Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Dr. Ulf-Dieter Klemm, απόφοιτου του 1964, πρέσβη μέχρι το 2011 στο Μαρόκο, και του Wolfgang Schultheiß (Hg.), πρώην πρέσβη της Γερμανίας στην Αθήνα μέχρι το 2010, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε.

Αντικείμενο του βιβλίου οι ελληνογερμανικές σχέσεις, ενώ στο βιβλίο συμμετέχουν τρεις ακόμη απόφοιτοι: η Δανάη Διακουλάκη, ο Τάσος Γιαννίτσης και ο Γιάννης Βαληνάκης.

Co-Autoren: Georg Auernheimer, Kostas Bakouris, Hans Bickes, Günter Burkhardt, Kai Carstensen, Richard Clogg, Danai Diakoulaki, Sebastian Dullien, Manolis Galenianos, Vassiliki Georgiadou, Helmut von Glasenapp, Tassos Jannitsis, Nikola Karasova, Panajotis Karkatsoulis, Panos Kasakos, Ulf-Dieter Klemm, Karl Kopp, Katerina Kralova, Alexandros Kyrtsis, Antonis Liakos, Michalis Massourakis, Tina Otten, Korinna Schönhärl, Wolfgang Schultheiß, Daniela Schwarzer, Kalliopi Spanou, Andreas Stergiou, Aristomenis M. Syngros, Tassos Telloglou, Jannis Valinakis, Thanos Veremis, Sebastian Weinzierl, Laura Chelsea Weymann

Δανειζόμαστε από το in.gr την δημοσίευση της 20ης Φεβρουαρίου 2015 του Παναγιώτη Κουπαράνη από το Βερολίνο

Η κρίση στην Ελλάδα. Αφετηρία, πορεία, συνέπειες

Τα βαθύτερα αίτια της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα αναλύουν 35 επιστήμονες, δημοσιογράφοι, πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες σε ένα νέo βιβλίο από τις γερμανικές εκδόσεις CAMPUS.

«Η κρίση στην Ελλάδα. Αφετηρία, πορεία, συνέπειες» είναι ο τίτλος συλλογικού τόμου που μόλις κυκλοφόρησε στα γερμανικά από τον εκδοτικό οίκο της Φραγκφούρτης CAMPUS. Το γεγονός ότι ο οίκος αυτός εκδίδει επιστημονικά έργα είναι ενδεικτικό του χαρακτήρα του νέου βιβλίου. Ο ένας εκ των δύο επιμελητών, Ντίντερ Κλεμ ανέφερε σχετικά στην DW: «Αυτό που θέλαμε, είναι η βάση για μια ορθολογική συζήτηση, η οποία ως τώρα δυστυχώς δεν διεξάγεται. Στα MME τόσο της Γερμανίας όσο και της Ελλάδας εκφράζεται έχθρα και αναπαράγονται εθνικά στερεότυπα που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα και ούτε ανταποκρίνονται στις στενές σχέσεις που έχουν αναπτύξει οι δύο χώρες τα τελευταία 60 χρόνια.»

Eνάντια στην άγνοια για την Ελλάδα

Ο Ντίτερ Κλεμ είναι πρώην γερμανός πρέσβης. Ως έφηβος φοίτησε στη Γερμανική Σχολή Αθηνών και αργότερα, στη δεκαετία του ’80, υπηρέτησε στη γερμανική πρεσβεία ως πολιτιστικός ακόλουθος. Και ο δεύτερος επιμελητής του βιβλίου, Βόλφγκανγκ Σούλτχαϊς, είναι πρώην διπλωμάτης. Από το 2005 ως το 2010 διετέλεσε πρέσβης της Γερμανίας στην Ελλάδα. Έφυγε δηλαδή από τη χώρα ακριβώς τη στιγμή που ξέσπασε η κρίση. Όμως και στη διάρκεια της θητείας του υπήρχαν ήδη ενδείξεις για αυτό που ακολούθησε.

Έχοντας όλη αυτή την εμπειρία αλλά και την ενημέρωση για την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα συνήθως απογοητεύεται για το επίπεδο προβληματισμού και γνώσεων των καλεσμένων, όταν παρακολουθεί συζητήσεις στη γερμανική τηλεόραση για το ελληνικό ζήτημα.

Εξ ου και ο λόγος για τον οποίο εξέδωσαν με το συνάδελφο του Ντίτερ Κλεμ αυτόν τον τόμο: «Επειδή είχαμε την εντύπωση ότι η συζήτηση για την Ελλάδα διεξάγεται χωρίς οι συμμετέχοντες να γνωρίζουν την κατάσταση στη χώρα. Ούτε έχουν γνώση για τους λόγους που οδήγησαν στην κρίση και ούτε για το κατά πόσο οι Έλληνες είναι σε θέση να εφαρμόσουν τις μεταρρυθμίσεις που τους ζητούν.»

35 επιστήμονες, πολιτικοί, οικονομικοί παράγοντες και δημοσιογράφοι επιδιώκουν να δώσουν απαντήσεις σε μια σειρά από ζητήματα που κατά την άποψη των εκδοτών εξηγούν τα βαθύτερα αίτια της κρίσης. Για παράδειγμα το πρόβλημα του πελατειακού κράτους και της διαφθοράς, το οποίο δεν είναι απλά ένα ηθικό ζήτημα.

Ο Ντίτερ Κλεμ αναφέρει: «Όπως γράφουν πολλοί από τους έλληνες συγγραφείς του βιβλίου το βασικότερο πρόβλημα είναι το πελατειακό σύστημα και η διαφθορά. Αυτή είναι η αιτία που στην Ελλάδα ένα χιλιόμετρο αυτοκινητόδρομος κοστίζει περισσότερο απ’ ό,τι στη Γερμανία και η αμοιβή με το κομμάτι είναι επίσης υψηλότερη απ΄ ό,τι στη Γερμανία, η οποία έχει υψηλότερους μισθούς. Και ρωτώ: ποιος γερμανός επιχειρηματίας θα επενδύσει στην Ελλάδα όταν στη Γερμανία η αμοιβή με το κομμάτι είναι χαμηλότερη;»

Η Ελλάδα έχει μέλλον

Το γεγονός ότι οι μισοί από τους συγγραφείς είναι Έλληνες δεν μειώνει σε τίποτα το χαρακτήρα του βιβλίου ως μια κριτική προσέγγιση των αιτιών της κρίσης. Διάχυτη είναι η εκτίμηση ότι η σημερινή κρίση δεν είναι απλώς οικονομική, αλλά αποτελεί τόσο κρίση του πολιτικού συστήματος όσο και της ελληνικής κοινωνίας.

Οι πελατειακές σχέσεις για παράδειγμα δεν αφορούν μόνο τους πολιτικούς αλλά και αυτούς που ζητούν το ρουσφέτι, όπως επίσης και τα συνδικάτα που συνδιαλέγονται με την πολιτική.

Στο βιβλίο παρουσιάζονται και αναλύονται εκτός αυτού όλα τα βασικά ζητήματα της χώρας – από την εξωτερική πολιτική, την ιστορική και οικονομική πορεία του νεοελληνικού κράτους, το ρόλο των ΜΜΕ μέχρι τις μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση, το φορολογικό σύστημα και τη λειτουργία της Task Force.

Μια σειρά άρθρων αναφέρεται στις ελληνογερμανικές σχέσεις. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η νομική αλλά και πολιτική ανάλυση των τσέχων ιστορικών Κατερίνα Κράλοβα και Νικόλα Καράσοβα για τα αιτήματα της Ελλάδας που προκύπτουν από τη γερμανική κατοχή όπως επίσης και για τις πιθανότητες διεκδίκησης τους.

Το συμπέρασμα, τέλος, των επιμελητών της έκδοσης αναφορικά με την προοπτική της Ελλάδας να βγει από τη σημερινή κρίση δεν είναι καθόλου απαισιόδοξο. «Το ζητούμενο είναι ότι η Ελλάδα θα ανακτήσει την ανταγωνιστικότητά της μέσω των μεταρρυθμίσεων. Και μόνο όταν η Ελλάδα γίνει ανταγωνιστική, τα δάνεια που τώρα λαμβάνει, θα της δίνονται και στο μέλλον. Γιατί διαφορετικά δεν μπορούν να γίνουν καλές επενδύσεις», εκτιμά ο Βόλφγκανγκ Σούλτχαϊς.

περισσότερα…

Κυκλοφόρησε το βιβλίο του Νίκου Κυριαζή “Ο τελευταίος έρωτας” από τις εκδόσεις ΩΚΕΑΝΟΣ.

Κυκλοφόρησε πρόσφατα το νέο εφηβικό βιβλίο της αποφοίτου μας Λένας Μερίκα, από τις εκδόσεις Κέδρος.

Η παρουσίαση του βιβλίου έγινε την Πέμπτη 26 Μαρτίου στο βιβλιοπωλείο Σπόρος, Γ. Δροσίνη 9, Κηφισιά, με οικοδέσποινα την όπου πρώην αντιδήμαρχο δημοσιογράφο Νίνα Βλάχου, ενώ την παρουσίασει έκανε η φιλόλογος Αθηνά Νασιούλα και μια παρέα βιβλιόφιλων μαθητών.

περισσότερα…

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Οι ήρωες αυτών των ιστοριών, με αφορμή τη ματαιότητα της ζωής, η οποία κάθε λίγο και λιγάκι μας παρενοχλεί όλους, θα τρελαθούν• από τη φυσική τρέλα που κατακλύζει κάθε ανθρώπινη ύπαρξη.

Θα μοιάζουν κανονικοί, θα ζούνε δίπλα μας, θα κόβουνε βασιλόπιτες, θα πετάνε χαρταετούς, θα ερωτεύονται, θα τρώνε σουφλέ σοκολάτας, θα έχουν τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους, τις φυσιολογικές δουλειές τους, θα έχουνε μέχρι και αγάπη, συμπόνια, δοτικότητα, ελπίδα, όνειρα. Θα τα έχουνε όλα. Όμως όταν χρειαστεί να πονέσουν, όταν αναγκαστούν να γίνουν θύματα της απώλειας, της ματαίωσης, του θανάτου και της αναπόφευκτης μοίρας τους, τότε θα βρεθούν μέσα στις σκοτεινές τρύπες των πατρικών τους σπιτιών και θα αντισταθούν με τον τρόπο που μάθανε.

Το μάτι του ψαριού, το μάτι του συγγραφέα, το μάτι του γείτονα, απλώς θα παρακολουθεί και θα καταγράφει. Καμιά φορά θα δακρύζει, αλλά δεν θα μπορεί να βοηθήσει.

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις “Μεταίχμιο” το νέο βιβλίο της Μαρλένας Πολιτοπούλου, αποφοίτου του 1968, με τίτλο: “Η Πηνελόπη των τρένων”.

Δανειζόμαστε ένα κείμενο της Χίλντας Παπαδημητρίου (www.bookpress.gr, 6/7/2015):

«1965: Ο Στέλιος Καζαντζίδης φτάνει στον σταθμό του Μονάχου για να δώσει μια σειρά από συναυλίες σε όλη τη Γερμανία. Σε μια γωνιά του ίδιου σταθμού ο Στρατής Κοκκινίδης, ένας έλληνας μετανάστης, βρίσκεται νεκρός. Ο φόνος του δεν θα εξιχνιαστεί ποτέ. Πενήντα χρόνια αργότερα, ο ερευνητής και σκιτσογράφος Παύλος Γ., ως οφειλή στον αστυνόμο πατέρα του, θα ασχοληθεί με την υπόθεση. Τα ίχνη θα τον οδηγήσουν στη Νάουσα, τόπο καταγωγής του Κοκκινίδη, και πίσω στα χρόνια της Κατοχής, για να ανακαλύψει ερωτικά μυστικά, δωσίλογους, λίρες, προδοσίες και επαναστάτες. Θα αφήσει για λίγο την αγαπημένη του τζαζ για να ακούσει τα τραγούδια του Στέλιου και θα ανταμειφθεί από την κόρη της Πηνελόπης των τρένων με είκοσι 45άρια δισκάκια. Και όταν όλα θα έχουν πια τελειώσει, ο κόσμος της μετανάστευσης δεν θα του είναι πια ξένος». Ο αρχιτέκτονας και πρώην σκιτσογράφος της αστυνομίας Παύλος Γεωργούλας, γνωστός μας από τα προηγούμενα αστυνομικά μυθιστορήματα της Πολιτοπούλου, συνεργάζεται για άλλη μια φορά με τον στενό φίλο του Περικλή Γιατζόγλου, επικεφαλής του τμήματος Ανθρωποκτονιών, για να διαλευκάνουν ένα φόνο που παραμένει ανεξιχνίαστος εδώ και 50 χρόνια. Γκεστ σταρ του βιβλίου: ο Στέλιος Καζαντζίδης και τα τραγούδια του.

Άλλα κείμενα που δημοσιεύτηκαν είναι αυτό του Γιώργου Περαντωνάκη στην “Εφημερίδα των Συντακτών” (11/7/2015) και του Φίλιππου Φιλίππου από την εφημρίδα “ΤΟ BHMA” (28/6/2015).

Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Βασίλη Παπαθεοδώρου, απόφοιτου του 1985, με τίτλο: “Ήταν το ίνδαλμά μου”, από τις εκδόσεις Νομική Βιβλιοθήκη σε εικονογράφηση Θανάση Πέτρου.

Δυο παιδιά, ο Μάνθος, 19 χρονών, το καμάρι της ποδοσφαιρικής ομάδας και ο Ηλίας, 13 χρονών, μαθητής Γυμνασίου κι αδερφός του Μάνθου, ζουν για το ποδόσφαιρο και προσπαθούν να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα μέσω αυτού σε μια επαρχιακή πόλη. Στην πορεία θα γνωρίσουν πολλά: Τη βία στα γήπεδα, τα στημένα παιχνίδια, τα αναβολικά, το ρατσισμό. Η αθωότητά τους θα χαθεί σε έναν κόσμο που δεν ήξεραν. Μαζί της θα χαθούν φιλίες, γνωριμίες, σχέσεις.

Το «Ήταν το ίνδαλμά μου» φωτίζει μια σκοτεινή πτυχή του κόσμου του ποδοσφαίρου με ειλικρίνεια. Εκείνη την πτυχή που αρχίζει με όνειρα και τελειώνει με απογοήτευση και που όλοι θέλουμε και οφείλουμε να κάνουμε κάθε προσπάθεια ώστε να εξαλειφθεί. Γιατί το ποδόσφαιρο είναι πάνω απ’ όλα ένα συναρπαστικό παιχνίδι, είναι χαρά, είναι γιορτή.

Στο τέλος του βιβλίου οι αναγνώστες, μέσα από έναν διάλογο με τον συγγραφέα, μαθαίνουν τους νόμους και τους κανόνες που διέπουν τα αθλήματα και «παιδεύονται» στις αρχές του ευ αγωνίζεσθαι και του φίλαθλου πνεύματος. Περισσότερα…

Επανεκδόθηκε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο και κυκλοφορεί το βιβλίο της Λένας Κιτσοπούλου, αποφοίτου 1989,  “Μεγάλοι Δρόμοι”, που είχε πρωτοκυκλοφορήσει το 2011.

“Τα μεγάλα ταξίδια και οι μεγάλες διαδρομές συμβαίνουν καμιά φορά μέσα σε λίγα τετραγωνικά μέτρα. Το μυαλό διανύει αποστάσεις τρελές την ώρα που τα πόδια μένουν καρφωμένα στο πάτωμα. Οι άνθρωποι των μεγάλων δρόμων παλεύουν με τη μοναξιά τους, επουλώνουν τις πληγές τους, σκοτώνουν το παρελθόν μέχρι που αυτό ξανάρχεται και τους χτυπά την πόρτα. Αγριεύουν και ημερεύουν όπως τα σκυλιά, ανάλογα με τις ορέξεις τους, έρμαια του χαρακτήρα τους, αυτής της αβύσσου που δεν την επέλεξαν, δεν αποφασίζουν για …”

Ας ξαναθυμηθούμε τις κριτικές έτσι όπως παρουσιάζονται στην biblionet.gr

Κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Σμίλη τα “Νυχτερινά” του Ernst Theodor Amadeus Hoffmann (1776-1822), σε μετάφραση των αποφοίτων Γιάννη Καλιφατίδη (1982) και  Ηλιάνας Αγγελή (1996).

Στις οκτώ νουβέλες που πρωτοκυκλοφόρησαν σε δύο τόμους τη διετία 1816-17 υπό τον τίτλο “Νυχτερινά”, ο Ε.Τ.Α. Χόφμαν, ανώτερος δικαστικός του Πρωσικού κράτους, μουσουργός, συγγραφέας και καρικατουρίστας, μας ανοίγει τις πύλες σ’ έναν κόσμο όπου βασιλεύουν τα ανεξήγητα προαισθήματα, τα όνειρα, τα σκιρτήματα της ψυχής, οι εκλεκτικές συγγένειες και οι μυστηριώδεις παρουσίες, ξεδιπλώνοντας με μαεστρία και γλαφυρότητα το σκοτεινό και απόκοσμο βασίλειο της νύχτας, με τους αλαφροΐσκιωτους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες του να παραδίδονται στην εξουσία των δυνάμεων του σκότους, θύματα τόσο των εμμονών που τους επιβάλλει ο κοινωνικός περίγυρος όσο και της άρνησής τους να ευθυγραμμιστούν μαζί του. Ανατρέποντας τις παραδοσιακές αφηγηματικές φόρμες, ο Χόφμαν διεισδύει βαθιά στον διαταραγμένο ψυχικό κόσμο των εύθραυστων ηρώων του και αναζητά τα αίτια για την αλλοιωμένη και παραμορφωμένη πραγματικότητα πέρα από τη σφαίρα του υλικού κόσμου, σ’ έναν κόσμο όπου κυριαρχούν οι σκοτεινοί μεσαιωνικοί θρύλοι, οι οπτασίες, τα φαντάσματα και η φρίκη.

Μιλώντας για το δαιμονικό στην ανθρώπινη φύση αλλά και προτάσσοντας τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τα όνειρα απέναντι στον ορθολογισμό του Διαφωτισμού, ο Χόφμαν άνοιξε τον δρόμο για την επανάσταση που συντελέστηκε στις αρχές του 19ου αιώνα και συνεχίστηκε με τα έργα του Πόε και, αργότερα, του Κάφκα, όπου η φαντασία παύει πλέον να αποτελεί απλώς και μόνο τρόπο απόδρασης από την πραγματικότητα και αναδεικνύεται σε συνώνυμο της δημιουργικότητας του εσωτερικού κόσμου.

Συγχρόνως, ακροβατώντας ανάμεσα στα όρια του Ρομαντισμού, του φανταστικού αφηγήματος και του Ρεαλισμού, καταθέτει όμως και τις απόψεις του για τη μουσική, τις εικαστικές τέχνες και την αισθητική, αφήνοντας τον αναγνώστη έκπληκτο μπροστά στην πολυμάθεια και στην πολυσχιδή του προσωπικότητα, μη χάνοντας μάλιστα ευκαιρία να σατιρίσει πρόσωπα και πράγματα της εποχής του και να εκφράσει με καυστικό χιούμορ τη δυσφορία του για τον καθωσπρεπισμό και την υποκρισία της υψηλής κοινωνίας.

(το κείμενο είναι δανεισμένο από την ιστοσελίδα της biblionet.gr)

Ο Γιάννης Καλιφατίδης, απόφοιτος του 1982, μετέφρασε μαζί με την επίσης απόφοιτο Ηλιάνα Αγγελή (1996) το έργο του Σίγκμουντ Φρόυντ “Ο Ντοστογέφσκι και η πατροκτονία” που κυκλοφόρησε το 2014 απο τις εκδόσεις Πατάκη.

Στη διάρκεια του πλούσιου και πολυτάραχου βίου του ο Φρόυντ δεν ασχολήθηκε μόνο με την κλινική ψυχανάλυση και τη συγγραφή επιστημονικών βιβλίων και μελετών που έμελλε ν’ αλλάξουν ριζικά τον τρόπο που κατανοούμε και αντιμετωπίζουμε σήμερα τις ψυχικές ασθένειες, αλλά μελέτησε σε βάθος τη λογοτεχνία και το θέατρο. Σε πολλά κείμενά του ανέλυσε με τρόπο διεισδυτικό και πρωτότυπο κλασικά μυθιστορήματα και θεατρικά έργα, θέλοντας να δείξει ότι πολλές από τις θεωρίες του επιβεβαιώνονταν από τη δράση και συμπεριφορά των ηρώων τους. Εκτός από το κλασικό πλέον δοκίμιο που φέρει τον ενδεικτικό τίτλο “Ο Ντοστογέφσκι και η πατροκτονία”, όπου ο Φρόυντ επιχειρεί να ψυχαναλύσει τον μεγάλο Ρώσο συγγραφέα και να προσεγγίσει ερμηνευτικά το κορυφαίο του μυθιστόρημα, “Αδερφοί Καραμάζοφ”, ο παρών τόμος περιέχει άλλα τέσσερα σημαντικά δοκίμια για τη λογοτεχνία, μέσω της οποίας ο Φρόυντ θέλησε να στηρίξει και να δικαιώσει τις δικές του ψυχαναλυτικές θεωρίες και εμμονές. Με εξαίρεση το πρώιμο δοκίμιο “Ψυχοπαθείς χαρακτήρες επί σκηνής”, το οποίο γράφτηκε κατά πάσα πιθανότητα στα τέλη του 1905 ή στις αρχές του 1906, αλλά εκδόθηκε μετά θάνατον, τα άλλα τρία δοκίμια του τόμου, “Το εφήμερο”, “Ορισμένοι χαρακτήρες ιδωμένοι μέσα από την ψυχαναλυτική εργασία” και “Μια παιδική ανάμνηση από την αυτοβιογραφία του Γκαίτε”, γράφτηκαν κατά τη δεκαετία του 1910 και αποτελούν σημείο αναφοράς στο έργο του. Σε αυτά ο Φρόυντ καταπιάνεται με διάφορες πτυχές της ψυχανάλυσης και μας προσφέρει ένα σπάνιο και πνευματώδες ψυχογράφημα ιστορικών χαρακτήρων αλλά και μια de profundis ανάλυση κλασικών θεατρικών έργων, όπως ο Μακμπέθ, ο Ριχάρδος Γ΄ και ο Άμλετ του Σαίξπηρ, το Ρόσμερσχολμ του Ίψεν, η Εμίλια Γκαλόττι του Λέσσινγκ, καθώς και ο Αίας και ο Φιλοκτήτης του Σοφοκλή.

Στην ιστοσελίδα της biblionet.gr, από όπου δανειστήκαμε το κείμενο μπορείτε να δείτε και άλλες κριτικές που δημοσιεύτηκαν σε διάφορα έντυπα.

Ο Γιώργος Δεπάστας, απόφοιτος του 1963, μετέφρασε τον “Λύκο της Στέπας”, έργο του Hermann Hesse, που πέθανε το 1962, ένα χρόνο πριν ο Γιώργος αποφοιτήσει. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2014 από τις εκδόσεις Μίνωας και είχε πρωτοεκδοθεί στη Γερμανία το 1927, ότον ο Hesse ήταν 50 ετών.

Ο μελαγχολικός Χάρρυ Χάλλερ ζει σε ένα νοικιασμένο δωμάτιο. Η απέχθεια που νιώθει για τον μοντέρνο τρόπο ζωής τον ωθεί να μένει μόνος – σαν ένας λύκος της στέπας. Και παρόλο που αποζητά την ανθρώπινη ζεστασιά και τη συντροφικότητα, αδυνατεί να συμβιβαστεί με την υποκρισία των αστικών αξιών. Ωστόσο, γνωρίζοντας την ανέμελη αλλά και απατηλή Ερμίνε θα νιώσει τα ψήγματα μιας πιθανής ευτυχίας.

Ο Χάλλερ αγωνίζεται να συμβιβάσει την αρχέγονη, άγρια φύση του λύκου με τις επίπλαστες κοινωνικές επιταγές. Διχασμένος ανάμεσα στην ύλη και στο πνεύμα, προσπαθεί να ανακαλύψει τη βαθύτερη φύση του και να συμφιλιωθεί με τους ανθρώπους και τη ζωή. Μεταθέτοντας τα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, ο Χάρρυ Χάλλερ επιδιώκει να βγει από την απομόνωση, ανασύροντας από τα σκονισμένα κιτάπια της καθημερινότητας τη μέθεξη και την ελευθερία.

Ο λύκος της στέπας εκδόθηκε το 1927 και ήταν το μυθιστόρημα που χάρισε στον Έσσε την παγκόσμια αναγνώριση. Αποτελεί ένα δυνατό ανάγνωσμα, που ιχνηλατεί τα σκοτεινά μονοπάτια της ανθρώπινης ψυχής και μας παρασύρει στη δίνη του.

Στη biblionet.gr, απ’ όπου δανειστήκαμε το κείμενο μπορείτε να δείτε μία κριτική του Γιώργου Περαντωνάκη.

Ο Γιώργος Δεπάστας, απόφοιτος του 1963, μετέφρασε το έγρο του Friedrich Schiller “Οι ληστές”, κυκλοφόρησε το 2014 από τις εκδόσεις Νεφέλη. Περισσότερα στη biblionet.gr

Την Πέμπτη 20 Αυγούστου 2015 συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από τον θάνατο του Νίκου Θέμελη, απόφοιτου του 1964. Θεωρήσαμε λοιπόν ότι, παράλληλα με ένα αφιέρωμα για το συγγραφικό του έργο, θα έπρεπε να αναζητήσουμε και τα άλλα πρόσωπα του Νίκου, αυτά του μαθητή, του φοιτητή, του φίλου.

Ανατρέξαμε στους συμμαθητές και στις συμμαθήτριές του, που θυμήθηκαν μικρές ιστορίες μέσα κι έξω από την τάξη, μέσα κι έξω από το Πανεπιστήμιο αλλά και αργότερα, όταν άρχισε να γράφει, μέχρι που ασχολήθηκε με την πολιτική, γιατί από εκείνη τη στιγμή και μετά «εξαφανίστηκε».

Πριν μιλήσουμε με τους συμμαθητές του, θυμηθήκαμε μια εκδήλωση που είχε γίνει στο σχολείο, τον Μάρτιο του 2002 και συντόνισε η Andrea Schellinger, και στην οποία ο ίδιος διάβασε αποσπάσματα από το βιβλίο του “Η αναζήτηση”.

Δημοσιεύτηκαν συνολικά εννέα βιβλία του Νίκου, το τελευταίο μετά τον θάνατό του, ενώ κείμενά του εμφανίστηκαν σε συλλογικά έργα. Όποιος ενδιαφέρεται να δει μία αναλυτική παρουσίαση του έργου του, μπορεί να ανατρέξει στη biblionet.gr, όπου “κάτω” από τους τίτλους των βιβλίων υπάρχουν πολλές εξαιρετικές κριτικές.

Μιλήσαμε με όσους μπορέσαμε να εντοπίσουμε στη μέση του Αυγούστου. Κάποιοι αναφέρθηκαν σε περιστατικά, κάποιοι μίλησαν γενικά:

Λένα Μερίκα: Αναγεννησιακός, πολυτάλαντος, πρωτοπόρος του διαφωτισμού και του εκσυγχρονισμού της ελληνικής κοινωνίας, με πλατιά ευρωπαϊκή κουλτούρα, παρούσα στην πολιτική του δράση, στο έργο του αλλά και στην καθημερινή του ζωή, υπόδειγμα μοναδικής σεμνότητας και ευπρέπειας. Στα έργα του σκύβω ξανά με πάθος και με ζήλο, σαν που ταιριάζει με που αξιώθηκα έναν τέτοιο φίλο.

Νίκος Αθηναίος: Ξαναβρεθήκαμε σχεδόν μια δεκαετία μετά το σχολείο στην Κολωνία στα μέσα της δεκαετίας του 70. Θυμάμαι ατέλειωτους περιπάτους στον Ρήνο, αξέχαστες βραδιές στα σπίτια μας, μια στο δικό του και μια στο δικό μου. Αγαπούσε πολύ τη μουσική και ήταν βαθύς γνώστης του Wagner, όμως οι σχέσεις του με την τέχνη δεν σταματούσαν εκεί. Ήταν εξαιρετικός ζωγράφος, ηθοποιός, σκηνοθέτης και λάτρης του Κουν. Ξεχώριζε ήδη από τότε, αλλά τον χάσαμε όταν ανακατεύτηκε με την πολιτική.

Δημήτρης Λούνδρας: Τον θυμόμουν από τα χρόνια του σχολείου αμυδρά, αφού ήμασταν σε άλλο τμήμα. Έτυχε και τον ξαναβρήκα στο Μέγαρο Μαξίμου, όπου ως Διπλωματικός είχα κληθεί να διευθετήσω συνδικαλιστικά θέματα. «Βρε, εμείς δεν ήμασταν συμμαθητές?» με ρώτησε. Ξαφνικά ήταν σαν να μην είχε περάσει μια μέρα. Πάνω από τριάντα χρόνια είχαν διαρκέσει μια στιγμή.

Νίκος Μπελλώνιας: Καθόμουν στο τελευταίο θρανίο μαζί με τον Δεπάστα. Μπροστά μου ο Σωτήρης Στέφου με τον Νίκο. Μάθημα Αρχαίων, απόλυτη ησυχία και ξαφνικά ακούγεται η φωνή του Νίκου «Ξερή!». Οι αθεόφοβοι έπαιζαν χαρτιά και είχαν απορροφηθεί. Ήμασταν πολύ δεμένοι. Χάσαμε έναν αδελφό μας.

Χάρης Βαφειόπουλος: Θυμάμαι τη σοφίτα του Νίκου στην Κολωνία. Μετά τις σπουδές του στη Θεσσαλονίκη βρεθήκαμε τυχαία εκεί για μεταπτυχιακά. Τον επισκεπτόμασταν με τη γυναίκα μου πολύ συχνά, αλλά το σπίτι του ήταν τόσο μικρό που βάζαμε το πορτ-μπεμπέ με το μωρό μέσα στη μπανιέρα, γιατί απλά δεν χωρούσε αλλού.  

Ιφιγένεια Δανοπούλου: Ήμασταν σε άλλα τμήματα και από τα χρόνια του σχολείου τον θυμάμαι λίγο. Όμως θυμάμαι από τότε ήταν ιδιαίτερα ευγενής και σε έκανε να νιώθεις αμέσως πολύ κοντά του. Βρεθήκαμε σε συναντήσεις τάξεων πολλά χρόνια μετά, ήταν ακριβώς η ίδια αίσθηση.

Γιάννης Μπελλώνιας: Τι να πρωτοθυμηθώ! Μιά μέρα μπαίνει στην τάξη με αλλαγμένο το χρώμα των μαλλιών του. “Τι έγινε βρε Νικόλα;”. “Άστε τα ρε παιδιά. Αντι να πάρω την κολώνια πήρα κατά λάθος το μπουκάλι με το οξυζενέ!”. Μιά άλλη φορά έχουμε κάνει κοπάνα στο Μουσείο. Πάμε σε ένα περίπτερο και ο Νίκος λέει στον περιπτερά: “Θα ήθελα ένα θεοδόλιχο!”. Ο περιπτεράς στραβομουτσούνιασε απορημένος. Έψαξε από ‘δω, έψαξε από ‘κει, χάθηκε μέσα στο περίπτερο και αφού ζορίστηκε λέει του Νίκου: “Συγγνώμη μου τέλειωσε”. 

Φρόσω Δημάκου: Ήταν Σάββατο απόγευμα. Η λαϊκή της Καλλιδρομίου είχε τελειώσει και είχαν μαζέψει τους πάγκους. Η Αθήνα ήταν άδεια και τον είδα να περπατά στην Ιπποκράτους κοιτώντας τα παλιά σπίτια. Ήταν τόσο συγκεντρωμένος σαν να ήθελε να εμπνευστεί από τις ιστορίες που έκρυβαν. Τον θυμόμουν λίγο από το σχολείο. Μετά είχαμε βρεθεί μερικές φορές για πολύ λίγο. Στον Δικηγορικό Σύλλογο, τυχαία σε κάποια συγκέντρωση συμμαθητών και κάπου αλλού. Τη φορά αυτή όμως στα Εξάρχεια ανταλλάξαμε μια πολύ ζεστή ματιά και εκείνος συνέχισε την περιήγησή του. Ήταν η τελευταία φορά που τον είδα.

Μπελίνα Καμπάνη: Ο Νίκος ήταν πολυτάλαντος. Είχε μεγάλη αγάπη για τη μουσική και είχε φτιάξει μια καταπληκτική δισκοθήκη. Ήταν εξαιρετικός ζωγράφος, όλα τα εξώφυλλα των βιβλίων του είναι δικά του έργα. Ο αγαπημένος του καθηγητής ήταν ο Fritz Klemm, καθηγητής των καλλιτεχνικών. Θυμάμαι που του είχε πει «Θα γίνεις μεγάλος ζωγράφος» και ο Νίκος του απάντησε «Όχι εγώ, ο Ψυχοπαίδης». Σπούδασα Αρχιτεκτονική στη Βιέννη και χαθήκαμε, γιατί ο Νίκος ήταν Θεσσαλονίκη και μετά Γερμανία. Ξαναβρεθήκαμε τυχαία στο Ηρώδειο, στην παράσταση «Ο Κύκλος με την Κιμωλία» του Μπρέχτ και από τότε είχαμε πολύ τακτική επαφή. Ο Νίκος είχε μεγάλη αγάπη στο θέατρο, έπαιζε και σκηνοθετούσε αλλά ήταν και εξαιρετικός μίμος. Κάποια μέρα στην τάξη ο Κίμων Τζαρατζούρης είχε κάνει κοπάνα και αποφασίσαμε να του κάνουμε πλάκα. Παίρνει λοιπόν ο Νίκος τηλέφωνο σπίτι και κάνοντας την αυστηρή φωνή της Di Lernia του ζητάει να μιλήσει με τον πατέρα του και επειδή αυτός έλειπε, απαίτησε να εμφανιστεί μαζί του στο γραφείο της την επόμενη μέρα, πράγμα που και έγινε προς μεγάλη έκπληξη του «Κέρβερου».

Για το τέλος αφήσαμε μία φωτογραφία που μας έστειλε η Τένια Παπαδάκη από μία εκδρομή στην Πελοπόννησο την άνοιξη του 1964. Η εκδρομή έγινε για όπως κάθε χρόνο για τους τελειόφοιτους, όμως είχε και μαθητές από τις μικρότερες τάξεις, δηλαδή τους μελλοντικούς τελειόφοιτους του 1965 και του 1966. Ειδικά τη χρονιά αυτή λίγοι συμμετείχαν από τη τάξη του ’64, όμως ανάμεσα σε αυτούς είναι και ο Νίκος, σε μια από τις σπάνιες φωτογραφίες του από το σχολείο. Πέραν του Δημητράκου και του Βασιλόπουλου που θεωρούμε ότι όλοι αναγνωρίζουμε, θα ζητούσαμε να μας βοηθήσετε να αναγνωρίσουμε και τους υπόλοιπους.

Την Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2015, στις 8 μ.μ., στο Polis Art Café (Πεσμαζόγλου 5, στη Στοά του Βιβλίου, Αθήνα) παρουσιάζεται το βιβλίο της Μαρλένας Πολιτοπούλου “Η Πηνελόπη των Τρένων“.

Μια άκρως ενδιαφέρουσα αστυνομική υπόθεση

που συνδέει πρόσωπα και καταστάσεις από τα χρόνια του πολέμου

με τους μετανάστες της δεκαετίας του ’60

στη Γερμανία και την Ημαθία του σήμερα.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

1965: Ο Στέλιος Καζαντζίδης φτάνει στον σταθμό του Μονάχου για να δώσει μια σειρά από συναυλίες σε όλη τη Γερμανία. Σε μια γωνιά του ίδιου σταθμού ο Στρατής Κοκκινίδης, ένας έλληνας μετανάστης, βρίσκεται νεκρός. Ο φόνος του δεν θα εξιχνιαστεί ποτέ. Πενήντα χρόνια αργότερα, ο ερευνητής και σκιτσογράφος Παύλος Γ., ως οφειλή στον αστυνόμο πατέρα του, θα ασχοληθεί με την υπόθεση. Τα ίχνη θα τον οδηγήσουν στη Νάουσα, τόπο καταγωγής του Κοκκινίδη, και πίσω στα χρόνια της Κατοχής, για να ανακαλύψει ερωτικά μυστικά, δωσίλογους, λίρες, προδοσίες και επαναστάτες. Θα αφήσει για λίγο την αγαπημένη του τζαζ για να ακούσει τα τραγούδια του Στέλιου και θα ανταμειφθεί από την κόρη της Πηνελόπης των τρένων με είκοσι 45άρια δισκάκια. Και όταν όλα θα έχουν πια τελειώσει, ο κόσμος της μετανάστευσης δεν θα του είναι πια ξένος.

Η Ελίζα Παναγιωτάτου, απόφοιτος του 2002, κόρη του επίσης απόφοιτου Βαγγέλη Παναγιωτάτου, παρουσιάζει το βιβλίο της “Αυτά έγιναν χτες“, την Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου, στις 18:30, στο Polis Art Cafe στην οδό Πεσμαζόγλου 5, πάνω από τη Στοά του Βιβλίου.

Μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ενάλιος το νέο βιβλίο του Νίκου Κυριαζή, απόφοιτου του 1970 και του Εμμανουήλ-Μάριου Οικονόμου με τίτλο “Δημοκρατία και οικονομία“.

Δανειζόμαστε απο την biblionet.gr…

Το Σάββατο 19 Δεκεμβρίου μαζί με την Εφημερίδα των Συντακτών κυκλοφόρησε ένα ένθετο του δημοσιογράφου και συγγραφέα Δημήτρη Ψαρρά, απόφοιτου του 1971, με τίτλο Κωνσταντίνος Γκλύξμπουργκ: «Όσα δεν είπα»

με αφρομή το τρίτομο έργο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Το Βήμα”.

Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Διονύση Αναπολιτάνου, συζύγου της Λίζας Γεωμπρε, η οποία φιλοτέχνησε και το εξώφυλλο.

Είναι, λοιπόν, ο θάνατος των άλλων κατ’ αναλογίαν προσβάσιμος, με την έννοια ότι μαθαίνουμε με επαγωγικό τρόπο πως οι άνθρωποι αναποδράστως φεύγουν για πάντα. Μας έχουν πει, έχουμε ακούσει, έχουμε βιώσει, έχουμε πεπερασμένα διαπιστώσει ότι οι άνθρωποι που πέρασαν ή που διάβηκαν τα μονοπάτια της ζωής έφυγαν χωρίς να υπερβούν ένα ανώτατο ηλικιακό όριο. Έτσι, επαγωγικά σκεπτόμενοι και αναμένοντες, θεωρούμε ότι κάπου εκεί και κάπως έτσι οριοθετείται το ένζωο. Το ένζωο που κατά πάσα πιθανότητα μας αφορά και σε προσωπικό επίπεδο, με την έννοια ότι η αθανασία ακόμη και αν υπάρχει δεν γνωρίζεται. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο Διονύσιος Αναπολιτάνος είναι Καθηγητής στο γνωστικό αντικείμενο Μεθοδολογία και Φιλοσοφία των Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών – Λογική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει βραβευθεί με το Johnsonian Prize in Philosophy για την καλύτερη μονογραφία ή διατριβή στη φιλοσοφία στις Η. Π. Α. για το έτος 1986,. Έχει δημοσιεύσει μεγάλο αριθμό επιστημονικών μελετών σε περιοδικά διεθνούς κύρους και συλλογικούς τόμους.

βιβλιονέτ… 

Περισσότερα…

Κυκλοφόρησε το νέο μυθιστόρημα της Ελίζας Παναγιωτάτου (΄02) από τις εκδόσεις Αντίποδες.

Από την οικειότητα, την κρίση και την απώλεια της Αθήνας, η ηρωίδα θα βρεθεί στην Ντίρε Ντάουα με τα κόκκινα λουλούδια, τις ύαινες και το παρελθόν της γιαγιάς της. Στο μέρος όπου η μία κατάφερε να ξεχάσει, η άλλη θα θυμηθεί και θα συνεχίσει. Ένα βιβλίο για ταξίδια χωρίς στόχο και για μυστικά που περνάνε από τη μία γενιά στην άλλη. Μπορεί τελικά μια γάτα να είναι η μετενσάρκωση ενός μπαμπά; Μπορεί το δέρμα μιας γυναίκας να έχει το χρώμα της άμμου; Μπορείς να θυμάσαι με τρυφερότητα χωρίς να πονάς; Μέσα από ερωτικές ιστορίες και ενώ θα ψάχνει τις λίρες της γιαγιάς της, η Τέσση θα βιώσει μεγάλες αλλαγές και μικρές νίκες και θα συναντηθεί με αναπάντεχες μητριαρχίες.

Περισσότερα…

Οι εκδόσεις Ars Nocturna παρουσιάζουν τη νέα τους κυκλοφορία «Απόκριες/Ο σιδηροδρομικός φύλακας Τηλ/Ο απόστολος’» του Γερμανού νομπελίστα Gerhart Hauptmann, την Παρασκευή, 15/12 και ώρα 19:30 στο καφέ-βιβλιοπωλείο Locomotiva Cooperativa (Μπόταση 7, Εξάρχεια), με ομιλητές τον μεταφραστή και επιμελητή της έκδοσης Γιάννη Καλιφατίδη, τη δημοσιογράφο Μικέλλα Χαρτουλάρη και την ψυχολόγο-ψυχοθεραπεύτρια Θεανώ Πολυζογοπούλου.

Τρεις σκοτεινές νουβέλες ανάμεσα στον ρεαλισμό και τον ονειρισμό, τρία νεανικά αφηγήματα του νομπελίστα συγγραφέα Gerhart Hauptmann, εμβληματικά για τον γερμανικό νατουραλισμό, αλλά, παράλληλα, φορείς της βαθιάς επίδρασης του γερμανικού ρομαντισμού και πρωτοπόροι προάγγελοι του γερμανικού εξπρεσιονισμού.

Αν υπάρχει κάποιο ηθικό δίδαγμα που να διατρέχει τις ιστορίες του Hauptmann, αυτό είναι ότι ο άνθρωπος δεν είναι δέσμιος της μοίρας του, αλλά έρμαιο των επιλογών του, μολονότι τις περισσότερες φορές δεν έχει καν την πολυτέλεια να επιλέξει, όντας υποταγμένος στην κοινωνική τάξη του.

Η μετάφραση της νουβέλας «Ο σιδηροδρομικός φύλακας Τηλ» έγινε από τον Γιάννη Καλιφατίδη.

Οι νουβέλες «Απόκριες» και «Ο απόστολος», σε μεταφραστική και γλωσσική επιμέλεια του Γιάννη Καλιφατίδη, μεταφράστηκαν από την Ανδρομάχη Μαλακάτα, την Ευαγγελία Μουχρίτσα, τη Σήλικα Ρηγοπούλου, την Τατιάνα Τζιώτη και την Κατερίνα Φωτιάδου, σπουδάστριες του τμήματος γερμανοελληνικής λογοτεχνικής μετάφρασης του ΕΚΕΜΕΛ (2011-2012) και του αντίστοιχου τμήματος που λειτούργησε κατά την περίοδο 2012-2013 στο Goethe-Institut Athen.

Με τίτλο “Ιστορία του Οικονομικού Βίου και των Οικονομικών Θεωριών: διδασκαλία και έρευνα με αφορμή την ίδρυση της πρώτης έδρας στην Ελλάδα (1943)” συνέβαλε ο Χρήστος Μπαλόγλου στο έργο “Ενδιάμεσοι Κόσμοι“, που αποτελεί αφιέρωμα στον Ομότιμο Καθηγητή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και ιστορικό, Κωνσταντίνο Απ. Βακαλόπουλο.

Το αφιέρωμα εξεδόθη το 2023 στην Θεσσαλονίκη από τον εκδοτικό οίκο Κ. & Μ. Σταμούλη (επιμέλεια: Ιφιγένεια Βαμβακίδου – Κωνσταντίνος Τσιούμης).

Ο Κωνσταντίνος Βακαλόπουλος, απόφοιτος της Γερμανικής Σχολής Θεσσαλονίκης, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1951, γιος του επίσης ιστορικού και καθηγητή Απόστολου Βακαλόπουλου. Φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών) μέχρι το 1973 και στο Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ανωτάτων Διεθνών Σπουδών της Γενεύης (Institut universitaire de hautes études internationales) μέχρι το 1975.

Με αφορμή την ίδρυση της πρώτης έδρας στην Ελλάδα στην ΑΣΟΕΕ το 1943 (πριν από 80 έτη) ο Χρήστος Μπαλόγλου επιχειρεί να αναδείξει την συμβολή των πρώτων διδασκόντων του αντικειμένου στην ΑΣΟΕΕ σε δύο ενότητες, την 1η μέχρι το 1943, μέχρι την στιγμή της αποχώρησης του Αριστοτέλους Σίδερι το 1960 και την 2η, όπου το 1960 προβάλλεται για πρώτη φορά η ιδέα περί διαχωρισμού της Έδρας σε δύο αντικέιμενα: την Ιστορία του Οικονομικού Βίου και την Ιστορία των Οικονομικών και Κοινωνικών Θεωριών.

Στην ιστορική αυτή αναδρομή γίνονται αναφορές στους ιστορικούς σταθμούς όπως ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και η Συνθήκη των Σεβρών, που