Ελλάδα για να συμμετάσχουν σε διεθνείς εκθέσεις καταφεύγουν στις υπηρεσίες της Σημαιοστολιστικής. Ο χώρος, εργαστήριο και πωλητήριο μαζί, είναι ένα ιδιότυπο fab lab της εγχώριας μεταψηφιακής συνθήκης.
Τα χρόνια του Πολέμου η Γερμανική Σχολή στην Αραχώβης λειτουργούσε ως Οκτατάξιο Γυμνάσιο. Έχει λοπόν ένα ενδιαφέρον να αναφέρουμε τα όσα ίσχυαν εκείνη την εποχή, αλλά και όσα είχαν προηγηθεί από τη εποχή του Όθωνα:
Οι Έλληνες λογίζονται φιλεκπαιδευτικός λαός. Είτε λόγω της αρχαιοελληνικής παράδοσης, είτε λόγω της γεωγραφικής θέσης και του γεωγραφικού αναγλύφου, είτε λόγω της ιδιαιτερότητας της ελληνικής γλώσσας η οποία επί Ελληνιστικών χρόνων ήταν η κυρίαρχη γλώσσα του δυτικού κόσμου, η λαϊκή σοφία έχει αποκρυσταλλωμένη άποψη υπέρ του σχολείου. Το “άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο” αντικατοπτρίζει τον διαρκή πόθο των Ελλήνων για το σχολείο. Μετά την Ακαδημία του Πλάτωνα και το Λύκειο του Αριστοτέλη, οι Έλληνες δούλοι που αναλαμβάνουν τη μόρφωση των Ρωμαίων, το Βυζάντιο που ιδρύει σχολεία και κατά το Μεσαίωνα, ο ελληνικός Χριστιανισμός με τα “ιερογράμματα”, διατηρούν την παράδοση του σχολείου.
Με την άφιξή του στην Ελλάδα το 1828, ο Ιωάννης Καποδίστριας ιδρύει ορφανοτροφεία στην Αίγινα και τον Πόρο, όπου τα ορφανά ελάμβαναν γενική μόρφωση και επαγγελματική εκπαίδευση και όπου παράλληλα λειτουργούσαν διδασκαλεία για τη μόρφωση των δασκάλων. Ιδρύεται γεωργική σχολή στην Τίρυνθα, ιερατική σχολή στον Πόρο και στρατιωτικό σχολείο στο Ναύπλιο. Με τον Όθωνα, το 1933, εκδόθηκε διάταγμα που καθόριζε τις αρμοδιότητες της “επί των Εκκλησιαστικών γραμματείας” που ήταν το πρώτο υπουργείο παιδείας. Οι Βαυαροί διαίρεσαν την όλη εκπαίδευση σε τρεις κύκλους, τη στοιχειώδη εκπαίδευση, τη μέση και την ανώτερη. Τη στοιχειώδη εκπαίδευση ονόμασαν Δημοτική, διότι η διοίκηση και η εποπτεία ανατέθηκαν στους Δήμους, σύμφωνα με τον νόμο της 6ης Φεβρουαρίου 1834 που ήταν πιστό αντίγραφο του γαλλικού νόμου του 1833, και η διάρκεια φοίτησης προβλεπόταν να είναι επταετής. Βάσει αυτού του νόμου, ιδρύθηκε Διδασκαλείο στο Ναύπλιο το 1835, όπου εισήχθη η αλληλοδιδακτική μέθοδος. Το 1836 συστάθηκε η “Φιλεκπαιδευτική εταιρία” που ίδρυσε σχολεία θηλέων και προετοίμασε τις πρώτες δασκάλες. Δυστυχώς όμως ούτε η υποχρεωτική φοίτηση ούτε η επταετής διάρκεια εφαρμόστηκαν και η θέση των δασκάλων ήταν τραγική. Το 1844, λόγω της απροθυμίας των δήμων να ιδρύσουν και συντηρήσουν σχολεία εκδόθηκε διάταγμα σύμφωνα με το οποίο “εις την δημοτική εκπαίδευσιν συντρέχει και το κράτος κατά το μέτρον της ανάγκης των δήμων”. Παρ’ όλα ταύτα η κατάσταση χειροτέρεψε και το 1863 το διδασκαλείο έκλεισε. Το 1871 ιδρύεται στην Αθήνα ο “Σύλλογος προς διάδοσιν των Ελληνικών Γραμμάτων” μέλη του οποίου το 1874 ιδρύουν το εξατάξιο “Πρότυπο δημοτικό σχολείο” στην Αθήνα και το τετρατάξιο “Παιδαγωγείο” στη Θεσσαλονίκη. Έτσι σ’ αυτήν την περίοδο ο εκπαιδευτικός κύκλος αποτελείται από το δημοτικό σχολείο με τετραετή φοίτηση, ακολουθεί το Ελληνικό σχολείο με τριετή φοίτηση και τέλος το Γυμνάσιο με τετραετή φοίτηση.
Οι δάσκαλοι το 1873 ιδρύουν τον “Ελληνικόν διδασκαλικόν σύλλογον” ο οποίος εκδίδει το περιοδικό “Πλάτων” και κατορθώνουν να υψώσουν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και των πολιτικών για τα εκπαιδευτικά θέματα. Έτσι το 1876 ο υπουργός παιδείας στη Βουλή χαρακτηρίζει “την κατάσταση της εκπαίδευσης εμπαιγμόν δια το έθνος”. Ιδρύεται Διδασκαλείο τριετούς φοίτησης στην Αθήνα, καθώς και άλλα δύο στην Τρίπολη και στην Κέρκυρα, και το 1881 άλλο ένα στη Λάρισα. Το 1895, ο νόμος “Περί στοιχειώδους ή δημοτικής εκπαίδευσης” διαιρεί τα σχολεία σε κοινά, με έναν δάσκαλο όταν έχουν μέχρι 80 μαθητές, και πλήρη με δύο δασκάλους όταν έχουν μέχρι 140 μαθητές. Όταν οι μαθητές είναι μέχρι 200 το σχολείο είναι τριθέσιο και για περισσότερους από 200 τετραθέσιο. Όπου δεν ήταν δυνατόν να ιδρυθούν κοινά (μονοθέσια) σχολεία προβλεπόταν η ίδρυση γραμματοδιδασκαλείων. Επίσης ιδρύονται εξατάξια σχολεία οι απόφοιτοι των οποίων μπορούν να εγγραφούν στην τρίτη τάξη των “Ελληνικών” σχολείων.
Το 1921, τα “κοινά” σχολεία αφομοιώνονται με τα “εξατάξια”, το 1929 επί Βενιζέλου καθορίζεται εξαετής η διάρκεια της δημοτικής εκπαίδευσης και το όριο για την ίδρυση μονοθέσιου δημοτικού σχολείου κατεβαίνει στους 15 μαθητές, με στόχο την καταπολέμηση του αναλφαβητισμού, διότι σύμφωνα με την απογραφή του 1828 υπήρχαν 3500 συνοικισμοί με λιγότερα από 15 παιδιά σχολικής ηλικίας και έτσι, κάθε χρόνο, πάνω από 25.000 παιδιά δεν γραφόντουσαν σε κανένα σχολείο. Παρ’ όλα αυτά, κατά τη στατιστική του 1936, ενώ στην πρώτη τάξη γραφόντουσαν 200.000 μαθητές, από την έκτη τάξη αποφοιτούσαν μόνο 75.000. Το 1954, στο 3094/1954 (ΦΕΚ252 τ.Α) νομοθετικό διάταγμα “περί καταπολεμήσεως του αναλφαβητισμού” ιδρύονται τα “νυχτερινά σχολεία” για την παροχή της βασικής μόρφωσης σε μαθητές ηλικίας 14 έως 20 ετών, οι οποίοι λόγω της κατοχής και του εμφυλίου δεν είχαν ολοκληρώσει τη στοιχειώδη εκπαίδευση. Στο ίδιο διάταγμα προβλέπεται ότι, μετά το 1962, όποιος δεν έχει απολυτήριο δημοτικού σχολείου δε θα μπορεί να διευθύνει επιχείρηση ή βιοτεχνικό κατάστημα. Έτσι το 1953-54 λειτούργησαν 2.300 νυχτερινά σχολεία με 67.000 μαθητές και 2.350 δασκάλους, πολλοί από τους οποίους εργάστηκαν δωρεάν. Στη στατιστική της UNESCO για το 1957, το ποσοστό αναλφαβητισμού στην Ελλάδα ανερχόταν σε 25%, ενώ στην Τουρκία σε 68% και στη Γιουγκοσλαβία σε 27%.
Η μέση εκπαίδευση επίσης ξεκινάει με τη Βαυαρική αντιβασιλεία το 1836 και χωρίζεται σε δύο κύκλους: κατ’ αρχάς το τριετές “Ελληνικό σχολείο” κατ’ αντιστοιχία του Βαυαρικού “Latina” και κατόπιν, το τετραετές “Γυμνάσιο” το οποίο έχει ως στόχο την “… προπαρασκευήν των μαθητών που θέλουν να σπουδάσουν ανώτερες επιστήμες στα Πανεπιστήμια.” Οι δάσκαλοι των πρώτων καλούνται “Ελληνοδιδάσκαλοι” και των γυμνασίων “καθηγητές”. Όταν το Πανεπιστήμιο άρχισε να δίνει διπλώματα, διοριζόντουσαν στη μέση εκπαίδευση πτυχιούχοι της φιλολογίας και της φυσικομαθηματικής. Επειδή οι εκπαιδευτικοί διοριζόντουσαν, έπαιρναν μετάθεση ή απολυόντουσαν με αυθαίρετο τρόπο, το 1885 εκδόθηκε διάταγμα που όριζε ότι οι “λειτουργοί της μέσης εκπαίδευσης αναγνωρίζονται ως μόνιμοι”. Το διάταγμα αυτό ανακλήθηκε το 1886. Οι τύποι των σχολείων του 1836 βασικά παρέμειναν μέχρι την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1929. Το 1922 ιδρύθηκαν τα “Πρακτικά Λύκεια” πάνω στο πρότυπο της Βαρβακείου σχολής, η οποία λειτουργούσε με ιδιαίτερο πρόγραμμα από το 1886. Το Βαρβάκειο ιδρύθηκε το 1843 ως γυμνάσιο στο οποίο είχε συμπληρωθεί και Ελληνικόν σχολείο, αλλά το 1886 μεταρρυθμίστηκε σε πρακτικό λύκειο για να εκπληρώσει “ειδικόν εκπαιδευτικόν σκοπόν” που ήταν “η ανάπτυξις και μόρφωσις της διανοίας, τως εις αυτό φοιτούντων μαθητών, η ηθική αγωγή και ειδικώς η προπέδευσις προς αυτάρκη σπουδήν των θετικών επιστημών”. Το 1915 το Βαρβάκειο συνδέθηκε με το “Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης” και αποτέλεσε το δεύτερο πρότυπο σχολείο της Ελλάδας.
Με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1929 από τον Αλ. Δελμούζο, επί κυβερνήσεως Βενιζέλου, διαμορφώνονται δύο εξαετείς κύκλοι σπουδών. Στις μικρές κωμοπόλεις ιδρύονται διτάξια ημιγυμνάσια και κατώτερα επαγγελματικά σχολεία (γεωργικά, εμπορικά, βιομηχανικά, οικοκυρικά). Το 1930 ιδρύεται το Ανώτατον εκπαιδευτικόν συμβούλιον και στις 4 Ιουνίου 1930 ο Γ. Παπανδρέου, ως υπουργός παιδείας της κυβέρνησης Βενιζέλου, κλείνει δάνειο της Ελληνικής κυβέρνησης με σουηδική εταιρία για τις ανάγκες της παιδείας. Με το δάνειο αυτό, μέσα σε δύο χρόνια, 1930 έως 1932, ανεγέρθηκαν 145 διδακτήρια και αποπερατώθηκαν άλλα 1375. Έτσι προστέθηκαν 7376 αίθουσες διδασκαλίας για τις οποίες δαπανήθηκαν 1476 εκατομμύρια προπολεμικές δραχμές.
Η κυβέρνηση Μεταξά το 1937 τροποποιεί τους τύπους σχολείων της μεταρρύθμισης του Δελμούζου εισάγοντας το οκτατάξιο γυμνάσιο-λύκειο στο οποίο γράφονται οι μαθητές του Δημοτικού μετά την τετάρτη τάξη. Όσοι όμως δε θέλουν να συνεχίσουν στη μέση εκπαίδευση υποχρεώνονται να συνεχίσουν για άλλα δύο χρόνια στο δημοτικό ώστε να ολοκληρώσουν εξαετή υποχρεωτική στοιχειώδη εκπαίδευση. Τα έξι πρώτα χρόνια απετέλεσαν το εξατάξιο Γυμνάσιο και ακολουθεί το διτάξιο Λύκειο. Το 1944, με τον κατοχικό νόμο 1468 της 27-2-1944 επανέρχεται το εξατάξιο γυμνάσιο. Με την απελευθέρωση για τις χρονιές 1945 έως 1950, γράφονται στο Γυμνάσιο 138.000, 143.000, 165.000, 174.000 και 183.000 μαθητές αντίστοιχα, που αντιστοιχούσαν σε λιγότερους από 4.000 εκπαιδευτικούς. Έτσι, μετά από την έντονη κίνηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων των εκπαιδευτικών λειτουργών, δημιουργήθηκαν και πάλι σοβαρές ανησυχίες και το 1951, κατόπιν πρωτοβουλίας του Γ. Παπανδρέου, εκδόθηκε ο νόμος 1823 που προέβλεπε τον διαχωρισμό της μέσης παιδείας σε τριετές Γυμνάσιο και τριετές Λύκειο, το οποίο διαχωριζόταν σε φιλολογοϊστορικο Λύκειο και φυσικομαθηματικό Λύκειο. Στο 1ο άρθρο αυτού του νόμου καθορίζεται ότι ο σκοπός της Μέσης εκπαίδευσης είναι “η διάπλασις χρηστών πολιτών εν τω πλαισίω των ιδεωδών του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού”, ο οποίος και αναγνωρίστηκε αυτούσιος στο σύνταγμα της 1ης Ιανουαρίου 1951 ότι είναι ο σκοπός της μέσης και στοιχειώδους εκπαίδευσης. Ο νόμος αυτός δεν εφαρμόστηκε από την επελθούσα κυβέρνηση Παπάγου και το 1959 η κυβέρνηση Καραμανλή διατηρεί ενιαίο το Γυμνάσιο, αλλά μετά την 3η τάξη οι απόφοιτοι παίρνουν απολυτήριο που τους δίνει το δικαίωμα να εγγραφούν στις μέσες επαγγελματικές σχολές. Επίσης, κατά τα τρία τελευταία έτη το Γυμνάσιο διαχωρίζεται σε κλασικό, πρακτικό και όχι μόνο. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, υλοποιήθηκε ο νόμος 1823 που προέβλεπε το σημερινό τριτάξιο γυμνάσιο και τριτάξιο λύκειο. Αργότερα, το Λύκειο διαχωρίστηκε σε τριτάξιο ενιαίο λύκειο (ΓΕΛ) για όσους μαθητές είχαν τη δυνατότητα να συνεχίσουν κανονικά την εκπαίδευσή τους και το τριτάξιο τεχνικό λύκειο (ΕΠΑΛ) για όσους δεν είχαν δυνατότητες να αντεπεξέλθουν στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, μαθαίνοντας μέσω αυτού κάποια ειδίκευση. Σήμερα το Επαγγελματικό Λύκειο (ΕΠΑ.Λ.) προσφέρει εκτός από απολυτήριο, το οποίο είναι ισότιμο με του Γενικού Λυκείου, και Πτυχίο εξειδίκευσης βαθμού 3.
πηγή: wikipedia
Εξαιρετικός και απολαυστικός ο Άγγελος Συρίγος ήρθε στην Σχολή την Πέμπτη 15.9.2022 και μίλησε στην Aula για την Μικρασιατική Καταστροφή στις μαθήτριες και στους μαθητές της 11ης και 12ης τάξης.
Έβγαλε το σακκάκι και την γραβάτα, σήκωσε τα μανίκια και απευθύνθηκε στα παιδιά ως πανεπιστημιακός και συγγραφέας, και σε καμία περίπτωση ως Υφυπουργός Παιδείας. Να θυμίσουμε ότι πρόσφατα είχε εκδώσει μαζί με τον Ευάνθη Χατζηβασιλείου, ένα βιβλίο με τίτλο “Μικρασιατική Καταστροφή – 50 Ερωτήματα και Απαντήσεις“.
Τον υπουργό καλωσόρισε η Διευθύντρια της Σχολής κ. Annedore Dierker, ενώ τον συντονισμό από την πλευρά των καθηγητών είχαν οι φιλόλογοι Αγγελική Κανελλακοπούλου, υπεύθυνη και της Alumni Arbeit και Δέσποινα Παπουτσίδου.
Ο κ. Συρίγος ξεκίνησε την ομιλία του υπενθυμίζοντας ότι σαν σήμερα, πριν από 100 χρόνια, την 15η Σεπτεμβρίου, καιγόταν η Σμύρνη. Η πυργαγιά είχε ξεκινήσει ήδη από την 13η Σεπτεμβρίου με το νέο ημερολόγιο, ενώ επειδή στην Ελλάδα ίσχυε ακόμη το παλαιό, οι ημερομηνία έναρξης αναφέρεται ως η 31η Αυγούστου.
Σε όλη την διάρκεια της ομιλίας του, και με αφορμή την παρουσία του στην Γερμανική Σχολή έκανε πολλές φορές παραλληλισμούς με τους Γερμανούς και την στάση τους μετά τον Πόλεμο σε σχέση με την σημερινή στάση της Τουρκίας, η οποία όπως τόνισε, δεν ζήτησε ούτε μία φορά συγγνώμη για τα εγκλήματα εκείνης της εποχής. Ανέφερε μάλιστα ότι πρόσφατα στην τουρκική τηλεόραση προβάλλεται μία σειρά κατασκοπείας, όπου μία κρυφή ομάδα αναλαμβάνει ειδικές αποστολές εντός και εκτός Τουρκίας για να «υπερασπίσουν τη χώρα». Ο τίτλος της σειράς είναι “Teskilat”. Στη σημερινή γλώσσα της Τουρκίας δεν σημαίνει τίποτα. Στα οθωμανικά-τουρκικά σημαίνει οργάνωση. Ο τίτλος παραπέμπει ευθέως στην περιώνυμη “Ειδική Οργάνωση” γνωστή ως “Τεσκιλάτ-ι Μαχσουσά” (Teşkilat-IMahsusa) των Νεοτούρκων, που έδρασε μετά το 1911 στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, και καταδίωκε τους Χριστιανούς. “Φανταστείτε τι εντύπωση θα δημιουργούσε αν οι Γερμανοί έφτιαχναν σήμερα μία σειρά με ήρωες που προστατεύουν την Γερμανία και την ονόμαζαν Γκεστάπο”.
Ιστορική αναδρομή
Τα γεγονότα που προηγήθηκαν με την επιλογή του Ελευθερίου Βενιζέλου να ταχθεί με την πλευρά της Αντάντ (Entente), την σύμπραξη δηλαδή Αγγλίας και Γαλλίας έθεσαν την Ελλάδα στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο με την πλευρά των Χριστιανών απέναντι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, δηλαδή τον μουσουλμανικό κόσμο, εξηγούν γιατί οι Τούρκοι εστράφησαν εναντίον των Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσυρίων και Εβραίων.
Οι αιτίες και η γενοκτονία
Όπως εξήγησε ο υπουργός, οι Έλληνες και οι Αρμένιοι κατά πρώτο λόγο και οι Εβραίοι κατά δεύτερο, είχαν τον απόλυτο οικονομικό έλεγχο στην περιοχή της Σμύρνης, κάτι που έπρεπε να αλλάξει. Ως εκ τούτου ξεκίνησαν οι διώξεις εναντίον όλων, και υπό την έννοια αυτήν, οι γενοκτονίες κακώς θεωρούνται πολλές. Πρόκειται για μία γενοκτονία σε διαφορετικά σημεία με διαφορετικά θύματα, η οποία ξεκίνησε το 1914 και κορυφώθηκε το 1922. Εδώ περιέγραψε ο υπουργός ότι ο τρόπος εξόντωσης των πληθυσμών ήταν να βάζουν τους ανθρώπους να κάνουν πορείες μέχρι να εξοντωθούν.
Διαφωνία Κωνσταντίνου-Βενιζέλου στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο που οδήγησε στον Εθνικό Διχασμό
Ο Βενιζέλος υποστήριξε με θέρμη την επιχείρηση κατά της Τουρκίας (στα Δαρδανέλλια το 1915), ενώ ο Κωνσταντίνος θεωρούσε ότι ο Γερμανικός στρατός, που υποστήριζε τους Τούρκους ήταν αδύνατον να ηττηθεί. Η διαφωνία αυτή οδήγησε σταδιακά στον Εθνικό Διχασμό, δηλαδή σε μία κατάσταση όπου οι μεν θεωρούσαν τους δε προδότες. Όπως εξήγησε ο υπουργός η διαφωνία σε επίπεδο πολιτικό είναι θεμιτή, το να θεωρείς όμως ότι ο άλλος είναι προδότης επειδή διαφωνεί με εσένα είναι κάτι πολύ επικίνδυνο. Έτσι φτάσαμε μερικά χρόνια μετά στην Δίκη των Έξι στο Γουδί και την εκτέλεση τριών πρωθυπουργών της αντίπαλης πολιτικής παράταξης. Να πούμε ότι στην δίκη οδηγήθηκαν οκτώ αλλά επειδή καταδικάστηκαν οι έξι έμεινε στην ιστορία ως δίκη των έξι. Ο Διχασμός είχε ταυτόχρονα εισέλθει και στο στράτευμα. Από τους φακέλους των αξιωματικών ήταν ξεκάθαρο το ποιοι ήταν βασιλικοί και ποιοι βενιζελικοί, αφού οι παραγκωνισμοί εναλλάσσονταν αναλόγως με το ποιος ήταν στην εξουσία.
Αγγελική Κανελλακοπούλου: “Πείτε μας κάτι για τον πρίγκιπα Ανδρέα, ίσως επειδή έχουμε πρόσφατα τον θάνατο της Ελισάβετ“.
Ο πρίγκιπας Ανδρέας ήταν ο πατέρας του Φίλιππου πρίγκιπα της Ελλάδας και μετέπειτα δούκα του Εδιμβούργου και συζύγου της Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου. Όπως εξήγησε ο υπουργός χαριτολογώντας, η βασιλική οικογένεια του Ηνωμένου Βασιλείου ήταν γερμανικής ή καλύτερα δανικής καταγωγής και μάλιστα είχε το όνομα Μάουντμπαντεν, το οποίο λίγο αργότερα, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και με δεδομένο ότι οι Γερμανοί επιτέθηκαν εναντίον των Άγγλων, το εγκατέλειψε. Εν πάση περιπτώσει ο πρίγκιπας Ανδρέας επρόκειτο να καταδικαστεί μαζί με τους έξι στην δίκη, όμως δεν ήταν δυνατόν να οδηγηθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα μέλος της βασιλικής οικογένειας, οπότε πήρε τον ενός έτους γιό του Φίλιππο και έφυγε από την Ελλάδα με τον όρο να μην ξαναπατήσει ποτέ ελληνικό έδαφος.
Η Συνθήκη των Σεβρών δεν εφαρμόστηκε ποτέ
Η Συνθήκη των Σεβρών υπογράφηκε το 1920, αλλά δεν επικυρώθηκε ποτέ. Ανατράπηκε με τη νίκη του Κεμάλ και πρακτικά αντικαταστάθηκε από την Συνθήκη της Λωζάννης τον Ιούλιο 1923. Ο κύριος λόγος είναι ότι η νίκη των Τούρκων κατέστησε την Συνθήκη ανεφάρμοστη. Και μάλιστα πρώτοι οι Γάλλοι ήρθαν σε ρήξη με την διευθέτηση των Σεβρών.
Γιατί η Μεγάλη Ιδέα ήταν συνδεδεμένη με την Κωνσταντινούπολη;
Οι οπαδοί του Κωνσταντίνου είχαν ως όραμα την επιστροφή του βασιλιά στην Κωνσταντινούπολη γι’ αυτό του είχαν δώσει το όνομα Κωνσταντίνος ΧΒ (12ος) ως επόμενος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου (11ος). Ως εκ τούτου η Πόλη θα έπρεπε να είναι ο στόχος των επιχειρήσεων.
Γιατί η Ελλάδα διεκδίκησε την Σμύρνη και όχι την Κωνσταντινούπολη;
Αναφέρθηκε από πολλούς ότι ο Βενιζέλος “δεν ήθελε” να πάρει την Πόλη. Ο Βενιζέλος γνώριζε ότι την Πόλη την ήθελαν όλες οι μεγάλες δυνάμεις, οπότε, ασχέτως αν ο ίδιος ήταν συναισθηματικά κοντά στην Μεγάλη Ιδέα, δεν είχε την δυνατότητα να ελπίζει. Επίσης γνώριζε ότι και την Πόλη και την Σμύρνη δεν τις άντεχε και είχε πρόσφατο το παράδειγμα της Βουλγαρίας η οποία απέτυχε να πάρει την Κωνσταντινούπολη. Άρα οδηγήθηκε στην Σμύρνη που ήταν η πίο εφικτή επιλογή.
Δεν ήταν ιμπεριαλιστικός πόλεμος η μικρασιατική εκστρατεία
Από πολλούς θεωρείται ότι η μικρασιατική εκστρατεία ήταν ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Ο στρατός μπήκε και κατευθύνθηκε προς την Άγκυρα θεωρώντας ότι χτυπώντας την Άγκυρα θα διασφάλιζε την σωτηρία των πληθυσμών στα παράλια, αφού θα αποδυναμωνόταν ο τουρκικός στρατός. Γνωρίζουμε όμως σήμερα, ότι η τύχη ενός τέτοιου εγχειρήματος θα είχε το ίδιο αποτέλεσμα με αυτό του Ναπολέοντα στην Μόσχα, όπου οι Ρώσοι έφυγαν καίγοντας την πόλη και τελικά γονάτισαν τον γαλλικό στρατό. Έτσι στον Σαγγάριο ο στρατός τελικά ηττήθηκε και από εκείνη την στιγμή άρχισε η αντίστροφη μέτρηση.
Οίκαδε
Είναι γνωστό ότι οι περισσότεροι στρατιώτες πολεμούσαν ήδη από το 1912, δηλαδή 10 χρόνια. Είχαν κουραστεί και ζητούσαν να επιστρέψουν στην πατρίδα. Ο Γεώργιος Βλάχος, πατέρας της Ελένης Βλάχου και εκδότης της εφημερίδας “Καθημερινή” έγραψε ένα άρθρο δύο εβδομάδες πριν την Καταστροφή, στις 14 Αυγούστου 1922 (με το παλαιό ημερολόγιο) με τίτλο “Οίκαδε” (δηλαδή προς το σπίτι). Φανατικός αντιβενιζελικός ο Γεώργιος Βλάχος ασκούσε κριτική στην “Κυβέρνησιν” τόσο για τις επιλογές όσο και για τα χρήματα που δανείστηκε για να δαπανήσει στον πόλεμο αναφέροντας “…τα συνέδρια δεν αποδίδουν καρπούς… αύριον έρχεται το φθινόπωρον και μεθαύριον ο χειμών…” τονίζοντας ότι “η Ελλάς έχει την υποχρέωσιν να διαχειμάσει οίκαδε“.
Βεβαίως το άρθρο αυτό γράφτηκε ένα χρόνο μετά την ήττα στον Σαγγάριο, όπου ο στρατός κουρασμένος, έχοντας εισέλθει σε βάθος 350 χιλιομέτρων απο τα παράλια, βρισκόταν στο Αφιόν Καραχισάρ, όπου οι Τούρκοι κατείχαν τα υψώματα και υπερείχαν συντριπτικά στο πυροβολικό. Η έλλειψη στόχου, το εξαιρετικά χαμηλό ηθικό, η μεγάλη ανάπτυξη του μετώπου και, λόγω του Διχασμού, η απομάκρυνση απο το στράτευμα 500 βενιζελικών αξιωματικών οδήγησαν στην ήττα. Και βέβαια όλο αυτό το διάστημα μέχρι την Κατστροφή ο στρατός ήταν σε διαρκεί υποχώρηση παρ’ ολο που μαχόταν ηρωικά.
Έκαναν βιαιοπραγίες οι Έλληνες σε βάρος των Τούρκων;
Βεβαίως και έκαναν, όμως δεν υπήρξε γι’ αυτό κεντρική διαταγή. Βεβαίως οι Έλληνες υποχωρώντας έκαιγαν, όμως, όπως ανέφερε υπουργός, υπήρξε μία ειδποιός διαφορά ανάμεσα στην αντιμετώπιση Ελλήνων προς Τούρκους με αυτήν των Τούρκων προς Έλληνες. Απο φωτογραφίες αιχμαλώτων είναι σαφές ότι οι Τούρκοι αιχμάλωτοι εμφανίζονται με τα ρούχα τους και φροντισμένοι, ενώ οι Έλληνες είναι ρακένδυτοι και τσακισμένοι.
Τελικά οι ξένοι βοήθησαν τους Τούρκους;
Οι Γάλλοι είχαν χάσει πρόσφατα στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο περισσότερους από 1.000.000 στρατιώτες και βεβαίως δεν είχαν πλέον την διάθεση να παλέψουν, πόσο μάλλον σε μία περιοχή αδιάφορη, όπως αυτή της Ανατολίας. Έτσι, μετά την ήττα στον Σαγγάριο, οι Γάλλοι επέλεξαν να συμβιβαστούν με τον Κεμάλ και να διαπραγματευτούν τρόπους ειρήνευσης για να αποφύγουν περαιτέρω απώλειες. Έτσι οι Γάλλοι διασφάλισαν την αναγνώριση της γαλλικής κατοχής στην Συρία. Προφανώς οι ξένοι πρωτίστως κοιτούν τα συμφέροντά τους.
 |
 |
Σύγκριση της Τουρκίας με την Βουλγαρία
Ο κ. Συρίγος έκανε μία παρένθεση επιχειρώντας μία σύγκριση μεταξύ της Τουρκίας και της Βουλγαρίας, θεωρώντας ότι αν οι Τούρκοι είχαν τηρήσει μία αντίστοιχη στάση, τα πράγματα θα ήταν σήμερα πολύ διαφορετικά. Ανέφερε χαρακτηριστικά ότι οι εχθροί μας ήταν παραδοσιακά οι Βούλγαροι: “Θυμηθείτε την Πηνελόπη Δέλτα στα Μυστικά του Βάλτου. Δεν υπάρχουν Τούρκοι, μόνον Βούλγαροι” τόνισε, “όμως σήμερα δείτε ποια είναι η σχέση μας με την γειτονική Βουλγαρία, είμαστε φίλοι“. Και εδώ ξεκαθάρισε ότι δεν μιλά για τις σχέσεις των αννθρώπων μεταξύ τους διότι οι Έλληνες, οι Τούρκοι, οι Βούλγαροι, ο κόσμος δηλαδή, είναι φίλοι με εξαιρετικές σχέσεις σε προσωπικό επίπεδο.
Στο τέλος, δέχθηκε ερωτήσες από τα παιδιά και διαλέγουμε δύο:
“Όταν αναφέρετε ότι το ελληνικό κράτος βοήθησε τους πρόσφυγες πέστε μας με ποιον τρόπο έγινε αυτό;”
Οι πρόσφυγες που ήρθαν στην Ελλάδα υπολογίζεται ότι 1.200.000, από του οποίος το πρώτο κύμα ήταν περίπου 800.000. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι αντιμετωπίζονταν από τον κόσμο πολλές φορές με μειωτικούς χαρακτηρισμούς όπως: γιαουρτο και τουρκόσπορους. Εκτός από αυτό, το κράτος είχε να αντιμετωπίσει ένα μεγάλο πρόβλημα σε σχέση με την επιβίωση όλων αυτών των ανθρώπων. Οι άνδρες ηλικίας 16-55 είχαν κρατηθεί στην Τουρκία και τα γυναικόπαιδα είχαν φθάσει στην Ελλάδα. Επι της ουσίας δεν υπήρχε εργατικό δυναμικό. Το κράτος έδωσε οικόπεδα, εργαλεία και φαγητό. Η Αμερικανική Επιτροπή για Βοήθεια στην Εγγύς Ανατολή (Near East), για τα θύματα των Νεοτούρκων υπό τον τίτλο “Για να μην χαθούν” μοίραζε κάθε μέρα 800.000 πιάτα με φαγητό στους πρόσφυγες.
Αφού, όπως ισχυριζόμαστε, πήγαμε στην Μικρά Ασία για να προστατέψουμε τους πληθυσμούς μας, γιατί είμαστε κατά της Ρωσίας, η οποία εισέβαλε στην Ουκρανία για να κάνει και αυτή το ίδιο;
Ουάου! ήταν η αντίδραση στην ερώτηση, όμως ακολούθησε και η απάντηση: Δεν είναι το ίδιο. Οι Έλληνες στην Μικρά Ασία ήταν υπόδουλοι, δεν είχαν τα ίδια δικαιώματα και βεβαίως ούτε την ίδια γλώσσα. Η συμφωνία για την δημιουργία αυτής της σημερινής Ουκρανίας υπεγράφη μόλις το 1990 όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση. Γιατί υπεγράφη;
Αποχωρώντας συναντήθηκε στην αυλή και συνομίλησε με μαθητές της 12ης τάξης
Ακολουθούν απόψεις μαθητριών και μαθητών που παρακολούθησαν την ομιλία και μίλησαν στο μάθημα που ακολούθησε με την Αγγελική Κανελλακοπούλου:
«Η διάδραση που υπήρχε έκανε την εκδήλωση ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα.», Αλέξανδρος 12d
«Ήταν μια ευκαιρία για επανάληψη και εμβάθυνση της ύλης.» Έλενα, 12d
«Η ομιλία του κ. Συρίγου ήταν τόσο περιγραφική και γλαφυρή που υπερκεράστηκε η απουσία οπτικού
υλικού.» Θάνος, 12d
«Αρκετά αντικειμενικός ομιλητής, που όμως δεν με κάλυψε με την απάντησή του για την ρωσική
εισβολή στην Ουκρανία.» Ναπολέοντας, 12d
«Λόγος μεστός, αξιοπρεπής παρουσία, με μεγάλη άνεση στην επικοινωνία του με τις νέες και τους
νέους.» Κωνσταντίνος, 12c
«Εξαιρετικές συγκρίσεις με τη Γερμανία και εύστοχα παραδείγματα που έκαναν την ομιλία πολύ
κατανοητή.» Βαγγέλης, 12d
«Έλυσε άλυτες απορίες!» Μαίρη, 12d
«Πολύ κατανοητή η συλλογιστική του πορεία!» Μαίρη, 12c
Δείτε επίσης:
Άγγελος Συρίγος: “Μι κρασιατική Καταστροφή – 50 Ερωτήματα και Απαντήσεις”…
O,τι και να λέγεται έως τον Μάιο, η προσεχής αναμέτρηση στις κάλπες θα κριθεί σε καθοριστικό βαθμό από κάποια στοιχεία τα οποία θα διευκολύνουν, θα επιβάλουν ή θα εμποδίσουν ορισμένες εξελίξεις. Και υπό αυτή την έννοια, είναι κάπως παράδοξο να τίθενται όροι σήμερα, ειδικά από τους πιο «αδύναμους κρίκους».
Πέρα και πίσω από τα όσα λένε, υπαινίσσονται και υπονοούν οι πολιτικοί αρχηγοί στις πρόσφατες συνεντεύξεις τους, υπάρχουν κάποια στοιχεία, τα οποία αναλόγως των εκλογικών αποτελεσμάτων, θα καθορίσουν τις εξελίξεις. Και αυτά τα στοιχεία είναι αριθμητικά.
Σε ό,τι αφορά τον Μητσοτάκη: Το κρίσιμο νούμερο είναι το 33% και κάτι στην πρώτη κάλπη. Γιατί; Επειδή με αυτό το ποσοστό εξασφαλίζει δύο πράματα.
Πρώτον, κάτι παραπάνω από 100 έδρες και, δεύτερον, μία δυναμική που του προσφέρει το δικαίωμα να ελπίζει βασίμως και να επιδιώξει την αυτοδυναμία στη δεύτερη κάλπη, διεκδικώντας ένα ποσοστό της τάξης του 37-38%.
Oι Γερμανοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι που συρρέουν αυτές τις μέρες στην Ελλάδα δεν μπορούν να το καταλάβουν: «Δηλαδή μπορεί να γίνουν εκλογές σε λίγες εβδομάδες και ακόμη δεν το γνωρίζετε;».
Η απορία τους είναι γνήσια, η έκπληξή τους μεγάλη. Η δημιουργική ασάφεια, που περιβάλλει τη διενέργεια της επικείμενης αναμέτρησης στη χώρα μας, είναι ακατανόητη. Για τις γερμανικές εκλογές που πραγματοποιήθηκαν τον Σεπτέμβριο του 2021 η προκήρυξη έγινε τον Δεκέμβριο του 2020. Η επίσημη ανακοίνωση έγινε από τον ομοσπονδιακό πρόεδρο, ύστερα από σχετική εισήγηση της κυβέρνησης, ενώ προηγουμένως είχε συζητηθεί με τις τοπικές κυβερνήσεις, ώστε να ληφθούν υπόψη αργίες, γιορτές και άλλες σημαντικές ημερομηνίες.
Η σύγκριση με τα καθ’ ημάς είναι αποκαρδιωτική. Ο πρωθυπουργός ανακοινώνει τις εκλογές σταδιακά, εν είδει γρίφου. Στις αρχές του χρόνου λέει το αινιγματικό «Τον Απρίλιο ή τον Μάιο» κι αρχίζουν τα σενάρια αν συναινεί η Εκκλησία στη διενέργεια μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα και στη συνέχεια αν θα συμπέσει η πρώτη Κυριακή της αναμέτρησης με το μνημόσυνο των θυμάτων του δυστυχήματος των Τεμπών.
Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα Καθημερινή…
Το υπαίθριο θέατρο του Λυκαβηττού είναι, αναμφίβολα, ταυτισμένο με χιλιάδες αναμνήσεις από πολυάριθμες συναυλίες διεθνών και εγχώριων καλλιτεχνών, αξέχαστες παραστάσεις, φοιτητικά ξενύχτια, μια μαγευτική θέα στο λεκανοπέδιο της Αττικής, ανεξίτηλες ιστορίες παρατηρώντας τα φώτα της πόλης αλλά και ατελείωτα καλοκαιρινά ραντεβού. Πρόκειται για έναν απ’ τους σημαντικότερους πολιτιστικούς χώρους της Αθήνας.
Αν και είχε προηγηθεί η λειτουργία του από το 1936 ως θέατρο της ΕΟΝ (με αφορμή τις παραστάσεις της ΕΟΝ χαράχτηκε ο σημερινός δρόμος που ανεβαίνουν τα αυτοκίνητα), η ιστορία του, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, ξεκινά ουσιαστικά στα μέσα της δεκαετίας του ’60 στον χώρο ενός παλιού λατομείου πέτρας.
Εκμισθώθηκε τον Οκτώβριο του 1964 από την αλησμόνητη ερμηνεύτρια του αρχαίου δράματος Άννα Συνοδινού για περίπου είκοσι χρόνια, με άδεια κατασκευής θεάτρου αλλά και με την υποχρέωση να επιστρέψει στην κυριότητα του Δημοσίου μετά την πάροδο της περιόδου της μίσθωσης.
Η πρώτη παράσταση δόθηκε τον Ιούνιο του 1965, με την ίδια πρωταγωνίστρια ως «Αντιγόνη» του Σοφοκλή. Μάλιστα, ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, που παρευρέθηκε στην εναρκτήρια παράσταση, έναν μήνα πριν ξεσπάσουν τα Ιουλιανά, δήλωνε: «Η έμπνευση αυτού του θεάτρου οφείλεται στην Άννα Συνοδινού, δόξα του ελληνικού θεάτρου, που συνδυάζει την καλλιτεχνική ευαισθησία με την ανυποχώρητη θέληση».
«Ανακατασκευάζουμε το θέατρο και το διαμορφώνουμε όπως ακριβώς το είχε σχεδιάσει ο σπουδαίος αρχιτέκτονας Τάκης Ζενέτος και ταυτόχρονα δίνουμε ιδιαίτερη βαρύτητα στη συνολική ανάπλαση του λόφου και των υποδομών του» — Κ. Μπακογιάννης
Όταν πρό διακοσίων και δύο ετών ο Ελληνισμός, κατά την επικρατούσα έκφραση, “ξεσηκώθηκε” κατά δυνάστου κραταιού, πολλοί, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο εν Παρισίοις διαμένων σοφός Κοραής, έκριναν το γενόμενον ως εκδήλωση αφροσύνης. Η φρόνησις υπεδείκνυε την αναβολή της εκρήξεως του Αγώνος ώστε να δοθή χρόνος δια περαιτέρω “παίδευσιν” των Ελλήνων, υπό την μορφήν όχι της συσσωρεύσεως νέων γνώσεων, αλλά πρός απόκτησιν ευελίκτων πολιτικών δομών, ικανών εφαρμογής επί ποικίλων συγκεκριμένων καταστάσεων, οι οποίες θα εδημιουργούντο οπωσδήποτε οσονούπω. Παρόμοιες δομές απεδείχθησαν στην πράξη, κατ’ ουσίαν , ανύπαρκτες. Οι Έλληνες, εν πολλοίς ανέτοιμοι να εκμεταλλευθούν εις βάθος , στρατιωτικώς, πολιτικώς και πολιτιστικώς , τις νέες συνθήκες που η τόλμη και η ευψυχία τους δημιουργούσε, κατώρθωσαν σύντομα να συγκροτήσουν.Κατά συνέπεια, όχι αφροσύνη, αλλά παραφροσύνη εξώθησεν εξ αρχής το εγχείρημά τους: Σχέδιο δράσεως πραγματοποιήσιμο στο σύνολό του ,όχι απλώς συγκεκριμένο, αλλά έστω και γενικής λογικής συλλήψεως ,δεν φαίνεται να διαμορφώθηκε με γενική αποδοχή των ηγετικών συνειδήσεων.
Οι Έλληνες, από άφρονες, επέλεξαν τον εν ευρεία εννοία καιρόν ενάρξεως του Αγώνος, όπως θα έλεγε ο αοίδιμος Καθηγητής μας Ευάγγελος Μουτσόπουλος, κατ’ εξοχήν μελετητής της φιλοσοφίας της καιρικότητος, και ανέλαβαν την κάρπωσιν της εκ μέρους των βιώσεως της ελευθερίας ως επιβεβαίωση της ευθύνης των έναντι στο Γένος.
Βέβαια, είναι μάλλον αμφίβολον και απορίας άξιον, εάν ο καιρός εκρήξεως της Επαναστάσεως, όπως τον διέβλεψεν η φλογερή φαντασία , η παρορμητική βούληση ενός Παπαφλέσσα, είχε προσδιορισθή με αντικειμενικά κριτήρια, όπως η πορεία της ελληνικής παλιγγενεσίας πρός την Ευρώπην. Προφανώς, στην συνείδηση εκείνου, όπως και στις συνειδήσεις των συμπολεμιστών του, είχαν πρυτανεύσει κριτήρια υποκειμενικά και εν τέλει θυμικά. Νόησις σε έγκλιση ευκτική είναι, βέβαια, η νόηση όσων στερούνται επαρκούς κριτικής ικανότητος, είναι παράλληλα και η νόηση των μεγάλων δημιουργών, των καλλιτεχνών, αλλά και των οραματιστών. Όλοι αυτοί οι Έλληνες ωραματίσθησαν μίαν νέαν Ελλάδα αναγεννημένην, όχι όπως προσφυώς κατά καιρούς έχουν παρουσιάσει οι του 20ου και 21ου αιώνος λαλίστατοι πολιτικοί μας-, τραίνο της τεχνολογίας, νέον κράτος, βαθύ κράτος, επανίδρυση του κράτους-, αλλά μίαν Ελλάδα υπεύθυνην, με δικαιοσύνη και φρόνησιν, την υψίστην αυτήν αρετήν, την οποίαν εξεθείασαν ο Πλάτων, ο Πλήθων, αλλά και ουρανοφάντωρ Μ. Βασίλειος. Μία νέα Ελλάδα υπεύθυνη και ισότιμη, ισόκυρη με τα έθνη της Ευρώπης. Προέχει στο σημείο αυτό να υπογραμμισθή η ελευθέρως εκπεφρασμένη επιλογή των πρωτεργατών, καθώς και των άλλων μορφών του Αγώνος, όπως αναλάβουν την ευθύνην των πράξεών τους τόσον έναντι των συγχρόνων τους ελληνικών συνειδήσεων, όσον και των συνειδήσεων που θα καθώριζαν την ύπαρξη ενός μελλοντικού Ελληνισμού.Για τον λόγον αυτόν , η εκ μέρους των οπλαρχηγών υιοθέτηση του συνθήματος “Ελευθερία ή Θάνατος”, των δημοκρατικών επαναστατών στην Γαλλία, αποκτούσε, στο επίπεδό τους, διαστάσεις υπαρξιακού δράματος.
Ο σοφός Κοραής , οποίος από τους Παρισίους, αμφέβαλλε περί της ωριμότητος των Ελλήνων να διεκδικήσουν λυσιτελώς την ελευθερίαν τους βραχυπρόθεσμα μεν διεψεύσθη από την παράφορην αποφασιστικότητά των , μακροπρόθεσμα όμως εδικαιώθη : έχει αποδειχθή ότι η υπανάπτυξη δεν εδρεύει τόσον στα θυλάκια των λαών, όσον στην ικανότητά των να συλλαμβάνουν ευκρινώς τα προβλήματα που η πραγματικότητας υποβάλλει σε αυτούς για επίλυση. Η παραφροσύνη των αγωνιστών της Ελληνικής Επαναστάσεως είναι και αποτελεί ένδειξη θαυμαστής ανατάσεως, έχει όμως καταστή αποδεκτό, ότι η διοικητική λογιστική του Αγώνος υπήρξε πλημμελής και πως η κατ΄αυτόν πολυαρχία, σε συνδυασμόν με το φίλαρχον των ηγετών, ωδήγησε σε αντιφάσεις εξαντλητικές του δυναμισμού του τόσον οξείες, ώστε η φθορά του να αποβαίνη συνεχώς εντονώτερη και βαθύτερη, σε βαθμόν μάλιστα τάξεως οριακής. Έτσι, στην εποχή των ολεθρίων συνεπειών των δύο εμφυλίων πολέμων της Επαναστάσεως έρχεται η συντονισμένη επέμβαση των Δυνάμεων , υπό μορφήν καιρίαν, δια να ολοκληρωθή ο Αγών. Η επέμβασις αυτή μπορεί να μην επέτυχε ολοσχερώς του σκοπού εις Ναυαρίνον, ως έχει δείξει προσφυώς και και κατ΄επανάληψιν σε διερευνητικές, οξυδερκείς του μελέτες ο Μελέτης Μελετόπουλος, επέτυχε, όμως με την συνθήκην της Αδριανουπόλεως (1829).
Η εξέγερσις των Ελλήνων υπήρξεν πράγματι μεγαλειώδης, εστηρίχθη σε ένα όραμα και στην βούληση των Ελλήνων να συγκροτήσουν κράτος ευνομούμενο. Δεν εσυντόνισαν επαρκώς τις δυνάμεις των οι οπλαρχηγοί, διακατέχονταν, δυστυχώς, εκ φθόνου, φεύ! και της κακώς νουμένης φιλοπρωτίας, εκ ταπεινών ελατηρίων , αλλά και προδοτικών διαθέσεων. Η οικονομική στήριξη των πολεμικών επιχειρήσεων με την προσφυγή σε δανεισμό επεβλήθη σε μεγάλη έκταση αναγκαστικά. Οι όροι των δανείων, τους οποίους απεδέχθη η διοίκηση, λίαν επαχθείς, υποθήκευσαν επί και πλέον αγώνα την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της απελευθερωμένης γεωγραφικής αυτής γωνιάς του Ελληνισμού.
Έτη πολλά, υγιεινά, ευφρόσυνα και προ πάντων με φρόνηση και σωφροσύνη.
Περπατήσαμε στα πεδινά της βόρειας Πάρνηθας κοντά στον Αγ.Μερκούριο.Θέλει προσοχή ποιά διαδρομή διαλέγουμε, τόσα έχουν καεί.Ήμασταν τυχεροί, λιακάδα και γλυκιά θερμοκρασία.Απ’την άλλη είναι Νοέμβρης και τέτοιος καιρός είναι αφύσικος.Περπατήσαμε με επιστροφή από τα ίδια: Δρόμος Αγ. Μερκουρίου> λάκα μηλιάς > ΒροκόλιΦάγαμε κάτω από έναν μεγάλο πλάτανο.Ειπώθηκε πως το Βροκόλι ονομάστηκε λόγω παρουσίας βρυκολάκων.Το τελευταίο δεν είναι επιβεβαιωμένο…Χαιρετισμοί από τους πεζοπόρους της DSA
