Lila Assonitou: “Schamgefühle”…

Με αφορμή κάποια ανάρμοστα σχόλια στην σελίδα του facebook “Μαθητές/Καθηγητές της DSA” αντί σχολίου η Λίλα Ασωνίτου ανήρτησε ένα μοναδικό ντοκουμέντο, ένα γράμμα από πρώην καθηγητές της Γερμανικής Σχολής, το οποίο είχε δημοσιευτεί στις 7 Φεβρουαρίου 1993 στην εφημερίδα “Καθημερινή” και της το έδωσε η Άννα Γκανά. Η αφορμή δόθηκε από ένα ξέσπασμα ακροδεξιών ομάδων κατά των ξένων στην Γερμανία. Το κείμενο υπογράφουν οι Otto Blay, Manfred Bornau, Herrmann Caspary, Folkert Fiebig, Martin Kölle, Dietre Motzkus και ο πρώην διευθυντής Kurt Roeske.

Θα θυμίσουμε ότι ήδη από τον Δεκέμβριο του 1988 υπήρξαν στην Γερμανία περιπτώσεις βίας κατά των μεταναστών. Σε μία από αυτές έναςΓερμανός ακροδεξιός, ο Josef Seller, έβαλε φωτιά στο κτίριο “Habermeier Haus” στο Schwandorf της Βαυαρίας, σκοτώνοντας ένα ζευγάρι Τούρκων τους Fatma και Osman Can, μαζί με τον γιο τους Mehmet, ενώ η εμπρηστική επίθεση κόστισε τον θάνατο σε ένα Γερμανό πολίτη, τον Jürgen Hübner. Τον Σεπτέμβριο του 1991, βίαια επεισόδια στην Hoyerswerda υποχρέωσαν την εκκένωση ενός ξενώνα αιτούντων άσυλο και κατά τη διάρκεια της τριήμερων ταραχών στο Rostock-Lichtenhagen τον Αύγουστο του 1992, αρκετές χιλιάδες άνθρωποι περικύκλωσαν ένα πολυώροφο κτίριο και επευφημούσαν διαδηλωτές που έριχναν κοκτέιλ μολότοφ. Οι Βιετναμέζοι κάτοικοι του κτιρίου μόλις κατάφεραν να διασωθούνν καταφεύγοντας στη στέγη. Τέλος, τον Νοέμβριο του 1992, ένας εμπρησμός στο Mölln που διαπράχθηκε από νεαρούςακροδεξιούς σκότωσε τρεις Τούρκους.

Τον Δεκέμβριο του 1992, πραγματοποιήθηκαν μεγάλες διαδηλώσεις κατά της ξενοφοβίας σε όλη τη Γερμανία, με περισσότερους από 700.000 συμμετέχοντες, με αποτέλεσμα αρκετές νεοναζιστικές ομάδες να τεθούν σε παρανομία. Παρόλα αυτά τα βίαια επεισόδια δεν θα τερματιστούν. Στις 29 Μαΐου 1993, τέσσερις ακροδεξιοί Γερμανοί ηλικίας μεταξύ 16 και 23 ετών θα πυρπολήσουν το σπίτι μίας τουρκικής οικογένειας στο Solingen προκαλώντας τoν θάνατο τριών κοριτσιών και δύογυναικών, ενώ τρεις ημέρες νωρίτερα (στις 26 Μαΐου) το Bundestag είχε αποφασίσει να αλλάξει το γερμανικό σύνταγμα (Grundgesetz) για να περιορίσει τον αριθμό των αιτούντων άσυλο. Θα θυμίσουμε εδώ ότι μέχρι εκείνη την στιγμή το σύνταγμα προέβλεπε ότι κάθε πολιτικός πρόσφυγας μπορούσε να αποκτήσει πολιτικό άσυλο στην χώρα.

Η εβδομάδα των Παθών ξεκίνησε, τα δε πάθη για όλη την ανθρωπότητα έχουν ξεκινήσει εδώ καιμερικούς μήνες.

Εύχομαι κατ αρχάς υγεία για όλους σας και εύχομαι να μας βρει το τέλος της πανδημίας όρθιους για ναμπορέσουμε να βάλουμε ορισμένα πράγματα πάλι σε τάξη.

Στο τελευταίο montags αναφέρεται ότικάποιος θεωρείται απόφοιτος έστω και μια μέρα να εχει περάσει απο το σχολείο. Διαφωνώ κάθετα μεαυτήν την τοποθέτηση. Προσωπική μου άποψη αλλά και άλλων δεκάδων αποφοίτων, πασιφανές μέσωτης σελίδας «Μαθητές/Καθηγητές της DSA» στο FB, είναι ότι για να θεωρηθεί κάποιος απόφοιτοςπρέπει να έχει φοιτήσει στο σχολείο μας τουλάχιστον 3 χρόνια, μόνο έτσι μπορεί να έχει εμπειρίες καικοινές εικόνες από το σχολείο αυτό. Ούτε συγγενείς έως β΄ βαθμού ούτε φίλοι μπορούν να έχουνεαναμνήσεις από το σχολείο. Απορώ, πώς σας ήρθε αυτή η έμπνευση. Δεν καταλαβαίνω τι υπάρχει πίσωαπό όλη αυτήν την ιστορία. Η δε απόφαση πάρθηκε σε μια εμβόλιμη ΓΣ απο 18-20 άτομα στην οποία δεν παρευρέθηκαν ούτε καν όλα τα μέλη του ΔΣ. Και μετά λέμε ότι έχουμε σύλλογο με 3000 μέλη.

Κατάτην ταπεινή άποψή μου θα έπρεπε να είχε μπει το θέμα αλλαγής καταστατικού σε διαβούλευση μεδιορία 2 μηνών, ώστε να πουν την αποψή τους τα μέλη, καθώς και το κόστος της αλλαγής αυτής.

Ο πρώην ΓΓ Πέτρος Πετρακόπουλος, με τον οποίο επικοινώνησα τηλεφωνικά, μου είπε ότι βλέπειμακρυά. Έλεος, τι είναι αυτό το μακρυά, που δεκάδες άλλοι δεν το βλέπουν; Όσον αφορά άτομα(έφυγαν λόγω αντίστασης κλπ, κλπ ) που αναφέρονται στο Montags, υπάρχει και ο θεσμός τουεπίτιμου μέλους και θέλω να πιστεύω ότι θα υπάρχει και στο μέλλον. Παραδείγματα ουκ ολίγα.

Βέβαια, το τι θα γίνει με τους μελλοντικούς αποφοίτους μετά την τραγική μεταρρύθμιση Φισερ (πρώηνΔ/ντή της σχολής) ουδείς το γνωρίζει ακόμα.

Ελπίζω σύντομα να γίνει εκ νέου αλλαγή καταστατικού, στην οποία θα έπρεπε να συμπεριληφθεί καιένα άρθρο, που να λέει ότι δεν επιτρέπεται να είναι κάποιος μέλος του ΔΣ αν έχει παιδί που φοιτά στοσχολείο .

Με φιλικούς χαιρετισμούς και πολύ ΥΓΕΙΑ

Μάκης Δριμαρόπουλος

ΥΓ: θα παρακαλούσα να δημοσιευθεί στο Montags

Ο Νίκος Αποστολίδης είναι απόφοιτος των χρόνων του Πολέμου, τέως καθηγητήςστη Σχολή Μηχανικών Μεταλλείων – Μεταλλουργών του ΕΜΠ, αφού προηγουμένως εργάσθηκε ως Γενικός Διευθυντής – Διευθύνων Σύμβουλος στη ΓΕΜΕΕ ΑΕ , θυγατρική της ΕΤΒΑ (1977-1979), και στη συνέχεια (1979 – 1982) ως Γενικός Διευθυντής του ΙΓΜΕ (Ινστιτούτο Γεωλογικών καιΜεταλλευτικών Ερευνών)και ως μελετητής στην Ελληνική Εταιρία Βιομηχανικών και Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων(ΕΛΕΒΜΕ) (1982 – 1984). Το βιογραφικό του ευρίσκεται στην ενότητα “Απόφοιτοι / Θετικές Επιστήμες”.

Την Κυριακή 29 Μαρτίου 2020 δημοσιεύτηκε ένα άρθρο του στην εφημερίδα “Καθημερινή” με τίτλο “Ήταν ληστρικά τα δάνεια που λάβαμε από την Αγγλία;”. Στο pdf όπου φαίνεται το άρθρο η αναγραφόμενη ημερομηνία δεν είναι η ημερομηνία δημοσίευσης αλλά η ημερομηνία αποστολής.

Με αφορμή την οδηγία “Μένουμε σπίτι” αλλά και την άγνωστη λέξη της εβδομάδας, δημοσιεύσαμε στο montags της 16ης Μαρτίου 2020 ένα κείμενο, σχόλιο του πως οι πιστοί κάνουν το καθήκον τους χωρίς να θίγεται η πίστη.

Η λέξη είναι τα “ζάρφια“. Το ζάρφι είναι μεταλλικό, πλατύστομο κύπελλο ή και μεταλλική περίτεχνη θήκη για το φλιτζανάκι του καφέ, που χρησιμοποιούσαν οι Τούρκοι.

Ο Γιάννης έχυσε με προσοχή τον καφέ σε τέσσερα-πέντε ζάρφια και τα έφερε με το δίσκο μέσα στην σκηνή. Ο Ομέρ Βρυώνης περπατώντας απάνω-κάτω, υπαγόρευε ένα γράμμα προς τον Βαρνακιώτη:

– Μάθε, έλεγε, πως αύριο θα γευματίσω στο Μεσολόγγι

– Αύριο, είπε μέσα του ο Γιάννης, δεν θα γευματίσεις στο Μεσολόγγι, – πρώτα ο Θεός…

Είναι ένα απόσπασμα από το διήγημα “Μεσολογγίτικα Χριστούγεννα“, που περιλαμβάνεται στα “Παραμύθια και άλλα” της Πηνελόπης Δέλτα και περιγράφει όσα διαδραματίζονται Παραμονή Χριστουγέννων του 1822 έξω από το πολιορκημένο Μεσολόγγι.

Οι Τούρκοι είχαν σαν σκοπό να επιτεθούν και να καταλάβουν το Μεσολόγγι την παραμονή των Χριστουγέννων, όταν οι πιστοί θα ήταν στις εκκλησιές για την χριστουγεννιάτικη λειτουργία. Ο Ομέρ Βρυώνης, που κρατούσε αιχμάλωτη τη γυναίκα του Γιάννη και τα παιδιά του, τα δύο αγοράκια του, δεν φοβόταν να μιλήσει ελεύθερα, απλά γιατί ο Γιάννης ήξερε πως, αν διέρρεε η πληροφορία, θα το πλήρωναν όλοι με τη ζωή τους.

Ο Γιάννης όμως το βράδυ, με το πρόσχημα ότι πάει για κυνήγι, ξέφυγε από το τούρκικο στρατόπεδο και ειδοποίησε μυστικά τους πολιορκημένους, οι οποίοι προετοιμάστηκαν στα χαρακώματα, δεν πήγαν στις εκκλησίες, και οι παπάδες το βράδυ χτύπησαν τις καμπάνες, ωσάν να ήσαν οι πιστοί εκεί. Και όταν επιτέθηκαν οι Τούρκοι βρήκαν τον κόσμο έτοιμο, που κατατρόπωσε τους επίδοξους εισβολείς.

Τι σχέση έχει αυτό με το σήμερα; Σήμερα η Εκκλησία καλείται να πάρει μία σοβαρή απόφαση. Αν απαιτήσει να αγνοήσουν οι πιστοί τον κίνδυνο, που ελλοχεύει, που δεν είναι ο στρατός, αλλα ό ιός, τότε ενδέχεται να μην τα καταφέρουμε. Η Εκκλησία μπορεί να χτυπά τις καμπάνες και δεν αλλάζει τίποτε αν οι πιστοί είναι μέσα ή έξω και κάνουν το καθήκον τους.

Τέλος, για να κλείσουμε και την ιστορία: ο Ομέρ Βρυώνης τιμώρησε τον Γιάννη σφάζοντας της οικογένειά του. Ο ίδιος έζησε το υπόλοιπο της ζωής του σε ένα ερημοκλήσι, την Παναγιά Ελεούσα στην Κλεισούρα, εκεί όπου περνά ο δρόμος από το Μεσολόγγι προς το Βραχώρι. Η Νέα Σμύρνη τον τίμησε δίνοντας σε ένα δρόμο το όνομά του, την οδό Γιάννη Γούναρη.

Με αφορμή την πρωτοβουλία του Λαέρτη Χρήστου, απόφοιτου του 1971 στο facebook με τίτλο “Φίλοι της Deutsche Schule Athen” με πολύ φωτογραφικό υλικό, σπάνιο και μεγάλη συμμετοχή (πάνω από 600 μέλη) πρέπει να κάνουμε κα΄πιο σχόλιο. Παρόλο που προσπαθούμε να διαχωρίσουμε την θέση μας από αυτούς οι οποίοι χρησιμοποιούν την ανταλλαγή υβριστικών μηνυμάτων, εν είδει μαγκιάς ή και κακώς εννοούμενου χιούμορ, θα πρέπει να τους εξηγήσουμε τα εξής:

– Οι πρώτοι φίλοι του σχολείου ήταν οι γονείς μας. Αυτοί μας έστειλαν εκεί και αυτοί συνέχισαν να μας χρηματοδοτούν όσο σπουδάζαμε, είτε στην Ελλάδα, είτε στο εξωτερικό καμαρώνοντας για την επιλογή τους να μάθουμε γερμανικά.

– Οι γονείς είναι αυτοί, που απευθύνονταν στο σχολείο ακόμη ακόμη και όταν αποφοιτήσαμε, κάτι που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, διότι δεν έχουν άλλο τρόπο να υποστηρίξουν κάποιες ανάγκες των παιδιών τους. Ας μην ξεχνάμε ότι πολλοί δεν γνωρίζουν γερμανικά και η πρώτη ερώτηση στην πρώτη απορία θα “πέσει” είτε στο Σχολείο, είτε στον Σύλλογο.

Με το νέο Καταστατικό δεν συμφώνησαν όλα τα μέλη του ΔΣ. Υπήρξε όμως ένα σκεπτικό για ποιον λόγο θα έπρεπε να επιχειρήσουμε την διεύρυνση προς τους γονείς, ακόμη και αν αυτή δεν έγινε τελικά με τον ορθότερο τρόπο.Δυστυχώς αυτοί που χλευάζουν την προσπάθεια αυτή δεν μπήκαν καν στον κόπο να διαβάσουν τον “απολογσμό του απερχόμενου ΔΣ”, αλλά ούτε καν το ίδιο το Καταστατικό και αναφέρθηκαν χαχανίζοντας σε θειάδες, θείτσες και τα συναφή.

Δείτε πώς αποτυπώσαμε τις θέσεις μας στην Γενική Συνέλευση της 24.2.2020 και είναι αναρτημένο στην αρχική σελίδα του site μας:

Καταστατικό

Η αφορμή για να αλλάξουμε το καταστατικό ήταν η ανάγκη εκσυγχρονισμού του. Βεβαίως οι δραχμές δεν είχαν θέση στο περιεχόμενο, βεβαίως ο ορισμός της έννοιας αποφοίτου ήταν προβληματικός. Έπρεπε να ξεκαθαριστεί ότι κάποιος, έστω και μία ημέρα να έχει περάσει από το σχολείο, αρκούσε για να θεωρείται δικός μας. Βεβαίως έπρεπε να περάσουμε στην επόμενη ημέρα επιτρέποντας ψηφοφορία εκ του μακρόθεν, με όρους και προϋποθέσεις.

Γονείς και συγγενείς

Διαπιστώσαμε ότι οι γονείς, ακόμη και εάν τα παιδιά τους είχαν αποφοιτήσει, όλο και επικοινωνούσαν με το σχολείο για βοήθεια ψάχνοντας σπίτι στη Γερμανία, ψάχνοντας επαφές σε πόλεις κλπ. Διαπιστώσαμε ότι οι άνθρωποι αυτοί ήσαν κοντά στους δικούς μας, αλλά πλέον, μη έχοντας τον σύλλογο γονέων για να απευθυνθούν, έψαχναν απαντήσεις σε διάφορα ερωτήματα, που έφταναν σε εμάς μέσω της γραμματείας μας.

Διακρίναμε την ανάγκη να είμαστε κοντά τους και ήταν αμοιβαία η επιθυμία. Τους θεωρήσαμε δικούς μας, και κάναμε μία απόπειρα διεύρυνσης του καταστατικού. Στην πορεία είδαμε ότι υπήρξαν δυσκολίες στην εφαρμογή της διεύρυνσης, όμως με τις κατάλληλες ενέργειες θα ευθυγραμμίσουμε κάποιες διατάξεις ώστε να ενισχυθεί η επαφή.

Εμείς θεωρήσαμε ότι αυτή η προσέγγιση, ασχέτως των απαιτούμενων διορθώσεων, τις οποίες καλείται το νέο ΔΣ να επιβάλλει, έχει μία αγνή πρόθεση. Βεβαίως ακούσαμε και διαβάσαμε “βίαιες” δηλώσεις και προθέσεις. Ακούσαμε για επανάσταση εναντίον του Συλλόγου που συνοδεύονταν από τα σχόλια που προαναφέραμε. Επανάσταση απο ποιους; Από αυτούς που θεωρούσαν ως κύριο άξονα δραστηριότητας του Συλλόγου την διοργάνωση του Χορού κάθε δύο χρόνια; Τι έχουμε δηλαδή; την επανάσταση των φουρό;που οι παλαιότεροι τα θυμούνται και μάλιστα, επειδή διδάσκονταν γαλλικά αντί των αγγλικών, δικαιολογούνται να αναπολούν τοfourreau, το κοινώς αποκαλούμενο μεσοφόρι, που τραγουδούσε ο Βασίλης Αυλωνίτης.

Να αναφέρουμε ότι ανάμεσα στα πικρόχολα που διαβάσαμε στο facebook για το Καταστατικό, ήταν και αυτό το “ρατσιστικό” περί καθαρών αποφοίτων, αυτών δηλαδή, που τελέιωσαν στο σχολείο. Αιμοκάθαρση δηλαδή του Συλλόγου. Ας το εξηγήσουν αυτό στον Βασίλη Μαυρίδη, που υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το σχολείο στην Κατοχή, επειδή ο αδελφός του ανέβηκε στα βουνά, στον Φωκίωνα Φωτιάδη-Νεγρεπόντη, που έμεινε χωρίς σχολείο γιατί είδε την Αραχώβης να κλείνει οριστικά δύο χρόνια πριν τελειώσει το τότε Γυμνάσιο, ή τέλος στην Ντόρα Μπακογιάννη και στην Αλεξάνδρα Μητσοτάκη, που τις μάζεψε άρον-άρον ο πατέρας τους στην δικτατορία και τις πήγε στο Παρίσι. Ας σοβαρευτούμε.

Δύο δικοί μας, η Ντόρα Μπακογιάννη και ο Δημήτρης Τζανακόπουλος ήτανα καλεσμένοι στην πρωινή εκπομπή “Σήμερα” του ΣΚΑΙ και συζήτησαν για το μεταναστευτικό. Δείτε το video…

Το ΒΗΜΑ της Πρωτοχρονιάς (Κυριακή 29.12.2019) φιλοξένησε στο ένθετο “Οικονομικός Ταχυδρόμος” το άρθρο της Ντόρας Μπακογιάννη με τίτλο“Να απελευθερώσουμε τον κρυµµένο πλούτο της πατρίδας µας”

Η χώρα μας βγαίνει από μια μακρά κρίση κατά την οποία χάθηκαν δέκα χρόνια ευκαιριών και θετικών εξελίξεων σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.

Σε αυτή την περίοδο δεν χάσαμε μόνο ευκαιρίες, αλλά και έδαφος σε σχέση με άλλες λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες, οι οποίες μας ξεπέρασαν σε ανταγωνιστικότητα και δυνατότητα προσέλκυσης ξένων κεφαλαίων.

Το στοίχημα σήμερα δεν είναι να κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο και να φτάσουμε στα προ κρίσης επίπεδα (2008), αλλά η πρόκληση που αντιμετωπίζουμε είναι να βρεθούμε στην πρώτη γραμμή των εξελίξεων του αύριο.

Η πολιτική αλλαγή που συντελέστηκε πριν από λίγους μήνες σήμανε την είσοδο της χώρας σε μια νέα κανονικότητα. Κανονικότητα η οποία σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει επιστροφή στο «business as usual» της προ κρίσης εποχής, και πολύ περισσότερο δεν συνεπάγεται την επιστροφή σε χρεοκοπημένες πολιτικές και πρακτικές τού παρελθόντος.

Η πολιτική ηγεσία οφείλει να σταθεί αντάξια των πολιτών της που επέλεξαν μια μεταρρυθμιστική κυβέρνηση. Χρειαζόμαστε ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, έναν νέο σχεδιασμό οργάνωσης των παραγωγικών σχέσεων, νέες επενδυτικές προτεραιότητες.

Οι πολιτικές για την ανάπτυξη θα πρέπει να δώσουν ιδιαίτερη έμφαση στην ανάπτυξη των περιφερειών, στοχεύοντας στη χωρική συγκέντρωση του κρίσιμου μεγέθους γνώσης, δεξιοτήτων, χρηματοδοτικών πόρων και θεσμικών ρυθμίσεων, ώστε να αναδεικνύονται και να αξιοποιούνται τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα των περιοχών ενισχύοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την «επενδυσιμότητά» τους. Σημειώνω εδώ ότι επτά από τις εννέα περιφέρειες της ΕΕ με τον χαμηλότερο δείκτη επενδύσεων το 2015 ήταν ελληνικές.

Για να επιτύχουμε το αναπτυξιακό άλμα, επενδυτικές προτεραιότητες αποτελούν η έξυπνη ανάπτυξη μιας οικονομίας βασιζόμενης στη γνώση και την καινοτομία. Η ανάπτυξη υπηρεσιών πρόσβασης στο ∆ιαδίκτυο υψηλής ταχύτητας (5G) και η άντληση οφελών από µια ψηφιακή ενιαία αγορά για νοικοκυριά και επιχειρήσεις αποτελούν ακόμα μια αναγκαία δράση.

Ο αναπτυξιακός αυτός μετασχηματισμός μπορεί να επιτευχθεί με βελτίωση του πλαισίου και της πρόσβασης στη χρηματοδότηση για την έρευνα και καινοτομία, ώστε να εξασφαλιστεί ότι οι καινοτόμες ιδέες θα μπορέσουν να μετατραπούν σε προϊόντα και υπηρεσίες που θα δημιουργήσουν ανάπτυξη και θέσεις εργασίας.

Επίσης μεγάλη πρόκληση αποτελεί η βιώσιμη ανάπτυξη μέσω προώθησης μιας πιο αποδοτικής χρήσης πόρων, πιο πράσινης και πιο ανταγωνιστικής οικονομίας. Η αποσύνδεση της οικονομικής ανάπτυξης από τη χρήση των πόρων και η στήριξη της μετάβασης σε μια οικονομία χαμηλών εκπομπών άνθρακα, σε συνδυασμό με την αύξηση της χρήσης ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, τον εκσυγχρονισμό του τομέα των μεταφορών και την ενθάρρυνση της ενεργειακής αποδοτικότητας συνιστούν απαραίτητες πολιτικές ενός σύγχρονου κράτους.

Παράλληλα θα πρέπει να εκσυγχρονιστεί η αγορά εργασίας και να παρασχεθούν δυνατότητες στους πολίτες µέσω της διά βίου ανάπτυξης δεξιοτήτων, µε σκοπό την αύξηση της συμμετοχής στην αγορά εργασίας και την καλύτερη αντιστοίχιση προσφοράς και ζήτησης εργασίας, μεταξύ άλλων και µέσω της κινητικότητας του εργατικού δυναμικού. Δηλαδή, μια ανάπτυξη χωρίς αποκλεισμούς, με επίκεντρο µια οικονομία µε υψηλή απασχόληση που θα πετυχαίνει κοινωνική και εδαφική συνοχή.

Οι αναγκαίοι πόροι μπορούν να εξευρεθούν από διαθέσιμα χρηματοδοτικά εργαλεία, όπως η αποτελεσματικότερη αξιοποίηση των συγχρηματοδοτούμενων πόρων (ΕΣΠΑ) που λιμνάζουν, η κατάρτιση του Εθνικού Προγράμματος Ανάπτυξης, τα τραπεζικά προϊόντα από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης, το Ευρωπαϊκό Ταμείο Επενδύσεων, και κεφάλαια κεντρικά διαχειριζόμενων προγραμμάτων από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Η χώρα έχει ανάγκη ένα ρεαλιστικό σχέδιο για να επιστρέψει η ελληνική κοινωνία σε τροχιά ισόρροπης οικονομικής ανάπτυξης και κοινωνικής ευημερίας, στην οποία θα μετέχουν όλοι ανεξαιρέτως οι πολίτες.

Ενα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας, στο επίκεντρο του οποίου βρίσκεται η παραδοχή πως μόνο η κοινωνική οικονομία της αγοράς μπορεί να παράγει πλούτο για όλους, να προσελκύσει επενδύσεις, να δημιουργήσει νέες δουλειές. Και μόνο ένα ισχυρό αλλά και αποτελεσματικό, σύγχρονο κράτος στην υπηρεσία του πολίτη μπορεί να διευκολύνει την όσο το δυνατόν πιο δίκαιη κατανομή αυτού του πλούτου.

Και αυτό γίνεται πράξη με την υλοποίηση μεγάλου εύρους δράσεων που αναβαθμίζουν τις δημόσιες υποδομές, την υγεία και την εκπαίδευση, τις μεταφορές και τις επικοινωνίες, την ενέργεια και το περιβάλλον, εκσυγχρονίζουν τις δημόσιες υπηρεσίες, θέτοντας σε απόλυτη προτεραιότητα τον ψηφιακό μετασχηματισμό της οικονομίας και της κοινωνίας, στηρίζουν αναγκαίες δομές κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης.

Η χώρα μπορεί να αναπτυχθεί στα επόμενα δέκα χρόνια με μέσο ρυθμό 4% και το χρέος της να μειωθεί δραστικά. Τα επόμενα πέντε χρόνια μπορούν να δημιουργηθούν 700.000 νέες θέσεις εργασίας, γεγονός που θα στείλει μήνυμα στους Ελληνες του εξωτερικού ότι μπορούν να γυρίσουν στην πατρίδα τους.

Η αναπτυξιακή στρατηγική της κυβέρνησης αποτελεί πρόταση οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης. Μια πρόταση που απελευθερώνει τον κρυµµένο πλούτο της πατρίδας µας, δίνει ευκαιρίες σε όλους και δεν αφήνει πίσω κανέναν. Μια πρόταση απόλυτα ρεαλιστική που συντείνει δραστικά στην αποκατάσταση του κύρους της χώρας και εδραιώνει τη θέση της Ελλάδας στον πυρήνα της Ευρώπης και την πρώτη γραμμή των εξελίξεων παγκοσμίως. Είναι η ευκαιρία της πατρίδας μας όχι απλά να βρει τη θέση της στην Ευρώπη και τον κόσμο τού αύριο, αλλά να διεκδικήσει και να οριοθετήσει το δικό της πεδίο δράσης με τους δικούς της όρους.

Το ΒΗΜΑ της Πρωτοχρονιάς (Κυριακή 29.12.2019) φιλοξένησε στο ένθετο “Οικονομικός Ταχυδρόμος” το άρθρο του Βασίλη Ψάλτη με τίτλο “Alpha Bank: Αρωγός στην οικονομική ανάπτυξη”.

Το 2019 αποτέλεσε, αδιαμφισβήτητα, έτος καμπής για την ελληνική οικονομία, καθώς διαμορφώθηκε ένα περιβάλλον υψηλής εμπιστοσύνης στις δυνατότητες της χώρας. Η τάση αυτή αποτυπώνεται αφενός στη μεγάλη βελτίωση των εγχώριων δεικτών επιχειρηματικών και καταναλωτικών προσδοκιών και αφετέρου στον θεαματικό περιορισμό του επασφάλιστρου κινδύνου επί των ομολογιακών τίτλων που έχει εκδώσει η Ελληνική Δημοκρατία. Παράλληλα, η δυναμική της οικονομικής μεγέθυνσης της χώρας ενισχύθηκε περαιτέρω, παρά την επιβράδυνση της ευρωπαϊκής οικονομίας και τη συνέχιση της δημοσιονομικής πειθαρχίας.

Η ελληνική οικονομία πραγματοποιεί τα πρώτα ουσιαστικά βήματα εξόδου από την κρίση, μέσα σε ένα περιβάλλον το οποίο θα παραμείνει ασταθές και το 2020. Ο εντεινόμενος εμπορικός προστατευτισμός, η συνεχιζόμενη αδυναμία του κλάδου της μεταποίησης στη Ζώνη του Ευρώ, καθώς και οι γεωπολιτικές εντάσεις στην ευρύτερη περιοχή μας, αποτελούν αστάθμητους παράγοντες, που όμως δεν δείχνουν να ακυρώνουν την ισχυρή δυναμική που υπαγορεύουν οι εγχώριες οικονομικές εξελίξεις.

Η οικονομία μας αναμένεται να διατηρήσει τον υψηλό ρυθμό δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας. Το ποσοστό απασχόλησης αυξήθηκε ήδη κατά το τρέχον έτος στο υψηλότερο επίπεδο των τελευταίων εννέα ετών, ενισχύοντας σημαντικά το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών, το οποίο παράλληλα υποστηρίζεται από τα πρόσφατα ευνοϊκά φορολογικά μέτρα.

Η ιδιωτική κατανάλωση, ωστόσο, αναμένεται να αυξηθεί τα επόμενα έτη με ασθενέστερο ρυθμό σε σχέση με το εισόδημα, καθώς η αποταμίευση θα επανέρχεται σταδιακά στην κανονικότητα, δηλαδή σε θετικό έδαφος, και τα νοικοκυριά θα επιχειρούν να καλύψουν τις πρόσθετες δαπάνες που ανέλαβαν κατά την περίοδο της κρίσης. Συνεπώς, η αναπτυξιακή δυναμική των επομένων ετών αναμένεται να βασισθεί περισσότερο στην επενδυτική δαπάνη από ό,τι στη δημόσια και ιδιωτική κατανάλωση, ενώ καθοριστικής σημασίας είναι και η διατήρηση της υψηλής συμβολής του τουρισμού στο ΑΕΠ.

Επί της ουσίας, όμως, η μεγάλη πρόκληση για τη χώρα, τόσο το 2020 όσο και στο σύνολο της νέας δεκαετίας, αφορά στη δυναμική των επενδύσεων. Η επενδυτική άπνοια της τελευταίας δεκαετίας δημιούργησε σημαντικά προβλήματα αφού αποδυνάμωσε το παραγωγικό κεφάλαιο της ελληνικής οικονομίας. Συνέπεια αυτού ήταν η καθυστέρηση στην ενσωμάτωση των νέων ψηφιακών τεχνολογιών και η συνακόλουθη διατήρηση της παραγωγικότητας της εργασίας σε χαμηλά επίπεδα.

Η αντιμετώπιση του επενδυτικού ελλείμματος της ελληνικής οικονομίας συνιστά εθνική προτεραιότητα και προϋποθέτει την αποφασιστική μετάβαση του λόγου των επενδύσεων προς ΑΕΠ στα προ κρίσης επίπεδα. Πώς θα μπορούσε να επιτευχθεί ένας τέτοιος εθνικός στόχος;

Πρώτον, με την προσέλκυση μεγαλύτερου μεριδίου άμεσων ξένων επενδύσεων. Ηδη, η εντατικοποίηση της μεταρρυθμιστικής προσπάθειας εκ μέρους της κυβέρνησης, σε συνδυασμό με την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων σε ένα ευσταθές πολιτικό περιβάλλον που επιτρέπει το μακρόπνοο επενδυτικό σχεδιασμό, έχει ενισχύσει σημαντικά την εμπιστοσύνη του διεθνούς επενδυτικού κοινού προς τη χώρα μας. Σημαντικό ρόλο αναμένεται να διαδραματίσει, εξάλλου, και η υιοθέτηση από το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης ενός φιλικού προς την ανάπτυξη μείγματος δημοσιονομικής πολιτικής, μέσω της μείωσης των φορολογικών συντελεστών αλλά και του μη μισθολογικού κόστους των επιχειρήσεων.

Παράλληλα, απαιτείται η άρση των γραφειοκρατικών εμποδίων στην υλοποίηση σημαντικών επενδυτικών σχεδίων, καθώς και η εμπέδωση ενός σταθερού επιχειρηματικού περιβάλλοντος με ταχεία επίλυση διενέξεων και ευκολία έναρξης δραστηριότητας.

Δεύτερον, με την ενεργό υποστήριξη από τα εγχώρια χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της ελληνικής επιχειρηματικότητας, η οποία με τη σειρά της καλείται να προσαρμοσθεί στις νέες απαιτήσεις, να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις που διαγράφονται και, ασφαλώς, να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες που δημιουργούνται.

Η Alpha Bank θα είναι αρωγός σε μια τέτοια εθνική προσπάθεια. Με εφαλτήριο τη μεγάλης κλίμακας εξυγίανση του ισολογισμού της, μέσω του προγράμματος Galaxy, η τράπεζα αφήνει πίσω της την κρίση και επιστρέφει στον θεμελιώδη ρόλο ενός τραπεζικού ιδρύματος: την έμπρακτη υποστήριξη των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων.

Το νέο Στρατηγικό μας Σχέδιο στηρίζει τις ελληνικές εξαγωγικές επιχειρήσεις ούτως ώστε να αντεπεξέλθουν στον στίβο του διεθνούς ανταγωνισμού, αλλά και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τη ραχοκοκαλιά, όπως συχνά λέμε, της ελληνικής οικονομίας, στην προσπάθειά τους να καινοτομήσουν και να ενσωματώσουν τις νέες τεχνολογίες της ψηφιακής εποχής. Γνώμονάς μας είναι, επίσης, η βιώσιμη ανάπτυξη και, βεβαίως, η χρηματοδότηση επενδύσεων με ισχυρό πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα, τόσο οικονομικά όσο και κοινωνικά. Στο πλαίσιο αυτό, η τράπεζα υποστηρίζει χρηματοδοτικά την επιχειρηματικότητα και την καινοτομία στους κλάδους των υποδομών, της ενέργειας, του περιβάλλοντος και της τεχνολογίας, βοηθώντας στη συμπίεση του κόστους παραγωγής των ελληνικών επιχειρήσεων, αλλά και στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας υψηλής γνώσης και εξειδίκευσης.

Τρίτον, με την πλήρη υλοποίηση του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων, το οποίο συχνά στα χρόνια των προγραμμάτων προσαρμογής συμπιεζόταν με σκοπό να επιτευχθεί – ή και να ξεπεραστεί – ο στόχος για το πρωτογενές πλεόνασμα. Αλλωστε, ο πολλαπλασιαστής των δημοσίων επενδύσεων για την οικονομική μεγέθυνση είναι υψηλότερος από κάθε άλλο είδος δαπάνης, ενώ ταυτόχρονα ενισχύει τις δημόσιες υποδομές που υποχώρησαν κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης και περιορίζει το κόστος παραγωγής των ελληνικών επιχειρήσεων, ενισχύοντας την ανταγωνιστικότητά τους.

Πέραν των οικονομικών στόχων και μεγεθών, η αυγή της νέας δεκαετίας οφείλει να σηματοδοτήσει και την αλλαγή υποδείγματος στο κοινωνικό γίγνεσθαι της Ελλάδας. Σοφότεροι από την κρίση, οφείλουμε να εξασφαλίσουμε ευκαιρίες απασχόλησης και, βεβαίως, συνθήκες διαφάνειας και αξιοκρατίας. Μόνον έτσι θα κινητοποιήσουμε το σύνολο των Ελλήνων, εντός και εκτός συνόρων, στον εθνικό στόχο να απαλλαγούμε από τα βάρη που μας κληροδότησε η κρίση και να επιστρέψουμε, ως χώρα, σε τροχιά ανάπτυξης και ευημερίας.

Το ΒΗΜΑ της Πρωτοχρονιάς (Κυριακή 29.12.2019) φιλοξένησε το άρθρο του Τάσου Γιαννίτση με τίτλο “Η Ελλάδα μετά την κρίση”.

Η δεκαετία πίσω μας κατέληξε να πλήξει με βίαιο τρόπο άτομα, εμπεδωμένες ισορροπίες, αντιλήψεις και ιδεολογήματα και να διασπάσει την κοινωνία και υποσύνολά της. Σήμερα βρισκόμαστε σε μια φάση σταθεροποίησης και ελαφριάς ανάκαμψης που σκιάζεται από τις προκλητικές διεκδικήσεις μιας Τουρκίας που αγωνίζεται σπασμωδικά να ανατρέψει θεσμούς και κανόνες του Διεθνούς Δικαίου.

Τα όσα βλέπουμε στο πεδίο αυτό δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Πρέπει να δούμε αν έχουμε και εμείς μερίδιο για το πώς βρεθήκαμε στη θέση αυτή και τι πήγε λάθος. Πάντως, για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια διαγράφεται μια θετική προοπτική στην οικονομία, αν και πολλοί καταλαβαίνουν ότι η διαδρομή είναι μεγάλη και αβέβαιη.

Δείτε το άρθρο…

Ένα άρθρο του Σπύρου Αρταβάνη-Τσάκωνα φιλοξένησε η εφημερίδα “Καθημερινή” με τίτλο “Η γραφειοκρατία πνίγει την έρευνα”. Δείτε το άρθρο…

Ο Κώστας Παπαηλιού εντόπισε ένα δημοσίευμα του Πάσχου Μαδραβέλη στην εφημερίδα “Καθημερινή”, που αναφέρεται και στην δωρεά του Πάνου Λασκαρίδη:

Αποφασισμένος να μην τσιγκουνευτεί τα λεφτά μας, δηλώνει ο υπουργός Εθνικής Αμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος, ο οποίος με τη βοήθεια των Τούρκων και των προκλήσεών τους ανακοινώνει και ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα. Ακούμε για μη επανδρωμένα αεροσκάφη (drones), για φρεγάτες, αναβάθμιση των Mirage και F-16 κ.λπ. …

…Να σημειώσουμε ότι ο κ. Λασκαρίδης δεν τσιγκουνεύεται τα λεφτά –τα δικά του λεφτά– για την εθνική μας άμυνα. Η τελευταία δωρεά της οικογένειάς του προς το Πολεμικό Ναυτικό ήταν ένα πλήρως εξοπλισμένο σκάφος έρευνας και διάσωσης.

Δείτε το δημοσίευμα…

Ο Στέφαν Μίτμαν ήταν προσκεκλημένος της Αλεξίας Κουλούρη στην εκπομπή “Βουλής Βήμα” στο Κανάλι της Βουλής, που μεταδόθηκε τα μεσάνυχτα της 21ης προς 22α Νοεμβρίου και είχε τίτλο “Τι Σηματοδοτεί η Πτώση του Τείχους του Βερολίνου, 30 Χρόνια Μετά, Μνήμες και Μηνύματα”. Η εκπομπή ξεκίνησε με μία συνέντευξη του Γερμανού Πρέσβη Δρ Ερνστ Ράιχελ , ενώ καλεσμένοι ήσαν επίσης: ο Ναπολέων Μαραβέγιας, καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και ο Κώστας Υφαντής, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Der TV-Kanal des Griechischen Parlaments brachte am 21.11 um Mitternacht eine Sendung über die 30 Jahre vom Fall der Berliner Mauer.Die einstündige Sendung beginnt mit einem Interview des Deutschen Botschafters.Stefan Mittmann war eingeladen um mit persönlichen Erinnerungen und Einschätzungen beizutragen.Die Sendung wird nochmal am Sonntag um 15:00 ausgestrahlt, ist aber auch bequem im internet zu sehen.

Δείτε την εκπομπή / hier ist der Link dazu…

Σε τρεις άξονες στάθηκε η συνέντευξη της Ντόρας Μπακογιάννη στην εκπομπή “Σήμερα” με τον Δημήτρη Οικονομου και την Μαρία Αναστασοπούλου στις 20 Νοεμβρίου.

Πρώτος άξονας το προσφυγικό, όπου ακούστηκαν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες απόψεις από μια έμπειρη διαπραγματεύτρια αντίστοιχων καταστάσεων, για το πως η Ευρώπη θα πρέπει με αυτοπεποίθηση αλλά και ψυχραιμία να συζητήσει το θέμα στη συνεύρεση των Ευρωπαίων ηγετών με τον πλανητάρχη, τονίζοντας παράλληλα ότι η Ελλάδα πρέπει να υπερασπιστεί, όπως και το πράττει, έννοιες σαν την “ανθρωπιά” και τη “λεβεντιά” μέσα από τις δύσκολες συνθήκες, που κατ’ ανάγκη θέτει το προσφυγικό.Πρότεινε μάλιστα μεταξύ άλλων, ως λύση αντιμετώπισης, να χρησιμοποιηθούν πρόσφυγες ως “εργάτες γης” αποκτώντας τα προνόμια της σχετικής νομοθεσίας (στέγη και ασφάλιση) συμβάλλοντας στην αποσυμφόρηση των κέντρων που τους φιλοξενούν,

Δεύτερος άξονας της συζήτησης ήταν η ασφάλεια απέναντι στο αστυνομικό κράτος, όπου καταδίκασε οποιαδήποτε βάναυση συμπεριφορά απ’ όπου και αν αυτή προέρχεται αλλά τάχθηκε υπέρ της ασφάλειας που αποτελεί προϋπόθεση α. της ελευθερίας του ατόμου, β. της ανάπτυξης των ελεύθερων ιδεών μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους αλλά και γ. των ειρηνικών διαδηλώσεων όπως η τελευταία του Πολυτεχνείου.

Στον τρίτο άξονα αναπτύχθηκαν ζητήματα πολιτικών μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης σε μια προσπάθεια εξεύρεσης κοινών τόπων.

Δείτε την συνέντευξη…

Ένα άρθρο του Σωτήρη Τσόγκα, Καθηγητή Υποκριτικής & Αγωγής Λόγου με τίτλο“Η Κάθαρση”εντοπίσαμε στο blog του συμμαθητή μας.

Το βασικό εργαλείο της Αρχαίας Ελληνικής Τραγωδίας είναι η κάθαρσις. Όχι, βέβαια, με την ηθική του όρου έννοια, όπως ονειρευόταν ο Πλάτων, εισήγαγαν οι νεοπλατωνιστές και επέβαλε ο εβραιοχριστιανισμός, αλλά με την δραματική, την συν-παθητική, την αληθινή, την παρασιωπημένη, που είναι έννοια ΨΥΧΟ-ΣΩΜΑΤΙΚΗ και προϋποθέτει έναν ΠΑΝΑΙΣΘΗΤΗΡΙΑΚΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΜΟ.

Ο Πλάτων δεν πρόφτασε να επηρεάσει την Δραματουργία του 5ου αι. π.Χ. Ευτυχώς! (Γεννήθηκε το 427 π.Χ.) Φρόντισε όμως να αποκλείσει από την ιδανική του Πολιτεία, τόσο την Τραγωδία, για την ηθική διαφθορά, που προβάλλει και τα βίαια πάθη που διεγείρει, όσο και την Κωμωδία, γιατί καλλιεργεί το …ένστιχτο του γελωτοποιού στους θεατές. Στην «Πολιτεία» του, αναφέρει, πως όταν βλέπουμε και ακούμε έναν τραγικό ήρωα να εκφωνεί έναν τεράστιο μονόλογο, οδυρόμενος και χτυπώντας το στήθος του, μας ευχαριστεί και τον παινεύουμε, όταν όμως συμβαίνει σ’ εμάς κάποια συμφορά, το φιλότιμο μας υπαγορεύει να μείνουμε ήρεμοι και γενναίοι, γιατί η συμπεριφορά που χειροκροτήσαμε στο θέατρο ταιριάζει μόνο σε γυναικούλες…!!

Η κάθαρση δεν είναι ηθική έννοια, αλλά ούτε και διανοητική. Δεν υποβάλλει ηθικές συμπεριφορές, αλλά ούτε και μεταδίδει «συνταγές» βιοθεωρίας, δεν διδάσκει, συγκινεί!

Η κάθαρση δεν είναι ηθική διδασκαλία και διαδικασία, όπως ήθελε να προβάλλει το εκπαιδευτικό σύστημα, μέσω της λογοκριμένης «Αντιγόνης» (βλ. άνω), της μόνης τραγωδίας που κατάφερε να εντάξει στο πλαίσιο της… ελληνο-χριστιανικής αγωγής.

Η κάθαρση δεν είναι γνώση, δεν είναι ετοιμοπαράδοτη ηθικής τάξεως πληροφορία προς αποστήθιση, όπως διετυμπάνιζαν επί δεκαετίες οι πνευματοκτόνοι «φωστήρες» του συστήματος Εξαρχόπουλου.

Αυτές ήταν οι ελληνο-χριστιανικές απόψεις, που έβαλαν την ταφόπλακα στην αρχαία ελληνική τραγωδία και την απομάκρυναν από τον σύγχρονο Έλληνα, σαν κάτι το μουσειακό, το αποστειρωμένο, σαν προγονόπληκτο εξάμβλωμα ηθικών κηρυγμάτων και αποστεωμένου εθνικού μεγαλείου.

«…δι’ ελέου* και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν…»

Αυτή η ελλειπτική και μετέωρη ρήση, που βρίσκεται στην «Ποιητική» του Αριστοτέλους, μαθητή του πολέμιου της τραγωδίας Πλάτωνα, έχει προκαλέσει δια μέσου των αιώνων, την συγγραφή εκατοντάδων χιλιάδων σελίδων με ερμηνευτικά και αναλυτικά σχόλια. Σημειωτέον, ότι η «Ποιητική» του Αριστοτέλους γράφτηκε στα 335 π.Χ. περίπου, όταν είχε ήδη πέσει βαριά η σκιά των πλατωνικών θεωριών πάνω στο αρχαιοελληνικό Δράμα, όταν η αττική τραγωδία βρισκόταν ήδη σε παρακμή, ώστε να μη μπορεί να εμπιστευτεί κανείς απόλυτα τις κρίσεις και τις απόψεις του Αριστοτέλη, ο οποίος γεννημένος στα 385 π.Χ. δεν είχε προλάβει την χρυσή εποχή της Τραγωδίας, ούτε τους τρεις μεγάλους Τραγικούς εν ζωή και εν δράσει.

Αλλά εδώ δεν θα λύσουμε το αίνιγμα της αριστοτέλειας καθάρσεως.

και με την ευκαιρία δείτε τα ενδιαφέροντα κείμενα του Σωτήρη Τσόγκα…

Με αφορμή τα 30 χρόνια από την πτώση του Τείχους ο Stefan Mittmann δημοσίευσε ένα άρθρο του στο liberal.gr για τους αυτόματους μηχανισμούς, που πυροβολούσαν και σκότωναν όποιον προσπαθούσεσει να περάσει τον φράχτη.Δείτε το άρθρο…

Άφωνοι μείναμε με το “happening”, όπως το αποκαλέσανε ορισμένοι, κατά την διάρκεια της μαθητικής παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου (2019). Μέρες που΄ναι, ας μας επιτρέψετε μία αναφορά. Είναι βλέπετε και αυτή η σύμπτωση της γέννησης του Οδυσσέα Ελύτη, που ήρθε στη ζωή μία μέρα σαν αυτές, πριν από ένα αιώνα και βάλε, στις 2 Νοεμβρίου 1911, και έγραφε στο “Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας”:

…Ύστερα λιώσαν χιόνι να ξεπλύνουν

Tο κορμί του, σιωπηλό ναυάγιο της αυγής

Kαι το στόμα του, μικρό πουλί ακελάηδιστο

Kαι τα χέρια του, ανοιχτές πλατείες της ερημίας

Βρόντηξαν τα βουνά της Αλβανίας

Δεν έκλαψαν

Γιατί να κλάψουν

Ήταν γενναίο παιδί!

Dora Bakogianni über das Geschehen in Diawata…

Με αφορμή το μπάρμπεκιου, που διοργανώθηκε στα Διαβατά έξω από το hot spot των μεταναστών και όλη η συζήτηση που ακολούθησε, προκάλεσε μία δήλωση της Ντόρας Μπακογιάννη στον Alpha στην εκπομπή “Εκτός Γραμμής”, η οποία διαφώνησε με την στάση των βουλευτών της ΝΔ, εκτιμώντας πως δεν κατάλαβαν για τι ακριβώς μιλούσαν:

«Κάποιοι δικοί μας νέοι βουλευτές δεν κατάλαβαν γιατί μιλούσαν. Το θέμα κομματικοποιήθηκε. Εγώ δεν πιστεύω ότι υπάρχει βουλευτής της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη που θα υποστηρίξει ότι η έλλειψη ανθρωπιάς και στήριξης του αδυνάμου μπορεί να είναι πολιτική θέση».

«Ο Σίλερ έχει πει, “Ενάντια στη βλακεία και οι Θεοί πολεμούν αδίκως”. Μια ανύπαρκτη οργάνωση δημιουργεί ένα μείζον θέμα. Η ανθρωπιά, η λεβεντιά, η αλληλεγγύη και ο σεβασμός στον αδύναμο δεν νομοθετούνται. Ή το μαθαίνεις στα πρώτα έξι χρόνια της ζωής σου ή δεν το μαθαίνεις ποτέ».

Δείτε το σχετικό video…

Ορεινές Συμφωνίες γιατί, τα βουνά αντιλαλούν, γιατί σαν φτάσεις τις κορφές ανακαλύπτεις την αρμονία, γιατί τούτο το ντοκιμαντέρ ταίριαξε γνωστά και άγνωστα κομμάτια της ζωής ενός σημαντικού πολιτικού στη νεώτερη ιστορία της Ελλάδος, ενός πολιτικού με κυρίαρχο χαρκτηριστικό την έννοια της πρωτοπορίας.

Την εβδομάδα που πέρασε, παρουσιάστηκε η ταινία για τον Κώστα Μητσοτάκη, τον πολιτικό, τον οικογενειάρχη, τον λάτρη των ψηλών βουνών, τον άνθρωπο που έθεσε τα θεμέλια για την οικονομία μιας πράσινης ανάπτυξης, πρωτού στη μικρή μας πατρίδα ασχοληθούμε στ’ αλήθεια με τα θέματα αυτά. Σκηνοθεσία της ταινίας έκανε ο Βαγγέλης Ευθυμίου αλλά όπως ειπώθηκε στην πρώτη προβολή, όλη η οικογένεια είχε σημαντική συμβολή με μεγαλύτερη αυτήν της συμμαθήτριάς μας Αλεξάνδρας.

Είχε πολύ ενδιαφέρον πως κάθε ένα μέλος της οικογένειας του αήμνειστου πολιτικού είχε και μια άλλη εικόνα γι’ αυτόν και όλες αυτές οι εικόνες συμπλήρωνε η μία την άλλη σαν συμφωνικά μέτρα που κατέληγαν εκεί ψηλά στα Λευκά ‘Ορη. Μάταια ζητήσαν οι βοσκοί της περιοχής του τόπου του, να χαράξει το δρόμο λίγο παραπέρα να μην ταλαιπωρούνται κουβαλώντας τα ζώα μέσα από τις κακοτράχαλες πλαγιές. “Τούτο μη μου το ζητάς” είπε ο Μητσοτάκης, “γιατί τότε θα γίνουν τα βουλά χαρτί και νάϋλον”. Ο Μητσωτός, λάτρευε τη γή , την οικογένεια, την πολιτική και έβλεπε τα δεδομένα αλλά κυρίως τα μελλούμενα.

Σύντροφος καλός της Μαρίκας, που τον λάτρευε και τον στήριζε στα πάντα κρατώντας την οικογένεια ενωμένη σε δύσκολους καιρούς μετανάστευσης, αγαπημένος αδελφός της Αρτεμισίας, που τον περίμενε στην κατοχή να γυρίσει κάθε νύχτα σπίτι όταν έφευγε με τ’ όπλο του.

Η Ντόρα απολάμβανε μαζί του την πρωτιά και την πολιτική, η Κατερίνα τους πολλούς μικρούς και μεγάλους βαθμούς ελευθερίας που της χάριζε, η Αλεξάνδρα την αγάπη του για τη φύση και ο Κυριάκος, ο πρωθυπουργός, τον μελετούσε και γεφύρωνε τα χρόνια που δεν ήσαν κοντά του κι ήταν αυτός τελικά, που έμελε να ηγηθεί του κόμματος της ΝΔ πριν την «αναχώρηση» του του πατέρα του και να γίνει πρωθυπουργός με μια σκέψη τόσο για τον Κωστή Μητσοτάκη όσο και για τη μητέρα του τη Μαρίκα τη μέρα της ορκομωσίας του.

Κι αν αυτά κατέγραφε η οικογένεια στην ταινία, οι πολιτικοί από τα άλλα στρατόπεδα, ο Μίμης Ανδρουλάκης, ο Στέργιος Πιτσιόρλας, ο Μανώλης Γλέζος περιέγραφαν το Μητσοτάκη ως έναν άνθρωπο, που ήξερε να συνθέτει και όχι να χωρίζει. Οσο για τους πολιτικούς του συνοδοιπόρους, όπως ο Θοδωρής Σκυλακάκης, προσέφεραν σημαντικές μαρτυρίες στην ταινία, για το πως ο Μητσοτάκης κερδισε τις εκλογές, το έργο του αλλά και πως έχασε τις επόμενες.

Αν κάτι πάντως αναζητά κανείς στην ταινία, πέρα από κομμάτια ιστορίας που άλλοι τα έζησαν και άλλοι όχι, είναι πως η αγάπη για τη φύση του Κώστα Μητσοτάκη δεν ήταν μόνον ένα αγνό συναίσθημα το οποίο εκπαίδευε και καλλιεργούσε επισκεπτόμενος τα ψηλά βουνά της ιδαίτερης πατρίδας του. Ηταν μια εμπεδωμένη παρακαταθήκη που άφησε στη χώρα λύνοντας το θέμα της λυψειδρίας, δημιουργώντας έργα υποδομής, αλλά και σε συνεργασία με διεθνή φόρα, οδηγώντας την Ελλάδα σε ένα καινούριο μοντέλο ανάπτυξης.

Η ταινία καταγράφει πολλές άγνωστες, στο ευρύ κοινό, λεπτομέρειες για τη ζωή και το έργο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη συγκεντρώνοντας στη δεξαμενή της πολλές ιδιαίτερες σταγόνες μνήμης και ιστορίας. Αξίζει να τη δει κανείς, ενώ τα έσοδά της υπηρετούν τη μνήμη του, το πάθος του για τη φύση και έτσι θαδιατεθούν για την προστασία και αναγέννηση της Αμπελιτσιάς, ενδημικού δένδρου των Λευκών Ορέων.

Δείτε το δημοσίευμα της εφημερίδας “Η Καθημερινή”…

Δείτε το δημοσίευμα της εφημερίδας “Το Βήμα”…

Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του Ιδρύματος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης…

Πριν από 30 χρόνια, το πρωί της Τρίτης 26ης Σεπτεμβρίου 1989 στην είσοδο της πολυκατοικίας της οδού Ομήρου 35 στην Αθήνα, όπου στεγαζόταν το γραφείο του δολοφονήθηκε ο Παύλος Μπακογιάννης, σύζυγος της Ντόρας και πατέρας του Κώστα και της Αλεξίας. Η Ντόρα Μπακογιάννη με ανάρτησή της στο facebook αναφέρει:

«Πέρασαν 30 χρόνια! Δεν πιστεύω ότι πέρασαν 30 χρόνια από τη στιγμή που χτυπούσαν 3 τηλέφωνα και το κουδούνι της πόρτας μαζί…

Σ΄αυτά τα 30 χρόνια είδα πολλά! Ανθρώπους που σε πίστεψαν, να κλαίνε και να σε θυμούνται.

Συναγωνιστές στη μάχη κατά της δικτατορίας, να καταθέτουν τις δικές τους μαρτυρίες.

Ευρυτάνες συμφιλιωμένους μετά τον εμφύλιο και τα χρόνια του διχασμού.

Είδα να χάνονται μάχες κατά της τρομοκρατίας, αλλά και να κερδίζονται.

Είδα το δολοφόνο σου να βγαίνει από τη φυλακή, τον είδα να περπατάει στα πεζοδρόμια υπερήφανος, εκεί όπου σας σκότωσε.

Δεν είδα πολλές διαδηλώσεις ενάντια στην τρομοκρατία.

Ακόμα και μετά τη δολοφονία των παιδιών στην Marfin βρεθήκαμε πολύ λίγοι άνθρωποι.

Σ’ αυτά τα 30 χρόνια έκανα ό,τι μπορούσα για να τιμήσω τη μνήμη σου, πάνω απ΄όλα, τις αρχές και τις αξίες σου. Κάποιες φορές με επιτυχία, κάποιες άλλες όχι.

Ένα πράγμα όμως είναι σίγουρο! Τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου μεγάλωσαν να αγαπούν και όχι να μισούν. Αυτό από μόνο του αξίζει πολλά.

Μερικές φορές είναι πολύ δύσκολο, όμως θα συνεχίσουμε Παύλο μου».

Ο Γιάννης Ρόκας, απόφοιτος του 1963, αρθρογραφεί τακτικά στην εφημερίδα “Καθημερινή”:

Βλέποντας τη σειρά αστυνόμων στη νησίδα της Λ. Κηφισίας από τα βόρεια μέχρι το κέντρο της Αθήνας, που διευκολύνουν τη διέλευση κάποιου μηχανοκίνητου επισήμου, αναρωτιέμαι πόσο λιγότερους νεκρούς ή μόνιμα ανάπηρους θα είχαμε, εάν οι μισοί από αυτούς αστυνόμευαν ουσιαστικά τους οδηγούς, ώστε να εφαρμόζουν τον ΚΟΚ. Αναρωτιέμαι πόσο λιγότεροι νεκροί ή μόνιμα ανάπηροι θα υπήρχαν, αν γίνονταν εντατικοί έλεγχοι της χρήσης αλκοόλ κατά την οδήγηση, που αποτελεί την αιτία του 1/3 των θανάτων σε τροχαία. Αλήθεια, πόσο αίμα πια πρέπει να χυθεί, ώστε να συνειδητοποιήσουμε, πρωτίστως οι πολιτικοί και οι έχοντες εξουσία και αρμοδιότητα, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη προτεραιότητα από τη διαφύλαξη της ανθρώπινης ζωής και σωματικής ακεραιότητας;

Δείτε το άρθρο…