Ο Peter Limbourg, Γενικός Διευθυντής της Deutsche Welle και απόφοιτός μας της δεκαετίας του 1970, έδωσε στον Δημήτρη Γαλάνη στην εφημερίδα ΒΗΜΑ μία συνέντευξη με θέμα “Η σοβαρή δημοσιογραφία απάντηση στα fake news“. Υπενθυμίζουμε ότι ο κ. Limbourg ήταν κεντρικός ομιλητής στην εκδήλωση “Οι Ευρωεκλογές και το φάσμα του λαϊκισμού”, που έγινε στις 3 Μαΐου στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Η σοβαρή δημοσιογραφία απάντηση στα fake news

Ο γενικός διευθυντής της Deutsche Welle μιλάει για τα fake news, τον ευρωσκεπτικισμό και για την άνοδο του λαϊκισμού εν όψει ευρωεκλογών

Γαλάνης Δημήτρης

| 12.05.2019 – 06:00

Ο κ.Πέτερ Λίμπουργκ, γενικός διευθυντής της Deutsche Welle, βρέθηκε πρόσφατα στη χώρα μας και επέδωσε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ.Προκόπη Παυλόπουλοένα νέο CD με τίτλο «Από το αρχείο του Αλέξανδρου Σχινά – Η Deutsche Welle στη δικτατορία», που περιέχει ιστορικές εγγραφές σχολίων της DW, όπως μεταδόθηκαν στα βραχέα την περίοδο 1967-1974. Στη συνέχεια πήρε μέρος σε ανοιχτή συζήτηση με θέμα «Οι ευρωεκλογές και το φάσμα του λαϊκισμού». Να σημειωθεί ότι η ιστορία της οικογένειάς του είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την Ελλάδα. Ο πατέρας του διετέλεσε πρέσβης της Δυτικής Γερμανίας στην Αθήνα τον καιρό της δικτατορίας μέχρις ότου κηρύχθηκε από τους συνταγματάρχες persona non grata, επειδή είχε συμβάλει στη διαφυγή του Γεώργιου-Αλέξανδρου Μαγκάκη στη Γερμανία. Επίσης ο κ. Λίμπουργκ το 2015 τιμήθηκε από την Ελληνική Δημοκρατία με τον Ταξιάρχη του Φοίνικος. Τον συναντήσαμε μετά τη συζήτηση και μιλήσαμε μαζί του μεταξύ άλλων για τα fake news, τους κολοσσούς του Διαδικτύου και τις επιπτώσεις που έχουν στους δημοσιογραφικούς οργανισμούς, καθώς επίσης για την έξαρση του λαϊκισμού.

Ζούμε στην εποχή της παραπληροφόρησης και των fake news. Με ποιον τρόπο οι σοβαροί δημοσιογραφικοί οργανισμοί μπορούν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά αυτό το φαινόμενο;

«Δεν πιστεύω ότι υπάρχει μια μαγική λύση για να αντιμετωπίσει κανείς αυτή την κατάσταση. Το φαινόμενο αυτό υπάρχει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Απλώς σήμερα με το Διαδίκτυο είναι πιο εύκολο οι ψευδείς ειδήσεις να μεταδοθούν και να εξαπλωθούν πιο γρήγορα. Πιστεύω ότι αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι σοβαρή δημοσιογραφία, βασισμένη στα γεγονότα. Επίσης να δώσουμε μια άλλη πτυχή στα γεγονότα. Και αυτό είναι που κάνουμε στην DW εδώ και περισσότερα από 65 χρόνια. Οι δημοσιογράφοι θα πρέπει να εξηγήσουν στους πολίτες ότι δεν πρέπει να δίνουν προσοχή μόνο σε αυτά που διαβάζουν και βλέπουν στο Διαδίκτυο, αλλά θα πρέπει να αναρωτιούνται ποιος είναι αυτός που λέει κάτι και γιατί. Η σοβαρή δημοσιογραφία μπορεί να βοηθήσει τους πολίτες να ξεχωρίσουν την αλήθεια από το ψέμα».

Το τελευταίο διάστημα ένα ρεπορτάζ στην DW αναφερόταν σε φερόμενη καταπίεση μιας φερόμενης μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα και προκάλεσε έντονες αντιδράσεις. Θεωρείτε ότι ανάλογα ρεπορτάζ ενισχύουν την εμπιστοσύνη των Ελλήνων στην DW;

«Δυστυχώς δεν γνωρίζω για το συγκεκριμένο ρεπορτάζ, γι’ αυτό και δεν μπορώ να το σχολιάσω. Επίσης δεν γνωρίζω για τις αντιδράσεις. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι η διαφορά ανάμεσα στην DW και στα fake news είναι ότι αν δημοσιεύσουμε κάτι λάθος, γεγονός που δεν αποκλείεται, θα δημοσιεύαμε και μια διάψευση. Ωστόσο δεν μπορώ να σας πω κάτι περισσότερο για το συγκεκριμένο ρεπορτάζ».

Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη σοβαρή δημοσιογραφία από τις ιντερνετικές πλατφόρμες όπως η Google και το Facebook;

«Το μονοπώλιο που απολαμβάνουν αυτές οι πλατφόρμες στα διαφημιστικά έσοδα. Το 90% των διαφημιστικών εσόδων στο Διαδίκτυο καταλήγει σε αυτές τις πλατφόρμες. Αυτό δυσκολεύει πολύ τα μέσα ενημέρωσης, καθώς τους στερεί ζωτικές πηγές εσόδων. Θα έπρεπε να υπάρξει μια πιο δίκαιη κατανομή των εσόδων. Γιατί όταν η δημοσιογραφία δεν μπορεί να επιβιώσει οικονομικά, θα πεθάνει και θα έχουμε μόνο δημόσια μέσα ενημέρωσης. Ωστόσο είναι πολύ σημαντικό να έχουμε και ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης».

Ολοι συμφωνούν ότι ο λαϊκισμός είναι ένα τέρας χωρίς ευκρινές πρόσωπο, γεγονός που τον κάνει επικίνδυνο. Με ποιον τρόπο τα μέσα ενημέρωσης θα μπορούσαν να αποκαλύψουν το πραγματικό πρόσωπο του λαϊκισμού;

«Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει ξεκάθαρος ορισμός του λαϊκισμού. Το ερώτημα είναι: Υπάρχει καλός και κακός λαϊκισμός; Ανάμεσα στα δύο είναι δύσκολο να βρεις τη διαχωριστική γραμμή. Ο λαϊκισμός είναι ένα εργαλείο που χρησιμοποιούν οι πολιτικοί εδώ και χρόνια. Επίσης τα μέσα ενημέρωσης έχουν την τάση να χρησιμοποιούν λαϊκιστικά συνθήματα ή να εξυπηρετούν μια λαϊκιστική ατζέντα. Πιστεύω ότι οι επικίνδυνοι λαϊκιστές αγνοούν τα γεγονότα, βλέπουν μόνο τις ανάγκες τους και βασίζονται μόνο στα συναισθήματα. Αυτές οι τρεις παράμετροι δημιουργούν την εικόνα αυτού που λέμε επικίνδυνο λαϊκισμό».

Κατά τη διάρκεια της συζήτησης είπατε ότι ο Πούτιν προσπαθεί να καταστρέψει την Ευρώπη. Αναφερθήκατε σε μια «φάρμα» με ιντερνετικά τρολ στην Αγία Πετρούπολη που προσπαθούν να διασπείρουν ψευδείς ειδήσεις και παραπληροφόρηση. Είστε πεπεισμένος ότι αυτή η «φάρμα» έχει σχέση με τη ρωσική κυβέρνηση;

«Υπήρξαν άνθρωποι που είχαν εργαστεί εκεί, οι οποίοι στη συνέχεια έδωσαν συνεντεύξεις και ανέφεραν τι ακριβώς συνέβαινε. Εχουν υπάρξει πολλά δημοσιεύματα για το συγκεκριμένο θέμα. Δεν πιστεύω ότι ο Πούτιν προσπαθεί να καταστρέψει την Ευρώπη, απλώς θέλει να μειώσει όσο μπορεί τη δύναμη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, γεγονός που σημαίνει ότι είναι πιο εύκολο για εκείνον να συναλλάσσεται ξεχωριστά με τα κράτη-μέλη γιατί σε αυτή την περίπτωση έχει το πάνω χέρι. Αν ακούσετε δηλώσεις ρώσων πολιτικών, θα καταλάβετε τι άποψη έχουν πάνω σε αυτό το ζήτημα».

Επί δυόμισι χρόνια τα αμερικανικά Μέσα προσπάθησαν να πείσουν τους Αμερικανούς ότι υπήρξε συνεργασία μεταξύ Τραμπ και Πούτιν στις εκλογές του 2016. Το πόρισμα της έκθεσης Μάλερ είναι ότι δεν υπήρξε συνεργασία.

«Ναι, δεν υπήρξε συνεργασία που να μπορούσε να αποδειχθεί. Τα αμερικανικά ΜΜΕ έδωσαν τεράστια διάσταση στο θέμα και επικεντρώθηκαν πάρα πολύ στην έρευνα του Μάλερ. Ωστόσο υπάρχουν τόσο πολλά άλλα θέματα για τα οποία θα μπορούσες να ασκήσεις κριτική στην κυβέρνηση Τραμπ».

Θεωρείτε ότι η διαχείριση της ελληνικής κρίσης από την ΕΕ είχε επίπτωση στην άνοδο του ευρωσκεπτικισμού;

«Ο ευρωσκεπτικισμός από μόνος του δεν είναι αυτόματα λαϊκισμός. Το ζήτημα είναι όταν πολλοί προσπαθούν να παρουσιάσουν την Ευρώπη σαν μια σκοτεινή δύναμη. Θα έλεγα ότι όσα συνέβησαν ανάμεσα στην Ευρώπη και στην Ελλάδα είναι μια περίπλοκη ιστορία που δεν έχει εύκολες απαντήσεις. Δεν είναι σωστό να λέμε ότι η Ευρώπη τα έκανε όλα λάθος και δεν είναι σωστό να λέμε ότι η Ελλάδα τα έκανε όλα σωστά. Νομίζω ότι θα πρέπει κανείς να το αναλύσει και να δει τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων. Στο τέλος η ΕΕ θα μπορούσε να πει ότι βοηθήσαμε την Ελλάδα να βγει από το χάος, ενώ άλλοι θα έλεγαν ότι οι Ελληνες αναγκάστηκαν να δεχθούν πράγματα που δεν μπορούσαν να αντέξουν. Δεν υπάρχουν εύκολα συμπεράσματα στην κατάσταση».

Πιστεύετε πραγματικά ότι η Ευρώπη βοήθησε την Ελλάδα να βγει από χάος, όταν το εξωτερικό χρέος της χώρας έχει πολλαπλασιαστεί στα χρόνια της κρίσης;

«Δεν κρίνω αυτές τις συγκεκριμένες πολιτικές, δεν είναι ο ρόλος μου. Τουλάχιστον οι πολιτικοί σας λένε ότι η Ελλάδα είναι σε καλύτερη κατάσταση σήμερα. Επίσης διατέθηκαν μεγάλα κονδύλια για να σταθεροποιήσουν την κατάσταση στην Ελλάδα. Αν αυτό θα βοηθήσει στο τέλος, δεν το γνωρίζουμε».

WikiLeaks και προστασία των πηγών

Θεωρείτε ότι η WikiLeaks είναι ένας πραγματικός δημοσιογραφικός οργανισμός;

«Αμφιβάλλω γι’ αυτό. Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε δημοσιογραφικό οργανισμό».

Δεν δημοσίευσαν κάτι που ήταν ψευδές και πολλά από αυτά που δημοσίευσαν δημοσιεύτηκαν ταυτόχρονα σε πολλούς σοβαρούς δημοσιογραφικούς οργανισμούς. Ανησυχείτε για τις επιπτώσεις που θα μπορούσε να έχει στην ελευθερία του Τύπου η τύχη του Τζούλιαν Ασάνζ;

«Πρέπει κανείς να διασφαλίσει ότι αυτοί που διαρρέουν κρατικά μυστικά προστατεύονται επαρκώς. Επίσης ότι δεν θα τιμωρούνται όλες οι δημοσιεύσεις απορρήτων εγγράφων. Το ζήτημα είναι αν η WikiLeaks δημοσίευσε αυτά που δημοσίευσε για το κοινό καλό ή αν είχε τη δική της ατζέντα. Το υλικό που δημοσίευσαν, η χρονική στιγμή που το δημοσίευσαν και ποιος ήταν ο στόχος τους δημιουργούν αμφιβολίες».

Η Κυριακή 19 Μαΐου ήταν Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων, από την οποία εφέτος (2019) συμπληρώνονται 100 χρόνια. Ο “δικός μας” καθηγητής Οδυσσέας Λαμψίδης, που έφυγε το 2006, είχε γεννηθεί στην Τραπεζούντα και από το 1962 και επί σειρά ετών διετέλεσε Πρόεδρος της Επιτροπής Ποντιακών Μελετών και με την ιδιότητά του αυτή διηύθυνε το επιστημονικό σύγγραμμα «Αρχείον του Πόντου». Για το επιστημονικό του αυτό έργο τιμήθηκε από τον Πατριάρχη Δημήτριο, ενώ η Ακαδημία Αθηνών του απένειμε το αργυρό μετάλλιό της και η Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα.

Και με την ευκαιρία, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στον έτερο δικό μας Χρήστο Μπαλόγλου, απόφοιτο του 1980, ο οποίος ασχολήθηκε με τον Πόντο και αφιέρωσε μάλιστα την μελέτη του “Βησσαρίωνος Έργα και Ημέραι” στον Οδυσσέα Λαμψίδη, “…ως δείγμα της αναγνωρίσεως και αναδείξεως της έρευνας περί τον Πόντο και τον Βησσαρίωνα…”.

Ο Στέφανος Μίτμαν, απόφοιτος του 1983, μέλος του ΔΣ της DSA και Υποψήφιος Περιφερειακός Σύμβουλος στην Αττική με τον συνδυασμό Δημιουργία – Θάνος Τζήμερος στον τομέα Ανατολικής Αττικής δημοσιέυσε ένα άρθρο του στο liberal.gr με τίτλο “Αν ο ήλιος ανέτειλε με υπουργική απόφαση θα είχαμε πάντα σκοτάδι”…

Ο Πέτερ Λίμπουργκ, γενικός διευθυντής της DW, επισκέφθηκε την Αθήνα και έγινε δεκτός από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Συμμετείχε επίσης σε μία επίκαιρη συζήτηση στρογγυλής τραπέζης για τον λαϊκισμό στην Ευρώπη. Το πρωί της Παρασκευής3.5.2019 και με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ελευθεροτυπίας, ο γενικός διευθυντής της DW έγινε δεκτός από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο. Ο δικός μας Γιάννης Παπαδημητρίου υπογράφει το ρεπορτάζ της Deutsche Welle. Περισσότερα…

Ένα άρθρο του Δρ. Αθανάσιου Κελέμη,Γενικού Διευθυντή & Μέλους Δ.Σ. του Ελληνογερμανικού Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου δημοσιεύτηκε stiw 25.4.2019 στο euro2day. Δείτε το άρθρο…

Τη δράση «Κόψε τα μούσια – δες το καθαρό πρόσωπο της αλήθειας» οργάνωσε σήμερα, 1η Απριλίου, η αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα, προκειμένου να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες απέναντι στο φαινόμενο των fake news και της παραπληροφόρησης, τόσο σε μέσα ενημέρωσης όσο και σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Συγκεκριμένα, σε συνεργασία με εκπροσώπους του ελληνικού τύπου, η αντιπροσωπεία «διέρρευσε» σε μέσα μαζικής ενημέρωσης την «είδηση» ότι επιβάλλεται πρόστιμο στην Ελλάδα για παραβίαση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας σχετικά με την αλλαγή της ώρας, σύμφωνα με την οποία η αλλαγή της ώρας έχει καταργηθεί από φέτος.

Η είδηση ήταν ψευδής και με μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο ο κάθε ενδιαφερόμενος θα ανακάλυπτε ότι ενώ την περασμένη εβδομάδα το Ευρωκοινοβούλιο ενέκρινε την πρόταση της Επιτροπής για τερματισμό της αλλαγής της ώρα, αυτό, δεν θα ισχύσει πριν το 2021 και κάθε χώρα θα αποφασίσει ποια ώρα θα διατηρήσει (θερινή ή χειμερινή).

Διαβάστε όλο το κείμενο όπως δημοσιεύτηκε στο liberal.gr…

Ο Τάσος Γιαννίτσης γράφει στην ATHENS VOICE για το πρόσφατο βιβλίο του Νίκου Μουζέλη «Ματιές στο μέλλον – Καπιταλισμός, σοσιαλδημοκρατία, κοινωνικό κράτος».

Ο Νίκος Μουζέλης είναι ομότιμος καθηγητής Κοινωνιολογίας στο London School of Economics, όπου υπηρέτησε για πολύ μακρύ διάστημα. Τον πρωτογνώρισα μετά την πτώση της δικτατορίας, όταν η Καλλιόπη Μπουρδάρα –απλή συνωνυμία με τη βουλευτή– συγκέντρωνε τότε και οργάνωνε παρουσιάσεις και συζητήσεις στο σπίτι της, καλώντας σημαντικό αριθμό νέων μελετητών και επιστημόνων, που ασχολούνταν με θέματα της χώρας μας σε μια κρίσιμη φάση. Το βιβλίο του Νίκου Μουζέλη «Νεοελληνική Κοινωνία: Όψεις Υπανάπτυξης» ήταν τότε μια σημαντική συμβολή στην ανάλυση της ελληνικής πραγματικότητας, που με άλλες αναλύσεις αποτέλεσαν ένα σημαντικό υπόβαθρο για την κατανόηση της πορείας και των προβλημάτων της χώρας, στην αφετηρία της μεταπολίτευσης. Φυσικά, με συμφωνίες και διαφωνίες. Με τον Νίκο Μουζέλη βρεθήκαμε μαζί στη Συντακτική Επιτροπή του μηνιαίου περιοδικού «Οικονομία και Κοινωνία», που εξέδωσε 18 τεύχη μεταξύ 1979 και 1981. Ο Μουζέλης, συνολικά, συνέβαλε και με πολλά άλλα έργα του στην κατανόηση σημαντικών σύγχρονων προβληματικών. Περισσότερα…

Ένα άρθρο της Άννας Φιλίνη δημοσιεύτηκε το Σάββατο 13 Απριλίου στην Εφημερίδα των Συντακτών:

ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΤΟ ΕΜΣΤ

Ο διαγωνισμός για την πρόσληψη του διευθυντή του ΕΜΣΤ κηρύχθηκε άγονος. Και ενώ ξεκίνησε διάλογος για τους όρους κήρυξης ενός νέου διεθνούς διαγωνισμού, ήδη κινείται η διαδικασία ανοίγματος του Μουσείου, χωρίς να έχει λυθεί σύμφωνα με τον ιδρυτικό του νόμο το φλέγον πρόβλημα του διευθυντή.

Ουσιαστικά το ερώτημα είναι αν μπορεί να προχωρά το άνοιγμα του μουσείου δίχως την ενεργή και νόμιμη παρουσία του ανθρώπου που με τεράστιους κόπους και θυσίες το έστησε από το 1999, που συγκρότησε τις συλλογές του σύμφωνα με την αρχική σύλληψη για την ίδρυση στην Ελλάδα ενός μουσείου Σύγχρονης Τέχνης σε αντιστοιχία με τα μουσεία Σύγχρονης Τέχνης σε όλες τις μητροπόλεις του κόσμου στον καινούργιο αιώνα, δίχως τον άνθρωπο που καθόρισε σε συσχετισμό με τις συλλογές όλον τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό του.

Η μεγάλη ανατροπή στην πορεία του ΕΜΣΤ έγινε τον Δεκέμβριο του 2014, όταν καθαιρέθηκε από τον τότε υπουργό της ΝΔ Τασούλα η νόμιμη διευθύντρια του ΕΜΣΤ Άννα Καφέτση, ενώ το κτίριο μετά από μάχες πολλών χρόνων είχε επί τέλους ολοκληρωθεί, είχαν πρόσφατα εγκριθεί οι μουσειολογικές μελέτες, είχε υπάρξει οικονομική συμφωνία 3 εκατομμυρίων με το Ίδρυμα Νιάρχου, είχε προγραμματιστεί το άνοιγμά του στους αμέσως επόμενους μήνες. Η καθαίρεση έγινε από την τότε κυβέρνηση ΝΔ καθώς προωθούσε εσπευσμένα να ανοίξει άρον-άρον έστω δύο αίθουσες του νέου μουσείου πριν τις εκλογές, πράγμα που η διευθύντρια δεν δέχθηκε. Σε αντιστοιχία με την τότε κυβέρνηση γίνονταν υπονομευτικές κινήσεις της τότε αντιπροέδρου του ΔΣ του Μουσείου σε άμεση σχέση με την τότε ηγεσία της Τράπεζας Πειραιώς, που βρίσκονταν σε σοβαρή οικονομική αντιδικία με το Μουσείο. Υπήρξε μαζική κατακραυγή του καλλιτεχνικού κόσμου για την βίαιη καθαίρεση της Καφέτση. Οι υπουργοί της κυβέρνησης της αριστεράς που ήρθαν μετά το 2015, όλοι υποσχέθηκαν αποκατάσταση και δικαίωση. Αυτό δεν έγινε. Ας υποθέσουμε ότι λόγος αθέτησης της υπόσχεσης ήταν ότι υπήρχε φόβος, μήπως μια νέα ανατροπή θα καθυστερούσε επί πλέον το επιδιωκόμενο άνοιγμα.

Όμως το ΕΜΣΤ δεν άνοιξε εδώ και 4,5 χρόνια. Αυτό ήταν τυχαίο; Είχε να κάνει με ανικανότητα της διεύθυνσης που ακολούθησε; Θεωρώ πως όποιες καλές προθέσεις κι αν είχαν υπάρξει, το Μουσείο μπορούσε να ανοίξει μόνον με την διεύθυνση του ανθρώπου που γνώριζε τις συλλογές του και το έστησε από την αρχή. Δεν είναι τυχαίο ότι και η μουσειολογική μελέτη που συντάχθηκε στη συνέχεια, αποτελεί παραλλαγή της αρχικής μελέτης της επί 16 χρόνια διευθύντριας.

Στα τέλη του ’18 κηρύχτηκε για πρώτη φορά ανοιχτός διαγωνισμός για τη θέση του διευθυντή. Τον υποστηρίξαμε: πιστέψαμε καλόπιστα ότι η αλήθεια έπρεπε και μπορούσε να λάμψει! Πραγματικά, σύμφωνα με πληροφορίες που αργότερα κυκλοφόρησαν, τα μόρια που συγκέντρωσαν οι δύο πρώην διευθύντριες ήταν εξαιρετικά υψηλότερα από των υπολοίπων. Ειπώθηκε όμως ότι τους έλειπαν τα πιστοποιητικά γνώσης της αγγλικής γλώσσας, ενώ άλλοι υποψήφιοι δεν είχαν προσκομίσει τα πιστοποιητικά σπουδών τους. Διακόπηκε η διαδικασία, οι διαγωνιζόμενοι δεν κλήθηκαν στην προγραμματισμένη συνέντευξη, δεν συζητήθηκαν καν οι προτάσεις που τους είχαν ζητηθεί σχετικά με το όραμά τους για το ΕΜΣΤ. Πριν καλά-καλά εξετασθούν οι ενστάσεις, ανακοινώθηκε ότι ο διαγωνισμός βγήκε άγονος, έφταιγαν οι συμμετέχοντες, ότι θα κηρυχθεί νέος διαγωνισμός, αυτή τη φορά διεθνής.

Την Τετάρτη 3 Απριλίου 2019 παραβρεθήκαμε μετά από πρόσκληση σε σύσκεψη υπό την Υπουργό στο αμφιθέατρο του ΥΠΠΟΑ. Ακούστηκαν από ιστορικούς τέχνης, μουσειολόγους, καλλιτέχνες διαφορετικές απόψεις για τα κριτήρια, υπήρξαν και συγκλίσεις, όπως ότι ένας διαγωνισμός για διευθυντή μουσείου δεν μπορεί να υπόκειται σε ίδια διαδικασία με αυτήν για την πρόσληψη μονίμων υπαλλήλων του Δημοσίου. Ο πρόεδρος της ΑΙCA Μανώλης Μαυρομμάτης που μίλησε πρώτος, υποστήριξε ότι σε άλλες χώρες, όπως στη Γαλλία, σε τέτοιες περιπτώσεις οι διαγωνισμοί δεν κηρύσσονται άγονοι, προβλέπεται η διαδικασία «συνεκτίμησης» των προσόντων των υποψηφίων. Αυτό βρήκε σύμφωνους πολλούς παρόντες και αναρωτιέται κανείς γιατί από την αρχή δεν προβλέφθηκε από το ΥΠΠΟΑ τέτοια διαδικασία ή γιατί δεν αναγνωρίστηκε στη συνέχεια, προκειμένου να αποφευχθεί το αδιέξοδο, που τελικά οδήγησε σε μια λύση έκτακτων διορισμών.

Τώρα προωθείται το άνοιγμα του Μουσείου με προσωρινά μέτρα στο επίπεδο της διεύθυνσης και με τη συμμετοχή των μονίμων επιμελητών του Μουσείου. Αυτοί που κλήθηκαν να συνδράμουν, παρά την ιστορία και την ηθική τους υπόσταση, ιχνηλατούν σε ένα νέο πεδίο, όπου είναι βαριά η απουσία του ανθρώπου, που συνέλαβε το όραμα και δημιούργησε το ΕΜΣΤ, του ανθρώπου που συνεχίζει αδιάκοπα να υπηρετεί τη σύγχρονη τέχνη σε όποιο μετερίζι κι αν βρίσκεται. Είναι αυτό επιστημονικά σωστό; Προβλέπεται θεσμικά; Είναι ηθικά δίκαιο; Απαντώ αναφέροντας την περίπτωση του ανασυγκροτημένου Μουσείου Πικάσσο στο Παρίσι: Η Αnne Baltassari, παλιά διευθύντρια του Μουσείου (θαύμασα εκεί το 2006 την σπουδαία της έκθεση Picasso-Dora Maar), που επί χρόνια είχε σχεδιάσει το νέο Μουσείο Πικάσσο, κλήθηκε να εργαστεί για το νέο άνοιγμά του. Κρίθηκε αδιανόητη η απουσία της.

Οι καιροί απαιτούν θάρρος, επιστημονική και πολιτική υπευθυνότητα, αλλά και αίσθηση δικαίου.

Άννα Φιλίνη

Σε μια εποχή που επεκτείνονται και βαθαίνουν τα ρήγματα και οι ρήξεις, αν αναζητούσαμε μια πρωτοβουλία με συμβολισμούς ενότητας και συνεργασίας, ίσως οι «Συγκλίσεις» της Αλεξάνδρας Μητσοτάκη και του Ανδρέα Α. Παπανδρέου να ήταν ανάμεσα στις πιο αξιοπρόσεκτες επιλογές. Δεν είναι μόνο το περιεχόμενο των σημερινών κοινών τους δράσεων, αλλά και η εμβέλεια των επωνύμων τους που σφράγισαν μια ολόκληρη εποχή συγκρούσεων.

Τους συναντάμε ένα μεσημέρι στο «The Hub Events» στο Γκάζι και δεν μπορούμε παρά να αρχίσουμε τη συζήτηση από τις πρώτες εμπειρίες που διαμόρφωσαν τις μνήμες και τον χαρακτήρα τους, στην ιδιαίτερα ταραγμένη δεκαετία του ’60. Η Αλεξάνδρα, το δεύτερο παιδί του Κωνσταντίνου και της Μαρίκας Μητσοτάκη, και ο Ανδρέας, ο βενιαμίν του Ανδρέα και της Μαργαρίτας Παπανδρέου, δεν ασχολήθηκαν ποτέ με την πολιτική.

Δείτε το άρθρο του Παύλου Παπαδόπουλου στην εφημερίδα Καθημερινή…

Με τίτλο “Κρίση υποχρηματοδότησης στις Eνοπλες Δυνάμεις” δημοσιεύτηκε στις 17.3.2109στην εφημερίδα Καθημερινή ένα άρθρο του Πάνου Λασκαρίδη:

Είναι ευτύχημα που για όλους τους Eλληνες υπάρχουν δύο σταθερές πεποιθήσεις που μας βοηθούν να στεκόμαστε όρθιοι σε αυτές τις ζοφερές εποχές της κρίσης. Πρώτον, η πεποίθηση ότι μας ψεκάζουν οι εξωγήινοι και, δεύτερον, ότι ο μακαρίτης Τραμπάκουλας πράγματι είδε «αυτοπροσώπως το τέρας».

Οι δύο αυτές βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις του λαού μάς βοηθούν να ξεπεράσουμε πολλά προβλήματα, αλλά δυστυχώς υπάρχουν και μερικά ακόμα που, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή, δεν είναι δυνατόν να θεωρηθούν σε ικανοποιητική κατάσταση. Το κυριότερο από αυτά είναι η κατάσταση στις Ενοπλες Δυνάμεις.

Δείτε το άρθρο…

Ο απόφοιτός μας γνωστός δημοσιογράφος Παύλος Αγιαννίδης αφιερώνει πρόσφατο άρθρο του στην ιστοσελίδα protagon, στη διπλή έκθεση που βλέπει όπως … μας έβλεπαν, για τρεις αιώνες, οι ταξιδιώτες από τον ευρωπαϊκό Βορρά. Συγκεκριμένα, οι εκθέσεις «Η Ελλάδα μέσα από τα μάτια περιηγητών από το Βορρά» και «Σύντομες Επ-αναγνώσεις: Τα τεκμήρια του Νικόλαου Κάλας» εγκαινιάστηκαν την Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2019, στη Βιβλιοθήκη των Βορείων Χωρών (Καβαλλότι 7, περιοχή Μακρυγιάννη, 2109249210), στο πλαίσιο του «Αθήνα 2018 – Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου» του Δήμου Αθηναίων και του προγράμματος «Οι Βόρειες Χώρες αφηγούνται» από τις πρεσβείες και τα ινστιτούτα των Βορείων Χωρών στην Αθήνα (Δανία, Νορβηγία, Σουηδία, Φινλανδία). Έως την 31η Μαΐου 2019. Περισσότερα…

Ο Άγγελος Κωβαίος σχολιάζει στο reporter.gr την επίσκεψη της Καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ στη Γεμανική Σχολή:

Μία συζήτηση διαφορετική – και μάλλον πολύ πιο ενδιαφέρουσα – από εκείνη με τον Αλέξη Τσίπρα είχε η Ανγκελα Μέρκελ λίγο προτού αναχωρήσει από την Αθήνα την Παρασκευή το απόγευμα.

Η Γερμανίδα καγκελάριος βρέθηκε στην Γερμανική Σχολή Αθηνών, όπου έδειξε ένα πρόσωπο διαφορετικό. Συζητώντας με τους μαθητές απάντησε σε πολλά και σημαντικά, χωρίς περιστροφές και υπεκφυγές, κάπποιες φορές και με χιούμορ.

Το θέμα της συζήτησης ήταν το μέλλον της Ευρώπης και επ’ αυτού οι αγωνίες και οι απορίες των μαθητών ήταν ειλικρινείς.

Περισσότερα…

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, στις 22.12.2018 έφυγε σε ηλικία 92 χρονών ένας σημαντικός ‘Ελληνας, ένας διάσημος Κρητικός. Ο Μίνως Ζομπανάκης δεν ήταν της Γερμανικής Σχολής, δεν ήταν καν της γερμανικής παιδείας. Έφυγε έφηβος, στα 17 του, από την γερμανοκρατούμενη Κρήτη και ανέβηκε στη Αθήνα, σπούδασε και έκανε μεγάλη διεθνή καριέρα σαν τραπεζικός.

Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα “μετράει” μεγάλα ονόματα σε όλους σχεδόν τους τομείς. Έχει αναδείξει μεγάλους ποιητές βαβευμένους με Νόμπελ και Λένιν, μεγάλους ζωγράφους, μεγάλους γλύπτες, μεγάλους μουσικούς, μεγάλους επιστήμονες, μεγάλους επιχειρηματίες. Στον χώρο της οικονομίας θα λέγαμε ότι αν κάναμε ένα γκάλοπ δεν θα είχαν όλοι μία γρήγορη απάντηση.

Και όμως ο Μίνως Ζομπανάκης θεωρήθηκε ένας από τους σπουδαιότερους οικονομολόγους στον κόσμο, με κορυφαία στιγμή του την επινόηση, του επιτοκίου «Libor», του θεσμού των διατραπεζικών επιτοκίων, που έθεσε τις βάσεις για τη σύγχρονη μορφή δανεισμού, γύρω από τον οποίο στήθηκε ολόκληρο το οικοδόμημα της ευρωαγοράς τη δεκαετία του 1970.Ο Τζέιμς Γούλφενσον, πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας, (1995-2005) έγραψε στο βιβλίο «Μίνως Ζομπανάκης Τραπεζίτης χωρίς σύνορα»: “…είναι ένας θρύλος, όχι μόνο λόγω των εμπνευσμένων πρωτοβουλιών του στον τομέα της Οικονομίας, αλλά επίσης γιατί, μολονότι Έλληνας, αποτελεί μια από αυτές τις ελάχιστες οικουμενικές προσωπικότητες που διαμόρφωσαν τη διεθνή αγορά”.

Στο Πανεπιστήμιο Χάρβαντ, όπου σπούδασε, υπάρχει έδρα «Μίνως Ζομπανάκης» με αντικείμενο το Διεθνές Χρηματοοικονομικό Σύστημα, κάτι που μας τιμά ως χώρα, αλλά και κάτι που μας υποχρεώνει να αποχαιρετήσουμε, μαζί με το 2018, και τον άνδρα, παρουσιάζοντάς τον στον δικό μας γερμανόφωνο χώρο επιλέγοντας κάποια άρθρα από τον ελληνικό τύπο:

Ο μυστηριώδης αριθμός του Μίνωα Ζομπανάκη…

Μίνως Ζομπανάκης, η μεγάλη πορεία του…

Στις Καλύβες Αποκορώνου Χανίων κηδεύτηκε ο Μίνως Ζομπανάκης…

Από την Μαρία Σκαμπαρδώνη λάβαμε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο για τα γερμανικά. Απολαύστε το!

Γιατί τα Γερμανικά θεωρούνται σημαντική γλώσσα;

Μαρία Σκαμπαρδώνη

Όλοι μας κατά τη διάρκεια των μαθητικών χρόνων, μαθαίναμε ταυτόχρονα δύο ξένες γλώσσες σε φροντιστήριο- οι δύο επικρατέστερες ήταν τα Αγγλικά και τα Γαλλικά- επειδή θέλαμε να αποκτήσουμε περισσότερα εφόδια και δυνατότητες. Και ενώ τα Γερμανικά ήταν μία γλώσσα που διδασκόταν αρκετά, σήμερα θεωρείται απαραίτητη για την επαγγελματική εξέλιξη. Για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό;

Όλοι μας κατά τη διάρκεια των μαθητικών χρόνων, μαθαίναμε ταυτόχρονα δύο ξένες γλώσσες σε φροντιστήριο- οι δύο επικρατέστερες ήταν τα Αγγλικά και τα Γαλλικά- περισσότερα εφόδια και δυνατότητες. Και ενώ τα Γερμανικά ήταν μία γλώσσα που διδασκόταν αρκετά, σήμερα θεωρείται απαραίτητη για την επαγγελματική εξέλιξη. Για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό;

Η αξία και χρησιμότητα της Γερμανικής γλώσσας

Η Γερμανική γλώσσα συγκαταλέγεται ανάμεσα στις πέντε γλώσσες με το μεγαλύτερο αριθμό ομιλούντων σε όλο τον κόσμο. Αυτό σου δίνει την πρακτική χρησιμότητα της γλώσσας, αφού γνωρίζοντας επαρκώς τη συγκεκριμένη, θα μπορέσεις να επικοινωνήσεις σε αρκετές χώρες σε όλο τον κόσμο.

Η Γαλλική γλώσσα από την άλλη, ανέκαθεν συνδεόταν με τους ανθρώπους ανώτερης κοινωνικής τάξης, με εκείνους που έχουν εκλεπτυσμένο γούστο, αφού συνδέθηκε με την εποχή όπου στη Γαλλία υπήρξε άνθιση άνθηση της λογοτεχνίας και των τεχνών, με αποτέλεσμα πολλοί να τη θεωρούν αναγκαία για την κοινωνική ανέλιξη και καταξίωση. Και ίσως αυτό να εξηγεί την επιθυμία των περισσότερων να τη γνωρίζουν, διότι ξέρουν πως αυτό αυτομάτως τους δίνει κύρος και την αυτοπεποίθηση να αισθάνονται πως γνωρίζουν κάτι τόσο ευγενές και εκλεπτυσμένο.

Η Γερμανία είναι μία χώρα με βιομηχανική ανάπτυξη, με μεγάλο αριθμό Ελλήνων που πλέον μεταναστεύουν σε αυτή αναζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, μία χώρα που προσφέρει πολλές ευκαιρίες για σπουδές, εργασία και κοινωνική ανέλιξη. Όλη αυτή η πραγματικότητα, ωθεί όλο και περισσότερους Έλληνες να θέλουν να τη μάθουν, γνωρίζοντας πως ακόμα και για το εργασιακό τώρα της Ελλάδας θεωρείται πολλές φορές απαραίτητη.

Ιδιαιτερότητες γλώσσας

Η Γερμανική γλώσσα διαφέρει από τις κύριες γλώσσες της Ευρώπης, όπως Ισπανικά, Ιταλικά, Γαλλικά, αφού δεν έχει λέξεις οι οποίες μοιάζουν αρκετά με όλες τις υπόλοιπες και έχει έναν σχετικά μεγάλο βαθμό δυσκολίας στην αποστήθιση και εκμάθηση.

Χαρακτηρίζεται από πολλούς ως μία αρκετά σκληρή και με έλλειψη ευαισθησίας, γλώσσα. Ωστόσο, παραμένει η γλώσσα πολλών σπουδαίων φιλοσόφων και ανθρώπων του πνεύματος, όπως του Νίτσε, του Γκαίτε, του Σίλερ και του Σοπενχάουερ.

Όποια γλώσσα και να αποφασίσει να μάθει κάποιος, σίγουρα έχει να του διδάξει σπουδαία πράγματα και να του ανοίξει τον ορίζοντα σε διαφορετικές κατευθύνσεις που ούτε και ο ίδιος να είχε φανταστεί. Όποια και να επιλέξει κάποιος, καλή του τύχη!

Λέξεις-κλειδιά: Γερμανικά, ξένη γλώσσα, ανέλιξη, φιλοσοφία, εκμάθηση, εργασία

Σχετικά άρθρα

Μπορώ να μάθω μία ξένη γλώσσα σε μεγαλύτερη ηλικία;

Για ποιους λόγους αξίζει να μάθει κάποιος Ρώσικα;

Ξένες γλώσσες: μορφώνουν και καλλιεργούν τον άνθρωπο

Αναζητώ ξενόγλωσσο καθηγητή. Πώς επιλέγω;

Με το πρόσφατο άρθρο της στην εφημερίδα “Καθημερινή” η Ξένια Κουναλάκη σχολιάζει τις εξελίξεις στο CDU:

Τη συνέχεια, την ενότητα και τη σοβαρή πολιτική πείρα επέλεξαν προχθές οι 1.000 σύνεδροι των Χριστιανοδημοκρατών (CDU) στο Αμβούργο, αναδεικνύοντας ως διάδοχο της Αγκελα Μέρκελ στην ηγεσία του κόμματος την εκλεκτή της καγκελαρίου, Ανεγκρετ Κραμπ Καρενμπάουερ (ΑΚΚ), την επονομαζόμενη και «μίνι Μέρκελ». Το οριακό αποτέλεσμα στον δεύτερο γύρο (52% υπέρ της έναντι 48% υπέρ του προστατευόμενου του πάλαι ποτέ κραταιού υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, Φρίντριχ Μερτς) αποτέλεσε μια σπάνια επίδειξη εσωκομματικής δημοκρατίας στο CDU, που συνήθιζε στο παρελθόν να εκλέγει τους ηγέτες του με σταλινικά ποσοστά κοντά στο 90%. Η ήττα του Μερτς, ο οποίος σημειωτέον είχε παραμείνει δέκα χρόνια εκτός πολιτικής και απασχολείτο στον ιδιωτικό τομέα, συνιστά ράπισμα για τον Σόιμπλε, που πριν από λίγες ημέρες εκφράστηκε ανοικτά υπέρ του, ενώ εμφανίστηκε να διεκδικεί και ο ίδιος την καγκελαρία στη διάρκεια της ελληνικής κρίσης χρέους.

Περισσότερα…

Η απόφοιτός μας γνωστή δημοσιογράφος Ξένια Κουναλάκη σχολιάζει την τραγική επικαιρότητα σε άρθρο της στις 28/7 στην Καθημερινή, με τίτλο Τεστ: «Εσύ πόσο εξουσιομανής είσαι:»…

Τα ξημερώματα της Κυριακής 22 Ιουλίου 2018 άφησε την τελευταία του πνοή από ανακοπή καρδιάς σε ηλικία 80 ετών ο Μάνος Ελευθερίου.Ποιητής, στιχουργός και πεζογράφος εξέδωσε ποιητικές συλλογές, διηγήματα, μία νουβέλα, δύο μυθιστορήματα και περισσότερα από 400 τραγούδια. Γι΄αυτούς που αναρωτιούνται γιατί κάνουμε την αναφορά ας διευκρινίσουμε ότι δεν ήταν απόφοιτος της Γερμανικής, είχε όμως γράψει το μυθιστόρημά “Η γυναίκα που πέθανε δύο φορές” για την σπουδαία ηθοποιό Ελένη Παπαδάκη, τη απόφοιτο, που τόσο άδικα εκτελέστηκε το 1944:

“Δεκέμβριος 1944. Μες στην παραφροσύνη ενός εμφυλίου πολέμου, το ευτελέστερο πράγμα είναι η ανθρώπινη ζωή.Τη συνέλαβαν και το ίδιο βράδυ την εκτέλεσαν. Ανθρωποθυσία;Εκείνο όμως το γυμνό σώμα που της αποδόθηκε δεν ήταν το δικό της. Το μοιραίο λάθος έγινε μέσα στον πανικό και την απόγνωση του αδελφού της στο νεκροτομείο. Έτσι, στο άγνωστο σώμα δόθηκε το ένδοξο όνομά της.Εκείνη όμως ζούσε. Αλλού.Πενήντα χρόνια μετά ένας νέος γιατρός προσπαθεί να μάθει την αλήθεια από κείνον που συνέλαβε τη γυναίκα, την Καλλιτέχνιδα. Να μάθει τι κρύβεται πίσω από την ηλικιωμένη γυναίκα που περιθάλπει σπίτι του και που ο ίδιος υποστηρίζει ότι είναι Εκείνη.Είναι όμως Εκείνη; Ποιο φως μπορεί να φωτίσει το παρελθόν μας και τη ζωή μας, ακόμα κι αν εμφανιστούν εκατό μάρτυρες και εκατό χαρτιά;”

Περισσότερα…

Ο απόφοιτός μας γνωστός δημοσιογράφος Πάνος Λουκάκος σχολιάζει τα κεντρικά δεδομένα του Μακεδονικού ζητήματος στο άρθρο του “Τα θολά νερά του εθνολαϊκισμού” που δημοσιεύθηκε στις 13 Ιουνίου στην Athens Voice. Περισσότερα…

«Διδασκόμαστε και δεσμευόμαστε: ποτέ ξανά!» διαμηνύει ο πρέσβης της Γερμανίας στην Ελλάδα Γενς Πλέτνερ, με αφορμή την επέτειο μνήμης της 10ης Ιουνίου 1944, για τη Σφαγή στο Δίστομο.

«Το έγκλημα της Βέρμαχτ στο Δίστομο ανήκει στα μελανότερα κεφάλαια της γερμανικής κατοχής τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Ο φόνος αθώων γυναικών, ανδρών, παιδιών και γερόντων, με γεμίζει ντροπή και οδύνη. Τα εγκλήματα αυτά δεν πρέπει να ξεχαστούν ποτέ! Διδασκόμαστε και δεσμευόμαστε: ποτέ ξανά!» αναφέρει σε δήλωσή του στο ΑΠΕ – ΜΠΕ, ανήμερα της επετείου της Σφαγής στο Δίστομο, ο Γερμανός πρέσβης.

Δείτε το άρθρο στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Ο Παύλος Αγιαννίδης παρουσιάζει το 1968, ως τη χρονιά που άλλαξε (και) την τέχνη. Περισσότερα…

και

στην μουσική: Ακόμη και οι Μπιτλς τραγούδησαν για «Revolution»…