(*) αν δεν είχε υποχρεωθεί να φύγει από την Σχολή θα αποφοιτούσε το 1930.

Η Ηλέκτρα Αποστόλου γεννήθηκε το 1912 στην Αθήνα από ευκατάστατη οικογένεια και ήταν αδελφή του στελέχους του ΚΚΕ Λευτέρη Αποστόλου. Φοίτησε στη Γερμανική Σχολή και εμφανίζεται στο Μαθητολόγιο του 1926-27 στην Β’ τάξη σε ηλικία 15 και του 1927-28 στη Γ’ τάξη σε ηλικία 16 ετών.

Σε μικρή ηλικία έγινε μέλος της ΟΚΝΕ και αργότερα μέλος του ΚΚΕ. Συμμετείχε στο Παγκόσμιο Αντιφασιστικό και Αντιπολεμικό Συνέδριο Γυναικών το οποίο έγινε στο Παρίσι, ως επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας. Επί δικτατορίας της 4ης Αυγούστου συνελήφθη και βασανίστηκε ενώ ανέλαβε γραμματέας του Γραφείου της ΟΚΝΕ Μακεδονίας – Θράκης.

Ήταν παντρεμένη με τον γιατρό Γιάννη Σιδερίδη, στέλεχος του ΚΚΕ, που το 1943 πέθανε από πείνα στην Ακροναυπλία. Το 1939 γέννησε στην εξορία την κόρης της Αγνή.

Το 1942 ενώ είχε παραδοθεί στις κατοχικές δυνάμεις από το προηγούμενο καθεστώς κατάφερε να δραπετεύσει από το Τμήμα Μεταγωγών Αθηνών αφού πρώτα είχε μεταχθεί σε νοσοκομείο. Θα γίνει σταδιακά υπεύθυνη της εθνικοαπελευθερωτικής αλλά και φεμινιστικής οργάνωσης Λεύτερη Νέα, ενώ αργότερα έγινε μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΠΟΝ και επικεφαλής της προπαγάνδας της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ. Στην Αντιστασιακή οργάνωση Λεύτερη Νέα, η Ηλέκτρα Αποστόλου προσπαθούσε να περάσει την νοοτροπία ότι η γυναίκα θα απελευθερωθεί με την ενεργή συμμετοχή της στους κοινωνικούς αγώνες. Προσπαθούσε να πείθει τις γυναίκες μέλη της οργάνωσης να παίρνουν το λόγο, γενικά να πράττουν. Οργανώθηκαν συνεργεία αποκλειστικά από γυναίκες που έγραφαν συνθήματα στους τοίχους. Τον Φλεβάρη του 1943 η Λεύτερη Νέα αυτοδιαλύεται και ενσωματώνεται στην ΕΠΟΝ.

Τον Ιούλιο του 1944 συνελήφθη από την Ειδική Ασφάλεια για την αντιστασιακή της δράση, βασανίστηκε και δολοφονήθηκε στο ξενοδοχείο Κρυστάλ στην οδό Ελπίδας 3, που ήταν και η έδρα της Ειδικής Ασφάλειας. Η γνωστή στιχομυθία που πήρε μέρος κατά την ανάκριση της στην Ασφάλεια – Από πού είσαι;- Από την Ελλάδα!- Πού κατοικείς;- Στην Ελλάδα!- Πώς σε λένε;- Είμαι Ελληνίδα!- Ποιοι είναι οι συνεργάτες σου;- Όλοι οι Έλληνες! έχει καταγραφεί, και δεν είναι εξιδανικευμένη αφήγηση. Το πτώμα της βρέθηκε πλήρως βασανισμένο στις 26 Ιουλίου 1944 στους δρόμους της Αθήνας.

Η Μαρίκα (Μαρία-Βιλμελίνη) Στάγγεσερ αναφέρεται στα μαθητολόγια ως Steingesser Maria του Αντωνίου και ήταν κόρη του Βασιλικού επιπλοποιού Αντωνίου Στάγγεσερ και της Σοφίας Στάγγεσερ το γένος Δαπόλα. Γεννήθηκε στις 10 Οκτωβρίου του 1914. Πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1926-1928 στην Τάξη Β’ του Ελληνικού Σχολείου και το επόμενο έτος 1928-29 στην Τάξη Γ’ (δηλαδή κατά αντιστοιχία στην Β’ και Γ’ Γυμνασίου, αφού το Ελληνικό Σχολείο ήταν τριετές Α’, Β’ και Γ’, ενώ τις ακολουθούσε μία τετραετής φοίτηση που συνολικά συμπλήρωνε 7 τάξεις στο Γερμανικό Γυμνάσιο) και σύμφωνα με την μαρτυρία του δισέγγονού της, Μάνου Στάγγεσερ-Διαμαντή, αποφοίτησε από την Γερμανική Σχολή Αθηνών το 1932.

στην φωτογραφία το 1935 σε ηλικία 21 ετών, πηγή: Μάνος Στάγγεσερ-Διαμαντής

Κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου εργάστηκε ως διερμηνέας σε εργοστάσιο κατασκευής ρούχων στην οδό 3ης Σεπτεμβρίου, βοηθώντας πολλές υφάντριες να συγκεντρώσουν υφάσματα για τις οικογένειες τους και τον ελληνικό στρατό.

Παντρεύτηκε το 1935 τον Νικόλαο Ναθαναήλ, εργοστασιάρχη της μεταξοβιομηχανίας Ναθαναήλ. Απέκτησε δύο παιδιά την, Αντωνία Ναθαναήλ μετέπειτα Κανελλοπούλου και τον Ανδρέα Ναθαναήλ.

Πέθανε στην Αθήνα το 2002 σε ηλικία 88 ετών.

(περισσότερα…)

Η Ρένα Κοριζή (Κορυζή) γεννήθηκε το 1915 και ήταν ένα από τα τέσσερα παιδιά του Αλέξανδρου Κοριζή, ο οποίος χαρακτηρίστηκε πρωθυπουργός του “δεύτερου ΟΧΙ” της Ελλάδας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αφού είχαν εισβάλει οι Γερμανοί στην Ελλάδα, στις 18 Απριλίου 41, μετά από μια δραματική συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, και εξ ίσου δραματική συνομιλία, με τον βασιλιά Γεώργιο τον Β’, ο Κοριζής αρνούμενος να υποκύψει στις πιέσεις των Αγγλων, πήγε στο σπίτι του, και αυτοκτόνησε με το περίστροφό του (δυο σφαίρες στην καρδιακή χώρα), για να μην παραδώσει αυτός τη χώρα στους Γερμανούς.

Ο Αλέξανδρος Κοριζής (Κορυζής) είχε νυμφευθεί την Ελισάβετ Τσιτσάρα με την οποία απόκτησε τέσσερα παιδιά: την Αικατερίνη (παντρεύτηκε τον Χρήστο Σταθάτο), την Ελένη (Λένα), την Ειρήνη (Ρένα) και τον Γεώργιο (1922-1999), ο οποίος νυμφεύθηκε την Ευφροσύνη Γκλαβάνη.

Η Ρένα εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1927-28 στην πρώτη τάξη του Ελληνικού σχολείου έως και το έτος 1931-32 στην Δ’ Γυμνασίου, πιθανώς δε να ολοκλήρωσε την φοίτησή της και να αποφοίτησε το 1934.

Το 1939 παντρεύτηκε τον Στρατή Ανδρεάδη , εφοπλιστή, τραπεζίτη και επιχειρηματία, από τους ισχυρότερους οικονομικούς παράγοντες του 20ού αιώνα στην Ελλάδα, με την οποία απέκτησαν τρεις γιούς: τον Γιώργο (1941), τον Αλέξανδρο (1944) και τον Πέτρο (1949).

Ο Αλέξανδρος, νυμφεύθηκε (σε δεύτερο γάμο) την Χριστίνα Ωνάση, κόρη του Αριστοτέλη Ωνάση.

(η φωτογραφία είναι από το αρχείο της οικογένειας Ανδρεάδη, όπου ο καθηγητής Στρατής Ανδρεάδης και η σύζυγός του, Ρένα, παρακολουθούν την καθέλκυση του δεξαμενόπλοιου NIMERTIS, το πρώτο νεότευκτο πλοίο του Ομίλου Ανδρεάδη στις 24 Ιουνίου 1952 στην Σκωτία) (περισσότερα…)

Η Λένα Κορυζή γεννήθηκε το 1916 και ήταν ένα από τα τέσσερα παιδιά του Αλέξανδρου Κοριζή, ο οποίος χαρακτηρίστηκε πρωθυπουργός του “δεύτερου ΟΧΙ” της Ελλάδας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αφού είχαν εισβάλει οι Γερμανοί στην Ελλάδα, στις 18 Απριλίου 41, μετά από μια δραματική συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, και εξ ίσου δραματική συνομιλία, με τον βασιλιά Γεώργιο τον Β’, ο Κοριζής αρνούμενος να υποκύψει στις πιέσεις των Αγγλων, πήγε στο σπίτι του, και αυτοκτόνησε με το περίστροφό του (δυο σφαίρες στην καρδιακή χώρα), για να μην παραδώσει αυτός τη χώρα στους Γερμανούς.

Ο Αλέξανδρος Κοριζής (Κορυζής) είχε νυμφευθεί την Ελισάβετ Τσιτσάρα με την οποία απόκτησε τέσσερα παιδιά: την Αικατερίνη (παντρεύτηκε τον Χρήστο Σταθάτο), την Ελένη (Λένα), την Ειρήνη (Ρένα) και τον Γεώργιο (1922-1999), ο οποίος νυμφεύθηκε την Ευφροσύνη Γκλαβάνη.

Η Λένα εμφανίζεται στα μαθητολόγια της Αραχώβης από το 1927 στην πρώτη τάξη του Ελληνικού σχολείου έως και το 1933 στην Δ΄Γυμνασίου, πιθανώς δε να ολοκλήρωσε την φοίτησή της και να αποφοίτησε το 1934. Μετά το θάνατο του πατέρα της έγινε Κυρία επί των Τιμών της Βασίλισσας Φρειδερίκης , όπως και η Φρόσω Κορυζή, σύζυγος του αδερφού της Γεώργιου, η οποία ήταν Κυρία επί των Τιμών της Βασίλισσας Άννας-Μαρίας . (περισσότερα…)

Ο Ροδόλφος (Ρούντι) Γκρόμαν γεννήθηκε το 1917 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια το έτος 1929-30 στην Α’ Γυμνασίου και το αμέσως επόμενο στην Β’ Γυμνασίου, ενώ αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε to 1935. Υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό. Νυμφεύτηκε την Λούλα Λεκατσά και απέκτησε δύο παιδιά, την Ισμήνη και τον Γιάννη. Απεβίωσε από καρδιακό επεισόδιο την 1.9.1994.

(όλες οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο του Steven Zannos)

O Γεώργιος Γκρόμαν (1875-1945), ο οποίος είχε γεννηθεί στην Ελλάδα, απέκτησε επτά παιδιά με τη σύζυγό του, Ισμήνη Ζάννου (1883-1970), η οποία δεν αναφέρεται στα μαθητολόγια. Τα έστειλε να σπουδάσουν στην Γερμανία και δύο από αυτά ήρθαν στην Ελλάδα κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ντυμένα με την στολή του γερμανικού στρατού –ο ένας είχε την ευθύνη του ανεφοδιασμού του γερμανικού στρατού με φρέσκα λαχανικά από την Κρήτη.

Δεν ήταν όμως και τα επτά παιδιά του Γκρόμαν στο ίδιο μήκος κύματος. Ο Ροδόλφος (Ρούντι) πολέμησε ενάντια στους Ιταλούς στην Αλβανία, ενώ και τα μικρότερα αδέλφια του «πάλευαν ανάμεσα στις δύο ταυτότητες, την ελληνική και τη γερμανική» όπως εξομολογήθηκε μέλος της οικογένειας στο inside story και τον Τάσο Τέλλογλου .

Όταν η Ελλάδα απελευθερώθηκε, οι περισσότεροι γιοι ακολούθησαν τον γερμανικό στρατό και τον πατέρα τους, που κατηγορήθηκε ως συνεργάτης των κατοχικών δυνάμεων, πίσω στην ανατολική Γερμανία. Όταν λίγους μήνες αργότερα αυτή καταλήφθηκε από τους Ρώσους, οι Γκρόμαν πήγαν στη Δυτική Γερμανία. Ο Ρούντι έμεινε πίσω κι έγινε Έλληνας υπήκοος, διατηρώντας έτσι κομμάτι της ιδιοκτησίας της οικογένειας στο Λεμονοδάσος του Πόρου, το οποίο είχε αγοράσει ο Γεώργιος το 1918 και όπου οι Γκρόμαν περνούσαν τα καλοκαίρια.

Τον χειμώνα τον περνούσαν στην περίφημη Βίλα Γκρόμαν (“Πικροδάφνη”) στο Καλαμάκι, η οποία μετά τον πόλεμο κηρύχθηκε εχθρική ιδιοκτησία και αρχικά φιλοξένησε ανάπηρους πολέμου. Ήταν ένα δίπατο σπίτι πνιγμένο στα δέντρα (κυρίως λεμονιές), με χωμάτινο γήπεδο τένις και ανεμπόδιστη θέα στη θάλασσα. Το κτήμα ήταν πολύ μεγαλύτερο, και περιλάμβανε την έκταση όπου σήμερα βρίσκεται το νεκροταφείο.

Όπως αναφέρεται στο βιβλίο της Μιράντας Ζάννου-Παπαδοπούλου “Μία οικογένεια δύο αιώνες. Το χρονικό της οικογένειας Ζάννου”, με την έναρξη του Πολέμου η οικογένεια άρχισε να “σκορπάει”. Τα πέντε από τα έξι αγόρια έφυγαν για την Γερμανία.

– ο  δευτερότοκος Κάκης (Κλεάνθης, γεν. 7.5.1907) πήγε στον γερμανικό στρατό και σκοτώθηκε στο Ανατολικό Μέτωπο στις 22.12.1944. Είχε ωυμφευθεί την Αθηνά Καραβία και είχε αποκτήσει 7 παιδιά.

– ο πρωτότοκος Αιμίλιος (γεν. 21.1.1906) σκοτώθηκε στις 23.1.1968 σε ηλικία 62 ετών από στρατιωτικό αυτοκίνητο. Είχε νυμφευθεί την Μαριάνθη Γερουλάνου, αδελφή της Έρεικας Γερουλάνου, η οποία φοίτησε στην Γερμανική μεταξύ 1913 και 1917.

– ο Έρικ (γεν. 24.10.1914) πηγαίνοντας με το ποδήλατό του χτυπήθηκε επίσης από αυτοκίνητο και σκοτώθηκε στις 3.2.1950. Είχε νυμφευθε’ι την Αγλαΐα Τουφεξή.

– ο Ρόλαντ (γεν. 30.3.1911), που νυμφεύθηκε την Γερμανίδα Irmin Laddecke, πέθανε στο Παρίσι από φυσιολογικό θανατο το 1994 σε ηλικία 83 ετών, ενώ

– ο Αντρέας έζησε στο Herford με την Γερμανιδα γυναίκα του Vera Marshal.

https://www.discover-serifos.com/el/anakalupste/serifos/metalleia/oikogeneia-gkroman

https://www.notia.gr/2017/08/gnosti-sto-theo

https://anokatostokalamaki.wordpress.com/2021/02/22/liga_istorika_stixia_perioxi_groman/

https://www.mixanitouxronou.gr/oi-germanoi-dynastes-tis-serifoy-poy-aimatokylisan-toys-metallorychoys-kai-synergastikan-me-toys-nazi-ti-diekdikoyn-simera/

Η Σοφία Βελιμέζη γεννήθηκε το 1920 και απεβίωσε το 1986. Στην Σχολή έμεινε μέχρι την Ε’ Δημοτικού την χρονιά 1929-30 και αν συνέχιζε θα είχε αποφοιτήσει το 1937.  Ο πατέρας της Ιωάννης Βελιμέζης (1859-1934) ήταν Πρόεδρος Εφετών, η μητέρα της ήταν η Ευγενία Βελιμέζη το γένος Ιορδανίδη (1883-1971) και το σπίτι τους ήταν στην οδό Δημοκρίτου 16 στο Κολωνάκι, δίπλα ακριβώς από το Λύκειο Ελληνίδων, και το οποίο κατεδαφίστηκε γύρω στο 2005. Στο σπίτι αυτό έζησαν και τα τέσσερα παιδιά: ο Αιμίλιος (1901-1946, ο οποίος δώρισε στο Μουσείο Μπενάκη την συλλογή του από εικόνες), ο Κωστής (1898-1960, ποιητής, σκηνοθέτης, μεταφραστής και συγγραφέας, ο οποίος έγινε γνωστός ως Κωστής Βελμύρας), ο Θεόδωρος (1905-1979) και η Σοφία, που ήταν η μικρότερη, για την οποία όμως δεν γνωρίζουμε πολλά, πέραν όσων αναφέρονται στο velimezisicon.gr, από όπου αντιγράφουμε:

Με τον αιφνίδιο θάνατο του του Αιμιλίου Βελιμέζη, το 1946, το έργο του παραμένει ημιτελές: αρκετές από τις εικόνες, που είχε μέχρι τότε συγκεντρώσει, ίσως ενενήντα τον αριθμό, δεν πρόλαβε να φωτογραφήσει ο Εμίλ Σεράφ, άλλες παρέμειναν χωρίς πλαίσια από τους ξυλογλύπτες «Πρίαμος» και η μελέτη της συλλογής δεν ολοκληρώθηκε. Εβδομήντα μόνο δακτυλογραφημένες σελίδες είναι το πρώτο και μοναδικό τμήμα της μελέτης που είχε συντάξει ο Μανόλης Χατζηδάκης μέχρι το 1945 και είχε παραδώσει στον Αιμίλιο.

Ακολουθεί βαρύτατο πένθος στην οικογένεια Βελιμέζη και στην κατοικία της οδού Δημοκρίτου 16 σβήνουν τα φώτα. Για πολλά χρόνια.

Εντούτοις η μητέρα του και οι οικογένειες των αδελφών του, σε ένδειξη σεβασμού στη μνήμη του αγαπημένου τους Αιμιλίου, ήρθαν σε συνεννόηση με τον Αντώνη Μπενάκη και τον Μανόλη Χατζηδάκη καλώντας τους να επιλέξουν όσες και όποιες εικόνες θα ήθελαν για τη συλλογή του Μουσείου Μπενάκη, πέραν εκείνων που είχε δωρίσει εν ζωή ο Αιμίλιος Βελιμέζης.

Στα αρχεία της οικογένειας υπάρχει και το dossier, στο οποίο η δέσποινα Eυγενία I. Bελιμέζη, μητέρα του συλλέκτη, φύλαξε τα σχετικά με τη δωρεά εικόνων από την οικογενειακή συλλογή, σύμφωνα με την επιθυμία του, στο Mουσείο Mπενάκη.

«Ἐχαρίσθησαν κατ’ ἐντολὴν τοῦ Aἰμιλάκου μας εἰς τὸ Mουσεῖον Mπενάκη οἱ ἐσώκλειστες Eἰκόνες -καὶ ἄλλες- ποὺ δὲν ἔχω φωτογραφίες τους. Ἐκ μέρους μου καὶ ἐκ μέρους τοῦ Kωστῆ μου, Nτόντου μου καὶ Σοφίκας μου, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ μείνη αὐτὴ ἡ δωρεά του ὅσο ὑπάρχει τὸ Mουσεῖον Ἀντωνίου Mπενάκη ποὺ τόσο κουράστηκε ὁ χρυσός μου Aἰμίλιος γιὰ τὸ Mουσεῖον».

Το γραφείο του Αιμιλίου στην κατοικία του επί της οδού Δημοκρίτου 16 διαμορφώθηκε από την αδερφή του Σοφία, όπως θα επιθυμούσε και εκείνος και, έκτοτε παρέμεινε κλειστό.

Το 1986 η Σοφία «φεύγει» για να συναντήσει εκεί ψηλά όσους από την οικογένεια είχαν ήδη προηγηθεί και αφήνει παρακαταθήκη στους γιους της Χρήστο και Αιμίλιο να φροντίσουν τις εικόνες, σύμφωνα με το «πνεύμα της οικογένειας».

Σε δύσκολες στιγμές χρειάστηκε να εκποιηθούν ακίνητα και κινητά της οικογένειας, ποτέ όμως οι εικόνες της συλλογής του Αιμιλίου. Η εντολή της μητέρας Σοφίας είναι σαφής και ρητή: «Φροντίστε οι Εικόνες μας να δωρηθούν σε μουσείο ή ίδρυμα, όπου θα μπορεί ο κάθε επισκέπτης να τις θαυμάζει, αλλά και να προσεύχεται μπροστά τους…».

1934-1991 Στην οικία της οικογένειας Βελιμέζη…

Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη: Η περίφημη συλλογή Βελιμέζη ελεύθερη ψηφιακά…

Πίστη και Τέχνη Επιλεγμένες Εικόνες από τη Συλλογή Αιμιλίου Βελιμέζη…

Η Ειρήνη Κουτσογιάννη γεννήθηκε το 1918 και αποφοίτησε από την Σχολή το 1937. Εμφανίζεται στα μαθητολόγια την περίοδο 1926-27 στην Β’  Δημοτικού και παραμένει έως την αποφοίτησή της στην ΣΤ’  Γυμνασίου την χρονιά 1936-37.

Παντρεύτηκε το 1945 τον ιατρό Γιώργο Μερίκα, με τον οποίο ήσαν μαζί ήδη από το 1937 και έστειλε και τα τρία της παιδιά στην Σχολή: τον Μανώλη και την Λένα στην Μετσόβου και τον Γιώργο στο Μαρούσι. Απεβίωσε το 1971.

Ο σύζυγός της, Γιώργος Μερίκας, ήταν διευθυντής της Δ΄ Παθολογικής Κλινικής του Ευαγγελισμού (1960 – 1970). Το 1970 εξελέγη τακτικός καθηγητής της Β’ Παθολογικής Κλινικής στο “Ιπποκράτειο Νοσοκομείο”, διετέλεσε Πρόεδρος του ΠΑΟ το 1970, και στις 25 Νοεμβρίου 1977 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, της οποίας το 1988 διετέλεσε πρόεδρος. Στην κυβέρνηση Ζολώτα διετέλεσε Υπουργός Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων και απεβίωσε το 1996.

Η κόρη της, Λένα Μερίκα, έστειλε με την σειρά της τους δύο γιούς της, Γιάννη και Στέφανο Θεοδωρακάκο στην Σχολή.

Ο Πέτερ Μπούσορ γεννήθηκε το 1921 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1927-28 στην Β’ Δημοτικού και το επόμενο στην Γ’ Δημοτικού, ενώ αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε το 1938. Το όνομά του στα ελληνικά αποδίδεται λανθασμένα, ως “Μπούχορ”.

Ο πατέρας του, Έρνστ Μπούσορ (Ernst Heinrich Buschor,  1886-1961 ) ήταν Γερμανός κλασικός αρχαιολόγος που εργάστηκε στην Ελλάδα και ένας από τους πιο σημαντικούς αρχαιολόγους της εποχής του. Μετάφρασε όλες τις τραγωδίες του Αισχύλου , του Σοφοκλή και του Ευριπίδη. Η εξέταση του έργου του καθόρισε μεγάλα τμήματα όχι μόνο της γερμανόφωνης κλασικής αρχαιολογίας πολύ μετά τον θάνατό του. Από το 1922 έως το 1929 διετέλεσε Πρώτος Διευθυντής του Τμήματος Αθηνών του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου , όπου, μεταξύ άλλων, πραγματοποίησε ανασκαφές στην Αθήνα, στην Ολυμπία και στις Αμύκλες κοντά στη Σπάρτη. Είχε πέντε παιδιά αλλά μόνο δύο από αυτά γεννήθηκαν στην Ελλαδα. Ο Peter (γεν. 1921) και ο Georg (γεν.1923), ο οποίος πιθανόν να πήγε στην Γερμανική στο Νηπιαγωγείο, όμως επειδή η οικογένεια εγκατέλειψε την Ελλάδα το 1929 ίσως παρέμεινε για λιγότερο από ένα χρόνο στην Σχολή, όμως έκανε λαμπρή καριέρα ως τραγουδοποιός.

Ο Georg Buschor γεννήθηκε στις 14 Μαρτίου 1923 στην Αθήνα, Ελλάδα. Το 1929, αφού ο πατέρας του διορίστηκε στην έδρα της κλασικής αρχαιολογίας στο LMU , η οικογένεια μετακόμισε στο Μόναχο. Μετά το τέλος του πολέμου σπούδασε φιλοσοφία και θεατρικές σπουδές στο Μόναχο και στη συνέχεια άρχισε να εργάζεται ως τραγουδοποιός στο Schwabing . Ήταν συνθέτης, γνωστός για τα Junge Leute brauchen Liebe (1961), Spukschloß im Salzkammergut (1966) και Der Orgelbauer von St. Marien (1961). Πέθανε στις 11 Φεβρουαρίου 2005 στο Λουγκάνο της Ελβετίας.

Ο Georg Buschor εξελίχθηκε σε έναν από τους πιο επιτυχημένους Γερμανούς τραγουδοποιούς των επιτυχιών και είχε το μουσικό του αποκορύφωμα τη δεκαετία του 1960, όταν έγινε ένας από τους σημαντικότερους τραγουδοποιούς της Mireille Mathieu.  https://de.wikipedia.org/wiki/Georg_Buschor

Η Αγγελική Κουγέα γεννήθηκε το 1921. Εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1932-33 στην Α’ Γυμνασίου και παραμένει έως την Ε’ Γυμνασίου το έτος 1936-37). Ήταν ένα από τα τρία παιδιά του ακαδημαϊκού Σωκράτη Κουγέα και αδελφή του καθηγητή Βενέτη (Βενετσάνου) Κουγέα.

Ο Σωκράτης Κουγέας (14 Σεπτεμβρίου 1877 – 27 Σεπτεμβρίου 1966) ήταν Έλληνας ακαδημαϊκός και συγγραφέας. Γεννήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου το 1877 στους Δολούς της Μάνης. Αφού ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Καλαμάτα έκανε σπουδές Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας από το 1894 μέχρι το 1899 της οποίας αναγορεύθηκε διδάκτωρ με τη διατριβή De novo Xiphilineo codice Iberitico 812. Με υποτροφία του Ελληνικού Κράτους συνέχισε τις μεταπτυχιακές σπουδές του στη Γερμανία (Χάλη, Μόναχο, Βερολίνο) και στη Γαλλία (Παρίσι), από το 1904 έως το 1909. Υπήρξε μαθητής του Σπυρίδωνα Λάμπρου και αργότερα συνεργάτης του. Η διδακτική σταδιοδρομία του μετά την επάνοδό του στην Ελλάδα άρχισε από το Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης (1910-1916). Από το 1916 μέχρι το 1918 διετέλεσε γραμματέας των Γενικών Αρχείων του Κράτους. Από το 1918 έως το 1947 δίδαξε ως τακτικός καθηγητής στην έδρα της Αρχαίας Ιστορίας στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Δίδαξε επίσης στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών από το 1931 έως το 1947, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο από το 1943 μέχρι το 1950. Από το 1923 μέχρι τον θάνατό του υπήρξε άμισθος διευθυντής του Τμήματος χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Το 1929 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Την ίδια χρονιά το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο του Βερολίνου τον ανακήρυξε αντεπιστέλλον μέλος του. Το 1937 το Πανεπιστήμιο της Τυβίγγης και το 1958 το Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης τον ανακήρυξαν επίτιμο διδάκτορα. Συνεργάστηκε με την παλαιογραφική αποστολή, που πήγε στην Πάτμο και στο Άγιο Όρος (1895) όταν ήταν δευτεροετής φοιτητής της Φιλοσοφικής μαζί με τον Σπυρίδωνα Λάμπρο, καθώς και σε χώρες του εξωτερικού. Μαζί με τον von Soden ερεύνησε χειρόγραφα της Καινής Διαθήκης σε βιβλιοθήκες της Αθήνας, του Μεγάλου Σπηλαίου, της Πάτμου, της Άνδρου. Μαζί με τον Άμαντο εξέδιδε το περιοδικό Ελληνικά την περίοδο από το 1928 ως το 1939. Μεταξύ άλλων συμμετείχε και στην πρώτη επιτροπή εκλογής των πρώτων καθηγητών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Πέθανε στις 27 Σεπτεμβρίου του 1966. Ο γιος του, Βενέτης (Βενετσάνος) Κουγέας, υπήρξε πανεπιστημιακός καθηγητής και πρύτανης της Γεωπονικής Σχολής. Το 1982 παραιτήθηκε από καθηγητής και επιδόθηκε στο κτήμα του στην Τρυπιά Αχαΐας. Απεβίωσε πρόωρα στις 8 Σεπτεμβρίου 1992.

Ο Αλφρέδος Λούβαρις γεννήθηκε το 1921 και εμφανίζεται το 1935 στα μαθητολόγια της Β’ Γυμνασίου. Ήταν γιός του Νικολάου Λούβαρι (1887 – 1961), ο οποίος ήταν Έλληνας θεολόγος, καθηγητής και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και σύμφωνα με τα όσα αναφέρονται στο βιογραφικό του:

Στις 29 Απριλίου του 1941 ήταν ένας από τους προτεινόμενους για υπουργοποίηση από τον Γεώργιο Τσολάκογλου. Όμως παραιτήθηκε αμέσως χωρίς να ορκιστεί, επικαλούμενος ως δικαιολογία την είσοδο των Ιταλών στην Αθήνα. Ο Λούβαρις, ο οποίος θεωρούνταν εγγυητής της διατήρησης μιας στάσης ανοχής της Εκκλησίας της Ελλάδος απέναντι στις Γερμανικές κατοχικές δυνάμεις, συνέβαλε στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης προς το πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού εκ μέρους των Γερμανών καθώς συνέταξε έκθεση που την υπέβαλε στη Γερμανική Πρεσβεία, η οποία διαβιβάστηκε στο Βερολίνο, και τελικά εγκρίθηκε η αντικατάσταση του Αρχιεπισκόπου Χρύσανθου. Ήταν υπουργός παιδείας και στην τρίτη κατοχική κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη από τις 7 Απριλίου 1943 έως τις 12 Οκτωβρίου 1944. κατόπιν έντονης πίεσης του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού.

Ο ίδιος στα Απομνημονεύματά του γράφει πως η συμμετοχή του στην τελευταία κατοχική κυβέρνηση υπαγορεύθηκε από το αίσθημα ευθύνης του ως πνευματικού ανθρώπου απέναντι στην πατρίδα του και των συνανθρώπων του απέναντι της μανίας του ναζιστικού τέρατος. Τον Μάιο του 1944 απολύθηκε από το Πανεπιστήμιο Αθηνών λόγω της δίκης και καταδίκης του σε πενταετή φυλάκιση για τη συμμετοχή στην κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη. Αν και ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός κλήθηκε στη δίκη από τον Λούβαρι ως μάρτυρας υπεράσπισης αυτός δεν παρέστη….

Στις παραμονές της δίκης του κι ενώ ήταν προφυλακισμένος, ο γιος του Αλφρέδος απήχθη και δεν βρέθηκε ποτέ. Τσιρώνης 2010, σελ. 419, υποσ. 867, Ρηγόπουλος 2011, σελ. 150

Δείτε το βιογραφικό του Νικολάου Λούβαρι…

Η Άλμα Βάσσου γεννήθηκε το 1919 και ήταν κόρη της Δώρας Δεληγιώργη και του αξιωματικού του στρατού Κωνσταντίνου Τιμολέοντος Βάσου (1886 – 1963), γόνου της γνωστής οικογένειας των στρατιωτικών, που απέκτησαν εκτός από την Άλμα και τον Αλέξανδρο (1917 – 1948).

Εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1934-35 στην Β’ Γυμνασίου και παραμένει έως την Γ’ Γυμνασίου, το έτος 1935-36, ενώ αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε το έτος 1939.

Παντρεύτηκε τον Ιωάννη Τσερεζόλε (Τσερέζολε) και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Γεώργιο και την Ντοριλένα (Dorilena).

στην φωτογραφία η Άλμα Κ. Βάσσου με την Μις Όμπσον σε καφενείο απέναντι από την Ακρόπολη 

Οικογένεια Δεληγεώργη

Γενάρχης της οικογένειας φέρεται να είναι ο Δημήτριος (Μήτρος) Δεληγεώργης (1785 – 1860), ο οποίος σε έγγραφα της εποχής συναντάται και ως Δελιγεωργόπουλος ή Δελιγιοργόπουλος. Πριν το 1821 δούλευε ως γραμματέας στον Αλή Πασά ενώ με την έκρηξη της επανάστασης του 1821 προσκλήθηκε από τη διοίκηση ως Μεσολογγίτης για να συμμετάσχει στη στελέχωση της κεντρικής διοίκησης. Περισσότερα…

Κωνσταντίνος Βάσσος

Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος του Τιμολέοντος Βάσσου. Καταγόταν από στρατιωτική οικογένεια, ήταν εγγονός του Βάσου Μαυροβουνιώτη και μακρινός συγγενής με τον Θεόδωρο Πάγκαλο. Σπούδασε στην ιταλική στρατιωτική ακαδημία της Μόντενα Ιταλίας και κατατάχθηκε ως αξιωματικός στον ελληνικό στρατό. Ήταν αντιβενιζελικός και διατηρούσε στενή σχέση με τα Ανάκτορα. Το 1909 και το 1917 αποτάχθηκε για πολιτικούς λόγους για να επαναφερθεί το 1910 και το 1920 αντίστοιχα. Περισσότερα…

Η Άννα Μαγκάκη γεννήθηκε το 1920 (από λάθος αναφέρεται στους καταλόγους ως έτος γέννησης το 1919). Ήταν κόρη του δικηγόρου Αντωνίου Μαγκάκη και αδελφή του υπουργού Γεώργιου – Αλέξανδρου Μαγκάκη, ο οποίος φοίτησε επίσης στην Γερμανική για ένα διάστημα.

Πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1926-27 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει συνεχώς έως την Ε’ Γυμνασίου το έτος 1937-38, όταν αλλάζει σχολείο για να μην υποχρεωθεί να φοιτήσει 7 χρόνια στο γυμνάσιο.

Σπούδασε ψυχολογία στο Μόναχο, όπου γνώρισε τον μηχανολόγο Andreas Göbel, που σπούδασε έχοντας ως καθηγητές τον μαθηματικό Κωνσταντίνο Καραθεοδωρή (1873-1950) και τον θεωρητικό φυσικό Arnold Sommerfeld (1868-1951).

Παντρεύονται με κουμπάρο τον καλλιτέχνη Γιάννη Λόγη και με την λήξη του Πολέμου η Άννα και ο Andreas έρχονται στην Ελλάδα, όπου αποκτούν δύο παιδιά, τον Anton (1949) τον Ιωάννη (1956), και ο Andreas εργάζεται σε εταιρείες και αντιπροσωπείες και το επώνυμό του γίνεται Γκόμπελ.

Η Άννα Μαγκάκη απεβίωσε το 2013.

(πηγή: Αντώνης Γκόμπελ)

Η Πηνελόπη Δημητράτου γεννήθηκε στις 14.4.1923 στην Αθήνα και φοίτησε για λίγο στην Γερμανική Σχολή και στην συνέχεια στο Μαράσλειο, ενώ αν είχε συνεχίσει θα αποφοιτούσε το 1941.

Ο πατέρας της, Παναγής Δημητράτος, ήταν δημοδιδάσκαλος και εργάστηκε ως αρχισυντάκτης στην εφημερίδα “Ριζοσπάστης” και εκτελέστηκε τον Απρίλιο του 1944 στην Καισαριανή επί υπουργίας του εξαδέλφου του Αριστείδη Δημητράτου, υπουργού Εργασίας στην Κυβέρνηση Μεταξά έως το 1940.

Παντρεύτηκε τον κατά δύο χρόνια μεγαλύτερό της, επίσης μαθητή της Γερμανικής, Άγγελο Διαμαντόπουλο, γιό του Μόσχου Διαμαντόπουλου και ως αριστεροί διέφυγαν μαζί στο βουνό και αργότερα πήγαν στην Θεσσαλονίκη, όπου γεννήθηκε η κόρη τους Ελένη (Λίνα) Διαμαντοπούλου (Φανουράκη).

Ο σύζυγός της, Άγγελος, συνελήφθη το 1949 μαζί με τον Μανώλη Γλέζο και τον Λεωνίδα Κύρκο και όλοι καταδικάστηκαν αρχικά σε θάνατο, με απόφαση του Εκτάκτου Στρατοδικείου Αθηνών, που όμως δεν εκτελέστηκε λόγω της διεθνούς αντίδρασης και η θανατική ποινή μετατράπηκε σε ποινή δεκαετούς καθείρξεως και  αποφυλακίστηκε το 1953.

Η ίδια σπούδασε στην Ανωτάτη Εμπορική, την γνωστή ως ΑΣΟΕΕ και όταν ο σύζυγός της άνοιξε, μετά την αποφυλάκισή του, τεχνικό γραφείο, εργάστηκε μαζί του.

Απεβίωσε στις 9.7.2016 σε ηλικία 93 ετών.

https://www.alfavita.gr/ekpaideysi/213357_o-daskalos-panagis-dimitratos-kai-spiti-tis-epon

https://www.ex-dsathen.gr/ekdoseis/oikogeneies-apofoiton/5999-i_iokogeneia_diamantopoulou

Ο Oskar “Ossi” Heberlein γεννήθηκε την 1η Απριλίου 1923 στη Μαδρίτη της Ισπανίας. Ήταν γιος του συμβούλου της γερμανικής πρεσβείας Έριχ Χέμπερλαιν και της Ισπανίδας συζύγου του Μάργκοτ, γένους Calleja. Οι Heberleins μετακινήθηκαν πολύ, πρώτα στο Koblenz της Γερμανίας και μετά στην Αθήνα. Εμφανίζεται στα μαθητολόγια της Αραχώβης από το έτος 1929-30 εως το έτος 1932 στις τρεις πρώτες τάξεις του δημοτικού, ενώ αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε το έτος 1941.

Μεταξύ 1932 και 1936 ο Oskar πήγε σχολείο στη νότια Βαυαρία. Λόγω του ξεσπάσματος του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου το 1936, οι γονείς του Heberlein έπρεπε να μετακομίσουν στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής. Τελικά επέστρεψαν στην Ισπανία, στη Σαλαμάνκα το φθινόπωρο του 1937. Εκείνη την περίοδο ο Heberlein άρχισε να ενδιαφέρεται για τη ραδιοφωνική μετάδοση και έπιασε δουλειά στο γραφείο ραδιοφωνικής μετάδοσης της γερμανικής πρεσβείας. Μεταξύ 1938 και 1941 τελείωσε το γυμνάσιο σε γερμανικά σχολεία στην Ισπανία και στη συνέχεια έκανε πρακτική άσκηση σε εταιρείες ηλεκτρικών στην Ισπανία.

Το 1941, ο Heberlein επιστρατεύτηκε και επέστρεψε στη Βαυαρία. Η ενεργή στρατιωτική του θητεία ξεκίνησε στις 10 Οκτωβρίου 1941. Αρχικά έλαβε εκπαίδευση ως πυροβολητής πυροβολικού με το Τάγμα Αντικατάστασης Πυροβολικού 157 στο Μόναχο. Ωστόσο, την άνοιξη του 1942 εντάχθηκε στα Frontaufklärungs-Truppen (μπροστινά στρατεύματα αναγνώρισης). Εργάστηκε σε ένα εργαστήριο αναπτύσσοντας και δοκιμάζοντας ειδικούς ραδιοπομπούς βραχέων κυμάτων. Στα τέλη του 1942 εντάχθηκε στο Signals Battalion 800 Special Unit Brandenburg.

Ο Heberlein πέρασε μερικούς μήνες ως αιχμάλωτος των Γάλλων, εργαζόμενος ως ηλεκτρολόγος αυτοκινήτων. Στη συνέχεια μετακόμισε στο Haar λίγο έξω από το Μόναχο στα τέλη Οκτωβρίου του 1945. Εδώ, εργάστηκε ως ηλεκτρολόγος, αρχικά για την USAF 464th Air Service Group, μέχρι τουλάχιστον το καλοκαίρι του 1946. (περισσότερα…)

(*) αν δεν είχε υποχρεωθεί να φύγει από την Σχολή θα αποφοιτούσε το 1942.

Η Αργυρώ Συράκη γεννήθηκε στην Αθήνα στις 5 Φεβρουαρίου 1925. Δημοτικό πήγε στο “Βυζάντιο” της κ.Πιτίδου στο Παγκράτι και ήταν στην ίδια τάξη με το Μάνο Χατζηδάκι. Η καταγωγή της από την πλευρά του πατέρα της είναι από την Καλλιμασιά της Χίου και από την πλευρά της μητέρας της από τη Σύρο, απόγονος του Παπανικολή από τα Ψαρά, αφού η προγιαγιά της, κόρη Κουτσοδόντη παντρεύτηκε Παπανικολή της οικογένειας του πυρπολητή. Ο αδελφός της γιαγιάς της, Μιχαήλ Κεφάλας, ήταν εξαιρετικά μορφωμένος και διετέλεσε διευθυντής του Ζωγραφείου στην Κωνσταντινούπολη.

Το 1936 πήγε στη Γερμανική Σχολή στην οδό Αραχώβης στην Quarta. Συμμαθήτριές της ήταν η Βεατρίκη Δημητριάδου, η Έβη Τουλούπα, η Λένα Γκλαβάνη, η Αλίκη Δημητριάδου, η Λολότα (Ελένη) Κωνσταντινίδου κ.α. Το 1942 αποφοίτησε και το επόμενο έτος πήγε στο Πανεπιστήμιο, όπου σπούδασε Φιλολογία ακολουθωντας την κατεύθυνση της Ιστορίας και Αρχαιολογίας.

Αμέσως μετά εργάστηκε ως ξεναγός στην Αθήνα κυρίως με Γερμανούς και Γάλλους, αλλά στο μεταξύ, στην Κατοχή, γνώρισε τον μετέπειτα συζυγό της Πανταζή Πανταζόπουλο, ο οποίος σπούδασε Ιατρική στην Αμερική και εξειδικεύτηκε στην Ψυχιατρική, επέστρεψε τον Αύγουστο του 1956 στο Ναύπλιο, όπου και παντρεύτηκαν και μαζί εγκαταστάθηκαν στη Νέα Υόρκη.

Στην Αμερική πλέον, χωρίς γνώσεις Αγγλικών ξεκίνησε να εργάζεται στην Αρχιεπισκοπή, όπου αναζητούσαν άτομο με καλές γνώσεις Ελληνικών. Αρχικά υπό τον Αρχιεπίσκοπο Μιχαήλ και ένα χρόνο μετά, το 1958, υπό τον Ιάκωβο και με αντικείμενο τα Πολιτιστικά εργάστηκε συνολικά επί 38 έτη και παράλληλα σπούδασε Κλασσικές Τέχνες στο Columbia. Ενδιάμεσα, το 1963, χώρισε και το 1996 συνταξιοδοτήθηκε και μοίράζε τον χρόνο της μεταξύ Αθήνας και Νέας Υόρκης.

Απεβίωσε την 1.3.2023 στην Νέα Υόρκη.

Ο Βύρων Κουρουνιώτης γεννήθηκε το 1924 στην Αθήνα και έζησε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στην Καλλιθέα. ‘Ηταν γιός του Ιωάννη και της Ουρανίας και πρωτοεμφανίζεται στα μαθητολόγια της Σχολής στην Β’  Γυμνασίου την χρονιά 1937-38, παραμένει έως την Στ’ Γυμνασίου και αποφοιτά την χρονιά 1941-42 και όπως αναφέρεται στο βιογραφικό του όνειρό του ήταν να σπουδάσει στη Γεωπονική Σχολή της Γερμανίας. Όμως όταν έγινε η γερμανική Κατοχή εντάχθηκε στην αντίσταση, στην ΕΠΟΝ, στο αντάρτικο κίνημα και μετά στον ΕΛΑΣ. 19 ετών έφυγε στα βουνά και πολέμησε στο αντάρτικο Ρούμελης και μετά στην Πελοπόννησο.

Στη διάρκεια της Κατοχής έχασε τους 2 από τους 3 αδελφούς του. Ο μεγαλύτερος, ο Μικές Κουρουνιώτης, εκτελέστηκε από τους Γερμανούς ενώ ο μικρότερος, ο Αντώνης, πέθανε από φυματίωση λίγους μήνες πριν βρεθεί το εμβόλιο για τη φυματίωση.

Μετά την απελευθέρωση και τα Δεκεμβριανά συνελήφθη και καταδικάστηκε σε θάνατο για εσχάτη προδοσία. Δεν εκτελέστηκε αλλά από το 1945 ως το 1949 «επισκέφθηκε» όλα τα όμορφα νησιά μας (τόπους εξορίας τότε) ως πολιτικός κρατούμενος: Αίγινα, Κέρκυρα, Σύρο και κατέληξε στη Γυάρο όπου μαζί με συγκρατούμενούς του, ενώ ζούσαν σε υποτυπώδη αντίσκηνα, έχτιζαν με βράχους που κουβαλούσαν μόνοι τους το «κολαστήριο» της Γυάρου όπως το ονόμαζε πάντα λέγοντας: «όταν μπήκαμε σ΄αυτή την κόλαση νοσταλγούσαμε τις σκηνές μας…»

Μετά το 1949 συνέχισε να είναι ενεργό μέλος του ΚΚΕ και της ΕΔΑ αργότερα. Παντρεύτηκε την Βασιλική Ζαχαρία και απέκτησαν μια κόρη την Ουρανία.

Στη Δικτατορία του 1967 γλύτωσε τη σύλληψη γιατί τον έκρυψαν επί ένα χρόνο, ίσως και περισσότερο, με κίνδυνο της ζωής τους, δύο «φιλοβασιλικές» και άρα υπεράνω πάσης υποψίας θείες του (από την πλευρά της γυναίκας του), που τον αγαπούσαν πάρα πολύ…

Κατάφερε να διαφύγει παράνομα στην Ευρώπη όπου έζησε κάποια χρόνια.

Απογοητευμένος από τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968 απομακρυνόταν, σταδιακά, από την ενεργό πολιτική δράση.

Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα ασχολήθηκε με το εμπόριο κινηματογραφικών ειδών και τον κινηματογράφο, μαζί με τον μόνο αδελφό του, που είχε επιβιώσει, τον Διονύση.

Μπορεί να μην κατάφερε να σπουδάσει γεωπονία όμως κατάφερε ν’αγοράσει ένα μικρό κομμάτι γης παραθαλάσσιο στην Αίγινα και ένα τρεχαντήρι. Σ’ αυτά αφιέρωνε όλον σχεδόν τον ελεύθερο χρόνο του μέχρι το τέλος της ζωής του ψαρεύοντας και αγαπώντας τη φύση και τα φυτά του. Κατάφερε να μεταμορφώσει ένα άγονο και αμμώδες έδαφος σ’ έναν μικρό παράδεισο δίπλα στη θάλασσα. Το έργο του συνεχίζει με περισσή αφοσίωση και ζήλο ο γαμπρός του Γιάννης Λάζαρης μέχρι σήμερα.

Πρόφθασε να χαρεί τον εγγονό του Αλέξη Κωτσόπουλο και τα δύο του δισέγγονα τον Βύρωνα και τον Άγγελο. Δεν πρόλαβε να γνωρίσει την δισέγγονή του Άννα.

Ενώ άντεξε παληκαρίσια όλες τις κακουχίες και τα βασανιστήρια δεν μπόρεσε ποτέ, μέχρι το τέλος, να συγκρατήσει τα δάκρυά του όταν θυμόταν την «επαίσχυντη», όπως την έλεγε, «Συμφωνία της Βάρκιζας» και την παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ.

Πέθανε το 2008 βαθειά πικραμένος από την «κατάντια», όπως έλεγε, και την πολυδιάσπαση του κινήματος.

(*) το βιογραφικό του το οφείλουμε στην κόρη του Ουρανία Κουρουνιώτη και είναι αναρτημένο μαζί με την φωτογραφία του στην ιστοσελίδα http://www.aylonfilmarchives.com/

Η Χανελόρε Κορώνη γεννήθηκε το 1927 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1935-36 στην Β’ Δημοτικού και παραμένει έως την αποφοίτησή της το έτος 1943-44 και ήταν κόρη του Σπυρίδωνος Κορώνη

Ο  Σπυρίδων Κορώνης (1883 – 1944), ήταν Έλληνας πανεπιστημιακός και πολιτικός. Υπήρξε καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πολυτεχνείο καθώς και διοικητής του ΙΚΑ επί δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά. Το 1926 ανέλαβε την διεύθυνση των Σιδηροδρόμων Ελληνικού Κράτους. Στην κυβέρνηση Αλέξανδρου Παπαναστασίου (1932) διετέλεσε Υπουργός Συγκοινωνιών ενώ στην κυβέρνηση Αλέξανδρου Οθωναίου (1933) διετέλεσε Υπουργός Εθνικής Οικονομίας.

Κατά τα Δεκεμβριανά του 1944 συνελήφθη από ομάδες του ΕΑΜ και εν συνεχεία δολοφονήθηκε.

Ο Γεράσιμος Πινιατώρος γεννήθηκε το 1929 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης την χρονιά 1941-42 και 1942-43 αντίστοιχα στην Γ’ και Δ’ Γυμνασίου. Αναφέρεται μάλιστα και από τον Φωκίωνα Φωτιάδη Νεγρεπόντη σε ένα χειρόγραφό του με τους συμμαθητές του. Προφανώς οι τάξεις αυτές αναφέρονται στο 8τάξιο Γυμνάσιο και ξεκινούν από την 5η Δημοτικού ως Α’ Γυμνασίου και η ένδειξη 47* δηλώνει ότι αν μπορούσε να ολοκληρώσει στην Γερμανική, η οποία όμως έκλεισε το 1944, θα αποφοιτούσε το 1947.

Ο πατέρας του, Νικόλαος Πινιατώρος του Γεράσιμου (Αργοστόλι, 1903 – Αθήνα, 4 Μαρτίου 1987) ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός , που διετέλεσε βουλευτής. Το επίθετό του απαντάται και ως Πηνιατώρος και γεννήθηκε στο Αργοστόλι το 1903  και σπούδασε νομικά. Εργάστηκε ως δικηγόρος. Ήταν παντρεμένος με την Έλντα-Ελένη και απέκτησαν έναν γιο, τον Γεράσιμο, και μία κόρη, τη Μόλλυ.

Εξελέγη βουλευτής Κεφαλληνίας το 1958 με το κόμμα της ΕΡΕ. Απεβίωσε στην Αθήνα στις 4 Μαρτίου 1987 σε ηλικία 84 ετών και κηδεύτηκε από τον Κτητορικό Ναό Αγίου Αθανασίου Λάσης στο Αργοστόλι.

Η Ίρις Πάσκεβιτς – Μπουρούτη γεννήθηκε το 1930 και φοίτησε στην Γερμανική Σχολή από το Δημοτικό έως το 1944, που η Σχολή έκλεισε. Πατέρας της ήταν ο Έριχ Πάσκεβιτς, μηχανικός με ειδικότητα στα επιστημονικά όργανα, που ζούσε στην Σμύρνη και γνώριζε πολύ καλά τον Κωνσταντίνο Καραθεοδωρή, με τον οποίο είχαν συνεργαστεί για ένα μεγάλο διάστημα προκειμένου να προετοιμάσουν το Πανεπιστήμιο της Σμύρνης, που ιδρύθηκε μεν το 1920, αλλά επί της ουσίας παρέμεινε στα χαρτιά, αφού ακολούθησε η Μικρασιατική Καταστροφή το 1922. Η μητέρα της, Gertrud, το γένος Welzel, γεννήθηκε στις 21.9.1893 στο Breslau.

Ο αδελφός της, Φριτς, γεννήθηκε το 1923 και ήταν μαθητής του Δημοτικού στην Αραχώβης από το 1929-30 έως το 1934-35.

Με την έλευση της οικογένειας στην Ελλάδα μετά το 1922 ο πατέρας της, Έριχ Πασκεβιτς, εργάστηκε στο “Ίδρυμα Γεωργίου και Αικατερίνης Χατζηκώνστα”, όμως με την λήξη του Πολέμου το 1944, συνελήφθη και εξορίστηκε στην Μακρόνησο, ενώ η σύζυγός του με την Ίριδα υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν, ως Γερμανοί αιχμάλωτοι, την Ελλάδα, ενώ ο γιός, Φριτς, είχε ήδη καταταγεί στον γερμανικό στρατό.

Έτσι στις 2.10.1944 επιβιβάστηκαν σε ένα τρένο, που τους μετέφερε μαζί με άλλους Γερμανούς αρχικά στο Κραγκούγιεβατς (Kragujevac) στην κεντρική Σερβία, όπου υποχρεώθηκε να παραμείνει για λίγο στην περιοχή, αλλά μεταφέρθηκε, λίγες μέρες μετά, στην Βιέννη. Εκεί, επειδή δεν θεωρήθηκαν καθαροί Γερμανοί, προωθήθηκαν στο Breslau (σημερινό Wrocław στην Πολωνία) και ακολούθως στο Kamenz, κοντά στην Δρέσδη, όπου συνέπεσαν με τον βομβαρδισμό της πόλης στις 13 Φεβρουαρίου 1945. (περισσότερα…)

Η Ελένη Κρεμεζή γεννήθηκε το 1931 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης την χρονιά 1942-43 στην Α’ Γυμνασίου. Αν συνέχιζε την φοίτησή της στην Γερμανική Σχολή και βεβαίως αν η Σχολή δεν έκλεινε το 1944, θα αποφοιτούσε το 1948.

Ο πατέρας της, Σπυρίδων Κρεμεζής (1894-1964), υπήρξε δικηγόρος, βουλευτής και υφυπουργός. Γεννήθηκε στην Άμφισσα το 1894, γιός του δικηγόρου και βουλευτή Δημητρίου Σ. Κρεμεζή και της Ελένης, το γένος Θ. Κωνσταντίνου. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία αποφοίτησε σε ηλικία 20 ετών. Το 1915 κατετάγη στη Χωροφυλακή, όπου υπηρέτησε έως το 1920 με το βαθμό του ανθυπομοιράρχου. Σε αυτό το διάστημα συνέβαλε καθοριστικά στην εισαγωγή και καθιέρωση της χρήσης των δακτυλικών αποτυπωμάτων για την απόδειξη της ταυτοπροσωπίας, δημοσιεύοντας δύο σχετικές μελέτες.

Πολιτεύθηκε με το κόμμα των Φιλελευθέρων υπό την ηγεσία του Ελ. Βενιζέλου και του Γ. Καφαντάρη. Στις εκλογές του 1923 εξελέγη βουλευτής Παρνασσίδος, ενώ στις εκλογές του 1926 και του 1932 εξελέγη βουλευτής Φθιώτιδος και Φωκίδος. Το 1927 κατά την συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος υπήρξε ο εισηγητής του κόμματος των Φιλελευθέρων. Διετέλεσε υφυπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Ελ. Βενιζέλου του 1933. Υπήρξε για πολλά χρόνια νομικός σύμβουλος των Γενικών Αποθηκών του Κράτους και παρέμεινε ενεργός δικηγόρος ως το τέλος της ζωής του.

Πέθανε στην Αθήνα στις 21 Φεβρουαρίου 1964 και ενταφιάσθηκε την επομένη στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.