Στο πεδίο της Δικαιοσύνης η κυβέρνηση έχει αδρανήσει και επί τέσσερα χρόνια απλώς επικαλείται τα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα, οι αποσπασματικές παρεμβάσεις μοιάζουν άνευ αξίας και ουσίας, ενώ σύντομα θα φανεί και ποιο αποτέλεσμα θα έχει η νομοθετική ρύθμιση για το κόμμα του Κασιδιάρη.

Αν αναζητήσει κανείς τι δεν έχει πάει καλά στη χώρα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, μέσα στα πολλά καλά που έγιναν, τα άλλα που μισοέγιναν, τα υπόλοιπα που δρομολογήθηκαν και όσα παραμελήθηκαν, θα βρει μια μεγάλη «μαύρη τρύπα»: Η Δικαιοσύνη είναι η μεγάλη πληγή και αυτό τείνει να αποκτήσει και χαρακτήρα πολιτικής περιπλοκής ενόψει εκλογών.

Οχι μόνο επειδή στη Δικαιοσύνη θα κριθεί η νομιμότητα της συμμετοχής του κόμματος Κασιδιάρη στις προσεχείς εκλογές. Αλλά και επειδή σχεδόν καθημερινώς αναδεικνύεται η κυβερνητική αβελτηρία και γιγαντώνεται η απορία ως προς το τι ακριβώς μπορεί να παρουσιαστεί ως απολογισμός στο συγκεκριμένο πεδίο.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται σήμερα οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι (ας μην το λησμονούμε, περί αυτών πρόκειται) είναι ότι οι Eλληνες φέρουν ούτως ή άλλως βαριά τραύματα – και ότι το δυστύχημα των Τεμπών ήταν για τη χώρα κάτι σαν αλάτι στις πληγές τους.

Αν με ειλικρινή διάθεση ερμηνεύσει κάποιος το δυστύχημα των Τεμπών ως τομή στον πολιτικό χρόνο και την υπνοβασία της νεοελληνικής κοινωνίας, οφείλει να δει τι έχει ακολουθήσει τις οδυνηρές πρώτες διαπιστώσεις.

Αυτό που έχει ακολουθήσει το πένθος και την προσωρινή καταλλαγή είναι ακόμη πιο απογοητευτικό και αναπόφευκτα αποκαλύπτεται όσο περνούν οι ημέρες.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

Η ημερομηνία της διεξαγωγής των εκλογών του 2023, ήτοι η Κυριακή 21 Μαΐου, δεν επελέγη τυχαία. Η Εκκλησία μας εορτάζει την Κυριακή του Τυφλού.

Νομίζω, ότι ο συνειρμός είναι προφανής.

Ο ευαγγελιστής Ιωάννης , ο οποίος μας περιγράφει αναλυτικώς το θαύμα, είναι παρών. Ο ιαθείς είναι τυφλός εκ γενετής και δεν ευθύνεται ούτε εκείνος ούτε οι γονείς του, αλλά με το θαύμα παρουσιάζεται ο Κύριος.

Δεν πρόκειται να αναλύσωμε την ευαγγελική περικοπή από το Ευαγγέλιον του Ιωάννου, την οποία και θα ακούσωμε την Κυριακή, 21 Μαΐου. Εκείνο, όμως που κρατούμε είναι τα τελευταία λόγια του Χριστού πρός τους Φαρισαίους : Οι Φαρισαίοι ερωτούν τον Κύριο: “Μήπως και εμείς είμαστε τυφλοί? Είπε πρός αυτούς ο Ιησούς: Εάν είσαστε τυφλοί, δεν θα είχατε αμαρτία. Τώρα όμως λέτε ότι: Βλέπουμε. Η αμαρτία σας λοιπόν μένει” (Ιωαν. θ΄41) [Κατά την απόδοση Χρήστου Σπ. Βούλγαρη].

Με την αμαρτία, διαποτισμένη και βλέποντες και ορώντες, τίθεται το θεμελιώδες ερώτημα : Θα μπορέση κάποιος φιλόδοξος και λαλίστατος αρχηγός κόμματος να μας οδηγήση στο φώς? Ένα είναι σίγουρο: Κολυμβήθρα του Σιλωάμ δεν υπάρχει πλέον. Την κατέστρεψαν οι Ρωμαίοι την 26ην Σεπτεμβρίου 70 μ.Χ.

Με αφορμή την είδηση για την πώληση των ακινήτων που στεγάζουν τους ιστορικούς κινηματογράφους Ιντεάλ και Άστορ στο κέντρο της Αθήνας, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την άβολη πραγματικότητα.

Ο τουρισμός, για τον οποίο πανηγυρίζουμε εν χορδαίς και οργάνοις, επιβάλλεται με σαρωτικό τρόπο σε κάθε άλλη δραστηριότητα και τα συγκεκριμένα ακίνητα που φιλοξενούσαν τις κινηματογραφικές αίθουσες θα μετατραπούν (και αυτά) σε ξενοδοχεία.

Αυτό συμβαίνει σε όλη την Αθήνα και το πρόβλημα προσλαμβάνει πολλαπλές διαστάσεις. Από το ότι οι εναπομείναντες κάτοικοι του κέντρου της πόλης αισθάνονται πλέον ότι ζουν σε ένα ιδιότυπο γκέτο, έως το ότι οι τιμές ενοικίασης των λίγων διαμερισμάτων ξεπερνούν τα όρια του παραλόγου.

Όμως, η εξέλιξη με τους δύο ιστορικούς κινηματογράφους έγινε για μια ακόμη φορά λόγος για πολιτική αντιπαράθεση, με πρωτεργάτες διαφόρους καλλιτέχνες που με ένα μείγμα οργής και θλίψης, έσπευσαν και πάλι να επιτεθούν με μανία στην κυβέρνηση και στο υπουργείο Πολιτισμού.

Δείτε το σχόλιο του Άγγελου Κωβαίου στο reporter.gr…

Μήνυμα στήριξης από τον Γερμανό καγκελάριο Ολαφ Σολτς, με τον οποίο συνομίλησε τηλεφωνικά, μετέφερε ο ηγέτης των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών (SPD), Λαρς Κλινγκμπάιλ, στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Νίκο Ανδρουλάκη, κατά τη χθεσινή συνάντησή τους στην ελληνική Βουλή

Μήνυμα στήριξης από τον Γερμανό καγκελάριο Ολαφ Σολτς, με τον οποίο συνομίλησε τηλεφωνικά, μετέφερε ο ηγέτης των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών (SPD), Λαρς Κλινγκμπάιλ, στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Νίκο Ανδρουλάκη, κατά τη χθεσινή συνάντησή τους στην ελληνική Βουλή. Ερωτηθείς γιατί δεν είχε επαφές με τον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, απάντησε στην «Κ»: «Με τον κ. Τσίπρα έχουμε μια καλή σχέση, έχει παρευρεθεί πριν από κάποια χρόνια σε εκδήλωση του SPD. Το αδελφό μας κόμμα όμως, το κόμμα με το οποίο έχουμε τη στενότερη σχέση εμπιστοσύνης, είναι το ΠΑΣΟΚ. Στην Αθήνα είχα συναντήσεις μόνο με το ΠΑΣΟΚ και τον ηγέτη του για να δούμε πώς μπορούμε να βοηθήσουμε στις επικείμενες εκλογές. Αυτό είναι άλλωστε το μήνυμα του ταξιδιού».

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην “Καθημερινή”…

«Στη μακρά πολιτική του διαδρομή ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει αλλάξει πολλές φορές πορεία. Οι αλλαγές εξυπηρετούσαν πάντα τον στόχο υπεράσπισης και ενίσχυσης της εξουσίας του. Ένα πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η αιφνίδια αλλαγή στη διπλωματία απέναντι στην Ελλάδα, η οποία μόνο ως ριζοσπαστική μπορεί να χαρακτηριστεί. Μόλις πριν από λίγες εβδομάδες, δεν περνούσε σχεδόν καμία μέρα χωρίς „δηλητηριώδεις» απειλές που συνοδεύονταν από παραβιάσεις της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο. Τελευταία δεν περνάει σχεδόν μέρα χωρίς να ακούγονται φιλικά μηνύματα από την Άγκυρα. Αποκορύφωμα της νέας στάσης η 25η Μαρτίου. Ο Ερντογάν επέλεξε την ημέρα που οι Έλληνες γιορτάζουν την έναρξη του επανάστασης κατά του οθωμανικού ζυγού για να στείλει ευχές προς τον γειτονικό λαό: «Είμαι πεπεισμένος ότι οι σχέσεις και η συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών μας θα αναπτυχθούν περαιτέρω στο μέλλον με τις κοινές μας προσπάθειες», αναφέρει το μήνυμά του προς τον πρωθυπουργό Μητσοτάκη. Τον ίδιο Μητσοτάκη που πριν από λίγο καιρό έλεγε ότι δεν υπάρχει γι’ αυτόν.

Δείτε το άρθρο στο onalert με αφορμή το σχόλιο του Ronald Meinardus στηνDW…

O,τι και να λέγεται έως τον Μάιο, η προσεχής αναμέτρηση στις κάλπες θα κριθεί σε καθοριστικό βαθμό από κάποια στοιχεία τα οποία θα διευκολύνουν, θα επιβάλουν ή θα εμποδίσουν ορισμένες εξελίξεις. Και υπό αυτή την έννοια, είναι κάπως παράδοξο να τίθενται όροι σήμερα, ειδικά από τους πιο «αδύναμους κρίκους».

Πέρα και πίσω από τα όσα λένε, υπαινίσσονται και υπονοούν οι πολιτικοί αρχηγοί στις πρόσφατες συνεντεύξεις τους, υπάρχουν κάποια στοιχεία, τα οποία αναλόγως των εκλογικών αποτελεσμάτων, θα καθορίσουν τις εξελίξεις. Και αυτά τα στοιχεία είναι αριθμητικά.

Σε ό,τι αφορά τον Μητσοτάκη: Το κρίσιμο νούμερο είναι το 33% και κάτι στην πρώτη κάλπη. Γιατί; Επειδή με αυτό το ποσοστό εξασφαλίζει δύο πράματα.

Πρώτον, κάτι παραπάνω από 100 έδρες και, δεύτερον, μία δυναμική που του προσφέρει το δικαίωμα να ελπίζει βασίμως και να επιδιώξει την αυτοδυναμία στη δεύτερη κάλπη, διεκδικώντας ένα ποσοστό της τάξης του 37-38%.

Δείτε το αρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

Oι Γερμανοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι που συρρέουν αυτές τις μέρες στην Ελλάδα δεν μπορούν να το καταλάβουν: «Δηλαδή μπορεί να γίνουν εκλογές σε λίγες εβδομάδες και ακόμη δεν το γνωρίζετε;».

Η απορία τους είναι γνήσια, η έκπληξή τους μεγάλη. Η δημιουργική ασάφεια, που περιβάλλει τη διενέργεια της επικείμενης αναμέτρησης στη χώρα μας, είναι ακατανόητη. Για τις γερμανικές εκλογές που πραγματοποιήθηκαν τον Σεπτέμβριο του 2021 η προκήρυξη έγινε τον Δεκέμβριο του 2020. Η επίσημη ανακοίνωση έγινε από τον ομοσπονδιακό πρόεδρο, ύστερα από σχετική εισήγηση της κυβέρνησης, ενώ προηγουμένως είχε συζητηθεί με τις τοπικές κυβερνήσεις, ώστε να ληφθούν υπόψη αργίες, γιορτές και άλλες σημαντικές ημερομηνίες.

Η σύγκριση με τα καθ’ ημάς είναι αποκαρδιωτική. Ο πρωθυπουργός ανακοινώνει τις εκλογές σταδιακά, εν είδει γρίφου. Στις αρχές του χρόνου λέει το αινιγματικό «Τον Απρίλιο ή τον Μάιο» κι αρχίζουν τα σενάρια αν συναινεί η Εκκλησία στη διενέργεια μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα και στη συνέχεια αν θα συμπέσει η πρώτη Κυριακή της αναμέτρησης με το μνημόσυνο των θυμάτων του δυστυχήματος των Τεμπών.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα Καθημερινή…

Όταν πρό διακοσίων και δύο ετών ο Ελληνισμός, κατά την επικρατούσα έκφραση, “ξεσηκώθηκε” κατά δυνάστου κραταιού, πολλοί, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο εν Παρισίοις διαμένων σοφός Κοραής, έκριναν το γενόμενον ως εκδήλωση αφροσύνης. Η φρόνησις υπεδείκνυε την αναβολή της εκρήξεως του Αγώνος ώστε να δοθή χρόνος δια περαιτέρω “παίδευσιν” των Ελλήνων, υπό την μορφήν όχι της συσσωρεύσεως νέων γνώσεων, αλλά πρός απόκτησιν ευελίκτων πολιτικών δομών, ικανών εφαρμογής επί ποικίλων συγκεκριμένων καταστάσεων, οι οποίες θα εδημιουργούντο οπωσδήποτε οσονούπω. Παρόμοιες δομές απεδείχθησαν στην πράξη, κατ’ ουσίαν , ανύπαρκτες. Οι Έλληνες, εν πολλοίς ανέτοιμοι να εκμεταλλευθούν εις βάθος , στρατιωτικώς, πολιτικώς και πολιτιστικώς , τις νέες συνθήκες που η τόλμη και η ευψυχία τους δημιουργούσε, κατώρθωσαν σύντομα να συγκροτήσουν.Κατά συνέπεια, όχι αφροσύνη, αλλά παραφροσύνη εξώθησεν εξ αρχής το εγχείρημά τους: Σχέδιο δράσεως πραγματοποιήσιμο στο σύνολό του ,όχι απλώς συγκεκριμένο, αλλά έστω και γενικής λογικής συλλήψεως ,δεν φαίνεται να διαμορφώθηκε με γενική αποδοχή των ηγετικών συνειδήσεων.

Οι Έλληνες, από άφρονες, επέλεξαν τον εν ευρεία εννοία καιρόν ενάρξεως του Αγώνος, όπως θα έλεγε ο αοίδιμος Καθηγητής μας Ευάγγελος Μουτσόπουλος, κατ’ εξοχήν μελετητής της φιλοσοφίας της καιρικότητος, και ανέλαβαν την κάρπωσιν της εκ μέρους των βιώσεως της ελευθερίας ως επιβεβαίωση της ευθύνης των έναντι στο Γένος.

Βέβαια, είναι μάλλον αμφίβολον και απορίας άξιον, εάν ο καιρός εκρήξεως της Επαναστάσεως, όπως τον διέβλεψεν η φλογερή φαντασία , η παρορμητική βούληση ενός Παπαφλέσσα, είχε προσδιορισθή με αντικειμενικά κριτήρια, όπως η πορεία της ελληνικής παλιγγενεσίας πρός την Ευρώπην. Προφανώς, στην συνείδηση εκείνου, όπως και στις συνειδήσεις των συμπολεμιστών του, είχαν πρυτανεύσει κριτήρια υποκειμενικά και εν τέλει θυμικά. Νόησις σε έγκλιση ευκτική είναι, βέβαια, η νόηση όσων στερούνται επαρκούς κριτικής ικανότητος, είναι παράλληλα και η νόηση των μεγάλων δημιουργών, των καλλιτεχνών, αλλά και των οραματιστών. Όλοι αυτοί οι Έλληνες ωραματίσθησαν μίαν νέαν Ελλάδα αναγεννημένην, όχι όπως προσφυώς κατά καιρούς έχουν παρουσιάσει οι του 20ου και 21ου αιώνος λαλίστατοι πολιτικοί μας-, τραίνο της τεχνολογίας, νέον κράτος, βαθύ κράτος, επανίδρυση του κράτους-, αλλά μίαν Ελλάδα υπεύθυνην, με δικαιοσύνη και φρόνησιν, την υψίστην αυτήν αρετήν, την οποίαν εξεθείασαν ο Πλάτων, ο Πλήθων, αλλά και ουρανοφάντωρ Μ. Βασίλειος. Μία νέα Ελλάδα υπεύθυνη και ισότιμη, ισόκυρη με τα έθνη της Ευρώπης. Προέχει στο σημείο αυτό να υπογραμμισθή η ελευθέρως εκπεφρασμένη επιλογή των πρωτεργατών, καθώς και των άλλων μορφών του Αγώνος, όπως αναλάβουν την ευθύνην των πράξεών τους τόσον έναντι των συγχρόνων τους ελληνικών συνειδήσεων, όσον και των συνειδήσεων που θα καθώριζαν την ύπαρξη ενός μελλοντικού Ελληνισμού.Για τον λόγον αυτόν , η εκ μέρους των οπλαρχηγών υιοθέτηση του συνθήματος “Ελευθερία ή Θάνατος”, των δημοκρατικών επαναστατών στην Γαλλία, αποκτούσε, στο επίπεδό τους, διαστάσεις υπαρξιακού δράματος.

Ο σοφός Κοραής , οποίος από τους Παρισίους, αμφέβαλλε περί της ωριμότητος των Ελλήνων να διεκδικήσουν λυσιτελώς την ελευθερίαν τους βραχυπρόθεσμα μεν διεψεύσθη από την παράφορην αποφασιστικότητά των , μακροπρόθεσμα όμως εδικαιώθη : έχει αποδειχθή ότι η υπανάπτυξη δεν εδρεύει τόσον στα θυλάκια των λαών, όσον στην ικανότητά των να συλλαμβάνουν ευκρινώς τα προβλήματα που η πραγματικότητας υποβάλλει σε αυτούς για επίλυση. Η παραφροσύνη των αγωνιστών της Ελληνικής Επαναστάσεως είναι και αποτελεί ένδειξη θαυμαστής ανατάσεως, έχει όμως καταστή αποδεκτό, ότι η διοικητική λογιστική του Αγώνος υπήρξε πλημμελής και πως η κατ΄αυτόν πολυαρχία, σε συνδυασμόν με το φίλαρχον των ηγετών, ωδήγησε σε αντιφάσεις εξαντλητικές του δυναμισμού του τόσον οξείες, ώστε η φθορά του να αποβαίνη συνεχώς εντονώτερη και βαθύτερη, σε βαθμόν μάλιστα τάξεως οριακής. Έτσι, στην εποχή των ολεθρίων συνεπειών των δύο εμφυλίων πολέμων της Επαναστάσεως έρχεται η συντονισμένη επέμβαση των Δυνάμεων , υπό μορφήν καιρίαν, δια να ολοκληρωθή ο Αγών. Η επέμβασις αυτή μπορεί να μην επέτυχε ολοσχερώς του σκοπού εις Ναυαρίνον, ως έχει δείξει προσφυώς και και κατ΄επανάληψιν σε διερευνητικές, οξυδερκείς του μελέτες ο Μελέτης Μελετόπουλος, επέτυχε, όμως με την συνθήκην της Αδριανουπόλεως (1829).

Η εξέγερσις των Ελλήνων υπήρξεν πράγματι μεγαλειώδης, εστηρίχθη σε ένα όραμα και στην βούληση των Ελλήνων να συγκροτήσουν κράτος ευνομούμενο. Δεν εσυντόνισαν επαρκώς τις δυνάμεις των οι οπλαρχηγοί, διακατέχονταν, δυστυχώς, εκ φθόνου, φεύ! και της κακώς νουμένης φιλοπρωτίας, εκ ταπεινών ελατηρίων , αλλά και προδοτικών διαθέσεων. Η οικονομική στήριξη των πολεμικών επιχειρήσεων με την προσφυγή σε δανεισμό επεβλήθη σε μεγάλη έκταση αναγκαστικά. Οι όροι των δανείων, τους οποίους απεδέχθη η διοίκηση, λίαν επαχθείς, υποθήκευσαν επί και πλέον αγώνα την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της απελευθερωμένης γεωγραφικής αυτής γωνιάς του Ελληνισμού.

Έτη πολλά, υγιεινά, ευφρόσυνα και προ πάντων με φρόνηση και σωφροσύνη.

«Ο δυτικός άξονας δεν ξεκίνησε, υπήρχαν οι μελέτες και η έγκριση που πλέον δεν έχει καμία ισχύ, οπότε χάθηκε μία ευκαιρία για τη Δυτική Ελλάδα», υποστήριξε ο κ. Βερελής.

Στο παραπάνω θέμα αναφέρθηκε μετά την τραγωδία των Τεμπών ο Ν. Τσουρίδης, συνταξιούχος εκπαιδευτής μηχανοδηγών ένας υπουργός του ΠΑΣΟΚ ζήτησε να πάει ένα ολοκαίνουργιο βαγόνι που είχαν στείλει οι Ελβετοί στο… χωριό του κοντά στο Μεσολόγγι για να το δουν οι ψηφοφόροι του.

Στις αιτιάσεις αυτές απάντησε, σήμερα, ο Αιτωλοακαρνάνας πρώην υπουργός Μεταφορών, Χρίστος Βερελής, τονίζοντας πως η γραμμή (Αγρίνιο-Μεσολόγγι-Κρυονέρι) λειτουργούσε από το τέλος του 19ου αιώνα μέχρι που την κατέστρεψε η χούντα.

Ο κ. Βερελής αναφέρθηκε στο χρονικό των σιδηροδρομικών γραμμών της περιοχής. Στο τέλος του 2003, όπως ανέφερε, ο εργολάβος ζήτησε να γίνει δοκιμή στη γραμμή ώστε να ολοκληρωθεί το έργο.

Δείτε το ρεπορτάζ του agriniopress.gr…

Η «προεκλογική στιγμή» είναι εμβληματική για τη δημοκρατική λειτουργία. Ιδεατά, η προεκλογική στιγμή περιλαμβάνει λόγο απολογιστικό και λόγο προγραμματικό για τους κυβερνώντες και τους αντιπολιτευόμενους. Και οι δύο τύποι είναι αναγκαία συστατικά του δημόσιου λόγου και της διαμόρφωσης εκλογικών προτιμήσεων σε μία δημοκρατία. Πρακτικά, το πώς λειτουργεί η «προεκλογική στιγμή» σε κάθε χώρα δεν είναι βέβαια δεδομένο, ούτε σταθερό γνώρισμα. Είναι αποτέλεσμα πολιτικής κουλτούρας, ιδεολογικών προσανατολισμών και ερμηνειών της κατάστασης της κοινωνίας, της οικονομίας και της ίδιας της δημοκρατίας που επικρατούν τη δεδομένη στιγμή. Η ατμόσφαιρα του δημοκρατικού ανταγωνισμού μπορεί να κυμαίνεται από ψύχραιμη αντιπαραβολή δεδομένων και απόψεων μέχρι ακραία πόλωση ιδεολογικού πολέμου και ανένδοτων αντιπαραθέσεων. Οποια και να είναι όμως, οι ανταγωνιστές οφείλουν να προβάλλουν τις προκλήσεις του μέλλοντος και να γνωστοποιούν τα σχέδιά τους.

Δείτε το άρθρο του Τάσου Γιαννίτση και του Σταύρου Θωμαδάκη στην Καθημερινή της 28.2.2023…

Μετά τη συγγνώμη χρειάζεται αποφασιστικότητα. Οσο ο χρόνος μακραίνει από το δυστύχημα της 28ης Φεβρουαρίου, οι εκκρεμότητες, οι αμφιταλαντεύσεις και η διστακτικότητα μόνο ζημιά θα κάνουν. Πρωτίστως στη χώρα.

Υπάρχουν κάποιοι κανόνες στην πολιτική, γραμμένοι και άγραφοι, που όλοι τους γνωρίζουν και οφείλουν να τους εφαρμόζουν την κρίσιμη ώρα. Τα εγχειρίδια διαχείρισης σοβαρών κρίσεων είναι γεμάτα από τέτοιους κανόνες και τα ευσύνοπτα ανθολόγια ιστορικών πολιτικών ευφυολογημάτων, πολύ εύκολα προσβάσιμα.

Ακόμη και σε μια χώρα με τις ιδιαιτερότητες και τις παραδοξότητες της Ελλάδας, κάποιοι από αυτούς τους κανόνες οφείλουν να τηρούνται, και την ευθύνη γι’ αυτό την έχουν όσοι κυβερνούν. Με βασικό γνώμονα την προστασία της πατρίδας και –δευτερευόντως– του εαυτού τους.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

Την σημερινή αποφράδα ημέρα των Ειδών του Μαρτίου του έτους 44 π.Χ. δολοφονήθηκε ο Ιούλιος Καίσαρ. Γνωστή παρέμεινε η φράση που είπε στον Βρούτο: Και Συ τέκνον μου, Βρούτε?

Ο Βρούτος, εραστής του Καίσαρος, διαχρονικό σημείο αναφοράς αγνωμοσύνης στον ευεργέτη του. Η φράση εξεστομήθη ελληνιστί, για να μην γίνη καταληπτή από τους παρευρισκομένους.

Ο Ιούλιος Καίσαρ, όμορφος άνδρας και περισσότερο γοητευτικός εραστής, ανδρών και γυναικών, υπήρξε μία σπανία προσωπικότητα. Συνεδύαζε τα προσόντα του μεγάλου ηγέτου, του οραματιστού, με τα προσόντα του εξόχου συγγραφέως και πνευματικού ανθρώπου. Το έργον του De bello gallico είναι ακόμη κλασσικό δημιούργημα της λατινικής φιλολογίας.

Εκεί, στον σημερινό Παλαιοφάρσαλο, πρίν από τα Τέμπη, στην θεσσαλική πεδιάδα, έδωσε την μεγάλη μάχη με τον Πομπήιο, τον οποίο κατενίκησε και διεσκόρπισε τα υπολείμματα του στρατού του. Αναγνωρίζοντας την αξία του Κικέρωνος, πολιτικού του αντιπάλου, τον εκάλεσε δίπλα του για να βοηθήση την Ρώμη. Ήταν ο Ιούλιος Καίσαρ πάστα μεγάλου ηγέτου.

Ο Ρόναλντ Μαϊνάρντους μιλά για το δομικό πρόβλημα που οδήγησε στο σιδηροδρομικό δυστύχημα και εξηγεί ότι επήλθε ως συνέπεια της μακροχρόνιας απαξίωσης των σιδηροδρόμων σε ένα σύστημα που διαχρονικά προωθεί τη χρήση αυτοκίνητου.

In Griechenland wird der Zug zugunsten der Strasse vernachlässigt

Es sei kein Zufall, dass es in Griechenland zu einem verheerenden Zugunglück gekommen ist. Die Politik vernachlässige die Schiene seit Jahrzehnten zugunsten der Strasse – auch aus klientelistischen Gründen, sagt Ronad Meinardus vom griechischen Think Tank Eliamep.

Ακούστε τη συνέντευξη στα γερμανικά…

Με αφορμή το δυστύχημα στα Τέμπη ο Αργύρης Στριγγάρης μιλά για την “ρύθμιση του συναισθήματος” καιτην “οργή”.

Ενα σχετικά σύντομο εισαγωγικό βίντεο για την ρύθμιση των συναισθημάτων.

Δείτε το video…

Την Κυριακή περνούσα μέσα από την πορεία διαμαρτυρίας για το δυστύχημα των Τεμπών. Ξαφνικά, από το πουθενά άρχισαν να πέφτουν δακρυγόνα και κρότου-λάμψης, χωρίς να υπάρχει κάποια σοβαρή εστία έντασης. Ο κόσμος –νέοι άνθρωποι και… ασυνήθεις ύποπτοι που δεν συχνάζουν σε πορείες– άρχισε να εκνευρίζεται και να αναπαράγει την επιχειρηματολογία, η οποία συνήθως εκφράζεται από τους «μπάχαλους»: απρόκλητη επίθεση από την αστυνομία, δημιουργία εντυπώσεων, εκφοβισμός της συντηρητικής εκλογικής βάσης στη θέα επεισοδίων.

Χθες πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη, μαζική πορεία στο πλαίσιο της απεργιακής κινητοποίησης. Πέντε(!) σταθμοί του μετρό έκλεισαν από πολύ νωρίς, ενώ παραδοσιακά κλείνουν δύο. Ακουσα πολλούς ανθρώπους που δεν σκόπευαν να κατέβουν στη συγκέντρωση να αποφασίζουν να πάνε, από αντίδραση για την προσπάθεια της αστυνομίας να περιορίσει με τέτοιου είδους τεχνάσματα την προσέλευση.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Στο σημείο που βρισκόμαστε μόνον γενναίες, έως και ακραίες αποφάσεις για τον σιδηρόδρομο μπορεί να είναι πολιτικά και κοινωνικά λυτρωτικές και ενδεχομένως ευεργετικές. Μόνο που το πράγμα περιπλέκεται επειδή, μεταξύ των άλλων, έρχονται και εκλογές.

Ηταν αναμενόμενο και μέχρις ενός σημείου αναγκαίο: το δυστύχημα της προηγούμενης εβδομάδας έγινε αφορμή για να γεμίσουν σελίδες εφημερίδων και ιστοτόπων, προγράμματα καναλιών και ραδιοφώνων, με αποκαλύψεις και στοιχεία για το χάλι των σιδηροδρόμων, τη σαπίλα σε όλα τα επίπεδα του ΟΣΕ και τα παρακλάδια του σε βάθος δεκαετιών και τις ευθύνες, τις αμέλειες για όλα αυτά και πόσο μας κόστισαν. Σε χρήμα και σε ανθρώπινες ζωές.

Κάπου εδώ φτάνουμε στο σημείο κορεσμού, εκείνο το στάδιο της ειδησεογραφικής διαδικασίας, όπου κάποιοι θα αρχίσουν να βαριούνται να μιλούν και να γράφουν και κάποιοι άλλοι θα βαριούνται να διαβάσουν και να ακούσουν. Όμως το θέμα αυτήν τη φορά είναι κάπως διαφορετικό. Είναι πολύ σοβαρότερο και όλοι πλέον ξέρουν ή διαπιστώνουν πολλά. Έχουν σκοτωθεί άνθρωποι και κάποιοι φταίνε γι’ αυτό.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

Είναι φανερό ότι διάφοροι, στο πολιτικό-δημοσιογραφικό παράλληλο σύμπαν, έχουν λύσει τα ζωνάρια και ετοιμάζονται για καυγάδες επί πτωμάτων. Μάλλον δεν έχουν καταλάβει όμως ότι αν αυτή είναι η επιλογή τους, θα αντιμετωπίσουν δυσάρεστες εκπλήξεις – οι εκλογές είναι υπερβολικά κοντά.

Oσο θα απλώνεται και θα βαθαίνει το πένθος για τα θύματα του δυστυχήματος της 28ης Φεβρουαρίου, θα διαπιστώνεται ακόμη περισσότερο η βαρύτητα του περιστατικού.

Στο στατιστικό πεδίο είναι ήδη το σοβαρότερο της Ιστορίας μας. Στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο όμως, οι επιπτώσεις του αδιανόητου αυτού δυστυχήματος δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιηθεί και μάλλον η διαδικασία θα πάρει πολύ καιρό.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

– Οι θάνατοι είναι μεταμορφωτικά γεγονότα στη ζωή;

– Πολύ. Ο θάνατος του Παύλου με έκανε άλλον άνθρωπο.

– Προς ποια κατεύθυνση;

– Της πλήρους ενηλικίωσης, της διαφορετικής ιεράρχησης αξιών. Συνειδητοποιείς δυστυχώς την αξία των πραγμάτων όταν τα χάνεις…

– Είναι διάχυτη η αίσθηση ότι η πολιτική και οι πολιτικοί όλο και απομακρύνονται από ό,τι αποκαλούμε πραγματική ζωή, είναι σαν τους ταξιδιώτες πρώτης θέσης…

– Εγώ δεν μεγάλωσα έτσι. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με έναν άνθρωπο που κατηγορήθηκε μεν ότι ήταν ο μεγαλύτερος ρουσφετολόγος στην Ελλάδα και ήταν ρουσφετολόγος, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία, αλλά ήταν και ένας άνθρωπος που ήξερε εάν ο Σήφης που έχει 8 παιδιά στα Σφακιά, το ένα παιδί του είχε πρόβλημα υγείας. Ήταν παρών στις ζωές των ανθρώπων. Παρότι άμα τον έβλεπες τον έλεγες κρύο, δεν ήταν και θόλου εκδηλωτικός. Εκδηλωτική ήταν η μάνα μου. Γενικώς, η οικογένεια αυτή δεν εκδηλωνόταν ποτέ στα συναισθήματά της. Ο πατέρας μου, όμως, είχε σχέσεις ζωής με τους ανθρώπους. Γι’ αυτό, νομίζω, και δεν υπήρξα ποτέ στη ζωή μου κυνική. Σκληρή ναι.

Δείτε την συνέντευξη της Ντόρας Μπακογιάννη στην Μαρία Κατσουνάκη…

Η τραγωδία στο Μάτι ήταν το εγχειρίδιο για την επικοινωνιακή διαχείριση του δυστυχήματος των Τεμπών που διέθετε η σημερινή κυβέρνηση. Είχε τίτλο «Τι να μην κάνετε όταν μια ολόκληρη κοινωνία θρηνεί»: μην παραστήσετε ότι ελέγχετε την κατάσταση όταν αυτό δεν ισχύει, μη σκηνοθετήσετε βλοσυρές συζητήσεις μπροστά από τηλεοπτικές κάμερες, μην προσπαθήσετε να επιρρίψετε την ευθύνη στα θύματα ή σε άσχετους, μην πείτε τη φράση «στραβή στη βάρδια», μην αποφύγετε την ανάληψη πολιτικής ευθύνης και πάνω απ’ όλα: μη διστάσετε να παραιτηθείτε!

Το πολυσέλιδο βιβλιαράκι είχε ειδική παράγραφο και για την αντιπολίτευση: μην προσπαθήσετε να αποκομίσετε προεκλογικά οφέλη από τις αδυναμίες της κυβέρνησης και τον πόνο των άλλων, ειδικά όταν δεν έχουν αναγνωριστεί ακόμη οι σοροί των θυμάτων.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα Καθημερινή…