Βιωματικά Εργαστήρια Δραματοθεραπείας – ΝΕΟΣ ΚΥΚΛΟΣ
“Δεν υπάρχει θεραπεία για την αγάπη,
παρά το να αγαπάς περισσότερο”
Henry David Thoreau, 1817 – 1862)
«Είκοσι χρόνια από τώρα θα είσαι πιο απογοητευμένος για τα πράγματα που δεν έκανες παρά για τα πράγματα που έκανες. Γι’ αυτό, λύσε τους κάβους. Σαλπάρισε μακριά από το σίγουρο λιμάνι. Εξερεύνησε, ονειρέψου, ανακάλυψε».
(Mark Twain, 1835 –1910)
Από την στιγμή της γέννησης μέχρι τον θάνατο, ο άνθρωπος περικλείεται από σχέσεις. Από το πρώτο βλέμμα της μητέρας και αργότερα τις οικογενειακές, φιλικές, σχολικές, επαγγελματικές και κοινωνικές σχέσεις, ο άνθρωπος μαθαίνει να παίζει το παιχνίδι των ρόλων, αλλά και να διαμορφώνει την επικοινωνία του ανάλογα με τη μορφή κάθε επαφής. Πολλές φορές όμως ανακαλύπτουμε στην πορεία πως πολλά απ’ όσα θεωρούσαμε δεδομένα στις διαπροσωπικές μας σχέσεις κάπου μπλοκάρουν – είτε από εξωτερικούς, είτε από εσωτερικούς μας παράγοντες. Στα βιωματικά εργαστήρια δραματοθεραπείας θα διερευνήσουμε φέτος τον τρόπο που σχετιζόμαστε, τα εμπόδια, τις αμφιβολίες και τους φόβους μας, αλλά και τον τρόπο που μπορούμε να ενδυναμώσουμε τους δεσμούς μας.
Εξερευνώντας τον αντίκτυπο της κρίσης μέσα μας (Ιανουάριος – Ιούνιος 2014), και αναζητώντας την επικοινωνία (Οκτώβριος 2014- Ιούνιος 2015) στους δύο προηγούμενους κύκλους των βιωματικών εργαστηρίων δραματοθεραπείας, «ανακαλύψαμε» πως χτίζουμε τον εαυτό μας και την επικοινωνία μας για να στηρίξουμε και να ενδυναμώσουμε κάθε σχέση μέσα μας.
Η Δραματοθεραπεία ανήκει στην ευρύτερη κατηγορία των Ψυχοθεραπειών μέσω Τέχνης (όπως η μουσικοθεραπεία, η χοροθεραπεία και η εικαστική θεραπεία) και μπορεί να λειτουργήσει σε ομαδικό ή ατομικό επίπεδο. Στόχος της Δραματοθεραπείας είναι να αναπτύξει την υγιή πλευρά του ατόμου, να το διδάξει νέους τρόπους διαπραγμάτευσης και αντιμετώπισης των καταστάσεων της ζωής του, επιφέροντας έτσι την ψυχική και συναισθηματική του ισορροπία.
Βοηθά την έκφραση και πέρα από τον λόγο διευρύνει τον επικοινωνιακό ορίζοντα του ατόμου, κινητοποιεί την φαντασία και την χαρά του παιχνιδιού και της δημιουργικότητας.
Μέσα από τις τεχνικές της (role-playing, κίνηση, ζωγραφική, κατασκευή και αφήγηση ιστοριών, μάσκες κτλ.) επιτυγχάνεται η διερεύνηση των εμπειριών του ατόμου και η ανάπτυξη του φάσματος των συναισθηματικών και κοινωνικών ρόλων που διαδραματίζει στη ζωή του, ενώ παράλληλα αναδεικνύεται ο ρόλος του σώματος στη κατεύθυνση της ψυχοσωματικής θεώρησης του ανθρώπου.
Κατά τη διάρκεια εννέα μηνών (Οκτώβριος 2014 – Ιούνιος 2015), με μηνιαίες συναντήσεις διάρκειας τεσσάρων ωρών θα έχουμε την ευκαιρία, πέρα από την μέθοδο της Δραματοθεραπείας, να γνωρίσουμε καλύτερα και ο ένας τον άλλο.
Συντονίστριες*:
Ειρήνη Καβαλάρη, Θεατρολόγος – Δραματοθεραπεύτρια, μέλος της ΕΔΠΕ
Ανδρονίκη Νικολακάκη, Κοινωνιολόγος – Δραματοθεραπεύτρια
Μαρία Σούμπερτ, Θεατρολόγος – Δραματοθεραπεύτρια, μέλος του Δ.Σ. της ΕΔΠΕ
Ώρες εργαστηρίων: 11.00-15.00
Σημείωση: Τα εργαστήρια είναι βιωματικά.
Δεν χρειάζεται προηγούμενη εμπειρία αλλά για την καλύτερη διεξαγωγή του, σας παρακαλούμε να φοράτε άνετα ρούχα και κάλτσες.
Κόστος συμμετοχής ανά εργαστήριο: 30€, 20€ (για ανέργους)
Στην τιμή δεν συμπεριλαμβάνεται ο ΦΠΑ
Προσφορά συμμετοχής σε όλα τα εργαστήρια: 240€, 150€ για ανέργους
(για την προσφορά θα καταβληθεί προκαταβολή και εξόφληση του ποσού μέχρι το Δεκέμβριο)
Ινστιτούτο Δραματοθεραπείας Αιών
Πρατίνου 72, Αθήνα 11634 (πλησίον ΜΕΤΡΟ Ευαγγελισμός)
Δηλώσεις συμμετοχής – Πληροφορίες
Τηλ. 6938255522, 6948276276, 6938560299
Fb: Βιωματικά εργαστήρια Δραματοθεραπείας ‘Η κρίση μέσα μας’
ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΣ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΩΝ ΚΑΙ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ ΔΙΕΞΑΓΩΓΗΣ
Δημιουργώντας έναν ασφαλή τόπο στο σταυροδρόμι του ναι και του όχι
“Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
Τα δύο κύρια βιώματα στις σχέσεις των ανθρώπων είναι η αίσθηση της ομοιότητας και η αίσθηση της διαφοράς. Πώς μπορούμε να χαρούμε τις ομοιότητές μας αλλά και να αναγνωρίσουμε και να σεβαστούμε τις διαφορές μας; Πώς μπορούμε να συν-υπάρξουμε σε έναν κοινό ασφαλή χώρο κρατώντας το δικαίωμα στο «ναι» και το «όχι»;
Θα ανακαλύψουμε τον εσωτερικό ασφαλή μας χώρο και θα προχωρήσουμε από το ατομικό στο ομαδικό. Θα διερευνήσουμε τους τρόπους που μπορούμε να διατηρούμε την ατομικότητά μας μέσα στην ομάδα, αποτελώντας ενεργά και ζωντανά μέλη.
«Όταν συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις»
Πολλές φορές νιώθουμε δεμένοι σε ένα βράχο να πολεμάμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Ο καλός και ο κακός μας εαυτός, ένα εσωτερικό τερατάκι απέναντι μας. Δίνοντάς του μορφή, φωνή και κίνηση θα βρούμε τρόπους να διοχετεύσουμε την ενέργειά μας και να μεταμορφώσουμε την επιθετικότητα σε δημιουργικότητα, και την εσωτερική ή εξωτερική σύγκρουση σε συμφιλίωση μέσα από το παιχνίδι και το κουκλοθέατρο.
Μια εικόνα… κάποιες λέξεις…
Αν ένας πίνακας μιλούσε, τι θα μπορούσε να μας πει; Τι μπορεί να μας δείξει για το παρελθόν του; Ποιο είναι το παρόν του και τι ελπίζει για το μέλλον;
Οι μεγαλύτεροι ζωγράφοι έχουν ασχοληθεί με το θέμα των σχέσεων. Ανθρώπινες σχέσεις, φιλικές, ερωτικές, η ανάγκη του ανθρώπου για το άγγιγμα και την επικοινωνία. Τι λένε όμως οι ήρωες αυτών των πινάκων; Ποια είναι η δική τους ιστορία, οι επιθυμίες και οι ανάγκες τους;
Μέσα από το εργαστήριο θα διερευνήσουμε πόσο κοντά ή μακριά βρισκόμαστε από ένα έργο τέχνης, αλλά και πώς μπορεί να μιλάει για τα δικά μας προβλήματα και τα θέλω μας.
Τραγουδώντας τον Ερωτόκριτο
«Καὶ θέλοντας νὰ ποῦν πολλὰ, τὰ λίγα δὲ μποροῦσι˙
τὸ στόμα τως ἐσώπαινε, μὲ τὴν καρδιὰ μιλοῦσι.»
Ένα από τα σημαντικότερα έργα της νέας ελληνικής λογοτεχνίας, μία έμμετρη μυθιστορία που συντέθηκε από τον Βιτσέντζο Κορνάρο στην Κρήτη τον 17ο αιώνα. Κεντρικό θέμα του είναι ο έρωτας ανάμεσα σε δύο νέους, τον Ερωτόκριτο και την Αρετούσα, και γύρω από αυτό περιστρέφονται και άλλα θέματα όπως η τιμή, η φιλία, η γενναιότητα και το κουράγιο.. Με τη δύναμη του στίχου και του ρόλου, θα δουλέψουμε τις ερωτικές σχέσεις, τον πόνο και τη χαρά του έρωτα, θα «ντύσουμε» τους ήρωες του κρητικού ποιήματος και θα υποδυθούμε δύο από τις μεγαλύτερες φιγούρες της λογοτεχνίας.
Πόσες φορές έχουμε νιώσει ότι κάποιο κομμάτι μας λείπει, ή διαλυμένοι έτοιμοι να μαζέψουμε όλα μας τα κομμάτιας; Ο Pezzetino είναι ένα μικρό χρωματιστό κομμάτι. Είναι σίγουρος πως ανήκει σε κάποιο μεγαλύτερο κομμάτι. Πώς μπορεί να ανακαλύψει από πού έφυγε, ποιος το έχασε; Στο εργαστήριο θα πλάσουμε τον Pezzetino και θα ψάξουμε που ανήκει. Η μαγική απάντηση ίσως να κρύβεται στο Νησί του Βαμ, εκεί όπου κρύβονται όλες οι απαντήσεις. Ίσως εκεί βρούμε και τα δικά μας κομμάτια…
Ένας μύθος – παραμύθι γεμάτος ερωτηματικά και έρωτα, θα μας απασχολήσει σε αυτό το εργαστήριο. Η προφητεία για το μέλλον της Ψυχής, η καλή της τύχη, ο περιορισμός της να μην προσπαθήσει ποτέ να δει το πρόσωπο του άντρα της, η μοχθηρία των αδερφών της, η παραβίαση της υπόσχεσής της και οι δοκιμασίες που πρέπει να υποστεί για να κερδίσει ξανά τη θέση της δίπλα στον Έρωτα, μας θυμίζουν στοιχεία από πολλά κλασικά και μεταγενέστερα παραμύθια. Θα προσεγγίσουμε τους ήρωες του παραμυθιού αυτού μέσα από τις μάσκες, θα προσπαθήσουμε να αναβιώσουμε τα συναισθήματά τους, αλλά και να ζήσουμε μέσα στον δικό τους κόσμο, όπου το καλό και το κακό έχουν ξεκάθαρη όψη.
«Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου…»
Το παρελθόν και το μέλλον, μια γυναίκα με μαύρα και ένας νέος σε ένα σκονισμένο δωμάτιο. Η ελπίδα για ένα νέο ξεκίνημα, έστω κι αν είναι αργά. Το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου θα αποτελέσει αφορμή για να πλησιάσουμε τη γυναίκα αυτή, την ιστορία της, τα ανεκπλήρωτά της, να ζήσουμε την πληκτική καθημερινότητά της και να ζηλέψουμε την νιότη του άντρα. Να κατασκευάσουμε τις μορφές αυτές, αντιθετικές, αλλά και αλληλοσυμπληρούμενες, για να ανακαλύψουμε τον δικό μας τρόπο να βγούμε από το σκονισμένο δωμάτιο, να αφήσουμε πίσω το φεγγαρόφως και να τολμήσουμε να κοιτάξουμε τον ήλιο. Να ανακαλύψουμε αν το πέρασμα του χρόνου μπορεί να φθείρει ακόμα και τις σχέσεις.
«… για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής…»
Ένα ποίημα που αποδόθηκε στον Πάμπλο Νερούδα, αλλά γράφτηκε από την Βραζιλιάνα Martha Medeiros για όλα όσα πρέπει να αποφεύγουμε αν θέλουμε να ζήσουμε. Να ζήσουμε όμως πραγματικά και όχι κατ’ επίφαση. Και ενώ η άρνηση είναι καταφανής και οι αρνητικές λέξεις πολλές, το ποίημα αυτό αποτελεί έναν ύμνο στη ζωή, στη θέληση για ζωή και στην ανθρώπινη δύναμη να αλλάξουν όλα όσα έχουμε μάθει να μας καταβάλλουν και να μας κρατούν καθηλωμένους.
«Εξερεύνησε, ονειρέψου, ανακάλυψε»
«Μια γυναίκα στεκόταν εκεί. Μου είπε:
Ο Μεξικανός Χουάν Ρούλφο κατάφερε να μείνει στην ιστορία της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας γράφοντας ένα και μόνο βιβλίο, το ‘Πέδρο Πάραμο’. Ένα βιβλίο συμβολικό, για την αναζήτηση του πατέρα, την υπόσχεση στη μητέρα, ένα ταξίδι σε ένα χωριό γεμάτο σκιές και φαντάσματα. Θα δουλέψουμε στο εργαστήριο αυτό με ένα απόσπασμα από την έναρξη κιόλας του βιβλίου, το οποίο τελειώνει όπως ακριβώς και ένας κύκλος εργαστηρίων: με άπειρες δυνατότητες που εξαρτώνται αποκλειστικά από όσους συμμετέχουν, από όσους τολμούν και ονειρεύονται.
* Η Ειρήνη Καβαλάρη είναι Θεατρολόγος – Δραματοθεραπεύτρια. Εργάζεται ως δραματοθεραπεύτρια σε παιδιά στο κέντρο ειδικών θεραπειών “Ταξίδι στην Ανάπτυξη” και στο κέντρο ” Ευρυμάθεια”. Συντονίζει βιωματικά εργαστήρια δραματοθεραπείας για ενήλικες. Σε επίπεδο πρακτικής έχει συντονίσει ομάδες δραματοθεραπείας σε πληθυσμό με ψύχωση στη “Σεμέλη” και στο “Ηλιοτρόπιο”(2011,2012-2013) και σε μετανάστες γονείς στην ” Κιβωτό του Κόσμου”(2011-2012).Τώρα εκπαιδεύεται με τον Avi Goren Bar στην “εκφραστική κλινική θεραπεία μέσω τεχνών”.
H Ανδρονίκη Νικολακάκη είναι Κοινωνιολόγος και Δραματοθεραπεύτρια με μετεκπαίδευση στην Συμβουλευτική των Εξαρτήσεων. Εργάζεται στην ΜΚΟ ΜΕΤΑδραση, στο Πρόγραμμα Απεξάρτησης του Δήμου Καλλιθέας ΘΗΣΕΑΣ και συντονίζει βιωματικά εργαστήρια δραματοθεραπείας. Στα πλαίσια πρακτικής άσκησης έχει συντονίσει ομάδες δραματοθεραπείας στο Κέντρο Ψυχικής Υγείας Βύρωνα, τον ξενώνα ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης ΣEMEΛΗ και τον Σύλλογο Γονέων ΣΑΤ (Σύλλογος αντιμετώπισης της τοξικοεξάρτησης).
Η Μαρία Σούμπερτ είναι Θεατρολόγος – Δραματοθεραπεύτρια, με ΜΑ στην Πολιτιστική Πολιτική, Διοίκηση και Επικοινωνία. Συνεργάζεται ως δραματοθεραπεύτρια στο Πρόγραμμα Απεξάρτησης του Δήμου Καλλιθέας ΘΗΣΕΑΣ και στο Ινστιτούτο Δραματοθεραπείας Αιών και συντονίζει βιωματικά εργαστήρια δραματοθεραπείας. Σε επίπεδο πρακτικής έχει συντονίσει ομάδες δραματοθεραπείας σε πληθυσμό με άνοια (2011), ψύχωση (2011-2012), καθώς και σε γονείς ατόμων σε απεξάρτηση (2012-2013).
