Η Ηρώ Λάμπρου – Πεζοπούλου γεννήθηκε το 1912 και ήταν κόρη του Εμμανουήλ Πεζόπουλου, τακτικού καθηγητή των αρχαίων ελληνικών στο Παν/μιο Αθηνών και πρώτου εξαδέλφου του καθηγητή της Ιατρικής Νικολάου Πεζόπουλου. Στα Μαθητολόγια εμφανίζεται το έτος 1926-27 στην Β’ Γυμνασίου και το 1927-28 στην Γ’ Γυμνασίου και αν συνέχιζε στην Σχολή θα αποφοιτούσε το 1931.

Το 1945 παντρεύτηκε τον διπλωμάτη Δ. Λάμπρο και απέκτη­σε μαζί του δύο παιδιά, καθώς και πολύτιμη πείρα, συνοδεύοντας τον σαν πρέσ­βειρα ανά τον κόσμο. Αριστούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου με μετα­πτυχιακές σπουδές στο Καίμπριτζ  στην Ερευνα του Αρχαίου Δράματος. Δίδαξε Νεοελληνικά στο τμήμα Ανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου.

Την περίοδο της Κατοχής και από το 1943 εργάστηκε στο Λονδίνο, στο Γραφείο Τύπου της εξόριστης Ελληνικής Κυβέρνησης ως συντάκτρια και εκφωνήτρια του Ελληνικού Δελτίου στο BBC.

Πρώτη γυναίκα βουλευτής της Ενωσης Κέντρου στις εκλογές του 1964 (έγινε βουλευτής Α΄ Αθηνών ως η πρώτη επιλαχούσα, μετά τον θάνατο τον Δεκέμβριο του 1966, του Θωμά Υψηλάντη, ο οποίος είχε εκλεγεί το 1964). Μετά τη μεταπολίτευση υπήρξε από το ιδρυτικά μέλη της “Κίνησης Δημοκρατικών Γυναικών” και χρημάτισε πρόεδρος της για πολλά χρόνια. Επίσης διετέλεσε αντιπρόεδρος της Πανελλαδικής Ενωσης Γυναικών, που τη διέλυσε η Χούντα. Υπήρξε συνεκδότρια του προπολεμικού περιοδικού “Τα Προπύλαια” και δημοσίευσε άρθρα, επιφυλλίδες, δοκίμια, ποιήματα και διηγήματα στον ελληνικό ημερήσιο καιπεριοδικό τύπο. Κριτικός θεάτρου από το 1963 έως το 1967. Έγραψε κριτικές καιερμηνευτικά σημειώματα για το Αρχαίο Δράμα και το σύγχρονο ευρωπαϊκό θέατρο. Καθηγήτρια στη Δραματική Σχολή του Ωδείου της Αθήνας, δίδαξε από το 1975 Ιστορία θεάτρου και Ιστορία της Νέας Ελληνικής Λογοτεχνίας.

Απεβίωσε στις 20 Μαρτίου 1988. (περισσότερα…)

Ο Γεώργιος Ράλλης γεννήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 1918 και καταγόταν από οικογένειες με πλούσια παράδοση στην πολιτική ζωή της Ελλάδας, τόσο από την πλευρά του πατέρα του όσο και από την πλευρά της μητέρας του. Προπάππους του ήταν ο Γεώργιος Α. Ράλλης, νομικός και πολιτικός και παππούς του ήταν ο Δημήτριος Ράλλης, ο οποίος διετέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας στα προπολεμικά χρόνια.

Σχολείο πήγε στη Γερμανική Σχολή Αθηνών και ήταν συμμαθητής με τη Δέσπω Διαμαντίδου και τον Απόστολο Πίτσο στην Γ’ Τάξη τη χρονιά 1926-27. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών απ’ όπου αποφοίτησε το 1939 και κατατάχθηκε στον Στρατό και η κήρυξη του Ελληνοϊταλικού Πολέμου τον βρήκε να υπηρετεί ως ανθυπίλαρχος στο Ιππικό αλλά με την κατέρρευση του μετώπου επέστρεψε στην Αθήνα και ασχολήθηκε με τη δικηγορία.

Εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής Αθηνών με το Λαϊκό Κόμμα το 1950. Διετέλεσε υπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως (1954–1956) και υπουργός Δημοσίων Έργων και Συγκοινωνιών (1956–1958), υπουργός Εσωτερικών (1961–1963) και Δημοσίας Τάξεως και προσωρινός υπουργός Κοινωνικής Προνοίας, θέση στην οποία τον βρήκε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, όπου εξορίστηκε στην Κάσο

Στην πρώτη κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό τον Καραμανλή το 1974, ανέλαβε το Υπουργείο Προεδρίας της Κυβερνήσεως, κατόπιν ανέλαβε το Υπουργείο Παιδείας για να εισηγηθεί την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση με την υποχρεωτική εννιάχρονη εκπαίδευση και την καθιέρωση της δημοτικής σε όλες της βαθμίδες της εκπαίδευσης και της Διοίκησης.

Το 1978 ανέλαβε το Υπουργείο Εξωτερικών και ολοκλήρωσε τις διαπραγματεύσεις για την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, υπήρξε δε ο πρώτος Έλληνας υπουργός Εξωτερικών που επισκέφθηκε την Μόσχα μετά την Μεταπολίτευση.

Με την άνοδο του Κ. Καραμανλή στην Προεδρία της Δημοκρατίας, ανέλαβε πρωθυπουργός της Ελλάδας (από τις 9 Μαΐου 1980) και ενάμισυ χρόνο μετά στις 19 Οκτωβρίου του 1981 έχασε τις εκλογές από τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Στις 29 Μαρτίου του 1993, παραιτήθηκε από βουλευτής και αποσύρθηκε οριστικά από την πολιτική, αλλά μέχρι την τελευταία ημέρα της ζωής του, διατήρησε πολιτικό γραφείο επί της οδού Ακαδημίας στην Αθήνα.

Πέθανε από ξαφνική καρδιακή προσβολή στις 15 Μαρτίου 2006 σε ηλικία 87 ετών.

Το βιβλίο του Γ. Ράλλη από τις εκδόσεις Παρισιάνου…

Γεννήθηκε στην Αθήνα και αποφοίτησε το 1938. Εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης την χρονιά 1926-27 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως την αποφοίτησή του το 1937-38 στην ΣΤ’ Γυμνασίου. Πρόκειται για ένα σπάνιο παράδειγμα μαθητή που φοίτησε 12 συνεχή χρόνια στην Γερμανική.

Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εισήλθε στο διπλωματικό σώμα το 1946 και το 1955 τοποθετήθηκε πρόξενος στην Κωνσταντινούπολη, στην οποία βίωσε τα γεγονότα των Σεπτεμβριανών.

Διαδοχικά διετέλεσε γενικός πρόξενος στην Αλεξάνδρεια, το 1965 διευθυντής τουρκικών και κυπριακών υποθέσεων, πρέσβης στον Καναδά κα μόνιμος αντιπρόσωπος στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα και το ΝΑΤΟ.

Την περίοδο 1976 – 1981 χρημάτισε μόνιμος υπηρεσιακός γενικός γραμματέας του υπουργείου εξωτερικών και παράλληλα πρόεδρος της Κεντρικής Επιτροπής Διαπραγματεύσεων για την ένταξη της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Από το διπλωματικό σώμα έφυγε το 1981 με τον τίτλο του «πρέσβη επί τιμή» και μετά τη συνταξιοδότησή του ασχολήθηκε με την συγγραφή βιβλίων, το δε βιβλίο του «Οι Τούρκοι και Εμείς» (1988) βραβεύθηκε από την Ακαδημία Αθηνών. Απεβίωσε στις 25 Φεβρουαρίου 2010 στην Αθήνα.

Μηχανή του Χρόνου – Κωνσταντινούπολη 1955 timecode 6:25

Εκπομπή “Δρόμο騔 με τον Άρη Σκιαδόπουλο

wikipedia

Ο Γεώργιος Αλέξανδρος Μαγκάκης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 25 Ιουνίου του 1922. Στο δημοτικό πήγε στη Γερμανική Σχολή στην Αραχώβης, όπου πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια το έτος 1928-29 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως το έτος 1930-31 στην Γ’ Δημοτικού και αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε το 1940.

Μετά το σχολείο σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου έλαβε το πτυχίο το 1946.

Στη διάρκεια της κατοχής έλαβε μέρος στην εθνική αντίσταση μέσα από τις γραμμές του ΕΔΕΣ.

Την επαγγελματική του σταδιοδρομία ως δικηγόρος ξεκίνησε στην Αθήνα το 1947.

Αναγορεύθηκε διδάκτωρ του Ποινικού Δικαίου από το Πανεπιστήμιο του Μονάχου το 1953 και το 1955 εξελέγη υφηγητής του Ποινικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Κατά το διάστημα 1962-1963 δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ της Γερμανίας ως επισκέπτης καθηγητής, ενώ το 1968 εξελέγη παμψηφεί έκτακτος καθηγητής του Ποινικού Δικαίου στη Νομική Σχολή Αθηνών.

Όμως η δικτατορία δεν ενέκρινε τον διορισμό του. Τον Φεβρουάριο του 1969 τον απομακρύνει και από τη θέση του υφηγητή και τον Ιούλιο του 1969 συλλαμβάνεται. Για πέντε μήνες παρέμεινε σε απομόνωση και υποβλήθηκε σε βασανιστήρια, ενώ τον Απρίλιο του 1970 καταδικάστηκε σε κάθειρξη 18 ετών. Το 1972, ενώ ήταν έγκλειστος στις φυλακές, το Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης τον εξέλεξε τακτικό καθηγητή του Ποινικού Δικαίου και της Φιλοσοφίας του Δικαίου. Τον Απρίλιο του 1972 αποφυλακίζεται, για λόγους υγείας και με τη βοήθεια του Peter Limbourg, τότε πρέσβη της Γερμανίας στην Αθήνα, καταφεύγει στη Χαϊδελβέργη όπου διδάσκει Ποινικό Δίκαιο χωρίς να σταματά ούτε στιγμή τον αντιδικτατορικό του αγώνα.

Μετά την πτώση της δικτατορίας (1974) επιστρέφει στην Ελλάδα και μετέχει στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας ως υπουργός Δημοσίων Έργων, ενώ παράλληλα αρχίζει ξανά τις παραδόσεις του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συγκεκριμένα στη πανηγυρική έναρξη των παραδόσεων ξεκίνησε τον λόγο του προς τους φοιτητέςμε την περίφημη φράση: “Κύριοι και τώρα συνεχίζουμε από εκεί που μας σταμάτησαν”.

Εξελέγη βουλευτής με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και διετέλεσε υπουργός σε τρεις κυβερνήσεις: Δικαιοσύνης (1982-84, 1984-85, 1985-86), Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων (1987) και, τέλος, αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών (1995). Ήταν μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ποινικού Δικαίου, της Διεθνούς Αμνηστίας, καθώς και της Διεθνούς Ένωσης Νομικών. Έχει συμμετάσχει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο καθώς και σε πολλά διεθνή σοσιαλιστικά και επιστημονικά συνέδρια.

Απεβίωσε στις 5 Σεπτεμβρίου 2011.

Ο Ελευθέριος Δανέλλης γεννήθηκε στις 5/9/1945 στην Αθήνα.

Στο δημοτικό φοίτησε στην Σχολή Μακρή και στο Γυμνάσιο στην Γερμανική Σχολή!

Απεφοίτησε απο την Σχολή Πολιτικών Επιστημών του Παντείου Πανεπιστημίου.

Εισήλθε στο Υπουργείο Εξωτερικών τον Αύγουστο του 1970.

Υπηρέτησε στην Πρεσβεία Βρυξελλών, στην Πρεσβεία Βυρηττου στην Μόνιμη Αντιπροσωπεία των Ηνωμένων Εθνών στην Γενεύη.

Γενικός Πρόξενος Φραγκφούρτης.

Πρεσβεία Νέο Δελχί σύμβουλος.

Γενικός Πρόξενος Κωνσταντινούπολη 1991-1992

Πρέσβυς Ραμπάτ Μαρόκου 1992-1996

Διευθυντής στην διεύθυνση Διεθνών Οργανισμών του Υπουργείου 1996-2000

Πρέσβυς στην Βέρνη 2000-2005 από την οποία συνταξιοδοτήθηκε τον Μάρτιο 2005.

Μετά την σύνταξη υπήρξε μέλος διεθνών οργανισμών.

Έφυγε από την ζωή στις 12/4/2018.

Ο Christian Pauls γεννήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 1944 στο Buckow, Brandenburg. Ο πατέρας του, Rolf Friedemann Pauls εργάστηκε στηνπρεσβεία ως επιτετραμμένος (Gesandter).και ο ίδιος αποφοίτησε το 1963 από την Σχολή, ενώ ο πατέρας του, υπηρέτησε μετά ως πρέσβης της Γερμανίας στις ΗΠΑ.

Σπούδασε νομικά στα Πανεπιστήμια τουFreiburg, του Hamburg και του Montpellier και από το 1973 έως το 1975, εργάστηκε ως δικηγόρος στο Αμβούργο. Έγινε διπλωμάτης, υπηρέτησε στο Υπουργείο Εξωτερικών στη Βόννη και έπειτα ξεκίνησε με πρώτο πόστο στην Αθήνα από το 1978 μέχρι το 1981.

Από το 1996 έως το 1999 ήταν επικεφαλής ειδικής αποστολής για την υπόθεση του Κοσσόβου, αμέσως μετά επικεφαλής του Πολιτικού Τμήματος του Γερμανικού Υπουργείου Εξωτερικών, ενώ από το 2001 έως το 2005 ήταν πρέσβης στον Καναδά και ακολούθως στην Ιρλανδία.

Στις 13 Σεπτεμβρίου 2007 κατά την διάρκεια μία σύντομης ομιλίας στα γερμανικα σε μία ομάδα Γερμανών επενδυτών αναφέρθηκε απρεπώς για την Ιρλανδία, ως χώρα δύσκολη με νέους βουλευτές να κερδίζουν περισσότερα από τον Γερμανό Καγκελάριο, με χαοτικές λίστες στα νοσοκομεία και με την μεταναστευτική πολιτική της χώρας να μην έχει διδαχθεί τίποτε από την Γερμανία και τις Σκανδιναβικές χώρες. Αργότερα ισχυρίσθηκε ο ίδιος ότι τμήματα της ομιλίας του στο ZGV Group ερμηνεύτηκαν με λάθος τρόπο.

Συνταξιοδοτήθηκε το 2009.

wikipedia…

wikiwand…

O Ulf-Dieter Klemm γεννήθηκε στις 22 Ιουνίου του 1946 στο Ηöxter της Γερμανίας. Το 1958 η οικογένειά του ήρθε στην Ελλάδα, όπου ο πατέρας του Fritz Klemm ήταν καθηγητής στη Γερμανική Σχολή Αθηνών. Το 1964 αποφοίτησε από το γερμανικό τμήμα της Σχολής και στη συνέχεια σπούδασε νομικά στα πανεπιστήμια του Βερολίνου, του Μontpellier και της Χαιδελβέργης

Στο διάστημα 1970 – 1974 εργάστηκε ως ασκούμενος σε διάφορες υπηρεσίες και δικαστήρια της Γερμανίας, του Λονδίνου και της Ρώμης. Το 1975 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ του δικαίου στo πανεπιστήμιο της Χαιδελβέργης, όπου και εργάστηκε ως επιστημονικός συνεργάτης στο Ινστιτούτο Max-Planck για αλλοδαπό και διεθνές δίκαιο (1976-1977). Το 1977 εισήλθε στη Διπλωματική υπηρεσία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας και αφυπηρέτησε το καλοκαίρι του 2011 ως πρέσβυς της Γερμανίας στο Μαρόκο.

Εχει υπηρετήσει μεταξύ άλλων ως πρόξενος στο Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας, ως επικεφαλής του πολιτικού τμήματος της γερμανικής πρεσβείας στο Τόκυο και ως πρέσβυς στη Μοζαμβίκη. Από το 1986 μέχρι το 1990 ήταν μορφωτικός ακόλουθος της Γερμανίας στην Αθήνα.

Από τα φοιτητικά του χρόνια έχει ασχοληθεί με την ελληνική λογοτεχνία και την λογοτεχνική μετάφραση και έχει δημοσιεύσει μεταφράσεις μυθιστορημάτων, διηγημάτων και ποιημάτων Ελλήνων συγγραφέων όπως και άρθρα για την ελληνική λογοτεχνία. Εχει μεταφράσει μεταξύ άλλων Μυριβήλη, Καρκαβίτσα, Βαλτινό, Δημητριάδη και Παναγιωτόπουλο.

Μαζί με τον Κlaus Gallas έχει γράψει στον εκδοτικό οίκο C.C.Buchner ένα σημαντικό βιβλίο για τον πολιτισμό της νεότερης Ελλάδας – „Griechenland begegnen- Geschichte, Landschaft, Kultur und Menschen”.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε στη Γερμανία το πρώτο του μυθιστόρημα «Das verschwundene Idol», η πλοκή του οποίου διαδραματίζεται σε ελληνικό νησί.

Στις 26 Μαίου 2012 το Διεθνές Πανεπιστήμιο της Ελλάδος τον τίμησε σε ειδική τελετή για την «ουσιαστική συμβολή του στον ελληνογερμανικό πολιτιστικό διάλογο».

Είναι παντρεμένος με την δημοσιογράφο Lela Lappe, έχει δυο υιούς. Email: ulfdieter.Klemm@gmail.com

Δείτε τις αναφορές για τον Dieter Klemm…

Ο Δημήτρης Λούνδρας γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1946 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1964. Είναι γιός του αξιωματικού του Ναυτικού Κωνσταντίνου Λούνδρα και αδερφός του Στέφανου (απόφοιτου του 66). Ο πατέρας τους ήρθε το 1951 σε δεύτερο γάμο με την Ελένη Βλάχου, εκδότρια της εφημερίδας «Καθημερινή», η οποία μάλιστα είχε τόσο φιλική σχέση με τα δύο παιδιά, ώστε κατέληξε να τα υιοθετήσει.

Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία το 1974 στο Γραφείο Τύπου της Ελληνικής Πρεσβείας στη Λευκωσία και στη συνέχεια τοποθετήθηκε στην Πρεσβεία στην Κάμπερα στην Αυστραλία. Το 1981 έγινε Πρόξενος στη Γένοβα και το 1985 σύμβουλος στη Διπλωματική Αντιπροσωπεία της Ελλάδος στο Τελ Αβίβ, όπου επί των ημερών του στις 21.5.1990 και επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη, αναγνωρίστηκε από την ελληνική πλευρά επισήμως το κράτος του Ισραήλ. Το 1991 έγινε Διευθυντής του Γραφείου Γενικού Γραμματέως του Υπουργείου Εξωτερικών και το 1993 Γενικός Πρόξενος στο Μόναχο. Το 1997 έγινε Πρέσβυς της Ελλάδος στο Ισλαμαμπάντ, ενώ το 2004 ανέλαβε Διευθυντής του Διπλωματικού Γραφείου του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας και το 2005 έγινε Πρέσβυς της Ελλάδος στο Ελσίνκι.

Την περίοδο 2008 έως 2012 ήταν Πρέσβυς στο Ναιρόμπι με παράλληλη διαπίστευση στην Ουγκάντα, τη Ρουάντα, το Μπουρούντι την Τανζανία, τη Μαδαγασκάρη, τον Μαυρίκιο και τις Σεϋχέλλες & Κομόρες, ενώ ταυτόχρονα ήταν Μόνιμος Αντιπρόσωπος της Ελλάδος στις εξειδικευμένες οργανώσεις του ΟΗΕ: UNEP & UN-Habitat.

Μετέχει ως εκπρόσωπος της οικογένειας Βλάχου στην κριτική επιτροπή του «Δημοσιογραφικού Βραβείου Ελένης Βλάχου», που καθιέρωσε η Γερμανική Πρεσβεία στην Αθήνα και απονεμήθηκε για πρώτη φορά το 2003 και έκτοτε απονέμεται κάθε διετία.

Έχει τιμηθεί με τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Λεοπόλδου του Β’ του Βελγίου και τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Λέοντος της Φινλανδίας. Είναι Ανώτατος Ταξιάρχης του Παναγίου Τάφου, του Τάγματος του Φοίνικος και του Βασιλικού Τάγματος της Τιμής της Νορβηγίας. Επίσης του έχει απονεμηθεί και ο Σταυρός του Αγίου Μάρκου του Πατριαρχείου της Αλεξανδρείας.

Η Αγγελική – Ευφροσύνη Δημάκου γεννήθηκε το 1946 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1964. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου και εργαστηκε ως δικηγόρος αλλά παράλληλα δίδαξε και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Έχει διατελέσει αντιπρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών και μέλος της Ενωτικής Κίνησης Δικηγόρων. Έχει υπογράψει «ναι» στο σχέδιο Ανάν ως ακαδημαϊκός και είναι μέλος της προδικτατορικής νεολαίας της Αριστεράς. Συνυπέγραψε την αντίσταση των αριστερών πολιτών, προκειμένου να βοηθήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ να εξασφαλίσει δυναμική παρουσία στο Κοινοβούλιο στις εκλογές της 6ης Μαΐου. Είναι, επίσης, ιδρυτικό μέλος της ΕΜΙΑΝ (Εταιρεία Μελέτης Ιστορίας της Αριστερής Νεολαίας).

Στις 17 Μαΐου 2012, κατά τον διορισμό της Υπηρεσιακής Κυβέρνησης Παναγιώτη Πικραμμένου από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια, ανέλαβε το Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων μέχρι τη διενέργεια εκλογών στις 17 Ιουνίου 2012. Στις 28 Αυγούστου 2015 ανέλαβε εκ νέου το ίδιο υπουργείο μέχρι τη διενέργεια εκλογών στις 20 Σεπτεμβρίου 2015.

Είναι παντρεμένη με τον δημοσιογράφο και πρώην πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ, Νίκο Κιάο.

Δείτε τις αναφορές για την Φρόσω Δημάκου…

Η Πολυξένη Στεφανίδου γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι απόφοιτος του 1967. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στον τομέα της Δημόσιας Διοίκησης στη Σχολή Κέννεντυ του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ. Εργάστηκε τρία χρόνια (1981-1983) στο Μεταφραστικό τμήμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και εισήλθε στο Υπουργείο Εξωτερικών στο τέλος του 1983. Μεταξύ 1991 και 1995 υπηρέτησε στην Ελληνική Πρεσβεία στη Βόννη και μεταξύ 1995 και 1997 διετέλεσε Γενική Πρόξενος της Ελλάδας στη Φιλιππούπολη Βουλγαρίας. Μεταξύ 1997 και 1999 εργάσθηκε στη Διεύθυνση Βαλκανίων, μεταξύ 1999 και 2000 στη Διεύθυνση Βορείου Αμερικής και μεταξύ 2000 και 2004 στη Διεύθυνση Τουρκίας στο Υπουργείο. Από το 2005 έως το 2009 ήταν Γενική Πρόξενος στον Άγιο Φραγκίσκο ΗΠΑ, ενώ από το 2009 έως το 2011 χρημάτισε Πρέσβυς στις Φιλιππίνες. Το 2012 έως το Μάιο του 2013 διετέλεσε επικεφαλής της Διεύθυνσης Διμερών Οικονομικών Σχέσεων με τις χώρες της Ευρώπης, την Ιαπωνία, τις ΗΠΑ και τον Καναδά. Από τον Ιούνιο του 2013 υπηρετεί ως Πρέσβυς της Ελλάδας στο Μεξικό.

Ο Θεόδωρος Σωτηρόπουλος γεννήθηκε το 1949 στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1967. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1977 πήγε στο Υπουργείο Εξωτερικών. Μεταξύ 1980 και 1984 εργάσθηκε στην Ελληνική Πρεσβεία στη Σόφια, και μεταξύ 1984 και 1989 στο Τμήμα Βαλκανίων στο Υπουργείο. Από το 1989 έως το 1993 ήταν Γενικός Πρόξενος στο Τορόντο του Καναδά και από το 1993 έως το 1997 στην Πρεσβεία της Βιέννης. Το 1997 έγινε διευθυντής του διπλωματικού γραφείου του πρωθυπουργού (Σημίτης) όπου και παρέμεινε έως το 2003, οπότε και ανέλαβε τα καθήκοντά του ως Πρέσβης στη Πρεσβεία της Βιέννης και παράλληλα Μόνιμος Αναπληρωτής, ενώ το 2009 Μόνιμος Αντιπρόσωπος της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο Ιωάννης Οικονόμου γεννήθηκε το 1950 και απεφοίτησε από την Σχολή το 1967. Σπούδασε οικονομικές και πολιτικές επιστήμες στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ως στέλεχος της διπλωματικής υπηρεσίας του Υπουργείου Εξωτερικών υπηρέτησε στην Τουρκία, Ν. Αφρική, ΗΠΑ, Κροατία και, με τον βαθμό του Πρέσβυ, στα Σκόπια και την Σαουδική Αραβία.

Τρεχόντως διευθύνει την Διπλωματική Ακαδημία του Υπουργείου Εξωτερικών. Το 2014 συνταξιοδοτήθηκε.

(*) αν δεν είχε φύγει από την Σχολή θα αποφοιτούσε το 1967.

Ο Θεμιστοκλής Δημίδης γεννήθηκε το 1948 στην Αθήνα και φοίτησε στη Σχολή μέχρι και την προτελευταία τάξη. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Άρχισε την διπλωματική του καριέρα το 1980, ενώ υπηρέτησε από το 1985 έως το 1989 στην Ελληνική Πρεσβεία στη Βόννη αρχικά σαν δεύτερος Γραμματέας και ακολούθως ως πρώτος. Το 1989 έγινε Αναπληρωτής Διευθυντής των Διεθνών Οικονομικών Οργανισμών (MFA) και το 1993 διετέλεσε Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στην Ιερουσαλήμ. Το 1997 έγινε διευθυντής του Γραφείου του τότε Αναπληρωτή Υπουργού Εξωτερικών, Γιάννου Κρανιδιώτη, ενώ το 2002 ανέλαβε προϊστάμενος της Διεύθυνσης Ρωσίας, Λευκορωσίας, Χωρών Καυκάσου και Ευξείνου Πόντου, του Υπουργείου Εξωτερικών. Το 2004 ανέλαβε Πρέσβης της Ελλάδας στο Αζερμπαϊτζάν και από το 2009 έως το 2011 διετέλεσε προϊστάμενος της Διεύθυνσης Αραβικών Χωρών και Μέσης Ανατολής του Υπουργείου. Στις 12.1.2012 επέδωσε τα διαπιστευτήριά του ως Πρέσβης της Ελλάδας στη Βιέννη.

Ο Ιωάννης Μουρίκης είναι απόφοιτος του 1967. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης και Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στον τομέα του Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Paris II.

Ως διπλωμάτης, υπηρέτησε στη Διεύθυνση ΝΑΤΟ του Υπουργείου Εξωτερικών (1982-85), ενώ κατά το διάστημα 1987-91 ήταν μέλος της διαπραγματευτικής ομάδας για το καθεστώς των στρατιωτικών βάσεων των Η.Π.Α. στην Ελλάδα. Μεταξύ 1991-93 χρημάτισε Πληρεξούσιος Υπουργός στην Πρεσβεία της Ελλάδος στην Ουάσινγκτον και μεταξύ 1993-96 στην Κύπρο. Από το 1996 έως το 2000 υπηρέτησε ως Πρέσβης στη Συρία, ενώ μέχρι το 2004 διετέλεσε επικεφαλής της Διεύθυνσης Βορείου Αμερικής στο ΥΠ.ΕΞ. Κατόπιν, ανέλαβε για μία τετραετία Πρέσβης της Ελλάδας στον Καναδά. Τον Ιούνιο του 2007 ανέλαβε καθήκοντα Μόνιμου Αντιπροσώπου της Ελλάδας στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών.

Reiner Morell (* 18. Oktober 1949 in Braunschweig) ist ein deutscher Diplomat, der von 2008 bis 2012 Botschafter in Turkmenistan war und zwischen Juli 2012 und 2015 Botschafter in Armenien war.

Nach dem Abitur leistete Morell zwischen 1968 und 1970 seinen Wehrdienst bei der Bundeswehr und absolvierte danach von 1970 bis 1979 ein Studium der Rechtswissenschaften. Nach Abschluss der beiden juristischen Staatsexamen arbeitete er zuerst von 1979 bis 1980 als Rechtsanwalt sowie danach als Verwaltungsjurist, ehe er 1981 in den Auswärtigen Dienst eintrat. Nach Abschluss der Laufbahnprüfung für den höheren Dienst fand er 1983 Verwendung in der Zentrale des Auswärtigen Amtes in Bonn sowie zwischen 1983 und 1985 an der Botschaft in Bolivien und dann erneut bis 1987 im Auswärtigen Amt.

Nachdem er zwischen 1987 und 1990 als Ständiger Vertreter des Botschafters in Togo gewirkt hatte, war er bis 1992 an der Botschaft in Griechenland eingesetzt sowie danach von 1992 bis 1996 als stellvertretender Referatsleiter in der Rechtsabteilung des Auswärtigen Amtes.[1] Im August 1996 wurde er Konsul am Generalkonsulat in New York City[2] und war danach zwischen 1999 und 2002 Ständiger Vertreter des Botschafters in Jordanien sowie im Anschluss von 2002 bis 2004 Ständiger Vertreter des Botschafters in Kasachstan.

Zwischen 2004 und 2007 war Morell Leiter des Referats für Ostafrika und das Horn von Afrika im Auswärtigen Amt[3][4] und nahm danach an einer einjährigen Langzeit-Sprachausbildung teil.

Seit Juli 2008 war Reiner Morell Botschafter in Turkmenistan als Nachfolger von Hans Mondorf, der wiederum Generalkonsul in Chengdu wurde. In dieser Funktion organisierte er unter anderem im November 2011 den Besuch von Bundesaußenminister Guido Westerwelle in Turkmenistan.[5] 2012 folgte ihm Helmut-Wolfgang Brett als Botschafter in Turkmenistan.

Morell übernahm stattdessen am 19. Juli 2012 das Amt des Botschafters in Armenien, wo er Nachfolger von Hans-Jochen Schmidt wurde, der zuvor in den Ruhestand getreten war. 2015 trat er selbst in den Ruhestand und wurde als Botschafter in Armenien durch Matthias Kiesler abgelöst.

Reiner Morell ist verheiratet und Vater von zwei Kindern.

Γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1950 και αποφοίτησε το 1968 από τη Γερμανική Σχολή. Σπούδασε Χημεία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και απέκτησε διδακτορικό στη χημεία φυσικών προϊόντων από το Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης.

Εργάστηκε ως χημικός σε βιομηχανίες της Γερμανίας και της Ελλάδας μέχρι το 1986. Από το 1989 διετέλεσε πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος στα Ελληνικά Διυλιστήρια Ασπροπύργου (ΕΛ.Δ.Α.) (1986-1989), στη μελετητική εταιρία ΑΣΠΡΟΦOΣ (θυγατρική των ΕΛ.Δ.Α.), στην εταιρία Α. Γ. Πετζετάκις (1989-1993), στη Δημόσια Επιχείρηση Πετρελαίου (1993-1996) και στη Δημόσια Επιχείρηση Αερίου.

Το 1996 εξελέγη βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας με το ΠΑ.ΣΟ.Κ., αλλά έχασε την έδρα το 1997 μετά από ένσταση στο Εκλογοδικείο. Επανεξελέγη το 2000, το 2004 και το 2007. Παραιτήθηκε από το βουλευτικό αξίωμα το Μάιο του 2009 για λόγους ευθιξίας αλλά και διαφωνίας με την πολιτική ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Από τη διερεύνηση της υπόθεσης, η οποία ολοκληρώθηκε το Μάιο του 2011, δεν προέκυψε ευθύνη υπουργού.

Διετέλεσε Υφυπουργός ΠΕΧΩΔΕ κατά την περίοδο 1996-2000 και Υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών το διάστημα 2000-2004.

Χρίστος Βερελής: «Αrakynthos Ερίκι»…

Γεννημένος το 1950 στην Αθήνα είναι απόφοιτος του 1968 και είναι γιος του Αρχελάου Αντώναρου, γελοιογράφου και της Γεωργίας Πρωτονοτάριου. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εργάστηκε ως δημοσιογράφος.

Το 1974 ορίστηκε ανταποκριτής του AXEL SPRINGER VERLAG AG καλύπτοντας τα Βαλκάνια ενώ στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στη Ρώμη. Το 1992 επέστρεψε στην Αθήνα ως ανταποκριτής αυτή τη φορά για την Μέση Ανατολή.

Στις 2 Ιουλίου 2004 ορίστηκε αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος ενώ στις 23 Οκτωβρίου 2008 ορίστηκε με απόφαση του πρωθυπουργού κυβερνητικός εκπρόσωπος της κυβέρνησης Καραμανλή.

Στις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009 συμπεριελήφθη πέμπτος στο ψηφοδέλτιο επικρατείας χωρίς αρχικά να εκλεγεί. Την ίδια μέρα όμως λόγω της παραίτησης του επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας, Γιώργου Σουφλιά, η 5η θέση έγινε εκλόγιμη με συνέπεια να εκλεγεί εν τέλει βουλευτής. Το 2013 ανέλαβε Εκπρόσωπος Τύπου της ΕΚΤ στην Ελλάδα.

Έχει τιμηθεί με διάφορα βραβεία μεταξύ των οποίων αυτό του ιδρύματος Μπότση. Το 1994 εξελέγη πρόεδρος της Ένωσης Ανταποκριτών Ξένου Τύπου Ελλάδος, θέση στην οποία παρέμεινε για αρκετά χρόνια, ενώ το 1982 εξελέγη πρόεδρος του Συλλόγου Αποφοίτων της Γερμανικής Σχολής.

Ο Φωκίων Φωτιάδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1951. Είναι απόφοιτος του ’69. Σπούδασε Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο του Freiburg της Γερμανίας, από όπου έλαβε και το διδακτορικό του δίπλωμα στην Οικονομετρία.

Το 1974 ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία στο Freiburg ως επιστημονικός συνεργάτης στο Ινστιτούτο Οικονομετρίας, ενώ μεταξύ 1978 και 1981 υπήρξε ερευνητής στο Ινστιτούτο Εφαρμοσμένης Οικονομικής Έρευνας του Tübingen, οπότε και εντάχθηκε στο δυναμικό της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Το 1998 ανέλαβε επικεφαλής της Αντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στο Βουκουρέστι, ενώ το 2006, ως Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής, ήταν υπεύθυνος για την Ευρωπαϊκή Πολιτική Γειτονίας και τις σχέσεις της Ε.Ε. με την Ανατολική Ευρώπη, το Νότιο Καύκασο και την Κεντρική Ασία, τη Μέση Ανατολή και το νότιο τμήμα της μεσογειακής λεκάνης. Το 2007 ανέλαβε καθήκοντα Γενικού Διευθυντή στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αρχικά στη Γ.Δ. Ναυτιλιακών Υποθέσεων και Αλιείας, το 2010 στη Γ.Δ. Ανάπτυξης και Σχέσεων με τις χώρες της Αφρικής, Καραϊβικής και Ειρηνικού ACP (African, Caribbean and Pacific countries) και το 2011 στη Γ.Δ. Ανάπτυξης και Συνεργασίας του EuropeAid.

Απεβίωσε την 27.8.2018 έπειτα από μακρά ασθένεια.

Δύο συνεντεύξεις του Φωκίωνα Φωτιάδη…

“Έφυγε” ο Φωκίων Φωτιάδης…

“Έφυγε” από την ζωή το Σάββατο 6 Ιουλίου 2024 ο Γιώργος Παπαπαύλου, απόφοιτος του 1969. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην Αθήνα και στο Λονδίνο. Εργάστηκε στο Γραφείο Τύπου της Ελληνικής Πρεσβείας Λονδίνου και στη συνέχεια, στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο Λουξεμβούργο και στις Βρυξέλλες. Ήταν επικεφαλής της υπηρεσίας με την ευθύνη των νομικών ζητημάτων των Τηλεπικοινωνιών και του Διαδικτύου.

Ήταν ενεργός στα ζητήματα της Σίφνου από τη δεκαετία του 80, τακτικός συντάκτης στις εφημερίδες του νησιού και εξελέγη δημοτικός σύμβουλος Σίφνου τις περιόδους 2010-2014 και 2015-2019.

Το 2011 ξεκίνησε τις πρωτοβουλίες για τον καθαρισμό και τη σηματοδότηση των μονοπατιών της Σίφνου και για την πιστοποίηση, με ονομασία προέλευσης, της γυλωμένης μανούρας Σίφνου, μαζί με τον αείμνηστο Στρατή Βασάλο.

Έγραψε και εξέδωσε το βιβλίο «Τ’ Άη Νηγιά τ’ Ανήφορο», ένα οδοιπορικό με φωτογραφίες των 235 εκκλησιών του νησιού. (περισσότερα…)

Γεννήθηκε το 1954 στην Αθήνα, είναι απόφοιτος του 1971. Σπούδασε Ηλεκτρολόγος-Μηχανολόγος Μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (ΕΜΠ).

Άσκησε το επάγγελμα του εμπόρου ειδών τεχνολογικού εξοπλισμού κτιρίων μέχρι το 2002, αλλά από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 κατείχε διάφορες κυβερνητικές θέσεις, όπως σύμβουλος του Υπουργού Βιομηχανίας (91-92), Αντιπρόεδρος του Δ.Σ. στη Δημόσια Επιχείρηση Αερίου (ΔΕΠΑ) το 1993.

Από το 1993 έως το Μάρτιο του 2000, διετέλεσε Πρόεδρος του Εμπορικού & Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών (ΕΒΕΑ).

Στις εθνικές βουλευτικές εκλογές του 2000 εξελέγη βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία. Από το 2004 μέχρι το τέλος του 2008 διετέλεσε Υφυπουργός Ανάπτυξης και στη συνέχεια Οικονομίας και Οικονομικών. Aπό τον Ιανουάριο έως τον Οκτώβριο του 2009 διετέλεσε Υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών.

Το 2014 διορίσθηκε, από το Ελληνικό Δημόσιο, Πρόεδρος στα Ελληνικά Πετρέλαια (ΕΛΠΕ).

Το 2019 διορίσθηκε, από το Ελληνικό Δημόσιο, Πρόεδρος στα Ελληνικά Πετρέλαια (ΕΛΠΕ).