Ο θάνατος του τελευταίου βασιλιά της Ελλάδας πυροδότησε για μία ακόμη φορά υστερίες και αποκάλυψε ότι κάπου εξακολουθούν να κρύβονται μεγάλες δόσεις ανοησίας. Υπάρχουν όμως τρόποι να χαλαρώσουν οι αγωνιούντες. Ας κάνουν μια βόλτα στην Αθήνα.

Στον απόηχο των κραυγών και της εκατέρωθεν φιλο- και αντιβασιλικής υστερίας με αφορμή τον θάνατο και την κηδεία του Κωνσταντίνου, η αντικειμενική διαπίστωση είναι για μία ακόμη φορά απογοητευτική. Με την Ιστορία μας, για την οποία υπερηφανευόμαστε κιόλας, δεν έχουμε την παραμικρή διάθεση και δυνατότητα να αναμετρηθούμε και να συμφιλιωθούμε.

Εντάξει, δεν είναι απλό, όμως φαίνεται εν τέλει ότι οι Νεοέλληνες δεν είμαστε για τα σύνθετα και τα δύσκολα, είμαστε για τα επιφανειακά, τα εύκολα και τα πασαλείμματα.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

Για τον Ερντογάν, του οποίου οι αποφάσεις καθοδηγούνται πλέον κυρίως από δημοσκοπήσεις, η συναλλαγή με τον Άσαντ αποτελεί κλειδί για την επιτυχία στην κάλπη. Σχολιάζει ο Ρόναλντ Μαϊνάρντους.

Οι ειδικοί που ασχολούνται με την πολιτική της Τουρκίας συμφωνούν σε ένα βασικό σημείο: για τον πρόεδρο Ερντογάν, οι εσωπολιτικές παράμετροι καθορίζουν την ατζέντα της εξωτερικής πολιτικής. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για την πολιτική έναντι της γειτονικής Συρίας, η οποία για μία ακόμα φορά δεσπόζει στην προεκλογική εκστρατεία περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο θέμα της εξωτερικής πολιτικής. Από την προοπτική της Τουρκίας, στη Συρία διακυβεύονται θεμελιώδη εθνικά συμφέροντα.

Δείτε το άρθρο του Ronald Meinardus στην DW…

Ο τελευταίος βασιλιάς της Ελλάδας έχασε από πολύ νωρίς τη δυνατότητα να λειτουργήσει ως παράγων ενότητας. Κατά τα λοιπά, τα «εγκλήματα» που του καταμαρτυρούνται είναι μάλλον υπερβολικά και πάντως η διαπόμπευση που υπέστη δεν του άξιζε.

Οι τελευταίες δημόσιες εμφανίσεις του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου φανέρωναν έναν άνθρωπο καταπονημένο, αδύναμο, καθηλωμένο στο καροτσάκι. Δεν ήταν υπέργηρος, πιθανώς όμως η κατάσταση της υγείας του να ήταν και αποτέλεσμα βαριάς ψυχικής καταπόνησης.

Στην Ελλάδα, τη χώρα που αδυνατεί να αξιολογήσει την Ιστορία της και να τη δει στις σωστές της διαστάσεις, ο Κωνσταντίνος επικράτησε να θεωρείται ένα τέρας. Πολλοί τον θεωρούσαν πολιτικό εγκληματία και υπαίτιο για όλα τα μετεμφυλιακά δεινά της χώρας, με αποκορύφωμα την αποστασία, την πολιτική κρίση του 1965-67 και τη χούντα που ακολούθησε.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

Οταν ήµουν μικρή, η μαμά μου αντί για παραμύθια συχνά μου έλεγε ιστορίες από την Παιδούπολη της Φρειδερίκης, στην οποία μεγάλωσε όσο η γιαγιά μου ήταν εξορία. Ηταν αφηγήσεις συγκινητικές, αλλά προσπαθούσε να τις διανθίσει με χιούμορ, να ηχούν κάπως παιδικές.

Ετσι, συνήθως αφαιρούσε τις ιδεολογικές αποχρώσεις και κρατούσε τον «αναμορφωτικό εξωτισμό» του ιδρύματος: τις κακές δασκάλες που την υποχρέωναν να μάθει κέντημα και οικοκυρικά, τη φρικτή γεύση της ψαρόσουπας, τη νοσταλγία για τη μαμά και τα αδέλφια της, που σχεδόν δεν είχε γνωρίσει.

Οσο μεγάλωνα και παρά τις τραυματικές αυτές εμπειρίες, δεν υπήρχε μίσος στην οικογένεια ούτε για τη Φρειδερίκη ούτε για τον γιο της. Μόνο μια γενικευμένη απαξίωση, αντίστοιχη με αυτήν της ελληνικής κοινωνίας. Ενα κεφάλαιο που έχει κλείσει οριστικά και μια ομάδα απογόνων που περιφέρεται στα κοσμικά στέκια και μοιράζει καρτ βιζίτ με την ιδιότητα «πρίγκιπας». Οι εναπομείναντες φιλοβασιλικοί στη χώρα είχαν στα τέλη του 20ού αιώνα μια χροιά γραφικότητας.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα Καθημερινή…

Εμοιαζαν οι πλατιές μελωδίες του να εκκινούν από ένα σημείο, να μεγαλώνουν, να αγκαλιάζουν εκείνο το «έξω» και, λίγο πριν το τέλος, να επιστρέφουν στο ίδιο κεντρικό σημείο που ξεκίνησαν. Ανοιχτή, πλατιά, λυτρωτική μελωδία. Σαν να ήταν να ρίξει τοίχους, σίδερα και τη φυλακή που έζησε με την πολιτική κρατούμενη μητέρα του.

«Η μελωδία απελευθερώνει». Το έλεγε σχεδόν συνωμοτικά. «Την φοβούνται, τη θεωρούν ευκολία, αλλά αυτή είναι που ανοίγει δρόμους, ανοίγει σύνορα. Η μελωδία δεν είναι βραχνάς. Είναι ελευθερία», μού εξηγούσε – χρόνια πριν – σε κάποια μας (δημοσιογραφική) συνάντηση. Και ήταν σαν ένα μικρό μάθημα αυτή η εξομολόγησή του.

Τα σόσιαλ μίντια ήδη πενθούν τον ευγενικό λάτρη της τέχνης Νότη Μαυρουδή. Το μουσικό, τον κιθαρίστα που άνοιξε δρόμους και στο λαϊκό τραγούδι. Και πολλά άλλα. Θα μού επιτρέψετε να πενθήσω έναν μεγάλο μελωδιστή. Που ήξερε και τι είναι και πώς να την κερδίσει και πόσο να την υπηρετήσει τη μελωδία.

Δείτε το κείμενο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

Για τις εκλογές, τις πολιτικές εξελίξεις και το σκάνδαλο Καϊλή συζήτησε με τους δημοσιογράφους ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης.

Μια χαλαρή αλλά άκρως ενδιαφέρουσα πολιτικά συζήτηση είχε το μεσημέρι της Τετάρτης ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης, με τους πολιτικούς συντάκτες. Στο μενού, πέρα από το εξαιρετικό φαγητό στον “Αττικό” με θέα την Ακρόπολη, ήταν οι εκλογές και οι πολιτικές εξελίξεις και φυσικά το σκάνδαλο Καϊλή.

Αυτό που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι ότι ο 43χρονος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ταλαιπωρείται ακόμη με τον τραυματισμό στο δεξί πόδι του, μετά τη ρήξη χιαστού παίζοντας μπάσκετ στις εκδηλώσεις της 3ης Σεπτέμβρη. Παρά το χειρουργείο και τις πολλές φυσικοθεραπείες, ο Νίκος Ανδρουλάκης δυσκολεύεται να περπατήσει μεγάλες αποστάσεις, ακόμη και να ανέβει σκάλες, την ώρα που οι πολιτικές υποχρεώσεις του αυξάνονται λόγω προεκλογικής περιόδου. Προς το παρόν ακολουθεί –συνήθως- τις οδηγίες των ειδικών και το επιτελείο του φροντίζει οι επισκέψεις του να είναι “κατάλληλες” κινητικά.

Δείτε το ρεπορτάζ του Χάρη Ιωάννου στο thetoc…

Wegen Korruptionsverdacht wird gegen die Exvizepräsidentin des Europäischen Parlaments ermittelt. Doch Eva Kaili fällt nicht nur durch ihre Katar-Verbindung auf. Als Frau war sie auch bei den Lobbyisten der US-Techkonzerne gefragt.

Η Silke Wettach σχολιάζει στην Wirtschafts Woche το θέμα του σκανδάλου που σχετίζεται με το Κατάρ και εμπλέκει την Εύα Καϊλή.

Δείτε το άρθρο…

Ο Ρόναλντ Μαϊνάρντους συμμετέχειστις προβλέψεις του ΕΛΙΑΜΕΠ για το 2023 με ένα κείμενο για τις εξελίξεις στην Μεσόγειο.

Η νότια γειτονιά της Ευρώπης, είναι μια ζώνη αστάθειας και δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι αυτό θα αλλάξει στο ορατό μέλλον. Αντιθέτως, μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι εντάσεις και οι διαμάχες θα αυξηθούν τα επόμενα χρόνια.

Ο πόλεμος της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας επισκιάζει άλλες εστίες κρίσης και συγκρούσεων. Η περιοχή της Μεσογείου μπορεί να χαρακτηριστεί και ως παράπλευρη απώλεια του πολέμου του Πούτιν. Στο σταυροδρόμι της Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής, η Μεσόγειος αποτελούσε ανέκαθεν κομβικό σημείο της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής, έχοντας μια μοναδική πυκνότητα πολιτικών συγκρούσεων. Το νότιο χείλος της είναι μια κατ’ εξοχήν ζώνη διενέξεων. Από την άλλη πλευρά, με λίγες εξαιρέσεις στα Δυτικά Βαλκάνια, οι μεσογειακές χώρες του Βορρά ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και απολαμβάνουν υψηλό βαθμό σταθερότητας. Η νότια γειτονιά της Ευρώπης, που εκτείνεται από την Τουρκία στα ανατολικά έως το Μαγκρέμπ στα δυτικά, είναι μια ζώνη αστάθειας και δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι αυτό θα αλλάξει στο ορατό μέλλον. Αντιθέτως, μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι εντάσεις και οι διαμάχες θα αυξηθούν τα επόμενα χρόνια.

Μοναχικό ελπιδοφόρο γεγονός καθίσταται η συμφωνία οριοθέτησης θαλάσσιων ζωνών Ισραήλ-Λιβάνου (δυο χώρες χωρίς καν διπλωματικές σχέσεις) για την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων τους, το οποίο δημιουργεί ένα θετικό για τη Μεσόγειο προηγούμενο μιας αμοιβαία επωφελούς συμφωνίας.

Τα κράτη του Νότου μοιράζονται τον ανελεύθερο χαρακτήρα της πολιτικής τους τάξης. “Καμία άλλη περιοχή δεν έχει τόσο υψηλή συγκέντρωση αυταρχικών καθεστώτων με τόσο περιορισμένη εμπειρία δημοκρατικής διακυβέρνησης”, γράφει η Επετηρίδα 2022 του Ευρωπαϊκού Μεσογειακού Ινστιτούτου (IEMed) αναφερόμενη στη νότια γειτονιά της Ευρώπης. Η αυταρχική εκτροπή στην Τυνησία, που κάποτε ήταν ο φάρος της “Αραβικής Άνοιξης”, είναι μια ιδιαίτερα απογοητευτική εξέλιξη. Μοχλός του πολιτικού αυταρχισμού υπήρξε και εδώ η οικονομική κατάρρευση. Έτσι και στον Λίβανο, όπου η κοινωνικοοικονομική παρακμή είναι ιδιαίτερα δραματική. Άλλοτε το “Μαργαριτάρι της Ανατολής”, το πολυεθνικό αυτό κράτος παραμένει θύμα ενός λανθάνοντος εμφυλίου πολέμου, της πολύπλευρης ξένης παρέμβασης και μιας καταστροφικής διακυβέρνησης με πλήρη απουσία λογοδοσίας. Στην Αίγυπτο, ο νέος (παλιός) αυταρχισμός συνοδεύεται από μια κλιμακούμενη οικονομική κρίση. Η πολυπληθέστερη χώρα του αραβικού κόσμου, όμως, ξέρει να εργαλειοποιεί τη στρατηγική της σημασία. Για την Ευρώπη και τις ΗΠΑ ισχύει εκεί πάνω απ’ όλα ο κανόνας: Η Αίγυπτος είναι πολύ μεγάλη για να αποτύχει. Και στις τρεις χώρες, Τυνησία, Λίβανο και Αίγυπτο, τα πράγματα αναμένεται να χειροτερέψουν πριν βελτιωθούν – και σίγουρα όχι σε σύντομο χρονικό διάστημα το 2023. Μοναχικό ελπιδοφόρο γεγονός καθίσταται η συμφωνία οριοθέτησης θαλάσσιων ζωνών Ισραήλ-Λιβάνου (δυο χώρες χωρίς καν διπλωματικές σχέσεις) για την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων τους, το οποίο δημιουργεί ένα θετικό για τη Μεσόγειο προηγούμενο μιας αμοιβαία επωφελούς συμφωνίας.

Oι ισραηλινές στρατιωτικές επιθέσεις κατά των συμμάχων του Ιράν στη Συρία συνεχίζονται και η Τουρκία εξακολουθεί να καταλαμβάνει συνοριακές περιοχές στη βόρεια Συρία εν μέσω απειλών για μια ακόμη χερσαία επίθεση.

Η εξομάλυνση των σχέσεων του Ισραήλ με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Μπαχρέιν, το Μαρόκο και το Σουδάν έχει αλλάξει ριζικά τον πολιτικό χάρτη της ευρύτερης περιοχής. Με τις Συμφωνίες του Αβραάμ, και χάρη στη μαζική υποστήριξη των ΗΠΑ, το Ισραήλ κατάφερε να εξομαλύνει τις σχέσεις του με σημαίνουσες αραβικές χώρες (2020) χωρίς πρώτα να επιλύσει το παλαιστινιακό ζήτημα. Ένας στρατηγικός αναπροσανατολισμός στις μοναρχίες του Κόλπου, με επικεφαλής τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, δρομολόγησε αυτή τη στροφή. Για τους Σουνίτες ηγέτες, το Ιράν αποτελεί πλέον την κύρια απειλή. Αυτή η γεωστρατηγική αντίληψη θα ισχύσει και το 2023 και ύστερα. Στις νέες ισραηλοαραβικές συμμαχίες, η τύχη των Παλαιστινίων παίζει αμελητέο ρόλο και με την ένταξη ακροδεξιών στην νέα ισραηλινή κυβέρνηση οι πιθανότητες για μια διευθέτηση στην Παλαιστίνη απομειώνονται ακόμα περισσότερο. Στη γειτονική Συρία, επίσης, δεν υπάρχουν σημάδια πολιτικής λύσης στη σύγκρουση που μαίνεται για περισσότερο από μια δεκαετία. Ενώ η ένταση των εχθροπραξιών έχει υποχωρήσει, οι πολιτικές προσπάθειες του ΟΗΕ δεν προχωρούν. Το σχήμα της Αστάνα, στο πλαίσιο του οποίου η Ρωσία, το Ιράν και η Τουρκία συναντώνται τακτικά για να συζητήσουν για τη Συρία, δεν φαίνεται να είναι σε θέση να προωθήσει μια πολιτική λύση. Εν τω μεταξύ, οι ισραηλινές στρατιωτικές επιθέσεις κατά των συμμάχων του Ιράν στη Συρία συνεχίζονται και η Τουρκία εξακολουθεί να καταλαμβάνει συνοριακές περιοχές στη βόρεια Συρία εν μέσω απειλών για μια ακόμη χερσαία επίθεση. Την ίδια στιγμή, οι Ρώσοι πιέζουν τους Τούρκους να συμφωνήσουν σε μια συνάντηση κορυφής μεταξύ του Ερντογάν και του Σύρου δικτάτορα Άσαντ. Ωστόσο, ενόψει των τουρκικών εκλογών η Άγκυρα μπορεί κάλλιστα να επιλέξει τη στρατιωτική εναλλακτική. Σε όλες αυτές τις μείζονος διεθνούς σημασίας εξελίξεις στο κατώφλι της, η Ευρωπαϊκή Ένωση παίζει μικρό ρόλο.

Στη Λιβύη η ύπαρξη δύο κυβερνήσεων αυξάνει τον κίνδυνο διχοτόμησης. Το πόσο οι «ελεύθερες και δίκαιες» εκλογές θα φέρουν μια πρόωρη λύση φαίνεται αβέβαιο.

Βλέπουμε μια παρόμοια εικόνα και στη Λιβύη, όπου η ύπαρξη δύο κυβερνήσεων αυξάνει τον κίνδυνο διχοτόμησης. Το πόσο οι «ελεύθερες και δίκαιες» εκλογές, που απαιτούν πάνω απ’ όλα οι Ηνωμένες Πολιτείες, θα φέρουν μια πρόωρη λύση φαίνεται αβέβαιο. Ενώ στην Ανατολική Μεσόγειο οι εντάσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας αναμένεται να συνεχιστούν ενόψει των εκλογών σε Ελλάδα, Τουρκία και Κύπρο, η διαμάχη μεταξύ Μαρόκου και Αλγερίας για το μέλλον της Δυτικής Σαχάρας συνεχίζει να αποσταθεροποιεί την περιοχή του Μαγκρέμπ, με ευρύτερες διεθνείς προεκτάσεις. Η Αλγερία από τη μια υποστήριζε εξαρχής την απελευθερωτική οργάνωση Πολισάριο και το δικαίωμα των Σαχραουί στην αυτοδιάθεση. Για το Ραμπάτ από την άλλη, η έρημος στις ακτές του Ατλαντικού αποτελεί μέρος της επικράτειάς της. Εντούτοις, το Μαρόκο πέτυχε έναν πολιτικό θρίαμβο στα πλαίσια ενός sui generis διπλωματικού συμβιβασμού: Με αντάλλαγμα την εξομάλυνση των σχέσεων του Ραμπάτ με το Ισραήλ, η Ουάσιγκτον αναγνώρισε τη Μαροκινή κυριαρχία στη Δυτική Σαχάρα. Ως απάντηση, η Αλγερία επέκτεινε τη συνεργασία της με τη Ρωσία – μεταξύ άλλων και στον στρατιωτικό τομέα. Αυτό άνοιξε την πόρτα στην παρέμβαση της Μόσχας σε μια χώρα μεγάλης στρατηγικής σημασίας και για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αργά ή γρήγορα, ο πόλεμος στην Ουκρανία αναμένεται να τελειώσει. Οι εντάσεις και διαμάχες στον Νότο της Μεσογείου θα συνεχίζονται με αρνητικές προεκτάσεις για τα συμφέροντα της Ευρώπης το νέο έτος και πέρα από αυτό.

Δείτε όλες τις απόψεις των συνεργατών του ΕΛΙΑΜΕΠ…

Εκ χαρακτήρος ο Πρωθυπουργός προετοιμάζει τις κινήσεις του εγκαίρως και λεπτομερώς. Υπό την προϋπόθεση ότι στις εκλογές θα επιβεβαιώσει την πολιτική του κυριαρχία, η σύνθεση της επόμενης κυβέρνησης και του επιτελείου του προμηνύονται πολύ διαφορετικά από όσα έως σήμερα γνωρίζαμε.

Κατά τις επίσημες διαρροές και διαβεβαιώσεις του Μεγάρου Μαξίμου, στο διάστημα που θα μεσολαβήσει έως τις εκλογές θα ψηφιστούν 30 νομοσχέδια. Τριάντα!

Αυτό κυκλοφόρησε λίγο προτού ο Πρωθυπουργός επαναλάβει την Πρωτοχρονιά τα γνωστά περί εκλογικού χρονοδιαγράμματος, το οποίο φαίνεται ότι αφήνει τα πάντα ανοιχτά από το Απρίλιο κι έπειτα. Για πολύ αργότερα δεν είναι πολύ ρεαλιστικά τα ενδεχόμενα, αφού υπάρχει η (ανεξήγητη σε κανονικές χώρες, αλλά υπαρκτή στην Ελλάδα) περιπλοκή με τις Πανελλαδικές, που ξεκινούν αρχές Ιουνίου.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

«Στην Ελλάδα, δυστυχώς, ό,τι και να κάνεις, θα σου φορέσουν ετικέτα, θα σου δώσουν ένα πρόσημο και θα αμφισβητήσουν την εντιμότητα και αγαθότητα των κινήτρων σου», παρατηρεί ο πρόεδρος της ΑΔΑΕ, Χρήστος Ράμμος.

Ο πρόεδρος της Αρχής Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών (ΑΔΑΕ), Χρήστος Ράμμος, δεν μιλάει συχνά, παρότι τους τελευταίους μήνες έχει βρεθεί στο επίκεντρο της υπόθεσης των υποκλοπών. («Ο όρος είναι λάθος», σπεύδει να με διορθώσει με τη νομική σχολαστικότητά του.) Και οι δύο πλευρές του πολιτικού συστήματος προσπαθούν να τον εργαλειοποιήσουν, αλλά ο ίδιος ακολουθεί μια προσεκτική σχοινοβασία, κατά την οποία καλείται να σταθμίσει από τη μία το απαραβίαστο των επικοινωνιών και από την άλλη την προάσπιση της εθνικής ασφάλειας. Στο τοξικό κλίμα που έχει διαμορφωθεί, απαντά με στίχους του Τάσου Λειβαδίτη και την πάγια πεποίθηση πως ο φόβος είναι ασύμβατος με τη δημοκρατία. Η συζήτησή μας έγινε στο σπίτι του.

Δείτε όλη την συνέντευξη του Χρήστου Ράμμου στην Ξένια Κουναλάκη…

Ο αρχηγός του ΠAΣOΚ θα μπορούσε να βρίσκεται στο επίκεντρο της πολιτικής συζήτησης, όμως έχει αποσυρθεί στο περιθώριο. Κάπως έτσι έχει ξαπλώσει οικειοθελώς στο κρεβάτι του Προκρούστη όπου ο Μητσοτάκης τραβάει από τη μία και ο Τσίπρας από την άλλη.

Υποτίθεται ότι οι προσεχείς εκλογές είναι κρίσιμες και καθοριστικές. Ξεχνούμε ίσως ότι έτσι χαρακτηρίζονται όλες οι εκλογικές αναμετρήσεις της Μεταπολίτευσης στην Ελλάδα – για να μη μιλήσουμε για τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες.

Εφόσον είναι λοιπόν κρίσιμες οι εκλογές, θα πρέπει να αναζητήσει κανείς τι ακριβώς διακυβεύεται σε αυτές. Θα είναι όμως μάλλον δύσκολο να συμφωνήσουμε. Οπότε ας συμβιβαστούμε ότι για τον καθένα και για το κάθε κόμμα οι εκλογές είναι κρίσιμες για τους δικούς τους λόγους.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

«Είμαι woke» σημαίνει τελώ σε επαγρύπνηση απέναντι σε παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πιθανά ρατσιστικά, μισογυνικά, ομοφοβικά ξεσπάσματα. Μόνο που πλέον στον αγγλοσαξονικό κόσμο χρησιμοποιείται συνήθως με αρνητική χροιά, στηλιτεύοντας τις υπερβολές του κινήματος. Η σχετική συζήτηση υιοθετείται ατόφια και στην Ελλάδα, λες και έχουμε λύσει το πρόβλημα της μισαλλοδοξίας και έχουμε φτάσει ήδη στο άλλο άκρο της υπερευαισθησίας. Βλέπω πολλούς να φοβούνται ότι είναι έτοιμη η λίστα με τις απαγορευμένες λέξεις, όπως αυτή που δημοσιοποιήθηκε από το αμερικανικό Πανεπιστήμιο Στάνφορντ τη Δευτέρα.

Για να δούμε, λοιπόν, μερικά πρόσφατα παραδείγματα, που καταρρίπτουν τον ισχυρισμό ότι γίναμε «Μπέρκλεϊ του Νότου». Μπορεί να μη λέμε πλέον «γύφτους» τους Ρομά, αλλά τα ρατσιστικά μας αντανακλαστικά ξεδιπλώθηκαν σε όλο τους το μεγαλείο κατά την πρόσφατη επίθεση εναντίον του 16χρονου Κώστα Φραγκούλη από αστυνομικό. «Είναι εγκληματίες, δεν πάνε σχολείο, δεν θέλουν να ενσωματωθούν», ήταν τα στερεότυπα που αναπαράχθηκαν από την πλειονότητα των πολιτών ανεξάρτητα από την ιδεολογική τους προέλευση.

Στο σκάνδαλο Καϊλή, παρατηρεί κανείς επίσης πόσος συγκεκαλυμμένος μισογυνισμός είναι έτοιμος να διαχυθεί με την πρώτη ευκαιρία. Η ερωτική ζωή, η μητρότητα, η Εύα και το μήλο, ο Αδάμ-θύμα, όλες οι αταβιστικές-βιβλικές αναφορές επιστρατεύονται όταν ο θύτης είναι γυναίκα και δη όμορφη. Σαν να μην αρκούν η πολιτική κατακραυγή για την υπονόμευση της Ευρώπης και ο αποτροπιασμός για την αδιανόητη διαφθορά, η ιστορία οφείλει να εμπλουτιστεί με στοιχεία Παλαιάς Διαθήκης για να γίνει πιο ελκυστική.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Η Καθημερινή”…

Το μήνυμα ότι είναι λάθος να βλέπουμε πίσω από τις κλιμακούμενες τουρκικές απειλές κατά της Ελλάδας μόνο τις προεκλογικές σκοπιμότητες ενός «απομονωμένου» Ερντογάν, στέλνει μέσω του liberal, o πρώην υφυπουργός Εξωτερικών Γιάννης Βαληνάκης, μιλώντας για την σκληρή πραγματικότητα των ελληνοτουρκικών.

Στέκεται στην συστηματική πλέον προσπάθεια εκβιασμού της Ελλάδας από την Άγκυρα με τα νησιά, για το σενάριο να ακολουθήσουν ακόμη μεγαλύτερες «τελεσιγραφικού» χαρακτήρα πιέσεις, ώστε να μας σύρει σε διαπραγματεύσεις του τύπου «όλα η τίποτα» και εφιστά την προσοχή να αποφευχθεί πάσει θυσία τυχόν υποτίμηση του αντιπάλου και της γνωστής του τάσης για δυσανάλογα ακραία κλιμάκωση σε σχέση με τη στάση της άλλης πλευράς.

Διαβάστε την συνέντευξη του Γιάννη Βαληνάκη…

Η συγκυρία διαμορφώνεται από κατακλυσμιαίες εξελίξεις και αποκαλύψεις, αλλά και από στοιχεία που δεν φωτίζονται ιδιαίτερα, όμως επιβεβαιώνουν την κρίση αξιοπιστίας της ΕΕ – σε πολλά πεδία.

Είναι σχεδόν περιττό να επαναλάβει κανείς πόσο μεγάλη ζημιά κάνει το τρέχον σκάνδαλο διαφθοράς στην καρδιά της Ένωσης. Η εμπλοκή σε αυτό της Εύας Καϊλή είναι μία λεπτομέρεια ελληνικού ενδιαφέροντος, όχι ασήμαντη, αλλά πάντως δευτερεύουσα.

Σε μία πρώτη αντίδραση για το σκάνδαλο, η πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Ρομπέρτα Μετσόλα, δήλωσε μεταξύ των άλλων και αυτό: «Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δέχεται επίθεση. Η ευρωπαϊκή δημοκρατία δέχεται επίθεση. Ο ανοιχτός, ελεύθερος, δημοκρατικός χαρακτήρας των κοινωνιών μας δέχεται επίθεση.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου από το protagon.gr…

Με ένα τίτλο που παραπέμπει στην κλασική ταινία “Όλα για την Εύα” του Τζόζεφ Μάνκιεβιτς από το 1950, η Ξένια Κουναλάκη αποτυπώνει την θέση της για τα όσα συνέβησαν στην Εύα Καϊλή:

Απολογήτρια των επιδόσεων του Κατάρ στα εργασιακά δικαιώματα. Bασίλισσα των κρυπτονομισμάτων. Κάτοχος της σύνθετης αλήθειας όσον αφορά το blockchain. Συνδαιτυμόνας ολιγαρχών. Φιλορώσα, φιλοκαταριανή, μακεδονομάχος. Εθνικίστρια και λαϊκίστρια. Ομορφη, αλλά κενή. Αδίστακτη και άπληστη. Απολίτικη και Δούρειος Ιππος. Σατανική, που τα φορτώνει όλα στον σύντροφό της.

Αίφνης η Εύα Καϊλή είναι η προσωποποίηση του Απόλυτου Κακού στην Αθήνα και τις Βρυξέλλες. H Εύα πόζαρε με μήλο, η Εύα δεν σκέφτηκε το παιδί της, η Εύα αυτό, η Εύα εκείνο. Ολοι έχουν από μια ιστορία να διηγηθούν. Κάποτε που την είδαν στα μπουζούκια, μια άλλη φορά που αδίκησε μια εργαζόμενη.

Δείτε το άρθρο από την εφημερίδα “Καθημερινή”…

Σπανίως είχαν οι αναμετρήσεις της Μεταπολίτευσης τόσες ιδιαιτερότητες όσες η αναμενόμενη του επόμενου έτους. Πέραν της κρισιμότητας τους, το ενδιαφέρον έγκειται στο «μετά», στο πολιτικό μέλλον του βασικού ηττημένου

Οι εκλογές του 2023, οι δέκατες ένατες της λεγόμενης περιόδου της Μεταπολίτευσης (ή, εικοστές, αν προσμετρηθεί και η αναπληρωματική εκλογή του 1992 στη Β’ Αθήνας), έχουν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τα οποία μέχρις ενός σημείου ίσως και να καθορίσουν την έκβαση τους.

Τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τεχνικά και πολιτικά, τις καθιστούν μοναδικές και υπό μία έννοια υποβάλλουν τους εμπλεκόμενους σε αυτές σε αρκετά σύνθετες ασκήσεις στρατηγικής και επικοινωνιακής διαχείρισης. Μία ιδιαιτερότητα των επερχόμενων εκλογών είναι ότι εξ αιτίας διαφόρων ελληνικών παραδοξοτήτων, προδιαγράφονται ως «διπλές».

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

Εχει νόηµα να συμμετέχεις σε μια αθλητική διοργάνωση την οποία επικρίνεις; Ή θα έπρεπε να απέχεις τελείως, αφού και μόνο με την παρουσία σου νομιμοποιείς το καθεστώς που υποτίθεται ότι αμφισβητείς;

Το δίλημμα γίνεται έκδηλο καθημερινά στο Μουντιάλ: Χθες η ομάδα της Γερμανίας φωτογραφήθηκε με βουλωμένα στόματα και η υπουργός Εσωτερικών της χώρας, Νάνσι Φέζερ, φόρεσε το περιβραχιόνιο «One love» υπέρ των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ+ που απαγόρευσε η FIFA. Δύο τουλάχιστον ομάδες κατήγγειλαν τις πιέσεις της διεθνούς ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, που δεν περιορίστηκαν σε απλές προειδοποιήσεις για κίτρινες κάρτες σε περίπτωση παραβίασης της ντιρεκτίβας. Η Δανία ανακοίνωσε ότι δεν πρόκειται να υποστηρίξει τον πρόεδρο της FIFA Τζάνι Ινφαντίνο, ο οποίος διεκδικεί την επανεκλογή του τον Μάρτιο του 2023. Κι ένας Ευρωπαίος καλλιτέχνης τοποθέτησε 20.000 κεράκια γύρω από ένα στάδιο στη μνήμη ισάριθμων μεταναστών εργατών που έχασαν τη ζωή τους στο Κατάρ την τελευταία δεκαετία, πολλοί εκ των οποίων για να πραγματοποιηθεί το Μουντιάλ.

Διαβάστε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη σην εφημερίδα “Η Καθημερινή”…

Ωρες αγωνίας πέρασε την Τρίτη το βράδυ η ανθρωπότητα. Ο πύραυλος που προσγειώθηκε στην Πολωνία, κοντά στα σύνορα με την Ουκρανία, και σκότωσε δύο ανθρώπους θα μπορούσε να πυροδοτήσει μια επιδείνωση στις σχέσεις Ρωσίας – Δύσης με απρόβλεπτη έκβαση. Αναλυτές άρχισαν δειλά δειλά να μνημονεύουν το άρθρο 5 του ΝΑΤΟ, που προβλέπει ότι επίθεση εναντίον χώρας-μέλους ισοδυναμεί με επίθεση εναντίον ολόκληρης της Συμμαχίας.

Οταν μετά τις πρώτες έρευνες προσδιορίστηκε ότι ο πύραυλος ήταν ουκρανικός αντιαεροπορικός S-300, ο πλανήτης αναστέναξε με ανακούφιση.

Κι όμως, ο Ουκρανός πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι συνέχισε για δύο 24ωρα να αμφισβητεί τα ευρήματα και επέμενε να διαψεύδει ότι ο πύραυλος ήταν ουκρανικός. Ουάσιγκτον, Βαρσοβία και Βρυξέλλες έσπευσαν μάλιστα να διευκρινίσουν πως η ευθύνη δεν είναι του Κιέβου, αλλά της Μόσχας, που ξεκίνησε αυτόν τον πόλεμο.

Διαβάστε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Από τα podcasts της σειράς Lifo Politics της Βασιλικής Σιούτη, επιλέξαμε έναπρόσφατο επεισόδιοτης 15.11.2022 με τον Ronald Meinardus:

Ο Γερμανός αναλυτής, και ερευνητής του ΕΛΙΑΜΕΠ, επικεφαλής του Προγράμματος Μεσογείου, Ρόναλντ Μαινάρντους, παρουσιάζει την πρώτη μεγάλη δημοσκόπηση για τις ελληνογερμανικές σχέσεις, η οποία ανιχνεύει τις αιτίες για την κακή γνώμη που έχουν οι Έλληνες για την Γερμανία. Την έρευνα αυτή διεξήγαγε η Kapa Research για λογαριασμό του γερμανικού ιδρύματος Φρίντριχ Έμπερτ. «Η δημοτικότητα της Γερμανίας είναι πολύ χαμηλή στην Ελλάδα και ο μέσος Ελληνας έχει αρνητική γνώμη για την Γερμανία» είναι το συμπέρασμα της έρευνας που παρουσιάζει ο Ρόναλντ Μαινάρντους.

Μόλις το 16% του ελληνικού πληθυσμού έχει θετική γνώμη για την Γερμανία, το 26% δεν έχει ούτε θετική, ούτε αρνητική, ενώ το 57% των Ελλήνων έχει αρνητική γνώμη. Στις ηλικίες 17-34 οι αρνητικές γνώμες ξεπερνάνε τον μέσο όρο και είναι στο 60%, ενώ στις ηλικίες 55-65 ο μέσος όρος ξεπερνάται ακόμα περισσότερο καθώς οι αρνητικές γνώμες για την Γερμανία είναι στο 67%. Με βάση το ιδεολογικό κριτήριο των πολιτών, η κεντροδεξιά είναι αυτή που έχει τις πιο πολλές θετικές γνώμες για την Γερμανία με 23% και η αριστερά είναι αυτή που έχει τις πιο πολλές αρνητικές γνώμες για την Γερμανία οι οποίες φτάνουν στο 67%.

Βάσει κομματικού κριτηρίου, τις πιο πολλές θετικές γνώμες για την Γερμανία τις έχουν οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ με 26%, μετά είναι οι ψηφοφόροι της Ν.Δ με 19% και στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ οι θετικές γνώμες για την Γερμανία φτάνουν μόλις στο 10%.

Ακούστε το επεισόδιο…

H «μονιμοκρίση» είναι η λέξη της χρονιάς. Πώς την αντιλαμβάνονται οι νέοι που δεν έχουν γνωρίσει την εποχή της κανονικότητας

Οσοι νέοι μπήκαν στην εφηβεία ή ενηλικιώθηκαν γύρω στο 2010 δεν έχουν ζήσει περίοδο «χωρίς πολλά προβλήματα». Οι μιλένιαλ βλέπουν το βιοτικό επίπεδο και τον βαθμό ευτυχίας τους να περιορίζονται σημαντικά σε σχέση με την προηγούμενη γενιά.

Η «μονιμοκρίση» (permacrisis) είναι ο όρος που επελέγη πρόσφατα από το λεξικό Κόλινς ως λέξη της χρονιάς. Λίγες ημέρες νωρίτερα, ο Βρετανός ιστορικός Ανταμ Τουζ εγκαινίαζε τη νέα του στήλη στους Financial Times με τίτλο «Καλώς ήλθατε στoν κόσμο της πολυκρίσης». Επικαλούμενος τον πρώην υπουργό Εμπορίου των ΗΠΑ, Λάρι Σάμερς, ο οποίος έκανε πρόσφατα λόγο για την πιο σύνθετη αλληλουχία προκλήσεων τα τελευταία σαράντα χρόνια, ο Τουζ παραδέχεται ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν καταιγισμό κρίσεων, την οικονομική, την υγειονομική, τη γεωπολιτική και την ενεργειακή. Και όλα αυτά ενώ είναι σε εξέλιξη η πλέον μόνιμη απειλή για τον πλανήτη, η κλιματική αλλαγή. «Στην πολυκρίση, οι κραδασμοί είναι ξεχωριστοί αλλά αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, με αποτέλεσμα το σύνολο να είναι πιο σαρωτικό από το άθροισμα των μερών του», γράφει.

Διαβάστε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…