Μια ενδιαφέρουσα έρευνα δημοσίευσε χθες το «Σημείο-για τη μελέτη και την αντιμετώπιση της Ακροδεξιάς, μια ανεξάρτητη πρωτοβουλία πολιτών που παρακολουθεί συστηματικά το ακροδεξιό φαινόμενο», όπως αυτοπεριγράφεται η οργάνωση. Στην ερώτηση κατά πόσον «η δικτατορία της 21ης Απριλίου δεν έκανε μόνο κακό στη χώρα και μήπως είχε καλές πλευρές», το 23,5% των ερωτηθέντων συμφωνεί με αυτήν την άποψη. Δεν αιφνιδιάζει το υψηλό ποσοστό. Απηχεί τη γνωστή αποστροφή «α ρε χούντα που σας χρειάζεται!» ή τη διαπίστωση «στη διάρκεια της δικτατορίας έγιναν και σημαντικά έργα…». Προφανώς η Χρυσή Αυγή δεν ξεπήδησε από παρθενογένεση, ούτε εξαφανίστηκε μόλις συνελήφθη και καταδικάστηκε η ηγεσία της.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Είμαστε στο 1985 και εκείνη έχει οραματιστεί την «Αθήνα Πολιτιστική Πρωτεύουσα», με παγκόσμια ακτινοβολία. Έχει μάθει για το νέο μεγάλο σχέδιο του Μπρουκ, την θρυλική «Μαχαμπαράτα» και θέλει να την φέρει στην Αθήνα. Την θυμούνται αυτή την ατάκα της οι παρόντες στο τηλεφώνημά της. Τελικά, εκείνος ανταποκρίθηκε.

«Αν δεν έρθεις, θα πεθάνω!». Την θυμούνται αυτή την ατάκα της Μελίνας Μερκούρη όσοι ήταν παρόντες στο τηλεφώνημα της υπουργού Πολιτισμού (τότε) με τον φίλο της Πίτερ Μπρουκ.

Δείτε το κέιμενο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

Μάικ Πομπέο: «Μπορεί να είμαι υποψήφιος Πρόεδρος των ΗΠΑ το 2024»

Τη βαθιά ανησυχία του για τη διάρκεια του πολέμου στην Ουκρανία και για το ενδεχόμενο να προκληθεί μία παγκόσμια, μακρά ενεργειακή κρίση με δομικά χαρακτηριστικά, εκφράζει ο πρώην υπουργός Εξωτερικών και πρώην επικεφαλής της CIA, Μάικ Πομπέο, ο οποίος βρέθηκε στην Αθήνα με αφορμή την συμμετοχή του στο συνέδριο του Economist. Μιλώντας αποκλειστικά στο «Βήμα της Κυριακής» τονίζει μεταξύ άλλων ότι δεν έχει ενδείξεις για μία αλλαγή στάσης του Ταγίπ Ερντογάν έναντι της Ελλάδας, ενώ ασκεί σφοδρή κριτική στην συμπεριφορά του τούρκου Προέδρου. Εκτιμά ότι οι ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου στις ΗΠΑ θα προκαλέσουν πολιτική αλλαγή, ενώ αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να είναι υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών στις προεδρικές εκλογές του 2024.

Διαβάστε την συνέντευξη του Μάικ Πομπέο στον Άγγελο Κωβαίο στο ΒΗΜΑ της 10.7.2022:

Κύριε υπουργέ, θα ήθελα να ξεκινήσουμε από την πρόσφατη σύνοδο του ΝΑΤΟ. Πώς κρίνετε τα αποτελέσματα της;

Θεωρώ ότι ήταν χρήσιμη, με την έννοια ότι επέτρεψε στο ΝΑΤΟ να ξεκινήσει την αναδιοργάνωσή του ενόψει ενός αγώνα ο οποίος φαίνεται ότι θα διαρκέσει πολύ. Για να είμαι ειλικρινής, η σύγκρουση αυτή έχει ξεκινήσει πολύ νωρίτερα από τον προηγούμενο Φεβρουάριο. Το ΝΑΤΟ δεν έκανε όσα θα έπρεπε, ο Βλαντίμιρ Πούτιν το κατάλαβε και έκανε την κίνηση του. Χάσαμε την ευκαιρία να τον αναχαιτίσουμε.

Ο γ.γ. Στόλτενμπεργκ και οι ηγέτες του ΝΑΤΟ βρήκαν συνεπώς την ευκαιρία να ανασυνταχθούν και να αξιολογήσουν την κατάσταση, να δουν πώς μπορεί να τελειώσει ο πόλεμος οριστικά. Όλοι θέλουν να τερματιστεί αυτή η σύγκρουση. Λέγοντας “όλοι”, εννοώ όλοι στη Δύση, δεν νομίζω ότι ο Πούτιν θέλει κάτι τέτοιο.

Πώς αξιολογείτε ειδικότερα την επαναπροσέγγιση με την Τουρκία; Πιστεύετε ότι ο πρόεδρος Ερντογάν είναι πάλι ένας αξιόπιστος εταίρος – αν υποθέσουμε ότι υπήρξε ποτέ; Είδαμε ότι μόλις επέστρεψε στην Άγκυρα συνέχισε την επιθετική του ρητορική κατά της Ελλάδας.

Δεν με εξέπληξε, πάντως με χαροποίησε ότι ο Πρόεδρος Ερντογάν ήρε τις αντιρρήσεις του για την ένταξη των δύο νέων μελών στο ΝΑΤΟ, είναι κάτι πολύ σημαντικό και είμαι ευτυχής. Όπως είμαι ευτυχής και για τον ρόλο που έπαιξαν πολλά κράτη μέλη, ώστε να επιτρέψουν να γίνει αυτό.

Ειδικότερα σε ό,τι αφορά τον πρόεδρο Ερντογάν: Στα τέσσερα χρόνια κατά τα οποία ήμουν υπουργός Εξωτερικών, ήταν ένας πολύ δύσκολος συνομιλητής. Κάποιες φορές δεν έκανε όσα θεωρούσαμε ότι ήταν λογικά, όχι για την Αμερική, αλλά συνολικά για τη συμμαχία και για την ίδια την Τουρκία. Ήταν πολύ περίπλοκη και δύσκολη η σχέση. Αυτό περιλαμβάνει και την εσωτερική πολιτική διαμάχη στην Τουρκία και θέματα σχετικά με τις θρησκευτικές ελευθερίες, είχαμε για παράδειγμα την υπόθεση του πάστορα Μπράνσον. Ήταν μία δύσκολη περίοδος.

Δεν έχω καμία ένδειξη ότι ο Ερντογάν έχει αλλάξει, υπό αυτήν την έννοια. Τα συμφέροντα του παραμένουν τα ίδια. Η πρόσφατη επινόηση του και η φασαρία που κάνει θέλοντας να βάλει την ταμπέλα «Turkagean» σε αυτές τις όμορφες θάλασσες, δείχνουν ότι θα συνεχίσει τις διεκδικήσεις του.

Η δική μας θέση ήταν πάντοτε σταθερή. Μπορεί να υπάρχουν συνοριακές διαφορές, συμβαίνει με πολλές χώρες. Υπάρχουν όμως τρόποι να επιλυθούν και αυτοί δεν περιλαμβάνουν την αποστολή πολεμικών πλοίων, τις παραβιάσεις ή την παρουσίαση «τρελών» χαρτών. Δεν είναι εποικοδομητικός αυτός ο τρόπος. Από όσα μπορώ να διακρίνω, ο Πρόεδρος Ερντογάν πιθανότατα θα συνεχίσει αυτήν την τακτική, η οποία δεν αρμόζει στην καλή γειτονία μεταξύ δύο πλήρων μελών του ΝΑΤΟ, τα οποία μοιράζονται τον ίδιο γεωγραφικό χώρο. Δεν είναι όμως αυτός τρόπος συμπεριφοράς.

Ποιος είναι ο ρόλος της Ελλάδας στη συμμαχία σήμερα;

Η Ελλάδα ήταν πάντα σημαντικός εταίρος για εμάς. Όχι μόνο λόγω των αμερικανικών και των ΝΑΤΟϊκών εγκαταστάσεων οι οποίες βρίσκονται εδώ, αλλά και λόγω της συναντίληψης. Ο Πρωθυπουργός Μητσοτάκης και οι δικές μας ομάδες έχουν μία κοινή αντίληψη για τον κόσμο. Αν υπάρχει μία διαφορά, τη λύνεις, υπάρχει ένας μηχανισμός και ένα μοντέλο δράσης. Και επίσης, ήσασταν πάντοτε προετοιμασμένοι, ώστε να πράξετε το σωστό για την «ομάδα» του ΝΑΤΟ. Έχουμε υπογράψει συμφωνίες αμυντικής συνεργασίας, οι οποίες είναι πολύ σημαντικές, για όλα τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ και αυτό σίγουρα περιλαμβάνει τις ΗΠΑ και την Ελλάδα.

Με ποιο τρόπο μπορεί να τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία; Και πώς κρίνετε την πρόσφατη παρότρυνση του Χένρι Κίσιντζερ για έναν συμβιβασμό, προκειμένου να αποτραπεί η δημιουργία ενός σινο-ρωσικού άξονα;

Ο δρ. Κίσιντζερ είχε κατά 50% δίκαιο και κατά 50% άδικο. Σωστά λέει ότι μία διευρυμένη συνεργασία μεταξύ Ρωσίας και Κίνας είναι πηγή μεγάλης ανησυχίας για την παγκόσμια σταθερότητα και πολύ επικίνδυνη. Θα πρέπει να καταστεί σαφές στον ρωσικό λαό, ότι δεν θα είναι προς όφελος του μία πρόσδεση στο άρμα του Σι Τζινπίνγκ. Κάνει όμως λάθος (ο Κίσιντζερ), όταν δεν βλέπει ότι ο Βλαντίμιρ Πούτιν ουδόλως ενδιαφέρεται να προσέλθει σε κάποια διαπραγμάτευση ή να κάνει υποχωρήσεις. Έτσι συμπεριφέρεται σε όλη την ενήλικη ζωή του και σίγουρα αφότου έγινε ηγέτης της Ρωσίας. Θεωρεί ότι η Ευρώπη ή ένα μεγάλο μέρος της, είναι Ρωσία, όπως το Κάνσας είναι μία πολιτεία των ΗΠΑ. Γνωρίζω πολύ καλά – και δεν χρειάζεται να κοιτάξω κανέναν χάρτη – ότι αυτό πιστεύει. Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει κανένας λόγος να θεωρεί κανείς, ότι ακόμη και αν αύριο υπάρξει κατάπαυση πυρός, θα περιοριζόταν η επιθυμία του Βλαντίμιρ Πούτιν να θέσει ένα μεγάλο τμήμα της Ευρώπης υπό τον πολιτικό του έλεγχο. Και νομίζω ότι σε αυτό το σημείο κάνει λάθος ο δρ. Κίσιντζερ.

Για ποιον λόγο λοιπόν κάνει αυτήν την πρόταση;

Πιστεύει ότι μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός, ότι αν δώσεις ένα κομμάτι εδάφους στον Πούτιν, θα γίνει η δουλειά. Εγώ δεν το πιστεύω αυτό. Είναι εδραία η πεποίθηση μου, ότι όσο ο Βλαντίμιρ Πούτιν και εκείνοι που πιστεύουν στον ρωσικό επεκτατισμό όσο και αυτός, συνεχίσουν να ελέγχουν τους μηχανισμούς εξουσίας στη Ρωσία, πιθανότατα θα εξακολουθήσουμε να παρακολουθούμε αυτή τη σύγκρουση. Ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης, ώστε να επιτευχθεί αυτό που θέλουμε όλοι, και ο δρ. Κίσιντζερ και εγώ ο ίδιος, είναι η επίδειξη επαρκούς ισχύος. Μόνο αυτό μπορεί δυνητικά να κατανοήσει ο Βλαντίμιρ Πούτιν. Αν δεν το κάνουμε, αν συνεχίσουμε να είμαστε αργοί, όπως ήμασταν, αν συνεχίσουμε να καθυστερούμε, όπως καθυστερούσαμε, αν συνεχίσουμε να μιλούμε δημοσίως για όσα δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε και να εκφράζουμε τον φόβο μας για κλιμάκωση, το πιθανότερο είναι ότι θα δούμε την κλιμάκωση. Όσο και αν δεν αρέσει σε ορισμένους, έχει αποδειχθεί από τα γεγονότα αυτές τις 100 και πλέον ημέρες του πολέμου στην Ουκρανία.

Υπό αυτό το πρίσμα, σας ανησυχεί η ενδεχόμενη αποσταθεροποίηση της Ευρώπης και ειδικότερα της Γερμανίας, λόγω της ενεργειακής κρίσης;

Σήμερα παρακολουθούμε το αποτέλεσμα κακών επιλογών στην ενεργειακή πολιτική επί δεκαετίες. Και φοβάμαι ότι θα αντιμετωπίσουμε δομικά προβλήματα στις αγορές ενέργειας, ως απόρροια πολιτικών επιλογών, τα οποία δεν θα περιοριστούν στον ερχόμενο χειμώνα. Όταν δεν μπορείς να επενδύσεις σε νέα διυλιστήρια λόγω των κανόνων ESG (Περιβαλλοντικής, Κοινωνικής και Εταιρικής Διακυβέρνησης), όταν επιβάλλονται τεράστια πρόστιμα σε τράπεζες επειδή επενδύουν στα ορυκτά καύσιμα οπουδήποτε στον κόσμο και σίγουρα στις ΗΠΑ, όταν λες ότι θα φτιάξω έναν νέο ρωσικό αγωγό, αλλά θα κλείσω τα πυρηνικά μου εργοστάσια και θα επιβιώσω με ηλιακή ενέργεια και ανεμογεννήτριες, η γεωστρατηγική σου θέση γίνεται μειονεκτική. Και αυτό βλέπουμε πώς το εκμεταλλεύονται σήμερα όχι μόνο η Ρωσία, αλλά και το Ιράν και η Βενεζουέλα και όλοι οι «κακοί παίκτες», οι οποίοι διαθέτουν τους πόρους οπουδήποτε στον κόσμο. Ανησυχώ βαθύτατα λόγω παλαιότερων αποφάσεων, οι οποίες τώρα μοιάζουν μη αναστρέψιμες. Θα χρειάζονταν χρόνια για να αλλάξουν. Όπως οι κατασκευές αγωγών, τερματικών σταθμών, δικτύων μεταφοράς, γενικότερα δηλαδή μακροπρόθεσμα σχέδια εντάσεως κεφαλαίου, τα οποία δεν είναι ευπρόσδεκτα από τις αγορές και από πολλές κυβερνήσεις. Για αυτούς τους λόγους θεωρώ πιθανό να έχουμε μία μακροπρόθεσμη, δομική κρίση έλλειψης ενεργειακών πόρων, η οποία θα πλήξει κάθε οικογένεια, είτε στην Ελλάδα, είτε στο Οχάιο.

Τι αναμένετε από τις ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου στις ΗΠΑ; Πιστεύετε ότι θα προκαλέσουν αλλαγές στην αμερικανική πολιτική, με παγκόσμιες επιπτώσεις; Και πώς αξιολογείτε τις προοπτικές του Ρεπουμπλικανικού κόμματος;

Εργάζομαι πολύ καιρό εν όψει αυτών των εκλογών. Συμμετέχω σε εκστρατείες υπέρ ρεπουμπλικανών υποψηφίων, οι οποίοι έχουν τις ίδιες απόψεις με εμένα για την Αμερική και την εικόνα που θα έπρεπε να έχει στον κόσμο. Πιστεύω ότι θα δούμε την αντίδραση των Αμερικανών σε αυτό που ζουν καθημερινώς. Υπάρχουν ελλείψεις σε βρεφικό γάλα, τα καύσιμα για τα αυτοκίνητα τους είναι πανάκριβα, το καλοκαίρι θα προσπαθούν να δροσίσουν τα σπίτια τους με ηλεκτρική ενέργεια στο Φοίνιξ και στη Φλόριδα και το χειμώνα να τα θερμάνουν στο Ουισκόνσιν και στο Μέιν και θα διαπιστώνουν ότι δεν τα καταφέρνουν και ότι οι οικογενειακοί προϋπολογισμοί έχουν καταρρεύσει. Νομίζω ότι η ψήφος τον Νοέμβριο θα υποδηλώνει “δεν θα το υποστούμε άλλο αυτό”. Δεν είναι κομματικό ζήτημα, είναι πολιτικό και βαθύτατα αμερικανικό. Πιστεύω λοιπόν ότι θα δούμε την πλειοψηφία των Αμερικανών να ξεσηκώνεται και αυτό θα είναι σημαντικό και για τον υπόλοιπο κόσμο. Οι εκλογές πάντως αφορούν κάποιους κυβερνήτες, γερουσιαστές και βουλευτές, δεν είναι για την Προεδρία, ώστε να έχουν και ευρύτερη παγκόσμια επίδραση. Όμως νομίζω ότι θα υπενθυμίσουν σε κάθε αμερικανό πολιτικό, και από τα δύο κόμματα, ότι τα σημαντικότερα ζητήματα είναι εκείνα τα οποία παράγουν θετικά αποτελέσματα και σταθερότητα για τις αμερικανικές οικογένειες και τη χώρα. Θεωρώ ότι πολλοί ρεπουμπλικανοί θα κερδίσουν και υπό αυτήν την έννοια είναι πιθανό να δείτε μια στροφή στην αμερικανική πολιτική, ώστε να γίνει κατανοητή η σημασία της οικονομικής ανάπτυξης. Ο Πρόεδρος Μπάιντεν θα έχει ακόμη τον έλεγχο, συνεπώς δεν θα δούμε άμεσα την πλήρη επίδραση του εκλογικού αποτελέσματος. Όμως θα διαμορφωθεί το περιβάλλον για τις προεδρικές εκλογές σε δύο χρόνια, με έναν τρόπο που θα αντικατοπτρίζει την επιστροφή σε μία Αμερική ισχυρή στο εσωτερικό, ώστε να είναι και ένας εξαιρετικός εταίρος διεθνώς.

Εσείς θα είστε υποψήφιος για την Προεδρία το 2024;

Είναι αδύνατο να το γνωρίζω. Εργάζομαι για τις καμπάνιες των ενδιάμεσων εκλογών του ’22 και κάποια στιγμή στις αρχές του επόμενου έτους θα στρέψω το ενδιαφέρον μου στις ενασχολήσεις μου των τελευταίων δεκαετιών. Μπορεί να αποφασίσω να θέσω τον εαυτό μου στην κρίση του αμερικανικού λαού ως υποψήφιος πρόεδρος, μπορεί και όχι. Θα συνεχίσω όμως να εργάζομαι για όσα είναι σημαντικά για τους Αμερικανούς πολίτες. Οπότε, κάντε μου την ίδια ερώτηση σε έξι-επτά μήνες. Τότε θα έχω μία οριστική απάντηση.

Ελπίζω να έχω την ευκαιρία!

Θα μου άρεσε πολύ!

Η “Ημέρα του Πατέρα”, που είχε την τιμητική της στις 19 Ιουνίου 2022, πέρασε στα “ψιλά”, τόσο που δεν την αναφέραμε καν στο πρόγραμμα της εβδομάδας.

Εντοπίσαμε όμως ένα σκίτσο, που προσπερνά τις αγκαλιές και τα δακρύβρεχτα και αποτυπώνει την σχέση πατέρα-γιού καλύτερα από οτιδήποτε άλλο έχουμε δει μέχρι σήμερα και σας το παρουσιάζουμε.

«Αντί ιεραπόστολος του Χριστού, έγινα ιεραπόστολος της τέχνης της μουσικής» είχε πει ο κορυφαίος έλληνας αρχιμουσικός και δεν πρόκειται για σχήμα λόγου, καθώς μεγάλωσε και ανατράφηκε σε ένα βαθιά θρησκευόμενο περιβάλλον και ήρθε από μικρός σε επαφή με σημαντικά πρόσωπα του εκκλησιαστικού χώρου.

Ηταν, που λέτε, στον Βύρωνα ένα ξωκλήσι, με ένα πηγάδι και έναν κηπάκο. Η Ανάληψη. Είμαστε στις αρχές του 20ού αιώνα. Ο άνθρωπος που «έχει τα κλειδιά» και υπογράφει όλα τα έγγραφα είναι ένας ιδιοκτήτης μικρού καταστήματος με δερμάτινα είδη, στην οδό Αγίου Μάρκου 15-17, ονόματι Ιωάννης Μητρόπουλος. Με μια δρασκελιά στο χρόνο, βρισκόμαστε στο σήμερα. Στο πολύτιμο αρχείο της Μονής Σίμωνος Πέτρας στο Αγιον Ορος, ένας μοναχός, ο πατέρας Ελισαίος (κατά κόσμον Γούλας), σπουδαγμένος στην Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, περνάει κάθε ιστορικό έγγραφο για την Ανάληψη στο κομπιούτερ της μονής.

Δείτε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

Ηταν η γοητεία της αφοσίωσης; Η σαγήνη της αφομοιωμένης γνώσης; Η αγάπη της για το ίδιο το αντικείμενο, που γινόταν «κολλητική»; Οσοι είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν ξεναγήσεις της δύσκολα θα έβλεπαν με άλλο μάτι την ίδια την τέχνη που φιλοξενούσε η Εθνική Πινακοθήκη, αν δεν είχαν γίνει μάρτυρες των αφηγήσεών της. Μια άλλη Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα.

Αν κάτι, πολύτιμο, μας αφήνει κληρονομιά η Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, πέρα από την πολυετή δουλειά πάνω στο όραμα της Εθνικής Πινακοθήκης, είναι η γοητεία των ξεναγήσεών της.

Κάποτε έλεγαν, όσοι είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν ξεναγήσεις της, ότι δύσκολα θα έβλεπαν με άλλο μάτι την ίδια την τέχνη που φιλοξενούσε η Εθνική Πινακοθήκη, αν δεν είχαν γίνει μάρτυρες των αφηγήσεών της.

Δείτε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

Aρνητική είναι η απάντηση του Athens Pride στο αίτημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης ΛΟΑΤΚΙ Αστυνομικών να συμμετάσχει στο Φεστιβάλ Υπερηφάνειας με περίπτερο, χαιρετισμό και μπλοκ στην παρέλαση του προσεχούς Σαββάτου. Στα επιχειρήματά του επικαλείται τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου και τα περιστατικά βίας από αστυνομικούς εις βάρος ατόμων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Διάβασα ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις, ότι το πρόβλημα δεν αφορά μεμονωμένες προσωπικότητες μέσα στο σώμα, αλλά την αστυνομία ως θεσμό. Υπενθυμίζει άλλωστε ότι η ιδέα της παρέλασης ξεκίνησε το 1970 με αφορμή την πρώτη επέτειο από την εξέγερση της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και τις συγκρούσεις της με την αστυνομία στο Στόουνουολ Iν, στη γειτονιά Γκρίνουιτς Βίλατζ της Νέας Υόρκης. Καταλαβαίνω τη λογική· ωστόσο, αναρωτιέμαι για τις συνέπειες ενός τέτοιου αποκλεισμού.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Ο Καθηγητής Πυρηνικής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Θανάσης Γεράνιος (αποφ. ’62) παρουσιάζει τις απόψεις του για τη σημερινή πυρηνική ενέργεια με αφορμή την ημέρα περιβάλλοντος (5.6.2022), σε συνέντευξη που έδωσε στον δημοσιογράφο Π. Γιόγιακα στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ (4-5.6.2022).

Τίτλος της συνέντευξης: “Η πυρηνική ενέργεια δεν είναι ασφαλής“. Ο Καθηγητής προβάλλει πλήθος επιχειρημάτων για να τονίσει ότι δεν μπορεί να υιοθετηθεί η πυρηνική ενέργεια για την καταπολέμηση της κλιματικής κρίσης.

Δείτε την συνέντευξη….

Τα 30χρονα του δραστήριου φεστιβάλ στο Λόφο της Σάνης, στη Χαλκιδική, κάνουν ακόμη και τα πιο «τρελά» όνειρα πραγματικότητα. Εντυπωσιακές all-star συμπράξεις από το ελληνικό τραγούδι, αφροκουβανέζικη μουσική, τζαζ ρυθμοί και θρυλικοί ερμηνευτές.

Σε τίνος, άραγε, τα «τρελά» όνειρα θα μπορούσαν να βρουν κοινό τόπο ο διάσημος τενόρος Αντρέα Μποτσέλι, ο Μπομπ Γκέλντοφ του θρυλικού Live Aid, ο εξπέρ κιθαρίστας (και των «Λάτιν» του Γιώργου Νταλάρα) Αλ Ντι Μέολα, ο Μανώλης Μητσιάς και ο νέος βρετανός σταρ Τζακ Σαβορέτι; Και όμως. Τα 30χρονα του δραστήριου φεστιβάλ στο Λόφο της Σάνης, στη Χαλκιδική, κάνουν ακόμη και τέτοια «τρελά» όνειρα πραγματικότητα. Με κοινό τόπο έναν πύργο του 14ου αιώνα και φόντο το Θερμαϊκό, τούτο το καλοκαίρι. Και όχι μόνον αυτά, αλλά αρκετά περισσότερα. Χτίζοντας ένα από τα πιο εντυπωσιακά, από τα πλέον απαστράπτοντα φεστιβάλ του 2022.

Περισσότερα…

Το Ζonar’s, όπως το περιγράφει η Ζωρζ Σαρή στη διάρκεια της Κατοχής, έκλεισε, ξανάνοιξε και βαφτίστηκε Athénée, στη Δεξαμενή του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και του Κώστα Βάρναλη συχνάζει πλέον αποκλειστικά πιτσιρικαρία και στο πατάρι της Ωραίας Ελλάδας μάταια ψάχνουν οι τουρίστες μνήμες από τα μέσα του 19ου αιώνα και τη θρυλική επίσκεψη του Δανού παραμυθά Χανς Κρίστιαν Άντερσεν – το αυθεντικό καφενείο ήταν κοντά στο σημερινό, αλλά όχι στο ίδιο οίκημα. Το Φίλιον, που κλείνει φέτος τριάντα χρόνια λειτουργίας, συνεχίζοντας την παράδοση του προγενέστερου Dolce, πληροί τις προδιαγραφές: η ανθρωπογεωγραφία του έχει μόνιμο χαρακτήρα, που αλλοιώνεται μόνο από κάποιους αιφνίδιους θανάτους και μερικές νέες προσθήκες· οι συζητήσεις αφορούν βιβλία, ταινίες, τέχνη και πολιτική· οι εργαζόμενοι είναι τόσο φίλοι με τους πελάτες, που ξέρουν απέξω τις παραγγελίες και ενίοτε αρνούνται να παραλάβουν το πουρμπουάρ.

(*)Ορισμένοι εκ των πιστών του Φίλιον. Η εικόνα βρίσκεται καδραρισμένη σε τοίχο του καφέ. © ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΖΑΒΟΣ

Δείτε το άρθρο της Ξένια Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Eνα ανθολόγιο κειμένων του Νίκου Πετρουλάκη, με τίτλο «Playback – 33 και 1/3 χρόνια κείμενα», αποκαλύπτει πολλά για τη βιωματική διάσταση της ποπ μουσικής και κουλτούρας στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης. Χρήσιμο εγχειρίδιο για «πιστούς», αλλά και για αμύητους.

Ποια είναι ακριβώς η ιδιαιτερότητα αυτού του φαινομένου που εδώ και σχεδόν έναν αιώνα ονομάζεται «ποπ μουσική» και κουλτούρα; Αν κάποιος πρέπει να το συνοψίσει σε ένα χαρακτηριστικό, είναι μάλλον το ότι κατορθώνει μέσα σε δύο-τρία λεπτά να απορροφήσει, να επεξεργαστεί και να μεταδώσει «μασημένο» το πνεύμα της εποχής, προκαλώντας συναίσθημα και την αίσθηση της αλληλεπίδρασης μεταξύ κοινού και καλλιτέχνη. [Εντάξει, υπάρχουν και κομμάτια που το καταφέρνουν σε λιγότερο από δύο λεπτά, όπως το Yakety Yak των Coasters, ή το (Let me be your) Teddy Bear) του Ελβις]. Υπό αυτήν την έννοια, η τέχνη αυτή είναι και μέρος της ιστορίας, αλλά και ερμηνευτικό της μέσο.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο Protagon.gr…

«Σε εκπλήσσει η τήρηση ίσων αποστάσεων της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα και την Τουρκία;», ρώτησα Γερμανό συνάδελφο. «Οχι», μου απάντησε. «Ισχύει ό,τι ακριβώς και για τη Ρωσία και την Ουκρανία. Το Βερολίνο προσπαθεί πάντα να είναι συνομιλητής των πάντων και διαμεσολαβητής σε όλες τις περιπτώσεις, ακόμη και όταν η μία πλευρά είναι σύμμαχος. Το ερώτημα είναι όμως κατά πόσον αυτό μπορεί να λειτουργήσει και με δικτάτορες ή εκπροσώπους της macho πολιτικής κουλτούρας σαν τον Ερντογάν. Δεν το πιστεύω». Πάντως ο γερμανικός Τύπος καταγράφει τις εντάσεις μας με τη γειτονική χώρα και οι Γερμανοί ανταποκριτές μοιάζουν να υιοθετούν τις ελληνικές θέσεις: «Στην Αθήνα αυξάνονται οι ανησυχίες για ένα θερμό καλοκαίρι μετά τις συστηματικές παραβιάσεις του εναέριου χώρου της από τουρκικά αεροσκάφη… Ακόμη και η αντιπαράθεση για τις έρευνες και εξορύξεις στη Μεσόγειο θα μπορούσε να κλιμακωθεί τις επόμενες εβδομάδες», μετέδωσε ο ανταποκριτής της Handelsblatt και του γερμανικού δικτύου των συντακτών (RND), Γκερτ Χέλερ. «Η Τουρκία διεκδικεί θαλάσσιες περιοχές που με βάση το διεθνές δίκαιο ανήκουν στην Ελλάδα».

Περισσότερα…

Ενώ ακόμη δεν έχει ειπωθεί το οριστικό αντίο στον Vangelis στο Παρίσι, στα μέρη μας έχουν αρχίσει οι εικασίες (τι άλλο μπορεί να είναι, άραγε;) για την περιουσία του, που κάποιοι τη χρωματίζουν όχι μόνον με τη λέξη «αμύθητη», αλλά και με ποσά: 245 εκατ. ευρώ! Να μιλήσουμε, λοιπόν, για περιουσία; «Ο Βαγγέλης ποτέ δεν μάζευε χρήματα στις τράπεζες. Ζούσε απλά αυτό που ζούσε»…

Στο Παρίσι έχουν μπει μπροστά οι διαδικασίες για τον ύστατο αποχαιρετισμό στον παγκόσμιο Vangelis. Τον «δικό μας» Βαγγέλη Παπαθανασίου. Η καύση –σύμφωνα με τη δική του, τελευταία, επιθυμία– προγραμματίζεται μετά τη Δευτέρα 6 Ιουνίου 2022. Και όμως. Ενώ ακόμη δεν έχει γραφτεί η τελευταία πράξη, στα μέρη μας έχουν αρχίσει οι εικασίες (τι άλλο μπορεί να είναι, άραγε;) για την περιουσία του, που κάποιοι την χρωματίζουν όχι μόνον με τη λέξη «αμύθητη», αλλά και με συγκεκριμένα ποσά: 245 εκατομμύρια ευρώ!

Δείτε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

Europa war bisher stolz auf seine Geschlossenheit gegenüber Russland. Beim Treffen der Staats- und Regierungschefs am Montag werden allerdings die Bruchstellen sichtbar.

Bis zum letzten Moment ringen die Diplomaten. Nachdem die EU-Botschafter am Sonntag keinen Durchbruch beim geplanten gemeinsamen Ölembargo erzielen konnten, treffen sich die Diplomaten am Montag erneut, um doch noch eine gemeinsame Position zu erarbeiten. Die Wahrscheinlichkeit ist allerdings hoch, dass die Einigung ausbleibt.

Wenn dann am Nachmittag die Staats- und Regierungschefs in Brüssel zum Sondergipfel zusammenkommen, dürfte Ungarn seinen Widerstand aufrechterhalten. EU-Ratspräsident Charles Michel dürfte das geahnt haben, als er vergangene Woche anregte, das Thema Ölboykott beim EU-Sondergipfel gar nicht zu behandeln.

Δείτε το άρθρο της Silke Wettach στο WiWo…

Οι αντιδράσεις του Ερντογάν μετά το ταξίδι του Μητσοτάκη στις ΗΠΑ μπορεί να μοιάζουν γραφικές, όμως η ουσία είναι άλλη: η Τουρκία αναβαθμίζει μεθοδικά τις διεκδικήσεις της. Την ίδια στιγμή, η σχέση της Ελλάδας με τις ΗΠΑ είναι στενότερη από ποτέ και η απάθεια της Γερμανίας βγάζει μάτι. Πού οδηγούν αυτά; Αγνωστο, αλλά πάντως δεν τελειώνουν εν μιά νυκτί.

Οσο στο εσωτερικό απασχολεί –όσους απασχολεί– το μπάχαλο στο ΑΠΘ, ο ορισμός της Σβίγκου ως γραμματέως του ΣΥΡΙΖΑ και το πότε, πώς και γιατί θα γίνουν οι εκλογές, συμβαίνουν πολλά και σοβαρά. Το ταξίδι του Κυριάκου Μητσοτάκη στις ΗΠΑ είναι φανερό ότι έχει «ουρές» και σημασία πολύ ευρύτερη από ό,τι κάποιοι αρχικά θεώρησαν.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

Στην εκπομπή Στο Κέντρο της ΕΡΤ, βρέθηκε καλεσμένη η Ντόρα Μπακογιάννη το βράδυ της Τρίτης, 31 Μαΐου. Από εκεί μίλησε στον Γιώργο Κουβαρά για τη μάχη που δίνει με τον καρκίνο και την πορεία της υγείας της. Παράλληλα εξήγησε για ποιο λόγο ένιωσε την ανάγκη να μιλήσει από την πρώτη στιγμή ανοιχτά για την κατάσταση της υγείας της. Επιπλέον, εξέφρασε την ευγνωμοσύνη της στο σύστημα υγείας και δήλωσε ευτυχής για την κάθε νέα μέρα της.

Η Ντόρα Μπακογιάννη ρωτήθηκε τι είναι αυτό που έχει αλλάξει στον τρόπο που βλέπει τη ζωή και την πολιτική μέσα από την περιπέτεια που βιώνει με την υγεία της. Όπως είπε, το πρώτο από τα πολλά πράγματα που έχουν αλλάξει, είναι «ο απόλυτος θαυμασμός» της για τους γιατρούς και τους νοσηλευτές του ΕΣΥ.

Δείτετο άρθροτης Λίας Παπαϊωάννου…

Ο δημοφιλής αλεξανδρινός τραγουδιστής έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 79 ετών, έπειτα από μια λαμπρή καριέρα, πλούσια σε συνεργασίες με τους σημαντικότερους έλληνες δημιουργούς κι ερμηνευτές, καθώς και διεθνείς σταρ όπως ο Σαρλ Αζναβούρ, η Μίλβα, ο Τζο Ντασέν και η -επίσης Αλεξανδρινή- Δαλιδά.

Μια γλυκιά ανάμνηση, για αρχή. Από τις «Πόρτες» στο Νέο Ψυχικό. Μετά τα μεσάνυχτα. Ο αξέχαστος Δημήτρης Μητροπάνος έχει γυρίσει από το Παρίσι, όπου έκανε – λόγω πολυκυστικών νεφρών – μεταμόσχευση, χάρη στην (δότρια) αδελφή του, Σμαρώ. Δεν πίνει πλέον, ούτε σταγόνα. Δεν έχει καταφέρει να κόψει το τσιγάρο. Ομως, εκείνο που τού λείπει περισσότερο είναι το μικρόφωνο. Το τραγούδι. Πηγαίνει λοιπόν κάθε βράδυ στις «Πόρτες», αργά τη νύχτα. Οταν έχουν μείνει – αν έχουν μείνει – ελάχιστοι θαμώνες.

Δείτε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

Οι ακραία προσβλητικές εκρήξεις του Ερντογάν βρίσκουν όλη την Ελλάδα συσπειρωμένη απέναντί του. Προμηνύουν όμως ταυτόχρονα ένα ακόμη θερμότερο καλοκαίρι, ενώ κρίσιμη θα είναι και η αντίδραση σημαντικών τρίτων χωρών και της ΕΕ. Μετά την διεύρυνση των αμερικανικών βάσεων στη χώρα μας και την τιμητικότατη επίσκεψη του Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ αναμενόταν από ορισμένους μια αντίστοιχη μετατόπιση της Ουάσιγκτον από την παραδοσιακή στρατηγική των ίσων αποστάσεων από Αθήνα και Άγκυρα —που όμως ως γνωστόν καταλήγει συνήθως υπέρ του θύτη και σε βάρος του θύματος. Η νέα έξαρση της τουρκικής επιθετικότητας συναντά προσώρας αμερικανική και ευρωπαική «αφωνία», ενώ η ηχηρή διακοπή της επικοινωνίας στο ανώτατο επίπεδο αυξάνει δυστυχώς ακόμη περισσότερο την ένταση.

Οι «εκρήξεις» του Ερντογάν είναι συνήθως καλοσχεδιασμένες και ενταγμένες σε ένα ολιστικό και μεσοπρόθεσμο σχέδιο.

Σημειώνουμε ανάμεσα σε άλλα ότι εξέφρασε την οργή του γιατί η Ελλάδα δεν αποδέχεται να «εναρμονιστεί/ευθυγραμμιστεί» με την Τουρκία(!). Μοναδικός με άλλα λόγια στόχος του «διαλόγου», και μάλιστα υπό τον «όρο» της μη παρεμβολής τρίτων (ΕΕ, ΗΠΑ) είναι …απλά η προσχώρησή μας στις τουρκικές απόψεις!

Δείτε το άρθρο του Γιάννη Βαληνάκη στην εφημερίδα “Τα Νέα” της 25.5.2022…

Στην εποχή της απροσδιοριστίας και της μόνιμης αβεβαιότητας, ποιες δυνατότητες έχει κανείς να «δει» τι θα συμβαίνει σε 30 χρόνια; Τελικά, μήπως το φιλόδοξο ευρωπαϊκό Strategic Foresight δεν δίνει όση έμφαση θα έπρεπε στον μοναδικό κυβερνητικό σχεδιασμό που μπορεί και θα όφειλε να έχει μακροπρόθεσμο ορίζοντα;

Είναι ίσως περιττό να λέμε διαρκώς σε τι εποχή ζούμε και πώς η απροσδιοριστία και η αβεβαιότητα καθορίζουν τα πάντα. Αλλά μάλλον δεν έχει εμπεδωθεί η νέα συνθήκη. Αν δεν συμβεί αυτό, μάλλον θα έχουμε μπλεξίματα και μάλιστα πολλά. Κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά. Ως γνωστόν, η αβεβαιότητα και η ρευστότητα γεννούν τέρατα και η «υπνοβασία» των ηγεσιών και των κοινωνιών έχει πληρωθεί ακριβά στο (όχι και τόσο μακρινό) παρελθόν.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

“Πριν από λίγες ημέρες ένα 14χρονο αγόρι αυτοκτόνησε στον Κολωνό, σύμφωνα με τις πρώτες ενδείξεις επειδή ήταν θύμα μπούλινγκ. Με βάση τις μαρτυρίες συμμαθητών, «του πέταγαν νεράντζια από το σχολείο μέχρι το σπίτι του, τον έφτυναν, του πετούσαν νερό», και όλα αυτά με την ανοχή των καθηγητών, που δεν έκαναν τίποτα. Ολοι άρχισαν αίφνης να αναρωτιούνται: ποια είναι τα σημάδια που δείχνουν ότι ένα παιδί θα μπορούσε να κάνει κακό στον εαυτό του; Τι πρέπει να κάνουν οι εκπαιδευτικοί; Υπάρχει έξαρση της βίας αλλά και των προβλημάτων ψυχικής υγείας στους εφήβους μετά την πανδημία; Είναι μια υγιής συζήτηση, απαντήσεις υπάρχουν, όπως και λύσεις: θεσμικές αλλά και πιο ιδιωτικές, πρωτοβουλίες που μπορεί να αναλάβει το κράτος, αλλά και ο καθένας μας όταν βλέπει ένα παιδί απομονωμένο από τα υπόλοιπα”.

Δείτε το σχόλιο της Ξένιας Κουναλάκη στην “Καθημερινή” για τα πρόσφατα γεγονότα στο Texas…