Στα πλαίσια εξερεύνησης άγνωστων – σε μας – διαδρομών, πήγαμε στην χαράδρα Βελίτσας στον νοτιοανατολικό Παρνασσό.

Είναι άθικτο τοπίο με μεγάλα δάση. Φιλοξενεί μονοπάτι γρήγορης ανάβασης στην κορυφή του βουνού, Λιάκουρα 2455μ.

Συναντηθήκαμε στην Κάτω Τιθορέα. Άργησε ο Γιάννης Γραμματικάκης τον οποίο φώναζα <<Γραμματικάκη>> για διαφορά από τον δικό μας Γιάννη.

Ερχόταν μαζί με τον Αντώνη. Τηλεφωνώ.

-Που είστε παιδιά;

-Περάσαμε την Λιβαδιά, είμαστε στον Καρακόλιθο…

-Μα πάτε για ΑΡΑΧΩΒΑ! Κάντε αναστροφή και ρωτήστε που είναι η Τιθορέα!!

Τους περιμέναμε λίγο και φωτογραφήσαμε τον Παρνασσό σε πρωϊνό φως.

Το <<άγνωστο>> ήταν ότι πήραμε εναλλακτικό μονοπάτι, καλογραμμένο στον χάρτη, που ανεβαίνει απένατι από την συνήθη διαδρομή στα ανατολικά πρανή της χαράδρας. Αυτό ήταν και το Βατερλώ μας, βλέπε παρακάτω.

Ημέρα ηλιόλουστη με μεγάλη διαύγεια.

Η Τιθορέα σκαρφαλωμένη στα πόδια του βουνού. Ωραίο χωριό, μεγαλούτσικο. Φιλόξενοι άνθρωποι. Φoρτωνόμαστε σακίδια, μπαστούνια στα χέρια και δρόμο. Ταμπέλες και σήμανση μονοπατιού με κίτρινα τρίγωνα. Αριστερά κάτω μας, γκρεμός 150 μέτρων. Στο βάθος τρέχουν μπόλικα τα νερά της Βελίτσας.

Απέναντι ορθοπλαγιά με οριζόντιες σπηλιές. Πιό πάνω μεγάλα δάση.

Σύντομα φτάνουμε στο εκκλησάκι του ΑηΓιώργη. Μικρή στάση και πάλι στο μονοπάτι. Τώρα πιό ανηφορικά. Δεξιά μας επίσης ορθοπλαγιές με σπηλιές. Στο βάθος κορυφές.

Καταπράσινα, θάμνοι και φυλλοβόλα διάφορα. Ταμπέλα <<προς σπήλαιο Οδυσσέα Ανδρούτσου>>. Είναι ο ήρωας της Βελίτσας.

Πέφτουμε σε κόντρα, το μονοπάτι κάνει καγκέλια, ψάχνουμε το παρακλάδι που πάει στην σπηλιά. Ο Σωτήρης ερευνά πέρα από ένα κόκκινο σημάδι.

– Τίποτε, είναι κλειστό. Λέει όταν επέστρεψε.

Είμαστε κοντά στην βάση των γκρεμών πάνω μας. Βρίσκουμε την διασταύρωση και σύντομα νάσου η περίφημη σπηλιά. Πραγματικά δυσπρόσιτη. Πάνω στο κάθετο πρόσωπο του βράχου, η είσοδος της σπηλιάς χάσκει δέκα μέτρα παραπάνω! Θέλει αναρρίχηση να φτάσει κάποιος εκεί.

Τώρα έχουν βάλει σιδερένιες σκάλες και σχοινί στο πλάι καλού κακού. Δεν ανεβαίνει κανένας. Έχουμε δρόμο μπροστά μας. Πίσω στο κύριο μονοπάτι. Περνάμε μικρή ρεματιά, αργότερα μεγάλη ρεματιά.

Αραιή σήμανση. Μετά χάνουμε το μονοπάτι. Είμαστε σε απότομη ράχη. Βγάζει χάρτη ο Σωτήρης και GPS ο Τζέφρεϋ και ο Γιάννης. Σκαρφαλώνουμε σε σάρα μέσα σε ελατοδάσος. Τώρα η σάρα των ορειβατών δεν είναι γυναίκα. Είναι όμως ολισθηρή, αβέβαιη και τελικά επικίνδυνη. Ποταμός από χαλίκια σε στάση με απότομη κλίση. Έτοιμα να κατρακυλήσουν. Δύσκολο να πατήσουμε, δυσκολότερο να πιαστούμε.

Συμβουλευόμαστε τους ηλεκτρονικούς χάρτες. Κοιτάμε προσεκτικά. Ο Σωτήρης ψάχνει ίχνη μονοπατιού, τον βοηθά ο Αντώνης που μεγάλωσε στην ορεινή Ναυπακτία και έχει πείρα. Η Σοφία δίπλα τους, ψάχνει στο GPS να επιβεβαιώσει τι νομίζουμε.

Το ένα μηχάνημα σημειώνει την θέση μας κάτω από το μονοπάτι που αναζητάμε ενώ το άλλο λέει το αντίθετο! Το ρολόϊ δίχνει 14:30. Σκιές πέφτουν κιόλας από τις ψηλές κορυφές πάνω μας.

-Ας μην κυνηγάμε τις μπλε βουλίτσες του GPS, γυρίζουμε προς τα ‘κει που ξέρουμε μην μας πάρει το σκοτάδι.

Φτάνουμε πάλι σε ηλιόλουστο ώμο με χόρτο παντού και ερείπια ξερολιθιάς.

Απέναντι μεγάλα ελατοδάση, πάνω μας οι κορυφές.

-Είναι όμορφα, δεν τρώμε εδώ;

– Να βρούμε την επιστροφή πρώτα! Λέει η Βάσω. Συμφωνούμε.

Σύντομα βρίσκουμε το ίχνος του μονοπατιού. Επιστρέφοντας θέλουμε μέρος με ήλιο να κολατσήσουμε. Λες και κυνηγάμε το άπιαστο. Πάντα λίγο παρακάτω είναι φωτισμένα! Το παραδεχόμαστε και καθόμαστε να φάμε στην σκιά. Βγάζουμε και ομαδική φωτογραφία μετά έξι ώρες περπάτημα για να έχουμε σύγκριση φωτογραφιών, Πριν και Μετά…

Λίγο πριν το χωριό, η διασταύρωση που οδηγεί κάτω στο ρέμα.

-Δεν πάμε κάτω να δούμε τα νερά; Δύο θέλουν. Οι άλλοι διπλωματική σιωπή.

-Ναι, ναι να πάμε αλλά σε άλλη εξόρμηση, μιαν άλλη Κυριακή! κάνει ο Γιάννης.

Η φιλόξενη φουρνάρισα της Τιθορέας μας είπε πως παιδί βοηθούσε να μεταφέρουν με ζώο τους σωλήνες για την ύδρευση του χωριοιύ. Μας έδειξε τα ερείπια νερόμυλου στο κέντρο του χωριού. Μας πήγε στην πλατεία της εκκλησίας με την προτομή του Ανδρούτσου.

Μετά η ταβέρνα του χωριού. Μεγάλο τζάκι, καλοί άνθρωποι. Τα πιάτα τα καθαρίσαμε. Παραγγείλαμε και τρίτη καράφα κρασί. Πως μεταβολίζεται βρε παιδί μου.

Ο Γραμματικάκης , νέος στην συντροφιά μας και νέος σε ηλικία περπατά γερά. Τον καλωσορίζουμε.

Θα ξαναπάμε εκεί. Με ορειβατικούς χαιρετισμούς από τους απόφοιτους της DSA.

Με καλό καιρό, βρεθήκαμε στην πάνω πρόσβαση του ανακτόρου Τατοϊου. Κάναμε ανάβαση μίας ώρας μέσα σε πυκνό πευκοδάσος, έως την κορυφή Βουρλιώτες. Από εκεί με χωματόδρομους και μονοπάτι κλείσαμε τον κύκλο έως τα αυτοκίνητά μας. Σχεδόν τέσσερεις ώρες, μαζί με κάποιες στάσεις. Είμασταν εικοσιένα άτομα, παληοί και νέοι πεζοπόροι. οι πεζοπόροι της DSA σας προσκαλούν στην επομένη εξόρμηση!

Ξαναπήγαμε, όπως σχεδόν κάθε χρόνο, στο παληό υδραγωγείο Χασιάς. Ο δήμος το μετέτρεψε σε μονοπάτι περιπάτου, όταν έπαψε η ύδρευση Φυλής από εκεί. Διαλέξαμε στεγνή εποχή. Έτσι το ρέμα της Γκούρας (Κελάδων) είναι στεγνό για να προωθηθούμε εύκολα στο εικονοστάσι <<Φανερωμένη>>, μέσα στο φαράγγι. Λιακάδα, σχετικά στεγνά παρά την χτεσινή νεροποντή, όλα πράσινα με κυρίαρχο το νέο πευκοδάσος.

Μπαίνουμε στην οδό Γιαννούλας και σύντομα αφήνουμε τα αυτοκίνητα. Αριστερά κάτω μας η ρεματιά με το ομόνυμο ρέμα. Είναι η Γκούρα που ερχόμενη κοντά στην Χασιά ονομάζεται Γιαννούλα. Σύντομα ο δρόμος στενεύει σε μονοπάτι. Γαλάζια τετράγωνα σηματοδοτούν την διαδρομή αυτή.

Πορευόμαστε με τα υψώματα της Πάρνηθας δεξιά μας. Αριστερά κάτω πρώτα η Χασιά-Φυλή και αργότερα η ρεματιά με τον δρόμο Δερβενοχωρίων και τις απαραίτητες ταβέρνες. Ο παληός υδραγωγός μετασκευάστηκε σε ισόπεδο μονοπάτι. Κάπου έχει κτιστό πεζούλι που κρατούσε το νερό, αλλού κόβει τα βράχια για να περάσει. Σε ένα σημείο υπάρχει ακόμη κυλινδρικός αγωγός φτιαγμένος από μεταλλικά βαρέλια

ενωμένα στη σειρά.

Μέσα στο δάσος τώρα φτάνουμε σε χώρο παιδικής χαράς όπου και χοντρό σχοινί κρέμεται από πανύψηλο πεύκο. Τα παιδιά παίζουν τον Ταρζάν και την Τζέην. Συνεχίζουμε σε όλο πυκνότερη βλάστηση έως στενό βράχινο στόμιο όπου και η <<δέση>> του αγωγού-αμπολής.

Προπολεμικά, μέρος των νερών της Γκούρας βγαίνοντας από το φαράγγι διοχετεύονταν στην Αμπολή Γιαννούλας και ύδρευαν το χωριό.

Όλα στεγνά αυτή την εποχή, συνεχίζουμε μέσα στην ρεματιά με άσπρους στρογγυλεμένους από τα νερά βράχους. Αριστερά μας – δεν φαίνεται- βρίσκεται η μονή Κλειστών πάνω από τον γκρεμό που κατεβαίνει ως εμάς. Σε δύσκολα σημεία υπάρχουν τσιμεντένια σκαλοπάτια η μονοπατάκι στην πλαγιά πάνω από το ρέμα.

Σύντομα φαίνεται εικονοστάσι ψηλά πάνω μας στην ανατολική πλαγιά, απέναντι από την μονή Κλειστών. Η <<Φανερωμένη>>.

Το σκαρφάλωμα γίνεται ζόρικο. Αναλογίζομαι πόσο δύσκολο θα είναι να το κατεβούμε..

Είμαστε πιά κοντά στις εικόνες βαλμένες σε ρηχή σπηλιά. Πολλά μπουκάλια, αναπτήρες, ένα καπέλο στο χώμα. Η ευσέβεια και η ευσέβεια προς το περιβάλλον δεν συμπορεύονται φαίνεται…

Ψηλά στις εικόνες, βλέπουμε τώρα την Μονή απέναντί μας. Σύντομη στάση, φωτογραφίες και πάλι πίσω να βρεθούμε όλοι μαζί κάτω στην καθαρή ρεματιά για στάση και φαγητό.

Κατεβήκαμε ευκολότερα απ’ότι φανταστήκαμε. Περάσαμε καλά αυτή την ζεστή, φωτεινή φθινοπωρινή μέρα.

Ελάτε την επομένη φορά!

οι πεζοπόροι της DSA

Πρώτη φορά πήγαμε στη Ζήρια. Εύκολη πρόσβαση, κοντά στην Αθήνα. Ξεδιπλώνει δύο ομάδες κορυφών. Την Μεγάλη Ζήρια δυτικά πάνω από το Ξυλόκαστρο και τα Τρίκαλα Κορινθίας. Την Μικρή, με τρείς κορυφές, πάνω από το Κιάτο. Ορειβατίσαμε στην Μικρή.

Το Κεφαλάρι, ορεινό χωριό στα πόδια του βουνού, λίγο πριν την λίμνη Στυμφαλία. Φιλοξενεί φυσιολατρικό-πεζοπορικό καταφύγιο όπου αφήσαμε το αυτοκίνητο. Το μονοπάτι ανηφορικό σε κατάφυτο περιβάλλον μεσογιακής βλάστησης χαμηλού υψομέτρου – μακία βλάστηση. Αρχίζουμε στα 850μ. Γλυκός καιρός. Ζεσταινόναμαστε, μένουμε με φανέλλες. Καλή – και πρόσφατη – σήμανση. Διασχίζουμε χωματόδρομο και μετά άλλη μικρή ανάβαση φτάνουμε σε χλοερό οροπέδιο σε σημείο με πηγάδι. Υψόμετρο κάτι λιγότερο από 1200μ.

Το δεύτερο μέρος αρχίζει μέσα στην σκιά ελάτων. Ανάβαση που δυσκολεύει βαθμιαία. Ιδρώνουμε για καλά. Στάσεις για λίγο νερό. Σταθερή κλίση, ποτέ δεν μαλακώνει. Φτάνουμε σε ώμο. Τα δέντρα αραιώνουν. Τώρα είναι μικτά έλατα, οξύκεδρα και λίγα πουρνάρια. Το αλτίμετρο δείχνει 1600μ.

Διάλειμμα, σύκα ξερά, σοκολάτες, νερό. Θέα, κάτω από αραιά σύννεφα: Το χωριό Μάννα μπροστά μας, δυτικά τα σπίτια των Τρικάλων, πάνω μας οι κορυφές Ντουσιά, Ανώνυμη και Χιόνι. Στο βάθος θολά, ο Κορινθιακός δεν φαίνεται. Το ανάγλυφο ομαλά ανηφορικό. Μπροστά μας μια βραχώδης ράχη με τα τελευταία έλατα. Μετά χόρτο και πέτρα φτιάχνουν ομαλές εκτάσεις που καταλήγουν σε κώνο.

-<<Αυτό πρέπει να’ναι>> λέω.

Ο Γιάννης ανοίγει τον χάρτη. -<< Αλλού είναι η ψηλότερη κορυφή!>>

Σκύβουμε όλοι από πάνω. Έχει δίκιο! Η διαδρομή μας καταλήγει στην δεύτερη ψηλότερη κορυφή …. Ξαφνική δυσθυμία. Μας καταρράκωσε το ηθικό ο Γιάννης. Όχι μόνο οι κόποι μας καταλήγουν…δεύτεροι, δεν μπορούμε καν να πούμε που δεν πήγαμε!

Η ψηλότερη κατά 34 μέτρα απόλυτη κορυφή είναι ….ανώνυμη! Οι ορειβατικές πίκρες.

Το τρίτο μέρος σε ανοικτό αλπικό τοπίο. Ελάχιστα μοναχικά δέντρα. Η κλίση ίδια δεν υποχωρεί. Μαζεύουμε την ανάσα μας και πάμε. Ανεβαίνοντας με τρώει η πιθανότητα ο κώνος πάνω μας να μην είναι η κορυφή. Έχει γούστο, μόλις φτάσουμε κοντά να ξεδιπλώσει άλλη ανηφόρα από πίσω. Το σκέφτομαι αλλά δεν μιλώ. Ότι αυτοπεποίθηση έχουμε, την χρειαζόμαστε..

Ο Σωτήρης , δυνατότερος, έχει φύγει μπρος. Μια τον βλέπω μιά χάνεται. Έχω και το ρολόι. Ώρα 14:00 το αργότερο πρέπει να γυρίζουμε. Να μην νυχτώσουμε. Ο Σωτήρης χάθηκε. Συνεχίζουμε. Όλα είναι κοντά τώρα. Για να δούμε. Κορυφή κώνου! Νίκη! Κάναμε την κορυφογραμμή! Είμαστε στην Ντουσιά! Στα 2086 μέτρα.

Στο βάθος ο Σωτήρης, σταυροπόδι, ατενίζει τον νότο. Φυσάει. Φωτογραφίες, αγκαλιάσματα, συγχαρητήρια στον εαυτό μας. Ονοματίζουμε τις κορυφές. Τώρα φαίνεται και η μεγάλη Ζήρια.

Κάτω το οροπέδιο και το καταφύγιο στο Κεφαλάρι. Σε παλιότερες εποχές το Κεφαλάρι λεγόταν Ντούσια. Το όνομα επέζησε στο βουνό της.

Καθόμαστε κάτω. Υπάρχουν πολλές πασχαλίτσες. Ερευνούν τα χέρια μας, τα σακίδια, τα φαγιά. Μας πήρε τέσσερις ώρες ανάβαση και κάτι λιγότερο να κατεβούμε. Στο Κεφαλάρι μπύρες στο αυτοκίνητο και επιστρέφουμε. Μέχρι το Κιάτο ο οδηγός Γιάννης έχει δύο άδεια μπουκάλια δίπλα του. Σε κόκκινο φανάρι, ο μπροστινός γκαζώνει και το τρώει.

-Γίαννη στοπ!! Εαν μας σταματήσει τροχαία θα πάρουμε δύο κλήσεις.

Μία για το φανάρι και άλλη μία για τις μπύρες…

με ορειβατικούς χαιρετισμούς Τάσος Καβαδέλλας DSA’71

Ελάτε σε περπατήματα!

Σκεφτήτε να συμμετέχετε την άνοιξη στον Σμόλικα!

Kαλή μέρα με ήλιο και συννεφάκια.

Κάναμε βόλτα γύρω από το μοναστήρι Καισαριανής.

Πολύς κόσμος, πολλοί ποδηλάτες.

καλή μας χρονιά!

ΤάσοςΚ

Το ραντεβού μας ήταν στην Καισαριανή και από κει βρεθήκαμε στα Κιούρκα. Περπατήσαμε μαζί με μια μεγάλη ομάδα φίλων πεζοπόρων. Εφτά ώρες μαζί με τις στάσεις. Καλή πεζοπορική χρονιά 2016/17!

Δύο απόφοιτοι της ΓΣΑ, ο Χρήστος Αντωνίου ΓΣΑ’86 και ο γράφων, μετά από προπονήσεις και προετοιμασία μηνών, φτάσαν στην ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας αυτές τις μέρες. Πήγαμε με στενούς συγγενείς και συναδέλφους από την δουλειά, επτά ορειβάτες συνολικά. Μας οδήγησαν δύο θαυμάσιοι οδηγοί βουνού, οι Λιτοχωρίτες Τάσος Νίκας (nikasolympus@gmail.com) και Βασίλης Ρέππας κάνοντας μια ομάδα εννέα ατόμων.

Βρεθήκαμε στα Πριόνια (1000μ.) μεσημέρι και από ‘κει, με πλήρη σακκίδια, πήραμε το φαρδύ μονοπάτι που ανεβαίνει στο καταφύγιο Αγαπητός-Ζολώτας (2100μ.). Ωραία, κουραστική πορεία μέσα στην χαράδρα του ποταμού Ενιπέα που υδρεύει το Λιτόχωρο.

Μεγάλα δάση, γυμνές κορυφές. Οξυές, έλατα, μαυρόπευκα, ρόμπολα πιό πάνω. Σε τρεισήμισι ώρες φτάσαμε, ακουμπήσαμε σακκίδια στα κρεββάτια μας και βρεθήκαμε όλοι μαζί για δείπνο. Η κουζίνα του Ζολώτα πάντα έκτακτη! Συζήτηση, αστεία, οδηγίες για την αυριανή ημέρα κορυφής και ύπνος σε υπνόσακκους, κάτω από πρόσθετες κουβέρτες από τις δέκα το βράδυ! Τότε σταματά η γεννήτρια ηλεκτρικού και κοιμάται το καταφύγιο. Την επομένη, ετοιμασίες, γρήγορο πρωινό και με μισή ώρα καθυστέρηση, στις 7:30 όλοι έτοιμοι!

Ομαδική φωτογραφία με Τάσο, Βασίλη και Μαρία Ζολώτα.

Ανάβαση και σήμερα πάλι, σύντομα τα τελευταία ρόμπολα μας εγκαταλείπουν (αλπικά πεύκα που μεγαλώνουν μέχρι 2300μ. υψόμετρο). Βραχώδες, ομαλό τοπίο, με ομαλές κορυφές και χιονούρες σε ρεματιές και λάκες. Ανηφόρα επίμονη. Φτάνουμε σε τοπική κορυφή -Σκάλα λέγεται- όπου έχουν σταθεί και άλλες ομάδες. Κράνη, πολύχρωμα τζάκετ, πεζοπορικά μπαστούνια, σακκίδια, ζωηρές φωνές. Λίγο χιόνι σε εκτεθημένες κόψεις. Μπροστά μας είναι του ύψους και …του βάθους!

Κάτω χάσκουν τα καζάνια. Μία ορθοπλαγιά βάθους τερακοσίων μέτρων που στηρίζει την κορυφή Σκολιό, την Σκάλα που βρισκόμαστε και τις ψηλές απότομες κορφές. Μπροστά μας η …Κακόσκαλα (όνομα και πράμα) που αναρρηχιτικά οδηγεί στον Μύτικα 2918μ.. Πιό πίσω το Στεφάνι 2909μ. Αφήνουμε κάτω τα μπατόν και τα περισσότερα σακκίδια. Βάζουμε κράνη και δενόμαστε σε δύο σχοινοσυντροφιές, ο Τάσος οδηγεί την πρώτη και ο Βασίλης την δεύτερη. Κοιτάζω που πατάω, κοιτάζω και δοκιμάζω που πιάνομαι, μερικές φορές και με τα …πέντε, χέρια πόδια και κάθισμα κολημένα στον βράχο για κάποια σιγουριά. Περνάμε την αρχική κόψη: Ο γκρεμός του Ενιπέα ανατολικά προς Λιτόχωρο, το χάος των Καζανιών απ’την άλλη δυτικά και εμείς πάνω στην κόψη πλάτους μισού μέτρου ας πούμε. Δεν πολυκοιτάζω κάτω. Κρατώ το σχοινί που με ενώνει με τους άλλους όπως μας είπαν. Αν πέσει κάποιος, ξέρει τι να κάνει, οι άλλοι πάλι ξέρουμε επίσης τι να κάνουμε. Όλα καλά, ο καιρός πολύ καλός, κοιτάζω τον βράχο μπροστά μου και κρατιέμαι καλά. Σύντομα τραβερσάρουμε την πλαγιά της Ταρπηίας πέτρας (Προμύτικας).

Οι πρώτοι αναρρηχιτές της κορυφής, ο Έλληνας Χρήστος Κάκαλος και οι Ελβετοί Boissonnas και Baud Bovy κατάκτησαν την Ταρπηία πέτρα τον Ιούλιο του 1913 νομίζοντάς την σαν κορυφή. Τρείς μέρες αργότερα, με καθαρό καιρό, είδαν ότι ο Μύτικας είναι ψηλότερος και αμέσως έφτασαν και εκεί ολοκληρώνοντας την ορειβασία τους.

Στις κορυφές του Προμύτικα, πρώτο χάσμα, το συρματόσχοινο ασφαλείας και το δεύτερο χάσμα. Μετά μια εύκολη ανάβαση και ΦΤΑΣΑΜΕ!

Σωρός από βράχους, Ελληνική μεταλλική σημαία και το βιβλίο επισκεπτών της κορυφής. Γράφουμε το όνομά μας, φωτογραφίες, συγχαρητήρια, πάλι φωτογραφίες. Σύντομα οι οδηγοί πιστεύουν ότι θα χαλάσει ο καιρός. Έχει συννεφιάσει. Η κατάβαση από τα ίδια. Άνετοι. Τώρα ξέρουμε.

Ευχαριστούμε τον Τάσο Νίκα και τον Βασίλη Ρέππα που με γέλιο και επαγγελματισμό μας οδήγησαν. Είναι η τέταρτη φορά που έρχομαι στο βουνό των θεών. Μακάρι να αξιωθούμε να ερευνήσουμε και άλλες διαδρομές εκεί ψηλά!

Τάσος Καβαδέλλας ’71 πεζοπόροι της DSA (Γερμανική Σχολή Αθηνών)

Πήγαμε μόνο δύο, ο Χρήστος (ΓΣΑ’86) και ο γράφων. Ήθελε να’ρθει και ο Στέφανος (ΓΣΑ’88) αλλά δεν άκουσε το ξυπνητήρι. Πήγαμε για πρακτική άσκηση σε ελαφρά αναρρίχηση. Υπάρχει πάντοτε η περίπτωση πτώσης. Προετοιμαζόμαστε γιά ανάβαση Ολύμπου σύντομα. Θέλουμε εξάσκηση!

Πεδίο άσκησης η κόψη Φλαμπουριού στην Πάρνηθα. Έχει πολύ καλό καιρό, στεγνά, 20 βαθμούς, συννεφάκια που και που. Περνάμε την τελευταία βίλλα Θρακομακεδόνων, σκαρφαλωμένη στα 600μ. υψόμετρο, πάνω στα βράχια της κόψης. Το αφεντικό μπορεί να καβαλήση το κάγκελο της βεράντας του, φορόντας άρβυλα και να πάει ορειβασία κατ’ευθείαν! Πάει; Η απορία μας έμεινε..

Ακολουθούμε τα γαλάζια σημάδια. Η θέα γρήγορα γίνεται πανοραμική. Το κτίριο του τελεφερίκ είναι ήδη κάτω χαμηλά. Πράσινος πευκόνας, το αεροδρόμιο Τατοϊου, ασπριδερές πολυκατοικίες ξεχύνονται ως την Καστέλλα και τον Σαρωνικό. Σκαρφαλώνουμε μερικά σημεία και φτάνουμε σε ευρύχωρο πατάρι. Επάνω μας έχει μία κάθετη γωνία, ίσως έξι μέτρα ύψος. Βρίσκω πατήματα και λαβές, κάνω έλξη αλλά δεν αρκεί. Πέφτω όρθιος πίσω στο πατάρι. Δεύτερη προσπάθεια, πάλι τα ίδια. Ο Χρίστος παρατηρεί ότι με ανοιχτό πάτημα, ίσως είναι καλλίτερα. Με τρίτη προσπάθεια επιτυχία. Ανεβαίνω άλλο ένα βήμα. Είμαι τώρα περίπου στην μέση της γωνίας. Το κοιτάζω, παραείναι κάθετο ( κλίση 100% ) . Δεν βλέπω κοντινά πατήματα και λαβές να συνεχίσω.

Ο Χρήστος με βοηθά να ξανακατέβω. Πάμε πιό εύκολα. Θα το παρακάμψουμε. Περνάμε βατά σκαλοπάτια και φτάνουμε σε δίδυμες σπηλιές όπου καταφεύγουν τα αγριοκάτσικα από την κακοκαιρία. Μέρος γνωστό μου από προηγούμενες αναβάσεις. Χρόνια πριν, έμπειρος σύντροφος που οδηγούσε μας είπε ότι στην αναρρίχηση, παράδοξα, όσο μακρύτερα είναι το σώμα από τον βράχο, τόσο πιό σίγουρο το πάτημα. Αλήθεια είναι! Βρίσκω το πέρασμα ανάμεσα στην ορθοπλαγιά και κάποιο θάμνο. Έλξη και νάμαστε καβάλα σε βραχάκι με μεγάλη θέα. Έγινε κι’αυτό.

Λίγο παραπάνω άλλο βήμα με ανώμαλες επιφάνειες αλλά πολλές και καλές λαβές. Δεν ξέρουμε πως συνεχίζει. Ανεβαίνω, κοιτάζω, εύκολο μια χαρά. Το ανάγλυφο μαλακώνει κάπως, τελειώνουμε με το Φλαμπουράκι. Στο διάσελο προς Φλαμπούρι ακούμε ομιλίες. Μία ορειβάτισα με σχοινιά κάθεται στην άκρη του γκρεμού. Μάλλον ασφαλίζει αναρριχητές. Χαιρετάμε. Ρωτάω μήπως εμποδίζουμε. Παρακάτω, αρχή ορθοπλαγιάς ξεπροβάλλουν δύο άσπρα κράνη. Είναι οι σύντροφοί της στον γκρεμό. Ευχόμαστε καλά σκαρφαλώματα.

Με μικρότερη δυσκολία και σύντομα φτάνουμε στη σημαία στο μεγάλο Φλαμπούρι. Αγκαλιαζόμαστε. Τέλος διαδρομής. Εις ανώτερα! φιλικά Τάσος

Φράγμα Μαραθώνα (ξανά) Κυριακή των Βαΐων: Βρεθήκαμε στο κέντρο Αθήνας, στην Κηφισιά και στο φράγμα. Λιακάδα με αέρα σε μεριές. Η Αλεξάνδρα είχε τα μέσα και μας άνοιξε ο φρουρός την πορτίτσα που οδηγεί από την άκρη του φράγματος, κάτω στην βάση και στον Ναό της αγίας..ΕΥΔΑΠ.

Είναι ένα μαρμάρινο πιστό αντίγραφο του θησαυρού των Αθηναίων στους Δελφούς. Υπάρχει αναμνηστική πλάκα για την κατασκευή του έργου το 1926 με 1931 από την εταιρεία Ούλεν ( Η.Π.Α.) και έξι χιλιάδες Έλληνες εργάτες. Ανάμεσά τους και τεχνίτες πέτρας. Το φράγμα είναι μαρμάρινο!

Μας άνοιξε πάλι ο φρουρός, κάτω στην περίφραξη. Έτσι περάσαμε έξω στην σκιερή ρεματιά με τα ψηλά δέντρα. Τούτη την φορά έτρεχε αρκετό νερό και δυσκόλεψε λίγο την πορεία. Ακολουθήσαμε την ρεματιά ως τον πύργο Οινόης. Σε στενό σημείο στο ρέμα μέσα, μας μπλοκάρανε γίδια με ..ευαισθησίες. Ο βοσκός ζήτησε να παρακάμψουμε γιατί τα σκυλάκια της Νίκης και του Τζέφρευ θα ενοχλούσανε τα ζώα του. Σε άλλο σημείο έχει ξεπηδήξει νέο χωράφι με σπανάκια; μελιτζάνες; Άνθρωποι της πόλης αγνοούμε την όψη των φυτών. Ο φίλος γεωργός έφαγε το μονοπάτι νούμερο 4 στο σημείο αυτό και μόνο με προηγούμενη γνώση, γνωρίζει κανείς πως να συνεχίσει…

Κολατσήσαμε στον διαμορφωμένο χώρο, κοντά στην θέση του ναού του Πυθείου Απόλλωνα από όπου ξεκινούσαν οι πρεσβείες της αρχαίας Αθήνας προς Δελφούς να μάθουν τα μελλούμενα… Αυτή την υπηρεσία, ακόμα την χρειαζόμαστε. Επιστρέψαμε γρηγορότερα από χωματόδρομο. Περάσαμε, σαν προσκηνητές, κάτω από την μάντρα της Αγίας ΕΥΔΑΠ. Ανεβήκαμε στο πλάι του φράγματος. Πηδήξαμε βγαίνοντας πάνω από το πορτάκι αφού βεβαιωθήκαμε ότι δεν είχε ενάντια επιγραφή: Απαγορεύεται η ΕΙΣΟΔΟΣ λέει μόνο. Όλα νομότυπα. Ελάτε την άλλη φορά και φιλιά στο σπίτι!

KAΛO ΠΑΣΧΑ! πεζοπόροι της DSA

Πάλι στα Γεράνεια να προλάβουμε την Άνοιξη! Την προλάβαμε! Πήγαμε στο νοτιο-ανατολικό άκρο της λεγομένης Παλιοβούνας (Χαρβάτι). Εκεί αρχίζει μονοπάτι του Ορειβατικού Συλλόγου Λουτρακίου με σήμανση πράσινων τετραγώνων. Ήπια ανάβαση 700 μ. περίπου μέσα σε πυκνή βλάστηση θάμνων καθώς και ψηλών πεύκων. Φτάνουμε στα λιβάδια Φίχθι όπου βρήκαμε δυο μοτοσικλετιστές κρος.

Κάτσαμε για νερό και φαϊ. Συνεχίζουμε σε ακόμη ωραιότερο σκηνικό, μέσα σε ρεματιά με πηγές και μεικτά κωνοφόρα/φυλλοβόλα. Κάθε φορά που βλέπουμε μια ράχη μπροστά μας, ελπίζουμε ότι θα είναι η τελική ανάκαμψη, κάτι σαν την οικονομία μας. Η Άννα μου έχει θυμώσει: Τα γράφω εύκολα στην πρόσκληση, πιό κουραστικά στην ανάβαση με ιδρώτες, κουρασμένες γάμπες και τέτοια.

Το βουνό όμως μας αποζημιώνει. Πυκνά δάση. Ανοικτά λιβάδια που και που. Λουλούδια και λουλουδάκια. Μια απότομη κατάβαση όπου Γιάννης και Γιώργος οδηγούσαν με το gps να μη χαθούμε. Ένα βράχινο μπαλκόνι απ’όπου, αεροπορικά, βλέπουμε τις κόκκινες σκεπές από τα Πίσια κάτω. Πέρα ο κόλπος Αλκυονίδων, ο Φονιάς, η Γρομπολούρα και το (άλλο) Μακρονήσι μπροστα στον κόλπο της Δόμβραινας. Μια θάλασσα γαλάζια ακίνητη. Μεγάλος ουρανός με συννεφάκια. Οι βράχινες κορυφές του βουνού με σκούρα έλατα, τις αφήνουμε αριστερά μας.

Φάγαμε στην ταβέρνα Πλάτανος πάλι. Οι πολλοί νηστήσιμα, μερικοί κοντοσούβλι. Η μπύρες ήταν φάρμακο.. H Άννα γλύκανε και μου ξεθύμωσε.

Ήρθε ταξί και μας γύρισε στο Λουτράκι. Ελάτε μαζί, όταν ξαναπάμε !

Πεζοπόροι της DSA

Υπάρχει άνοιξη εκεί πάνω! Είναι η δεύτερη φορά με τους απόφοιτους της Γερμανικής και η 5η η 6η για μένα.

Έχασα τον λογαριασμό εκτός από την πρώτη φορά, ήμουν είκοσι χρονών τότε. Είχα ανέβει στην Πέτρα με παλιοπαρέα, τέλη Ιουλίου, χαρά θεού παντού αλλά με καταιγίδα κεραυνών στις κορυφές εκεί πάνω. Δεν ξέραμε τίποτα ούτε περί ορειβασίας ούτε συγκεκριμένα για την Παλιοβούνα…

Μέσα στην αναστάτωση έπεσα, χτύπησα και έμεινα αναίσθητος. Με φέραν οι σύντροφοι σηκωτό κάτω στα Πίσια. Πέρασαν έξι μήνες να αναλάβω. Ήμουν τυχερός που την γλύτωσα.

Χτες, άλλη μια φορά, ανέβηκα – ανεβήκαμε εκεί. Ο καλός καιρός και η άνοιξη βοήθησαν πολύ. Το ίδιο και η σήμανση μονοπατιών που κάνει έναν ωραίο τόπο προσβάσιμο. Με κάποιο αυτοσχεδιασμό, ελεύθερα, χωρίς μονοπάτι, φτάσαμε στην Πέτρα την δυτική κορυφή της οροσειράς Γερανίων, μπαλκόνι στον Κορινθιακό κόλπο!

Η θέα δεξιόστροφα: Σαρωνικός,Λουτράκι, Ισθμός, Κόρινθος, Κορινθιακός, βουνά Κορινθίας με την Ακροκόρινθο μπροστά, φάρος Μελαγκάβι με το Ηραίο και την λίμνη πίσω του,η Περαχώρα και τα χωράφια της κάτω μας, βουνά Ρούμελης, κόλπος Αλκυονίδων με τα Καλά νησιά και τα τρία νησάκια στην είσοδο του κόλπου Δόμβραινας.

Τέλος πίσω μας, τα Γεράνια σκούρα πράσινα ως την μικρή και μεγάλη Ντουσκιά και το Μακρυπλάγι.

Ανάπαυση, κατανάλωση θέας, φρούτων και ότι άλλο. Όρεξη πολλή.

Συνεχίσαμε ανατολικά πίσω μας στην κορυφογραμμή, με σήμανση. Φτάσαμε σε πηγή σε ολοπράσινα λιβάδια κάτω από την κορυφή του βουνού.

Ήπιαμε το νερό, ανεβήκαμε ως το κολωνάκι, φωτογραφηθήκαμε.

Κατάβαση από Ξενώνα Γαλανόπουλου όπου βρήκαμε κόσμο, ορειβάτες επίσης, με ψησταριά σε λειτουργία! Από ‘κει άλλη πηγή. Από ‘κει κατηφόρα για το χωριό Πίσια και την ωραία ταβέρνα <<Πλάτανος>> κάτω απ’τα …πλατάνια.

Οι πεινασμένοι έφαγαν. Οι χορτοφάγοι έφαγαν τυρόπιτες. Οι μπύρες ήταν ..γενικής χρήσεως.​

Όλοι μείναμε ευχαριστημένοι και μαγεμένοι. Θα ξαναπάμε. Ελάτε! Τάσος Καβαδέλλας DSA’71

Σε προηγούμενη εξερεύνηση του ρέματος Θοδώρας, χάσαμε το μονοπάτι σε ένα σημείο.

Έστειλα ερώτηση για το μονοπάτι και έλαβα πληροφορίες από τον Ορειβατικό Σύλλογο Φυλής (Ε.Π.Ο.Σ. Φυλής) και συγκεκριμένα από την Κα Καλλιόπη Δηλαβεράκη:

Το μονοπάτι προς το φρούριο Φυλής ανοίχτηκε, σηματοδοτήθηκε και συντηρείται από τον ΕΠΟΣ Φυλής εδώ και δυόμιση χρόνια. Μας βοήθησαν με οδηγίες και αποστολή χάρτη να μάθουμε όλη την διαδρομή. Τους ευχαριστούμε θερμά.

Επιστρέψαμε 6 του Μάρτη και ερευνώντας βρήκαμε το πάνω μέρος της διαδρομής που μας ξέφυγε την προηγούμενη φορά. Το φρούριο, όμορφο και θεαματικό, μας υποδέχτηκε από την πίσω πύλη που παραμένει άθικτη. Φωτογραφίες, όσο ξέρω, δεν τραβήχτηκαν. Είναι ωραία διαδρομή. Την επανέλαβε φίλος που ήρθε μαζί μας λίγες βδομάδες αργότερα με πολυάριθμη ομάδα. Με πεζοπορικούς χαιρετισμούς από τον Τάσο Καβαδέλλα DSA’71

Ξαναπήγαμε στου Αλούλα, το αρχιτεκτονικά διαμορφωμένο νταμάρι του Διονύσου. Μαζευτήκαμε ηλικίες από ενός έτους μέχρι …ε δεν τα λέμε όλα. Όλοι κάναμε την διαδρομή με εξαίρεση την Άρτεμη που, θεά που είναι, την κουβάλησε στα χέρια ο …μπαμπάς της. Στα μισά μάλιστα αποκοιμήθηκε βαθιά.

Παιδιά αυτός είναι Απρίλιος. Ο Φλεβάρης καταργήθηκε φέτος. Είχε και άλλους πεζοπόρους. Είχε ήλιο και συννεφάκια. Ανεβήκαμε στα τρία ξωκλήσια. Ήπιαμε δροσερό νερό απ’την πηγή του Αγίου Λουκά. Επισκεφτήκαμε τις κατασκευές ξερολιθιάς στα ψηλά του λατομείου με την Δανάη οδηγό. Τέλος θαυμάσαμε τα αγάλματα κάτω, πλάι στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό. Υπάρχει η πρόταση-Λένας- να κάνουμε Πάρνωνα αργότερα με ζεστότερο καιρό. Θέλει τριήμερο αλλά σας βεβαιώνω αξίζει. Πήγαμε πέρυσι εκεί στα χαμηλά του Πάρνωνα, και ξέρουμε. ΠΟΛΥ ΠΡΑΣΙΝΟ. Πολά Νερά.

Δηλώστε ενδιαφέρον!

πεζοπορικά οι απόφοιτοι και φίλοι DSA

Πολλά χρόνια πριν, με το αμαξάκι του πατέρα μου, είχα βρεθεί στον δρόμο προς Δερβενοχώρια πάνω από την Χασιά και την Μονή Κλειστών. Τότε, παραπάνω, ο δρόμος γινόταν χωμάτινος και η κίνηση ήταν ανύπαρκτη. Είχα αφήσει το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου να περπατήσω.

Προχώρησα ελεύθερα σε χαμηλή βλάστηση, μιά ελαφρά ανηφόρα δυτικά του δρόμου. Το έδαφος εκτεινόταν μπροστά για λίγο και μετά έβλεπα βουνά μακριά. Προχώρησα να δω την κατάβαση μα όσο πλησίαζα στην <<ράχη>> μπροστά μου, τα ίδια: Θάμνα και βραχάκια κοντά και πίσω τους μακρινά υψώματα.

Φτάνω και τι να δω; Από κάτω το χάος. Ξαπλώνω στο χώμα να κοιτάξω έξω. Κάτω μου επίσης το χάος! Αρνητικός γκρεμός, περισσότερο από κάθετος.. Κάτι φυτά αμέριμνα αερίζονταν ριζωμένα στον γκρεμό και μία πεταλούδα, εξίσου άφοβα, τα επιθεωρούσε. Εκατοντάδες μέτρα κάτω η ρεματιά, της Θοδώρας έμαθα αργότερα. Απέναντι απότομες πευκόφυτες πλαγιές. Ήμουν στον βράχο της Θοδώρας. Εντυπωσιακά.

Πήγαμε σήμερα σ’αυτό το μέρος, από την κάτω μεριά όμως, απ’το ρέμα. Ο ορειβατικός Φυλής συντηρεί σηματοδοτεί και ανοίγει καινούργια μονοπάτια εδώ. Αφήνουμε τ’αμάξια σε κλειστή ταβέρνα και βρίσκουμε το μονοπάτι. Περνάμε από στενωπό με το ρέμα της Γκούρας-Γιαννούλας: η έξοδος της Χασιάς προς τον κάμπο της Ελευσίνας, για πεζοπόρους μόνο.

Σύντομα τα διπόταμα όπου συμβάλλει και το ρέμα της Θοδώρας. Περνάμε το στεγνό ρέμα αρκετές φορές ακολουθόντας τώρα την κοιλάδα Θοδώρας. Βρίσκουμε και κυνηγό. Μας δίνει οδηγίες για τον δρόμο Νικοτσάρα, τους νερόμυλους και το μονότοξο γεφύρι του Καρά Χασάν.

Είμαστε σε πευκοδάσος μεικτό με χαμηλότερη βλάστηση θάμνων. Δεξιά μας οι τρεις πέτρες Θοδώρας μας κοιτάν από ψηλά. Εντάξει μόνο η τελευταία έχει επίσημα το όνομα αλλά είναι τρεις! Ο δρόμος οδηγεί προς Φίχθι-άλλο μέρος- αλλά υπάρχη σήμανση και ξαναπαίρνουμε το ρέμα ΜΑΣ. Φτάνουμε σε ερείπια νερόμυλου.

Το μονοπάτι στενεύει και ανηφορίζει μέσα στο δάσος. Δεξιά μας, πάνω μας οι γκρεμοί. Φτάνουμε σε πινακίδα προς υδραγωγείο/ πίσω προς διπόταμα. Πράγματι υπάρχει αυλάκι σκαμμένο στον βράχο. Μπροστά η ρεματιά χάνεται σε πυκνή βλάστηση και βράχια. Δεν πάει εύκολα από ‘κει. Αριστερά τίποτα. Προς τα πάνω ίσως υπάρχει συνέχεια του μονοπατιού.

Αρχίζουμε ανάβαση σε νέο, μετά από πυρκαγιά, πευκοδάσος, δυό τρία μέτρα ψηλό. Χάσαμε το μονοπάτι. Η δεν υπάρχει άλλο, δεν έχει ολοκληρωθεί η διάνοιξη. Σκαρφαλώνουμε <<ελεύθερα>>. Δηλαδή χωρίς μονοπάτι με δυσκολία παραμερίζοντας τα κλαδιά, ψάχνοντας την ευκολότερη δίοδο. Οι φωνή του Αντώνη ακούγεται κοντά αλλά δεν τον βλέπω. Κουνάει τα μπατόν ψηλά να ξέρω προς τα που πηγαίνει. Ο Τζέφρυ από πίσω φόρεσε κοντά παντελόνια σήμερα. Τα πουρνάρια τον γρατζουνίζουν. Κατά τ’άλλα σωστός. Κάνει ζέστη. Πολλή ζέστη για Φεβρουάριο. Με όλα τα λουλούδια ανθισμένα είναι κάτι σαν Φλεβαροαπρίλιος.

Κάποια στιγμή φτάνουμε στη ράχη. Αριστερά έρχονται γαυγίσματα. Μαζευόμαστε μην βρεθεί κανένας μόνος του. Τελικά είναι δεμένος ο σκύλος. Γαύγισε από ..φιλότιμο. Φτάνουμε στον δρόμο που περίμενα.

Λίγο πιό πάνω, ο χάρτης δείχνει αρχαίο δρόμο προς το φρούριο της Φυλής. Το βρίσκουμε και το ακολουθούμε. Αργότερα πράγματι είναι μονοπάτι σκαμμένο στον βράχο. Μας οδηγεί με εύκολο τρόπο στο κάστρο. Υπάρχει σήμανση πάλι. Φτάσαμε!

Μεγάλο μέρος των τοίχων είναι άθικτο. Αλλού ζημιές από τον σεισμό της Πάρνηθας του ’99. Υπάρχουν κάποιες σωστικές αντιστηρίξεις.

Επάνω ένα πράσινο λιβάδι, πέτρες των τοιχών πεσμένες και η πίσω πύλη που ανοίγει στο ..κενό με θέα τις απέναντι ορθοπλαγιές.

Περάσαμε από την πηγή της Φυλής, φάγαμε και κάπως χορτάτοι πήραμε εύκολο δρόμο επιστροφής.

Ο αναζητών ανταμοίβεται. Το μονότοξο γεφύρι δεν το βρήκαμε.

Με πεζοπορικούς χαιρετισμούς Αντώνης, Τζέφρυ και Τάσος

Προβλέφτηκε μπόλικο περπάτημα και έτσι ήταν. Ακόμα και 20 – 30 εκατοστά χιόνι, ακόμα και με τέλειο καιρό, μας καθυστερεί. Η κόψη όπως πάντα με θέα της Αθήνας πιάτο κάτω. Η χιονισμένη Χούνη κάτω, απ’την άλλη μεριά, μας δίνει ωραίες θέες.

Κουραστικά αλλά ανεβαίνουμε συνεχώς. Σύντομες στάσεις. Στο τρίωρο φτάνουμε στην σημαία, κορυφή μεγάλου Φλαμπουριού. Αναμνηστικές φωτό μετά ακολουθούμε τα πατήματα στο χιόνι ως το καταφύγιο Φλαμπούρι. Βλέπουμε κόσμο. Άρα ο δρόμος είναι ανοικτός. Τσάι, φρούτα, ξηροί καρποί, σούπα ο Τζέφρυ, ρακόμελο από μπιμπερό όλοι… Αλήθεια, έτσι σερβίρεται.

Μετά την μεσημεριανή στάση-φαί πέρνουμε τους δρόμους στα ψηλά. Τέλος το μονοπάτι για Μον Παρνές και πτήση κάτω στο πάρκιν. Εφτά ώρες μαζί με τις στάσεις. Είμαστε και οι τρεις στην έβδομη δεκαετία ηλικίας. Θέλουμε νέους!

με πεζοπορικούς χαιρετισμούς όπως πάντα Τάσος Καβαδέλλας DSA’71

Σήμερα περπατήσαμε τα βόρεια πρανή της Πάρνηθας, μία βδομάδα μετά το <<πολύ>> χιόνι της περασμένης Κυριακής. Είχε χιόνι αρκετό στα ψηλά του βουνού. Είχε λάσπη αλλά λιγότερο απ’το αναμενόμενο. Είχε λιακάδα και ευχάριστη θερμοκρασία. Είχαμε τέσσερα παιδάκια που περπάταγαν πιο γρήγορα απ’τους άλλους. Όλοι κάναμε την ανάβαση ως τον Αγ.Πέτρο στην Μόλα. Ευχαριστούμε Την Βάσω και τον Στέφανο που πρότειναν και οδήγησαν το Wandertag σήμερα!

με πεζοπορικούς χαιρετισμούς Τάσος Κ

Θερμοκρασία 2 με -2. Λιακάδα μερικές φορές. Μαύρο σύννεφο αραγμένο στις κορυφές. Χιόνι πούδρα, 20 εκατοστά, στεγνό από το κρύο. Πόδια χέρια παγώνουν, παρά τα ρούχα. Ζεσταίνουν πάλι με την κίνηση.

Δεν δέχονται πεζοπόρους στο τελεφερίκ σήμερα. Τους καταλαβαίνουμε, με το χιόνι θα έρθει υπερβολικός κόσμος να ανέβει ψηλά στην Πάρνηθα.

Πιάνουμε την ρεμματιά δυτικά απ’το Μαυροβούνι, την μικρή Χούνη. Έχει ένα απόκρημνο πέρασμα: Με πάγο δεν περνιέται. Θα δούμε. Ευτυχώς το έχουν περπατήσει. Τα βήματα στο χιόνι θα βοηθήσουν.

Ανεβαίνουμε τον δασικό δρόμο. Χάνουμε τα σκαλάκια που πάνε Μον Παρνές ντιρέκτ. Κάπου δεξιά αρχίζει, δεν το είδα. Πιό πάνω στην καμπή φεύγει το μονοπάτι μας. Αρχίζουμε σε πευκοδάσος και ψηλή μακία βλάστηση. Όλα με χιόνι.

Σε ένα σημείο, η ρεματιά καλυμμένη με γκωνάρια. Ο Αντώνης οδηγεί. Πιάνει τη δεξιά πλαγιά, σκαρφαλώνουμε με έλξη, περνάμε. Ο Τζέφρυ πάει απέναντι όπου και σημάδια μονοπατιού. Τελικά μας συναντά με πιό εύκολο τρόπο.

Πιό πάνω φτάνουμε στο δύσκολο σημείο. Ο Αντώνης κρατιέται στην κοίτη για σιγουριά. Έχει ένα βράχο σε κλίση, γλυμένο απ’το νερό, γλυστράει πολύ. Κάνει μιά αναρρυχητική κίνηση, πόδι εδώ, πλάτη εκεί, σκαρφαλώνει. Πιάνεται και βοηθά τους επόμενους να κάνουν το βήμα.

Περάσαμε. Φτάνουμε στο σημείο που η θέα ανοίγει: Μπαίνουμε σε καμμένη περιοχή. Με τα χιόνια δεν είναι πολύ άσχημο. Ακολουθούμε νέα σήμανση, μέσα σε ρηχή ρεματιά που φεύγει ανατολικά. Ανάβαση.

Η Βάσω λαμβάνει μήνυμα: -Ο Γιάννης μας χαιρετά από υψόμετρο 3300μ ! Πήγε στην Ελβετία για λίγες μέρες. Εμείς εδώ στην κοντούλα Πάρνηθα… Κάπου ΔΕΝ αισθανόμαστε άτυχοι. Είναι ωραία.

Έχουμε φύγει σε νέα διαδρομή. Μήπως μπλέξουμε; Μπροστά ο Αντώνης ανεβαίνει προς κορυφούλα.

– Ας παρακάμψουμε, να δούμε που είμαστε. Νότια κάτω είναι η σκουροπράσινη δασωμένη μικρή Χούνη που μόλις ανεβήκαμε. Μετά απλώνεται το λεκανοπέδιο με δρόμους και ατέλειωτα κτίσματα. Τώρα έχουμε γκρίζο σύννεφο ψηλά με καλή ορατότητα γύρω μας. Μόλις σκάζουμε στη ράχη, νάσου το Μον Παρνές κοντά μπροστά μας! Φτάσαμε. Εύκολα με οριζόντια, ελεύθερη διαδρομή.

Βρήκαμε πολλούς εκδρομείς που ήρθαν με αυτοκίνητα. Παίζαν στα χιόνια στις απλωσιές γύρω απ’τo Καζινό.

Πήγαμε στο καταφύγιο Μπάφι, άλλη μιά ώρα δρόμο αλλά άξιζε: Φασολάδα, κρεατόσουμα, γιαούρτια, καρυδόπιτα και τελευταίο και σπουδαιότατο Τσίπουρο. Τα καθαρίσαμε όλα και τσιπουρωμένοι γυρίσαμε στο Μον Παρνές και την ξεκούραστη κάθοδο με το τελεφερίκ.

Ελάτε την άλλη φορά χάνετε!!

Καμιά φορά πολλά παν στραβά. Αφήστε που κάτι στραβό -αντίθετο του αναμενόμενου- μπορεί να είναι προτιμώτερο!

Αρχικά αναγγέλθηκε στεγνός καιρός και προγραμματίστηκε το Wandertag. Μετά προβλέφτηκαν καταιγίδες με μαύρα συννεφάκια και μικρούς ζωγραφισμένους κεραυνούς. Το Wandertag ανεβλήθη…

Μετά άλλαξε η πρόγνωση καιρού σε ψιχάλα. Ξαναπροσκλήθηκαν οι συμμετέχοντες μαζί με το αδιάβροχο και την ομπρέλα τους. Προθυμοποιήθηκαν ο Χρήστος και ο Αντώνης. Οι υπόλοιποι άλλαξαν στο μεταξύ σχέδια. Τελικά την Κυριακή είχε λιακάδα, μιά χαρά…

Φτάνουμε στο φράγμα Μαραθώνα με σκοπό να κατεβούμε αμέσως στην βάση του όπου υπάρχει <<Ναός>>, μαρμάρινο αντίγραφο του θυσαυρού των Αθηναίων στους Δελφούς. Εδώ, λέει ο Αντώνης, έχω υπηρετήσει σε στρατιωτική φρουρά πριν σαράντα πέντε χρόνια!

Στην αρχή της σκάλας προς την βάση, κλειδωμένο πορτάκι: <<Απαγορεύεται>> -Ας το πηδήξουμε. Βγαίνει σεκιουριτάς από φυλάκιο απέναντι : – Δεν επιτρέπεται! Ο Αντώνης τον καλοπιάνει. Εις μάτην. Δεύτερο στραβό.

Έχω τον χάρτη με οδηγίες στη φωτογραφική μηχανή μου! Ανοίγω το σακκίδιο: Η μηχανή φορτίζει ακόμη στο σπίτι μου…3ο στραβό.

Μπαίνουμε πάλι στ’αμάξι, όπως θυμάμαι τους δρόμους, να πιάσουμε την ρεματιά του Χάραδρου από την κάτω μεριά, στον πύργο Οινόης, κοντά στο χωριό Μαραθώνας. Σταματάμε, ρωτάμε, φτάνουμε εύκολα.

Φράγκικος πύργος χτισμένος στα 1250, όταν κατέρεε το Βυζάντιο.

Ακέραιο γενικά κτίσμα. Κράτησε.

Οι Φράγκοι εργολάβοι ανέβηκαν στην εκτίμησή μας..

Βρήκαμε και το ξωκλήσι των Αγίων Αποστόλων. Πράσινο λιβάδι, καλαμιές, σχοίνοι, πανύψηλα πλατάνια, πολύ όμορφα.

Εκεί κοντά υπάρχουν ερείπια ναού του Πυθίου Απόλλωνα.

Από ‘κει έφευγαν οι Αθηναϊκές πρεσβείες προς τους Δελφούς.

Βρήκαμε και το διαμορφωμένο μονοπάτι. Μπλέξαμε και στην βλάστηση και κάτι αυθαίρετα χωραφάκια αλλά τελικά φτάσαμε στο καλό κομμάτι.

Στην κοίτη του Χάραδρου, αγωγοί της ΕΥΔΑΠ υπόγειοι,από την λίμνη υδρεύουν τα χωριά, τον Αγιο Ανδρέα, ίσως την Ραφήνα. Φαίνεται ότι λόγω του έργου, διαμόρφωσαν όμορφο βατό χωματόδρομο στην κοίτη. Τα δέντρα ψηλά πάνω μας. Η θέα των γκρεμών στις όχθες εντυπωσιακή.

Βρήκαμε και τέσσερα τσοπανόσκυλα, όχι πολύ φιλικά.

Θεέ μου τα λέω ωραία.

Ευτυχώς βρέθηκε ο τσομπάνος που ήταν πολύ φιλικός και έβαλε τάξη.

Τα γίδια μας αγνόησαν.

Μετά ησυχία.

Ο σεκιουριτάς είχε δίκιο. Στην βάση του φράγματος, πάλι περίφραξη, τον Ναό δεν τον είδαμε. Όλα τ’άλλα όμως ήταν πολύ καλά.

Θα ξαναπάμε!

Παρά την συννεφιά μαζευτήκαμε έξι. Και δύο σκυλάκια ένα μαύρο και ένα άσπρο, διακρίσεις δεν κάνουμε..

Περπατήσαμε με μεγάλα πευκοδάση ολόγυρα. Αριστερά η ρεμματιά που περνά κάτω απ’το φρούριο, δεξιά οι πλαγιές του βουνού της Φυλής. Κοντά στο αρχαίο φρούριο της Φυλής, ψάξαμε και βρήκαμε το μονοπάτι για Προφήτη Ηλία.

Άρχισε ψιχάλα. Περπατάμε σε βραχώδες έδαφος με πυκνή μακία βλάστηση. Αριστερά το ύψωμα Μουγκουλτός, δεξιά δεν φαίνεται ακόμη, πρέπει να είναι το εκκλησάκι. Τώρα βρέχει. Η σήμανση του μονοπατιού σταματά. Συνεχίζουμε προς βορρά.

Μικρή ανηφορική πορεία σε ελεύθερο πεδίο. Κάθοδος σε λάκα. Μπροστά ψηλότερο ύψωμα με μονοπάτι κατσικιών. Ανεβαίνουμε και σύντομα πέφτουμε σε εγκαταλειμμένο χωματόδρομο που ξέρουμε οδηγεί στο εκκλησάκι. Σε λίγο το βλέπουμε σε παρακάτω κορυφούλα του ίδιου υψώματος. Είναι ξαναφτιαγμένο με σκέπαστρο ολόγυρα.

Η μεγάλη πυρκαγιά του 2007 της Πάρνηθας έφτασε ακριβώς μέχρι εδώ. Το υπόστεγο αυτό παίζει ταμπούρλο με τη βροχή που πέφτει. Προφυλαγμένοι, τρώμε, αλλάζουμε κάποια ρούχα και κρυώνουμε κάπως καθώς σταματήσαμε την πορεία.

Ο υπόλοιπος κύκλος άλλη μέρα.

Αποφασίζουμε να γυρίσουμε από τα ίδια. Η βροχούλα σταθερή μας ακολούθησε μέχρι τα αυτοκίνητα. Η άσπρη σκυλίτσα Άλμπα είναι τώρα με καφέ πόδια κοιλιά… Η μαύρη σκυλίτσα Μέλα είναι μιά χαρά …μαύρη.

Αυτά!

Ωραία ήταν!

Καλή Χρονιά!

Να θυμηθούμε και το κάλεσμά μας:

Τόπος: Δυτική Πάρνηθα, ερημιές στα όρια Αττικής / Βοιωτίας

Διαδρομή: Κρύο πηγάδι > Προφήτης Ηλίας > βουνό Φυλής > Κρ.Πηγάδι > Ταβέρνα

Ανάβαση 200μ. αλλά με μερικές ελεύθερες διαδρομές.

Διάρκεια 4 – 5 ώρες (μην κλείσετε ραντεβού αμέσως μετά.. κάποτε καθυστερούμε!)

Χρόνος : 9:00

ΔΗΛΩΣΤΕ συμμετοχή στο tasoskavadellas@gmail.com τηλ. ανάγκης 6944 34 25 45

Όλοι έρχονται με δική τους ευθύνη.

Με πεζοπορικούς χαιρετισμούς Τάσος Καβαδέλλας