Ο Νικήτας Πατινιώτης γεννήθηκε το 1948 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1966. Σπούδασε Κοινωνιολογία και Οικονομία στα Πανεπιστήμια Θεσσαλονίκης και Φρανκφούρτης, όπου εκπόνησε και τη διδακτορική του διατριβή. Από το 1989 – 2005 ήταν Καθηγητής Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών και Διευθυντής του Εργαστηρίου “Κοινωνιολογίας και Εκπαίδευσης” στο ίδιο Πανεπιστήμιο. Από το 2005 είναι Καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Η έρευνά του, που πραγματοποιείται κυρίως στο διεθνές επίπεδο, αφορά σε θέματα εκπαιδευτικού σχεδιασμού, επαγγελματικής εκπαίδευσης και εκπαίδευσης ενηλίκων, εκπαιδευτικής αξιολόγησης, θεωρίας και εφαρμογής της γνώσης, δια βίου μάθησης, συσχετίσεις του εκπαιδευτικού θεσμού με αυτόν της απασχόλησης. Έχει εκτεταμένες συνεργασίες με πολλά πανεπιστήμια και επιστημονικά ιδρύματα του εξωτερικού και είναι μέλος πολλών διεθνών επιστημονικών εταιρειών και οργανώσεων. Το 2002 και 2003 έλαβε “βραβείο αριστείας” για τις επιτυχίες του στην διεθνή έρευνα. Είναι ανεξάρτητος εμπειρογνώμονας της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε θέματα επαγγελματικής εκπαίδευσης. Για τα ζητήματα αυτά προσκλήθηκε ως εμπειρογνώμονας και από τη Γερμανία και την Ολλανδία. Εθνικός Εμπειρογνώμονας σε καινοτόμες πολιτικές προσπάθειες της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη δημιουργία δεικτών αξιολόγησης της ποιότητας [α.] της “σχολικής εκπαίδευσης” (1999-2001), [β.] της “δια βίου μάθησης” (2001-2003), και [γ.] για την “συνεχιζόμενη εκπαίδευση εκπαιδευτικών” (2003-2004).

Προήδρευσε της επιστημονικής επιτροπής που δημιούργησε, υποστήριξε την υλοποίηση και περιοδικά αξιολόγησε την εκπαιδευτική καινοτομία “Ολοήμερο Νηπιαγωγείο” (1997-2003). Επί πολλά έτη ήταν μέλος διοικητικών συμβουλίων ερευνητικών και εκπαιδευτικών φορέων (Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών/ ΕΚΚΕ 1984 -1992, Πολιτιστικό Ίδρυμα ΕΤΒΑ 1884 -1888, Ινστιτούτο Διαρκούς Εκπαίδευσης Ενηλίκων/ ΙΔΕΚΕ 1997-2000, Κέντρο Ερευνών για Θέματα Ισότητας/ ΚΕΘΙ 1997-2000). Από το 2002 μέχρι το 2004 διετέλεσε πρώτος Πρόεδρος του Οργανισμού Εκπαίδευσης Εκπαιδευτικών (ΟΕΠΕΚ).

(*) από την ανάρτηση στο online Jahrbuch του Χάρη Ιωάννου, απόφοιτου του ’99 και δημοσιογράφου της ΕφΣυν:

Αγαπητοί φίλοι και συναπόφοιτοι,

με μεγάλη λύπη ενημερώνω ότι έφυγε από τη ζωή στις 4 Φεβρουαρίου 2023 ο συμμαθητής μας, αδελφικός φίλος και κουμπάρος Λέανδρος Μοσχοβάκης. Έδωσε με πείσμα σκληρή μάχη με τον καρκίνο τα τελευταία χρόνια, αλλά την τελευταία φορά δυστυχώς δεν μπόρεσε να βγει νικητής.

Γεννήθηκε στις 7 Νοεμβρίου 1981 και αφού τελείωσε τη DSA, σπούδασε ιατρική στο Innsbruck της Αυστρίας, όπου πήρε και το διδακτορικό του. Από το 2008 ζούσε στο Αννόβερο με την οικογένειά του και εργαζόταν αρχικά ως ερευνητής και στη συνέχεια ως εργαστηριακός γιατρός.

Ήταν παντρεμένος από το 2010 με τη Sara De Toffol και απέκτησε δύο παιδιά, την Ελεάννα (13 ετών σήμερα) και τον Αλέξανδρο (9 ετών).

Με τον (επίσης αδελφικό φίλο και κουμπάρο) Dimitris Paxinos τον συνοδεύσαμε τη Δευτέρα στην τελευταία του κατοικία, σε ένα νεκροταφείο μέσα στο δάσος, λίγο έξω από το Αννόβερο.

Μετά από χρόνια σκληρή μάχη με τον καρκίνο πέθανεστις 22 Φεβρουαρίου 2023 ο Κωνσταντίνος Καπαγιαννίδης,απόφοιτος του ’70, γνωστός στον επιχειρηματικό κόσμο από τις διευθυντικές θέσεις στον όμιλο επιχειρήσεων Κυριακοπούλου (Μοτοδυναμική).

Ο εκλιπών ανέλαβε Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρείας το 1994, έχοντας στο ενεργητικό του μακροχρόνια και επιτυχημένη πορεία στη Αργυρομεταλλευμάτων και Βαρυτίνης. Ολοκλήρωσε τη θητεία του το 2008, βάζοντας τις ισχυρές βάσεις για την πορεία της Yamaha στην Ελλάδα, ενώ παρέμεινε στο Διοικητικό Συμβούλιο έως το 2010.

Είχε σπουδάσει Μηχανολόγος-Μηχανικός στο Πανεπιστήμιο της Καρλσρούης και Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Ινστιντούτο REFA της Γερμανίας.

H ευρύτερη οικογένεια της Mοτοδυναμικής εξέφρασε την βαθύτατη θλίψη της για την απώλεια και το ΔΣ της εταιρίας εξέδωσε ψήφισμα μέρος του οποίου είναι Να δοθεί μία υποτροφία στην Excellen Seas- Θάλασσες Αριστείας, στην μνήμη του εκλιπόντα.

Η σχολή θέλοντας να εκφράσει την αλληλεγγύη της για τους σεισμόπληκτους της Τουρκίας και της Συρίας, συμμετείχε στην δράση συγκέντρωσης ειδών πρώτης ανάγκης που διοργανώνει η «Κίνηση Αλληλεγγύης Πατησίων» σε συνεργασία με την ομάδα κοινωνικής αλληλεγγύης «Ο Άλλος Άνθρωπος» (www.oallosanthropos.com).

Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν άμεση και συγκινητική. Ευχαριστούμε πολύ τον απόφοιτό μας Αντώνη Καπετανάκη (‘15) (https://www.transcombiexpress.com), ο οποίος οργάνωσε την δωρεάν μεταφορά των ειδών από το σχολείο στον τόπο συγκέντρωσης.

(*) στην φωτογραφία η Διευθύντρια της Σχολής κα Annedore Dierker με τον Αντώνη Καπετανάκη

Ο συγγραφέας και ερευνητής Γιώργος Πουλημένος (’77) ασχολείται σε βάθος τα τελευταία χρόνια με την Σμύρνη παίρνοντας μέρος σε επιστημονικά συνέδρια και παρουσιάσεις και εκδίδοντας σχετικά βιβλία και χάρτες (κατάγεται από την πλευρά της μητέρας του από την Κάτω Παναγιά του Τσεσμέ). Με την συμπήρωση εφέτος 100 χρόνων από την Μικρασιατική Καταστροφή, ανέβασε προσφάτως στη σελίδα του στο facebook την εξής ανάρτηση, σχετικά με άρθρο του με τίτλο ΣΜΥΡΝΗ. Η Νύμφη της Ιωνίας:

Στον επετειακό τόμο του Κέντρου Μικρασιατικού Πολιτισμού Ν. Ιωνίας για τα 100 χρόνια του Ξεριζωμού από τις αλησμόνητες πατρίδες της Ανατολής, μαζί με άλλα 46, περιλαμβάνεται και το δικό μου άρθρο για τη Σμύρνη….

το οποίο ευρίσκεται στην σελίδα 491 με τίτλο “Σμύρνη”, ενώ

υπάρχει και ένα άρθρο του Χρήστου Χατζηιωσήφ στην σελίδα 481 με τίτλο ‘Σινασός”

Μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο του Γιώργου Πουλημένου:

ΣΜΥΡΝΗ. Η Νύμφη της Ιωνίας

Γιώργος Πουλημένος

Ιστορική αναδρομή

Στη διάρκεια της ζωής της από την ίδρυσή της τον 11ο αι. π.Χ., η Σμύρνη γνώρισε μία πληθώρα από κυρίαρχους και κατακτητές: Αιολείς, Ίωνες, Λυδούς, Πέρσες, Μακεδόνες, Ρωμαίους, Βυζαντινούς, Τούρκους εμίρηδες, Σταυροφόρους, Μογγόλους και Οθωμανούς.Η ανάπτυξή της κατά τα νεότερα χρόνια ξεκίνησε στα τέλη του 16ου αι. με την εγκατάσταση στη Σμύρνη αγγλικών και γαλλικών εμπορικών εταιρειών, οι δραστηριότητες των οποίων διευκολύνονταν από τις διομολογήσεις (διακρατικές συμφωνίες μεταξύ των δυτικών κρατών και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για φορολογικές ατέλειες των ξένων, ετεροδικία κ.λπ.). Νέα μεγάλη ώθηση έδωσαν από τα μέσα του 19ου αιώνα τα έργα υποδομής (σιδηρόδρομος, λιμάνι, προκυμαία), καθώς και η μαζική εισροή Ελλήνων από την ηπειρωτική Ελλάδα και τα νησιά, οι οποίοι έδωσαν εκ νέου ελληνικό πρόσωπο στην πόλη: η τουρκική Ιζμίρ έγινε και πάλι Σμύρνη. Τα χρόνια της βασιλείας του σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ Β’ ως την επανάσταση των Νεοτούρκων το 1908 υπήρξαν η χρυσή εποχή της Σμύρνης, με την αλματώδη ανάπτυξη του διαμετακομιστικού εμπορίου, την ίδρυση βιομηχανιών και βιοτεχνιών, την εκτίναξη του αριθμού των ναών, των σχολείων, των κατοικιών, των ξενοδοχείων, των θεάτρων, των λεσχών και των κέντρων ψυχαγωγίας, καθώς και την υλική και πνευματική ανύψωση του ελληνικού κυρίως στοιχείου. Η ελληνική γλώσσα κατέστη κυρίαρχη, απαραίτητη για όσους έπαιρναν μέρος στην εμπορική και πολιτιστική κίνηση της πόλης, με τη γλώσσα του Τούρκου κυρίαρχου να είναι πλέον αναγκαία μόνο για την επικοινωνία με τις Αρχές. Όλα αυτά τελείωσαν λίγο μετά την επικράτηση των Νεοτούρκων, με την πολιτική εκτουρκισμού και διώξεων των μειονοτήτων που ακολουθήθηκε. Το μποϊκοτάζ των ελληνικών επιχειρήσεων ακόμα και πριν από τους Βαλκανικούς Πολέμους, η εκδίωξη των ελληνικών πληθυσμών των παραλίων –όχι όμως και της ίδιας της Σμύρνης– πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, καθώς και η στρατολόγηση των Ελλήνων Οθωμανών υπηκόων κατά τη διάρκεια του πολέμου και η αποστολή τους στα περιβόητα «αμελέ ταμπουρού» (τάγματα εργασίας) στο εσωτερικό, απ’ όπου επέστρεφαν ελάχιστοι, επέφεραν αποφασιστικό πλήγμα στις σχέσεις Ελλήνων και Τούρκων κατοίκων, με αποτέλεσμα η συμβίωση των δύο κοινοτήτων να καταστεί πλέον σχεδόν αδύνατη.Την κατάσταση αυτή εις βάρος του ελληνικού στοιχείου ανέτρεψε προσωρινά η απόβαση του ελληνικού στρατού τον Μάιο του 1919 και η επακόλουθη Ελληνική Διοίκηση της Σμύρνης τα επόμενα τρία χρόνια, η οποία όμως τερματίστηκε με τραγικό τρόπο το 1922. Πληθυσμός Σύμφωνα με εκτιμήσεις ξένων περιηγητών, ο πληθυσμός της Σμύρνης πέρασε για πρώτη φορά τις 100.000 κατοίκους το τελευταίο τέταρτο του 18ου αι. (Choiseul-Goufier, 1776), και χρειάστηκαν πάνω από εκατό χρόνια για να φτάσει τις 200.000 (Tancred Raven, 1886). Ως το 1840 οι Τούρκοι επικρατούσαν πληθυσμιακά των Ελλήνων. Το έτος αυτό, σύμφωνα με τον Joseph Bargigli, οι Έλληνες κάτοικοι –Οθωμανοί και Έλληνες υπήκοοι μαζί– ξεπέρασαν για πρώτη φορά τους Τούρκους, φτάνοντας τις 55.000 έναντι 45.000 σε σύνολο τότε 130.000 κατοίκων. Αν και, σε αντίθεση με τα προάστια, δεν έγινε ποτέ πληθυσμιακή απογραφή της πόλης της Σμύρνης από την Ελληνική Διοίκηση, υπολογίζεται ότι το 1922 ο πληθυσμός της ξεπερνούσε τις 280.000: Έλληνες 140.000, Τούρκοι 80.000, Εβραίοι 25.000, Αρμένιοι 15.000, Ευρωπαίοι, Αμερικανοί και Λεβαντίνοι (Δυτικοί που διέμεναν επί πολλές γενιές στο Λεβάντε) 15.000, και λοιποί 5.000. Οι Τούρκοι, οι Εβραίοι και οι Αρμένιοι έμεναν κατά κύριο λόγο σε ξεχωριστούς μαχαλάδες στο νότιο τμήμα της πόλης, ενώ οι Έλληνες, οι Δυτικοί και τα ευπορότερα μέλη των άλλων εθνοτήτων κατοικούσαν σε μικτές συνοικίες βορειότερα, από τον Άγιο Γεώργιο και τον Φασουλά ως την Μπέλλα Βίστα και την Πούντα. Μικτά ήταν και κάποια απ’ τα προάστια όπως το Κορδελιό και ο Μπουρνόβας, όπου έμεναν και αρκετοί Τούρκοι, ενώ άλλα, όπως ο Μπουτζάς και ο Κουκλουτζάς, είχαν σχεδόν αποκλειστικά ελληνικό πληθυσμό. Τις μέρες πριν την Καταστροφή ο αριθμός των ατόμων που βρίσκονταν στη Σμύρνη είχε αυξηθεί σημαντικά φθάνοντας τις 400-450.000, καθώς είχαν συρρεύσει στην πόλη πάνω από 150.000 Έλληνες και Αρμένιοι πρόσφυγες από το εσωτερικό ακολουθώντας τον υποχωρούντα ελληνικό στρατό. Οικονομία Το λιμάνι της Σμύρνης ήταν το κύριο εξαγωγικό λιμάνι για τα προϊόντα της Μικράς Ασίας, και το δεύτερο σε εμπορική κίνηση στην Οθωμανική Αυτοκρατορία μετά την Κωνσταντινούπολη. Εξάγονταν αγροτικά προϊόντα όπως τα περιώνυμα σύκα της περιοχής της Σμύρνης, ανατολικά καπνά, σταφίδες, βαμβάκι και γλυκόριζα, ορυκτά όπως η σμύριδα και το χρώμιο, και βέβαια οι διάσημοι «σμυρναϊκοί» τάπητες, οι οποίοι πάντως δεν υφαίνονταν στην ίδια τη Σμύρνη, αλλά σε πόλεις και χωριά του εσωτερικού. Παράλληλα εισάγονταν πετρέλαιο, άλευρα, αποικιακά (καφές, ζάχαρη), νήματα και υφάσματα, υαλικά, καθώς και διάφορα βιομηχανικά είδη και μηχανήματα. Η Σμύρνη ήταν το μοναδικό βιομηχανικό κέντρο της περιοχής. Από τους 10 ατμοκίνητους αλευρόμυλους οι 9 ήταν ελληνικοί, ενώ το ίδιο ίσχυε και για την πλειοψηφία των μηχανουργείων, όπως εκείνο του Ισηγόνη στην Πούντα. Υπήρχαν ακόμα υφαντουργεία, κλωστήρια, βαφείο νημάτων για την ταπητουργία, καθώς και μία ζυθοποιία ελληνο-ελβετικών συμφερόντων. Επιπρόσθετα λειτουργούσαν στη Σμύρνη πολλές μικρότερες βιοτεχνίες, όπως ελαιοτριβεία, σαπωνοποιεία, βυρσοδεψεία, κιβωτιοποιεία, συσκευαστήρια σύκων και σταφίδων, βιοτεχνίες επεξεργασίας καπνού, χαρτοποιίες, οινοποιίες και οινοπνευματοποιίες (ρακί, κονιάκ). Οι 2.000 συνολικά βιομηχανίες και βιοτεχνίες απασχολούσαν γύρω στους 11.000 εργάτες, εκ των οποίων το 50% ήταν Έλληνες και το 30% Τούρκοι. Στον εμπορικό τομέα δραστηριοποιούνταν γύρω στις 1.800 επιχειρήσεις με 4.000 υπαλλήλους, και άλλες 2.500 περίπου ατομικές επιχειρήσεις (χωρίς υπαλλήλους). Οι Έλληνες αποτελούσαν το 58% του συνολικού υπαλληλικού προσωπικού. Σύμφωνα με στοιχεία του 1921, το συνολικό εργατικό δυναμικό της Σμύρνης, που περιλάμβανε, εκτός από τους παραπάνω, τους εργαζόμενους σε εμπορικά καταστήματα, σε χώρους εστίασης και ψυχαγωγίας, στα μέσα μεταφοράς κ.ά., ανερχόταν σε 44.000 περίπου άτομα, από τα οποία 24.000 ήταν άνδρες, 13.000 γυναίκες και 7.000 παιδιά κάτω των 15 ετών.Ναοί, νοσοκομεία, σχολεία και ευαγή ιδρύματα Στη Σμύρνη υπήρχαν 19 ορθόδοξα παρεκκλήσια και εκκλησίες, χωρίς ανάμεσα σ’ αυτές να περιλαμβάνονται και εκείνες των προαστίων. Οι παλαιότερες ήταν η μητρόπολη της Αγίας Φωτεινής και ο Άγιος Γεώργιος, και η μεγαλύτερη η Αγία Αικατερίνη στην ομώνυμη συνοικία. Όλες όσες βρίσκονταν εντός της ζώνης που αποτεφρώθηκε απ’ τη φωτιά του 1922 κάηκαν ολικώς ή μερικώς και στη συνέχεια κατεδαφίστηκαν. Διασώθηκαν έξι: η Αγία Μαρκέλλα στο Νταραγάτσι, ο ναός των Ταξιαρχών στο ορθόδοξο νεκροταφείο, ο Άγιος Ιωάννης στην Αλυγαριά, ο Άγιος Κωνσταντίνος στο Τεπετζίκι, ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος στον Απάνω Μαχαλά και ο Άγιος Βουκόλος. Ο τελευταίος είναι η μόνη παλαιά ορθόδοξη εκκλησία που υφίσταται ως σήμερα, ενώ τελευταία ανακαινίστηκε και χρησιμεύει ως πολιτιστικό κέντρο. Στην πολυπολιτισμική Σμύρνη υπήρχαν επίσης 14 καθολικοί, 5 προτεσταντικοί και 2 αρμενικοί ναοί και ναΐδρια, από τους οποίους σώζονται 4 καθολικοί –ανάμεσά τους και η καθολική μητρόπολη του Αγίου Ιωάννου– και 2 προτεσταντικοί. Ένας από τους τελευταίους, ο ολλανδικός ναός του Αγίου Αντωνίου, έχει μετατραπεί σε ορθόδοξο, τη νέα Αγία Φωτεινή. Από τις 11 συναγωγές έχουν διατηρηθεί οι 9, ενώ από τα πολυάριθμα τζαμιά κάηκαν μόνο τρία, όσα βρέθηκαν κοντά στο νότιο όριο των καμένων. Κάθε εθνότητα είχε το δικό της νοσοκομείο: Γραικικό (το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο), καθολικό (ιταλο-αυστριακό), ολλανδικό, αρμενικό, γαλλικό, βρετανικό και τουρκικό. Σώθηκαν τα τρία τελευταία, από τα οποία το γαλλικό με ζημιές που αποκαταστάθηκαν. Από τα πολυάριθμα ελληνικά σχολεία, τουλάχιστον ένα σε κάθε ενορία, διασώθηκαν τα δύο νεότερα και μεγαλύτερα: το Κεντρικό Παρθεναγωγείο και η Νέα Ευαγγελική Σχολή, που χρησιμοποιούνται ως σχολεία μέχρι σήμερα. Επίσης σώζεται η ενοριακή σχολή του Αγίου Ιωάννη στον Απάνω Μαχαλά, η οποία βρέθηκε έξω από τη ζώνη της φωτιάς. Όσον αφορά τα ξένα εκπαιδευτικά ιδρύματα, γλίτωσαν τρία, όμως το ωραιότερο απ’ αυτά, το Ιταλικό Παρθεναγωγείο, κατεδαφίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1940 για να διαπλατυνθεί η Παράλληλος (İkinci Kordon).Η ελληνική κοινότητα διατηρούσε επίσης ορφανοτροφείο, φιλόπτωχο ταμείο, άσυλο αστέγων, το Λαϊκό Κέντρο με τα συσσίτια για απόρους, οικοτροφεία και διάφορα άλλα ευαγή ιδρύματα. Όλα κάηκαν στη μεγάλη φωτιά της Σμύρνης. Όσον αφορά δε το ορθόδοξο νεκροταφείο στο Νταραγάτσι, το οποίο αν και βεβηλωμένο διασώθηκε αφού η φωτιά δεν έφτασε ως εκεί, η προσπάθεια του ελληνικού κράτους αργότερα να το αγοράσει απέβη άκαρπη. Σήμερα στον χώρο του φιλοξενούνται εγκαταστάσεις του πανεπιστημίου της 9ης Σεπτεμβρίου (ημέρα της ανακατάληψης της Σμύρνης από τους Τούρκους). Πολιτισμός, ψυχαγωγία και αθλητισμός Στη Σμύρνη κυκλοφορούσαν λίγο πριν την Καταστροφή 8 ελληνικές εφημερίδες, με παλαιότερη την ευρείας κυκλοφορίας Αμάλθεια, καθώς και 2 περιοδικά. Στην τουρκική γλώσσα εκδίδονταν άλλες 8 εφημερίδες, στην ισπανοεβραϊκή (λαντίνο) 5, στην αρμενική 7 και στη γαλλική 5. Υπήρχαν επίσης αρκετά 494 τυπογραφεία που εξέδιδαν βιβλία σε όλες τις παραπάνω γλώσσες, καθώς και πολλά βιβλιοπωλεία. Στο κτήριο της παλαιάς Ευαγγελικής Σχολής, δίπλα στην Αγία Φωτεινή, στεγαζόταν μουσείο με αρχαιότητες και νομισματική συλλογή, μικρή πινακοθήκη, καθώς και βιβλιοθήκη με 50.000 τόμους, ανάμεσά τους και αρκετές παλαιές εκδόσεις.

Με βάση στοιχεία του 1921, στη Σμύρνη υπήρχαν 15 κινηματοθέατρα, 8 αίθουσες χορού, πάνω από 500 καφενεία, γύρω στις 220 ταβέρνες και οινοπωλεία για τις λαϊκές τάξεις, καθώς και περίπου 40 ζυθοπωλεία. Ανάμεσα στα τελευταία ήταν και ένα μεγάλο υπαίθριο, στον Κήπο της ζυθοποιίας Αϊδίν στο Χαλκά Μπουνάρ. Εκτός από τα κινηματοθέατρα, τις αίθουσες χορού και ελάχιστα αριστοκρατικά καφενεία της προκυμαίας, όπου το κοινό ήταν μικτό, στα υπόλοιπα κέντρα ψυχαγωγίας οι θαμώνες ήταν σχεδόν αποκλειστικά άνδρες. Τα περισσότερα θέατρα και κινηματογράφοι ήταν συγκεντρωμένα στην προκυμαία, με πιο σημαντικά το Θέατρο Σμύρνης και το Θέατρο Κυβέλης (πρώην θέατρο Sporting). Όλα σχεδόν ανήκαν σε Έλληνες. Εκεί ανέβαιναν επιθεωρήσεις, οπερέτες και όπερες από ελληνικούς και ξένους θιάσους, δίνονταν συναυλίες, ενώ κατά διαστήματα προβάλλονταν και κινηματογραφικές ταινίες. Οι πιο γνωστές κινηματογραφικές αίθουσες ήταν το Παλλάς και το Λουξ. Μουσική άκουγε κανείς επίσης και στα καφενεία της προκυμαίας, όπου εμφανίζονταν οι περίφημες εστουδιαντίνες. Οι ανώτερες τάξεις σύχναζαν στις 16 λέσχες της Σμύρνης, με πιο γνωστές την Ελληνική Λέσχη, τη Λέσχη Σμύρνης, τη Μικρασιατική Λέσχη (πρώην Sporting Club) και τη Λέσχη των Κυνηγών. Οι λέσχες, εκτός από τις χοροεσπερίδες που διοργάνωναν τον χειμώνα, διέθεταν αναγνωστήρια, καπνιστήρια και, φυσικά, αίθουσες χαρτοπαιγνίου. Τα δύο μεγαλύτερα αθλητικά σωματεία της Σμύρνης ήταν ο Πανιώνιος, με ιδιόκτητο στάδιο δίπλα στο ορθόδοξο νεκροταφείο, και ο Απόλλων. Άλλοι ελληνικοί σύλλογοι ήταν ο Πέλοψ στο Καρατάσι, και ο Θησεύς και ο Ερμής στον Μπουρνόβα, όπου είχε την έδρα της και βρετανική αθλητική ομάδα. Ακόμα υπήρχαν και 3 αρμενικά, καθώς και 2 τουρκικά σωματεία. Ένα από τα τελευταία, η Altay, «κληρονόμησε» μετά την Καταστροφή το στάδιο του Πανιωνίου, όπου στεγάζεται ως σήμερα. Πολλά σχολεία διέθεταν κι αυτά αθλητικές ομάδες, που συναγωνίζονταν με τα επίσημα σωματεία. Τα κύρια αθλήματα ήταν ο στίβος και το ποδόσφαιρο. Η Σμύρνη στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο Η κατατρομοκράτηση του ελληνικού πληθυσμού της Θράκης και των παραλίων της δυτικής Μικράς Ασίας με στόχο να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να καταφύγουν στην Ελλάδα άρχισε ήδη από τα τέλη του 1913, για να κορυφωθεί την άνοιξη του 1914. Λίγο πριν την έναρξη του Μεγάλου Πολέμου, οι περιοχές αυτές είχαν αδειάσει από τους Έλληνες κατοίκους τους. Μόνο οι Έλληνες της Σμύρνης και των Βουρλών εξαιρέθηκαν και δεν εκδιώχθηκαν. Τους νέους άνδρες τούς περίμενε όμως το μαρτύριο των εργατικών ταγμάτων (αμελέ ταμπουρού). Αν και θεωρητικά μπορούσαν να αποφύγουν τη στράτευση καταβάλλοντας αντισήκωμα (το λεγόμενο «μπεντέλι»), συχνά καλούνταν να πληρώσουν το σχετικό ποσό επανειλημμένα, και όταν πια αδυνατούσαν να το πράξουν, τότε τους στράτευαν. Για να γλιτώσουν, πολλοί κατέφευγαν στην Ελλάδα, ενώ άλλοι κρύβονταν σε κρυψώνες στα διάκενα των ξύλινων οροφών των σπιτιών, αποτελώντας τα θρυλικά «ταβάν ταμπουρού» (τάγματα των ταβανιών). Όμως Τούρκοι χωροφύλακες έκαναν αιφνιδιαστικές εφόδους στα σπίτια και συλλάμβαναν όσους έβρισκαν. Εκείνους που αντιστέκονταν τους ξυλοκοπούσαν και τους οδηγούσαν σιδηροδέσμιους στο ειδικό στρατολογικό γραφείο για Χριστιανούς. Εκεί, στο φοβερό Μπεϊλέρ σοκάκι, τους περίμενε άγριο ξύλο και βουρδουλιές, ώσπου να σταλούν εντέλει μαζί με τους υπόλοιπους στρατεύσιμους στο τάγμα τους, στο εσωτερικό της Ανατολίας.

Στα αμελέ ταμπουρού οι Χριστιανοί υπηρετούσαν τη θητεία τους άοπλοι, συνήθως σπάζοντας πέτρες και κατασκευάζοντας δρόμους υπό άθλιες συνθήκες. Οι κακουχίες, οι επιδημίες, ο υποσιτισμός και το ψύχος συντελούσαν ώστε μόνο μικρό ποσοστό να επιστρέφει τελικά στα σπίτια του. Δεν υπέφεραν όμως μόνο οι στρατεύσιμοι εκείνη την περίοδο. Ο εξανθηματικός τύφος θέριζε, ενώ παράλληλα, λόγω του αποκλεισμού του λιμανιού της Σμύρνης από τους Βρετανούς, άρχισε και η πείνα, που γρήγορα πήρε μεγάλες διαστάσεις. Το ψωμί και άλλα βασικά τρόφιμα διανέμονταν με δελτίο («βεσικά») σε ανεπαρκείς ποσότητες, οπότε άρχισε να ανθίζει η μαύρη αγορά. Ακόμα και η οργάνωση συσσιτίων από την ορθόδοξη κοινότητα παρουσίαζε μεγάλες δυσκολίες λόγω έλλειψης καυσίμων υλών. Από τον Μάιο του 1916 ξεκίνησαν και αεροπορικοί βομβαρδισμοί. Σε έναν μάλιστα από αυτούς επλήγη η συνοικία του Αγίου Τρύφωνος, με πολλά θύματα. Οι βομβαρδισμοί συνεχίστηκαν με διαλείμματα ως το καλοκαίρι του 1917. Τέλος, μία τραγωδία αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή. Μετά από προσπάθειες της ορθόδοξης κοινότητας ματαιώθηκε η πρόθεση του τότε βαλή (νομάρχη) Ραχμί μπέη να αποσταλεί μεγάλος αριθμός ορφανών Ελληνόπουλων στο μουσουλμανικό ορφανοτροφείο της Μαγνησίας, κάτι που πιθανότατα θα είχε σαν αποτέλεσμα τον εξισλαμισμό τους.

Η Ελλάδα στη Σμύρνη

Στις 2/15 Μαΐου του 1919, με εντολή των Συμμάχων, ο ελληνικός στρατός αποβιβαζόταν στη Σμύρνη. Σύσσωμος ο ελληνικός πληθυσμός είχε συγκεντρωθεί στην προκυμαία και παρακολουθούσε με δάκρυα στα μάτια την άφιξη των στρατιωτών. Οι καμπάνες ηχούσαν χαρμόσυνα, οι γαλανόλευκες ανέμιζαν, οι ζητωκραυγές δονούσαν τον αέρα. Κορίτσια έραιναν τους φαντάρους με ροδοπέταλα και ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος γονάτιζε και ευλογούσε την ελληνική σημαία. Μετά από αιώνες δουλείας, η Σμύρνη ήταν και πάλι ελεύθερη! Δεν έγιναν όμως όλα κατ’ ευχήν, σύμφωνα με το σχέδιο. Ένα ευζωνικό τμήμα, αντί να αποβιβαστεί νοτιότερα, στο προάστιο Καραντίνα, με σκοπό να περικυκλωθούν οι τουρκικές συνοικίες, αποβιβάστηκε στο κέντρο της προκυμαίας, ανάμεσα στο πλήθος. Από εκεί οι εύζωνοι αποπειράθηκαν να φτάσουν στο στόχο τους παρελαύνοντας κατά μήκος της προκυμαίας και περνώντας μέσα από τους τούρκικους μαχαλάδες. Όμως, λίγο μετά την πλατεία του Διοικητηρίου έπεσαν οι πρώτοι πυροβολισμοί. Οι εύζωνοι αντέδρασαν, και μέσα σε μια ώρα η τουρκική αντίσταση είχε κατασταλεί. Σ’ αυτό συντέλεσε και η καταρρακτώδης βροχή που έπεσε γύρω στο μεσημέρι. Υπήρξαν θύματα και από τις δύο πλευρές, που αυξήθηκαν όταν κάποια στοιχεία βρήκαν την ευκαιρία να αντεκδικηθούν για όσα είχαν υποστεί τα προηγούμενα χρόνια. Ο αριθμός των θυμάτων ποικίλει ανάλογα με την πηγή: κυμαίνεται από μερικές δεκάδες κατά τους Έλληνες, ανάμεσά τους και Έλληνες στρατιώτες, έως εκατοντάδες ή και χιλιάδες σύμφωνα με τους Τούρκους. Από τις νέες ελληνικές Αρχές καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν δύο εύζωνοι ως υπεύθυνοι λεηλασιών και κλοπών. Αργότερα συστήθηκε ειδική συμμαχική επιτροπή για να ερευνήσει τα έκτροπα στη Σμύρνη, στο Αϊδίνι και αλλού, τα συμπεράσματα της οποίας δεν ήταν ιδιαίτερα ευνοϊκά για τους Έλληνες. Ο κακός σχεδιασμός της απόβασης είχε αργότερα, το 1922, και άλλες ολέθριες συνέπειες, αφού εκατοντάδες Έλληνες εκτελέστηκαν μετά την τουρκική ανακατάληψη της Σμύρνης ως υπαίτιοι των «σφαγών» του 1919.

Με την άφιξη του Ύπατου Αρμοστή Αριστείδη Στεργιάδη η κατάσταση στην πόλη ομαλοποιήθηκε, αφού ο Στεργιάδης προσπάθησε να κρατήσει ίσες αποστάσεις ανάμεσα στους Έλληνες και τους Τούρκους, σε σημείο μάλιστα συχνά να ευνοεί επιδεικτικά τους τελευταίους. Το γεγονός αυτό, καθώς και ο στρυφνός και αυταρχικός χαρακτήρας του Ύπατου Αρμοστή, δημιούργησε πολλές αντιπάθειες προς το πρόσωπό του ανάμεσα στον ελληνικό πληθυσμό της Σμύρνης. Γενικά πάντως η Σμύρνη, ελληνική πια, γνώρισε στη συνέχεια ένα ευτυχισμένο και ειρηνικό διάστημα, χωρίς τριβές ανάμεσα στις δύο σημαντικότερες κοινότητες, τουλάχιστον όσο ο ελληνικός στρατός σημείωνε επιτυχίες στα πεδία των μαχών. Αυτή ήταν όμως η τελευταία αναλαμπή της πόλης, αφού η κατάσταση μετά την υποχώρηση των Ελλήνων στον Σαγγάριο πήρε δυσάρεστη τροπή και βαριά, απειλητικά σύννεφα άρχισαν να συγκεντρώνονται στον ορίζοντα.

Ο παππούς μου

Ενδιάμεσα, και συγκεκριμένα την Πρωτοχρονιά του 1920, ο παππούς μου Σταμάτης Χατζηγιάννης, τότε δεκανέας πυροβολικού, έφτανε με μεταγωγικό ατμόπλοιο στη Σμύρνη προερχόμενος από τη Θεσσαλονίκη. Να οι πρώτες του εντυπώσεις: «Αρμενίζαμε όλη την υπόλοιπη μέρα και νύχτα, και την επόμενη, πρώτη του νέου έτους 1920, με το ξημέρωμα, αφήναμε πίσω μας τα Βουρλά με τα ξακουστά παλικάρια, που δεν κατάφεραν να τα απομακρύνουν οι Τούρκοι στο διωγμό του 1914 πριν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρακάτω, αφού περάσαμε το εξωτερικό φρούριο της Σμύρνης, το Εξώκαστρο, άρχισαν να παρελαύνουν μπροστά μας τα νότια προάστια της Σμύρνης, το Κοκάργιαλι, το Γκιόζτεπε, η Καραντίνα, το Καρατάσι. Λίγη ώρα αργότερα αντικρίζαμε για πρώτη φορά τη Νύμφη της Ιωνίας, τη χιλιοτραγουδισμένη Σμύρνη. Δεξιά στην προκυμαία, προς το Διοικητήριο, είδαμε το εντυπωσιακό Κουμέρκι – το Τελωνείο – και ένα μικρό λιμάνι (…). Κι ακόμα, στο βάθος, το στεφάνωμα της ξακουστής πόλης, το φρούριο Κατιφέ Καλέ, και στα πόδια του οι απάνω μαχαλάδες που έπεφταν προς τη θάλασσα. Πιο πάνω απ’ το λιμάνι άρχιζαν τα αρχοντικά της αφρόκρεμας της Σμύρνης, Ελλήνων, Άγγλων, Γάλλων, Ιταλών, και κάθε άλλης ράτσας ευγενικής. (…) Παίρνοντας τη στροφή στο ακρωτήριο της Πούντας μας περίμενε ένα θέαμα ανεπανάληπτο: τα φημισμένα ακρογιάλια του Κόλπου της Σμύρνης. Αριστερά φάνηκε το Κορδελιό με την υπέροχη προκυμαία, τη χρυσή αμμουδιά του και τις βίλες των πλούσιων Σμυρνιών και των Τούρκων πασάδων, που έφταναν μέχρι του Παππά τη Σκάλα. Οι βίλες αυτές είχαν όλες ιδιόκτητες ξύλινες εξέδρες για τα μπάνια που εκτείνονταν ως μέσα στη θάλασσα, με καμπίνες για ν’ αλλάζουν στην άκρη. Πιο δεξιά, στον μυχό του, ο κόλπος πλησίαζε στον Μπορνόβα, με τις πανέμορφες κοπέλες και κυράδες. (…) Πριν περάσει πολλή ώρα το πλοίο μας πλεύριζε στην πρόχειρη προβλήτα της Πούντας, όπου σε μια ξύλινη εξέδρα άραζαν και ξεφόρτωναν τα φορτηγά πλοία. Μόλις έδεσε το πλοίο άρχισε αμέσως η αποβίβαση, πρώτα των κτηνών και κατόπιν των ανδρών. Ανάμεσά τους, από τους πρώτους, ήμουν κι εγώ. Δεν είχα προλάβει να κατεβώ καλά-καλά και μου ανέθεσαν μιαν αγγαρεία. Γνώριζαν ότι καταγόμουν από την περιφέρεια Σμύρνης, και θα πίστευαν μάλλον ότι ήμουν από τη Σμύρνη την ίδια, και άρα θα ήξερα την πόλη. Εγώ όμως την έβλεπα για πρώτη φορά, και ούτε τούρκικα ήξερα καθόλου. Στο χωριό μου, την Κάτω Παναγιά, δεν είχαμε καθόλου Τούρκους, ούτε είχε ποτέ γεννηθεί Τούρκος εκεί. Ο αστυνόμος, ο δημόσιος εισπράκτορας και ο μουντούρης – ο πολιτικός αντιπρόσωπος –έρχονταν καθημερινά από τον Τσεσμέ, που απείχε 20-30 λεπτά με τα πόδια. Στη Σμύρνη πάντως αποδείχτηκε ότι τα τούρκικα δεν ήταν καθόλου απαραίτητα, αφού εδώ ζούσαν τόσοι πολλοί Έλληνες, ώστε οι Τούρκοι να την αποκαλούν Γκιαούρ Σμύρνη. Μου έδωσαν λοιπόν ένα κάρο με δύο άνδρες, και έναν αξιωματικό για συνοδεία. Σκοπός της αποστολής μας ήταν να προμηθευτούμε κρέας και ψωμί για τους άνδρες. Αυτό όμως δεν θα ήταν και ιδιαίτερα εύκολο, αφού κατέφθαναν συνεχώς νέες στρατιωτικές μονάδες (…). Έτσι, οι φούρνοι δεν πρόφταιναν να ικανοποιούν τις ανάγκες σε ψωμί, αλλά και το κρέας παρουσίαζε έλλειψη λόγω των εορτών. Βγήκαμε λοιπόν με το κάρο γυρνώντας φούρνους και κρεοπωλεία και συγκεντρώνοντας ό,τι βρίσκαμε. Στο μεταξύ ο καιρός χάλασε, άρχισε να βρέχει του καλού καιρού, και φυσικά γίναμε μούσκεμα. Όταν μαζέψαμε αρκετά γυρίσαμε στην Πούντα, κοντά στον Άγιο Γιάννη του Παροξυμού όπως τον έλεγαν οι Σμυρνιές, που πίστευαν ότι θεράπευε την ελονοσία. Εκεί, σε μιαν αλάνα που υπήρχε δεξιά, προς το τέλος της λεωφόρου που ξεκινούσε απ’ το λιμάνι, είχαν καταυλιστεί οι πυροβολαρχίες, έχοντας ξεφορτώσει τα κτήνη και μέρος του υλικού. Νομίζω ότι η συνοικία λεγόταν Χιώτικα και, όπως έμαθα, στο βάθος του δρόμου βρίσκονταν οι οίκοι ανοχής. Όσο έλειπα, η βροχή είχε σχεδόν μετατρέψει τον καταυλισμό σε τέλμα. Ψάχνοντας να βρω τη σκηνή του σιτιστή για να παραδώσω τα τρόφιμα, την αναγνώρισα από ένα μουλάρι που ήταν εκεί απ’ έξω και μασουλούσε έχοντας χώσει τη μουσούδα σ’ ένα σακί γεμάτο με ρεβίθια. (…) Κανείς όμως δεν έβγαινε να το απομακρύνει, για να μη μουσκέψει απ’ τη βροχή. Αφού έδιωξα το μουλάρι προς τους στάβλους, παρέδωσα τα συγκεντρωμένα τρόφιμα στον σιτιστή και κοίταξα να καταφύγω σε κάποιο φιλικό αντίσκηνο, να βγάλω από πάνω μου το χιτώνιο για να στεγνώσει. Πηγαίνοντας προς τα εκεί, μες στη νεροποντή, αντίκρισα κάτι που με συγκλόνισε κι έκανε την καρδιά μου να λαχταρίσει: τρεις Σμυρνιοπούλες σαν τα κρύα νερά, κρατώντας σκεπασμένα πανέρια και αψηφώντας την κατακλυσμιαία βροχή που τις είχε κυριολεκτικά μουσκέψει, γύριζαν τ’ αντίσκηνα μοιράζοντας γλυκά και κουλούρια σμυρναίικα, θέλοντας να προσφέρουν στους φαντάρους λίγη οικογενειακή θαλπωρή. Παίρναμε όλοι με συγκίνηση απ’ τα τρυφερά τους χεράκια τα γλυκά, που μας θύμιζαν τα σπίτια μας, γιορτινά και χαρούμενα λόγω της ημέρας, αλλά και τόσο μακρινά. Μας παρηγορούσε όμως η σκέψη ότι την οικογενειακή ζεστασιά που αποστερούμαστε, την προσφέραμε για το μεγαλείο της Πατρίδας…»

Η Καταστροφή

Δύο εβδομάδες μετά τη μεγάλη τουρκική επίθεση στις 13/26 Αυγούστου 1922 στο Αφιόν Καραχισάρ, ο νικηφόρος τουρκικός στρατός έμπαινε στη Σμύρνη. Τρία χρόνια, τρεις μήνες, τρεις βδομάδες και τρεις μέρες ελληνικής κατοχής και διοίκησης της πόλης τερματίζονταν. Οι διαθέσεις των Τούρκων φάνηκαν από την πρώτη στιγμή. Η αρμενική συνοικία ήταν ο πρώτος στόχος, για ν’ ακολουθήσουν οι απομακρυσμένες ελληνικές συνοικίες και τα ελληνικά προάστια. Λεηλασίες, ληστείες, βιασμοί και φόνοι, μια πλήρης γκάμα θηριωδιών, αποτελούσαν το ρεπερτόριο της βίας. Αυτουργοί ήταν στρατιώτες του τακτικού στρατού, τσέτες, χωρικοί που είχαν συρρεύσει στην πόλη, αλλά και Τούρκοι πολίτες της Σμύρνης. Σ’ αυτά ήρθε να προστεθεί το άγριο λιντσάρισμα του Μητροπολίτη Χρυσοστόμου, τον οποίο παρέδωσε στον όχλο ο ίδιος ο Τούρκος στρατιωτικός διοικητής, ο Νουρεντίν πασάς. Διδάχθηκαν μ’ αυτό το παράδειγμα οι νικητές πως οι Χριστιανοί αποτελούσαν θεμιτή λεία: μπορούσαν να κάνουν μ’ αυτούς ό,τι ήθελαν. Τις επόμενες τρεις μέρες η κατάσταση συνεχώς χειροτέρευε. Η αρμενική συνοικία άδειασε. Όσοι Αρμένιοι δεν δολοφονήθηκαν, άφησαν τα σπίτια τους και κατέφυγαν σε ναούς, σχολεία και ξένα ιδρύματα, ελπίζοντας ν’ αποφύγουν τα χειρότερα υπό την απατηλή προστασία του πλήθους που βρισκόταν εκεί. Τα ίδια και οι πρόσφυγες από το εσωτερικό, που γέμιζαν τα προαύλια των ναών, την προκυμαία και τους γύρω δρόμους, νηστικοί και απελπισμένοι. Στις μακρινές συνοικίες και στα προάστια –στο Νταραγάτσι, στον Άγιο Κωνσταντίνο, στο Καρατάσι, στο Μερσινλί, στον Μπουρνόβα και αλλού– τα πτώματα συσσωρεύονταν, και απομακρύνονταν με κάρα. Στην κεντρική Σμύρνη οι Έλληνες κλείνονταν στα σπίτια τους. Όσοι τολμούσαν να κυκλοφορήσουν στους δρόμους προπηλακίζονταν, ληστεύονταν και δολοφονούνταν, αν δεν φορούσαν κονκάρδα με τα χρώματα κάποιου ξένου κράτους. Λίστες προγραφών καταρτίστηκαν, και όσοι περιλαμβάνοντας σ’ αυτές συλλαμβάνονταν, καταδικάζονταν στα «Δικαστήρια της Ανεξαρτησίας» και εκτελούνταν. Από τα πολεμικά που ήταν δεμένα στον κόλπο της Σμύρνης, οι ξένοι παρακολουθούσαν τα τεκταινόμενα με αυτοσυγκράτηση έως αδιαφορία. Είχαν εντολές να μην επεμβαίνουν, παρά μόνο για να προστατεύσουν τις ζωές και τις περιουσίες των υπηκόων των κρατών τους. Το πρωί της 13ης Σεπτεμβρίου (νέο ημερολόγιο), τέσσερις μέρες μετά την είσοδο των Τούρκων, μπήκαν οι πρώτες φωτιές στην αρμενική συνοικία. Αν και οι πυροσβέστες κατάφεραν να σβήσουν τις αρχικές εστίες, συνεχείς εμπρησμοί σε διάφορα σημεία κατέστησαν τελικά το έργο τους αδύνατο. Από νωρίς το απόγευμα οι μεμονωμένες εστίες άρχισαν να ενώνονται, και η γιγαντιαία φωτιά κατέτρωγε πια τα πάντα στο διάβα της. Περνώντας τα όρια της αρμενικής συνοικίας, εξαπλώθηκε γρήγορα και στις ελληνικές, στον Άγιο Γεώργιο, στον Άγιο Δημήτριο, στα Σπιτάλια. Ως τη νύχτα η φωτιά έγινε ανεξέλεγκτη, φτάνοντας μετά τα μεσάνυχτα και στην κατάμεστη με απελπισμένο κόσμο προκυμαία. Εκεί, οι πρόσφυγες και οι ξεσπιτωμένοι Σμυρνιοί βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον πύρινο θάνατο από τη μία πλευρά, τα βαθιά νερά της θάλασσας απ’ την άλλη, και τα πολυβόλα των Τούρκων που είχαν στήσει μπλόκα στα δύο άκρα της προκυμαίας, εμποδίζοντάς τους να φύγουν προς τη σωτηρία. Πολλοί καίγονταν, και άλλοι σπρώχνονταν ή πηδούσαν στη θάλασσα και πνίγονταν. Φρικιαστικές κραυγές ακούγονταν από μίλια μακριά. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, πάνοπλοι Τούρκοι κυκλοφορούσαν ανάμεσα στο πλήθος, ληστεύοντας και σφάζοντας.

Μπροστά στην ανθρωπιστική καταστροφή που συντελούνταν μπροστά στα μάτια τους, οι ξένοι από τα πλοία, με πρώτους τους Βρετανούς, δραστηριοποιήθηκαν και άρχισαν να παραλαμβάνουν πρόσφυγες, ενώ ως τότε τους απωθούσαν, ρίχνοντάς τους πίσω στη θάλασσα. Όσοι όμως κατάφεραν να γλιτώσουν έτσι δεν ήταν παρά σταγόνα στον ωκεανό. Η φωτιά συνεχίστηκε και τις επόμενες δύο μέρες, αλλάζοντας κατεύθυνση με τη βοήθεια του ανέμου και κατακαίγοντας ό,τι είχε απομείνει στο εσωτερικό της Σμύρνης. Μάλιστα έφθασε να απειλήσει ακόμα και το Διοικητήριο, με τις νέες τουρκικές αρχές να ετοιμάζονται να το εγκαταλείψουν άρον-άρον. Από τις χριστιανικές συνοικίες έμειναν ανέπαφες μόνο η Πούντα, τμήματα της Μπέλλα Βίστα, καθώς και όσες συνοικίες βρίσκονταν σφηνωμένες ανάμεσα στους τούρκικους μαχαλάδες ή ανατολικά των γραμμών του τρένου. Η εβραϊκή συνοικία, όπως και οι τουρκικές και το μεγαλύτερο τμήμα της κεντρικής αγοράς (τσαρσί) δεν έπαθαν τίποτε.

Η Έξοδος

Σύμφωνα με διαταγή που εκδόθηκε αμέσως μετά τη φωτιά, όλοι οι Χριστιανοί άρρενες στρατεύσιμης ηλικίας (18-45 ετών) θεωρήθηκαν αιχμάλωτοι πολέμου. Συλλαμβάνονταν, κλείνονταν προσωρινά σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως όπου απογυμνώνονταν από κάθε τι πολύτιμο, ως τα ρούχα και τα παπούτσια, και στη συνέχεια εκτοπίζονταν στο εσωτερικό. Μικρό ποσοστό όμως έφθανε στον προορισμό του, αφού στον δρόμο οι περισσότεροι σκοτώνονταν, είτε από τους ίδιους τους συνοδούς τους είτε από εξαγριωμένους Τούρκους χωρικούς. Αλλά και εκείνοι που έφθαναν στα στρατόπεδα αιχμαλώτων αποδεκατίζονταν από τις άθλιες συνθήκες που επικρατούσαν εκεί. Ελάχιστοι από αυτούς επέστρεψαν. Οι υπόλοιποι, ηλικιωμένοι άνδρες και γυναικόπαιδα, περίμεναν με αγωνία τα πλοία που θα τους απομάκρυναν από την καμένη Σμύρνη, αφού αν δεν κατάφερναν να φύγουν μέσα στην προθεσμία που δόθηκε θα τους περίμενε η ίδια τύχη όπως τους νέους άνδρες, δηλαδή η εκτόπιση και ο θάνατος. Τελικά τα πλοία έφτασαν, με πρωτοβουλία των Αμερικανών. Μετά από συμφωνία με τους Τούρκους, ελληνικά πλοία πλεύρισαν ανενόχλητα στην προβλήτα της Πούντας για να παραλάβουν τους απελπισμένους πρόσφυγες. Μόνη προϋπόθεση ήταν να μη φέρουν την ελληνική σημαία. Μέσα σε λίγες μέρες απομακρύνθηκαν γύρω στους 150.000 Χριστιανοί, οι οποίοι αρχικά μεταφέρθηκαν στα κοντινά νησιά, Μυτιλήνη και Χίο. Από εκεί προωθούνταν σε άλλα νησιά και στην ηπειρωτική Ελλάδα. Ως αστοί που ήταν στην πλειοψηφία τους, η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, ο Βόλος και άλλες πόλεις ήταν οι κύριοι τελικοί προορισμοί των Σμυρνιών προσφύγων. Οι απόγονοί τους, τρίτης και τέταρτης γενιάς οι περισσότεροι, διατηρούν πάντα με νοσταλγία στην καρδιά τους την αλησμόνητη Σμύρνη.

Γιώργος Πουλημένος

Κατάγεται από την πλευρά της μητέρας του από την Κάτω Παναγιά του Τσεσμέ. Σπούδασε χημικός μηχανικός στη Γερμανία και εργάστηκε επί 30 περίπου έτη ως αναλυτής/προγραμματιστής Η/Υ. Ο Μικρασιάτης παππούς του Σταμάτης Χατζηγιάννης ήταν εκείνος που του ενέπνευσε την αγάπη για τις αξέχαστες πατρίδες, με αποτέλεσμα τα τελευταία χρόνια να ασχολείται σε βάθος με τη Σμύρνη παίρνοντας μέρος σε επιστημονικά συνέδρια και παρουσιάσεις και εκδίδοντας σχετικά βιβλία και χάρτες. Έργα του ως τώρα: A Lexicon of Smyrneika (2011, με τους Alex Baltazzi και George Galdies, τρίγλωσσο λεξικό της σμυρναίικης διαλέκτου, αγγλικά-ελληνικά-τουρκικά), Σμύρνη-İzmir: Ιστορικός χάρτης (2017, με τη Μαριάννα Μαστροσταμάτη), Οι Μηνιώτες στην Κατοχή (2018, επιμέλεια), Η Προκυμαία της Σμύρνης (2018, με τον Αχιλλέα Χατζηκωνσταντίνου, δίτομο, βραβείο Ακαδημίας Αθηνών 2019), Λέων & Εμινέ (2018, μυθιστόρημα), Σμύρνη – Περιηγητικός οδηγός 1922 (2019, μετάφραση στα τουρκικά 2021). Περισσότερα στο http://gpoulimenos.info/el/

Η συζήτηση για τη ρύθμιση που θα απαγορεύσει τη συμμετοχή των επιγόνων της Χρυσής Αυγής στις εκλογές θα συνεχιστεί, θα καταλήξει κάπου και ο Αρειος Πάγος θα αποφασίσει αν διαθέτει τα κατάλληλα νομικά εργαλεία ώστε να αποκλείσει τον Κασιδιάρη. Πίσω από αυτά όμως θα εξακολουθούν να κρύβονται άλλα και σοβαρότερα.

Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει κάποιος με τις ιδιαίτερες δυνατότητες του ψυχρού και ανεπηρέαστου παρατηρητή της νεοελληνικής πολιτικής παραδοξότητας. Τι θα έβλεπε αυτές τις ημέρες και σε τι συμπέρασμα θα κατέληγε; Από τη μία θα παρακολουθούσε την εχθροπάθεια να φουντώνει. Τους μεν να κάνουν ό,τι μπορούν ώστε να υποβαθμίσουν ή και να υπονομεύσουν την κοινοβουλευτική λειτουργία. Τους δε να μην είναι σε θέση να αποδεχθούν ότι κάποιος σαν τον Βαγγέλη Βενιζέλο συμμετέχει με τη σύνθετη πολιτικο-επιστημονική του ιδιότητα σε μια εκδήλωση με έναν (ατυχή) τίτλο που δεν τους αρέσει.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

Ο Σύλλογος Philadelphia προσκαλεί

την Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2023 και ώρα 19.30

σε μία φιλολογική βραδιά με τίτλο:

Naturkatastrophen

με παρουσιάσεις για:

* Erdbeben|

* Schneesturm

* Sturmflut

* Globale Umweltkatastrophe

Η Άννα Πουσκούρη γεννήθηκε το 1949 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1967. Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου και Περιφερειακό Σχεδιασμό στο Πολυτεχνείο της ίδιας πόλης.

Ξεκίνησε την επαγγελματική της σταδιοδρομία το 1979 στη Bayersiche Vereinsbank AG. Κατά τη διάρκεια της θητεία της, κατείχε πολυάριθμες θέσεις στο γραφείο του Μονάχου και επέστρεψε στην Ελλάδα το 1996 με στόχο την επέκταση των τοπικών εργασιών της Τράπεζας. Σήμερα κατέχει τη θέση της Διευθύνουσας Συμβούλου – Head of Corporates Southern Europe, έχοντας την ευθύνη για τις χώρες Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα, Κύπρο και Ελβετία.

Είναι μέλος πολλών διοικητικών συμβουλίων και επιτροπών μη κερδοσκοπικών φορέων, μεταξύ άλλων των Διοικητικών Συμβουλίων του MDA στην Ελλάδα (για τη φροντίδα των ατόμων με νευρομυϊκές παθήσεις) και του Συλλόγου των αποφοίτων του Harvard Business School.

Στις 27 Ιουνίου 2016 ανέλαβε την θέση του Προέδρου της Attica Bank.

Ο Ulf-Dieter Klemm, απόφοιτος του 1964 μας έστειλε μια ανακοίνωση του συμμαθητήτουBernd von Maltzan, συνταξιούχο μέλος του προεδρείου της Deutsche Bank, ο οποίος ίδρυσε και χρηματοδότησε ένα βραβείο για την καλύτερη μετάφραση από τα ελληνικά στα γερμανικά.

5000 € κάθε δύο χρόνια

αναφέροντας:

Ο Bernd ήταν μαθητής της ΓΣΑ απο το 1961 – 1964 και αργότερα παντρεύτηκε την επίσης συμμαθήτριά μας Ursula von Reibnitz η οποία δυστυχώς απέθανε πριν από μερικά χρόνια.

Εγώ είχα να δω τον Bernd 58 χρόνια, όταν ένας κοινός μας φίλος μας έφερε πέρσι σε επαφή διότι ο Bernd ζήταγε συμβουλές για την ίδρυση του βραβείου. Το βραβείο φέρνει το όνομα Johann Heinrich Voß, του πρώτου μεταφραστή της Ιλιάδας στα γερμανικά που έζησε πολλά χρόνια στην πόλη Penzlin από όπου κατάγεται η οικογένεια von Maltzan.

Θα ήθελα σήμερα, που μπορώ κα πάλι κάπως να επικοινωνώ, να εκφράσω τη βαθιά μου συγκίνηση για την τόσο άμεση και ζεστή ανταπόκριση του Συλλόγου Γονέων της ΓΣΑ, που με τόση αγάπη υπηρέτησα επί 35 χρόνια, στην ανάγκη για αίμα λόγω της σοβαρής εγχείρησης ανοιχτής καρδιάς με τρία bypass στην οποία έπρεπε ακαριαία να υποβληθώ. Χίλιες θερμές ευχαριστίες στο διοικητικό συμβούλιο του Συλλόγου και ιδιαιτέρως στην Πρόεδρό του κ. Αθανάσογλου, που φρόντισαν σε χρόνο μηδέν να ικανοποιήσουν το αίτημά μας. Και πάλι χίλια ευχαριστώ! Τέτοιες δράσεις συν τοις άλλοις διακρίνουν, ξεχωρίζουν και τιμούν τη Σχολή μας!

Με ξεχωριστή εκτίμηση,

Γιάννης Μυλωνάς

Στις 9Ιανουαρίου 2023 ο Σύλλογος Αποφοίτων από κοινού με τον Σύλλογο της Γερμανικής Σχολής Αθηνών έστειλαν μία επιστολή προς τον Δήμαρχο Αθηναίων κ. Κώστα Μπακογιάννηδιατυπώνοντας δύο αιτήματα σχετικά με τα παλαιά κτίρια της Σχολής, τα οποία βρίσκονται στην γωνία των οδών Αραχώβης και Ασκληπιούκαι που σήμερα ανακαινίζονται με σκοπό να στεγαστεί εκεί το Καλλιτεχνικό Σχολείο της Αθήνας:

1. Τηνανάρτηση αναμνηστικής επιγραφής στην εξωτερική είσοδο του κτιρίου της Αραχώβης με την ένδειξη:

“Εδώ λειτούργησε η Γερμανική Σχολή Αθηνών από το 1898 έως το 1944“, και

2. Την ονοματοδότηση μίαςαίθουσας προς τιμήν τουWilhelm Dörpfeld,ιδρυτή της Γερμανικής Σχολής αλλά και αρχαιολόγου με εκτεταμένη ανασκαφική δραστηριότητα στην Ελλάδα και ιδιαιτέρως στην Λευκάδα, όπου απεβίωσε στις 25 Απριλίου 1940 καιετάφη.

Ακολουθείεπιστολή του Δημάρχου Αθηναίων κ. Κώστα Μπακογιάννη, ο οποίος απαντά θετικά και στα δύο αιτήματά μας:

Η επιστολή μας προς τον Δήμαρχο:

22 Μαρτίου 1898: “Εγκαίνια της Αραχώβης”…

Ο Γούντι Άλεν την είχε δει στο θέατρο. Την παρακολουθούσε στις παραστάσεις και εντυπωσιάστηκε από το φλογερό ταπεραμέντο της και το εκτόπισμά της στη σκηνή.

H Δέσπω Διαμαντίδου γεννήθηκε στον Πειραιά στις 13 Ιουλίου 1916. Η καταγωγή της ήταν από την Ρωσία. Δεν φοίτησε ποτέ σε ελληνικό σχολείο και τελείωσε τη στοιχειώδη και μέση εκπαίδευση σε Γερμανική σχολή.

«Εγώ δεν πήγα ποτέ σχολείο ελληνικό εννοώ. Ό,τι έμαθα, το έμαθα με ιδιαίτερα μαθήματα. Αλλά μιλώ και γράφω, πιστεύω, ωραία ελληνικά. Με όλα τα άλλα παιδιά, που πηγαίναμε στο Γερμανικό Σχολείο, χαθήκαμε με τον πόλεμο. Είχαμε και κάποια Εβραιόπουλα στο σχολείο, που φαίνεται ότι τα πήρανε στη Γερμανία. Όπως επίσης δεν ξεχνώ τον δάσκαλο μου της Γυμναστικής (Εβραίος κι αυτός) που με τη δική του βοήθεια έγινα πρωταθλήτρια Ελλάδας, παιδικής κατηγορίας. Ήταν ένας θαυμάσιος άνθρωπος» είχε πει.

Δείτε τοαφιέρωμα του in.gr με αφορμή την επέτειο των 19 χρόνων από τον θάνατο της σπουδαίας ηθοποιού…

Deutsche Schule Athen

Projekt:

Ideen- und Realisierungswettbewerb für den Neubau einer Schulmensa undNebengebäuden im Sinne des Masterplans als zweite Bauphase der Generalsanierung.Gegenstand: Planen und Bauen einer neuen Schulmensa neben dem Hauptgebäude undVerbindung zum Grundschulbau der Deutschen Schule Athen

Betreff: Einladung / Aufforderung zur Abgabe eines Ideenentwurfs und Angebotes Kontext:

Die Deutsche Schule Athen (DSA) ist eine deutsche Auslandsschule mit Sitz in Athen/Griechenland, und wird getragen vom Deutschen Schulverein Athen. Sie wird gefördert im Rahmen des Deutschen Auslandsschulgesetzes und hat das Nutzungsrecht für die

Liegenschaften in der Gemeinde Marousi/Athen, die sich im Eigentum der Bundesrepublik Deutschland befinden.

.

Die verschiedenen Gebäude und Gebäudebereiche auf dem Hauptgelände (Hauptgebäude Gymnasium, Aula, Schwimmbad, Sporthalle, Kunsttrakt, Bibliothek, Kantinengebäude) und auf dem unabhängigen benachbarten Gelände (Grundschule, Fußballplatz) sind in Teilen mittlerweile über 50 Jahre alt und eine Generalsanierung ist geboten im Sinne eines entwickelten Masterplans. Die DSA hat die Phase Null zusammen mit einem Schulberaterexperten erarbeitet und eine Handlungsempfehlung erhalten, die als Grundlage für die erforderlichen Baumaßnahmen dient. Hierbei wurde eine Überprüfung und Bedarfsklärung der notwendigen Räume und Raumgrößen sowie der baulichen Voraussetzungen für Fachunterrichtsräume mit spezieller Nutzung (z.B. Musik, Chemie, u.a.) und möglicher Synergien vor dem Hintergrund der Schulentwicklungsplanung und der aktuellen Anforderungen zeitgemäßer Pädagogik durchgeführt und die bestehende Raumplanung der Gebäude entwickelt und angepasst oder –wo notwendig und möglich – eine Erweiterung untersucht.

Für die Neugestaltung der Außengelände auf dem Hauptgelände sowie dem Nebengelände (Grundschule) liegen bereits fertige Planungen vor. Der Kindergarten (2013) und die Grundschule (2015) sowie Sportplatz auf dem Hauptgelände (2022) wurden bereits saniert und erweitert. Alle Gebäude wurden vor einigen Jahren zusätzlich erdbebengestärkt, und es wurden umfangreiche Maßnahmen zur Brandschutzsicherung durchgeführt. Diese gilt es in den hier abgefragten Leistungen zu berücksichtigen.

Das mit den baulichen Maßnahmen in Einklang stehende, zukunftsorientierte Pädagogische Konzept ist gemeinsam mit der Deutschen Schule Athen, der Schulleitung, dem Schulträger und weiteren Stakeholdern überprüft, entwickelt und für die kommenden Jahrzehnte aufgestellt. Die hieraus hervorgehenden Erfordernisse, Bedürfnisse und Zukunftswünsche einer vitalen Schulform und Schullebens (Ganztag- oder Halbtagschule, ob als Raumklassen, Cluster, Lernlandschaft o. ä.) gilt es mit dem Baubestand und nach dem Masterplan vorgeschlagenen Erweiterungsmöglichkeiten und Maßnahmen abzustimmen und im Sinne des Handlungsempfehlung des Masterplans umzusetzen, mit dem Ziel des Zusammenspiels von Pädagogik und Architektur.

Besonderes Augenmerk möchte die DSA, als Umweltschule, auch auf Nachhaltigkeitsaspekte in sämtlichen Prozessen legen, sowohl interner Arbeitsabläufe, Organisation, Qualitäten als auch insbesondere in energetischer und nachhaltiger Sicht mit Blick auf zu verwendende Materialen, Pflege, Wartung usw. In diesem Zusammenhang ist eine Analyse gefordert – welche auch die finanziellen Implikationen abschätzen muss.

Aufgabenbeschreibung im Hinblick auf die Abgabe architektonischer Ideen- und Realisierungsausarbeitungen, inklusive erster Kostenschätzungen:

a) Neubau einer Schulmensa von ca. 1000m2 Nutzfläche, mit flexiblen Nutzungsmöglichkeiten als Unterrichtsräume etc, zwischen Hauptgebäude und Sportplatz, flexible Nutzung für Schul- und Klassenräume, Übergänge / Anschlüsse an das Hauptgebäude, den Sportplatz, die Aula, und die Grundschule

b) Neubau einer Brückenanlage als oberirdische Verbindung Hauptgebäude-MensaGrundschule (Alternative 1)

c) Neugestaltung eines ebenerdigen Anschlusses als sicheren Übergang von Grundschule zu Mensa (Alternative 2)

d) Neugestaltung / Sanierung der Hausmeisterwohnung am Kindergaren Alternative 1) oder deren Neuverortung und Neubau (Alternative 2)

Die aus der Schulberatung Phase Null entstandene Handlungsempfehlung Masterplan DSA gilt als Basis für die weitere Planung des Ideen- und Realisierungswettbewerbs und Planungsangebotes für den neuen Mensabau und zur Beantragung finanzieller Zuschüsse des Eigentümers.

Der Ideenteil und das Angebot in schriftlicher Form sollte Folgendes enthalten:

1. Visuelle Vorstellung der Idee- bzw. Vorentwurfs auf mind. 2 bis max. 4 DIN A1 Panele

2. Nachweis des Raumprogramms sowie zusätzlicher Flächen

3. Aspekte der Nachhaltigkeit, Bioklimatik, Energieeffizienz, CO2 Neutralität

4. Kostenschätzung des Vorschlages

Für die Umsetzung der oben beschriebenen Aufgaben, die in der Erstellung eines Entwurfsvorschlages für die erste Maßnahme „Mensabau“ als Teil des Masterplans, erbittet die DSA Beiträge von einer begrenzten Zahl interessierter ausgewählter Architekturbüros,

vorzugsweise mit Erfahrung im Schul- und Versorgungsbau. Die Angebote müssen umfassen:

• Projektbeschreibung, vorgeschlagene Vorgehensweise

• Zeitplan, Abschnitte und Meilensteine

• Ablaufkonzept der Baustelle bei laufendem Schulbetrieb

• Darstellung Kompetenzteam, Ansprechpartner, Projektleiter, Projektteam des Anbieters, inkl. der Kurzlebensläufe (max. 1 Seite) der Teammitglieder

• Nachweis der Deutschen Sprache als Projektsprache

• Analytisches Honorarangebot Generalplaner mit Leistungsbeschreibung

• Referenzen zur einschlägigen Erfahrung mit Mensa-/ Kantinenbauten und pädagogischen Bauten soweit vorhanden.

Die Anbieter müssen die Berücksichtigung der deutschen, betreffenden Vorschriften im deutschen Bundesland Nordrhein-Westfalen und der jeweils geltenden griechischen Schulbau-Bestimmungen sicherstellen und diese in Planung und Vorschlag einfließen lassen.

Alle Unterlagen und Berichte müssen in deutscher Sprache erstellt werden. Das entsprechende Know-how ist ebenfalls glaubhaft zu machen bzw. nachzuweisen.

Zur Erarbeitung des Ideenentwurfes und der Angebotsabgabe übersendet die Deutsche Schule Athen den interessierten Fachbüros folgende Unterlagen nur für den internen und projektbezogenen Gebrauch.

• DSA Masterplan

• DSA Leitbild

• DSA Schulprogramm

• DSA Lageplan Gymnasium Haupt- und Nebengebäude, Außenanlagen

• DSA Bestandspläne Gebäude

• DSA Fotos von Gebäuden und Außenanlagen

Sämtliche Unterlagen sind vertraulich zu behandeln und nach Beendigung des Wettbewerbes Angebotsverfahrens vom Interessenten eigenständig zu vernichten.

Abgabe

Die angefragten Fachbüros werden gebeten ihre Entwurfs- und Angebotsabgabe für die Maßnahme „Mensabau“, im Sinne einer anstehenden Generalsanierung der DSA mit den o,g. Leistungen und erforderlichen Unterlagen bis zum Mittwoch, den 15.02.2023, 12:00 Uhr

(CET+1) in elektronischer Form jedoch bis max. 25 MB als PDF per E-Mail an staikou@dsathen.gr einzusenden. Zuzüglich wird bis zum 17.02.2023, die Zusendung der Beiträge per Post / Kurierdienst in ausgedruckter Form, der Dokumente A4 (3-fach), der

Panele (1-fach) sowie Kopie auf Datenträger (CD-ROM, USB-Stick) an die Adresse der Deutschen Schule Athen, Dimokritou 6 & Germanikis Scholis Athinon, 15123 Maroussi, Griechenland z.Hd. Frau Staikou, erwartet.

Die Angebote müssen in Euro unterbreitet werden und die griechische Mehrwertsteuer zusätzlich separat ausweisen. Sie müssen alle entstehenden Kosten umfassen, einschließlich notwendiger Reise- und Aufenthaltskosten.

Nach Rücksprache mit der Verwaltungsleiterin der DSA, Frau Staikou, kann das Gelände bis zum Datum der Abgabe auch vorab persönlich besichtigt werden.

Rückfragen einzelner Anbieter sind möglich bis zum Mittwoch, den 16.01.2023 und werden gesammelt, an alle Anbieter einheitlich, beantwortet.

Die Maßnahme wird entsprechend der Finanzierungsmöglichkeiten umgesetzt. Die Realisierung der o.g. Leistungen ist voraussichtlich ab Sommer 2023 geplant.

Die abzugebenden Beiträge werden gemäß den beiliegenden Kriterien bewertet; die Bewertung der Anbieter wird jedoch nicht veröffentlicht.

Allgemeine Bewertungskriterien

Die Auswahlkriterien für die Bewertung der Angebote sind wie folgt:

• Idee, Konzept zur Umsetzung, Qualität, Darstellung, Machbarkeit

• Organisation, Qualifikation und Erfahrung des mit der Ausführung des Auftrags

betrauten Projektteams

• Finanzieller Aspekt

Athen, Maroussi, den 20.12.2022

Την Τρίτη 14 Φεβρουαρίου κόψαμε την πίτα μας για το 2023 σε “στενό οικογενειακό κύκλο”, δηλαδή μεταξύ των μελών του Vorstand της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, του ΔΣ του Συλλόγου μας και μελών της διοίκησης της Σχολής. Το φλουρί το κέρδισε ο Άρης Λιακόπουλος, ο οποίος, πέραν του γεγονότος ότι είναι μέλος του Vorstand, είναι και απόφοιτος. Να διευκρινίσουμε ότι ο κύριος λόγος που μας εμπόδισε μέχρι σήμερα να οργανώσουμε κάτι ευρύτερο ήτανη επιδημία της γρίππης, όμως έχουμε κατ’ επανάληψιν δεσμευτεί ότι θα οργανώσουμε μία μεγάλη εκδήλωση σε ανοικτό χώρο την άνοιξη ή το καλοκαίρι.

Η Αγγελική Κανελλακοπούλου κόβει, η Χαρούλα Αντωνοπούλου μοιράζει.

Από τον σύλλογοπαρευρέθηκανο Πρόεδρος Κώστας Γαλάνης, ο Γενικός Γραμματέας Άγγελος Κωβαίος, ηΛίζα Γεωμπρέ, ο Νίκος Κωστόπουλος και η Τένια Παπαδάκη.

Από το Vorstand ο Πρόεδρος Dr. Marcus Bremer, ο Konstantin Zois (Αναπληρωτής Πρόεδρος), ο Άρης Λιακόπουλος, ο Στέφανος Μίτμαν (Γραμματέας), ο Stefan Miskias (Ταμίας), ο Dr. Henning Voelkel, η Δρ. Κωνσταντίνα Παπαδοπούλου-Ρηγοπούλου και η Δρ. Ιωάννα Καραγκούνη.

Από την διεύθυνση ήταν οι Αναπληρωτές Διευθυντές Jens Eberlein και Βασίλης Τόλιας. Ακόμη ήταν η Διευθύντρια Διοικήσεως Ήρα Στάικου, η Υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων Χαρούλα Αντωνοπούλου, η Αγγελική Κανελλακοπούλου και η Ελένη Καραμηνά.

ΟΆρης Λιακόπουλος ετοιμάζεται να ανοίξει το δώρο, που αντιστοιχούσε στο φλουρί που κέρδισε, ένα ζάρι που συμβολίζει τύχη και όλα όσα την ακολουθούν. Ο Άρης είναι μέλος του Vorstand αλλά και απόφοιτος.	Το γούρι (ένα μαρμάρινο ζάρι από το Museum Shop του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς) είναι κατασκευασμένο από το Μουσείο Μαρμαροτεχνίας της Τήνου

εν αναμονή των υπολοίπων απο αριστερά:

KonstantinZois, Νίκος Κωστόπουλος, Dr. Marcus Bremer, Δρ. Ιωάννα Μαρία Καραγκούνη, Κώστας Γαλάνης, Λίζα Γεωμπρέ (καθιστή) , Δρ. Κωνσταντίνα Ρηγοπούλου – Παπαδοπούλου, Χαρούλα Αντωνοπούλου,Stefan Miskias και Ήρα Στάικου

Konstantin Zois, Λίζα Γεωμπρέ, Dr. Marcus Bremer, Κώστας Γαλάνης καιΔρ. Ιωάννα Μαρία Καραγκούνη

Δρ. Κωνσταντίνα Ρηγοπούλου – Παπαδοπούλου, Στέφανος Μίτμαν, Άγγελος Κωβαίος, Dr. Henning Voelkel, Άρης Λιακόπουλος και Λίζα Γεωμπρέ σε πρώτο πλάνο

Αριστερά ο Άρης Λιακόπουλος με τον Dr. Marcus Bremer και δεξιά ο Νίκος Κωστόπουλος με τον Konstantin Zois

(*) εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1939-40 στην Α’ Γυμνασίου και παραμένει έως την Δ’ Γυμνασίου το έτος 1942-43 του 8τάξιου, οπότε αν δεν είχε υποχρεωθεί να φύγει από την Σχολή, η οποία έκλεισε το 1944, θα αποφοιτούσε το 1947.

Ο Φωκίων Φωτιάδης Νεγρεπόντης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 18.1.1929 και ήταν μαθητής στην Αραχώβης στα χρόνια του Πολέμου. Στο Πειραματικό στην οδό Σκουφά έκανε τις τρεις πρωτες τάξεις του δημοτικού, αλλά ένα λυσσασμένο σκυλί τον δάγκωσε το καλοκάιρι ανάμεσα στην 3η και 4η υποχρεώνοντάς τον να υποστεί μία θεραπεία με ενέσεις στην κοιλιά το διάστημα Αυγούστου-Νοεμβρίου. Έτσι μετακόμισε στο σχολείο της Μαρίκας Φιλιππίδη, που ήταν τότε στην γωνία Αραχώβης και Μαυρομιχάλη.

Άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα γερμανικών τα βράδυα στην Γερμανική Σχολή, της οδού Αραχώβης και έδωσε εξετάσεις το 1939, όπου και επέτυχε και την ίδια χρονιά ξεκίνησε στην 1η οκταταξίου. Το 1943, μόλις είχε ολοκληρώσει την 4η οκταταξίου και δεδομένου ότι ο Ρόμμελ έχανε τις μάχες στην Αφρική, ο πατέρας του τον πήγε στου Μακρή, όπου ολοκλήρωσε το γυμνάσιο παρακολουθώντας τα μαθήματα από την 5η έως και την 8η. Το 1947, έχοντας τελειώσει το γυμνάσιο έδωσε απολυτήριες εξετάσεις στο δημόσιο σχολείο, αφού εκείνα τα χρόνια τα ιδιωτικά σχολείο δεν είχαν το δικαίωμα να δώσουν απολυτήριο και πήρε το απολυτήριό του με πολύ υψηλή επίδοση που τον κατέτασσε στην 2η θέση.

Η επιθυμία του ήταν να σπουδάσει πολιτικός μηχανικός και προετοιμάστηκε για τις Εισαγωγικές του Πολυτεχνείου, όμως επειδή οι γονείς του απεφάσισαν να μετακομίσουν στην Αίγινα, αλλά κι δεδομένου ότι ήταν πολύ καλός μαθητής επαναπαύθηκε με αποτέλεσμα να αποτύχει στις εξετάσεις εκείνες. είσμωσε και άρχισε να διαβάζει 10 ώρες την ημέρα, αλλά λίγους μήνε μετά, τον Δεκέμβριο, διαβάζει ότι 50 Ίκαροι θα πα΄νε στην Αμερική και πείθει τους γονείς του να τον αφήσουν να υποβάλει αίτηση τον Φεβρουάριο του 1948. Όμως η Ανωτάτη Υγειονομική Επιτροπή της Αερροπορίας τον απορρίπτει με το αιτιολογικό της ακροκυάνωσης και της ταχυπαλμίας. Επισκέπτεται ιδιωτικούς γιατρούς και όταν παίρνει την διαβεβαίωση ότι είναι υγιής υποβάλλει το καλοκαίρι του 1948 για άλλη μία φορά τα χαρτιά του και πετυχαίνει να γίνει δεκτός σε υψηλή μάλιστα σειρά κατάταξης, 19ος ανάμεσα σε 97 επιτυχόντες και στις 11 Σεπτεμβρίου 1948 μπήκε στην Σχολή Ικάρων.

Εκπαιδεύτηκε στους τρεις τύπους που προβλέπετο συμπληρώνοντας 260 ώρες συνολικά εκ των οποίων οι  60 ώρες στα spitfire. Ορκίστηκε αξιωματικός στις 2.11.1950 και με τον βαθμό του ιπτάμενου ανθυποσμηναγού τοποθετήθηκε στην Ελευσίνα στην 337 Μοίρα Διώξεως, η οποία είχε spitfire. Στους επόμενους 6 μήνες τοποθετήθηκε στην Σχολή Ικάρων, όπου έμεινε εκπαιδευτής στα Τ6 για δύο χρόνια και εκπαιδεύτηκε στα αεριοθούμενα Τ33, στα οποία έγινε στην συνέχεια εκπαιδευτής και ακολούθως Υπασπιστής Εκπαίδευσης.

Στην Τανάγρα έκανε εκπαίδευση στα F86 και προήχθη σε Διοικητή Εκπαιδευτικής Μοίρας. Η Γερμανική Σχολή τον βοήθησε όταν τον Ιούνιο του 1962 πήγε στην Γερμανική Σχολή Πολέμου (Führungs Akademie der Bundeswehr) στο Αμβούργο, όπου και φοίτησε μέχρι το τέλος του 1963.

Επέστρεψε στην Αθήνα το 1964 στην Σχολή Πολέμου και τον Αύγουστο του 1964 τοποθετήθηκε Διοικητής της 341ης Μοίρας στην Αγχίαλο στα F86 και παρέλαβε τα πρώτα F5.

Τον Σεπτέμβριο του 1966 τοποθετήθηκε στην Διεύθυνση Α1 του ΓΕΑ και ένα χρόνο μετά, το 1967, πήγε στην Βόννη στην Ελληνική Πρεσβεία ως Αεροπορικός Ακόλουθος, όπου και παρέμεινε έως τον Μάιο του 1969.

Επέστρεψε στο ΓΕΑ τον Αύγουστο του 1970 και τοποθετήκε για άλλη μία φορά στην Αγχίαλο ως Διοικητής Πτέρυγας.

Το Οκτώβριο του 1971 τοποθετήθηκε Διοικητής της Σχολής Ικάρων, όπου και παρέμεινε έως τον Αύγουστο του 1974. Την χρονιά εκείνη προήχθη σε Υπτοπτέραρχο και μετατίθεται στην Λάρισα και στις 20.3.1975 παραιτείται. Η αίτηση αποστρατείας ενεκρίθη και προήχθη σε Αντιπτέραρχο.

Μετά τον Πόλεμο, έστειλε to 1970 και τον γιό του Εμμανουήλ στη Σχολή, όταν αυτή άνοιξε πάλι. Όπως μάλιστα μας διευκρίνισε, ο πατέρας του εγεννηθη ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΦΩΤΙΑΔΗΣ, αλλά “όταν απεβιωσεν ο πατήρ του ο εν λόγω ήτο μόλις 16 ετων και υιοθετήθη από τον άκληρον αδελφον της μητρος του ΑΜΒΡΟΣΙΟΝ ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗΝ. Εκράτησε και τα δύο επιθετα από σεβασμόν προς τους δ΄θο και τα οποία μας εκληροδοτησε σε εμενα και στον υιόν μου και στους μεταγενέστερους”.

Απεβίωσε στις 8.8.2022

“‘Εφυγε” ο Φωκίων Φωτιάδης-Νεγρεπόντης…

Δύο ντοκουμέντα από τον Φωκίωνα Φωτιάδη-Νεγρεπόντη…

Αναμνήσεις από το Spitfire…

Phoenix Engineering – Customer Support Agent

(Athens)

Phoenix Engineering Group is the leader in the field of broadband technologies and Infrastructure. With strong portfolio of projects in Germany, Greece and the Netherlands, started in 2020 and keep growing day by day. Our experienced team of Telecommunication Industry experts provide fiber optic deployment, planning & documentation, construction permits, quality assurance and project management services.

We are looking for a highly motivated individual to join us as a Customer Support Agent for our ongoing projects in Germany (based in Athens). In this job you will have to communicate daily with subscribers of our clients (telecommunication providers), be the “link person” between them and contribute to the smooth implementation of the projects.

You will be responsible to:

• Handle inbound/outbound calls to clients and subscribers of telecommunications providers to set up appointments and provide accurate, satisfactory answers to their queries and concerns in a timely manner
• Identify customers’ needs, clarifies information, researches every issue and provides solutions
• De-escalate situations resolving queries and complaints of dissatisfied customers, offering patient assistance and support
• Identify escalating priority issues and reports to the high-level management
• Follow up customer calls where required
• Record data accurately, enters the appointments in the system
• Process orders, forms, and application
• Meet daily qualitative and quantitative targets and achieves all objectives for service, productivity, and quality

Qualifications:

• Very good command of the German language (at leastB2)
• Good command of English language
• Literate in Ms Office
• Excellent communication skills (including verbal and written)
• Advanced organizational skills
• Goal oriented, ability to reach everyday targets
• Customer focus and adaptability to different personality types
• Ability to handle stressful situations
• Ability to multi-task, set priorities and manage time effectively
• Professionalism and attention to detail
• Fully committed to providing the highest level of customer service

Ideally, you ’ll also have:

• Previous working experience in the telecommunications industry

What we offer:

• Competitive remuneration package
• Catered lunch benefit
• Private Health Insurance
• Opportunities to develop new skills and progress your career

Phoenix Engineering – FTTx Project Engineer

(Hemmer)

Phoenix Engineering Group is the leader in the field of broadband technologies and Infrastructure. With strong portfolio of projects in Germany, Greece and the Netherlands, started in 2020 and keep growing day by day. Our experienced team of Telecommunication Industry experts provide fiber optic deployment, planning & documentation, construction permits, quality assurance and project management services.

We are currently looking for a motivated FTTx Project Engineer. You will play an integral role in the implementation of our projects and you will be responsible for ensuring high-quality results in the FTTx route engineering and permitting.

You will be responsible to:

• Represent the Company before competent authorities and acting as a link person between authorities and the company
• Assist with the permits procedure and issuance by doing surveys and helping with the collection of all necessary documents
• Assist with design changes and guidance through all necessary modifications
• Problem solving and crisis management with problems on the field

To qualify for the role, you must have:

• Bachelor’s Degree in engineering, telecommunications, or another related technical field
• Excellent knowledge of German language (current level B2)
• Very good knowledge of English language
• Advanced MS Office skills
• Team Player
• Communication and organization skills
• Will-do attitude

Ideally, you ’ll also have:

• Previous working experience in Germany, in FTTx
• Competence with GIS or/and other specialized FTTx design tools

What we offer:

• Competitive remuneration package
• Friendly and modern working environment
• Opportunities to develop new skills and progress your career
• Continuous training and education programs

Phoenix Engineering – Project Manager

(Kassel, Koblenz, Ludwigshafen)

Phoenix Engineering Group is the leader in the field of broadband technologies and Infrastructure. With strong portfolio of projects in Germany, Greece and the Netherlands, started in 2020 and keep growing day by day. Our experienced team of Telecommunication Industry experts provide fiber optic deployment, planning & documentation, construction permits, quality assurance and project management services.

We are currently looking for aProject Managerfor our FTTx projects in Germany. As Project Manager you will be responsible for overseeing the projects from design transition to construction to hand over. Liaising with the Managers to provide necessary feedback and ensure coordination and implementation of the projects within the decided-upon budget, timeline, and scope will be your primary tasks.

You will be responsible to:

• Direct and support technical teams in designing, executing and implementing of projects
• Manage resources, budgets and allocations for the project within the given project parameters
• Report and track status reports
• Present project updates to relevant stakeholders, clients, or project team members
• Assess, review and resolve problems arising in execution of projects
• Enforce work standards in compliance with the best practices, standards and procedures
• Ensure completion of projects in a timely manner and within the budget limits.
• Cross functional coordination for logistics with designers, vendors and contractors
• Ensure quality, costs, relationship management and compliance with regulatory bodies
• Monitor project deliverables

Qualifications:

• Bachelor’s Degree in engineering, management, or another related technical field
• 1 to 3 years previous working experience in Managerial position
• Great German Language Skills (currentlevel at least C1)
• Great leadership, interpersonal & problem-solving skills
• Ability to perform in a multitasking & fluid environment
• Strong business acumen in project planning and management
• Strong organizational skills.

Ideally, you ’ll also have:

• Awareness of project management/IMS and reporting tools
• Proven leadership record of one or multiple teams
• Knowledge/experience on PON deployment (Fiber optic splicing, cabling, PM measurements)
• Previous working experience in the telecommunications industry.
• RSA21 Training

What we offer:

• Competitive remuneration package
• A flexible and modern working environment
• Opportunities to develop new skills and progress your career
• Continuous training and education programs

Die

DEUTSCHE SCHULE ATHEN

sucht zum 01. September 2023 bis 30.Juni 2027

eine Lehrkraft für die Grundschule

(1. bis 4. Klasse) als Klassenlehrer/in

Die konkreten Aufgabengebiete:

Klassenlehrer/in einer deutschsprachigen Grundschulklasse (1.- 4. Klasse)

Die Deutsche Schule Athen (DSA) ist eine deutsche Auslandsschule in Griechenland mit einem umfassenden Bildungsangebot für Kinder ab 3 Jahren vom Kindergarten über die Grundschule bis zum Deutschen Internationalen Abitur.

Wir erwarten:

• Lehrbefähigung für die Grundschule in Deutschland, Österreich oder der Schweiz
• Vorzugsweise mit Berufserfahrung als Klassenlehrer/in
• Deutsch als Muttersprache
• Interesse an interkulturellen Erfahrungen

• Moderne Methodik und Didaktik.

• Engagement für die weitere Schul- und Unterrichtsentwicklung
• Flexibilität, Teamfähigkeit, Belastbarkeit und Freude an der Arbeit mit Kindern
• Erwünscht sind Interesse/Erfahrung beim Einsatz digitaler Medien im Grundschulunterricht und/oder bei der Erarbeitung eines Medienkonzepts

Wir bieten:

• ein angenehmes Arbeitsumfeld mit hohem Entwicklungspotenzial
• Gehaltseinstufung in Anlehnung an den deutschen Tarifvertrag der Länder (TVL)
• gute kollegiale Zusammenarbeit

• angemessene Bezahlung

Ihre aussagekräftige Bewerbung (Anschreiben, Motivationsschreiben, Lebenslauf, Lichtbild und Zeugnisse) richten Sie bitte in deutscher Sprache bis spätestens 10.03.2023 in elektronischer Form an bewerbungen@dsathen.gr

ΤοAthener Schule

αναζητάεκπαιδευτικό Προσχολικής Αγωγής(νηπιαγωγό)για πλήρη πρωινή και απογευματινή απασχόληση.

Το Athener Schule είναι ένα μοναδικό, ζωντανό σχολείο που ανήκει στους μαθητές, στους δασκάλους και στους γονείς. Η φιλοσοφία του στηρίζεται στην παροχή ενός οικογενειακού κλίματος όπου το κάθε παιδί θα έχει την αδιάκοπη επίβλεψη, φροντίδα και προσοχή. Ένα σχολείο με δασκάλες/ους που είναι αφοσιωμένες/οι στην προσπάθεια να μεταδώσουν, όχι μόνο γνωστικά, αλλά επιπλέον ηθικά και πνευματικά εφόδια.

Απαραίτητα προσόντα:

• Εκπαιδευτικός ειδικότητας ΠΕ60
• 3-5 χρόνια προϋπηρεσία πλήρους απασχόλησης σε νηπιαγωγείο
• Απαραίτητη προϋπόθεση η καλή γνώση της γερμανικής γλώσσας

Προσφέρουμε:

• υψηλού επιπέδου, δημιουργικό και ευχάριστο εργασιακό περιβάλλον
• πολυπολιτισμική ομάδα που ενθαρρύνει τις πρωτοβουλίες
• κουλτούρα συνεργασίας μεταξύ των συναδέλφων
• συνεχή εκπαίδευση και ανάπτυξη του διδακτικού προσωπικού

Η διαδικασία επιλογής περιλαμβάνει συνεντεύξεις με τη Διευθύντρια του Νηπιαγωγείουκαι εκπροσώπους του Διοικητικού συμβουλίου.

Παρακαλούμε να στείλετε το βιογραφικό σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση του σχολείου:sekretariat@athenerschule.gr