Ο Χρήστος Μπαλόγλου εκφώνησε τον επικήδειο λόγο, κατά την εξόδιο ακολουθίατου καθηγητή μας Γιώργου Μουστάκη στον Ιερό Ναό των Αγίων Θεοδώρων του Α’ Νεκροταφείου Αθηνών, την Δευτέρα 8 Απριλίου 2019
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΟΥΛ. ΜΟΥΣΤΑΚΗΣ(Αθήνα 26.10.1941-5.4.2019)
Μία δυναμική και σεμνή παρουσία στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση
In memoriam
Την παρελθούσα Παρασκευή, 5 Απριλίου 2019, κατά την Δ’ Στάσι των Χαιρετισμών, έληξε το θαύμα της ζωής για τον Γιώργο Μουστάκη. ‘Εζησε ο Γιώργος Μουστάκης 78 ολόκληρα χρόνια και άσκησε την ελευθερία του για τόσον μόνον χρόνο. Πέραν από τα όρια του βιωμένου αυτού χρόνου υπάρχει απλώς-και αναφέρομαι για ύπαρξη επίγεια- στην μνήμη των συγγενών, φίλων και των γνωρίμων του, μαθητών και συναδέλφων, αλλά και με την παρουσία του έργου του, διατηρημένου σε όσους εμαθήτευσαν δίπλα του.
Γεννημένος το 1941 στην Πλάκα, ναξιακής καταγωγής, για την ήταν υπερήφανος, περιεβλήθη στοργικά με την επιμελημένη φροντίδα της ευάγωγης οικογενείας του, του πατέρα του Ιουλιανού και της μητέρας του Ελένης. Με ιδιαίτερη κλίση στο Κλασσικό, απεφοίτησε από το ιστορικό Α’ Γυμνάσιον Αρρένων Πλάκας και έχοντας ιδιαίτερη κλίση προς τα ιερά γράμματα, εσπούδασε την ιερά Επιστήμη της Θεολογίας στο Αθήνησιν Πανεπιστήμιον. Ως φοιτητής αντιπροσώπευσε τον Σύλλογο των Φοιτητών της Σχολής στον εορτασμό της χιλιετηρίδος του Αγίου ‘Ορους κατά την Πεντηκοστή του έτους 1963.
Βιώνοντας τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας κατά τα ταραγμένα χρόνια της δεκαετίας του 1960, όπως το φοιτητικό κίνημα του 114, τα προβλήματα με την εκλογή του Αρχιεπισκόπου Αθηνών το 1962 και την εν συνεχεία παραίτησή του, Ο Γιώργος Μουστάκης προβληματίσθηκε και στοχάσθηκε πολλαπλά για την καλύτερη αντιμετώπισή τους. Από νωρίς τον διακατείχε το πάθος της διακονίας και διδασκαλίας, έχοντας ο ίδιος ιδιαίτερη έφεση στην μετάδοση γνώσεων.
Από τους αοιδίμους αδελφούς Τίτον και Τιμοθέον Ματθαιάκη, αμφοτέρων ακραιφνών Μητροπολιτών , εμυήθη από πολύ νωρίς ήδη, στην κατήχηση των νέων. Μετά από μία βραχεία διδασκαλία στο Γυμνάσιο Μωραΐτη, διαδεχόμενος τον διωχθέντα πατέρα Γεώργιο Πυρουνάκη, κατώρθωσε με την προτροπή του αοιδίμου Γεωργίου Καψάνη και την αρωγή και παρέμβαση του θεολόγου Αντωνίου Παπαντωνίου να τύχη υποτροφίας από το Π.Σ.Ε. και μετέβη στο Σικάγον, όπου εξεπόνησε διδακτορική διατριβή στην Κοινωνιολογία της Θρησκείας (1970-1975).
Επιστρέφοντας από τις ΗΠΑ, εδίδαξε στο Αμερικανικό Κολλέγιον Θηλέων Αγίας Παρασκευής, απ’ όπου και συνταξιοδοτήθηκε, ενώ εδίδαξε για μία περίπου δεκαετία (1977-1988) στην Γερμανική Σχολή Αθηνών.
Έκδηλη υπήρξε η αγάπη του και η φροντίδα του για το μέλλον των νέων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ανάληψη εκ μέρους του πρωτοβουλίας για το πρόβλημα των ναρκωτικών στα σχολεία, το οποίο έτυχε αποδοχής από την ΟΛΜΕ. Ιδιαιτέρως πρέπει να εξαρθή, κάτι που τιμά τους Μικρασιάτες, η αρωγή του πρός την αναληφθείσα εκ μέρους της Ενώσεως Σμυρναίων πρωτοβουλίας για την αγιοποίηση του μαρτυρικού Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσοστόμου Καλαφάτη. Η έντονη παρέμβασή του και η προσωπική του σχέση με τον αοίδιμο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Σεραφείμ ολοκλήρωσε την προσπάθεια αυτή.
Ουδέποτε υπήρξε αχάριστος προς τους ανθρώπους που ποικιλοτρόπως τον βοήθησαν. Τους αειμνήστους ευσεβείς γονείς του, τον αοίδιμο Μητροπολίτη Νικόδημο Γκατζιρούλη με τον οποίον διατηρούσε συχνά – πυκνά επικοινωνία, τους αοιδίμους Καθηγητές της Θεολογικής Σχολής Νησιώτη και Αγουρίδη.
Παρόλα τα σωματικά προβλήματα που είχε εδώ και τριάντα χρόνια, τα οποία τον δυσκόλευαν στις μετακινήσεις, ήταν παρών σε εκδηλώσεις με τον ρέοντα, ζωντανό λόγον του. Η ταπεινότης μου, μαθητής του στην Γερμανική Σχολή Αθηνών, ενθυμείται τα επιστημονικά μνημόσυνα για τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα, τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών από Τραπεζούντος Χρύσανθο και τον Πάπα Ιωάννη ΚΓ’, τον Καλό, που τελέσαμε τον Φεβρουάριο 2010, ομού μετά του αοιδίμου Θεολόγου και Καθηγητού Παναγιώτη Γ. Φούγια και είχαν τεράστια επιτυχία.
Ο αείμνηστος δάσκαλος υπείκων στην παραίνεση του Απ. Παύλου «Μη γίνεσθε δοῡλοι ἀνθρώπων»(Α’ Κορ. ζ’ 23), διαπνεόταν από βαθύ αίσθημα ελευθερίας και υπευθυνότητος. Μιμούμενος τον Κύριο, ο Οποίος «ἐκένωσεν ἑαυτόν, μορφήν δούλου λαβών» (Φιλιππ. β’ 7), και έχοντας πρό οφθαλμών του την υπόμνησή Του «Οὐαί ὑμῖν, ὅτι ἀγαπᾶτε τὴν πρωτοκαθεδρίαν» (Λκ. ια’ 43), απέφευγε την ανάλωση του χρόνου του σε μάταιες εκδηλώσεις και επιδείξεις. Υπήρξε ο αείμνηστος διδάσκαλος «πρᾶος καὶ ταπεινός τῇ καρδίᾳ», όπως και ο Κύριος (Μτθ. ια’ 29), επιεικής και συγκαταβατικός και πρόθυμος σε κάθε έργο, ευγενής και ιπποτικός προς πάντας. Ειλικρινής και ανυπόκριτος, ουδέποτε «ἄλλα μὲν ἐν τῇ καρδίᾳ» φέρων, «και ἄλλα ἐν τῇ ἐπικοινωνίᾳ» δείχνοντας, όπως οι υποκριτές, καθώς λέγει ο Μ. Βασίλειος (Περί νηστείας Α’, εν ΒΕΠΕΣ, τόμ. 54ος, σ.12), αλλά υπήρξε πλούσιος σε πνευματικά και ηθικά χαρίσματα.
O βίος του Γεωργίου Μουστάκη ικανοποιούσε την ρήση του Πινδάρου, ο οποίος, παρά τον χαρακτηρισμό του για τον άνθρωπο ως «σκιᾶς ὄναρ», ευφρόσυνα εξαίρει «άλλ’ ὅταν αἴγλα διόσδοτος ἔλθῃ, λαμπρὸν φέγγος ἔπεστιν ἀνδρῶν καὶ μείλιχος αἰών»(Πινδάρου Πυθιόνικος Η’, στιχ. 97-100).
Αιωνία Σου η μνήμη αλησμόνητε δάσκαλε!
ΧΡΗΣΤΟΣ Π. ΜΠΑΛΟΓΛΟΥ
