Διαδρομή για να αποχαιρετίσουμε το 2019!

Πήγαμε στο Τελεφερίκ της Πάρνηθας.Από εκεί πιάσαμε το μονοπάτι μέσα στο ρέμα του ΑιΓιώργη.

Περάσαμε το ρέμα που ήταν στεγνό.Περάσαμε κάτω από τους βράχους της κορακοφωλιάς.

Φάγαμε κούμαρα…

Περάσαμε τον χωματόδρομο και, μέσα από νέο πευκοδάσος, φτάσαμε στο διάσελο της Κυράς.

Από ‘κει πήραμε δασικούς δρόμους, πίσω από την κορυφή Κυρά, περάσαμε το φυτώριο, την Αγία Τριάδακαι φτάσαμε στο περίπτερο όπου αρχίζει το μονοπατάκι για Μον Παρνές.

Εκεί μας έπιασε πυκνό σύννεφο όπου βλέπαμε μόλις τρία μέτρα μπροστά.

Επίσης είδαμε ομάδα ελαφιών, μερικά μάλλιστα μας πλησίασαν.

Τελικά, μέσα σε πυκνή ομίχλη φτάσαμε στο καζινό και το τελεφερίκ μας κατέβασε.

Είχαμε δύο πεζοπόρους 8 και 6 ετών που ανέβηκαν την Πάρνηθα, 600μ. ανάβαση. Μάλιστα.

Όλοι μαζί για το 2020 !

οι πεζοπόροι της DSA

Επαναλάβαμε μια ωραία, σύντομη διαδρομή.

Περιλαμβάνει την αρχή της ανάβασης Πεντέλης από την βόρεια πλευρά. Περάσαμε από τρία ξωκλήσια, όλα σε όμορφες θέσεις.

Ο Προφήτης Ηλίας, πρώτη στάση, παρουσιάζει θέες προς τα βόρεια. Ο Αγ.Νικήτας, δεύτερος, είναι μέσα σε πυκνό δάσος, τέλος ο Όσιος Λουκάς σε μεγάλο λιβάδι με κάποια δέντρα, έχει δίπλα του μία από τις λίγες πηγές της Πεντέλης.

Το νερό της πηγής ,δροσερό. Μετά αφήσαμε την διαδρομή της ανάβασης και περάσαμε στο ίδιο ύψος, ανατολικότερα, στο πρώην νταμάρι Αλούλα. Η θέση αυτή έχει διαμορφωθεί με αρχιτεκτονικό σχέδιο διαμόρφωσης ανοικτών χώρων. Οι τεχνίτες πέτρας δώσαν δείγματα της τέχνης τους, όλα με δόμηση ξερολιθιάς, χωρίς χρήση αρμού.

Είδαμε τοιχοποιία, περβάζια παραθύρων, νεροχύτες, πλυσταριό και πολλές σκάλες, πεζούλες και φράχτες. Όλα αποκλειστικά από πέτρα.

Οι μικροί της ομάδας δοκιμάσαν αναρρίχηση σε γκρεμό-εννοείται με ασφάλεια.

Επιστρέψαμε περνώντας από μαρμάρινα αγάλματα δίπλα στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό της περιοχής. Η ομάδα ήταν διχασμένη για την καλλιτεχνική αξία των γλυπτών…

Με πεζοπορικούς χαιρετισμούςΤάσος Κ DAS‘71

Έχουμε ξαναπερπατήσει στον Πάρνωνα κοντά στα Τσίντζινα (Πολύδροσο) όπου υπάρχουν πολλές σηματοδοτημένες διαδρομές. Το καλοκαίρι που πέρασε το Ίδρυμα Νιάρχου προσέφερε γιορτή αναγέννησης της Βαμβακούς, ένα κεφαλοχώρι της περιοχής και γενέτειρα των Νιάρχων. Ανάμεσα σε άλλες προσφορές, ανασκευάστηκαν και σηματοδοτήθηκαν μονοπάτια κοντά στο χωριό, περιλαμβανομένης μίας ανάβασης προς την Μεγάλη Τούρλα/Μαλεβό/Κρόνιο όρος, την κορυφή του Πάρνωνα στα 1935μ.

Εμείς ακολουθήσαμε μια διαδρομή κατά μήκος του Οινούντα ποταμού( Κελεφίνα) αντίθετα από την ροή του νερού. Αυτό είναι κυκλική διαδρομή στα ανατολικά της Βαμβακούς Λακωνίας μέσα στον Πάρνωνα, σε υψόμετρα 950 με 1200μ. Μεικτά δάση με μαυρόπευκα, έλατα, θάμνους και φυλλοβόλα κυρίως πλατάνια που παρακολουθούν το νερό στις ρεματιές. Στα εγκαταλειμμένα πλέον χωραφάκια υπάρχουν καρυδιές, μηλιές, κορομηλιές και κερασιές. Αυτή την εποχή τα κίτρινα/κόκκινα φυλλώματα δίνουν ωραία αντίθεση με το βαθύ πράσινο των αειθαλών.

Την νύχτα πριν, είμασταν μόνοι στο χωριό. Τζάκι ζωντανό, έξω ψύχρα, άστρα, μαύρο δάσος, μαύρο βέλος το κουνάβι που έτρεξε στην αυλή καθώς βγήκα να φέρω ξύλα. Η φλόγα μέσα έδινε ζέστη, συντροφιά και σιγουριά. Μιλήσαμε για τον τόπο, μηνύσαμε στον Χρήστο ότι τον περιμέναμε και οι τρεις.

Σάββατο ξεκινήσαμε νωρίς για Βαμβακού και το γεφυράκι απ’όπου ξεκινά η διαδρομή δίπλα στο ρέμα. Είναι κυρίως στεγνό τώρα. Πυκνή βλάστηση θάμνοι και δέντρα. Γρήγορα φτάνουμε σε άπλωμα, στρίβουμε νότια και μπαίνουμε σε στενό φαράγγι με έλατα. Λίγο πιο πάνω φτάνουμε σε ξύλινο πατάρι στερεωμένο στον βράχο και επάνω, εμφανίζεται το αθέατο ως τότε μοναστήρι της Αγίας Κυριακής. Τρία κτίσματα προστατευμένα σε σπηλαιώδη εσοχή της πλαγιάς. Ξύλινη χαμηλή πόρτα εισόδου, πολεμήστρες από πίσω για επικουρία της θείας προστασίας . Τρεις ψηλοί πέτρινοι στύλοι υποβαστάζουν το ..κενό που περιείχε ξύλινο εξώστη, κάποτε. Επίσκεψη στις εικόνες και τα καντήλια και πίσω στον ήλιο.

Τώρα μπαίνουμε μέσα στο δάσος για καλά. Αριστερά μας η ρεματιά με άσπρα βράχια, πότε ομαλά, πότε με, στεγνούς τώρα, καταρράκτες. Δεξιά μας το κάθετο τοίχωμα επάνω μας, φτιαγμένο από επίπεδες πλάκες βράχου σε αποχρώσεις του γκρίζου η και άσπρο. Ξύλινα σκαλιά από κορμό μας βοηθούν στα απότομα. Μετά φτάνουμε σε απλώματα. Πεζούλες κρατάν το χώμα σε χωραφάκια, δεκαετίες ακαλλιέργητα, δίπλα στο ρέμα. Εδώ είχαμε δει αγριογούρουνο το καλοκαίρι. Κάπως προσέχουμε.. Στους Λόγγους λέγεται ο τόπος. Διασταυρωνόμαστε με το μονοπάτι που πάει στην κορυφή. Προχωράμε σε χωματόδρομο άνετα. Μετά μας φέρνει πάνω σε εγκαταλειμμένο λούκι που πότιζε χωράφια κάποτε. Περνάμε ερείπια πετρόκτιστης καλύβας. Ο νότιος τοίχος ενσωματώνει την καπνοδόχο για τζάκι που υπήρχε. Έχει μηλιές. Κόκκινα μηλαράκια επάνω, πολλά πεσμένα στο χώμα. Είναι γλυκά, μια χαρά. Μαζεύουμε μια σακούλα.

Φτάσαμε στο ξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής. Εδώ το ποταμάκι τρέχει. Κρύο καθαρό νερό, γεμίζω το παγούρι. Έχει τραπέζια και ψησταριά για γιορτές. Θεόρατα δέντρα γύρω, πάνω από δέκα μέτρα ψηλά. Στάση, νερό, κολατσιό. Γυρίζοντας πήραμε χωματόδρομο ανηφορικό. Είχαμε πανοραμικές θέες της κοιλάδας που μόλις διασχίσαμε.

Εστιατόριο στην Βαμβακού. Πρόσφατα ανακαινισμένο, με καλή Σεφ. Τα φάγαμε όλα…

Επιστρέφοντας την μεθεπομένη, είδαμε δύο φορές αετό, μεγάλο καφέ σκούρο πουλί με το βαρύ πέταγμα.

Με πεζοπορικούς χαιρετισμούς από τους απόφοιτους της DSA

Το περπάτημα #94 από την αρχή ήταν δύσκολο. Πολλοί φοβήθηκαν την βροχή, έτσι πεζοπόρησα μόνος. Ίσως καλύτερα γιατί αποδείχτηκε προσπάθεια εννέα ωρών.

Εθνική οδός ως Μαλακάσα στον σταθμό Σφενδάλη του προαστιακού. Περνώ τις γραμμές και παίρνω γνωστό μου δασικό δρόμο από παλιά. Δίνει οδοιπορική πρόσβαση στον Αγ.Μερκούριο η και κατευθείαν στα μονοπάτια για Μόλα η Σαλονίκι. Λίγο παραπάνω ομάδα καφέ-σκούρων γουρουνιών στα είκοσι μέτρα. Ζευγάρι με τουλάχιστον οκτώ αγριογουρουνάκια. Με άκουσαν παρά με είδαν. Γρήγορα σπρώχνουν τα μικρά στους πυκνούς θάμνους της ρεματιάς κάτω. Τα ίδια, πότε ο ένας και πότε η άλλη βγαίνουν στον δρόμο παρακάτω, με κοιτούν για δευτερόλεπτα, φεύγουν μπροστά και ξαναεμφανίζονται πιο μακριά. Επαναλαμβάνεται λίγες φορές μέχρι να βεβαιωθούν ότι με παραπλάνησαν αρκετά μακριά από τα παιδιά τους…

Είχα πέσει σε κυνηγό στον Πάρνωνα που φορούσε γιλέκο έντονα πορτοκαλί. Είπε ότι ενώ βοηθά βέβαια να μην τον βαρέσουν οι σύντροφοί του στο κυνήγι, δεν διώχνει τα γουρούνια, τα οποία μάλλον δεν βλέπουν χρώματα.

Σκάρτη ώρα μέχρι την αρχή του μονοπατιού. Μικρή ρεματιά από τα βόρεια της Πάρνηθας. Πλατάνια, αριές, πουρνάρια, φυλλίκια, χρυσόξυλα, κυκλάμινα και πολλά άλλα. Πλυμένα βότσαλα στον πυθμένα. Το μονοπάτι ακολουθεί την όχθη να αποφύγει κανείς το νερό, όταν ρέει. Σε άνοιγμα του δάσους προβάλλουν τα βραχώδη υψώματα Μηλιά και Μνήματα. Σύντομα φτάνω στην λάκα Παλιομήλεσι. Μεγάλα πλατάνια στο ρέμα, σκουροπράσινα κωνοφόρα στην πλαγιά, χόρτο στο ελεύθερο άπλωμα. Περνώ το ρυάκι και ανοίγω κάπως το πέρασμα απέναντι.

Νέα κλαδιά πάνε να κλείσουν το μονοπάτι εκεί. Συνεχίζω δυτικά αφήνοντας την κύρια διαδρομή προς Μόλα.

Δεξιά έχω τις απότομες υπώρειες της βόρεια οροσειράς. Περπατώ μέσα σε τούνελ βλάστησης. Άγριες κουμαριές, πεύκα, αναρριχόμενα αρκουδόβατα. Πηγάδι δεξιά μου, φραγμένο με ξύλα και μεταλλικό πλέγμα, μην τύχει και πέσει κανείς μέσα..

Ψάχνω σημείο για την ανάβαση στο Σκίμφθι 933μ., την ανατολικότερη και ψηλότερη κορυφή της οροσειράς.

Βρίσκω κούκο που μάλλον είναι αυτό που ζητώ. Διαδρομή ελεύθερη, χωρίς σήμανση. Δεν υπάρχουν πολλοί που ανεβαίνουν εδώ. Ψάχνω διόδους με χαμηλά χόρτα η βραχώδεις, χωρίς βλάστηση που αποτελεί εμπόδιο.

Όσο ανεβαίνω αραιώνουν οι θάμνοι, γίνεται ευκολότερο το πέρασμα και αποκτώ πανοραμική θέα. Φαίνονται τα υψώματα Μπελέτσι, Μηλιά, Μνήματα, Μεσοβούνι, τα ψηλά της Πάρνηθας και το οροπέδιο Σαλονίκι κάτω που ενώνει το κύριο βουνό με την οροσειρά όπου βρίσκομαι. Φτάνω στην κόψη κάτω από την κορυφή. Έχω έρθει κάπως πιο ανατολικά, από ότι θα ήθελα. Συνεχίζω ανεβαίνοντας. Όπως γίνεται συχνά, η κάθε προεξοχή απάνωθέ μου μοιάζει με την κορυφή. Μόλις όμως πλησιάσω, φαίνεται αυτό που είναι και προβάλλει, ακόμα ψηλότερα, νέα υποψήφια κορυφή. Γκρίζος ουρανός, φυσάει, φορώ μπουφάν και σκουφί, κάνει κρύο, ελαφριά ψιχάλα. Τελικά η κορυφή είναι ομαλό ύψωμα. Το κολωνάκι στο ψηλό σημείο έχει σπάσει. Από τον βορρά βλέπω κάτω την Εθνική Οδό, κτίσματα, τις φυλακές ανηλίκων και τον Αυλώνα πρώην Κακοσάλεσι.

Βρίσκω απάνεμο σημείο και κάθομαι να φάω μανταρίνια. Μετά βγήκε ήλιος και ξέχασε την ψιχάλα.

Εξετάζω τον χάρτη: Ανώνυμη κορυφή, μετά Σκληρό, μετά πρέπει να ακολουθήσω την νότιο-δυτική κόψη για να αποφύγω πυκνούς θάμνους.

Με πιέζει το ρολόι. Είναι δώδεκα, πρέπει να προχωρήσω. Η κορυφογραμμή σχετικά ομαλή. Αραιή βλάστηση. Το έδαφος απόλυτα βραχώδες όμως, στενές επιφάνειες, γωνίες βράχων, το βλέμμα κάτω συνεχώς να μην παραπατήσω. Σφήνωσε το ένα μπατόν σε τρύπα και το τράβηξα δύσκολα. Σε μία ώρα φτάνω σε ρηχό διάσελο με λάκες.

Αδιάβατοι θάμνοι. Βρίσκω παλιά σήμανση, με προωθεί σωστά αλλά μετά σταματά. Συμβουλεύομαι τον χάρτη και προχωρώ ελεύθερα, δυτικά για να πέσω στο μονοπάτι. Με τα πολλά το βρίσκω, το βεβαιώνει πυκνή σήμανση. Θυμάμαι τα χαρακτηριστικά της διαδρομής μπροστά μου: Πρώτα μέσα στη ρεματιά, μετά περνά στην αριστερή πλαγιά, μετά υπάρχει διχασμός και παίρνω το δεξί μονοπάτι. Μετά απότομη κατηφόρα με καγκέλια, μετά βλέπουμε, ας φτάσω εκεί πρώτα.

Σε επίπεδο σημείο με εγκαταλειμμένα καρποφόρα δέντρα, κάθομαι. Είναι ώρα 15. Η σειρά του μήλου μου. Κάτω αεροπορικά φαίνεται ο Αυλώνας. Μια ώρα αργότερα έφτασα στον δασικό δρόμο πάνω από τον Αυλώνα φτιαγμένο για τους πυλώνες της ΔΕΗ.

Μετά περπάτησα πολύ στον δρόμο, γυρίζοντας. Στο αμάξι ήμουν 17:30. Μόλις νύχτωνε.

Η πολλή βροχή έπεσε το βράδυ αρκετά μετά την επιστροφή μου.

Μέρες αργότερα οι εικόνες είναι μέσα μου.

Πεζοπορικά,Τάσος Καβαδέλλας DSA’71

Υπήρχε ταβέρνα λίγο πριν την Μαλακάσα, κοντά στο ξωκλήσι Αγίου Μερκουρίου. Από εκεί ξεκινήσαμε για τρίωρο περίπατο μέσα στο δάσος. Ο φορέας του Εθνικού δρυμού δεν έχει φτάσει ως αυτές τις περιοχές και η σήμανση είναι ανύπαρκτη.

Μας αποζημιώνει η λιακάδα και το μεικτό δάσος. Σήμερα συναντήσαμε ποδηλάτες, δρομείς, εκδρομείς και μια οργάνωση ορεινού δρόμου. Πρώτη φορά τόσος κόσμος στην Πάρνηθα και μάλιστα στα χαμηλά των νέων, τέως βασιλικών περιοχών Τατοϊου.

Περπατήσαμε ως την λάκα Μηλιά. Από εκεί φτάσαμε ως το μεγάλο άνοιγμα Βροκόλι. Καθώς κολατσίζαμε, περνάει δρομέας και ζητά οδηγίες…χωρίς να σταματήσει! Δεν προλάβαμε να απαντήσουμε. Μετά από λίγο επανήλθε μαζί με δεύτερο δρομέα και πρόλαβαν να μιλήσουν μαζί μας. Η επιστροφή στα αυτοκίνητα γρήγορη.

Καλή Πεζοπορική χρονιά από την DSA!

Η ορειβάτισσα Μέλπω, ο απόφοιτος Χρήστος και ο υπογράφων, με τον ζεστό, στεγνό καιρό του Αυγούστου, κάναμε την διάσχιση Γκιώνας. Το βουνό στο κέντρο της Ρούμελης, πάνω στον άξονα Άμφισσα>Λαμία , είναι σύνολο πολλών κορυφών.Στέκεται δυτικά του Παρνασσού και είναι ανατολικά των Βαρδουσίων από τα οποία χωρίζεται από την άνω ροή του Μόρνου, πριν την λίμνη.

Υπάρχει εκτενής περιβαλλοντική καταστροφή από μεταλλευτικές δραστηριότητες βωξίτη, χωρίς την οφειλόμενη αποκατάσταση.

Η διαδρομή μας όμως-στο ανέπαφο τμήμα του συγκροτήματος- μας εντυπωσίασε!

Αρχίσαμε από την Βίνιανη Φωκίδας, όπου εκβάλλει το φαράγγι Ρεκά.Ανάστροφα στην ροή των νερών – στεγνό τώρα- προχωρήσαμε δυτικά ως την δυτική οροσειρά της Γκιώνας, όπου και ανεβήκαμεστο καταφύγιο του Πεζοπορικού Ομίλου Αθηνών, το ΠΟΑ.Είχαμε πλήρη εξάρτηση: Υπνόσακους, αντίσκηνο , τροφές για δυο μέρες, τρία κιλά νερό ο καθέναςμέχρι και την φωτογραφική μου μηχανή εγκατέλειψα! Για να ελαφρύνω..

Εντυπωσιακή χαράδρα, αποτέλεσμα ροής προϊστορικού παγετώνα. Επίπεδος πυθμένας, φαρδύς, το λεγόμενο λιθαρόσυρμα. Πολλές λυγαριές και κάποιες συκιές και άλλοι θάμνοι.Οι όχθες απότομες, συχνά κάθετες.Στις δυόμιση ώρες φτάνουμε στους Μύλους με την στερεμένη βρύση.Ο Χρίστος βλέπει τα πολλά έλατα ένα γύρω και λέει ότι πρέπει να είμαστε στα χίλια υψόμετρο ποιά.Κουράγιο, άλλα οκτακόσια για σήμερα..

Εδώ το φθινόπωρο του 1942 ο νεογέννητος ΕΛΑΣ, ο Άρης Βελουχιώτης και σαράντα παλικάρια, δώσαν την πρώτη μάχη της Εθνικής Αντίστασης νικώντας Ιταλικό απόσπασμα που ανέβαινε το βουνό να καταστείλειτον εξοπλισμό των ανταρτών. Ακολούθησε η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου από Άγγλους σαμποτέρ και την ενωμένη Ελληνική Αντίσταση.

Μέλισσες επισκέπτονται την Μέλπω επιλεκτικά. Αυτά κάνει το αρωματικό σαμπουάν…Τέλος μετρίως καλό, συνεχίζουμε καλά.

Το μονοπάτι αφήνει την ρεματιά. Ανησυχούμε μήπως πάμε στραβά αλλά υπάρχει σήμανση. Τελικά ξαναπέφτουμε στην Ρεκά ψηλότερα. Τώρα είναι στενή. Ξαπλώνω στο στρώμα των βοτσάλων για διάλειμμακαι με πιάνει δυνατή …κράμπα. Ντοματάκια και χαπάκια της Μέλπως το διορθώνουν γρήγορα.Η ρεματιά φαρδαίνει πάλι πολύ. Είναι σημείο κρίσιμο, να βρούμε το σωστό μονοπάτι που οδηγεί στο καταφύγιο. Λίγο από μνήμη, λίγο από τον χάρτη, το βρίσκουμε. Έχουμε ήδη εφτά ώρες που περπατάμε,είναι πέντε το απόγευμα. Ωραίος ήλιος φωτίζει τα πάντα, δάση, ρεματιές, κορυφές. Έχουμε φτάσει στα πόδια της δυτικής οροσειράς. Φαντάζει μεγάλη εμπρός μας και επάνω μας.

Μπαίνουμε σε διαμορφωμένο μονοπάτι, ανηφορικό με ξύλινα σκαλάκια και πεζούλες. Ελατοδάσος. Χαρούμενοι που είμαστε σε καλό δρόμο. Σε μισή ώρα φτάνουμε σε γυμνή ράχη, μόλις εκτός δάσους.Γλυκό κίτρινο απογευματινό φως.

Παρακάτω τρομάζουμε αγριόγιδα. Καλπάζουν με απίστευτη σταθερότητα σε δύσκολο έδαφος. Το ένα το είδα καλά με την μαύρη πινελιά στο πλευρό της κεφαλής που περικλείει το μάτι.Άλλη μισή ώρα, όποτε αντικρίζουμε το ΠΟΑ, ίδιο ύψος με μας, στα βόρεια. Μικρό σπιτάκι με κόκινη σκεπή δίπλα σε έναν βράχο-Δολομίτη που το προστατεύει. Σταματάμε και φωνάζουμε:Ένα δύο τρία, ΠΟΑΑΑ!

Πλησιάζοντας βλέπουμε πολύχρωμα σαν σημαίες γύρω από το καταφύγιο. Από κοντά είναι κουβέρτες και στρώματα ριγμένα έξω!Βανδαλισμός; Όχι . Παράθυρα ανοικτά, πόρτα κλειδωμένη, τροφές πάνω στο τραπέζι. Φροντίζουν το καταφύγιο, αερίζουν τις κουβέρτες.Ευχάριστη έκπληξη: Τρεχούμενο νερό πηγής δίπλα μας. Τώρα θα μπορώ μέχρι και να πλύνω δόντια με ΌΣΟ νερό θελήσω.

Τώρα είναι η σειρά του Χρήστου για κράμπα. Επιστρατεύονται ντοματάκια, τα χαπάκια της Μέλπως και κάτι καινούργιο: Πίεση στο πρόσωπο (του Χρήστου) με το δάκτυλο, κάτω από την μύτη (του Χρήστου). Κάτι απ’όλα είχε αποτέλεσμα!Στήνουμε σκηνή προφυλαγμένη απ’τον αέρα κοντά στον τοίχο.

Νάσου και δύο εθελοντές του ΠΟΑ που συντηρούν το καταφύγιο, γίναμε πέντε. Καλά παιδιά, έμπειροι ορειβάτες.Έχει νυχτώσει και είμαστε τέζα. Το πλάι της σκηνής πλαταγίζει απ’τον αέρα. Κοιμηθήκαμε σαν αρνάκια ως το πρωί.

Πρωί Σαββάτου, φρούτα και η πολυτέλεια να έχω γάλα με κουλουράκια. Μαζεύουμε, χαιρετάμε τους μέσα και μπρος. Έχουμε μια απότομη πλαγιά με βραχώδες αριστερό και αραιούς δολομίτες. Επάνω ψηλά η οριζόντια Διασέλα που ενώνει την κορυφή –πυραμίδα με άλλο μέρος του βουνού, την Πλατυβούνα. Ευτυχώς χόρτο έχει σταθεροποιήσει το έδαφος ως επάνω. Ανεβαίνουμε αργά αλλά σταθερά ακολουθώντας συνεπή σήμανση.

Επάνω ο αέρας δεν είναι και τόσο δυνατός. Θέα απεριόριστη, γυμνό Αλπικό τοπίο. Αφήνουμε με ανακούφιση τα σακίδια . Μόνο η Μέλπω δένει ένα παγούρι στη ζώνη της. Ανάβαση γρήγορη, στην προ-κορυφή η θέα συναρπάζει. Σύντομα φτάνουμε στην κορυφή.

Είναι η στέγη της Ρούμελης στα 2508 μέτρα. Το ψηλότερο Ελληνικό βουνό νότια απ’τον Όλυμπο. Αριστερά μας η κοιλάδα του Μόρνου με τα Βαρδούσια απέναντι. Αεροπορικές εικόνες των χωριών κάτω. Βόρεια ο Μπότσικας της Γκιώνας και στο βάθος η Οίτη. Ανατολικά η Πλατυβούνα και άλλα του βουνού πληγωμένα από τα λατομεία. Νότια το Τραγονόρος και ο Προφήτης Ηλίας με τα Αλπικά λιβάδια του από την άλλη μεριά της Ρεκάς. Καθόμαστε στην λιακάδα προφυλαγμένοι απ’τον αέρα. Υπάρχει μαρμάρινη πλάκα για ορειβάτη που αγάπησε την Γκιώνα πολύ.

Ροβολάμε γρήγορα πίσω προς Διασέλα. Καθισμένοι στο χόρτο στήνουμε τσιμπούσι: Ντολμαδάκια, λουκάνικο αέρος, τυρί, ψωμί, ντοματάκια, φρούτα. Δύο ξάπλωσαν στον ήλιο μετά και κοιμήθηκαν λίγο!

Ανοιχτό Αλπικό ομαλό τοπίο με ομαλή κλίση. Κατεβαίνουμε ως την βαθειά λάκα με την αναρριχητική βόρεια Πυραμίδα από πάνω της. Κόβουμε δρόμο ελεύθερα ως μία αδιαμόρφωτη φυσική πηγή με κρυστάλλινο νερό. Απέναντι ένα κοπάδι άλογα! Έξι μεγάλα και ένα μικρό. Άσπρα και μαύρα. Μας περιμένουν να απομακρυνθούμε να πιούν νερό και αυτά. Ένα τελευταίο μονοπάτι πάνω από βραχώδη χαράδρα και πυκνό υγειές ελατοδάσος. Ακολουθεί χωματόδρομος στενός. Όταν φτάσαμε στον φαρδύ χωματόδρομο, πέντε χιλιόμετρα από την Καλοσκοπή, είπαμε τέλος.

Τηλεφώνησα την ξενοδόχο που θα μας φιλoξενούσε και ήρθε να μας παραλάβει με το αμάξι της. Είχαμε περπατήσει δεκάμιση ώρες..Ένα μπάνιο και μία ταβέρνα κάνουν θαύματα!

Οι πεζοπόροι της ΓΣΑ

Καλό εκδρομικό φθινόπωρο! Τάσος Καβαδέλλας DSA’71

Πολή ζέστη, λίγοι -δύο μόνο- ήρθαν.

Άλλοι πρέπει να εξαντλήθηκαν με την ψηφοφορία!;;

Ήταν ωραία, το δάσος έδινε κάποια δροσιά.

Το άγαλμα του κυνηγού με το γεράκι είναι μέσα στον κήπο της εξοχικής βασιλικής διαμονής.

Όλα αυτά, χρειάζονται συντήρηση και χρήση!

Ήπιαμε όλα τα νερά που φέραμε μαζί και..παραπάνω.

Καλό πεζοπορικό φθινόπωρο 2019!

oi πεζοπόροι της DSA

Άνοιξη και λιακάδα δημιουργούν ωραίες εικόνες.Έχει πολλά λουλούδια εκεί έξω!

Βρεθήκαμε στο κεφαλοχώρι Χασιά (Φυλή), απ’ όπου αρχίζει το μονοπάτι.

Έχει βρέξει τόσο πολύ αυτή την άνοιξη που το ρέμα της Γκούρας προς Ελευσίνα, έχει νερό τώρα τέλος Απρίλη.

Χρειάστηκε προσοχή να περάσουμε στεγνοί.

Μας πήρε τρεις ώρες , σε καταπράσινο τοπίο, ν’ανέβουμε.

Είπαμε και την ιστορία του εξόριστου Θρασύβουλου την εποχή των τριάκοντα τυράννων.

Καλό ΠΑΣΧΑ σε όλους!

πεζοπόροι της DSA

Τελικά δεν πήγαμε στο φρούριο!

Φυσούσε πολύ και το κρύο σε κορυφές θα ήταν σκληρό.Αφήσαμε τον προγραμματισμό αυτό για γλυκό καιρό και περπατήσαμε μέσα στοδάσος, πάλι στην ίδια περιοχή.

Πάλι 0 βαθμούς είχε αλλά φυσούσε σπάνια…

Είχε χιόνι πούδρα και πάγο στον χωματόδρομο που βρήκαμε παραπάνω.

Περπατήσαμε 3,5 ώρες και κάψαμε αρκετές ….θερμίδες.

πεζοπορικά

ΤάσοςΚ και οι ορειβάτες της DSA

Λόγω πίεσης χρόνου, προσεκλήθησαν μόνο συμμετέχοντες σε προηγούμενα Wandertage.

Βρεθήκαμε στο κέντρο και στην Κηφισιά και από ‘κει στην Νέα Μάκρη και τον Σχινιά που είναι η θέση της

ιστορικής μάχης του Μαραθώνα.Στα πόδια της Πεντέλης, ένας μικρός κάμπος. Υπάρχουν πηγές με πολύ νερό που λιμνάζει και υπερχειλίζειστον κόλπο του Σχινιά από στενό σημείο.Μέρος του κόλπου καλύπτεται από επιμήκη χερσόνησο, την Κυνοσούρα.Ανάμεσα στον βάλτο και την θάλασσα, είναι το δάσος του Σχινιά, με πυκνές, ψηλές κουκουναριές και πολλούς…σχίνους όπως λέει το όνομα.

Περπατήσαμε στο δάσος, πλάι στην θάλασσα, ήσυχα και χαλαρά.Περάσαμε το ρέμα που βγάζει τα γλυκά νερά στην θάλασσα κάτω από τον δρόμο και ανεβήκαμεσε σημείο θέας του νότιου Ευβοϊκού και του Σχινιά, στην αρχή του οικισμού των <<δικαστικών>>.

Στον γυρισμό, είχε σηκώσει αέρα και άρχισαν το σερφ με αετό αθλητές που είχαν μαζευτεί για αυτόν τον σκοπό.

Καλή αρχή για το 2019 !

πεζοπόροι της DSA

Πήγαμε με θαυμάσια λιακάδα.Πολύς κόσμος πεζοπορώντας.

Φτάσαμε σχεδόν ως Φλαμπούρι. Στο σημείο αυτόκατεβήκαμε την ρεματιά Χούνη και σε τρεις ώρες περίπουείμασταν στο πάρκινγκ του τελεφερίκ στο αυτοκίνητο.

Καλό 2019, αρχίζει με χιόνια!

φιλικά από Πεζοπόρους της DSA

Τάσος Καβαδέλλας DSA’71

Νέο βουνό για μας. Πήγαμε Σάββατο που είχε καλύτερο καιρό. Έτσι δεν ήρθαν άλλοι που μόνο την Κυριακή ευκαιρούσαν.

Ωραίες θέες, λίγα σπίτια, καμία σχεδόν αγροτική εκμετάλλευση. Ανανεωμένο, μεικτό δάσος μετά την πυρκαγιά προ τριανταετίας. Περπατήσαμε σύμφωνα με χάρτες και οδηγίες από το πεζοπορικό βιβλιαράκι του Αντώνη Καλογήρου και τον νέο χάρτη της <<Ανάβασης>>.

Εύκολη ανάβαση έως το κλασσικό φρούριο της Ερένειας πάνω από το χωριό ΑηΓιώργης. Μέσα σε πυκνή βλάστηση. Φωτογραφίες στα ερείπια του κάστρου. Λίγο μετά στενεύει το μονοπάτι και γίνεται απότομο. Στις τρείς ώρες φτάνουμε στην κορυφογραμμή όπου κάποια έλατα και λίγος πάγος σε φυτά και στους βράχους. Θέα Σαλαμίνας, Αίγινας αλλά και προς τον Κορινθιακό. Οι κορυφές κάτω μας προς τα Μέγαρα είναι η πιο απομονωμένη περιοχή: Καταπράσινη, απείραχτη, χωρίς δρόμους η κτίσματα. Περάσαμε πολλά σκαψίματα από αγριογουρουνάκια.

Πιάνουμε την κορυφογραμμή δυτικά. Σε πολλά τμήματα υπάρχει φανερό μονοπάτι στον βράχο. Σύντομα φτάνουμε στο κολωνάκι της κορυφής 1132μ. Πάλι φωτογραφίες.

Επιλέγουμε διαφορετική κατάβαση και για την περιηγητική αξία και για να είναι ηπιότερες οι κλίσεις. Ανοιγμένο μονοπάτι όμως, δεν υπάρχει.. Αρχικά κατάβαση σε ανοικτό πεδίο με αραιά νέα έλατα. Αντικρύζουμε απέναντι σε βραχώδες υψωματάκι τον <<Μύλο>>. Αρχαίος πύργος, ένας από τους δεκαοκτώ σωζόμενους πύργους που φύλαγαν τα περάσματα του Πατέρα από Βοιωτία προς Μεγαρίδα. Υπάρχει πυκνός αδιαπέραστος θαμνότοπος . Ο Αντώνης το προσπερνά από τα νότια χωρίς μπλεξίματα. Κατεβαίνουμε την ρεματιά κάτω από τον πύργο. Σύντομα δυσκολευόμαστε να περάσουμε. Γλυστοκουμαριές, πουρνάρια, πεύκα, ρείκια. Πάλι ο Αντώνης βρίσκει διέξοδο. Μοιάζει να είμαστε κοντά στον δρόμο που βλέπουμε κάτω. Κατεβαίνουμε σε σάρα, μετά πάλι θάμνοι, μετά σάρα πάλι. Τώρα ο δρόμος κάτω …απομακρύνεται. Λες να είμαι κουρασμένος;

Τελικά ακούω μπροστά – <<Θάλαττα, θάλαττα>>

Τελευταίο άνοιγμα με ελεύθερη πρόσβαση στην άσφαλτο. Σε μισή ώρα φτάσαμε στο αμάξι στον Αγ.Γεώργιο. Ωραία εφεύρεση το αυτοκίνητο!

Έχει ομορφιές η δυτική Αττική. Κιθαιρώνας, Γεράνεια, Πατέρας.

Ελάτε την επομένη φορά!

Τάσος Καβαδέλλας DSA’71

Επαναλάβαμε μια διαδρομή που αναγνωρίσαμε πέρσυ.Θαυμάσιος καιρός.Φάγαμε μέσα στο κάστρο και γυρίσαμε από άλλη, ευκολότερη διαδρομή.

Με πεζοπορικούς χαιρετισμούς,Τάσος Καβαδέλλας DSA’71

Πήραμε την ευκαιρία του στεγνού καιρού και κάναμε τμήμα μιας ωραίας ρεματιάς στην βόρειο-δυτική Πάρνηθα, στα όρια με τον νομό Βοιωτίας. Λέγεται Μαυρόρεμα. Ξεκινά στα ψηλά του βουνού, περνά κάτω από την Ντράσιζα, τρέφεται και με νερά από το Λημικό, περνά τον δασικό δρόμο Φρούριο Φυλής > Αυλώνας, δέχεται νερά από τα δυτικότατα της Πάρνηθας, αγγίζει το Βούντημα, περνά κάτω από την Αγιά Μαρίνα, περνά μέσα από το στρατόπεδο τεθωρακισμένων και πέφτει στον βοιωτικό Ασωπό. Δεν αναγνωρίζετε τα τοπωνύμια αυτά; Πολλές απ’τις τοποθεσίες αυτές κρύβουν μεγάλη ομορφιά. Ελάτε με τους απόφοιτους της DSA η με ορειβατικό σύλλογο και ανακαλύψτε τον πραγματικό κόσμο!

Αφήσαμε τα αμάξια πάνω απ’τον Αυλώνα. Περπατήσαμε το οροπέδιο Βούντημα και πήραμε το μονοπάτι της ΑγιαΜαρίνας. Έχει ταμπέλα με τα γράμματα Α Μ. Όχι δεν σημαίνει αριθμός μητρώου Αντώνη!

Αμέσως ομορφιά, κατάφυτες πλαγιές απέναντι και μεις μέσα στο δάσος. Έχει αρκετούς προσκυνητές/εκδρομείς για το εκκλησάκι-αετοφωλιά , χτισμένο στον γκρεμό, πάνω από το Μαυρόρεμα. Προσπερνάμε και κατεβαίνουμε στο στεγνό ρέμα. Ψηλά πεύκα και άλλη χαμηλότερη βλάστηση. Στο ρέμα κάτω, βρίσκει καθένας μια βολική πέτρα και καθόμαστε για σύντομο φαί. Φωτογραφίες. Είναι σκιερά και κάπως δροσερά. Πολύ καθαρά, πλυμένα από τα νερά του χειμώνα. Δεν πατάει κανείς εδώ. Πλατάνια, πεύκα κουμαριές, γλυστοκουμαριές και άλλα. Λιακάδα ξεφεύγει ανάμεσα στα φύλλα. Αρκετό μήκος με εύκολη, μαλακή άμμο. Κατά τόπους , σε βραχώδες υπόστρωμα, υπάρχουν περάσματα η καταρράκτες στεγνοί τώρα, λίγο δύσβατοι, με όμορφη φυσική γλυπτική. Την πρώτη ώρα η ομορφιά μας συνεπήρε. Την δεύτερη ώρα υπήρχαν ερωτήσεις αν τελικά βγαίνει κανείς ποτέ από εκεί. Μετά ο Χρήστος ανέφερε ανεξακρίβωτες πληροφορίες ότι υπάρχει τύμβος χαμένων ορειβατών στην περιοχή. Μετά κάποιος πρόσθεσε ότι όχι μόνο τύμβος με ξωκλήσι, αλλά ότι έχουν βρεθεί και ερείπια τύμβου με βωμό μπροστά…

Ο Dieter είναι προπορευόμενος, αναγνωρίζει τον τόπο. Όλοι βοηθάμε όλους σε δύσκολα σημεία όπου ελλοχεύει ο φόβος του κενού (βλέπε Λένα). Σε μια φάση ακούω ένα ΩΧ! Ο προπορευόμενος έχει φτάσει σε καταρράκτη που φαίνεται δύσκολος. Το ερευνούμε και βρίσκουμε τρόπο και γι’αυτό.

Στις δυόμισι ώρες φαραγγοδιάσχισης, τελικά βρίσκουμε τον χωματόδρομο με την έξοδο. Γρήγορη ανάβαση στο Βούντημα με τους αγρούς τριφυλλιού και τα κτήματα με οπωροφόρα. Ο Dieter και ο Χρήστος τρέχουν να φέρουν τα αυτοκίνητα κοντήτερα, να παραλάβουν τους εξαντλημένους. Ε, κάτι θερμίδες κάψαμε…

Την επομένη οι εξαντλημένοι ήμασταν κουρασμένοι. Από Τρίτη πιά όλοι περήφανοι με τις μοναδικές εικόνες που κρατήσαμε από την δύσκολη πανέμορφη διαδρομή. Όποιος ψάχνει, βρίσκει. Πεζοπορική αρχή!

Μαζευτήκαμε για την αρχή της πεζοπορικής χρονιάς στο τελεφερίκ. Όλοι στην ώρα μας, όλοι χαρούμενοι που λίγο καλοκαίρι υπάρχει ακόμη. Οι πορείες στην Πάρνηθα, πλέον, δείχνουν την ομορφιά και σε τόπους, την καταστροφή της πυρκαγιάς του εφτά. Πολλές περιοχές ανακάμπτουν, υπάρχουν όμως και ερημοποιήσεις.

Περπατήσαμε μία ώρα τουλάχιστον με μεγάλη θέα μέχρι που μπήκαμε στο δάσος λίγο πριν την πηγή. Συναντήσαμε πολλές ομάδες πεζοπόρων.

Στην Σκίπιζα, λίγο το νερό αλλά καλό όπως πάντα. Σεπτέμβρης είναι. Καθήσαμε φάγαμε.

Μετά σύντομη επίσκεψη στο πυροφυλάκιο με θέα βόρειας Πάρνηθας, μέχρι την Χαλκίδα. Μετά επιστροφή από άλλο μονοπάτι στο ελατοδάσος, ως το κατφύγιο Μπάφι. Στάση και μάσες πάλι…

Μετά πάλι το τελεφερίκ για τα αυτοκίνητα.

Περπατήσαμε καθαρά 5 ώρες, 15 χιλιόμετρα περίπου.

Καλή ορειβατική σαιζόν 2018-19 !!

φιλικά Τάσος Καβαδέλλας

Άνοιξη, ωραίος καιρός, ότι πρέπει για διάσχιση Πάρνηθας!Μαζευτήκαμε στο Τελεφερίκ και πήραμε την <<πτήση>> για τα ψηλά.Είχε πούλμαν με σχολιαρόπαιδα σε μαζική εκδρομή ως το καταφύγιο Μπάφι και από εκεί στον χώρο αναψυχής/πικ-νικ Μόλα.

Ακολουθήσαμε τον ίδιο δρόμο με τα παιδιά και γρήγορα φτάσαμε στα σκιερά του δάσους.Στον Αγ.Πέτρο ,με την μεγάλη πηγή, κολατσίσαμε.Από εκεί, σε μικρότερο μονοπάτι συνεχίσαμε μέχρι χωματόδρομο στο τέλος του οροπεδίου Αγόρος. Από εκεί φαίνεται ο νότιος Ευβοϊκός και τα βουνά της Ευβοιας.

Πιο κάτω στην λάκα (επίπεδο άπλωμα με χορτάρι) Ξούλιζα ξαπλώσαμε στο χόρτο και φάγαμε ότι είχε απομείνει.

Ακολούθησαν λάκα Βροκόλι που είχαμε επισκευτεί πρόσφατα, λάκα Μηλιάς, Αγ.Μερκούριος και σταθμός τρένου Σφενδάλη απ’όπου γυρίσαμε πίσω.

Καλό Καλοκαίρι!

Μην ξεχνάτε ότι τώρα είναι για ψηλά/βόρεια βουνά που γίνονται απρόσιτα με χιόνια!

Πεζοπορικά Τάσος Καβαδέλλας DSA’71

Μαζευτήκαμε αρκετοί, Κυριακή πριν την Μεγαλοβδομάδα, να πεζοπορήσουμεπριν σκορπίσουμε για Πάσχα όπου κανόνισε ο καθένας.Φτάσαμε και παρκάραμε στα πόδια του λόφου Κατσιμίδι στην βόρειο-ανατολική Πάρνηθακάτω στα πεδινά.

Ωραία σηματοδοτημένη εύκολη ανάβαση, κάπως απότομη, ως την κορυφή με τοκαινούργιο πυροφυλάκιο.

Είδαμε και τα υπολείμματα της κλασσικής οχύρωσης.Μετά πορευτήκαμε δυτικά σε δρόμο και σύντομα σε καλό μονοπάτι που πάει στη λάκαΤσαούση.

Φτάσαμε ως κάποιο ύψωμα, κοιτάξαμε το ρολόι μας και είπαμε – <<Καιρός για ταβέρνα!>>

Πιστοί στο πρόγραμμα γυρίσαμε στις 3,5 ώρες, ξαπλώσαμε σε λιβάδι με μαργαρίτεςνα αισθανθούμε την άνοιξη που είναι ήδη εδώ.Μετά οι περισσότεροι πήγαμε σε ταβέρνα εκεί δίπλα που λόγω σαρακοστής ήταν σχεδόνάδεια.

Ο άνθρωπος προσπάθησε να σερβίρει ότο νηστήσιμο είχε. Τις υπόλοιπες ανάγκεςτις κάλυψε με ..λουκάνικα.

Περάσαμε καλά!

Κάναμε και σχέδια για άλλες εκδρομές.

Σύντομη πεζοπορία χωρίς ανάβαση.

Μία ζεστή ηλιόλουστη μέρα, Μάϊος περισσότερο παρά αρχές Μάρτη.

Πήγαμε με αυτοκίνητο ως το Κατσιμίδι στον δρόμο από Τατόι προς Αγ.Μερκούριο.

Με την βοήθεια του χάρτη βρήκαμε την αρχή του μονοπατιού που φέρνει στην λάκα Βροκόλι με τις βελανιδιές, στην βόρεια Πάρνηθα.Θάμνοι ψηλοί σαν δένδρα μας σκίασαν σχεδόν παντού: Πουρνάρια, γλυστοκουμαριές, κουμαριές,πεύκα.

Στο Βροκόλι το ποταμάκι έτρεχε. Οι βελανιδιές γυμνές ακόμα.

Ξαπλώσαμε στο χόρτο και αφήσαμε την ησυχία να μας λούσει.

Με δασικό δρόμο περάσαμε από την μεγάλη λάκα Ντρίζα γυρίζοντας.

Τσαλαβουτήσαμε στις λάσπες, σε σημεία που ο δρόμος κρατούσε νερά.

Τελικά επιστρέψαμε μια χαρά.

Μια ήπια, σιωπηλή, καταπράσινη βόλτα.

φιλιά από τους πεζοπόρους της DSA!

Αναβλήθηκε

Έγινε χειμερινή ανάβαση.

Από Λιβάδι Παρνασσού>Αρκουδόρεμα>λάκα Πασά>δρόμος καταφυγίου

>καταφύγιο Παρνασσού Δέφνερ στα 1820μ. στα όρια ελατοδάσους/αλπικής ζώνης

Ώρες 6,5. Χιόνι όσο θέλει κανείς.

Στο Δέφνερ όλοι οι άλλοι σκιέρ.

Φαϊ καλό από την κουζίνα.

Ύπνος με τα ρούχα, μέσα στον υπνόσακο με κουβέρτα από πάνω.

Επιστροφή Σάββατο πρωί από τον δρόμο προς πάρκινγκ χιονοδρομικού.

Άλλες 2,5 ώρες χιόνι.

Ήταν τέλεια!

ορειβατικά Τάσος Κ