Ήταν Νοέμβριος του 2012, πριν πέντε χρόνια δηλαδή, όταν ο Χορστ Ράιχενμπαχ επισκέφθηκε τον Μανώλη Γλέζο στο σπίτι του. Πως και θυμηθήκαμε το γεγονός; Μας το θύμησε ο Πάνος Καρβούνης, Επικεφαλής της Αντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα από το 2010, που ολοκλήρωσε πριν λίγες μέρες την θητεία του και το γεγονός αυτό ήταν ένα από τα αξιοσημείωτα που περιέλαβε στην επετειακή έκδοση “1976-2016 – ΗΑντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα”.

Αφηγείται λοιπόν ο Πάνος Καρβούνης:

Νοέμβριος 2012

Αν ήταν σκληρές ή δύσκολες οι περισσότερες μέρες, μία στιγμή έφτασε για να αισθανθώ ότι άξιζε να είμαι εδώ σε τόσο χαλεπούς καιρούς: Η στιγμή που ο “κακός” Γερμανός Χορστ Ράιχενμπαχ επισκέφθηκε τον αγωνιστή Μανόλη Γλέζο στο σπίτι του. Έκλαιγαν και οι δυο. Έμειναν αγκαλιασμένοι για πολλή ώρα.

Ο καλός φίλος μου Γιάννης Μηλιός και εγώ, οι μόνοι παρόντες, αισθανθήκαμε αμηχανία, αλλά και καμάρι γι’ αυτούς τους δύο άνδρες που ξεπέρασαν κάθε προκατάληψη , στερεότυπο ή μισαλλοδοξία , και άφησαν τις καρδιές δυο Ευρωπαίων να μιλήσουν.

Η αφιέρωση του Ράιχενμπαχ στον Μανόλη Γλέζο τα λέει όλα, αφού τον χαρακτήρισε ως τον αδερφό που δεν είχε. Οι Γερμανοί κατακτητές είχαν εκτελέσει τον Νίκο, τον μοναδικό αδερφό του Μανόλη Γλέζου, τον Μάιο του 1944.

Dear Manolis,

My favorite piano-CD starts with the piece: “On the departure of a brother” and I think of your brother, I never had one.

Thank you for our encounter

Yours

Horst

(*)J.S. Bach Capriccio on the departure of a beloved brother BWV 992…

Η Ξένια Κουναλάκη με άρθρο της στην εφημερίδα Καθημερινή στις 16.11 σχολιάζει την “επίθεση” που δέχθηκε η Μιράντα Ξαφά. Διαβάστε το άρθρο…

Η Ντόρα Μπακογιάννη μίλησε την Τετάρτη (22/11) στην τελετή λήξης του τριήμερου Φεστιβάλ Καινοτομίας και Επιχειρηματικότητας “Athens Innovation Festival“, που πραγματοποιήθηκε στο Ζάππειο από τις 20 έως τις 22 Νοεμβρίου. Δείτε την ομιλία…

Η κρίση για την οποία μιλούν οι περισσότεροι, δεν υπάρχει στο Βερολίνο. Σε αντίθεση με ό,τι πιστεύεται η καγκελάριος βγαίνει ενισχυμένη από την κατάρρευση των διαπραγματεύσεων για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Το παιχνίδι ελέγχεται από εκείνην. Ιδού πώς..

Διαβάστε το άρθρο tου Άγγελου Κωβαίου στο protagon…

Στη μνήμη όλων των θυμάτων των πολέμων και των καθεστώτων βίας, αλλά και σαν υπόμνηση της ειρήνης, πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017 στο Γερμανικό Στρατιωτικό Κοιμητήριο στον Διόνυσο – Ραπεντόσα, τελετή μνήμης με κατάθεση στεφάνων. Ο πρέσβης Jens Plötner έκανε μία εξαιρετική ομιλία:

Εξοχότατοι, αξιότιμοι παρευρισκόμενοι!

Εδώ, στο γερμανικό στρατιωτικό κοιμητήριο στο Διόνυσο-Ραπεντώσα αναπαύονται σχεδόν 10.000 στρατιώτες, οι περισσότεροι από αυτούς πεσόντες κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στεκόμαστε σιωπηλοί μπροστά σε όλα αυτά τα μνήματα, μπροστά σε όλη αυτή την οδύνη. Και γνωρίζω από τις συζητήσεις μου, πόσο πολύ συνεχίζει να επιδρά η οδύνη που βίωσαν οι Ελληνίδες και οι Έλληνες κατά τη γερμανική κατοχή, πόσο ζωντανές είναι οι μνήμες των δικών τους θυμάτων.

Μνημονεύουμε σήμερα αυτούς τους νεαρούς στρατιώτες, τους οποίους έστειλε στον πόλεμο μία εγκληματική ηγεσία. Έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας της ψύχωσης λίγων. Μία ψύχωση, ωστόσο, την οποία συμμερίζονταν πολλοί στη Γερμανία της εποχής εκείνης. Υπήρξαν θύματα, αλλά -και δυστυχώς πρόκειται για μια ιδιαίτερα επώδυνη αλήθεια- πάρα πολλοί από αυτούς έφεραν μεγάλη ευθύνη.

Για τον λόγο αυτόν οφείλουμε να μνημονεύσουμε σήμερα εδώ και τις χιλιάδες ανθρώπινες ζωές που αφαίρεσε η γερμανική κατοχή στην Ελλάδα. Γυναικόπαιδα, ηλικιωμένοι, αυτοί ήταν τα πρώτα θύματα του λιμού, ο οποίος αποδεκάτισε τον χειμώνα του 1941-1942 κυρίως τις πόλεις. Μνημονεύουμε και τα θύματα των πολεμικών εγκλημάτων, που διαπράχθηκαν στο όνομα της Γερμανίας: Δίστομο, Καλάβρυτα, Κομμένο, αυτά είναι μόνο μερικά από τα μέρη της φρίκης και της ανείπωτης οδύνης. Και, όπως παντού στην Ευρώπη, οι σκέψεις μας βρίσκονται κοντά και στα θύματα της περήφανης και με πλούσια παράδοση εβραϊκής κοινότητας στην Ελλάδα, η οποία οδηγήθηκε από τα χωριά και τις πόλεις της, με δολοφονική αποτελεσματικότητα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Θύματα και ταυτόχρονα θύτες σε έναν εγκληματικό πόλεμο: με αυτή την επώδυνη, διπλή αλήθεια πρέπει εμείς, οι απόγονοι των στρατιωτών που κείτονται εδώ, να ζήσουμε. Από αυτό το δίλημμα της μνήμης δεν υπάρχει διαφυγή. Πρέπει να το

υποστούμε. Αυτό που διαπράχθηκε, δεν μπορεί να αναιρεθεί, αλλά μπορεί να χρησιμεύσει ως υπενθύμιση: Ποτέ ξανά! Ποτέ ξανά πόλεμος!

Η ξεκάθαρη απάντησή μας σε αυτήν την ιστορική και ηθική αποστολή είναι μία: Ευρώπη! Σήμερα στην Ευρώπη ετοιμαζόμαστε να ενισχύσουμε ακόμη περισσότερο την Ένωσή μας, να την αναπτύξουμε ακόμη περισσότερο. Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα συμφωνήθηκε μία στενότερη αμυντική συνεργασία. Σήμερα οι στρατιώτες μας στέκονται συναδελφικά ο ένας πλάι στον άλλον εναντίον όσων απειλούν τις αξίες που μας ενώνουν. Σήμερα μπορούμε να είμαστε περήφανοι για τον στρατό μας, για τις Oμοσπονδιακές Ένοπλες Δυνάμεις, σημαντικότερη αποστολή των οποίων είναι η προάσπιση της ειρήνης και της ελευθερίας. Και όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στις χώρες όπως το Αφγανιστάν, το Μάλι, το Σουδάν, τη Σομαλία και τη Δυτική Σαχάρα, το Λίβανο ή τη Συρία.

Ας αναπαυθούν οι ψυχές όλων εν ειρήνη !

Σας ευχαριστώ.

Με αφορμή την θλιβερή επέτειο της 26ης Σεπτεμβρίου η Ντόρα Μπακογιάννη ανάρτησε ένα tweet τιμώντας την μνήμη του Παύλου Μπακογιάννη: “Πέρασαν 28 χρόνια σαν σήμερα. Ηταν πάλι μία Τρίτη. Και όμως, η μάχη σου ενάντια στο διχασμό, τη μισαλλοδοξία και το φανατισμό συνεχίζεται ΝΜ”

Ο Άγγελος Κωβαίος σχολιάζει μέσα από το protagon.gr τα αποτελέσματα των γερμανικών εκλογών θεωρώντας ότι πρόκειται για το “χειρότερο αποτέλεσμα για την Ελλάδα”. Περισσότερα…

Τη νύχτα της 30ής προς 31ης Μαΐου 1941, ο Μανώλης Γλέζος έδειχνε το δρόμο της πραγματικής αντίστασης, χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Αποκαθήλωνε το Ναζισμό κατεβάζοντας τη σβάστιγκα από την Ακρόπολη.

Σήμερα, 76 χρόνια μετά, ο ίδιος αυτός άνθρωπος διδάσκει και πάλι σε όλους μας αυτή τη φορά τη συμφιλίωση, αντιδρώντας σε όσους επιχείρησαν να εμποδίσουν το Γερμανό Πρέσβη Dr. Peter Schoof να καταθέσει στεφάνι στη μνήμη των θυμάτων του Διστόμου.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας, στάθηκε μπροστά στους επίσημους προσκεκλημένους και ανακοίνωσε στον Γερμανό πρέσβη ότι δεν έχει το δικαίωμα να καταθέσει στεφάνι λέγοντας του ότι πρέπει η χώρα του να καταβάλει τις γερμανικές αποζημιώσεις.

Όπως φαίνεται στο βίντεο που ακολουθεί πήρε από το χέρι τον Γερμανό πρέσβη, παρακάμπτοντας την κυρία Κωνσταντοπούλου και του έδωσε το στεφάνι για να το καταθέσει στο μνημείο των εκτελεσθέντων.

“Το παιδί του εγκληματία όσα εγκλήματα κι αν έχει κάνει ο πατέρας και η μάνα του δεν ευθύνεται για αυτά”εξήγησε το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς

Από όποια πλευρά και να δει κανείς τον Μανώλη Γλέζο, είτε συμφωνεί μαζί του είτε διαφωνεί, θα αναγνωρίσει την πρόθεσή του και την επιθυμία του να είναι δίκαιος. Μανώλη σε ευχαριστούμε!

(*) το άρθρο είχε αναρτηθεί στις 11/6/2017. Δείτε και το σχετικό video όπως το παρουσίασε ο Alpha…

Να θυμίσουμε ότι ο Μανώλης Γλεζος είχε μιλήσει το 2014 στην Aula για τις ελληνογερμανικές σχέσεις.

Δείτε το video και την είδηση όπως την δημοσιεύει η εφημερίδα “Το Πρώτο Θέμα”…

Από τον Μάκη Δριμαρόπουλο, απόφοιτο του 1973 και πρώην Πρόεδρο του Συλλόγου λάβαμε το παρακάτω μήνυμα:

Αγαπητό montags

Χτες το απόγευμα έφτασε στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο το χτεσινό montags.

Εκεί διάβασα την επιστολή του αποφοίτου μας κυρίου Δρόσου.

Δεν ειμαι νομικός αλλά ένας απλός αρχιτέκτονας καθώς επίσης και ενεργός πολίτης αυτής της χώρας.

Έχω παρακολουθήσει την συζήτηση για τις τηλεοπτικές άδειες. Πρέπει να πω οτι και η αναδημοσίευση του καθόλα αγαπητού και καθόλα άξιου Άγγελου Κωβαίου όπως και η επιστολή του κυρίου Δρόσου δεν είχαν θέση στο montags μιας και εδώ και πολλά χρόνια προσπαθούμε να κρατήσουμε την πολιτική εκτός Συλλόγου. Αλλά υπό την “ευρεία έννοια ” οτι και οι δυο είναι απόφοιτοι ίσως καλώς δημοσιεύτηκαν. Αν διευρήνουμε την έννοια αυτή θα ήθελα να δημοσιευτεί και η δική μου παρέμβαση μιας και εγω είμαι απόφοιτος.

Το διαδίκτυο βρίθει κριτικών για την συζήτηση αυτή και οι πάντες πλην κάποιων εθελοτυφλούντων θεωρούν οτι ο Βαγγέλης Βενιζέλος (δυστυχώς όχι αποφοιτός μας ) ήταν ο κυρίαρχος της βραδυάς και ότι έχει 1,5 δισ λόγους να θεωρείται έτσι. ΄Οπως και στο δικό μου επάγγελμα υπάρχουν σαφώς καλύτεροι αρχιτέκτονες απο μένα, έτσι και ανάμεσα στους νομικούς και στους συνταγματολόγους. Θα ήμουν ιδιαίτερα περήφανος να μετείχα σε πάνελ όπου ο ΒΒ θα ήταν ο καλύτερος όλων. Το το ΕΣΡ συνταγματικά είναι το αρμόδιο όργανο για την χορήγηση αδειών δεν μπορεί να αμφισβητηθεί και ότι δεν συγκροτήθηκε ακόμα να θυμίσω την ρήση της τότε αντιπολίτευσης ότι και τον Θεό να προτείνετε για ΕΣΡ εμείς θα πούμε όχι (το ξεχάσατε αυτό κύριε Δρόσο ?)

Μάκης Δριμαρόπουλος

επί 21 έτη στα κοινά του σχολείου μας

σημ.:

όποιος δεν έχει παρακολουθήσει την ανταλλαγή απόψεων στο θέμα των Τηλεοπτικών μπορεί να βρει τις επιστολές και τα δημοσιεύματα στην ενότητα “Απόψεις”

Σχετικό άρθρο επίσης: Παραίτηση Χρήστου Ράμμου.

Ο Γιάννης Δρόσος, συνταγματολόγος και απόφοιτος του 1969, έστειλε μία επιστολή απευθυνόμενος στον πρόεδρο του Συλλόγου απαντώντας στο σχόλιο του Άγγελου Κωβαίου σχετικά με το κείμενό του “Τηλεοπτικές άδειες: Ζητήματα…”:

Αγαπητέ Kώστα διάβασα με το ενδιαφέρον που της αρμόζει την κριτική του Αντιπροέδρου μας κ. Κωβαίου για τις παρεμβάσεις μου στον Δικηγορικό Σύλλογο σε πρόσφατη ημερίδα σχετικά με το θέμα του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες σε συζήτηση με τους συναδέλφους Γεραπετρίτη και Βενιζέλο. Πρόκειται για μια κριτική που, για να δανεισθώ κάτι από το λεξιλόγιο του συντάκτη της, όπως αναρωτιούνται οι κακοπροαίρετοι ίσως να είναι και να είναι απολογητική των απόψεων των εργοδοτών του. Δεν σε απασχολώ με το αν συμφωνώ ή όχι με αυτήν, αλλά με το ότι χαρακτήρισε τις παρεμβάσεις μου αμιγώς πολιτικές ενώ, ιδιαίτερα την ομιλία του Βαγγέλη Βενιζέλου την βρήκε ιδιαίτερα νομική. Ευτυχώς όλη η εκδήλωση είναι αναρτημένη στο διαδίκτυο και όσοι καταλαβαίνουν νομικά καταλαβαίνουν. Μου κάνει εντύπωση πάντως, ότι για τον καλό αρθρογράφο το γεγονός το ότι σε είκοσι εννέα -29- αποφάσεις, έστω επί αιτημάτων προσωρινής προστασίας, όπου όμως προβλήθηκαν και τα συνταγματικά ζητήματα, στις οποίες αναφέρθηκα, δεν του φάνηκε νομικό ζήτημα (μήπως επειδή όλες τις κέρδισε το δημόσιο;), όπως ούτε οι αρκετές άλλες δικαστικές αποφάσεις στις οποίες, τα στήριξα το μεγαλύτερο μέρος των παρατηρήσεών μου. Αλλά όπως είπαμε, όποιος καταλαβαίνει νομικά καταλαβαίνει, για τους άλλους μένει η αγάπη μας. Και κάτι ακόμα: σε μία χώρα που επί επτά έτη σχοινοβατεί ανάμεσα στην χρεωκοπία και στην μέσω δανείων «διάσωσή» της, ναι 255 εκατομμύρια ευρώ που δεν μαζεύτηκαν από συνταξιούχους και μισθωτούς και από φόρους με κάνουν χαρούμενο. Εσένα;

Με αγάπη

Γιάννης Δρόσος

ΥΓ Η παρούσα απάντηση γίνεται από σεβασμό στο montags και στους αποφοίτους της Σχολής μας και αναγνώστες του. Δεν ενδιαφέρομαι ποσώς να ανοίξω συζήτηση με τον κ. Κωβαίο για το θέμα αυτό

Ο Άγγελος Κωβαίος παρακολούθησε την συζήτηση που έγινε το απόγευμα της Τετάρτης στον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, με θέμα «Τηλεοπτικές άδειες: Ζητήματα συνταγματικού και ευρωπαϊκού δικαίου». Αναδημοσιεύουμε το κείμενό του από το Protagon.gr

Επιστημονικός λόγος και πολιτικός ανορθολογισμός – Η αναζήτηση για την συνταγματικότητα του νόμου Παππά έδωσε αφορμή στους Βαγγέλη Βενιζέλο, Γιώργο Γεραπετρίτη και Γιάννη Δρόσο για ένα ιδιότυπο επιστημονικό debate

Σπανίως τα τελευταία χρόνια γίνεται κανείς μάρτυς τέτοιων σκηνών: ένα στην πλειονότητά του επιστημονικά καταρτισμένο ακροατήριο να αποδοκιμάζει δημοσίως και εντόνως έναν πανεπιστημιακό για τις καταφανώς πολιτικές και λιγότερο επιστημονικές θέσεις του σε μία δημόσια εκδήλωση.

Ενα τέτοιο περιστατικό ήταν ίσως το χαρακτηριστικότερο της συζήτησης που έγινε το απόγευμα της Τετάρτης στον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, με θέμα «Τηλεοπτικές άδειες: Ζητήματα συνταγματικού και ευρωπαϊκού δικαίου».

Ομιλητές ήταν ο πρώην υπουργός, καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, Ευάγγελος Βενιζέλος, ο αναπληρωτής καθηγητής Γεώργιος Γεραπετρίτης και στην θέση του αποδοκιμαζόμενου, ο καθηγητής Γιαννης Δρόσος. Την συζήτηση συντόνισε ο πρόεδρος της Ενωσης Ελλήνων Δημοσιολόγων, δρ. Βασίλης Τζέμος.

Από την αρχή της εκδήλωσης, ενώπιον ενός πολυπληθούς ακροατηρίου, ήταν φανερό ότι επρόκειτο για μία σύγκρουση, ένα ιδιότυπο debate. Από την μία πλευρά ο επιστημονικός λόγος. Από την άλλη, ο πολιτικός ανορθολογισμός, με περίβλημα επιστημοσύνης.

Όσο οι κκ. Βενιζέλος και Γεραπετρίτης κινούνταν αυστηρά στην γραμμή της επιστημονικής τεκμηρίωσης των θέσεών τους, ο κ. Δρόσος αρνούνταν να παρεκκλίνει της γραμμής που χάρασσε η πολιτική του ταυτότητα και η ταύτισή του με την κυβερνητική επιλογή στο πεδίο της ανατροπής του τηλεοπτικού τοπίου, με όποιο κόστος και όποιον τρόπο.

Ετσι, ακούστηκαν εκ μέρους του οι γνωστές και από τις πολιτικές συζητήσεις απόψεις: όπως ότι η κατάργηση του ΕΣΡ οφείλεται στην άρνηση της αντιπολίτευσης να συναινέσει στον σχηματισμό του. Ή ότι το μείζον δεν ήταν ο αριθμός των αδειών, αλλά το διεξαχθεί ο διαγωνισμός. Ή ότι γίνεται προσπάθεια απονομιμοποίησης του διαγωνισμού και των δικαστών…

Την αποδοκιμασία του ακροατηρίου εισέπρξε δε όταν απαντώντας σε ένα σχόλιο περί του ότι θα πρέπει να αισθάνεται μεγάλη μοναξιά μεταξύ των συνταγματολόγων για την θέση που υποστηρίζει, είπε: «Δεν αισθάνομαι καθόλου μόνος, έχω 255 εκατομμύρια λόγους (σ.σ. όσο και το συνολικό τίμημα των αδειών) να είμαι χαρούμενος και είμαι!».

Ο αντίλογος από τον κ. Βενιζέλο, ήταν αναλυτικός. Ως προς το ΕΣΡ και την κατάργησή του είπε, αφενός, ότι η κυβέρνηση μπορούσε να καταθέσει προτάσεις για την σύνθεση του οργάνου, τις οποίες η αντιπολίτευση δεν θα μπρούσε να αρνηθεί, όπως συνέβη με το ΑΣΕΠ. Αφετέρου, ότι οι ανεξάρτητες αρχές, όπως ορίζεται στο Σύνταγμα, περιορίζουν την εξουσία του νομοθέτη, ο οποίος δεν μπορεί να διακόψει την λειουργία τους, εν προκειμένω του ΕΣΡ, χωρίς άμεση αντικατάσταση των μελών τους.

«Η κυβέρνηση σε αυτήν την περίπτωση είναι σαν τον πατροκτόνο που μετά το έγκλημα λέει “είμαι ορφανός”» και παίρνει τις αρμοδιότητες του ΕΣΡ. «Δεν νοείται μεταφορά αρμοδιοτήτων από εκεί που το Σύνταγμα τις αφαίρεσε», τόνισε ο κ. Βενζέλος εξηγώντας ότι αυτός είναι και ο κύριος λόγος αντισυνταγματικότητας του νόμου με τον οποίο χορηγήθηκαν οι τηλεοπτικές άδειες.

Αναρωτήθηκε δε, αν μετά την μεταφορά αυτή των αρμοδιοτήτων ο υπουργός Επικρατείας και ο γγ Ενημέρωσης, Λευτέρης Κρέτσος ο οποίος περυρισκόταν στην εκδήλωση (εν είδει «επιτηρητή» του καθηγητή Δρόσου, είπαν κάποιοι κακοπροαίρετοι), θα έχουν και τις άλλες αρμοδιότητες του οργάνου. «Θα ασκούν έλεγχο στα κανάλια, θα καλούν τους υπευθύνους σε ακρόαση, θα επιβάλλουν πρόστιμα;», ήταν τα ρητορικά ερωτήματα του κ. Βενιζέλου.

Σε ένα άλλο πεδίο, ο κ. Βενιζέλος σημείωσε ότι πρόβλημα συνταγματικότητας τίθεται και λόγω του περιορισμού στον αριθμό των αδειών. «Εφόσον τα τεχνικά δεδομένα επιτρέπουν περισσότερες άδειες, δεν μπορείς να στερήσεις σε κάποιον το δικαίωμα να τις διεκδικήσει», είπε.

Στον έμμεσο αυτό διάλογο, το αντεπιχείρημα του κ. Δρόσου ήταν ότι ο αριθμός των αδειών δεν εγγυάται αυτομάτως την πολυφωνία. Εφερε ως παράδειγμα για την υποστήριξη της θέσης αυτής ότι στην Σοεβιετική Ενωση υπήρχαν εκατοντάδες κανάλια, αλλά δεν υπήρχε πολυφωνία – με την παράλειψη της λεπτομέρειας ότι η Σοβιετική Ενωση ούτε δημοκρατία ήταν, ούτε ελεύθερη αγορά.

Επιπλέον, ο κ. Βενιζέλος μίλησε για διαγωνισμό με στοιχεία τυχαιότητας, σημειώνοντας ότι είναι μη ορθολογικό ο ένας να δίνει 40 εκατομμύρια και ο άλλος 80, ενώ εν τέλει κάποιος που έχει ποντάρει ένα ποσό και έχει πάρει άδεια, να λέει ότι δεν είναι σε θέση να καταβάλλει το τίμημα.

Ο κ. Γεραπετρίτης έθεσε και άλλης φύσεως ζητήματα, π.χ. για την ανακήρυξη των επιλαχόντων σε υπερθεματιστές, όπως στην περίπτωση έκπτωσης του κ. Καλογρίτσα και αντικατάστασής του από τον κ. Σαββίδη. Οπως τόνισε, ο Σαββίδης δεν συμμετείχε στην διαδικασία που ανακηρύχθηκε υπερθεματιστής ο Κλογρίτσας, αλλά στην τελευταία, όπου τα χτυπήματα ήταν πολύ υψηλότερα και εν τέλει την άδεια πήρε ο κ. Μαρινάκης.

Τόνισε δε πως η μόνη πολυφωνία που διασφαλίστηκε είναι η ποδοσφαιρική (αφού συμπεριλαμβανομένου και του Σαββίδη οι τρεις από τους τέσσερις καναλάρχες είναι και ιδιοκτήτες ποδοσφαιρικών ομάδων)…

Η αναφορά μας στην “Παραγγελιά” του Παύλου Τάσιου στο προηγούμενο τεύχος δημιούργησε απορίες προκαλώντας συνάμα και κάποια σχόλια. Να ξεκαθαρίσουμε κατ΄αρχήν ότι ο λόγος που έγινε η αναφορά, ήταν η προβολή της ταινίας στην ΕΡΤ, που μας θύμισε τη συζήτηση που προκλήθηκε τις επόμενες μέρες στην τάξη στο μάθημα της Πολιτικής Αγωγής με τον καθηγητή μας Παναγιώτη Στάμο εν μέσω …νυκτός. Τα σχόλια που ακούσαμε περιστράφηκαν γύρω από τρία θέματα:

1. Αγιοποίηση του πρωταγωνιστή του επεισοδίου

2. Χαρακτηρισμός της ταινίας ως αριστούργημα

3. Η σχέση της Κατερίνας Γώγου με την Γερμανική Σχολή

Θα ξεκινήσουμε απαντώντας και στα τρία με μία μικρή ιστορία:

Κάποτε έγραψε ο Δημήτρης Ψαθάς στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ”, όπου σχολίαζε καθημερινά με διασκεδαστικό τρόπο τα της ελληνικής κοινωνίας, ότι η Κατίνα Παξινού κατέβαινε στην Επίδαυρο για να δώσει παράσταση στο αρχαίο θέατρο. Λίγο πριν φτάσει, επειδή έτρεχε τη σταμάτησε ο ενωμοτάρχης του Λυγουριού για να της “κόψει” κλήση. Όταν αυτή του δήλωσε ότι είναι η Κατίνα Παξινού και ότι έχει αργήσει και πρέπει να προλάβει την παράσταση, της απάντησε: «Δεν με ενδιαφέρει κυρία μου, δεν πα νάσαι και η Μάγια Μελάγια…».

Την άλλη μέρα έγινε στην εφημερίδα …χαμός. Δεν καταλαβαίνουμε, επειδή είναι η Παξινού, έχει δικαίωμα να μην εφαρμόζει κανόνες; Πως τα λέτε αυτά κύριε Ψαθά; Και όπως ήταν φυσικό ο Ψαθάς απάντησε: “Προφανώς και πρέπει να πληρώσει η Παξινού, όμως το κείμενο αναφερόταν στον ενωμοτάρχη, που θεωρούσε οτι η Μάγια Μελάγια ήταν ανώτερη από την Παξινού”.

Είναι λοιπόν σαφές ότι όποιος ισχυρίζεται έστω και ένα από τα παραπάνω τρία σημεία απλά δεν έχει καταλάβει το νόημα του κειμένου μας. Το πρόβλημα, που εμείς ως μαθητές της Γερμανικής αντιμετωπίζαμε, ήταν ότι δεν ήμασταν “περπατημένοι” στη νύχτα και η επιλογή του Παναγιώτη Στάμου να σχολιάσει ένα τέτοιο γεγονός ήταν παράξενη. Οι κουβέντες τα χρόνια εκείνα στην τάξη ήταν προσεκτικές, ακόμη και τα υπονοούμενα. Αναφέραμε στο κείμενό μας:

1. Οι “βεργούλες” του Μάρκου Βαμβακάρη, που ήταν η παραγγελιά του Δήμου του μικρού αδελφού του Νίκου, το σκυλάδικο, η νύχτα, οι χαφιέδες, τα απόνερα του Εμφυλίου φάνταζαν στον δικό μας τότε κόσμο σαν από αλλού. Κανείς νομίζουμε δεν έχει αντίρρηση ότι τα “βουτυρόπαιδα” της Γερμανικής δεν είχαν ιδέα από όλα αυτά και σίγουρα δεν προκύπτει απόπειρα έκφρασης θαυμασμού για τον Νίκο Κοεμτζή. Αυτά αναφέρονται ως ότι είναι “…από αλλού”.

2. Πουθενά δεν αναφέρεται στο κείμενό μας ο όρος “αριστούργημα”. Σε κάθε περίπτωση θεωρούμε ότι ο τρόπος που φιλμάρεται το σκυλάδικο είναι εξαιρετικός: ο τρόπος που εναλλάσσεται η λαϊκή μουσική με την ψυχεδέλεια και την παραζάλη, ο ζεϊμπέκικος με την παραγγελιά, το απωθημένο του καταπιεσμένου να γίνει το δικό του (κάτι που τότε θεωρείτο “ιερό”) με τη μαγκιά των αστυνομικών απέναντι στον σεσημασμένο, και η Γώγου που σχολιάζει.

3. Προφανώς δεν είναι απόφοιτος της Γερμανικής η Κατερίνα Γώγου. Προφανώς “εμείς” δεν χαραμιστήκαμε σε “φονικούς τσακωμούς”, σε “νταβατζήδες και πόρνες”. Είπαμε ότι αυτά είναι “…από αλλού”, εμείς είμαστε βουτυρόπαιδα. Και κάτι άλλο, το ποίημα είναι από την συλλογή “τρία κλικ αριστερά” και γράφτηκε το 1978, αρκετά πριν γυριστεί το φιλμ το 1980. Σήμερα έχουμε συγγραφείς απόφοιτους που είναι πιό επιθετικοί από την Κατερίνα Γώγου. Το πρόβλημα όμως τότε ήταν ότι με το που “έσκαγε” υποψία σε βουτάγανε χωρίς πολλά-πολλά από το σπίτι και μετά σε “ψάχναν” οι υπόλοιποι.

Προφανώς ο Παναγιώτης Στάμος θα μπορούσε να το προσπεράσει κάνοντας πως δεν κατάλαβε και απλώς να μας επαναφέρει εις την τάξιν.

Με αφορμή ένα σχετικά με το περιεχόμενο της αναφοράς στο φιλμ του Παύλου Τάσιου “Παραγγελιά” στο montags (28/2016) θα ήθελα να διευκρινίσω ορισμένα σημεία του κειμένου του montags, αλλά και να διατυπώσω την απορία μου για όλα όσα “καταμαρτυρεί” ο φίλος αναγνώστςη χωρίς να έχει γίνει η παραμικρή αναφορά σε όσα επικαλείται:

Κάποτε έγραψε ο Δημήτρης Ψαθάς στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ”, όπου σχολίαζε καθημερινά με διασκεδαστικό τρόπο τα της ελληνικής κοινωνίας, ότι η Κατίνα Παξινού κατέβαινε στην Επίδαυρο για να δώσει παράσταση στο αρχαίο θέατρο. Λίγο πριν φτάσει, επειδή έτρεχε τη σταμάτησε ο ενωμοτάρχης του Λυγουριού για να της “κόψει” κλήση. Όταν αυτή του δήλωσε ότι είναι η Κατίνα Παξινού και ότι έχει αργήσει και πρέπει να προλάβει την παράσταση, της απάντησε: «Δεν με ενδιαφέρει κυρία μου, δεν πα νάσαι και η Μάγια Μελάγια…».

Την άλλη μέρα έγινε στην εφημερίδα “…χαμός”. Δεν καταλαβαίνουμε, επειδή είναι η Παξινού, έχει δικαίωμα να μην εφαρμόζει κανόνες; Πως τα λέτε αυτά κύριε Ψαθά; Και όπως ήταν φυσικό ο Ψαθάς απάντησε: Προφανώς και πρέπει να πληρώσει η Παξινού, όμως το κείμενο αναφερόταν στον ενωμοτάρχη που θεωρούσε οτι η Μάγια Μελάγια ήταν ανώτερη από την Παξινού.

Αγαπητέ φίλε,

μάλλον θεωρώ ότι δεν κατάλαβες τι διάβασες. Το κείμενο των 10-11 γραμμών αναφέρεται σε ένα γεγονός μέσα στην τάξη από ένα καθηγητή της Γερμανικής, τον Παναγιώτη Στάμο, που τολμά να σχολιάσει ένα “βίαιο γεγονός” της επικαιρότητας (τι δουλειά έχουν οι Αρμένιοι σε όλα αυτά; λες και πρόκειται για τρομοκρατική ενέργεια, που την πληρώνουν αθώοι και την βαφτίζουμε “βίαιο γεγονός”;).

Στο κείμενο αναφέρεται σαφέστατα ότι:

Οι “βεργούλες” του Μάρκου Βαμβακάρη, που ήταν η παραγγελιά του Δήμου του μικρού αδελφού του Νίκου, το σκυλάδικο, η νύχτα, οι χαφιέδες, τα απόνερα του Εμφυλίου φάνταζαν στον δικό μας τότε κόσμο σαν από αλλού.

Έχεις αντίρρηση στο ότι τα βουτυρόπαιδα της Γερμανικής δεν είχαν ιδέα από όλα αυτά; Δεν αντιλαμβάνομαι που βλέπεις την ωραιοποίηση του Εμφυλίου και την ωραιοποίηση του Κοεμτζή. Αυτά αναφέρονται ως ότι είναι “…από αλλού”, μήπως δεν το πρόσεξες; Τα άλλα λυπάμαι αλλά είναι κουβέντες δικές σου και μάλλον εκδηλώνεις μία αγωνία να τις κοινοποιήσεις.

Τέλος σε ότι αφορά τον όρο “αριστούργημα” έχω να πω ότι είναι δικός σου. Πουθενά δεν αναφέρεται στο κείμενό μας ο όρος αυτός. Σε κάθε περίπτωση θεωρώ ότι ο τρόπος που φιλμάρεται το σκυλάδικο είναι εξαιρετικός: ο τρόπος που εναλλάσσεται η λαϊκή μουσική με την ψυχεδέλεια, ο ζεϊμπέκικος με την παραγγελιά, το απωθημένο του καταπιεσμένου να γίνει το δικό του, κάτι που τότε θεωρείτο “ιερό”, η μαγκιά των αστυνομικών απέναντι στον σεσημασμένο, και η Γώγου που σχολιάζει. Προφανώς δεν είναι απόφοιτος της Γερμανικής η Κατερίνα Γώγου. Προφανώς “εμείς” δεν χαραμιστήκαμε σε “φονικούς τσακωμούς”, σε “νταβατζήδες και πουτάνες”. Είπαμε ότι αυτά είναι “…από αλλού”, εμείς είμαστε βουτυρόπαιδα. Και κάτι άλλο, το ποίημα είναι από την συλλογή “τρία κλικ αριστερά” και γράφτηκε το 1978, αρκετά πριν γυριστεί το φιλμ το 1980.

Προφανώς ο Παναγιώτης Στάμος θα μπορούσε να το προσπεράσει κάνοντας πως δεν κατάλαβε και απλώς να μας επαναφέρει εις την τάξιν.

Και για να σου επιβεβαιώσω την υποψία: Ναι, εγώ τόγραψα το κείμενο.

Κώστας Γαλάνης

Χθες Κυριακή 17 Ιουλίου πρόβαλε η ΕΡΤ την ταινία του Παύλου Τάσιου “Παραγγελιά”, που αναπαριστά ένα βίαιο γεγονός σε ένα σκυλάδικο τη νύχτα του Σαββάτου 24 Φεβρουαρίου 1973, μέσα στη χούντα, με πρωταγωνιστή τον Νίκο Κοεμτζή. Η τάξη του 1974 ήταν τότε στην 5η Γυμνασίου και πολλοί θυμήθηκαν τον Παναγιώτη Στάμο, τον φιλόλογό μας, που σχολίασε το γεγονός, όπως μόνον εκείνος τολμούσε και μάλιστα εποχές, που η λέξη “σχόλιο” ήταν απαγορευμένη. Οι “βεργούλες” του Μάρκου Βαμβακάρη, που ήταν η παραγγελιά του Δήμου του μικρού αδελφού του Νίκου, το σκυλάδικο, η νύχτα, οι χαφιέδες, τα απόνερα του Εμφυλίου φάνταζαν στον δικό μας τότε κόσμο σαν από αλλού. Σήμερα βέβαια, μαζί με τον καθηγητή μας, που μας άφησε πριν από τρεις μήνες, έχουν φύγει όλοι σχεδόν οι τότε πρωταγωνιστές του γεγονότος αλλά και κάποιοι της ταινίας. Ο Νίκος Κοεμτζής έφυγε στις 23 Σεπτεμβρίου του 2011, ο Παύλος Τάσιος έφυγε λίγες μέρες μετά, στις 2 Οκτωβρίου 2011, ακριβώς 18 χρόνια μετά την αυτοκτονία της πρώην συζύγου του Κατερίνας Γώγου (3 Οκτωβρίου 1993), η οποία συνοδεύει στην ταινία την αφήγησή της απαγγέλοντας με συγκλονιστικό τρόπο ποιήματά της «η ζωή μας είναι σουγιαδιές σε βρώμικα αδιέξοδα / σάπια δόντια / ξεθωριασμένα συνθήματα / μπάσο βεστιάριο / …».