Η σύνθεση της Βουλής της 21ης Μαΐου θα είναι σε συντριπτικό ποσοστό η ίδια με αυτήν των επόμενων εκλογών, στις οποίες προεξοφλείται ότι οδηγούμαστε. Υπό αυτό το πρίσμα την ερχόμενη Κυριακή θα εκτυλιχθούν ορισμένα τοπικά, εσωκομματικά θρίλερ.

Τελειώνουν τα ψέματα σε λίγες ώρες. Τα δημοσκοπικά ποσοστά θα γίνουν πλέον εκλογικά, επίσημα και αδιαμφισβήτητα και κάθε θεωρητική πολιτική συζήτηση θα μετατραπεί σε πραγματική, βάσει στοιχείων και αριθμών. Οσο όμως θα είναι υπό εξέταση το ζήτημα της κυβερνησιμότητας και αναλόγως τού πώς θα εξελιχθεί η διαδικασία των διερευνητικών εντολών, μία παράμετρος καθοριστική θα έχει προκύψει: η σύνθεση της νέας Βουλής.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

Έτσι δεν έγινε ποτέ στρατευμένος καλλιτέχνης, έτσι διατήρησε πάντα την προσωπική ανεξαρτησία του, την ελευθερία της γνώμης, του λόγου και της τέχνης του.

Η επίθεση στον Διονύση Σαββόπουλο και η στοχοποίησή του, μετά τη δήλωσή του ότι ελπίζει σε αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας

Η Ακρίτα θα του επέστρεφε έναν δίσκο που της είχε χαρίσει αν δεν τον είχε χάσει. Ο Μπίστης τον κατηγόρησε ότι αναπέμπει ωδές στο κατεστημένο και ότι έχει πρόβλημα με τα νιάτα του. Ο Πολάκης τον αποκάλεσε λίγο, διεφθαρμένο, επαρχιώτη, εγωπαθή, χαλασμένο και θεραπαινίδα του Μητσοτακέικου. Τα ίδια και χειρότερα ανέβασαν στο διαδίκτυο κομματικοί εγκάθετοι και διάφοροι φανατισμένοι ακόλουθοι στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.

Δείτε το άρθρο του Πάνου Λουκάκου στην Athens Voice…

Με δεδομένον, ότι την προσεχή Κυριακή του Τυφλού λαμβάνουν χώρα εκλογές , ας μην ξεχνούμε οτι εορτάζομε τους ισαποστόλους Κων/νο και Ελένη. Βέβαια, όπως μας διηγείται και ο ιστορικός της Εκκλησίας μας Ευσέβιος, επίσκοπος Καισαρείας της Παλαιστίνης, ο Κων/νος δεν ωμιλούσε την ελληνική και φυσικά πρό του θανάτου του, επί της κλίνης, με ραντισμό, εβαπτίσθη χριστιανός. Στην Α΄Οικουμενική Σύνοδο είχε διερμηνέα για να καταλαβαίνη τους Πατέρες.

Ας προσέξουν οι εκλεγεθησόμενοι ηγέτες της επόμενης Κυριακής, εάν θα μιμηθούν τον Μ. Κων/νο.

Ένα είναι σίγουρο: Το απόσπασμα των Πράξεων (των) Αποστόλων [α’ 1-19]που θα αναγνωσθή: Δύο σημεία χρήζουν προσοχής. Πρώτον, η ανάδειξη από την ορφανή και κολοβωμένη ομάδα των Μαθητών, του Πέτρου ως ΗΓΕΤΟΥ και όχι ως manager, και δεύτερον, το τραγικόν τέλος, η αυτοχειρία του ευρυμαθούς και λογιστικώς κατηρτισμένου, φοροτεχνικού Ιούδα. Ας προσέξουν οι μέλλοντες υπουργοί Οικονομικών.

Τελος, ας μην ξεχνούμε εξήντα έτη πίσω. Την 22αν Μαΐου 1963 πέφτει νεκρός στην Θεσσαλονίκη ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Ας μην ξεχνούμε την φράση του Κων/νου Καραμανλή, που πέρασε στην ιστορία: “Μα τέλος πάντων, ποιός κυβερνά αυτόν τόν τόπον?”.

Στο εκλογικό τμήμα που ψηφίζω, ακολουθούμε τα σφαιρίδια. Είμεθα ρομαντικοί.

Ο Θεός να μας συγχωρήση για τα λάθη μας και να μας ελεήση να μην έχωμε νέα μνημόνια! Δυστυχώς, ο Πανάγαθος και Ελεήμων δεν μπορεί να μας συμβουλεύση τι θα πρέπει να πράξωμε? Ποίος θα πληρώση τελικώς τα ακριβοπληρωμένα γαλλικά μαχητικά, που με τόση έπαρση μας έδειξαν στην Τανάγρα? Ήταν και μεταχειρισμένα!

Μετά θερμών αναστασίμων, προσρήσεων και ευχών, αγάπης εν Χριστώ και εκτιμήσεως και σεβασμού πρός όλους και όλες,

Έρρωσθε πανοικεί!

Παρατηρώ ότι λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές πολλοί γνωστοί μου ψάχνουν ακόμη τι θα ψηφίσουν. Τα κριτήρια είναι στις περισσότερες περιπτώσεις «να μη βγει ο ΣΥΡΙΖΑ και κινδυνεύσει εκ νέου η χώρα», «να πληγεί η αλαζονεία του κυβερνητικού κόμματος και του πρωθυπουργού», ενώ πολλοί με ρωτούν αν έχω υπόψη μου «κάποια γυναίκα με κοινωνικές ευαισθησίες στο ψηφοδέλτιο της Ν.Δ. στον Βόρειο Τομέα». Και δεκάδες μού έχουν εκμυστηρευθεί ότι σκέφτονταν σοβαρά να ψηφίσουν «Πράσινο και μωβ» προτού αποκλειστεί.

Η αλήθεια είναι ότι η παρατεταμένη απουσία ενός οικολογικού κόμματος από το πολιτική σκηνικό στην Ελλάδα είναι εντυπωσιακή. Η κλιματική αλλαγή είναι ένα θέμα που κινητοποίησε εκατομμύρια νέους σε όλο τον κόσμο τα τελευταία χρόνια. Και στη χώρα μας άρχισαν να πραγματοποιούνται μαζικές συγκεντρώσεις στο πλαίσιο της διεθνούς πρωτοβουλίας «Παρασκευές για το μέλλον».

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Δελφοί, 03 Μαϊου 2023 – Στο πλαίσιο του 8ου Οικονομικού Φόρουμ των Δελφών που έλαβε χώρα την προηγούμενη εβδομάδα υπό την αιγίδα της Προέδρου της Δημοκρατίας, κας. Κατερίνας Σακελλαροπούλου πραγματοποιήθηκε συζήτηση με θέμα τις ευρύτερες γεωστρατηγικές επιπτώσεις που προκαλεί ο πόλεμος στην Ουκρανία.

Ο Ronald Meinardus, Mediterranean Program Coordinator στο ΕΛΙΑΜΕΠ, ανέφερε ότι ζούμε το τέλος μιας εποχής και την γέννηση μιας καινούριας. Ξέρουμε πού είμαστε αλλά δεν ξέρουμε που πάμε, ενώ τα πιο ακανθώδη παγκόσμια ζητήματα είναι πλέον η κλιματική αλλαγή και η μετανάστευση.

Η Ελλάδα θεωρείται πλέον νικητής για τη στάση που έχει κρατήσει απέναντι στον πόλεμο της Ουκρανίας ενώ μετατρέπεται σταδιακά σε ισχυρό ενεργειακό κόμβο της ανατολικής Μεσογείου.

Παίρνοντας το λόγο ο Θάνος Ντόκος, Σύμβουλος του Πρωθυπουργού σε θέματα ασφαλείας, τόνισε ότι η θέση της Ελλάδας έχει αναβαθμιστεί γεωστρατηγικά εξαιτίας του πολέμου στην Ουκρανία. Την ίδια στιγμή, η ευρωπαϊκή άμυνα έχει αλλάξει προτεραιότητες για αυτό και πρέπει να βρούμε τρόπους να βάλουμε ενέργεια και χρήματα με στόχο την παραγωγική αξιοποίηση τους. Ο κ. Ντόκος ανέφερε ότι «το ρολόι της Αποκάλυψης» βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ στα μεσάνυχτα, όχι μόνο εξαιτίας της Ουκρανίας αλλά και πολλαπλών άλλων προκλήσεων.

Υπογράμμισε, ωστόσο, ότι η Ευρώπη πρέπει να κάνει περισσότερα ώστε να μπορεί να συντονίζεται σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Στην περίπτωση του Σουδάν και της απομάκρυνσης των πολιτών δεν λειτούργησε συντονισμένα με αποτέλεσμα κάθε χώρα να παραλαμβάνει τους δικούς τους πολίτες. Είπε επίσης ότι η γεωστρατηγική σημασία της χώρας μας αναβαθμίστηκε και εξαιτίας της στάσης της Τουρκίας που εξακολουθεί να είναι περίπλοκη ενώ σε αυτήν την περιοχή δεν θα έπρεπε να υπάρχει χώρος ούτε για ανταγωνιστές ούτε για εχθρούς.

Η Anna Wieslander, Διευθύντρια του Atlantic Council για τη Βόρεια Ευρώπη, τόνισε ότι είναι πολύ σημαντικό να δημιουργηθεί ένας δυνατός πόλος από το Βορρά μέχρι το Νότο καθώς η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ αποτελούν έναν τέτοιο πυλώνα ανθεκτικότητας. Η κα. Wieslander επισήμανε πάντως, ότι αν δεν εγκριθεί και η Σουηδία στους κόλπους του ΝΑΤΟ αυτό θα το αποδυναμώσει.

Ο Jonathan Cohen, Πρέσβης του Atlantic Council, υπογράμμισε ότι οι συνεχείς απειλές της Ρωσίας θα την κάνουν έναν αναξιόπιστο εταίρο για μία ολόκληρη γενιά. Παράλληλα τόνισε, ότι η θέση της Ελλάδας και τη Κύπρου έχουν πολύ σημαντική γεωστρατηγική σημασία, στη Μεσόγειο, για τις ΗΠΑ, ως χώρες που μπορούν να εγγυηθούν την ασφάλεια σε μια περίοδο που ο πόλεμος της Ουκρανίας έφερε κοντά το Ιράν και τη Ρωσία

Ο Ronald Meinardus, Mediterranean Program Coordinator στο ΕΛΙΑΜΕΠ, ανέφερε ότι ζούμε το τέλος μιας εποχής και την γέννηση μιας καινούριας. Ξέρουμε πού είμαστε αλλά δεν ξέρουμε που πάμε, ενώ τα πιο ακανθώδη παγκόσμια ζητήματα είναι πλέον η κλιματική αλλαγή και η μετανάστευση.

Η Ελλάδα θεωρείται πλέον νικητής για τη στάση που έχει κρατήσει απέναντι στον πόλεμο της Ουκρανίας ενώ μετατρέπεται σταδιακά σε ισχυρό ενεργειακό κόμβο της ανατολικής Μεσογείου.

Τη συζήτηση συντόνισε η Κατερίνα Σώκου, Nonresident Senior Fellow, Atlantic Council.

Για όσους από εμάς είχαμε φάει τα εφηβικά μας καλοκαίρια στη Μύκονο τις δεκαετίες 1980-90, η εικόνα του κλαμπ Principote στον Πάνορμο είναι σοκαριστική. Kαναπέδες, μαξιλάρια με στέμμα –παλιότερα χαλιά– σε μια παρθένα παραλία, στην οποία τότε δεν υπήρχαν καν ομπρέλες, ούτε ξαπλώστρες.

Σπεύδουν τώρα οι ιδιοκτήτες να αποτρέψουν τις κατεδαφίσεις των παρανομιών και τα πρόστιμα που τους έχουν επιβληθεί για να προλάβουν «τη σεζόν». Tο ίδιο και στο Nammos, το οποίο επανειλημμένως έχει κατηγορηθεί για φοροδιαφυγή και είναι πλέον συνώνυμο των λουκέτων.

Γιατί να θέλει κάποιος να πατήσει σε χαλί αφότου μπει στη θάλασσα; Ποια τουριστική αισθητική υπαγορεύει πως πρέπει να ακούγεται εκκωφαντική μουσική στα παραλιακά κλαμπ για να διασκεδάσουν οι λουόμενοι; Ποιος θέλει να φάει σούσι με σαράντα βαθμούς Κελσίου;

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Η Ντόρα Μπακογιάννηέδωσεστον Άγγελο Κωβαίο μία συνέντευξη στο ΒΗΜΑ τηςΚυριακής 7 Μαΐου κια μίλησε για την απλή αναλογική, για το επίπεδο της προεκλογικής αντιπαράθεσης, για τις αυτοδύναμες κυβερνήσεις, για τις κυβερνήσεις συνεργασίας, για την ενδεχόμενη αποχή, γιααντισυστημική ή ακραία ψήφο, αλλά και για τις επερχόμενες εκλογές στην Τουρκία

«Η απλή αναλογική είναι συνταγή αστάθειας»/«Το γεωπολιτικό μας περιβάλλον απαιτεί συναινέσεις και σταθερότητα»

Δεν πρέπει να δαιμονοποιούνται οι κυβερνήσεις συνεργασίας, όμως αυτές είναι αποτελεσματικές μόνο αν βασίζονται σε προγραμματικές συμφωνίες, σημειώνει στη συνέντευξη της στο Βήμα της Κυριακής η πρώην υπουργός Εξωτερικών και υποψήφια βουλευτής της ΝΔ στα Χανιά, Ντόρα Μπακογιάννη. Εν όψει των εκλογών της 21ης Μαΐου δεν κρύβει την απογοήτευση της για το επίπεδο της προεκλογικής αντιπαράθεσης, ενώ εκφράζει και τον προβληματισμό της για το ενδεχόμενο ενός υψηλού ποσοστού αποχής.

Κυρία Μπακογιάννη, η εμπειρία σας από τις εκλογικές αναμετρήσεις είναι μεγάλη. Σας ικανοποιεί το περιεχόμενο και το επίπεδο της προεκλογικής αντιπαράθεσης;

Ομολογώ πως όχι. Θα περίμενα, μετά από μια δεκαετή κρίση και μετά από μια διακυβέρνηση η οποία παρά τις απανωτές κρίσεις κράτησε την Ελλάδα όρθια, να κάνουμε μια ουσιαστική πολιτική συζήτηση για τις εναλλακτικές προτάσεις που καταθέτουν τα κόμματα. Είναι πολύ απογοητευτικό, μετά από τα όσα πέρασε η χώρα μας τα τελευταία χρόνια, να γίνεται ένας επιφανειακός προεκλογικός αγώνας, με μία αξιωματική αντιπολίτευση η οποία όταν δεν χρησιμοποιεί ύβρεις και λάσπη, χρησιμοποιεί fake news και παρουσιάζει προγράμματα τα οποία είναι παντελώς ανεδαφικά, χωρίς κοστολόγηση και δυνατότητα εφαρμογής.

Από το 2009 έως και σήμερα έχουν διεξαχθεί επτά εκλογικές αναμετρήσεις με το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής. Από αυτές προέκυψαν μόνο δύο αυτοδύναμες κυβερνήσεις. Πιστεύετε ότι ορθώς εξακολουθούμε να δαιμονοποιούμε τις κυβερνήσεις συνεργασίας;

Καταρχάς, δεν δαιμονοποιούμε τις κυβερνήσεις συνεργασίας και πάντως όχι εγώ. Μιλάτε με έναν άνθρωπο που σε όλη του την πολιτική διαδρομή αναζητά συναινέσεις. Κυρίως όμως οφείλουμε να είμαστε ρεαλιστές. Αυτό το οποίο λέμε είναι πολύ απλό: οι κυβερνήσεις συνεργασίας για να είναι σταθερές και να έχουν ουσιαστικό αποτέλεσμα και όχι απλώς διαχειριστικό, πρέπει να βασίζονται σε προγραμματικές συμφωνίες. Στην Ελλάδα δεν έχουμε κουλτούρα συνεργασίας και την επιλέγουμε μόνο ως λύση ανάγκης. Επίσης έχουμε δομικές αδυναμίες. Το Σύνταγμά μας προβλέπει τρεις μέρες για την συγκρότηση κυβέρνησης. Στην Γερμανία για να κάνουν προγραμματική συμφωνία τους πήρε τρεις μήνες. Η μέχρι τώρα ελληνική εμπειρία είναι ότι κυβέρνηση συνεργασίας συνεπάγεται απλώς τον διαμοιρασμό των ιματίων και των υπουργείων μεταξύ των εταίρων. Και πάντως ένα είναι βέβαιο, ότι οι πολίτες στις εκλογές δεν ψηφίζουν μόνο κόμμα, ψηφίζουν και πρωθυπουργό.

Γιατί είναι προτιμότερη μία αυτοδύναμη κυβέρνηση ισχνής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας από μία ισχυρότερη κυβέρνηση συνεργασίας;

Επαναλαμβάνω ότι για να είναι σταθερή και ισχυρή όπως λέτε, η κυβέρνηση συνεργασίας θα πρέπει να έχουν συμφωνηθεί οι βασικές προγραμματικές θέσεις. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που είναι το τελευταίο παράδειγμα κυβερνητικής συνεργασίας που έχουμε, ήταν μια απίστευτη φαρσοκωμωδία. Και στο μοναδικό θέμα για το οποίο χρειάστηκε να υπάρξει συναίνεση και συμφωνία, η Συμφωνία των Πρεσπών, η κυβέρνηση διαλύθηκε και έμειναν να την στηρίζουν αυτοί που δεν μπορούσαν να αποχωριστούν τα υπουργεία τους. Ο τόπος χρειάζεται πολύ μεγαλύτερες συναινέσεις, το σύνθετο γεωπολιτικό μας περιβάλλον απαιτεί συναινέσεις και σταθερότητα. Γι’ αυτό και εμείς μιλάμε για αυτοδύναμη κυβέρνηση αλλά όχι από ένα κόμμα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αποδείξει ότι αξιοποιεί στελέχη άλλων πολιτικών χώρων που όμως συστρατεύονται με τις βασικές μας αρχές και την κοινή προσπάθεια.

Σας προβληματίζει το ενδεχόμενο μίας μεγάλης αποχής; Το 2019 δεν ήταν και τόσο ευκαταφρόνητη, είχε υπερβεί το 42%.

Με προβληματίζει πολύ, διότι η δημοκρατία βάλλεται παγκοσμίως αυτή την στιγμή για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, πόσο μάλλον όταν το κύτταρο της δημοκρατίας που είναι η συμμετοχή βαίνει μειούμενο. Αυτό είναι κάτι που, στον βαθμό που ο καθένας από εμάς μπορεί, θα πρέπει με όλες του τις δυνάμεις να το πολεμήσει. Ένα από τα πράγματα, παραδείγματος χάριν, που όλοι λένε ότι απασχολεί, είναι το εάν θα ψηφίσουν οι 400.000 νέοι ψηφοφόροι. Και πράγματι, εγώ που κάνω ειλικρινή προσπάθεια προσέγγισης αυτής της γενιάς, διαπιστώνω μία άρνηση και μία άγνοια.

Πιστεύω ότι πρέπει να αλλάξουμε στο σύστημα Παιδείας πολλά πράγματα στην διδασκαλίας της πολιτικής αγωγής, για να μπορέσουν οι νέοι να συνειδητοποιήσουν ότι το δικαίωμά τους αυτό δεν πρέπει να το σπαταλούν. Αυτό δεν ξεκινάει και τελειώνει στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Είναι μια δουλειά διαρκείας που πρέπει να γίνει για τους νέους ανθρώπους, οι οποίοι δεν έχουν αναλύσει ποτέ ένα δελτίο ειδήσεων και δεν έχουν την αίσθηση της δύναμης της δημοκρατίας έναντι των διάφορων ολιγαρχικών και απολυταρχικών καθεστώτων ή δικτατοριών που υπάρχουν στον κόσμο. Είναι βασικό θέμα Παιδείας και για μένα θα πρέπει να είναι από τις προτεραιότητες μας την επόμενη τετραετία. Οι πολίτες δεν κατασκευάζονται σε 40 μέρες προεκλογικής περιόδου.

Πώς αξιολογείτε την ροπή των νεαρών ηλικιακών ομάδων προς την λεγόμενη αντισυστημική ή ακραία ψήφο;

Γνωρίζετε την αποδιδόμενη στον Τσώρτσιλ ρήση «αλίμονο σε αυτόν που δεν είναι κομμουνιστής στα 20 του και αλίμονο σε αυτόν που παραμένει κομμουνιστής στα 40 του». Την εποχή εκείνη ο Τσώρτσιλ θεωρούσε ως αντισυστημική την ψήφο στους κομμουνιστές. Πάντως δεν θεωρώ ότι βρισκόμαστε σε παρόμοια κατάσταση με την περίοδο 2009-2015, σήμερα παρατηρούμε μεγαλύτερη αδιαφορία για συμμετοχή των νέων. Πιστεύω ότι θα πρέπει να ρίξουμε την προσοχή μας ως πολιτεία στην πρόσβαση στη γνώση και την αξιόπιστη πληροφορία, με τρόπο, όμως, που θα επιτρέψει στον νέο να κατανοήσει την πολυπλοκότητα της πολιτικής δράσης. Ο λαϊκισμός, θεωρώ, αξιοποιεί το πάθος της νέας γενιάς με λάθος τρόπο, παραπλανητικά, τον διαστρεβλώνει. Ένα σύνθημα, μία ατάκα, ένα τουίτ που εξάπτει την επαναστατικότητα και δράση των νέων με το να λέει για παράδειγμα ότι «ιδιωτικοποιείται το νερό» χωρίς όμως να προσφέρει καμία τεκμηρίωση είναι, ίσως, αναμενόμενο να παρασύρει και να πείσει πολύ πιο εύκολα από μια επιχειρηματολογία τεκμηριωμένη με στοιχεία. Επιμένω όμως ότι το προβληματικό είναι όταν ένας νέος δεν αντιλαμβάνεται τα δικαιώματά του και επιλέγει να πετάξει την ψήφο του στον κάλαθο των αχρήστων.

Πιστεύετε ότι υπάρχει σενάριο πολιτικής αστάθειας ή και ανωμαλίας για τη χώρα;

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιο σενάριο ή κάποια διεθνής συνωμοσία αποσταθεροποίησης της χώρας. Πιστεύω, όμως, ότι η απλή αναλογική εκ των πραγμάτων, με τα δεδομένα τα συνταγματικά όπως σας είπα και με τα δεδομένα με τα οποία ψηφίστηκε, είναι μία συνταγή αστάθειας και εξαιρετικά επικίνδυνη για την χώρα. Γι’ αυτόν το λόγο υποστηρίζω ότι ενισχυμένη αναλογική είναι το καλύτερο εκλογικό σύστημα για την χώρα μας.

Σε μία εβδομάδα διεξάγονται οι κρίσιμες εκλογές στην Τουρκία. Ποιες εκτιμάτε ότι θα είναι οι εξελίξεις στο μέτωπο των ελληνοτουρκικών, αφότου λήξει και η δική μας εκλογική εκκρεμότητα;

Είναι πολύ δύσκολο να κάνει κανείς μια ασφαλή πρόβλεψη σήμερα για το τι θα γίνει στην Τουρκία και, κακά τα ψέματα, εξαρτάται πάρα πολύ από το ποιος θα είναι αυτός που θα κερδίσει στις εκλογές. Διότι τα δεδομένα θα είναι διαφορετικά αν κερδίσει τις εκλογές ο Ερντογάν και διαφορετικά τις κερδίσει ο Κιλιντζάρογλου. Είναι βέβαιο, πάντως, ότι, είτε κερδίσει ο ένας είτε ο άλλος, η Τουρκία θα μπει σε μια μακρά περίοδο ανασύνταξης και ανάγκης στροφής της πολιτικής ηγεσίας στο εσωτερικό της χώρας για να μπορέσει να αποφύγει το ΔΝΤ και να στήσει ξανά την οικονομία. Η Δύση παρακολουθεί με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τις πολιτικές εξελίξεις στην Τουρκία και επειδή οι στροφές που έχει κάνει τον τελευταίο καιρό ο Τούρκος πρόεδρος είναι πάρα πολύ σημαντικές. Στην Ελλάδα, παραδείγματος χάριν, δεν έχουμε αντιληφθεί ότι ο Ερντογάν συνεργάζεται ουσιαστικά με τον μεγαλύτερο εχθρό του στην περιοχή, που ήταν ο Άσαντ. Πιστεύω ότι θα ανοίξει ένα παράθυρο ευκαιρίας το οποίο με πολύ μεγάλη προσοχή και σύνεση θα πρέπει να παρακολουθήσει η ελληνική εξωτερική πολιτική και, στον βαθμό που αυτό είναι μια ειλικρινής πρόθεση της Τουρκίας, να το εκμεταλλευτεί.

Μια ενδιαφέρουσα και παραγνωρισμένη ως τώρα διάσταση, τη σεξιστική, της υπόθεσης των υποκλοπών ανέδειξε μεταξύ άλλων στην ομιλία της στην εκδήλωση του InsideStory για τη συμπλήρωση ενός έτους από την έρευνα για το σκάνδαλο την περασμένη Πέμπτη η Αρτεμις Σιφορντ, πρώην μάνατζερ ασφάλειας της ΜΕΤΑ και θύμα παρακολούθησης τόσο από την ΕΥΠ όσο και από το κακόβουλο λογισμικό Predator.

Πολλές γυναίκες βρέθηκαν στον κατάλογο των θυμάτων είτε λόγω της δικής τους ιδιότητας είτε ως σύντροφοι, σύζυγοι, φίλες στόχων. Η πρώτη αίσθηση είναι αυτή της παραβίασης επισήμανε η κ. Σιφορντ υπογραμμίζοντας τις ομοιότητες με μια σεξουαλική επίθεση: η αμφισβήτηση της επίθεσης από τρίτους, η καχυποψία του θύματος προς όλους, ο φόβος να προβεί σε δημόσια καταγγελία, η αέναη αναρώτηση «γιατί εγώ;» κι οι ενδεχόμενες ενοχές μήπως με κάποιο τρόπο το θύμα προκάλεσε το θύτη. Ένα 24ωρο μετά την ομιλία της η κ. Σιφορντ βρέθηκε στο Φόρουμ των Δελφών και σύμφωνα με ανάρτηση της στα social media μίντια αντιμετώπισε ακριβώς αυτήν την πατριαρχική αντίληψη από παράγοντα της ΝΔ, ο οποίος την κατηγόρησε ότι επιτρέπει στον εαυτό της να εργαλειοποηθεί από την αντιπολίτευση, της επισήμανε ότι «δεν είναι αρκετά σημαντική» για να πέσει θύμα παρακολούθησης και τελικά της πρότεινε να φύγει από τη χώρα.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Το σκεπτικό της απόφασης του Αρείου Πάγου με την οποία απαγορεύτηκε το κόμμα Κασιδιάρη, μοιάζει να αγνοεί την πρόσφατη νομοθετική ρύθμιση και να κινείται στο πεδίο της ερμηνείας του Συντάγματος. Αν είναι έτσι όμως, κάποιος πρέπει να απαντήσει για το τι είχε συμβεί στο παρελθόν. Αλλά και για το τι θα γίνεται στο μέλλον.

Ο Aρειος Πάγος απέκλεισε λοιπόν το λεγόμενο κόμμα Κασιδιάρη από τις εκλογές, έπειτα από διάφορες συζητήσεις, νομοθετικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης και καβγάδες μεταξύ των κομμάτων, ως προς το ποιος έχει τα ισχυρότερα δημοκρατικά διαπιστευτήρια.

Επί μήνες, ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα συζητεί για το πώς θα αποκλειστεί ένας κατάδικος Χρυσαυγίτης από τις εκλογές, καθηγητές συνταγματολόγοι διαπληκτίζονται (μεταφορικά και κυριολεκτικά) και νομοθετικές ρυθμίσεις ψηφίζονται, ώστε να τεκμηριωθούν οι έννοιες της εγκληματικής δράσης και καταδίκης του «πραγματικού» ηγέτη ενός κομματικού μορφώματος, που λειτουργεί ως βιτρίνα εγκληματικής οργάνωσης.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

Ένα σχόλιο του Δημήτρη Χαραλάμπη,Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης στοΤμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης Σχολή Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του ΕΚΠΑ και Προέδρου της Ελληνικής Εταιρείας Πολιτικής Επιστήμης, δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ της 30.4.2023 με τίτλο “Διασημότητες και εκλογές” και μας το επεσήμανε μεταξύ άλλων και ο Δημήτρης Ηλιόπουλος, συμμαθητής του από την τάξη του ’69.

Διασημότητες, υποτιθέμενες ή όχι, και εκλογές

Γνωστό, πασίγνωστο και εύκολα κατανοητό. Τα κόμματα εντάσσουν στα ψηφοδέλτιά τους γνωστά από τη δημοσιότητα πρόσωπα. Επώνυμες και επώνυμους, “celebrities” που προέρχονται από τον κινηματογράφο, την τηλεόραση, το θέατρο, τη μόδα, ή τον αθλητισμό. Πρόσωπα που προέρχονται από χώρους εκτός πολιτικής απλά και μόνο γιατί είναι αναγνωρίσιμα. Γιατί στο χώρο τους έχουν ένα κοινό θαυμαστών που μπορεί έτσι να εργαλειοποιηθεί πολιτικά, να ψηφίσει δηλαδή το συγκεκριμένο πρόσωπο και μέσω αυτού το κόμμα. Ή ακόμη και να λειτουργήσει καταλυτικά την τελευταία στιγμή και να οδηγήσει στην επιλογή του ψηφοφόρου, ο οποίος μπροστά στον κυκεώνα των ονομάτων της λίστας των υποψηφίων που έχει μπροστά του, κρυμμένος πίσω από αυτό το φοβερό, ή κοινότοπο παραβάν της απόφασης, θα επιλέξει αυτόν που αναγνωρίζει. Θα βάλει τον σταυρό μπροστά από το όνομα αυτού, ή αυτής που πιστεύει ότι γνωρίζει, επειδή τον/την αναγνωρίζει. Τον γνωρίζει. Τον ξέρει, γιατί η εικόνα του είναι γνωστή, τόσο γνωστή όσο άγνωστη πραγματικά είναι η προσωπικότητα και η ποιότητα χαρακτήρα του αναγνωρίσιμου προσώπου, ακόμη και η ίδια η πολιτική του τοποθέτηση, εάν όντως υπάρχει κάτι τέτοιο. Εκτός κάποιων που ήταν ήδη πολιτικοποιημένα άτομα πριν καταστούν λόγω τέχνης, ή αθλητισμού αναγνωρίσιμα, η πλειονότητα επιλέγεται αποκλειστικά και μόνον λόγω της αναγνωρισιμότητας. Οι ίδιοι οι επιλεγέντες αποδέχονται την επιλογή αυτή γιατί μέσω αυτής και επιβεβαιώνεται και σταθεροποιείται η δημόσια παρουσία τους. Άλλωστε και οι σχετικές απολαβές δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητες, πόσον μάλλον αυτές του Ευρωκοινοβουλίου.

Τα πρόσφατα γεγονότα επανέφεραν το θέμα στο προσκήνιο. Η συζήτηση στον Τύπο, στα παραδοσιακά ηλεκτρονικά μέσα και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης «άναψε». Άναψε, όχι μόνο για το συγκεκριμένο γεγονός, το οποίο από μόνο του έχει ουσιαστικότατη και καθοριστική βαρύτητα γιατί βρίσκεται στον αξιακό πυρήνα της Δημοκρατίας, γιατί αφορά στην προστασία της σωματικής ακεραιότητας και στην προστασία της αξιοπρέπειας του ανθρώπου.

Άναψε και επί της αρχής του προβληματισμού στον οποίον αναφερόμαστε. Επί της αρχής της λογικής της συμμετοχής των «επωνύμων» στα κομματικά ψηφοδέλτια. Αν, υπό ποιους όρους, υπό ποιες χρονικές, ή άλλες προϋποθέσεις αυτές οι επιλογές είναι ορθές, ή αν νοθεύουν την ίδια τη λογική της ψήφου, ή αν η επιλογή βάσει της αναγνωρισιμότητας δεν είναι παρά μια θεμιτή τακτική του κάθε κόμματος που στόχο έχει την όσον το δυνατόν μεγαλύτερη αύξηση του ποσοστού του, ώστε να πετύχει τον στόχο του, που δεν μπορεί να είναι άλλος από την κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας, ή έστω η συμμετοχή σε αυτή.

Όμως πίσω από αυτή την σχεδόν πια κοινότοπη συζήτηση για την ορθότητα, ή μη της επιλογής υποψηφίων βουλευτών με κριτήριο την αναγνωρισιμότητα καλύπτονται πολύ ουσιαστικότερα ζητήματα που αφορούν στη Δημοκρατία μας. Ζητήματα που αποτελούν κάποιες πλευρές, κάποιες όψεις της γενικότερης λανθάνουσας κρίσης της Δημοκρατίας.

Ενδεικτικά μπορεί κανείς να αναφερθεί σε κάποια σημεία αυτής της κρίσης.

Αρχικά στην ίδια την υποχώρηση του ρόλου του κοινοβουλίου και στη προνομιακή θέση της εκτελεστικής έναντι της νομοθετικής εξουσίας. Ιδιαίτερα σε μια πρωθυπουργοκεντρική Δημοκρατία, όπως η δική μας. Η σύγχρονη κομματική κοινοβουλευτική Δημοκρατία λειτουργεί αναπαράγοντας συνεχώς συνθήκες πολιτικής πόλωσης, που αποτελούν μετάσταση της υπαρκτής κοινωνικής πόλωσης στο πεδίο της κομματικής αντιπαράθεσης με αποτέλεσμα τη μετάλλαξή της σε παιχνίδι εξουσίας. Οι βουλευτές, εκτός των ελαχίστων που «παίζουν» στο ηγετικό παιχνίδι, συγκροτούν την εντός του κοινοβουλίου μαθηματικά αναγκαία ομάδα υποστήριξης της κομματικής ηγεσίας και ως εκ τούτου ο ρόλος τους είναι πολύ περισσότερο αριθμητικός παρά πολιτικός. Άρα το ποιος είναι ο/η βουλευτής είναι πολιτικά δευτερεύον, αρκεί να ανταποκρίνεται στον αριθμητικό του ρόλο, τον οποίον καταλαμβάνει δια της αναγνωρισιμότητας.

Στο επίπεδο του Ευρωκοινοβουλίου, η ιδιόμορφη θεσμική του υπόσταση σε συνδυασμό με την τακτική της επιλογής των ευρωβουλευτών από τις εθνικές κυβερνήσεις αποτελεί προφανώς όχι μόνον ένα θετικό πλαίσιο ανάπτυξης του φαινομένου της ατομικής και της θεσμικής διαφθοράς, πράγμα που βεβαίως δεν μπορεί να αναλυθεί εδώ. Αποτελεί και ένα πλαίσιο, όπου τα κριτήρια για την επιλογή της πλειοψηφίας των εθνικών αντιπροσώπων στο Ευρωκοινοβούλιο εξαρτώνται από τακτικές της εσωτερικής εθνικής πολιτικής και υπάγονται στην ίδια λογική της ηγεσίας για τη θέση του βουλευτή και του κοινοβουλίου.

Η αποχή ως αποτέλεσμα όχι αδιαφορίας, αλλά συνεχούς απογοήτευσης από την πολιτική, κυρίως των νεώτερων εκλογέων, είναι μια επόμενη πλευρά αυτής της κρίσης. Η αντιμετώπισή της δεν είναι πολιτική ούτε θέλει πραγματικά να είναι πολιτική, γιατί αν ήταν θα είχε αντιμετωπίσει αυτή την απογοήτευση. Η αντιμετώπιση είναι επικοινωνιακή. Πρόσωπα από τον λεγόμενο χώρο του life style χρησιμοποιούνται για να προσελκύσουν το ενδιαφέρον των εκλογέων. Η προσέλκυση είναι απαραίτητη για να επιτευχθούν οι αριθμοί τους οποίους χρειάζονται οι κομματικές ηγεσίες για να διαμορφώσουν και διαχειριστούν το παιγνίδι της πολιτικής εξουσίας που είναι απαραίτητη προϋπόθεση της αναπαραγωγής και σταθεροποίησης της κοινωνικής εξουσίας.

Τέλος ας μη ξεχνάμε ότι η ανυπαρξία πολιτικής στρατηγικής και σκοποθεσίας πέραν της απόκτησης, της διατήρησης, ή της αναπαραγωγής της εξουσίας πάντοτε υποκαθίσταται από επικοινωνιακή πολιτική. Το πιο ενδεικτικό παράδειγμα υποκατάστασης της πολιτικής από την επικοινωνιακή πολιτική που έχει γνωρίσει η Δημοκρατία μας ήταν ασφαλώς η καραμανλική πενταετία 2004-2009 και η υποκατάσταση πολιτικής, που με απόλυτη συνέπεια την χαρακτήρισε, ήταν καθοριστική για την πτώχευση της χώρας που ακολούθησε.

Η επικοινωνιακή υποκατάσταση πολιτικής είναι και σήμερα καθοριστικό στοιχείο της έλλειψης βιώσιμης πολιτικής στρατηγικής πέραν της αναπαραγωγής της εξουσίας, γιατί η μονοκαλλιέργεια του τουρισμού και του real estate δεν αποτελεί μακροπρόθεσμη βιώσιμηπολιτική. Η αναζήτηση αναγνωρίσιμων υποψηφίων από χώρους εκτός πολιτικής είναι καιαυτό μια μορφή υποκατάστασης πολιτικής. Όχι προφανώς η πιο επικίνδυνη. Γιατί ηυποκατάσταση της πολιτικής από επικοινωνιακές στρατηγικές είναι αυτή που παράγειαπογοήτευση και η απογοήτευση ήταν και είναι η ιδανική κλιματική συνθήκη για τηνεπώαση του αυγού του φιδιού.

Είναι ίσως ένα παράδοξον γεγονός, ότι η Πρωτομαγιά, μία ημέρα κατά την οποίαν γεραίρεται η φύσις όλη, συνιστά μίαν αποφράδα ημέρα! Διεθνώς έχει καθιερωθή ως απεργία για τα τραγικά γεγονότα στο Σικάγο, που σημάδεψαν την εργατική τάξι. Είναι και συνιστά μία ημέρα μνήμης.

Για μας τους σύγχρονους Έλληνες είναι μία ημέρα πολλαπλών μνημοσύνων. Υπενθυμίζω, πρώτον, την Πρωτομαγιά 1936 στην Θεσσαλονίκη, που υπήρξε το προοίμιον της 4ης Αυγούστου, δεύτερον, την Πρωτομαγιά 1944, στην Καισαριανή, εξ ού και η ταινία ‘Το τελευταίο σημείωμα”, όπου είς μεταξύ των εκτελεσθέντων ήταν ο Βασίλης Παπαδήμας, αδελφός του αοιδίμου εκδότου Δ. Παπαδήμα,τρίτον, την Πρωτομαγιά 1976, όπου σκοτώθηκε σε τροχαίο ο Αλέκος Παναγούλης, και τέταρτον, ο θάνατος του παιδαγωγού και φιλοσόφου Ευαγγέλου Παπανούτσου. Αιωνία Των η μνήμη!

Υπενθυμίζω, τέλος, ότι η Πρωτομαγιά είναι η μοναδική ημέρα , κατά την οποίαν αργούν οι ιερείς. Τούτο συνάγεται εκ του γεγονότος , ότι ο Ιησούς εργαζόταν ως ξυλουργός. Ή ορθώτερον, υιός διασήμου ξυλουργού και επιπλοποιού από την άσημον Ναζαρέτ. Περί της επαγγελματικής καταστάσεως του Ιωσήφ έχω γράψει αναλυτικώς στους Τρείς Ιεράρχες.

Ο Βαρουφάκης με το νέο-Grexit καίει τα σενάρια του Τσίπρα και δίνει στον Μητσοτάκη έναν λόγο να χαμογελά. Την ίδια στιγμή, οι συσπειρώσεις στα δεξιά της ΝΔ, περιπλέκουν σημαντικά το ζήτημα της αυτοδυναμίας. Πώς θα επιδράσουν όμως τα φόβητρα στην κάλπη, δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο.

Λογικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα πρέπει να πανηγυρίζει τρελά και να έχει ανοίξει σαμπάνιες στο Μέγαρο Μαξίμου.

Οχι τόσο επειδή οι πρώτες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ανακάμπτει έπειτα από το σοκ των Τεμπών και σε χρόνο κρίσιμο, τέσσερις εβδομάδες πριν από τις εκλογές.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

Στις 25 Απριλίου 2023 έφυγε από την ζωή σε ηλικία 96 ετών ο Χάρι Μπελαφόντε, ένας από τους λίγους τραγουδιστές που κέρδισαν και τα τέσσεραβραβεία: Emmy, Grammy, Oscar και Tony, ενώ το 1956, την χρονιά που γεννήθηκαν οι περισσότεροι της τάξης του ’74, έκανε το μεγάλο άλμα στην καριέρα του με το άλμπουμ Calypso, το πρώτο ενός καλλιτέχνη, που ξεπέρασε το ένα εκατομμύριο πωλήσεις.

Το 2018, σε μία εκδήλωσηξ του World Human Forum στο Γαλλικό Ινστιτούτο, όπου προβλήθηκε η ταινία “Sing you Song” γύρω από την ζωή και το έργο του, η Αλεξάνδρα Μητσοτάκη συνομίλησε μαζί του μέσω zoom καιμας δήλωσε:

I was awed and honoured to be in conversation with Harry Belafonte. His words have stayed with me since and inspired the actions of the World Human Forum:

“Artists are the gatekeepers of truth and I’ ve always thought of this as an enormous gift as well as a responsibility. I think that the one force that brings hope to the world is the arts. We as artists have a chance to touch the depths of our humanity. To make people familiar with the world which we live and that every time we get the “microphone” we try to do things that help enhance the human family.”

Thank you Gina for having introduced us to your father, the wonderful human being that with his voice and actions contributed to making our world a better place to live in! And thank you for being part of the World Human Forum family!

Δείτε το video…

«Εχοντας πολύ νωρίς ανακαλύψει ότι ο λόγος είναι το εργαλείο και η ερωμένη της σκέψης, ο Ελληνας πάντα προσπαθεί να ακονίσει αυτό το όργανο και είναι πιστός σε αυτήν την ερωμένη της ψυχής του. Αρκετός για να γεμίσει τους πνεύμονές του, ο αέρας που αναπνέει ο Ελληνας πρέπει να είναι θορυβώδης. Η σιωπή τον πνίγει. Η χρήση των λέξεων δεν είναι απλώς χρηστική. Ο σκοπός του λόγου είναι περισσότερο το παιδί των λέξεων παρά ο πατέρας τους. Οι λέξεις αντιμετωπίζονται σαν να έχουν μια δική τους ύπαρξη. Περιστασιακά μπορεί να κληθούν να εξυπηρετήσουν κάποιον άμεσο πρακτικό σκοπό. Ομως, γενικά, ο σκοπός πηγάζει από την προβολή των λέξεων και σπάνια είναι η πρωταρχική αιτία του λόγου. Ακόμη και στο πιο σοβαρό επιχείρημα, η πειθώ δεν είναι το κύριο αντικείμενο. Για έναν Ελληνα, το επιχείρημα δεν αφορά στη διασταύρωση ριπών αλλά στην ανέγερση παράλληλων κιόνων. Κάθε κόμμα χτίζει τη δική του στήλη. Τα επιχειρήματα συσσωρεύονται το ένα πάνω στο άλλο, σαν τούβλα. Οι δύο αντίθετες στήλες υψώνονται δίπλα δίπλα, η καθεμία εντελώς ανεξάρτητη, αδιαφορώντας για την άλλη. Το ζητούμενο είναι να χτίσεις πιο ψηλά και πιο γρήγορα από τον αντίπαλό σου, να τον συγκλονίσεις με το θράσος σου, να καταπλήξεις τους θεατές. Αυτός που έχει τελειώσει πρώτος τη στήλη του και τη στεφανώνει με ανθισμένο κιονόκρανο θεωρείται νικητής».

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Μεταξύ 26 και 29 Απριλίου διεξήχθη στους Δελφούς το ετήσιο καθιερωμένο οικονομικό φόρουμ, όπου προσωπικότητες από όλον τον κόσμο λαμβάνουν μέρος.

Ανάμεσα στους ομιλητές μετρήσαμε 9 ονόματα αποφοίτων:

– Ντόρα Μπακογιάννη, Βουλευτής Χανίων και Πρόεδρος Διακομματικής Επιτροπής για την Ανάπτυξη της Θράκης

– Werner Hoyer, Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων

– Πάνος Λασκαρίδης, Διευθύνων Σύμβουλος της Lavinia Corporation & Laskaridis Shipping Company

– Πάνος Αλεξανδρής, Γενικός Γραμματέας Υπουργείου Δικαιοσύνης και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

– Γιάννης Παράσχης, Διευθύνων Σύμβουλος Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών

– Σπύρος Αρταβάνης Τσάκωνας, Επίτιμος Καθηγητής Κυτταρικής Βιολογίας Ιατρικής Σχολής του Harvard

– Ronald Meinarus, ΕΛΙΑΜΕΠ

– Άγγελος Κωβαίος, Δημοσιογράφος (Το Βήμα, reporter.g)

– Γιώργος Ευγενίδης, Παρουσιαστής Star Channel

Περισσότερα…

Ο Παναγιώτης Πικραμμένος, Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και απόφοιτος του 1963, δημοσίευσε ένα άρθρο του στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ” της 14ης Απριλίου 2023 με τίτλο“Οι προτεραιότητες της επόμενης ημέρας”:

Οι εκλογές της 21ης Μαΐου αποτελούν ορόσημο. Οι προκλήσεις που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η Χώρα μας τα επόμενα χρόνια είναι καθοριστικές για τη μελλοντική πορεία της, αλλά και για τη θέση της στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Για τη διαχείριση αυτών των προκλήσεων, απαιτείται διαρκής επαγρύπνηση και αξιολόγηση, ώστε να τεθούν οι κατάλληλες προτεραιότητες και να σχεδιαστούν τα ανάλογα σχέδια δράσης όπως κρίνεται αναγκαίο. Η Χώρα μας, δίνοντας έμφαση στις προτεραιότητες, αυτές μπορεί -όχι μόνο να ενισχύσει τον ρόλο της στο σημερινό δύσκολο περιβάλλον- αλλά και να αντιμετωπίσει με επιτυχία προβλήματα που αφορούν στην ασφάλεια και στην καθημερινότητα των πολιτών.

Ποιες είναι λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, αυτές οι προτεραιότητες;

1 Πρώτη προτεραιότητα, που συνδέεται απόλυτα και με την ευρωπαϊκή μας οικογένεια, είναι η συνέχιση για μια ακόμη κυβερνητική θητεία της οικοδόμησης μιας ανθεκτικής οικονομίας. Με την εμβάθυνση της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης, ώστε να είναι καλύτερα προετοιμασμένη η Ευρώπη και η Χώρα μας από ενδεχόμενους μελλοντικούς κλυδωνισμούς. Με την ολοκλήρωση της Τραπεζικής Ενωσης και της Ενωσης Κεφαλαιαγορών, με την ενίσχυση του διεθνούς ρόλου του ευρώ. Και στο εσωτερικό της χώρας, ιδιαίτερη έμφαση πρέπει να δοθεί με την περαιτέρω επένδυση στις δεξιότητες και την εκπαίδευση, με την υποστήριξη του επιχειρείν, με την υιοθέτηση του ψηφιακού μετασχηματισμού και με την ανάπτυξη μιας ισχυρής βιομηχανικής πολιτικής. Η αναβάθμιση της Χώρας μας στον παγκόσμιο οικονομικό χάρτη και η εμπιστοσύνη που αποκαταστάθηκε, η προσέλκυση ξένων μακροπρόθεσμων επενδύσεων με κριτήρια βιωσιμότητας, η απλοποίηση των διαδικασιών μέσω του ψηφιακού μετασχηματισμού «gov.gr» της Χώρας, πέρα από σημαντικά επιτεύγματα της Κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, πρέπει να αποτελούν οδηγό μας και να διαχυθούν σε όλο και περισσότερα πεδία.

2 Δεύτερη προτεραιότητα, που αποτελεί και παγκόσμιο ζήτημα είναι η αντιμετώπιση των συνεπειών της κλιματικής αλλαγής και η μετάβαση προς μια πράσινη οικονομία, η οποία μπορεί να διασφαλίσει τη συνέχειά μας σε ατομικό, αλλά και σε συλλογικό επίπεδο.

Οι ακραίες φυσικές καταστροφές, που έχουν πλήξει την Ελλάδα μας είναι μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι η οικοδόμηση μιας κλιματικά ουδέτερης, πράσινης, αλλά και ταυτόχρονα δίκαιης και κοινωνικής Ελλάδας είναι προτεραιότητα εκ των ουκ άνευ.

Προτεραιότητα της Κυβέρνησής μας την τετραετία που πέρασε, αλλά και την επόμενη είναι οι επενδύσεις σε πράσινες πρωτοβουλίες που βελτιώνουν το περιβαλλοντικό μας αποτύπωμα, προωθούν τη βιώσιμη ανάπτυξη σε όλους τους τομείς και προστατεύουν τα περιβαλλοντικά συστήματα και τη βιοποικιλότητα και βελτιώνουν την ποιότητα του αέρα και των υδάτων,. Στην ίδια λογική η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη ξεκίνησε και θα συνεχίσει την ταχύτερη μετάβαση σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και ενίσχυση της ενεργειακής απόδοσης, με παράλληλη μείωση της εξάρτησης από το εξωτερικό. Η δημιουργία μιας αποτελεσματικής κυκλικής οικονομίας στην οποία τα προϊόντα σχεδιάζονται έτσι ώστε να είναι πιο ανθεκτικά, επαναχρησιμοποιήσιμα, επισκευάσιμα, ανακυκλώσιμα και ενεργειακώς αποδοτικά, είναι ένας ακόμα πυλώνας τον οποίο οφείλουμε να προάγουμε. Στη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας της Νέας Δημοκρατίας επεκτάθηκε δυναμικά το πρόγραμμα ανακύκλωσης απορριμμάτων, αλλά υπάρχουν ακόμη πολλά που πρέπει να γίνουν ώστε ο μέσος καταναλωτής να έχει εμπεδώσει την οικολογική συνείδηση, μέσω του συστήματος «reduce-reuse-recycle» («μείωσε, επαναχρησιμοποίησε, ανακύκλωσε»). Στο πλαίσιο αυτό πρέπει να υπογραμμίσουμε και την ενίσχυση των μηχανισμών αντιμετώπισης φυσικών και ανθρωπογενών καταστροφών. Δεν είναι τυχαίο πως μετά τη δημιουργία του Υπουργείου Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας, η αποτροπή σε έναν βαθμό, αλλά κυρίως η αντιμετώπιση άμα τη εκδηλώσει, ακραίων απειλών, μετριάζουν τις συνέπειες και τον αντίκτυπό τους.

3 Στο σημείο αυτό αναγκαία προκύπτει και η αλληλουχία με την τρίτη προτεραιότητα, την ασφάλεια και την προστασία των πολιτών, μέσα από μια ισχυρή εξωτερική πολιτική.

Η επόμενη Κυβέρνηση πρέπει να διασφαλίσει τη συνέχιση της οικοδόμησης της φιλόδοξης πολιτικής γειτονίας με τους εγγύτερους ανατολικούς και νότιους γείτονες της Χώρας μας και της ΕΕ ασφαλώς, αλλά και ολοκληρωμένη εταιρική σχέση με την Αφρική. Η προαγωγή της παγκόσμιας ειρήνης, της σταθερότητας, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, παράλληλα με τη διασφάλιση μιας εύρωστης εμπορικής πολιτικής που να συνάδει με την πολυμέρεια και τη διεθνή τάξη βάσει κανόνων, χωρίς να διακυβεύονται παραδοσιακές δοκιμασμένες στο χρόνο και τα γεγονότα, συμμαχίες θα συνεχίσουν να αποτελούν κομμάτι της εξωτερικής πολιτικής μας. Ταυτόχρονα, είναι επίσης πρόδηλο ότι ο πρόσφατος πόλεμος στην Ουκρανία ανέδειξε την αναγκαιότητα ανάληψης μεγαλύτερης ευθύνης για την ασφάλεια και την άμυνα, στο πλαίσιο στενής συνεργασίας με το ΝΑΤΟ.

Από την άλλη μεριά, η κρίση στο μεταναστευτικό που η Κυβέρνησή μας αντιμετώπισε αποτελεσματικά, φανέρωσαν ότι απαιτείται διαρκής επαγρύπνηση και εξοπλισμός για την εξασφάλιση αποτελεσματικού ελέγχου των εξωτερικών συνόρων της Χώρας μας, προαγωγή ενός συστήματος νόμιμης και ασφαλούς μετανάστευσης, με παράλληλη αποτελεσματική διαχείριση των εξωτερικών συνόρων της Χώρας μας αλλά και της ΕΕ και στενή συνεργασία με τις χώρες εταίρους.

Στο πλαίσιο της περαιτέρω ανάπτυξης της ολοκληρωμένης μεταναστευτικής πολιτικής που εφαρμόστηκε την τετραετία 2019 – 2023, πρέπει να συνεχιστεί η καταπολέμηση φαινομένων τρομοκρατίας, του διασυνοριακού ή διαδικτυακού εγκλήματος καθώς και η διακρατική συνεργασία με Υπηρεσίες Ασφαλείας άλλων κρατών, που όπως ανέδειξαν και πρόσφατα γεγονότα μπορούν να φέρουν απτά αποτελέσματα.

Στον τομέα της προστασίας των πολιτών, δεν θα πρέπει τα πρόσφατα, άκρως θλιβερά γεγονότα που μας προκάλεσαν αφόρητο πόνο, να μας αποσυντονίσουν. Πρέπει να μας διδάσκουν ώστε να μην επαναληφθούν. Και προς την κατεύθυνση της μελλοντικής αποτροπής, απαιτείται η άμεση ρήξη με χρόνιες παθογένειες, με σθεναρή αποφασιστικότητα και στρατηγικό σχεδιασμό.

4 Καθοριστικής σημασίας πάντως για εμένα είναι η αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος. Το πρόβλημα είναι βέβαια πανευρωπαϊκό, όμως για μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, μπορεί, αν γιγαντωθεί, να έχει εκτεταμένες αρνητικές συνέπειες. Είναι εθνική επιταγή η εκπόνηση ενός μακρόπνοου -διακομματικού- σχεδίου ενίσχυσης των νέων οικογενειών. Ο χρόνος πλέον στην παγκόσμια οικονομία κινείται με ταχύτατους ρυθμούς και οι αρνητικές συνέπειες του δημογραφικού στην οικονομία μας, την κοινωνία μας αλλά και αυτή την ίδια την εθνική μας ασφάλεια είναι πολύ πιο κοντά από όσο νομίζουμε. Η ίδρυση φέτος Κέντρου του ΟΟΣΑ στην Ελλάδα με αντικείμενο τη μελέτη του δημογραφικού ζητήματος καταδεικνύει τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζει η Κυβέρνηση το κεφαλαιώδες αυτό ζήτημα.

5 Πέμπτη προτεραιότητα τέλος που συμβαδίζει με τις προαναφερόμενες και εν μέρει τις περικλείει ως το ευρύτερο θεσμοθετημένο πλαίσιο μέσα στο οποίο θα πραγματωθούν, είναι η οικοδόμηση ενός κράτους δικαίου. Δεν θα αναφερθώ σήμερα ειδικότερα σε αυτό.

Τον Ιούλιο του 2019, η Νέα Δημοκρατία ξεκίνησε τον μετασχηματισμό της Χώρας που έβγαινε μέσα από μια πολυετή περιπέτεια. Παρά τις πρωτοφανείς αντιξοότητες, όπως η κρίση στο μεταναστευτικό, η πανδημία του κορωνοϊού, η παγκόσμια ενεργειακή κρίση και οι, ακραίες φυσικές καταστροφές, και τις παθογένειες που εμμένουν με τραγικό πρόσωπο να μας τραβούν πίσω, ο κυβερνητικός αυτός σχεδιασμός πρέπει να συνεχιστεί. Χρειαζόμαστε μια σύγχρονη, αποδοτική Χώρα και μια αποτελεσματική διακυβέρνηση, που παραδέχεται τις αδυναμίες της, διαθέτει την ωριμότητα της αποδοχής του λάθους και καταθέτει την ίδια στιγμή, με σθένος, σοβαρότητα και υπευθυνότητα, το σχέδιό της για ένα καλύτερο αύριο.

Αλλη μία προσχηματική συζήτηση θα εξελιχθεί τις επόμενες εβδομάδες για τον τρόπο ανάδειξης των εκπροσώπων μας στην Ευρωβουλή. Τι γίνεται όμως με τους εκλεκτούς μας για το εθνικό κοινοβούλιο; Εκεί είναι όλα καλά κι ωραία;

Η «υπόθεση Γεωργούλη» –εφόσον κάποιος θέλει να την χαρακτηρίζει τόσο εξωραϊστικά– δεν προκάλεσε έκπληξη ως προς ένα σημείο: Εδωσε το έναυσμα για νέες, κατόπιν εορτής διαπιστώσεις, προβληματισμούς και προτάσεις. Δεν εκπλήσσουν επίσης οι άτσαλες απόπειρες συμψηφισμών και αφορμών για τα γνωστά «κοίτα ποιος μιλάει», ή μάλλον κοίτα ποιος μιλούσε (για τον Λιγνάδη, τον άλλον τύπο στον Κολωνό κ.λπ).

Αυτό που έχει κάποιο ενδιαφέρον είναι ότι βρέθηκε με αυτήν την αφορμή η «λύση» για το πρόβλημα. Και αυτή θα είναι η κατάργηση του σταυρού προτίμησης στις ευρωεκλογές και η επιστροφή στην «ασφάλεια» της λίστας.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

Η υπόθεση Γεωργούλη επανέφερε τα γνωστά στερεότυπα περί βιασμού, που πολλοί εξ ημών ήλπιζαν ότι έχουν πλέον αποσαφηνιστεί. Επειδή όμως η επανάληψη είναι ο μόνος τρόπος αποδόμησης έτοιμων σχημάτων και ασύνδετων συνεπαγωγών, ας τα ξαναπούμε:

1. Οι βιαστές δεν είναι απαραίτητα άσχημοι. Η άσκηση βίας και εξουσίας είναι ανεξάρτητες από την εμφάνιση. Η υπόθεση ότι μόνο οι κακομούτσουνοι καταφεύγουν στη σεξουαλική κακοποίηση είναι αυθαίρετη και ρατσιστική.

2. Ο χρόνος καταγγελίας ενός περιστατικού σεξουαλικής βίας είναι αποκλειστικά επιλογή του θύματος. Δεν μπορεί να υπόκειται στην κρίση κανενός τρίτου. Η πάγια απορία «γιατί τώρα; τόσα χρόνια μετά; λίγες εβδομάδες πριν από τις εκλογές;», η οποία στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ισχύει καν, αφού η καταγγελία είχε γίνει πριν από τρία χρόνια, αμφισβητεί ευθέως τα κίνητρα του θύματος. Κι αυτό είναι ένα από τα συνηθέστερα σφάλματα στη διαχείριση τέτοιων υποθέσεων.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίιδα “Καθημερινή”…

Χριστός Ανέστη!

Με την ευκαιρία της 21ης Απριλίου , δεν θα επιχειρήσω αναλύσεις ή διεξοδικές περιγραφές, δεδομένου ότι έχουν γραφή πολλά και έχουν λεχθή περισσότερα. Άλλωστε το βαρύτιμον έργον του Μελετίου ΜΕΛΕΤΟΠΟΥΛΟΥ είναι ένα έργον αναφοράς και αποτελεί μία πηγή περί των κινηματιών και του καθεστώτος. Δύο, τρείς επισημάνσεις για τα πρίν όσο και για τα μετά την 21ην Απριλίου .

Πρώτον, την 17ην Απριλίου 1967 συναυλία των Rolling Stones στο γήπεδο της Λεωφ. Αλεξάνδρας έχει τραγική κατάληξη ένεκα της συμπλοκής θεατών και αστυνομίας. Πολλαπλά επεισόδια.

Δεύτερον, την 20ην Απριλίου 1967, ημέρα Πέμπτη, εγκαθιστά ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος , πρωθυπουργός ών, τον πρώτο τακτικό καθηγητή στο Πανεπιστήμιον Πατρών. Πρόκειται για τον Αναστ. Ζούμπο (Σμύρνη 1921-Αθήνα 2012), τακτικό καθηγητή Φιλοσοφίας και πρώτο Πρύτανι του Πανεπιστημίου Πατρών. Παρών και ο Πρόεδρος της Διοικούσης Επιτροπής ΚΑΙΣΑΡ (Αλεξόπουλος).

Τρίτον, το Σάββατο του Λαζάρου, 22 Απριλίου, λαμβάνει χώρα χειροτονία κληρικού στον ιερό αγίου Νικολάου Νικαίας. Στην αρχή έγινε προσπάθεια αναβολής της χειροτονίας από την Αστυνομία, όμως παρέμβασις κληρικού, ο οποίος μοι τα διηγείτο, σύμφωνα με την οποίαν η Επανάστασις δεν είναι κατά της Εκκλησίας, διέσωσε την χειροτονία. Άλλωστε, όπως είπε στους αστυνομικούς, τι ψυχή θα παραδώσουν οι Επαναστάτες?

Τέταρτον, το Σάββατον του Λαζάρου, 22 Απριλίου, είχε προγραμματισθή προσοσφαιρικός αγών μεταξύ των εθνικών ομάδων Ελλάδος και Αυστρίας για τα προκριματικά του Κυπέλλου Εθνών Ευρώπης. Ο Αγών φυσικά εματαιώθη. Όμως, οι Αυστριακοί ρεπόρτερς και δημοσιογράφοι εκάλυψαν το κίνημα και ότι διαθέτομε από την εποχή εκείνη, από την πρώτη ημέρα, όπως τα τεθωρακισμένα επί της Βασιλίσσης Αμαλίας , το οφείλομε στους Αυστριακούς.

Η Αυστριακή ομάδα ήλθε αργότερα, σε μεταγενέστερο χρόνο, και ηττήθηκε. Στον επαναληπτικό, στο μεγαλειώδες Prater της Βιέννης, κατά το 68 λεπτό ο ποδοσφαιριστής Τάκης Λουκανίδης εκτύπησε σφοδρώς επιτεθέμενο της αυστριακής ομάδος, ελάκτισε κατά την ποδοσφαιρικήν ορολογίαν, και έγινε το “έλα να δής”. Φίλαθλοι και των δύο ομάδων εισήλθον στο γήπεδο και δεν έχουν γίνει από τότε τέτοιας εκτάσεως επεισόδια. Η Ελλάς ηττήθηκε με 1-0.

Την 23ην Απριλίου 2010, ανήμερα της ονομαστικής του εορτής και του αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, όταν πάσα η Ορθοδοξία γεραίρεται με ύμνους αναστασίμους, ο Τροπαιοφόρος πρωθυπουργός μας, από το γραφικό και ακριτικό Καστελλόριζο , χαρίεις, ανακοινώνει την είσοδο της Ελλάδος στο IMF [International Monetary Fund]. Επιβεβαιώνει αυτό που μας διδάσκουν τα Διεθνή Οικονομικά, ότι τριτοκοσμικές χώρες προστρέχουν στο IMF για βοήθεια. Εισήλθομεν στον Γολγοθά των μνημονίων! Ήλθε άραγε η Ανάστασις?

Ο Ρόναλντ Μαϊνάρντους εξηγεί πώς και γιατί έγινε η αλλαγή στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και επισημαίνει ότι η ξαφνική στροφή του Ερντογάν αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης αλλαγής στην εξωτερική πολιτική της Τουρκίας μετά τους καταστροφικούς σεισμούς.

Ακούστε τη συνέντευξη στα γερμανικά…