«Η ρητορική του Τούρκου προέδρου γίνεται όλο και πιο επιθετική, με τον Ερντογάν να απειλεί πλέον ανοιχτά με στρατιωτική επίθεση. Στο σενάριο της σταδιακής κλιμάκωσης, βρισκόμαστε στα προκαταρκτικά στάδια ενός πιθανού πολέμου» αναφέρει η DW.

Στην περιθωριοποίηση της Τουρκίας στα δυτικά μέσα ενημέρωσης ως σύμπτωμα της βαθμιαίας απομάκρυνσής από τη Δύση αναφέρεται άρθρο στην DW του ερευνητή στο ΕΛΙΑΜΕΠ Ρόναλντ Μαϊνάρντους, ο οποίος ωστόσο αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο η εντεινόμενη επιθετική ρητορική Ερντογάν κατά της Ελλάδας να αποτελεί μέρος των προκαταρκτικών σταδίων ενός πιθανού πολέμου.

Προκαταρκτικά στάδια

«Η τρέχουσα κρίση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας απέχει πολύ από την κατάσταση στην Ουκρανία. Ωστόσο, είναι αξιοπρόσεκτο ότι η ρητορική του Τούρκου προέδρου γίνεται όλο και πιο επιθετική, με τον Ερντογάν να απειλεί πλέον ανοιχτά με στρατιωτική επίθεση. Στο σενάριο της σταδιακής κλιμάκωσης, βρισκόμαστε στα προκαταρκτικά στάδια ενός πιθανού πολέμου.

Δείτε το άρθρο του Ρόναλντ Μαϊνάρντους στην εφμηερίδα “Τα Νέα” της 11.9.2022…

Ηταν πάντα όμορφη (και τσαχπίνα). Για κείνους που την ήξεραν. «Ομορφη και ζουμερή», «όμορφη και ντόμπρα», ακόμη και «όμορφη και αθυρόστομη» θα ακούσετε από όσους την έζησαν από κοντά. Σε όλες τις ηλικίες…

Θα τη θυμάμαι πάντα –επιτρέψτε μου τον προσωπικό τόνο στην αρχή– νωχελικά ξαπλωμένη πάνω σε ένα κρις κραφτ, κάπου στη Βουλιαγμένη, στην ταινία «Ευτυχώς… Τρελάθηκα!» του Γιώργου Ρούσσου (1961). Και δίπλα της ο Αλέκος Πάντας (ο αγαπημένος των απανταχού ισπανόφωνων τενόρος, ως Aleco Panda) να τής τραγουδάει γλυκά «Αυτό είναι στο δικό σου χέρι»…

Αυτή η γλυκιά, τσαχπίνα Μάρθα Καραγιάννη είναι εκείνη που έκανα δικιά μου. Με τα μάτια της, γεμάτα γλύκα, να ακούει το τραγούδι των Αλέκου Σπάθη – Γιώργου Οικονομίδη.

Δείτε το κείμενο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

Η ανάδειξη της σουηδικής Ακροδεξιάς σε δεύτερη μεγαλύτερη δύναμη και η επικείμενη συμμετοχή του κόμματος με τις νεοναζιστικές απαρχές στην επόμενη κυβέρνηση στη Στοκχόλμη, καθώς και η διαφαινόμενη εκλογική νίκη της νεοφασίστριας Τζόρτζια Μελόνι στην Ιταλία την επόμενη Κυριακή συνθέτουν ένα ζοφερό σκηνικό στην Ευρώπη που βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν από τους δυσκολότερους χειμώνες των τελευταίων δεκαετιών. Η ενίσχυση τέτοιων σχηματισμών σε δύο σημαντικές χώρες της Ε.Ε. είναι βέβαιο ότι ικανοποιούν τη Ρωσία, που βλέπει θετικά τις διαλυτικές τάσεις στους κόλπους της Ενωσης.

Θεωρητικά ούτε οι Σουηδοί Δημοκράτες είναι υπέρ της εξόδου της χώρας από την Ε.Ε., ούτε οι Αδελφοί της Ιταλίας επιθυμούν διάρρηξη των σχέσεων με τις Βρυξέλλες. Η αμφισβήτηση όμως θεμελιωδών αξιών που συνθέτουν τον ιδρυτικό πυλώνα της Ενωσης, π.χ. η ανθρωπιστική αντιμετώπιση και η ενσωμάτωση των μεταναστών ή τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων, υπονομεύει τη συνοχή μεταξύ των 27 χωρών-μελών και τορπιλίζει οποιαδήποτε προσπάθεια εμβάθυνσης της ομοσπονδίας.

Δείτε το άρθρο της Ξένια Κουναλάκη στην εφημερίδα Καθημερινή…

Από το Lifo δανειζόμαστε το άρθρο με αφορμή τις δηλώσεις της Ντόρας Μπακογιάννη:

Περί «πολέμου» της Ελλάδας με τη Ρωσία έκανε λόγο η βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Ντόρα Μπακογιάννη, προκαλώντας την αντίδραση της ρωσικής πρεσβείας στην Αθήνα.

«Η πραγματικότητα είναι ότι ζούμε σε μια περίοδο η οποία είναι εξαιρετικά ανησυχητική. Για να μην κοροϊδευόμαστε. Έχω βαρεθεί να ακούω ανθρώπους που ζουν στα ροζ συννεφάκια τους» σημείωσε, σε τηλεοπτική της συνέντευξη στον ΑΝΤ1 η κα Μπακογιάννη, για να συμπληρώσει:

«Είμαστε μια χώρα που έχει συγκεκριμένη απειλή εξ ανατολών. Μια χώρα η οποία βρίσκεται σε πόλεμο με τη Ρωσία λόγω της Ουκρανίας, όπως ολόκληρη η Ευρώπη. Μία χώρα που δέχεται ασύμμετρες απειλές».

Δείτε το video του Αντ1 από την εκπομπή “Καλημέρα Ελλάδα”…

Ανησυχητική η αδυναμία ορθής διάγνωσης κινδύνων από Τουρκία & κυρίως αποτελεσματικών αντιμέτρων.Ο εφησυχασμός για Ερντογάν μοιάζει με «άγνοια κινδύνου» που συνήθως στην ιστορία δεν αποτρέπει τη σύγκρουση.Την καθιστά δυστυχώς πιθανότερη.

Εν μέσω ωμών απειλών του Ερντογάν για εισβολή στα νησιά μας, το κυρίαρχο αφήγημα συνεχίζει, ολοένα και πιο αμήχανα, να αποδίδει την αυξανόμενη τουρκική επιθετικότητα στις προεκλογικές σκοπιμότητες του «διεθνώς απομονωμένου» Ερντογάν.

Στο πλαίσιο ενός πολιτικά βολικού εφησυχασμού παραβλέπονται έτσι η πολυδιάστατη στρατηγική της Τουρκίας για ανατροπή του status quo και η επικίνδυνη πρόοδός της προς τον στόχο της που μάλιστα συχνά αντιστοιχεί σε ελληνικές απώλειες.

Χειρότερο όλων, ο Ερντογάν φαίνεται να προεξοφλεί ότι η ελληνική επιλογή της «ψύχραιμης μη-κλιμάκωσης» συνεπάγεται και «μη-δυναμική» απάντηση σε οποιαδήποτε κίνησή του εναντίον μας και επί του πεδίου.

Δείτε το άρθρο του Γιάννη Βαληνάκη της 6.9.2022…

Ο Ρόναλντ Μαϊνάρντους αναλύει στον ΣΚΑΪ, στην Σία Κοσιώνη και στην Μαρία Τσιλινίκου, στις 2.9.2022, που οφείλεται η κλιμάκωση της επιθετικότητας του Ερντογάν. Μίλησε για τις πιέσεις από την Δύση, την οικονομική ασφυξία και το προσφυγικό.

Ξεκίνησε εξηγώντας ότι έχουμε πέραν της κλιμάκωσης της ρητορικής της Άγκυρας, έχουμε και μία νέα διάσταση, η οποία αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία στα νησιά.

Απαντώντας στο ερώτημα για το πως βλέπει το Νεοοθωμανικό όραμα του Ερντογάν για μία μεγάλη Τουρκία, εξηγεί ότι η ριζοσπαστικοποίηση σχετίζετια και με τις εκλογές, αφού ο ίδιος αλλά καιη ομάδα του, φοβούνται την ήττα στις εκλογές, που πρέπει να γίνουν το επόμενο καλοκαίρι. Συμπλήρωσε ότι η επιθετική αυτή στάση απέναντι στην Ελλάδα δεν είναι πολύ δημοφιλής στην Δύση, αλλά θα συνεχίζεται έως την ημερομηνία των εκλογών και ελπίζει ότι κλιμάκωση αυτή θα μείνει μόνον στα λόγια.

Στο θέμα της οικονομίας τόνισε ότι η στάση του Τούρκου ηγέτη εξηγείται μέσα από την προσπάθεια του να σκεπάσει τα προβλήματα της οικονομίας προσπαθώντας ναυιοθετήσει ένα ρόλο ηγέτη με διεθενίς πρωτοβουλίες, τείνοντας χείρα φιλίας προς τους Άραβες κλπ, όμως στο τέλος ο τούρκικος λαός θα κρίνει με βάση τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει.

“Θα ήταν χαζός να κάνει πρόωρες εκλογές” ήταν η απάντησή του στο ερώτημα της ρεπόρτερ, εξηγώντας ότι πρέπει πρώτα να λύσει το θέμα της οικονομίας, αλλά και το θέμα των Συρίων προσφύγων που ξεπερνούν πλέον τα 4 εκατομμύρια και δεν είναι πιά καλοδεχούμενοι στην χώρα του. Κλείνοντας ανέφερε ότι μία αλλαγή στην πολιτική έναντι της Συρίας, δηλαδή να ανοίξει την πόρτα και να υποχρεώει του Σύριους να γυρίσουν πίσω στην πατρίδα τους, θα μπορούσε να του δώσει ένα επι πλέον ποσοστό της τάξεως του 3%-4%.

Δείτε το video…

Ο Πρωθυπουργός εγκαινίασε την προεκλογική περίοδο, έθεσε τα διλήμματα και ανέλαβε μερικά ρίσκα. Αναγνωρίζει και ο ίδιος την κρισιμότητα της πρώτης εκλογικής αναμέτρησης με την απλή αναλογική και εν όψει αυτής, μένει να φανεί πώς θα επιδράσουν οι στρατηγικές επιλογές του. Κάτι που δεν είναι και τόσο προφανές.

Ουσιαστικά το Σαββατοκύριακο της 10ης-11ης Σεπτεμβρίου από το βήμα της ΔΕΘ εγκαινιάστηκε η προεκλογική περίοδος και θεωρητικά, τα διλήμματα και οι στρατηγικές επιλογές ξεκαθάρισαν εξ αρχής. Ο Μητσοτάκης πάει για «όλα ή τίποτε» εναντίον όλων, ανεβάζει τους τόνους στο πλαίσιο του πολιτικά θεμιτού και προαναγγέλλει μία αναμέτρηση με πολλά προσωπικά στοιχεία. Βάζει τον Τσίπρα απέναντί του και τον Ανδρουλάκη στο ενδιάμεσο, δεν πάει σε μετωπική σύγκρουση με τον Βενιζέλο (και υπό αυτήν την έννοια δείχνει ότι εξακολουθεί να τον απασχολεί ένα κρίσιμο κεντρώο ακροατήριο και η ψήφος του) και επιχειρεί μία περιχαράκωση προς τα δεξιά, με διάφορους τρόπους. Από τη στάση του έναντι του Ερντογάν, έως το ότι αποφεύγει να κάνει άλλα βήματα, όπως με την ψήφιση του γάμου για τα ομόφυλα ζευγάρια, για το οποίο είπε «κάθε πράγμα στην ώρα του».

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

Δύο σημειώματα της Silke Wettach από το Wiwo με θέματα που μας ενδιαφέρουν: την Ενέργεια και τον Ερντογάν

„Es gibt kein Wundermittel gegen hohe Strompreise“…

Erdoğans Doppelstrategie könnte für sein Land einen hohen Preis haben…

Η Silke Wettach είναι απόφοιτος του 1988 και ανταποκρίτρια στην Ευρωπαϊκή Ένωση από το 2002. Γεννήθηκε στην Καρλσρούη, μεγάλωσε στην Ελλάδα την Ιρλανδία και την Γερμανία. Σπούδασε οικονομικά στο Δουβλίνο και μιλάει πέντε γλώσσες.

«Είναι λάθος τα μουσεία να είναι αποστειρωμένα», έλεγε και διαλαλούσε. Δίνοντας απτές αποδείξεις της «άλλης» μουσειακής πολιτικής του. Το 2012, σε ένα άνοιγμα του μουσείου, επί έναν ολόκληρο χρόνο, με ξεναγήσεις, διαλέξεις και εκπαιδευτικά προγράμματα, είχε καταθέσει το… χρώμα του. Κάπως σαν επιταγή για τις ερχόμενες γενιές

Το όνομά του είχε γίνει ουσιαστικά συνώνυμο του νέου, περίλαμπρου, Μουσείου της Ακρόπολης. Το οποίο, σταθερά από το 2009, βρίσκεται στα 25 δημοφιλέστερα μουσεία στον κόσμο. Και στην πρώτη δεκαετία της λειτουργίας του (2009-2019) δέχτηκε περισσότερους από 14.500.000 επισκέπτες.

Tον Ιούνιο του 2022, τo Μουσείο της Ακρόπολης έκλεισε τα 13 χρόνια του. Και, όπως μέσα στην πανδημία, κατά την οποία «είδε» και εκείνος τα δύσκολα, ο πρόεδρος του Μουσείου, επίτιμος καθηγητής Αρχαιολογίας, Δημήτρης Παντερμαλής, κράτησε το σύνθημά του: «Εχουμε κουράγιο και είμαστε αισιόδοξοι».

Δείτε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

Νιώθετε λίγο φτωχότεροι, πλέον; Από έλληνες διεθνείς της τέχνης; Από κείνους, τους λίγους, που ήξεραν το όνομά τους, το μικρό, ως τα πέρατα της Γης. Ελεγες Melina και ήξεραν ότι μιλούσες για τη Μερκούρη. Ελεγες Vangelis και ήταν ο Παπαθανασίου. Ελεγες Mikis και ήταν ο Θεοδωράκης. Ελεγες Irene και μιλούσες για την Παπά…

«Η πανέμορφη και μεγαλοπρεπής φιγούρα που ενσαρκώνει τη γυναικεία ψυχή στη βαθύτερη έκφραση της, αλλά και η εικόνα της Ελλάδας όλων των εποχών», ήταν η Ειρήνη Παπά για τον πορτογάλο σκηνοθέτη Μανουέλ ντε Ολιβέιρα. Υμνώντας την ψυχή, όχι τη μορφή της. Γι’ αυτή την Ελλάδα μιλούσε. Γι’ αυτή την Ειρήνη Παπά. Κάπως έτσι το είχε πει και η ίδια: «Μια γυναίκα με ωραίο κορμί είναι τέλεια για μια νύχτα. Μια γυναίκα με ωραία ψυχή είναι τέλεια για μια ζωή».

Δείτε το άρθρο του Πάυλος Αγιαννίδη στο protagon.gr…

Η επόμενη ημέρα βρίσκει τη χώρα σε περιδίνηση εξαιτίας και της δύσκολης οικονομικής και πολιτικής συγκυρίας

Κατά την ενθρόνισή της, το καλοκαίρι του 1953, η Ελισάβετ Β΄ συστήθηκε στον λαό της σαν ένα σύμβολο ελπίδας. Mόλις 27 ετών, μια νέα γυναίκα χωρίς ιδιαίτερες εξουσίες αποτέλεσε κυρίως αυτό επί επτά συναπτές δεκαετίες: ένα φωτεινό σύμβολο, γύρω από το οποίο μπορούσαν να συσπειρωθούν οι Βρετανοί σε χαλεπούς καιρούς και παγκόσμιες κρίσεις. Από τον Ψυχρό Πόλεμο μέχρι την πανδημία και τη σημερινή ενεργειακή κρίση, η βασίλισσα ήταν «ο βράχος» σταθερότητας, όπως εύστοχα την αποκάλεσε η νεοδιορισθείσα πρωθυπουργός Λιζ Τρας, ένας από τους τελευταίους ανθρώπους που τη συνάντησε όρθια. Ο θάνατός της βρίσκει τώρα τη χώρα αποκομμένη από την Ευρώπη ελέω Brexit, αντιμέτωπη με μια δυσοίωνη οικονομική συγκυρία και πολιτική πόλωση, καθώς και βαθιές κοινωνικές ανισότητες.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Μια τηλεοπτική σειρά και μια ταινία. Η σπουδαία ηθοποιός επιστρέφει με δύο εμβληματικούς ρόλους: αυτόν του μεγάλου έρωτα ανάμεσα στη σημαντικότερη ίσως θεατρίνα του Μεσοπολέμου και στον Γεώργιο Παπανδρέου, αλλά και εκείνον της Φραγκογιαννούς από το μυθιστόρημα του Παπαδιαμάντη.

Από σκάνδαλο σε σκάνδαλο. Από «έρωτα» σε έρωτα. Τρεις γάμοι, τέσσερα παιδιά. Εκστρατείες «προς διαπόμπευσίν της»! Ενθερμοι οπαδοί της να πιάνονται στα χέρια με τους φανατικούς της «αιώνιας αντιπάλου» της να καταστρέφουν θέατρα. Κι από πίσω, να τρέχει ένας μεγάλος έρωτας. Για το Θέατρο. Και η ταραγμένη ελληνική και παγκόσμια Ιστορία, στο φόντο. Πόσα πρόσωπα, πόσοι θρύλοι του θεάτρου και της πολιτικής, γύρω… Τι γυναίκα ήταν αυτή, που «να τα πέμψει και να τα ανθέξει όλα τούτα»; Τι προσωπικότητα; Τι ηρωίδα; Τι καταλύτης στην Ιστορία;

Δείτε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

Ο θάνατος της Ελισάβετ της Β’ αναμφίβολα είναι μία από τις ειδήσεις των ημερών, ίσως και των τελευταίων δεκαετιών, για λόγους γνωστούς και προφανείς.

Ένα από τα πλέον εντυπωσιακά στοιχεία της βασιλείας της αντικατοπτρίζεται στους αριθμούς, οι οποίοι μάλλον διαμορφώνουν πολλά αξεπέραστα ρεκόρ.

Παρέμεινε στο θρόνο εβδομήντα χρόνια και παρακολούθησε να εναλλάσσονται στην Ντάουνινγκ Στρίτ 15 Πρωθυπουργοί. Ο πρώτος ήταν ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, η τελευταία η Λιζ Τρας.

Και μεταξύ αυτών των δύο μπορεί κανείς να συνειδητοποιήσει την ιστορική βαρύτητα της παρουσίας της Ελισάβετ.

Ο Τσόρτσιλ είχε γεννηθεί το 1874. Και διένυε τη δεύτερη θητεία του στην πρωθυπουργία όταν στέφθηκε βασίλισσα η Ελισάβετ το 1952.

Διαβάστε το σημείωμα του Άγγελου Κωβαίου στο reporter.gr…

Θεωρώ απαράδεκτες τις συγκρίσεις που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ παρομοιάζοντας τον πρωθυπουργό με τον αυταρχικό ηγέτη της Ουγγαρίας, Βίκτορ Ορμπαν. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε άλλωστε πρωτοστατήσει στην έξωση του Ούγγρου πρωθυπουργού από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα. Ούτε φυσικά θεωρώ πως υπάρχει προσπάθεια χειραγώγησης της Δικαιοσύνης όπως αυτή συμβαίνει στην Πολωνία. Ολο και συχνότερα όμως παρατηρώ ότι η κυβέρνηση προχωράει σε περιστολή δικαιωμάτων, δημοκρατικών αξιών και πτυχών του κράτους δικαίου: μια «εκπτωσούλα» εδώ, μια άλλη παραπέρα και πολλή δυσανεξία στην κριτική. Πάντα υπάρχει ένα πρόσχημα νομότυπο: η προάσπιση της εθνικής ασφάλειας, ο υβριδικός πόλεμος του Ταγίπ Ερντογάν, το απόρρητο των μυστικών υπηρεσιών, η πολιτική σταθερότητα. Κάπως έτσι όμως λιποθυμούν οι δημοκρατίες.

Μια «φωτογραφική» διάταξη για να ταιριάξει ένας άνθρωπος σε ένα πόστο, τρεις μυστηριώδεις παρακολουθήσεις, ή για την ακρίβεια πολλές χιλιάδες, υπονόμευση του κοινοβουλευτικού έργου μέσω της σιωπής, αλλαγή του εκλογικού νόμου με στόχο την παραμονή στην εξουσία. Και στη συνέχεια η συνήθης επωδός, κάθε φορά που προσπαθείς να καταγράψεις όσα συμβαίνουν ή να διαμαρτυρηθείς, είσαι για τους οπαδούς της κυβέρνησης: «χρήσιμος ηλίθιος του Ερντογάν», «άμυαλος δικαιωματιστής», «ευαίσθητη αριστερή ψυχούλα», «υποστηρικτής της ακυβερνησίας και του χάους», που θέλει το κακό της πατρίδας.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα Καθημερινή…

Με όποιο εκλογικό σύστημα και να γίνουν οι εκλογές, είτε ο Μητσοτάκης το αλλάξει είτε όχι, το θέμα της επόμενης περιόδου είναι ότι ακόμη και αν υπάρξει αυτοδυναμία, η κοινοβουλευτική πλειοψηφία θα είναι ισχνή. Και αυτό σε μία περίοδο ρευστότητας, απροσδιοριστίας, αβεβαιότητας και υψηλών απαιτήσεων.

Πώς από τη μία στιγμή στην άλλη και μέσα στο κατακαλόκαιρο περιπέσαμε (ως χώρα) από μία συνθήκη πολιτικής στασιμότητας και εν τέλει ηρεμίας, σε μία αναστάτωση, ρευστότητα και δυνάμει ανωμαλία, είναι κάτι που πρώτη η κυβέρνηση μπορεί και πρέπει να εξηγήσει. Μία υπόθεση όπως αυτή των υποκλοπών, δίχως να έχει φέρει τα πάνω κάτω, έχει πάντως αλλάξει την πολιτική συζήτηση και χωρίς να έχουν ανατραπεί συσχετισμοί και πολιτικές δυναμικές, έχουν μεταβληθεί σημαντικά, σχεδόν ριζικά, οι πολιτικές σχέσεις και κάποια, σημαντικά, δεδομένα που τις καθορίζουν.

Δείτε όλο το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

Η στρατηγική αναβάθμιση της Ελλάδας ενοχλεί πάρα πολύ τον Ερντογάν, ωστόσο η σχέση Αθήνας – Ουάσινγκτον είναι πιο στενή πάρα ποτέ, οι ΗΠΑ δεν θα άφηναν μόνη την Ελλάδα σε μια μεγάλη κρίση με τη γείτονα, εκτιμά μιλώντας στο liberal, ο Γερμανός πολιτικός αναλυτής Ρόναλντ Μεϊνάρντους.

Με αφορμή τη συνεχή κλιμάκωση από Τουρκία, όπως οι χθεσινές δηλώσεις Ερντογάν, σημειώνει ότι αποτελεί στρατηγική επιλογή της Άγκυρας να συνεχίσει για καιρό την πολιτική της έντασης, δεν πιστεύει ωστόσο στο σενάριο της στρατιωτικής κλιμάκωσης.

Η ανθελληνική προπαγάνδα, ωστόσο, όσο θα πλησιάζουν και οι τουρκικές εκλογές, θα κορυφώνεται, και το αντιδυτικό αφήγημα ότι η Ελλάδα έχει αναλάβει το ρόλο της μαριονέτας της Δύσης, και ότι η Αθήνα ενεργεί με εντολή του ΝΑΤΟ, θα περάσει σε νέα επίπεδα, με ό,τι κινδύνους αυτό συνεπάγεται.

Δείτε όλο το άρθρο του Ronald Meinardus στο liberal.gr…

Με αφορμή τις αποκαλύψεις και τα συνεχή ερωτηματικά, συνέβη κάτι απαράδεκτο και επικίνδυνο: Η μυστική υπηρεσία της χώρας, επιφορτισμένη θεωρητικά και ουσιαστικά με την αποστολή που της έχει ανατεθεί, έχει ακυρωθεί. Από μυστική έχει καταστεί φανερή…

Οι μέχρι στιγμής κοινοβουλευτικές συζητήσεις και διαδικασίες για το θέμα των υποκλοπών—παρακολουθήσεων—επισυνδέσεων, εξελίσσονται σε τραγέλαφο και αναδεικνύουν το ένα παράδοξο μετά το άλλο. Από το ότι το ΚΚΕ εμφανίζεται ως υπερασπιστής των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, μέχρι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί ρόλο τιμητή και θεματοφύλακα της θεσμικής ακεραιότητας. Η συμψηφιστική λογική βέβαια δεν οδηγεί πουθενά και πάντως πουθενά καλύτερα.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο Protagon.gr…

Με αφορμή την «Ελένη» του Ευριπίδη την οποία έφερε τελικά στην Επίδαυρο, απολαύσαμε μια κουβέντα κοντά έξι ωρών με τον σκηνοθέτη (!), φτάνοντας να μιλάμε ακόμη και για ανθρωπολογικές επαναστάσεις.

Αν δεν είστε προετοιμασμένοι, καλό είναι να μη ρωτήσετε τον σκηνοθέτη Βασίλη Παπαβασιλείου το τετριμμένο «Ηθοποιός σημαίνει φως;». Μπορεί η απάντησή του να σας φτάσει στο μη παρέκει. Ομως, θα είναι τόσο γοητευτική η πορεία, η κουβέντα μαζί του (πάντα…), που θα αξίζει τον κόπο ακόμη και το «μη παρέκει» του. Σας το λέω από προσωπική εμπειρία (και τι εμπειρία, τόσες και τόσες φορές που βρέθηκα απέναντί του). Η αφορμή, τούτη τη φορά, ήταν η «Ελένη» του Ευριπίδη, που με το ΚΘΒΕ –του οποίου χρημάτισε παλαιότερα και διευθυντής– έφερε τελικά, με έναν χρόνο καθυστέρησης, στην Επίδαυρο.

Δείτε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

Αν παρακολουθήσει κανείς τον ευρωπαϊκό διάλογο για την αντιμετώπιση του επικείμενου δύσκολου χειμώνα, θα διαπιστώσει ότι εδώ και πολλούς μήνες «ζυμώνεται» η κοινή γνώμη για την ανάγκη απεξάρτησης από το ρωσικό φυσικό αέριο. Φθηνά εισιτήρια στα μέσα μαζικής μεταφοράς, μείωση της θερμοκρασίας σε δημόσια κτίρια, αλλά και απλές πρακτικές συμβουλές για τα νοικοκυριά, έχουν ήδη διαμορφώσει μια κουλτούρα εξοικονόμησης ενέργειας.

Η προετοιμασία των πολιτών για όσα θα επακολουθήσουν δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Χρειάζεται αρκετό χρόνο, ερμηνεία από δημόσια χείλη, αλλά και πολιτικούς έτοιμους να εφαρμόσουν οι ίδιοι όσα προτείνουν προκειμένου να δίνουν το καλό παράδειγμα. Η «πλύση εγκεφάλου» είναι καθημερινή και η υποχρέωση για περικοπές στην κατανάλωση έχει σταδιακά εμπεδωθεί.

Δείτε στην Καθημερινή το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη…

Ήδη ο σχεδιασμός της διαδρομής προμήνυε πολιτικά προβλήματα. Με το ταξίδι της στην Ελλάδα και την Τουρκία, η Γερμανίδα υπουργός Εξωτερικών Αναλένα Μπέρμποκ εισήλθε σε διπλωματικό ναρκοπέδιο.

Η γερμανική πολιτική έναντι της Άγκυρας εξακολουθεί να καθοδηγείται από τον στόχο της αποτροπής της περαιτέρω απομάκρυνσης της Τουρκίας και της Ευρώπης. Εδώ διακυβεύονται ουσιαστικά γεωστρατηγικά συμφέροντα.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία επιβεβαίωσε την εξαιρετική, από ορισμένες απόψεις μοναδική, θέση της Τουρκίας. Οι κυβερνώντες στην Άγκυρα έχουν επίγνωση της γεωστρατηγικής τους αξίας – και συμπεριφέρονται ανάλογα. Το βλέπουμε αυτό, μεταξύ άλλων, στη νέα επιθετικότητα της εξωτερικής πολιτικής της Άγκυρας. Αποδέκτες αυτής της πολιτικής είναι η Συρία, αλλά κυρίως η γειτονική Ελλάδα.

Η κ. Μπέρμποκ έχει βιώσει από πρώτο χέρι πόσο άσχημες είναι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η κοινή συνέντευξη Τύπου με τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, προσέφερε ένα μάθημα από πρώτο χέρι.

Οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η συνεχιζόμενη παρενόχληση του Οσμάν Καβάλα από την τουρκική δικαιοσύνη έπαιξαν δευτερεύοντα ρόλο. Στο επίκεντρο της “ανταλλαγής χτυπημάτων” -όπως αποκάλεσαν οι δυτικοί παρατηρητές το ραντεβού με τον Τύπο- βρέθηκε το ελληνοτουρκικό ζήτημα.

Προς μεγάλη ικανοποίηση των οικοδεσποτών, η κ. Μπάερμποκ δεν άφησε καμία αμφιβολία στην Αθήνα για το ποια είναι η θέση του Βερολίνου στη διαμάχη για τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου που υποκινεί η Άγκυρα: “Τα ελληνικά νησιά είναι ελληνικό έδαφος και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να το αμφισβητήσει αυτό”, δήλωσε η υπουργός.

Μια νότα νοσταλγίας αντηχούσε, όταν ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών μίλησε με ενθουσιασμό για τα πλεονεκτήματα της τέως Καγκελαρίου της Γερμανίας. Τότε, υπό την Μέρκελ, είπε ο Τσαβούσογλου, η Γερμανία ήταν ένας “έντιμος διαμεσολαβητής” και ” αμερόληπτη”. Σήμερα, η Γερμανία και η Ευρωπαϊκή Ένωση πέφτουν στην παγίδα της ελληνικής προπαγάνδας.

Κάτι έχει αλλάξει…

Κάτι έχει αλλάξει – και όχι μόνο στον τόνο. Στο κεντρικό ζήτημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, δεν είναι τόσο η γερμανική στάση. Είναι η επιθετικότητα της Άγκυρας έναντι της Ελλάδας, η οποία είναι καινούργια σε αυτή τη μορφή.

Όταν μέλη της τουρκικής κυβέρνησης και οι σύμμαχοί τους αμφισβητούν λίγο-πολύ ανοιχτά την εδαφική κυριαρχία ενός κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.), ένα μέλος της γερμανικής κυβέρνησης δεν έχει άλλη επιλογή από το να ταχθεί υπέρ της Ελλάδας. Από την άποψη αυτή, η κ. Μπέρμποκ επανέλαβε μόνο τα πολιτικοδιπλωματικά αυτονόητα στην Αθήνα και την Άγκυρα.

Θα ήταν λάθος να κατηγορήσουμε τη Γερμανίδα υπουργό Εξωτερικών για άκριτο φιλελληνισμό. Στην Αθήνα, η κ. Μπέρμποκ επέκρινε την ελληνική πολιτική για τους πρόσφυγες και το άσυλο.

Η υπουργός απέρριψε επίσης το αίτημα της Αθήνας για επανορθώσεις για τα εγκλήματα της Γερμανικής Κατοχής κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το οποίο αποτελεί σταθερό μέρος του ρεπερτορίου των κάθε άλλο παρά αρμονικών ελληνογερμανικών σχέσεων.

“Προφανώς διαφωνούμε σε αυτό”, δήλωσε η κ. Μπέρμποκ. Αυτό ισχύει και για την προμήθεια υπερσύγχρονων γερμανικών υποβρυχίων στην Τουρκία, τα οποία αποτελούν πρόβλημα για τους Έλληνες, οι οποίοι φοβούνται τη διατάραξη της στρατιωτικής ισορροπίας με τον μεγάλο γείτονά τους στα ανατολικά.

Παρά τα πολλά σημεία διαφωνίας, η Αθήνα και η Άγκυρα συμφωνούν σε ένα σημείο: ούτε η Ελλάδα ούτε η Τουρκία ενδιαφέρονται αυτή τη στιγμή για τη διαμεσολάβηση του Βερολίνου στη διμερή τους διαμάχη. Στην εποχή της Άνγκελα Μέρκελ αυτό ήταν διαφορετικό.

*Ο Δρ Ρόναλντ Μαινάρντους είναι πολιτικός αναλυτής και σχολιαστής και Κύριος Ερευνητής του ΕΛΙΑΜΕΠ. Στα μεσα της δεκαετίας του 1990 διετέλεσε διευθυντής της Ελληνικής σύνταξης της Deutsche Welle

Δείτε το άρθρο στο hellasjournal.com…