Με το ένα και το άλλο πολλοί μείναμε εντός των τειχών. Δεκάξι μαζευτήκαμε στην Τερψιθέα Γλυφάδας

Λιακάδα και γλυκιά θερμοκρασία. Γύρω μας το Μαυροβούνι, η δασωμένη κορυφή, ο Σταυραετός, με βαθυπράσινα πευκοδάση.

Ακόμα και τα <<γυμνά – βραχώδη>> τμήματα είναι πράσινα με φρέσκα μποτσίκια, λαδανιές πουρνάρια, αγριελιές και σπάνια πεύκα που γλίτωσαν την τελευταία πυρκαγιά.

Ανεβαίνουμε σε ραχούλα που ανεβαίνει ανατολικά, πάνω και νότια από υπηρεσία της πολεμικής αεροπορίας. Λείπει ένα μπατόν, σταματάμε.

Σίλια και Κορνέλια πάνε πίσω να βρουν το ξεχασμένο μπατόν, οι άλλοι περιμένουμε και νάσου ο Νίκος με την Ελένη και τα παιδάκια τους που είναι νέας τεχνολογίας και όσο ανεβαίνουμε το βουνό, τόσο πιό ξεκούραστα είναι..Έτσι γίναμε είκοσι.

Τέσσερα παιδιά μαζί μας τώρα, την Δωροθέα, την Δανάη, τον Ακύλα και τον Άλκη. Και οι κοπέλες περπατήσαν όλη μέρα χωρίς να

παραπονεθούν.

Η ράχη στρέφεται νότια, ανεβαίνει απότομα και σε λίγο πάλι πάει ανατολικά, στην σκιά τώρα του Μαυροβουνιού.

Περπατάμε σε δάσος σε περιοχή με απότομη κλίση αριστερά κάτω μας.Με προσοχή. Ώσπου φτάνουμε σε πέτρινη πλάκα που έχει την ίδια απότομη κλίση. Ο Άρης και άλλοι το περνάνε από πάνω εγώ το βρίσκω πολύ απότομο και το περνάω με τον κ.λο.

Ο Χρήστος στέκεται και βοηθά άλλους να περάσουν. Τα παιδιά, κατηγορία φτερού, μοιάζει να μην έχουν πρόβλημα.

Αριστερά η θέα: Ο Σαρωνικός με την Καστέλλα, την Σαλαμίνα και την Αίγινα. Μετά η μάζα του κυρίως Υμηττού στον βορρά, πιό δεξιά

ο Προφήτης Ηλίας, ομαλός και δασωμένος. Δεξιά μας υψώνονται απότομες οι υπώρειες του Μαυροβουνιού. Εκεί σε κάθετη πέτρινη

ορθοπλαγία, υψώνεται μια φυσική τοξωτή γέφυρα, ίσως δέκα μέτρα ύψος. Εντυπωσιακό. Ανεβαίνουμε δύσκολα ως κάτω από το τόξο.

Μερικοί, τα παιδιά, προχωρούν μέσα ψηλότερα, ανάμεσα σε ογκόλιθους. Ονομάζεται Τρύπια Σπηλιά γιατί η οροφή γκρεμίστηκε και έμεινε η είσοδος της σπηλιά σαν τόξο.

Κατεβαίνουμε πάλι στο κυρίως μονοπάτι και προωθούμαστε στο διάσελο που ενώνει το Μαυροβούνι με τον Πρ.Ηλία.

Λέγεται Σταυρός. Στην αρχαιότητα η Σφηττία οδός ανέβαινε από την Γλυφάδα, πέρναγε το διάσελο και κατέβαινε προς την Σφηττό, κοντά στο Κορωπί.

Στάση για θέες του Σαρωνικού από την μιά και του νότιου Ευβοϊκού από την άλλη. Το αεροδρόμιο Βενιζέλος πιάτο κάτω μας.

Η συνέχεια μονοπάτι ανοιγμένο στον απέναντι βραχώδη λόφο μας φέρνει στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία και τα ερείπια του ναού Ομβρίου Διός και Προοψίου Απόλλωνος.

Πράσινο χόρτο παντού, πηγάδι, το εκκλησάκι και κάτω μας το Κορωπί στον κάμπο του.

Στάση, ξεκούραση, συζήτηση. Τα αγόρια τρομπάρουν νερό με την τουλούμπα στα παγούρια μας.

Από ‘κει γυρίζουμε στον Σταυρό και κατηφορίζουμε ομαλά.

Αλίμονο ! Χαρήκαμε πρόωρα. Ούτε χιλιόμετρο από τα αυτοκίνητά μας πέσαμε πάνω στην μάντρα της ίδιας αυτής υπηρεσίας της πολεμικής αεροπορίας που βλέπαμε την αρχή της ημέρας.

Ούτε καν η Σίλια που έχει μέσον δεν πιστεύει ότι θα μας ανοίξουν να περάσουμε…

Η σήμανση μας ανέβασε πάλι στο βουνό λες και είμασταν άξιοι τιμωρίας.

Δεν έφτανε αυτό, έχασα και το μονοπάτι και θύμωσα με τον εαυτό μου. Ευτυχώς πέρασαν άλλοι πεζοπόροι και σύντομα καταλάβαμε

και γυρίσαμε στην σηματοδοτημένη διαδρομή. Μας έβγαλε το λάδι που λένε.

Ήταν το <<κερασάκι στην τούρτα>> όπως είπε η Κατερίνα: Όμως πίσω απ’το μαντρί στο τέλος της διαδρομής υπάρχει η κατανάλωση της παραγωγής του. Χαρά μας. ΤΑΒΕΡΝΑ… που την τιμήσαμε.

Καλό πεζοπορικό 2022 !

από τους απόφοιτους της DSA

Τελευταίο Wandertag Του ΄21 !

Μαζευτήκαμε δώδεκα συν η Νοέλ του Αντώνη.

Λιακάδα και πολύ γλυκά, σχεδόν ζεστά..

Κόσμος πολύς.

Περπατήσαμε από το πυροφυλάκιο κάτω από τις γέφυρες της Κατεχάκη.

Πρώτα ως τον λόφο Ταξιαρχών και την θέα του λεκανοπεδίου.

Το εκκλησάκι με τα σενάζια – δεσίματα με αλυσίδες από τα Γαλλικά – την παλαιοχριστιανική βασιλική και το Φραγκομονάστηρο.

Μετά πίσω στον ελαιώνα της Μονής Καισαριανής.

Από ‘κει στο μονοπάτι όπου σταματήσαμε στην Ανάληψη και παρακάτω την προτομή της Καίτης Αργυροπούλου που ανάστησε το δάσος και το τα μνημεία της Καισαριανής αμέσως μεταπολεμικά.

Τέλος φτάσαμε στην Καλοπούλα.

Η πηγή είχε διοχετευτεί αλλού.

Πίσω στα αμάξια σε μονοπάτι πλάι από την κοίτη του Ηριδανού.

Τέλος πεζοποριών 2021

Υπήρχε πρόβλεψη για σύντομη βροχή. Σαν καλοί πεζοπόροι λοιπόν, πήραμε αδιάβροχα μαζί.

Αρχίσαμε στην παλαιά Πεντέλη ανάμεσα στον λόφο Καλλιθέα και το αστεροσκοπείο Πεντέλης.

Στην αρχή πέσαμε πάνω σε έργα – κατασκευή πυλώνα υψηλής τάσης. Πίσω απ’τα έργα βρήκαμε πάλι το μονοπάτι. Συννεφιά.

Στην ανηφόρα λίγο πριν την σπηλιά μας έπιασε μπόρα για λίγο.

Ένας, χωρίς αδιάβροχο, βράχηκε. Μετά μας προφύλαξε η σπηλιά.

Είναι αρχαίο λατομείο μαρμάρων κλασικής εποχής. Μείναμε μέσα μέχρι που καλυτέρεψε ο καιρός.

Επιστρέφοντας, παίρνω λάθος δρόμο και φτάνουμε σχεδόν στην άσφαλτο.

Κάναμε επιπλέον βόλτα.

Όπως είπε η Κορνέλια, πάντα περπατάμε περισσότερο απ’ ότι εκτιμώ…

Μετά το διορθώσαμε και γυρίσαμε εύκολα από χωματόδρομους.

Καλή σαιζόν από τους απόφοιτους της DSA!

φιλικά Τάσος Καβαδέλλας DSA’71

Πήρα τον Gregg και την Μέλπω από το αεροδρόμιο με όλα τα απαραίτητα ήδη στο αμάξι. Μετά βίας χωράγαμε οι τρείς μας και τα πράγματα…

Φτάσαμε βράδυ στην Αράχωβα στο φιλόξενο ξενοδοχείο Νεφέλες όπου μας υποδέχτηκε ο Κύριος Πάνος με πίτες, ζεστή σοκολάτα και τσάι βουνού. Έγινε πραγματική ανάβαση με πλήρεις προμήθειες, 4,5 λίτρα νερό ο καθένας, υπνόσακο, σκηνή. Αλοίμονο, φορτωθήκαμε περισσότερα φαγιά και νερό απ’ότι χρειάστηκε. Ο Gregg στο απότομο ξεκίνημα του μονοπατιού νόμιζε ότι θα τον θάψουν εκεί …στην αρχή.

Γρήγορα αφήσαμε το επίπεδο λιβάδι Αράχοβας και μπήκαμε στα έλατα. Στην ώρα επάνω, χωματόδρομος μας έφερε στην λάκα Πασά με απλωσιές και έλατα. Σύντομη στάση, νερό, μελέτη του χάρτη.

Παραπάνω τα σήματα, κόκκινο και κίτρινο μαζί, είναι ορατά εύκολα. Είναι στεγνά τώρα, με χιόνι χάνονται εύκολα. Στάση για μεσημεριανό στο κιόσκι του καταφυγίου Δέφνερ του Παρνασσού. Είμαστε στο όριο της αλπικής ζώνης. Από δω και πάνω το δάσος δίνει τη θέση του σε βράχια και χαμηλή βλάστηση. Καπέλο, γυαλιά ηλίου και συνεχίζουμε.

Το μονοπάτι μας φέρνει στο ανενεργό χιονοδρομικό του Αθηναϊκού. Παραπάνω τα κόκκινα τετράγωνα χωρίζουν προς βορρά, πάνω από την ράχη του Γεροντόβραχου και πέφτουν στην περιοχή του νέου χιονοδρομικού – Κελάρια. Το μονοπάτι 22 συνεχίζει ανηφόρα πάνω στον Γεροντόβραχο.

Η σήμανση χάνεται. Ελεύθερα πλέον φτάνουμε στον προφήτη Ηλία και το διπλανό τέρμα του λιφτ για σκιέρ. Είναι απόγευμα. Πλαγιές, κορυφές, διάσελα, όλα στο φως! Ενώ είμαστε πάνω σε σημεία του μονοπατιού, καμία σήμανση. Προωθούμαστε αποφεύγοντας μεγάλες αναβάσεις. Πέφτουμε στο πέρασμα Ένεζας που αναγνωρίζω από παρελθούσες διαδρομές.

Είμαστε πια κοντά. Αφήνουμε το 22 και μαλακά ανεβαίνουμε την νότια πλαγιά της Τουμπόραχης. Ο Gregg μου λέει ότι περάσαμε μονοπάτι με κόκκινη σήμανση. Πρέπει να είμαι πολύ κουρασμένος για να σκεφτώ.

Φτάνουμε στην κόψη της ράχης. Είναι εφτά το απόγευμα. Ο ήλιος φωτίζει την κοντινή κορυφή του Παρνασσού, Λιάκουρα 2456μ. Μπροστά μας, κάτω μας, στην σκιά μια απλόχωρη λάκα, όλη για μας! Συνεχίζω να παρουσιάζω αδυναμία σκέψης. Έτσι κατεβαίνουμε ελεύθερα με τον Gregg να βρίσκει δρόμο.

Σε ένα δύσκολο σημείο πετάω το σακίδιό μου να είμαι ελαφρύς. Όλοι με τον τρόπο μας φτάνουμε στο γρασίδι κάτω. Μπροστά μας στο τελευταίο φως η Λιάκουρα μας περιμένει αύριο πρωί. Στήνουμε την σκηνή, η Μέλπω ετοιμάζει φαγιά και σούπα. Το γάλα χύθηκε μέσα στο σακίδιό μου καθώς το κουτί έσκασε όταν πέταξα το σακίδιο… Έχουμε και μερικά κιλά σταφύλια που τρώμε με ..διπλή όρεξη. Γιατί είναι δροσερά και γιατί τα φαγωμένα σταφύλια ..δεν βαραίνουν. Ξέρω, ξέρω χαμογελάτε.

Γδυνόμαστε, φοράμε ισοθερμικά εσώρουχα, και πάλι ότι ρούχο έχουμε. Πέφτει ψύχρα και φυσάει. Η ζεστή σούπα – φέραμε γκαζάκι – είναι φάρμακο! Εννιά το βράδυ, βγαίνει ωραίο φεγγάρι και εμείς μπαίνουμε στην σκηνή τέζα.Μαζί μας ότι φαγώσιμο και τα ..σκουπίδια να μην σκανδαλίσουμε κάποιο αγριογουρουνάκι.

Τελικά η Μέλπω κακοκοιμήθηκε ακούγοντας ύποπτους ήχους έξω. Φυσούσε όλη νύχτα. Ξύπνησα μερικές φορές. Μέσα από την σκηνή, το φεγγάρι φαινόταν σαν ρολόι να μεσουρανεί και μετά να πηγαίνει προς την δύση του. Ξυπνάμε με το ξυπνητήρι 6:30. Αφήνουμε το πρωινό για αργότερα. Παίρνουμε πορτοφόλι, κλειδιά και νερό. Με τα μπαστούνια μας και μια θαυμαστή ελαφρότητα φεύγουμε για την κορυφή. Στον δρόμο μας πιάνει η Ανατολή Ήλιου.

Εύκολο σημαδεμένο μονοπάτι, φυσάει. Παγώνουν τα αυτιά μας. Σπάνια, πάει να μας ρίξει κάτω. Κάτι βράχοι και σύντομα η ομαλή κορυφή. Χαρά, φωτογραφίες, νέος ήλιος και αέρας! Γυρίσαμε από το μονοπάτι 22 αφού αδειάσαμε μερικά περιττά νερά. Κάναμε 10 ώρες ανάβαση και χρειαστήκαμε 9 ώρες κατάβαση ως το αμάξι.

Να πάμε Γενάρη ώς το καταφύγιο! Με χιόνια!! Ενθουσιαστήτε και βάλτε το στο πρόγραμμά σας!

Οι Πεζοπόροι της DSA.

Ο Αντώνης μεγάλωσε στον Κάμπο, εκεί ανάστησε το οικογενειακό σπίτι, εκεί μας κάλεσε.

Πέρασαν Ντίτερ και Ελιάννα και με πήραν από το Περιγιάλι Πέμπτη μεσημέρι.

Η νέα εθνική οδός γρήγορη, φτάσαμε στην Ναύπακτο όπως σχεδιάζαμε. Βρήκαμε την Μέλπω και φάγαμε μαζί στην παραλία Γρίμποβο με θέα την γέφυρα Ρίο/Αντίριο.

Πιεζόμενοι από τον χρόνο, δεν μείναμε πολύ.

Με την ηλεκτρονική καθοδήγηση του Ντίτερ, βγήκαμε από τον δαίδαλο της Ναυπάκτου στον δρόμο προς Πλάτανο στην δεξιά όχθη του Μόρνου. Διαδρομή γνωστή, γρήγορα περάσαμε από το άγαλμα της οικογένειας την εποχή του μεσοπολέμου που, γιαγιά, γονείς παιδιά σκυλιά, κατσίκια, πορεύονται με τα μουλάρια τους προς το χωριό.

Στον Σίμο, όπως είπε ο Αντώνης εύκολα πιάνουμε την κατάβαση για τον Κάμπο. Τελικά δεν είναι εύκολο.

Έτσι όπως ενθουσιασμένοι, ροβολάμε, ένα χιλιόμετρο πριν του Αντώνη, μία λακούβα πλησιάζει και χτυπά μπροστινή ρόδα μας. Μας σκάει και το λάστιχο! Ωχ, λένε τα παιδιά, πρέπει να βγάλουμε την …σόμπα!;;

|Ευτυχώς είχε φως, ήταν στεγνά και δεν είχε κίνηση. Τι λέω; Δεν πέρασε ψυχή.

Αδειάζουμε όλα τα πράγματα και από κάτω σηκώνουμε και μιά ξυλόσομπα από μαντέμι τουλάχιστον τριάντα κιλών. Αλλάζουμε ρόδα. Ξανασηκώνουμε την σόμπα, φορτώνουμε. Και πάλι στον δρόμο. Βρίσκουμε το σπίτι και τον Αντώνη εύκολα όπως τα είχε πει η Μέλπω.

Πέτρινο σπίτι, ανακατασκευασμένο, σε ύψωμα με θέα πράσινα βουνά. Λιόδεντρα εμπρός.

Αργότερα μας πήγε ο Αντώνης ποδαράτους, δυό χιλιόμετρα παρακάτω σε ταβέρνα στα λουτρά Στάχτης, επόμενο χωριό. Φάγαμε καλά και σκοτάδι πιά, πάλι δυό χιλιόμετρα ανηφόρα να γυρίσουμε. Βοηθά στην χώνεψη. Απεδείχθη όμως ότι αυτό ήταν απλή προπόνηση-βλ. Παρακάτω.

Κουρασμένοι, πάμε να κοιμηθούμε. Το βράδυ ανοίγουν οι ουρανοί. Είχε τέσσερις μήνες να βρέξει, του έδωσε και κατάλαβε. Σκέφτομαι στο κρεβάτι, -Πάει η εκδρομή θα έχει πολλή λάσπη το πρωί.

Το πρωί ,με ήλιο λαμπρό και χαμηλά συννεφάκια κολλημένα στα δάση απέναντι, όλα καλά χωρίς πρόβλημα.

Αρχίζουμε με παράκαμψη προς το τοξωτό γεφύρι του Πόριαρη στο ρέμα στα πόδια μας που πέφτει στον Εύηνο / Φίδαρη παρακάτω.

Μέσα στην βλάστηση, στάζει από παντού, χαιρόμαστε, χαίρονται και οι αλογόμυγες.

Βρίσκουμε το γεφύρι, το περνάμε, φωτογραφίες, κατεβαίνουμε στο ρέμα, περνάμε τα νερά σε στενό σημείο, καλύτερες φωτό του γεφυριού.

Μετά λέει ο Αντώνης -Δεν το έχω περάσει, αλλά νομίζω ότι μπορούμε να ακολουθήσουμε το ρέμα.

Πλάι σε αυλάκι νερού πορευόμαστε, στην σκιά του δάσους, με αγριοτριανταφυλλιές να μας τσιμπάνε, χωρίς βέβαια να μας ξεχάσουνε οι αλογόμυγες. Έκτακτα! Θα έλεγε κάποιος -Τι κάνουνε αυτοί; Δεν κάθονται σε καφενείο καλύτερα με θέα και συζήτηση;

Είναι έκτακτα όμως. Σύντομα βγαίνουμε σε χωραφάκι, στον ήλιο, χωρίς τσιμπήματα πλέον. Και όχι μόνο! Συκιά μπροστά μας παρέχει ώριμα σύκα, φρεσκοπλυμένα!

Τα τιμήσαμε με τον Αντώνη να κατεβάζει κλαδιά με την γκλίτσα του.

Πέφτουμε πάλι στον κεντρικό χωματόδρομο, Λουτρά Στάχτης, Κάτω Κάμπος Στρανώμης, θέα επιτέλους του απλωμένου Φίδαρη/Ευήνου και διχασμός του δρόμου σε εκκλησάκι. Ακολουθούμε τον Αντώνη που νομίζει ότι δεξιά είναι το σωστό. Είναι.

Προχωράμε με θέες του Εύηνου να ξεδιπλώνονται αριστερά μας. Ο Αντώνης παρατηρεί ότι με το αμάξι είχε φτάσει στο Καρέλι γρήγορα ενώ εμείς δρόμο αφήνουμε και Καρέλι δεν βλέπουμε.

Κατά τις δύο φτάνουμε. Καρέλι είναι ένα καλάθι/κουτί για εναέριο πέρασμα ποταμού από πεζούς. Οι επιβαίνοντες τραβάν σταθερό σχοινί και σπρώχνουν τον εαυτό τους και το καλάθι να κυλήσει, κρεμάμενο από οριζόντιο καλώδιο, στην άλλη όχθη.

Στο πέρασμα μπροστά μας, επιπρόσθετα, υπάρχει και κρεμαστή πεζογέφυρα του ποταμού.

Πατούμε σε σανιδάκια με συρματόσχοινο από κάτω, το ποτάμι ακόμα πιό κάτω. Τραμπαλίζοντας κάπως πάνω απ’τα νερά, περνάμε απέναντι. Όλα τα συνηθίζει κανείς…

Η σκυλίτσα Νοέλ που μας συνοδεύει δεν εμπιστεύεται τα ακροβατικά. Περνά το ποτάμι κολυμπώντας!

Απέναντι όμως έχει καφενείο/ταβέρνα με τραπέζια στο γρασίδι. Πολυτέλεια! Μας φέρνει λεμονάδες και γιαούρτι με κυδώνι γλυκό. Να πω ότι δεν μου άρεσε;

Μας λέει επίσης: – Το γεφύρι της Αρτοτίβας είναι τρία χιλιόμετρα από δω. Τι ψυχή έχουν τρία παραπάνω χιλιόμετρα; Σεφτόμαστε. Είναι τρείς. Στις πέντε θα είμαστε πίσω στο Καρέλι. Μετά θα έχουμε πλέον μόνο τρείς άλλες ώρες περπάτημα. Φτάνουμε σπίτι κατά τις οκτώ. Εντάξει. Αν είναι να βγεί μια ψυχή, ας βγει.

Φτάσαμε στο μονότοξο γεφύρι της Αρτοτίβας, πάνω από τον Φίδαρη/Εύηνο, που χτίστηκε γύρω στο 1450. Μισή χιλιετία στέκει εκεί.

Εμείς σταθήκαμε πάνω του λίγα λεπτά.

Μετά η σκυλίτσα του Αντώνη Νοέλ κούτσαινε. Ευτυχώς κοίταξε η Ελιάννα την πατούσα της και βγάλαμε αγκάθι!

Γυρίσαμε από τα ίδια με στάσεις για νερά και λεμονάδες. Το τι ήπιαμε δεν λέγεται. Κέρναγε ο Ντίτερ.

Ήμασταν στην πύλη του σπιτιού οκτώ και δέκα σούρουπο. Δέκα ώρες, τριάντα χιλιόμετρα.

Χάσαμε και την Νοέλ, άλλη ιστορία αυτό.

Τέλος Αυγούστου 2021 στην Αιτωλία.

Κάμπος Σίμου – Καρέλι Φίδαρη – Γεφύρι Αρτοτίβας. Παρασκευή 27 ΑΥΓ 2021

Ο Αντώνης μεγάλωσε στον Κάμπο, εκεί ανάστησε το οικογενειακό σπίτι, εκεί μας κάλεσε.

Πέρασαν Ντίτερ και Ελιάννα και με πήραν από το Περιγιάλι Πέμπτη μεσημέρι.

Η νέα εθνική οδός γρήγορη, φτάσαμε στην Ναύπακτο όπως σχεδιάζαμε. Βρήκαμε την Μέλπω και φάγαμε μαζί στην παραλία Γρίμποβο με θέα την γέφυρα Ρίο/Αντίριο.

Πιεζόμενοι από τον χρόνο, δεν μείναμε πολύ. Με την ηλεκτρονική καθοδήγηση του Ντίτερ, βγήκαμε από τον δαίδαλο της Ναυπάκτου στον δρόμο προς Πλάτανο στην δεξιά όχθη του Μόρνου. Διαδρομή γνωστή, γρήγορα περάσαμε από το άγαλμα της οικογένειας την εποχή του μεσοπολέμου που, γιαγιά, γονείς παιδιά σκυλιά, κατσίκια, πορεύονται με τα μουλάρια τους προς το χωριό. Στον Σίμο, όπως είπε ο Αντώνης εύκολα πιάνουμε την κατάβαση για τον Κάμπο. Τελικά δεν είναι εύκολο. Έτσι όπως ενθουσιασμένοι, ροβολάμε, ένα χιλιόμετρο πριν του Αντώνη, μία λακούβα πλησιάζει και χτυπά μπροστινή ρόδα μας. Μας σκάει και το λάστιχο! Ωχ, λένε τα παιδιά, πρέπει να βγάλουμε την …σόμπα!;; Ευτυχώς είχε φως, ήταν στεγνά και δεν είχε κίνηση. Τι λέω; Δεν πέρασε ψυχή. Αδειάζουμε όλα τα πράγματα και από κάτω σηκώνουμε και μιά ξυλόσομπα από μαντέμι τουλάχιστον τριάντα κιλών. Αλλάζουμε ρόδα. Ξανασηκώνουμε την σόμπα, φορτώνουμε. Και πάλι στον δρόμο. Βρίσκουμε το σπίτι και τον Αντώνη εύκολα όπως τα είχε πει η Μέλπω. Πέτρινο σπίτι, ανακατασκευασμένο, σε ύψωμα με θέα πράσινα βουνά. Λιόδεντρα εμπρός. Αργότερα μας πήγε ο Αντώνης ποδαράτους, δυό χιλιόμετρα παρακάτω σε ταβέρνα στα λουτρά στάχτης, επόμενο χωριό. Φάγαμε καλά και σκοτάδι πιά,πάλι δυό χιλιόμετρα ανηφόρα να γυρίσουμε. Βοηθά στην χώνεψη.. Απεδείχθη όμως ότι αυτό ήταν απλή προπόνηση-βλ. Παρακάτω.Κουρασμένοι, πάμε να κοιμηθούμε. Το βράδυ ανοίγουν οι ουρανοί. Είχε τέσσερις μήνες να βρέξει, του έδωσε και κατάλαβε. Σκέφτομαι στο κρεβάτι:

-Πάει η εκδρομή θα έχει πολλή λάσπη το πρωί.

Το πρωί με ήλιο λαμπρό και χαμηλά συννεφάκια κολλημένα στα δάση απέναντι, όλα καλά χωρίς πρόβλημα. Αρχίζουμε με παράκαμψη προς το τοξωτό γεφύρι του Πόριαρη στο ρέμα στα πόδια μας που πέφτει στον Εύηνο / Φίδαρη παρακάτω. Μέσα στην βλάστηση, στάζει από παντού, χαιρόμαστε, χαίρονται και οι αλογόμυγες. Βρίσκουμε το γεφύρι, το περνάμε, φωτογραφίες, κατεβαίνουμε στο ρέμα, περνάμε τα νερά σε στενό σημείο, καλύτερες φωτό του γεφυριού. Μετά λέει ο Αντώνης -Δεν το έχω περάσει, αλλά νομίζω ότι μπορούμε να ακολουθήσουμε το ρέμα. Πλάι σε αυλάκι νερού πορευόμαστε, στην σκιά του δάσους, με αγριοτριανταφυλλιές να μας τσιμπάνε, χωρίς βέβαια να μας ξεχάσουνε οι αλογόμυγες. Έκτακτα! Θα έλεγε κάποιος:

-Τι κάνουνε αυτοί; Δεν κάθονται σε καφενείο καλύτερα με θέα και συζήτηση;

Είναι έκτακτα όμως. Σύντομα βγαίνουμε σε χωραφάκι, στον ήλιο ,χωρίς τσιμπήματα πλέον. Και όχι μόνο! Συκιά μπροστά μας παρέχει ώριμα σύκα, φρεσκοπλυμένα! Τα τιμήσαμε με τον Αντώνη να κατεβάζει κλαδιά με την γκλίτσα του. Πέφτουμε πάλι στον κεντρικό χωματόδρομο, Λουτρά Στάχτης, Κάτω Κάμπος Στρανώμης, θέα επιτέλους του απλωμένου Φίδαρη/Ευήνου και διχασμός του δρόμου σε εκκλησάκι. Ακολουθούμε τον Αντώνη που νομίζει ότι δεξιά είναι το σωστό. Είναι. Προχωράμε με θέες του Εύηνου να ξεδιπλώνονται αριστερά μας. Ο Αντώνης παρατηρεί ότι με το αμάξι είχε φτάσει στο Καρέλι γρήγορα ενώ εμείς δρόμο αφήνουμε και Καρέλι δεν βλέπουμε. Κατά τις δύο φτάνουμε. Καρέλι είναι ένα καλάθι/κουτί για εναέριο πέρασμα ποταμού από πεζούς. Οι επιβαίνοντες τραβάν σταθερό σχοινί και σπρώχνουν τον εαυτό τους και το καλάθι να κυλήσει, κρεμάμενο από οριζόντιο καλώδιο, στην άλλη όχθη. Στο πέρασμα μπροστά μας , επιπρόσθετα, υπάρχει και κρεμαστή πεζογέφυρα του ποταμού. Πατούμε σε σανιδάκια με συρματόσχοινο από κάτω, το ποτάμι ακόμα πιό κάτω. Τραμπαλίζοντας κάπως πάνω απ’τα νερά, περνάμε απέναντι. Όλα τα συνηθίζει κανείς…

Η σκυλίτσα Νοέλ που μας συνοδεύει δεν εμπιστεύεται τα ακροβατικά. Περνά το ποτάμι κολυμπώντας!

Απέναντι όμως έχει καφενείο/ταβέρνα με τραπέζια στο γρασίδι. Πολυτέλεια! Μας φέρνει λεμονάδες και γιαούρτι με κυδώνι γλυκό. Να πω ότι δεν μου άρεσε;

Μας λέει επίσης: – Το γεφύρι της Αρτοτίβας είναι τρία χιλιόμετρα από δω.

Τι ψυχή έχουν τρία παραπάνω χιλιόμετρα; Σεφτόμαστε. Είναι τρείς. Στις πέντε θα είμαστε πίσω στο Καρέλι. Μετά θα έχουμε πλέον μόνο τρείς άλλες ώρες περπάτημα. Φτάνουμε σπίτι κατά τις οκτώ. Εντάξει. Αν είναι να βγεί μια ψυχή, ας βγει..

Φτάσαμε στο μονότοξο γεφύρι της Αρτοτίβας, πάνω από τον Φίδαρη/Εύηνο, που χτίστηκε γύρω στο 1450. Μισή χιλιετία στέκει εκεί. Εμείς σταθήκαμε πάνω του λίγα λεπτά.

Μετά η σκυλίτσα του Αντώνη Νοέλ κούτσαινε. Ευτυχώς κοίταξε η Ελιάννα την πατούσα της και βγάλαμε αγκάθι! Γυρίσαμε από τα ίδια με στάσεις για νερά και λεμονάδες. Το τι ήπιαμε δεν λέγεται. Κέρναγε ο Ντίτερ. Ήμασταν στην πύλη του σπιτιού οκτώ και δέκα σούρουπο. Δέκα ώρες, τριάντα χιλιόμετρα. Χάσαμε και την Νοέλ, άλλη ιστορία αυτό.

Τέλος Αυγούστου 2021 στην Αιτωλία.

Ξεκινήσαμε πρωί να προλάβουμε την ζέστη, στο πήγαινε τουλάχιστον. Βέβαια πάμε εξοπλισμένοι με αντηλιακά, καπέλα κλπ.

Ο Γιώργος και η Ματίνα δεν εξοπλίστηκαν με μαγιό όμως. Και το μετάνιωσαν. Βρισκόμαστε στην Αττική οδό και από εκεί παίρνουμε τον παλιό δρόμο για Θήβα. Παράκαμψη / συντόμευση από τους πρόποδες του βουνού Πατέρας μας φέρνει κοντά στον διχασμό Ψάθα / Πόρτο Γερμενό , όπου επιλέγουμε το δεύτερο.

Ερώτηση χωρίς πρακτική αξία: Πού είναι το όρος Πατέρας;

Φτάνουμε κάτω στην θάλασσα. Λιακάδα, ηρεμία νερού με αύρα προς την ξηρά. Φτάσαμε νωρίς. Έστω και Κυριακή κλαδεύουν για προστασία των ηλεκτρικών καλωδίων. Τέρμα ασφάλτου όπου αφήνουμε τα αμάξια.

Μια χερσόνησος, εκτεινόμενη δυτικά μέσα στον Κορινθιακό, χωρίζει τον όρμο Πόρτο Γερμενού από τον όρμο Ψάθας-Αλεποχωρίου.

Θα περπατήσουμε στην βόρεια όχθη της χερσονήσου, Μύτικας λέγεται, με το Πόρτο Γερμενό δεξιά πίσω μας, μέχρι να βρούμε παραλία.

Χωματόδρομος στην αρχή, περνάμε πρώτη παραλία με κολυμβητές και σκηνές κάμπινγκ, βάρκες, κανό, ομπρέλες. Όλος ο παράδεισος του καλοκαιριού.

Σύντομα αφήνουμε τον δρόμο για σηματοδοτημένο μονοπάτι. μπαίνουμε σε μικτό δάσος, πεύκα, σχοίνοι, κυπάρισσοι.

Μένουμε κοντά στην ακτή για να κατεβούμε στην δεύτερη παραλία. Λίγοι με σκηνές μέσα σε καταπράσινα ψηλά σχοίνα.

Ρωτώ για την συνέχεια του μονοπατιού και με παραπέμπουν σε κυρία στην πέρα άκρη της παραλίας. Μόνο που μπρος στην κυρία είναι ένας σκύλαρος τουλάχιστον σαράντα κιλών. Και δεν είναι φιλικός. Τι λέω; Η κυρά του κρατά το λουρί με δύο χέρια και εγώ ελπίζω να κρατήσει το λουρί. Τέλος όλα καλά, μας δείχνουν πως να συνεχίσουμε. Μακριά πιά, ηρεμεί και το ζώοπου δεν έπαιρνε γλυκόλογα από την Κατερίνα η την Ματίνα.

Συνεχίζουμε παραλιακά, σε βραχώδες πεδίο, λίγα μέτρα ψηλότερα από το νερό. Καλή σήμανση και εμφανές-συνήθως-μονοπάτι.

Στο βάθος μπροστά μας φαίνεται το εκκλησάκι, γαλάζιο και άσπρο, στην άκρη του Μύτικα.

Φτάνουμε σε όμορφα βράχια που βουτάν σε τυρκουάζ νερά. Ο Γιώργος παίρνει φωτό, εμάς με τα βράχια και τα βράχια μόνα τους.

Φυσάει δροσερό αεράκι, ξεχνάμε τον ήλιο, ευχάριστα. Συνεχίζουμε χωρίς αλλαγές ώσπου η Κατερίνα που οδηγεί φωνάζει: ΠΑΡΑΛΙΑ!

Από ψηλά βλέπουμε μεγάλη αμμουδιά , μάλλον βοτσαλάκι, πάλι με πράσινα νερά. Λίγη δυσκολία να βρούμε πρόσβαση.

Τελικά με κάποια καταρρίχηση σε βραχάκια – έτσι για να μην ξεχνιόμαστε- φτάνουμε σε καταπληκτικό νερό!

Οι με μαγιό βουτάν αμέσως. Οι χωρίς μαγιό, βουτάν τα πόδια τους… Φωνάζουμε να βουτήξουν με τα εσώρουχα.

Τόσο ωραία είναι.

Καθίσαμε στην σκιά του γκρεμού, με όρεξη. Φρούτα, αμύγδαλα μπάρες δημητριακών.

Μετά ήρθε βάρκα με ψαράδες, μετά βάρκες με κολυμβητές. Είχε χώρο για όλους.

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ !!

Απάντηση στην ερώτηση: Παρεμβάλλεται μεταξύ Κιθαιρώνα και Μεγάρων…Στολίζεται με πολλούς πύργους / βίγλες

κλασικής εποχής. Για φύλαξη των Μεγαρέων. Μερικοί πύργοι διατηρούνται καλά. Θα πάμε εκεί, επίσκεψη τον χειμώνα.

Στην Αθήνα μπορεί να είχε λιακάδα. Εκεί πάνω ήταν η τελευταία -ελπίζουμε και πιστεύουμε- μέρα του ΧΕΙΜΏΝΑ…

Φτάνουμε από τους πρώτους στην διαμορφωμένη πηγή Φυλής κοντά στο αρχαίο φρούριο της Φυλής. Γκρίζα, κρύο, ο Νίκος δανείζεται γάντια. Ψιχαλίζει. Κρύο. Ακριβώς η πρόβλεψη του δελτίου. Βάζω αδιάβροχο σακιδίου και καπέλο. Για στεγνά μαλλιά. Γάντια, ισοθερμικά, αμπέχονο. Ο Χρήστος ευχαριστημένος που ενώ ξέχασε το αντηλιακό, δεν θα το χρειαστει. Πιάνουμε το μονοπάτι, με νέα σηματοδότηση προς Μπίκεζα, κορυφή Καραμανλή, προφήτη Ηλία.

Ανηφόρα μέσα στο δάσος, σύντομα φτάνουμε σε ράχη όπου και χωματόδρομος προς κορυφή βουνού Φυλής. Διασχίζουμε το δρόμο και συνεχίζουμε βόρεια, ίσια η κατηφορικά. Τέρμα η ανάβαση. Τέρμα και η ψιχάλα όπως στο δελτίο. Φυσάει αλλά τα δέντρα και οι θάμνοι κόβουν και δεν μας πειράζει. Φτάνουμε σε χωματόδρομο. Βάζουμε κόκκινη κορδέλα στην συνέχεια του μονοπατιού.

Παρακάτω αρχίζει πάλι η σήμανση. Φτάνουμε σε ρυάκι. Περνάμε όλοι εύκολα πλην Άλκη που θα μεγαλώσει του χρόνου για να μπορεί να δρασκελίζει τόσο. Σύντομα φτάνουμε σε μεγάλο χλοερό άνοιγμα με πλάτανο γυμνό ακόμη, στο κέντρο.

Πίσω σε μέτωπο βράχων η πηγή Μπίκεζα. Μικρή στάση και ξανά βόρεια σε δασωμένους ήπιους λόφους.

Ακούμε τοκ τοκ χτύπημα. Μετά ομιλίες. Μετά συναντάμε μέλη του ορειβατικού ΕΠΟΣ Φυλής να δουλεύουν στο μονοπάτι. Βάζουν νέα σήμανση, μεταλλικές πλάκες με κόκκινους ρόμβους που, όπως μας είπαν, θα ακολουθούν το μονοπάτι ως το Μπόρσι. Κοντά στο Μπόρσι υπήρχαν ρεματιές ελατοσκέπαστες με αίσθηση τόπου σιωπηλού, απομονωμένου, μακρυνού. Λέω υπήρχαν γιατί η πυρκαγιά του 2007 κατέστρεψε πολλά.

Αυτές οι τοποθεσίες αποκτούν νόημα μόνο αν κάποιος έχει βρεθεί εκεί. Όπως η θάλασσα, δίνουν άλλες εικόνες ανάλογα με την εποχή και τον καιρό. Άλλο άνοιξη, άλλο με ξερά φύλλα φθινοπώρου, άλλο με χιόνι. Θα πάμε!

Συνεχίζουμε μετά από σύντομη στάση σε απάγγειο για λίγες ..θερμίδες. Συνεχίζοντας το πεδίο ανοίγει σε παλιά τσοπανόλακα.

Χωρίς σήμανση πιά βρίσκουμε μισοσβησμένο χωματόδρομο που ακολουθεί ομαλή κορυφογραμμή. Πετρώδες, ήπια ανηφορικό με αραιά έλατα και πουρνάρια. Ανάμεσα στα αραιά δέντρα, λιβάδι γεμάτο χαμομήλι και άλλα λουλούδια. Είναι άνοιξη αλλά όχι σήμερα! Κρύος βοριάς βουίζει σπρώχνοντας κάτω δαρμένα λουλουδάκια. Απορώ με την αντοχή τους. Τα παιδιά βάζουν αδιάβροχο για ..να ζεσταθούν. Πρέπει να είναι γύρω στους 5 βαθμούς και με τον αέρα, αρκετά λιγότερο.Γκρίζα.Κάνουμε μεταβολή. Το σύννεφο δεν μας αφήνει να δούμε την θέα. Παρακάτω είναι κάπως άγνωστη η διαδρομή και σήμερα δεν είναι μέρα για τέτοια. Μετά βίας βλέπουμε το κολωνάκι κορυφής, είκοσι μέτρα πιο πέρα. Ο Ακύλας το φτάνει πρώτος. Κρατιέται στα βραχάκια μην τον πάρει ο αέρας. Κρατιόμαστε και οι μεγάλοι, φυσάει.Γρήγορα φωτογραφίες στην κορυφή. Πολύ κρύο για να σταματήσουμε. Επιστρέψαμε με αρκετά γλυκύτερες συνθήκες, αμέσως μόλις βρεθήκαμε προφυλαγμένοι από τον βοριά. Μέχρι και ήλιο έβγαλε. Για δύο λεπτά.

Καλή Ανάσταση 2021 σε όλους! από τους πεζοπόρους της DSA.

Μαζευτήκαμε στην Κηφισιά και από εκεί οδηγήσαμε ως την Πολιτεία, τέρμα οδού Πλάτωνος. Εκεί υπάρχει κάποιος χώρος στάθμευσης. Είναι μία πύλη στους χωματόδρομους και τα μονοπάτια της Πεντέλης.

Ημέρα με γκρίζο φωτεινό σύννεφο και αφρικάνικη σκόνη. Τελικά καλά ήταν, περπατήσαμε άνετα χωρίς ήλιο. Λίγο κρύο στα ψηλά, όταν μας φυσούσε ιδρωμένους από την ανηφόρα. Με ανηφόρα σε μονοπάτι, μετά δρόμο, μετά πάλι μονοπάτι, φτάσαμε στον Παντελεήμονα.

Με πρόσκληση του Στέφανου μπήκαμε στην Μονή. Όλα καινούργια, απλόχωρα και κάπως .. νεόπλουτα.

Ας είναι. Έξω πάλι ανηφόρα προς έναν μεγάλο σταυρό πάνω από το μοναστήρι.

Στην ράχη επάνω βλέπουμε βόρεια Δροσιά, Ροδόπολη και Διόνυσο όπου ο Αντώνης αγναντεύει το σπίτι του.

Κατηφόρα σε φαρδύ μονοπάτι πελεκημένο στην πέτρα. Μπαίνουμε σε δάσος και σύντομα φτάνουμε στον Άγιο Λουκά. Στάση, ξεκούραση και ορεκτικά.

Γυρίσαμε από ανηφορική αλλά συνολικά πρόσφορη διαδρομή, περάσαμε πάλι κοντά από τον Παντελεήμονα και από εκεί απ’τα ίδια μέχρι τα αμάξια με την Αθήνα πιάτο στα πόδια μας.

χαιρετισμούς από τους πεζοπόρους της DSA!

TK

Είναι μέρες <<εκτόνωσης>>. Το λέει ο υπουργός όχι εγώ. Πήγαμε στον νότιο Υμηττό από Τερψιθέα Άνω Γλυφάδας. Πιό κάτω είναι οι ταβέρνες της Βάρης. Ανεβήκαμε σε ρεματιά, δασωμένη με λίγα ψηλά-παλιά πεύκα και ένα ανοιχτό πράσινο χαλί από νέα πευκάκια. Αναγέννηση μετά από φωτιά. Η ομάδα μας αριθμεί έντεκα και την σκυλίτσα Νοέλ του Αντώνη. Στην πρώτη ανηφόρα η Νοέλ, με λεπτότητα, γύρισε ανάποδα, πορευόμενη προς τα κάτω. Χωρίς γαυγίσματα η πείσμα. Εμείς, μαλακά, της δείχνουμε ότι , παράλογα, μας αρέσει να ακολουθούμε την ανηφόρα. Σε διάφορες στάσεις αυτό επαναλαμβάνεται άλλες δύο φορές! Λέτε να έχουμε πρόβλημα;

Μήπως τα ιδανικά της ορειβασίας είναι ζουρλά; Λέω. Πάντος η Νοέλ έχει ένα επίπεδο.

Φτάνουμε σε περιοχή ..βραχωδών ορέων. Ομαλά η κοφτερά, όλα είναι καθαρή πέτρα. Δεν ξέρω για τα επώνυμα βραχώδη όρη αλλά ο Υμηττός σίγουρα ανήκει στο κλάμπ. Χώμα δεν πατήσαμε και πολύ, όλες τις ώρες της υπόλοιπης πορείας μας.

Στο σημείο αυτό κάνουμε στάση. Η Νάντια και ο Δημήτρης κουράστηκαν και προτιμούν να μην ακολουθήσουν άλλο.Για να μην χαθούν επιστρέφοντας ο Αντώνης δίνει οδηγίες: — Μόλις δείτε ένα δέντρο, έχει δύο θάμνους μετά! Και η πέτρα! πετάγεται ο Χρήστος. — Μόλις δείτε την πέτρα αμέσως στρίβετε δεξιά μην χάσετε τον δρόμο για το αμάξι σας…Με αυτές τις χρήσιμες οδηγίες τα παιδιά πήραν την κατηφόρα.

Σύντομα φτάνουμε σε διάσελο. Πολυκατοικίες και ο Σαρωνικός από την μιά. Το Ελ.Βενιζέλος, τα μεσόγεια και ο Ευβοϊκόςαπό την άλλη. Ψηλός θαμνότοπος. Καλή σήμανση.Πιάνουμε την τελευταία ανηφόρα με τους Ακύλα και Άλκη μπροστά. Ανήφορος αλλά λέμε να ‘ναι όσο δέκα πολυκατοικίες ψηλό;Τι ψυχή έχουν δέκα πολυκατοικίες; Πράγματι, σε λίγο, μέσα σε λαμπρή λιακάδα, κάνουμε κορυφή Μαυροβουνιού. Καθόμαστε. Ωρα για νερό και ένα κάτι τις.

Θέα θάλασσας πολυκατοικιών , η μαρίνα του Αγ.Κοσμά, το Ελληνικό.Βόρεια η λάκα Χαλιδούςο κυρίως Υμηττός μας χαιρετά το Ελ.Βενιζέλος κλπ,Στρώμα, Σταυραετός κορυφές του νότιου Υμηττού νότια και δυτικά προς τον Σαρωνικό.Γυρίσαμε εύκολα.Με πεζοπορικούς χαιρετισμούς απόφοιτοι της DSA

Πήγαμε ήδη προ μηνός, με περιπέτειες, στην περιοχή. Πήγα άλλη μια φορά μόνος μέχρι να βρώ την διαδρομή συνεχώς κοντά στο ρέμα. Μετά ανεβλήθη δύο φορές λόγω μέτρων-Κόβιντ, η εποχή μας γαρ. Σήμερα όμως τα καταφέραμε ωραία και μας αποζημίωσε και ο καιρός.Άνοιξη, νέα φυλλαράκια παντού, ανεμώνες, παπαρούνες, χαμομήλι, σπάρτα και σπαλάθρια με ολοκίτρινα ανθάκια. Α και οι κουτσουπιές: Ροζ πάνω στο γκρίζο των κλαδιών, έτσι για λίγο.Η άνοιξη μας επιβλήθηκε. Αυτό.

Κλαδέψαμε λιγάκι να ανοίξει το μονοπάτι, δηλαδή ο Ντίτερ το έκανε..Περάσαμε το ποταμάκι αρκετές φορές, μείναμε στεγνοί, γεφυρώσαμε τα περάσματα με νέα κλαδιά, όσο μας πήρε. Μετά φτάσαμε στον χωματόδρομο με του γκρεμούς δεξιά μας. Χαλαρά φτάνουμε στην περίφραξη της ΕΥΔΑΠ. Μετά βρίσκουμε παρακάτω το άνοιγμα να δούμε το φράγμα και να πάμε ως την βάση του. Μετά ήρθε τζιπ με σεκιουριτά και μας είπε ότι δεν επιτρέπεται. Υπήρχαν όμως πολλοί άλλοι επισκέπτες. Ώσπου να φύγουν όλοι φωτογραφήσαμε το λευκό κομψό αντίγραφο του θησαυρού των Αθηναίων που θυμίζει το έργο κατασκευής από το 1926.

Πεζοπόροι παντού, ΚΑΛΗ ΑΝΟΙΞΗ !

οι πεζοπόροι της DSA

Είχαμε κάνει ξανά την διαδρομή αυτή. Το πως θα καταντούσαμε δεν το είχαμε φανταστεί. Για όλα βέβαια, φταίει ο Χρήστος. Που μας έχασε στον θαμνότοπο. Που μας έκανε να προχωρούμε ελεύθερα. Που τσιμπούσαν τα σπαλάθρια και τα πουρνάρια την Όλγα. Που φώναζε η Όλγα. Που έβαζα γόνατο για να πατήσω παραπέρα. Που λέρωσα το παντελόνι μου. Και λίγα λέω.

Μετά πέρασαν άλλοι πεζοπόροι και βρήκαμε το χαμένο μονοπάτι. Και με δυσκολίες φτάσαμε πάλι κάτω στο νερό. Και ήθελε η Όλγα φωτό πάνω στον γλυστερό κορμό. Που γεφύρωνε το ποταμάκι. Που άργησε ο Χρήστος να πάρει την ευλογημένη φωτό. Που γλίστρησε η Όλγα και έπεσε το πόδι της στο νερό. Που μετά έκανε η αρβύλα της πλατς πλατς, σαν βάρκα.

Από ωραία διαδρομή δίπλα στο νερό, φτάσαμε στον πολυπόθητο χωματόδρομο. Που δηλώσαμε όλοι ότι ΑΥΤΟ μας αρέσει. Ο Χρήστος τραβάει φωτό με εμάς σε μέγεθος …κουκίδας. Κάποιος αφελής θα έλεγε ότι ο Χρήστος είναι άσχετος. Δεν θα γνώριζε τι φιλοσοφικό βάθος κρύβει ο άσχετος. Κατά λέξηείπε: – Εσείς βέβαια είστε κουκίδες, αφού κατά βάθος δεν ήθελα να βγάλω εσάς, αλλά την μητέρα φύση!!

Προσωρινή ψυχική διαταραχή; Υποσυνείδητη εχθρότητα προς τους συντρόφους του; Το σκέφτομαι.

Φτάσαμε στην περίφραξη ΕΥΔΑΠ ακριβώς πριν την βάση του φράγματος. Εκεί η Όλγα έφαγε στραγαλοφούντουκα. Αναζωογονήθηκε. Και άρχισε να προπορεύεται, τι λέω, έτρεχε μπροστά στην κατηφόρα της επιστροφής. Ο Χρήστος πρότεινε να ανέβουμε ένα γκρεμό αριστερά μας , ελεύθερα. Για να κόψουμε δρόμο.

Προηγουμένως, ένα κατσίκι, σε γκρεμό ψηλά πάνω μας, κλώτσησε πέτρα που έπεσε κοντά μας. Δεν έπεσε στο κεφάλι του Χρήστου να βάλει μυαλό!

Ωραία περάσαμε!

Ο Τάσος Καβαδέλλας ξεμύτησε με την πανδημία κάνοντας τηνπρώτη “επίσημη” έξοδοτου 2021, στου Φιλοπάππου, σαν σε Wandertag, έστω και αν ήταν μόνος, στα μουλωχτά, ανάμεσα βέβαια σε πάρα πολλούς μόνους.

Νόμιζε ότι θα ζηλέψουμε και μας έστειλε φωτογραφίες με χιόνια και μεις που φάγαμε τόσο χιόνι αυτές τις ημέρες ζηλέψαμε τόσο όσο και ένας Εσκιμώος όταν σε δει να κρατάς παγάκια.

Το ενδιαφέρον όμως της βόλτας του Τάσου ήταν η αναφορά του στο Επτάθρονον στον λόφο του Φιλοπάππου, κοντά στο θέατρο της Δώρας Στράτου:

Νοτίως της οδού Κοίλης, εντοπίζεται το Eπτάθρονον, ή αλλιώς η πλατεία των επτά θρόνων. Πρόκειται για μια επίπεδη πλατεία, με επτά λαξευμένα καθίσματα, το ένα δίπλα στο άλλο. Ορισμένοι μελετητές υποθέτουν ότι υπήρξε χώρος ανάπαυσης και αναψυχής για τους κατοίκους του δήμου Κοίλης. Άλλοι το ερμηνεύουν ως «Βουλευτήριο» και το συνδέουν με την Μητέρα των Θεών (Κυβέλη-Ρέα), η οποία είχε το ιερό της στην περιοχή, αλλά και άλλες αρχέγονες μυστηριακές λατρείες.

– η αρίθμηση είναι ανάποδη, αφού το 104 προηγήθηκε του 103, αλλά αρχικά είχε προγραμματιστεί αλλιώς

Είναι σχετικά σύντομη διαδρομή, στην καρδιά της Πάρνηθας.

Η αρχή ρέματος που πηγάζει από το διάσελο Πανός.Μέρος κάτω από τον βαθύ ίσκιο αιωνόβιων ελάτων-γιγάντων που φτάνουντο δέκα μέτρα ύψος. Νερό τρέχει με βροχές και με τα χιόνια.

Υπάρχουν τόποι με χόρτο και επίπεδους βράχους. Ζεστά μεσημέρια, γυρίζονταςαπό κουραστικές πορείες, ξάπλωνα εκεί μέσα στην ησυχία, ακούγοντας τονσφυγμό μου. Ναι, ξάπλωνα. Δεν υπάρχει πιά. Η πυρκαγιά του 2007 μας πήρε όλα αυτάκαι άλλα πολλά.

Στα χρόνια που πέρασαν, οι θάμνοι πρασίνισαν, λίγα δέντρα επιβίωσαν.Το χώμα σκεπάστηκε με λαδανιές -είδος χαμηλού θάμνου- και αγριοτριανταφυλλιές, τώρα με κόκκινα φρουτάκιαστην θέση των λουλουδιών.Οι τελευταίες, πρέπει να έχουν πλεονέκτημα, γιατί τα αγκάθια τους τις προστατεύουν από βόσκηση ελαφιών.

Είδα ομάδες από αυτά, και σήμερα.Δεν έχω πολλά άλλα να πω. Οι φωτογραφίες μιλούν καλύτερα.

Κανείς δεν ευκαίρησε να έρθει για δουλειά.

Κλάδεψα, καθάρισα για κάποιες ώρες.

Φόρος τιμής σε μιά ανάμνηση..

πεζοπορικά από την DSA Τάσος

– η αρίθμηση είναι ανάποδη, αφού το 104 προηγήθηκε του 103, αλλά αρχικά είχε προγραμματιστεί αλλιώς

Στον δυτικό Παρνασσό είχαμε κάνει την διάσχιση Δελφοί > Αγόριανη πριν χρόνια.Επιστρέψαμε το Σάββατο και επισκεφθήκαμε την σπηλιά Κορύκειο στο νότιο άκρο του βουνού Παλιοβούνα που υψώνεται περίπου 500 μέτρα πάνω από το λιβάδι της Αράχωβας, ένα οροπέδιο στα 1100μ. Υψόμετρο.

Είχαμε συμμετοχές-έκπληξη και την άτυχη απουσία του Χρήστου που φιλόξενα πρόσφερε το σπίτι του στην Αράχωβα για διανυκτέρευση αλλά τραυματισμός δεν τον άφησε να έρθει μαζί μας. Περπατάμε στους χωματόδρομους του λιβαδιού Αράχωβας. Πριν την ανατολή, ψύχρα 7 βαθμοί.

Μεζονέτες, ημιτελείς η ακατοίκητες όσες θέλεις. Θύματα κατασκευαστικής απληστίας και πτώσης τιμών.

Σύντομα πιάνουμε ανηφορικό μονοπάτι κομμένο μέσα σε πυκνή βλάστηση. Σε μία ώρα είμαστε στην είσοδο της σπηλιάς. Είναι το άντρο των Κορύκειων νυμφών και του θεού Πάνα.Μέσα μια μεγάλη ψηλοτάβανη αίθουσα με σταλακτίτες και ακουστική ενίσχυση του λόγου μας.Αριστερά ένας χορταριασμένος σταλαγμίτης, η λεγόμενη τράπεζα από τους αρχαίους, όπου άφηναν προσφορές στους θεούς. Κάποιοι, πριν από μας, είχαν αφήσει λίγα λουλούδια και ένα γυναικείο κόσμημα! Παραθέτω φωτογραφία. Βγαίνουμε προσεκτικά πάνω σε γλιστερό, υγρό έδαφος, έξω στο πλούσιο φως.

Συνεχίζουμε την ανάβαση απότομα, σε βραχώδη περιοχή. Σε άλλη μία ώρα φτάνουμε σε υψομετρικό κολωνάκι της γεωγραφικής υπηρεσίας στρατού. Χαρά. Είναι το πρώτο από τα δύο κολωνάκια του βουνού που αναφέρει ο χάρτης μας. Φωτογραφίες. Κολατσιό.

Αλλά, άλλα τα σχέδια και άλλα η βούληση των θεών. Η παλιοβούνα, πιστή στο όνομά της, μας επιφυλάσσει πέντε κορυφούλες ανάμεσα στα δύο κολωνάκια κορυφής του χάρτη. Αυτό βέβαια σημαίνει πέντε ανέβα κατέβα με Ντίτερ, Αντώνη και Μάνο να ψάχνουν μπροστά για το ομαλότερο,ελεύθερο πέρασμα.Χορταίνουμε θέες, μέσα στην λιακάδα, του Γεροντόβραχου και των ψηλών του ανατολικού Παρνασσού, των δασών του δυτικού βουνού, της μακριάς κορυφογραμμής της Γκιώνας δυτικάκαι του λιβαδιού και του Κορινθιακού κόλπου πιο κάτω με το Γαλαξίδι.

Χορταίνουμε ελεύθερη πορεία στα ωραιότατα, να λέγεται, κατσάβραχα με έλατα και οξύκεδρα μεικτά καθώς και πολλά μικρά ελατάκια κάτω. Μονοπάτι μόνο ως την σπηλιά της ωραίας Κορύκειας και ένας βοϊδο-διάδρομος στην κατάβαση πριν τον χωματόδρομο της επιστροφής.Όλη η άλλη διαδρομή…ελεύθερα.

Η Δήμητρα να βιάζεται να προλάβει ραντεβού, κουρασμένοι, πέφτουμε στους χωματόδρομους να μας φέρουν πίσω στα αμάξια. Έχουμε ζωηρό βηματισμό …επιστροφής. Ε αυτό εξηγείται.

Ο Μάνος κάνει κράμπα στο πόδι. Τον θεραπεύουμε με νερό και σταφύλια. Ψηλό ελατόδασος παντού. Σε άλλη μία ώρα φτάνουμε στην Παλαιοπαναγιά, όπου δροσερό νερό.

Πάλι στον δρόμο, κουρασμένοι. Και νάσου οι …από μηχανής θεοί.

Ο Χρήστος και η Όλγα εμφανίζονται με το τζιπ. Με δύο διαδρομές μας γλιτώνουν όλους από την τελευταία ώρα δρόμου! Ευχαριστούμε. Περπατήσαμε μόνο ενιάμιση ώρες.

Αργότερα το βράδυ, μετά την πορεία, για απλούστευση πίναμε ποτηράκιακόκκινο κρασί στην υγεία της ..ωραίας Κορύκειας! Τότε ο Χρήστος παρατήρησε ότι το όνομα της νύμφης θυμίζει ..άσχημο, άκομψο πουλί αλλά το κέφι έμεινε αμείωτο.

Χαιρετισμούς από τους πεζοπόρους της DSA!

Αν δεν είχαμε την καταγραφή παλαιότερων Wandertage, θα νόμιζα ότι πρόσφατα περπατήσαμε στοΜαυρόρεμα. Και όμως πέρασαν κιόλας δυό χρόνια. Έχουμε κάνει 18 πεζοπορίες από τότε! (Wandertag #84: Mαυρόρεμα – Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2018).Έτσι για να πρωτοτυπήσουμε αντιστρέψαμε την ροή της αρίθμησης και τούτη η εκδρομή προηγήθηκε τουWandertag #101…

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων προειδοποίησα ότι ίσως πάρει οκτώ ώρες και πράγματι χρειαστήκαμε εφτά ώρες με συνεχή προσπάθεια και αρκετή κούραση. Τώρα, τέλος Μάη, βάζουμε παλτά πάλι αλλά τότεείχε καύσωνα 38 βαθμών.

Ήρθε ο Χρήστος, βετεράνος ψηλών κορυφών. Οδηγούμε ως το οροπέδιο Βούντημα πάνω απ’τον Αυλώνα. Σύντομα μπαίνουμε στο στεγνό ρέμα, στο σημείο που βγήκαμε στο τέλος της διαδρομής #84.

Είναι σκιερά και δροσερά σχετικά με επάνω. Καλό αυτό. Στον χάρτη είναι μακρύ τμήμα άγνωστης δυσκολίας. Πλατάνια, βελανιδιές, και άλλα. Από τα φύλλα δέντρων, φωτογράφησα δύο να τα ψάξω σε βιβλίο αργότερα. Περάσαμε από την σκιά είδους Κράταιγου με παλαμόλοβα φύλλα και ενός Νερόφραξουμε λεπτό, λείο κορμό, πτεροσχιδή φύλλα και τις ρίζες στην κοίτη της ρεματιάς.

Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε βράχια σμιλεμένα σε ομαλές καμπύλες / τομές από το νερό.Μια εγκοπή είκοσι εκατοστών πόσο χρόνο ροής νερού απαιτεί;Αιώνες; Χιλιετίες; Περισσότερο;

Φτάνουμε σε συμβολή. Έρχεται μικρότερο ρέμα από δυτικά. Είναι το Μπαλικεμπόρεμα. Το ρέμα αυτόπαραπάνω δημιουργούσε τοπία μεγάλη ομορφιάς που καταστράφηκαν από την πυρκαγιά του 2007.

Φαίνεται ότι προχωράμε επί χάρτου με ενάμισο χιλιόμετρο την ώρα. Συνεχίζουμε μετά από σύντομη στάση και φωτογραφίες. Παρακάτω βρίσκουμε καταρράκτη, εύκολα προσπελάσιμο.Αυτό που εμποδίζει σε σημεία είναι τα πεσμένα δέντρα. Φαίνεται ότι, στο δάσος, τα δέντρα παρέχουν αμοιβαία στήριξη. Απαντήσαμε αρκετά σημεία με πεσμένα δέντρα, πάντα τρία η τέσσερα όλα μαζί.Άμα πέσει ένα, ακολουθούν και τα γειτονικά.

Άλλος καταρράκτης, κοιτώ το ρολόι. Πότε φτάνουμε;στις πέντε ώρες μέσα στο ρέμα, βλέπουμε τσιμεντένια δομή μπροστά μας. Είναι το γεφυράκι του χωματόδρομου που πάει στο Βούντημα. Φτάσαμε!

Η επιστροφή ως το αυτοκίνητο από τον δρόμο μας πήρε μιάμισυ ώρα. Επάνω έκανε ζέστη και κούραση υπήρχε, αυτό να λέγεται. Με το αμάξι κάνουμε στάση στη Μεγάλη Βρύση πάνω από τον Αυλώνα.

Στη βρύση, σε κρύο νερό, πλένουμε κεφάλι και χέρια από αλμυρούς ιδρώτες και σκόνη.Το νερό ήταν φάρμακο. Ήπιαμε κατά βούληση…

Η επομένη πεζοπορία θα είναι περίπατος! Ελάτε.οι πεζοπόροι της DSA

Επιστρέψαμε στην ίδια διαδρομή που κάναμε με Λένα και Αντώνη πριν ένα χρόνο.Σήμερα με ωραία λιακάδα, κάπως δροσερά. Είναι και που ξεκινήσαμε νωρίς να πάμε δροσεράκαι να έρθει δροσερά στην ανηφόρα, ποδηλατικά από την Νέα Μάκρη ο Νίκος.

Ο χώρος του Ραμνούντα, από τον ναό της Νέμεσης ως την αρχαία πόλη και λιμάνι κάτω στον νότιο Ευβοϊκό,εκτείνεται επί δύο η τρία χιλιόμετρα. Είναι, φυσικά, περιφραγμένος και αδύνατη η έξοδος και πρόσβαση στην θάλασσα.Από την είσοδο του αρχαιολογικού χώρου λοιπόν, περπατήσαμε σε χωματόδρομο κυρίως, βόρεια και παράλληλα μετην περιφραγμένη περιοχή, για να φτάσουμε στην θάλασσα.Είναι καταπράσινοι λόφοι που κατεβαίνουν ως το νερό, με πεύκα, κέδρα και πυκνό θαμνότοπο. Ανάμεσα στην ελεύθερηβλάστηση, ελαιώνες και ορεινά αμπελάκια.Για συντομία, διασχίσαμε ρεματιά, και από ‘κει, πάλι σε χωματόδρομο κατεβήκαμε στην θάλασσα στο εκκλησάκι τηςΑγιαΜαρίνας. Λίγο σκαρφάλωμα ακόμα σε παραλιακά βραχάκια και φτάσαμε σε παραλία με βότσαλο.Βουτήξαμε σε δροσερό νερό, ο Άλκης πρώτος που είναι και ο μικρότερος.Βέβαια το μπάνιο, ως γνωστόν, δρα κατά της ανορεξίας.Αλλιώς, ανόρεχτοι, δεν θα αγγίζαμε καν σάντουιτς και παστέλια…

Γυρίσαμε λίγο νωρίτερα από το συνηθισμένο γιατί είχαμε ραντεβού με εργολάβο κουφωμάτων. Οι δουλειές, δουλειές.

Ακύλας και Άλκης φτάσαν πριν τους μεγάλους στα αμάξια. Σε λίγο μακάρι να οδηγούν και ορειβασίες! Έχουν το πνεύμα.

Ευχηθήκαμε καλό ταξίδι στην Ελιάννα και τον Dieter. Σύντομα να είναι πάλι εδώ!

Είχαμε σήμερα συνδυασμό πεζοπορίας, κολύμβησης και ποδηλασίας. Πρωτιά για τα Wandertage!

Προτάσεις για πεζοπορίες+μπάνιο δεκτές.

Οι πεζοπόροι της DSA

Έγινε το περπάτημα σε κλίμα επανεκκίνησης της κανονικής ζωής!

Παρέμειναν οι μάσκες μέσα στο αυτοκίνητο, οι αποστάσεις των δύο μέτρων και η απουσία κεράσματοςλιχουδιών η ακόμα και νερού..

Να μην αναφέρω και την απουσία ομαδικής φαγο-οινοποσίας σε ταβέρνα μετά.Και μάλλιστα στη Χασιά-Φυλή με τις περίφημες ταβέρνες κλειστές.

Ομαδική φωτό, σε απόσταση μεταξύ μας, στο άδειο πάρκινγκ ταβέρνας.Ο φωτογράφος έκοψε μερικούς από την μία άκρη της παράταξης. Γίνονται αυτά…

Μετά παίρνουμε την αρχή της διαδρομής προς φρούριο Φυλής, όπου έχουμε πάει παλιότερα αρκετές φορές και μεδιαφορετικές προσεγγίσεις.Είναι ακόμα άνοιξη, ακούμε το ρέμα της Γιαννούλας να τρέχει στην αρχή της πορείας μας.Παράξενο ανάγλυφο, κάτω από εντυπωσιακές ορθοπλαγιές. Το ρέμα της Γκούρας/Γιαννούλας περνά από το δύσκολοφαράγγι κάτω από το Άρμα(Διός) της Πάρνυθας και την μονή Κλειστών με νότια ροή προς Χασιά.

Κοντά στο κεφαλοχώρι αυτό-από το σημείο αυτό ξεκινήσαμε-στρίβει προς δύση και το Θρυάσειο πεδίο μέσα απότην στενή ρεματιά της Σκάλεζας. Λίγο παρακάτω, συμβάλλει σ’αυτό ,πάλι ερχόμενο από βορρά, το ρέμα της Θοδώρας.

Τα είδαμε όλα αυτά, στην δροσερή σκιά ψηλών δέντρων, χωρίς ροή πιά, στεγνά.

Είμαστε μακρυά ουρά, οι πίσω δεν ακούν τι λέγεται μπροστά και τανάπαλιν. Μετά το ρέμα Θοδώρας, στρίβουμε σεευρύχωρη κοιλάδα και διασχίζουμε την στεγνή Θοδώρα δυό φορές.

Πευκοδάσος, σύντομα μπαίνουμε σε χωματόδρομο. Αριστερά μας μέσα από απότομες πλαγιές, προβάλλει ένα βράχινοδόντι. Είναι η πέτρα της, πάλι, Θοδώρας. Υποψιάζομαι τι έγινε στον γκρεμό αυτό.

Βρίσκουμε μοτοσυκλετιστές και παρακάτω δύο παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Πρώτη φορά σε τόσο δυσπρόσιτο μέρος.Πολύς εγκλεισμός και οι Αθηναίοι έχουν..λαλήσει.

Μπαίνουμε σε δεύτερη στενωπό όπου στάση στη σκιά για νερό και ανάπαυλα. Βεβαιώνω ότι σχεδόν φτάσαμε.

Πράγματι σε πέντε λεπτά φτάνουμε στο πλάτυσμα Φίχθι. Καθόμαστε κάτω από μεγάλο δέντρο στην σκιά εκτός από τον Νορβηγόμας που κάθεται στον ήλιο!

Φωτογραφίζω τα φύλλα και το δέντρο ολόκληρο να ψάξω αργότερα στο βιβλίο τι δέντρο είναι. -Είναι πουρνάρι, κάνει ο Αντώνηςπου γνωρίζει το ύπαιθρο. Πράγματι σε δεύτερη παρατήρηση, έχει δίκιο. Από θάμνος τούτο έγινε θεόρατο δέντρο.

Υπάρχουν και βελανιδό-τσοφλια στο χώμα.Τι χώμα δηλαδή, πέτρες και πετρούλες και ένα μεγάλο λάστιχο για κάθισμα. Η θέα όμως άθικτη!

Έρχεται και η Όλγα Σ. που έμεινε πιο πίσω να πάρει μια ανάσα. Όλοι καλά, προς επιστροφή μετά από φαϊ – νερό.

Γυρίζουμε ευχαριστημένοι από τόπο και θέες.

Αφιερώνουμε αυτό το εκατοστό Wandertag στους δύο ανοιξιάτικους μήνες Μάρτη και Απρίλη 2020 που χάσαμε φέτος!

Λέμε το επόμενο Wandertag να περιλαμβάνει βουτιά στην θάλασσα.

οι πεζοπόροι της DSA

Τελικά ήταν πολύ ωραία, είχε θαυμάσιο καιρό αλλά περίπατος δεν ήταν.Υπήρχε κάποιο νερό, περισσότερο στον χωματόδρομο της επιστροφής.Πολλά κλαδιά η και δέντρα μερικές φορές πεσμένα από τον καιρό του χειμώνα.Ο Ντήτερ ήταν πρώτος και έκανε τον περισσότερο καθαρισμό μονοπατιού.Πρέπει να έχουμε γάντια και κλαδευτήρι μαζί μας να συντηρούμε το όποιο μονοπάτι καθώςπερνάμε.

Ανεβήκαμε στο Κατσιμίδι αφού παρκάραμε στην άσφαλτο κάτω. Λίγο δύσκολο να βρεθεί η αρχή του μονοπατιού, κάπως απότομη ανάβαση με νερό σε αρκετό διάστημα.

Βρεθήκαμε στην ράχη στην περίφραξη του πυροφυλακείου σε μία ώρα περίπου.

Από ‘κει, με θέα τις χιονισμένες κορυφές στην Εύβοια, μέσα σε δάσος θάμνων και πεύκων,περάσαμε δύο κορυφούλες στα πόδια του Ξεροβουνιού της Πάρνηθας.

Μετά το μονοπάτι κατεβαίνει οδηγώντας στην λάκα Τσαούση, ένα μεγάλο επίπεδο άνοιγμα με χόρτο.

Σύντομη στάση, κολατσιό. κουβέντα, φωτογραφίες.

Σύντομα περνάμε τον στεγνό Χάραδρο, ένα από τα τέσσερα εποχικά ρέματα της Πάρνηθας.

Το συγκεκριμένο ρέει ανατολικά, δημιουργεί την λίμνη Μαραθώνα και δίνει μιά όμορφη ρεματιάακόμα και μετά το φράγμα. Έχουμε περπατήσει εκεί παλιά.

Από εκεί πορευόμαστε ανατολικά σε χωματόδρομο. Τα νερά μας δυσκολεύουν σε σημεία αλλά έστω και μέσα από πυκνή βλάστηση παρακάμπτουμε.

Τελικά, όπως εκτιμήθηκε, περπατήσαμε τέσερεις ώρες.

Καλή Άνοιξη!Οι πεζοπόροι της ex-DSA

Παρνασσός, δυο μέρες χιόνι

Επανάληψη διαδρομής που, εν μέρει, έγινε προ διετίας με περισσότερο χιόνι τότε.

Οι απόφοιτοι Χρήστος και Τάσος ξεκινάνε από το λιβάδι Αράχωβας στα 1100μ. υψόμετρο, όπου εκβάλλει το αρκουδόρεμα. Έχουμε έρθει νωρίς να υπάρχει χρόνος για πιθανή καθυστέρηση. Ήλιος, ησυχία, μια χαρά. Στεγνά, χιόνι πουθενά. Περνάμε δίπλα σε μεζονέτες χτισμένες στη χρυσή δεκαετία του δύο χιλιάδες. Ανηφορικά, σχετικά απότομα, πάω σιγά μη μας πέσει βαρύ. Ελατοδάσος. Χωρίς δυσκολία σε μία ώρα κάνουμε στάση στον πρώτο δασικό δρόμο της διαδρομής. Χιονάκι παγωμένο, όχι γλιστερός πάγος, αρχίζει. Στον δρόμο τώρα, σύντομα το χιόνι βαθαίνει στα 40 εκατοστά, και γίνεται δύσκολο. Είναι σαν να το οργώνουμε. Κουραστικό. Δοκιμή σε παράλληλη πορεία μέσα στο δάσος δίπλα μας. Πράγματι, κερδίζουμε με ελαφρύτερο χιόνι αλλά χάνουμε με ανωμαλία εδάφους. Επιστρέφουμε στον δρόμο.

Με πόδια να βυθίζονται ως το γόνατο, φτάνουμε σε μεγάλο άπλωμα, την λάκα Πασά. Κόβουμε βόρεια επάνω και σύντομα βρίσκουμε την διπλή σήμανση με κόκκινα και κίτρινα τετράγωνα. Υπάρχουν ίχνη από σκι και βήματα προ ημερών. Φαίνεται με φρέσκια πούδρα κάναν κατάβαση με σκι από το καταφύγιο. Ανηφορίζουμε σε βαθύ χιόνι. Σύντομα φτάνουμε σε χαρακτηριστική καμπή χωματόδρομου που μας δίνει το στίγμα μας στον χάρτη. Αφήνουμε τον δρόμο και ανηφορίζουμε. Παρά το κρύο, με λιακάδα, νηνεμία και προσπάθεια έχω ιδρώσει. Διασχίζουμε την κυρία πρόσβαση προς το καταφύγιο συνεχίζοντας στο μονοπάτι που καλυμμένο απ’τα χιόνια, διακρίνεται μόνο από την λιγοστή σήμανση και την γνώση του πεζοπορικού χάρτη. Πιο πάνω διασχίζουμε πάλι τον δρόμο, περνάμε ένα γιατάκι καλοκαιρινής διαμονής βοσκών και φτάνουμε σε ταμπέλα για το μικρό χιονοδρομικό που δεν λειτουργεί πλέον και για το καταφύγιο. Φτάσαμε! Μεγάλη λιακάδα, όλα άσπρα και ναι! Ο εργαζόμενος του καταφυγίου έχει ήδη φτάσει. Ανοίγουμε, ακουμπάμε τα σακίδια και ζητάμε νερό. Ο Χρήστος βγάζει δυο ξαπλώστρες στην ξύλινη βεράντα. Κουρασμένοι, μας πήρε ο ύπνος ξαπλωμένους εκεί για λίγο…

Έρχονται δυο νέα παιδιά, γινόμαστε πέντε μαζί με τον μάγειρο. Εφτά είναι βράδυ πια. Οκτώ έχει σαλάτα μαύρο ψωμί και ένα βουνό μακαρόνια με κυμά. Έχει και δικά μας μανταρίνια. Τα καθαρίζουμε όλα και θα μπορούσαμε περισσότερα.. Στη ζέστη της σόμπας συζήτηση και στις δέκα ύπνος. Με όλα τα ρούχα που φορούσαμε έξω, μέσα στον υπνόσακο και μια κουβέρτα καταφυγίου από πάνω. Κοιμήθηκα ζεστά, Μόνο η μύτη μου πάγωσε που έβγαινε έξω..

Σάββατο πρωί στις εφτά πάμε βόλτα να μην ξυπνήσουμε τον σεφ. Ο αέρας είχε κάνει κυματάκια στο χιόνι όταν ήταν φρέσκο. Μετά πάγωσε. Πατάμε κρουστά κυματάκια. Δεν γλιστρά καθόλου. Θα το λέγαμε κυμόχιονο. Αν ήμασταν Εσκιμώοι. Στο τέλος του δρόμου, σε άπλωμα, εκκλησάκι και ένας μαρμαρένιος σταυρός . Δίπλα ένα φυσικό άνοιγμα – πηγάδι τρία μέτρα διάμετρος, χάνεται στο βάθος της γης. Η επιγραφή στον σταυρό θυμίζει μια αδελφοκτόνα σελίδα ιστορίας. Ο κεντρώος –Βενιζελικός συνταγματάρχης Δημήτρης Ψαρρός και δεκάδες ανδρών του εκτελέστηκαν από τον ΕΛΑΣ ως αντίπαλοι αντάρτες το 1944. Τα πτώματά τους βρέθηκαν αργότερα μέσα στην καταβόθρα αυτή στις κορυφές του Παρνασσού. Ο τόπος λέγεται Δρακοκάρκαρος .

Γυρίζουμε γρήγορα. Λαμπρός ήλιος σβήνει τις σκέψεις. Ο σεφ μας έχει λιτό πρωινό. Καλύτερα να περπατήσουμε ελαφροί.

Γυρίσαμε με μικρή περιπέτεια διαλέγοντας άλλη διαδρομή επιστροφής. Απάτητη.

Σας ευχόμαστε καλή πεζοπορική χρονιά 2020 !@#%&***>

Oi oρειβάτες του exDSA

Υ.Γ. το εορταστικό Wandertag #100 ίσως γίνει εκτός αριθμητικής σειράς για να έχει καλό καιρό, να υπάρχει μεγάλη συμμετοχή, α και να είναι ο Χρήστος εδώ!