Όσοι µετά το ναυάγιο στην Πύλο ζητούν επίμονα απαντήσεις σε ερωτήματα που έχουν ανακύψει όσον αφορά τη διαχείριση της υπόθεσης (από το Λιμενικό, από τους εισαγγελείς, από τα ΜΜΕ) εγκαλούνται εσχάτως για μειωμένο πατριωτισμό. Κι από την άλλη εμφανίζονται ότι αγαπούν την πατρίδα όσοι δέχονται πως η διερεύνηση της τραγωδίας πρέπει να γίνει υπό άκρα μυστικότητα στο όνομα της περιφρούρησης της διεθνούς εικόνας της χώρας, των εθνικών συμφερόντων, του τουρισμού. Είναι όμως έτσι; Είναι απόρροια ανθελληνισμού το αίτημα για –ενδεχομένως οδυνηρή– αλήθεια;

Τα ανθρώπινα δικαιώματα, το διεθνές δίκαιο, ο σεβασμός των συμβάσεων διάσωσης δεν είναι μόνο άδειες κουβέντες για να αγορεύουν οι «δικαιωματιστές», γνωστοί και ως «ευαίσθητες ψυχούλες», όπως κοροϊδευτικά αποκαλούνται στα σόσιαλ μίντια όσοι ασχολούνται με όλα τα παραπάνω. Είναι κανόνες που τελούν υπό τον όρο της αμοιβαιότητας και θα χρειαστεί να τους επικαλεστούμε στις σχέσεις μας με την Τουρκία και τους άλλους γείτονες.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Ο καθηγητής Πυρηνικής Φυσικής Θανάσης Γεράνιος (’62) συνοψίζει τα τεράστια προβλήματα από τις πρόσφατες εξελίξεις, σε άρθρο του στα ΝΕΑ με τίτλο “Η πυρηνική ενέργεια, η κλιματική κρίση και οι ραδιενεργοί κίνδυνοι“.

Συγκεκριμένα, με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Περιβάλλοντος στις 5 Ιουνίου 2023, ΤΑ ΝΕΑ του Σαββατοκύριακου 27-28.5.2023 δημοσίευσαν στην έντυπη έκδοσή τους ένα ένθετο σχετικά με το θέμα αυτό. Σ’ αυτό το ένθετο, ο καθηγητής Γεράνιος συμμετέχει με το άρθρο του και απαντά στις ερωτήσεις: Πόσο δυνατόν είναι να ζήσουμε ένα δεύτερο Τσερνομπίλ ή μια δεύτερη Φουκουσίμα εξαιτίας της κατάστασης που έχει δημιουργηθεί στον πυρηνικό σταθμό Ζαπορίζια; Πώς εξηγείτε το γεγονός από τη μια να φοβόμαστε το πυρηνικό ατύχημα και από την άλλη κάποιοι στην ΕΕ – και όχι μόνο – να δρομολογούν την πυρηνική ενέργεια ως πράσινη; Μπορεί η πυρηνική ενέργεια να συμβάλει στην καταπολέμηση της κλιματικής κρίσης; Πιστεύετε πως θα έρθει η στιγμή που η πυρηνική ενέργεια θα είναι ασφαλής; Τι φοβάστε όταν ακούτε και διαβάζετε για την κατασκευή του πυρηνικού σταθμού Ακουγιου στην Τουρκία;

Ο Δημήτρης Χαραλάμπης, Ομότιμος Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Πολιτικής Επιστήμης και απόφοιτος του 1969, δημοσίευσεστις 11.6.2023 ένα άρθρο του στην εφημερίδα “Βήμα της Κυριακής / Βιβλία / Νέες Εποχές”:

Η εξουδετέρωση της απλής αναλογικής ως στόχου και επιχειρήματος της Αριστεράς από το 20,72% της διαφοράς από τον ΣΥΡΙΖΑ, που πέτυχε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στις 21/5, και την αδυναμία των μικρών κομμάτων να υπερβούν το όριο του 3%, σημαίνει όντως, εφόσον το ποσοστό της Ν.Δ. και η διαφορά μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου κόμματος επαναληφθεί, την επιβολή και σταθεροποίηση της ηγεμονίας της Ν.Δ. στο κομματικό και πολιτικό σύστημα;

Η χώρα γνώρισε κατά τη μεταπολίτευση την ηγεμονία του ΠΑΣΟΚ, η οποία, ύστερα από το διάλειμμα της ερασιτεχνικής αντιγραφής της πρώτης οκταετίας του ΠΑΣΟΚ από τη λαϊκή Δεξιά του Καραμανλή, κατέρρευσε θεαματικά μέσα στη δίνη της οικονομικής, δημοσιονομικής και πολιτικής κρίσης του 2010.

Αυτή η εμπειρία αποκαλύπτει κάποιες προϋποθέσεις του φαινομένου της κομματικής ηγεμονίας: την ιστορική συγκυρία, τη χαρισματικότητα του ηγέτη, την κατανόηση της ιστορικής στιγμής και την ικανότητα της πολιτικής-κομματικής διαχείρισής της.

Με την πτώση της δικτατορίας το μετεμφυλιακό κράτος των εθνικοφρόνων, τελευταία πράξη του οποίου ήταν ο ιστορικός αναχρονισμός της στρατιωτικής δικτατορίας, κατέρρευσε. Η θεμελίωση της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή δεν οδήγησε στην ηγεμονία της Ν.Δ. Η Δεξιά ως έκφραση του μετεμφυλιακού κράτους και της εθνικοφροσύνης δεν μπορούσε να παίξει αυτό το ρόλο. Ήταν η στιγμή του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ. Η επιτυχία του Παπανδρέου βασίστηκε στην ιδιόμορφη σύζευξη σοσιαλιστικού και εθνικιστικού λόγου που θεμελίωσε την ηγεμονία του ΠΑΣΟΚ εκπληρώνοντας την απαίτηση μεταρρυθμίσεων και αναδιανομής, χωρίς όμως να θιγούν ουσιαστικά η πελατειακή λογική, το παραγωγικό μοντέλο, οι συντηρητικές αναφορές και η γενετική γραμματική της κοινωνικής διαστρωμάτωσης.

Η ηγεμονία αυτή έβγαλε την Ελλάδα από τα μετεμφυλιακά ιδεολογικά δεσμά. Αποσυνέδεσε όμως την παραγωγικότητα από τα εισοδήματα, λόγω της πολιτικά και κομματικά αναγκαίας άμεσης ανταπόκρισης στην κοινωνική απαίτηση υπέρβασης της μετεμφυλιακής αρτηριοσκλήρωσης και προετοίμασε το κοινωνικό και δημοσιονομικό περιβάλλον, το οποίο η οπορτουνιστική διαχείριση της πενταετίας της λαϊκής Δεξιάς του Κώστα Καραμανλή οδήγησε στη δημοσιονομική κατάρρευση του 2010. Κατάρρευση που ανέτρεψε τη θετική ευρωπαϊκή πορεία της χώρας την περίοδο της ηγεσίας του Κώστα Σημίτη και η οποία είχε ήδη υπονομευθεί από τις εσωκομματικές λαϊκιστικές αντιστάσεις.

Η σημερινή κατάσταση είναι αποτέλεσμα μιας σειράς γεγονότων που καθόρισαν τη χώρα από την ουσιαστική πτώχευση του 2010 μέχρι την σημερινή αναπτυξιακή χίμαιρα του μετά-covid τουρισμού και των κερδοσκοπικών κτηματομεσιτικών επενδύσεων πάντα στο πλαίσιο της οικονομικής στήριξης του ακόμη λειτουργούντος ευρωπαϊκού σχεδίου ανάκαμψης.

Η αρχικά επιτυχημένη αντιμετώπιση της πανδημίας, ο πραγματισμός της διαχείρισης, η συνεπής εξωτερική πολιτική και οι ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις συνετέλεσαν ουσιαστικά στην προοπτική της ηγεμονίας της Ν.Δ. Όμως δεν ήταν αυτά αρκετά για την εκλογική περιθωριοποίηση των υποκλοπών, του τραγικού δυστυχήματος στα Τέμπη και ασφαλώς της ανισότητας, η οποία βέβαια δεν αποτελεί ελληνική ιδιαιτερότητα.

Η οικονομική κρίση και η λόγω της ασυμμετρίας δυνάμεων αποδοχή των όρων της τρόϊκα, δηλαδή η αντιμετώπιση της κρίσης στο πλαίσιο του δόγματος της «προσαρμοσμένης στην αγορά Δημοκρατίας» των Merkel/Schaueble από τα δύο μεγάλα κόμματα οδήγησε στην κρίση του μεταπολιτευτικού δικομματισμού. Κυρίως οδήγησε στην κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, εφόσον οι κατεξοχήν πληγέντες από την πολιτική της λιτότητας-φτωχοποίησης της εσωτερικής υποτίμησης ήταν πρωτίστως ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε από το αριστερό περιθώριο και υποσχέθηκε στον απογοητευμένο και φτωχοποιημένο κόσμο τα πάντα. Οδήγησε με τον ακροδεξιό σύμμαχό του και τις φαντασιώσεις των διπλών νομισμάτων αυτόν τον κόσμο στον τυχοδιωκτικό μαξιμαλισμό του δημοψηφίσματος και στην «κωλοτούμπα» της απόλυτης αποδοχής των γερμανικών/τροϊκανών όρων του τρίτου μνημονίου. Η συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ είναι καθοριστική για την προοπτική της ηγεμονίας της Ν.Δ.. Δημιούργησε τεράστιες προσδοκίες τις οποίες μηδένισε στις περίφημες 17 ώρες της υποτιθέμενης διαπραγμάτευσης και επιβεβαίωσε τη ρήση της Thatcher ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στις νεοφιλελεύθερες επιλογές. Επιλογές που ακολούθησε με απόλυτη συνέπεια στο τρίτο μνημόνιο.

Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε ως κυβέρνηση ενώ ως αντιπολίτευση απέδειξε ότι ήταν απλά η συγκυριακή έκφραση της πολιτικής κρίσης χωρίς την προοπτική διαμόρφωσης εναλλακτικής στρατηγικής.

Η αναζήτηση της αυτοδυναμίας έχει γίνει αποδεκτή και η σχετική ηγεμονία είναι χειροπιαστή προοπτική, αφού η ανάδειξη του ΠΑΣΟΚ σε πραγματική αξιωματική αντιπολίτευση/κυβερνητική εναλλακτική λύση που θα σήμαινε την επιστροφή του δικομματικού ορθολογισμού στο πολιτικό σύστημα δεν είναι του άμεσου μέλλοντος.

Σχετική ηγεμονία γιατί αυτή θα ασκείται πάντοτε υπό την προϋπόθεση των επιπτώσεων του αναποτελεσματικού παραγωγικού μοντέλου και των δημοσιονομικών όρων που τίθενται από την Ένωση. Αν ως κυβέρνηση δεν ελέγχεις την νομισματική πολιτική, την κυκλοφορία του χρήματος και βρίσκεσαι υπό το βάρος του τεράστιου ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών και του δανεισμού, ως συνέπεια του θεμελιώδους παραγωγικού ελλείμματος της οικονομίας, κάθε κομματική ηγεμονία είναι σχετική και χρονικά περιορισμένη, έστω και αν το προβληματικό φορολογικό σύστημα εγγυάται κάποιες κοινωνικές συμμαχίες…

Είναι έκδηλη η μετεκλογική ανησυχία της Νέας Δημοκρατίας, ότι ενδεχόμενη είσοδος της Νίκης στην επόμενη Βουλή θα μπορούσε να περιορίσει το εύρος της αυτοδυναμίας της. Η αγωνία όμως αυτή την έχει στρέψει σε μια προσπάθεια επαναπατρισμού των ακροδεξιών ψήφων και επαναπροσδιορισμού της ατζέντας της. Η πρώτη, αντανακλαστική αντίδραση του Κυριάκου Μητσοτάκη μετά την αναμέτρηση και τα υψηλά ποσοστά της Νίκης, ήταν η μετάβαση στο Αγιον Ορος – επίσκεψη που αναβλήθηκε τελικά λόγω κορωνοϊού.

Φαίνεται άλλωστε ότι η παρέμβαση του αρχιεπισκόπου και της Ιεράς Συνόδου κρίθηκε αποτελεσματικότερη για τη νουθεσία των μοναχών από μια επίσκεψη του νικητή των εκλογών.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Ο Γιάννης Φλωρινιώτης ήταν αυτό που ήταν. Αστραφτερός και (βαριά) λαϊκός. Ο Χατζιδάκις το είχε εξηγήσει: «Ανήκει στην κατηγορία των τραγουδιστών που μεταμορφώνουν το τραγούδι σε ένα αυτεξούσιο εκφραστικό στοιχείο απόλυτα δικό τους. Ετσι, η οποιαδήποτε συμβατικότητα του τραγουδιού εξαφανίζεται και απομένει το αληθινό αίσθημα».

Ποιος θα φανταζόταν, την σήμερον ημέρα, πως θα μπορούσε να ακούσει το «Πειράζει που είμαι μεγάλη φίρμα» με τη συνοδεία τσέμπαλου; Μπα, δύσκολο.

Δεν ήταν καθόλου δύσκολο να το κάνει πραγματικότητα ο αξέχαστος Μάνος Χατζιδάκις. Που, για να τα λέμε και αυτά, αρεσκόταν και στην… αντιδραστική εκκεντρικότητα όταν πιεζόταν από τον ελληνικό περίγυρο να δεχτεί αυτό που την σήμερον ημέρα (επίσης) θέλουμε να ονομάζουμε «κανονικότητα».

Δείτε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

Οσα συμβαίνουν στη Θράκη είναι γνωστά εδώ και δεκαετίες και τίθεται ένα ζήτημα ως προς το τι κάνει το ελληνικό κράτος διαχρονικά. Η άτσαλη συζήτηση των ημερών θα έπρεπε πάντως να μετατραπεί σε στρατηγική αναπροσαρμογή, με αποκλειστικά εθνικό γνώμονα.

Η συζήτηση για τους υποψηφίους του ΣΥΡΙΖΑ στη Θράκη εξελίχθηκε μέχρι στιγμής άτσαλα και με προφανή εκλογική και όχι εθνική διάσταση. Με ευθύνη όλων.

Φαίνεται πως αυτό έγινε αντιληπτό και μάλλον θα επιχειρηθεί να πέσει η ένταση. Δεν είναι και πολύ αυθαίρετη η εκτίμηση ότι στην Αγκυρα θα χαμογελούν με μια κάποια ικανοποίηση, παρακολουθώντας τα ελληνικά κόμματα στην ουσία να επικυρώνουν την (ούτως ή άλλως γνωστή εδώ και δεκαετίες) αμφιλεγόμενη δράση του διαβόητου τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωαβίου στο protagon.gr…

Η Αλεξάνδρα Μητσοτάκη ηγείται της πρωτοβουλίας „Mission Alpha“ μέσω του World Human Forum, που ιδρύθηκε το 2017 στους Δελφούς και θέτει τον προβληματισμό για το κλίμα και τον πολιτισμό με συναντήσεις και εκδηλώσεις στο νησί της Δήλου κάθε χρόνο.

Ένα άρθρο του Rüdiger Schaper στο Tagesspiegel περιγράφει με μεγάλη προσοχή όλο το έργο μέχρι τώρα

Wie kann man die Welt retten? Auf der kleinen griechischen Insel, einst ein Heiligtum, traf sich das World Human Forum zur „Mission Alpha“.

Von der Partyinsel geht die Fahrt auf die Schatzinsel. Delos liegt eine halbe Stunde von Mykonos entfernt, und bei den starken Winden im Kreis der Kykladen kann es eine schöne Schaukelei werden, Einstimmung auf eine geistige Tour de force.

Wie hilft man dem Planeten? Um über die drängenden Probleme der Menschheit nachzudenken,

Mit dem Zentrum in Delphi arbeitet das World Human Forum als „think and do tank“. Und man kommt immer wieder nach Delos, wo es auch einmal ein Orakel gab. Und greift nach den Sternen. Nur ein Planet, die Venus, ist weiblich, alle anderen tragen Namen männlicher Götter. Athena Cousteni, Astrophysikerin bei der European Space Agency, gibt der Weltraumforschung einen feministischen Dreh. Die aktuelle Mondmission der Nasa, endlich, ist nach Artemis benannt.

Brent Sherwood, Topmanager bei Blue Origin, der Weltraumfirma von Jeff Bezos, denkt über riesige Schilde im All nach, die den blauen Planeten mit Sonnenenergie versorgen könnten. Und zum Schutz vor Strahlung würde man Mondstaub im großen Stil aufwirbeln. Das klingt irre, aber auch die Visionen eines Jules Verne und anderer Science-Fiction-Autoren haben sich realisiert und werden noch übertroffen. Die Lage sei so ernst, dass nur noch verrückte Ideen tatsächlich etwas bewirken. Die Wissenschaftler sagen: Wenn die Meere weiter steigen wie jetzt, wird Delos in wenigen Jahrzehnten versinken.

Auch Akram Khan, der Tänzer und Choreograf, ist auf der Götterinsel dabei. Sein „Jungle Book reimagined“ tourt derzeit durch Europa. Das Stück folgt Mowgli auf der Flucht vor der Naturkatastrophe in naher Zukunft, die unsere Städte in Urwälder verwandelt hat. Theater ist für ihn eines der letzten verbliebenen Rituale in der von Überkommunikation abgelenkten Welt.

bietet Delos ein singuläres Bühnenbild. Zwei Tage lang versammelten sich hier Wissenschaftler und Kulturleute, Künstler und Forscher beim World Human Forum und sondierten zur „Mission Alpha“. Eine Mischung aus Speeddating und Symposion zu Fragen des Klimas und zeitgemäßer Ausbildung, kurz: Wie kommen wir heraus aus dem globalen Desaster? Dem griechischen Stamm nach bedeutet das Wort so viel wie „die Sterne stehen in Unordnung“.

Versunkene Metropole

In der Antike steckte Delos voller Reichtum und Spiritualität. Auf seinen vier Quadratkilometern entwickelte sich ein florierender Handelsplatz für Waren aus dem Mittelmeerraum, bis zu 20.000 Menschen lebten in dem Freihafen. Das Sakrale hat sich ebenso eingewurzelt, wie die Machtpolitik der griechischen Stadtstaaten und später das Imperium der Römer hier zu Hause waren. Der Sklavenmarkt von Delos gehörte zu den größten der damaligen Welt.

Kein anderer Ort im griechischen Inselreich ist derart befrachtet. Apollo und Artemis wurden hier geboren, heißt es im Mythos, so war Delos ursprünglich ein mächtiges Heiligtum. „Und es erglänzte vor Lust blauer die Tiefe des Meeres“, schrieb ein Dichter im 6. Jahrhundert vor Christus.

World Human Forum

Hier soll es um den Menschen gehen und die Kultur, im Gegensatz zum World Economic Forum von Davos. Das WHF ist eine griechische Gründung, entstanden 2017 in Delphi. Auf einer Veranstaltung des Forums im März 2023 in Berlin zur „Regeneration der Erde“ sprachen u.a. Hermann Parzinger, Präsident der Stiftung Preußischer Kulturbesitz, und der Klimaforscher Hans Joachim Schellnhuber.

Heute ist die Insel unbewohnt, bis auf einige Archäologen, die sich um die Ausgrabungsstätten kümmern. Das Museum mit seinen herrlichen Statuen ist geschlossen. Kein Baum wächst in der wüstenartigen Landschaft. Frei stehende Säulen, Mauern und Skulpturen betonen noch die Leere und Einöde, die einst eine noble, interkulturelle Stadt mit Tempeln, mosaikgeschmückten Villen und einem Theater war. Und doch spürt man eine seltsame Anziehung, die sich, wenn der volle Mond über der einzigen Erhebung der Insel aufzieht, zu einem theatralischen Finale auswächst.

Feministische Astronomie

Das World Human Forum, 2017 in Delphi gegründet, hat in Athen, Paris, Venedig und Berlin Treffen veranstaltet, als freier Gegenpart zum World Economic Forum in Davos. Es versteht sich als „Katalysator kollektiver intelligenter Prozesse“ und zielt auf die Schaffung einer kritischen Masse von Individuen, die einen Wandel herbeiführen wollen. Präsidentin ist Alexandra Mitsotaki, die in Griechenland diverse Hilfsorganisationen gegründet hat und unterstützt, Vizepräsident ist Jochen Sandig, der Berliner Kulturmanager und Intendant der Ludwigsburger Schlossfestspiele.

Mit dem Zentrum in Delphi arbeitet das World Human Forum als „think and do tank“. Und man kommt immer wieder nach Delos, wo es auch einmal ein Orakel gab. Und greift nach den Sternen. Nur ein Planet, die Venus, ist weiblich, alle anderen tragen Namen männlicher Götter. Athena Cousteni, Astrophysikerin bei der European Space Agency, gibt der Weltraumforschung einen feministischen Dreh. Die aktuelle Mondmission der Nasa, endlich, ist nach Artemis benannt.

Brent Sherwood, Topmanager bei Blue Origin, der Weltraumfirma von Jeff Bezos, denkt über riesige Schilde im All nach, die den blauen Planeten mit Sonnenenergie versorgen könnten. Und zum Schutz vor Strahlung würde man Mondstaub im großen Stil aufwirbeln. Das klingt irre, aber auch die Visionen eines Jules Verne und anderer Science-Fiction-Autoren haben sich realisiert und werden noch übertroffen. Die Lage sei so ernst, dass nur noch verrückte Ideen tatsächlich etwas bewirken. Die Wissenschaftler sagen: Wenn die Meere weiter steigen wie jetzt, wird Delos in wenigen Jahrzehnten versinken.

Auch Akram Khan, der Tänzer und Choreograf, ist auf der Götterinsel dabei. Sein „Jungle Book reimagined“ tourt derzeit durch Europa. Das Stück folgt Mowgli auf der Flucht vor der Naturkatastrophe in naher Zukunft, die unsere Städte in Urwälder verwandelt hat. Theater ist für ihn eines der letzten verbliebenen Rituale in der von Überkommunikation abgelenkten Welt.

Δείτε όλο το άρθρο στο Tagesspiegel…

Τα συγχαρητήρια από τη Γερμανία στον νικητή δεν άργησαν. Δεν πέρασαν ούτε 24 ώρες από την επανεκλογή του Τούρκου προέδρου και ο καγκελάριος Όλαφ Σολτς σήκωσε το τηλέφωνο. Το τηλεφώνημα αποτέλεσε κάτι περισσότερο από διπλωματική ευγένεια. Σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση της γερμανικής κυβέρνησης, ο Σολτς και ο Ερντογάν συμφώνησαν να προσεγγίσουν τη συνεργασία με “ανανεωμένο σθένος”. Μετά τις εντάσεις το τελευταίο διάστημα, η πρώτη επικοινωνία των δυο ανδρών μπορεί να χαρακτηριστεί ως θετική. Επισήμως, το Βερολίνο είχε ασκήσει ουδετερότητα στις προεδρικές εκλογές. Ωστόσο, ήταν σαφές ότι η πολιτική τάξη στη Γερμανία – και αυτό ισχύει για όλα τα κόμματα – θα χαιρόταν με μια νίκη της αντιπολίτευσης.

Αυτό είναι πλέον παρελθόν. Τώρα το Βερολίνο πιέζει – με βιασύνη – για μια νέα εκκίνηση στις σχέσεις με την Άγκυρα. Για το σκοπό αυτό, ο Σολτς κάλεσε τον Ερντογάν να επισκεφθεί το Βερολίνο. Η ημερομηνία δεν έχει ακόμη οριστεί. Ωστόσο, η Καγκελαρία έχει ήδη κατονομάσει τα θέματα που θέλει να συζητήσει με τον Ερντογάν: “Μαζί θέλουν να εργαστούν για μια θετική εξέλιξη στην Ανατολική Μεσόγειο, για τις αποφάσεις στο ΝΑΤΟ και τη σχέση της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση”, αναφέρεται στην επίσημη ανακοίνωση του Βερολίνου.

Δείτε το σχόλιο του Ronald Meinardus στην DW…

«Δεν έχουμε κουλτούρα συνεργασίας». Η φράση επαναλαμβάνεται ως θέσφατο. Κι αφού δεν έχουμε κουλτούρα συνεργασίας, θα κάνουμε εκλογές μέχρι να βγει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Μέσα στο καλοκαίρι, με μαγιό και αντηλιακό θα μας σέρνουν στην κάλπη έως ότου εξασφαλίσει το πρώτο κόμμα πάνω από 151 βουλευτές. Η απειλή εκτοξεύθηκε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη αορίστως όταν αναφέρθηκε σε τρίτη αναμέτρηση, ενώ ο Αδωνις Γεωργιάδης την έκανε χθες πιο απτή: «περίπου τον Δεκαπενταύγουστο» θα έχουμε νέες εκλογές. Η στρατηγική είναι σαφής. Ολοι οι πολίτες απεύχονται τρίτες εκλογές, συνεπώς θα συρθούν σε δυόμισι εβδομάδες να ψηφίσουν, έστω απρόθυμα «για να τελειώνουμε». Το πρώτο κόμμα πάντα ευνοείται σε αυτή την περίπτωση.

Το πρόβλημα είναι πως η ψήφος δεν θα έπρεπε να είναι απόρροια εκβιασμού ή έμμεσης απειλής, αλλά θετική υποστήριξη στο κόμμα εκείνο που παρουσιάζει τις εγγύτερες θέσεις, προτάσεις, οράματα με αυτές του ψηφοφόρου. Στο ελληνικό πολιτικό σύστημα ο διάλογος και η διαπραγμάτευση, όμως, γίνονται σε επίπεδο προσώπων. «Ούτε Τσίπρας ούτε Μητσοτάκης», ήταν το προεκλογικό σύνθημα του Νίκου Ανδρουλάκη. «Ο Ανδρουλάκης είναι Τσίπρας με γραβάτα», ήταν η απάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη μετά τη διαφορά των 20 ποσοστιαίων μονάδων που του παρέχει την πολυτέλεια της αδιαλλαξίας.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Για πρώτη φορά οι απόδημοι είχαν δικαίωμα ψήφου στις εκλογές. Δύσκολα βγαίνουν συμπεράσματα για την εκλογική τους συμπεριφορά και αυτό είναι λογικό, σχολιάζει ο Γιάννης Παπαδημητρίου.

Πολλοί απόδημοι ήθελαν να ψηφίσουν, αλλά δεν μπορούσαν. Άλλοι τόσοι θα μπορούσαν να ψηφίσουν, αλλά δεν ήθελαν. Και όσοι ψήφισαν, μας οδήγησαν πολλές φορές σε αναπάντεχα αποτελέσματα και συμπεράσματα. Όπως συνέβη στη Γερμανία, για παράδειγμα, με το ΚΚΕ να παίρνει 13%. Έχει τόσο μεγάλο «ρεύμα» στη Γερμανία το ΚΚΕ; Μάλλον ναι, αν περιοριστούμε σε μία πρώτη ανάγνωση του αποτελέσματος. Μάλλον όχι, αν αναλογιστούμε ότι στη Γερμανία ζουν σχεδόν 500.000 Έλληνες, αλλά στους εκλογικούς καταλόγους γράφτηκαν το πολύ 3.000, από τους οποίους δεν προσήλθε το 1/3, με αποτέλεσμα το 13% να αντιστοιχεί τελικά σε …187 άτομα (μετά την καταμέτρηση του 75% των ψήφων μεταξύ των αποδήμων της Γερμανίας).

Για τους δημοσκόπους τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα. Στα παραδοσιακά μυστήρια των εκλογών, όπως οι μονοεδρικές περιφέρειες και η απρόβλεπτη (πρώην) Β’ Αθήνας, έρχεται να προστεθεί ένα ακόμη μέγα μυστήριο: Πώς ψηφίζει ο απόδημος Έλληνας; Η απάντηση είναι δύσκολη και εύκολη ταυτόχρονα. «Ο απόδημος Έλληνας» δεν υπάρχει. Ή τουλάχιστον δεν υπάρχει ως μία ενιαία μάζα ψηφοφόρων με αποκλειστικό κριτήριο τη συναισθηματική νοσταλγία.

Δείτε το άρθρο του Γιάννη Παπαδημητρίου στην Deutsche Welle…

Πριν από 9 χρόνια, το Μάιο του 2014, στα “Δημόσια και Ιδιωτικά” της Έλενας Χατζηιωάννου (’82) στον Αθήνα 98,4 η εκπομπή φιλοξένησε την Αριέττα Μουτούση και την Αμαλία Μουτούση, σπουδαίες ηθοποιούς και κόρες της αείμνηστης Νόνικας Γαληνέα, η οποία έφυγε από τη ζωή – και μίλησαν για τη ζωή την καριέρα της μητέρας τους.

Ο Αθήνα9.84, τιμώντας τη μνήμη της Νόνικας Γαληνέα, μετέδωσε την εκπομπή σε επανάληψη, το Σάββατο 3/6/2023, στις 8 το βράδυ.

Ακούστε την εκπομπή…

Τι θα μπορούσαμε να κρατήσουμε από εκείνον, τώρα που πέταξε για το ουράνιο Πάνθεον των Μεγάλων της ελληνικής Διεθνούς; Μια αναγνωρίσιμη, πρωτότυπη ελληνικότητα. Μια λόγια ροκιά, πατημένη πάνω στους ήχους και τις τεχνικές της ελληνικής παράδοσης και ρίζας. Και μια, φανερή και κρυφή, επαναστατικότητα. Αν θέλετε, μια διαρκή επανάσταση.

«Ανέμισαν μαύρα λάβαρα. Το μαχαίρι, βαφτισμένο (στο αίμα), ανέμισαν. Έλεος, έλεος». Ήταν η στιγμή της μεγάλης συνειδητότητας. Ήξερε ποιος είναι, που πάει, τι θέλει να πει, τι θέλει να καταγγείλει, τι θέλει να φωνάξει. Ο Γιάννης Μαρκόπουλος.

Και τα κρουστά και οι φωνές, ό,τι πιο αρχαϊκό και πρωτογενές, ακολουθούσαν σε εκείνο το «Ζάβαρα Κάτρα Νέμια, ίλεος, ίλεος», με το οποίο έκανε τον αγώνα του κόντρα στη δικτατορία, αλλά και σε κάθε κατάχρηση εξουσίας. Ελληνικότατος και παγκόσμιος συνάμα, σε μια στιγμή βροντερή και μαγική.

Δείτε τι ανάρτησε ο Παύλος Αγιαννίδης στο Protagon.gr…

Οι επέτειοι των Εθνών είναι όπως οι εκλεκτές σελίδες της Μουσικής. Όταν ακούωνται διαρκώς, χάνουν διαρκώς από την γοητείαν των. Η περίπτωσις της Αλώσεως , 570 έτη σήμερον, είναι κάτι το διαφορετικόν! Ιδού και η σχετική ανακοίνωσις του γεραρού, υπεραιωνοβίου Φιλολογικού Συλλόγου ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ [1865- ]. Επετειακή και σύγχρονη! Επίκαιρη και διαυγής.

Προχθές, την 26ην Μαΐου, συνεπλήρωσε ο πολύς Henry Kissinger έναν αιώνα ζωής και ατενίζει με διαύγεια, οξύτητα πνεύματος και εργατικότητα τον δεύτερον αιώνα. Ίσως πολλοί να διαφωνήσουν, όπως ο πολύ καλός μου φίλος Μελέτης, ένεκα των ανθελληνικών θέσεων και πράξεων κατά το μαρτυρικόν 1974 του εκ Νυρεμβέργης ορμωμένου, Ιουδαίου το θρήσκευμα, εις ΗΠΑ ανατραφέντος και γαλουχηθέντος, παλαιού ποδοσφαιρόφιλου, υπουργού των Εξωτερικών. Άλλωστε η διαφωνία είναι αποδεκτή τόσον στην πλατωνική όσον και στην αριστοτέλειον παράδοσιν.

Επισημαίνω τούτα:

Πρώτον, με την διδακτορικήν του διατριβήν περί Metternich and the Wiener Congress, το 1815, μας έδειξε, ότι ο Τσάρος και η Ρωσσία είναι οι ρυθμιστές της Ευρώπης. Ανήκουν στην Ευρώπη. Αντίθετος ο Kissinger με την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, μας υπενθύμισε την σημασία του Συνεδρίου της Βιέννης, μας έδειξε ότι ο πόλεμος αυτός θα φέρη την οπισθοδρόμηση στην Ευρώπη. Το βλέπομε άλλωστε.

Δεύτερον, με το έργον του Die Grossmacht Diplomatie (1960), ένα έργο που είχα τύχει να το μελετήσω στα χρόνια της Φρανκφούρτης, μας εξήγησε πώς γίνονται οι συμμαχίες . Ο “χριστιανικώτατος” βασιλεύς της Γαλλίας Φραγκίσκος συνεμάχησε με τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή.

Τρίτον, κατά την διάρκεια των δηλώσεων του ονόματος του κράτους των Σκοπίων έλαβε θέση υπέρ της Ελλάδος.

Θιασώτης της προσεγγίσεως Κίνας – ΗΠΑ, -ποιός δεν θυμάται την μοναδική επίσκεψη του Νίξον στο Πεκίνο το 1972-, υπεγράμμισε σε συνέντευξή του το 1989, στο ZDF, μετά την πτώση του τείχους, πόσο επικίνδυνη μπορεί να καταστή η Γερμανία, εάν την αφήσωμε μόνη της. Τέλος, προσφάτως, εδήλωσε τους κινδύνους που ελλοχεύει η τεχνητή νοημοσύνη.

Ο Kissinger, κατά δήλωσή του, εώρτασε τα καλύτερα γενέθλια στο Παρίσι, στα 50χρονα του, προσκεκλημένος ομού μετά του Νίξον, από τον Πομπιντού. Δυστυχώς δεν κατώρθωσε να σβήση τα 50 κεράκια στο αεροδρόμιο Ορλύ που είχαν ετοιμάσει με την τούρτα οι δημοσιογράφοι. Αυτά σε συνέντευξή του στο ZDF.

Τέλος, για να δούμε πώς λειτουργούν οι δημοκρατίες, δύο σημεία χρήζουν εξάρσεως. Πρώτον, όταν επελέγη Υπουργός των Εξωτερικών , το Πανεπιστήμιον του Harvard, στο οποίον εδίδασκε , του απέστειλε εξώδικον και τον ερωτούσε, τι θα διαλέξη, το Υπουργείον ή το Πανεπιστήμιον? Δεύτερον, ως κάτοχος του βραβείου Nobel, έδωσε μία διάλεξη κάποτε και έλαβε ως αποζημίωση 10.000 δολλάρια. Τα χρήματα δεν τα εδήλωσε στην Εφορία και το επόμενο έτος, ως φοροφυγάς, επλήρωσε το πρόστιμον. Αυτά για να συγκρινώμεθα!

O Kissinger κατώρθωσε να φθάση τον αιώνα με δύο γυναίκες. Το 1974 παντρεύθηκε, σε δεύτερον γάμον, μία φοιτήτριά του, η οποία τον ανέμενε. Άντε και στα δικά μας!

Έρρωσθε πανοικεί!

Ζούμε στη χώρα που ακόμη και αριστεροί και κεντροαριστεροί πολιτικοί δεν επιτρέπεται να μιλούν προεκλογικά για αυξήσεις της φορολογίας ή των εισφορών. Τώρα, με ποιον τρόπο θα γίνει η αναδιανομή και θα επέλθει η κοινωνική δικαιοσύνη, παραμένει άλυτο μυστήριο.

Ο Γιώργος Κατρούγκαλος, ο «μαρτυριάρης» Νο 1, έκανε μια δήλωση περί αύξησης των εισφορών και υπολογισμού τους ανάλογα με το εισόδημα, που οδήγησε στην άμεση εκπαραθύρωσή του. Η αντιδημοφιλής θέση του, και δη μερικά 24ωρα προτού ανοίξουν οι κάλπες, υποχρέωσε το κόμμα του να τον θυσιάσει στον βωμό της «προσωπικής άποψης», ενώ αυτό που είπε, ακόμη κι αν δεν περιέχεται στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, ηχεί αυτονόητο. «Είναι απόλυτα λογικό να συνδέεται με το εισόδημα η ασφαλιστική υποχρέωση και όχι με ένα αυθαίρετο ποσό της επιλογής», είπε. Πράγματι.

Η Ελένη Χρονοπούλου, υποψήφια στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, μετεξελίχθηκε μέσα σε λίγες εβδομάδες από σύμβολο του ελληνικού #ΜeΤoo σε υπεύθυνη για όλα τα δεινά της χώρας και «μαρτυριάρα» Νο 2. Μαζί με τον συνάδελφό της Παναγιώτη Δουδωνή, έκανε λόγο για αύξηση της φορολόγησης μερισμάτων, μεγάλων επιχειρήσεων και γονικών παροχών.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Η προοπτική των εκλογών στη χώρα προκάλεσε συζητήσεις, πρωτοβουλίες και διαμάχες που αφορούσαν θεσμικές ρυθμίσεις για την προστασία της δημοκρατίας από τη συμμετοχή συγκεκριμένων προσώπων ή πολιτικών δυνάμεων στην εκλογική διαδικασία.

Η προοπτική των εκλογών στη χώρα προκάλεσε συζητήσεις, πρωτοβουλίες και διαμάχες που αφορούσαν θεσμικές ρυθμίσεις για την προστασία της δημοκρατίας από τη συμμετοχή συγκεκριμένων προσώπων ή πολιτικών δυνάμεων στην εκλογική διαδικασία. Οι κίνδυνοι της δημοκρατίας βρίσκονται σήμερα στο προσκήνιο όχι μόνο του εθνικού, αλλά και του διεθνούς προβληματισμού. Ομως, ο πιο σημαντικός τρόπος να προστατευτεί η δημοκρατία είναι να μη χρειάζεται προστασία, να μη φτάνει δηλαδή στην ανάγκη να αναζητά σωτηρία σε πρόσωπα ή σε ειδικές ρυθμίσεις. Η προστασία της δημοκρατίας εξαρτάται από τον σεβασμό στη λειτουργία της, στους θεσμούς της, στον χειρισμό των θεμάτων που απασχολούν τους πολίτες και, ιδιαίτερα, από τα κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά και άλλα αποτελέσματα που παράγει η πολιτική και οι συμπεριφορές φορέων, θεσμών, ατόμων.

Δείτε το άρθρο του Τάσου Γιαννίτση στην εφημερίδα “Καθημερινή”, δύο εβδομάδες πριν από τις εκλογές της 21ης Μαΐου…

Με ένα σχετικά πρόσφατο κείμενό του στο Athens Voice ο Πάνος Λουκάκος και με αφορμή την συμπλήρωση 25 χρόνων από τον θάνατο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ανατρέχει στο παρελθόν και στις συναντήσεις που είχε με τον Έλληνα πολιτικό:

Η επαγγελματική και φιλική μου σχέση με τον Έλληνα πολιτικό που έφυγε από τη ζωή πριν από 25 χρόνια, έχοντας διατρέξει μία πρωτοφανή πορεία.

Πέρασαν 25 χρόνια από την ημέρα του θανάτου του Κωνσταντίνου Καραμανλή, την 23η Απριλίου του 1998. Είχα το προνόμιο να τον συναντώ πολύ συχνά, είτε καθημερινές στο γραφείο του στο Προεδρικό Μέγαρο είτε πολύ χαλαρότερα Σαββατοκύριακα μεσημέρι για φαγητό και συζήτηση στου Λεωνίδα στη Βαρυμπόμπη, στου Ψαρόπουλου στη Γλυφάδα, στο Γκολφ της Γλυφάδας, στον Διόνυσο στην Ακρόπολη είτε στο σπίτι του στην Πολιτεία. Και ακόμη πιο χαλαρά στη Μύκονο για διακοπές το καλοκαίρι, φιλοξενούμενοι στο σπίτι του Θόδωρου Νικολαΐδη. Ήμουν στα χρόνια εκείνα πολιτικός συντάκτης και αρθρογράφος αρχικά στο Βήμα και την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία και κατόπιν αρθρογράφος και διευθυντής στην Καθημερινή.

Δείτε όλο το άρθρο του Πάνου Λουκάκου στο Athens Voice…

Ποιος ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο θα πρέπει για μερικές εβδομάδες να αλλάζουν ολόκληρο το υπουργικό συμβούλιο και ο Πρωθυπουργός, δίχως να έχουν δικαίωμα υπογραφής ή λήψης αποφάσεων, δίχως να νομοθετούν και απλώς για να διορίζεται μία ομάδα συμβούλων και μετακλητών; Μήπως είναι ένας αναχρονισμός που θα πρέπει να διορθωθεί;

Παρακολουθούμε αυτές τις ημέρες τις συνέπειες της ματαιότητας της απλής αναλογικής ή, ορθότερα, την ακύρωση της απόπειρας θεσμικής δολιοφθοράς που έγινε από τον ΣΥΡΙΖΑ και που για μία ακόμη φορά τράκαρε στην πραγματικότητα.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

Από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου καθιερώθηκε η υπέροχη φράση «αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη», που στην πραγματικότητα δεν σημαίνει τίποτα. Το έκανε πρώτος ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, όταν ξέσπασε το σκάνδαλο Κοσκωτά, και δημιούργησε σχολή δεκαετιών, που κρατάει μέχρι σήμερα. Πριν από λίγους μήνες «ανέλαβε την ευθύνη» για την τραγωδία στα Τέμπη ο Κώστας Καραμανλής, ο οποίος μάλιστα έκανε την έκπληξη και παραιτήθηκε από υπουργός Μεταφορών. Βέβαια, την περασμένη Κυριακή επέστρεψε δριμύτερος, επανεκλεγόμενος στις Σέρρες και μιλώντας για «χωρίς μέτρο προσωπικές επιθέσεις».

Είδε κι απόειδε ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος έχει ούτως ή άλλως αποστηθίσει το παπανδρεϊκό λεξικό και διατηρεί καλές σχέσεις με το καραμανλικό σκέλος της Ν.Δ., και βγήκε από το Προεδρικό Μέγαρο διακηρύσσοντας ότι αναλαμβάνει και αυτός με τη σειρά του την πολιτική ευθύνη της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ: «Αναλαμβάνω ακέραια την ευθύνη για το αποτέλεσμα. Αλλά στο δικό μου ηθικό λεξιλόγιο, αναλαμβάνω την ευθύνη σημαίνει στέκομαι και δίνω τη μάχη». Μάλιστα.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Η σύνθεση της Βουλής της 21ης Μαΐου θα είναι σε συντριπτικό ποσοστό η ίδια με αυτήν των επόμενων εκλογών, στις οποίες προεξοφλείται ότι οδηγούμαστε. Υπό αυτό το πρίσμα την ερχόμενη Κυριακή θα εκτυλιχθούν ορισμένα τοπικά, εσωκομματικά θρίλερ.

Τελειώνουν τα ψέματα σε λίγες ώρες. Τα δημοσκοπικά ποσοστά θα γίνουν πλέον εκλογικά, επίσημα και αδιαμφισβήτητα και κάθε θεωρητική πολιτική συζήτηση θα μετατραπεί σε πραγματική, βάσει στοιχείων και αριθμών. Οσο όμως θα είναι υπό εξέταση το ζήτημα της κυβερνησιμότητας και αναλόγως τού πώς θα εξελιχθεί η διαδικασία των διερευνητικών εντολών, μία παράμετρος καθοριστική θα έχει προκύψει: η σύνθεση της νέας Βουλής.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

Έτσι δεν έγινε ποτέ στρατευμένος καλλιτέχνης, έτσι διατήρησε πάντα την προσωπική ανεξαρτησία του, την ελευθερία της γνώμης, του λόγου και της τέχνης του.

Η επίθεση στον Διονύση Σαββόπουλο και η στοχοποίησή του, μετά τη δήλωσή του ότι ελπίζει σε αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας

Η Ακρίτα θα του επέστρεφε έναν δίσκο που της είχε χαρίσει αν δεν τον είχε χάσει. Ο Μπίστης τον κατηγόρησε ότι αναπέμπει ωδές στο κατεστημένο και ότι έχει πρόβλημα με τα νιάτα του. Ο Πολάκης τον αποκάλεσε λίγο, διεφθαρμένο, επαρχιώτη, εγωπαθή, χαλασμένο και θεραπαινίδα του Μητσοτακέικου. Τα ίδια και χειρότερα ανέβασαν στο διαδίκτυο κομματικοί εγκάθετοι και διάφοροι φανατισμένοι ακόλουθοι στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.

Δείτε το άρθρο του Πάνου Λουκάκου στην Athens Voice…