Ο Ευγένιος Σαντορίνης (Genio Santorini) γεννήθηκε στην Αθήνα 1923. Από το 1929 (όταν ήταν 6 ετών) έως το 1940 φοίτησε στην Γερμανική Σχολή στην Αραχώβης. Πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1929-30 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως την αποφοίτησή του το έτος 1940 στην ΣΤ’ Γυμνασίου.

Η μητέρα του ήταν γερμανίδα, καθηγήτρια ξένων γλωσσών και ο πατέρας του διάσημος Έλληνας μηχανικός, φυσικός και σπουδαίος εφευρέτης με σπουδές στην Ελβετία, που έγινε καθηγητής στο ΕΜΠ.

Μεταξύ 1942 και 1948 φοίτησε στο Ε.Μ.Πολυτεχνείο και πήρε το δίπλωμα του αρχιτέκτονα.

Υπηρέτησε την στρατιωτική τουθητεία στο Ναυτικό από το 1948 έως το 1950 και την επόμενη χρονιά το 1951 προσλήφθηκε στο γραφείο των Αθηνών της εταιρείας Knappen Tippetts Abbett McCarthy (ΚΤΑΜ), όπου παρέμεινε για τρία χρόνια.

Το 1954 απεφάσισε να μεταναστεύσει στον Καναδά και το 1955 στις ΗΠΑ και εγκαταστάθηκε αρχικά στο Columbus Ohio, έπειτα στο New Haven και το 1963 σε προάστειο της Ουάσινγκτον. Εργάσθηκε σε πολλές πόλεις των ΗΠΑ, και σε πολλές χώρες της Ασίας, Αφρικής και Ευρώπης.

Το 1990 συνταξιοδοτήθηκε και έζησε με την σύζυγό του και τις τρεις κόρες του στην Bethesda του Maryland.

Όπως αναφέρει το βιογραφικό του, που ακολουθεί στα αγγλικά, ήταν δεινός φωτογράφος και στις δουλειές του περιλαμβάνεται και η κάλυψη των ταραχών του 1968 στην Ουάσινγκτον που εμφανίστηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ’60 σε γερμανικά περιοδικά, ενώ του άρεσε πολύ το διάβασμα τόσο που να ξενυχτά με ένα βιβλίο στο χέρι.

Όταν συνταξιοδοτήθηκε αφοσιώθηκε στο να σχηματίσει το οικογενειακό του δέντρο, το οποίο έφθανε μέχρι τα μέσα του 17ου αιώνα και προκειμένου να εξεσφακκλίσει τις πληροφορίες που ζητούσε αναγκάστηκε να ταξιδεύει πολύ και να παίρνει συνεντεύξεις από μέλη της οικογένειάς του. Τέλος, όταν ολοκλήρωσε το έργο έγραψε μία έκθεση, η οποία δημοσιέυτηκε σε δύο μέρη στην International Herald Tribune και στην εφημερίδα Καθημερινή.

Πέθανε στις 29 Ιανουαρίου 2011. (περισσότερα…)

Ο Αντώνης Κιτσίκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1924 και γιός του αρχιτέκτονα Κώστα Κιτσίκη. Ήταν συμμαθητής στην Αραχώβης με την Ροδούλα Κούμαρη, την Βεατρίκη Δημητριάδου, την Νίκη Γουλανδρή, την Έβη Τουλούπα κ.α. και αποφοίτησε το 1942. Πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1936-37 στην Α’ Γυμνασίου και παραμένει έως το έτος 1938-39 στην Γ’ Γυμνασίου, όμως πρέπει να παρέμεινε έως την αποφοίτησή του σύμφωνα με μαρτυρίες των συμμαθητών του.

Έλαβε μέρος στις αντάρτικες επιχειρήσεις του Ναπολέοντα Ζέρβα και διακρίθηκε παίρνοντας παράσημο ανδρείας. Σπούδασε στο ΕΜΠ (1943-1947) και στην συνέχεια στο Columbia στη Νέα Υόρκη (1947-1949). Υπηρέτησε πολυετή στρατιωτική θητεία (1949-1953) και αμέσως μετά εργάστηκε στο αρχιτεκτονικό γραφείο του πατέρα του.

Το 1957 αρχίζει να εκδίδει το περιοδικό “Αρχιτεκτονική” διατηρώντας παράλληλα και το δικό του αρχιτεκτονικό γραφείο. Το 1960 ιδρύει το “Δομικό Κέντρο Υλικών”, μόνιμη έκθεση δειγμάτων οικοδομικών υλικών, κερδίζοντας διεθνή αναγνώριση. Το 1964 αναλαμβάνει την κατασκευή του Ελληνικού Περιπτέρου στην Διεθνή Έκθεση της Νέας Υόρκης, ενώ σε όλη αυτήν την περίοδο κατασκευάζει πολυκατοικίες, ξενοδοχεία (“Ομόνοια”, “Ακάδημος” κ.α.), θέατρα – κινηματογράφους (“Διονύσια” κ.α.), βίλες, μουσεία (Ζάκυνθος), δημαρχεία (Ρέθυμνο) και τουριστικές εγκαταστάσεις στην Αθήνα και σε ολόκληρη την χώρα.

Το 1973 κλείνει το “Δομικό Κέντρο Υλικών” και αναστέλλει την έκδοση της Αρχιτεκτονικής.

Ο Αντώνης έκανε τρείς γάμους και δύο παιδιά. Ο πρώτος με την Αλίκη Ανδρέου, παρουσιάστρια του BBC και αδελφή του σκηνοθέτη Ερρίκου Ανδρέου, όπου έκανε έναν γιό τον Κώστα το 1954, ο δεύτερος γάμος με την Μαρλέν Καρρέρ, όπου απέκτησε τον Διονύση το 1960 και τρίτο γάμο με την Νερίνα Λυμπεροπούλου, ζωγράφο και σκιτσογράφο, αδελφή της ηθοποιού Μάγιας Λυμπεροπούλου.

Τα τελευταία χρόνια έζησε με την τρίτη σύζυγό του στην Κέρκυρα, αρχικά στην Μεσογγή και αργότερα στον Ύψο, αλλά επέστρεψε το 2002 στην Αθήνα όπου και πέθανε το 2004.

Εκτός της αρχιτεκτονικής του δραστηριότητας είχε σχεδιάσει και μερικά από τα διάσημα club στην Αθήνα, όπως την “Αρχιτεκτονική”, τις “9 Μούσες” κ.α.

Ελληνική αρχιτεκτονική τέλος καλοκαιριού…
Αντώνης Κιτσίκης – Μαρλένα Καρρέρ	το 1947

Ο αθόρυβος θάνατος μιάς θυελλώδους κυρίας…

‘Εφυγε στα 61 η Νερίνα Λυμπεροπούλου…

(*) αν είχε συνεχίσει την φοίτησή του στην σχολή θα είχε αποφοιτήσει το 1944

Ο Παναγιώτης Ζενέτος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1926 και ήταν γόνος εύπορης οικογένειας κοσμηματοπωλών. Ήταν ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της μεταπολεμικής αρχιτεκτονικής γενιάς. Κατόπιν παρότρυνσης οικογενειακού φίλου προσανατολίστηκε στις αρχιτεκτονικές σπουδές στη Γαλλία. Με αυτήν την προοπτική μαθήτευσε στη σχολή αρχιτεκτονικού σχεδίου («Σχολή Αρχιτεκτονικών Μελετών») η οποία απευθυνόταν σε σπουδαστές του Ε.Μ.Π. το οποίο, όπως όλες οι σχολές, υπολειτουργούσε την περίοδο της κατοχής.

Εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1930-31 στο Νηπιαγωγείο και αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε το 1944.

Το 1945 έφυγε απ’ την Ελλάδα με υποτροφία για να σπουδάσει αρχιτεκτονική στο Παρίσι, στην Ecole des Beaux Arts στο εργαστήριο του Otello Zavaroni. Το 1952 τελειώνει τον κύκλο σπουδών του στη σχολή και το 1953 παρουσιάζει τη διπλωματική του εργασία με θέμα «Μικρόπολις – Αυτόνομη οικιστική μονάδα».Επέστρεψε στην Ελλάδα οριστικά το 1955 και άνοιξε σε συνεργασία με τον Μαργαρίτη Αποστολίδη γραφείο μελετών στην οδό Ακαδημίας 61. Τα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής του δραστηριότητας είναι ιδιαίτερα γόνιμα. Τα πρώτα έργα μαζί με τον Μαργαρίτη Αποστολίδη (εξάδελφο του Νίκου Αποστολίδη, αποφοίτου της Αραχώβης και συνομήλικου του Ζενέτου) είναι τα εργοστάσια Φιξ και APCO, το μονόσπιτο στο Καβούρι και η πολυκατοικία στην Λ. Αμαλίας 34. Ακολούθησαν οι μονοκατοικίες στη Γλυφάδα, Ψυχικό και η πολυκατοικία στην οδό Ηρώδου Αττικού. Ωστόσο, μέχρι το 1962 παραμένει ουσιαστικά άγνωστος. Το έργο του δημοσιεύτηκε με τη βοήθεια του Ορέστη Δουμάνη, υπεύθυνου αρχιτεκτονικών θεμάτων στον «Ζυγό» ,αργότερα διευθυντή σύνταξης της «Αρχιτεκτονικής», ιδρυτή των «Αρχιτεκτονικών Θεμάτων» καθώς και υπεύθυνου συντάκτη για το ελληνικό τμήμα του «World Architecture». Επίσης έργα του δημοσιεύτηκαν σε πολλά ευρωπαϊκά αρχιτεκτονικά περιοδικά. Ο Ζενέτος ολοκλήρωσε συνολικά 120 έργα, ανάμεσα στα οποία είναι το χωροταξικό σχέδιο του Λεκανοπεδίου Αττικής, πολλά βιομηχανικά κτήρια καθώς και σημαντικές πολυκατοικίες και μονοκατοικίες.

Ταλαντούχος «συνθέτης», με άρτια επιστημονική κατάρτιση και ευρύτατες τεχνολογικές γνώσεις, αντιμετώπισε με την ίδια ευσυνειδησία, σοβαρότητα και συνέπεια όλα τα έργα που μελέτησε, έργα που χαρακτηρίζονται από τη λειτουργικότητα της οργάνωσης ,την καθαρότητα της μορφής, τη σαφήνεια της κατασκευής, την ευελιξία και τη δυνατότητα συμμετοχής του χρήστη στη διαμόρφωση του περιβάλλοντός του, τη χρήση προηγμένης τεχνολογίας και την ανάδειξη των λεπτομερειών, τον σεβασμό τού τοπίου ή τη δραστική επέμβαση στο περιβάλλον, ανάλογα με την περίπτωση.

Δίνει έμφαση στη λειτουργία των κτηρίων αλλά και στην κατάργηση των συμβατικών όγκων. Δέχεται να ασχοληθεί με τις μορφολογικές επιπτώσεις της σύλληψής του αφού πρώτα εξασφαλίσει τις απαραίτητες τεχνικές προϋποθέσεις.

Τα μικρά έργα του, τα περισσότερα βίλες στην Αττική έχουν και τον πιό έντονα προσωπικό χαρακτήρα του. Το έργο τού Τάκη Ζενέτου εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από ένα μικρό κύκλο νέων αρχιτεκτόνων, πολλούς από τούς όποιους επηρέασε σημαντικά.

Αριστερά: Το “Μονόσπιτο στο Καβούρι” και η πηγή της εικόνας είναι: weekend-houses.blogspot.com. Το σπίτι ανήκε στον Γιάννη Κατσικόπουλο, γνωστό κοσμηματοπώλη της Αθήνας στις δεκαετίες ’60 και ’70 και σήμερα έχει κατεδαφιστεί προσθέτοντας ότι ο πατέρας του Ζενέτου ήταν επίσης κοσμηματοπώλης. 

Σε μία εποχή στην οποία κυριαρχούσε η μαζική, πρόχειρη δόμηση, ο Ζενέτος υποστήριζε ότι η ανθρώπινη κατοικία πρέπει να είναι το υψηλότερο και πλέον πολυτελές προϊόν του σύγχρονου πολιτισμού. Θεωρούσε απαραίτητη την κατάργηση του κύβου κουτιού της μοντέρνας κατοικίας και την ενσωμάτωσή της στο περιβάλλον. Την περίοδο εκείνη η Αθήνα ζούσε την εποχή της αλόγιστης καταστροφής των παλαιότερων κτηρίων και την ανέγερση κακότεχνων πολυκατοικιών που στέγασαν τους εσωτερικούς μετανάστες.

Ο Ζενέτος όμως είχε ήδη οραματιστεί την εξέλιξη της πόλης, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη τη Δύση. Είχε προβλέψει τις τεχνολογικές εξελίξεις που θα επηρέαζαν τη ζωή και τις δραστηριότητες του ανθρώπου και τα επόμενα χρόνια θα προσπαθούσε να διατυπώσει τη δική του άποψη για την ιδανική μορφή της και να χτίσει κτήρια που θα την υπηρετούσαν. Η πεμπτουσία της πολεοδομικής και χωροταξικής φιλοσοφίας του Τάκη Ζενέτου περιέχεται στην έρευνά του, όπως διατυπώθηκε στην πρότασή του για την Ηλεκτρονική Πολεοδομία (1962), δηλαδή στην ένταξη των πιο πρόσφατων κατακτήσεων της ηλεκτρονικής επιστήμης και τεχνολογίας στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου. Δίπλα: Το Θέατρο του Λυκαβηττού (1964-65). Πηγή εικόνας: www.culture2000.tee.gr

Τα κείμενά του ήταν πάντα γεμάτα με τεχνικά δεδομένα, διασταυρώσεις και πιστοποιήσεις για την δυνατότητα υλοποίησης, κείμενα που υπερασπίζονταν τη συμβατότητα των ιδεών του με τα προβλήματα του παρόντος κόσμου αλλά και ενός κόσμου που ο Ζενέτος οραματιζόταν.

Αριστερά: Μία από τις δύο βίλες της οικογένειας Κατράντζου στην Γλυφάδα, στην οδό Ξάνθου 21, η οποία σήμερα έχει κατεδαφιστεί. Πηγή της εικόνας είναι το βιβλίο “Τάκης Χ.Ζενέτος: Ψηφιακά Οράματα και Αρχιτεκτονική” της Ελένης Καλαφάτη και του Δημήτρη Παπαλεξόπουλου

Εκεί που ίσως εκφράστηκε απελευθερωμένος από προστριβές με υπηρεσίες και πελάτες ήταν τα τέσσερα ρυθμιστικά που ανέλαβε το 1966. Η πίστη του σε μια ζωή εν εξελίξει που διαρκώς προσβλέπει στο μέλλον τον αποξένωσε από την παρούσα ζωή.

Ο Τάκης Ζενέτος αυτοκτόνησε το 1977 πηδώντας από το παράθυρο του γραφείου του στο Κολωνάκι.

Ένα μοναδικό ντοκιμαντέρ από την σειρά: Ταξίδι στον Πολιτισμό για το Υπουργείο Πολιτισμού Αρχιτεκτονική – ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ – Έλληνες Αρχιτέκτονες- ΤΑΚΗΣ ΖΕΝΕΤΟΣ…

“Όταν ο Τάκης Ζενέτος οραματιζόταν τις «έξυπνες πόλεις»” από το vima.gr…

“Το σύμπαν του Τάκη Ζενέτου” από την Καθημερινή…

 Τάκης Ζενέτος: Πολυκατοικία στην Ηρώδου Αττικού 17…

Ο Ιχώρ (Ιγκόρ) Δεργαλίν (Igor Dergalin) του Δημητρίου πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια στην 7η τάξη του 8ταξίου Γυμνασίου το έτος 1943-44. Υποθέτουμε ότι οι κατάλογοι των προηγούμενων ετών έχουν χαθεί και είναι χαρακτηριστικό ότι το πιστοποιητικό για την εγγραφή του εκδόθηκε το 1939. Αν μεν ήταν στο Γερμανικό Τμήμα θα αποφοιτούσε το 1946, αν ήταν στο Ελληνικό το 1945. Σε κάθε περίπτωση, αφού η Σχολή έκλεισε το 1944, προφανώς ολοκλήρωσε την φοίτησή του σε άλλο σχολείο.

Στην wikipedia αναφέρεται ότι ήταν Σουηδο-Έλληνας αρχιτέκτονας ρωσικής καταγωγής. Οι γονείς του διέφυγαν από τη Ρωσική Επανάσταση και κατέληξαν στην Ελλάδα και γεννήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 1929 (στα Μαθητολόγια όμως αναφέρεται ως έτος γεννήσεως το 1927).

Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο το 1947-52 και στο πρόγραμμα αρχιτεκτονικής στη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών της Στοκχόλμης το 1961-63.

Εργάστηκε τη δεκαετία του 1950 ως τεχνικός διευθυντής στην Αθήνα, στην αμερικανική εταιρεία Ammann and Whitney και μεταξύ 1956 και 1961 στο αρχιτεκτονικό γραφείο του Anders Tengbom στη Στοκχόλμη. Το 1962, προσλήφθηκε στο γραφείο πολεοδομικού σχεδιασμού της Στοκχόλμης, όπου έγινε διευθυντής έργου για τις εργασίες για το σχεδιασμό της νέας ανάπτυξης στο Järvafältet.

Από το 1971 ήταν εν ενεργεία καθηγητής πολεοδομικού σχεδιασμού στο Βασιλικό Ινστιτούτο Τεχνολογίας και το επόμενο έτος κάτοχος της θέσης του καθηγητή.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, ο Igor Dergalin σχεδίασε το πολεοδομικό σχέδιο για την περιοχή Tensta, το οποίο ήταν το μεγαλύτερο κατασκευαστικό έργο στο πλαίσιο του λεγόμενου προγράμματος εκατομμυρίων.

https://sverigesradio.se/artikel/5718838

(*) αν δεν είχε υποχρεωθεί να φύγει από την Σχολή θα αποφοιτούσε το 1946.

Ο Τίτσιαν Παπαχρήστου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928 και αποφοίτησε από την Σχολή το 1944. Πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1938-39 στην 1η 8ταξίου (5η Δημοτικού) και παραμένει έως το έτος 1942-43 στην 5η 8ταξίου (Γ’ Γυμνασίου).

Αμέσως μετά πήγε στις ΗΠΑ και πήρε το πτυχίο του αλλά κι το Master of Fine Arts στην Αρχιτεκτονική από το Princeton University. Νυμφεύθηκε την Judith, που μόλις είχε αποφοιτήσει από το Barnard College και ο Τίτσιαν εξασφάλισε, μετά από την αποστολή βιογραφικού του, μία θέση στο γραφείο του αρχιτέκτονα James Hunter στην πόλη Μπόλνερ (Boulder) του Colorado.

Το ζεύγος μετακόμισε λοιπόν το 1954 προς δυσμάς με ένα λεωφορείο της εταιρείας Greyhound. Έως το 1956 άνοιξε το δικό του γραφείο. Ένα χρόνο μετά ο Charles Haertling προσλήφθηκε στο γραφείο του, που είχε έδρα στην 1245 Pearl Street.

Από το 1958 έως το 1962 δίδαξε σχέδιο στο University of Colorado και βοήθησε τον αρχιτέκτονα I.M. Pei (γνωστό και για την γυάλινη πυραμίδα του στο Μουσείο του Λούβρου) στην έρευνά του για το National Center for Atmospheric Research, αλλά και τον σχεδιασμό του.

Ο I.M. Pei τον συνέστησε στον Marcel Breuer (γνωστός και για τον σχεδιασμό της περίφημης Wassily chair) και έτσι το 1965 προσλήφθηκε στο γραφείο του και το 1974 έγινε συνέταιρός του, ενώ το 1970 έγραψε μαζί με τον Breuer το βιβλίο “Marcel Breuer: New Buildings and Projects, 1921-69”.

Το 1976 ο Breuer εγκατέλειψε την ενεργό δράση και πέντε χρόνια μετά απεβίωσε. Στον Τίτσιαν, που ήταν συνέταιρος των Marcel Breuer Associates, δόθηκε το γραφείο του Breuer, το οποίο και παρέμεινε στο σπίτι της οικογένειας Παπαχρήστου στο Sheffield, Massachusetts, και σύμφωνα με την Judith Papachristou, σύζυγο του Τίτσιαν χρησιμοποιήθηκε από τον Τίτσιαν για να συγγράψει τα απομνημονεύματά του.

Το  2019 η σύζυγός του Judith Papachristou επικοινώνησε με το Syracuse University μέσω του αρχιτέκτονα Bruce Fowle, απόφοτο του ’60 της αρχιτεκτονικής Σχολής και πρώην μέλος του Συμβουλίου της Σχολής και δώρησε το γραφείο, δηλώνοντας “If Tician were alive today, he would agree that Breuer’s desk belongs at Syracuse University.”

(απόσπασμα από το άρθρο Syracuse Architecture Receives Gift of Vintage Marcel Breuer Desk)

Ο Τίτσιαν Παπαχρήστου απεβίωσε στις 18 Ιουνίου 2018

	Το βιβλίο της Judith Papachristou συζύγου του Tician που εκδόθηκε τον Μάρτιο 2013, πέντε χρόνια πριν απο τον θάνατο του Tician: In nineteen twenties Berlin, Lotte falls in love with Niko, an exotic Greek architect and follows him to his native country. Tician, their adored only child, is born there. The family soon includes Papous, the boy’s grandfather and companion, Rosa the black maid, and Kaiti, who introduces Tician to the ways of carnal love. An idyllic childhood ends when Germans occupy Greece. There are cadavers in the street and Nazi teachers in school. The bitter civil war that follows forces the family to flee through combat lines to safety. Three decades of Europe’s most explosive time form the background of this memoir. Events range from the 1936 Berlin Olympics and the famous Greek “Oxhi” of 1940, to the horrors of Auschwitz. History becomes personal when the author sees Hitler in Berlin and cheers Churchill in Athens. Περισσότερα…
	Marcel Breuer, New Buildings and Projects, 1921-69 Papachristou, Tician; Breuer, Marcel ISBN 10: 0500340412 / ISBN 13: 9780500340417Published by Thames & Hudson Ltd, London, 1970 Marcel Breuer. Neue Bauten und Projekte. (A. d. Amerik. übers. v. E. Rockwell). PAPACHRISTOU, Tician: Published by Stuttgart Verlag Gerd Hatje, 1970 MARCEL BREUER: PROJETS ET REALISATIONS RECENTES Breuer, Marcel; with Papachristou, Tician; and Flitz, Janine, trans Published by Editions Vincent, Freal & Cie, Paris, 1970

Περισσότερα για τα έργα του Τίτσιαν Παπαχρήστου…

Ο Γεώργιος-Ηρακλής Κορφιάτηςγεννήθηκε στην Αθήνα.Φοίτησε στη πρώτη μεταπολεμική γενιά της «Γερμανικής Σχολής Αθηνών» το διάστημα 1955 – 1961.Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Ε.Μ.Π. από το 1962 ως το 1967.

Το διάστημα 1967 – 1969 υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό ως Έφεδρος Ανθυπολοχα-γός του Μηχανικού.Εργάσθηκε ως φοιτητής στα Αρχιτεκτονικά Γραφεία «Σπ. Μπονάνου» και «Τάκη Ζενέτου» στην Αθήνα, στην “Candilis-Josic-Woods” στο Παρίσι, στη “Bundesbaudirektion Berlin” (Δ/νση Οικοδομικών Έργων Βερολίνου) και στο «Statplanungsamt Krefeld” (Πολεοδομική Υπηρεσία Κρέφελντ).

Από το 1969 εργάστηκε ως Ελεύθερος Επαγγελματίας Μελετητής αρχικά στη Σάμο και κατόπιν στην Αθήνα.

Κατά την διάρκεια την επαγγελματικής του διαδρομής τον απασχόλησαν πολλά είδη κτη¬ρίων, τα οποία μελέτησε, επέβλεψε πάντοτε τη κατασκευή τους και συχνά ασχολήθηκε και με την εσωτερική κι εξωτερική διακόσμησή τους. Το μεγαλύτερο μέρος των μελετών με το οποίο ασχολήθηκε αφορούσε Τουριστικά Καταλύματα μικρής, μεσαίας, άλλα και μεγάλης Δυναμικότητας.

Από το 2004 είναι συνταξιούχος.

Με το πρόπλασμα της καρέκλας του Τάκη Ζενέτου

Ο Γιώργος Κορφιάτης για τον Τάκη Ζενέτο…

Ο Τάκης Ζενέτος στην Βιβλιοθήκη…

.

Απόφοιτος το 67, σπούδασε αρχιτεκτονική και πολεοδομία 68 με 70 προδιπλωμα στην Καρλσρούη, δίπλωμα Νοέμβριο 73 στο Δυτ. Βερολίνο.

Μετά 36 χρόνια Ασφάλισης σύνταξη από το ΤΣΜΕΔΕ το 2014 σαν ελεύθερος επαγγελματίας.

Ο Δημήτρης Ποτηρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1953. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στην Technische Hochschule Darmstadt στη Γερμανία. Διετέλεσε επιστημονικός συνεργάτης στην έδρα Ελευθέρου Σχεδίου (1978-1980). Βραβεύεται με Ειδικό Έπαινο για την εργασία του «Οικιστική Πρόταση στο Ιστορικό Κέντρο του Reutlingen». Ειδικεύεται στην Αρχιτεκτονική Σύνθεση – Ειδικά Θέματα Κτιριολογίας. Ολοκληρώνει τις σπουδές του το 1981. Εργάζεται στα γραφεία «Κωνσταντίνος Καψαμπέλης και Συνεργάτες Αρχιτέκτονες», «F.G. Reihmer Architeken», «Prof. Helmut Striffler Architeken» και «Α.Ν. Τομπάζης και Συνεργάτες». Διατηρεί από το 1982 μέχρι το 1987 δικό του γραφείο ενώ συμμετέχει σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς. Από το 1989 μέχρι το 2014 διατηρεί το γραφείο «Potiropoulos D+L Architects» σε συνεργασία με την σύζυγό του Λιάνα Νέλλα-Ποτηροπούλου. Από το 2015 συμμετέχει στην εταιρεία ο γιός τους Ρήγας και το γραφείο μετονομάζεται σε «Potiropoulos+Partners». Ο Δημήτης Ποτηρόπουλος έχει τιμηθεί επανειλημμένα με βραβεία και διακρίσεις σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς. Διαλέξεις και άρθρα του αναφέρονται σε έργα και μελέτες του γραφείου και σε ζητήματα αρχιτεκτονικής θεωρίας. Έργα του έχουν δημοσιευτεί τόσο στον ελληνικό όσο και στον διεθνή τύπο, ενώ έχουν παρουσιαστεί σε εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 2008 κυκλοφορούν οι Εκδόσεις «Ποταμός» τη μονογραφία «Ποτηρόπουλος Δ+Λ Αρχιτέκτονες», με αντιπροσωπευτικά έργα του γραφείου της περιόδου 1989 – 2009, την οποία προλογίζουν οι Daniel Libeskind και Δημήτρης Φιλλιπίδης.

Το 2014 το γραφείο «Potiropoulos D+L Architects» συγκαταλέγεται μεταξύ των 18 αρχιτεκτονικών γραφείων που επιλέγει ο Παναγιώτης Τσακόπουλος για το βιβλίο του «Αναγνώσεις», Εκδόσεις «Καλειδοσκόπιο», στο οποίο διαπραγματεύεται συνολικά την σύγχρονη ελληνική αρχιτεκτονική παραγωγή, από τον β’ παγκόσμιο πόλεμο μέχρι και σήμερα. Στο πλαίσιο των Βραβείων Αρχιτεκτονικής, που απονέμει το «Ελληνικό Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής», τιμήθηκε το 2008 με Διάκριση το έργο του γραφείου «Δημαρχείο & Κέντρο Πολιτισμού Γέρακα». Αντίστοιχα, το 2015 τιμήθηκε με Έπαινο το «Νηπιαγωγείο της Γερμανικής Σχολής Αθηνών», στο πλαίσιο των Βραβείων για την Αρχιτεκτονική «Δομές». Επίσης το 2015, το ίδιο έργο, επιλέγεται ως υποψήφιο για το European Union Prize, που απονέμει το «Mies van der Rohe Foundation». Ο Δημήτρης Ποτηρόπουλος είναι ιδρυτικό μέλος του «Ελληνικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτονικής».

Ο Πέτρος Πετρακόπουλος γεννήθηκε το 1955 και αποφοίτησε από τη Γ.Σ.Α. το 1972. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Ανόβερο (Τechnische Universität Hannover) από το 1972 έως το 1976, όπου έκανε και μεταπτυχιακά πάνω στη νοσοκομειολογία έως το 1979 με θέμα: “Ein neues Gesundheitssystem fuer Griechenland -das Gesundheitszentrum als Kern des Systems- Nachsorgekliniken” (Nέο σύστημα υγείας για την Ελλάδα -το Κέντρο Υγείας ως πυρήνας του νέου συστήματος- Κλινικές after-care).

Μετά από σύντομο πέρασμα από το Υπουργείο Υγείας, με συμμετοχή στο πρόγραμμα των Κέντρων Υγείας, ασχολήθηκε στο ελεύθερο επάγγελμα ως μελετητής αρχιτέκτονας, επικεφαλής της εταιρείας ΜΕΑΣ Ε.Π.Ε. Γνωστότερα έργα του είναι το Ολυμπιακό Κέντρο Ιστιοπλοΐας, οι Μακεδονικοί Τάφοι στη Βεργίνα, το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού και το Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων στο Γκάζι.

Παντρεμένος με την απόφοιτο της Γ.Σ.Α. Τέμη Βώκου (76), κόρη του Σπετσιώτη αρχιτέκτονα Φίλιππου Βώκου, έχουν δύο γιους (ο δεύτερος είναι απόφοιτος Γ.Σ.Α.’04). Μέλος του Δ.Σ. του Σ.Α.Γ.Σ.Α. από την αφύπνισή του το 1982 (Πρόεδρος 1994-98 & 4 τετραετίες Αντιπρόεδρος), διετέλεσε και Πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων της Γ.Σ.Α. (1998-2004). Για τη συνολική αυτή δράση του στη Γ.Σ.Α. τιμήθηκε τον Ιούνιο 2005 με το «Σταυρό της Τιμής» από τον Πρόεδρο της Γερμανικής Δημοκρατίας H. Koehler. Το 2004 πρωτοεξελέγη στο Δ.Σ. του Σ.Ε.Γ.Μ., όπου το 2006 αναδείχθηκε σε Αντιπρόεδρο και από την αρχή του επόμενου έτους σε Πρόεδρο, ενώ από το 2010 είναι Γενικός Γραμματέας του Ιδρύματος της Αναργυρείου & Κοργιαλενείου Σχολής Σπετσών.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1955. Απόφοιτος Γερμανικής Σχολής Αθηνών, Απόφοιτος της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Πολυτεχνείου του Darmstadt Γερμανίας. Απόφοιτος του τμήματος μεταπτυχιακών σπουδών της Σχολής Καλών Τεχνών στην Φρανκφούρτη, (Staedelschule) , στον τομέα του Conceptional Design. Διατηρεί αρχιτεκτονικό γραφείο στην Βούλα με την ονομασία M&M architects. Διετέλεσε μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων της ΓΣΑ καθώς επίσης και μέλος του ΔΣ του ΣΑΓΣΑ για πολλά χρόνια, εκ των οποίων 4 ως Πρόεδρος. Παντρεμένος με την Μόνικα Γκραφ, έχει δυο παιδιά που ζουν και εργάζονται στην Γερμανία.

.

.

.

.

Ο Μάνος Βονάτσος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στη Reinisch Westfaelische Technische Hochschule Aachen στη Γερμανία. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του το 1981.

Από το 1982 ασχολείται σαν ελεύθερος επαγγελματίας με αντικείμενο τη μελέτη / επίβλεψη / κατασκευή ιδιωτικών έργων. Αρχικά εργάστηκε στο γραφείο “Θύμιος Παπαγιάννης & Συνεργάτες”, ενώ επί 10 χρόνια ήταν στέλεχος της κατασκευαστικής εταιρείας “Philipp Holzmann AG”.

Διετέλεσε τεχνικός σύμβουλος της “Zueblin AG”. Υπήρξε τεχνικός σύμβουλος και ανώτερο στέλεχος της “Hochtief” για το σχεδιασμό και την κατασκευή του Νέου Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών “Ελευθέριος Βενιζέλος”.

Εργάστηκε ως Διευθυντής-Συντονιστής Μελετών στην κοινοπραξία “ΤΕΡΝΑ-ΑΚΤΩΡ-J&P AVAX” για την κατασκευή-επέκταση του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών – Β’ Φάση. Από το 2004 είναι Τεχνικός Διευθυντής-Σύμβουλοςτης εταιρείας “Ι. Δ. Παπαθανασίου Τεχνολογικός Εξοπλισμός Κτιρίων”.