Η Νάτα Μελά γεννήθηκε στις 10 Ιουλίου του 1923 στην Κηφισιά Αττικής και αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή το 1941. Μεγάλωσε σε μεγαλοαστικό περιβάλλον με ιστορικές ρίζες. Είναι εγγονή του Μακεδονομάχου Παύλου Μελά και της Ναταλίας Δραγούμη. Ο πατέρας της ήταν ο Μιχαήλ Μελάς και η μητέρα της ήταν κόρη του Ιωάννη Πεσμαζόγλου, ιδρυτή της Εθνικής Τράπεζας μαζί με το Γεώργιο Σταύρου. Η γιαγιά της από την πλευρά του πατέρα της προερχόταν από το γένος Δραγούμη και ήταν αδελφή του Ίωνα Δραγούμη και κόρη του Στέφανου Δραγούμη.

Το 1942 πήγε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (Α.Σ.Κ.Τ.) της Αθήνας, με καθηγητές τον Κώστα Δημητριάδη και τον Μιχάλη Τόμπρο και εργάστηκε στο εργαστήριο του Θανάση Απάρτη. Αποφοιτώντας, το 1948, δούλεψε για ένα διάστημα με τον Δημήτρη Πικιώνη για τη στήλη στον τάφο του Μητροπολίτη Χρύσανθου και αργότερα για το Μνημείο Πεσόντων στο Λεόντιο της Νεμέας στην Πελοπόννησο. Εκείνο το διάστημα κατασκεύασε τις προτομές, του Στέφανου Δραγούμη στο Ζάππειο και του Γεωργίου Πεσμαζόγλου στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας, όπου η επιρροή του Πικιώνη είναι εμφανής.

Μετά την αποφοίτησή της άνοιξε δικό της εργαστήριο στον τελευταίο όροφο ενός σπιτιού στη Βασιλίσσης Σοφίας και λίγο αργότερα, το 1945, στον στάβλο ενός σπιτιού στην οδό Μουρούζη. Εκεί μαζεύονταν, μεταξύ άλλων, ο Νίκος Εγγονόπουλος, ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Ανδρέας Εμπειρίκος, ο Γιάννης Μόραλης κ.α. Το 1951 παντρεύτηκε τον αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη (1913 – 1993) με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά, τον Δημήτρη και την Αλεξάνδρα και για δέκα χρόνια έπαψε να δουλεύει, ασχολούμενη με την κατασκευή σκηνικών στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν.

Αρχικά δούλεψε με μάρμαρο και πέτρα, ενώ στα τέλη της δεκαετίας του 1960, όταν επέστρψε από το Παρίσι, όπου είχε μάθει να δουλεύει με το οξυγόνο, στράφηκε στη χρήση του μετάλλου, υιοθετώντας τα διδάγματα της αφηρημένης τέχνης, που κυριαρχούσε στην καλλιτεχνική σκηνή της Δύσης, χρησιμοποιώντας “ready-made” σιδηρικά και εργαλεία, τα οποία προμηθεύεται από την οδό Αθηνάς. Αντλεί τα θέματά της από το φυσικό κόσμο, πτηνά και ζώα – κοκόρια, κριάρια, ταύρους, κατσίκες, περιστέρια – και από την ελληνική μυθολογία.

Η Ναταλία Μελά παρουσίασε τις δημιουργίες της σε ατομικές εκθέσεις (Αθήνα 1963 και 1964, Βιέννη 1965, Νέα Υόρκη 1970), καθώς και σε διεθνείς εκθέσεις στη Μπιενάλε Σάο Πάολο της Βραζιλίας 1965, στο Παρίσι – Salon de la jeune sculpture 1976, 1967. Τα έργα της βρίσκονται σε δημόσιους χώρους και σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Πρόσφατα παρουσίασε ένα κύκλο 35 γλυπτών από χαρτί με τίτλο “τα χάρτινα“.

Ναταλία Μελα – wikipedia…

Ένα αφιέρωμα του Μανώλη Νταλούκα για τη Νάτα Μελά…

Απεβίωσε στις 14 Απριλίου 2019 σε ηλικία 96 ετών…

Η Griechenland Zeitung για τη Νάτα Μελά…

Ο Αργύρης Στριγγάρης, Καθηγητής Ψυχιατρικής Παιδιών και Εφήβων στο ΕΚΠΑ και στο University College London (UCL), δημοσίευσε στην Καθημερινή της 16/6/2024 άρθρο για την επιφανή παιδοψυχίατρο Αλεξάνδρα Ρούσσου, που έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Μάιο. Ήταν η πρώτη επιστήμων στην Ελλάδα που  μίλησε για τη Διαταραχή Ελλειματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) αλλά και για τον αυτισμό.

https://www.kathimerini.gr/society/563080195/koinonia-kai-epistimi-ofeiloyn-polla-stin-alexandra-royssoy/

(περισσότερα…)

Με την συμπλήρωση αιώνος από της εκδημίας του Βρεταννού οικονομολόγου Alfred Marshall, εκ των δασκάλων του J. M. Keynes [1883-21 Απριλίου 1946] στο Cambridge, καταθέτω την μικρά αυτή συμβολή. Ο στόχος της είναι ότι αναδεικνύει μία άλλη διάσταση της πολυσχιδούς συγγραφικής του δραστηριότητος και της συνεισφοράς του στην εξέλιξη της Οικονομικής Επιστήμης , αυτή της χρήσεως της Μαθηματικής Οικονομικής. Οι ανά την υφήλιο οικονομολογούντες και διδάσκοντες την Επιστήμην του Κερδώου Ερμού λησμονούν πλειστάκις την αναφορά του Marshall στον πολύκλαυστο A. A. Cournot [1801-1878] σχετικώς με την χρήση των καμπυλών ζητήσεως και προσφοράς, ένα θέμα που θίγεται στο συνημμένο άρθρον. Στις παραδόσεις μου στην Β-θμια Εκπαίδευση έθιγα αυτή την επισήμανση.

Εύχομαι σε όλες και όλους έτη πολλά εν όψει της διπλής εορτής της προσεχούς Κυριακής, των Δώδεκα Αποστόλων και της κινητής των Αγίων Πάντων. Φέτος, δεν θα νηστεύσωμε ατυχώς την νηστεία των Αγίων Αποστόλων. Αυτά είναι τα παράδοξα των διαφορών μεταξύ του διευρυμένου Ιουλιανού και Γρηγοριανού Ημερολογίου. Με την εορτή των Αγίων Πάντων ολοκληρούται ο πασχάλιος λεγόμενος κύκλος και εκκινούμε από τα ίδια. Χρόνια Πολλά στον Πέτρο και στον Παύλο.

Εύχομαι ένα θερμόν θέρος, χωρίς πλημμύρες και ατυχήματα.

έρρωσθε εν παντί και πανοικεί!

(περισσότερα…)

Με αφορμή τη μεγάλη συναυλία των LOCOMONDO στο Θέατρο Πέτρας την Τετάρτη 3 Ιουλίου (στο πλαίσιο της καλοκαιρινής τους περιοδείας), ο Μάρκος Κούμαρης (’92) μιλά με τον Ξενοφώντα Ραράκο για τη μουσική, τα τραγούδια και πολλά πολλά άλλα!

Η συνέντευξη δόθηκε την Τρίτη 18 Ιουνίου και μπορείτε να την ακούσετε…

Ο Γιώργος Πασσάς (απόφ. 2019) είναι δημοσιογράφος στην ελληνική σύνταξη της DW και φοιτητής νομικής. Στην τελευταία του ανάρτηση (19/6/2024) ασχολείται με τους θανάτους τουριστών στην Ελλάδα όπως παρουσιάζονται στον γερμανικό Τύπο, στην επιλογή του Νίκου Παναγιωτόπουλου για να αναλάβει τα ηνία στο Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου, και στην πρόσφατη απόφαση – σταθμό του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ) σχετικά με τους πρόσφυγες, όπως αυτή σχολιάζεται από το Γερμανικό Δημοσιογραφικό Δίκτυο (Redaktions Netzwerk Deutschland – RND).

Περισσότερα…

Μέσα στο κλίμα των Ευρωκλογών και πολλαπλών ανασχηματισμών και μελλοντικών ανακατατάξεων, εωρτάσθηκε ποικιλοτρόπως η απόβαση στην Νορμανδία, με πάσα μεγαλοπρέπεια. 80 έτη από εκείνη την Τρίτη της 6ης Ιουνίου 1944. 

(περισσότερα…)

Με πολύ μεγάλη συμμετοχή, με ανακατεμένες όλες τις ηλικίες, με άφθονο φαγητό και ποτό να κυκλοφορεί ανάμεσα στα πηγαδάκια, με την Ελένη Βαλεντή, απόφοιτο του 2000, ακούραστη να τραγουδά ασταμάτητα, μία εικόνα μοναδική, με όλους χαρούμενους έξω από την τάξη, στην κεντρική αυλή, εκεί, που ξεχυνόμασταν με το άκουσμα του κουδουνιού, σαν σε διάλειμμα, μόνο που τώρα δεν αναρωτιόμασταν σε ποια τάξη είναι ο καθένας, αλλά ποιας χρονιάς είναι απόφοιτος.

Μπράβο στο σχολείο, που το πρότεινε, μπράβο στους απόφοιτους που το στήριξαν, μπράβο σε όλες και όλους, κυρίως στην Χαρούλα Αντωνοπούλου, που συντόνισε όλη την προετοιμασία. Η εκδήλωση καθιερώθηκε πλέον σαν “η καλοκαιρινή συνάντηση” και ήδη από τώρα περιμένουμε την επόμενη. Το σχολείο μάλιστα δώρισε σε όλους και ένα “επετειακό λεύκωμα” από τον εορτασμό των 125 χρόνων.

Ήταν όλοι εκεί, όλες οι ηλικίες, απόφοιτοι από το 1961 έως το 2019. Είδαμε την Ρέα Αργυριάδου (’61), που συνοδευόταν όχι μόνον από τον σύζυγό της Γιάννη Μυλωνά, καθηγητή για πολλά χρόνια στο σχολείο, αλλά και από τον γιό και τον εγγονό της, απόφοιτο του 2019, που δεν ήταν ο μόνος μικρός. Ήταν και άλλοι: ο Δημήτρης Κεραμίδας, του ’17, ο γιός της Korinna Jessen, του ’13 και άλλοι, αλλά και πάρα πολλοί μεγάλοι. Απόφοιτοι  της δεκαετίας του ’70, του ’80, του ’90, του 2000 και του 2010. Μετρήσαμε πολλούς της τάξης του ’73 και του ’80 χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι έχουμε εικόνα για όλες τις χρονιές.

Είδαμε καθηγήτριες και καθηγητές, νυν και πρώην, μέλη του Vorstand, αλλά και της διοίκησης της Σχολής, πρώην προέδρους του Συλλόγου Αποφοίτων: τον Μάκη Δριμαρόπουλο του ’73, τον Πέτρο Πετρακόπουλο του ’72 με τον γιό του, είδαμε πολλά παιδιά του γερμανικού τμήματος, ίσως μάλιστα να ήταν η πρώτη φορά, που ήρθαν τόσοι πολλοί Γερμανοί σε συνάντηση αποφοίτων και πρέπει να πούμε ότι η Χριστίνα Βάζου και ο Θάνος Ιωαννίδης έβγαλαν καταπληκτικές φωτογραφίες.

Εξαιρετικά οργανωμένη και η έκθεση με τα έργα, που δημιουργήθηκαν στο μάθημα Εικαστικών του Wolfgang Rottenkolber τις δεκαετίες του ’80 και του ‘90, μία ιδέα της Μυρτούς Κωσταροπούλου, που υλοποίησε η Αγγελική Κανελλακοπούλου.

Του χρόνου, να ‘μαστε καλά, θα το οργανώσουμε έτσι να έρθουν πιο πολλοί. Ας μην ξεχνάμε ότι την  ίδια στιγμή διεξαγόταν ο Τελικός του Κυπέλλου της UEFA με τον Ολυμπιακό να διεκδικεί τον τίτλο του Πρωταθλητή Ευρώπης. Πολλοί επέλεξαν την τηλεόραση, όσοι τα κατάφεραν επέλεξαν το γήπεδο και πάρα πολλοί φοβήθηκαν την κίνηση, κυρίως τη επιστροφή, και κάθισαν σπίτια τους. Δεν θέλουμε να φανταστούμε τι θα γινόταν στο σχολείο αν έρχονταν όλοι, όσοι το θέλανε.

Το έχουμε πλέον όλοι αντιληφθεί. Η δύναμη και το καμάρι του σχολείου είναι οι απόφοιτοί του, αλλά και η δύναμη και το καμάρι των αποφοίτων είναι, που πέρασαν από το σχολείο αυτό. Ήταν μία βραδιά αξέχαστη, μοναδική.

Δείτε τις φωτογραφίες από την εκδήλωση της 29.5.2024…

Η Χριστίνα Βάζου, απόφοιτος του ΄86 και ο Θάνος Ιωαννίδης, απόφοιτος του ’73 φωτογράφισαν την εκδήλωση. Οι φωτογραφίες είναι καταπληκτικές και προτιμήσαμε να τις δημοσιεύσουμε όλες αντί να επιλέξουμε ένα μικρό μέρος τους.

Δείτε τις 200 περίπου φωτογραφίες της Χριστίνας Βάζου:

https://drive.google.com/drive/folders/1yy3HuO8e2oWmucywqgQGDj9ndRLYemq0

και οι 100 περίπου του Θάνου Ιωαννίδη:

https://drive.google.com/drive/folders/186wgb8JrQCczHZYwO812D6FyHUBloo6b

Στην δεξίωση είχαν την ευκαιρία να συναντηθούν και ομάδες τάξεων κάνοντας μικρά reunion:

η τάξη του 1980

η τάξη του 1973

και ανάκατα

Την Παρασκευή 14, το Σάββατο 15 και την Κυριακή 16 Ιουνίου συμμετείχε η Χριστίνα Σημαντήρα στην έκθεση Open Studios 2024 του ΜΕΤ (Master in Fine Arts) στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας .

Η πλειοψηφία των 20 επιλεγμένων φοιτητών/φοιτητριών του ΜΕΤ (Μεταπτυχιακό Εικαστικών Τεχνών) ανοίγουν τα εργαστήρια τους και δείχνουν τη δουλειά τους.

Η Χριστίνα-Σύλβια Σημαντήρα είναι Eλληνογερμανίδα εικαστικός και εκπαιδευτικός. Γεννήθηκε το 1987 στην Αθήνα από Έλληνα πατέρα και Γερμανίδα μητέρα και αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών το 2005. Από το 2018 διδάσκει το μάθημα των Εικαστικών στην Γερμανική Σχολή Αθηνών. (περισσότερα…)

Ο Βασίλης Νεραντζόπουλος αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών το 1974 και από το Μετσόβιο Πολυτεχνείο το 1979. Συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές Οικονομολόγου-Μηχανικού στο Πολυτεχνείο Καρλσρούης (Universitaet Fridericiana) δραστηριοποιούμενος παράλληλα ως επιστημονικός συνεργάτης του τομέα Μηχανουργικής Τεχνολογίας, αλλά και ως εθελοντής-τακτικό μέλος στη Διεθνή Οργάνωση Φοιτητικών Ανταλλαγών AIESEC. Οι καινοφανείς τότε εξελίξεις στην πληροφορική τον ώθησαν στην επιλογή μιας σταδιοδρομίας με επίκεντρο τις νέες τεχνολογίες. Με την απόκτηση του μεταπτυχιακού του τίτλου μετανάστευσε στις Η.Π.Α., όπου εργάστηκε επί 8ετία στον ιδιωτικό τομέα με αντικείμενο τη μηχανοργάνωση βιομηχανικών και διοικητικών διεργασιών.

Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1989 και εργάστηκε ως Υπεύθυνος Εργων πληροφορικής και ως Σύμβουλος Επιχειρήσεων σε εγχώρια και διεθνή έργα. Παράλληλα διετέλεσε επί 15ετία καθηγητής πληροφορικής και διοίκησης επιχειρήσεων σε ιδιωτικό κολλέγιο στην Αθήνα.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 απετέλεσαν μια νέα ευκαιρία αξιοποίησης της εμπειρίας του στους τομείς πληροφορικής και τεχνολογίας στον αθλητισμό. Εργάστηκε επί 5ετία ως Υπεύθυνος Εργων και Διευθυντής Τεχνολογίας Εγκαταστάσεων στην Οργανωτική Επιτροπή ΑΘΗΝΑ2004. Σήμερα δραστηριοποιείται ως Μηχανικός Πληροφορικής και Διοίκησης στο πλαίσιο των Ευρωπαΐκών Προγραμμάτων Χρηματοδότησης (ΕΣΠΑ). Εχει μετάσχει σε ομάδες έργων σε χώρες όπως Γερμανία, Η.Π.Α., Αυστραλία, Γαλλία, Σουηδία, Ολλανδία κ.ά.

Η παραδοσιακή ναυπηγική αποτελεί μείζον κεφάλαιο στην ιστορία της Ελλάδας. Παρά τη σπουδαιότητά της, η διατήρηση και η ανάδειξη των παραδοσιακών σκαφών βρίσκονται ακόμα στα σκαριά.

Αναγνωρίζοντας τη σημασία της παραδοσιακής ναυπηγικής και τιμώντας τις παραδοσιακές του αξίες, το Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη προχώρησε στην παραγωγή σύντομης κινηματογραφικής ταινίας καθώς και στη δημιουργία πρωτότυπης εφαρμογής με άξονα το παραδοσιακό σκάφος Ευαγγελίστρια, που ανήκει στη συλλογή του.

Η εφαρμογή Με ένα καΐκι που το λένε Ευαγγελίστρια προσφέρει στους επισκέπτες τη δυνατότητα να θαυμάσουν το παραδοσιακό σκάφος τρισδιάστατα, να το περιστρέψουν και να περιηγηθούν στο εσωτερικό του, ανακαλύπτοντας με λεπτομέρεια τα μέλη του. Πέρα του εκπαιδευτικού της χαρακτήρα, στόχος της εφαρμογής, όσο και της σύντομης κινηματογραφικής παραγωγής, είναι να αφυπνίσει το κοινό για μία ακόμα πτυχή της θαλασσινής ιστορίας της Ελλάδας που αξίζει τον σεβασμό όλων μας. (περισσότερα…)

“Ξανασυναντιόμαστε” είναι ένας όρος που παραπέμπει στα reunions, στα Klassentreffen, δηλαδή τις συναντήσεις μεταξύ συμμαθητών της ίδιας τάξης.

Εδώ, στην ενότητα “Ξανασυναντιόμαστε” έχουμε κάτι πιό γενικό. Έχουμε τις συναντήσεις όλων των τάξεων ταυτόχρονα, είτε με αφορμή τα Χριστούγεννα, είτε τις επετείους της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, είτε κάτι άλλο.

Πρόσφατα, το 2024 η Γερμανική Σχολή Αθηνών και ο Σύλλογος Αποφοίτων αποφάσισαν να συνδιοργανώσουν κάτι μεγάλο, κάτι για πρώτη φορά. Μία συνάντηση / δεξίωση / Gala για όλους τους απόφοιτους / μαθητές, όλων των τάξεων. Και να ξεκαθαρίσουμε, ότι για τον Σύλλογο Αποφοίτων ισχύει το “μια φορά μαθητής, για πάντα απόφοιτος”.

Στην ενότητα αυτή θα δείτε όλες τις εκδηλώσεις που απευθύνονται στους αποφοίτους, ενώ τις άλλες, όπως το Oktoberfest, που απαευθύνονται σε όλους (μαθητές, αποφοίτους, καθηγητές κτλ) θα τις αναζητήσετε σε άλλες ενότητες.

Οπότε, τις συναντήσεις με αφορμή την αποφοίτηση πριν από 10, 20, 25, 30 και 50 χρόνια θα τις βρείτε στις αντίστοιχες χρονιές αποφοίτησης στην ενότητα “Klassenzimmer”

Υπάρχουν παρέες από τα σχολικά χρόνια που βρίσκονται, που μιλάνε κάθε μέρα. Μιά τέτοια παρέα είναι η απόφοιτοι του ’42, που είναι (ήταν) σε μία διαρκή επαφή, και βρίσκονται όποτε μπορούν. Μιά άλλη παρέα είναι η Gruppe 61, οι απόφοιτοι της τάξης του 1961, η τάξη του ’63 και του ’64, πολλοί απόφοιτοι του ’73 καί άλλοι. Ειδικά αυτές οι πρώτες τάξεις της δεκαετίας του ’60, οι πρώτες χρονιές των αποφοίτων της Σχολής μετά το άνοιγμά της το 1956, έχουν να πουν πολλά, που δεν γνωρίζουν οι νεώτεροι, και οι συναντήσεις τους είναι ταυτόχρονα και “διαλέξεις ιστορίας”.

Φωτογραφικό υλικό από όσα Reunions έχουν πραγματοποιηθεί θα βρείτε στην ενότητα Klassenzimmer

Πέμπτη 20 Ιουνίου 2024 – Ωδείο Αθηνών, Λύκειο Αριστοτέλη, 13:30-23:30

Δύο από τα σημαντικότερα διεθνώς πανεπιστήμια, η Οξφόρδη και το Στάνφορντ «έρχονται» στην Αθήνα και σε συνεργασία με το με το Εθνικό Κέντρο Έρευνας Φυσικών Επιστημών «Δημόκριτος» και το World Human Forum διοργανώνουν ένα ολοήμερο συνέδριο με τίτλο The Lyceum Project: AI Ethics with Aristotle την Πέμπτη, 20 Ιουνίου 2024 στο Ωδείο Αθηνών αλλά και στο Λύκειο του Αριστοτέλη με συναρπαστικές ομιλίες, παρουσιάσεις, διεπιστημονικούς διαλόγους και ένα masterclass που συνδυάζει το χορό και την δημοκρατία.

Η γλώσσα εργασίας του συνεδρίου θα είναι τα αγγλικά.

Το συνέδριο θα αποτελέσει μια μοναδική ευκαιρία για όσους επιθυμούν να εξερευνήσουν τη διασταύρωση της αρχαίας φιλοσοφίας και των καινοτόμων εξελίξεων στην τεχνητή νοημοσύνη. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει επίσης την ομιλία του Έλληνα πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, ενώ οι καθηγητές και σπουδαστές φιλοσοφίας θα συζητήσουν ένα από τα πιο πιεστικά ερωτήματα της εποχής μας «πώς μπορούμε να ρυθμίσουμε ηθικά την τεχνητή νοημοσύνη;».

(περισσότερα…)

Το Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη και η Κινεζική Ακαδημία Κοινωνικών Επιστημών συνδιοργανώνουν Συνέδριο με θέμα Culture and Civilization in China and Europe: From a Parallel Past to a Common Future

Κύριος ομιλητής θα είναι ο Πρώην Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, Ομότιμος Καθηγητής και Ακαδημαϊκός Προκόπιος Παυλόπουλος.

Θα ακολουθήσουν 4 πάνελ με θεματικές, κάθε ένα με έγκριτους ομιλητές.

Ιστορική Βιβλιοθήκη, 2ας Μεραρχίας 36 & Ακτής Μουτσοπούλου, 185 35 Πειραιάς, 26 Ιούν. 2024, 09:00, Είσοδος Ελεύθερη

https://www.laskaridisfoundation.org/event/synedrio-culture-and-civilization-in-china-and-europe-from-a-parallel-past-to-a-common-future/

Η ηθοποιός Κατερίνα Μαούτσου (’04) εμφανίζεται στο “50 χρόνια, μια νύχτα” που θα ανέβει για 4 παραστάσεις στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο  Μάνος Καρατζογιάννης, έχοντας στο ενεργητικό του σειρά παραστάσεων που αφορούν την ιστορική μνήμη. Επίσης συμμετέχουν γνωστοί ηθοποιοί καθώς και σπουδαστές του Γ΄ Έτους της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης.

Μισός αιώνας έχει περάσει από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβριο του 1973. Με αφορμή την πρόσφατη επέτειο, η παράσταση 50 χρόνια, μια νύχτα επιχειρεί μια σύγχρονη ανάγνωση της οριακής αυτής στιγμής από τη σκοπιά του θεάτρου. Ο παλλόμενος λόγος αληθινών πρωταγωνιστών ζωντανεύει μέσα από αυθεντικές μαρτυρίες φοιτητών, μαθητών αλλά και απλών πολιτών.

 26 – 29 Ιουνίου, Πειραιώς 260 – Χώρος Ε, Περισσότερα…

Ο Ροδόλφος (Ρούντι) Γκρόμαν γεννήθηκε το 1917 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια το έτος 1929-30 στην Α’ Γυμνασίου και το αμέσως επόμενο στην Β’ Γυμνασίου, ενώ αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε to 1935. Υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό. Νυμφεύτηκε την Λούλα Λεκατσά και απέκτησε δύο παιδιά, την Ισμήνη και τον Γιάννη. Απεβίωσε από καρδιακό επεισόδιο την 1.9.1994.

(όλες οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο του Steven Zannos)

O Γεώργιος Γκρόμαν (1875-1945), ο οποίος είχε γεννηθεί στην Ελλάδα, απέκτησε επτά παιδιά με τη σύζυγό του, Ισμήνη Ζάννου (1883-1970), η οποία δεν αναφέρεται στα μαθητολόγια. Τα έστειλε να σπουδάσουν στην Γερμανία και δύο από αυτά ήρθαν στην Ελλάδα κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ντυμένα με την στολή του γερμανικού στρατού –ο ένας είχε την ευθύνη του ανεφοδιασμού του γερμανικού στρατού με φρέσκα λαχανικά από την Κρήτη.

Δεν ήταν όμως και τα επτά παιδιά του Γκρόμαν στο ίδιο μήκος κύματος. Ο Ροδόλφος (Ρούντι) πολέμησε ενάντια στους Ιταλούς στην Αλβανία, ενώ και τα μικρότερα αδέλφια του «πάλευαν ανάμεσα στις δύο ταυτότητες, την ελληνική και τη γερμανική» όπως εξομολογήθηκε μέλος της οικογένειας στο inside story και τον Τάσο Τέλλογλου .

Όταν η Ελλάδα απελευθερώθηκε, οι περισσότεροι γιοι ακολούθησαν τον γερμανικό στρατό και τον πατέρα τους, που κατηγορήθηκε ως συνεργάτης των κατοχικών δυνάμεων, πίσω στην ανατολική Γερμανία. Όταν λίγους μήνες αργότερα αυτή καταλήφθηκε από τους Ρώσους, οι Γκρόμαν πήγαν στη Δυτική Γερμανία. Ο Ρούντι έμεινε πίσω κι έγινε Έλληνας υπήκοος, διατηρώντας έτσι κομμάτι της ιδιοκτησίας της οικογένειας στο Λεμονοδάσος του Πόρου, το οποίο είχε αγοράσει ο Γεώργιος το 1918 και όπου οι Γκρόμαν περνούσαν τα καλοκαίρια.

Τον χειμώνα τον περνούσαν στην περίφημη Βίλα Γκρόμαν (“Πικροδάφνη”) στο Καλαμάκι, η οποία μετά τον πόλεμο κηρύχθηκε εχθρική ιδιοκτησία και αρχικά φιλοξένησε ανάπηρους πολέμου. Ήταν ένα δίπατο σπίτι πνιγμένο στα δέντρα (κυρίως λεμονιές), με χωμάτινο γήπεδο τένις και ανεμπόδιστη θέα στη θάλασσα. Το κτήμα ήταν πολύ μεγαλύτερο, και περιλάμβανε την έκταση όπου σήμερα βρίσκεται το νεκροταφείο.

Όπως αναφέρεται στο βιβλίο της Μιράντας Ζάννου-Παπαδοπούλου “Μία οικογένεια δύο αιώνες. Το χρονικό της οικογένειας Ζάννου”, με την έναρξη του Πολέμου η οικογένεια άρχισε να “σκορπάει”. Τα πέντε από τα έξι αγόρια έφυγαν για την Γερμανία.

– ο  δευτερότοκος Κάκης (Κλεάνθης, γεν. 7.5.1907) πήγε στον γερμανικό στρατό και σκοτώθηκε στο Ανατολικό Μέτωπο στις 22.12.1944. Είχε ωυμφευθεί την Αθηνά Καραβία και είχε αποκτήσει 7 παιδιά.

– ο πρωτότοκος Αιμίλιος (γεν. 21.1.1906) σκοτώθηκε στις 23.1.1968 σε ηλικία 62 ετών από στρατιωτικό αυτοκίνητο. Είχε νυμφευθεί την Μαριάνθη Γερουλάνου, αδελφή της Έρεικας Γερουλάνου, η οποία φοίτησε στην Γερμανική μεταξύ 1913 και 1917.

– ο Έρικ (γεν. 24.10.1914) πηγαίνοντας με το ποδήλατό του χτυπήθηκε επίσης από αυτοκίνητο και σκοτώθηκε στις 3.2.1950. Είχε νυμφευθε’ι την Αγλαΐα Τουφεξή.

– ο Ρόλαντ (γεν. 30.3.1911), που νυμφεύθηκε την Γερμανίδα Irmin Laddecke, πέθανε στο Παρίσι από φυσιολογικό θανατο το 1994 σε ηλικία 83 ετών, ενώ

– ο Αντρέας έζησε στο Herford με την Γερμανιδα γυναίκα του Vera Marshal.

https://www.discover-serifos.com/el/anakalupste/serifos/metalleia/oikogeneia-gkroman

https://www.notia.gr/2017/08/gnosti-sto-theo

https://anokatostokalamaki.wordpress.com/2021/02/22/liga_istorika_stixia_perioxi_groman/

https://www.mixanitouxronou.gr/oi-germanoi-dynastes-tis-serifoy-poy-aimatokylisan-toys-metallorychoys-kai-synergastikan-me-toys-nazi-ti-diekdikoyn-simera/

Η Σοφία Βελιμέζη γεννήθηκε το 1920 και απεβίωσε το 1986. Στην Σχολή έμεινε μέχρι την Ε’ Δημοτικού την χρονιά 1929-30 και αν συνέχιζε θα είχε αποφοιτήσει το 1937.  Ο πατέρας της Ιωάννης Βελιμέζης (1859-1934) ήταν Πρόεδρος Εφετών, η μητέρα της ήταν η Ευγενία Βελιμέζη το γένος Ιορδανίδη (1883-1971) και το σπίτι τους ήταν στην οδό Δημοκρίτου 16 στο Κολωνάκι, δίπλα ακριβώς από το Λύκειο Ελληνίδων, και το οποίο κατεδαφίστηκε γύρω στο 2005. Στο σπίτι αυτό έζησαν και τα τέσσερα παιδιά: ο Αιμίλιος (1901-1946, ο οποίος δώρισε στο Μουσείο Μπενάκη την συλλογή του από εικόνες), ο Κωστής (1898-1960, ποιητής, σκηνοθέτης, μεταφραστής και συγγραφέας, ο οποίος έγινε γνωστός ως Κωστής Βελμύρας), ο Θεόδωρος (1905-1979) και η Σοφία, που ήταν η μικρότερη, για την οποία όμως δεν γνωρίζουμε πολλά, πέραν όσων αναφέρονται στο velimezisicon.gr, από όπου αντιγράφουμε:

Με τον αιφνίδιο θάνατο του του Αιμιλίου Βελιμέζη, το 1946, το έργο του παραμένει ημιτελές: αρκετές από τις εικόνες, που είχε μέχρι τότε συγκεντρώσει, ίσως ενενήντα τον αριθμό, δεν πρόλαβε να φωτογραφήσει ο Εμίλ Σεράφ, άλλες παρέμειναν χωρίς πλαίσια από τους ξυλογλύπτες «Πρίαμος» και η μελέτη της συλλογής δεν ολοκληρώθηκε. Εβδομήντα μόνο δακτυλογραφημένες σελίδες είναι το πρώτο και μοναδικό τμήμα της μελέτης που είχε συντάξει ο Μανόλης Χατζηδάκης μέχρι το 1945 και είχε παραδώσει στον Αιμίλιο.

Ακολουθεί βαρύτατο πένθος στην οικογένεια Βελιμέζη και στην κατοικία της οδού Δημοκρίτου 16 σβήνουν τα φώτα. Για πολλά χρόνια.

Εντούτοις η μητέρα του και οι οικογένειες των αδελφών του, σε ένδειξη σεβασμού στη μνήμη του αγαπημένου τους Αιμιλίου, ήρθαν σε συνεννόηση με τον Αντώνη Μπενάκη και τον Μανόλη Χατζηδάκη καλώντας τους να επιλέξουν όσες και όποιες εικόνες θα ήθελαν για τη συλλογή του Μουσείου Μπενάκη, πέραν εκείνων που είχε δωρίσει εν ζωή ο Αιμίλιος Βελιμέζης.

Στα αρχεία της οικογένειας υπάρχει και το dossier, στο οποίο η δέσποινα Eυγενία I. Bελιμέζη, μητέρα του συλλέκτη, φύλαξε τα σχετικά με τη δωρεά εικόνων από την οικογενειακή συλλογή, σύμφωνα με την επιθυμία του, στο Mουσείο Mπενάκη.

«Ἐχαρίσθησαν κατ’ ἐντολὴν τοῦ Aἰμιλάκου μας εἰς τὸ Mουσεῖον Mπενάκη οἱ ἐσώκλειστες Eἰκόνες -καὶ ἄλλες- ποὺ δὲν ἔχω φωτογραφίες τους. Ἐκ μέρους μου καὶ ἐκ μέρους τοῦ Kωστῆ μου, Nτόντου μου καὶ Σοφίκας μου, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ μείνη αὐτὴ ἡ δωρεά του ὅσο ὑπάρχει τὸ Mουσεῖον Ἀντωνίου Mπενάκη ποὺ τόσο κουράστηκε ὁ χρυσός μου Aἰμίλιος γιὰ τὸ Mουσεῖον».

Το γραφείο του Αιμιλίου στην κατοικία του επί της οδού Δημοκρίτου 16 διαμορφώθηκε από την αδερφή του Σοφία, όπως θα επιθυμούσε και εκείνος και, έκτοτε παρέμεινε κλειστό.

Το 1986 η Σοφία «φεύγει» για να συναντήσει εκεί ψηλά όσους από την οικογένεια είχαν ήδη προηγηθεί και αφήνει παρακαταθήκη στους γιους της Χρήστο και Αιμίλιο να φροντίσουν τις εικόνες, σύμφωνα με το «πνεύμα της οικογένειας».

Σε δύσκολες στιγμές χρειάστηκε να εκποιηθούν ακίνητα και κινητά της οικογένειας, ποτέ όμως οι εικόνες της συλλογής του Αιμιλίου. Η εντολή της μητέρας Σοφίας είναι σαφής και ρητή: «Φροντίστε οι Εικόνες μας να δωρηθούν σε μουσείο ή ίδρυμα, όπου θα μπορεί ο κάθε επισκέπτης να τις θαυμάζει, αλλά και να προσεύχεται μπροστά τους…».

1934-1991 Στην οικία της οικογένειας Βελιμέζη…

Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη: Η περίφημη συλλογή Βελιμέζη ελεύθερη ψηφιακά…

Πίστη και Τέχνη Επιλεγμένες Εικόνες από τη Συλλογή Αιμιλίου Βελιμέζη…

Η Πολυξένη Ματέϋ-Ρουσοπούλου ήταν παιδί του 20ού αιώνα. Γεννήθηκε και πέθανε στην Αθήνα και έζησε όλα τα γεγονότα και τις αλλαγές αυτού του αιώνα. Πατέρας της, ο Όθων Ρουσόπουλος, χημικός, πρωτοπόρος στη συντήρηση χάλκινων αρχαιολογικών ευρημάτων και ιδρυτής της πρώτης τεχνικής σχολής στην Ελλάδα. Μητέρα της, η Ελένη Ναούμ, γεννημένη στη Λειψία από καστοριανούς γουναράδες, γυναίκα πολύ δραστήρια για την εποχή, συνιδρύτρια με την Καλλιρρόη Παρρέν του Λυκείου των Ελληνίδων. Αδελφή της η Αγνή Ρουσοπούλου, από τις πρώτες γυναίκες δικηγόρους στην Ελλάδα.

Η Πολυξένη και η Αγνή πέρασαν τα παιδικά τους χρόνια στην Αθήνα, παίζοντας στις αυλές με τις γαζίες και τα γιασεμά. Στο πατρικό τους σπίτι η μουσική κυριαρχούσε. Η Πολυξένη σπούδασε με τον τότε φημισμένο καθηγητή πιάνου, τον Βόλντεμαρ Φρήμαν. Το 1922, είκοσι χρονών, τη συναντάμε στη Λειψία, όπου συνέχισε τις σπουδές της στο πιάνο και έγινε σολίστ. Το 1926 παντρέυτηκε στη Λειψία τον ελληνικής καταγωγής (Ματθαίου) Ρουμάνο ζωγράφο Georg – Alexander Mathey.

Όπως αναφέρεται και στο βιβλίο του Hansen με την ιστορία του σχολείου, η Πολυξένη δίδαξε Μουσική το 1937 στην Αραχώβης. Η μαρτυρία της Ροδούλας Κούμαρη, μαθήτριας εκείνων των χρόνων, λέιε ότι η Πολυξένη δίδαξε μουσική και χορό για  μία τριετία.

Σε συνένετευξή της στο λευκό επετειακ’ο λεύκωμα των 100 χρόνων της Γερμανικής Σχολής αναφέρει ότι ενώ ήταν ένα χρόνο μικρότερη από την αδελφή της Αγνή Ρουσοπούλου, ζήτησε και πήδηξε μία τάξη διότι φοβόταν τον δάσκαλό της. Έτσι βρέθηκε συμμαθήτρια με την αδελφή της και αποφοίτησαν μαζί.

Γνώρισε τον συνθέτη Carl Orff αργότερα, το 1934, ως καθηγητή , στο Μόναχο. Η ίδια λέει: « ‘Ενιωθα ότι το επάγγελμα του πιανίστα δε με ικανοποιούσε. Έτσι πήγα στο Μόναχο, στη θρυλική πια σχολή Günther , για να ασχοληθώ με έναν κλάδο που ανέκαθεν με τραβούσε: Μουσική και Κίνηση».

Με αυτά τα εφόδια και την αγάπη της στο χορό, τη μουσική και τη διδασκαλία, ιδρύει το 1938 στην Αθήνα μια μοναδική στο είδος της σχολή.Η πινακίδα γράφει: «Σχολή Γυμναστικής, Ρυθμικής και Χορού, Πολυξένης Ματέϋ-Ρουσοπούλου».

Η σχολή Ματέϋ ήταν σχολή χορού, οι μαθήτριές της όμως μιλούσαν για πιο ουσιαστικές σπουδές, για ολοκλήρωση προσωπικότητας, για φιλοσοφική θεώρηση της ζωής, για φως, πίστη, δύναμη…

Με τη σχολή συνεργάστηκαν διάφορες προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχν’ων, όπως οι: Νίκος Σκαλκώτας, Αργύρης Κουνάδης, Κώστας Κυδωνιάτης, Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Γιώργος Βακαλό, Γιάννης Μόραλης, Ευγένιος Σπαθάρης, Υβόννη Ντε Κίρικο, Γιάννης Μέτσης, Κώστας Μιχαηλίδης και μια πλειάδα άλλων φωτισμένων δασκάλων.

Στη σχολή Ματέϋ χόρεψαν, τραγούδησαν, σπούδασαν και πήραν τη φλόγα της ζωής της Πολυξένης πολλές «τυχερές» μαθήτριες, που με τον ίδιο ζήλο της δασκάλας τους φρόντισαν να μεταδώσουν τη γνώση, να σπείρουν ό,τι τόσο απλόχερα τους έδωσε.

Από το 1951 ως το 1956 λειτούργησε στη σχολή Επαγγελματικό Τμήμα τριετούς φοίτησης για την κατάρτιση δασκάλων «Ρυθμικής και Χορού». Στις απόφοιτες του τμήματος περιλαμβάνονται οι χορεύτριες Λία Μελετοπούλου και Ράνια Παπαδάμ. Από τη σχολή πέρασαν ακόμη η Γιάννα Φιλιπποπούλου, η Γίτσα Καρελλά, η Τούλα Χατζηγιαννάκη και δασκάλες που ίδρυσαν σχολές, και άλλες που διδάσκουν το Σύστημα Ορφ εδώ και στο εξωτερικό.

Λίγους μήνες πριν βγει ο 20ός αιώνας, στις 26 Σεπτεμβρίου 1999, έσβησε στα 97 της χρόνια μια σπουδαία γυναίκα. Η μουσική και η ποίηση τη συντρόφευαν ως το τέλος. Θυμόταν και απάγγελνε απ έξω κατεβατά ολόκληρα από Όμηρο, Αινεία, Γκαίτε, Σίλλερ και άλλους. Μέχρι λίγο πριν το τέλος, ανησυχούσε για την κατάσταση της μνήμης της, γιατί δυσκολευόταν να θυμηθεί τον Σικανέντερ, λιμπρεττογράφο του Μότσαρτ στο Μαγεμένο Αυλό…

Περισσότερα στο site της Σχολής Ματέυ…

Στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου έκανε μια γνωριμία καθοριστική για την υπόλοιπη ζωή της. «Ήταν η εποχή που η τριανδρία Δελμούζου, Τριανταφυλλίδη, Γληνού, είχε αναλάβει την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Μια μέρα μπήκε στην τάξη μας ένας νέος άνδρας, συνοδευόμενος από τον γυμνασιάρχη, ανέβηκε στην έδρα και άρχισε να μας διαβάζει αποσπάσματα από την Αντιγόνη του Σοφοκλή, σε μετάφραση Κωνσταντίνου Μάνου. Έπειτα μας μίλησε για τη δημοτική γλώσσα και τον δημοτικισμό ως πνευματική τοποθέτηση. Ήταν ο Μανόλης Τριανταφυλλίδης, δάσκαλος και φίλος μου μέχρι το τέλος της ζωής του, που επηρέασε πολύ τη σκέψη μου. Υπό την επίδρασή του άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι η παράταξη στην οποία ανήκε η οικογένειά μου κάπου έσφαλε. Ότι δεν μπορούσε να βοηθήσει το Έθνος να πάει μπροστά, φυλακισμένη στα απατηλά ιδεώδη της προγονοπληξίας της».

Ο πατέρας της δεν έζησε τη Μικρασιατική Καταστροφή. Πέθανε τον Μάιο του ’22 και λίγο αργότερα η μητέρα της διέλυσε την Ακαδημία και το σπίτι της Κουμουνδούρου, πήρε τις δύο της κόρες και εγκαταστάθηκε στη Λειψία.

Άρθρο στην εφημερίδα “Τα Νέα” της 7/6/1997 της Κάτιας Πετροπούλου…

Donnerstag, den 20. Juni 2024 um 19:30 Uhr im Vereinshaus

Jeder, der sich länger in Griechenland aufhält und den griechischen Alltag erlebt, wird früher oder später Erfahrungen machen, die das im Ausland vorherrschende Bild einer gastfreundlichen und lebensfrohen Gesellschaft ein wenig trüben:

Korruption, Günstlingswirtschaft und ein wenig ausgeprägter Gemeinsinn sind nur ein paar Aus-prägungen davon.

Pavlos Kalligas: Thanos Vlekas, Roman aus der Zeit des jungen griechischen Staates.

Aus dem Griechischen von Dieter Motzkus. Mit einem Vorwort von Thomas Plaul und Dieter Motzkus.

(περισσότερα…)

Μέχρις ενός σημείου το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ήταν ένα σοκ για πολλούς. Ομως οι βασικοί πολιτικοί συσχετισμοί διατηρήθηκαν και αυτό κατά πάσα βεβαιότητα δεν πρόκειται να οδηγήσει την ελίτ των Βρυξελλών σε ρεαλιστικές προσαρμογές.

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών μπορεί να θεωρείται σοκαριστικό σχεδόν σε ολόκληρη την ΕΕ, όμως δεν υπάρχει βάσιμη ελπίδα, ώστε να θεωρεί κανείς ότι το σοκ θα ξυπνήσει τις κυβερνήσεις και –κυρίως– το γραφειοκρατικό τέρας των Βρυξελλών. Παρά τις ανατροπές σε ορισμένες χώρες και τις τάσεις αμφισβήτησης στις περισσότερες, οι πολιτικοί συσχετισμοί στο ευρωκοινοβούλιο δεν επηρεάστηκαν και πολύ. Αντιθέτως, το μπλοκ που εξέλεξε την προηγούμενη φορά την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, στην πραγματικότητα ενισχύθηκε και όλα δείχνουν ότι παρά τα όσα είχαν διαφανεί τις τελευταίες εβδομάδες, θα το ξανακάνει και δεν θα χρειαστεί και πολύ «παρασκήνιο».

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…