Η Τουρκία βρίσκεται σε σοκ. Οι ειδικοί λένε ότι θα χρειαστούν τουλάχιστον δύο μήνες μέχρι να έχουμε ακριβή εικόνα για το μέγεθος της καταστροφής.Η ανοικοδόμηση θα κοστίσει εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ και θα θέσει τεράστιες προκλήσεις για τη χώρα, η οποία βρισκόταν ήδη σε πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση πριν από την καταστροφή.

Μετά τη θλίψη και την απόγνωση για τα πολλά θύματα, οι πολιτικοί μετασεισμοί θα μπουν αργά αλλά σταθερά στο προσκήνιο. Η μάχη για την εξουσία στην Τουρκία εισέρχεται σε μια αποφασιστική φάση. Ο κ. Ερντογάν δεν άφησε αμφιβολία ότι θα συνεχίσει να είναι ο ρυθμιστής των γεγονότων. Είναι αποφασισμένος να μετατρέψει προς όφελός του τη μεγαλύτερη κρίση των είκοσι χρόνων της παραμονής του στην εξουσία.

Δείτε το άρθρο του Ronald Meinardus στο liberal.gr…

Ο Καθηγητής Πυρηνικής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Θανάσης Γεράνιος (αποφ. ’62) παρουσιάζει τις απόψεις του για την επάνοδο του εφιάλτη της πυρηνικής ενέργειας, σε συνέντευξη που έδωσε στον δημοσιογράφο Π. Γιόγιακα στον Οικονομικό Ταχυρόμο (8.2.2023).

Ο Καθηγητής προβάλλει πλήθος επιχειρημάτων για να τονίσει ότι η επαναφορά της συζήτησης για την πυρηνική ενέργεια δείχνει πως μοιάζουμε να ξεχνάμε τα διδάγματα του πρόσφατου παρελθόντος. Επισημαίνει, μεταξύ άλλων, ότι με την εμπόλεμη κατάσταση στην Ουκρανία με τους 15 πυρηνικούς αντιδραστήρες, επανέρχεται το άγχος και ο φόβος της επανάληψης του πυρηνικού ατυχήματος του Τσερνομπίλ.

Διαβάστε τις απόψεις του Θανάση Γεράνιου…

Tην Κυριακή, 26 Φεβρουαρίου, Κυριακή της Τυρινής, ένθα εκκινεί η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη της Φωτεινής, της Σαμαρείτιδος.

Είναι η μοναδική σκηνή , σε όλα τα κείμενα του Ευαγγελίου, όπου ο Χριστός ομιλεί και συνδιαλέγεται κατά πρόσωπον με μία γυναίκα. Δεν είναι μία τυχαία γυναίκα. Ευρισκομένη στο φρέαρ του Ιακώβ, η Σαμαρείτις για να προμηθευθή ύδωρ, συναντά τον διψασμένο Ιησού, δεδομένου, ότι ήταν μεσημέρι, “ώρα ην ωσεί έκτη”, ήτοι 12η μεσημβρινή. Προφανώς, γοητευμένος ο Ιησούς από την γυναίκα, συνομιλεί κατά πρόσωπον, δεδομένου, ότι ως Σαμαρείτις δεν έχαιρε εκτιμήσεως από τους Ιουδαίους και Γαλιλαίους. Τούτο παραξενεύει την Σαμαρείτιδα και απορεί, πώς μπορεί και της απευθύνει τον λόγο ένας Γαλιλαίος. Οι Μαθηταί, αντικρύζοντας το θέαμα, δεν πλησίασαν και εφοβήθησαν να συνομιλήσουν με την Σαμαρείτιδα. Ο Χριστός , όμως, της είπε έναν μεγάλο λόγο: O Θεός ευρίσκεται παντού.

Στον λόγο αυτό στηρίζεται η τέλεια θρησκεία της ανθρωπότητος, η αγνή λατρεία, χωρίς εποχή και χωρίς τοπικές διακρίσεις. Η θρησκεία που αγκαλιάζει την ανθρωπότητα και την αφήνει ελεύθερη παντού και πάντα να λατρεύει τον Θεό.

Κατά μία εκδοχή, χωρίς επιστημονική τεκμηρίωση, η Σαμαρείτις ήταν Ελληνίδα, και έτσι εξηγείται το δυναμικόν του χαρακτήρος της.

Για την Τεσσαρακοστή , που εκκινεί από το εσπέρας της Κυριακής, εύχομαι ευσλπαχνία και αγάπη, συγχώρεση και επιείκεια, τρυφερότητα και ευγένεια, όλα αυτά που μας δίδαξε ο Χριστός.

Εν αναμονή δήλωσης Καραμανλή, εν μέσω φημολογούμενων επαφών Παπανδρέου – Τσίπρα και εν όψει εκλογών, τίθεται ένα ερώτημα που θα έπρεπε να λείπει: Γιατί να μας απασχολούν αυτοί που δοκιμάστηκαν και κρίθηκαν;

Η Ελλάδα, σε επίπεδο άτυπων πολιτικών και κοινοβουλευτικών αρχών, έχει άλλη μία ιδιαιτερότητα: είναι η χώρα στην οποία οι πρώην πρωθυπουργοί δεν πάνε σπίτι τους, αλλά παραμένουν δια μακρόν στα βουλευτικά έδρανα, τα οποία μάλιστα καταλαμβάνουν δίχως σταυρό προτίμησης και περίπου αυτοδικαίως, εφόσον το κόμμα τους εξασφαλίσει μία έδρα στην περιφέρεια όπου είναι υποψήφιοι.

Μπορεί κανείς να επιχειρηματολογήσει με κάθε δυνατό τρόπο ως προς το αν αυτό είναι σωστό ή όχι, ως προς το αν συμβάλλει σε κάποια πολιτική πρόοδο ή ως προς το πώς θα μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό.

Διαβάστε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr……

Eνας, όχι και πολύ πονηρός (για να παραφράσω τον Διονύση Σαββόπουλο), πολιτευτής μού εκμυστηρεύθηκε πρόσφατα ότι ενόψει εκλογών λέει πράγματα που δεν πιστεύει, κάνει όσα ακριβώς μισεί κι «έχει χάσει τον εαυτό του». Με σόκαρε αυτή η εξομολόγηση, γιατί πίστευα ανέκαθεν ότι οι πολιτικοί χάνουν τον εαυτό τους σταδιακά και κάπως ερήμην τους. Παρακολουθώ τις εκστρατείες τους: αλλεπάλληλες βασιλόπιτες, συνεστιάσεις, τεχνητές εκρήξεις στις τηλεοπτικές συζητήσεις, προβοκατόρικες αναρτήσεις στα σόσιαλ μίντια, αγωνία για μια –έστω υποτυπώδη– παρουσία σε παραπολιτικές στήλες. Φωτογενή μνημόσυνα, λαϊκές αγορές κι εκκλησίες είναι τα μέρη όπου συχνάζουν αυτές τις μέρες ακόμη και αν είναι ελάχιστα πιστοί, ενώ δεν έχουν ιδέα πόσο κοστίζουν οι μελιτζάνες…

Διαβάστε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Πρίν από 80 έτη, την 27ην Φεβρουαρίου 1943, εσίγησε η φωνή του μεγάλου μας εθνικού ποιητού, του Κωστή Παλαμά (γενν. Πάτραι 1859). Την 28ην Φεβρουαρίου 1943 εκτυλίχθηκε η μεγαλύτερη αντιστασιακή πράξη στην Αθήνα, κατά την εξόδιο ακολουθία και την κηδείαν του. Οι ιταλικές και γερμανικές αρχές Κατοχής δεν επίστευαν στο παλλαϊκό αυτό αντιστασιακό προσκλητήριο. Ήταν ο σκληρός χρόνος της μαρτυρικής Κατοχής το έτος 1943.

Ο Άγγελος Σικελιανός είχε συνθέσει την προηγουμένη βραδυά το εμπνευσμένο ποίημά του, το οποίο απήγγειλε μπροστά στο φέρετρο του ποιητού:

Ηχήστε, οι σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές,

δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ώς πέρα…

Βογκήστε, τύμπανα πολέμου…Οι φοβερές

σημαίες , ξεδιπλωθήτε στον αέρα!

Σ΄αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα!…

Ο τελευταίος στίχος απηχεί με τον καλύτερο τρόπο τον βαθύτατο δεσμό, την στενώτατη σχέση του Παλαμά με το ελληνικό έθνος, την ελληνική πατρίδα, την ελληνική συνείδηση.

Βαθειά εμποτισμένος ο Παλαμάς με την Μεγάλη Ιδέα, δεν εφείσθη του γεγονότος να ασκήση κριτική κατά του Κράτους και της κοινωνίας με τα “Σατιρικά Γυμνάσματα” (1907, 1909) , με τα οποία προσεπάθησε να αφυπνίση το Έθνος που είχε κλονισθή από την ήττα του πολέμου του 1897. Ο λόγος του γίνεται πύρινη ρομφαία για να κατακεραυνώση τους ανάξιους πολιτικούς και το αισχρό Κράτος

Στ’ ακάθαρτα κυλήστε μας του βούρκου

και πιό βαθιά. Πατήστε μας με κάτι

και από το πόδι πιό σκληρό του Τούρκου.

Διαβασμένοι, ντοτόροι, σπιρουνάτοι,

ρασοφόροι, δασκάλοι, ρουσφετλήδες,

οικοπεδοφαγάδες, αβοκάτοι,

κομματάρχηδες και κοτζαμπασήδες,

και της γραμματικής οι μανταρίνοι

και της πολιτικής οι φασουλήδες

[………………………………….]

Ρωμαίικο, να! Με γειά σου, με χαρά σου!

Κωστή Παλαμά, Σατιρικά Γυμνάσματα, εν Άπαντα, επιμέλεια Κ. Μπίρη, τόμ. 5ος, σελ. 251.

Μετά την εθνική καταισχύνη της Μικρασιατικής Καταστροφής, ο Παλαμάς θα βροντοφωνήση την 27ην Αυγούστου 1922

Βοσκοί, στη μάντρα της Πολιτείας οι λύκοι! Οι λύκοι!

Στα όπλα, Ακρίτες! Μακρυά και οι φαύλοι και οι περιττοί,

καλαμαράδες και δημοκόποι και μπολσεβίκοι,

για λόγους άδειους ή για του ολέθρου τα έργα βαλτοί

Κωστή Παλαμά, Οι Λύκοι, εν Άπαντα, τόμ. 7ος, σελ. 248.

Ας ενωτισθούμε κατά την Τεσσαρακοστήν με τους λόγους του Παλαμά, να στοχασθούμε πολλαπλά και να αναδείξωμε την επικαιρότητα και διαχρονικότητά των.

Καλλίκαρπον και ευλογημένην Τεσσαρακοστήν! Ο Θεός να μας ελεήση και να μας λυπηθή!

Η συζήτηση για τη ρύθμιση που θα απαγορεύσει τη συμμετοχή των επιγόνων της Χρυσής Αυγής στις εκλογές θα συνεχιστεί, θα καταλήξει κάπου και ο Αρειος Πάγος θα αποφασίσει αν διαθέτει τα κατάλληλα νομικά εργαλεία ώστε να αποκλείσει τον Κασιδιάρη. Πίσω από αυτά όμως θα εξακολουθούν να κρύβονται άλλα και σοβαρότερα.

Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει κάποιος με τις ιδιαίτερες δυνατότητες του ψυχρού και ανεπηρέαστου παρατηρητή της νεοελληνικής πολιτικής παραδοξότητας. Τι θα έβλεπε αυτές τις ημέρες και σε τι συμπέρασμα θα κατέληγε; Από τη μία θα παρακολουθούσε την εχθροπάθεια να φουντώνει. Τους μεν να κάνουν ό,τι μπορούν ώστε να υποβαθμίσουν ή και να υπονομεύσουν την κοινοβουλευτική λειτουργία. Τους δε να μην είναι σε θέση να αποδεχθούν ότι κάποιος σαν τον Βαγγέλη Βενιζέλο συμμετέχει με τη σύνθετη πολιτικο-επιστημονική του ιδιότητα σε μια εκδήλωση με έναν (ατυχή) τίτλο που δεν τους αρέσει.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

Την Πέμπτη9 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο η παρουσίαση του βιβλίου “Η Ενηλικίωση Της Ευρώπης” του Λουκά Τσούκαλη. Το αμφιθέατρο της Παλαιά Βουλής ήταν γεμάτο και στο πάνελ των ομιλητών, εκτός του συγγραφέα, ήσαν η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο Γιάννης Στουρνάρας και ο Γιώργος Χουλιαράκης, ενώ συντονιστής παρουσιαστής ήταν ο Παύλος Τσίμας.

Εκτός της Ντόρας Μπακογιάννη παρόντες στην εκδήλωση ήταν και άλλοι δικοί μας όπως ο Τάσος Γιαννίτσης, ο Ronald Meinardus κ.α.

Δείτε την ομιλία της Ντόρας Μπακογιάννη και το video της εκδήλωσης…

Με αφορμή το νέο της βιβλίο, «Η μεταμόρφωσή της» (εκδ. Καστανιώτη), η Αμάντα Μιχαλοπούλου μιλάει στην «Κ» για το κοινωνικό φύλο, το παιχνίδι της γοητείας, τη «γυναικεία» λογοτεχνία, τη συγγραφή και την πατριαρχία που καταπιέζει εξίσου άνδρες, γυναίκες και διεμφυλικούς.

– Aμάντα, πού σε βρίσκω;

– Με βρίσκεις στη Βασιλεία, είμαι καλεσμένη του Literaturhaus φέτος τον χειμώνα. Προς το παρόν δεν πολυπηγαίνω σε μουσεία, ταξιδεύω στο δωμάτιό μου σαν τον Ξαβιέ ντε Μαιστρ. Είναι λίγο σανατόριο εδώ, ειδικά αν έχεις μόλις εκδώσει ένα βιβλίο και χρειάζεσαι λίγο ωραίο τίποτα.

– Τι διαβάζεις και τι γράφεις αυτόν τον καιρό; Εχεις πει ότι σου αρέσει να γράφεις σε ομάδες και με αναθέσεις. Οχι κατά μόνας και χωρίς σκοπό. Θα μπορούσες, πιστεύεις, να γράφεις ερωτικά ποιήματα κατά παραγγελία, κάπως σαν θηλυκός Σιρανό σε μια αναγεννησιακή αυλή της Κεντρικής Ευρώπης;

– Εφερα μαζί μου τον «Απρίλη» του Γιόζεφ Ροτ, ποιήματα της Λουίζ Γκλικ κι ένα βιβλίο που είχα χρόνια να διαβάσω, «Τη γραμμή του ορίζοντα» του Χρήστου Βακαλόπουλου. Θέλω να ξαναπιάσω ένα ερωτικό μυθιστόρημα που πρέπει να δουλευτεί από την αρχή. Το να ξαναρχίζεις είναι πιο δύσκολο από το ν’ αρχίζεις, χρειάζεται να αναλάβεις την ευθύνη της αποτυχίας σου, να καταλάβεις τι πήγε στραβά. Οπότε θα μου άρεσε να ζω σε μια αυλή της Αναγέννησης με αναθέσεις έργων, όπως λες. Ο περιορισμός είναι ερεθιστικός. Μπορείς να αποχαλινωθείς εντός πλαισίου.

Δείτε την συνέντευξη της Αμάντας Μιχαλοπούλου στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Η 12η Φεβρουαρίου 1945, ανήμερα του αγίου Μελετίου, επισκόπου Αντιοχείας (+ 381 μ.Χ.) , θα μπορούσε να είχε καταγραφή ως η πλέον χαρμόσυνος ημέρα της νεωτέρας ελληνικής ιστορίας. Τα Δεκεμβριανά αποτελούν παρελθόν, η χώρα προσπαθεί να επουλώση τα τραύματα, η κυβέρνησις Πλαστήρα ορκίζεται την 3ην Ιανουαρίου 1945 , ο πόλεμος δεν έχει ακόμη λήξει στην Ευρώπη και ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός Παπανδρέου εκτελεί κανονικώς τα καθήκοντα του Αντιβασιλέως. Άλλο που δεν ήθελε! Την αυτήν ημέραν εκπρόσωποι όλων των τάσεων του πολιτικού χώρου στην Ελλάδα προσέρχονται στο κτήμα Κανελλοπούλου, στην Βάρκιζα, να υπογράψουν την ομώνυμη συνθήκη. Ουσιαστικώς η Συνθήκη θα ερρύθμιζε περί αναστολής των εχθροπραξιών και θα αποτελούσε ένα είδος “συγχωροχαρτίου” στους εμπλεκομένους φορείς.

Για την ορθή ανάλυση της Συνθήκης της Βάρκιζας, οφείλομε να λάβωμε υπόψη και ένα, δύο σημεία γεωπολιτικού ενδιαφέροντος, τα οποία θα πρέπει να μελετηθούν με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Η καταρρέουσα Βουλγαρία συμμαχεί πλέον με την Αγγλία και στρέφεται κατά της Γερμανίας. Έπρεπε , όμως, η ορθόδοξη Βουλγαρία, να ενταχθή εντός των κόλπων της Ορθοδοξίας, ένεκα και του ψυχροπολεμικού κλίματος, που αναφύεται. Η Βουλγαρία είναι σχισματική από του 1870 βάσει αποφάσεως πανορθοδόξου Συνόδου εις Φανάριον. Πως, όμως θα ενταχθή?

Την 2αν Φεβρουαρίου 1945 εκλέγεται Πατριάρχης Μόσχας και πασών των Ρωσιών ο Αλέξιος Σισμάνσκυ, προσωπικός φίλος του Στάλιν και συμμαθητής στο θεολογικό φροντιστήριο/σεμινάριο. Ο Αλέξιος είναι δεδηλωμένος αντι-Δυτικός. Η Δύση πρέπει να παρέμβη εν όψει της επεμβάσεως της Μόσχας στα Στενά. Πρέπει να εξασφαλισθή συμμαχία. Για τον λόγον αυτόν, κινούνται οι Δυτικοί πρός το Οικουμενικόν Πατριαρχείον. Επιφορτίζεται ο Αρχιγραμματεύς, Μητροπολίτης Σάρδεων Γερμανός Αθανασιάδης [Αρβανιτοχώριον Χαλκηδόνος 15.10. 1885- Φανάρι 3.3.1945], λόγιος και πνευματικός θεολόγος, ειδικευθείς στην εκκλησιαστική ιστορία και στο κανονικόν δίκαιον, όπως συντάξη Εισήγησι περί της άρσεως του σχίσματος με την Βουλγαρική Εκκλησία. Η Εισήγησις συντάσσεται νύκτωρ, κατατίθεται την 8ην Φεβρουαρίου 1945 και την 12ην Φεβρουαρίου συγκαλείται η Σύνοδος στο Φανάρι με μοναδικό θέμα την άρσιν του σχίσματος. Η Εισήγησις γίνεται ασμένως αποδεκτή.

Προσέξατε τις ημερομηνίες, δεν αποτελούν συμπτώσεις: 12 Φεβρουαρίου 1945 η Συνθήκη της Βάρκιζας, την αυτήν ημέρα η Συνθήκη της Γιάλτας και την αυτήν ημέραν η άρσι του Σχίσματος. Η Δύση έπρεπε να προλάβη τις εξελίξεις εν όψει της Γιάλτας. Η Βουλγαρία έπρεπε να γίνη αποδεκτή εντός της Ορθοδοξίας,έτσι ώστε να αποτελέση ανάχωμα στις επιδιώξεις της Μόσχας.

Την 22αν Φεβρουαρίου 1945 όλες οι ορθόδοξες εκκλησίες αναγνωρίζουν πανηγυρικώς την Βουλγαρία, δεν μπορούσαν να κάνουν και διαφορετικά.

Τελικώς, επέτυχε η Συνθήκη της Βάρκιζας? Η απάντησις, εκ των μεταγενεστέρων γεγονότων, είναι αρνητική. Τα πάθη οξυμμένα, οι κυβερνήσεις παραιτούνται εντός του 1945 και η χώρα οδηγείται σε έναν τρίτο γύρο αναμετρήσεων, μεταξύ αδελφών, συγγενών και ομοθρήσκων. Η χώρα μπαίνει σε ένα μοναδικό Μεσαίωνα. Δυστυχώς, τα αποτελέσματα έμειναν νωπά μέχρι και σήμερα.Η μόνη σταθερά αξία ο Αρχιεπίσκοπος και Αντιβασιλεύς Δαμασκηνός, πρώην παλαιστής, 1, 98 μέτρα ύψος, μετρημένα, ο οποίος κάποια στιγμή θα αναλάβη και πρωθυπουργός [ 18 Οκτωβρίου – 1 Νοεμβρίου 1945].

Για να έλθωμε στα σήμερα, η ιστορία είναι πάντα ζωντανή, για να θυμηθούμε και τον Πολύβιο, τον Μεγαλοπολίτη, μία Συνθήκη της Βάρκιζας αποτελεί ένα ορόσημο και σκεπτικισμό για το τι μέλλει γενέσθαι.

Με τις σκέψεις αυτές Σας εύχομαι και πάλι έτη πολλά για την Κυριακή του Ασώτου!

O μεγάλος, διπλός, φονικώτατος σεισμός στις αρχαίες ακμάζουσες πόλεις, την Θεοδοσούπολι (Ντιαρμπακίρ), μία πόλι στην οποίαν ζούν και διαβιούν μόνον Κούρδοι, περί τα τέσσερα εκατομμ., στην Μελιτηνή (Μαλάτεια), από όπου κατήγετο ο Οζάλ, στα Άδανα, από όπου κατήγετο ο Καθηγητής και Ακαδημαϊκός Κων/νος Τρυπάνης, μας φέρνει πίσω, στα 1956, στον φονικό σεισμό της Αμοργού, 7,5 Ρίχτερ, όπου κατεστράφη, ισοπεδώθη σχεδόν η Σαντορίνη. Ένα φοβερό τσουνάμι επλημμύρισε την Αμοργό και την Ανάφη.

Ο διπλός αυτός σεισμός μας θυμίζει τα λόγια της θεάς Αθηνάς στον Αίαντα, τον Σαλαμίνιο, στην ομώνυμο τραγωδία του Σοφοκλέους, όταν η Αθηνά του αναφέρει πόσο άστατα είναι τα ανθρώπινα (στίχοι 129-133):

Τέτοια σαν βλέπης, να μην πής κανένα λόγο

περήφανο ενάντια στους θεούς, μήτε και να καυχιέσαι

άν είσαι ανώτερος από έναν άλλο είτε στη δύναμη των

χεριών είτε άν είσαι και βαθύπλουτος [ή μακρού πλούτου βάθει]. Αφού μία μόνον

μέρα χαμηλώνει όλα τα ανθρώπινα και όλα τα υψώνει.

Τους φρονίμους αγαπούν οι θεοί, και τους κακούς μισούν [θεοί φιλούσι και στυγούσι τους κακούς]

Ας φρονιμαντισθούν οι ανά την γήν ηγέτες με τα σοφά λόγια της Αθηνάς και να μην διέπωνται από έπαρσι και αλαζονεία.

Ο αοίδιμος Ιωάννης Ξανθάκης (Γύθειο 1904-Αθήνα 1995), Καθηγητής της Αστρονομίας, τακτικόν μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (1955) , είχε αποδείξει σε διερευνητικήν του ανακοίνωσι στην Ακαδημία Αθηνών , βάσει μοντέλων, ότι οι σεισμοί πλανητικώς θα αυξάνωνται σε συχνότητα. Μήπως, τώρα, με τους σεισμούς στην χώρα μας και στην Ανατολία, ο Ποσειδών θα μας επισκέπτεται συχνότερα?

Ο Θεός να βάλη το χέρι Του!

Σας υπενθυμίζω, ότι την προσεχή Κυριακή του Ασώτου εορτάζομε όλοι. Το πέμπτο ευαγγέλιο, κατά τον ιερό Χρυσόστομο, το πλέον κοινωνικό ευαγγέλιο του Λουκά, μας αναγκάζει να ακολουθήσωμε τον άσωτο και να εορτάσωμε. Κατά συνέπειαν, χρόνια πολλά σε όλους και σε όλες, καλά ψησίματα.

Tο να καίει κανείς το θρησκευτικό σύμβολο εκατομμυρίων ανθρώπων, εκατομμυρίων μουσουλμάνων, επιδεικτικά μπροστά σε μία πρεσβεία μουσουλμανικού κράτους είναι ύβρις. Το να το κάνει εξ ονόματος τρίτων, στο όνομα κάποιας πλειοψηφίας, ως υποτιθέμενη διαμαρτυρία είναι ύβρις με συγκεκριμένη σκοπιμότητα. Την, ανά τους αιώνες, τακτική της καταστροφής θρησκευτικών συμβόλων και συμβόλων πολιτιστικής κληρονομιάς ως στρατηγική ο ευρωπαϊκός πολιτισμός μας την έχει συνειδητά αποβάλει.

Φανταστείτε, για μία στιγμή, μπροστά στο Βατικανό της Ρώμης ή στο Φανάρι στην Κωνσταντινούπολη να στεκόταν κάποιος και να καίει το Ιερό Ευαγγέλιο, ένα ιερό κείμενο πίστης εκατομμυρίων χριστιανών. Προκαλεί οργή και αντιδράσεις που βασίζονται στο θρησκευτικό συναίσθημα και που μπορεί να έχουν σημαντικές επιπτώσεις.

Διαβάστε το άρθρο της Ντόρας Μπακογιάννη στην εφημερίδα “Τα Νέα”…

Η κήρυξη λευκής κοινοβουλευτικής απεργίας εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον η ύστατη περιφρόνηση του πολιτεύματος, των θεσμών και της λαϊκής εντολής, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η διαρκής επίκληση της εκτροπής επίσης απηχεί μια διασταλτική ερμηνεία της έννοιας «εκτροπή». Μπορεί το ζήτημα της παράνομης άρσης του απορρήτου να είναι μείζον, οι κυβερνητικοί χειρισμοί τραγικοί κι ενοχικοί, αλλά πάλι άμεσος κίνδυνος κατάλυσης της δημοκρατίας δεν υπάρχει. Θεμιτές είναι η κριτική, οι πιέσεις, η ενημέρωση της κοινής γνώμης. Αθέμιτη, η υπονόμευση της ομαλής λειτουργίας της Βουλής.

Διαβάστε το σχόλιο της Ξένιας Κουναλάκη στην “Καθημερινή”…

Σιγά-σιγά, το πολιτικό ημερολόγιο συμπληρώνεται. Τώρα που είναι γνωστό πότε θα διεξαχθούν οι εκλογές στην Τουρκία, η ημερομηνία των ελληνικών εκλογών θα ανακοινωθεί επίσημα πολύ σύντομα. Το γεγονός ότι γίνεται μια πολιτική σύνδεση μεταξύ των δύο ημερομηνιών αποδεικνύει τον ειδικό χαρακτήρα των διμερών σχέσεων σήμερα.

Σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, οι Έλληνες ψηφοφόροι – όπως και οι ψηφοφόροι στην Τουρκία – ανησυχούν κυρίως για τις υψηλές τιμές και το οικονομικό μέλλον. Ταυτόχρονα, δεν περνάει σχεδόν καμία μέρα χωρίς τα τηλεοπτικά κανάλια να αναφέρουν σε έντονους τόνους την πολεμική ρητορική της Τουρκίας και τις απειλές ότι ο τουρκικός στρατός θα μπορούσε να έρθει ξαφνικά μια νύχτα.

Σε αυτό το πλαίσιο, κατανοώ τις ανησυχίες πολλών συμπολιτών μας. Ωστόσο, δεν συμμερίζομαι τον φόβο ότι επίκειται στρατιωτική κλιμάκωση με την Τουρκία στο εγγύς μέλλον. Στην προκειμένη περίπτωση, συμμερίζομαι την άποψη του Έλληνα πρωθυπουργού, ο οποίος έχει δηλώσει επανειλημμένως δημοσίως ότι δεν θα υπάρξει «θερμό επεισόδιο» με την γειτονική χώρα. Πρώτα στην Αλεξανδρούπολη και λίγο αργότερα μπροστά σε διεθνές ακροατήριο στο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός.

Διαβάστε την ανάλυση του Ronald Meinardus στην DW 1.2.2023 που αναδημοσίευσε το tovima.gr την επομένη…

Silke Wettach berichtet seit 2002 als EU-Korrespondentin für die WirtschaftsWoche aus Brüssel. Aufgewachsen in Deutschland, Griechenland und Irland hat die Halbösterreicherin schon früh erfahren, dass Europa laut, bunt und widersprüchlich ist. Nach dem Volkswirtschaftsstudium am Trinity College Dublin und an der Université Catholique de Louvain (Belgien) volontierte sie in der Redaktion Fürstenfeldbruck des Münchner Merkur. Das Nachrichtengeschäft lernte sie im Anschluss als Redakteurin bei der Nachrichtenagentur vwd. In ihrer Zeit in der Düsseldorfer Zentralredaktion der WirtschaftsWoche erhielt sie den Nachwuchspreis der Ludwig-Erhard-Stiftung. 2000 verbrachte sie zwei Monate als Stipendiatin des Internationalen Journalisten Programms (IJP) bei der Tageszeitung El Financiero in Mexiko Stadt. Im EU-Betrieb kommt ihr tagtäglich zu Gute, dass sie fünf Sprachen spricht und noch ein paar mehr lesen kann. Am Standort Brüssel schätzt Wettach die Vielfalt der Themen, die Internationalität und natürlich das gute Essen. Seit sie die Schule des Sternekoches Yves Mattagne absolviert hat, kann sie am heimischen Herd nichts mehr schrecken.

Δείτε τα κείμενά της για το Katar, τον Olaf Scholz και την διαφθορά στο Ευρωκοινοβούλιο…

«Παρατηρούμε μια ριζική αλλαγή της γερμανικής στάσης και το τέλος μιας διαμάχης που επικράτησε πολλές εβδομάδες όχι μόνο στην εσωτερική πολιτική της Γερμανίας, αλλά επισκίαζε και τις σχέσεις της Γερμανίας με τους εταίρους στην Ευρώπη και πέρα από την Ευρώπη» τόνισε ο Ρόναλντ Μαϊνάρντους, αναλυτής και ερευνητής του ΕΛΙΑΜΕΠ, επικεφαλής του Προγράμματος Μεσογείου, μιλώντας στο Πρώτο Πρόγραμμα 91,6 και 105,8 και στην εκπομπή «Ναι μεν Αλλά» με την Ευαγγελία Μπαλτατζή.

Επίσημα ο λόγος της μέχρι τώρα διστακτικότητας της γερμανικής κυβέρνησης, θα ακουστεί από τα χείλη του κ. Σολτς, «αλλά ψιθυρίζεται και μάλλον κατά τη γνώμη μου αυτός είναι ο ουσιαστικός λόγος, ότι έδωσε και η Ουάσινγκτον, η Αμερική, τη συγκατάθεση, θα προμηθεύσει και η Αμερική που δίσταζε και αυτή στην προμήθεια αυτών των βαρέων οχημάτων» υποστήριξε ο κ. Μαϊνάρντους.

Δείτε τι δήλωσε ο Ronald Meinardus στο Πρώτο Πρόγραμμα…

Ο προσδιορισμός και η ανακοίνωση της ημερομηνίας διεξαγωγής των εθνικών εκλογών είναι πλέον η βασική προτεραιότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη

Είτε μέσω διαρροών είτε μέσω δηλώσεων κυβερνητικών στελεχών, ακόμη όμως και με βάση τα όσα ο ίδιος ο πρωθυπουργός αναφέρει με διάφορες αφορμές, έχει κυριαρχήσει η αίσθηση ότι οι αρχές Απριλίου και πιθανότατα η 9η του μηνός, Κυριακή των Βαΐων, είναι η ημερομηνία που αυτή τη στιγμή τουλάχιστον προκρίνεται ως η ιδανική για τη διενέργεια της πρώτης εκλογικής αναμέτρησης, με το σύστημα της απλής αναλογικής.

Υπάρχουν παρά ταύτα ορισμένες εκκρεμότητες και παράμετροι προς στάθμιση, που θα επηρεάσουν τις τελικές αποφάσεις του πρωθυπουργού, ο οποίος είναι γνωστό ότι επιδιώκει κάθε πολιτική του κίνηση (πόσω μάλλον η συγκεκριμένη) να είναι «ζυγισμένη», ώστε να περιορίζεται κατά το δυνατόν η επίδραση τυχαίων ή ατυχών περιστατικών.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο in.gr…

Τα βράδια το Βερολίνο είναι απόκοσμα σκοτεινό. Στις μεγάλες λεωφόρους, όπως η Ούντερ ντεν Λίντεν, νυχτώνει πλέον χωρίς να φωτίζονται τα δέντρα, τα καταστήματα και τα μνημεία. Το περίγραμμα της Πύλης του Βρανδεμβούργου μόλις και μετά βίας διακρίνεται – όπως και το σημείο στο οποίο έπεσε πρόσφατα ένας αυτόχειρας (;) οδηγός κι έχει «μπαλωθεί» πρόχειρα. Στα δημόσια κτίρια οι εργαζόμενοι κυκλοφορούν κουκουλωμένοι, ο θερμοστάτης είναι υποχρεωτικά καρφωμένος στο 19. Οι εφημερίδες φιλοξενούν άρθρα με τίτλο «Μπορώ να σταματήσω να δουλεύω αν κρυώνω;». Τα μέτρα εξοικονόμησης ενέργειας εκπνέουν την τελευταία ημέρα του Φεβρουαρίου. Ως τότε η Γερμανία ζει με την καθημερινή υπαρξιακή αγωνία: θα αντέξουν τα αποθέματα για να λειτουργήσει η βιομηχανία, να συνεχιστεί απρόσκοπτα η καθημερινότητα και να δικαιωθεί η ενεργειακή πολιτική της κυβέρνησης; Μέχρι στιγμής η χώρα τα έχει καταφέρει, τα καταστροφολογικά σενάρια δεν επαληθεύτηκαν, βοηθούντος του ήπιου χειμώνα, αλλά η γερμανική κοινωνία και πολιτική σκηνή δεν επαναπαύονται εύκολα.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην “Καθημερινή”…

Ηταν άλλο να σού λέει το τραγούδι ακόμη και ο μέγας Μπιθικώτσης, και άλλο ο σταρ της πιο λαϊκής τέχνης της εικόνας: του κινηματογράφου. Και αυτό το ήξεραν οι συνθέτες. Ακόμη και οι «φτασμένοι». Και έτρεχαν να του δώσουν τα τραγούδια τους για να τα πει σε κάποια ταινία του.

«Δεν σου χρωστάω τίποτα / με χτύπησαν αλύπητα, / ζωή, οι κεραυνοί σου / μάνα και δεν ενοιάστηκες / σαν να το καταράστηκες / που λιώνει το παιδί σου…»

Σαν να ακούω ακόμη την παράξενη, άκαμπτη, αντρίκια φωνή του, όπως την πρωτοπρόσεξα στο ραδιόφωνο –παιδί ακόμη– από 45αράκι. Μετά την επιτυχία του τραγουδιού των Σταύρου Ξαρχάκου και Λευτέρη Παπαδόπουλου στην ταινία «Ο ζητιάνος μιας αγάπης» (1964) του Σπύρου Ζιάγκου.

Δείτε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

Με την εκδημία του βασιλέως των Ελλήνων (6.3.1964-8.12.1974) Κωνσταντίνου (Τατόι 2.6.1940-Αθήνα 10.1.2023) ακούσθηκε και εγράφη κατά κόρον ο τίτλος τέως, ο έκπτωτος, όπως ακούσαμε και μία νέα γραμματική : Η βασιλομήτωρ, της βασιλομήτωρ!!!

Η βασιλεία ως θεσμός έλκει την καταγωγή της από δράσεις ηρώων – ηγετών, με διαστάσεις οιονεί μεταφυσικές. Ο Αριστοτέλης την τοποθετεί στο Γ΄ βιβλίον των Πολιτικών στα ορθά πολιτεύματα και την αναλύει διεξοδικώς. Άλλωστε, και εκ της ετυμολογίας της λέξεως , <βασις + λήιος> , σημαίνει, εκείνον, ο οποίος επί βάσεως ιστάμενος εργάζεται για τον λαό, είναι λαοπρόβλητος. Εκλέγεται στην αρχαία του μορφή υπό του λαού για το καλόν του. Ο Αριστοτέλης αναφέρει ορισμένα παραδείγματα, στα οποία απουσιάζει η κληρονομικότης. Άλλωστε, μην λησμονούμε, ότι στον αρχαίον Ισραήλ, όπως μας περιγράφεται στο Βασιλειών Α΄, ο βασιλεύς εξελέγη με διαδοχικές κληρώσεις.

Βασιλέας συνταξιούχος ή επίτιμος ή ομότιμος δεν υπάρχει. Η ανάρρηση στον θρόνο περιβάλλεται από αίγλη μοναδική. Ο διάδοχος του θανόντος βασιλέως γίνεται αποδεκτός από ένα επιφώνημα “Ο βασιλεύς απέθανεν, ζήτω ο βασιλεύς”. Κατά συνέπεια ο θεσμός έχει διάσταση υπερβατική. Υπερβαίνει την φυσική έκλειψη του εκάστοτε φορέως.

Με την ανάρρηση στον θρόνο λαμβάνει ο βασιλεύς και μία διοικητική εξουσία. Κατά συνέπεια, εάν λάβη χώρα η εκθρόνιση και απωλέση την διοικητική εξουσία, μένει η αίγλη, δεν γίνεται όμως τέως. Γίνεται άνευ διοικητικών αρμοδιοτήτων.

Έκπτωτος δεν είναι ο Κων/νος. Άλλωστε, δεν τον κατήργησε κανένα κίνημα ούτε απώλεσε τον θρόνο από κίνημα. Τον απώλεσε κατόπιν δημοψηφίσματος.

Στην νεώτερη Ελλάδα ο θεσμός της βασιλείας εισήχθη εκ της Ευρώπης. Οι Έλληνες, δολοφονώντας τον Καποδίστρια, υπεδέχθησαν τους δυο βασιλείς, Όθωνα και στην συνέχεια Γεώργιο ως λαοπρόβλητους. Όλα τα συντάγματα έχουν θεσπίσει την παγία ρύθμιση, ότι δεν απονέμονται τίτλοι ευγενείας εις έλληνας πολίτας, ούτε αναγνωρίζονται. Τα παιδιά των Ελλήνων βασιλέων δεν είναι πρίγκιπες. Κατά νόμο είναι βασιλόπαιδες.

Αυτά τα ολίγα κατόπιν των όσων ακούσθησαν. Πάλι καλά που δεν έκλιναν και την λέξη τέως. Το περίμενα και αυτό. Καλό είναι οι παρουσιαστές να θυμηθούν την Γραμματική του Αχιλλέως Τζαρτζάνου. Πολλά οφείλομε οι παλαιοί μαθηταί στον αοίδιμο εκ Τυρνάβου μαχόμενο εκπαιδευτικό.