Στο βιβλίο του J.G.Hansen αναφέρονται στην σελιδα 18 τα ονόματα των 11 παιδιών της πρώτης εκείνης τάξης, με την οποία ξεκίνησε την λειτουργία της η Γερμανική Σχολή στην οδό Σκουφά το 1896, όταν ιδρύθηκε, και που όπως είναι γνωστό, τα πρώτα μαθήματα άρχισαν στις αρχές Ιανουαρίου 1897.

Ανάμεσα στα παιδιά αυτά διαβάζουμε δύο ονόματα, που μάλλον προκειται για δύο αδέλφια: τον Kimon Grundmann (γεννημένος το 1891, 5 ετών το 1896) και την Sophie Grundmann. Για την Sophie δεν βρέθηκαν στοιχεία, για τον Kimon όμως είδαμε ότι εξελίχθηκε σε σημαντικό αρχαιολόγο, συνεργάτη του DAI (Γερμανικό Αραχαιολογικό Ινστιτούτο).

Όπως προκύπτει από την εξαιρετική εργασία της Alexandra Kankeleit, ερευνήτριας του DAI, ο Kimon Grundmann αναφέρεται πρώτη φορά το 1930 ως βοηθός την εποχή που Διεθυντής στο DAI στην Αθήνα ήταν ο Georg Karo και 2ος Διευθυντής ο Walther Wrede (το όνομα του Wrede το έχουμε αναφέρει και στο άρθρο “Τα παιδιά των αρχαιολόγων στα χρόνια της Αραχώβης”) και παραμένει και την περίοδο 1941-44 όταν πλέον Διευθυντής είναι ο Wrede.

Ο Kimon Grundmann (1891-1968) υπήρξε λόγω γέννησης, οικογένειας και σπουδών στενά συνδεδεμένος με την Ελλάδα (ήταν προφανώς από την πλευρά της μητέρας του κατά το ήμισυ Έλληνας και ένας από τους πρώτους μαθητές της Γερμανικής Σχολής

Αθηνών). Το 1928 ξεκίνησε τη συνεργασία του με το ΓΑΙ Αθηνών ως διοικητικός υπάλληλος και ήταν αυτοδίδακτος αρχαιολόγος. Σταδιακά ασχολήθηκε και με αρχαιολογικά ζητήματα, κυρίως με ανασκαφές προϊστορικού ενδιαφέροντος. Επιπλέον τον διέκρινε μεγάλο ταλέντο στο αρχαιολογικό σχέδιο.

Το 1934 έγινε μέλος του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, ενώ το 1942 αναδείχθηκε σε επιστημονικό τμηματάρχη του ΓΑΙ Αθηνών και διηύθυνε δικές του ανασκαφές. Μετά τον πόλεμο ήταν ανεπιθύμητος στην Ελλάδα, σύμφωνα με δική του μαρτυρία, γεγονός που του στοίχισε πολύ. Το 1955 του επετράπη ξανά η είσοδος στη χώρα και έγινε βοηθός του Vladimir Milojčić στην ανασκαφή στην Άργισσα Μαγούλα, στη Θεσσαλία.

Review of: Alram-Stern, E. & Dousougli-Zachos, A. (2015). Die deutschen Ausgrabungen 1941 auf der Visviki-Magula/Velestino. Die neolithischen Befunde und Funde

https://www.kankeleit.de/pdfs/dai-athen-2018_1-64-87-mc.pdf

Η Βάννα (Ιωάννα) Σβορώνου γεννήθηκε το στις 23.9.1922. Ήταν κόρη του Αρισταίου Σβορώνου και πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια στην Β’ Γυμνασίου το έτος 1935-36 και παραμένει ως την αποφοίτησή της το έτος 1939-40 στην ΣΤ’ Γυμνασίου.

Την περίοδο εκείνη εντάσσεται στην Αντίσταση με την ΕΠΟΝ και έρχεται σε επαφή με τον αρχιτέκτονα Νίκο Χατζημιχάλη, γιό της σημαντικής λαογράφου και συγγραφέως Αγγελικής Χατζημιχάλη, ο οποίος διέφυγε με το πλοίο Ματαρόα στην Γαλλία.

Οι δύο συναντώνται στο Παρίσι και παντρεύονται, σπουδάζει και ολοκληρώνει τις σπουδές της στην  αρχαιολογία στο Institut d’Art et d’Archéologie και γεννιέται εκεί ο γιός τους Αλέξης Πλάτων.

Επέστρεψε με τον σύζυγό της το 1958 στην Αθήνα, όπου έζησαν για τέσσερα χρόνια στο Αρχοντικό στην  Πλάκα. Εκεί γεννήθηκε ο άλλος της γιός, Νικήτας Χατζημιχάλης. Σήμερα το σπίτι της Αγγελικής και του Πλάτωνα είναι μουσείο: “Κέντρο Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης του Δήμου Αθηναίων”. Το 1962, η οικογένεια της Βάννας και του Νίκου μετακόμισαν στο Κολωνάκι, στο σπίτι του Περικλή Βυζάντιου.

Εργάστηκε στην Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή και συμμετείχε σε διάφορες ανασκαφές στην Κρήτη, στην Θάσο και αλλού, ενώ εργάστηκε πολύ για να ολοκληρώσει το index του BCH (Bulletin de Correspondance Hellénique).

Την περίοδο 1975-1978 διετέλεσε Α’ Αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνίδων Επιστημόνων με Πρόεδρο την Αμαλία Φλέμινγκ Κουτσούρη.

Απεβίωσε τον Μάρτιο του 1995

Ο παππούς της (πατέρας του Αρισταίου) ήταν ο Ιωάννης Σβορώνος (27 Απριλίου 1863 – 7 Σεπτεμβρίου 1922), διαπρεπής Έλληνας νομισματολόγος και αρχαιολόγος, οποίος σπούδασε με υποτροφία της Κυβερνήσεως νομισματική (1883-1887) στο Βερολίνο, Λονδίνο και Παρίσι και δημοσίευσε το 1890 το πρώτο του σύγγραμμα Numismatique de la Crete ancienne, το οποίο και βραβεύτηκε από τη Γαλλική Ακαδημία, όπου και προσελήφθη αμέσως προκειμένου να βοηθήσει στην σύνταξη του “Corpus numorum”. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα διορίστηκε νομισματογνώμονας του Νομισματικού Μουσείου Αθηνών όπου και εργάστηκε σ’ αυτό μέχρι τον θάνατό του. Αργότερα, το 1899, ανέλαβε διευθυντής του Νομισματικού Μουσείου. Το 1918 εκλέχθηκε καθηγητής της Νομισματικής, μετρολογίας και σφραγιδολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, θέση που διατήρησε μέχρι το 1920, ενώ διετέλεσε και πρόεδρος του Αρχαιολογικού Συμβουλίου του Κράτους.

Η μητέρα του συζύγου της ήταν η Αγγελική Χατζημιχάλη (1895-1965), σημαντική Ελληνίδα λαογράφος και συγγραφέας, η οποία έμεινε γνωστή κυρίως για τις μελέτες της πάνω στην ελληνική λαϊκή τέχνη και παράδοση και για τις προσπάθειες της να διατηρηθεί η ελληνική πολιτιστική κληρονομιά. Παντρεύτηκε πρώτα τον μηχανικό Μιχάλη Γλητσό με τον οποίο απέκτησε μια κόρη, την Έρση, αλλά ο γάμος της  κράτησε μόλις ενάμιση χρόνο και στη συνέχεια παντρεύτηκε τον Πλάτωνα Χατζημιχάλη, με τον οποίο απέκτησε έναν γιο, τον μετέπειτα αρχιτέκτονα Νίκο Χατζημιχάλη (1923-1986).

Η Έρση Χατζημιχάλη έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο”Περίπατος με την Αγγελική” που εξέδωσε ο “Κάκτος” το 1999. (περισσότερα…)

Ο Γιοχάνες Παπαλέκας ήταν στην 6η Γυμνασίου το 1941 και με φοίτησε στην 7η (του γερμανικού τμήματος) λόγω Abitur to 1942

Papalekas machte 1942 sein Abitur an der deutschen Schule im besetzten Athen und studierte danach Staatswissenschaften an der Universität Wien, der Universität Greifswald und der Universität Innsbruck. Alle diese Hochschulen waren vom Nationalsozialistischen System gleichgeschaltet worden. In Innsbruck promovierte er 1946 mit einer Dissertation über Das Problem der politischen Massenparteien. Ebenfalls in Innsbruck habilitierte er sich 1953 mit der Schrift Dialektischer Materialismus und verstehende Soziologie. 1955 ging er als Abteilungsleiter an die Sozialforschungsstelle der Universität Münster in Dortmund, wo er sich mit Fragen der Stadtsoziologie und der Ökologie befasste. 1956 wurde er von den Staatswissenschaften zur Soziologie umhabilitiert und 1958 außerplanmäßiger Professor an der Westfälischen Wilhelms-Universität in Münster. Seit 1963 war Papalekas erster Soziologie-Professor an der neu gegründeten Ruhr-Universität Bochum. Er lehnte Rufe nach Athen und Innsbruck ab und lehrte bis zu seiner Emeritierung 1989 in Bochum.

Papalekas stand ideologisch in der Tradition der Leipziger Schule um Hans Freyer und der Konservativen Revolution, was er herausfordernd und scharf vertrat. An der Soziologischen Fakultät in Bochum gab es dagegen Protestaktionen der Studentenbewegung. Der Ruf an die Universität Athen zu Zeiten der griechischen Militärdiktatur (1970) führte erneut zu massiven studentischen Protesten.

Der Aufstieg und Fall des J.Chr.Papalekas…

Der Fall Papalekas…

Η Έβη (“Παρασκευή”, το οποίο η μητέρα της ως δημοτικίστρια έγραφε με “β”) Στασινοπούλου γεννήθηκε στις 8.7.1924 στην Αθήνα και φοίτησε στη Γερμανική Σχολή από το 1936 έως το 1942. Συμμαθήτριές της ήταν η Βεατρίκη Δημητριάδου, η Δήμητρα Καρβελά, αλλά και η Νίκη Γουλανδρή, που παρακολουθούσε το γερμανικό τμήμα. Αμέσως μετά την αποφοίτησή της εργάστηκε στο νηπιαγωγείο της σχολής και παράλληλα οργάνωνε και πρόσφερε συσίτιο, αφού παρότι είχε γραφτεί στο Πανεπιστήμιο οι Ανώτατες Σχολές ήταν κλειστές. Σπούδασε αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου και το 1950, με το τέλος των σπουδών της εργάσθηκε ως καθηγήτρια στην ιδιωτική σχολή “Αθήναιον”, αφού ο αρχαιολογικός κλάδος ήταν τότε κλειστός για τις γυναίκες. Από το 1953 έως το 1954 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Ρώμη και το 1955 ξεκίνησε να εργάζεται ως επιστημονική βοηθός στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο στον αποκιβωτισμό (επανέκθεση των αρχαιοτήτων) και ως επιμελήτρια της Συλλογής Χαλκών (1965-1973) έχοντας στο μεταξύ προσληφθεί από την Αρχαιολογική Υπηρεσία. Υπηρέτησε ως επιμελήτρια αρχαιοτήτων Ιονίων Νήσων στην Κέρκυρα και στη Βοιωτία, όπου ανέσκαψε το ανάκτορο του Κάδμου και οργάνωσε το Μουσείο στη Θήβα. Στην Εύβοια ανέσκαψε το Ηρώο στο Λευκαντί και αναδιοργάνωσε το Μουσείο της Σκύρου.

Το 1962 παντρεύτηκε τον Δημήτριο Τουλούπα, δικηγόρο και πολιτευτή από την Ευρυτανία, ο οποίος εκτοπίστηκε και φυλακίστηκε στην περίοδο της Δικτατορίας και σκοτώθηκε σε τροχαίο το 1978.

Το 1979 έμεινε στο Βερολίνο ως υπότροφος του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου και κάνοντας μεταπτυχιακές σπουδές εργαζόμενη πάνω στο θέμα που την απασχολούσε από παλιά, τα γλυπτά του ναού του Δαφνηφόρου Απόλλωνα (Ερέτρια) και που παρουσίασε το 1982 ως διατριβή στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, χρονιά που θα της ανατέθηκε η διεύθυνση της Α’ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων. Έτσι συνεργάστηκε με τους μηχανικούς, που είχαν αναλάβει τα αναστηλωτικά έργα στην Ακρόπολη και έπεισε την Υπουργό Μελίνα Μερκούρη για την αποκατάσταση του κτηρίου Weiler στο οικόπεδο Μακρυγιάννη και τη χρησιμοποίησή του ως Κέντρου Μελετών της Ακρόπολης.

Συνταξιοδοτήθηκε στις 31.12.89 αλλά δεν έπαψε να μετέχει στα Συμβούλια της Επιτροπής Συντηρήσεως Μνημείων Ακροπόλεως και του Οργανισμού Ανεγέρσεως Νέου Μουσείου Ακροπόλεως δίνοντας παράλληλα διαλέξεις. Το 2004 κυκλοφόρησε το βιβλίο “Από την Πνύκα στο Παγκράτι“, μία επιλογή από τις επιφυλλίδες που δημοσίευσε στην εφημερίδα “Τα Νέα” από το 1990 έως το 2000.

Απεβίωσε στις 10 Οκτωβρίου 2021.

Έβη Τουλούπα: “Η Μεγάλη Κυρία της αρχαιολογίας”…

Η Έβη Στασινοπούλου – Τουλούπα σε μια συνέντευξη / video για τον “αποκιβωτισμό”…

Έβη Τουλούπα, η μεγάλη κυρία της Αρχαιολογίας…

Οι “Επτά Νάνοι” της Αραχώβης to 1989…

Η ΕΦΑ τίμησε την Έβη Τουλούπα…

Η Ροδούλα Κούμαρη γεννήθηκε στην Κηφισιά στις 10 Φεβρουαρίου του 1925 και φοίτησε στη Σχολή πριν από τον Πόλεμο. Σπούδασε Γερμανική Φιλολογία και από το 1946 προσέφερε τις υπηρεσίες της ως Εθελόντρια Αδελφή Νοσοκόμος του Ε.Ε.Σ. Το 1952 αποφοίτησε από τη Σχολή Γραμματέων στη Βέρνη στην Ελβετία και το 1953 εγγράφηκε στο Τμήμα Μελισσοκομίας στη Γεωργική Σχολή στο Μαρούσι.

Μεταξύ 1955 και 1957 εργάστηκε στο Υπουργείο Προεδρίας Κυβερνήσεως και από το 1957 έως το 1959 στον Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού, ενώ μεταξύ 1960-1962 ήταν ιδιαιτέρα γραμματεύς της Λαογράφου Αγγελικής Χατζημιχάλη.

Το 1962 φοίτησε στη Σχολή Ξεναγών στην Αθήνα και έως το 1988 έκανε ξεναγήσεις εντός και εκτός Ελλάδος.

Από το 1981 μέχρι σήμερα είναι Επιστημονικός Συνεργάτης του Ιστορικού και Λαογραφικού Μουσείου Ρεθύμνης, όπου ανέλαβε την τακτοποίηση των συλλογών του, ενώ από το 1974 μέχρι σήμερα είναι Επιστημονικός Συνεργάτης του Ναυτικού και Ιστορικού Μουσείου Γαλαξειδίου. Το 2000 μετά την αναδόμηση του κτιρίου του μουσείου ήταν υπεύθυνη της επανέκθεσης των Ναυτικών και Ιστορικών συλλογών.

Έχει μεγάλη και πολυετή δραστηριότητα ως λαογράφος έχοντας δώσει επί σειρά ετών πολλές διαλέξεις στη Χ.Ε.Ν. Αθηνών με θέματα σχετικά με την Νεοελληνική Χειροτεχνία, αλλά και σε διάφορες πόλεις της Ελλάδος και της Γερμανίας σχετικά με λαογραφικά θέματα.

Οι δημοσιεύσεις της περιλαμβάνουν περί τα 60 άρθρα ως επί το πλείστον για την Λαική Τέχνη της Κρήτης και τη ναυτική πολιτεία του Γαλαξειδίου. Ακόμη έχει εκδόσει 12 βιβλία από το 1974 έως το 2011. Ανάμεσά τους: «Webkunst in Kreta, Ornamentik und Symbolik» (Ludwigsburg 1974), «Κρητικές Πατανίες» (ΕΟΜΜΕΧ, Αθήνα 1980), «Το Ρεθυμνιώτικο Παραδοσιακό Ψωμί» (Έκδοση Ιστορικού και Λαογραφικού Μουσείου Ρεθύμνης, Αθήνα 1983), «Ναυτικό και Ιστορικό Μουσείο Γαλαξειδίου, Οδηγός» (συνεργασία με Πάνο Βαλαβάνη, Αθήνα 2006), «Η οινοποιός εταιρεία ‘ΑΧΑΙΑ’ και τα χειροποίητα βαρέλια της» (Πάτρα 2011), «Τα Δελφίνια – Die Delphine» (Άμφισσα 2011, συνεργασία με Βεατρίκη Δημητριάδου, συμμαθήτριά της στη Γερμανική Σχολή.

Έφυγε στις 6 Μαΐου 2021.

Ροδούλα και Βεατρίκη στην ΕΡΤ3

Ένα Δίπλωμα από την Deutsche Akademie to 1942

Τα Βραβεία της Ένωσης «Μαζί για το Παιδί»

Το Ι.Λ.Μ.Ρ. τιμά την Ροδούλα Σταθάκη-Κούμαρη

Η Ροδούλα Κούμαρη για την Άννα Γουλανδρή και τον Τάκη Χορν…

Η Ελένη (Λένα) Γκλαβάνη Μίλλερ (Leyna Miller) γεννήθηκε στο Βόλο Μαγνησίας, στους πρόποδες του Πηλίου, στις 3 Μαρτίου του 1924, στους κόλπους μιας επιφανούς οικογένειας επιχειρηματιών και πολιτικών. Εγκαταστάθηκε με την οικογένεια της στην Αθήνα το 1935. Αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή (Deutsche Schule) και τη Γαλλική Ακαδημία (Academie Francais d’Athen). Από το 1946 έως το 1951 έμεινε στην Ελβετία (Γενεύη και Λωζάνη) και φοίτησε στο Bon Secours, με αντικείμενο σπουδών τα άρρωστα και καθυστερημένα παιδιά. Παντρεύτηκε τον δημοσιογράφο και ειδικό οικονομικό αναλυτή σε θέματα πετρελαίου Kenneth W. Miller στο Παρίσι το 1956. Λόγω των επαγγελματικών του υποχρεώσεων έζησαν τα επόμενα χρόνια στη Βόννη, και μετά στη Βηρυττό του Λιβάνου και τη Λεόπολντβιλλ του Βελγικού Κονγκό. Ακολούθως έμειναν για επτά χρόνια στην Τρίπολη της Λιβύης, όπου η Λένα συγκρότησε τη συλλογή από λαϊκά κοσμήματα διαφόρων κοινοτήτων της Βορείου Αφρικής που πρόσφατα δώρισε στο Μουσείο Μπενάκη. Στη συνέχεια έζησαν για πολλά χρόνια στη Ρώμη, το Κουβέιτ και το Λονδίνο. Στο Λονδίνο μαθήτευσε στο ατελιέ της Margot Wissler (συντηρήτρια στο Victoria and Albert Museum), με αντικείμενο εργασίας την επισκευή και αποκατάσταση παλαιών κεραμικών και πορσελάνων.

Το 1981 επέστρεψαν στις Ηνωμένες Πολιτείες και εγκαταστάθηκαν στη Νέα Υόρκη επί μονίμου βάσεως. Η Ελένη Γκλαβάνη Miller, μια πραγματική φίλη του Μητροπολιτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης και του Μουσείου Μπενάκη, ζει σήμερα στη Νέα Υόρκη και επισκέπτεται κάθε χρόνο την Αθήνα.

(*) η φωτογραφία είναι τμήμα της φωτογραφίας των “Επτά Νάνων” του 1989, που μας έδωσε η Ροδούλα Κούμαρη Σταθάκη

Κοσμήματα από τα ορεινά χωριά της Λιβύης…

Washington Post 2/4/2006

Kenneth Miller Trade JournalistKenneth Miller, 83, a trade publication journalist and international oil industry analyst, died of abdominal cancer March 20 at the Jewish Home and Hospice of New York City, where he lived.

He spent most of his career at Petroleum Intelligence Weekly, which he joined in 1965, and worked there until last summer. He was executive editor of the publication from 1983 to 1988 and built his reputation on his coverage of the oil nationalizations of the 1970s.

Mr. Miller’s work took him to 75 countries, where he interviewed OPEC oil ministers, senior government officials and high-ranking oil company executives. In 2002, the OPEC Secretariat in Vienna honored Mr. Miller with its first award for journalistic excellence.

He was born outside Paris and educated in Europe before graduating from Princeton University. His class work was interrupted by service in the Army artillery and infantry in Europe during World War II.

Mr. Miller, a dapper man seldom seen without a coat and tie, worked as a journalist first for United Press, based in Washington, with assignments in New York, Boston, London and Paris. He also worked briefly for the Wall Street Journal. In the early 1960s he also worked as a foreign press adviser to the prime minister for newly independent Republic of Congo, based in Léopoldville (now Kinshasa).

For the past 14 years, Mr. Miller was a consulting editor to Bloomberg News in New York, and he wrote analytical pieces about international oil markets.

In his years with Petroleum Intelligence Weekly, Mr. Miller lived in Libya, Lebanon, Kuwait and Rome, never far from the sea, where he excelled as a long-distance swimmer. He was also a member of New York University’s Energy Forum and Columbia University’s Seminar on the Middle East.

Survivors include his wife of 50 years, Helene “Leyna” Glavani Miller of New York.

(περισσότερα…)

Ο Χαρίτων Κοριζής (Κορυζής) γεννήθηκε το 1927 στην Αθήνα, ήταν γιος του μηχανολόγου μηχανικού Στυλιανού Κοριζή, ο οποίος ήταν αδερφός του πρωθυπουργού Αλέξανδρου Κοριζή.

Το επώνυμο συναντάται με “ι” αλλά και “υ”, στον Τύπο όμως της εποχής αναγράφεται με “ι”.

Στα Μαθητολόγια της Αραχώβης εμφανίζεται το έτος 1938-39 στην Α’ Γυμνασίου και παραμένει έως την αποφοίτησή του το έτος 1943-44 στην ΣΤ’ Γυμνασίου.

Παράλληλα φοίτησαν στην Γερμανική και οι δύο κόρες (από τα τέσσερα παιδιά) του Αλέξανδρου Κοριζή.

Ο Χάρης, όπως τον αναφέρει στην συνέντευξή του ο Βασίλης Μαυρίδης, φοίτησε στην Πάντειο Πολιτικές Επιστήμες και ολοκλήρωσε τις σπουδές του ως Διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Βόννης.

Διετέλεσε καθηγητής Πολιτικής Ιστορίας και Πολιτικής Επιστήμης στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και δίδαξε Πολιτική Ιστορία στο Πανεπιστήμιο της Νυρεμβέργης.

Η κατεύθυνση της έρευνάς του ήταν η παράλληλη μελέτη της ιστορίας και της κοινωνιολογίας ως μέσα για την ευρεία αντιμετώπιση των θεμάτων της πολιτικής επιστήμης υπό τους όρους του τότε σύγχρονου επιστημονικού προβληματισμού.

Έλαβε πολλές τιμητικές διακρίσεις για το έργο του και παρασημοφορήθηκε από το Ίδρυμα Αντενάουερ στη Γερμανία. Επιίσης διετέλεσε μέλος της Διεθνούς και της Αμερικάνικης Εταιρίας Πολιτικής Επιστήμης.

Ήταν μάρτυρας κατηγορίας κατά των πραξικοπηματιών, και στη δίκη του Πολυτεχνείου και στη δίκη της χούντας. Στο έργο του “Το αυταρχικό καθεστώς 1967 – 1974 καταβάλλεται προσπάθεια διερεύνησης της επταετούς διακυβέρνησης της χώρας από το δικτατορικό καθεστώς. Δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή στη διατύπωση διδαγμάτων από την επταετή διακυβέρνηση ενώ επιχειρήθηκε η ανάλυση του θέματος μέσα από την έννοια του αυταρχισμού.

Έχει γράψει στην Ελληνική και Γερμανική γλώσσα μεγάλο αριθμό βιβλίων και συγγραμμάτων. Η οικογένεια του δώρισε, μετά τον θάνατό του, σπάνια και σημαντικά βιβλία από την προσωπική του συλλογή στο Ίδρυμα Κ. Γ. Καραμανλή, και αποτέλεσαν στη βιβλιοθήκη του Ιδρύματος την Πτέρυγα Χαρίτωνος Κοριζή. (περισσότερα…)

Ο Γκέοργκ Άντον Νίτσε γεννήθηκε το 1925 στο Reinbeck κοντά στο Αμβούργο. Ο πατέρας του, Eugen Nitsche, υψηλόβαθμο στέλεχος της Lufthansa, αλλά και μανιώδης φωτογράφος, μετακόμισε το 1931 στο Βερολίνο και στην συνέχεια, το 1937 στην Αθήνα, όπου ο 12χρονος Γκέοργκ Αντον φοίτησε στην Γερμανική Σχολή Αθηνών έως την αποφοίτησή του το 1944. Προηγουμένως όμως και όσο διάστημα κατοικούσε η οικογένεια στο Βερολίνο, ο πατέρας του δεν του επέτρεψε να ενταχθεί στην Νεολαία του Χίτλερ (Hitler-Jugend).

Ο Eugon Nitsche, είχε άλλα δέκα αδέλφια, που γεννήθηκαν στο Κίεβο, και από τα οποία επέζησαν από τον Πόλεμο λιγότερα από τα μισά. Ως πιλότος είχε την ευκαιρία να επισκεφθεί την Δύση, να γνωρίσει τον δυτικό τρόπο ζωής και είχε ήδη δείξει προτίμηση επιλέγοντας την Αγγλία και την Γαλλία αντί της Ουκρανίας και της Ρωσίας ως μελλοντικό τόπο κατοικίας του σε αντίθεση με έναν από τους αδελφούς του τον Paul Nietze, ο μόνος που έγραφε το επώνυμό του διαφορετικά, και ο οποίος έγινε μάλιστα μεγάλος ζωγράφος.

Όταν επρόκειτο να ξεσπάσει ο Πόλεμος οι Γερμανοί έλαβαν διαταγή να επιστρέψουν στην Γερμανία, όμως ο πατέρας του κρύφτηκε με την βοήθεια της οικογένειας Αλιφραγκή, που διαχειριζόταν ρυμουλκά στην Διώρυγα του Σουέζ και σαν αποτέλεσμα της απείθειάς του, απολύθηκε αμέσως από την Lufthansa και η οικογένεια άρχισε να αντιμετωπίζει οικονομικα προβλήματα και η μόνη μικρή πηγή εσόδων του ήταν η παράδοση μαθημάτων γερμανικών.

Στο Παλαιό Φάληρο, όπου κατοικούσε η οικογένεια, υπήρχε μία τεχνική μονάδα με υδροπλάνα, που είχε και σαν αρμοδιότητα και την διάσωση πιλότων, που πέφτανε στην θάλασσα, όταν τα αεροπλάνα τους καταρρίπτονταν. Ο επικεφαλής της μονάδας με το μικρό όνομα Andreas έσωσε τον Γκέοργκ Άντον από την φυματίωση προμηθεύοντας τον με φάρμακα του γερμανικού στρατού και κατά πάσα πιθανότητα, για να τον τιμήσει, ονόμασε τον γιό του “Andreas”, όνομα το οποίο βεβαίως δεν υπήρχε στην οικογένεια. 

Ο νεαρός, απόφοιτος πλέον, Γκέοργκ Άντον κλήθηκε στην Γερμανία προκειμένου να εκπαιδευτεί από τον στρατό και να υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία και στάλθηκε στο Warthegau στην Πολωνία. Να σημειωθεί ότι ο Andreas τον είχε εφοδιάσει με μία διαταγή που όριζε ότι ο Γκέοργκ Άντον, μετά την εκπαίδευσή του, είχε την υποχρέωσει να επιστρέψει στην Αθήνα. Η διαταγή αυτή τον έσωσε για δεύτερη φορά, αφού όσοι έμειναν εκεί στάλθηκαν στην Ρωσία και οι περισσότεροι χάθηκαν. Έτσι επιστρέφοντας σταμάτησε στην Βιέννη, αφού οι Γερμανοί είχαν πλέον χάσει τον Πόλεμο και υποχωρούσαν, οπότε δεν είχε νόημα, αλλά και ίσως να ήταν επικίνδυνο, να επιστρέψει στην Αθήνα. Όμως ο ίδιος επέλεξε να επιστρέψει και με ένα αροπλάνο πέταξε στο Βελιγράδι, όπου, μία ημέρα ένα επιβατικό αεροπλάνο της Lufthansa έφευγε για μία τελευταία πτήση για την Αθήνα. Ο πιλότος τού ήταν γνωστός από τον πατέρα του, τον πήρε μαζί του και ο Γκεόργκ Άντον έφθασε στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 1944, όπου αμέσως σχεδόν αιχμαλωτίστηκε και περέμεινε στην Αίγυπτο έως τo 1948.

Επέστρεψε στην Ελλάδα, βάσει μίας απόφασης, που όριζε ότι οι αιχμάλωτοι επέστρεφαν στον τόπο κατοικίας τους, αλλά την επόμενη χρονιά, το 1949, πέθανε ο θείος του, ο γνωστός ζωγράφος Paul Nietsche, και ο οποίος του άφησε ένα ποσόν με το οποίο μπόρεσε να σπουδάει Αγγλική Φιλολογία στο Reading στην Αγγλία, ενώ στην συνέχεια μελέτησε την Αρχαία Ισλανδική γλώσσα και μάλιστα μιλούσε 8 γλώσσες. Ήταν δε πρώτος Γερμανός που πήγε στην Αγγλία μετά τον Πόλεμο.

Μετά τις σπουδές επέστρεψε και πάλι στην Αθήνα. Ήδη από τα μαθητικά του χρόνια στο Παλαιό Φάληρο είχε έρθει σε επαφή με τον Εμμανουήλ Καλιτσουνάκη, ο οποίος επίσης είχε φοιτήσει στην Γερμανική και ήταν γιός  του Ιωάννη Καλιτσουνάκη, ο οποίος τον βοηθά να προσληφθεί στο Πάντειο αρχικά και στο Πολυτεχνείο στην συνέχεια, προκειμένου να διδάξει γερμανικά, που ήσαν απαραίτητα, μιας και πολλά συγγράμματα εκείνης της εποχής ήταν γραμμένα στα γαλλικά και τα γερμανικά.

Ο Ιωάννης Καλιτσουνάκης ήταν καθηγητής Βυζαντινής και Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου και μετέπειτα επίτιμος εν ενεργεία καθηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή του εν λόγω πανεπιστημίου, και σε επαφή με τον Ulrich von Wilamowitz-Moellendorff, αυθεντία στην ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας και της λογοτεχνίας της.

Το 1953 νυμφεύθηκε την Αλίκη Γράφα το 1953 και το 1957 απέκτησε τον Andreas, ο οποίος φοίτησε με την σειρά του στην Σχολή έως το 1975, που αποφοίτησε.

https://en.wikipedia.org/wiki/Paul_Nietsche

https://en.wikipedia.org/wiki/Ulrich_von_Wilamowitz-Moellendorff

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1944 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1962, ως εκ τούτου ανήκε στην πρώτη «αμιγώς» μεταπολεμική γενιά των αποφοίτων. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας και πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης.

Από το 1967 δίδαξε ως υφηγητής και αργότερα ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Goettingen. Στη συνέχεια επέστρεψε στην Ελλάδα ως καθηγητής στο Πάντειο και αργότερα στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας.

Από τη δεκαετία του 1960 εντάχθηκε στην Αριστερά, την οποία υπηρέτησε κατά κύριο λόγο στον χώρο της θεωρίας και της φιλοσοφίας, στοχεύοντας αδιάλειπτα στη συγκρότηση μιας «φιλοσοφίας θεμελιωμένης στην ιδέα της κριτικής όσων σχέσεων συγκροτούνται υπό όρους εξουσιαστικούς, άδικους και εκμεταλλευτικούς». Με συνέπεια υπηρέτησε τη θέση ότι «οι έννοιες δεν είναι αθώες, αλλά φορτισμένες με συμφέροντα, ως προς τα οποία και ενέχονται όσοι τις κατασκευάζουν ή τις χρησιμοποιούν». Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Πολιτικού Προβληματισμού Νίκος Πουλαντζάς.

Ανάμεσα στα έργα του είναι: «Kants Theorie der politischen Institutionen» (1979), «Ο Ά. Σμιθ και η μέθοδος της πολιτικής οικονομίας» (1990), «Ο Μαξ Βέμπερ και η κατασκευή εννοιών στις κοινωνικές επιστήμες» (1993), «Ο φιλόσοφος, ο πολιτικός και ο τύραννος. Για την πολιτική σκέψη του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη» (1999), «Χέγκελ, Από τα πολιτικά κείμενα στη Φαινομενολογία του Πνεύματος (2003).

Ήταν παντρεμένος με την μουσικολόγο Όλυ Ψυχοπαίδη-Φράγκου και αδελφός του ζωγράφου Γιάννη Ψυχοπαίδη, επίσης απόφοιτου.

“Έφυγε” από καρδιακή προσβολή στην Αθήνα, στις 13 Δεκεμβρίου 2004, κατά τη διάρκεια παρουσίασης βιβλίου.

Ο Θάνος Καλπαξής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1944 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1962. Από το 1963 έως το 1967 σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο της Καρλσρούης και από το 1967 έως το 1971 Αρχαιολογία, με δευτερεύουσες κατευθύνσεις Αρχαία Ιστορία και Προϊστορική Αρχαιολογία, στο Πανεπιστήμιο Χαϊδελβέργης, από το οποίο έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα το 1971. Από το 1972 εργάστηκε στο ίδιο Πανεπιστήμιο ως Λέκτωρ. Το 1982 αναγορεύτηκε Υφηγητής του Πανεπιστημίου Χαϊδελβέργης. Το 1984 εξελέγη στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, αρχικά Αναπληρωτής Καθηγητής και, το 1990, Καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας.

Το 1993 εξελέγη για πρώτη, το 1998 για δεύτερη και το 2003 για τρίτη φορά στη θέση του Διευθυντή του Ινστιτούτου Μεσογειακών Σπουδών του Ι.Τ.Ε. Υπήρξε Πρόεδρος του Τμήματος Ιστορίας – Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης (1985-1987, 1988-1989 και 1990) και Πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου Αρχαιοτήτων Δυτικής Κρήτης (1988-1991). Έχει συμμετάσχει σε ανασκαφές στην Ελλάδα και την Ιταλία. Το 1985 έγινε συνδιευθυντής των ανασκαφών στην Αρχαία Ελεύθερνα και, το 1994, της ελληνογαλλικής ανασκαφής στην Αρχαία Ίτανο. Υπήρξε (1992) επισκέπτης ερευνητής του CNRS (Directeur associe), επισκέπτης καθηγητής στην Ecole des Hautes Etudes des Sciences Sociales στο Παρίσι (1995-97) και επισκέπτης καθηγητής στο πανεπιστήμιο Paris I- Sorbonne (1996-97). Είναι αντεπιστέλλον μέλος του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου. Το 1995 αναγορεύτηκε επίτιμος δημότης Ελεύθερνας. Το 2011 αναγορεύτηκε ομότιμος καθητητής του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης.

Ο Θανάσης Καλπαξής απεβίωσε στις 6.10.2021…

«Έφυγε» από τη ζωή ο Θανάσης Καλπαξής…

Η Αγλαΐα Παπουτσάνη-Καραμάνου αποφοίτησε από την Σχολή το 1962 και έλαβε πτυχίο Γαλλικής Φιλολογίας και Αρχαιολογίας από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μετεκπαιδεύτηκε στην Ιαπωνία με υποτροφία του Japan Foundation στο Τμήμα Ιστορίας της Τέχνης του Πανεπιστημίου Hongo του Τόκιο και παρακολούθησε πλήθος σεμιναρίων ανά τον κόσμο με αντικείμενο την τέχνη της Ινδίας και της Άπω Ανατολής.

Υπηρέτησε ως Επιμελήτρια Αρχαιοτήτων και Διευθύντρια στην Εφορεία της Κέρκυρας (Η΄ ΕΠΚΑ) και έδειξε ιδιαίτερη μέριμνα για το Μουσείο Ασιατικής Τέχνης, με τις ενέργειες της οποίας το Μουσείο αναδείχθηκε σε ειδική περιφερειακή υπηρεσία του ΥΠΠΟ, από το οποίο και αφυπηρέτησε ως Διευθύντρια. Εργάστηκε με ζήλο και αφοσίωση για την ανάδειξη της πλούσιας συλλογής του Μουσείου Ασιατικής Τέχνης, αλλά και του ίδιου του κτιρίου του Μουσείου (ανάκτορα Μιχαήλ και Γεωργίου), εντάσσοντας τις εργασίες σε πλείστα χρηματοδοτούμενα ευρωπαϊκά προγράμματα.

Το πεδίο της έρευνάς της ήταν επικεντρωμένο στην Ασιατική τέχνη, με έμφαση στην ελληνοβουδιστική τέχνη της Gandhara, και συμμετείχε με σχετικά θέματα σε πλήθος συνεδρίων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Επίσης, επιμελήθηκε την παρουσίαση των εκθεμάτων στο Μουσείο Σολωμού Κερκύρας.

πηγή: ΤΕΝΙΑ ΡΗΓΑΚΟΥ, Προϊσταμένη Εφορείας Αρχαιοτήτων Κερκύρας

“Έφυγε“ η Αγλαΐα Παπουτσάνη…

Ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων αποχαιρετά την Αγλαΐα Παπουτσάνη-Καραμάνου…

Ο Χρήστος Χατζηιωσήφ γεννήθηκε το 1947 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1965.

Από το 1973 έως το 1975 υπήρξε επιστημονικός βοηθός στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης (Alfred-Weber Institut), δίδαξε ως επισκέπτης καθηγητής στην Ε.Η.Ε.S.S. στην E.N.S στο Παρίσι καθώς και στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης.

Το 1981 έλαβε το Δίπλωμα Διδάκτορα Ιστορίας από την Ecole Pratique des Hautes Etudes – Paris IV με θέμα της διατριβής, «H ελληνική κοινότητα της Αιγύπτου (19ος αι.)».

Από το 1983 εργάζεται στο Πανεπιστήμιο Κρήτης όπου έγινε Καθηγητής Ιστορίας & Αρχαιολογίας με τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα να εκτείνονται στα πεδία της Οικονομικής & Κοινωνικής Ιστορίας του μεσογειακού και ελλαδικού χώρου (18ος-19ος αι.), της Ελληνικής Ναυτιλίας και του Εμπορίου, της Ιστορίας της Βιομηχανίας και των Πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων στο μεσοπόλεμο, την περίοδο της Κατοχής και την μεταπολεμική περίοδο στην Ελλάδα.

Έχει πλούσιο συγγραφικό έργο με αυτοτελείς δημοσιεύσεις όπως: «Η γηραιά Σελήνη. Η βιομηχανία στην ελληνική οικονομία, 1830-1940», Αθήνα, Θεμέλιο, 1993, «Συνασός: Ιστορία ενός τόπου χωρίς ιστορία» Ηράκλειο, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2005. «Ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα», επιστ. επιμέλεια, Αθήνα, Εκδόσεις Βιβλιόραμα, 1999, 2002, 2003, αλλά και πολλές συμμετοχές σε συλλογικά έργα όπως «Η δημοκρατία της Βαϊμάρης και οι σημερινές “αναβιώσεις” της» Εκδόσεις Πατάκη,«Μελέτες για τον Εμφύλιο Πόλεμο 1945-49» Εκδόσεις Ολκός,«Ψηφίδες», Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, κ.α.

Ο Νικόλαος Αποστολόπουλος γεννήθηκε το 1948 στην Αθήνα. Μεταξύ 1961 και 1966 φοίτησε στη Γερμανική Σχολή Αθηνών. Άφησε την Αθήνα το 1967 λίγο πριν τη Δικτατορία και πήγε στο Βερολίνο για σπουδες όπου και μένει μέχρι τώρα. Είναι παντρεμένος και έχει ένα γιό. Στην Ελλάδα έρχεται τακτκά.

Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Freie Universität Berlin και Πληροφορική στο Technische Universität Berlin. Το 1983 έλαβε τον διδακτορικό του τίτλο στο τομέα Πληροφορικής Επιχειρήσεων του Freie Universität Berlin (FU). Το 2008 ανακηρύχθηκε επίτιμος καθηγητής στον Τομέα της Παιδαγωγικής και Διδακτικής των Μέσων στη Σχολή Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του Freie Universität.

Ίδρυσε το πρωτοποριακό Center für Digitale Systeme (Κέντρο Ψηφιακών Συστημάτων – CeDiS), το Κέντρο για την Ψηφιακή Εκπαίδευση, την Ψηφιακή Έρευνα και τα Ψηφιακά Πολυμέσα του Freie Universität Berlin, διατέλεσε δε διευθυντής του από το 1998 μέχρι τη σύνταξή του το 2017. Με την ιδιότητά του αυτή εκκίνησε από το 2003 την εισαγωγή και εφαρμογή της ψηφιακής μάθησης στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση του FU και καθιέρωσε τη χρήση της ψηφιακής διδασκαλίας. Υπό τη διεύθυνσή του δημιουργήθηκαν στο Freie Universität Berlin κεντρικές υπηρεσίες και εφαρμογές γύρω από την Ψηφιακή Διδασκαλία, την Ψηφιακή Έρευνα (με επίκεντρο τις ψηφιακές ανθρωπιστικές επιστήμες), τα Οπτικοακουστικά Μέσα και τις Ψηφιακές Εκδόσεις. Μέσω της εισαγωγής νέων ψηφιακών τεχνολογιών συνέβαλε ουσιαστικά στην δημιουργία και καθιέρωση της Ψηφιακής Διακυβέρνησης του Freie Universität.

Ο Νίκος Αποστολόπουλος προετοίμασε και διενέργησε πολυάριθμα εθνικά (γερμανικά) και διεθνή ερευνητικά έργα με επίκεντρο τους τομείς της Ψηφιακής Μάθησης, των Ψηφιακών πολυμεσικών Αρχείων καθώς και τα διαδικτυακά ψηφιακά περιβάλλοντα διδασκαλίας και μάθησης. Ευάριθμες συνεργασίες με πανεπιστημιακά ιδρύματα εγχώρια και του εξωτερικού, αλλά και με εταιρείες, έχουν οδηγήσει σε πολυδιάστατες δραστηριότητες στον τομέα των ψηφιακών τεχνολογιών στη μάθηση και την έρευνα. Για την επιτυχή διενέργεια έργων στον τομέα της Ψηφιακής Μάθησης και Ψηφιακής Έρευνας έχει λάβει μαζί με την ομάδα του στο CeDiS πολλές τιμητικές διακρίσεις. Είναι διεθυντής του διακρατικού έργου “Memories of the Occupation in Greece” (MOG) που έχει ως αντικείμενο τη προφορική Ιστορία της Κατοχής στην Ελλάδα μέσω μαρτυριών επιζώντων καθώς και την εκπόνηση σχολικού εκπαιδευτικού υλικού.

Στο ερευνητικό επίκεντρο του Νίκου Αποστολόπουλου βρίσκονται οι τομείς “διαδικτυακά ολοκληρωμένα περιβάλλοντα ψηφιακής μάθησης”, η “διδακτική πολυμεσικών συστημάτων διδασκαλίας και μάθησης”, καθώς και η “ψηφιακή εκπαίδευση και μάθηση με βάση την έρευνα και την επίλυση προβλημάτων”. Στο πεδίο της έρευνας συμμετέχει επίσης με ευάριθμες δημοσιεύσεις, ομιλίες και τη διοργάνωση επιστημονικών συνεδρίων (GML). Ο Νίκος Αποστολόπουλος συμμετέχει ως εμπειρογνώμων σε διάφορες επιτροπές και επιστημονικούς θεσμούς. Υπήρξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου για τα Νέα Μέσα στην Επιστήμη (GMW) και είναι μέλος της γερμανικής επιτροπής της UNESCO στο πεδίο „Επικοινωνία και Πληροφορία“.

“Μνήμες από την Κατοχή στην Ελλάδα”

Η Μελίτα Εμμανουήλ αποφοιτησε από την Σχολή το 1968. Είναι καθηγήτρια της Ιστορίας της Τέχνης στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ. Πτυχιούχος του Τμήματος Κλασικής Φιλολογίας και του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει παρακολουθήσει μεταπτυχιακά μαθήματα και σεμινάρια στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου και έλαβε το διδακτορικό της δίπλωμα από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Οι μελέτες της αφορούν στη βυζαντινή τέχνη, καθώς και στην ελληνική και ευρωπαϊκή ζωγραφική και γλυπτική του 19ου και του 20ού αιώνα. Έχει ασχοληθεί ειδικότερα με τα βυζαντινά μνημεία της Εύβοιας και του Μυστρά, καθώς και με το έργο σύγχρονων ελλήνων δημιουργών.

Περισσότερα…

Η Ναννώ (Ουρανία) Μαρινάτου είναι τακτική καθηγήτρια Κλασσικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις από το 2001.

Γεννήθηκε στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1968. Σπούδασε Κλασσική Φιλολογία και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο του Colorado, από όπου πήρε το διδακτορικό της το 1979. Έχει διδάξει σε πολλά αμερικανικά και ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, όπως στο Oberlin College του Ohio, στο Bergen της Νορβηγίας και στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης στην Ελβετία.

Έχει πάρει μέρος στις ανασκαφές Ακρωτηρίου με τον πατέρα της Σπυρίδωνα Μαρινάτο (1974) και στις ανασκαφές του Manfred Bietak στην Tell el Dab’a της Αιγύπτου (1993 – 1997). Ειδικεύεται στην ιστορία της θρησκείας και ασχολείται με τις αρχαίες θρησκείες του Αιγαίου και της Αιγύπτου. Επίσης μελετά τις θρησκευτικές αντιλήψεις του Ομήρου, του Ηροδότου και του Θουκυδίδη.

Έχει γράψει περίπου 100 άρθρα και πάνω από 7 βιβλία. Ακολουθούν εδώ τα κυριότερα: Thucydides and Religion (1981), Art and Religion in Thera (1984), Minoan Religion (1993), The Goddess and the Warrior (2000), Minoan Kingship and the Solar Goddess (2010), Sir Arthur Evans and Minoan Crete (2014) και το πλούσια εικονογραφημένο βιβλίο της στα ελληνικά : Ακρωτήρι – Σαντορίνη – Η Βιογραφία μιας Χαμένης Πολιτείας (2014, εκδόσεις Μίλητος).

Το 2018 έδωσε μία διάλεξηστο Σουηδικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο Αθήνας με τίτλο: “The New Minoan Religion: Was Evans or Nilsson Right?”…

Η Αλίκη Μουστάκα γεννήθηκε το 1952 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1970. Αμέσως μετά και μέχρι το 1978 έκανε προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης (Ruprecht-Karl-Universität Heidelberg) στην Κλασική Αρχαιολογία, την Προϊστορική Αρχαιολογία και την Αιγυπτιολογία. Το 1978 απέκτησε το διδακτορικό της δίπλωμα και η διδακτορική της εργασία είχε θέμα: “Kulte und Mythen auf thessalische Münzen”.

Το διάστημα 1978-1983 ήταν Επιστημονικός συνεργάτης του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου για τις ανασκαφές της Ολυμπίας (υπό τη διεύθυνση του Dr. A. Mallwitz) και το 1986 εξελέγη σε θέση λέκτορα του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Α.Π.Θ., και είχε παράλληλη απασχόληση στην Ακαδημία Αθηνών. Το 1990 εξελέγη στην θέση του Επίκουρου Καθηγητή, το 1996 του Αναπληρωτή και το 2005 του Καθηγητή.

Είναι μέλος της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας και του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου του Βερολίνου και διδάσκει Αρχαϊκή και κλασική πλαστική, Τοπογραφία ιερών, Αρχιτεκτονική και πολεοδομία κλασικών χρόνων, Νομισματική, Ερμηνευτική, Μεταλλοτεχνία.

Το ανασκαφικό της έργο πρωτοξεκίνησε το 1975 στην Βαυαρία και ακολούθησαν η Τίρυνθα, η Αρχαία Ολυμπία, η Μίλητος και το Ηραίον Σάμου. Από το 2006 βρίσκεται πολύ συχνά στην περιοχή της Ναυπακτίας λόγω των ανασκαφών στο Ιερό στη θέση Ελληνικά Βελβίνας.

Η Κατερίνα Καλέρη αποφοίτησε από την Σχολή το 1971. Πήρε πτυχίο Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας, Πανεπιστήμιο μιο Θεσσαλονίκης, 1975 (άριστα, 8 27/30) και πτυχίο Φιλοσοφικών Σπουδών , Τμήμα Φ.Π.Ψ. Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το 1980. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην νεώτερη γερμανική φιλολογία και νεώτερη ιστορία (Πανεπιστήμιο του Μονάχου 1976-1977) και στην φιλοσοφία, νεώτερη γερμανική φιλολογία και γενική γραμματολογία καθώς και την νεώτερη ιστορία (Πανεπιστήμιο Καρλσρούης 1977-1983) και στην συνέχεια ολοκλήρωσε την Διδακτορική της διατριβή (1990) με θέμα : «Ein Beitrag zur Methodologie der Literarischen

Stilinterpretation. Versuch einer analytischen Durchdringung hermeneutischer Strukturen» (magna cum laude, Πανεπιστήμιο Καρλσρούης).

1988 – 1993: διδακτικό επιστημονικό προσωπικό (wissenschaftliche Angestellte), οργανική θέση του Ινστιτούτου Φιλοσοφίας του Παν/μιου της Καρλσρούης

1993 – 1994 : διδάσκουσα ως επίκουρος με σύμβαση του Π.Δ. 407/80 , Τμήμα Θεατρικών Σπουδών Παν\μιου Πατρών

1994-2001: Επίκουρη Καθηγήτρια «θεωρίας της λογοτεχνίας – Ερμηνευτικής», Τμήμα Θεατρικών Σπουδών Παν/μίου Πατρών (1998 μονιμοποίηση σε αυτήν την θέση κατόπιν κρίσεως),

2001 εώς σήμερα : Αναπληρώτρια Καθηγήτρια «Φιλοσοφίας του 20ου αιώνα», Τμήμα Φιλοσοφίας Παμ/μίου Πατρών.

https://philosophy.upatras.gr/wp-content/uploads/sites/63/2021/02/CV_Kaleri.pdf

Η Μάρω Κακριδή γεννήθηκε στη Αθήνα το 1955 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1973. Σπούδασε φιλολογία και γλωσσολογία στην Αθήνα, συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές γλωσσολογίας στη Σορβόννη και από το 1982 διδάσκει στον Τομέα Γλωσσολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα και οι δημοσιεύσεις της κινούνται κυρίως στον χώρο της σχέσης γλώσσας-κοινωνίας και του γλωσσικού σχεδιασμού, ενώ έχει συμμετάσχει σε διάφορα συνέδρια, ερευνητικά προγράμματα, επιστημονικές εταιρείες κλπ.

Η Φρειδερίκη Μπατσαλιά γεννήθηκε στο Αμβούργο στις 9 Μαρτίου 1956 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1974. Σπούδασε Γερμανική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου, όπου και συνέγραψε την Διδακτορική της Διατριβή στον κλάδο της Γλωσσολογίας.

Δίδαξε επί σειρά ετών στο ΚΕ.ΜΕ.ΔΙ. (Κέντρο Μετάφρασης και Διερμηνείας) στην Κέρκυρα και στο Τμήμα Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας του Ιονίου Πανεπιστημίου και από το 1986 διδάσκει στο Τμήμα Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου από το 2003 υπηρετεί στη βαθμίδα της Καθηγήτριας με γνωστικό αντικείμενο την Γερμανική Γλωσσολογία.

Το συγγραφικό της έργο περιλαμβάνει 5 μονογραφίες και 43 δημοσιεύσεις που αφορούν σε ζητήματα Διγλωσσίας, Εκμάθησης και Διδασκαλίας Ξένων Γλωσσών, Πραγματολογίας, Συγκριτικής Γλωσσολογίας και Θεωρίας και Διδακτικής της Μετάφρασης.

Διετέλεσε διαδοχικά Αντιπρόεδρος (1999-2001), Πρόεδρος (2001-2005), Αντιπρόεδρος (2009-2011) και ξανά Πρόεδρος από το 2011 του Τμήματος Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας, Διευθύντρια του Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών του Τμήματος Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας (2006-2007) και του Διατμηματικού Π.Μ.Σ. «Μετάφραση – Μεταφρασεολογία» του Πανεπιστημίου Αθηνών (2006-2008), μέλος της Επιτροπής Αναγνώρισης Τίτλων Σπουδών του ΔΙ.Κ.Α.Τ.Σ.Α. όπως και του Κυπριακού Συμβουλίου Αναγνώρισης Τίτλων Σπουδών (ΚΥ.Σ.Α.Τ.Σ.) από το 2007.

Επίσης εκπροσώπησε το Πανεπιστήμιο Αθηνών στα ακόλουθα Δια-πανεπιστημιακά Προγράμματα: «Δημιουργία Κέντρου Γερμανικής Γλώσσας στο Κρατικό Πανεπιστήμιο Ρωστόβ της Ρωσίας» (1995) και «Ανάπτυξη ενός δίγλωσσου Γερμανοελληνικού και Ελληνογερμανικού ηλεκτρονικού λεξικού τεχνικών όρων» (1994).