Ο δημοσιογράφος της Deutsche Welle Γιάννης Παπαδημητρίου (’87) μας έστειλε το άρθρο του “Der griechische Patient – zehn Jahre danach“ με θέμα τις σχέσεις Ελλάδας – Ευρωπαϊκής Ένωσης. Περισσότερα…
Απόψεις
Μία ανάρτηση του Άγγελου Κωβαίου στο facebook με ένα ποίημα – καταγγελία της Δέσπως Διαμαντίδου
Δεν πήγα ποτέ σε ελληνικό σχολείο.Ό,τι έμαθα, το έμαθα με ιδιαίτερα μαθήματα.
Πήγα στο Γερμανικό Σχολείο.
Είχαμε εβραιόπουλαπου τα πήρανε στη Γερμανία.
Δεν ξεχνώ, επίσης,τον εβραίο δάσκαλό μου, της γυμναστικής.
Όταν πήγα στο Νταχάου,είδα τ’ όνομά του γραμμένοανάμεσα στους ανθρώπουςπου τους είχαν κάψει στους φούρνους.
Μόλις βγήκα έξω,έκανα εμετόκαι είδα κι έναν κύριο παραπέραπου έκανε το ίδιο.
Δέσπω Διαμαντίδου
από ανάρτηση της Μαρίας Θερμού στο Facebook:
«Επειδή ακούω και διαβάζω διάφορες ανοησίες:
1ον. Δεν κάηκαν τα …μάρμαρα στις Μυκήνες, όχι απλώς γιατί δεν κάηκαν οι Μυκήνες αλλά γιατί δεν υπάρχουν μάρμαρα. Λίθος το υλικό κατασκευής
2ον. Δεν κάηκε σήμερα η Πύλη των Λεόντων, γιατί η πέτρα μαυρισμένη έφτασε σε μας στα νεώτερα χρόνια. ΄Επειτα, αν θυμάμαι καλά (ναι, είμαι μερικών …χιλιάδων ετών!) τα μυκηναϊκά ανάκτορα είχαν καταστραφεί από φωτιά… Δείτε και μερικές παλαιότερες φωτό, έτσι για χάζι. (Σ΄αυτήν του 1876 με τον κόσμο, ο Σλήμαν πάνω δεξιά, ο Ντέρπφελντ αριστερά)»
Ο δημοσιογράφος Παύλος Αγιαννίδης, στο τελευταίο άρθρο του (27/8/2020) στο youfly.com με τίτλο “ Μπαράζ θεατρικών ακυρώσεων από δήμους της Αττικής“ αναφέρεται στα δεινά που απειλούν τον κόσμο του θεάματος λόγω της πανδημίας. Πληροφορίες…
Ο δημοσιογράφος Παύλος Αγιαννίδης, στο τελευταίο άρθρο του (22/8/2020) στο protagon.gr με τίτλο “Αυτή τη Μονή – πολύτιμο πρότυπο εξισλαμίζει ο Ερντογάν“ αναφέρεται στα αδιανόητα σχέδια του Τούρκου προέδρου (μετά τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί) για την περίφημη και μοναδική Μονή της Χώρας στην Κωνσταντινούπολη αλλά και για άλλα βυζαντινά μνημεία.
Είναι κοινό μυστικό. Οι μέχρι τώρα επισκέπτες της Κωνσταντινούπολης μπορεί να έσπευδαν πρώτα στο παγκόσμιο σύμβολο του Βυζαντίου και της Ορθοδοξίας, την Αγία Σοφία, αλλά εντυπωσιάζονταν από την περίφημη Μονή της Χώρας. Μιλάμε για τα δύο τεράστιας σημασίας μνημεία της παγκόσμιας κληρονομιάς που μετατρέπονται σε τζαμιά, χάνοντας τα χαρακτηριστικά της βυζαντινής χριστιανικής τέχνης, θύματα μιας μισαλλόδοξης μανίας εθνικιστικής επίδειξης από το καθεστώς Ερντογάν. Ειδικά για τη Μονή της Χώρας μιλάμε για το Καριγιέ Τζαμί.
Ο Πάνος Λασκαρίδης έδωσε μία συνέντευξη στον Άγγελο Κωβαίο στο Βήμα της Κυριακής (23.8.2020)
«Ο Πρωθυπουργός να οργανώσει μία “κίνηση των πλουσίων”»
Ο Παναγιώτης Λασκαρίδης είναι ένας από τους πλέον επιτυχημένους και δραστήριους Έλληνες εφοπλιστές και την ίδια στιγμή έχει αναπτύξει ένα σημαντικό κοινωφελές έργο, είτε αυτόνομα, είτε μέσω της Ένωσης Εφοπλιστών, είτε μέσω του Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη. Με τις πρόσφατες δωρεές των πλοίων γενικής υποστήριξης «ΑΤΛΑΣ Ι» και «ΗΡΑΚΛΗΣ» στο ΠΝ, έχει δείξει εμπράκτως πώς αντιλαμβάνεται τον ρόλο της επιχειρηματικής και εφοπλιστικής ελίτ. Στην συνομιλία του με το «ΒΗΜΑ της Κυριακής» εξηγεί την σημασία της ευεργεσίας στην σημερινή συγκυρία, μιλάει για τον ρόλο, τις ευθύνες και τις παραλείψεις του κράτους και επιμένει εμφατικά στην σημασία και την αναγκαιότητα ενίσχυσης των ΕΔ.
«Η χρήση της λέξης του ευεργέτη και της ευεργεσίας, όπως πάρα πολλά πράγματα, έχουν λίγο φθαρεί. Αν πάρετε τους μεγάλους Ελληνες ευεργέτες πριν από 100-150 χρόνια, ήταν άνθρωποι που ξεκίνησαν πάμπτωχοι, έγιναν πάμπλουτοι και στο τέλος άφησαν όλη τους την περιουσία στο δημόσιο», λέει ο Π. Λασκαρίδης και εξηγεί τη διαφορά: «Σήμερα, σπανίως οι ευεργέτες αφήνουν όλη τους την περιουσία, ή σχεδόν ποτέ. Αφήνουν στα παιδιά τους, στην οικογένειά τους, στις επόμενες γενιές της οικογένειας κλπ. και δίνουν ενδεχομένως ένα ποσοστό, το οποίο συνήθως είναι μικρό. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά.
Δεύτερη μεγάλη διαφορά είναι ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει πραγματικά τόσο μεγάλη αναγνώριση του ότι “έβγαλα πολλά λεφτά, άρα πρέπει να επιστρέψω κάποια”. Υπήρχε ένα παλιό ρητό, το οποίο έλεγε: “εκ της κοινωνίας ελάβομεν και εις την κοινωνίαν θα αποδώσομεν”».
Γιατί θα αποτύχουν τα «εθνικά ταμεία»
Ωστόσο, το θέμα είναι μάλλον για ποιον σκοπό διατίθενται κάποια χρήματα, όχι αν απλώς κατατίθενται σε κάποιον λογαριασμό. Αλλωστε αυτό μάλλον έχει και κάποια άλλα προβλήματα.
«Ναι», απαντά ο κ. Λασκαρίδης, επισημαίνει όμως και αυτό: «Πριν δούμε τον σκοπό, να δούμε τον τύπο, την διαδικασία. Είναι τρομερό το πόσοι άνθρωποι θέλουν να βοηθήσουν, είτε με λίγα χρήματα, είτε με πολλά, είτε με πάρα πολλά, αλλά απέχουν και δεν θέλουν με τίποτα να δώσουν “ζωντανά” χρήματα. Γιατί; Διότι έχουν απίστευτη δυσπιστία ως προς το αν αυτά θα τα διαχειριστούν κάποιοι με σωστό τρόπο. Και γι’ αυτό το λόγο, όλες αυτές οι συζητήσεις και προσπάθειες και εκκλήσεις, να κάνουμε εθνικό ταμείο, εθνικό ταμείο του στόλου, εθνικό ταμείο ομογένειας κλπ., δεν πρόκειται να επιτύχουν. Αυτό είναι απολύτως σίγουρο, διότι κανείς δεν έχει εμπιστοσύνη στο κράτος ότι θα διαχειριστεί τίμια τα χρήματα. Αυτό το θέμα το έχει επιτέλους καταλάβει το κράτος. Και εκεί έχει βοηθήσει κάπως η κυβέρνηση, με ορισμένες σχετικά πρόσφατες νομοθετικές ρυθμίσεις. Τι σημαίνει αυτό; Σου λέει, “θέλω αυτό, φτιάξ’ το εσύ και δώσ’ το μου”. Εκεί πράγματι δεν τίθεται θέμα κακοδιαχείρισης και η διαδικασία απλοποιείται. Από ό,τι γνωρίζω, αυτή τη στιγμή, ό,τι γίνεται, γίνεται με αυτόν τον τρόπο».
Τον Ιανουάριο, κατά την ομιλία του στην παρουσίαση των επετειακών δράσεων της «Πρωτοβουλίας 1821-2021» (σ.σ. πρόκειται για την συνεργασία των 15 μεγαλύτερων κοινωφελών ιδρυμάτων της χώρας για τα 200 χρόνια της Επανάστασης, όπου συμμετέχει το «Ιδρυμα Αικ. Λασκαρίδη»), ο Π. Λασκαρίδης έκανε μία πολύ συγκεκριμένη αναφορά στην τουρκική απειλή. Λίγους μήνες αργότερα δώριζε το δεύτερο πλοίο γενικής υποστήριξης στο ΠΝ. Δεδομένης της κρίσιμης κατάστασης σήμερα, θα μπορούσε να σταλεί ένα μήνυμα, αν π.χ. οι εφοπλιστές αναλάμβαναν κάποιο μέρος εξοπλιστικών δαπανών, συντήρησης ή εκσυγχρονισμού των Ε.Δ.; Είναι εφικτό κάτι τέτοιο;
«Εγώ πιστεύω ότι δεν είναι εφικτό», απαντά και εξηγεί: «Ο λόγος είναι ότι στο μεγάλο σώμα των εφοπλιστών, η δαπάνη για τις ΕΔ δεν θεωρείται τόσο επείγουσα ανάγκη».
Βούτυρο ή κανόνια;
Όπως λέει, και λόγω επαγγέλματος και λόγω ενδιαφέροντος και λόγω ναυτιλίας, ο ίδιος γνώριζε κάποια πράγματα: «Με την πολιτεία και με την ηγεσία έχουμε μιλήσει πολλές φορές για το θέμα των ΕΔ. Βέβαια σε σχετικά χαμηλό επίπεδο. Και ο λόγος είναι ότι η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία δεν φαντάζεται ή δεν τολμά να ζητήσει πολύ μεγάλα πράγματα, τα οποία θα μπορούσε να ζητήσει, αλλά όχι φανερά και επισήμως. Δηλαδή, η κορυφή της πολιτείας, συνήθως ο Πρωθυπουργός, ο οποίος ξέρει τους 50 πλουσιότερους ανθρώπους στην Ελλάδα – έναν-έναν, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία – θα πρέπει να οργανώσει κάποια κίνηση».
Ο κ. Λασκαρίδης υπογραμμίζει ότι η ανάγκη στις ΕΔ είναι μεγάλη και ότι απαιτούνται πάρα πολλά χρήματα. «Μιλάμε για 1 ή 2 δισ., για κάποιο νέο πρόγραμμα, αν θα γίνουν π.χ. κάποιες μετατροπές φρεγατών. Αυτό δεν θα γίνει από ιδιώτες», λέει. Συμπληρώνει όμως και ότι οι ιδιώτες ή κάποιοι από αυτούς, έχουν το καθήκον να πιέσουν την πολιτεία να το κάνει, διότι η πολιτεία δεν το κάνει. Για ποιον λόγο; «Αυτό συμβαίνει ξεκάθαρα για πολιτικάντικους λόγους. Και η προηγούμενη κυβέρνηση και η σημερινή έδωσαν επιδόματα της τάξης των 700 εκατομμυρίων, θα δώσουν τώρα αναδρομικά κάποια δισ., ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να αναδιοργανώσουν τις ΕΔ και να τις βοηθήσουν, γιατί χρειάζονται βοήθεια». Επισημαίνει δε και το εξής: «Σκεφτείτε να ήταν οι ΕΔ μας πιο ισχυρές. Θα ενεργούσε με τον ίδιο τρόπο η Τουρκία; Προφανέστατα όχι. Τώρα ταξιδεύει ο υπουργός Εξωτερικών, έχει διαρκείς τηλεφωνικές επικοινωνίες ο Πρωθυπουργός, κινητοποιείται ο Στόλος, μπαινοβγαίνει στον Ναύσταθμο, μαχητικά πετούν σε αναχαιτίσεις κλπ. Και μόνο αυτά να είχαμε γλιτώσει σε μεροκάματα, θα ήμασταν πολύ καλύτερα. Δεν το έχουμε δει σωστά, νομίζω».
Ποιες είναι οι δυνατότητες, αν θέλει κάποιος να είναι ρεαλιστής; «Υπάρχουν πράγματα να διορθωθούν και να έχουν ένα πολύ καλό value for money, τα οποία είναι στο πλαίσιο των δυνατοτήτων πολλών εφοπλιστών, επιχειρηματιών και βιομηχάνων. Επιμένω ότι εκεί πρέπει να υπάρχει μία πίεση εκ των άνω. Τώρα, αν θα είναι ο Πρωθυπουργός, αν μπορεί να συνεννοηθεί και με τον αρχηγό της αντιπολιτεύσεως και όλοι μαζί και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, να φωνάξουν 50 άτομα και να τους πουν, “εισφέρετε από ένα εκατομμύριο ο καθένας, να φτιάξουμε 10 πράγματα στο Ναυτικό, στην Αεροπορία και στον Στρατό”. Από πλευράς ποσών, αυτά είναι αστεία».
Όραμα, λαός, ηγεσία
Μήπως όλα αυτά έχουν να κάνουν με κάποιο όραμα που πρέπει να υπάρχει και να υπηρετείται για λογαριασμό της χώρας;
«Θα σας πω το εξής: Ο περιβόητος Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος διέλυσε την Ελλάδα της Μικράς Ασίας, μετά το ’22, αν και απόλυτος κυρίαρχος στην Τουρκία, είχε και αυτός πολλά προβλήματα. Έλεγε λοιπόν τότε ότι για να προοδεύσει ένα έθνος πρέπει να συντρέχουν τρεις συνθήκες. Πρώτον, να υπάρχει ένα όραμα. Εγώ πιστεύω ότι στην Ελλάδα σήμερα υπάρχει ένα τέτοιο όραμα, το οποίον είναι, κατά τη δική μου γνώμη προφανώς, να γίνουμε ένα μοντέρνο, ευημερούν, ευρωπαϊκό κράτος. Δεύτερον, ο λαός πρέπει να πιστέψει σε αυτό το όραμα. Σήμερα, νομίζω ότι και αυτό σχεδόν το έχουμε καταφέρει. Όσοι δεν ήθελαν την Ευρώπη, το ευρώ ή τη Μέρκελ κι έλεγαν ότι όλοι αυτοί είναι κακοί άνθρωποι που μας τρώνε τα λεφτά, πιστεύω ότι έχουν ελαχιστοποιηθεί.
Η τρίτη συνθήκη είναι να υπάρχει μία ισχυρή, αξιόπιστη ηγεσία.
Η σύνδεση όλων αυτών με τα προηγούμενα, είναι και το θέμα της Πρωτοβουλίας για το ’21, που είναι και μία πρωτοφανής για την χώρα κοινή προσπάθεια 15 ιδιωτικών ιδρυμάτων. Θα μου πείτε, θα αλλάξει ο κόσμος μ’ αυτό; Τι να σας πω, δεν αποκλείεται».
Και ξαφνικά λίγο πριν τον Δεκαπενταύγουστο στις 11 του μήνα, χάσαμε τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, τον σπουδαίο Θεσσαλονικιό ποιητή, που το πραγματικό του όνομα ήταν Κωνσταντίνος Δημητριάδης, που ζούσε μόνιμα στην Θεσσσαλονίκη, που ήταν “Εναντίον” των βραβεύσεων, που ψήφιζε πάντα “λευκό και που όπως συνήθιζε να ξεκαθαρίζει για την ποίησή σε σχέση με τον Καβάφη: “…η βασικότερη διαφορά είναι ότι ο Καβάφης είναι φιλήδονος, ενώ εγώ γράφω για την αγωνία της ερωτικής στέρησης”.
Δανειζόμαστε από το άρθρο του Χρήστου Παρίδη στο lifo.gr:
“Στα χρόνια της Κατοχής κόντεψε να πεθάνει δύο φορές από την ασιτία. Λίγο αργότερα, με ένα κασελάκι κρεμασμένο στο στήθος και με την πραμάτεια του, τσιγάρα, παστέλια και καρτ ποστάλ, έβγαζε ένα στοιχειώδες μεροκάματο για να μπορεί να επιβιώνει. Εκείνα ακριβώς τα χρόνια, με αιματηρές οικονομικές θυσίες, γράφτηκε συνδρομητής στο παιδικό περιοδικό «Ελληνόπουλο» με το ψευδώνυμο «Το Χριστιανόπουλο», με το οποίο δημοσίευσε το πρώτο του ποίημα, «Παράπονο ξενιτεμένου», το οποίο και μελοποίησε εμπειρικά. Τότε άρχισε να γράφει ποιήματα, που τελικά έφτασαν τα 300! Το 1945 εξέδωσε το πρώτο του περιοδικό με τίτλο «Χριστιανόπουλο» σε τέσσερα χειρόγραφα αντίτυπα με 16 έγχρωμες εικονογραφημένες σελίδες. Η κυκλοφορία του συνεχίστηκε άλλα δύο χρόνια και ο ίδιος το υπέγραφε ως Ντίνος Χριστιανόπουλος. Έβγαλε συνολικά δέκα τεύχη”.
Δεν είχε σχέση με την Σχολή μας, όμως οι παλαιότεροι ήμασταν ακόμη σχολείο όταν ακούσαμε τις λίγεςγραμμές που δάνεισε στον Διονύση Σαββόπουλο και που τραγούδησε μοναδικά η Δόμνα Σαμίου στα “Δέκα Χρόνια Κομμάτια”:
“Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας, ποτέ δε λένε την αλήθεια, ο κόσμος υποφέρει και πεινά, κι εσείς τα ίδια παραμύθια,
Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας, είναι πολύ ζαχαρωμένα, ταιριάζουν σε σοκολατόπαιδα μα δεν ταιριάζουνε σε μένα…”
Αντισυμβατικός, καυστικός, ειρωνικός, δηκτικός, αθυρόστομος, σοφός, σχολίαζε συνεχώς τα έργα και τις ζωές όλων. Ανήμερα της παγκόσμιας μέρας της ποίησης, της πρώτης μέρας της Άνοιξης, ανήμερα και των γενεθλίων του (γεννήθηκε 21 Μαρτίου 1931, ημέρα της Εαρινής Ισημερίας), απαντούσε πριν από πέντε χρόνια στην ερώτηση του Αθηναϊκού-Μακεδονικού ΠΕ: «Σε τι βοηθά λοιπόν η ποίηση;»
“Ακανθώδες το ερώτημα και δε νομίζω να δύναται κανείς να δώσει τη σωστή απάντηση. Ίσως, θα μπορούσα να πω ότι δίνει έκφραση στην ψυχική ανάγκη μιας μερίδας ανθρώπων που λέγονται ποιητές. Ίσως και σε ορισμένους από τους αναγνώστες τους. Είναι απίθανο μυστήριο αυτό της ποίησης… Εμένα, πάντα μου άρεσαν- μου αρέσουν πολύ, οι λέξεις… Δεν μπορώ όμως να διεισδύσω σ αυτό το μυστήριο που λέγεται ποίηση… Μπορεί όμως η ποίηση να αναστείλει πολέμους, να δώσει λύση σ’ αυτή την κρίση που βιώνουμε; Δε νομίζω…”.
Είχε μεγάλη αγάπη για το ρεμπέτικο και τον Τσιτσάνη:
“Η σημασία του Τσιτσάνη στο ρεμπέτικο είναι μεγαλύτερη από τη σημασία που έχει ο Σεφέρης στον χώρο της ποίησης. Γι’ αυτό και τον συνδέω με τον Καβάφη. Γι’ αυτό και θυσίασα τόσα χρόνια κι έχυσα τα μάτια μου. Μια πραγματική θυσία εις βάρος του δικού μου δημιουργικού έργου στον χώρο του τραγουδιού.”
“Το ρεμπέτικο είναι η πολιτιστική αξία του ελληνισμού. Σ’ ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπάρχει σύγχρονο λαϊκό τραγούδι..
Μόνο στην Πορτογαλία τα φάντος και στην Ελλάδα το ρεμπέτικο είναι οι τελευταίες εστίες του…”
Θα μπούμε βέβαια στον πειρασμό να αναφέρουμε κάποιες κουβέντες του αντιγράφοντας μερικές αράδες από τα “Μικρά Ποιήματα”:
“…να ζούμε δίπλα σε πηγές και σε ποτάμια και σεις να πίνετε νερά εμφιαλωμένα!”
“…αλήθεια πόσο σκλάβος μπορεί να ‘ναι ο πρόεδρος του σωματέιου των σκλάβων;”
“…όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει – τόσες πληγές μόνο το νόμπελ μπόρεσε να τις γιατρέψει”
“…ώστε σου κακοφάνηκε που η κρεμ καραμελέ μύριζε κρεμμυδάκι, μα τι περίμενες λοιπόν από γλυκά εστιατορίου;”
“…και τι δεν κάνατε για να με θάψετε, όμως ξεχάσατε πως είμαι σπόρος”
“…για σένα μιά ακόμα δοκιμή, για μένα μιά δοκιμασία ακόμα”
“…τα πάντα κρέμονται από μία κλωστή, μονάχα ο έρωτας κρέμεται από μία τρίχα”
“…όλοι είναι όμορφοι, κατάλληλοι για συντροφιά – όλοι είναι εύκολοι, όταν κλωτσαέι η μοναξιά – γιατί λοιπόν τόση ερημιά;”
Ο Νίκος Κουτρουμπάς μας έστειλε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Τανέρ Ακσάμ για την Αγία Σοφία. Ο Τανέρ Ακσάμ είναι Τουρκο-γερμανός ιστορικός και κοινωνιολόγος γεννημένος το 1953 με σπουδές Είναι πολιτογραφημένος Γερμανός και έχει πάρει θέση και έχει φυλακιστεί στο παρελθόν για το θέμα των Αρμενίων και στις αρχές του χρόνου, στις 29 Ιανουαρίου 2020 ο Πρόεδρος της Γαλλίας Εμμανουέλ Μακρόν του απένειμε το Μετάλιο Θάρρους και Αφοσίωσης.
“Ζούμε στον 21ο αιώνα, η νοοτροπία μας είναι ακόμα εκείνη του 1453”
Συγκλονιστική συνέντευξη του Τούρκου ακαδημαϊκού και ιστορικού Τανέρ Ακσάμ, στην διαδικτυακή εφημερίδα Ahval.
“Στην πραγματικότητα το μόνο πράγμα που έπρεπε να πει κανείς για το θέμα της Αγίας Σοφίας είναι “ανάρμοστο” και “ντροπή”.
Σκέπτομαι, όμως, ότι οι συνομιλητές μου δεν διαθέτουν την πολιτιστική λεπτότητα να αντιληφθούν το νόημα αυτών των λέξεων.
Γι αυτό θα μιλήσω ανοιχτά για το θέμα και με τον τρόπο που θα τον καταλάβουν.
Αυτό που έγινε στην Αγία Σοφία είναι ένα ξεκάθαρο δείγμα βαρβαρότητας.
Αποτελεί την διακήρυξη των Τούρκων ότι είναι απολίτιστοι και καταστροφικοί.
Γιατί;
Επειδή με αυτό που έκαναν δήλωσαν σε όλο τον κόσμο ότι: “όσο κι αν ζούμε στον 21ο αιώνα διατηρούμε τη νοοτροπία του κατακτητή του 1453. Εμείς ακόμα και στον 21ο αιώνα δεν έχουμε την αγωνία να προστατεύσουμε μια παγκόσμια κληρονομιά της ανθρωπότητας”.
Δεν έχουμε αποθέματα πολιτισμού για να πάμε πάρα πέρα την πολιτιστική κληρονομιά που μας κληροδότησαν.
Δεν έχουμε να προσθέσουμε ούτε ένα λιθαράκι στην παγκόσμια κληρονομιά.
Εμείς δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε μια νέα πολιτισμική αξία.
Μπορούμε μόνο να την κατακτήσουμε, να την χαλάσουμε, να την γκρεμίσουμε και να την καταστρέψουμε.
Αυτό συνέβη με ένα από τα σπουδαιότερα μνημεία της παγκόσμιας κληρονομιάς, την Αγία Σοφία, που μετατρέψαμε σε τζαμί και την κατακτήσαμε ξανά, όπως το 1453, αλλά στον 21ο αιώνα.
Αυτό που έγινε είναι μια πολιτισμική καταστροφή.
Μήπως ο Ερντογάν και ο Μπαχτσελί θα καταλάβουν τώρα τα αίτια της εξαιρετικά αρνητικής εικόνας που επικρατεί στον κόσμο έναντι των Τούρκων;
Ο Ρώσος διανοούμενος του 19ου αιώνα Nikolay Denilevski έκανε μια διάκριση μεταξύ των κοινωνιών που δημιουργούν πολιτισμό κι εκείνων που τον καταστρέφουν. Απαριθμεί με χρονολογική σειρά αυτούς που δημιούργησαν δέκα είδη πολιτισμών, Αιγύπτιοι, Κινέζοι, Ασσύριοι, Βαβυλώνιοι, Φοίνικες, Κελντανί, Ινδοί, Πέρσες, Έλληνες, Ρωμαίοι, Άραβες, Ευρωπαίοι και συνεχίζει:
Παράλληλα με αυτούς τους θετικούς πολιτισμούς υπήρξαν παράγοντες, όπως οι Ούννοι, οι Μογγόλοι και οι Τούρκοι που έλαμψαν κατά διαστήματα και μετά έσβησαν και χάθηκαν.
Όλοι αυτοί εκπλήρωσαν το καταστροφικό τους καθήκον, συνέβαλαν στο θάνατο θνησιγενών πολιτισμών και αφού διασκόρπισαν τα απομεινάρια τους επιστρέφουν στην ασημαντότητά τους και χάνονται.
Αυτούς μπορούμε να τους χαρακτηρίσουμε αρνητικούς παράγοντες της Ιστορίας.
Έχουν λεχθεί πάρα πολλά πράγματα σε βάρος των Τούρκων στη Δύση.
Όχι μόνο οι διανοούμενοι αλλά και απλοί άνθρωποι εκφράστηκαν για την καταστροφική τάση πολιτισμών των Τούρκων.
“Οι Τούρκοι ποδοπατούν σε κάθε βήμα που κάνουν στην Βαλκανική Χερσόνησο τα έργα πολιτισμού χιλιάδων χρόνων”.
“Ο Τούρκος όπου βρει δένδρο θα το κόψει”.
“Οι Τούρκοι εξαφάνισαν παντού πολιτισμούς και δεν προστάτευσαν ποτέ αυτά που βρέθηκαν στην ιδιοκτησία τους.”
“Δεν είναι με κανένα τρόπο πολιτισμένος λαός και δεν κατάφερε να σταθεί αντάξια στο επίπεδο πολιτισμού των εδαφών που κατέκτησε”.
“Δεν καρπίζει τίποτα στο έδαφος που πάτησε το πόδι Οθωμανού”.
“Ξεράθηκαν και δεν φυτρώνουν ούτε χορτάρια εκεί που πάτησαν Οθωμανοί”.
Οι Οθωμανοί δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να καίνε, να ρημάζουν, να καταστρέφουν τα μέρη που κατέκτησαν.
Σε ορισμένες πηγές μάλιστα αναφέρεται ότι η καταστροφική μανία και η αναλγησία των Τούρκων δεν στρέφεται μόνο έναντι των ξένων.
Οι Τούρκοι αξιωματούχοι πνίγουν και σκοτώνουν βάρβαρα τους δικούς τους ανθρώπους όταν αισθανθούν την παραμικρή υποψία.
Εάν τώρα επαναληφθούν όλα αυτά θα μπορέσει ο Ερντογάν και ο Μπαχτσελί να πουν όχι δεν είναι έτσι; Κοιτάξτε σε τι χάλια οδήγησαν τη χώρα.
Καταπιέζεται, βασανίζεται και φυλακίζεται κάθε άνθρωπος που ασκεί την παραμικρή κριτική έναντι της εξουσίας.
Αυτά που καταστρέφουν δεν είναι μόνο άνθρωποι.
Τόσο η πολιτιστική κληρονομιά όσο και το φυσικό περιβάλλον εισπράττουν αρκούντως το μερίδιό τους.
Αυτό που κάνουν είναι μια φοβερή, απεριόριστη χρήση δύναμης, η οποία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αδηφαγία της καταστροφικής μανίας του φανατισμού.
Στην πραγματικότητα ο Ερντογάν και ο Μπαχτσελί εκπροσωπούν την παραδοσιακή βαρβαρότητα και τάση καταστροφής που έχει βαθιές ρίζες σε αυτό τον τόπο.
Σήμερα η Μικρά Ασία είναι γεμάτη με κατεστραμμένες εκκλησίες και ιερούς τόπους που χρησιμοποιούνται είτε ως στάβλοι είτε ως αποθήκες.
Το δίδυμο Ερντογάν-Μπαχτσελί (μπορείτε να προσθέσετε και τον Περιντσέκ) είναι οι εκπρόσωποι της καταστροφικής παράδοσης που έκαψε, γκρέμισε την Μικρά Ασία και δεν περιορίστηκε μόνο στον εκτοπισμό και τον αφανισμό ανθρώπων αλλά επεκτάθηκε και στην πολιτιστική κληρονομιά.
Η τουρκική μανία καταστροφής και εξόντωσης βρίσκονται στην εξουσία ως συνασπισμός Ερντογάν-Μπαχτσελί.
Για αυτό τον λόγο η αντίσταση σε αυτούς πρέπει να εκληφθεί ως αγώνας πολιτισμού για κάθε Τούρκο.
Έχει ιδιαίτερη η σημασία η κράτηση στις φυλακές του Οσμάν Καβάλα, ιδρυτή του Ιδρύματος Πολιτισμού της Ανατολίας, που θέλει να διασώσει την πολιτισμική κληρονομιά αυτού του τόπου.
Το θέμα συζήτησης είναι η δοκιμασία των Τούρκων με τον Πολιτισμό.
Στο τέλος θα κερδίσει ο Πολιτισμός.
Οι Βυζαντινοί κλείστηκαν στην Αγία Σοφία, τις τελευταίες μέρες της αυτοκρατορίας, και περίμεναν να τους σώσει ο θεός.
Το ίδιο κάνει τώρα και ο Ερντογάν, καταφεύγει στην Αγία Σοφία για να σωθεί.
Οι φτωχοί άνθρωποι που δεν μπορούν να ταΐσουν τα παιδιά τους τι θα κάνουν; Θα πάνε στον ναό να προσευχηθούν για να λύσουν τα προβλήματά τους που οφείλονται στην κακοδιαχείριση του σουλτάνου;
Πέρα από τους λεονταρισμούς και τα φτηνά πολιτικά τεχνάσματα καλά θα κάνει ο σουλτάνος να διαβάσει τι έλεγε ο Κικέρων που έζησε π.Χ.
“Τους ιερούς χώρους δεν τους αγγίζεις όχι μόνο με το χέρι αλλά ούτε με τη σκέψη”.
Η Ντόρα Μπακογιάννη έδωσε μία συνέντευξη στον Βασίλη Σκουρή που δημοσιεύτηκε στο ieidiseis.gr
«Η διαιώνιση των διαφορών επιβαρύνει πολύ περισσότερο το κλίμα και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως λύση», προειδοποιεί η πρώην υπουργός Εξωτερικών, ενώ με συνέντευξή της στο iEidiseis.gr, διαμηνύει πως «ο υγιής πατριωτισμός έχει τεράστια διαφορά από την πατριδοκαπηλία και επιμένει στη συναίνεση
Ως το διάδοχο σχήμα του Ελσίνκι προσαρμοσμένο στη σημερινή πραγματικότητα χαρακτηρίζει την πρότασή της για την ανάγκη μιας συνολικής ευρωπαϊκής συμφωνίας με την Τουρκία η Ντόρα Μπακογιάννη με αποκλειστική συνέντευξή της στο iEidiseis και το αφιέρωμα για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Η πρώην υπουργός Εξωτερικών υπενθυμίζει πως η ευρωτουρκική συμφωνία που προτείνει περιλαμβάνει τρεις άξονες: Ο πρώτος είναι η οικονομική σχέση την οποία θα έχει η Τουρκία με την Ευρώπη, ο δεύτερος είναι το θέμα του μεταναστευτικού που είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα και θα πρέπει να λυθεί και ο τρίτος είναι η συμμόρφωση της Τουρκίας με τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου. «Με δύο λόγια θα αφορά όλα τα θέματα οικονομίας και ασφάλειας των συνόρων στην περιοχή», αναφέρει, ενώ τονίζει με νόημα: «Η άποψή μου είναι ότι η διαιώνιση των διαφορών επιβαρύνει πολύ περισσότερο το κλίμα και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως λύση. Η στρατικοποίηση όπως καταλαβαίνετε είναι η έσχατη λύση. Άρα, πιστεύω ότι η πρότασή μου για ευρωτουρκική συμφωνία είναι αυτή η οποία μπορεί σήμερα να προχωρήσει και να αποτελέσει τη βάση για την επίλυση των ελληνοτουρκικών ζητημάτων. Άλλωστε η Τουρκία θα αναγκαστεί πολύ σύντομα να στραφεί στην Ευρώπη για τη διευθέτηση ορισμένων οικονομικών ζητημάτων της».
«Η άποψή μου είναι ότι η διαιώνιση των διαφορών επιβαρύνει πολύ περισσότερο το κλίμα και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως λύση. Η στρατικοποίηση όπως καταλαβαίνετε είναι η έσχατη λύση»
Η Ντόρα Μπακογιάννη διαμηνύει πως ο υγιής πατριωτισμός έχει τεράστια διαφορά από την πατριδοκαπηλία. «Για να είμαστε ξεκάθαροι κανείς δε με έχει κατηγορήσει για μειοδοσία στα σοβαρά. Βεβαίως ουδέποτε έχω κάνει πολιτική με κριτήριο την οποιαδήποτε λαϊκίστικη ή πατριδοκάπηλη λογική. Είμαι οπαδός του Ελευθέριου Βενιζέλου που έλεγε ότι δεν μπορείς να ασκείς εξωτερική πολιτική κοιτάζοντας προς το εσωτερικό της χώρας. Η υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, η υπεράσπιση των συμφερόντων της πατρίδας για να είναι αποτελεσματική, πρέπει να βασίζεται πάντοτε σε μία ρεαλιστική προσέγγιση. Αυτή την πολιτική έχω υπηρετήσει όλη μου τη ζωή, αυτή θα συνεχίσω να υπηρετώ αγνοώντας τις ακραίες πατριδοκάπηλες φωνές», απαντάει σε σχετική ερώτηση, ενώ τονίζει πως «η εξωτερική πολιτική είναι δυνατή και αποτελεσματική μόνο όταν βασίζεται σε εθνικές συναινέσεις».
«Ουδέποτε έχω κάνει πολιτική με κριτήριο την οποιαδήποτε λαϊκίστικη ή πατριδοκάπηλη λογική. Είμαι οπαδός του Ελευθέριου Βενιζέλου που έλεγε ότι δεν μπορείς να ασκείς εξωτερική πολιτική κοιτάζοντας προς το εσωτερικό της χώρας»
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΝΤΟΡΑΣ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ ΕΧΕΙ ΩΣ ΕΞΗΣ
Η πρότασή σας για «διάλογο πακέτο» με την Τουρκία συζητήθηκε αρκετά. Θα θέλατε να μας την αναπτύξετε κυρία Μπακογιάννη; Σε ποια θέματα και με τι σκοπό;
Έχω μιλήσει για την ανάγκη μιας ευρωπαϊκής συμφωνίας με την Τουρκία. Μία ευρωτουρκική συμφωνία, η οποία θα βασίζεται πάνω σε τρεις άξονες. Ο πρώτος είναι η οικονομική σχέση την οποία θα έχει η Τουρκία με την Ευρώπη, ο δεύτερος είναι το θέμα του μεταναστευτικού που είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα και θα πρέπει να λυθεί και ο τρίτος είναι η συμμόρφωση της Τουρκίας με τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου. Με δύο λόγια θα αφορά όλα τα θέματα οικονομίας και ασφάλειας των συνόρων στην περιοχή.
Η εναλλακτική λύση στη πρότασή σας μπορεί να είναι η στρατιωτικοποίηση της κρίσης; Ή οι διαφορές μπορεί να διαιωνίζονται;
Η άποψή μου είναι ότι η διαιώνιση των διαφορών επιβαρύνει πολύ περισσότερο το κλίμα και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως λύση. Η στρατικοποίηση όπως καταλαβαίνετε είναι η έσχατη λύση. Άρα, πιστεύω ότι η πρότασή μου για ευρωτουρκική συμφωνία είναι αυτή η οποία μπορεί σήμερα να προχωρήσει και να αποτελέσει τη βάση για την επίλυση των ελληνοτουρκικών ζητημάτων. Άλλωστε η Τουρκία θα αναγκαστεί πολύ σύντομα να στραφεί στην Ευρώπη για τη διευθέτηση ορισμένων οικονομικών ζητημάτων της.
Η στρατηγική που είχε ακολουθήσει η χώρα μετά το Ελσίνκι, που συνέδεε την επίλυση των ελληνοτουρκικών προβλημάτων με την ευρωπαϊκή προοπτική και πορεία της Άγκυρας, εκτιμάτε ότι έχει εκπνεύσει;
Το Ελσίνκι ως στρατηγική, εκ των πραγμάτων αποτελεί παρελθόν. Δεν ανταποκρίνεται στη σημερινή πραγματικότητα και λόγω του ότι οι περισσότερες χώρες δεν αντιμετωπίζουν σοβαρά το ενδεχόμενο η Τουρκία να γίνει ένα μέλος της ΕΕ. Επίσης η συμπεριφορά της Τουρκίας δεν αφήνει πολλά περιθώρια προς την κατεύθυνση αυτή. Η πρότασή μου θα μπορούσε να είναι το διάδοχο σχήμα του Ελσίνκι προσαρμοσμένο στη σημερινή πραγματικότητα.
Γνωρίζετε φαντάζομαι, άλλωστε το έχουμε ξαναζήσει, κάποιοι θα χαρακτηρίσουν τις απόψεις σας ως …μειοδοτικές!!! Δεν σας φοβίζουν οι επιθέσεις που αρχίζετε ήδη και δέχεστε;
Για να είμαστε ξεκάθαροι κανείς δε με έχει κατηγορήσει για μειοδοσία στα σοβαρά. Βεβαίως ουδέποτε έχω κάνει πολιτική με κριτήριο την οποιαδήποτε λαϊκίστικη ή πατριδοκάπηλη λογική. Είμαι οπαδός του Ελευθέριου Βενιζέλου που έλεγε ότι δεν μπορείς να ασκείς εξωτερική πολιτική κοιτάζοντας προς το εσωτερικό της χώρας. Η υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, η υπεράσπιση των συμφερόντων της πατρίδας για να είναι αποτελεσματική, πρέπει να βασίζεται πάντοτε σε μία ρεαλιστική προσέγγιση. Αυτή την πολιτική έχω υπηρετήσει όλη μου τη ζωή, αυτή θα συνεχίσω να υπηρετώ αγνοώντας τις ακραίες πατριδοκάπηλες φωνές. Άλλωστε, ο υγιής πατριωτισμός έχει τεράστια διαφορά από την πατριδοκαπηλία.
«Η Εξωτερική πολιτική είναι δυνατή και αποτελεσματική μόνο όταν βασίζεται σε εθνικές συναινέσεις»
Το πολιτικό σύστημα το θεωρείται ώριμο για συναινέσεις; Βοηθά πχ η στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης;
Πρωτίστως θεωρώ ότι η κοινωνία ζητά τις συναινέσεις. Η κυβέρνηση αποδεικνύει καθημερινά ότι πιστεύει στο διάλογο και τη συνεννόηση τόσο στα εθνικά θέματα όσο και στα θέματα οικονομίας. Η στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης έστειλε θετικά μηνύματα στην κατεύθυνση αυτή, όπως και η στάση της στην Ελληνοϊταλική συμφωνία. Η Εξωτερική πολιτική είναι δυνατή και αποτελεσματική μόνο όταν βασίζεται σε εθνικές συναινέσεις.
Δείτε το άρθρο της Ντόρας Μπακογιάννη στην εφημερίδα “Καθημερινή” της Κυριακής 28.6.2020
Οι τελευταίες αποκαλύψεις για την ύπαρξη παρακράτους, οι παρακολουθήσεις υπουργών και η δημοσιοποίηση των συνομιλιών Παππά – Μιωνή, δημιουργούν μια βαριά ατμόσφαιρα στα πολιτικά πράγματα της χώρας και μας φέρνουν αντιμέτωπους με μία μεγάλη θεσμική πρόκληση.
Εκτός όμως από τις διάφορες προφανείς πολιτικές και κομματικές συνέπειες και προεκτάσεις που έχει η υπόθεση αυτή, η καταδίκη της οποίας είναι αυτονόητη, το θέμα αυτό έχει και μία ακόμα διάσταση πολύ ουσιαστική. Και αυτή είναι η θεσμική του. Εάν χειριστούμε τα συγκεκριμένα γεγονότα με λογική ποδοσφαιροποίησης, μετρώντας δηλαδή τα γκολ που βάλαμε στον ΣΥΡΙΖΑ, θα έχουμε κατά τη γνώμη μου υποπέσει σε μικροκομματική παγίδα. Το θέμα είναι πολύ πιο σοβαρό. Η δημοκρατία μας είναι νέα, μόλις 46 ετών, και έχει περάσει πολλές δυσκολίες, Ειδικά Δικαστήρια, ιστορίες υποκλοπών, λαϊκισμούς. Είναι όμως η καλύτερη δημοκρατία την οποία έζησε ο τόπος αυτός και οφείλουμε να την προστατεύσουμε. Η προστασία αυτή δεν μπορεί να γίνει μόνο με λόγια με τα οποία όλοι συμφωνούμε, χρειαζόμαστε να κάνουμε και συγκεκριμένες επιλογές προς την κατεύθυνση αυτή.
Σήμερα, βιώνουμε μια βαθιά κρίση η οποία αφορά έναν βασικό θεσμικό πυλώνα, τη Δικαιοσύνη. Πρόσφατα ζήσαμε μια περίοδο που αντιλήψεις παντελώς ξεπερασμένες επικράτησαν στην άσκηση των κυβερνητικών καθηκόντων. Απόψεις του τύπου «πήραμε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία» ή «αν δεν μπουν κάποιοι φυλακή θα χάσουμε τις εκλογές» και λογικές του τύπου «πρέπει να διορίσουμε 4.000 δικαστές» εξελήφθησαν τότε από κάποιους, απλώς, ως γραφικές. Στον βωμό αυτών των απόψεων σπιλώθηκαν πολιτικοί αντίπαλοι, οργανώθηκαν διώξεις και έγινε προσπάθεια ελέγχου των ΜΜΕ.
Απεδείχθη ότι όχι μόνο δεν ήταν γραφικές, αλλά εξέφραζαν μια βαθιά αντιδημοκρατική αντίληψη, η οποία ωστόσο ιδεολογικοποιούνταν προκειμένου να εξαγνίζεται. Μια αντίληψη η οποία είχε εκλείψει μετά την τραυματική εμπειρία της δικτατορίας.
Σήμερα είμαστε μπροστά σε μια μεγάλη πρόκληση: να καταφέρουμε να ξεπεράσουμε τους κομματικούς μας εαυτούς και να σταθούμε στο ύψος της πολιτικής μας ευθύνης.
Σκοπός μας δεν πρέπει να είναι να συνεχίσουμε στη λογική Ν.Δ. – ΣΥΡΙΖΑ 1-0. Το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο από τα κόμματά μας. Το θέμα σήμερα για όλο τον πολιτικό κόσμο της χώρας οφείλει να είναι η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στους δημοκρατικούς θεσμούς και στη Δικαιοσύνη. Να προχωρήσει με διαφάνεια και ανεξαρτησία η έρευνα εις βάθος και να κλείσει οριστικά αυτό το κεφάλαιο. Εχουμε χρέος όλοι από κοινού να στηρίξουμε τη Δικαιοσύνη, ως βασικό πυλώνα της λειτουργίας της δημοκρατίας αλλά και της ανάπτυξης του τόπου.
Μια ουσιαστικά ανεξάρτητη Δικαιοσύνη δεν αφορά μόνο το κύρος του ίδιου του θεσμού, αλλά κυρίως την ορθή λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Δεν μπορούμε να μιλάμε για μια σύγχρονη δημοκρατία αν έχουμε μια Δικαιοσύνη η οποία νοσεί.
Και η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να κρίνεται κατά πως μας βολεύουν οι αποφάσεις της. Αυτό άλλωστε μας διαφοροποιεί από τον ΣΥΡΙΖΑ. Για εμάς η Δικαιοσύνη δεν είναι εργαλείο. Αλλά αυτό πρέπει και να το διασφαλίσουμε στη συνείδηση των πολιτών. Διαφορετικά η χώρα δεν θα καταφέρει να γυρίσει σελίδα. Ούτε θεσμικά, ούτε πολιτικά, ούτε οικονομικά. Η πρόκληση για την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι μεγάλη. Τώρα πρέπει να δούμε το δάσος και όχι το δένδρο.
* Η κ. Ντόρα Μπακογιάννη είναι βουλευτής της Ν.Δ. στον νομό Χανίων.
Η Ντόρα Μπακογιάννη έδωσε την Παρασκευή 19 Ιουνίου μία συνέντευξη στο Action 24, στην εκπομπή του Γιώργου Κουβαρά “Evening Report” καιδιατύπωσε με απόλυτη σαφήνεια τις θέσεις της για τα Ελληνοτουρκικά, την ΑΟΖ με την Αίγυπτο, το Μεταναστευτικό και επεξήγησε την πρότασή της για ένα Νέο Ελσίνκι. Αναφέρθηκε στην πρόσφατη συνέντευξη του Αλέξη Πατέλη στην Καθημερινή και έκλεισε με την αισιοδοξία της για τη φετεινή πορεία της τουριστικής δραστηριότητας στη χώρα μας, λέγοντας πως ούτε η ίδια δεν πίστευε τη θετική εξέλιξη αυτής της πορείας.
Σε ότι αφορά τα Ελληνοτουρκικά η Ντόρα σημείωσε ότι “μοναδικός σύμμαχος της χώρας μας αποτελεί το Διεθνές Δίκαιο” και απέδωσε τις κινήσεις του Ερντογάν σε συμπλεγματική συμπεριφορά οι ρίζες της οποίας θα πρέπει να αναζητηθούν στην ήττα που υπέστη η Τουρκία μετά τις πρόσφατες εξελίξεις στον Έβρο.
Ευχήθηκε η Γερμανική Προεδρία να αναλάβει πρωτοβολία οριοθέτησης σε μια νέα βάση των σχέσεων Ευρώπης Τουρκίας περιγράφοντας το αποτέλεσμα μιας τέτοιας δυνητικής διαδικασίας ως ένα “Νέο Ελσίνκι”.
“Η Τουρκία δεν συμπεριφέρεται ως Νατοϊκή” δύναμη σημείωσε η Ντόρα και με αφορμή το βιβλίο του Μπόλτον εξήγησε γιατί ο Τούρκος Πρόεδρος βιάζεται.
Τόνισε: “στη Χάγη θα πάμε για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ μόνον και για τίποτε άλλο“.
Επιδοκίμασε πλήρως τις πρόσφατες τοποθετήσεις της Προέδρου της Δημοκρατίας κας Κατερίνας Σακελλαροπούλου για τα ανθρώπινα δικαιώματα με την ανάρτησή της για τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα και με αφορμή την πρόσφατη συνέντευξη του Αλέξη Πατέλη στην Καθημερινή δήλωσε πως τον συνεχάρη για την ευθεία του τοποθέτηση σχετικά με τον σύντροφό του και την προσωπική του ζωή σημειώνοντας πως η επιλογή της Κυβέρνησης στο πρόσωπό του είναι επειδή εκτιμάται η βαθιά του τεχνογνωσία σε θέματα οικονομικά.
Κλείνοντας εμφανίστηκε απολύτως αισιόδοξη για την περαιτέρω πορεία της οικονομίας μετά την πανδημία σημειώνοντας πως μια τέτοια πρώτη αλλά βασική ένδειξη αποτελεί η πορεία του τουρισμού. Μιλώντας με τους ξενοδόχους των Χανίων διαπίστωσε πως η αύξηση του τουριστικού προϊόντος οδηγείται στο 30% από εκτιμήσεις που προσδιόριζαν το συγκεκριμένο μέγεθος στο 15% στην καλύτερη περίπτωση.
Ο Γιώργος Σταμάτης μας έστειλεέναα άρθρο που έγραψε μαζί με τον Α.Ζαΐρη, με τίτλο: Τα διαφορετικά πρόσωπα του «Επιστημονικού Λαϊκισμού» στο Huffingtonpost. Δείτε το άρθρο…
Ένα άρθρο του Μανώλη Γλέζου που δημοσιεύτηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 1995 στην εφημερίδα Die Zeit, και το εντόπισε ο Στεφανος Μίτμαν, περιγράφει αναλυτικά το θέμα των πολεμικών αποζημειώσεων.
Το άρθρο τιτλοφορείται“Ein Unrecht muß gesühnt werden”. Δείτε το άρθρο…
Lila Assonitou: “Schamgefühle”…
Με αφορμή κάποια ανάρμοστα σχόλια στην σελίδα του facebook “Μαθητές/Καθηγητές της DSA” αντί σχολίου η Λίλα Ασωνίτου ανήρτησε ένα μοναδικό ντοκουμέντο, ένα γράμμα από πρώην καθηγητές της Γερμανικής Σχολής, το οποίο είχε δημοσιευτεί στις 7 Φεβρουαρίου 1993 στην εφημερίδα “Καθημερινή” και της το έδωσε η Άννα Γκανά. Η αφορμή δόθηκε από ένα ξέσπασμα ακροδεξιών ομάδων κατά των ξένων στην Γερμανία. Το κείμενο υπογράφουν οι Otto Blay, Manfred Bornau, Herrmann Caspary, Folkert Fiebig, Martin Kölle, Dietre Motzkus και ο πρώην διευθυντής Kurt Roeske.
Θα θυμίσουμε ότι ήδη από τον Δεκέμβριο του 1988 υπήρξαν στην Γερμανία περιπτώσεις βίας κατά των μεταναστών. Σε μία από αυτές έναςΓερμανός ακροδεξιός, ο Josef Seller, έβαλε φωτιά στο κτίριο “Habermeier Haus” στο Schwandorf της Βαυαρίας, σκοτώνοντας ένα ζευγάρι Τούρκων τους Fatma και Osman Can, μαζί με τον γιο τους Mehmet, ενώ η εμπρηστική επίθεση κόστισε τον θάνατο σε ένα Γερμανό πολίτη, τον Jürgen Hübner. Τον Σεπτέμβριο του 1991, βίαια επεισόδια στην Hoyerswerda υποχρέωσαν την εκκένωση ενός ξενώνα αιτούντων άσυλο και κατά τη διάρκεια της τριήμερων ταραχών στο Rostock-Lichtenhagen τον Αύγουστο του 1992, αρκετές χιλιάδες άνθρωποι περικύκλωσαν ένα πολυώροφο κτίριο και επευφημούσαν διαδηλωτές που έριχναν κοκτέιλ μολότοφ. Οι Βιετναμέζοι κάτοικοι του κτιρίου μόλις κατάφεραν να διασωθούνν καταφεύγοντας στη στέγη. Τέλος, τον Νοέμβριο του 1992, ένας εμπρησμός στο Mölln που διαπράχθηκε από νεαρούςακροδεξιούς σκότωσε τρεις Τούρκους.
Τον Δεκέμβριο του 1992, πραγματοποιήθηκαν μεγάλες διαδηλώσεις κατά της ξενοφοβίας σε όλη τη Γερμανία, με περισσότερους από 700.000 συμμετέχοντες, με αποτέλεσμα αρκετές νεοναζιστικές ομάδες να τεθούν σε παρανομία. Παρόλα αυτά τα βίαια επεισόδια δεν θα τερματιστούν. Στις 29 Μαΐου 1993, τέσσερις ακροδεξιοί Γερμανοί ηλικίας μεταξύ 16 και 23 ετών θα πυρπολήσουν το σπίτι μίας τουρκικής οικογένειας στο Solingen προκαλώντας τoν θάνατο τριών κοριτσιών και δύογυναικών, ενώ τρεις ημέρες νωρίτερα (στις 26 Μαΐου) το Bundestag είχε αποφασίσει να αλλάξει το γερμανικό σύνταγμα (Grundgesetz) για να περιορίσει τον αριθμό των αιτούντων άσυλο. Θα θυμίσουμε εδώ ότι μέχρι εκείνη την στιγμή το σύνταγμα προέβλεπε ότι κάθε πολιτικός πρόσφυγας μπορούσε να αποκτήσει πολιτικό άσυλο στην χώρα.
Η εβδομάδα των Παθών ξεκίνησε, τα δε πάθη για όλη την ανθρωπότητα έχουν ξεκινήσει εδώ καιμερικούς μήνες.
Εύχομαι κατ αρχάς υγεία για όλους σας και εύχομαι να μας βρει το τέλος της πανδημίας όρθιους για ναμπορέσουμε να βάλουμε ορισμένα πράγματα πάλι σε τάξη.
Στο τελευταίο montags αναφέρεται ότικάποιος θεωρείται απόφοιτος έστω και μια μέρα να εχει περάσει απο το σχολείο. Διαφωνώ κάθετα μεαυτήν την τοποθέτηση. Προσωπική μου άποψη αλλά και άλλων δεκάδων αποφοίτων, πασιφανές μέσωτης σελίδας «Μαθητές/Καθηγητές της DSA» στο FB, είναι ότι για να θεωρηθεί κάποιος απόφοιτοςπρέπει να έχει φοιτήσει στο σχολείο μας τουλάχιστον 3 χρόνια, μόνο έτσι μπορεί να έχει εμπειρίες καικοινές εικόνες από το σχολείο αυτό. Ούτε συγγενείς έως β΄ βαθμού ούτε φίλοι μπορούν να έχουνεαναμνήσεις από το σχολείο. Απορώ, πώς σας ήρθε αυτή η έμπνευση. Δεν καταλαβαίνω τι υπάρχει πίσωαπό όλη αυτήν την ιστορία. Η δε απόφαση πάρθηκε σε μια εμβόλιμη ΓΣ απο 18-20 άτομα στην οποία δεν παρευρέθηκαν ούτε καν όλα τα μέλη του ΔΣ. Και μετά λέμε ότι έχουμε σύλλογο με 3000 μέλη.
Κατάτην ταπεινή άποψή μου θα έπρεπε να είχε μπει το θέμα αλλαγής καταστατικού σε διαβούλευση μεδιορία 2 μηνών, ώστε να πουν την αποψή τους τα μέλη, καθώς και το κόστος της αλλαγής αυτής.
Ο πρώην ΓΓ Πέτρος Πετρακόπουλος, με τον οποίο επικοινώνησα τηλεφωνικά, μου είπε ότι βλέπειμακρυά. Έλεος, τι είναι αυτό το μακρυά, που δεκάδες άλλοι δεν το βλέπουν; Όσον αφορά άτομα(έφυγαν λόγω αντίστασης κλπ, κλπ ) που αναφέρονται στο Montags, υπάρχει και ο θεσμός τουεπίτιμου μέλους και θέλω να πιστεύω ότι θα υπάρχει και στο μέλλον. Παραδείγματα ουκ ολίγα.
Βέβαια, το τι θα γίνει με τους μελλοντικούς αποφοίτους μετά την τραγική μεταρρύθμιση Φισερ (πρώηνΔ/ντή της σχολής) ουδείς το γνωρίζει ακόμα.
Ελπίζω σύντομα να γίνει εκ νέου αλλαγή καταστατικού, στην οποία θα έπρεπε να συμπεριληφθεί καιένα άρθρο, που να λέει ότι δεν επιτρέπεται να είναι κάποιος μέλος του ΔΣ αν έχει παιδί που φοιτά στοσχολείο .
Με φιλικούς χαιρετισμούς και πολύ ΥΓΕΙΑ
Μάκης Δριμαρόπουλος
ΥΓ: θα παρακαλούσα να δημοσιευθεί στο Montags
Ο Νίκος Αποστολίδης είναι απόφοιτος των χρόνων του Πολέμου, τέως καθηγητήςστη Σχολή Μηχανικών Μεταλλείων – Μεταλλουργών του ΕΜΠ, αφού προηγουμένως εργάσθηκε ως Γενικός Διευθυντής – Διευθύνων Σύμβουλος στη ΓΕΜΕΕ ΑΕ , θυγατρική της ΕΤΒΑ (1977-1979), και στη συνέχεια (1979 – 1982) ως Γενικός Διευθυντής του ΙΓΜΕ (Ινστιτούτο Γεωλογικών καιΜεταλλευτικών Ερευνών)και ως μελετητής στην Ελληνική Εταιρία Βιομηχανικών και Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων(ΕΛΕΒΜΕ) (1982 – 1984). Το βιογραφικό του ευρίσκεται στην ενότητα “Απόφοιτοι / Θετικές Επιστήμες”.
Την Κυριακή 29 Μαρτίου 2020 δημοσιεύτηκε ένα άρθρο του στην εφημερίδα “Καθημερινή” με τίτλο “Ήταν ληστρικά τα δάνεια που λάβαμε από την Αγγλία;”. Στο pdf όπου φαίνεται το άρθρο η αναγραφόμενη ημερομηνία δεν είναι η ημερομηνία δημοσίευσης αλλά η ημερομηνία αποστολής.
Με αφορμή την οδηγία “Μένουμε σπίτι” αλλά και την άγνωστη λέξη της εβδομάδας, δημοσιεύσαμε στο montags της 16ης Μαρτίου 2020 ένα κείμενο, σχόλιο του πως οι πιστοί κάνουν το καθήκον τους χωρίς να θίγεται η πίστη.
Η λέξη είναι τα “ζάρφια“. Το ζάρφι είναι μεταλλικό, πλατύστομο κύπελλο ή και μεταλλική περίτεχνη θήκη για το φλιτζανάκι του καφέ, που χρησιμοποιούσαν οι Τούρκοι.
Ο Γιάννης έχυσε με προσοχή τον καφέ σε τέσσερα-πέντε ζάρφια και τα έφερε με το δίσκο μέσα στην σκηνή. Ο Ομέρ Βρυώνης περπατώντας απάνω-κάτω, υπαγόρευε ένα γράμμα προς τον Βαρνακιώτη:
– Μάθε, έλεγε, πως αύριο θα γευματίσω στο Μεσολόγγι
– Αύριο, είπε μέσα του ο Γιάννης, δεν θα γευματίσεις στο Μεσολόγγι, – πρώτα ο Θεός…
Είναι ένα απόσπασμα από το διήγημα “Μεσολογγίτικα Χριστούγεννα“, που περιλαμβάνεται στα “Παραμύθια και άλλα” της Πηνελόπης Δέλτα και περιγράφει όσα διαδραματίζονται Παραμονή Χριστουγέννων του 1822 έξω από το πολιορκημένο Μεσολόγγι.
Οι Τούρκοι είχαν σαν σκοπό να επιτεθούν και να καταλάβουν το Μεσολόγγι την παραμονή των Χριστουγέννων, όταν οι πιστοί θα ήταν στις εκκλησιές για την χριστουγεννιάτικη λειτουργία. Ο Ομέρ Βρυώνης, που κρατούσε αιχμάλωτη τη γυναίκα του Γιάννη και τα παιδιά του, τα δύο αγοράκια του, δεν φοβόταν να μιλήσει ελεύθερα, απλά γιατί ο Γιάννης ήξερε πως, αν διέρρεε η πληροφορία, θα το πλήρωναν όλοι με τη ζωή τους.
Ο Γιάννης όμως το βράδυ, με το πρόσχημα ότι πάει για κυνήγι, ξέφυγε από το τούρκικο στρατόπεδο και ειδοποίησε μυστικά τους πολιορκημένους, οι οποίοι προετοιμάστηκαν στα χαρακώματα, δεν πήγαν στις εκκλησίες, και οι παπάδες το βράδυ χτύπησαν τις καμπάνες, ωσάν να ήσαν οι πιστοί εκεί. Και όταν επιτέθηκαν οι Τούρκοι βρήκαν τον κόσμο έτοιμο, που κατατρόπωσε τους επίδοξους εισβολείς.
Τι σχέση έχει αυτό με το σήμερα; Σήμερα η Εκκλησία καλείται να πάρει μία σοβαρή απόφαση. Αν απαιτήσει να αγνοήσουν οι πιστοί τον κίνδυνο, που ελλοχεύει, που δεν είναι ο στρατός, αλλα ό ιός, τότε ενδέχεται να μην τα καταφέρουμε. Η Εκκλησία μπορεί να χτυπά τις καμπάνες και δεν αλλάζει τίποτε αν οι πιστοί είναι μέσα ή έξω και κάνουν το καθήκον τους.
Τέλος, για να κλείσουμε και την ιστορία: ο Ομέρ Βρυώνης τιμώρησε τον Γιάννη σφάζοντας της οικογένειά του. Ο ίδιος έζησε το υπόλοιπο της ζωής του σε ένα ερημοκλήσι, την Παναγιά Ελεούσα στην Κλεισούρα, εκεί όπου περνά ο δρόμος από το Μεσολόγγι προς το Βραχώρι. Η Νέα Σμύρνη τον τίμησε δίνοντας σε ένα δρόμο το όνομά του, την οδό Γιάννη Γούναρη.
Με αφορμή την πρωτοβουλία του Λαέρτη Χρήστου, απόφοιτου του 1971 στο facebook με τίτλο “Φίλοι της Deutsche Schule Athen” με πολύ φωτογραφικό υλικό, σπάνιο και μεγάλη συμμετοχή (πάνω από 600 μέλη) πρέπει να κάνουμε κα΄πιο σχόλιο. Παρόλο που προσπαθούμε να διαχωρίσουμε την θέση μας από αυτούς οι οποίοι χρησιμοποιούν την ανταλλαγή υβριστικών μηνυμάτων, εν είδει μαγκιάς ή και κακώς εννοούμενου χιούμορ, θα πρέπει να τους εξηγήσουμε τα εξής:
– Οι πρώτοι φίλοι του σχολείου ήταν οι γονείς μας. Αυτοί μας έστειλαν εκεί και αυτοί συνέχισαν να μας χρηματοδοτούν όσο σπουδάζαμε, είτε στην Ελλάδα, είτε στο εξωτερικό καμαρώνοντας για την επιλογή τους να μάθουμε γερμανικά.
– Οι γονείς είναι αυτοί, που απευθύνονταν στο σχολείο ακόμη ακόμη και όταν αποφοιτήσαμε, κάτι που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, διότι δεν έχουν άλλο τρόπο να υποστηρίξουν κάποιες ανάγκες των παιδιών τους. Ας μην ξεχνάμε ότι πολλοί δεν γνωρίζουν γερμανικά και η πρώτη ερώτηση στην πρώτη απορία θα “πέσει” είτε στο Σχολείο, είτε στον Σύλλογο.
Με το νέο Καταστατικό δεν συμφώνησαν όλα τα μέλη του ΔΣ. Υπήρξε όμως ένα σκεπτικό για ποιον λόγο θα έπρεπε να επιχειρήσουμε την διεύρυνση προς τους γονείς, ακόμη και αν αυτή δεν έγινε τελικά με τον ορθότερο τρόπο.Δυστυχώς αυτοί που χλευάζουν την προσπάθεια αυτή δεν μπήκαν καν στον κόπο να διαβάσουν τον “απολογσμό του απερχόμενου ΔΣ”, αλλά ούτε καν το ίδιο το Καταστατικό και αναφέρθηκαν χαχανίζοντας σε θειάδες, θείτσες και τα συναφή.
Δείτε πώς αποτυπώσαμε τις θέσεις μας στην Γενική Συνέλευση της 24.2.2020 και είναι αναρτημένο στην αρχική σελίδα του site μας:
Καταστατικό
Η αφορμή για να αλλάξουμε το καταστατικό ήταν η ανάγκη εκσυγχρονισμού του. Βεβαίως οι δραχμές δεν είχαν θέση στο περιεχόμενο, βεβαίως ο ορισμός της έννοιας αποφοίτου ήταν προβληματικός. Έπρεπε να ξεκαθαριστεί ότι κάποιος, έστω και μία ημέρα να έχει περάσει από το σχολείο, αρκούσε για να θεωρείται δικός μας. Βεβαίως έπρεπε να περάσουμε στην επόμενη ημέρα επιτρέποντας ψηφοφορία εκ του μακρόθεν, με όρους και προϋποθέσεις.
Γονείς και συγγενείς
Διαπιστώσαμε ότι οι γονείς, ακόμη και εάν τα παιδιά τους είχαν αποφοιτήσει, όλο και επικοινωνούσαν με το σχολείο για βοήθεια ψάχνοντας σπίτι στη Γερμανία, ψάχνοντας επαφές σε πόλεις κλπ. Διαπιστώσαμε ότι οι άνθρωποι αυτοί ήσαν κοντά στους δικούς μας, αλλά πλέον, μη έχοντας τον σύλλογο γονέων για να απευθυνθούν, έψαχναν απαντήσεις σε διάφορα ερωτήματα, που έφταναν σε εμάς μέσω της γραμματείας μας.
Διακρίναμε την ανάγκη να είμαστε κοντά τους και ήταν αμοιβαία η επιθυμία. Τους θεωρήσαμε δικούς μας, και κάναμε μία απόπειρα διεύρυνσης του καταστατικού. Στην πορεία είδαμε ότι υπήρξαν δυσκολίες στην εφαρμογή της διεύρυνσης, όμως με τις κατάλληλες ενέργειες θα ευθυγραμμίσουμε κάποιες διατάξεις ώστε να ενισχυθεί η επαφή.
Εμείς θεωρήσαμε ότι αυτή η προσέγγιση, ασχέτως των απαιτούμενων διορθώσεων, τις οποίες καλείται το νέο ΔΣ να επιβάλλει, έχει μία αγνή πρόθεση. Βεβαίως ακούσαμε και διαβάσαμε “βίαιες” δηλώσεις και προθέσεις. Ακούσαμε για επανάσταση εναντίον του Συλλόγου που συνοδεύονταν από τα σχόλια που προαναφέραμε. Επανάσταση απο ποιους; Από αυτούς που θεωρούσαν ως κύριο άξονα δραστηριότητας του Συλλόγου την διοργάνωση του Χορού κάθε δύο χρόνια; Τι έχουμε δηλαδή; την επανάσταση των φουρό;που οι παλαιότεροι τα θυμούνται και μάλιστα, επειδή διδάσκονταν γαλλικά αντί των αγγλικών, δικαιολογούνται να αναπολούν τοfourreau, το κοινώς αποκαλούμενο μεσοφόρι, που τραγουδούσε ο Βασίλης Αυλωνίτης.
Να αναφέρουμε ότι ανάμεσα στα πικρόχολα που διαβάσαμε στο facebook για το Καταστατικό, ήταν και αυτό το “ρατσιστικό” περί καθαρών αποφοίτων, αυτών δηλαδή, που τελέιωσαν στο σχολείο. Αιμοκάθαρση δηλαδή του Συλλόγου. Ας το εξηγήσουν αυτό στον Βασίλη Μαυρίδη, που υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το σχολείο στην Κατοχή, επειδή ο αδελφός του ανέβηκε στα βουνά, στον Φωκίωνα Φωτιάδη-Νεγρεπόντη, που έμεινε χωρίς σχολείο γιατί είδε την Αραχώβης να κλείνει οριστικά δύο χρόνια πριν τελειώσει το τότε Γυμνάσιο, ή τέλος στην Ντόρα Μπακογιάννη και στην Αλεξάνδρα Μητσοτάκη, που τις μάζεψε άρον-άρον ο πατέρας τους στην δικτατορία και τις πήγε στο Παρίσι. Ας σοβαρευτούμε.
Δύο δικοί μας, η Ντόρα Μπακογιάννη και ο Δημήτρης Τζανακόπουλος ήτανα καλεσμένοι στην πρωινή εκπομπή “Σήμερα” του ΣΚΑΙ και συζήτησαν για το μεταναστευτικό. Δείτε το video…
Το ΒΗΜΑ της Πρωτοχρονιάς (Κυριακή 29.12.2019) φιλοξένησε στο ένθετο “Οικονομικός Ταχυδρόμος” το άρθρο της Ντόρας Μπακογιάννη με τίτλο“Να απελευθερώσουμε τον κρυµµένο πλούτο της πατρίδας µας”
Η χώρα μας βγαίνει από μια μακρά κρίση κατά την οποία χάθηκαν δέκα χρόνια ευκαιριών και θετικών εξελίξεων σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.
Σε αυτή την περίοδο δεν χάσαμε μόνο ευκαιρίες, αλλά και έδαφος σε σχέση με άλλες λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες, οι οποίες μας ξεπέρασαν σε ανταγωνιστικότητα και δυνατότητα προσέλκυσης ξένων κεφαλαίων.
Το στοίχημα σήμερα δεν είναι να κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο και να φτάσουμε στα προ κρίσης επίπεδα (2008), αλλά η πρόκληση που αντιμετωπίζουμε είναι να βρεθούμε στην πρώτη γραμμή των εξελίξεων του αύριο.
Η πολιτική αλλαγή που συντελέστηκε πριν από λίγους μήνες σήμανε την είσοδο της χώρας σε μια νέα κανονικότητα. Κανονικότητα η οποία σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει επιστροφή στο «business as usual» της προ κρίσης εποχής, και πολύ περισσότερο δεν συνεπάγεται την επιστροφή σε χρεοκοπημένες πολιτικές και πρακτικές τού παρελθόντος.
Η πολιτική ηγεσία οφείλει να σταθεί αντάξια των πολιτών της που επέλεξαν μια μεταρρυθμιστική κυβέρνηση. Χρειαζόμαστε ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, έναν νέο σχεδιασμό οργάνωσης των παραγωγικών σχέσεων, νέες επενδυτικές προτεραιότητες.
Οι πολιτικές για την ανάπτυξη θα πρέπει να δώσουν ιδιαίτερη έμφαση στην ανάπτυξη των περιφερειών, στοχεύοντας στη χωρική συγκέντρωση του κρίσιμου μεγέθους γνώσης, δεξιοτήτων, χρηματοδοτικών πόρων και θεσμικών ρυθμίσεων, ώστε να αναδεικνύονται και να αξιοποιούνται τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα των περιοχών ενισχύοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την «επενδυσιμότητά» τους. Σημειώνω εδώ ότι επτά από τις εννέα περιφέρειες της ΕΕ με τον χαμηλότερο δείκτη επενδύσεων το 2015 ήταν ελληνικές.
Για να επιτύχουμε το αναπτυξιακό άλμα, επενδυτικές προτεραιότητες αποτελούν η έξυπνη ανάπτυξη μιας οικονομίας βασιζόμενης στη γνώση και την καινοτομία. Η ανάπτυξη υπηρεσιών πρόσβασης στο ∆ιαδίκτυο υψηλής ταχύτητας (5G) και η άντληση οφελών από µια ψηφιακή ενιαία αγορά για νοικοκυριά και επιχειρήσεις αποτελούν ακόμα μια αναγκαία δράση.
Ο αναπτυξιακός αυτός μετασχηματισμός μπορεί να επιτευχθεί με βελτίωση του πλαισίου και της πρόσβασης στη χρηματοδότηση για την έρευνα και καινοτομία, ώστε να εξασφαλιστεί ότι οι καινοτόμες ιδέες θα μπορέσουν να μετατραπούν σε προϊόντα και υπηρεσίες που θα δημιουργήσουν ανάπτυξη και θέσεις εργασίας.
Επίσης μεγάλη πρόκληση αποτελεί η βιώσιμη ανάπτυξη μέσω προώθησης μιας πιο αποδοτικής χρήσης πόρων, πιο πράσινης και πιο ανταγωνιστικής οικονομίας. Η αποσύνδεση της οικονομικής ανάπτυξης από τη χρήση των πόρων και η στήριξη της μετάβασης σε μια οικονομία χαμηλών εκπομπών άνθρακα, σε συνδυασμό με την αύξηση της χρήσης ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, τον εκσυγχρονισμό του τομέα των μεταφορών και την ενθάρρυνση της ενεργειακής αποδοτικότητας συνιστούν απαραίτητες πολιτικές ενός σύγχρονου κράτους.
Παράλληλα θα πρέπει να εκσυγχρονιστεί η αγορά εργασίας και να παρασχεθούν δυνατότητες στους πολίτες µέσω της διά βίου ανάπτυξης δεξιοτήτων, µε σκοπό την αύξηση της συμμετοχής στην αγορά εργασίας και την καλύτερη αντιστοίχιση προσφοράς και ζήτησης εργασίας, μεταξύ άλλων και µέσω της κινητικότητας του εργατικού δυναμικού. Δηλαδή, μια ανάπτυξη χωρίς αποκλεισμούς, με επίκεντρο µια οικονομία µε υψηλή απασχόληση που θα πετυχαίνει κοινωνική και εδαφική συνοχή.
Οι αναγκαίοι πόροι μπορούν να εξευρεθούν από διαθέσιμα χρηματοδοτικά εργαλεία, όπως η αποτελεσματικότερη αξιοποίηση των συγχρηματοδοτούμενων πόρων (ΕΣΠΑ) που λιμνάζουν, η κατάρτιση του Εθνικού Προγράμματος Ανάπτυξης, τα τραπεζικά προϊόντα από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης, το Ευρωπαϊκό Ταμείο Επενδύσεων, και κεφάλαια κεντρικά διαχειριζόμενων προγραμμάτων από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Η χώρα έχει ανάγκη ένα ρεαλιστικό σχέδιο για να επιστρέψει η ελληνική κοινωνία σε τροχιά ισόρροπης οικονομικής ανάπτυξης και κοινωνικής ευημερίας, στην οποία θα μετέχουν όλοι ανεξαιρέτως οι πολίτες.
Ενα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας, στο επίκεντρο του οποίου βρίσκεται η παραδοχή πως μόνο η κοινωνική οικονομία της αγοράς μπορεί να παράγει πλούτο για όλους, να προσελκύσει επενδύσεις, να δημιουργήσει νέες δουλειές. Και μόνο ένα ισχυρό αλλά και αποτελεσματικό, σύγχρονο κράτος στην υπηρεσία του πολίτη μπορεί να διευκολύνει την όσο το δυνατόν πιο δίκαιη κατανομή αυτού του πλούτου.
Και αυτό γίνεται πράξη με την υλοποίηση μεγάλου εύρους δράσεων που αναβαθμίζουν τις δημόσιες υποδομές, την υγεία και την εκπαίδευση, τις μεταφορές και τις επικοινωνίες, την ενέργεια και το περιβάλλον, εκσυγχρονίζουν τις δημόσιες υπηρεσίες, θέτοντας σε απόλυτη προτεραιότητα τον ψηφιακό μετασχηματισμό της οικονομίας και της κοινωνίας, στηρίζουν αναγκαίες δομές κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης.
Η χώρα μπορεί να αναπτυχθεί στα επόμενα δέκα χρόνια με μέσο ρυθμό 4% και το χρέος της να μειωθεί δραστικά. Τα επόμενα πέντε χρόνια μπορούν να δημιουργηθούν 700.000 νέες θέσεις εργασίας, γεγονός που θα στείλει μήνυμα στους Ελληνες του εξωτερικού ότι μπορούν να γυρίσουν στην πατρίδα τους.
Η αναπτυξιακή στρατηγική της κυβέρνησης αποτελεί πρόταση οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης. Μια πρόταση που απελευθερώνει τον κρυµµένο πλούτο της πατρίδας µας, δίνει ευκαιρίες σε όλους και δεν αφήνει πίσω κανέναν. Μια πρόταση απόλυτα ρεαλιστική που συντείνει δραστικά στην αποκατάσταση του κύρους της χώρας και εδραιώνει τη θέση της Ελλάδας στον πυρήνα της Ευρώπης και την πρώτη γραμμή των εξελίξεων παγκοσμίως. Είναι η ευκαιρία της πατρίδας μας όχι απλά να βρει τη θέση της στην Ευρώπη και τον κόσμο τού αύριο, αλλά να διεκδικήσει και να οριοθετήσει το δικό της πεδίο δράσης με τους δικούς της όρους.
