Ε, λοιπόν πιαστήκαμε στον ύπνο! Ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις “Κέδρος” πριν λίγο καιρό με τίτλο “Το κορίτσι και οι αριθμοί” δήλωνε ως συγγραφέα την Λουκία Μανώκα. Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι πίσω από το ψευδώνυμο αυτό δεν αναγνωρίσαμε την απόφοιτό μας Αρετή Καρβελά, ανηψιά της φιλολόγου μας Δήμητρας Καρβελά. Αρετή ή Λουκία, ζητούμε συγγνώμη. Το βιβλίο είναι πολύ ωραίο και ενδιαφέρον και το προτείνουμε. Περισσότερα…

Ο Γεώργιος Δημητράκος διετέλεσε Διευθυντής της Γερμανικής Σχολής από το 1956, που επαναλειτούργησε μετά τον Πόλεμο μέχρι το 1982 όταν συνταξιοδοτήθηκε. Υπήρξε καθηγητής πολλων από εμάς χωρίς να γνωρίζουμε τότε τον άνθρωπο. Αργότερα μάθαμε για την αντιστασιακή του δράση κατά τη διάρκεια του Πολέμου, και έκτοτε ψάχνουμε και βρίσκουμε ντοκουμέντα και αναφορές.

Όπως μας επεσήμανε ο Νικήτας Πατηνιώτης, απόφοιτος του 1966 και καθηγητής στο Πάντειο, ο Heinz Richter, ο οποίος εξέδωσε το 2009 το έργο του με τίτλο “Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ και οι συνέπειές της” αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο (από την σελίδα 179 έως την σελίδα 282) στον παλαιό διευθυντή μας με υπότιτλο “Αντιστασιακός, Ανθρωπιστής, Ευρωπαίος).

Ό ίδιος ο Γεώργιος Δημητράκος κυκλοφόρησε το 1991, σχεδόν δηλαδή μία δεκαετία μετά την συνταξιοδότησή του, από τις εκδόσεις ΠΟΛΥΤΥΠΟ το έργο του “ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ και ΑΠΟΛΟΓΙΑ, από του φοβερού βήματος…” με αρχικό στόχο, όπως αναφέρει ο ίδιος, να καταγράψει με τη μορφή “χρονικού” τον απολογισμό της πλούσιας αντιστασιακής και αντιτρομοκρατικής δράσης του αλησμόνητου αδερφού του Σταύρου στην Θεσσαλονίκη και στην ευρύτερη περιοχή της κατά την κατοχική και εμφυλιοπολεμική περίοδο των ετών 1941-1947.

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις “ΠΟΛΙΣ” το νέο βιβλίο του Τάσου Γιαννίτση: «Το ασφαλιστικό και η κρίση».

«Η κρίση οδήγησε το Ασφαλιστικό σε αδιέξοδο, ή το Ασφαλιστικό προκάλεσε την κρίση, ή σε συνέβησαν και τα δύο σε κάποιον βαθμό;». Ερωτήματα σαν κι αυτό επιχειρεί να φωτίσει ο πρώην υπουργός και απόφοιτός μας στο νέο του βιβλίο. Αναδημοσιεύουμε από την biblionet την εισαγωγή και μαζί της το σχετικό κείμενο του Αργύρη Παπαστάθη από το BHMA.

Ένα ταξίδι στα παραμύθια και τα σύμβολά τους. Με αφορμή το παραμύθι της Μαρίας Σούμπερτ ‘Του φεγγαριού η κόρη’, αλλά και τις μεταφράσεις των γερμανικών παραμυθιών ‘Ποιος φοβάται το Μπαμπούλα;’, ‘Ο κύριος Ευτύχης και η κυρία Δυστυχία’, ‘Ένας πιγκουίνος στα σύννεφα’ που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Διάπλαση, ο Σύλλογος Αποφοίτων Γερμανικής Σχολής Αθηνών, διοργάνωσε τη Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014 στη Βιβλιοθήκη της Σχολής εκδήλωση για την μαγεία και τα σύμβολα των παραμυθιών. Μας μίλησαν ο παιδοψυχίατρος – οικογενειακός θεραπευτής Χρήστος Ταρασίδης και η θεατρολόγος – δραματοθεραπεύτρια Μαρία Σούμπερτ.

Τα παραμύθια και η αφήγησή τους δεν είναι απλώς κομμάτι της παράδοσης, ελληνικής και ξένης. Είναι ένα μέσο που κοινωνικοποιεί, που συντροφεύει στο ταξίδι για την ενηλικίωση, που εικονοποιεί τους φόβους και τις ελπίδες ενός συλλογικού ασυνειδήτου. Ο κόσμος των παραμυθιών αποδεικνύεται πολύ μικρός, με επιρροές που ξεπερνούν τα σύνορα των χωρών, ακόμα και των ηπείρων. Και αν έχει επικρατήσει η γενικότερη αντίληψη πως τα παραμύθια απευθύνονται μονάχα σε παιδιά, τα κλασικά παραμύθια έρχονται να την ανατρέψουν. Τα παραμύθια απευθύνονται σε όλους εκείνους που είναι έτοιμοι να τα διαβάσουν, να τα ‘δουν’ και να τα νιώσουν.

Παρόντες ήσαν πολλοί. Την παρουσίαση έκανε η Λίζα Γεωμπρέ που ήταν και συντονίστρια της βραδυάς και η Μαρία Σούμπερτ διάβασε και ο Χρήστος Ταρασίδης παρενέβαινε και σχολίαζε. Από το ΔΣ της Σχολής ήρθε ο Τόμας Γκρέβε με τη σύζυγό του Λίνα και την κόρη του Φαίδρα, από τους απόφοιτους είδαμε την Τένια Παπαδάκη (67), τον Γιώργο Αρεταίο, τον Τάσο Καβαδέλλα (71),

Η Μαρία Σούμπερτ ξεκίνησε λέγοντας:

Τα παραδοσιακά παραμύθια δεν είναι απλώς κομμάτι της παράδοσής μας, ελληνικής και ξένης. Ο κόσμος των παραμυθιών αποδεικνύεται πολύ μικρός, με επιρροές που ξεπερνούν τα σύνορα των χωρών, ακόμα και των ηπείρων, δημιουργώντας την θεωρία πως οι αρχετυπικές μορφές στις οποίες τα παραμύθια αυτά βασίζονται μπορούν είτε να εμφανιστούν ταυτόχρονα σε διάφορα σημεία του κόσμου, ως εγγενής ανάγκη του ανθρώπου, ως έκφραση του συλλογικού ασυνειδήτου, αλλά και πως μπορούν ταυτόχρονα να ταξιδέψουν με την προφορική παράδοση –και αργότερα και με τις τυπογραφικές εκδόσεις- και να διασχίσουν σύνορα που ίσως κάποτε να έμεναν απροσπέλαστα. Ένα μεγάλο μέρος των

παραδοσιακών παραμυθιών βασίζεται στη δομή του ταξιδιού του ήρωα: ο ήρωας / η ηρωίδα εκδιώκεται από το σπίτι, πρέπει να περιπλανηθεί στο δάσος ή στη θάλασσα, να γνωρίσει τους βοηθούς του/της, να αντιμετωπίσει μαζί τους τα εμπόδια, να αποκτήσει τον ‘θησαυρό’ και τέλος να επιστρέψει στο σπίτι του / της, διαθέτοντας πλέον μια νέα ταυτότητα.

Μιλώντας για τα παραδοσιακά παραμύθια, αλλά και για τα σύγχρονα παραμύθια και τον τρόπο που αυτά προσεγγίζουν τις ανάγκες των παιδιών σήμερα, για τον προσανατολισμό στα συναισθήματα, τους φόβους, στα όρια, στη διαφορετικότητα, αλλά και για την ανάγκη των φίλων, ταξιδέψαμε στη δική μας δημιουργικότητα και θυμηθήκαμε ίσως ένα μικρό κομμάτι της δικής μας παιδικής ηλικίας.