O Émile Emmanuel Gilliéron (1850–1924), συχνά γνωστός ως Émile Gilliéron père για να ξεχωρίζει από τον γιο του Émile fils (1885-1935) , ήταν Ελβετός καλλιτέχνης και αρχαιολόγος σχεδιαστής περισσότερο γνωστός για τις ανακατασκευές του μυκηναϊκών και μινωικών αντικειμένων από την εποχή του Χαλκού. Από το 1877 μέχρι τον θάνατό του, συνεργάστηκε με αρχαιολόγους όπως ο Heinrich Schliemann, ο Arthur Evans και ο Georg Karo, σχεδιάζοντας και αποκαθιστώντας αρχαία αντικείμενα από τοποθεσίες όπως η Ακρόπολη της Αθήνας, οι Μυκήνες, η Τίρυνθα και η Κνωσός.

Από το 1909-1910 περίπου, ο Gilliéron εισήγαγε σταδιακά τον γιο του στην επιχείρησή του. Ο νεότερος Gilliéron εργάστηκε με τον πατέρα του στο Βόλο της Θεσσαλίας και στην Κνωσό το 1910-1912. Μεταξύ 1906 και 1933, το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης αγόρασε σχεδόν επτακόσια έργα τέχνης από τους Gilliérons.

Το αναμνηστικό άλμπουμ εξώφυλλο των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, που διεξήχθησαν στην Αθήνα το 1896, θεωρείται εδώ και καιρό η πρώτη ολυμπιακή αφίσα. Παρουσιάζει μια Ελληνίδα, που κρατά ένα στεφάνι ελιάς και κλαδιά μυρτιάς, τα βραβεία των νικητών. Μέχρι πρόσφατα, κανείς δεν ήξερε ποιος το είχε δημιουργήσει. Αλλά το 2018, έρευνα της École Française d’Athènes (Γαλλική Σχολή Αθηνών) αποκάλυψε τελικά τον σχεδιαστή: Ο Ελβετός καλλιτέχνης Emile Gilliéron σχεδίασε την αφίσα, τα τρόπαια και τις αναμνηστικές σφραγίδες για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 στην Αθήνα.

Ο Alfred Gilliéron (1920-2010), εγγονός του Émile Gilliéron pere και γιος του Émile fils, εμφανίζεται στα μαθητολόγια της Αραχώβης την χρονιά 1930-1931 στην Ε’ Δημοτικού, όπου ήταν καταγεγραμμένος ως “Γκιλιέρου Αλφρέδος” και (χωρίς να γνωρίζουμε), αν συνέχιζε, θα αποφοιτούσε το 1938.

Χωρίς να έχει άμεση σχέση με την αρχαιολογία αλλά συνεχίζοντας την καλλιτεχνική παράδοση ο Alfred, γλύπτης, συνέχισε την τέχνη των προγόνων του στην ελεύθερη αγορά, μεταφέροντας τα αρχαιολογικά κίνητρα προς την αναπτυσσόμενη βιομηχανία του τουρισμού. Η χρήση, επαναχρησιμοποίηση και προσαρμογή μοτίβων, σχημάτων και θεμάτων που ξεκίνησαν από τους πρεσβυτέρους του στα τέλη του 19 ου και 20 ου αιώνες, μετατρέπει τον Alfred Gilliéron σε έναν ζωντανό σύνδεσμο μεταξύ της εποχής των πρωτοποριακών ανακαλύψεων και την εποχή της «κατανάλωσης» του Αιγαίου. Η δημιουργική του πορεία είναι ταυτόχρονη με την ανάπτυξη του μαζικού τουρισμού , από την μεταπολεμική περίοδο μέχρι την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση στις αρχές της δεκαετίας του 80. (περισσότερα…)

Ο Άλκης Πιερράκος γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1920 και  ο Πιερράκος πέρασε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στη Γιουγκοσλαβία, πριν επιστρέψει στην Ελλάδα το 1938 όπου φοίτησε για λίγο στην Γερμανική Σχολή. Ο Ευγένιος Σαντορίνης τον “καλωσορίζει” στην τάξη για το ελληνικό απολυτήριο το έτος 1939-40.

Άρχισε να ζωγραφίζει το 1936 χωρίς τυπική εκπαίδευση. Σπούδασε ζωγραφική στο Gewerbeschule, στη Βασιλεία της Ελβετίας και αργότερα στην Σχολή Καλών Τεχνών του Σλέιντ (Slade) και στην Κεντρική Σχολή Τεχνών και Χειροτεχνίας στο Λονδίνο. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Λονδίνο, μαθήτευσε κοντά στον σημαντικό εξπρεσιονιστή ζωγράφο Όσκαρ Κοκόσκα. Το 1954 εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Παρίσι, όπου παρέμεινε ενεργός στον καλλιτεχνικό χώρο και παρουσίαζε τακτικά τη δουλειά του στην Ελλάδα.

Το έργο του αντικατοπτρίζει επιρροές από τον γερμανικό εξπρεσιονισμό, τις ακουαρέλες του Βασίλι Καντίνσκι και τις αφηρημένες τάσεις της δεκαετίας του 1950. Ήταν γνωστός για τον συνδυασμό της συναισθηματικής χρήσης του χρώματος με την πειθαρχημένη σχεδιαστική οργάνωση στις συνθέσεις του, ταλαντευόμενος ανάμεσα στην αναπαραστατική και την αφηρημένη τέχνη.

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ομάδας «La Ligne et le Signe» στο Παρίσι και συμμετείχε ενεργά στις καλλιτεχνικές ζυμώσεις της εποχής του.

Πραγματοποίησε πολυάριθμες ατομικές εκθέσεις, κυρίως στη Γαλλία και την Ελλάδα και συμμετείχε σε ομαδικές εκθέσεις σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική. Το έργο του παρουσιάστηκε σε αναδρομικές εκθέσεις στην Ελλάδα το 1997, το 2003 και το 2007.

Το 1995 ιδρύθηκε στο Παρίσι η Association pour la Promotion de l’ Oeuvre d’ A. Pierrako

wikipedia…

http://www.nikias.gr/view_artist_additional.php?prod_id=887&mode=paintings

Πιερράκος Άλκης

Η Νάτα Μελά γεννήθηκε στις 10 Ιουλίου του 1923 στην Κηφισιά Αττικής και αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή το 1941. Μεγάλωσε σε μεγαλοαστικό περιβάλλον με ιστορικές ρίζες. Είναι εγγονή του Μακεδονομάχου Παύλου Μελά και της Ναταλίας Δραγούμη. Ο πατέρας της ήταν ο Μιχαήλ Μελάς και η μητέρα της ήταν κόρη του Ιωάννη Πεσμαζόγλου, ιδρυτή της Εθνικής Τράπεζας μαζί με το Γεώργιο Σταύρου. Η γιαγιά της από την πλευρά του πατέρα της προερχόταν από το γένος Δραγούμη και ήταν αδελφή του Ίωνα Δραγούμη και κόρη του Στέφανου Δραγούμη.

Το 1942 πήγε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (Α.Σ.Κ.Τ.) της Αθήνας, με καθηγητές τον Κώστα Δημητριάδη και τον Μιχάλη Τόμπρο και εργάστηκε στο εργαστήριο του Θανάση Απάρτη. Αποφοιτώντας, το 1948, δούλεψε για ένα διάστημα με τον Δημήτρη Πικιώνη για τη στήλη στον τάφο του Μητροπολίτη Χρύσανθου και αργότερα για το Μνημείο Πεσόντων στο Λεόντιο της Νεμέας στην Πελοπόννησο. Εκείνο το διάστημα κατασκεύασε τις προτομές, του Στέφανου Δραγούμη στο Ζάππειο και του Γεωργίου Πεσμαζόγλου στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας, όπου η επιρροή του Πικιώνη είναι εμφανής.

Μετά την αποφοίτησή της άνοιξε δικό της εργαστήριο στον τελευταίο όροφο ενός σπιτιού στη Βασιλίσσης Σοφίας και λίγο αργότερα, το 1945, στον στάβλο ενός σπιτιού στην οδό Μουρούζη. Εκεί μαζεύονταν, μεταξύ άλλων, ο Νίκος Εγγονόπουλος, ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Ανδρέας Εμπειρίκος, ο Γιάννης Μόραλης κ.α. Το 1951 παντρεύτηκε τον αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη (1913 – 1993) με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά, τον Δημήτρη και την Αλεξάνδρα και για δέκα χρόνια έπαψε να δουλεύει, ασχολούμενη με την κατασκευή σκηνικών στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν.

Αρχικά δούλεψε με μάρμαρο και πέτρα, ενώ στα τέλη της δεκαετίας του 1960, όταν επέστρψε από το Παρίσι, όπου είχε μάθει να δουλεύει με το οξυγόνο, στράφηκε στη χρήση του μετάλλου, υιοθετώντας τα διδάγματα της αφηρημένης τέχνης, που κυριαρχούσε στην καλλιτεχνική σκηνή της Δύσης, χρησιμοποιώντας “ready-made” σιδηρικά και εργαλεία, τα οποία προμηθεύεται από την οδό Αθηνάς. Αντλεί τα θέματά της από το φυσικό κόσμο, πτηνά και ζώα – κοκόρια, κριάρια, ταύρους, κατσίκες, περιστέρια – και από την ελληνική μυθολογία.

Η Ναταλία Μελά παρουσίασε τις δημιουργίες της σε ατομικές εκθέσεις (Αθήνα 1963 και 1964, Βιέννη 1965, Νέα Υόρκη 1970), καθώς και σε διεθνείς εκθέσεις στη Μπιενάλε Σάο Πάολο της Βραζιλίας 1965, στο Παρίσι – Salon de la jeune sculpture 1976, 1967. Τα έργα της βρίσκονται σε δημόσιους χώρους και σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Πρόσφατα παρουσίασε ένα κύκλο 35 γλυπτών από χαρτί με τίτλο “τα χάρτινα“.

Ναταλία Μελα – wikipedia…

Ένα αφιέρωμα του Μανώλη Νταλούκα για τη Νάτα Μελά…

Απεβίωσε στις 14 Απριλίου 2019 σε ηλικία 96 ετών…

Η Griechenland Zeitung για τη Νάτα Μελά…

Ο Αλέκος Κυριακός γεννήθηκε στο Βερολίνο το 1922, όπου και τέλειωσε το Δημοτικό. Το 1936 ο πατέρας του, που εργαζόταν σε μία γερμανική εταιρεία, μετατέθηκε στην Ελλάδα γεγονός, που το δέχθηκε με ανακούφιση αφού ήταν ο μοναδικός μαθητής στο σχολείο του που αρνιόταν να ενταχθεί στη νεολαία του Χίτλερ. Στην Αθήνα πήγε αρχικά σε ελληνικό σχολείο και ένα χρόνο μετά το 1938 πήγε στη Γερμανική Σχολή, όταν διαπίστωσε την ύπαρξη της.

Το 1941, όταν εισέβαλαν οι Γερμανοί στην Αθήνα τα μαθήματα λιγόστεψαν και ανάλαβε ο Βύρων Θεοδωρόπουλος να διδάξει, και μάλιστα στο σπίτι του Πέτρου Μόρντο, ώστε να μπορέσουν οι μαθητές να πάρουν το Abitur (ανάμεσα σ’ αυτούς δε ήταν και ο Μιλτιάδης Καρύδης, ο Θέμις Πάνος, ο Kurt Goldberg κ.α.)

Μέσα στο πόλεμο έκανε διάφορες δουλειές, ενώ μετά από αυτόν πήγε ένα χρόνο στη Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στο εργαστήριο του Μ.Τόμπρου. Επειδή οι Σχολές είχαν παραμείνει κλειστές στον πόλεμο έμαθε τη μαρμαρογλυφία εργαζόμενος στα μαρμαράδικα της οδού Αναπαύσεως.

Το 1948 έκανε την πρώτη και μοναδική ατομική του έκθεση με γλυπτά στην Αθήνα στον Παρνασσό. Αμέσως μετά έφυγε για τη Νέα Υόρκη, όπου έμεινε ένα χρόνο συναναστρεφόμενος με ανθρώπους της Τέχνης όπως ο Θεόδωρος Στάμος, ο Τρούμαν Καπότε κ.α. που του συνέστησε ο καθηγητής και μεταφραστής Κίμων Φράιερ. Μετά από ένα χρόνο στη Νέα Υόρκη μετακόμισε στην Πενσυλβάνια όπου εργάστηκε επάνω σε ξύλο, μπρούτζο και υαλοβάμβακα.

Επί πέντε χρόνια δίδαξε γλυπτική στο Wyomissing Institute of Fine Arts και έκανε διάφορες εκθέσεις με προτομές, πορτραίτα κυρίως για ιδώτες συλλέκτες. Το 1976 παρουσίασε τρία έργα στο Balch Institute στη συνοπτική έκθεση “Η Ελληνική Προοπτική – Η Συμβολή των Ελλήνων Καλλιτεχνών στην τέχνη των ΗΠΑ”, όπου το μεγαλύτερο έργο του, και επίκεντρο της έκθεσης είναι ένα υπερμεγέθες “πούμα”, που έκτοτε θα χρησιμοποιηθεί ως σήμα στα έντυπα του Πανεπιστημίου. Ένα χρόνο μετά το 1977 στήθηκε ένα μνημειώδους μεγέθους λιοντάρι στη κεντρική αίθουσα του Allentown Museum of Art, ανάμεσα σε ένα έργο του Rodin και της Barbara Hepworth, ενώ το 1995 ήταν ένας από τους έξι καλλιτέχνες που επέλεξε το Ελληνικό Πνευματικό Κέντρο του Παρισιού για να αντιπροσωπεύσει την Ελλάδα στην “Triennale De Sculpture” στο Jardin Des Plants.

Από το 1979 άρχισε να μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στην Ελλάδα και τις ΗΠΑ και το 1986 πλέον μετακόμισε οριστικά στην Αθήνα, όπου διατηρεί επαφή με συμμαθητές του από τη Γερμανική Σχολή, ανάμεσα σε αυτούς και τη Νάτα Μελά.

Ξύλινα έργα του βρίσκονται ατην Εθνική Πινακοθήκη, στο παρεκκλήσι του Albright College στο Reading της Pennsylvania, μπρούτζινα (π.χ. η Sappho) στην Πινακοθήκη του Oakland, στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Φιλαδέλφεια και αλλού.

Απεβίωσε στις 4 Απριλίου 2019

Η Μαρία Ζενέτου-Κομνηνού γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 18 Οκτωβρίου 1925. Πατέρας της ήταν ο Χαρίλαος Ζενέτος, γνωστός κοσμηματοπώλης των Αθηνών και αδελφός της ο γνωστός πολεοδόμος – αρχιτέκτων Τάκης Ζενέτος, μαθητής και αυτός της Σχολής.

Στα μαθητολόγια εμφανίζεται δύο φορές. Την χρονιά 1929-30 ατην Α’  Δημοτικού και την χρονιά 1935-36 στην Α’  Γυμνασίου και εικάζουμε ότι λόγω απώλειας των μαθητολογίων παρουσιάζεται το κενό αυτό.

Παρακολουθώντας τη Γερμανική Σχολή Αθηνών και την Αγγλική Σχολή Χιλλ, ολοκληρώνει τη βασική της εκπαίδευση στο Αρσάκειο Αθηνών. Με τη λήξη του πολέμου, μπαίνει στο Πανεπιστήμιο Σορβόννης στη Γαλλία και σπουδάζει Ψυχολογία του Παιδιού, κατά την προσχολική ηλικία, καθώς και Καλές τέχνες στην Ecole des Beaux Arts. Διακρίνεται από τη μεγάλη αγάπη της για τα παιδιά.

Από το γάμο της με τον Γιάννη Κομνηνό αποκτά 3 παιδιά, την Ιωάννα, την Χάρις και τον Διομήδη. Ο τελευταίος, σε ηλικία 17 ετών, δολοφονείται εν ψυχρώ, κατά τη διάρκεια των γεγονότων του Πολυτεχνείου, στις 16 Νοεμβρίου 1973. Αστυφύλακας της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως, τον πυροβόλησε με ευθεία βολή στην καρδιά, ενώ βοηθούσε τραυματισμένους πολίτες και την ανακοίνωση του θανάτου του γιού της έκανε ο Τάκης Ζενέτος. Η Χάρις μάλιστα απέκτησε μία κόρη, την Φλώρα, και έναν γιό, στον οποίο έδωσε το όνομα του Διομήδη.

Καθώς τα χρόνια περνούν και τα δικά της παιδιά ενηλικιώνονται, η Μαρία, ελεύθερη πιά από τις μητρικές φροντίδες, ετοιμάζει και παρουσιάζει, για πρώτη φορά, τη δουλειά της, στο ευρύ κοινό, λαμβάνοντας μέρος στην έκθεση του Ζαππείου. Ακολουθεί μια αλυσίδα από ομαδικές και ατομικές εκθέσεις στο Ζάππειο, στο Θόλο, στην Αρχιτεκτονική, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, καθώς και στη δική της γκαλερί «Διομήδης».

Η συνεχής ενασχόλησή της με τα καλλιτεχνικά την βοήθησε να απαλύνει τον πόνο της από τον τραγικό θάνατο του γιού της.

Πέθανε το 1995. Τα έργα της μένουν στα χέρια των θυγατέρων της.

πηγή: Ιωάννα και Χάρις Κομνηνού (περισσότερα…)

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και αποφοίτησε από την Σχολή το 1975. Σπούδασε στην Σχολή  Δοξιάδη και είναι Καθηγήτρια  Γερμανικών και Εικαστικός

Συμμετοχή σε ομαδικές εκθέσεις με έργα σε σμάλτο  και Ακουαρέλλες

Μαθήματα "ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΣΕ ΓΥΑΛΙ"  σε παιδάκια νηπιαγωγίου με θέματα  Klimt,

Hundertwasser, Φασιανός , Rene Magritte, Mone, Botero…. κλπ.

Ζωγραφική σε έπιπλα, ξύλινα  αντικείμενα κλπ.

Συμμετοχή σε  εικαστική εκθεση με θέμα “Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ”

– Σεπτεμβριανά 1955 – Η Επόμενη Μέρα  που πραγματοποιήθηκε στο Ιδρυμα  Ευγενίδου  Σεπτ.2023

Έργα τελευταίων χρόνων ΑΚΟΥΑΡΕΛΛΕΣ με κύριο χαρακτηριστικό το Χρώμα, Ονειροπόληση και Φαντασία.., που εμπνέουν ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ….

Η Ίρις Λογοθετοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1923 και απεβίωσε το 1971. Στα Μαθητολόγια πρωτοεμφανίζεται το έτος 1929-30 στην Α’ Δημοτικού και την επόμενη χρονιά 1930-31. Πιθανόν να φοίτησε πολύ περισσότερο αλλά λόγω των εξαφανισμένων μαθητολογίων υποθέτουμε ότι παρέμεινε έως την αποφοίτησή της.

Σπούδασε ζωγραφική στο Μόναχο, τη Βιέννη και τέλος στην Αθήνα με τον Σπυρίδωνα Βικάτο. Το έργο της περιλαμβάνει προσωπογραφίες, ανθογραφίες και διακοσμητικές συνθέσεις και διακρίνεται για την ευαισθησία στον τρόπο απόδοσης των θεμάτων. Ακόμα, έχει την ευχέρεια να κινείται με επιτυχία στο πεδίο της αφαίρεσης, όπως αποδεικνύουν οι μνημειακές συνθέσεις της. Παρουσίασε έργα της σε ατομικές (Αθήνα, 1952) και ομαδικές εκθέσεις (Πανελλήνιες 1952, 1960). Πέθανε στην Αθήνα το 1971.

Ήταν κόρη του Κωνσταντίνου Λογοθετόπουλου, Πρωθυπουργού επί Κατοχής, Έλληνα εθνικιστή, γιατρού γυναικολόγου και θεμελιωτή του κλάδου της γυναικολογίας στην Ελλάδα.

(εδώ απεικονίζεται σε μία ελαιογραφία που υπογράφει ο ζωγράφος Τώνης Αθανασιάδης και κοσμεί την έδρα των “Ελλήνων Κενταύρων” και τιτλοφορείται “ΕΛΛΑΣ”)

Ο Λογοθετόπουλος ήταν  μέλος της Γερμανικής Ακαδημίας Λεοποντίνα Καρολίνα, επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου του Μονάχου. Διετέλεσε υπουργός και για διάστημα λίγο μεγαλύτερο των τεσσάρων μηνών κατοχικός πρωθυπουργός της Ελλάδος. Στο διάστημα της παραμονής του στη Γερμανία παντρεύτηκε την κόρη της σπιτονοικοκυράς του  κι είχαν αποκτήσει δυο κόρες, την Μαρίνα Αικατερίνη, σύζυγο του Ξενοφώντα Κοντιάδη , ιατρού χειρούργου, καθηγητή της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Παρισίων και Αθηνών που έπεσε ηρωικά στη διάρκεια βομβαρδισμού από την Ιταλική αεροπορία την ώρα που χειρουργούσε στο 2ο Στρατιωτικό νοσοκομείο Ιωαννίνων και την Ίριδα γλύπτρια και ζωγράφο, που υπήρξε μαθήτρια του εθνοσοσιαλιστή Άρνο Μπρέκερ ίσως τον σπουδαιότερο γλύπτη του 20ου αιώνα, που χαρακτηρίστηκε ως ο ” Μιχαήλ Άγγελος του Αδόλφου Χίτλερ”.

(περισσότερα…)

Η Νίκη Κεφαλά γεννήθηκε το 1925 και αποφοίτησε από την Σχολή το 1942. Ήταν συμμαθήτρια της Βεατρίκης Δημητριάδου, της ‘Εβης Στασινοποπούλου (Τουλούπα), της Ροδούλας Κούμαρη-Στάθάκη, αλλά παρακολουθούσε το γερμανικό τμήμα. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακά στην Φρανκφούρτη στην Πολιτειολογία και τη Φιλοσοφία (1953-57) υπό την επίβλεψη των φιλοσόφων Τέοντορ Αντόρνο και Μαξ Χορκχάιμερ.

Με το σύζυγό της, εφοπλιστή Άγγελο Γουλανδρή, ίδρυσαν το 1964 το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, με σκοπό την προώθηση της επιστημονικής έρευνας στον ελληνικό φυσικό χώρο, καθώς και της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης.

Το 1974 ανέλαβε Υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών στην κυβέρνηση Καραμανλή με ιδιαίτερη αποστολή τη μέριμνα για τους 200.000 πρόσφυγες της Κύπρου, το 1975 (έως το 1981) χρημάτισε Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης (1975-1980 και το 1989 (έως το 1991) υπήρξε Αντιπρόεδρος του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού. Το 2003 ήταν μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στη Διάσκεψη του Johannesburg και μέλος της Διεθνούς Επιτροπής για τον Πολιτισμό και την Εξέλιξη της UNESCO.

Η Νίκη Γουλανδρή χαίρει διεθνούς αναγνώρισης και ως βοτανική ζωγράφος. Έχει ασχοληθεί με τη ζωγραφική απεικόνιση της ελληνικής χλωρίδας (περίπου 800 φυτά), στη διάσωση της οποίας είναι αφιερωμένα τα έργα της.

Βοήθησε στην εικονογράφηση αρκετών βοτανολογικών βιβλίων, όπως τα Wild Flowers of Greece (Άγρια άνθη της Ελλάδας) από τους Κ. Γουλιμή και W. T. Stearn, και and Peonies of Greece (Παιώνιες της Ελλάδας) από τους U.T. Stearn και P.H. Davies.

Έχει λάβει πολλές διακρίσεις σε αναγνώριση του έργου της, με κυριότερες αυτές του «Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος» από την ελληνική πολιτεία, του «Αξιωματικού της Λεγεώνας της Τιμής» της Γαλλίας και του «Σταυρού Α΄ Τάξεως του Τάγματος της Αξίας» της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Είχε κερδίσει βραβείο Global 500 του Περιβαλλοντικού Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών το 1990 και το 1991 η κα Γουλανδρή ανακηρύχθηκε «Γυναίκα της Ευρώπης» από την Ε.Ε.

Απεβίωσε στις 9 Φεβρουαρίου 2019 στην Αθήνα.

“Μας αποχαιρέτησε η Νίκη Γουλανδρή”…

“Έξι χρόνια Γερμανική Σχολή – Θεμέλιο ζωής“…

“Τιμητική βραδιά για τους Απόφοιτους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου”…

Η Χρυσή Χουτοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 25 Σεπτεμβρίου 1923 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1942. Παρακολούθησε μαθήματα στην ΑΣΚΤ (1943-44) και σπούδασε γλυπτική και σχέδιο στην Ακαδημία Henri Paquet και στην Ecole des Arts et Metiers της Γενεύης. Στο Πανεπιστήμιο της ίδιας πόλης μελέτησε ιστορία και λογοτεχνία. Διδάχθηκε κοσμηματοποιία στη Λοζάννη. Με χρονική αφετηρία το 1962 πραγματοποίησε τρεις ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα. Ανάμεσα στις συμμετοχές της σε ομαδικές εκθέσεις και διεθνείς διοργανώσεις συγκαταλέγονται οι: Biennale του Buenos Ayres (1960-64), Αλεξανδρείας (1963, 1970), Χαρακτικής (Λιουμπλιάνα, 1975, 1977, 1979, 1981, Κρακοβία, 1976, 1978, 1980 και Friedrikstad, 1976, 1978, 1980), Avanguardia e Sperimentazione (Μόντενα, Βενετία, 1978) κ.ά. To διάστημα 1972-74 συνεργάστηκε με τη Χρυσοθήκη Ζολώτα και παρουσίασε έργα της σε διεθνείς εκθέσεις κοσμήματος.

Οι μορφές στα έργα της είναι αφηρημένες και οι συνθέσεις της αυστηρά γεωμετρικές. Βασίζονται, κατά περίπτωση, στις εναλλαγές καμπύλων και ευθειών, στην οπτική αξιοποίηση των κενών μερών, στη ρυθμική και αρμονική επανάληψη όμοιων μονάδων. Στη δεκαετία του ’60 κατοικούσε, δουλεύοντας επάνω στα γεωμετρικά γλυπτά της (Νέες Μορφές το 1962, Rotation το 1965), στο σπίτι τής οδού Αρδηττού 34 στο Μετς, σπίτι το οποίο κατοικήθηκε από τον χαράκτη Α.Τάσσο, τη χαράκτρια Λουκία Μαγγιώρου, το ζωγράφο Γιάννη Μηταράκη (1898-1963), ενώ σύχναζε ο γλύπτης Θανάσης Απάρτης (1899-1972), που κατοικούσε κοντά ήδη από τα χρόνια της Κατοχής, και ο μεγάλος νεωτερικός γλύπτης Χρήστος Καπράλος (1909-1993). Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 η καλλιτέχνιδα εγκατέλειψε τα περίοπτα έργα για να περάσει σε επιτοίχιες τρισδιάστατες συνθέσεις, που επίσης βασίζονται στις ίδιες συνθετικές αρχές. Πέθανε στις 29 Ιουλίου 1984 στην Αθήνα.

http://dp.iset.gr/artist/view.html?id=207

Η Ολυμπία (Λία) Ζάννου γεννήθηκε το 1926. Η Λία πήγε στη σχολή Μπερζάν και μετά στη Γερμανική Σχολή και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια το έτος 1938-39 στην Α’ Γυμνασίου και παραμένει έως την Γ’ Γυμνασίου το έτος 1940-41, αλλά αποφοίτησε από την Σχολή “Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου” (πρώην Μακρή). Ήταν κόρη του Ιωάννη Κ. Ζάννου και της Ελένης Παππά (κόρης του ιατρού Αλέξανδρου Παππά).

Φοίτησε στην Σχολή Καλών Τεχνών του Πολυτεχνείου Αθηνών γιατί είχε μεγάλο ταλέντο στη ζωγραφική.

Το 1947 παντρεύτηκε τον Κλέωνα Κέδρο, εγκατεστημένο στην Τεργέστη. Ο Κέδρος ασχολείτο με το εμπόριο και μετά με τα ναυτιλιακά. Απέκτησαν μαζί τρία παιδιά, τον Αλέξανδρο (1950), την Άννα (1951), που παντρεύτηκε τον γιατρό Διαμαντόπουλο και την Μαρίνα (1953), που παντρεύτηκε Μενέλαο Παπά. Ο Κλέων Κέδρος απεβίωσε το 1971 κι από τότε η Λία μοίρασε τη ζωή της ανάμεσα σε Τεργέστη κοντά στα παιδιά της, το Λονδίνο και την Αθήνα.

Απεβίωσε την 18.4.2018.

Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945 και είναι απόφοιτος του 1963. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα (1963-1968) και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές, με υποτροφία του γερμανικού κράτους, στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου (1971-1976).

Αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος της ομάδας “Νέοι Έλληνες ρεαλιστές” (1971-1971) και του Κέντρου Εικαστικών Τεχνών (ΚΕΙ, Αθήνα 1974-1976). Ήταν επίσης μέλος της καλιτεχνικής ομάδας 10/9 του Μονάχου (1975). Υπήρξε προσκεκλημένος του καλλιτεχνικού προγράμματος του Δυτικού Βερολίνου DAAD (1977).

Από το 1977 μέχρι και το 1986 ζει και εργάζεται στο Βερολίνο. Από το 1986 μέχρι και το 1992 ζει και εργάζεται στις Βρυξέλες. Το 1994 εκλέγεται καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα.

Έχει κάνει πολλές ατομικές και ομαδικές παρουσιάσεις του έργου του στην Ελλάδα, στη Γαλλία, στη Δυτική και Ανατολική Γερμανία, στο Λουξεμβούργο, στην Ισπανία, στη Γιουκοσλαβία, στη Ρουμανία, στην Ιρλανδία, στην Αλβανία, στην Κύπρο, στις ΗΠΑ, στη Σουηδία, στο Ισραήλ, στην Αγγλία, στην Ολλανδία, στην Τουρκία, στην Αίγυπτο, στην Ιταλία, στον Καναδά κ.λπ., σε ιδιωτικές γκαλερί, πινακοθήκες και μουσεία.

Ημερολόγια της φωτιάς…

Συνάντηση…

Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης στην ΕΡΤ (Η ιστορία των χρόνων μου)…

Η Άννα Φιλίνη, απόφοιτος 1963, είναι αρχιτέκτων και ζωγράφος και έχει γεννηθεί στην Αθήνα. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου και στη συνέχεια έζησε πέντε χρόνια, στη διάρκεια της Δικτατορίας στο τότε Δυτικό Βερολίνο, από όπου επέστρεψε στη Μεταπολίτευση.

Πρωτοεκλέχθηκε δημοτική σύμβουλος στο Δήμο Αθηναίων το 1990 με το ψηφοδέλτιο της Μελίνας Μερκούρη, ενώ έχει διατελέσει Δημοτική Σύμβουλος Αθηναίων επί 14 χρόνια και έχει εκλεγεί 5 φορές μέχρι το 2010. Ήταν πρόεδρος του Πολιτισμικού Οργανισμού Δήμου Αθηναίων από τον Φεβρουάριο μέχρι τον Νοέμβριο του 2011 καθώς και Αντιδήμαρχος Δημοσίων Σχέσεων και Διεθνούς Συνεργασίας, από όπου παραιτήθηκε τον Ιανουάριο του 2012.

Το 1989 εντάχθηκε στον Συνασπισμό και εκλέχθηκε Βουλευτής Α΄ Αθηνών με τον ΣΥΡΙΖΑ από το 2007 έως το 2009. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ΔΗΜΑΡ, από όπου αποχώρησε τον Απρίλιο του 2011.

Η Άννα Φιλίνη στην Άλλη Διάσταση…

Περισσότερα…

Η Ελισσάβετ Μπόταση γεννήθηκε στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1963. Σπούδεσε στην Σχολή Βακαλό με υποτροφία και ακαολούθως έκανε κεραμική στο εργαστήριο της Γιάννας Περσάκη. Συνεργάστηκε ως γραφίστρια με τον Δημήτρη Ρικάκη και την Λένα Απέργη-Κούτση.

Τον Μάιο του 1968 πήγε στο Παρίσι, όπου και παντρέυτηκε τον Σάσα Τολστόι και εργάστηκε τέσσερα χρόνια στην Loisirs Ceram, όπου σταδιακά ανέλαβε υψηλές διοικητικές θέσεις. Παράλληλα και λόγω της ρώσικης καταγωγής του συζύγου της σπούδασε σερβοκροάτικα στη Σχολή Ανατολικών Γλωσσών του Παρισού.

Το 1972 επέστρεψε στην Ελλάδα και παντρεύτηκε τον Γιάννη Δελιβάνη και δημιούργησε το εργαστήριο κεραμικής, το μετέπειτα (1997) ΕΜΕΙΣ στην οδό Τσακάλωφ 29 στο Κολωνάκι.

Έφυγε στις 8.2.2021.

Έφυγε” η Λίζα Μπόταση – Δελιβάνη (1963)…

Η Αγγελική Βορεάδου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1946 απο Κρητικούς γονείς και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1963. Η μητέρα της, Πελαγία, το γένος Παναγιώτη Πρατικάκη, κατάγεται από το Ηράκλειο και ο πατέρας της Εμμανουήλ Βορεάδης από το Τζερμιάδο Λασιθίου. Ο παππούς της Γεώργιος Βορεάδης, νομικός, διετέλεσε τρεις φορές βουλευτής Λασιθίου και νομάρχης Χανίων (1925-1926). Ο αδελφός του Αντώνιος, διακεκριμένος φιλόλογος, δημοσιογράφος και εκπαιδευτικός, πρωτοστάτησε στην οργάνωση της Παιδείας επί Κρητικής Πολιτείας ως σύμβουλος (υπουργός) Παιδείας και Δικαιοσύνης.

Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και του Δυτικού Πολιτισμού στο κολλέγιο Deree. Στα 38 της χρόνια έχοντας ήδη τρία παιδιά, σπούδασε Γραφικές Τέχνες στη Σχολή Βακαλό, απ’ όπου αποφοίτησε το 1986 αριστούχος. Η Ελένη Βακαλό την σύστησε στον εκδοτικό οίκο “ΚΕΔΡΟΣ” όπου παρέμεινε υπεύθυνη για το καλλιτεχνικό τμήμα επί οκτώ χρόνια.

Σχεδίασε πολλά εξώφυλλα για τις εκδόσεις “ΚΕΔΡΟΣ”, “ΔΟΜΟΣ”, και “ΟΛΚΟΣ”. Παράλληλα με την εργασία της παρακολούθησε για τέσσερα χρόνια μαθήματα ζωγραφικής στο εργαστήρι του Θανάση Στεφόπουλου που στάθηκε γι’ αυτήν σημαντικός δάσκαλος.

Εχει στο ενεργητικό της 9 ατομικές εκθέσεις αλλά έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές και θεματικές εκθέσεις, ενώ έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές.

Περισσότερα…

Η Φάννυ Γεωμπρέ γεννήθηκε στην Αθήνα, αποφοίτησε από την Σχολή το 1966, και σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο του Αννοβέρου της Γερμανίας και είναι Αρχιτέκτων και Εικαστικός. Εργάστηκε πολλά χρόνια ως Αρχιτέκτων ελεύθερος επαγγελματίας αλλά και ως στέλεχος Εταιριών του Ευρύτερου Δημόσιου Τομέα.

Η ασχολία της με τις τέχνες ξεκίνησε τα πρώτα της νεανικά χρόνια. Δάσκαλοί της στη ζωγραφική ήταν οι Fritz Klemm, Oswald Pejas, Kurt Sohns, Ελένη Νταλαμπέκη, Βίκυ Αναστασίου, Παναγιώτα Στάικου και Βαγγέλης Παππάς. Στη Χαρακτική οι Kurt Sohns, Βίκυ Αναστασίου και Ράνια Γριμάλδη-Κορομηλά.

Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις ζωγραφικής. Οι πιο πρόσφατες είναι:

· Τον Ιούνιο του 2018 στο Ίδρυμα Κακογιάννη στην Αθήνα και τον Οκτώβριο του 2018 στην Πύλη Αμμοχώστου στην Λευκωσία με θέμα τους Αγνοούμενους από τα γεγονότα της Κυπριακής τραγωδίας και τίτλο «Αγνοούμενοι στη σκιά της απουσίας τους».

· Τον Αύγουστο του 2018 στο Μανιατάκειο Ίδρυμα της Κορώνης στα πλαίσια του Φεστιβάλ Κορώνης με τίτλο «Από-Δράσεις».

· τον Μάιο του 2019 στην Γκαλερί Γκοβεδάρου στην Θεσσαλονίκη και τον Ιούνιο του 2019 στην Purpur Gallery στην Λαμία στα πλαίσια της έκθεσης με τίτλο «1st Touring for Art: Show me what you got».

Τον Μάρτιο του 2019 είχε ατομική έκθεση στην Ena Art Gallery των Kaplanon Galleries στην Αθήνα, Βαλαωρίτου 9Γ με τίτλο «Προσεγγίσεις».

Έχει λάβει μέρος στην 3η και 4η Art Thessaloniki (11/2018 & 11/2019) με τις Kaplanon Galleries.

Έλαβε επίσης επίσημη πρόσκληση συμμετοχής στην XIIth FLORENCE BIENNALE (18–27 Οκτωβρίου 2019).

Alesarte…

Αγνοούμενοι: Στη σκιά της απουσίας τους

Η Μαρία Χρηστέα γεννήθηκε στην Αθήνα το 1949 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1967. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και στην Staatliche Hochschule für Bildende Künste στο Βερολίνο (1968-1975). Έχει κάνει οκτώ ατομικές παρουσιάσεις της δουλειάς της και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Είναι μέλος της εικαστικής ομάδας Indoors Plus. Η δουλειά της περιλαμβάνει ζωγραφική, βίντεο, κατασκευές, φωτογραφία, και η παρουσίαση του έργου της είναι συνήθως εγκαταστάσεις. Έργα της βρίσκονται στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, στο Αμερικάνικο Κολλέγιο Ελλάδας και σε ιδιωτικές συλλογές.

Η Κορίννα Κουτούζη γεννήθηκε στην Αθήνα, αποφοίτησε από το γερμανικό τμήμα και μετά πήγε στην Γερμανία. Σπούδασε χορό στο Παρίσι και Ιστορία της Τέχνης στις Ηνωμένες Πολιτείες, παρακολουθώντας συγχρόνως μαθήματα κατασκευής κοσμημάτων. Στη Ρώμη δούλεψε ως βοηθός γλύπτη. Με την επιστροφή της στην Αθήνα το 1976 αφοσιώθηκε επαγγελματικά στον σχεδιασμό και τη δημιουργία δικών της κοσμημάτων και αντικειμένων. Μαζί με φίλους καλλιτέχνες από διάφορους κλάδους ιδρύσε την ομάδα ΑΦΗ και έναν χώρο με πολλαπλές δράσεις για την διάδοση και καταξίωση της χειροποίητης δημιουργίας στην Ελλάδα. Τρεις ατομικές εκθέσεις και πολλές ομαδικές στην Ελλάδα, Αγγλία, Γαλλία, Ιαπωνία, Γερμανία και Βέλγιο. Σφυρηλατεί το στρογγυλό σύρμα στο αμόνι για να του δώσει τη μορφή που θέλει. Η επαναφορά που αποκτά το μέταλλο με το σφυρηλάτημα επιτρέπει να αφαιρέθούν όπου γίνεται τα πρόσθετα συστήματα ανάρτησης, κλεισίματος και ασφάλειας, ώστε να αναλάβει το ίδιο το σχέδιο αυτό το ρόλο. Αν το μέταλλο αντισταθεί, αναγκάζεται να τροποποιήσει το αρχικό σχέδιο. Από αυτή την έντονη αμφίδρομη σχέση γεννιούνται τα κοσμήματα και αντικείμενά της.

Περισσότερα…

Περισσότερα για την ΑΦΗ…

Η Πάουλα Λάκαχ γεννήθηκε στην Αίγυπτο το 1954 και αποφοίτησε από το γερμανικό τμήμα της Σχολής το 1972. Σπούδασε στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Πολυτεχνείου του Μονάχου (Technical University of Munich) και συνέχισε μεταπτυχιακά με αντικείμενο την αναστήλωση παλαιών κτηρίων.

Οι σπουδές της στην αρχιτεκτονική αποτέλεσαν εφαλτήριο για τη διερεύνηση των πλαστικών τεχνών και την ενασχόληση με το design, τη σκηνογραφία και την ενδυματολογία. Παράλληλα, καταπιάστηκε με την κεραμική, τη χρυσοχοΐα και τον πειραματισμό με πληθώρα υλικών. Οι δημιουργίες της περιλαμβάνουν: Γλυπτά και γλυπτικές συνθέσεις, Πολυμορφικά έπιπλα, Φωτεινά σινιάλα / Φωτιστικά, Γλυπτικά Κοσμήματα, Αντικείμενα design, Performances (σκηνικά, κοστούμια, χορογραφία) και τα υλικά με τα οποία δουλεύει είναι: Πλέξιγκλας, Αλουμίνιο, Ασήμι, Μπρούντζος, Χρυσός, Έβενος, Ξύλο, Δέρμα, Καουτσούκ, Πολυεστέρας, Φως.

Από το 1984 μέχρι σήμερα έχει παρουσιάσει δουλειά της σε Γερμανία, Ολλανδία, Αυστρία, και σε γνωστές γκαλερί και αίθουσες τέχνης, στην Αθήνα και άλλες πόλεις της Ελλάδας, ενώ δημιουργίες και αντικείμενα design διατίθενται στα πωλητήρια των μουσείων Ακρόπολης, Μπενάκη, Χατζηκυριάκου – Γκίκα, Μακεδονικού Σύγχρονης Τέχνης, Πελοποννήσου και Ναυπλίου.

Η Λίζα Γεωμπρέ γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος του 1973. Πήρε πτυχίο Γερμανικής φιλολογίας από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σπούδασε Γραφικές τέχνες στην Johannes Gutenberg Schule της Στουτγάρδης. Παρακολούθησε στην Αθήνα το ελεύθερο εργαστήριο ζωγραφικής σε όλο το χρόνο λειτουργίας του, της “Ομάδας για την Επικοινωνία, και την Εκπαίδευση στην Τέχνη”, με δασκάλους τους περισσότερους κατοπινούς καθηγητές της ΑΣΚΤ Κοκκινίδη, Μπότσογλου, Δεκουλάκο, Βαλαβανίδη, Σόρογκα, κ.α. Έχει συμμετάσχει σε πολυάριθμες ομαδικές και ατομικές εκθέσεις. Στην πρόσφατη έκθεσή της στην γκαλερί Astra (Καρυάτιδων 8, Ακρόπολη) με θέμα «Οδοιπορικό εκ των έσω», η καλλιτέχνης παρουσίασε πίνακες επηρεασμένους από το Άγιον Όρος και τα Μετέωρα, που καλούν τον επισκέπτη σε ένα «ταξίδι» ονειρικό, όπου συνυπάρχουν το φανταστικό και πραγματικό, το παραστατικό και συμβολικό.

www.jeombre.com.

Η εξαιρετική δουλειά της Λίζας Γεωμπρέ…

Ένα έργο της Λίζας Γεωμπρέ από τις “Μπλε Ιστορίες”…

Εγκαίνια ατομικής έκθεσης COBALT WAVES της Λίζας Γεωμπρέ…

Λαβύρινθοι, γνωσιολογικά ρήγματα…

Έκθεση Λίζας Γεωμπρέ (73)…

Έκθεση «Rebound 13» στις 20/9…

Λίζα Γεωμπρέ – “Το χρώμα της βίας”…

Διονύσιος Αναπολιτάνος: “Ελεγεία Θανάτου και Αθανασίας Εγκώμιον”…

Διονύσιος Αναπολιτάνος: “Υπαρκτικές Τροπικότητες και Φιλοσοφικές Αποτιμήσεις”…

Οι σελιδοδείκτες της Λίζας Γεωμπρέ…

Το νέο site της Λίζας Γεωμπρέ…

Ο Αλέξανδρος Πατσούρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1955 και αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών το 1973.

Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και Γλυπτική στην Ecole Nationale Superiere des Arts Decoratifs στο Παρίσι, από όπου αποφοίτησε με felicitations de jury και έγινε Επίκουρος καθηγητής στο ΕΜΠ.

Εργάστηκε κυρίως πάνω στα μέταλλα. Δάσκαλος του στο εργαστήρι μετάλλου ήταν ο γλύπτης Κώστας Κουλεντιανός. Παρουσίασε τα έργα του σε μια σειρά από ομαδικές και ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα και την Κώ. Ο Σύλλογος μας είχε τη χαρά και την τιμή να παρουσιάσει μικρή επιλογή των έργων του στα πλαίσια του Jubilaeumsball der Doerpfeldianer τον Ιανουάριο του 1997 στο Ξενοδοχείο Athenaeum Intercontinental.

Απεβίωσε στις 15 Αυγούστου 1998 σε ηλικία 43 χρόνων.

Αντί στεφάνου …

Το Δ.Σ. του Συλλόγου Αποφοίτων της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, τιμώντας τη μνήμη του αποφοίτου και μέλους του Συλλόγου Αλέξανδρου Πατσούρη (1955-1998), κατέθεσε στο Ταμείο Υποτροφιών του Συλλόγου το ποσό των 50.000 δρχ.