Σήμερα φέραμε αδιάβροχα. Γι’αυτό δεν έβρεξε. Το τέχνασμα που αποδίδει πάντα…

Κάναμε τον κύκλο βόρειου Υμηττού: Χωματόδρομο > βόρεια κόψη πάνω από Αγ.Παρασκευή, Σταυρό και Γλυκά Νερά > Πρώτη κορυφή Κορακοβουνιού > Κεραία ΟΤΕ > άσφαλτο πάνω από τοΝεκροταφείο Παπάγου.

Κάποιο κρύο στην κόψη, όλα τ’ άλλα ζάχαρη.

Θέα της θάλασσας πολυκατοικιών από την μια, ξεχειλίζουν πλέον από τον Σταυρό προς τα Μεσόγεια. Το αεροδρόμιο, το Πόρτο Ράφτη και η θάλασσα από την άλλη.

Μια μικρή καμένη περιοχή έχει ζωηρέψει πολύ. Νέα πευκάκια προβάλλουν μέσα από πεσμένουςκορμούς και τους κοινούς αειθαλείς θάμνους.

Ήταν και οι νέες Αλεξάνδρα και Άλκηστη.

Ήταν και κόσμος, πεζοπόροι στο βουνό, δρομείς και ποδηλάτες στην άσφαλτο.

Γυρίσαμε στις τέσσερες ώρες ακριβώς, όπως διαφημίστηκε…

οι πεζοπόροι της DSA

Μόναχο, πόλη φιλική.

Το αυτοκίνητο είναι περιττό…σε χώρα που παράγει αυτοκίνητα.

Τραίνα, μετρό, τραμ και λεωφορεία μας πάνε παντού.

Ξαναφτιαγμένα, μετά τον πόλεμο, μνημεία, εκκλησίες και παλάτια.

Η Ιζάρ, το ποτάμι της πόλης, χωρίζεται και ξανασυμβάλλει για να φέρει τρεχούμενα νεράσε πάρκα: Το Olympiapark μέρος παιχνιδιού και περιπάτου και το τεράστιο Englischer Gartenπου ακολουθεί το ποτάμι για χιλιόμετρα, στο κέντρο της πόλης.

Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες και οι Έλληνες θεοί ζουν στο Residenz το παλάτι των Βίτελσμπαχ. Μουσείο μοντέρνας τέχνης, τέχνης των δύο τελευταίων αιώνων και μουσείο για παληότερακαλλιτεχνήματα. Στο δεύτερο εκτίθενται, οι γνωστές σε μας, δύο μεγάλες ελαιογραφίες με τηνείσοδο του νεαρού Όθωνα στο Ναύπλιο καθώς και την αντίστοιχη είσοδό του στην τότε Αθήνα. Ξεφλουδίζουμε άσπρα λουκάνικα για πρωινό. Με γλυκιά μουστάρδα. Μεσάνυχτα με την αλλαγή του χρόνου, κόσμος σε δρόμους και πλατείες πετάει βεγγαλικά. Πυροτεχνήματα για πάνω από μία ώρα. Σαν Ανάσταση δηλαδή! Πολλοί από άλλες χώρες, δουλεύουν σε εταιρείες η το πανεπιστήμιο. Το κέντρο ζωντανό, με πεζόδρομους και καλά μαγαζιά. Οι Έλληνες έχουν κυριλέ εστιατόρια και οι Τούρκοι μετανάστες σουβλατζίδικα. Πάρα πολλά ποδήλατα στους δρόμους. Προσοχή στους ποδηλάτες, έρχονται αθόρυβα ! Πάρα πολοί στο δρόμο, στα μαγαζιά, κατέχουν αξιοπρεπή αγγλικά για συνεννόηση με ξένους. Λιακάδες και κρύο γύρω στους 0 βαθμούς με λίγο χιόνι. Σπάνια φυσάει και το κρύο περνάαπαρατήρητο. Καλό 2018 ! Τ.Κ.

Πάρνηθα: Ανάβαση-Μικρή Χούνη > Κατάβαση-(μεγάλη) Χούνη

Χειμερινή μέρα Γενάρη με θερμοκρασίες από καιρούς (θερμοκηπίου) που έρχονται. Γκρίζα, πάντως δεν έβρεξε. Λίγα δείγματα χιονιού στην Αγ. Τριάδα στα χίλια μ. υψόμετρο. Είχα πει στην Αθηνά να φέρει γκέτες για το χιόνι, και άλλοι επίσης φέρανε. Μάταιες ελπίδες μου..

Τελευταία μέρα των γιορτών, τ’Αη Γιαννιού, πολύς κόσμος στην Πάρνηθα, πολλά αυτοκίνητα και μερικοί πεζοπόροι.

Γιορτάζει ο Γιάννης μας. Είναι στο τηλέφωνο συχνά, να δέχεται ευχές. Πήρε και τα συγχαρητήριά μας για σημαντική προαγωγή του στην δουλειά. Το κινητό πολύ χρήσιμο. Όμως μας δένει πίσω στην πόλη. Είναι μαζί και ο Ολυμπο-νίκης Χρήστος. Πέρσι, ε πρόπερσι, κάναμε τον Μύτικα 2918μ. μαζί.

Από το Τελεφερίκ, πήραμε τον χωματόδρομο που φέρνει στο μονοπάτι της μικρής Χούνης, μιας ρεματιάς που ανεβάζει στην Αγ.Τριάδα, στην περιφερική άσφαλτο στα ψηλά. Δασωμένο πυκνά, ακόμα και ψηλά εκεί που έφτασε η πυρκαϊά, έχουν ψηλώσει νέα πευκάκια, πουρνάρια και όσα έλατα γλύτωσαν. Δίνει μιά φρέσκια εικόνα ζωογόνησης. Ένας καμμένος κορμός, είναι δεκαετία πιά, κρατά βρόχινο νερό.

Η διαδρομή έχει δύο καταρράκτες. Έστω και λίγο νερό το κάνει πολύ γλυστερό για ανάβαση. Ευτυχώς είναι στεγνά και σκαρφαλώνουμε. Φοβάμαι την σκυλίτσα Άλμπα αλλά τα καταφέρνει περίφημα. Παίρνει φόρα και σκαρφαλώνει απότομο, λείο βράχο. Μετά δέχεται τα υγχαρητήρια και χάδια μας.

Μας χαιρετούν και δυό ελάφια από την απέναντι πλαγιά. Στην άσφαλτο, δίπλα στην πηγή, κάνουμε στάση για μάσες. Περνάνε αυτοκίνητα. Ένας σταματά και βγάζει τα παιδάκια του να δουν το βουνό.

Δεν θα γράψω ότι στα ζόρια της ανάβασης σκίστηκε ενός το παντελόνι. Κάτι τέτοιο θα ερμηνευτεί ως φτηνό κόλπο να αυξηθούν οι συμμετοχές στις πεζοπορείες. Ε λοπόν Οχι. Είμαστε κάθετα ενάντιοι σε τέτοια τεχνάσματα με σκισμένα παντελόνια.Οι ορειβάτες έχουμε αρχές!

Κατεβήκαμε από την μεγάλη Χούνη, εύκολα και γρήγορα.

Καλή χρονιά 2018! πεζοπόροι DSA

Οι φωτογραφίες, είναι όλες από τις πρώτες ώρες της εκδρομής, τότε που είμασταν ξεκούραστοι και αισιόδοξοι..

Πήραμε το τελεφερίκ. Πoιός ξέρει πόσο ακόμη θα λειτουργεί ρολόι όπως τώρα. Ώρα 8:30 περπατάμε.

Λιακάδα, αέρας, κρύο. Πέφτουμε στην περιφερική άσφαλτο της Πάρνηθας, Βιλιάνι, ομάδα ελαφιών κοντά μας. Σιωπούμε να μην τα διώξουμε. Κατεβαίνουμε το μονοπάτι που περνά το ρέμα Καμπέρα. Ανάβαση από την άλλη πλευρά στο Πλατύ Βουνό.

Όλα καμμένα, πριν δεκαετία πιά, και έρημα βραχώδη. Τώρα τον χειμώνα κάπου με πειράζει λιγότερο. Η γύμνια και ερημιά τον χειμώνα είναι φυσική, έτσι είναι. Σύντομα στην επίπεδη κορυφή.

Πολύ φως. Αραιά έλατα. Βλέπουμε θάλασσες! Το στενό της Σαλαμίνας από την μιά, από την άλλη ο νότιος Ευβοϊκός και η Χαλκίδα. Μπροστά μας, κάτω το οροπέδιο με τα Δερβενοχώρια. Πέρα η Πάστρα, ο Κιθαιρώνας , τα Γεράνεια. Φωτογραφίες.

Κατεβαίνουμε ελεύθερα προς την πηγή Γκούρα. Βρίσκω μονοπάτι που μας κατεβάζει, όπως θέλουμε, αλλά μας παίρνει ανατολικότερα. Μονοπάτι νάναι και ότι νάναι..

Τρύπες με νερό καμωμένες μάλλον από τα ελάφια, αγριοτριανταφυλλιές με επίμονα αγκάθια. Ο Γιάννης και ‘γω γρατζουνάμε τα χέρια στ’αγκάθια. Τέλος η Όλγα φτάνει στον χωματόδρομο που βλέπαμε κάτω. Ωραία! Λίγη ισιάδα δεν βλάφτει. Σύντομα κατηφορίζουμε ως την μεγαλύτερη πηγή του βουνού, την Γκούρα σε υψόμετρο 827μ. Η πιό άφθονη πηγή της Πάρνηθας, υδροδοτεί την Χασιά για μεγάλο μέρος του χρόνου. Η ονομασία προέρχεται από το αλβανικό gurre που σημαίνει πηγή με πολύ νερό που βγαίνει από βράχο (<<Μεγάλο οδοιπορικό στην Πάρνηθα>> Κουγιουμτζέλης 1998)

Πλατάνια γυμνά, τρέχουν τα νερά, λιακάδα, ησυχία. Φαί και ξεκούραση. Κατεβαίνουμε στην ρεματιά. Μαγευτικά. Πυκνό στρώμα πλατανόφυλων σκεπάζει το χώμα. Μονοπάτι όμως δεν βρίσκουμε. Ξαναανηφορίζουμε και πιάνουμε την διαδρομή του υδραγωγού με τα φρεάτια. Είναι κάπως πατημένο και αρκετά φανερό. Περνάμε έτσι όλη την ρεματιά από ψηλά.

Λιβάδι και μετά ο χωματόδρομος που πάει από Κλημέντι προς διάσελο Κυράς. Καθόμαστε στην άκρη του δρόμου ευχαριστημένοι που βγήκαμε. Πίνουμε νερό. Έχουμε αρχίσει να κοιτάμε το ρολόι. Μας κυνηγά η ώρα.

Φτάνουμε στη θέση Μεσονύχτι και μπαίνουμε στη ρεματιά/χαράδρα Μποντιά που είναι παραπόταμος του ρέματος της Γκούρας. Βραχώδες. Ο Μάικλ με ρωτά ευγενικά πότε θα έχουμε κανονικό, ομαλό μονοπάτι, όπως υποσχέθηκα. Έχει και έχουμε όλοι χωρτάσει πιά από πέτρα..

Θεαματική η ρεματιά στο βάθος της, θεαματικά και όπως ανεβαίνουμε παραπάνω, με θέα και της κυρίως χαράδρας της Γκούρας. Δύο τομές σε συμπαγή βράχινη μάζα. Τώρα πιά είναι δασωμένα.

Δύσβατος τόπος. Από μια κορυφούλα απέναντι κάποιος απλώνει τα μπράτσα και μας φωνάζει:

– Πως να έρθω εκεί που είστε;;

Διστάζω για λίγο, μετά βεβαιώνομαι ότι μ’ακούει, φωνάζω οδηγίες, τον ρωτάω αν έχει χάρτη.

Ζήτημα αν μένουν δύο ώρες φως. Κάνει κρύο το βράδυ.

Συνεχίζουμε. Η Έρη μουρμουρίζει: -Πάει το σούσι. -Πιό σούσι Έρη; – Ήμουν καλεσμένη αλλά δεν θα προλάβω.

Απέχουμε τουλάχιστον δυό ώρες από το κοντινότερο σημείο που φτάνει αυτοκίνητο. Τα αστεία μήπως βρούμε στάση λεωφορείου η τέλος πάντων να πάρουμε ταξί δίνουν και πέρνουν.

Τηλεφώνημα: -Που είσαι;

Η Πόπη απαντά: -Είμαι σε περπάτημα

– Φύγε και έλα, τρώμε.

– Αυτό προσπαθώ, να φύγω..

Φτάνουμε σε ράχη επάνω, πευκοδάσος, επιτέλους κάπως ομαλό μονοπάτι. Τελευταίες ακτίνες του ήλιου. Έχει όμως φως ακόμη. Κατηφορίζουμε στον Αη Γιώργη στο Κεραμίδι.

-Διαμαρτύρομαι! λέι η Όλγα, -Είναι μιά ώρα τώρα που κάθομαι σκούπα στο τέλος της ομάδας. Μ’αρέσει να πηγαίνω μπροστά, το ξέρεις.

Στο εκκλησάκι μικρή στάση. Βάζουμε νερό απ’την πηγή, πίνουμε. Βιαζόμαστε. Λίγο πιο κάτω ανάβουμε πια φακούς, όσοι έχουμε . Πιο κάτω αφήνουμε το μονοπάτι. Δεν κερδίζουμε τίποτε περπατώντας σε πυκνό δάσος μέσα στο σκοτάδι. Ευτυχώς υπάρχει παράλληλος δρόμος.

Αφέγγαρη αστροφεγγιά. Στο βάθος αρχίζουν να ξεπροβάλλουν τα φώτα της Αθήνας. ‘Ολοι κουρασμένοι. Αυτός ο λίγος χωματόδρομος μου φαίνεται ατελείωτος.

Η μπάρα. Φτάνουμε στην άσφαλτο. Άντε δύο στροφές και φτάνουμε στο τελεφερίκ. Η λεία άσφαλτος μου φαίνεται ζάχαρη, σαν μαξιλάρι στα πόδια μου…

Μπαίνοντας στο πάρκινγκ λέω: – Έλα κάναμε δέκα ώρες.

-Δέκα και ΜΙΣΗ ώρες Τάσο

Ωραία ήταν! Αν με πιστεύετε.

Ελάτε την επομένη φορά!

Τάσος Κ. DSA’71

Σήμερα αποδείξαμε ότι η κάμερα της Βάσως είναι <<παντός καιρού>>.

Εμείς, παντός καιρού η όχι, προσπαθήσαμε στο Ξεροβούνι της Πάρνηθας μέχρι υψόμετρο 820μ.

Με ψιχάλα που έγινε συνεχής βροχή όπως ανεβαίναμε μέσα σε σύννεφο.

Τελικά με μούσκεμα όλα όπως λέει η Ελιάννα.

Οι κορμοί γλυστροκουμαριάς η αγριοκουμαριάς, η ανδράχλη των αρχαίων, κατακόκκινοι μέσα στο πράσινο των φύλλων.

Ένα τρίωρο με προσοχή να μην γλυστρήσουμε στους βράχους, γυρίσαμε στα αυτοκίνητα για να γυρίσουμε στο σπίτι για να στεγνώσουμε!

Μείναμε όλοι ευχαριστημένοι.

Πάντα είναι ωραία!

ορειβατικά Τάσος Καβαδέλλας DSA’71

Σήμερα έχουμε επίσκεψη Εθνικού Δρυμού Πάρνηθας, στα χαμηλά και πανέμορφα, περιοχή Τατοϊου.

Δηλώνω ότι είχαμε τρία παιδιά μαζί μας, Δωροθέα, Δανάη και Ορέστης. Και οι τρείς παλαίμαχοι πεζοπορειών παρά το νέο της ηλικίας. Δεν κάτσαν στην ομαδική φωτό λόγω …ζωηρότητος. Φάγαν όμως αρκετά κούμαρα. Πηγαίναν πρώτοι πρώτοι. Του χρόνου δεν θα τους φτάνουμε. Η ζωή.

Ωραία μέρα και είχε πολύ κόσμο. Πρώτα ανεβήκαμε στον λόφο με τους βασιλικούς τάφους. Μετά περάσαμε απέναντι στο λιβάδι για πικ-νικ. Μετά στον περιφερικό χωματόδρομο κάτω από τους Βουρλιώτες.

Μετά από έντονες ερωτήσεις των μικρών για την ώρα στάσης και φαγητού σταθήκαμε. Κάτω από τα πεύκα. Με θέα Πεντέλης και Υμηττού. Επιστρέφοντας μου ξέφυγε το θερινό παλατάκι. Περάσαμε όμως από το σπίτι του βασιλικού κηπουρού.

Περάσαμε από πούλμαν με επισκέπτες του πάρκου. Περάσαμε πάλι από τις κουμαριές. Αποχαιρετίσαμε τα ανοιχτοπράσινα πευκοδάση.

Στα αμάξια και πίσω στην Αθήνα.

Ελάτε είναι ωραία!

Υ.Γ. περιλαμβάνεται Φωτό με 4 πεζοπόρους, συντετριμμένους. Κρατάνε το κεφάλι τους και κάθονται χάμω. Δεν πιστεύουν πως κάναν πάλι το ίδιο λάθος, να έρθουν σε Wandertag..

και η πρόσκλησή μας:

Καθαρός χρόνος πεζοπορίας (χωρίς στάσεις) 3 ώρες περίπου. Μικρή ανάβαση ως 200μ.

Δηλώστε συμμετοχή στο tasoskavadellas@gmail.com για σημείο συνάντησης . Ιδίως όσοι έρθουν με ΜΕΤΡΟ και θέλουν θέση σε αυτοκίνητο. Δηλώστε αν έρχεστε με αυτοκίνητο και πόσες ελεύθερες θέσεις διαθέτετε.

Συνάντηση:

οι Νότιοι – Απένατι από τον σταθμό ΑΤΤΙΚΗ του ΜΕΤΡΟ επάνω στη Λιοσίων , υπάρχει χώρος για προσωρινή στάθμευση (ΜΑΡΜΑΡΙΔΗΣ έπιπλα). Ώρα 8:30

οι Βόρειοι – Εθνική Οδός>έξοδος Γέφυρα Βαρυμπόμπης> προς Τατόϊ> 100 μέτρα δυτικά (προς Τατόι)από την γέφυρα, δεξιά μπροστά στην ΒΙΑΝΕΞ. Ώρα 9:00

Εκκίνηση: 9:30 Οδός Τατοϊου100μ. πριν την ταβέρνα ΛΕΩΝΙΔΑΣ ο δρομος στρίβει αριστερά(δυτικά). Ίσια μέσα τυφλός δρόμος με δυνατότητα στάθμευσης σημείο στα Γκούγκλ Μαπς 38.132599, 23.796459

Οι Βόρειοι θα χρειαστούν αμάξι να πάνε ως εκεί.

Οι Νότιοι συνεννοούμαστε για μικρό αριθμό αυτοκινήτων.

Οι χρόνοι είναι ώρα ΑΝΑΧΩΡΗΣΗΣ από τα παραπάνω σημεία. Ελάτε λίγο νωρίτερα…

Αν δεν δηλώσει κανείς για ένα τόπο συνάντησης, δεν θα περιμένει και κανείς στον συγκεκριμένο τόπο και ώρα!

πεζοπορικούς χαιρετισμούς Τάσος Καβαδέλλας DSA’71

Συχνά θέλω να γυρίσω στα σημαντικά. Μόνο στη μνήμη είναι δυνατόν. Με εξαιρέσεις. Χρήστο θυμάσαι; Ήμασταν 16 χρονών, στο ίδιο θρανίο στην Γερμανική, πέρασαν 48 χρόνια. Η ζωή ολόκληρη. Από Δαδί ανεβαίναμε τρεις μέρες, Λιάκουρα την αυγή και τέταρτη μέρα κατάβαση στην Αράχοβα. Θυμάσαι πως μας κοίταζε ο κόσμος; Ηλιοκαμένοι άπλυτοι και κουρασμένοι γυρίσαμε. Κάτι έμεινε.

Φωτογραφία Ιούνης του 1969 (ο προηγούμενος αιώνας):

Ο Χρήστος, ο υπογράφων και ένας συνορειβάτης στην Λιάκουρα.

Πέντε το πρωί στο τιμόνι., εφτάμιση στη Βελίτσα. Ζέστη, καθαρός ουρανός. Το αρχαίο κάστρο μπαίνει μέσα στο χωριό. Μέσα σε αυλές! Γρήγορα πιάνω τομονοπάτι όπως πέρσυ που πήγαμε στην σπηλιά του Οδυσσέα Ανδρούτσου και μετά πέσαμε σε δυσδιάκριτο μονοπάτι…

Σύντομα κόβω αριστερά κάτω προς το ρέμα. Κόκκινα τετράγωνα σε άσπρο φόντο. Με βοηθά βοσκός με οδηγίες. Μετά μου σφυρίζει από πάνω να μην τρομάξω το κοπάδι του όπως περνώ. Α, και να μην τρομάξω τον σκύλο…

Το ρέμα της Βελίτσας στεγνό. Απότομες, σχεδόν κάθετες πλαγιές από παντού. Παλιός νερόμυλος. Το μονοπάτι σαν φίδι βρίσκει μέρος να σκαρφαλώση την απέναντι κλιτύ. Επάνω άπλωμα, ακούω νερά. Είναι τσιμεντένιο λούκι, το υδραγωγείο της Τιθορέας. Φτάνω στον ΑηΓιάννη στα έλατα. Ώρα 10. Τραπέζια πικ νικ, νερό. Αρχίζει ανηφόρα μέσα στο δάσος. Πάντα με κόκκινα τεράγωνα. Απέναντι, στην σειρά, κορυφές του Παρνασσού φωτισμένες. Ψάχνω ΤΗΝ κορυφή. Οι Τσούμες απέναντι να φαίνονται;

Φτάνω σε ράχη, δεν βλέπω παράκαμψη για το κυνηγετικό καταφύγιο, ακούω όμως κατσικοκούδουνα. Και ναι νάσου και ο σκύλος. Γαυγίζει και ειδοποιεί. σύντομα δεύτερο τσοπανόσκυλο μου λέει με τον τρόπο του ότι εδώ είναι το κοπάδι του. Συνεχίζω και χωρίζουμε χωρίς άλλες φωνές. Το ελατόδασος βαθύ. Η ανηφόρα γλυκαίνει. Μην χάσω την πηγή Τσάρες. Είναι η τελευταία. Φτάνω και ναι, τρέχουν δύο ίντσες νερό. Γεμίζουν ποτίστρες. Χαρά και ανακούφηση. Είναι μόλις 13:30. Υψόμετρο 1350μ. Μάσες με μέτρο, πίνω όσο γίνεται, γεμίζω τα μπουκάλια.

Δεν κοιτάω τον χάρτη, φαντάζομαι είναι μονόδρομος πιά. Περνώ κίτρινο τρίγωνο και σπηλιά όπου κοιμούνται βοσκοί. Πάλι κίτρινο σημάδι. Φαίνεται ότι όσο αυξάνει το υψόμετρο αραιώνει το μυαλό μου. Προχωρώ, πέφτω σε ρεματιά και αρχίζω απέναντι. Μετά αρχίζω να σκέφτομαι. Ανοίγω τον χάρτη και βλέπω ότι πάω διαφορετικά. Μα βέβαια, άλλαξε η σήμανση…

Γυρίζω πίσω και βρίσκω τα αγαπημένα κόκκινα τεράγωνα. Πάει μία ώρα τσάμπα.

Ανεβαίνω, περνώ καλύβι βοσκών. Το δάσος αραιώνει και μετά χάνεται. Πέτρες και ξερό χορτάρι σε ομαλό ανοικτό αλπικό τοπίο. Μιά ρηχή ανηφορική κοιλάδα. Αριστερά οι κορυφές Τσούμες και δεξιά μια σειρά κορυφών με την Λιάκουρα στα νότια. Ξεκουράζομαι, πίνω νερό στην εγκαταλειμμένη λιθαρόστρουγκα . Με πιέζει ο χρόνος. Σε λίγο ο ήλιος κρύβεται πίσω από τις δυτικές κορυφές. Φως όμως υπάρχει. Υπάρχει και σήμανση. Τέλος της κοιλάδας. Μπροστά η λεγόμενη Χούνη με τον Τσάρκο 2415μ. Είναι η τελική ανάβαση για απόψε. Μιά κάπως σταθερή σάρα που ανεβαίνει στο διάσελο κάτω από την κορυφή. Άμεσα κάτω, στην σκιά, ένας ορειβάτης έστησε σκηνούλα στην Χούνη. Φτάνω επάνω για να προλάβω δύο λεπτά ακτίνες ήλιου πριν δύσει πια για τα καλά. Είναι 19:15 πάνω στην ώρα.

Έχει μεγάλη θέα αλλά…δεν έχω καιρό καθόλου. Βρίσκω ένα βαθούλωμα στα 2300μ. υψόμετρο με την χαμηλή αλπική βλάστηση. Κάπως προφυλαγμένα. Φυσάει. Στήνω την σκηνή, την δένω στους βράχους μη με πάρει το βράδυ. Ουφ, εδώ πάνω έχει φως, ώρα μετά την δύση.

Με σπίτι έτοιμο τρώω δύο φρούτα και …πέφτω να κοιμηθώ. Φοράω όλα όσα έφερα και έτσι μέσα στον υπνόσακο. Καπέλο για ζέστη. Είναι καλά. Το ήξερα θα κρυώσει το βράδυ. Φύσηξε αρκετά. Το δεύτερο μισό της νύχτας ηρέμησε. Άφησα το παραθυράκι της σκεπής ακάλυπτο. Νύχτα αφέγγαρη, όταν ξυπνούσα έβλεπα τις λαμπερές σιωπές των αστεριών.

Με την αυγή, έβαλα άρβυλα και δρόμο. Έτσι κι’αλλιώς είμαι πάνω στο μονοπάτι προς κορυφή. Περνάω την μικρή σπηλιά και λίγο μετά την ανατολή είμαι πάνω. Αποθανατίζω τις θέες προς κάθε κατεύθυνση. Δεν θυμάμαι τίποτα από τότε. Είχα γεμίσει με τόσες πρωτόγνωρες εντυπώσεις, μόνο λίγα μείναν. Μισός αιώνας, κακά τα ψέματα.

Χαρούμενος γυρίζω αφού συναντώ το νέο παιδί που είχα δει χθες κάτω στην Χούνη. Πρωϊνό, μάζεμα, σακίδιο και δρόμο. Είδα Σταχτάρες στη Λιάκουρα, πέρναγαν ξυστά από την κορυφή. Είδα πέρδικες δυό φορές στην Τουμπόραχη. Σμήνος μαυροπούλια στον Μπαϊτανόβραχο. Είδα γερακίνα που και που. Εκεί ψηλά είναι ο κόσμος χωρίς ανθρώπους…

Την κατάβαση στην Μονή Ιερουσαλήμ την έχω ξανακάνει και παληότερα. Λίγο πολύ τα θυμάμαι. Αυτό που δεν γνωρίζω είναι ότι στην δύσκολη σιδερόπορτα η σάρα έχει καλύψει πολλά βοηθητικά σκαλιά. Πολλές απ’τις ασφάλειες στα συρματόσχοινα φύγαν και κρέμονται στον αέρα.

Εδώ είμαστε, έγινε καλή δουλειά και μετά ξεχάστηκε στο έλεος του καιρού…

Είμαι κουρασμένος, οι θεαματικοί γλυπτοί βράχοι, μερικοί μεγέθους πολυκατοικίας, δεν καταφέρνουν να με κάνουν να βγάλω την φωτογραφική. Ουφ φτάνω στην Αγ.Κυριακή σε επίπεδο έδαφος. Τον Αγ.Νικόλαο τον παρέκαμψα κατά λάθος. Το Ακρινό Νερό δεν το είδα. Η στερεύει Σεπτέμβρη η οδηγούν το νερό παρακάτω και δεν είδα νερά. Όταν τα κατάλαβα όλα αυτά ήμουν ήδη στην κοιλάδα της Μονής.

Η τελευταία αυτή κατάβαση μου φάνηκε ατελίωτη. Ακόμα και στο τελικό τμήμα, το πιό ευχάριστο και εύκολο τμήμα όλων αυτών των δύο ημερών, ήμουν ανυπόμονος. Που στο (δ)καλό είναι; ‘Εφτασα στο μοναστήρι, μου δώσαν νερό, ηρέμησα. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ο χωματόδρομος που περπάτησα να γυρίσω στην Άνω Τιθορέα και το αμάξι. Μέχρι που με πήρε ένα φορτηγάκι και μου χάρισε τρία χιλιόμετρα.

-Σε ευχαριστώ Κύριε Βελιτσιώτη που σταμάτησες!

Έχει πολλά ο Παρνασσός. Υγεία και Χρόνος να υπάρχει!

ορειβατικά Τάσος Καβαδέλλας DSA’71

Υπάρχουν πολλές διαδρομές. Διάλεξα μια Ρουμελιώτικη από ιστορικούς, απόμερους αγροτικούς τόπους. Είναι Σεπτέμβρης, ξεραϊλα θα έπρεπε, αντίθετα ήταν αρκετά πράσινα. Μέσα στην κίνηση, μία ώρα μέχρι τα άνω Λιόσια με τους Τσιγγάνους, το στρογγυλό για Μενίδι και μια εκκλησάρα αριστερά. Παράκαμψη Χασιάς. Όλα γνωστά και προσφιλή από τόσες διαδρομές στην Πάρνηθα. Δώδεκα μεσημέρι, ήλιος. Διασταύρωση Μονής Κλειστών, πάμε ανηφόρα για Δερβενοχώρια. Τελευταία περπατημένα σημεία, φρούριο Φυλής, κρύο πηγάδι, αρχή για Προφήτη Ηλία. Ευθεία χιλιομέτρων, ο δρόμος τραβερσάρει το οροπέδιο: Χωριό Πύλη. Μαλακή κατάβαση και πορευόμαστε δυτικά στα πόδια της Πάστρας και μετά του Κιθαιρώνα. Ερυθρές (Κριεκούκι) και μετά Πλαταιές.

Διάβασα για την μάχη των Πλαταιών το 479πχ. Πόσο δυνατά πολέμησαν οι Πέρσες. Τους ηρωϊκούς θανάτους του διοικητή του Περσικού ιππικού Μασίστιου και αργότερα του Πέρση αρχιστράτηγου Μαρδόνιου. Την διχογνωμία μεταξύ των Περσών στρατηγών και την ηττοπάθεια και φυγή του συν-αρχιστράτηγου Αρτάβαζου που σφράγισε την Ελληνική νίκη.

Την σκληρή μάχη μεταξύ των Αθηναίων και των Μηδισάντων Ελλήνων, πρώτοι μεταξύ των , των Θηβαίων. Τον ικανότατο αρχιστράτηγο των Ελλήνων, Σπαρτιάτη Παυσανία. Αργότερα ο Παυσανίας εμήδισε. Οι συμπολίτες του τον έχτισαν μέχρι θανάτου, με την μητέρα του πρώτη απ’όλους, μέσα στον Λακωνικό ναό όπου ζήτησε άσυλο. Στις Πλαταιές, οι τέσσερες Φάλαγγες πλάι πλάι ήσαν: Αθηναίοι, Μεγαρείς, Κορίνθιοι και Λακεδαιμόνιοι. Ανάμεσά τους τμήματα από μικρότερες πόλεις. Τελευταία φορά που συναγωνίστηκαν.

Λίγα χιλιόμετρα παρακάτω ο μετέπειτα εμφύλιος: Το Θηβαϊκό τρόπαιο με ασπίδες των ηττημένων για την νίκη κατά των Σπαρτιατών στα Λεύκτρα το 371 πχ. Ο στρατηγός και πολιτικός Επαμεινώνδας και ο διοικητής του Θηβαϊκού Ιερού λόχου Πελοπίδας, καινοτόμησαν με την λοξή φάλαγγα, ένα ισχυρό τμήμα του μετώπου με το οποίο εγένετο η κύρια επίθεση. Στο σημείο αυτό, οι οπλίτες προχωρούσαν έχοντας βάθος πενήντα στοίχων έναντι βάθους οκτώ στοίχων ανδρών που τότε ήταν η συνηθισμένη παράταξη. Το αποτέλεσμα ήταν να επικεντρώσουν την μάχη στο δυνατό σημείο των αντιπάλων και να τους νικήσουν εκεί, ενώ άλλα μέρη του μετώπου έμεναν σχεδόν αδρανή. Την τακτική αυτή χρησιμοποίησε ο Φίλιππος ο Β’ και ο γιός του Μεγαλέξανδρος.

Βγάζουμε φωτογραφίες, δίπλα τρέχει το υδραγωγείο του Μόρνου για την Αθήνα: Πινακίδα <<Απαγορεύεται η Κολύμβησις. Κίνδυνος Πνιγμού>>.

Προχωράμε: Ελλοπία, μετά Δόμβραινα.

Άλμα στην Ελληνική επανάσταση. Είναι το 1826. Το Μεσολόγγι πέφτει μετά την δεύτερη πολιορκία του από Τούρκους. Ο Κιουταχής πολιορκεί τα Σάλωνα(Άμφισσα) και την Ακρόπολη, τα τελευταία σημεία αντίστασης στην Ρούμελη. Ο Αιγύπτιος Ιμπραήμ θριαμβεύει στην Πελοπόννησο. Έχει μείνει το Ναύπλιο όπου η κυβέρνηση θυμήθηκε τον Καραϊσκάκη και τον στέλνει με 600 αγωνιστές να κάνει κάτι έναντι 25χιλ. καλού στρατού του Κιουταχή…Οι Σουλιώτες καπεταναίοι αρνούνται να εκστρατεύσουν κάτω από διαταγές άλλου…Πατριώτες όμως, στέλνουν τους νταϊφάδες τους (τα άτακτα στρατεύματά τους) στον Καραϊσκάκη και αυτοί μένουν πίσω για το άτιμο φιλότιμο… Μόνο παλικάρια πήγαιναν να πεθάνουν κάτω απ’τον Καραϊσκάκη αλλά τον γνώριζαν στα δύσκολα και του είχαν πίστη.

Παίρνει μέρος σε μάχες γύρω από την Ακρόπολη και με την στάση του σώζει σώματα φιλελλήνων και τακτικού Ελληνικού στρατού που οδηγούντο από ανήξερους αξιωματικούς στην καταστροφή σε θέσεις όπου είχαν υπεροχή οι Οθωμανοί. Αρχές χειμώνα εκστρατεύει στην Δόμβραινα για να κόψει τον ανεφοδιασμό με τρόφιμα του Κιουταχή στην Αττική. Αγωνίζονται δυνατά, χωρίς πλήρη επιτυχία. Αποφασίζει να κινηθεί βορειοδυτικά μέσα από τον Ελικώνα, στο Δίστομο με διπλό σκοπό: Να κόψει τον ανεφοδιασμό και να βοηθήσει τα πολιορκούμενα Σάλωνα.

Το βράδυ στο Δίστομο, του έρχεται καλόγερος από την Μονή Ιερουσαλήμ στην Δαύλεια. Τον πληροφορεί πως έρχεται μεγάλη δύναμη Οθωμανών εναντίον του, να πατήσει την Αράχωβα και από ‘κει για Σάλωνα (Άμφισσα). Στρατηγικό μυαλό, μέσα στην ίδια εκείνη νύχτα, στέλνει απόσπασμα να καταλάβει την Αράχωβα, από σύντομο δρόμο πάνω από το βουνό Κίρφη. Στέλνει αγγελιοφόρους ζητώντας βοήθεια από άλλους οπλαρχηγούς και κινά το πρωί από τον κύριο δρόμο σιγουρεύοντας πως θα είναι ….τελευταίος, πίσω από δυόμισυ χιλιάδες Οθωμανούς που πάνε για Αράχωβα μέσα από τα στενά του Παρνασσού. Πράγματι, το ίδιο εκείνο απόγευμα, οι Αγάδες με τον στρατό τους σταματούν μπροστά στην Αράχοβα γιατί την βρίσκουν οχυρωμένη. Σύντομα βλέπουν ότι ούτε πίσω μπορούν να πάνε γιατί έρχεται ο Καραϊσκάκης με το κύριο σώμα του, κλείνοντάς τους σε παγίδα!

Κλεισμένοι, μείναν χωρίς νερό, με παγωμένο καιρό -χιόνιζε διαρκώς- ήταν τέλος Νοέμβρη. Δεν γλύτωσε κανείς εκτός από λίγες εκατοντάδες που ξέφυγαν μέσα στον Παρνασσό. Τους βρήκαν την άνοιξη, εδώ και εκεί παγωμένους. Η νίκη της Αράχωβας έδωσε καρδιά στους επαναστατημένους. Την ερχόμενη άνοιξη του 1827 ο Καραϊσκάκης σκοτώθηκε σε μάχη στο Νέο Φάληρο αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.

Γυρίζω εκεί που είμαστε: Δόμβραινα, κεφαλοχώρι. Δεν σταματάμε. Παίρνουμε στροφές, ανηφόρα σε ξερό λιθόσπαρτο τοπίο. Πανοραμικές θέες του Κορινθιακού κόλπου: Μέσα σε μεγάλο γυαλιστερό νερό τα καλά νησιά, πίσω η Παλιοβούνα μας των Γερανείων με την Πέτρα δυτικά και τον φάρο του Ηραίου ακόμα δυτικότερα. Μπαίνουμε σε οροπέδιο στα 900μ. υψόμετρο. Είναι η Αγία Άννα στα βόρεια πόδια του κυρίως Ελικώνα. Έλατα. Στενή ρεματιά με την Μεγάλη Λούτσα δεξιά μας. Κατεβαίνουμε με στροφές για το κεφαλοχώρι Κυριάκι. Η Αλουμίνα δίνει δουλειές σε πολλούς. Από ‘κει μέσα σε πράσινους λόφους για Δίστομο. Αριστερά μας, μεγάλη, η Μονή Οσίου Λουκά.

Στο Δίστομο, Ιούνη του 1944, σε αντίποινα για αντάρτικη δράση, 250 άνδρες γυναίκες και παιδιά εκτελέστηκαν από τους ναζιστές.

Παίρνουμε κύριο δρόμο πιά για Δεσφίνα, Ιτέα, Γαλαξείδι, Τριζόνια, γέφυρα Μόρνου και ναι Ναύπακτο, καλεσμένοι από Μέλπω και Αντώνη, ο γιός τους απόφοιτος της Γερμανικής και ο Αντώνης δυνατό μέλος των ορειβατικών εκδρομών.

Στη Ναύπακτο με το κάστρο της, παλιό στολίδι και την γέφυρα, το νέο στολίδι.

Καλή ορειβατική χρονιά! Τάσος

Φωτό: Πλαταιές, Τρόπαιο Θηβαίων στα Λεύκτρα, Κορινθιακός, Κίρφη και Παρνασσός, Γαλαξείδι, Γέφυρα, Ναύπακτος

Σμόλικας 2631μ. Θερινό ηλιοστάσιο 2017

Ο καιρός μας τα χάλασε και ο εμπνευστής της ανάβασης δεν μπόρεσε να έρθει στις νέες ημερομηνίες. Χρήστο πάμε ξανά μαζί! Είναι μεγάλο μέρος.

Κάπου είδα ότι Ήπειρος προέρχεται από το Άπειρος Χώρα. Πράγματι, τα βουνά της βόρειας Πίνδου μοιάζουν άπειρα τώρα, με Εγνατίες και Ιόνιες οδούς. Πόσο μάλλον σε παλαιότερους – πεζοπορικούς – καιρούς.

Προσεγγίσαμε από δυτική Μακεδονία, συνηθισμένοι να ταξιδεύουμε στα Γρεβενά όπου υπηρέτησε ο γιός της αδελφής μου Μέλπως. Δίστρατο, Άρματα, Πάδες, Παλιοσέλι, Ελεύθερο. Τα βλαχοχώρια της λάκας Αώου. Τόπος επώνυμων βουνών και από τις δύο όχθες του ποταμού.

Στο Παλιοσέλι, μιά ώρα αργότερα από το πρόγραμμα. Αφήνουμε τ’αμάξι κάτω από πλάτανο μεγέθους πολυκατοικίας. Ταμπέλες για το καταφύγιο. Ανεβαίνουμε σε πυκνές βελανιδιές. Λιγοστή σήμανση. Ο πεζοπορικός χάρτης απαραίτητος. Χωματόδρομος. Πάλι μονοπάτι, σε μεριές ασαφές από το ψηλό χόρτο. Μας υποδέχεται άσπρο τσοπανόσκυλο.

Γαυγίζει ευγενικά και ξαπλώνει μακρυά μας. Αμέσως ακούμε γαυγίσματα στο βάθος. Μπαίνουμε σε λάκα με εκατοντάδες πρόβατα στριμωγμένα σε μαντρί, μια δεκάδα τσοπανόσκυλα, όχι και τόσο ευγενικά, και δύο παλικάρια βοσκούς. Αυτοί οι τελευταίοι, βοηθούν για την δική μας ειρηνική διέλευση μέσα από το άβατο της στάνης.. Μας δείχνουν και πού συνεχίζει το μονοπάτι. Βρίσκουμε το ξύλινο καταφύγιο και σύντομα το πέτρινο καταφύγιο. Ένας ποδηλάτης περιμένει. Φτάνει ο καταφυγιάς, ένας τεράστιος άντρας, ασπρομάλλης, ο Γιώργος. Το καταφύγιο καινούργιο, μόλις δέκα ετών, μικρό με 24 κρεβάτια. Όλα σε έναν χώρο: Τραπεζαρία με μακρύ τραπέζι και πάγκους με φλοκάτες κολλημένους στους τοίχους, κουζίνα, μπάνια κάτω. Στον πάνω όροφο τα κρεβάτια. Σόμπα σιδερένια κοντά στην είσοδο. Μας ζέστανε και ζέστανε κάπως όλο τον χώρο μέχρι πάνω. Ο Γιώργος μαγείρεψε μακαρόνια με κιμά. Οι μερίδες φάνηκαν τεράστιες αλλά τις καθαρίσαμε με ευκολία. Η Μέλπω μακαρόνια με τυρί…

Κοιμηθήκαμε στους σάκους μας με κουβέρτα από πάνω. Ήταν ζεστά πάντως.

Τετάρτη Θερινό Ηλιοστάσιο: Ξύπνημα, πρωϊνό, χάρτης, μπαστούνια, ελαφρύ σακίδιο και δρόμο. Δάσος μαυρόπευκων, γίγαντες 7 – 10 μέτρων κάθε ένας. Από κάτω φτέρες. Ελεύθερη προώθηση. Φανερό, σημασμένο με τον αριθμό 03 μονοπάτι.

Πρώτο διάσελο. Πανοραμικά θέα της Γκαμήλας απέναντι: Ένα πριόνι πάνω από δέκα κορυφών με την ψηλότερη προς τα δυτικά. Λίγες χιονούρες. Μεταξύ μας, αόρατο κάτω, το φαράγγι του Αώου.

Δεύτερο διάσελο, τα δέντρα αραιώνουν. Τραβερσάρουμε οριζόντια ράχη. Τα <<03>> τώρα σε μεταλλικούς πασάλους, να είναι ορατά και με το χιόνι. Ανοιχτοπράσινα αλπικά λιβάδια στα δυτικά με συστάδες σκουροπράσινου δάσους δίπλα τους. Ανατολικά ο κώνος του Σμόλικα.

Φαίνεται πολύ, φαίνεται μακρυά. Γυμνό χώμα, χαμηλή βλάστηση, ένας ώμος μπροστά. Μόλις ανεβαίνουμε, νάσου η δρακόλιμνη μπροστά μας. Περικυκλωμένη από λιβάδι.

Δεν σταματάμε καθόλου. Να προλάβουμε αλλαγή καιρού. Να προλάβουμε πιθανές καθυστερήσεις. Τώρα ανηφορικά με πασάλους για σήμανση. Ορατό μονοπάτι. Χώμα, πέτρες, αραιά ρόμπολα. Στα 2400μ. η τελευταία πηγή. Με δύο ρομπολάκια δίπλα της. Τόσο ψηλά πάνε τα δέντρα στον Σμόλικα.

Είμαστε ήρεμοι. Σχεδόν στην κορυφή πιά. Όλα καλά. Ακόμα και τόσο ψηλά, ένα απαλό αεράκι. Επάνω στις 12:01. Κολωνάκι, μεταλλικοί πάσαλοι, αλεξικέραυνο. Βγάζουμε φωτογραφίες. Οι γκρεμοί ανατολικά μας κοιτούν. Οι Μόσιες μας κοιτούν. Η Γκαμήλα απέναντι, μεγαλόπρεπη, πάντα μας κοιτά. Η δρακόλιμνη κάτω, αεροπορική θέα. Ευχαριστώ την Μέλπω και τους θεούς του βουνού που μας επέτρεψαν την επίσκεψη.

Μαζεύονται σύννεφα. Βροντάει. Βιαστήκαμε να αρχίσουμε την κατάβαση. Γυρίζοντας σταθήκαμε δύο ώρες στις όχθες της δρακόλιμνης. Δεν έβρεξε. Είδαμε τους Τρίτωνες. Πέρασαν Βέλγοι ορειβατο-ποδηλάτες. Το τζάκετ δεν χρειάστηκε.

Τρίτη μέρα πρωί πρωί φύγαν για δρακόλιμνη δύο ορειβάτισες και ένας ορειβάτης Γερμανοί.Οι επισκέπτες της χώρας γνωρίζουν τις ομορφιές εδώ, καλύτερα από τους γηγενείς.Εμείς αντίθετα, ξεκινάμε για κάτω. Πορεία για Παλιοσέλι και μετά οδήγηση για Κόνιτσα, Γιάννενα και κάτω.

Θα άξιζε στο καταφύγιο και Οκτώβριο ίσως με χιόνι.

Ένας τόπος, λίγες μέρες, μιά εποχή.

Φευγαλέα χτίζονται μέσα μου.

Με ορειβατικούς χαιρετισμούς Τάσος Καβαδέλλας

ΥΓ Ο Αώος, ο Βοϊδομάτης, ο στρατιώτης του 1940 στο Καλπάκι, τα Γιάννενα επίσης άξιζαν!

Βρεθήκαμε στον Ισθμό νωρίς . Λουτράκι και από ‘κει πήραμε τις ανηφόρες. Περνάμε από φροντίδα ηλικιωμένων <<Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ>>. Αισιόδοξο…

Στον όσιο Πατάπιο παρκάρουμε. Στην πωλήτρια μελιών μαθαίνουμε για την αρχή του μονοπατιού. Μας προσφέρει και κέρασμα αλλά είμαστε όλοι σε δίαιτα.

-Ευχαριστώ μετά θα πάρουμε.

Και εδώ ο ορειβατικός Λουτρακίου έχει κάνει καλή δουλειά.

Μονοπάτι φροντισμένο, σήμανση καλή. Γρήγορα στο πρώην μοναστήρι Αγ.Αποστόλων. Κάποιος το κατοικεί. Ο σκύλος γαυγίζει αλλά ευτυχώς είναι δεμένος. Είμαστε σε δάσος με ψηλά πεύκα και θάμνους. Θέες της λίμνης Ηραίου και του ακρωτηρίου (Μελαγκάβι) με τον φάρο μέσα στον Κορινθιακό.

Έχουμε συνηθίσει στην ομορφιά. Φτάνουμε στην πηγή στο λιβάδι στα πόδια της Πίντιζας. Η Βάσω δίνει νερό σε όλους. Έχουμε ξανάρθει εδώ, την προηγούμενη άνοιξη. Ήταν το ίδιο όμορφα. Συζητάμε για διάφορες εναλλακτικές επιστροφής.

Τελικά πορευόμαστε δυτικά, στην ράχη της Παλιοβούνας, προς την Πέτρα. Στο διάσελο, στην βάση της πέτρας, δεν βρίσκουμε σήμανση. Επιμένω λίγο, αναγνώριση πεδίου, μοιάζει απότομο ακριβώς εκεί. Οπισθοχωρούμε ανατολικά και με τον Αντώνη μπροστά κατεβαίνουμε ελεύθερα. Ίσως πολύ ελεύθερα, ο Αντώνης ξέρει. Τελικά, πάντα με τον Αντώνη οδηγό, βρίσκουμε το μονοπάτι που βλέπαμε στον χάρτη.

Απότομη κατάβαση στην αρχή, καλύτερο μετά. Συχνά πατινάρουμε στα χαλίκια. Μέρος που το ψήνει η δύση του ήλιου. Ακόμη και τα πεύκα υποφέρουν. Ξαφνικά η σήμανση σταματά. Χάσαμε το μονοπάτι! Ο Γιάννης πορευόμενος τελευταίος, προσέχει ότι υπάρχει βέλος για φουρκέτα στην πορεία τουμονοπατιού.

-Ε! Το πήρατε λάθος! Από δω πάει!

Γυρίζει και πέρνει την …ανηφόρα από ‘κει που ήρθαμε.

Α Γιάννη, είδες τα δύσκολα και μπέρδεψες τα εύκολα. Σύντομα φαρδαίνει και πορευόμαστε, πάντα κατηφορικά, σε χωματόδρομο.

Ο Αντώνης παίρνει την πρωτιά στο πατινάζ. Τα χώματα γλυστράνε.. Περνάμε ταμπέλες παρα πέντε (αιωροπτεριστές). Είμαστε απόλυτα ευτυχείς που γυρίζουμε επί του εδάφους. Άσφαλτος και στο αμάξι του Γιάννη. Πήραμε και μέλι. Έπεσε δίαιτα. Γυρίσαμε νηστικοί.

με πεζοπορικούς χαιρετισμούς Τάσος Καβαδέλλας DSA’71

και η πρόσκλησή μας:

Ορειβατική εκδρομή, Δάσος μέσα στην κοιλάδα Φλαμπουρίτσας μεταξύ μικρής και μεγάλης Ζήριας

Μετά αλπικό-γυμνό. Ανάβαση 700μ. αν πάμε ως την ράχη της μικρής Ζήριας

Δυνατότητα ύπνου κοντά στην Κόρινθο Σάββατο βράδυ για να ξεκινήσουμε νωρίς.

Δυνατότητα για μάσες στα Τρίκαλα (μετά)

Συμμετοχή στο tasoskavadellas@gmail.com

σε ανάγκη 6944 34 25 45

ορειβατικά Τάσος Κ

Πρώτες μέρες της άνοιξης και τελευταίες του χειμώνα. Κάτω λέμε πουκαμισάκι με κοντά μανίκια φτάνει. Πάνω στα 1300μ. υψόμετρο βάλαμε ότι είχαμε, μέχρι και γάντια, παρά τον ήλιο. Ανεβαίνουμε με τ’αυτοκίνητα ως το καταφύγιο του ορειβατικού Μεγάρων. Από εκεί, μέσα στα έλατα, με φανερό σημαδεμένο μονοπάτι γρήγορα φτάνουμε σε γυμνό διάσελο. Ανατολικά η κορυφή είναι κοντά. Καθόμαστε στο απάγκιο και κολατσίζουμε μόλις μία ώρα μετά την εκκίνηση…Ε πως να γίνει κάνει κρύο. Από ‘κει η κορυφογραμμή του Κιθαιρώνα πάει δυτικά περίπου σε σταθερό ύψος.

Όλα πλυμένα και καθαρά από το χιόνι του χειμώνα. Ωραία χόρτα ανάμεσα στα βράχια. Έλατα. Λουλούδια υψομέτρου. Νότια, κάτω, λιβάδια, το βουνό Πατέρας και δεξιά απλώνεται ο Κορινθιακός πιάτο. Η πούντα που χωρίζει το Πόρτο Γερμενό από την Ψάθα, το Αλεποχώρι πιό κάτω τα Γεράνια.

Βόρεια, συννεφάκια ρίχνουν σκιές στον κάμπο της Θήβας. Αεροπορικές απόψεις από Ερυθρές, Πλαταιές, Καπαρέλι. Πραγματικοί σιωπηλοί αεροπόροι, δύο αιωροπτεριστές, τυλιγμένοι σε στολή κατά της παγωνιάς, με το χρωματιστό τόξο του φτερού που τους σηκώνει, πάνω τους. Κάνουν κύκλους, ανυψώνονται και φεύγουν προς την Θήβα για να ξαναρχίσουν το παιχνίδι εκεί. Προχωράμε στην ράχη με αλλαγές στην θέα, πότε ήλιος πότε σύννεφο. Στο σημείο που φαίνεται το τελικό γυμνό τμήμα με τα κτίσματα κορυφής κάνουμε στάση και αναστρέφουμε πορεία.

Πίσω από τα ίδια. Το καταφύγιο κλειστό. Ζεσταινόμαστε στον ήλιο. Ψηφίζουμε για ταβέρνα στα Βίλια. Εκεί καθόμαστε έξω, στον ήλιο, με καπέλο η χωρίς. Αρχίζει η Έρη για ένα αγαπημένο ζευγάρι που ο φίλος σκότωσε την φίλη την έκανε κομματάκια και την …μαγείρεψε με μπιζελάκια- μερικά κομμάτια, όχι όλα. Στο σημείο αυτό με την συνταγή με μπιζελάκια έρχεται ο σερβιτόρος να πάρει παραγγελία. Αγωνιώ, μας άκουσε;

Προσπαθώ να μαζέψω την κατάσταση, μην διαδίδουμε και τέτοιες ιδέες-δεν είμαστε καλά. Έρχονται κοκορέτσια, κοτόπουλο, σαλάτες, χόρτα, παϊδάκια, λουκουμάδες με μέλι στο τέλος. Συγχρόνως είχε τσιμπούσι και η Άλμπα με διάφορα κρεατικά που της πηγαίναμε, έμεινε κατευχαριστημένη. Παρατηρούμε, όπως προχωρά η χρονιά, μια προοιούσα μαλθακότητα: Όλο ευκολότερες διαδρομές, όλο περισσότερα φαγιά.

Ο Γιάννης θα μάθει στην Άλμπα ότι η σημερινή μέρα λέγεται <<Κιθαιρώνας>>. Έτσι για να ξέρει τι θα πει καλοπέραση.

Συμμετείχαν κατ’αλφαβητική σειρά:

Αλεξάνδρα

Άλμπα με 4 πόδια και ουρά

Αντώνης

Βάσω, πάλι επίσημη φωτογράφος της εκδρομής

Γιάννης

Δανάη πρώτο κορίτσι στην κορυφή

Dieter

Ελιάννα

Έρη με πρωτότυπες συνταγές

Ορέστης πρώτο αγόρι στην κορυφή

Σίλια

Τάσος

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!

Ημέρα Ημιμαραθώνιου σήμερα η κεντρική Αθήνα ανοικτή μόνο υπογείως…

Βρεθήκαμε στο Μεσονύχι Μενιδιού, περίπου στο τέρμα των λεωφορείων Α10/Β10. Όταν μας βρήκε ο Αντώνης μας πήγε με το αμάξι του πάνω από το μοναστήρι της Αγ.Παρασκευής, εκεί που αρχίζει χωματόδρομος. Πήραμε τον περιφερικό χωματόδρομο που πάει προς αρχή μονοπατιού ΑηΓιώργη. Στα μισά όμως, σε σημάδια νέας διαδρομής πήραμε την ανηφόρα. Φαντάστηκα θα μας οδηγούσε στο Λειψύδριο οχυρό της κλασικής εποχής αλλά το προσπεράσαμε από τα νότια.

Στάση, κεράσματα τζίντζερ από Τζέφρευ και γλυκά παξιμαδάκια με αμύγδαλα από Αντώνη. Παρότι πρόσφατα συντηρημένο, ο Αντώνης παρατηρεί ότι το μονοπάτι είναι παληό. Φτάνουμε σε διασταύρωση μονοπατιών (μπ). Συνεχίζουμε λίγο στο νέο μπ για αλωνάκι με ριψοκίνδυνα όμορφα ανυψωμένους κούκους. Μετά πισωγυρίζουμε να ανοίξουμε μία σύνδεση μπ με τον δασικό δρόμο που περνά από τον ΑηΓιώργη στο Κεραμίδι.

Είμαστε προετοιμασμένοι με γάντια κλαδευτήρια και άλλα. Μόνο τον κόφτη αφήσαμε στο πορτ-μπαγκάζ, ήταν βαρύς. Πευκοδάσος και θάμνοι, ησυχία, ομαλές κλίσεις, ωραία θέα απέναντι στις κορυφές Κυρά και Αέρας. Μία ώρα κλαδεύοντας.. Ο Τζέφρευ αριστερά, εγώ δεξιά. Ο Αντώνης άφαντος κάπου μπροστά. Έκανε φουσκάλες στα δάχτυλά του ο Τζέφρευ. Εγώ κουράστηκα. Επειδή η γυναίκα μου Νέχια είναι από την Κούβα, ο Τζέφρευ με ρωτάει αν είμαι κομμουνιστής.. Τον βεβαιώνω ότι δεν υποσκάπτω το σύστημα.

Ξαφνικά χτυπάει το …τηλέφωνο. Είναι .. ο Αντώνης!

– Βρε που είσαστε ρε παιδιά! Και που χαθήκατε, μήπως ανοίγετε ολόκληρη λεωφόρο;

-Αντώνη άστα αυτά. Παληό το κόλπο. Έλα στη δουλειά!

Κάτσαμε να φάμε κοντά στον χωματόδρομο. Βγάλαμε λίγες φωτογραφίες γιατί δεν είχαμε κοπέλες μαζί. Δεν είδαμε ψυχή μόλις 2 χιλιόμετρα απ’το Μενίδι..Έχει πολύ μπροστά της η πεζοπορία μέχρι να γίνει δημοφιλής. Περάσαμε το Πλατανάκι γρήγορα. Θα το επισκευτούμε και θα βρούμε την πηγή του άλλη φορά. Μόλις κάτσαμε στο αυτοκίνητο του Αντώνη αρχίσαν οι έπαινοι:

-Τι ωραία εφεύρεση το αυτοκίνητο!

-Τι άνετα να πηγαίνω καθιστός!

-Που να δεις το κρεβάτι τι ωραία εφεύρεση είναι!

Το μετρό φουλ γεμάτο πρωί και απόγευμα. Το πρωί έλεγχαν εισητήρια.

πεζοπορικά ΤάσοςΚ

Μας κάλεσε η Λένα στη Μεγάλη Βρύση. Βρεθήκαμε νωρίς στον κανάλι Κορίνθου και από ‘κει μαζί.

Οδηγούν ο Γιάννης και η Έρη. Έγώ δίνω οδηγίες. Φτάνουμε στην Μεγάλη Βρύση και γρήγορα πάμε για βόλτα ως την Παναγιά Ρεματιανή.

Τα νερά περνούν τον δρόμο πολλές φορές. Εμείς ακροβατούμε πάνω απ’τα νερά και συνεχίζουμε. Πλατάνια, μαυρόπευκα, θάμνοι, λιβάδια και λίγα περιβόλια δίπλα στο ρέμα. Δυνατή λιακάδα. Στη Ρεματιανή τα παγκάκια περιμένουν, η βρύση τρέχει παγωμένο καθαρό νερό. Αφήνουμε την Νέχια και ακολουθούμε τα νερά παρακάτω. Φτάνουμε ως εκεί που το νερό πάει για Βρέσθαινα. Ξαναβρίσκουμε την Νέχια να χουζουρεύει ξαπλωμένη στον πάγκο. Ελιές, φράουλες και κρύο νερό.

Η Ρεματιανή, ανακαινισμένη, από πάνω μας. Γυρίζουμε στην Λένα που έχει ετοιμάσει φαγιά, κρασιά, σαλάτες, γλυκά…

Το τζάκι καίει φουλ. Συμφωνούμε ότι η πεζοπορία απαιτεί σκληραγωγίες. Και άντε νέα πρόποση..

Μετά ύπνος να αναλάβουμε από την πεζοπορία.

Ήταν να έρθει και πουλμανάκι με άλλα δέκα άτομα. Η Λένα, όταν το άκουσε στο τηλέφωνο, τρόμαξε ότι δεν θα αρκέσει το φαγητό. Τελικά πουλμανάκι δεν ήρθε, και φάγαμε πλουσιοπάροχα. Είναι και Πρωταπριλιά τι να πιστέψει κανείς;

Ευχαριστούμε την Λένα για την πρόσκληση και την φιλοξενία της, την Έρη για το κέρασμα, την Βάσω για την ωραία πίτα και όλους για την καλή καρδιά.

Το ξενοδοχείο Πρυτανείο με όλα τα ωραία του.

Τον ΕΟΣ Σπάρτης για εκτενή σήμανση μονοπατιών.

Τα δάση με τα δεκάμετρα μαυρόπευκα και έλατα και τα νερά παντού.

Τα τρία γεφύρια και τον περίπατο στην ποταμιά των Τσιντζίνων με φεγγαράδα.

Την πηγή Κονιακίτη μέσα στο δάσος στα 1350μ. υψόμετρο.

Την εκκλησιά με την στραβή σκάλα που περατώθηκε μέσα σε σαράντα μέρες κατά τον όρο του τότε μπέη Τσιντζίνων.

Την ερημιά του δάσους και των σχεδόν έρημων οικισμών. Άραγε γεμίζουν με κόσμο τον Αύγουστο;

Ένα μικρό μέρος μας παραμένει στον Πάρνωνα η Μαλεβό. Λέω, θα γυρίσω για την ψηλότερη κορυφή Μεγάλη Τούρλα η Κρόνιον Όρος, για τον Αγ.Πέτρο, για την Βαμβακού, για τους φιδήσιους έρημους δρόμους, για τα πετρολίβαδα, για τα κελαηδίσματα πουλιών και τα κοπάδια γίδια, για το ορειβατικό καταφύγιο, για την Καστάνιτσα, για τον Κοσμά, για την συντροφικότητα, για τις εικόνες στο μυαλό, γιατί αξίζει.

και η πρόσκλησή μας:

Οι μεγάλες βροχές ανάγκασαν νέο προγραμματισμό:

Μιά εύκολη πορεία σε μεγάλο δάσος του Λακωνικού Πάρνωνα.

Αθήνα>Τρίπολη>Βαμβακού περίπου 200χλμ. 3ώρες

Περίπατος πιθανόν και το Σάββατο κοντά στην Μεγάλη Βρύση.

Περπάτημα Κυριακή γύρω από τα Τσίντζινα (Πολύδροσο Λακωνίας).

Ωραία εκδρομή ακόμη και χωρίς πεζοπορία. Μερικοί δεν θα περπατήσουν.

Διαμονή σε ξενώνα στην Βαμβακού.

Δηλώστε συμμετοχή στο tasoskavadellas@gmail.com και προτιμήσεις:

1. Άφιξη Παρασκευή απόγευμα η Σάββατο και πότε

2. Συνεννοούμαστε για κοινό ταξίδι.

πεζοπορικά Τάσος Κ

Η σιδηροδρομική γραμμή για Λαμία περνά μέσα από κοιλάδα με Ελικώνα, Παρνασσό και Οίτη δυτικά και το Καλλίδρομο ανατολικά. Όλα καλά αλλά βόρεια, κοντά στην Λαμία η Οίτη και το Καλλίδρομο σμίγουν σε μιά βαθειά χαράδρα με τον ποταμό Ασωπό στο βάθος. Στο στόμιο των στενών αυτών, τα νερά βγαίνουν σε επίπεδο κάμπο φτιαγμένο από τις προσχώσεις του Σπερχειού όπου και συμβάλλουν.

Το ανάγλυφο βραχώδες, δύσβατο με πολλές μικρές απότομες ρεματιές. Από ‘κει έπρεπε, γύρω στα 1900, να περάσει το τραίνο.

Έγινε, τεχνικό επίτευγμα τότε, με αλεπάλληλα τούνελ και γέφυρες. Η στενότητα χώρου ανάγκασε τους εργάτες να ανοίξουν παράλληλη με τις γραμμές οδό για να φέρνουν υλικά χωρίς να εμποδίζουν τους συρμούς. Αυτό σώζεται σε έναν βαθμό και αποτελεί όμορφη πεζοπορική διαδρομή σήμερα. Το μονοπάτι των σιδηροδρομικών επίσης αποτελεί μιά αρχή για ανάβαση στην Παύλιανη και από ‘κει για μεγάλες ορειβατικές-πεζοπορικές διαδρομές σε όλη την Οίτη. Άσε που στο τέλος της παρούσας διαδρομής μας πέσαμε πάνω στο κάστρο της Ωριάς, ένα εντυπωσιακό ύψωμα με επίπεδη κορυφή που αποτελεί ορειβατική πρόκληση από μόνο του. Άλλη φορά…

Είναι μέρα γκρίζα. Παντού αλλού στον δρόμο από Αθήνα είχε καλό καιρό. Εδώ ήρθαν τα σύννεφα, πέσαν πάνω στην Οίτη και γίναν ψιχάλα. ‘Ολη μέρα σχεδόν. Βάλαμε αδιάβροχα πόντσο και γίναμε ..καμπούρηδες όλοι! Για να περιλάβουμε και το σακίδιο από κάτω. Τα σύννεφα σαν μπαμπάκι χωρίζουν σε κομμάτια και κολάν στις πλαγιές. Χώνονται σε πτυχές κάνοντας το ανάγλυφο έντονο. Κάποτε, πάνω από χαμηλό σύννεφο προβάλλει μιά κορυφούλα μόνη της να αιωρείται σε γαλακτερό άσπρο.

Σύραγγα πεζοπόρων. Μικρές σάρες καλύπτουν τμήματα του μονοπατιού. Πεζούλες κρατούν το επίπεδο εκεί που δεν υπάρχει βράχος. Αλλού κομμένος βράχος αφήνει εύκολα βατή προσπέλαση. Η γραμμή δεν είναι φανερή πάντα. Σε μεγάλα τμήματα το τραίνο είναι ..άφαντο σε τούνελ στα βάθη του βουνού κάτω από τα πόδια μας.

Γέφυρες με πολλαπλά τόξα ξεκινούν από σύραγγα και οδηγούν κατ’ευθείαν σε νέα σύραγγα. Νοιώθω όμορφα για ένα έργο τόσο κομψό, τόσο χρήσιμο και τόσο παλιό! Η ψιχάλα κάνει τα φύλλα να γυαλίζουν, το σύννεφο μισοκρύβει τις γέφυρες. Περνούν συρμοί. Εκατό μέτρα απάνω μας σε μυτερή προεξοχή κάθεται ένας ασπριδερός αετός!

Σταματάμε, ησυχάζουμε, βγάζουμε κάμερες. Μερικοί λένε ότι κινήθηκε, άλλοι ότι είναι ακίνητο. Ξαφνικά βγαίνουν κιρκινέζια; – κοράκια; από σπηλιά εκεί πάνω και ένα πουλί κάθεται ..στο κεφάλι του <<αετού>>. Μεγαλώνω την εικόνα του τηλεφακού: -Δεν είναι αετός, κομμάτι του βράχου είναι! Ξεφουσκώνουμε.

Φτάσαμε στον σταθμό <<ΑΣΩΠΟΣ>>. Πέρασε συρμός και μας χαιρέτισε ο μηχανοδηγός.

Γυρίσαμε από τα ίδια όμορφα. Ταβέρνα στον Γοργοπόταμο, τα φάγαμε όλα. Θα ξανάρθουμε.

Πεζοπορικά Τάσος Καβαδέλλας DSA’71

και η πρόσκλησή μας:

Στα στενά του Ασωπού, παράλληλα με την σιδηροδρομική γραμμή, θεαματικό μονοπάτι στον βράχο που κατασκευάστηκε πριν ένα αιώνα για να εξυπηρετήσει το κατασκευαστικό έργο τότε. Περίπου 6 ώρες. Εύκολα. Δηλώστε συμμετοχή στο tasoskavadellas@gmail.com

Συνεννοούμαστε για την μετάβαση εκεί. Tηλ. ανάγκης 6944 34 25 45

Όλοι έρχονται με δική τους ευθύνη για την υγεία τους η ατυχήματα. Θα είναι ωραία !!

με πεζοπορικούς χαιρετισμούς Τάσος Καβαδέλλας DSA ’71

Κασούμπι > Φρούριο Φυλής > Χασιά

Σήμερα πήγαμε ορειβατικά αλλά μας βγήκε πιό ορειβατικά απ’ότι θέλαμε. Πήγαμε στο Φρούριο Φυλής (640μ.) μέσω υψώματος Κασούμπι (826μ.). Κάτι σαν Ομόνοια – Παγκράτι μέσω Μονής Καισαριανής. Έτσι.

Πέρυσι αφιερώσαμε προσπάθεια να γνωρίσουμε το νέο μονοπάτι του ΕΠΟΣ Φυλής από Χασιά>Διπόταμα>βράχος και ρέμα Θοδώρας>αρχαίος δρόμος>φρούριο Φυλής. Τώρα ερευνήσαμε μια παραλλαγή της ανάβασης αυτής με πληροφορίες από το -παλιό πιά- βιβλίο του Κουγιουμτζέλη. Γνώριζα ότι κάποια ελεύθερη(χωρίς μονοπάτι) προώθηση θα υπάρξει.

Αρχίζουμε από τις ταβέρνες της Χασιάς με την σήμανση για φρούριο Φυλής.

Ωραία ρεματιά της Γκούρας, στεγνή εδώ, και σύντομα η συμβολή με το ρέμα της Θοδώρας, τα Διπόταμα. Βγαίνουμε στην ρεματιά Θοδώρας τώρα, ανοικτά, δασωμένα και φιλικά στον πεζοπόρο. Πάνω μας δεξιά ο ομώνυμος βράχος σαν δόντι προς τον ουρανό.

Σε χωματόδρομο, παρακάτω φαίνονται και άλλες βράχινες κορυφές βόρεια από την πρώτη και μεγαλύτερη: Έχει τρεις-τέσσερες άλλες Θοδώρες σαν αδελφές της. Αφήνουμε την κύρια ρεματιά και μπαίνουμε δυτικά προς Φίχθι. Αφήνουμε και το έτοιμο μονοπάτι προς το Φρούριο. Στενή βράχινη δίοδος φέρνει σύντομα σε λάκα με το πηγάδι Φίχθι μπροστά.

Ανάπαυση, νερό, κοιτάμε τους χάρτες.

Παίρνουμε την κοιλάδα με κατεύθυνση βόρεια. Δίοδοι στο δάσος ανοιγμένοι ίσως από κτηνοτρόφους. Λάκα, άλλη δίοδος, μετά τίποτα. Ελεύθερα τώρα. Οδηγός ο Αντώνης ως πιό ορεσίβιος. Ανηφόρα 45 μοίρες, βλάστηση και πευκοδάσος, θέα κορυφών μπροστά μας. Τραβερσάρουμε ανηφορίζοντας τα ανατολικά πρανή του βουνού Κασούμπι.

Όπου νάναι περιμένουμε το φρούριο Φυλής να φανεί. Αν υπάρχει μονοπάτι, το χάσαμε. Περπατάμε ελεύθερα.

Δηλαδή:

Ελεύθερα παραμερίζω κλαδιά να περάσω.

Ελεύθερα μας γρατζουνίζουν τα πουρνάρια, τι λέω; Κολυμπάμε πάνω από πουρνάρια όπως λέει η Βάσω.

Ελεύθερα γλυστρώ και πέφτω γιατί ο βράχος έχει βρύα..

Ελεύθερα μας φαίνεται ότι μπαίνουμε σε όλο πιό δύσκολα και μονοπάτι πουθενά.

Το <<προωθούμαι Ελεύθερα>> στην ορειβασία έχει κάτι το …ανάποδο.

Μια στιγμή νάσου το κάστρο απέναντι. Καλά πάμε. Το φωτογραφίζουμε αεροπορικά μια και είμαστε ήδη ψηλότερα. Προσέχουμε πιά πλαγιά είναι προσβάσιμη, για αργότερα που θα’μαστε εκεί. Σύμφωνα με την παλιά οδοιπορική διαδρομή που έχουμε στο βιβλιαράκι, πάμε να κάνουμε κορυφή, όπου φτάνουμε εύκολα. Στεγνά, λίγος αέρας, συννεφιά, θέα σε Σαλαμίνα, Ελευσίνα, τα υψώματα γύρω και την ρεματιά της Θεοδώρας απ’όπου ήρθαμε. Πολύ καταπράσινο πευκοδάσους.

Σύντομη στάση και κολατσιό. Συζήτηση πως να συνεχίσουμε.

Η Βάσω κερνά τυρόπιτες και σοκολάτες όπως πάντα.

Από την κορυφή συνεχίζουμε, ο Αντώνης μπροστά, σύμφωνα με το βιβλίο. Μιά στιγμή βρίσκουμε σαφές παλιό μονοπάτι. Μετά χάνεται τελείως. Προχωράμε <<ελεύθερα>> αργά. Πυκνή μακία μεσογειακή βλάστηση και πεύκα. Δεν θα βρούμε μονοπάτι. Στρεφόμαστε προς την κοίτη του ρέματος προς τα κάτω. Βαθμιαία αραιώνουν οι θάμνοι και σύντομα μικρή επιτυχία : Η ρεματιά στην αρχή είναι εύκολη, μετά γίνεται ελεύθερη, καταλαβαίνετε τι εννοώ. Σάρες κλαδιά, πως περνάω απο δω; και άλλα τέτοια.

Μέσα στην ρεματιά, φτάνουμε στη βάση του υψώματος του κάστρου, μετα βίας φαίνονται τα τείχη.

Απότομο αλλά όχι αδύνατο. Είμαστε πιά χαρούμενοι, φτάνουμε!

Αντώνης: -Να πάμε δεξιά η αριστερά;

Γιάννης (τέζα) πήγαινέ με όπου θέλεις Αντώνη, η ζημιά έγινε πιά..

Την τελευταία στιγμή, πάλι μας κρύβεται λίγο. Κάπως το θυμήθηκα και βρήκα την δυτική πύλη: Από τύχη-ναι η θεά Τύχη υπάρχει-ανεβαίναμε ντιρέκτ για την πύλη..

Ανεβήκαμε σαν Θρασύβουλοι του γλυκού νερού, μέρα και με καλό καιρό.

Η φρουρά των τριάκοντα τυρράνων δεν φάνηκε.

Στο πράσινο χαλί του κάστρου, ανάμεσα στα απομένοντα τείχη κάτσαμε με θέα την Πάρνηθα, την Χασιά και όλη την Αθήνα. Φάγαμε και ήπιαμε ότι είχε απομείνει.

Υποθετικός διάλογος στο φρούριο: -Από που ήρθατε;

-Πεζοπορία 6 ώρες από την Χασιά.

-Καημένοι μου τι λάθος. Δεν ξέρετε ότι φτάνει αυτοκίνητο εδώ;

Είναι τέσσερες το απόγευμα. Συννεφιά. Ήρεμα.

Γυρίζουμε από καλό μονοπάτι με σήμανση.

Καθυσηχαστικές πορτοκαλιές βούλες: Όλα καλά, δεν είναι ελεύθερα, σε Μονοπάτι είστε!

Ας είναι, ωραία ήταν!

Ο Γιάννης μας κράτησε ενήμερους για την θέση μας με χρήσιμους χάρτες στο GPS του. Ο Αντώνης οδήγησε στα ελεύθερα και μας έβγαλε καλά. Μας πήρε όλη μέρα, εννέα ώρες, γυρίσαμε στο αμάξι με ροζ σύννεφα δύσης.

Χαιρετιστήκαμε: Άντε καλή μας χρονιά.

ορειβατικά, Τάσος Καβαδέλλας DSA’71

Η εκδρομή είχε αναβληθεί από τις 5.2.2017 (την θέση της πήρε η #63)

Σήμερα περπατήσαμε οκτώ ώρες. Αρχίσαμε ψάχνοντας την σπηλιά Καλαμαρά στο νότιο άκρο του Μεγάλου Άρματος Πάρνηθας. Υπάρχει νέα σήμανση που μας βοήθησε. Αλλά και λίγο ελεύθερα μέσα στα πουρνάρια, το βρήκαμε. Έχει ωραία θέα με μεγάλο πευκοδάσος προς Χασιά. Ήλιος λαμπρός παντού. Από ‘κει οδηγόντας μιά ο Αντώνης, μιά ο Dieter και μια εγώ ανεβήκαμε το Άρμα από την κόψη του, κοντά στους γκρεμούς. Φωτό στον γκρεμό, ομαδική φωτό στο κολωνάκι κορυφής, κολατσιό.

Από ‘κει οδήγησα στο πρώτο και μετά στο δεύτερο διάσελο μεταξύ μικρού Άρματος και τρίτου Άρματος. Μετά κατεβήκαμε στο πηγάδι Μαρίστας και πήραμε το μονοπάτι(μπ) για σπήλαιο Πανός μέσα σε σκιερό πευκοδάσος. Μετά ο Τζέφρυ περίμενε να ξεκουραστεί και υποσχεθήκαμε να τον βρούμε επιστρέφοντας. Έχει πολλές ορειβατικές ομάδες σήμερα. Σyναντάμε μία ερχόμενη.

Τα παιδιά μας πληροφορούν ότι έχει μεν νερά, το ρέμα της Γκούρας, αλλά διαβαίνεται. Μπαίνουμε στο βραχώδες λούκι που κατεβαίνει στο ρέμα, φτάνουμε. Πράγματι πλούσια κρυστάλλινα νερά. Πίνουμε και πλένουμε πρόσωπο. Ο Dieter επιστρέφει να βρει τον Τζέφρευ. Οι υπόλοιποι ανεβαίνουμε στο σπήλαιο Πανός. Έχει άλλους ορειβάτες.

Είσοδος στα σκοτεινά, φακοί, φωτό τους σταλακτίτες. Γυρίζουμε από το μπ, βρίσκουμε τα παιδιά να περιμένουν εκεί που τους αφήσαμε. Από πάνω μας μας κοιτούν οι κορυφές του Άρματος. Όλοι μαζί γρήγορα πια, από πολυ-διαβαινόμενο μπ με έλατα, ελατάκια και πεύκα, λάκες και την κιάφα(πέρασμα) Καλαμαρά γυρίζουμε στα αυτοκίνητα.

Εις το επανιδείν! Άμεσα έχουμε Πάρνωνα και Κιθαιρώνα…

Δευτέρα πονάνε τα πόδια μου.

Κυπριανός+Ιουστίνη>Μεγάλο χωράφι>Πόρτες>Κεραμίδι>Κούμπουλα>Ταμίλθι>Χασιά

8:30 ξεκίνημα με λιακάδα. Καλή σήμανση πάνω από το μοναστήρι. Μετά το διασελάκι συνέχισα με την σήμανση που μ’έφερε στο Μεγάλο Χωράφι. Έτσι έχασα το πηγάδι Αρμάδε, άλλη φορά. Φάνηκε λίγο χιόνι. Μπήκα στις Πόρτες από τον χωματόδρομο. Θέλει κλάδεμα. Μετά χάθηκα, σχεδόν καμία σήμανση και σπάνια ορατό μονοπάτι. Κρατήθηκα δυτικά προς τα ομαλά πρανή της Κορομηλιάς και ξαναβρήκα το μονοπάτι. Μετά το ξανάχασα αλλά τα βραχάκια του Κεραμιδιού ήταν πιά φανερά. Από ‘κει πήρα την κορυφογραμμή Κεραμιδιού. Χιόνι παγωμένο. Στο βόρειο τμήμα μεγάλη θέα προς βόρειες κατευθύνσεις: Αέρας, Κυρά, Καραβόλα, Πλατύ βουνό. Όλα άσπρα.

Συναντώ δύο πεζοπόρους. Έχουν ήδη ανεβεί από κάτω ορειβατικά. Το σπήλαιο Πανός είναι άλλη μια ώρα πέρα, χωρίς καθυστερήσεις, απώλεια μονοπατιού κλπ. Αποφασίζουν να επιστρέψουν. Το κρίνουν υπερβολικό. Ρηχό χιόνι παντού. Περνώ την ράχη της Κούμπουλας και βρίσκω την αρχή του μονοπατιού που πέφτει κάτω στο ρέμα Μποντιά και το ξωκκλήσι Αγία Παρασκευή. Εδώ είναι καμμένα από την μεγάλη πυρκαϊά το 2007. Έχει νέους θάμνους αλλά με το χιόνι ο ντορός δεν διακρίνεται. Οπισθοχώρηση. Άλλοι πεζοπόροι. Ηλικιωμένοι. Απ΄ ότι ακούω φαίνεται ότι γνωρίζουν τις ερημιές της Πάρνηθας καλά. Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά η ορειβασία…

Πηγαίνω νότια και δυτικά σε χωματόδρομο με τους γκρεμούς του Άρματος να με κοιτάζουν. Ένα ελάφι. Δεν πολυφοβάται. Το φωτογραφίζω, έτσι σαν χαιρετισμός μεταξύ συναδέλφων.

Ταμίλθι. Οι ποτίστρες και το λούκι με το νερό της πηγής χάλασαν. Από παντού σταλάζουν νερά η μικρά ρυάκια. Πίνω με το ποτήρι από το χώμα. Τρώω λίγο. Υπάρχουν κάποια ψηλά πεύκα , ξεπλυμένοι καμμένοι κορμοί και πολλά νέα πευκάκια. Ήταν τόσο ζουμερό δάσος που δεν τα’καψε όλα η φωτιά. Θεοί! Έχουμε 2017! Πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια από την καταστροφή της Πάρνηθας! Τρέχει ο Χρόνος ο άτιμος.

Παίρνω το μονοπάτι επιστροφής. Πάλι το Άρμα. Βλέπω μια σπηλιά απέναντι που σημειώνει ο χάρτης. Στα υπ’όψιν όταν βρεθούμε εκεί. Ατελείωτη κατηφόρα μέσα σε ωραίο πευκοδάσος με γκρεμούς στα αριστερά. Σε λίγο φτάνω στη Χασιά. Τέρμα για σήμερα.

Φωνές, συζητήσεις, ψηλά παρακάτω ένας κρέμεται στον γκρεμό. Μμμ… αναρριχητές. Πλησιάζω και παρακολουθώ. Ο τύπος σκαρφαλώνει στην άκρη μιας μικρής σπηλιάς …αρνητικά. Ωραίος! Κάθε τόσο περνάει καραμπίνερ σε ασφάλειες που υπάρχουν ήδη στον βράχο. Μετά περνά και το σχοινί του και προχωρά πάνω. Ο σύντροφός του που τον ασφαλίζει, πίσω από ένα θάμνο δεν φαίνεται. Λέει την γνώμη του που και που.

-<< Πιο δεξιά έχει πάτημα. >>

-<< Σου έστειλα φωτογραφίες σου από την περασμένη φορά; Είσαι ..κανόνι>>

Ξαφνικά <<ΩΧ>> ο αναρριχώμενος χάνει τα κρατήματά του και πέφτει.

Μισό μέτρο παρακάτω αιωρείται στο σχοινί ασφάλειας αγγίζοντας τον βράχο με το χέρι. Ένας αναρριχάται και ο άλλος ασφαλίζει.

Με κρύα συννεφιά σύντομα έφτασα στην Χασιά και το αμάξι.

Ορειβατικοί χαιρετισμοί ΤάσοςΚ

και η ανακοίνωσή μας:

Πάρνηθα Δηλώστε συμμετοχή στο tasoskavadellas@gmail.com

‘Εχει πέσει πολύ χιόνι και υπάρχουν νερά.

Πρόταση σε βραχώδη(κάπως στεγνή) διαδρομή:

Κορυφές Άρματος(δυτική Πάρνηθα πάνω από Μονή Κλειστών)

Κάθοδος ως ρέμα Γκούρας δίπλα στα (πολλά;) νερά.

Μερικά απόκρημνα σημεία.

Περίπου 6 ώρες.

με ορειβατικούς χαιρετισμούς

Τάσος Κ

Βόλτα τετράωρη με νηνεμία, λιακάδα, ψύχρα και απεριόριστη ορατότητα. Βλέπαμε μακριά χιονισμένα βουνά της Πελοποννήσου και της Εύβοιας. Από το δασικό σπιτάκι στην αρχή του δρόμου που πάει στη Μονή Καισαριανής, ανεβήκαμε στο παλιό νταμάρι <<καράβι>>. Τώρα ασκούνται αναρριχητές εκεί. Φωτό, μετά ανηφόρα τις σάρες πάνω από το καράβι με την Αθήνα και Πειραιά πιάτο κάτω μας. Γυρίσαμε από Καλοπούλα. Αρκετός κόσμος. Μικροί και μεγάλοι.

Καλή μας χρονιά. Πεζοπόροι ΓΣΑ

Δυτική Πάρνηθα: Σπήλαιο Πανός κυκλική

Μαζευτήκαμε τρεις, ο Γιώργος, η Ειρήνη και ο γράφων. Οι άλλοι χάσανε.

Βαθιά στην Πάρνηθα συμβάλλει το ρέμα Μποντιά στο ρέμα της Γκούρας. Ακόμα και σε στεγνή εποχή, το ρ.Μποντιά πέφτει με καταρράκτη δέκα μέτρων στην Γκούρα και είναι αδιάβατο απλά πεζοπορικά. Η όλη περιοχή είναι συμπαγής βράχος.

Μέσα σ’αυτό, αιώνες; χιλιετίες; ροής νερών έχει κόψει τις ρεματιές Μποντιά και περισσότερο της Γκούρας. Λίγο κατάντι από την συμβολή, στα ανατολικά πρανή της Γκούρας, υπάρχει ευρύχωρο πατάρι όπου και το σπήλαιο Πανός, γνωστό και λατρεμένο από την κλασσική αρχαιότητα. Εκεί πήγαμε.

Αφήσαμε τ’αμάξι πάνω από την Μονή Κλειστών. Λίγο μετά την κιάφα Καλαμαρά, στην πρώτη λάκα, πήραμε μονοπάτι που φεύγει βόρειο-ανατολικά. Παλιό <<ώριμο>> μονοπάτι, πρέπει να ευκόλυνε την μετάβαση προσπερνώντας την δύσκολη περιοχή λίγο από τον βορρά. Δάσος πλούσιο, ασυνήθιστες θέες των κορυφών του άρματος από τα βόρεια. Η διαδρομή αγκαλιάζει μικρές ράχες και ρεματιές ισοϋψώς.

Με μικρή κατάβαση, φτάνουμε στο ρέμα Γκούρας ακριβώς εκεί που κόβει τον βράχο, πριν την συμβολή. Στάση, φωτό, πίνουμε νερό.

Ανάβαση από την άλλη πλαγιά, χωματόδρομος. Μετά μπαίνουμε στην βραχώδη κοίτη του Μποντιά. Το περπατούν λίγοι, είναι και τα νερά του χειμώνα που σκουπίζουν τα σημάδια, μοιάζει δύσκολο. Χαμένοι-παγιδευμένοι μέσα σε στενή ρεματιά με απότομα πρανή. Πλατάνια, κυπαρίσια, πουρνάρια, έλατα. Μπροστά μας, θα βρούμε τελικά την αδιάβατη πτώση του καταρράκτη. Το ξέρω.

Με προσεκτική προώθηση, μετά από δεκαπέντε λεπτά, βρίσκουμε σημάδια του μονοπατιού διαφυγής προς Κούμπουλα η Ταμίλθι η σπήλαιο Πανός. Απότομη πλαγιά, βράχινη αλλά βατή. Αργότερα στο πολύστρατο υπάρχουν πινακίδες! Προοδεύουμε! Κατεβαίνουμε την απόκρημνη πρόσβαση προς σπήλαιο. Ακούμε ομιλίες, δεν μπορούμε όμως να δούμε τον χώρο της σπηλιάς κάτω μας. Πάω πρώτος. Είναι ο κάθετος βράχος με τα αρχαία σκαλισμένα σκαλιά. Τελευταία ορειβατικός σύλλογος έβαλε συρματόσχοινο ασφάλειας δίπλα στα σκαλιά, κάνοντας την κάθοδο ακίνδυνη.

Πιάνω το παπούτσι της Ειρήνης και το οδηγώ στο σκαλοπάτι, να πατήσει σταθερά κάθε φορά. Ο Γιώργος από πάνω, οπισθοφυλακή. Πράγματι στο άπλωμα, στην είσοδο του Πανός υπάρχουν ορειβάτες! Χαιρετάμε και καθόμαστε για μάσες. Κάπου έχουμε κάνει όρεξη..

Φωτό μέσα στο σπήλαιο, λίγη ξεκούραση και σύντομη κατάβαση κάτω στο ρέμα. Με ευχάριστη έκπληξη βλέπουμε ότι εδώ -χαμηλότερα στην ροή- η Γκούρα είναι στεγνή. Είχε αρκετά νερά που την περάσαμε πιό πάνω.

Σκαρφαλώνουμε την απόκρημνη δυτική όχθη του ρέματος. Η σόλα της Ειρήνης έχει ξεκολήσει. Το δέσαμε όπως όπως. Κάθε τόσο ξεφεύγει λίγο και η Ειρήνη κλωτσά σε πέτρες να φέρει πίσω την σόλα να σφίξει το δέσιμο. Ο Γιώργος ως συνήθως αναγνωρίζει παράξενες φιγούρες, κεφάλια, πουλιά, ότι θέλεις σε κούτσουρα η πέτρες που βρίσκει. Παρακάτω τον βλέπω με πέτρα- που του αρέσει- στον ώμο. Άν μας έβλεπε κανείς, θα μας νόμιζε τρόφιμους ψυχιατρείου. Η μία να κλωτσά τα βραχάκια κάθε τόσο, ο άλλος κουβαλώντας την πέτρα, εγώ; Ίσως απλά με το παρουσιαστικό…

Εύκολα ακολουθούμε την επιστροφή από την συνηθισμένη διαδρομή που έχουμε ακολουθήσει αρκετές φορές. Το πηγάδι της Μαρίστας, η ανηφόρα, η πρώτη λάκα, η κιάφα Καλαμαρά, το αυτοκίνητο. Έξη ωραίες ώρες.

ορειβατικοί χαιρετισμοί από τους πεζοπόρους της DSA

Και η ανακοίνωση μας:

Περπάτημα σε δασωμένα αλλά και κορυφές.

Διάρκεια 5-6 ώρες.

Από Αθήνα στις 8:00, οι μέρες είναι μικρές..

δηλώστε στο tasoskavadellas@gmail.com

με χειμερινούς χαιρετισμούς…

Τάσος Καβαδέλλας Απόφοιτοι ΓΣΑ πεζοπόροι

Κάναμε ένα κύκλο σήμερα, δυτικά του Αυλώνα, στα όρια Αττικής/Βοιωτίας. Ξεκινήσαμε νωρίς γιατί ο Γιώργος έχει εφημερία σήμερα βράδυ και πρέπει να προλάβει. Αφήσαμε τα αυτοκίνητα στην Αγιά Τριάδα, πάνω απ’τον Αυλώνα. Λιακάδα με αραιά σύννεφα, δροσερά. Χωματόδρομοι, πευκοδάσος ανάμεικτο με μακία θαμνότοπο, ρεματιά με πλατάνια θεόρατα, καταπράσινα. Μάντρες κοντά στην μονή Στουδίου, ένα σπίτι. Ακόμα μπορούμε να περπατάμε ελεύθερα, ο Γιώργος βρήκε συντόμευση ως την Μονή. Είχε λειτουργία με αρκετά 4χ4 παρκαρισμένα ένα γύρω.

Χωματόδρομο μέσα σε δασωμένους λόφους. Ερημιά.

Στην ώρα ο δρόμος κατεβαίνει στην ρεματιά και περνά απέναντι. Παίρνουμε το ρέμα νότια, ανάντι. Μεγάλα πλατάνια γυμνά. Στρώμα σκουροκόκινο κάτω τα πεσμένα πλατανόφυλλα, μόνο κάποιες πέτρες προβάλλουν. Μερικές λιμνούλες κρυστάλλινου νερού. Βράχια γλυμένα και κομμένα από αιώνες νερών. Πευκοδάσος και απότομες όχθες γύρω μας. Η κοίτη γενικά στεγνή.

Φτάνουμε σε συμβολή. Από αριστερά μας, πέφτει το ρέμα Μπαμπακιά-Καμάρα μέσα στο Μαυρόρεμα. Όλα στεγνά τώρα. Άσπρες και γκρίζες κροκάλες απλωμένες κάτω. Πλατάνια, πικροδάφνες, κουτσουπιές, πεύκα. Σε κάποιες στενωπούς, μικροί καταράκτες (όταν τρέχει νερό) παρουσιάζουν δυσκολία στην ανάβαση. Βράχια λαξεμένα με απαλές καμπύλες, γούρνες νερού, στενά περάσματα.

Προωθούμαστε έτσι πάνω από ώρα. Ένα βλήμα σκουριασμένο κάτω. Από το στρατόπεδο τεθωρακισμένων του Αυλώνα, που και που σημαδεύουν στο δάσος…

Μία πεθαμένη αλεπουδίτσα. Πείνα; Κάτι άλλο;

Φτάνουμε σε φράγμα ψηλό ως δέκα μέτρα. Ανεβαίνουμε από το πλάι. Πίσω έχει ξεχειλίσει με άμμο και βότσαλα. Καθόμαστε για ξεκούραση και φαί.

Έχουμε δει πολλή ομορφιά. Η ρεματιά είναι τόσο καθαρή που οποιαδήποτε πέτρα μπορεί να γίνει πιάτο να φάμε από εκεί!

Πιό πάνω υπάρχει σήμανση.

Αφήνουμε πιά το Μαυρόρεμα και ανηφορίζουμε μέσα σε πυκνό δάσος. Σύντομα, δεξί παρακλάδι μας φέρνει σε σκαλάκια σε απότομη, τι λέω; κάθετη πρόσοψη βράχου που κοιτά κάτω την ρεματιά.

Πιό κάτω φωλιασμένο το ξωκλήσι της Αγιά Μαρίνας με άνοιγμα με κάγκελα μπροστά. Μπαλκόνι στο Μαυρόρεμα, μπαλκόνι σε συνεχές δάσος.

Πάλι φαγιά…έχουμε όρεξη.

Σε άλλο μισάωρο φτάνουμε στο οροπέδιο Βούντημα. Χωράφια, ψηλά πεύκα, νερό. Χωματόδρομοι μας γύρισαν στα αμάξια. Γεμίσαμε εικόνες γιά μία βδομάδα. Την Κυριακή πάλι! πεζοπόροι απόφοιτοι DSA

και η πρόσκληση: Μέσα σε ωραία ρεματιά. Στα όρια Αττικής/Βοιωτίας. Αμελητέα ανάβαση, τι λέω, σχεδόν μηδενική! Δύσβατα σημεία. Από Αθήνα συνάντηση ώρα 9:00. Διάρκεια 5 ώρες περίπου. Μετά ταβέρνα!