Ο Δημοσθένης Μονοκρούσος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1921. Στα Μαθητολόγια της Αραχώβης εμφανίζεται το έτος 1928-29 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως την Δ’ Γυμνασίου το έτος 1938-39, κάτι που επιβεβαιώνεται και από την γραμματεία της Σχολής, όπου αναφέρεται ότι φοίτησε έως το 1937 με την ολοκλήρωση της τετάρτης χρονιάς του εξαταξίου Γυμνασίου, ενώ αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε το 1939.

Λόγω της εξοικείωσης του με την γερμανική γλώσσα, σφού φοίτησε στη Σχολή από τη πρώτη Δημοτικού, ασχολήθηκε στα επόμενα χρόνια με την αλληλογραφία και την μετάφραση στο γραφείο του πατέρα του Γερασίμου με καταγωγή από την Κεφαλονιά.

Με τη εκπλήρωση των στρατιωτικών υποχρεώσεων επεκτείνει τις δραστηριότητες με εργασίες παραγγελιοληψίας και αντιπροσώπευσης γερμανικών Οίκων της εκτυπωτικής βιομηχανίας.

Το 1964 ως ιδρυτικό μέλος κεφαλαιακής ομώνυμης εταιρείας συμβάλλει με την τεχνογνωσία των στελεχών της εταιρείας στην ανάπτυξη του κλάδου των Γραφικών Τεχνών. Εκπονεί επενδυτικό σχέδιο σε συνεργασία με τον Βελγικό Οίκο ENCRES DRESSE για την δημιουργία βιομηχανικής μονάδας παραγωγής τυπογραφικών μελανιών, το οποίο δεν υλοποιείται λόγω της αιφνίδιας αποβίωσης του αδελφού του Παναγιώτη, συνιδρυτή της εταιρείας.

Μετα το 1972 αναπτύσσει το δίκτυο διάθεσης των προϊόντων από καουτσούκ για βιομηχανική και αυτοκινητιστική χρήση του Oίκου CONTINENTAL GUMMIWERKE AG, Hannover.

Νυμφεύθηκε το 1955 την Μαρία Καλομοίρη, από την Τρίπολη Αρκαδίας, προϊσταμενη του Πολυατρείου Αμαρουσίου και πέκτησαν δύο τέκνα τον Γεράσιμο (1957) και την Δήμητρα (1962). Ο Γεράσιμος είναι απόφοιτος της Σχολής μας (74).

Με κλονισμό από καιρό της υγείας τους απεβίωσε τον Μάρτιο του 1984.

Βεβαίωση Αποφοίτησης του Γεράσιμου Μονοκρούσου…

Η Άλμα Βάσσου γεννήθηκε το 1919 και ήταν κόρη της Δώρας Δεληγιώργη και του αξιωματικού του στρατού Κωνσταντίνου Τιμολέοντος Βάσου (1886 – 1963), γόνου της γνωστής οικογένειας των στρατιωτικών, που απέκτησαν εκτός από την Άλμα και τον Αλέξανδρο (1917 – 1948).

Εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1934-35 στην Β’ Γυμνασίου και παραμένει έως την Γ’ Γυμνασίου, το έτος 1935-36, ενώ αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε το έτος 1939.

Παντρεύτηκε τον Ιωάννη Τσερεζόλε (Τσερέζολε) και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Γεώργιο και την Ντοριλένα (Dorilena).

στην φωτογραφία η Άλμα Κ. Βάσσου με την Μις Όμπσον σε καφενείο απέναντι από την Ακρόπολη 

Οικογένεια Δεληγεώργη

Γενάρχης της οικογένειας φέρεται να είναι ο Δημήτριος (Μήτρος) Δεληγεώργης (1785 – 1860), ο οποίος σε έγγραφα της εποχής συναντάται και ως Δελιγεωργόπουλος ή Δελιγιοργόπουλος. Πριν το 1821 δούλευε ως γραμματέας στον Αλή Πασά ενώ με την έκρηξη της επανάστασης του 1821 προσκλήθηκε από τη διοίκηση ως Μεσολογγίτης για να συμμετάσχει στη στελέχωση της κεντρικής διοίκησης. Περισσότερα…

Κωνσταντίνος Βάσσος

Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος του Τιμολέοντος Βάσσου. Καταγόταν από στρατιωτική οικογένεια, ήταν εγγονός του Βάσου Μαυροβουνιώτη και μακρινός συγγενής με τον Θεόδωρο Πάγκαλο. Σπούδασε στην ιταλική στρατιωτική ακαδημία της Μόντενα Ιταλίας και κατατάχθηκε ως αξιωματικός στον ελληνικό στρατό. Ήταν αντιβενιζελικός και διατηρούσε στενή σχέση με τα Ανάκτορα. Το 1909 και το 1917 αποτάχθηκε για πολιτικούς λόγους για να επαναφερθεί το 1910 και το 1920 αντίστοιχα. Περισσότερα…

Ο Κωνσταντίνος Δ.Παπαναστασίου γεννήθηκε την 1η Απριλίου 1921 στη Αθήνα. Το πατρικό του σπίτι το Κολωνάκι βρισκόταν εκείνα τα χρόνια κοντά στην Γερμανική Σχολή της οδού Αραχώβης, το Dörpfeld Gymnasium, όπου πήγε αρχικά στο Νηπιαγωγείο και αργότερα στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο.

Επειδή όμως ήθελε να σπουδάσει νομικά έπρεπε να αφήσει την Γερμανική Σχολή και να μετακομίσει στην Σχολή Μακρή, όπου τελείωσε το Γυμνάσιο και πήρε το απολυτήριό του.

Το 1941 ξεκίνησε Νομικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών μέχρι το 1943, όταν η Αθήνα ήταν σε καθεστώς Κατοχής από τα γερμανικά στρατεύματα. Έχοντας πάρει μέρος στην Αντίσταση συνελήφθη από την Στρατιωτική Αστυνομία και καταδικάστηκε σε θάνατο. Έμεινε ένα χρόνο στην απομόνωση στο Στρατόπεδο Συγκεντρώσεως του Χαϊδαρίου, κατάφερε όμως να επιζήσει.

Με την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων το 1944 πήγε να υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία. Στο μεταξύ είχε ξεσπάσει ο Εμφύλιος, όπου πολέμησε ως αξιωματικός.

Κατά την διάρκεια της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας ανέλαβε διοικητικές θέσεις σε γερμανικές και ελληνικές επιχειρήσεις όπως την Πειραϊκή Πατραϊκή και την Schenker.

Νυμφεύθηκε την Γερμανίδα Barbara von Rundstedt, με την οποία απέκτησε το 1969 τρίδυμα: τον Δήμο, τον Αλέξανδρο και την Μαρία Παπαναστασίου. Από τα τρίδυμα ο Αλέξανδρος και η Μαρία αποφοίτησαν από την Γερμανική Σχολή το 1987 (2η γενιά αποφοίτων), ενώ η Χριστιάνα και η Αλεξάνδρα Τριανταφύλλου, οι κόρες της Μαρίας και η Λυδία Παπαναστασίου, η κόρη του Δήμου είναι στην Γερμανική Σχολή (3η γενιά).

Το βιογραφικό επεξεργάστηκε η Μαρία Παπαναστασίου:

Unser Vater Konstntinos D. Papanastassiou wurde am 1. April 1921 in Athen geboren. In der Nachbarschaft seines Elternhauses im Stadtteil Kolonaki befand sich damals die Deutsche Schule Athen, das Dörpfeld Gymnasium, wo er zuerst in den Kindergarten ging und später die Grundschule und das Gymnasium besuchte. Da er in Athen Jura studieren wollte, musste er die Deutsche Schule verlassen und machte sein Abitur am Makri Gymnasium in Athen.

Im Jahre 1941 nahm er sein Jura Studium an der Athener Universität auf bis 1943, wo Athen von den deutschen Truppen besetzt wurde. Unser Vater, der sich dem Widerstand angeschlossen hatte, wurde von der deutschen Militärpolizei festgenommen und zum Tode verurteilt. Er saß 1 Jahr in Einzelhaft im Konzentrationslager in Xaidari. Er überlebte.

Nach dem Abzug der deutschen Besatzung 1944 meldete sich unser Vater zum Militärdienst. Inzwischen war der Bürgerkrieg in Griechenland ausgebrochen, in dem unser Vater, zuletzt als Offizier, mitkämpfte.

Während seiner beruflichen Tätigkeit, hatte unser Vater Führungspositionen für Deutsche und Griechische Unternehmen, Piraiki Patraiki und Schenker.

Unser Vater war mit unser deutschen Mutter Barbara von Rundstedt verheiratet und hatte mit ihr Drillinge bekommen (Dimos, Alexander und Maria Papanastassiou geb. 1969). Von den Drillingen haben Alexander und Maria die Deutsche Schule absolviert (Abitur 1987, 2. Generation Deutsche Schule Athen).

Heute besuchen, in der dritten Generation, Christiana Triantafyllou und Alexandra Triantafyllou, die Töchter von Maria Papanastassiou und Lydia Papanastassiou, die Tochter von Dimos Papanastassiou die Deutsche Schule Athen.

Maria und Alexander Papanastassiou

Ο Αργύρης Θαλασσινός γεννήθηκε το 1922 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1934-35 στην Β΄ Γυμνασίου και παραμένει έως την αποφόιτησή του το έτος 1938-39 στην ΣΤ’  Γυμνασίου.

Ο Παντελής Παντελούρης, πρώην Πρόεδρος του Συλλόγου Αποφοίτων μας ενημέρωσε:

Ψάχνοντας παλιά αρχεία ξαναέπεσα πάνω στο όνομα Αργύρης Θαλασσινός. Όλα τα χρόνια που ήμουνα στην Ελλάδα και κάναμε τους χορούς μας, τον είχαμε στην τιμητική επιτροπή μας. Ήταν Πρόεδρος του συλλόγου αποφοίτων της προπολεμικής  Γερμανικής. Ηταν Γενικός Διευθυντής της Triumph International – Greece. Τα διάσημα τότε γυναικεία εσώρουχα. Μας στήριζε και μας έδινε διαφημίσεις και δώρα για τη λαχειοφόρο. Είχε δυο κόρες στο γερμανικό τμήμα. Είχαμε και πολύ καλές προσωπικές σχέσεις. Οταν ήμουνα τη δεκαετία του ΄80 στην πρεσβεία της Βόννης με έπαιρνε συχνά τηλέφωνο και του έστελνα υλικό για τις διαλέξεις που έκανε για την Ελλάδα σαν πρόεδρος του Rotary Club  στην πόλη που έμενε. Δεν θυμάμαι που έμενε τότε. Τώρα μάλλον δεν ζεί πιά. Τον σκέφθηκα τώρα που κοιτάτε του αποφοίτους της Αραχώβης να δείτε αν υπάρχουν στοιχεία για αυτόν.

Δίπλα στο όνομα του Αργύρη εμαφανίζεται και το όνομα του Περικλή Θαλασσινού (41) (1923-), προφανώς αδελφού του, ο οποίος εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1934-35 στην ΣΤ’  Δημοτικού και παραμένει έως την αποφόιτησή του το έτος 1940-41 στην ΣΤ’  Γυμνασίου.

Ο Αλφρέδος Λούβαρις γεννήθηκε το 1921 και εμφανίζεται το 1935 στα μαθητολόγια της Β’ Γυμνασίου. Ήταν γιός του Νικολάου Λούβαρι (1887 – 1961), ο οποίος ήταν Έλληνας θεολόγος, καθηγητής και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και σύμφωνα με τα όσα αναφέρονται στο βιογραφικό του:

Στις 29 Απριλίου του 1941 ήταν ένας από τους προτεινόμενους για υπουργοποίηση από τον Γεώργιο Τσολάκογλου. Όμως παραιτήθηκε αμέσως χωρίς να ορκιστεί, επικαλούμενος ως δικαιολογία την είσοδο των Ιταλών στην Αθήνα. Ο Λούβαρις, ο οποίος θεωρούνταν εγγυητής της διατήρησης μιας στάσης ανοχής της Εκκλησίας της Ελλάδος απέναντι στις Γερμανικές κατοχικές δυνάμεις, συνέβαλε στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης προς το πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού εκ μέρους των Γερμανών καθώς συνέταξε έκθεση που την υπέβαλε στη Γερμανική Πρεσβεία, η οποία διαβιβάστηκε στο Βερολίνο, και τελικά εγκρίθηκε η αντικατάσταση του Αρχιεπισκόπου Χρύσανθου. Ήταν υπουργός παιδείας και στην τρίτη κατοχική κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη από τις 7 Απριλίου 1943 έως τις 12 Οκτωβρίου 1944. κατόπιν έντονης πίεσης του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού.

Ο ίδιος στα Απομνημονεύματά του γράφει πως η συμμετοχή του στην τελευταία κατοχική κυβέρνηση υπαγορεύθηκε από το αίσθημα ευθύνης του ως πνευματικού ανθρώπου απέναντι στην πατρίδα του και των συνανθρώπων του απέναντι της μανίας του ναζιστικού τέρατος. Τον Μάιο του 1944 απολύθηκε από το Πανεπιστήμιο Αθηνών λόγω της δίκης και καταδίκης του σε πενταετή φυλάκιση για τη συμμετοχή στην κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη. Αν και ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός κλήθηκε στη δίκη από τον Λούβαρι ως μάρτυρας υπεράσπισης αυτός δεν παρέστη….

Στις παραμονές της δίκης του κι ενώ ήταν προφυλακισμένος, ο γιος του Αλφρέδος απήχθη και δεν βρέθηκε ποτέ. Τσιρώνης 2010, σελ. 419, υποσ. 867, Ρηγόπουλος 2011, σελ. 150

Δείτε το βιογραφικό του Νικολάου Λούβαρι…

Η Άννα Μαγκάκη γεννήθηκε το 1920 (από λάθος αναφέρεται στους καταλόγους ως έτος γέννησης το 1919). Ήταν κόρη του δικηγόρου Αντωνίου Μαγκάκη και αδελφή του υπουργού Γεώργιου – Αλέξανδρου Μαγκάκη, ο οποίος φοίτησε επίσης στην Γερμανική για ένα διάστημα.

Πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1926-27 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει συνεχώς έως την Ε’ Γυμνασίου το έτος 1937-38, όταν αλλάζει σχολείο για να μην υποχρεωθεί να φοιτήσει 7 χρόνια στο γυμνάσιο.

Σπούδασε ψυχολογία στο Μόναχο, όπου γνώρισε τον μηχανολόγο Andreas Göbel, που σπούδασε έχοντας ως καθηγητές τον μαθηματικό Κωνσταντίνο Καραθεοδωρή (1873-1950) και τον θεωρητικό φυσικό Arnold Sommerfeld (1868-1951).

Παντρεύονται με κουμπάρο τον καλλιτέχνη Γιάννη Λόγη και με την λήξη του Πολέμου η Άννα και ο Andreas έρχονται στην Ελλάδα, όπου αποκτούν δύο παιδιά, τον Anton (1949) τον Ιωάννη (1956), και ο Andreas εργάζεται σε εταιρείες και αντιπροσωπείες και το επώνυμό του γίνεται Γκόμπελ.

Η Άννα Μαγκάκη απεβίωσε το 2013.

(πηγή: Αντώνης Γκόμπελ)

Η Ελένη Βλάχου γεννήθηκε στις 5.4.1921 και πρωτοεμφανίστηκε στα μαθητολόγια της Σχολής την χρονιά 1928-29 στην Β’ Δημοτικού. Την χρονιά 1933-34 εγγράφηκε στην Α’ Γυμνασίου και παρέμεινε έως την αποφοίτησή της στην ΣΤ’ Γυμνασίου την χρονιά 1938-39.

Παντρεύτηκε τον Ιωάννη Γκλαβάνη, πρώτο εξάδελφο του Τζον Γκλαβάνη (πολιτικού και βιομηχάνου) και απέκτησε δύο κόρες, την Ευανθία και την Μπιάνκα. Ο σύζυγός της ήταν δικηγόρος όμως δραστηριοποιήθηκε στον χώρο της βιομηχανίας κατασκευάζοντας αγροτικά μηχανήματα και το εργοστάσιό του ήταν δίπλα στου Φιξ.

Με την δημοσιογράφο Ελένη Βλάχου δεν είχε καμία συγγένεια, ενώ μέσω του συζύγου της, Ιωάννη, που ήταν εξάδελφος του Τζον Γκλαβάνη, ήταν συγγενής με την Λένα Γκλαβάνη, απόφοιτο του 1942 αλλά και με την Κλέα Γκλαβάνη, που ήταν στην Σχολή την χρονιά του 1935-36 και ήταν κόρη του Αθανασίου Γκλαβάνη.

Απεβίωσε στις 12.5.2012.

Η οικογένεια Γκλαβάνη ήταν γνωστή οικογένεια βιομηχάνων του Βόλου με γνωστότερο μέλος της τον Τζον Γκλαβάνη, ο οποίος διετέλεσε βουλευτής και υπουργός. Στο Βιογραφικό Λεξικό των Ελλήνων Βουλευτών αλλά και στην wikipedia αναφέρεται:

Ο Ιωάννης Γκλαβάνης (Βόλος, 28 Ιανουαρίου 1892 – Αθήνα, 27 Δεκεμβρίου 1984), γνωστός και ως Τζον Γκλαβάνης, ήταν Έλληνας βιομήχανος, βουλευτής και υπουργός. Γεννήθηκε στο Βόλο. Ήταν γιος του βιομήχανου Κωνσταντίνου Γκλαβάνη από τη Ζαγορά Πηλίου. Ο αδερφός του, Βάγγος (Ευάγγελος), εξελέγη επίσης βουλευτής Λαρίσης και ήταν κι αυτός βιομήχανος, στις εκλογές του 1926. Ο Ιωάννης παντρεύτηκε την Ουρανία Βουτσινά και απέκτησαν ένα γιο και μία κόρη. Ο Ιωάννης σπούδασε Εμπορικές Επιστήμες στην Εμπορική Σχολή του Μάντσεστερ στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η βιομηχανία Γκλαβάνη κατά την περίοδο της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου ανέλαβε μαζί με τη βιομηχανία Μποδοσάκη τον ανεφοδιασμό του εξοπλισμού του ελληνικού στρατού, κατασκευάζοντας πολεμικό υλικό για το Πυροβολικό και το Μηχανικό. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής η λειτουργία της έπαυσε, ενώ ο διευθυντής της, Βάγκος Γκλαβάνης, δολοφονήθηκε και τη θέση του ανέλαβε ο Ιωάννης Γκλαβάνης.

ΓΚΛΑΒΑΝΗΣ ΑΕ εργοστάσιο γεωργικών μηχανημάτων…

Σιδηρουργείο Γκλαβάνη – Η Μαγνησία στο Πέρασμα του Χρόνου…

(*) αν είχε συνεχίσει στην Σχολή θα είχε αποφοιτήσει το 1939

Ο Κωνσταντίνος Καμάρης γεννήθηκε στις27.5.1921 και εμφανίζεται στα μαθητολογια πρώτη φορά τηνχρονιά 1926-27 στο Νηπιαγωγείο και ακολούθως από το 1927 έως το 1930 στις τρεις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Αμέσως μετά μετακόμισε στην Σχολή Μακρή (στην οδό Ιπποκράτους 5) και αργότερα στο Βαρβάκειο, από όπου και αποφοίτησε το 1939.

Την ίδια χρονιά, και μετά από εισαγωγικές εξετάσεις,εισήχθη στη Σχολή Χημικών Μηχανικών του Πολυτεχνείου από όπου αποφοίτησε και στην συνέχεια υπηρέτησε την σταρτιωτική του θητεία επί 4 χρόνια στο εργοστάσιο οξυγόνου του Στρατού στο Χαϊδάρι εν μέσω του Εμφυλίου.

Η επαγγελματική του δραστηριότητα ξεκινά στην Χαλυβουργική στο εργοστάσιο Συρματουργίας στην οδό Πειραιώς με τακτικές μετεκπαιδεύσεις στο Ruhrgebiet της Γερμανίας και το Linz της Αυστρίας και όταν η Χαλυβουργικήεγκαινιάζει το εργοστάσιο στηνΕλευσίνα το 1961 αναλαμβάνει την επίβλεψη της κατασκευής και της λειτουργίας της υψικαμίνου, της πρώτης υψικαμίνου στην Ελλάδα, η οποία θα αναλάμβανε, όπως ανέφερε το ρεπορτάζ του Οικονομικού Ταχυδρόμου θα αναλάμβανε το έργο να λειώσει τα άχρηστα μέταλλα: “...ηαπίθανος θερμότης του κλιβάνου, που φθάνει 3.500 C βαθμούς, ρευστοποιεί βαθμηδόν τα παλαιοσιδηρικά, διά να τα μεταρέψη εντός τεσσάρων ωρών εις ένα φλογισμένον ρευστόν μίγμα, που μοιάζει με λάβα ηφαιστείου και που πρέπει να καθαρισθή διά να απαλλαγή από τα οξείδια και άλλα μη χρήσιμα υλικά”.

Συνταξιοδοτήθηκε το 1988, έπειτα από 40 χρόνια στην Χαλυβουργική, και έχοντας φθάσει στην θέση του Τεχνικού Διευθυντή.

Απεβίωσε στις 14.7.2013

Απο την wikipedia δανειζόμαστε μία φωτογραφία του Βαρβακείου:

όπου επάνω αριστερά φαίνεται ο 13χρονος Κωνσταντίνος Καμάρης, ενώ κάτω φαίνεται η λεπτομέρεια της φωτογραφίας:

με τον Βασιλιά Κωνσταντίνο το 1964

με τον Βασιλιά Κωνσταντίνο το 1964

Ιστορίες από το Αρχείο του ΟΤ: Η υψικάμινος της «Χαλυβουργικής»…

Από τα εγκαίνια της υψικαμίνου το 1963…

Ο Δημοσθένης Κριμπάς του Αθανασίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1922 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1927-28 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως την αποφοίτησή του το έτος 1938-39 από την ΣΤ’  Γυμνασίου.

Σπούδασε Νομικά και πήρε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1952. Μετεκπαιδεύτηκε στο Εμπορικό Ναυτικό και Οικονομικό Δίκαιο (busines law) στο Λονδίνο και στο Μόναχο (1949-1953) και εν συνεχεία σε θέματα ΕΟΚ (ανταγωνισμός, χρήμα, νόμισμα).

Η πανεπιστημιακή του σταδιοδρομία διήρκεσε από 1963 έως το 1990. Διετέλεσε εντεταλμένος υφηγητής: 1963-1972, έκτακτος επί τίτλω καθηγητής 1972-1973, τακτικός καθηγητής Εμπορικού Δικαίου 1973-1990 – Β’ τακτική έδρα Εμπορικού Δικαίου στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών (ΑΣΟΕΕ), ενώ ήταν Πρύτανης της ΑΣΟΕΕ τα έτη 1981-1982.

Επίσης ήταν νομικός σύμβουλος της Εθνικής Κτηματικής Τραπέζης της Ελλάδος (1972-1982), πρόεδρος του Εποπτικού Συμβουλίου του Σώματος Ορκωτών Λογιστών (1974-1982) και συμμετείχε σε διάφορα συνέδρια για ζητήματα διεθνών συμβάσεων, διεθνών οικονομικών θεσμών και προστασία των επενδύσεων.

Υπήρξε διευθυντής συντάξεως της “Εφημερίδος Ελλήνων Νομικών” και τακτικό μέλος της Επιτροπής Υποτροφιών του Βρετανικού Συμβουλίου (British Council).

Διδακτορική διατριβή: https://www.didaktorika.gr/eadd/handle/10442/5982

Η φωτογραφία είναι από την έκδοση “Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. 85 Χρόνια Προσφοράς”, Α. Κιντής, Αθήνα 2007

Η Άννα Γουλανδρή γεννήθηκε στην Αθήνα το 1921και  ήταν κόρη του εφοπλιστή Νικόλα Γουλανδρή (γιου του Ιωάννη Γουλανδρή, ιδιοκτήτη  ιστιοφόρων και γενάρχη του εφοπλιστικού κλάδου της οικογένειας). Φοίτησε στη Σχολή στα τέλη της δεκαετίας του ’30. Ήταν συμμαθήτρια της Μαριέττας Ράδοβιτς και αποφοίτησε το 1940.

Παντρέυτηκε σε πρώτο γάμο τον πρέσβη Λεωνίδα Παπάγο, ο οποίος διετέλεσε αυλάρχης του βασιλέα Κωνσταντίνου του Β’ και σε δεύτερο γάμο τον ηθοποιό Δημήτρη Χορν. Ο γάμος της με τον Χορν έγινε στο παρεκκλήσι του Αμαλιείου (στην οδό Στησιχόρου) το Σάββατο της 21ης Ιανουαρίου 1967 λίγο μετά την πρεμιέρα του “Ιβάνωφ”, όπως αναφέρει ο Μιχάλης Αργυρόπουλος.

Μαζί με τον Χορν θα ζήσουν 20 χρόνια και θα ιδρύσουν το 1981 το “Ίδρυμα Γουλανδρή Χορν”, τότε στην Πλάκα και αργότερα στο Κολωνάκι στην οδό Καπλανών 4, ως κοινωφελές ίδρυμα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα με σκοπό την συμβολή στην ανάπτυξη του πολιτισμού με την έκδοση εντύπων και βιβλίων, τη βράβευση προσπαθειών, τη διοργάνωση σεμιναρίων επί πολιτιστικών και φιλοσοφικών θεμάτων, τη διάδοση διαχρονικών αξιών και λαϊκών παραδόσεων.

Η Άννα Γουλανδρή ήταν και αυτοδίδακτη ζωγράφος και άρχισε να ζωγραφίζει από το 1950, βρίσκοντας περισσότερο μια ψυχική διέξοδο στον κόσμο της τέχνης. Η ζωγραφική της κινείται στα πλαίσια του αφηρημένου εξπρεσιονισμού της «Σχολής της Νέας Υόρκης» (action painting), με εκρηκτικά, παλλόμενα χρώματα. Ποτέ δεν εξέθεσε έργα της όσο ζούσε. Το 1990 διοργανώθηκε στο Ίδρυμα Γουλανδρή-Χορν έκθεση πινάκων της, οι οποίοι βρίσκονται εκεί εκτεθειμένοι.

Η Άννα Γουλανδρή θα πεθάνει από καρκίνο στις 12 Μαΐου 1988 στο Λονδίνο.

Με χαρά παραλάβαμε ένα Απολυτήριο της Γερμανικής Σχολής από τα χρόνια του Πολέμου. Πρόκειται για το απολυτήριο του Ηλία Ηλιόπουλου, απόφοιτου του 1939, που εκδόθηκε σαν σήμερα, πριν από 75 χρόνια, στις 8 Ιουλίου 1939, και στο οποίο φαίνεται η διέυθυνση “Αραχώβης 11”. Σήμερα το τμήμα της οδού Αραχώβης στη Νεάπολη, δίπλα στον Άγιο Νικόλαο Πευκακίων, έχει μετονομαστεί σε “Οκταβίου Μερλιέ”, προς τιμήν του διευθυντή του Γαλλικού Ινστιτούτου. Ως εκ τούτου η οδός Αραχώβης πλέον ξεκινά πλέον από το Νο 15 (κάτω από την Ασκληπιού), αλλά τα κτίρια της τότε Γερμανικής παραμένουν σχεδόν αναλλοίωτα. Τέλος, το απολυτήριο υπογράφει ο Kaspar, διευθυντής τότε της Σχολής.