Η Αγνή Ρουσοπούλου γεννήθηκε το 1901 στην Αθήνα από εύπορη αστική οικογένεια: ο πατέρας της ίδρυσε την «Εμπορική και Βιομηχανική Ακαδημία», ενώ η μητέρα της, Ελένη Ρουσοπούλου, υπήρξε από τις στενότερες συνεργάτιδες της Καλλιρόης Παρρέν στο Λύκειο Ελληνίδων, αντιπρόεδρος στο Συμβούλιο των Ελληνίδων και υπεύθυνη για την έκδοση του περιοδικού «Ελληνίς». Έχοντας ανατραφεί σε ένα προοδευτικό αστικό περιβάλλον με ισχυρές φεμινιστικές επιρροές, η Αγνή φοίτησε στη Νομική Σχολή Αθηνών, μία εκ των πέντε φοιτητριών του ακαδημαϊκού έτους 1918. Στη συνέχεια, αφού πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στη Λειψία και στο Ρότσεστερ πάνω στο εργατικό δίκαιο, επέστρεψε στην Αθήνα όπου και ανέπτυξε πολύμορφη δράση στο γυναικείο κίνημα. Ήταν προϊσταμένη του νομικού τμήματος του Συμβουλίου Ελληνίδων και ένα από τα πιο δραστήρια μέλη της «Διεθνούς Ομοσπονδίας Γυναικών Δικηγόρων». Αρθρογραφούσε στα φεμινιστικά περιοδικά «Ελληνίς» και «Ο Αγώνας της Γυναίκας» για την κοινωνική πολιτική και την εργατική νομοθεσία, ασχολήθηκε με το μεταναστευτικό πρόβλημα, τα ποινικά δικαστήρια ανηλίκων, με ζητήματα κοινωνικής πρόνοιας και τοπικής αυτοδιοίκησης, καθώς και με ποικίλα άλλα θέματα (όπως με το ζήτημα της νομικής θέσης της γυναίκας στον Αστικό Κώδικα, την προίκα, τις παράνομες υιοθεσίες κλπ.).

Η αδελφή της, Πολυξένη Ρουσοπούλου – Ματέϋ, αναφέρει ότι ενώ και οι δύο αδελφές ήταν σε διαφορετικές τέξεις λόγω της διαφοράς ηλικίας τους κατά ένα χρόνο, τελικά βρέθηκαν δίπλα-δίπλα στο θρανίο, δίότι η μικρή Πολυξένη φοβόταν τον δάσκαλο στην τάξη της και μετακόμισε στην τάξη της αδελφής της.

«Υπόθεση Αγνής Ρουσοπούλου»: έμφυλες ιεραρχίες στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου

Χρειάστηκε χρόνος πολύς για να υπάρξει γυναίκα δικαστίνα στην έδρα Παρθενών. Ετσι ονομαζόταν το μεμονωμένο έδρανο που βρισκόταν δε ξιά της έδρας της Νομικής Σχολής Αθηνών και «προ φύλασσε» τις ευάριθμες φοιτήτριες από τη συναναστροφή με τους άρρε νες συναδέλφους τους. Ανάμεσα στις πέντε φοιτήτριες του έτους 1918 ήταν η Αγνή Ρουσοπούλου. Γόνος εύπορης αστικής οικογένειας, η Αγνή ανατράφηκε σε ένα προοδευτικό περιβάλλον με ισχυρές φεμινιστικές επιρροές.

Πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στη Λειψία και στο Ρότσεστερ πάνω στο Εργατικό Δίκαιο και επέστρεψε στην Αθήνα, όπου και ανάπτυξε πολύμορφη δράση στο γυναικείο κίνημα. Ηταν προϊσταμένη του νομικού τμήματος του Συμβουλίου Ελληνίδων και ένα από τα πιο δραστήρια μέλη της Διεθνούς Ομοσπονδίας Γυναικών Δικηγόρων. Αρθρογραφούσε στα φεμινιστικά περιοδικά «Ελληνίς» και «Ο Αγώνας της Γυναίκας» για την κοινωνική πολιτική και την εργατική νομοθεσία, ασχολήθηκε με το μετανα στευτικό πρόβλημα, τα ποινικά δικα στήρια ανηλίκων, με ζητήματα κοινω νικής πρόνοιας και τοπικής αυτοδιοί κησης, καθώς και με ποικίλα άλλα θέ ματα (όπως το ζήτημα της νομικής θέσης της γυναίκας στον Αστικό Κώδικα, την προίκα, τις παράνομες υιοθε σίες). Υπήρξε, επίσης, στενή συνεργά τιδα του Αλέξανδρου Σβώλου και μία από τις γυναίκες-πρωταγωνίστριες στην εξάπλωση του δημοκρατικού σοσιαλισμού.

Το 1929 η 28χρονη Αγνή δηλώνει συμμετοχή στον πρώτο διαγωνισμό για την πρόσληψη εισηγητών στο νεοσύστατο Συμβούλιο της Επικρατείας, η οποία απορρίπτεται από την Εξεταστι κή Επιτροπή του με την αιτιολογία ότι είναι γυναίκα. Δίχως χρονοτριβή, ασκεί αίτηση ακύρωσης στο Ανώτατο Διοι κητικό Δικαστήριο, επικαλούμενη την ερμηνευτική δήλωση του άρθρου 6 του Συντάγματος του 1927 και την αρ χή της ισότητας: «Η λέξις πολίτης καιεις το άρθρον τούτο, ως και εις τα άλλα άρθρα, έχει την έννοιαν του Ελληνος υπηκόου, του έχοντος δηλαδή ελληνι κήν ιθαγένειαν, αδιακρίτως φύλου και ηλικίας». Συνεπώς, στις δημόσιες υπη ρεσίες (εν προκειμένω στο Συμβούλιο της Επικρατείας), γίνονται δεκτοί και δεκτές μόνο Ελληνες και Ελληνίδες, σύμφωνα με το γράμμα του άρθρου 6 του Συντάγματος.

Η Θέση της Γυναίκας στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου

Σύνδεσμος για τα Δικαιώματα της Γυναίκας

Ο Δημοσθένης Κριμπάς του Αθανασίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1922 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1927-28 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως την αποφοίτησή του το έτος 1938-39 από την ΣΤ’  Γυμνασίου.

Σπούδασε Νομικά και πήρε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1952. Μετεκπαιδεύτηκε στο Εμπορικό Ναυτικό και Οικονομικό Δίκαιο (busines law) στο Λονδίνο και στο Μόναχο (1949-1953) και εν συνεχεία σε θέματα ΕΟΚ (ανταγωνισμός, χρήμα, νόμισμα).

Η πανεπιστημιακή του σταδιοδρομία διήρκεσε από 1963 έως το 1990. Διετέλεσε εντεταλμένος υφηγητής: 1963-1972, έκτακτος επί τίτλω καθηγητής 1972-1973, τακτικός καθηγητής Εμπορικού Δικαίου 1973-1990 – Β’ τακτική έδρα Εμπορικού Δικαίου στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών (ΑΣΟΕΕ), ενώ ήταν Πρύτανης της ΑΣΟΕΕ τα έτη 1981-1982.

Επίσης ήταν νομικός σύμβουλος της Εθνικής Κτηματικής Τραπέζης της Ελλάδος (1972-1982), πρόεδρος του Εποπτικού Συμβουλίου του Σώματος Ορκωτών Λογιστών (1974-1982) και συμμετείχε σε διάφορα συνέδρια για ζητήματα διεθνών συμβάσεων, διεθνών οικονομικών θεσμών και προστασία των επενδύσεων.

Υπήρξε διευθυντής συντάξεως της “Εφημερίδος Ελλήνων Νομικών” και τακτικό μέλος της Επιτροπής Υποτροφιών του Βρετανικού Συμβουλίου (British Council).

Διδακτορική διατριβή: https://www.didaktorika.gr/eadd/handle/10442/5982

Η φωτογραφία είναι από την έκδοση “Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. 85 Χρόνια Προσφοράς”, Α. Κιντής, Αθήνα 2007

(*) αν δεν είχε κλείσει η Σχολή θα είχε αποφοιτήσει το 1948.

Ο Άλκης Αργυριάδης γεννήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1930 στην Αθήνα. Φοίτησε μία χρονιά στη Γερμανική Σχολή Αθηνών και κατόπιν λόγω πολέμου στο Πειραματικό Σχολείο και στη Βαρβάκειο, από όπου και αποφοίτησε.

Το 1949 εισήχθη στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου και αποφοίτησε με Άριστα το 1954. 1954 – 1955 εκπονεί μεταπτυχιακό στο Παρίσι, με υποτροφία του Γαλλικού Κράτους. Το 1955 λαμβάνει υποτροφία Humboldt και υποστηρίζει στο Αμβούργο διδακτορική διατριβή στο Ασφαλιστικό Δίκαιο με βαθμό summa cum laude. Παραμένει ως συνεργάτης στο Max Planck Institut του Αμβούργου έως το 1963. Το 1963 επιστρέφει στην Ελλάδα, συμμετέχει στον αντιδικτατορικό αγώνα μέσα από τις γραμμές του ΠΑΜ, ενώ το 1970 εκλέγεται έκτακτος καθηγητής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, από το 1973 τακτικός στην έδρα του Εμπορικού Δικαίου. Το 1979 εκλέγεται καθηγητής ιδίας έδρας του ΕΚΠΑ. Το 1981 εκλέγεται πρόεδρος της ΕΕΔΥΕ (Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη) και το 1983 μέλος του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης. Το 1985 εκλέγεται Πρόεδρος του Νομικου Τμήματος της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ, ενώ συγχρόνως είναι υποψήφιος Επικρατείας με το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ. Το 1983 Αντιπρύτανης του ΕΚΠΑ έως το 1986, ενώ παράλληλα παραμένει Πρόεδρος του Νομικού Τμήματος έως το 1987. Τον Μάιο του 1988 εκλέγεται Πρύτανης, όμως κόβεται απότομα το νήμα της ζωής του στις 16 Ιουνίου 1988. Ήταν παντρεμένος με τη Ζίγκρουντ Βίνκλερ με τρία παιδιά, την Ίριδα, την Κορίννα, απόφοιτο Γερμανικής Σχολής Θεσσαλονίκης, τον Κίμωνα, απόφοιτο Γερμανικής Σχολής Αθηνών. Η πανεπιστημιακή κοινότητα τον τίμησε για την προσφορά του στη νομική επιστήμη, δίνοντας το όνομά του στο Αμφιθέατρο ,,Άλκης Αργυριάδης’’, του κεντρικού κτιρίου του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ εκδόθηκε το 1996 Τιμητικός Τόμος – Ενθύμημα Άλκη Αργυριάδη.

Ενδεικτικό Βιβλιογραφικό Έργο:

Die Frachtversicherung, 1961

Ναυτική Υποθήκη, 1970

Περί εμπορικής και ναυτικής πωλήσεως, 1972

Ευρεσιτεχνία, 1974/77/82/84

Περί Συμβάσεως Ασφαλίσεως, 1975

Νομικά Θέματα, 1978

Ασκήσεις Εμπορικού Δικαίου, 1979/84

Στοιχεία Ασφαλιστικού Δικαίου, 1976/79/83/86, 5η έκδοση 2007, έργο που ,,έθεσε τις βάσεις του Ασφαλιστικού Δικαίου στον ευρύτερο νομικό χώρο’’

Βιομηχανική Ιδιοκτησία – Κείμενα, 1984/85

Σχέδιο Εμπορικού Κώδικα (επιμέλεια), 1987

Εξέλιξη του Δικαίου της Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας, 1988 Δίκαιο και Κοινωνία (συμμετοχή), 1989

Ο Παναγιώτης Πικραμμένος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945. Είναι γιος του Όθωνα Πικραμμένου, ιδιοκτήτη της «Εταιρίας Ελληνικού και Ξένου Τύπου» με καταγωγή από την Πάτρα. Αποφοίτησε το 1963 από τη Γ.Σ.Α. Σπούδασε νομικά στη Νομική Σχολή Αθηνών και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Δημόσιο Δίκαιο στο Πανεπιστήμιο Παρισίων ΙΙ.

Ακολούθησε καριέρα δικαστικού, διοριζόμενος στις 5 Ιουνίου 1976 εισηγητής του Συμβουλίου της Επικρατείας. Το 1978 προήχθη σε Πρωτοδίκη, το 1981 σε Πάρεδρο, το 1993 σε Σύμβουλο και το 2007 σε Αντιπρόεδρο, ενώ το 2010 επελέγη για την προεδρία του Συμβουλίου της Επικρατείας, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το Μάιο του 2012.

Ως δικαστικός έχει εκδόσει σημαντικές αποφάσεις. Έκρινε αντισυνταγματική την προσωποκράτηση για χρέη, ενώ ήταν εισηγητής στην υπόθεση του δασικού νόμου (2003), στην υπόθεση του Μουσείου της Ακρόπολης και στην υπόθεση του γηπέδου της Α.Ε.Κ., απαγορεύοντας την κατασκευή του.

Στις 16 Μαΐου 2012 έλαβε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια εντολή σχηματισμού υπηρεσιακής κυβέρνησης ως πρωθυπουργός της Ελλάδας, σύμφωνα με το άρθρο 37 του Συντάγματος. Ορκίστηκε Πρωθυπουργός την επομένη και παρέμεινε στην θέση αυτή μέχρι την προκήρυξη των εκλογών της 17ης Ιουνίου 2012.

Στις 26.10.2015 αναγορεύτηκε σε Επίτιμο Διδάκτορα του Τμήματος Δημόσιας Διοίκησης της Σχολής Επιστημών Οικονομίας και Δημόσιας Διοίκησης του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών.

Στις 19 Ιουνίου του 2019 ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά του στις επικείμενες εθνικές εκλογές, με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, ενώ ορίστηκε πρώτος στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας.

Στις 9 Ιουλίου 2019, μετά από πρόταση του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, ανέλαβε καθήκοντα Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης της Ελλάδας.

(*) αν δεν είχε φύγει από την Σχολή θα αποφοιτούσε το 1963.

Ο Γιάννης Ρόκας γεννήθηκε το 1945 και φοίτησε στη Σχολή. Έλαβε το Πτυχίο Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1968 και το Διδακτορικό του Δίπλωμα από το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου βάσει της διατριβής “Summenversicherung und Schadensersatz” το 1975. Το 1985 εξελέξη Αναπληρωτής Καθηγητής και το 1997 Καθηγητής του Εμπορικού Δικαίου στο Τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα επικεντρώνονται σε νομικά θέματα για την Ιδιωτική Ασφάλιση στην ΕΕ, στην Ελλάδα και σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, καθώς και σε θέματα δικαίου infrastructure και project finance.

Είναι μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών από το 1971, μέλος του Δ.Σ. της Παγκόσμιας Ένωσης Ασφαλιστικού Δικαίου (AIDA), Πρόεδρος της Παγκόσμιας Ομάδας Εργασίας «Διανομή Ασφαλιστικών Προϊόντων», μέλος της Eυρωπαϊκής Επιστημονικής Ομάδας που συντάσσει τις «Αρχές του Ευρωπαϊκού Δικαίου για την Ασφαλιστική Σύμβαση», καθώς και Πρόεδρος του Ελληνικού Συλλόγου Ασφαλιστικής Επιστήμης. Υπήρξε μέλος πολλών επιστημονικών και επαγγελματικών Eνώσεων, όπως η Ελληνική Ένωση Ναυτικού Δικαίου (πρώην Γενικός Γραμματέας) και η Μεσογειακή Ένωση Ναυτικής Διαιτησίας (πρώην Πρόεδρος). Είναι συγγραφέας πολλών μονογραφιών, άρθρων (άνω των 160) και γνωμοδοτήσεων δημοσιευμένων σε νομικά περιοδικά στην ελληνική, γερμανική και αγγλική γλώσσα.

Ο Κωνσταντίνος Πολυζωγόπουλος γεννήθηκε το 1950 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1968. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και πήρε το Διδακτορικό του Δίπλωμα από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Τύμπιγκεν Γερμανίας.

Έκανε εξειδίκευση στην Πνευματική Ιδιοκτησία (Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Μονάχου, Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ) και στο Αμερικανικό Δίκαιο (Salzburg Seminar) και παρακολούθησε σεμινάρια Διαιτησίας και Διαμεσολάβησης (WIPO / OMPI). Έχει λάβει υποτροφίες ΙΚΥ, Κληροδότημα Παπαδάκη, DAAD (Γερμ. Ίδρυμα Ακαδ. Ανταλλαγών), Max- Planck-Gesellschaft. Από τον Μάιο του 2013 είναι Αναπληρωτής Καθηγητής της Πολιτικής Δικονομίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Δικηγόρος στον Άρειο Πάγο, μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.

Την περίοδο 1992-95 ήταν επίκουρο μέλος του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου. Κατά τα έτη 2004-2006 ήταν Διευθυντής του Οργανισμού Πνευματικής Ιδιοκτησίας του Υπουργείου Πολιτισμού.

Συμμετέχει σε διεθνείς συλλόγους και σωματεία: Επιστημονική Ένωση Διεθνούς Δικονομικού Δικαίου, Διεθνής Ένωση Δικονομικού Δικαίου, Εταιρεία Προστασίας Πνευματικής Ιδιοκτησίας (ALAI), Διεθνής Ένωση Διδασκαλίας και Έρευνας Πνευματικής Ιδιοκτησίας (ATRIP) και έχει λάβει μέρος σε όλα σχεδόν τα διεθνή συνέδρια της Διεθνούς Ενώσεως Δικονομικού Δικαίου και της Ενώσεως Ελλήνων Δικονομολόγων, αλλά και ορισμένα της Επιστημονικής Ενώσεως Διεθνούς Δικονομικού Δικαίου και της ALAI. Υπήρξε μέλος πολλών νομοπαρασκευαστικών επιτροπών ΥΠΠΟ, ΥΠΕΠΘ, ΥπΔικ.

Παλαιό τακτικό μέλος της ΕΛΠΑ έχει διατελέσει Κριτής, Αγωνοδίκης, μέλος της Πειθαρχικής Επιτροπής, Πρόεδρος της Ελλανοδίκου Επιτροπής και Αντιπρόεδρος Δ.Σ.

Είναι Πρόεδρος του Γερμανόφωνου Ροταριανού Ομίλου Κηφισιά – Εκάλη. Έχει ανακηρυχθεί επίτιμο μέλος του Συλλόγου Περιβαλλοντικής Προστασίας Ψυχικού και από τον Δεκέμβριο 2013 είναι Πρόεδρος του Οργανισμού Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας (ΟΒΙ). Την περίοδο 1990-92 διετέλεσε γενικός γραμματέας του Συλλόγου Αποφοίτων της Σχολής.

Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει: “Αναγκαστική εκτέλεση για χρηματικές απαιτήσεις στην πνευματική ιδιοκτησία, Ι” (1987), “Ρarteianhοrung und Ρarteivernehmung in ihrem gegenseitigen Verhaeltnis” 1975, 3) Νομικές Μελέτες Ι, ΙΙ (1996 και 2011). Έχει δημοσιεύσει επίσης πολλές μελέτες και σχόλια δικαστικών αποφάσεων σε νομικά περιοδικά.

Ο Χρήστος Ράμμος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1951.Τελείωσε Γυμνάσιο και Λύκειο στην Γερμανική Σχολή Αθηνών (1969) και σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μετά την λήψη του πτυχίου του (1975), ύστερα από την στρατιωτική του θητεία και μετά από ένα σύντομο διάστημα δικηγορίας συμμετείχε στον εισαγωγικό διαγωνισμό για δικαστικός λειτουργός του Συμβουλίου της Επικρατείας του 1979, στον οποίο και πέτυχε.

Ορκίστηκε και ανέλαβε καθήκοντα Εισηγητού του Συμβουλίου Επικρατείας στις 21.3.1980. Προήχθη σε Πάρεδρο το 1985 και σε Σύμβουλο το 1997. Είναι αυτή τη στιγμή ο αρχαιότερος όλων των Συμβούλων Επικρατείας. Υπηρέτησε στα Γ , Δ και ήδη Ε Τμήμα (το Τμήμα προστασίας του Περιβάλλοντος). Έκανε μετεκπαίδευση την περίοδο 1985-1986 στο Γαλλικό Συμβούλιο Επικρατείας στο Παρίσι.

Υπήρξε εισηγητής σε σημαντικές υποθέσεις, μεταξύ των οποίων οι υποθέσεις του “βασικού μετόχου”, για τις γερμανικές αποζημιώσεις, για την κατοχύρωση από το Σύνταγμα των σεξουαλικών μειοψηφιών επ’ ευκαιρία τηλεοπτικής εκπομπής, για την δημοσιογραφική ελευθερία στην σύνταξη των δελτίων ειδήσεων, αντικειμενικότητα των ειδήσεων.

Έχει επανειλημμένα διατελέσει μέλος του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου και διδάσκει στην Εθνική Σχολή Δικαστικών Λειτουργών στη Θεσσαλονίκη. Έχει δημοσιεύσει μελέτες νομικού περιεχομένου (μεταξύ άλλων για την ελευθερία έκφρασης). Μιλάει γερμανικά (φυσικά), αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά και αγαπάει τα ταξίδια.

Στις 22 Οκτωβρίου 2015εξελέγη Αντιπρόεδρος του Συμβουλίου Επικρατείας.

Ο Χρήστος Ράμμος νέος Πρόεδρος της ΑΔΑΕ…

Ο Ιωάννης Δρόσος γεννήθηκε το 1951 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1969. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και πήρε το 1975 το πτυχίο του και το 1982 το διδακτορικό του στο Συνταγματικό Δίκαιο από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Ενδιάμεσα το 1981 πήρε ένα μεταπτυχιακό δίπλωμα στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο Βρυξελλών, ενώ μεταξύ 1992 και 1993 ήταν Visiting Scholar στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, ενώ από το 1977 είναι δικηγόρος Αθηνών. Το 1983 έγινε λέκτορας και διαδοχικά επίκουρος καθηγητής, αναπληρωτής καθηγητής και από το 1997 Καθηγητής Δημοσίου Δικαίου στη Νομική Σχολή Αθηνών.

Στο συγγραφικό του έργο περιλαμβάνονται: “Η νομική θέση των πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα” (1982), “Ελληνική συνταγματική τάξη και Ευρωπαϊκές Κοινότητες στις διεθνείς σχέσεις” (1987), “Το δικαίωμα ψήφου των εκτός επικρατείας Ελλήνων. Η δυνατότητα μιας νομοθετικής ρύθμισης” (1990), “Δημόσια τάξη και δημόσια ασφάλεια ως έννοιες του ευρωπαϊκού κοινοτικού δικαίου” (1991), “Δοκίμιο ελληνικής συνταγματικής θεωρίας” (1996), “Συνταγματικοί περιορισμοί της ιδιοκτησίας και αποζημίωση” (1997).

Ως δικηγόρος είναι εταίρος της δικηγορικής εταιρίας «Καλλιμόπουλος -Λουκόπουλος – Χιωτέλλης _KLC”, είναι μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου του European Law Research Center του Πανεπιστημίου του Harvard (1994-1997) και από το 1997 μέλος του Δ.Σ. του Ευρωπαϊκού Κέντρου Δημοσίου Δικαίου.

Διετέλεσε Σύμβουλος των Υπουργών Εμπορίου (1984-1989), Σύμβουλος του Υπουργού Δικαιοσύνης (1995), Βιομηχανίας Ενέργειας & Τεχνολογίας (1995), Αναπληρωτή Υπουργού Εξωτερικών (1993-1994) και Εσωτερικών Προεδρίας Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης (1994-1996), Πρόεδρος της ΕΠΟ (2016-2018), Διευθύνων Σύμβουλος ΕΡΤ (2018-Σεπ 2019)

Ο Γιάννης Δρόσος Πρόεδρος της ΕΠΟ…

Τα (βρόμικα) μυστικά του ελληνικού ποδοσφαίρου…

Ο Γιάννης Δρόσος νέος Διευθύνων Σύμβουλος της ΕΡΤ…

Ο Φίλιππος Σπυρόπουλος γεννήθηκε το 1952 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1970. Το 1974 πήρε το πτυχίο του από τη Νομική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών και το 1978 το LL.M. από το L.S.E. του University of London και ένα χρόνο μετά Dr.iur. από το Universität Freiburg i. Br.

Είναι καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλος του δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. Την περίοδο 1981-1983 υπηρέτησε στο Νομικό Γραφείο της Προεδρίας της Δημοκρατίας και αργότερα Γενικός Γραμματέας του στο Υπουργείο Προεδρίας (1989) και στο Υπουργείο Δικαιοσύνης (1990 – 1992). Το 1993 ανέλαβε για μικρό χρονικό διάστημα πρόεδρος του Εθνικού Θεάτρου και στη συνέχεια διετέλεσε μέλος διαφόρων οργανισμών και φορέων. Ασκεί ενεργώς δικηγορία, κυρίως στα διοικητικά δικαστήρια και στο Συμβούλιο της Επικρατείας, και έχει πλούσιο γνωμοδοτικό έργο.

Έχει συμμετάσχει σε διεθνή σεμινάρια συνέδρια και διαλέξεις (Αυστρία, Γερμανία, Εσθονία, Ουζμπεκιστάν, Αλβανία, ΗΠΑ, Ισπανία, Μολδαβία) για πολιτικά κόμματα, τοπική αυτοδιοίκηση, δικαστική λειτουργία και συνταγματική δικαιοσύνη, ζητήματα δημοκρατίας και κοινοβουλευτισμού και το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει τα έργα: «Die Beziehungen zwischen Staat und Kirche in Griechenland» (1981), «Το δικαίωμα αντίστασης» (1986), «Η ανάδειξη του Πρωθυπουργού» (1989), «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ως “ρυθμιστής του πολιτεύματος”» (1990), «Η «απεργία» των δικηγόρων» (1995), «Η ερμηνεία του Συντάγματος» (1999), «Εισαγωγή στο Συνταγματικό Δίκαιο» (2006), «Constitutional Law in Greece» (with Th. Fortsakis) (2009), «Θεμελιώδη Δικαιώματα» (2012), αλλά και διάφορες μελέτες και άρθρα συνταγματικού δικαίου και συνταγματικής θεωρίας σε ελληνικά κυρίως αλλά και ξένα νομικά περιοδικά και σε ελληνικούς κυρίως αλλά και σε ξένους συλλογικούς τόμους.

Ο Cornelius Prittwitz Γεννήθηκε το 1953 στο Wertheim (Main) και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1973. Σούδασε Νομικά και Πολιτικές Επιστήμες στο Μόναχο, στη Γενεύη και στη Φρανκφούρτη (Μάιν). Πήρε το πτυχίο του το 1979, ακολούθησε η διδακτιρική διατριβή του με θέμα “ο συνκατηγορούμενος στην ποινική υπόθεση” (1983), μεταπτυχιακά (Master) στο Harvard με αντικείμενο τη Δημόσια Διοίκηση (1985) και η δεύτερη κρατική εξέταση το 1987.

Από το 1985 διδάσκει ως Λέκτορας και από το 1988 ως Επίκουρος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Johann Wolfgang Goethe στη Φρανκφούρτη (Μάιν). Το 1992 ολοκλήρωσε την υφηγεσία του με τίτλο “Ποινικό Δίκαιο και Κίνδυνοι”. Το διάστημα 1991-1992 ήταν Αναπληρωτής Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Münster και μεταξύ 1992-1993 δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Ρόστοκ, το 1994-1996 διετέλεσε Αντιπρύτανης, και το 1994-1998 Δικαστής στο Εφετείο του Rostock.

Με άδεια από το Πανεπιστήμιο του Ρόστοκ εργάστηκε από τον Οκτώβριο 1998 έως τον Μάρτιο 2000 ως κυβερνητικός σύμβουλος του Υπουργείου Δικαιοσύνης της Χιλής (Πρόγραμμα Μεταρρύθμισης Δικονομίας) και το καλοκαίρι του 2000 μετακόμισε στο Πανεπιστήμιο Johann Wolfgang Goethe ως Καθηγητής Ποινικού Δικαίου.

Στις 11 Απριλίου 2022 αναγορεύτηκε σε Επίτιμο Διδάκτορα του ΑΠΘ.

Αναγόρευση του Cornelius Prittwitz σε Επίτιμο Διδάκτορα του ΑΠΘ…

Ο Γιάννης Μαρούδης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 23.10.1958. Είναι γιός του ποινικολόγου Κωνσταντίνου Μαρούδη, γεννηθέντος το 1918, που ήταν και αυτός απόφοιτος της Γερμανικής Σχολής Αθηνών το 1937 και της Χρυσούλας, θυγατέρας του Νικολάου Αβραάμ, που διετέλεσε Υπουργός Διακιοσύνης και Ναυτιλίας.

Εισήλθε στο εξατάξιο τότε Γυμνάσιο της ΓΣΑ το έτος 1970 και αποφοίτησε το 1976. Λόγω των υψηλών σχολικών επιδόσεών του η Γερμανική Υπηρεσία Ακαδημαϊκών Ανταλλαγών (DAAD) του χορήγησε υποτροφία για σπουδές στην Γερμανία. Σπόυδασε νομικά στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Μονάχου (Ludwig-Maximilians-Universität München) από το 1976 έως το 1982.

Σε συνέχεια της εκπλήρωσης της στρατιωτικής θητείας του (1983-1985) άσκησε δικηγορία στην Αθήνα επί τέσσερα χρόνια. Μετά από επιτυχή συμμετοχή στον σχετικό διαγωνισμό, το 1989 διορίστηκε πάρεδρος πολιτικής και ποινικής δικαιοσύνης στο Πρωτοδικείο Πειραιώς. Προήχθη σε Πρωτοδίκη το έτος 1991, σε Πρόεδρο Πρωτοδικών το έτος 2004 και σε Εφέτη το έτος 2011.

Ομιλεί άπταιστα γερμανικά και αγγλικά. Έχει συμμετάσχει σε πλήθος επιστημονικών συνεδρίων στην Ελλάδα και την αλλοδαπή. Από το 1991 είναι έγγαμος με την Αριστέα Σινανιώτη, απόφοιτη του Αρσακείου Ψυχικού, Διδάκτορα του Ludwig-Maximilians-Universität München, καθηγήτρια του Εμπορικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς και δικηγόρο Αθηνών. Έχουν αποκτήσει δύο θυγατέρες, την Κωνσταντίνα – Αικατερίνη, πολιτικό μηχανικό, MSc TU Delft και τη Στεφανία – Χρυσούλα, αριστούχο της Νομικής Αθηνών.

.

Η Χαρούλα Αργυριάδου-Κερβεγκαν, αποφοιτος της Γερμανικής το 1976, σπουδασε νομικά στηνΑθήνα. Μετέβη για διδακτορική διατριβή στην Frankfurt M. όπου εργαστηκε ως επιστημονικήσυνεργατης στην Forschungsgruppe für Byzantinistik (DFG) και έπειτα για διάστημα οκτώ ετών ωςεπιστημονική συνεργάτης στο Max Planck Institut für europäische Rechtsgeschichte.

Ανακηρύχθηκεδιδάκτορας του Πανεπιστημίου της Φραγκφούρτης. Κατόπιν διετέλεσε βοηθός στην έδρα ρωμαϊκού δικαίου στο πανεπιστήμιο του Freiburg i.Br. Διετέλεσε προσκεκλημένη επισκέπτρια ερευνήτρια στοπανεπιστήμιο του Berkeley και προσκεκλημένη καθηγήτρια στο πανεπιστημιο του Αννοβέρου.

Εγκαταστάθηκε στην Γαλλία κατ ΄αρχήν με υποτροφία του γαλλικού υπουργείου εξωτερικών. Στηνσυνέχεια εκλεχθηκε επικουρη καθηγήτρια στην ιστορία δικαίου στο πανεπιστήμιο της Rouen καιαργότερα τακτική καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο του Le Havre. Υποστήριξε την υφηγεσία της στοπανεπιστήμιο Paris1-Sorbonne.

Από το 2010 ειναι τακτική καθηγήτρια ιστοριας του δικαίου στοπανεπιστήμιο Cergy Pontoise.

Το επιστημονικό της αντικείμενο αφορά την συγκριτική ιστορία της νομικής σκέψης στην Ελλάδα,την Γαλλία και την Γερμανία.Εχει δημοσιεύσεις στα γερμανικά, γαλλικά, ελληνικά αγγλικά καιιταλικά.

Ειναι παντρεμένη με τον Jean François Kervegan, καθηγητή της φιλοσοφίας στην Σορβοννη και έχειδύο γιούς.

Ο Κωνσταντίνος Μπακόπουλος αποφόιτησε από την Σχολή το 1980 (Eλληνικό Απολυτήριο Λυκείου, Deutsches Abitur). Το 1985 πήρε το πτυχίο του από τηνΝομική Σχολή Αθηνών και το1990 Διδακτορικό Δίπλωμα στο Εργατικό Δίκαιοαπό την Νομική Σχολή Πανεπιστημίου Βερολίνου (Freie Universität Berlin).

Προσκεκλημένος ερευνητής και συνεργάτης του Ludwig-Maximilians-Universität München, Zentrum für Arbeitsbeziehungen und Arbeitsrecht (ZAAR), από Σεπτέμβριο 2019 έως Απρίλιο 2020. Τομείς έρευνας: α) Δίκαιο προστασίας της θέσης εργασίας β) Ενωσιακό εργατικό δίκαιο

Προσκεκλημένος εισηγητής από το Ομοσπονδιακό Εργατικό Δικαστήριο της Γερμανίας (Bundesarbeitsgericht) στο 9. Europarechtliches Symposion, Erfurt, Απρίλιος 2018

Μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου (wissenschaftlicher Beirat) του γερμανικού νομικού περιοδικού Vierteljahresschrift für das Sozial- und Arbeitsrecht (VSSAR), Verlag Wolters Kluwer

Τακτικό μέλος του Deutscher Arbeitsgerichtsverband

Μέλος Διοικητικού́ Συμβουλίου της European Employment Lawyers Association (www.eela.org) (εκλογή 2010, επανεκλογή 2015)

Ανάληψη εισηγήσεων και προσωπικές προσκλήσεις για συμμετοχή σε Συνέδρια και επιστημονικές Ημερίδες στο εξωτερικό (αναφορά κατωτέρω)

Ειδικός Επιστήμων του Υπουργείου Εργασίας (1991 – 1995): (α) Συμμετοχή σε επιτροπές επεξεργασίας σχεδίων οδηγιών, Βρυξέλλες (β) Εκπρόσωπος της Ελλάδος στις 79η (Ιούνιος 1992), 80η (Ιούνιος 1993) και 81η (Ιούνιος 1994) Διεθνείς Συνδιασκέψεις Εργασίας, Διεθνές Γραφείο Εργασίας, Γενεύη.

Βιβλία:

Η προδικαστική παραπομπή στο ΔΕΕ. Ο διάλογος του εθνικού με τον ενωσιακό δικαστή από την οπτική γωνία του εργατικού δικαίου, Εκδόσεις Σάκκουλα, Αθήνα – Θεσσαλονίκη, 2020, σελ. 202

Συμβολές στο Εργατικό Δίκαιο. Εκδόσεις Σάκκουλα, Αθήνα – Θεσσαλονίκη, 2017, σελ. 566 (συλλογή δημοσιευμένων έως 2017 μελετών, ως κατωτέρω)

Συνδικαλιστικά στελέχη και καταγγελία. Εκδόσεις Σάκκουλα, Αθήνα – Θεσσαλονίκη, 2014, σελ. 109

Η καταγγελία της σύμβασης εργασίας. Ζητήματα ισορροπίας αναγκαστικού δικαίου και ιδιωτικής βουλήσεως. Εκδόσεις Σάκκουλα, Αθήνα – Θεσσαλονίκη 2012, σελ. 210

Zuständigkeitsverteilung zwischen tarifvertraglicher und innerbetrieblicher Normsetzung. Duncker & Humblot, Berlin 1991, σελ. 200

Περισσότερα…

Η Παρασκευή Παπαρσενίου γεννήθηκε το 1965 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1982. Το 1988 πήρε Πτυχίο Νομικής Σχολής από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ), το 1990 το Magister legume Europae (MLE) του Τμήματος Νομικής του Πανεπιστημίου του Αννοβέρου και το 1994 το Διδακτορικό της Δίπλωμα της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ. Είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Αστικού Δικαίου στο ΕΚΠΑ.

Η Σταυρούλα Λαμπροπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1964. Φοίτησε στο Γυμνάσιο και Λύκειο της Γερμανικής Σχολής Αθηνών από την οποία αποφοίτησε το 1982. Σπούδασε για τρία εξάμηνα αρχαία ελληνικά και γερμανική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Albert Ludwigs Universität στο Freiburg (έως 1984), εν συνεχεία δε μετεγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Ruprecht Karls Universität

στη Χαϊδελβέργη, στην οποία ολοκλήρωσε τις σπουδές της.

Μετά την επιστροφή της στην Αθήνα (1989) άσκησε δικηγορία για χρονικό διάστημα τεσσάρων ετών. Εν συνεχεία, προετοιμάσθηκε για τον εισαγωγικό διαγωνισμό για δικαστικούς λειτουργούς του Συμβουλίου της Επικρατείας, και, μετά την ματαίωση του εν λόγω συστήματος διαγωνιστικής διαδικασίας και, εν τω μεταξύ, ιδρύσεως της Εθνικής Σχολής Δικαστών στη Θεσσαλονίκη, συμμετέσχε στον εισαγωγικό διαγωνισμό για την Σχολή Δικαστών και, ειδικότερα, για τον κλάδο της Διοικητικής Δικαιοσύνης. Κατόπιν επιτυχίας και διορισμού (1997) στη Σχολή, πέτυχε στις εξετάσεις αποφοίτησης από την Σχολή Δικαστών, κατατασσόμενη στους εισαχθέντες δικαστικούς λειτουργούς του Συμβουλίου της Επικρατείας (1998).

Υπηρέτησε στο βαθμό του Εισηγητού του Συμβουλίου της Επικρατείας έως το έτος 2007. Κατά το εν λόγω έτος προήχθη σε Πάρεδρο, βαθμό στον οποίο υπηρετεί έως και σήμερα.

.

Ο Κώστας Καραγιάννης γεννήθηκε στις 31 Μαρτίου 1972. Το 1983 τέλειωσε το Δημοτικό στην Εράσμειο και αποφοίτησε από την Σχολή το 1989.2001 Διδακτορικό Νομικής Σχολής Αθηνών. Το 1993 απέκτησε το Πτυχίο της Νομικής και το1995 Δίπλωμα Μεταπτυχιακών Σπουδών στο Ποινικό δίκαιο και ένα χρόνο μετά το1996 Δίπλωμα Μεταπτυχιακών Σπουδών στο Αστικό δίκαιο. Από το1995 είναιμέλος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών και από το2006 είναι Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω με ενασχόληση ιδίως με διαιτησίες, γνωμοδοτήσεις και αντιδικίες στον χώρο του αστικού και τραπεζικού δικαίου και του δικαίου της ενέργειας.

Το 2008 εξελέγη Λέκτορας Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών και το2017 Επίκουρος Καθηγητής της Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών.

Το συγγραφικό έργο αποτελείται από 3 μονογραφίες, 1 συλλογικό έργο Τραπεζικού Δικαίου, 1 συλλογικό έργο πρακτικών θεμάτων για φοιτητές και 17 άρθρα στο αντικείμενο του αστικού και τραπεζικού δικαίου.

Είναι μέλος της Ένωσης Αστικολόγων από το 2002, μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Τραπεζικού Δικαίου και Δικαίου της Κεφαλαιαγοράς από το 2005, Διαιτητής στον κατάλογο διαιτητών του Οργανισμού Διαιτησίας του Ελληνογερμανικού Βιομηχανικού και Εμπορικού Επιμελητηρίου από της συστάσεως της εν λόγω θεσμικής διαιτησίας και Διαιτητής στον κατάλογο διαιτητών της θεσμικής διαιτησίας της ΡΑΕ (Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας) από το 2014.

Ο Αντώνης Μεταξάς (Μουρτζίνοσ) γεννήθηκε στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1990. Έλαβε το πτυχίο του με άριστα από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ολοκλήρωσε τις διδακτορικές σπουδές του, επίσης με “άριστα μετ’ επαίνου”, στη Νομική Σχολή του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Βερολίνου. Είναι επίκουρος καθηγητής Ευρωπαϊκού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, επισκέπτης καθηγητής σε διάφορα διακεκριμένα Πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού, καθώς και Πρόεδρος του Ελληνικού Ινστιτούτου Ενεργειακής Ρύθμισης HERI – www.energy-regulation.eu

Έχει διατελέσει νομικός σύμβουλος κυβερνήσεων, θεσμικών επενδυτών και μεγάλων βιομηχανιών. Παράλληλα, είναι ιδρυτής-εταίρος της δικηγορικής εταιρείας «Μεταξάς & Συνεργάτες», μιας εκ των πλέον διακεκριμένων δικηγορικών εταιρειών με κυρίαρχη παρουσία στην ελληνική δικηγορική αγορά και διεθνή αναγνώριση στους κύριους τομείς της βασικής της εξειδίκευσης, ήτοι στους τομείς της ενέργειας, του δικαίου επιχειρήσεων και του ευρωπαϊκού δικαίου. Είναι συγγραφέας βιβλίων και πολυάριθμων επιστημονικών δημοσιεύσεων σε σχέση με την αντιμετώπιση της πολυεπίπεδης κρίσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τη σκοπιά της νομικής επιστήμης, στους τομείς του ευρωπαϊκού δικαίου, των κρατικών ενισχύσεων, και της ενέργειας και ενεργειακής ρύθμισης.

Δείτε την βλιογραφία του στην βιβλιονετ…

Ο Μάρκος Καραβίας γεννήθηκε στην Αθήνα στις 4 Μαρτίου 1981 και αποφοίτησε από την Σχολή το 1998. Είναι καθηγητής Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης και είναι ειδικευμένος στα ανθρώπινα δικαιώματα και το προσφυγικό δίκαιο.

Σπούδασε Νομικά στο ΕΚΠΑ καιείναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στις Διεθνείς Σπουδές από το ίδιο Πανεπιστήμιο. Κατέχει τίτλους Magister Juris (Distinction) και Master of Philosophy in Law από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης.

Δίδαξε ως Επίκουρος Καθηγητής Διεθνούς Δικαίου στις Νομικές Σχολές των Πανεπιστημίων Ουτρέχτης και Άμστερνταμ.

Έχει υπηρετήσει ως Ειδικός Συνεργάτης του Υπουργού Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής (2013-2014), καθώς και ως μέλος των Επιτροπών Προσφυγών του Π.Δ. 114/2010 (2011-2012).

Τον Απρίλιο του 2018 ανέλαβε διοικητής της Υπηρεσίας Ασύλου και με τη λήξη της τριετούς θητείας του, ανέλαβε καθήκοντα συμβούλου του υπουργού Μετανάστευσης και Ασύλου, Νότη Μηταράκη, αναφορικά με τη διαπραγμάτευση του Νέου Συμφώνου Μετανάστευσης και Ασύλου της ΕΕ.

Το 2014 συμμετείχε στην ομάδα νομικής υποστήριξης της υπόθεσης της Μανωλάδας, η οποία απασχόλησε τόσο την ελληνική όσο και την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, υπόθεση όπου τελικά δικαιώθηκαν οι πρόσφυγες από το Μπαγκλαντές