Η Ursula Schmidt γεννήθηκε στο Βόλο το 1932. Φοίτησε για λίγο στην στην Γερμανική Σχολή στην Αραχώβης μαζί με τους αδελφούς της Dieter και Heinz-Helmut (Heiner) Schmidt, πατέρα του Νίκου Σμιτ, απόφοιτου του ’85.

Σπούδασε ξενοδοχειακές επιχειρήσεις στη Γερμανία και επιστρέφοντας εργάστηκε στο ξενοδοχείο “Μεγάλη Βρετανία” μέχρι το 1957, όταν και μετακόμισε στη Σχολή, έπειτα από πρόσκληση του πρώτου μεταπολεμικού διευθυντή Dr. Helmut Flume.

Στη Σχολή έμεινε 35 χρόνια και από το πόστο της γραμματέως υποστήριξε όλους τους μεταπολεμικούς διευθυντές, πέντε συνολικά, αφού ο Dr. Joachim Zeidler έκανε διπλή θητεία.

Το 1977 παρασημοφορήθηκε εκ μέρους του Προέδρου της Ο.Δ. της Γερμανίας για την εν γένει προσφορά της στην ελληνογερμανική προσέγγιση. Στην τελετή παρασημοφορήθηκαν και οι Γεώργιος Δημητράκος και Τιμολέων Δημόπουλος, ενώ τα παράσημα επεδόθησαν από τον Γερμανό Πρέσβη Dirk Oncken, πατέρα της Emily Oncken-Haber, απόφοιτου του ’75 και μετέπειτα Γ.Γ. του Υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας.

Απεβίωσε την 1.9.2022

“Έφυγε” η Ursula Schmidt…

Ο Ρένος – Παναγιώτης Ρώτας γεννήθηκε στις 28.3.1922 στη Γερμανία, όπου ζούσαν οι γονείς του και ήταν το πρώτο από τα τρία παιδιά του ποιητή και λογοτέχνη Βασίλη Ρώτα. Πήγε στη Γερμανική Σχολή Αθηνών και αποφοίτησε το 1940. Στα 17 του χρόνια αντιμετώπισε το δίλημμα των σπουδών. Οι θείες του, αδελφές του πατέρα του, από τότε που ήταν μωρό έλεγαν: “ο Ρένος μας θα γίνει γιατρός σαν τον παππού του”. Ο Ρένος έλεγε πάντα: «ο πατέρας μου μ’ έστειλε να συζητήσω το πρόβλημα με τον φίλο του, διακεκριμένο γιατρό της εποχής, Νικόλαο Σμπαρούνη. Ο Σμπαρούνης μου ‘πε: “κοίτα να δεις, όλες οι επιστήμες είναι ένα σύνολο ειδικών γνώσεων. Η ιατρική έχει και αυτή τις πολύ σημαντικές γνώσεις της, ωστόσο προϋποθέτει και κάτι άλλο: την ανθρωπιά του γιατρού, που πάνω απ’ όλα ενδιαφέρεται για την ατομική ιδιαιτερότητα, για το γεγονός ότι κανένα ανθρώπινο άτομο επί της γης δεν είναι ακριβές αντίγραφο ενός άλλου. Η ανίχνευση αυτής της ιδιαιτερότητας είναι καθοριστική για αποτελεσματική θεραπεία της ατομικής αρρώστιας και ο γιατρός δεν έχει το δικαίωμα να κουραστεί και να παρατήσει τα πράγματα στη μέση”. Έφυγα χοροπηδώντας από το διαμέρισμα του εκλεκτού φίλου του πατέρα μου και ακολούθησα το δρόμο του γιατρού. Δούλεψα κοντά 70 χρόνια ως γενικός γιατρός και παθολόγος. Θεωρούσα δουλειά μου όχι να κρίνω τους α-σθενείς μου, αλλά, όπου μπορώ, να τους βοηθήσω και με τη δική μου δύναμη, να δυναμώσουν».

Ο πατέρας του, εκτός από ποιητής και λογοτέχνης ήταν ενός από τους πνευματικούς στυλοβάτες της Εθνικής Αντίστασης, έτσι ο Ρένος από πολύ νέος ενστερνίστηκε τις αριστερές ιδέες. Σύντομα εντάχθηκε στο ΕΑΜ Νέων και τέλος στην ΕΠΟΝ. Το σπίτι της οικογένειας, στην οδό Αστυδάμαντος 15 στο Παγκράτι, είχε γίνει κέντρο διακίνησης των αντιστασιακών διανοουμένων. Τον Απρίλιο του 1944 βγήκε στο βουνό και μαζί του βγήκαν και τα δυο παιδιά του, ο Ρένος και ο Νικηφόρος, γιατί ήταν πολύ επικίνδυνο να μείνουν στην Αθήνα. Για ένα διάστημα έμεινε στη Βίνιανη της Ευρυτανίας, ως βοηθός του Πέτρου Κόκκαλη, (γραμματέα) υπουργού της Λαϊκής Παιδείας. Πήρε μέρος σε όλες τις κινητοποιήσεις της οργάνωσης στο λίγο διάστημα που μεσολάβησε από την απελευθέρωση ώς τις αρχές Δεκεμβρίου, καθώς και στη Μάχη της Αθήνας που επακολούθησε και κράτησε ώς το τέλος του 1944. Ο γνωστός συγγραφέας Νίκος Δήμου τον έχει αξιολογήσει στους τέσσερις σημαντικότερους ανθρώπους που συνάντησε στη ζωή του. Τον χαρακτηρίζει γιατρό ψυχών και σωμάτων, σοφό παλαιάς κοπής, εσωστρεφή, στοχαστικό και ολιγαρκή. Στο ερημητήριο του, στην Παλαιά Κόρινθο, πορευόταν χρόνια χωρίς ηλεκτρικό και σύγχρονες ανέσεις – γεωργός και συλλέκτης των Ομηρικών χρόνων. Πέθανε στο τέλος Ιουνίου του 2012.

Η Αθανασία Παπαχελά γεννήθηκε το 1923 στην Αθήνα. Εμφανίστηκε πρώτη φορά στα μαθητολόγια της Σχολής την χρονιά 1935-36 στην Β’ Γυμνασίου και αποφοίτησε το 1940, μία χρονιά πριν η αδελφή της, Μαρία, εγγραφεί στην Α’ Γυμνασίου, η οποία όμως και δεν συνέχισε στην Σχολή. Πήγε στην Νομική και γνωρίστηκε με την παρέα του Κίτσου Μαλτέζου, τρισέγγονου του στρατηγού Ιωάννη Μακρυγιάνη, που είχε ενταχθεί στην Αριστερά και συγκέντρωνε γύρω του την “ανήσυχη” νεολαία, ανάμεσα στην οποία και απόφοιτους όπως η Μαριέττα Ράδοβιτς, η Νάτα Μελά, ο Κώστας Αξελός, η Ξένη Σκουζέ, ο Γεώργιος Αλέξανδρος Μαγκάκης, ο Βύρων και ο Μικές Κουρουνιώτης και πολλοί άλλοι, όπως ο Άδωνις Κύρου, ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος κλπ.

Ο πατέρας της, Αλέξανδρος Παπαχελάς (παππούς και του δημοσιογράφου Αλέξη Παπαχελά), υπήρξε αρχιμηχανικός της βρετανικής εταιρείας «Πάουερ» στην Ελλάδα, και στην δεκαετία του ’50, Γενικός Διευθυντής της ΗΕΜ (Ηλεκτρική Εταιρεία Μεταφορών), η οποία λειτούργησε τα πρώτα τρόλεϊ στην Αθήνα. Είχε μάλιστα τιμηθεί από την Βασίλισσα Ελισάβετ, διότι κατά την διάρκεια της Κατοχής φυγάδευε Εγγλέζους.

Το 1944 παντρεύτηκε τον Μάριο Σταυρίδη και το 1945 γεννήθηκε η κόρη της Αιμιλία, που αποφοίτησε από την Σχολή το 1963, και το 1965 παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο τον Γρηγόρη Παυλάκη.

Εργάστηκε στο περιοδικό “Γυναίκα”, μετέφρασε το βιβλίο του Χένρυ Μίλλερ “Ο Κολοσσός του Αμαρουσίου” που εκδόθηκε από τον “Γαλαξία” και διατήρησε την φιλία της με την Άννα Σκυλακάκη (θεία του μετέπειτα υπουργού Θεόδωρου Σκυλακάκη), η οποία εργάστηκε μαζί με μία άλλη απόφοιτο, την Βεατρίκη Δημητριάδου στο χωριό Pestalozzi, που υπέθαλψε ορφανά παιδιά από την Ελλάδα μετά τον Πόλεμο.

Από το 1973 (σε ηλικία 50 ετών) έως το 1982 εργάστηκε στον ΕΟΜΜΕΧ ως υπεύθυνη Εκθέσεων Εξωτερικού.

Απεβίωσε την 6η Ιουνίου 2004.

Ο Γρηγόρης Παυλάκης ήταν αξιωματικός του Ναυτικού. Είχε τιμηθεί από την Γαλλική Δημοκρατία με το ανώτατο παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής. Το 2004 και με αφορμή τον εορτασμό των 60 χρόνων από την Απόβαση στην Νορμανδία, είχε προσκληθεί στο Παρίσι ως ο μόνος Έλληνας επιζών από την απόβαση, στην οποία η Ελλάδα συμμετείχε με έξι πλοία, ενώ ο ίδος ήταν ύπαρχος της κορβέτας Κριεζης. Παραμονή της τελετής η Σίσσυ παθαίνει εγκεφαλικό και ο ίδιος αναγκάζεται να μεταβεί μόνος, όπου μόλις προσγειώνεται του ανακοινώνεται ο θάνατος της συζύγου του.

η οικογένεια Παπαχελά: επάνω αριστερά η Σίσσυ (Αθανασία), δίπλα της, δεξιά, ο Μένιος (Αριστομένης) Παπαχελάς (πατέρας του δημοσιογράφου Αλέξη Παπαχελά), δεξιά, διπλα στην μητέρα, η Μαρία Παπαχελά και κάτω καθιστός ο Ευγένιος.

Η Σίσσυ σε ηλικία 15 χρονών

…

Ο Γρηγόρης Παυλάκης

Πέθανε ο Ελληνας ήρωας της απόβασης στη Νορμανδία, Γρηγόρης Παυλάκης…

Ο άνθρωπος που έσωσε το θωρηκτό Αβέρωφ, όταν ο βασιλιάς Παύλος πρότεινε τη διάλυσή του…

Αφιερώσεις από το λεύκωμα της Σίσσυς Παπαχελά

από την  αδελφή της Μαρία Παπαχελά

……

…

από την Άννα Σκυλακάκη

από την Βάνα Σβορώνου

από την Ντορίτα Βλαχοπούλου

από την Μαριέττα Ράδοβιτς

…

Ο Γιάννης Τρύφων γεννήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου του 1922 στην Αθήνα και εμφανίζεται πρώτη φορά στα μαθητολόγια της Σχολής την χρονιά 1928-29 στην Α’ Δημοτικού. Η αδελφή του Βικτωρία, η οποία όμως ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερη, εμφανίζεται εγγεγραμμένη την ίδια χρονιά στην Α’ Δημοτικού, όμως διορθώνει στην πορεία τις τάξεις και αποφοιτά το 1939.

Ο πατέρας του, Αναστάσιος Τρύφων, ήταν γνωστός πολιτικός μηχανικός (συμμετείχε στην μελέτη του Εργοστασίου του Φιξ) και η μητέρα του, Ελισαβετ Μπαχάουερ (Bachauer) αυστριακής καταγωγής και θεία της γνωστής πιανίστριας Τζίνας Μπαχάουερ.

Είχε τρία αδέρφια, την Βικτωρία, τον Νίκο και τον Αλέξιο, που, όπως και αυτός, φοίτησαν στην Γερμανική σχολή. Μετά την αποφοίτησή του το 1940 από την ΣΤ’ Δημοτικού, μετέβη στην Γερμανία, όπου σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Πολυτεχνείο του Μονάχου.

Οταν πήρε το πτυχίο δούλεψε σαν βοηθός έδρας στατικής. Στο Μόναχο γνώρισε και παντρεύτηκε την Μargit Huber. Το 1949 γύρισε στην Αθήνα με την γυναίκα του και τα 4 παιδιά του, Αικατερίνη-Ούρσουλα, Βαρβάρα-Ζίγκριντ, Ελισάβετ-Πούψη και Αναστασία-Πόπηλε, που και αυτά με την σειρά τους πήγαν στην Γερμανική.

Στην Αθήνα δούλεψε στο γραφείο του πατέρα του μαζί με τα δυο αδέρφια του, που ήταν και αυτοί πολιτικοί μηχανικοί. Στα τέλη του 50 συνεργάστηκε με την αρχιτέκτονα Ελένη Σουφλή με βασικότερο έργο το τουριστικό συγκρότημα του Αγίου Νικολάου στην Κρήτη, ένα από τα πρώτα τουριστικά συγκροτήματα της εποχής εκείνης. Οι επόμενες δουλειές του τον απασχόλησαν στην Κέρκυρα, όπου και εγκαταστάθηκε στις αρχές του 70. Εκεί ασχολήθηκε με μελέτες και κατασκευές Τουριστικών συγκροτημάτων, ξενοδοχείων, πολυκατοικιών οικιών, κλπ. Το 1986 συνταξιοδοτήθηκε και ανέλαβε το γραφείο η κόρη του Αικατερίνη Τρύφων, που τελείωσε αρχιτεκτονική στο Πολυτεχνείο του Darmstadt Γερμανίαs. Ο Γιάννης Τρύφων πέθανε στην Κέρκυρα στις 17 Απριλίου 2011.

Ο Ευγένιος Σαντορίνης (Genio Santorini) γεννήθηκε στην Αθήνα 1923. Από το 1929 (όταν ήταν 6 ετών) έως το 1940 φοίτησε στην Γερμανική Σχολή στην Αραχώβης. Πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1929-30 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως την αποφοίτησή του το έτος 1940 στην ΣΤ’ Γυμνασίου.

Η μητέρα του ήταν γερμανίδα, καθηγήτρια ξένων γλωσσών και ο πατέρας του διάσημος Έλληνας μηχανικός, φυσικός και σπουδαίος εφευρέτης με σπουδές στην Ελβετία, που έγινε καθηγητής στο ΕΜΠ.

Μεταξύ 1942 και 1948 φοίτησε στο Ε.Μ.Πολυτεχνείο και πήρε το δίπλωμα του αρχιτέκτονα.

Υπηρέτησε την στρατιωτική τουθητεία στο Ναυτικό από το 1948 έως το 1950 και την επόμενη χρονιά το 1951 προσλήφθηκε στο γραφείο των Αθηνών της εταιρείας Knappen Tippetts Abbett McCarthy (ΚΤΑΜ), όπου παρέμεινε για τρία χρόνια.

Το 1954 απεφάσισε να μεταναστεύσει στον Καναδά και το 1955 στις ΗΠΑ και εγκαταστάθηκε αρχικά στο Columbus Ohio, έπειτα στο New Haven και το 1963 σε προάστειο της Ουάσινγκτον. Εργάσθηκε σε πολλές πόλεις των ΗΠΑ, και σε πολλές χώρες της Ασίας, Αφρικής και Ευρώπης.

Το 1990 συνταξιοδοτήθηκε και έζησε με την σύζυγό του και τις τρεις κόρες του στην Bethesda του Maryland.

Όπως αναφέρει το βιογραφικό του, που ακολουθεί στα αγγλικά, ήταν δεινός φωτογράφος και στις δουλειές του περιλαμβάνεται και η κάλυψη των ταραχών του 1968 στην Ουάσινγκτον που εμφανίστηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ’60 σε γερμανικά περιοδικά, ενώ του άρεσε πολύ το διάβασμα τόσο που να ξενυχτά με ένα βιβλίο στο χέρι.

Όταν συνταξιοδοτήθηκε αφοσιώθηκε στο να σχηματίσει το οικογενειακό του δέντρο, το οποίο έφθανε μέχρι τα μέσα του 17ου αιώνα και προκειμένου να εξεσφακκλίσει τις πληροφορίες που ζητούσε αναγκάστηκε να ταξιδεύει πολύ και να παίρνει συνεντεύξεις από μέλη της οικογένειάς του. Τέλος, όταν ολοκλήρωσε το έργο έγραψε μία έκθεση, η οποία δημοσιέυτηκε σε δύο μέρη στην International Herald Tribune και στην εφημερίδα Καθημερινή.

Πέθανε στις 29 Ιανουαρίου 2011. (περισσότερα…)

Ο Πασχάλης (Άλης) Μόσχος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1922. Στα μαθητολόγια εμφανίζεται στο Νηπιαγωγείο την χρονιά 1927-28 και αμέσως μετά, την χρονιά 1928-29 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως την Γ’ Δημοτικού την χρονιά 1930-31. Σπούδασε Νομικά στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο.

Υπηρέτησε στην Πολεμική Αεροπορία και μετά με υποτροφία Fulbright σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο YALE .

Μετά την αποφοίτησή του εργάστηκε σε ναυτιλιακή εταιρεία στην Νέα Υόρκη.

Με την επιστροφή του στην Ελλάδα εργάστηκε ως συμβολαιογράφος σε δικό του γραφείο.

Ασχολήθηκε εκτενώς με την ζωγραφική φιλοτεχνώντας σημαντικό αριθμό έργων.

Απεβίωσε το 1980.

Δείγμα από το εικαστικό του έργο το οποίο υπογράφει ως Ali (από το Άλης, υποκοριστικό του Πασχάλης):

Γεννήθηκε στις 20.10.1923. Ήταν δικηγόρος Αθηνών. Εμφανίζεται πρώτη φορά στα μαθητολόγια της Σχολής την περίοδο 1929-30 στην Α’ Δημοτικού. Μετά από λίγα χρόνια μετακόμισε στου Μακρή, όπου και αποφοίτησε το 1940. Το 1941 ξεκίνησε τις σπουδές του στην Νομική Αθηνών, από όπου πήρε το πτυχίο του περί το 1946.

Κατά την διάρκεια της κατοχής έλαβε ενεργό μέρος στην εθνική αντίσταση. Μετά την απελευθέρωση διαφώνησε με τον εμφύλιο και υπηρέτησε στον Εθνικό Στρατό. Ορκίστηκε δικηγόρος περί τα τέλη της δεκαετίας του 1940 και έκτοτε δικηγόρησε στην Αθήνα μέχρι το 1996, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε. Διετέλεσε νομικός σύμβουλος του Χρηματιστηρίου Αθηνών και πολλών εταιρειών της εποχής. Το 1967, έχοντας εκλεγεί πρόσφατα σύμβουλος στο ΔΣ του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, εκδιώχθηκε από το δικτατορικό καθεστώς και επανήλθε άμεσα μετά την μεταπολίτευση. Από το 1981 και μέχρι την συνταξιοδότησή του διετέλεσε ειδικός σύμβουλος στα Υπουργεία Δικαιοσύνης και Υγείας καθώς και αντιπρόεδρος της ασφαλιστικής εταιρίας Φοίνικας.

ο γιός του, Πάνος, αποφοίτησε απο την Σχολή το 1974 και ακολούθησε το επάγγελμά του.

Απεβίωσε την 11.4.2009.

Ο Φιλοκτήτης Κυριαζόπουλος γεννήθηκε το 1923 και πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια το έτος 1935-36 στην Β’ Γυμνασίου και παραμένει έως την αποφοίτησή του το έτος 1939-40 στην ΣΤ’ Γυμνασίου. Στο άρθρο του, μάλιστα, Ο Ευγένιος Σαντορίνης (Αναμνήσεις από την προπολεμική Γ.Σ.Α.) ανακοινώνει την νέα άφιξη στην τάξη το έτος 1935-36.

Μετέφρασε πολλά βιβλία κυρίως του Erich von Däniken και πολλά εξέδωσε ο εκδοτικός οίκος Notos.

Ταξίδι στο Κιριμπάτι. Περιπέτειες μεταξύ ουρανού και γης

Στο όνομα του Δία

Το μυστήριο της Νάσκα

Τα μάτια της σφίγγας

‘Οταν ήρθαν οι Θεοί

Εισβολή από το διάστημα

και πολλά άλλα

https://www.somanybooks.gr/person/kiriazopoulos-filoktitis

Ο Αχιλλεύς Αλέξανδρος Ζάννος γεννήθηκε το 1922 στην Αθήνα Το πρώτο του σπίτι ήταν στην Κυψέλη και η πρώτη του γλώσσα η γαλλική. Ξεκίνησε το σχολείο στο Παρθεναγωγείο της Κρίκου, που δεχόταν και αγοράκια μέχρι την πέμπτη δημοτικού. Κατόπιν συνέχισε στο σχολείο Μακρή και από το 1934 ως το 1940 φοίτησε στη Γερμανική Σχολή Αθηνών.

Πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1934-35 στην Α’ Γυμνασίου και παραμένει έως την αποφοίτησή του το έτος 1939-40 στην ΣΤ’ Γυμνασίου.

Η Γερμανική σχολή οργάνωσε το 1938 ένα ταξίδι στη Γερμανία κι έτσι ο Αλέκος έκανε το πρώτο του ταξίδι στο εξωτερικό μαζί με άλλους 12 συμμαθητές. Φιλοξενήθηκαν σε ένα γυμνάσιο αρρένων στην Ερφούρτη όπου τα παιδιά φορούσαν στολή Hitlerjugend (γερμανική ναζιστική νεολαία) και παρακολούθησαν μια μεγάλη παρέλαση στην Νυρεμβέργη που παρευρέθηκε όλη η ηγεσία της Ναζιστικής Γερμανίας και ο Αδόλφος Χίτλερ.

Ο Αλέκος είχε πάντα έφεση στις θετικές επιστήμες. Από μικρός μηχανευόταν διάφορα. Έφτιαξε όταν ήταν παιδί ένα τηλέφωνο δικής του επινόησης, ένα ραδιόφωνο από σύνεργα που έφερε από τη Γερμανία καθώς κι ένα μικρό πλεούμενο.

Φοίτησε στη σχολή Ηλεκτρολόγων-Μηχανολόγων του Πολυτεχνίου. Ηταν κατοχή. Οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ και ανέλαβε υπεύθυνος για το Πολυτεχνείο. Όταν τελείωσε ο πόλεμος έγινε ενεργό μέλος του ΕΛΑΣ.

Τον Μάρτιο του 1952 παντρεύτηκε την Λία Κοσσαρά. Μαζί απέκτησαν μια κόρη, την Αλίκη η οποία έχασε τη ζωή της το 1987 σε ατύχημα με μοτοσυκλέτα. Οι γονείς της δέχτηκαν να γίνει δωρεά οφθαλμών και νεφρών, κάτι σπάνιο για την εποχή καθώς οι μεταμοσχεύσεις τότε μόλις άρχιζαν να γίνονται στην Ελλάδα.

Εργάστηκε ως προϊστάμενος της υπηρεσίας Μηχανικού Εξοπλισμού Οδοποιίας στο Μεσολόγγι και ως διευθυντής της Δημοτικής Επιχείρησης Ηλεκτροφωτισμού Ρεθύμνου. Λόγω όμως των πολιτικών του φρονημάτων υπήρχαν δυσκολίες να διοριστεί σε διάφορες κρατικές υπηρεσίες. Έτσι δούλεψε ως καθηγητής σε διάφορες τεχνικές σχολές, μετά προσελήφθη από την γαλλική εταιρία Omnium Lyonnais και μετά από διάφορες συνεργασίες αποφάσισε να ανοίξει δικό του γραφείο μελετών.

Πήρε εργολαβικό πτυχίο και εξετέλεσε την κατασκευή του ηλεκτροφωτισμού του λιμανιού της Τήνου καθώς και όλων των εγκαταστάσεων του Γενικού Νοσοκομείου της Πάτρας.

Εξελέγη μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Επιστημονικού Συλλόγου Ηλεκτρολόγων- Μηχανολόγων. Το έργο του στην σύνταξη νόμων, κανονισμών και συμβάσεων που καθόριζαν τις πολιτικές του Υπουργείου Βιομηχανίας και Δημοσίων Έργων είναι πολύ σημαντικό.

Το 1977-1979 ανέλαβε Γενικός Διευθυντής της Δημοτικής Επιχείρησης Φωταερίου Αθηνών (ΔΕΦΑ). Στο διάστημα αυτό έθεσε τα θεμέλια για την απομάκρυνση του εργοστασίου παραγωγής γκαζιού από την οδό Πειραιώς και την μετατροπή από τη χρήση άνθρακος, στη μέθοδο της σχάσης ναύτας. Το 1986 μελέτησε και εγκατέστησε στο αεροδρομίου του Άκτιου το σύστημα αυτόματης προσγείωσης της βάσης του ΝΑΤΟ και το 1987 μελέτησε και εγκατέστησε για λογαριασμό του ΗΣΑΠ σύστημα ραδιοεπικοινωνίας των τρένων με τους σταθμούς.

Ασχολήθηκε επίσης με την σύνταξη των προδιαγραφών για την κατασκευή του ΜΕΤΡΟ της Αθήνας.

Απεβίωσε το 2004.

(πηγή: Μιράντα-Ζάννου Παπαδοπούλου, Μία οικογένεια δύο αιώνες. Το χρονικό της οικογένειας Ζάννου)

Η Βερένα Έστερ Χούμπερ-Ντάισον (Verena Esther Huber-Dyson, 6 Μαΐου 1923 – 12 Μαρτίου 2016) ήταν Ελβετίδα-Αμερικανίδα μαθηματικός, γνωστή για το έργο της στην θεωρία ομάδων και την τυπική λογική. Έχει περιγραφεί ως “λαμπρή μαθηματικός”, και έκανε έρευνα για τη διασύνδεση μεταξύ άλγεβρας και λογικής, με έμφαση στη μη-αποφασισιμότητα στην θεωρία ομάδων. Την χρονιά του θανάτου της ήταν ομότιμη καθηγήτρια της σχολής στο τμήμα φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου του Κάλγκαρι, Αλμπέρτα.

Η Χούμπερ-Ντάισον γεννήθηκε ως Βερίνα Έστερ Χούμπερ στην Νάπολη, της Ιταλίας, στις 6 Μαΐου του 1923. Οι γονείς της, Καρλ Χούμπερ (1893-1946) και Μπέρθυ Ρίφελ (1899-1945), υπήκοοι της Ελβετίας οι οποίοι ανέθρεψαν τη Βερίνα και την αδερφή της Αδελαΐδα (“Χάιντι”, 1925-1987) στην Αθήνα, όπου τα κορίτσια παρακολούθησαν τη Γερμανική Σχολή Αθηνών, μέχρι την αναγκαστική επιστροφή τους στην Ελβετία το 1940 λόγω του πολέμου.

Στα Μαθητολόγια της Αραχώβης εμφανίζεται το έτος 1929-30 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως την αποφοίτησή της το 1940 στην ΣΤ’ Γυμνασίου. Στα μαθητολόγια υπάρχει κενό στην φοίτησή της μετά το 1935, όμως στις “Αναμνήσεις” του Ευγένιου Σαντορίνη αναφέρεται ρητά ότι μόνον οι δυό τους παρακολούθησαν ανελλιπώς όλα τα χρόνια από το 1929 έως το 1940.

Αντίστοιχα η Χάιντι εμφανίζεται τος έτος 1931-32 στην Α’ Δημοτικού, δύο αργότερα από την αδελφή της, παραμένει στην Γερμανική και προφανώς πριν ολοκληρώσει την φοίτησή της φεύγει για την Ελβετία. (περισσότερα…)

Ο Θεμιστοκλής Herbert (Ερβέρθος) Πάνος γεννήθηκε στις 29.4.1923 στο Μόναχο. Πατέρας του ήταν ο Δημήτριος Θ. Πάνου και μητέρα του η Alice Laich από το Kreefeld της Γερμανίας. Μεγάλωσε στο Αμβούργο και ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία περίπου 10 ετών.

Στα Μαθητολόγια εμφανίζεται το έτος 1935-36 στην Β’ Γυμνασίου και παραμένει έως την αποφοίτησή του το έτος 1939-40 στην ΣΤ’ Γυμνασίου. Πήδηξε μία τάξη και βρέθηκε στην ίδια τάξη με την Λίλιαν Ζάννου (μετέπειτα Βασιλειάδου), αλλά νυμφεύτηκε την αδελφή της, Ιωάννα Μαρία Ζάννου.

Ο Άλκης Πιερράκος γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1920 και  ο Πιερράκος πέρασε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στη Γιουγκοσλαβία, πριν επιστρέψει στην Ελλάδα το 1938 όπου φοίτησε για λίγο στην Γερμανική Σχολή. Ο Ευγένιος Σαντορίνης τον “καλωσορίζει” στην τάξη για το ελληνικό απολυτήριο το έτος 1939-40.

Άρχισε να ζωγραφίζει το 1936 χωρίς τυπική εκπαίδευση. Σπούδασε ζωγραφική στο Gewerbeschule, στη Βασιλεία της Ελβετίας και αργότερα στην Σχολή Καλών Τεχνών του Σλέιντ (Slade) και στην Κεντρική Σχολή Τεχνών και Χειροτεχνίας στο Λονδίνο. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Λονδίνο, μαθήτευσε κοντά στον σημαντικό εξπρεσιονιστή ζωγράφο Όσκαρ Κοκόσκα. Το 1954 εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Παρίσι, όπου παρέμεινε ενεργός στον καλλιτεχνικό χώρο και παρουσίαζε τακτικά τη δουλειά του στην Ελλάδα.

Το έργο του αντικατοπτρίζει επιρροές από τον γερμανικό εξπρεσιονισμό, τις ακουαρέλες του Βασίλι Καντίνσκι και τις αφηρημένες τάσεις της δεκαετίας του 1950. Ήταν γνωστός για τον συνδυασμό της συναισθηματικής χρήσης του χρώματος με την πειθαρχημένη σχεδιαστική οργάνωση στις συνθέσεις του, ταλαντευόμενος ανάμεσα στην αναπαραστατική και την αφηρημένη τέχνη.

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ομάδας «La Ligne et le Signe» στο Παρίσι και συμμετείχε ενεργά στις καλλιτεχνικές ζυμώσεις της εποχής του.

Πραγματοποίησε πολυάριθμες ατομικές εκθέσεις, κυρίως στη Γαλλία και την Ελλάδα και συμμετείχε σε ομαδικές εκθέσεις σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική. Το έργο του παρουσιάστηκε σε αναδρομικές εκθέσεις στην Ελλάδα το 1997, το 2003 και το 2007.

Το 1995 ιδρύθηκε στο Παρίσι η Association pour la Promotion de l’ Oeuvre d’ A. Pierrako

wikipedia…

http://www.nikias.gr/view_artist_additional.php?prod_id=887&mode=paintings

Πιερράκος Άλκης

Η Βάννα (Ιωάννα) Σβορώνου γεννήθηκε το στις 23.9.1922. Ήταν κόρη του Αρισταίου Σβορώνου και πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια στην Β’ Γυμνασίου το έτος 1935-36 και παραμένει ως την αποφοίτησή της το έτος 1939-40 στην ΣΤ’ Γυμνασίου.

Την περίοδο εκείνη εντάσσεται στην Αντίσταση με την ΕΠΟΝ και έρχεται σε επαφή με τον αρχιτέκτονα Νίκο Χατζημιχάλη, γιό της σημαντικής λαογράφου και συγγραφέως Αγγελικής Χατζημιχάλη, ο οποίος διέφυγε με το πλοίο Ματαρόα στην Γαλλία.

Οι δύο συναντώνται στο Παρίσι και παντρεύονται, σπουδάζει και ολοκληρώνει τις σπουδές της στην  αρχαιολογία στο Institut d’Art et d’Archéologie και γεννιέται εκεί ο γιός τους Αλέξης Πλάτων.

Επέστρεψε με τον σύζυγό της το 1958 στην Αθήνα, όπου έζησαν για τέσσερα χρόνια στο Αρχοντικό στην  Πλάκα. Εκεί γεννήθηκε ο άλλος της γιός, Νικήτας Χατζημιχάλης. Σήμερα το σπίτι της Αγγελικής και του Πλάτωνα είναι μουσείο: “Κέντρο Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης του Δήμου Αθηναίων”. Το 1962, η οικογένεια της Βάννας και του Νίκου μετακόμισαν στο Κολωνάκι, στο σπίτι του Περικλή Βυζάντιου.

Εργάστηκε στην Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή και συμμετείχε σε διάφορες ανασκαφές στην Κρήτη, στην Θάσο και αλλού, ενώ εργάστηκε πολύ για να ολοκληρώσει το index του BCH (Bulletin de Correspondance Hellénique).

Την περίοδο 1975-1978 διετέλεσε Α’ Αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνίδων Επιστημόνων με Πρόεδρο την Αμαλία Φλέμινγκ Κουτσούρη.

Απεβίωσε τον Μάρτιο του 1995

Ο παππούς της (πατέρας του Αρισταίου) ήταν ο Ιωάννης Σβορώνος (27 Απριλίου 1863 – 7 Σεπτεμβρίου 1922), διαπρεπής Έλληνας νομισματολόγος και αρχαιολόγος, οποίος σπούδασε με υποτροφία της Κυβερνήσεως νομισματική (1883-1887) στο Βερολίνο, Λονδίνο και Παρίσι και δημοσίευσε το 1890 το πρώτο του σύγγραμμα Numismatique de la Crete ancienne, το οποίο και βραβεύτηκε από τη Γαλλική Ακαδημία, όπου και προσελήφθη αμέσως προκειμένου να βοηθήσει στην σύνταξη του “Corpus numorum”. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα διορίστηκε νομισματογνώμονας του Νομισματικού Μουσείου Αθηνών όπου και εργάστηκε σ’ αυτό μέχρι τον θάνατό του. Αργότερα, το 1899, ανέλαβε διευθυντής του Νομισματικού Μουσείου. Το 1918 εκλέχθηκε καθηγητής της Νομισματικής, μετρολογίας και σφραγιδολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, θέση που διατήρησε μέχρι το 1920, ενώ διετέλεσε και πρόεδρος του Αρχαιολογικού Συμβουλίου του Κράτους.

Η μητέρα του συζύγου της ήταν η Αγγελική Χατζημιχάλη (1895-1965), σημαντική Ελληνίδα λαογράφος και συγγραφέας, η οποία έμεινε γνωστή κυρίως για τις μελέτες της πάνω στην ελληνική λαϊκή τέχνη και παράδοση και για τις προσπάθειες της να διατηρηθεί η ελληνική πολιτιστική κληρονομιά. Παντρεύτηκε πρώτα τον μηχανικό Μιχάλη Γλητσό με τον οποίο απέκτησε μια κόρη, την Έρση, αλλά ο γάμος της  κράτησε μόλις ενάμιση χρόνο και στη συνέχεια παντρεύτηκε τον Πλάτωνα Χατζημιχάλη, με τον οποίο απέκτησε έναν γιο, τον μετέπειτα αρχιτέκτονα Νίκο Χατζημιχάλη (1923-1986).

Η Έρση Χατζημιχάλη έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο”Περίπατος με την Αγγελική” που εξέδωσε ο “Κάκτος” το 1999. (περισσότερα…)

Η Γιολάντα Τερέντσιο γεννήθηκε στην Αθήνα το 1922. Ήταν κόρη του Τόνι Τερέντσιο και της Τζούλιας Αμπελά και είχε μία αδελφή κατά δύο χρόνια νεότερη, την Άλμπα. Τελείωσε το Γυμνάσιο της Γερμανικής Σχολής (1934-1940) και ενεγράφη στη Νομική Σχολή, από την οποία δεν αποφοίτησε. Το 1944 συνελήφθη από τα Ες-Ες λόγω της αντιστασιακής της δράσης και εστάλη για καταναγκαστική εργασία στην Αυστρία. Εκεί δραπέτευσε από το στρατόπεδο επιλογής, συνελήφθη όμως και κρατήθηκε στη φυλακή Λάντεσγκεριχτ της Βιέννης. Μετά την απελευθέρωση της πόλης από τον Ερυθρό Στρατό, επέστρεψε στην Αθήνα με πολλές κακουχίες, τον Αύγουστο του 1945, οπότε αποτύπωσε την εμπειρία της αιχμαλωσίας της στο έργο 413 Μέρες. Έλαβε το δίπλωμα του Γαλλικού Ινστιτούτου (1946-1948) και του Βρετανικού Συμβουλίου (1946-1949) στην Αθήνα, ενώ παράλληλα δημοσίευε στον Ταχυδρόμο της Αλεξάνδρειας συνεντεύξεις με τους σημαντικούς λογοτέχνες της εποχής. Στη συνέχεια πήρε το δίπλωμα προπαιδευτικής του τμήματος Συγχρόνων γλωσσών στο Πανεπιστήμιο της Νίκαιας (1949-1950), όπου παρακολούθησε και μαθήματα του Κέντρου Μεσογειακών Σπουδών. Την ίδια περίοδο δημοσίευε στη Νέα Εστία, τον Ταχυδρόμο (Αθηνών) και το Βήμα συνεντεύξεις με διαπρεπείς γάλλους στοχαστές και νομπελίστες. Τις σπουδές της συνέχισε στη Σορβόννη, ολοκληρώνοντας την Ανωτέρα Σχολή Δημοσιογραφίας στο Παρίσι (1950-1952).

Την ίδια περίοδο άρχισε να μεταφράζει στα γαλλικά το έργο της 413 Μέρες που δεν είχε εκδοθεί ακόμη τότε στα ελληνικά. Επιστρέφοντας στην Αθήνα συνεργάστηκε με τον Ταχυδρόμο (από το 1955), το Βήμα (από το1957) και τα Νέα. Από τον Νοέμβριο του 1967 ως τον Ιούνιο του 1975 εργάσθηκε ως δημοσιογράφος του ελληνικού τμήματος του BBC στο Λονδίνο. Η προσφορά της στην ενημέρωση των Ελλήνων κατά τη διάρκεια της δικτατορίας αναγνωρίσθηκε κυρίως στο ντοκιμαντέρ της Πέπης Ρηγοπούλου: «Γιολάντα Τερέντσιο, η φωνή του BBC στα χρόνια της δικτατορίας», που προβλήθηκε στην εκδήλωση διαμαρτυρίας για τη διακοπή λειτουργίας της ελληνικής εκπομπής του BBC (22.11.2005) της ΠΟΕΣΥ, των «Ενώσεων Συντακτών» και των «Τμημάτων Επικοινωνίας & ΜΜΕ» του Παντείου και του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. Από το 1974 συνεργάσθηκε ως ανταποκρίτρια από το Λονδίνο με την Καθημερινή και σύντομα, μετά την επιστροφή της στην Αθήνα, ως συντάκτρια. Από το 1978 ως το 1981 ανέλαβε την μηνιαία ενημερωτική εκπομπή στην κρατική τηλεόραση «Η Πορεία της Ευρώπης» (58 εκπομπές) και τη σειρά εκπομπών στο ραδιόφωνο με τίτλο «Τι θα πει Ευρώπη» (Νοέμβριος 1976-1978, 26 εκπομπές). Το 1981 συνέχισε με τις ραδιοφωνικές εκπομπές «Αναζήτηση της Αγγλίας», «Η Ευρώπη των Εννέα» και «Η Ευρώπη των Δέκα», «Ο κόσμος χθες, σήμερα, αύριο» (1987-1998) στην ΕΡΤ, και «Αναδρομή στις ρίζες» (1996-1998) στο 5ο Πρόγραμμα.

Εξέδωσε τρία αυτοτελή έργα: 413 μέρες (Εστία, 1982, 1η έκδοση στα γαλλικά [1958] και μετά στα ισπανικά [1961]), Ο κόσμος χθες, σήμερα, αύριο – Πνευματικοί άνθρωποι (συνεντεύξεις με Έλληνες λογοτέχνες, που είχε πάρει από το 1949, Μίνωας, 1992) και Κορυφαίοι Έλληνες στη σφαίρα της τέχνης (Ε.Λ.Ι.Α., 2000). Ετοίμαζε και ένα τέταρτο βιβλίο το οποίο θα περιελάμβανε συζητήσεις με ευρωπαίους λογοτέχνες, που έχουν τιμηθεί με το βραβείο Νόμπελ. Συμμετείχε επίσης σε συλλογικά έργα. Εξέδωσε τις μεταφράσεις: Η χώρα που δε φτάνεις ποτέ του Andre Dhotel και Υπολοχαγός Κάτια της Κατρίν Ντεβιλιέ.

Πέθανε στην Αθήνα στις 13 Ιουνίου 2006, μετά από μακρά ασθένεια.

Πηγή: Αρχείο Γ. Τερέντσιο (φάκ. 71.1), και τα έργα της: Ο κόσμος χθες σήμερα αύριο. Πνευματικοί άνθρωποι, Μίνωας, 1993, Κορυφαίοι Έλληνες στη σφαίρα της τέχνης. Συνεντεύξεις – Δοκίμια, Ε.Λ.Ι.Α., 2000.

Δείτε τα βιβλία της στην βιβλιονέτ…

Jolanda Terenzio: “413 Tage”…

Η Χριστίνα Αιλιανού γεννήθηκε το 1922 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια το έτος 1929-30 στην Γ’  Δημοτικού. Πιθανόν να συνέχισε έως την αποφοίτησή της, αφού επανεμφανίζεται στην Δ’  Γυμνασίου το έτος 1937-38 και παραμένει έως την ΣΤ’  Γυμνασίου το έτος 1939-40. Το κενό στην φοίτησή της δικαιολογείται, αφού πολλά μαθητολόγια έχουν χαθεί ή καταστραφεί.

Πήρε πτυχίο στην Αρχαιολογία και παρακολούθησε την Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Παντρεύτηκε τον Δημήτρη Μπάτση, με τον οποίο το 1942 απέκτησε μία κόρη, την Ελένη Μπάτση – Λυκιαρδοπούλου και χώρισαν.

Λίγα χρόνια μετά παντρεύτηκε τον Δημήτρη Κατάβολο, δικηγόρο παρ’ Αρείω Πάγω, νομικό σύμβουλο του Αριστοτέλη Ωνάση, Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Εσωτερικών στην κυβέρνηση Πέτρου Βούλγαρη, ο οποίος όμως απεβίωσε στις 4.8.1962, ενώ στο μεταξύ, το 1951,  πήρε με καθυστέρηση λόγω του γάμου της, το πτυχίο της στην Αρχαιολογία.

Σε τρίτο γάμο παντρεύτηκε τον Απόστολο Ζηρό και εργάστηκε ως συντάκτρια του περιοδικού “Γυναίκα” γράφοντας παράλληλα χρονογραφήματα στο “Έθνος” και στην “Αλλαγή”.

Πατέρας της ήταν ο Μιχαήλ Αιλιανός (1896 – 25 Ιουλίου 1966) ήταν Έλληνας οικονομολόγος και πολιτικός. Ήταν ο νεώτερος, και συγχρόνως ένας από τους σημαντικότερους των Ελλήνων οικονομολόγος και κοινωνιολόγος. Η επιστημονική και εγκυκλοπαιδική του μόρφωση ήταν φαινόμενο. Σε ηλικία 22 χρονών άρχισε να εκδίδει το πρώτο στην Ελλάδα οικονομικό φύλλο, τον «Οικονομολόγο Αθηνών». Η επιτυχία του φύλλου αυτού τον ώθησε να εκδώσει και άλλο περιοδικό, σε γαλλική γλώσσα, τον «Economiste d’ Athènes», του οποίου η εμφάνιση σημείωσε αληθινό θρίαμβο. Το 1946 ανέλαβε τη θέση του υφυπουργού συντονισμού στις κυβερνήσεις Τσαλδάρη και στην Κυβέρνηση Δημητρίου Μαξίμου 1947 μέχρι τις 17 Φεβρουαρίου. Στη συνέχεια διορίστηκε Υπουργός άνευ Χαρτοφυλακίου με καθήκοντα Υφυπουργού Τύπου και Πληροφοριών στις κυβερνήσεις του Σοφούλη και Διομήδη μέχρι το 1950.

Ο δικηγόρος Δημήτριος Μπάτσης διευθύντης του περιοδικού “Ανταίος” συνελήφθη στις 23 Οκτωβρίου 1951 στην οδό Σοφοκλέους υπό της Γενικής Ασφαλείας Πειραιώς. Στις 18 Ιανουαρίου παραπέμφθηκε στο Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών και στις 26 Μαρτίου το πρωί εκτελέστηκε στο Γουδί, πίσω από το “Σωτηρία” μαζί με τον Νίκο Μπελογιάννη, τον Ηλία Αργυριάδη και τον Νίκο Καλούμενο, ενώ η Έλλη Παππά, που είχε επίσης παραπεμφθεί, εξαιρέθηκε λόγω προχωρημένης εγκυμοσύνης.

Μιχαήλ Αιλιανός…

https://left.gr/news/san-simera-1951-arhizei-i-proti-diki-toy-nikoy-mpelogianni…

(*) αν εν είχε φύγει από την Σχολή θα αποφοιτούσε το 1940

Ο Ίων Νταϊφάς γεννήθηκε το 1922 στον Βόλο και πήγε στην Σχολή το 1926, όπου τον συναντάμε στο Μαθητολόγιο του Νηπιαγωγείου δίχως να αναφέρεται η ημερομηνία γέννησής του.

Σπούδασε κινηματογράφο στο Παρίσι (IDHEC) και φιλολογία στη Σορβόνη. Έγινε γνωστός ως σκηνοθέτης, σεναριογράφος και κριτικός του κινηματογράφου. Εργάστηκε στο ραδιόφωνο, στο θέατρο και στην τηλεόραση, ως δημοσιογράφος και σκηνοθέτης. Ειδικότερα, στον κινηματογράφο ασχολήθηκε με την κωμωδία, στην οποία απέδειξε ένα ιδιαίτερο ταλέντο. Στη φιλμογραφία του περιλαμβάνονται οι ταινίες Δολάρια και όνειρα (1956), Ο χρυσός και ο Τενεκές (1962), Ο τρίτος δρόμος (1963) και Μια βδομάδα στον Παράδεισο (1964).

Έγραψε στίχους σε τέσσερα τραγούδια που μελοποίησαν ο Γιάννης Μαρκόπουλος και ο Σταύρος Ξαρχάκος, με πιό γνωστό το “Χόρεψαν τ΄ασπρα πουλιά”, ερμηνευμένο από την Γιοβάννα. Δείτε τους μελοποιημένους στίχους του…

Νυμφεύθηκε την Λόλα Νταϊφά,η οποία είχε αναλάβει τις Δημόσιες Σχέσεις της ΠΑΕ Ολυμπιακός, του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης του ΑΝΤ1 και αργότερα του Star Channel.

Πεθανε στις 3 Ιανουαρίου 1994.

Ο Γεώργιος Αλέξανδρος Μαγκάκης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 25 Ιουνίου του 1922. Στο δημοτικό πήγε στη Γερμανική Σχολή στην Αραχώβης, όπου πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια το έτος 1928-29 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως το έτος 1930-31 στην Γ’ Δημοτικού και αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε το 1940.

Μετά το σχολείο σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου έλαβε το πτυχίο το 1946.

Στη διάρκεια της κατοχής έλαβε μέρος στην εθνική αντίσταση μέσα από τις γραμμές του ΕΔΕΣ.

Την επαγγελματική του σταδιοδρομία ως δικηγόρος ξεκίνησε στην Αθήνα το 1947.

Αναγορεύθηκε διδάκτωρ του Ποινικού Δικαίου από το Πανεπιστήμιο του Μονάχου το 1953 και το 1955 εξελέγη υφηγητής του Ποινικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Κατά το διάστημα 1962-1963 δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ της Γερμανίας ως επισκέπτης καθηγητής, ενώ το 1968 εξελέγη παμψηφεί έκτακτος καθηγητής του Ποινικού Δικαίου στη Νομική Σχολή Αθηνών.

Όμως η δικτατορία δεν ενέκρινε τον διορισμό του. Τον Φεβρουάριο του 1969 τον απομακρύνει και από τη θέση του υφηγητή και τον Ιούλιο του 1969 συλλαμβάνεται. Για πέντε μήνες παρέμεινε σε απομόνωση και υποβλήθηκε σε βασανιστήρια, ενώ τον Απρίλιο του 1970 καταδικάστηκε σε κάθειρξη 18 ετών. Το 1972, ενώ ήταν έγκλειστος στις φυλακές, το Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης τον εξέλεξε τακτικό καθηγητή του Ποινικού Δικαίου και της Φιλοσοφίας του Δικαίου. Τον Απρίλιο του 1972 αποφυλακίζεται, για λόγους υγείας και με τη βοήθεια του Peter Limbourg, τότε πρέσβη της Γερμανίας στην Αθήνα, καταφεύγει στη Χαϊδελβέργη όπου διδάσκει Ποινικό Δίκαιο χωρίς να σταματά ούτε στιγμή τον αντιδικτατορικό του αγώνα.

Μετά την πτώση της δικτατορίας (1974) επιστρέφει στην Ελλάδα και μετέχει στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας ως υπουργός Δημοσίων Έργων, ενώ παράλληλα αρχίζει ξανά τις παραδόσεις του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συγκεκριμένα στη πανηγυρική έναρξη των παραδόσεων ξεκίνησε τον λόγο του προς τους φοιτητέςμε την περίφημη φράση: “Κύριοι και τώρα συνεχίζουμε από εκεί που μας σταμάτησαν”.

Εξελέγη βουλευτής με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και διετέλεσε υπουργός σε τρεις κυβερνήσεις: Δικαιοσύνης (1982-84, 1984-85, 1985-86), Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων (1987) και, τέλος, αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών (1995). Ήταν μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ποινικού Δικαίου, της Διεθνούς Αμνηστίας, καθώς και της Διεθνούς Ένωσης Νομικών. Έχει συμμετάσχει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο καθώς και σε πολλά διεθνή σοσιαλιστικά και επιστημονικά συνέδρια.

Απεβίωσε στις 5 Σεπτεμβρίου 2011.

(*) το κείμενο δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο 1995 στο τεύχος 9 του περιοδικού του ΣΑΓΣΑ “Der Dörpfeldianer”, όταν ο 72χρονος τότε Γένιο Σαντορίνης το έστειλε από την Αμερική, όπου ζούσε, στον Σύλλογο.

Με μεγάλη χαρά απευθύνομαι μέσω των φιλόξενων αυτών σελίδων σαν τέως μαθητής και απόφοιτος της προπολεμικής Γερμανικής Σχολής των ετών 1929-40 στους απόφοιτους της νέας Γ.Σ.. Από την εποχή αυτή σχετικά λίγα είναι γνωστά σήμερα μετά πάροδον εξήντα σχεδόν ετών, ξένους και εμφύλιους πολέμους, Κατοχή, λόγω προχωρημένης ηλικίας όλων μας, διασποράς στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και θανάτου πολλών καθηγητών και μαθητών. Νοσταλγούμε τα περασμένα και ευτυχή χρόνια της παιδικής μας ηλικίας που μας προετοίμασαν για την άγνωστη και υπεύθυνη ζωή που ήταν μπροστά μας.

Η προπολεμική Σχολή διέφερε πολύ σημαντικά από την σημερινή μεταπολεμική στο ότι ήταν ίδρυμα απολύτως ίδιο με τα εντόπια σχολεία της Γερμανίας, δηλ. ήταν σχολείο παρμένο μονοκόμματο μέσα από τη Γερμανία και βαλμένο χωρίς καμμία αλλαγή στην Αθήνα. Όλα τα μαθήματα, εκτός ολίγων που γίνοταν στα ελληνικά, εδιδάσκοντο γερμανικά, ήτοι γερμανική γλώσσα, ιστορία, γεωγραφία, βιολογία, μαθηματικά, φυσική, χημεία, μουσική, γυμναστική, χειροτεχνία, σχέδιο. Υποχρεωτική γλώσσα ήταν τα γερμανικά. Υπήρχε μάλιστα ειδική βαθμολογία για την αποκλειστική χρήση της γερμανικής (Deutschsprechen) ακόμη και στα διαλείμματα! Ελληνικά εδιδάσκοντο μόνο τα αρχαία, νέα, ελληνική ιστορία, θρησκευτικά και στις δύο τελευταίες τάξεις ψυχολογία, ηθική και λογική.

Κατόπιν του γνωστού νόμου περί ξένων σχολών μεταξύ 1930/31 και 1933/34 αποκλείσθηκαν από τη Γερμανική Σχολή όλα τα παιδιά ελληνικής ιθαγένειας και ξαναμπήκαν ελάχιστα το σχολικό έτος 1933/34 και περισσότερα το 1934/35. Λόγω της γερμανοφώνου οικογενείας μου έγινε για μένα μια εξαίρεση και έτσι ήμουν επί τρία χρόνια ο μόνος Έλληνας μαθητής στην τάξη μου, ίσως δε και σ΄ολόκληρη τη Σχολή. Ομοίως ήμουν και ο μόνος μαθητής της τάξεώς μου που μαζί με την Ελβετίδα Verena Huber περάσαμε ανελλειπώς και χωρίς διακοπή όλες τις τάξεις από την πρώτη μέχρι το απολυτήριο (1929-40). Κατωτέρω δίνω λεπτομέρειες για κάθε τάξη που πέρασα.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΟΥ ΤΑΞΗΣ

Οι τάξεις με τις τότε χρησιμοποιούμενες για τα γερμανικά γυμνάσια λατινικές ονομασίες, ήσαν όπως ανφέρονται παρακάτω. Η τελευταία τάξη ονομάζοταν Prima για τους Γερμανούς τελειόφοιτους και «όγδοη» για τους Έλληνες.

Ώρες διδασκαλίας ήταν 8.00-8.45, 8.55-9.40, 9.50-10.30, 10.45-11.30, 11.45-12.30, και 12.40-13.20. Μετά την Sexta ή Quinta υπήρχαν και απογευματινά μαθήματα, στις ανώτερες τάξεις μέχρι 3 απογεύματα την εβδομάδα, ως εξής: 15.30-16.10, 16.20-17.00 και 17.10-17.50.

1.Klasse, 1929-30. Διευθυντής της Σχολής μέχρι το 1932-33 ο Herr Hell. Λόγω του μεγάλου αριθμού και των Ελλήνων μαθητών, η τάξη διαιρέθηκε σε τρία τμήματα: 1A, 1B και 1C. Οι Klassenlehrer ήταν αντιστοίχως η Frl. Josefine Eisenreich, o Herr Josef Hampf και η Frl. Hilsenbeck, η τελευταία και δική μου δασκάλα στην 1C. Συμμαθητές μου, μεταξύ πολλών άλλων, οι Δημ. ( ; ) Λάϊος, Μαρία Δελαγραμμάτικα, Ασπασία Χοϊδά, που σαν Ελληνόπουλα, έφυγαν στο τέλος του σχολικού έτους συνέπεια του νόμου περί ξένων σχολών. Όσοι συνέχισαν στη δεύτερη τάξη ήταν οι Παύλος Ιωαννίδης (Κύπριος), Verena Huber, Wolfgang von Kieseritzky, Oskar Heberlein, εγώ και άλλοι.

2.Klasse, 1930-31. Οι τρεις προηγούμενες τάξεις συνεπτύχθηκαν σε μία. Klassenlehrer ο ανωτέρω Hampf. Νέος μαθητής ο Pierre ( ; ) Petitmermet, υιός Ελβετού διπλωμάτου. Ελληνίδα καθηγήτρια η δις Κωνσταντινίδου με ανάγνωση την Οδύσσεια σε μορφή παιδικού διηγήματος. Θυμάμαι την απορία μου με τους…Λωτοφάγους, της Σκύλλα και τη Χάρυβδη!

3.Klasse, 1931-32. Klassenlehrer ξανά ο Hampf. Νέος καθηγητής και ο κος Δημάρατος με όμοιο ανάγνωσμα της Ιλιάδας. Νέοι συμμαθητές: Gustav Walther, Marga Ventenni, Miriam Preston και Emmanuel Pölt.

Sexta, 1932-1933. Ο καθηγητής Dr. Werner Preibisch αναλαμβάνει καθήκοντα αναπληρωτού διευθυντού στο δεύτερο εξάμηνο από τον Hell. Τον Γεννάρη του 1933 κυβέρνηση Χίτλερ στη Γερμανία, που έλαβε τον επόμενο χρόνο ριζικά μέτρα απομάκρυνσης μερικών άριστων Γερμανοεβραίων καθηγητών. Klassenlehrerin Fr. Dr. Schäfer. Στοιχεία γερμανικής μυθολογίας με τους σκοτεινούς, βαρβάρους νορδικούς θεούς που μ΄εφόβησαν. Στοιχεία αριθμητικής και γεωγραφίας με τον Josef Heichele. Ελληνική μυθολογία με τη δίδα Ειρήνη Φίλτσου. Νέοι συμμαθητές: Γιολάντα Τερέντσιο, Χαρίκλεια Μπαλτατζή, Willi Breischa, Maritsa Choisy, Rolf Reil, Peter Rietz, Hans Kaleja, Hans Schmeikal, Odette Gredinger, Sylvio Calamaro και Christian Queisser.

Quinta, 1933-34. Νέος διευθυντής μέχρι το 1944 ο νεοφερμένος από τη Γερμανία Prof. Dr. Alfred Romain, προέχων μέλος του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος και έμπιστος του νέου καθεστώτος, Klassenlehrerin η Frl. Dr. Erna Vohsen, γερμανικά με τον Dr. Ernst Lichtenstein. Νέα μαθήματα: Γαλλικά με τον Dr. Werner Preibisch, αριθμητική (κλάσματα) με την Vohsen, βυζαντινή ιστορία με την δίδα Φίλτσου και γεωγραφία της Γερμανίας. Νέοι μαθητές: Γιάννης Τρύφων, Λευτέρης Κοτζαμάνης, Karl Wilhelm Romain, Bruno Hotze. Απολύθηκαν οι Vohsen, Preibisch και Lichtenstein στο τέλος του έτους.

Quarta, 34 – 35. Klassenlehrer και γερμανικά με τον Hans Wende. Μαθηματικά (δεκαδικά κλάσματα) με την Frl. Ursula Groos, Γαλλικά με τον Dr. Hermann Kaspar. Αρχαία και νέα ελληνικά με τον κ. Δημάρατο. Νέοι συμμαθητές: Ευάγγελος Κοφινιώτης, Γιάννης Κακαβάς, Ελένη Δεσποτάκη, Ασπασία Χοϊδά, Λέλα Σακελλαρίου, Ελένη Γεωργοπούλου, Χριστίνα Μαλανδρίνου και Fritz Baronigian. Το ζεύγος Wende απέκτησε τον Μάρτη 1935 γιο ονόματι Peter προς μεγάλη χαρά των συμμαθητριών μας.

Untertertia, 1935-36. Klassenlehrer και γερμανικά ξανά ο Wende. Μαθηματικά με τον Paul Lauth. Νέοι συμμαθητές: Θέμος Πάνος, Φιλοκτήτης Κυριαζόπουλος, Ralph Beyer και Elisabeth Hoffmann.

Obertertia, 1936-37. Klassenlehrer και γερμανικά ξανά ο Wende. Νέα μαθήματα: Φυσική (θερμότητα) και μαθηματικά (εξισώσεις με δύο αγνώστους, γραφικές παραστάσεις με δύο άξονες) με τον Lauth. Λατινικά (Regina rosas amat!) με τον Wende. Στα γερμανικά το δράμα Wallenstein του Schiller και διηγήματα του Eichendorff. Αρχαία ελληνικά (Ηρόδοτο και Κύρου Ανάβαση) με την αγαπητή δίδα Ρίτσα και τότε Αναστασιάδου. Νέοι συμμαθητές: Αλεξάνδρα Σκέφερη, Ειρήνη Λύτρα, Ρίτα Ζέρβα, Σοφία Αρσλάνογλου (από τη Γ.Σ. Θεσσαλονίκης), Έφη Κομηνού και Hans Kögler.

Untersekunda, 1937-38. Νέος υποδιευθυντής της Σχολής ο Dr. Hermann Kaspar. Klassenlehrer, γερμανικά, ιστορία και λατινικά ο Dr. Georg von Reutern με διηγήματα του συμπαθούς Storm, ποιήματα του φιλέλληνα Wilhelm Müller και απολογία του Σωκράτους σε γερμανική μετάφραση. Αρχαία με τον κο Αγγελόπουλο, θρησκευτικά με τον κο Φαρδούλη, μαθηματικά (δυνάμεις και δευτεροβάθμιες εξισώσεις, Πυθαγόρειο θεώρημα) με τον Lauth. Χημεία και οπτική με την Frl. Maria Moseke. Γερμανική ιστορία: Γαλλική επανάσταση, Μ. Ναπολέων και Γερμανία μέχρι το 1870 με τον Reutern. Νέοι μαθητές: Irmgard (Ira) Acker, Walter Jesuiter και Ferdinand Wahl. Το καλοκαίρι του 1938 ο von Reutern αρραβωνιάσθηκε στη Γερμανία με την Gisela von Mecklenburg.

Obersekunda, 1938-39. Klassenlehrer και γερμανικά ο Werner Lau με μεσαιωνικά γερμανικά έπη. Λατινικά (συντακτικό, Γερούνδιο και Οβίδιο) με τον Reutern. Μαθηματικά (τριγωνομετρία και δεκαδικοί λογάριθμοι) με την Moseke. Ψυχολογία με τον Δημαράτο. Γερμανική ιστορία (Γερμανία από 1870-1914) με τον Reutern. Νέος συμμαθητής: ο Αντώνης Αντωνιάδης.

Όγδοη τάξη, 1939-40. (Τμήμα για ελληνικό απολυτήριο). Έλληνας υποδιευθυντής ο δρ. Μπόνης. Klassenlehrer, γερμανικά (Faust I και ΙΙ και Macbeth σε γερμανική μετάφραση) και γερμανική ιστορία (η Δυτική Ευρώπη των Φράγκων στη Πελοπόννησο) με τον Reutern. Μαθηματικά (τριγωνομετρία) με τον Νασσόπουλο, φυσική (οπτική, ηλεκτρισμός), χημεία και κοσμογραφία με τον Μητρόπουλο, Λατινικά (Αινειάδα του Βιργιλίου και Οβίδιο) με τον Ζήση Σούρλα. Ηθική με τον κ. Μπόνη, αριστοτέλεια λογική, αρχαία, νέα και ελλ. Ιστορία (19ος αιώνας μέχρι Βαλκανικών Πολέμων) με τον Δημαράτο. Νέοι συμμαθητές: Βάννα Σβορώνου, Σοφία Αναστασιάδου, Μαριέττα Ράδοβιτς, Λίνα Αιλιανού, Αλέκος Ζάννος, Λίλιαν Ζάννου, Κώστας Νεύρος, Χάρης Γεωργιάδης, Γιάννης Κροκόδειλος, Άλκης Πιερράκος (Γ.Σ. Θεσσαλονίκης), Ευγενία Λύτρα, Πάνος Ρώτας, Καίτη Προδρομίδου.

Γραμματέας του διευθυντού και ταμίας ήταν στα έτη 1934 – 38/39 η και μετέπειτα γνωστή και αγαπητή Maria Dilernia που την διαδέχτηκε μέχρι τα χρόνια τη κατοχής ο Herr Jedermann.

Δεν πρέπει να ξεχασθεί εδώ και ο καμμιά φορά αξύριστος κυρ Τάσος που εμάζευε γύρω του στα διαλείμματα πολλά παιδιά που είχαν μεν χορτάσει πνευματικά, αλλά είχαν άδειο το στομάχι. Στο φορητό του τραπεζάκι πουλούσε κουλούρια, τυρί κασέρι και απλά γλυκά του φούρνου με σταφίδες. Στους απένταρους έδινε και «με πίστωση» μέχρι την επόμενη!

ΟΙ ΜΑΘΗΤΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ

Τα περισσότερα παιδιά προήρχοντο από συντηρητικές ξένες και παραδοσιακές ελληνικές οικογένειες που ενθάρρυναν τη μόρφωση και την απόκτηση χαρακτήρα των παιδιών τους. Η τάξη και η πειθαρχία στο σχολείο ήταν παραδειγματικές, Τούτο συμφωνούσε με τις απόψεις και τα αιτήματα της κοινωνίας και των δικτατορικών τότε καθεστώτων στη Γερμανία και εδώ. Στη δική μου περίπτωση ήταν στοιχείο θετικό, ώστε μετά τα πειθαρχημένα παιδικά μου χρόνια, αλλά συνάμα με ανοιχτά τα μάτια, βρέθηκα άριστα προετοιμασμένος για ζωή μέσα σε πολλές ξένες χώρες.

Καθώς φαίνεται από το σχολικό ωρολόγιο και τον μεγάλο αριθμό των Γερμανών εκπαιδευτικών της παλαιάς Σχολής, τούτη ήταν κατά 80 τουλάχιστον τοις εκατόν γερμανική και όχι ελληνική Σχολή. Τους Γερμανούς συμμαθητάς τους παρασκεύαζε άριστα για επιτυχή ζωή στη Γερμανία. Πολλούς από μας τους Έλληνες όμως μας έβγαλε καλομορφωμένους μεν, αλλά κατά το ήμισυ Γερμανούς. Ελληνικό φρόνημα απέκτησα στις 28 Οκτωβρίου 1940 και στην Κατοχή.

Το σχολικό πρόγραμμα στις φυσικομαθηματικές επιστήμες υστερούσε σημαντικά εν συγκρίσει με τα γαλλικά και ελληνικά γυμνάσια, όπου μελετούσαν τις θαυμάσιες θεωρίες της Ευκλείδιου γεωμετρίας, της άλγεβρας κ.λ.π., ενώ τα γερμανικά γυμνάσια περιορίζοντο σε πρακτικές μόνο εφαρμογές σαν εύρεση εμβαδών ή υπολογισμό τόκων. Έτσι συνάντησα τεράστιες δυσκολίες προετοιμαζόμενος για εισαγωγικές του Πολυτεχνείου.

Άσχετα με την αρπακτική και ιμπεριαλιστική γερμανική πολιτική της προπολεμικής εποχής, ακόμα και στον εκπαιδευτικό τομέα σε σχολεία βρισκόμενα έξω από τη Γερμανία, όλοι ανεξαιρέτως οι καθηγηταί μας, Έλληνες και Γερμανοί, ήσαν διαλεγμένοι και εξαιρετικής παιδαγωγικής ικανότητος και με ανώτατο ηθικό χαρακτήρα. Το ωρολόγιο των μαθημάτων δείχνει ότι η εκπαίδευση ήταν πολύ πλατειά και βαθειά, και στην τελευταία τάξη έφθανε συχνά πανεπιστημιακό επίπεδο. Πολλοί από τους καθηγητάς μας ήσαν ήδη διακεκριμένοι ή διακρίθηκαν μετέπειτα. Μεταπολεμικά ο Dr. Lichtenstein έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου και κοσμήτωρ στο Münster. Ο Dr. Preibisch έγινε λέκτωρ σε Πανεπιστήμιο της Ιαπωνίας. Αυτός και ο Dr. Kaspar συνέγραψαν διατριβές που περιλαμβάνονται μόνιμα στη βιβλιοθήκη του αμερικανικού Κογκρέσσου, της μεγαλύτερης του κόσμου. Ο von Reutern δημοσίευσε μια χαριτωμένη συλλογή περιγραφών ελληνικών τοπίων από αρχαίους ιστορικούς υπό μορφή σύγχρονου ξεναγού με τα αρχαία κείμενα και γερμανική μετάφραση. Ο Rottke έγινε διευθυντής της Γ.Σ. Θεσσαλονίκης. Η δις Φίλτσου ίδρυσε δικό της εκπαιδευτήριο. Ο Δρ. Μπόνης έγινε καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και ο Σούρλας γυμνασιάρχης. Ο Lau υπηρέτησε στο γερμανικό στρατό και διακρίθηκε με ανώτατο παράσημο ανδρείας, του ιππότου του Σιδηρού Σταυρού. Σε όλους τους καθηγητές μας χρωστάμε πολλές ευχαριστίες για τις προσπάθειές τους να μας κάνουν χρήσιμους και ανεξάρτητους ανθρώπους.

Τραγική τύχη είχαν τα θύματα του εθνικοσοσιαλισμού. Ο καθηγητής Brink, μετά την επισροφή του απ΄την Ελλάδα, αυτοκτόνησε στη Γερμανία. Για πολιτικούς λόγους. Μεταξύ των καθηγητών μας εξέχουσα θέση είχαν και οι εξής Γερμανοεβραίοι που απολύθηκαν το 1934: H Dr. Vohsen αναγκάσθηκε ν΄αρχίσει καινούργια ζωή στην Αγγλία. Ο Dr. Preibisch, άνθρωπος πραγματικά ευρωπαϊκής μορφώσεως και καρδιοπαθής, υπεβλήθη σε σωστή οδύσσεια, ώσπου να βρει θέση σε Πανεπιστήμιο στην Ιαπωνία όπου και απέθανε μεταπολεμικά. O Dr. Lichtenstein ταλαιπωρήθηκε παραδίδοντας ιδιαίτερα μαθήματα στην Καβάλα και την Αθήνα. Όλοι αυτοί ζούσαν επί χρόνια απομονωμένοι σαν ανεπιθύμητοι και ύποπτοι πρόσφυγες στη στενή και καχύποπτη τότε Ευρώπη με μια βαλίτσα, χρήματα από τη μία μέρα στην άλλη και άγνωστο το αύριο.

Πρόωρα σκοτώθηκαν στον πόλεμο οι καθηγητές von Reutern, Nordmann και Lauth και οι συμμαθητές, συχνά μόλις εικοσαετείς, Josef Just, Hans Kögler, Christian Queisser και Rolf Reif. Στα Δεκεμβριανά βρήκε φρικτό θάνατο η Ευγενία Λύτρα και το 1948, μόλις διπλωματούχος μηχανικός, απέθανε ο Ευάγγελος Κοφινιώτης. Αυτά όσα μας είναι γνωστά μέχρι το 1950. Σ΄όλους θ΄άξιζε να ζήσουν περισσότερο.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Ο Ευγένιος (Genio) Σαντορίνης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1923. Από το 1929-40 μαθητής της Γερμανικής Σχολής. 1942-48 σπουδαστής του Ε.Μ. Πολυτεχνείο. 1948 δίπλωμα αρχιτέκτονος. 1948-50 θητεία στο Π. Ναυτικό. 1951-54 αρχιτέκτων στην Κ.Τ.Α.Μ. της Ν. Υόρκης στο γραφείο Αθηνών. 1954 στον Καναδά, 1955 μέχρι σήμερα στις ΗΠΑ σε προάστειο της Ουάσιγκτον. Εργάσθηκε σε πολλές πόλεις των ΗΠΑ και σε πολλές χώρες της Ασίας, Αφρικής και Ευρώπης. Τώρα πια συνταξιούχος ζει με τη σύζυγό του και τις τρεις κόρες στη Bethesda. Θα χαρεί πολύ να λάβει ειδήσεις και να κάνει επαφή με φίλους και παλαιούς συμμαθητές…

Η Φωτεινή Ισιδωρίδου μας έστειλε μία φωτογραφία της μητέρας της, Μαριέττας Ράδοβιτς (δεξιά),αποφοίτου του Πολέμου, μαζί με την άλλη απόφοιτο, την Ροδούλα Κούμαρη Σταθάκη (αριστερά) στις Απόκριες

Δείτε επίσης:

Φωτογραφίες της Μαριέτας Ράδοβιτς με τον φακό της Nelly’s…

Φωτογραφίες της Μαριέτας Ράδοβιτς από την Φωτεινή Ισιδωρίδου…

Κίτσος Μαλτέζος: “Ο αγαπημένος των θεών”…

Στην φωτογραφία αριστερά ο Κώστας Ισιδωρίδης και η Μαριέττα Ράδοβιτς, φοιτητές στις ΗΠΑ.

Η Φωτεινή Ισιδωρίδου, κόρη τηςΜαριέττας Ράδοβιτς, μαθήτριας στην Σχολή στα χρόνια του Πολέμου, έστειλε φωτογραφίες της μητέρας της και του πατέρα της.

Ανάμεσα στις φωτογραφίες είναι καιμερικές της Nelly’s, της διάσημης φωτογράφουΈλλης Σουγιουλτζόγλου-Σεραϊδάρη, που υπέγραφε με την αγγλικό της όνομα, παρ΄ ότι Ελληνίδα και η οποία “έφυγε” από την ζωή τον Αύγουστο του 1998.Βεβαίως, ιδιαίτερη θέση στο έργο της κατέχουν οι γυμνές ή ημίγυμνες φωτογραφίσεις στην Ακρόπολη της Μόνα Πάεβα (Mona Paeva), πρώτης μπαλαρίνας της Opera Comique, οι οποίες προκάλεσαν σκάνδαλο στην κοινωνία του μεσοπολέμου, όταν δημοσιεύθηκαν το 1929, στο γαλλικό περιοδικό Illustration. Οι φωτογραφίες αυτές φιλοξενούνται σε άλλο άρθρο.

από την τελετή αναγόρευσης το 2002	η πρόσκληση για τηναναγόρευση σε επίτιμο διδάκτορα
	επάνω: Τελετή Απονομής Βραβείου Ακαδημίας Αθηνών το 1985 αριστερά: Κώστας Ισιδωρίδης και Μαριέττα Ράδοβιτς στην Αθήνα μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου
επάνω: Κώστας Ισιδωρίδης και Μαριέττα Ράδοβιτς PHD Graduation στις ΗΠΑ δεξιά: Μαριέττα Ράδοβιτς το 1945
	επάνω: η Μαριέττα Ράδοβιτς με την κόρη της Diana αριστερά: Η Μαριέττα Ράδοβιτς στο σχολείο
επάνω: Η Μαριέττα Ράδοβιτς με την κόρη της, Φωφώ δεξιά: στον Καναδά
επάνω: Κώστας Ισιδωρίδης και Μαριέττα Ράδοβιτς επάνω: στην Βυρηττό το 1960 δεξιά: στην Γλυφάδα το 2005