Ο Ιωάννης Ν. Παντελάκης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 31/1/1920. Πήγε στο νηπιαγωγείο της Γερμανικής Σχολής όμως μετά δεν μπόρεσε να συνεχίσει λόγω του νόμου του Μεταξά που έλεγε ότι τα Ελληνόπουλα δεν μπορούν να φοιτήσουν στα ξένα Δημοτικά σχολεία πάρα μόνο στα Γυμνάσια. Έτσι πήρε τα μαθήματα του δημοτικού στο σπίτι και συνέχισε το Γυμνάσιο στη Γερμανική σχολή απ΄όπου και αποφοίτησε. Στα Μαθητολόγια εμφανίζεται το έτος 1926-27 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως την αποφοίτησή του το έτος 1936-37 στην ΣΤ’ Γυμνασίου.

Μετά συνέχισε στο Πανεπιστήμιο στη Σχολή Χημείας. Μια φήμη όμως οτι οι Γερμανοί κατακτητές σκόπευαν να επιστρατεύσουν όλους τους νέους και να τους στείλουν στη Γερμανία, ώθησε τους γονείς του να τον σταματήσουν από την σχολή στο τρίτο έτος και να τον στείλουν στην Φειγαλία για να εργαστεί στα ορυχεία του συγγενούς τους Κωνσταντίνου Νέγρη. Έμεινε εκεί έξι μήνες αλλά αυτό ήταν η αφορμή να εγκαταλείψει τις σπουδές του και να εργασθεί ως υπάλληλος στο χρηματιστηριακό γραφείο του πατέρα του του οποίου πήρε τη θέση ως Χρηματιστής το 1955.

Παντρεύτηκε το 1954 την Αλεξάνδρα Ρωσσώνη. Απέκτησαν μαζί δυο παιδιά τον Νίκο και τον Αντρέα.

Απεβίωσε την 15/1/2003.

(πηγή: Μιράντα-Ζάννου Παπαδοπούλου, Μία οικογένεια δύο αιώνες. Το χρονικό της οικογένειας Ζάννου)

Ο Τζον Αλιβιζάτος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1920. Εμφανίζεται στα μαθητολογια της Αραχώβης το 1926 στην Α’ Δημοτικού και συνέχισε τις γυμνασιακές του σπουδές  στο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1938.

Κατάγεται από μία οικογένεια που έδωσε πάρα πολλά πράγματα στη χώρα μας. Oι Αλιβιζάτοι ήταν πάππου προς πάππο λόγιοι, γιατροί, καθηγητές. Έστησαν νοσοκομείο που στην εποχή του ήταν πρότυπο και το κληροδότησαν στο ελληνικό κράτος. Αλλά και οι μητρικοί του πρόγονοι, οι Χιλλ, είχαν έναν αιώνα παράδοσης στην εκπαίδευση.

Φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών στη διάρκεια της Κατοχής από το 1941 μέχρι το 1946. Μετά την αποφοίτησή του, προσελήφθη ως εσωτερικός βοηθός της Α’ Παθολογικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου και παρέμεινε μέχρι το 1948. Από το 1951 μέχρι το 1953 φοίτησε στη Σχολή Μετεκπαιδεύσεως του Πανεπιστημίου McGill στο Montreal και έλαβε τον τίτλο Master of Science in Experimental Medicine. Από το 1953 μέχρι το 1955 εργάσθηκε στο Τμήμα Ενδοκρινολογίας και Μεταβολισμού της Cleveland Clinic των ΗΠΑ αρχικά ως special fellow και στη συνέχεια ως research associate.

Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1955, ανέλαβε τη διεύθυνση της Παθολογικής Κλινικής της Πολυκλινικής Αθηνών, όπου οργάνωσε το πρώτο ειδικό Τμήμα Ενδοκρινολογίας στη Ελλάδα.

Υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Εταιρείας Ιατρικών Σπουδών, της Ελληνικής Ενδοκρινολογικής και της Ελληνικής Διαβητολογικής Εταιρείας και ανέπτυξε πλούσια δραστηριότητα στον τομέα της συνεχιζόμενης ιατρικής εκπαίδευσης.

Ήταν ίσως ο πρώτος που προσπάθησε να ευαισθητοποιήσει τους νέους γιατρούς στην «ολιστική προσέγγιση» του ασθενούς, να μάθουν δηλαδή πώς να αντιμετωπίζουν τον άρρωστο ως σύνολο, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τόσο τη βιολογική όσο και την ψυχολογική παράμετρο σε κάθε νόσημα. Ήταν ο πρώτος που αναγνώρισε τη σημασία της εκπαίδευσης καιτης ψυχοκοινωνικής υποστήριξης των ασθενών με διαβήτη. Σε μια εποχή που η Ιατρική στην Ελλάδα ―και όχι μόνο― είχε ως επίκεντρο τη νόσο, ο Αλιβιζάτος αναφερόταν, για πρώτη φορά, στην ασθενοκεντρική προσέγγιση, βάζοντας τον ασθενή στο κέντρο της θεραπευτικής προσέγγισης Η διεθνής αναγνώριση εκφράστηκε έμπρακτα όταν εξελέγη πρόεδρος του Diabetes Education Study Group, ομάδα εργασίας της Ευρωπαϊκής Διαβητολογικής Εταιρείας. (περισσότερα…)

Ο Δημήτρης Γιαννίλος γεννήθηκε το 1920. Πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης την χρονιά 1926-27 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως την ΣΤ’ Γυμνασίου την χρονιά 1937-38.

Σπούδασε Ιατρική αλλά επειδή έπρεπε να αναλάβει το φαρμακείο του πατέρα του, Επαμεινώνδα, μεταπήδησε στην Φαρμακευτική και εργάστηκε ως φαρμακοποίός διατηρώντας το οικογενειακό φαρμακείο στην οδό Φωκίωνος Νέγρη και Σποράδων επί 45 χρόνια.

Νυμφεύθηκε την Μαίρη Κουφοπούλου και απέκτησε δύο παιδιά, την Δέσποινα και τον Επαμεινώνδα.

Απεβίωσε το 1989

O Émile Emmanuel Gilliéron (1850–1924), συχνά γνωστός ως Émile Gilliéron père για να ξεχωρίζει από τον γιο του Émile fils (1885-1935) , ήταν Ελβετός καλλιτέχνης και αρχαιολόγος σχεδιαστής περισσότερο γνωστός για τις ανακατασκευές του μυκηναϊκών και μινωικών αντικειμένων από την εποχή του Χαλκού. Από το 1877 μέχρι τον θάνατό του, συνεργάστηκε με αρχαιολόγους όπως ο Heinrich Schliemann, ο Arthur Evans και ο Georg Karo, σχεδιάζοντας και αποκαθιστώντας αρχαία αντικείμενα από τοποθεσίες όπως η Ακρόπολη της Αθήνας, οι Μυκήνες, η Τίρυνθα και η Κνωσός.

Από το 1909-1910 περίπου, ο Gilliéron εισήγαγε σταδιακά τον γιο του στην επιχείρησή του. Ο νεότερος Gilliéron εργάστηκε με τον πατέρα του στο Βόλο της Θεσσαλίας και στην Κνωσό το 1910-1912. Μεταξύ 1906 και 1933, το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης αγόρασε σχεδόν επτακόσια έργα τέχνης από τους Gilliérons.

Το αναμνηστικό άλμπουμ εξώφυλλο των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, που διεξήχθησαν στην Αθήνα το 1896, θεωρείται εδώ και καιρό η πρώτη ολυμπιακή αφίσα. Παρουσιάζει μια Ελληνίδα, που κρατά ένα στεφάνι ελιάς και κλαδιά μυρτιάς, τα βραβεία των νικητών. Μέχρι πρόσφατα, κανείς δεν ήξερε ποιος το είχε δημιουργήσει. Αλλά το 2018, έρευνα της École Française d’Athènes (Γαλλική Σχολή Αθηνών) αποκάλυψε τελικά τον σχεδιαστή: Ο Ελβετός καλλιτέχνης Emile Gilliéron σχεδίασε την αφίσα, τα τρόπαια και τις αναμνηστικές σφραγίδες για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 στην Αθήνα.

Ο Alfred Gilliéron (1920-2010), εγγονός του Émile Gilliéron pere και γιος του Émile fils, εμφανίζεται στα μαθητολόγια της Αραχώβης την χρονιά 1930-1931 στην Ε’ Δημοτικού, όπου ήταν καταγεγραμμένος ως “Γκιλιέρου Αλφρέδος” και (χωρίς να γνωρίζουμε), αν συνέχιζε, θα αποφοιτούσε το 1938.

Χωρίς να έχει άμεση σχέση με την αρχαιολογία αλλά συνεχίζοντας την καλλιτεχνική παράδοση ο Alfred, γλύπτης, συνέχισε την τέχνη των προγόνων του στην ελεύθερη αγορά, μεταφέροντας τα αρχαιολογικά κίνητρα προς την αναπτυσσόμενη βιομηχανία του τουρισμού. Η χρήση, επαναχρησιμοποίηση και προσαρμογή μοτίβων, σχημάτων και θεμάτων που ξεκίνησαν από τους πρεσβυτέρους του στα τέλη του 19 ου και 20 ου αιώνες, μετατρέπει τον Alfred Gilliéron σε έναν ζωντανό σύνδεσμο μεταξύ της εποχής των πρωτοποριακών ανακαλύψεων και την εποχή της «κατανάλωσης» του Αιγαίου. Η δημιουργική του πορεία είναι ταυτόχρονη με την ανάπτυξη του μαζικού τουρισμού , από την μεταπολεμική περίοδο μέχρι την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση στις αρχές της δεκαετίας του 80. (περισσότερα…)

Ο Πέτερ Μπούσορ γεννήθηκε το 1921 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1927-28 στην Β’ Δημοτικού και το επόμενο στην Γ’ Δημοτικού, ενώ αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε το 1938. Το όνομά του στα ελληνικά αποδίδεται λανθασμένα, ως “Μπούχορ”.

Ο πατέρας του, Έρνστ Μπούσορ (Ernst Heinrich Buschor,  1886-1961 ) ήταν Γερμανός κλασικός αρχαιολόγος που εργάστηκε στην Ελλάδα και ένας από τους πιο σημαντικούς αρχαιολόγους της εποχής του. Μετάφρασε όλες τις τραγωδίες του Αισχύλου , του Σοφοκλή και του Ευριπίδη. Η εξέταση του έργου του καθόρισε μεγάλα τμήματα όχι μόνο της γερμανόφωνης κλασικής αρχαιολογίας πολύ μετά τον θάνατό του. Από το 1922 έως το 1929 διετέλεσε Πρώτος Διευθυντής του Τμήματος Αθηνών του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου , όπου, μεταξύ άλλων, πραγματοποίησε ανασκαφές στην Αθήνα, στην Ολυμπία και στις Αμύκλες κοντά στη Σπάρτη. Είχε πέντε παιδιά αλλά μόνο δύο από αυτά γεννήθηκαν στην Ελλαδα. Ο Peter (γεν. 1921) και ο Georg (γεν.1923), ο οποίος πιθανόν να πήγε στην Γερμανική στο Νηπιαγωγείο, όμως επειδή η οικογένεια εγκατέλειψε την Ελλάδα το 1929 ίσως παρέμεινε για λιγότερο από ένα χρόνο στην Σχολή, όμως έκανε λαμπρή καριέρα ως τραγουδοποιός.

Ο Georg Buschor γεννήθηκε στις 14 Μαρτίου 1923 στην Αθήνα, Ελλάδα. Το 1929, αφού ο πατέρας του διορίστηκε στην έδρα της κλασικής αρχαιολογίας στο LMU , η οικογένεια μετακόμισε στο Μόναχο. Μετά το τέλος του πολέμου σπούδασε φιλοσοφία και θεατρικές σπουδές στο Μόναχο και στη συνέχεια άρχισε να εργάζεται ως τραγουδοποιός στο Schwabing . Ήταν συνθέτης, γνωστός για τα Junge Leute brauchen Liebe (1961), Spukschloß im Salzkammergut (1966) και Der Orgelbauer von St. Marien (1961). Πέθανε στις 11 Φεβρουαρίου 2005 στο Λουγκάνο της Ελβετίας.

Ο Georg Buschor εξελίχθηκε σε έναν από τους πιο επιτυχημένους Γερμανούς τραγουδοποιούς των επιτυχιών και είχε το μουσικό του αποκορύφωμα τη δεκαετία του 1960, όταν έγινε ένας από τους σημαντικότερους τραγουδοποιούς της Mireille Mathieu.  https://de.wikipedia.org/wiki/Georg_Buschor

Η Αγγελική Κουγέα γεννήθηκε το 1921. Εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1932-33 στην Α’ Γυμνασίου και παραμένει έως την Ε’ Γυμνασίου το έτος 1936-37). Ήταν ένα από τα τρία παιδιά του ακαδημαϊκού Σωκράτη Κουγέα και αδελφή του καθηγητή Βενέτη (Βενετσάνου) Κουγέα.

Ο Σωκράτης Κουγέας (14 Σεπτεμβρίου 1877 – 27 Σεπτεμβρίου 1966) ήταν Έλληνας ακαδημαϊκός και συγγραφέας. Γεννήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου το 1877 στους Δολούς της Μάνης. Αφού ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Καλαμάτα έκανε σπουδές Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας από το 1894 μέχρι το 1899 της οποίας αναγορεύθηκε διδάκτωρ με τη διατριβή De novo Xiphilineo codice Iberitico 812. Με υποτροφία του Ελληνικού Κράτους συνέχισε τις μεταπτυχιακές σπουδές του στη Γερμανία (Χάλη, Μόναχο, Βερολίνο) και στη Γαλλία (Παρίσι), από το 1904 έως το 1909. Υπήρξε μαθητής του Σπυρίδωνα Λάμπρου και αργότερα συνεργάτης του. Η διδακτική σταδιοδρομία του μετά την επάνοδό του στην Ελλάδα άρχισε από το Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης (1910-1916). Από το 1916 μέχρι το 1918 διετέλεσε γραμματέας των Γενικών Αρχείων του Κράτους. Από το 1918 έως το 1947 δίδαξε ως τακτικός καθηγητής στην έδρα της Αρχαίας Ιστορίας στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Δίδαξε επίσης στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών από το 1931 έως το 1947, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο από το 1943 μέχρι το 1950. Από το 1923 μέχρι τον θάνατό του υπήρξε άμισθος διευθυντής του Τμήματος χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Το 1929 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Την ίδια χρονιά το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο του Βερολίνου τον ανακήρυξε αντεπιστέλλον μέλος του. Το 1937 το Πανεπιστήμιο της Τυβίγγης και το 1958 το Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης τον ανακήρυξαν επίτιμο διδάκτορα. Συνεργάστηκε με την παλαιογραφική αποστολή, που πήγε στην Πάτμο και στο Άγιο Όρος (1895) όταν ήταν δευτεροετής φοιτητής της Φιλοσοφικής μαζί με τον Σπυρίδωνα Λάμπρο, καθώς και σε χώρες του εξωτερικού. Μαζί με τον von Soden ερεύνησε χειρόγραφα της Καινής Διαθήκης σε βιβλιοθήκες της Αθήνας, του Μεγάλου Σπηλαίου, της Πάτμου, της Άνδρου. Μαζί με τον Άμαντο εξέδιδε το περιοδικό Ελληνικά την περίοδο από το 1928 ως το 1939. Μεταξύ άλλων συμμετείχε και στην πρώτη επιτροπή εκλογής των πρώτων καθηγητών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Πέθανε στις 27 Σεπτεμβρίου του 1966. Ο γιος του, Βενέτης (Βενετσάνος) Κουγέας, υπήρξε πανεπιστημιακός καθηγητής και πρύτανης της Γεωπονικής Σχολής. Το 1982 παραιτήθηκε από καθηγητής και επιδόθηκε στο κτήμα του στην Τρυπιά Αχαΐας. Απεβίωσε πρόωρα στις 8 Σεπτεμβρίου 1992.

Γεννήθηκε στην Αθήνα και αποφοίτησε το 1938. Εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης την χρονιά 1926-27 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως την αποφοίτησή του το 1937-38 στην ΣΤ’ Γυμνασίου. Πρόκειται για ένα σπάνιο παράδειγμα μαθητή που φοίτησε 12 συνεχή χρόνια στην Γερμανική.

Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εισήλθε στο διπλωματικό σώμα το 1946 και το 1955 τοποθετήθηκε πρόξενος στην Κωνσταντινούπολη, στην οποία βίωσε τα γεγονότα των Σεπτεμβριανών.

Διαδοχικά διετέλεσε γενικός πρόξενος στην Αλεξάνδρεια, το 1965 διευθυντής τουρκικών και κυπριακών υποθέσεων, πρέσβης στον Καναδά κα μόνιμος αντιπρόσωπος στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα και το ΝΑΤΟ.

Την περίοδο 1976 – 1981 χρημάτισε μόνιμος υπηρεσιακός γενικός γραμματέας του υπουργείου εξωτερικών και παράλληλα πρόεδρος της Κεντρικής Επιτροπής Διαπραγματεύσεων για την ένταξη της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Από το διπλωματικό σώμα έφυγε το 1981 με τον τίτλο του «πρέσβη επί τιμή» και μετά τη συνταξιοδότησή του ασχολήθηκε με την συγγραφή βιβλίων, το δε βιβλίο του «Οι Τούρκοι και Εμείς» (1988) βραβεύθηκε από την Ακαδημία Αθηνών. Απεβίωσε στις 25 Φεβρουαρίου 2010 στην Αθήνα.

Μηχανή του Χρόνου – Κωνσταντινούπολη 1955 timecode 6:25

Εκπομπή “Δρόμο騔 με τον Άρη Σκιαδόπουλο

wikipedia

Η Ντόλλα Ξανθοπούλου γεννήθηκε το 1919 στην Πάτρα και ήταν κόρη του Σωκράτη Ξανθόπουλου και της Ευγενίας Τριάντη. Αποφοίτησε από την Σχολή το 1938. Παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο Βοβολίνη και κόρη τους είναι η επίσης απόφοιτος και μετέπειτα εκδότρια Αλεξάνδρα Βοβολίνη, σύζυγος του εφοπλιστή Θανάση Λασκαρίδη.

Ο πατέρας του συζύγου της ήταν ο νομομαθής Αντώνιος Βοβολίνης, με απώτερη καταγωγή από το γένος Βάμβα και το διδάσκαλο του Γένους Νεόφυτο Βάμβα, και μητέρα του η Μαρία Κεμπαστιανού, με καταγωγή από τη Βυζαντική οικογένεια των Καλλέργηδων. Μεγαλύτερος δε αδελφός του Κωνσταντίνου ήταν ο εκδότης Σπύρος Βοβολίνης.

Η μητερα του συζύγου της Μαρίας ήταν η Μαρία Σκεπασθιανού, απο το Αρκάδι Κρητης.

Το 1994, η κόρη της, Αλεξάνδρα, εκδότρια (economia publishing), προχώρησε στην ίδρυση του Αρχείου Βοβολίνη το οποίο σήμερα θεωρείται μία από τις πιο σημαντικές πηγές της οικονομικής αλλά και συνολικά της Ελληνικής ιστορίας. Το περιεχόμενο του αρχείου καθρεπτίζει εποχή περίπου 150 χρόνων, παρακολουθώντας κι αναδεικνύοντας άγνωστες πτυχές της συγκροτήσεως της Ελλάδος ως κράτους. Την 1η Φεβρουαρίου 2012 το αρχείο δωρήθηκε στα Αρχεία της Γενναδείου Βιβλιοθήκης και η σειρά Μέγα Ελληνικόν Βιογραφικόν Λεξικόν μεταφέρθηκε στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών, με σκοπό την αξιοποίηση του υλικού σε διεθνές επίπεδο. Το Αρχείο του «Μ.Ε.Β.Λ.» θεωρείται από τις πιο σημαντικές πηγές βιογραφικών δεδομένων στον Ελλαδικό χώρο και το 2020, σημαντικό μέρος του αρχείου της οικογένειας Βοβολίνη και της “Βιομηχανικής Επιθεωρήσεως” του Σπύρου Βοβολίνη, δωρήθηκε στο Αρχείο της Τράπεζας της Ελλαδος.

Με αφορμή τα 100 χρόνια απο την γέννηση της Δέσπως Διαμαντίδου δημοσιεύτηκε στις 20 Ιανουαρίου στην εφημερίδα “ΤΟ ΒΗΜΑ” ένα άρθρο από τη Μυρτώ Λοβέρδου, το οποίο αναδημοσιεύουμε.