Κλείνει εφέτος 50 χρόνια στο τραγούδι. Κοιτάζοντας τούτη την καριέρα μισού αιώνα, ένας μού φαίνεται κοινός παρονομαστής. Σε όλα. Οτι πάντα είχε κάτι να μας πει. Σε κάθε στίχο, σε κάθε τραγούδι, σε κάθε ανάσα, σε κάθε σιωπή του. Με έμφαση, πάντα, σε εκείνο το άφθαρτο «κρατάω την ουσία κι ονειρεύομαι».

Κάντε ένα τεστ στους φίλους σας. Πείτε τους ένα ονοματεπώνυμο: Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Και συλλέξτε αντιδράσεις. Συλλέξτε τραγούδια. Εμβληματικά. Πενήντα χρόνια τραγούδια…

Είναι το δικό του «Χαιρετίσματα στην εξουσία». Είναι ο «Κουρσάρος» στην άσφαλτο. Είναι «Ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φραντς». Είναι «Ο Γουίλι, ο μαύρος θερμαστής από το Τζιμπουτί». Είναι το δυναμικό σύνθημα «Ελλάς, τι θα γίνει, φίλε μου, με μας». Είναι πολλά. Πάρα πολλά.

Δείτε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

Θα προτιμήσω να πάρω τα πράγματα περίπου από την αρχή, με όχημα τις προσωπικές αναμνήσεις. Ανάκατες, καλές και αλγεινές, μαγικές και (κάποτε) αιματηρές. Τι είναι, αλήθεια, ο Λυκαβηττός για εσάς; Μπορώ να σας απαριθμήσω τι ήταν για μένα. Σήμερα που αναβιώνει με την Γιορτή Αφιέρωμα στον Σταύρο Ξαρχάκο

«Σκλάβα με σέρνουν οι Αχαιοί…». Βάλτε τη φαντασία σας να αναπλάσει τη βροντερή φωνή της τραγωδού Αννας Συνοδινού – Εκάβης, ως ανθρώπινο «ακουστικόμετρο» για τον αρχιτέκτονα Τάκη Ζενέτο, στο νεόκοπο τότε (το 1965) Θέατρο του Λυκαβηττού.

Κάθε μέρα, για μία ώρα, και ένας τραγικός ρόλος. Κάθε μέρα και μία μέτρηση. Κάθε φορά και μία διόρθωση. Διότι ο αρχιτέκτονας είχε στον νου του την περίφημη ακουστική στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Και την «κυνηγούσε», να την επιτύχει και στο δημιούργημά του, πάνω από την Αθήνα.

Δείτε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

Ο υποψήφιος για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ Ευκλείδης Τσακαλώτος ζήτησε συγγνώμη για το βίντεο του εκ των αντιπάλων του Στέφανου Κασσελάκη στη Μακρόνησο «εκ μέρους όλου του ΣΥΡΙΖΑ», ο μέντορας του Κασσελάκη, Παύλος Πολάκης, απάντησε ότι «δεν έχει απολύτως καμία τέτοια εξουσιοδότηση, ούτε ελέω θεού δικαίωμα!» να ζητήσει συγγνώμη «ο Ευκλείδης», ενώ ο ευρωβουλευτής Πέτρος Κόκκαλης παρενέβη στη διένεξη λέγοντας «από μένα είναι Οχι». Από την πλευρά του ο ομοϊδεάτης ιστορικός Αντώνης Λιάκος περιέγραψε τη συζήτηση για τον σφετερισμό των συμβόλων και των τόπων μνήμης της Αριστεράς ως παιδική ασθένεια του χώρου, ανατρέχοντας στο πασοκικό «ιδεολογικό πάνθεον» του Βενιζέλου και του Βελουχιώτη και καταλήγοντας στις επιθέσεις που είχε δεχθεί ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας όταν επισκέφθηκε το Σκοπευτήριο της Καισαριανής.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Η καταστροφή στη Θεσσαλία υπερβαίνει και τον εκλογικό κύκλο, αλλά και τις δυνάμεις της όποιας κυβέρνησης. Ας φωνάξει ο Μητσοτάκης τους πάντες να συνταχθούν, να κάνουν τις προτάσεις τους και να συμβάλουν με όσες δυνάμεις διαθέτουν στην ανοικοδόμηση. Και όποιος δεν θέλει, ας μη συμβάλει. Αλλά μετά, ας σιωπήσει.

Η καταστροφή της Θεσσαλίας μοιάζει να είναι τέτοια που θα απαιτήσει όχι μόνο δαπάνες και προσπάθειες ανοικοδόμησης, αλλά πιθανότατα μία γενική αναπροσαρμογή του μεσοπρόθεσμου (τουλάχιστον) πολιτικοοικονομικού σχεδιασμού της χώρας.

Εδώ θα μπορούσε να σκάσει ένα πικρόχολο χαμόγελο. Για τον σχεδιασμό. Οχι μόνο επειδή δεν συγκαταλέγεται στις πολιτικές μας συνήθειες, αλλά και επειδή έτσι όπως είναι τα πράγματα, ζούμε σε μία περίοδο που ισχύει το «όταν εμείς κάνουμε σχέδια γελάει ο Θεός». Αυτό όμως έχει μεταφυσική διάσταση και σε κάποιες περιπτώσεις το επικαλούνται όσοι είναι επιφορτισμένοι με τα σχέδια και τεμπελιάζουν.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

Η αύξηση του κοινωνικού επιδόματος στη Γερμανία επαναφέρει μία κλασική συζήτηση: Πρέπει να ενθαρρύνεται η εργασία ή η αποχή από την εργασία; Ή μήπως πρόκειται για λάθος συζήτηση;

Ήταν μία σημαντική προεκλογική υπόσχεση του γερμανικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος (SPD) πριν τις βουλευτικές εκλογές του 2021: Το ελάχιστο προνοιακό επίδομα αντικαθίσταται με ένα νέο βοήθημα που αποκαλείται «Επίδομα του Πολίτη» (Bürgergeld)– ακριβώς γιατί φιλοδοξεί να αντιμετωπίσει τον δικαιούχο ως πολίτη, όχι ως επαίτη- και μάλιστα αυτό το επίδομα αυξάνεται σημαντικά, ώστε να ανταποκρίνεται στο υψηλότερο, τα τελευταία χρόνια, κόστος ζωής. Τηρουμένων των αναλογιών θα λέγαμε ότι πρόκειται για ένα επίδομα αντίστοιχο με το «Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα» που καταβάλλεται στην Ελλάδα.

Δείτε το άρθρο του Γιάννη Παπαδημητρίου στην DW…

Την προηγούμενη δεκαετία θυμάμαι τη φράση να εκφέρεται συχνά για τους ξένους, τους άλλους: «Γι’ αυτούς η ανθρώπινη ζωή δεν έχει την ίδια αξία». Αφορούσε πάντα μετανάστες κι αλλόθρησκους: Αφγανούς, μουσουλμάνους, μαύρους. Λαούς βγαλμένους από πολέμους, ανέχεια, εξοικειωμένους με τη βία, που πεθαίνουν ή σκοτώνουν για ψύλλου πήδημα, για μια φωτογραφική μηχανή, για μια χούφτα ευρώ. Μου φαινόταν παράδοξο πώς οι φορείς της συγκεκριμένης άποψης απέδιδαν π.χ. λιγότερη οδύνη στη μάνα που έχανε το παιδί της ή μεγαλύτερη κτηνωδία στον δολοφόνο ή στον βιαστή από το Πακιστάν. Συνέκριναν ανθρώπινα χαρακτηριστικά με μαθηματικά σύμβολα:

Η θεωρία καταρρέει με κρότο τις τελευταίες εβδομάδες. Οι Ελληνες δεν έχουν ανοσία στην ανθρώπινη αγριότητα, προσβάλλονται εξίσου από αυτήν. Το σοκαριστικό επεισόδιο προχθές το βράδυ στον Πειραιά γι’ αυτό μας συγκλόνισε τόσο πολύ.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Δύσκολα θα το παραδεχθούν διάφοροι αρμόδιοι, όμως το επιβεβαιώνουν όσοι το ζουν στο πετσί τους: Το διοικητικό μοντέλο της χώρας είναι ασύμβατο με την ελληνική πραγματικότητα και τα σχεδόν 30 χρόνια εμπειρίας το έχουν αποδείξει. Η Ελλάδα δεν είναι Ελβετία ούτε Γερμανία. Και ούτε μπορεί ούτε πρέπει να γίνει.

Πυρκαγιές, πλημμύρες, νέες πυρκαγιές, νέες, χειρότερες πλημμύρες, ατυχήματα, δυστυχήματα και άλλες συμφορές των τελευταίων ετών έχουν διαμορφώσει μια σωρευτική «ελληνική» εμπειρία. Δυσάρεστη, προφανώς.

Τις περισσότερες φορές, όσα καταστροφικά συμβαίνουν αποδίδονται σε «πρωτοφανείς συνθήκες». Και εσχάτως στην κλιματική αλλαγή. Μέχρις ενός σημείου αυτά μπορεί να στέκουν. Επειτα όμως αρχίζει η «κολοκυθιά» της αναζήτησης ευθυνών.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

Το φθινόπωρο κρύβει πολλούς κινδύνους για τον οδηγό, αφού έχουμε απότομες διακυμάνσεις του καιρού από ζέστη και ηλιοφάνεια σε βροχές, μπουρίνια και καταιγίδες, ενώ αρχίζει και μικραίνει η μέρα. Οι ελληνικοί δρόμοι γίνονται αυτή την εποχή εξαιρετικά ολισθηροί με τις πρώτες σταγόνες, επειδή το οδόστρωμα έχει πιάσει γλίτσα μετά από μία παρατεταμένη περίοδο ανομβρίας.

Έτσι, οφείλει να είναι ο οδηγός πολύ προσεκτικός και να αποφεύγει τις υψηλές ταχύτητες, όπου μπορεί να χάσει εύκολα τον έλεγχο του αυτοκινήτου του. Ας δούμε όμως, τι άλλο χρειάζεται να κάνουμε, για να αποφύγουμε τις παγίδες που μας στήνει το φθινόπωρο κατά την οδήγηση.

Καθαρίζουμε καλά το παρμπρίζ, τα παράθυρα, τους καθρέφτες και τα φώτα του αυτοκινήτου μας, για να βλέπουμε καλά σε συνθήκες περιορισμένης ορατότητας, όταν βρέχει δυνατά. Σε τέτοιες συνθήκες ανάβουμε πάντα τα φώτα στη μεσαία σκάλα, για να μας διακρίνουν οι άλλοι χρήστες των δρόμων έγκαιρα.

Δείτε το άρθρο του Πέτρου Πιτσίνη στο ieidiseis.gr…

Το φετινό καλοκαίρι ο ήλιος βάφτηκε κόκκινος σε πολλές περιοχές του πλανήτη από τη Ρόδο και το Αλγέρι έως το Μόντρεαλ. Ο καύσωνας και η ξηρασία έφεραν γιγάντιες πυρκαγιές στο βόρειο ημισφαίριο, ενώ ξεκινάει τώρα η αντίστοιχη περίοδος στην Αυστραλία, όπου οι φωτιές οδήγησαν σε διεύρυνση της τρύπας του όζοντος κατά 10%. Ο καπνός από τις φωτιές στην Ελλάδα και τον Καναδά τύλιξε ασφυκτικά τη Σικελία και τη Νέα Υόρκη αντίστοιχα. Χιλιάδες άνθρωποι απομακρύνθηκαν από πόλεις που κινδύνευσαν, αφού ούτε τα αστικά κέντρα είναι πλέον ασφαλή από τις φλόγες. Στη Χαβάη οι αγνοούμενοι από την πρόσφατη φονική πυρκαγιά είναι εκατοντάδες. Η ποιότητα του αέρα υποβαθμίζεται διαρκώς και τα μικροσωματίδια στην ατμόσφαιρα πολλαπλασιάζονται. Με τις πρώτες βροχές ήρθε ο φόβος των πλημμυρών.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει με περιφρόνηση την πρόταση νόμου του ΠΑΣΟΚ για τον αποκλεισμό του καταδικασμένου χρυσαυγίτη από τις δημοτικές εκλογές της Αθήνας. Ίσως όμως η στάση αυτή να κρύβει παγίδες που κάποιοι δεν βλέπουν.

Όσο και αν οι εκλογές του Οκτωβρίου, δημοτικές και περιφερειακές, φαίνεται ότι μέχρι στιγμής δεν προξενούν αγωνία σε κανέναν (μιλώντας για τους πολίτες), κάποιες πτυχές τους έχουν την ιδιαίτερη σημασία τους.

Η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός έχουν δώσει την έμφαση στις περιφερειακές εκλογές, για λόγους μάλλον προφανείς. Είναι μάλλον πιο εύκολες, όσο και αν τίποτε δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο και, πάντως, αυτές «βάφουν τον χάρτη».

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

Στην εκπομπή 12-2 της τηλεόρασης της Ναυτεμπορικής με τους δημοσιογράφους Ανέστη Ντόκα και Παύλο Πανταζόπουλο εμφανίστηκε ο καθηγητής του ΕΜΠ και πρώην Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Κωνσταντίνος Αραβώσης.

«Η κλιματική κρίση δεν είναι κάτι που αναμένουμε να γίνει. Τα φαινόμενα της κλιματικής κρίσης είναι ήδη εδώ. Πρόκειται για ραγδαία φυσικά φαινόμενα που είναι οι επιπτώσεις της αύξησης της μέσης θερμοκρασίας της γης και της αύξησης των ρύπων. Αυτό που βλέπουμε τώρα στη χώρα μας με τις πυρκαγιές είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο που διαρκώς επιτείνεται. Ενώ γίνεται μια διεθνής προσπάθεια να φτάσουμε σε κλιματική ουδετερότητα – σημειωτέον το γρηγορότερο που μπορούμε να πετύχουμε κάτι τέτοιο είναι το 2050 – η θερμοκρασία του πλανήτη θα συνεχίσει να αυξάνεται μέχρι τότε, με αποτέλεσμα να έχουμε διαρκώς εντονότερα φυσικά φαινόμενα», ανέφερε ο κ. Αραβώσης.

Παρακολουθείστε την συνέντευξη…

Το αυτοκίνητο παραμένει το Νούμερο Ένα μεταφορικό μέσο για τις καλοκαιρινές διακοπές, όπου διανύουμε συχνά εκατοντάδες χιλιόμετρα μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας. Αυτό συνεπάγεται κούραση, την οποία καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε άμεσα, αφού η συνέχιση της οδήγησης κάτω από τέτοιες συνθήκες είναι επικίνδυνη. Δεν είναι διόλου τυχαίο, ότι η κόπωση του οδηγού θεωρείται μία από τις πιο συχνές αιτίες πρόκλησης τροχαίων ατυχημάτων, ιδιαίτερα μάλιστα τις νύχτες όπου δυσκολευόμαστε από το σκοτάδι και κουραζόμαστε ευκολότερα. Ιδιαίτερα επικίνδυνος είναι ο στιγμιαίος ύπνος, όπου τα βλέφαρα κλείνουν για κάποια δευτερόλεπτα και ουσιαστικά οδηγούμε στα τυφλά ρισκάροντας την δική μας ασφάλεια, όπως επίσης και των υπόλοιπων χρηστών των δρόμων. Ακόμη όμως και με την απλή κόπωση αντιλαμβανόμαστε δυσκολότερα τις συνθήκες της κυκλοφορίας και δεν ‘’σκανάρουμε’’ αποτελεσματικά το περιβάλλον, ενώ αντιδρούμε καθυστερημένα σε έκτακτες καταστάσεις. Ειδικές έρευνες έχουν επιβεβαιώσει, ότι ένας κουρασμένος οδηγός λειτουργεί παρόμοια με έναν οδηγό, που έχει καταναλώσει αλκοόλ!

Δείτε το άρθρο του Πέτρου Πιτσίνη στο ieidiseis.gr…

Η Emily Haber, απόφοιτος του 1975, κόρη του διπλωμάτη Dirk Oncken,ο οποίος υπηρέτησε ως πρέσβης στην Ελλάδα κατά τα τελευταία χρόνια τη δικτατορίας, διαδεχόμενος τον Peter Limbourg, πατέρα του επίσης αποφοίτου Peter Limbourgκαι σήμερα Γενικού Διευθυντή της DW, είναι πλέον κοντά στην ολοκλήρωση της θητείας της στην Washington, ως πρέσβης της Γερμανίας.

Στο ξεκίνημα της διπλωματικής τη καριέρας εργάστηκε στην Γερμανική Πρεσβεία στην Μόσχα, διετέλεσε Μορφωτική Ακόλουθος στην Πρεσβεία στην Άγκυρα και το 1999 επέστρεψε στην Πρεσβεία στην Μόσχα και από το 2002 έως το 2006 υπηρέτησε ως Διευθύντρια της OSCE Division and Commissioner for Conflict Prevention and Crisis Management in the Euro-Atlantic Framework στο Βερολίνο.

Από το 2009 έως το 2011 ήταν Γενική Διευθύντρια του Υπουργείου Εξωτερικών στο Βερολίνο και μάλιστα ήταν η πρώτη γυναίκα που της ανατέθηκε η θέση αυτή και ακολούθως Γενική Γραμματέας του Υπουργείου Εξωτερικών επί υπουργίαςGuido Westerwelle, πάλι ως η πρώτη γυναίκα πουτης ανετέεθη ορόλος αυτός. Από το 2014 έως το 2018 διετέλεσε Γενική Γραμματέας του Υπουργείου Εσωτερικών επί υπουργίας Thomas de Maizière, όπου ήταν υπεύθυνη για την ασφάλεια και την μετανάστευση.

Η Emily Haber έδωσε μία συνέντεξη στην Ines Pohl, δημοσιογράφο της DW διατρέχοντας τα μεγάλα γεγονότα, που έλαβαν χώρα κατά την διάρκεια της θητείας της από τον Ιούνιο του 2018 όταν ανέλαβε τα καθήκοντά της και μίλησε: για τους Αμερικανούς και για το τι μπορούν οι Ευρωπαίοι και οι Γερμανοί να μάθουν από αυτούς, για τον Donald Trump, για τους Αμερικανούς στρατιώτες που υπηρέτησαν στην Γερμανία, για τον covid-19, για τον νέο Καγκελάριο Olaf Scholz, που ανέλαβε τα καθήκοντά του λίγο πριν από τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις συνέπειες του πολέμου στις αμερικανο-γερμανικές σχέσεις. Κλείνοντας εξομολογήθηκε για αυτά που θα της λείψουν όταν εγκαταλείψει τις ΗΠΑ.

Παρακολουθείστε την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντεξη:

https://www.dw.com/en/emily-haber-german-ambassador-to-the-us-tough-tenure/video-66066880

Ο τραγουδοποιός, που θα γινόταν σήμερα 75 ετών, είναι, απλά, μύθος. Από αυτούς που ακόμη και πάντα έχουμε ανάγκη στην Ελλάδα. Ίσως για να αναγνωρίζουμε, ακόμη και ασυνείδητα, τι ήμασταν. Ποιοι ήμασταν. Και όχι μόνον επειδή «έφτιαξε» με τα υλικά του μουσικού και ποιητικού ονείρου του το ελληνικό ροκ.

Ο «πρίγκιπας του ελληνικού ροκ» Παύλος Σιδηρόπουλος θα γιόρταζε σήμερα τα 75 του χρόνια. Αν δεν είχε «πετάξει» μια νύχτα, 18 Δεκέμβρηδες πριν τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, στα Εξάρχεια. Αν και ο «Παυλάρας» δεν πήρε εισιτήριο φυγής από τα «δαιμονοποιημένα» Εξάρχεια, αλλά από το Δουργούτι – το Νέο Κόσμο…

Η γενέθλια ημέρα του, 28 Ιουλίου, μάς δίνει, εδώ, αφορμή να δούμε λίγα από όσα δεν ξέρουμε ή δεν θυμόμαστε για κείνον.

Δείτε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

Στο τέλος της ταινίας «Athena» του Ρομέν Γαβρά υπάρχει μια απρόσμενη, κάπως διδακτική, σκηνή που υπονοεί ότι η άκρα Δεξιά είναι εκείνη που υποκινεί τα επεισόδια στα παρισινά προάστια. Αν και κατά την προβολή της η συγκεκριμένη αιχμή ενόχλησε ορισμένους θεατές ως απλουστευτική ανάγνωση των προβλημάτων στα μπανλιέ, η αλήθεια είναι ότι η Ακροδεξιά και δη η Μαρίν Λεπέν είναι αυτή που ευνοείται περισσότερα από τις πρόσφατες ταραχές μετά τη δολοφονία του 17χρονου Ναέλ, από αστυνομικό στη Ναντέρ.

Les Beurs (αναγραμματισμός του Arabes) είναι η λέξη που περιγράφει τα παιδιά ή και εγγόνια μεταναστών από το Μαγκρέμπ. Η μετέωρη γενιά τους είναι εκείνη που δεν ταυτίζεται ούτε με τους γονείς τους ούτε με τους λευκούς Γάλλους συνομηλίκους τους. Οσο η Γαλλία τους επισημαίνει το μεταναστευτικό τους υπόβαθρο, τόσο εκείνοι ενδύονται με τρόπο ταυτοτικό, ως παράσημο, την ιδιότητα του μετανάστη. Η εξέγερσή τους δεν είναι ισλαμική όπως πάνε να την παρουσιάσουν οι Γάλλοι ακροδεξιοί. Είναι κυρίως αντιγαλλική, μια βίαιη διαμαρτυρία για τις συνεχιζόμενες κοινωνικές ανισότητες, τον αποκλεισμό, τη ματαίωση των ονείρων τους, που διαψεύδουν τις βασικές αρχές της γαλλικής δημοκρατίας λίγες μέρες πριν από την Ημέρα της Βαστίλλης.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα ¨Καθηνερινή”…

Η στρέβλωση του παραγωγικού μας μοντέλου είναι μία από τις αόρατες αιτίες των όσων συμβαίνουν. Οταν εγκαταλείπεις τη γη και αποψιλώνονται οι αγροτικές περιοχές, οι δομές μοιραία γίνονται ανεπαρκείς και ακατάλληλες για την αντιμετώπιση πολλών από αυτά που ζούμε κάθε χρόνο – από πλημμύρες μέχρι πυρκαγιές.

Η κλιματική κρίση έχει γίνει μια εμβληματική έννοια, την οποία υπάρχει σοβαρή πιθανότητα κανείς να μην κατανοεί στην ορθή της διάσταση. Στην πραγματικότητα είναι ένας φαύλος κύκλος, με εκδηλώσεις που ανα- και αυτοτροφοδοτούνται, και άκρη δεν βγαίνει.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου ατο protagon.gr…

Την 17ην Ιουλίου 1723, πρό τριακοσίων ετών, ενεγράφη στο ληξιαρχείον του χωριού Kirkcaldy της Σκωτίας το όνομα του Adam Smith. Η ακριβής ημερομηνία γεννήσεώς του είναι άγνωστη, διότι εγεννήθη μετά τον θάνατο του πατέρα του, και η εγγραφή θεωρείται ως γενέθλιος ημερομηνία. Την μόρφωσή του ανέλαβε η μητέρα του και στο αυστηρό σκωτικό, καθολικό περιβάλλον μεγάλωσε και μορφώθηκε ο Adam Smith. Μικρό παιδάκι, μεταβαίνοντας από την οικία στο σχολείο , επισκεπτόταν ένα εργοστάσιο καρφιτσών, το περίφημο pin factory, το οποίο θα τον επηρέαση τόσο στην περιγραφή του καταμερισμού των έργων , που θα μας την παρουσιάση στο πρώτο κεφάλαιο του πρώτου βιβλίου του Wealth of Nations. Είναι η πηγή του πλούτου η εργασία. Θα φοιτήση ο Smith στα ονομαστά σκωτικά πανεπιστήμια, τα οποία έχουν αναγνωρισθή κατά τον 18ον αιώνα ως τα καλύτερα της Ευρώπης. Είναι η εποχή του Schottish Enlightenment , που θα αναδείξη τα καλύτερα μυαλά που εγνώρισε η Σκωτία μέχρι σήμερα σε όλες τις επιστήμες.

Καθηγητής της Ηθικής Φιλοσοφίας και Λογικής στην Οξφόρδη, θα διακόψη την διδασκαλία , όταν ο δούξ του Buccleugh θα τον αναγκάση να συνοδεύση τον υιόν του σε μία περιοδεία στην Ευρώπη. Εκεί θα αναδειχθή το ήθος του Smith: Την εποχή εκείνη οι φοιτητές προκατέβαλαν τα δίδακτρα όλης της χρονιάς και ο Smith είπε ότι θα επιστρέψη τα υπόλοιπα δίδακτρα, διότι δεν ολοκληρώθηκε η χρονιά. Τότε οι φοιτητές του είπαν ότι δεν δεχόμεθα επιστροφή των υπολοίπων διδάκτρων, διότι διδαχθήκαμε από τον Smith περισσότερα από όσο έπρεπε.

Mετά την περιοδεία του στην ηπειρωτική Ευρώπη, όπου συναντήθηκε με τους Γάλλους εγκυκλοπαιδιστές, και στην Γενεύη είδε την καρέκλα του J. J. Rousseau, όπου εδίδασκε, επέστρεψε στην Σκωτία, όπου συνέγραψε τα πολυφρόντιδα έργα του.

Προέβαλε την στωικής αντιλήψεως θεωρία περί της αοράτου χειρός στο σύγγραμμά του περί της Αστρονομίας , όπως οι απλανείς αστέρες και το διάστημα ευρίσκονται σε μία ισορροπία,χωρίς κρατική παρέμβαση, έτσι μπορεί να λειτουργή η αγορά. Αυτονόμησε την οικονομική επιστήμη από την ηθική φιλοσοφία και εισήγαγε την περί εργασίας αξίας του αγαθού θεωρία. Συστηματοποίησε τους κανόνες -τέσσερεις αρχές – της φορολογίας για ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα και κυρίως μας υπενθύμισε ότι το κράτος είναι παρόν, δεν είναι ένα κράτος-νυκτοφύλακας.

Σήμερα, που γίνεται και πάλι λόγος για ιδιωτικά ή και μη κρατικά ΑΕΙ, ο λόγος του είναι επίκαιρος. Η εκπαίδευση των πολιτών , η παιδεία τους είναι κρατική μέριμνα. Συνέδεσε την οικονομική ανάπτυξη με την εκπαίδευση.

Ένα πρόβλημα που έθεσε στο τρίτο κεφάλαιο του πρώτου βιβλίου του Wealth of Νations , το οποίον δεν έλυσε, είναι το λεγόμενο “παράδοξον της αξίας”, the paradox of value, που ως τεταρτοετής φοιτητής στην ΑΣΟΕΕ , μου άρεσε πάντα να το ακούω: Ο αδάμας και το ύδωρ. Γιατί ο αδάμας έχει μεγάλη ανταλλακτική αξία και το ύδωρ μεγάλη αξία χρήσεως? Το έλυσε το πρόβλημα τον 19ον αιώνα η οριακή επανάσταση με την Αυστριακή Σχολή.

Τίποτε δεν αγάπησε περισσότερο όσον τα ψαροχώρια της Σκωτίας. Όσοι έχετε επισκεφθή την Σκωτία-εγώ δεν είμαι μεταξύ αυτών-, θα επιβεβαιώσετε την αγάπη του για την ύπαιθρο της Σκωτίας. Πιστός στην μητέρα του, παντρεύτηκε μεγάλος μία εξαδέλφη του. Πεθαίνοντας, διέταξε να καούν τα βιβλία του. Αρκετά εσώθησαν και από εκεί μελετούμε τις πηγές του. Απεβίωσε το 1790. Στην Γλασκώβη ίσταται ο ανδριάς του ενώπιον του πανεπιστημίου. Υπήρξε ένας αξιόλογος άνδρας.

Με τον διάδοχό του στην Adam Smith Chair στην Γλασκώβη , αοίδιμον πλέον Professor Andrew Skinner, εκδότη και σχολιαστή των έργων του, έχω κατ΄επανάληψιν συζητήσει και αλληλογραφήσει για τις αρχαιοελληνικές καταβολές του Smith.

Παραμένει ο Smith πάντα επίκαιρος για να μας υπενθυμίζη τα όρια της ελεύθερης αγοράς και της ασυδοσίας που αυτή πιθανόν να φέρη.

Γενικός ξεσηκωμός για το κιτς της… Κιτσοπούλου, «που τής έδωσαν λεφτά το Εθνικό Θέατρο και το ΚΘΒΕ (σ.σ.: σε ρόλο παραγωγών) για να παρουσιάσει την περασμένη Παρασκευή και το Σάββατο ένα έργο δικό της», που κάποιοι θέλουν να το αποκαλούν, όχι «Σφήκες», αλλά «Κατσαρίδες», «μακριά από το έργο του Αριστοφάνη».

«Στο βασίλειο του κιτς ασκείται η δικτατορία της καρδιάς». Ας ξεκινήσουμε έτσι, με μία φράση του Μίλαν Κούντερα, που αποδήμησε πολύ πρόσφατα, εν μέσω «θρήνου» στα σόσιαλ μίντια, από την «Αβάσταχτη ελαφρότητα της ύπαρξης» («του είναι», όπως ήταν αρχικά, σε απόδοση Γιάννη Η.Χάρη).

Δείτε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

Η ζώνη ασφαλείας σώζει καθημερινά ζωές στους δρόμους, ωστόσο ακόμη και σήμερα υπάρχουν οδηγοί και επιβάτες οχημάτων που αρνούνται ή αμελούν να τη χρησιμοποιούν παρά τις τσουχτερές ποινές, οι οποίες προβλέπονται στον ελληνικό Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Συγκεκριμένα, οι παραβάτες οδηγοί τιμωρούνται στη χώρα μας με 350 ευρώ πρόστιμο και αφαίρεση διπλώματος για 10 ημέρες, ενώ το πρόστιμο για τους επιβάτες ανέρχεται σε 100 ευρώ και επιβάλλεται στους ίδιους. Για τους ανήλικους φέρει την ευθύνη ο οδηγός του οχήματος, ενώ για τα βρέφη και τα μικρά παιδιά δεν αρκεί μόνο η ζώνη ασφαλείας, αλλά πρέπει να μεταφέρονται σε ειδικά καθισματάκια.

Δείτε το άρθρο του Πέτρου Πιτσίνη στοieidiseis.gr…

Η Νόνικα πίσω από τη Γαληνέα, την κυρία της σκηνής, την ευγενή και χαριτωμένη μεγαλοαστή, δεν ήταν μόνον η ντίβα που έδειχνε μπροστά στα φώτα ή στον όποιο φακό. Ηταν ένα μορφωμένο, καλλιεργημένο (με όλη τη σημασία του επιθέτου) πλάσμα, φωτεινό κάθε στιγμή, που ήξερε να φέρεται, να αγαπά, να συμπαθεί, να συγχωρεί και να ζητά συγγνώμη, να δίνει σε κάθε στιγμή μια μεγαλοπρέπεια.

Η Σοφία, ανήσυχη, στον καναπέ του μικρού σαλονιού. Μια Μαίρη Χρονοπούλου, τσακισμένη. Μπροστά της, μια τηλεόραση, που «αγόρασε με δόσεις». Στη μικρή οθόνη η διάσημη στη Γαλλία ηθοποιός και τραγουδίστρια Σάσα Βενέτη τραγουδά «Σ’ αγαπώ κι αγάπη αυτή με πεθαίνει» (του αξέχαστου Νίκου Μαμαγκάκη, του κυρ Νίκου, σε στίχους του σκηνοθέτη Νίκου Φώσκολου). Κι έπειτα, «Παιδί μου», αφιερωμένο, από εκεί, στα ξένα, στον γιό της.

Δείτε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…