Η Κατερίνα Λογοθετούλου-Τσιλιμίγκρα ήταν κόρη του Ηλία Λογοθετόπουλου και αδελφή του Ιωάννη και του Ξενοφώντα, που ήσαν επίσης μαθητές στην Γερμανική. Γεννήθηκε στις 24 Νοεμβρίου 1925 και στα μαθητικά της χρόνια την αποκαλούσαν Κατίνα, και έτσι εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης μία μόνον χρονιά, το 1930-31 ατην Α’ Δημοτικού, ενώ εάν συνέχιζε θα αποφοιτούσε το έτος 1942.

Μαθήτρια της μεγάλης παιδαδωγού Κούλας Πράτσικα κι αργότερα συνεργάτιδά της, έλαβε στέρεη και πολύπλευρη παιδεία δίπλα σε εξέχουσες προσωπικότητες της εποχής. Το 1944 ξεκινά τις σπουδές της στην Επαγγελματική Σχολή Γυμναστικής – Ρυθμικής – Χορού της Κούλας Πράτσικα. Επρόκειτο για την πρώτη επαγγελματική σχολή αξιώσεων στην Ελλάδα, αναγνωρισμένη από το κράτος και με ένα ευρύ πρόγραμμα, εφάμιλλο των τότε σύγχρονων σχολών χορού της Ευρώπης.

Εκτός από τα καθαρά τεχνικά, κινησιολογικά μαθήματα, διδάσκονταν κι άλλα βοηθητικά από κορυφαίους πνευματικούς δασκάλους: Μουσική, ιστορία τέχνης ελληνική ιστορία, ανατομία, σχέδιο, παιδαγωγικά, ψυχολογία κ.α. από τους Γιάννη Μηλιάδη (έφορο αρχαιοτήτων), Θρασύβουλο Γεωργιάδη (μουσικολόγο, καθηγητή του Πανεπιστημίου του Μονάχου), Μίνω Δούνια (μουσικολόγο, κριτικό, καθηγητή Πανεπιστημίου Βερολίνου), Αλέκα Στύλου – Διαμαντοπούλου (ζωγράφο), Λίνο Πολίτη (καθηγητή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης), Αλέξη Διαμαντόπουλο (φιλόλογο), Σίμωνα Καρά (μελετητή της Βυζαντινής μουσικής).

Αποκτά το δίπλωμά της το 1949 μετά τις «συγκινητικά θριαμβευτικές εξετάσεις», όπως τις χαρακτηρίζει ο δημοσιογράφος του Βήματος Θ.Ν. Συναδινός (11/9/1949). Θα ενταχθεί ως χορεύτρια στο επαγγελματικό δυναμικό της σχολής σε παραστάσεις με τις οποίες ο έντεχνος χορός στην Ελλάδα άρχισε να δημιουργεί ιστορία. Εκπροσωπώντας το 1949 την Ελλάδα στο Καλλιτεχνικό Φεστιβάλ των Παρισίων, η ομάδα της Πράτσικα παρουσιάζει πρόγραμμα στη μεγάλη σκηνή του θεάτρου των Champs Elysees στο πλαίσιο των εκδηλώσεων υπό την αιγίδα της Unesco για την έναρξη λειτουργίας των Ηνωμένων Εθνών με συνεργάτες τον Στράτη Μυριβήλη (πρόλογο, χορικά, επίλογο), Νίκο Σκαλκώτα (μουσική ενορχήστρωση), Κούλα Πράτσικα και Ραλλού Μάνου (χορογραφία), Μουσείο Μπενάκη (κοστούμια, όργανα).

Παντρεύτηκε τον Παναγιώτη Τσιλιμίγκρα με τον οποίο απέκτησαν τον πολυαγαπημένο τους γιο, Διονύση, μαθητή της Γερμανικής από το 1968 έως το 1970 και πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής της στη Ζάκυνθο, τόπο καταγωγής του συζύγου της. Απεβίωσε τον Αύγουστο του 2024.

Δανειζόμαστε το άρθρο της Κατερίνας Λυμπεροπούλου από την HUFFPOST της 21.08.2024: (περισσότερα…)

Τον Οκτώβριο του 2012 έρχεται στο γραφείο του Συλλόγου μας μία επιστολή της Βεατρίκης Δημητριάδου με ημερομηνία 29.10.2012, όπου μας εξηγούσε ότι αυτή και πολλοί συμμαθητές και συμμαθήτριές της από τα χρόνια του Πολέμου θέλουν να έχουν μία επαφή με τον Σύλλογό μας. Ήταν αυτή που μας έφερε σιγά-σιγά σε επαφή με όλους μέχρι που κατορθώσαμε να να οργανώσουμε το καλοκαίρι του 2103 την εκδήλωση προς τιμήν των “Αποφοίτων του Πολέμου”. Από τις πιό όμορφες κοπέλες του σχολείου, τότε στην οδό Αραχώβης, έφυγε μετά τον Πόλεμο στην Ελβετία όπου στο χωρίο Pestalozzi εργέστηκε ως ψυχολόγος μεγαλώνοντας ορφανά του Πολέμου από την Ελλάδα. Ανάμεσα στα παιδιά αυτά και ο Αργύρης Σφουντούρης, που έχασε τους δικούς του στο Δίστομο και είχε την Μπεατρίς σαν μητέρα, αλλά και ο Χρήστος, ο αδελφός του Γιώργου Νταλάρα, που και  αυτός την είχε σαν μητέρα.

Ήδη από το γραμματόσημο καταλάβαμε ότι κάτι παράξενο θα συνέβαινε.

Η Ξένη Σκουζέ γεννήθηκε το 1924. Πατέρας της ήταν ο Πέτρος Σκουζές και μητέρα της η Ματίνα, το γένος Ροϊλού. Εμφανίζεται την χρονιά 1930-31 στην Α’ Δημοτικού (όμως μάλλον πρόκειται περί λάθους σύμφωνα με την κόρη της, Ελίζα Παπαδάκη, η οποία γνωρίζει ότι η Ξένη Σκουζέ πήγε στο Γυμνάσιο στην Γερμανική) και αποφοιτά από την Σχολή την χρονιά 1941-42 από την ΣΤ’ Γυμνασίου.

Παντρεύτηκε το 1948 τον Γιάννη Παπαδάκη, Αξιωματικό του Πολεμικού Ναυτικού.

Εργάστηκε στο Κέντρο Ψυχικής Υγιεινής και Ερευνών της Άννας Ποταμιάνου, η οποία ήταν φίλη της και ακολούθως στον ΟΒΑ (Οργανισμός Βιομηχανικής Ανάπτυξης, μετέπειτα ΕΤΒΑ), από όπου και συνταξιοδοτήθηκε.

Έστειλε την κόρη της Ελίζα Παπαδάκη στην Σχολή, η οποία αποφοίτησε από την Μετσόβου το 1967, και η οποία, με τη σειρά της, έστειλε τη δική της κόρη Άννα Παπαδάκη στο Μαρούσι, η οποία αποφοίτησε το 2008.

Απεβίωσε το 1984 σε ηλικία 60 ετών.

Η Ελίζα Παπαδάκη εντόπισε μία φωτογραφία από το προαύλιο της Αραχώβης σημειώνοντας: Η Ξένη άκρη αριστερά, δίπλα της η Νίκη Κεφαλά, κατόπιν Γουλανδρή. Τον καθηγητή δεν τον γνωρίζω. (περισσότερα…)

Ο Αντώνης Κιτσίκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1924 και γιός του αρχιτέκτονα Κώστα Κιτσίκη. Ήταν συμμαθητής στην Αραχώβης με την Ροδούλα Κούμαρη, την Βεατρίκη Δημητριάδου, την Νίκη Γουλανδρή, την Έβη Τουλούπα κ.α. και αποφοίτησε το 1942. Πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1936-37 στην Α’ Γυμνασίου και παραμένει έως το έτος 1938-39 στην Γ’ Γυμνασίου, όμως πρέπει να παρέμεινε έως την αποφοίτησή του σύμφωνα με μαρτυρίες των συμμαθητών του.

Έλαβε μέρος στις αντάρτικες επιχειρήσεις του Ναπολέοντα Ζέρβα και διακρίθηκε παίρνοντας παράσημο ανδρείας. Σπούδασε στο ΕΜΠ (1943-1947) και στην συνέχεια στο Columbia στη Νέα Υόρκη (1947-1949). Υπηρέτησε πολυετή στρατιωτική θητεία (1949-1953) και αμέσως μετά εργάστηκε στο αρχιτεκτονικό γραφείο του πατέρα του.

Το 1957 αρχίζει να εκδίδει το περιοδικό “Αρχιτεκτονική” διατηρώντας παράλληλα και το δικό του αρχιτεκτονικό γραφείο. Το 1960 ιδρύει το “Δομικό Κέντρο Υλικών”, μόνιμη έκθεση δειγμάτων οικοδομικών υλικών, κερδίζοντας διεθνή αναγνώριση. Το 1964 αναλαμβάνει την κατασκευή του Ελληνικού Περιπτέρου στην Διεθνή Έκθεση της Νέας Υόρκης, ενώ σε όλη αυτήν την περίοδο κατασκευάζει πολυκατοικίες, ξενοδοχεία (“Ομόνοια”, “Ακάδημος” κ.α.), θέατρα – κινηματογράφους (“Διονύσια” κ.α.), βίλες, μουσεία (Ζάκυνθος), δημαρχεία (Ρέθυμνο) και τουριστικές εγκαταστάσεις στην Αθήνα και σε ολόκληρη την χώρα.

Το 1973 κλείνει το “Δομικό Κέντρο Υλικών” και αναστέλλει την έκδοση της Αρχιτεκτονικής.

Ο Αντώνης έκανε τρείς γάμους και δύο παιδιά. Ο πρώτος με την Αλίκη Ανδρέου, παρουσιάστρια του BBC και αδελφή του σκηνοθέτη Ερρίκου Ανδρέου, όπου έκανε έναν γιό τον Κώστα το 1954, ο δεύτερος γάμος με την Μαρλέν Καρρέρ, όπου απέκτησε τον Διονύση το 1960 και τρίτο γάμο με την Νερίνα Λυμπεροπούλου, ζωγράφο και σκιτσογράφο, αδελφή της ηθοποιού Μάγιας Λυμπεροπούλου.

Τα τελευταία χρόνια έζησε με την τρίτη σύζυγό του στην Κέρκυρα, αρχικά στην Μεσογγή και αργότερα στον Ύψο, αλλά επέστρεψε το 2002 στην Αθήνα όπου και πέθανε το 2004.

Εκτός της αρχιτεκτονικής του δραστηριότητας είχε σχεδιάσει και μερικά από τα διάσημα club στην Αθήνα, όπως την “Αρχιτεκτονική”, τις “9 Μούσες” κ.α.

Ελληνική αρχιτεκτονική τέλος καλοκαιριού…
Αντώνης Κιτσίκης – Μαρλένα Καρρέρ	το 1947

Ο αθόρυβος θάνατος μιάς θυελλώδους κυρίας…

‘Εφυγε στα 61 η Νερίνα Λυμπεροπούλου…

(*) αν δεν είχε φύγει από το σχολείο θα αποφοιτούσε το 1942

Ο Κώστας Αξελός γεννήθηκε στην Αθήνα στις 26 Ιουνίου 1924 και ήταν γιός εύπορης οικογένειας. Ο πατέρας του, από το Ρέθυμνο, ήταν παθολόγος, διευθυντής στον Ευαγγελισμό και η μητέρα του καταγόταν από παλιά αθηναϊκή οικογένεια. Τις πρώτες και τις γυμνασιακές του σπουδές τις έκανε στη Σχολή Μακρή και στο Βαρβάκειο Λύκειο παρακολουθώντας παράλληλα το Γαλλικό Ινστιτούτο και τη Γερμανική Σχολή. Στη συνέχεια εγγράφεται στη Νομική Σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών και κάνει εκτός από νομικές και οικονομικές σπουδές.

Ο πόλεμος τον προσανατολίζει προς την πολιτική και κατά τη διάρκεια της Κατοχής παίρνει εναργά μέρος στην Αντίσταση, και αμέσως μετά κατά τον Εμφύλιο οργανώνεται στο ΚΚΕ από το οποίο θα διαγραφεί το 1945. Μετά την διαγραφή του και την συνακόλουθη καταδίκη του σε θάνατο από στρατοδικείο, θα διαφύγει στο Παρίσι (όπου και θα ζήσει μέχρι τον θάνατό του) με το θρυλικό πλοίο «Ματαρόα» και με την αμέριστη βοήθεια του Οκτάβιου Μερλιέ, έχοντας μαζί του μια ανεπανάληπτη συντροφιά: τον Κορνήλιο Καστοριάδη, τον Κώστα Παπαϊωάννου, τη Μιμίκα Κρανάκη, τον Νίκο Σβορώνο, τον Κώστα Κουλεντιανό, κ.ά.

Στη Γαλλία εργάστηκε από το 1950 ώς το 1957 στο Εθνικό Κέντρο Ερευνας, ετοιμάζοντας και τις διατριβές του, τις οποίες υποστήριξε το 1959 και είχαν θέμα: «Ο Ηράκλειτος και η φιλοσοφία» και «Ο Μαρξ στοχαστής της τεχνικής». Δίδαξε για πολλά χρόνια στη Σορβόννη (1962-1973) αλλά ποτέ δεν έγινε καθηγητής, γιατί πίστευε ότι «το πανεπιστήμιο δεν είναι ο χώρος της ριζικής σκέψης».

Το πρώτο του βιβλίο κυκλοφόρησε πολύ νωρίς, το 1952, με τίτλο «Οι φιλοσοφικές δοκιμές». Από τότε έχει δώσει πολλά βιβλία τα οποία κυκλοφόρησαν και στα ελληνικά, αφού παρά την επιλογή του να ζήσει μόνιμα στο Παρίσι δεν ξέχασε ποτέ τη χώρα του.

Το 1992 το Πάντειο Πανεπιστήμιο τον ανακήρυξε επίτιμο διδάκτορα, ενώ μόλις τον Απρίλιο του 2009 με τον ίδιο τρόπο τον τίμησε και η Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Απεβίωσε στις 4 Φεβρουαρίου 2010.

Στο αρχείο της ΕΡΤ υπάρχoυν δύο εξαιρετικές συνεντεύξεις του, όπου στην πρώτη ο ίδιος αφηγείται τη ζωή του από τα παιδικά του χρόνια, τα χρόνια των σπουδών στο Παρίσι, το έργο του εν γένει κάνοντας και μία αναφορά στη Γερμανική Σχολή της οδού Αραχώβης (00:14:07), αλλά και στη δεύτερη (00:10:09), όπου γίνεται αναφορά στη Σχολή και το Γαλλικό Ινστιτούτο.

Ο Ευάγγελος Κοφινιώτης γεννήθηκε το 1922 κα πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης στην Β’ Δημοτικού το έτος  1929-30 και παραμένει έως το έτος 1937-38 στην Δ’ Γυμνασίου. Πιθανόν να συνέχισε και να αποφοίτησε από την Γερμανική και να έχουν χαθεί τα αντίστοιχα φύλλα των μαθητολογίων, διότι τον αναφέρει ο συμμαθητής του Γένιο Σαντορίνης: “το 1948, μόλις διπλωματούχος μηχανικός, απέθανε ο Ευάγγελος Κοφινιώτης”.

Ο Αντώνιος Ρούπτσος του Ηλία και της Στυλιανής γεννήθηκε στις 20/3/1028 και μεγάλωσε στην Αθήνα στο Λυκαβηττό.

Στα Μαθητολόγια της Αραχώβης πρωτοεμφανίζεται το έτος 1938-39 στην 1η τάξη του Οκταταξίου (Ε’ Δημοτκού) και παραμένει μέχρι την Δ’ Γυμνασίου το 1944, όταν η Γερμανική Σχολή υποχρεώθηκε να κλείσει.

Κατατάχθηκε στη Σχολή Δοκίμων. Αποφοίτησε από τη Σχολή Δοκίμων και στην συνέχεια αποχώρησε ως Ανθυποπλοίαρχος από το σώμα Υποβρυχίων του Πολεμικού Ναυτικού το 1952 για να σπουδάσει στο Αννόβερο Μηχανολόγος Ναυπηγός.

Μετά την αποφοίτηση του από το Πολυτεχνείο εργάστηκε για δύο έτη στο Λονδίνο στα γραφεία του Σταύρου Νιάρχου και εν συνεχεία εργάστηκε για αρκετά χρόνια στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά.

Απεβίωσε το 1992 σε ηλικία 64 ετών.

Wie ist die Entstehung des Universums außerhalb von Raum und Zeitzu konzipieren und zu begründen? Dieser Frage geht die Theorie der Kosmogenese nach. Sie betrachtet die Einstein’sche Relativitätstheorie und die Theorie des Urknalls und unterzieht deren Annahmen einer kritischen Analyse, um schließlich neue Konsequenzen zu ziehen. Dabei versteht sich die Kosmogenese nicht als Ergänzung der beiden Modelle, sie kann auch nicht von ihnen abgeleitet werden. Vielmehr rechtfertigt sie aus ihrem methodisch analogen Vorgehen ihren eigenen axiomatischen Ausgangspunkt.

Kosmogenese…

Das absolute Wissen in Johann Gottlieb Fichtes “Grundlage der gesamten Wissenschaftslehre” aus den Jahren 1794 – 95….

Ο Φρέντι Πάσκεβιτς γεννήθηκε τον Φεβρουάριο του 1923 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης από το 1929-30 στην Α’ Δημοτικού έως το 1934-35 στην ΣΤ’ Δημοτικού, όμως παρέμεινε στην Σχολή έως την αποφοίτησή του το 1942.

Πατέρας του ήταν ο Έριχ Πάσκεβιτς, μηχανικός με ειδικότητα στα επιστημονικά όργανα, που ζούσε στην Σμύρνη και γνώριζε πολύ καλά τον Κωνσταντίνο Καραθεοδωρή, με τον οποίο είχαν συνεργαστεί για ένα μεγάλο διάστημα προκειμένου να προετοιμάσουν το Πανεπιστήμιο της Σμύρνης, το οποίο ιδρύθηκε το 1920, αλλά επί της ουσίας παρέμεινε στα χαρτιά, αφού ακολούθησε η Μικρασιατική Καταστροφή το 1922. Η μητέρα του, Gertrud, το γένος Welzel, γεννήθηκε στις 21.9.1893 στο Breslau.

Η αδελφή του, Ίρις Πασκεβιτς, ήταν μαθήτρια της Γερμανικής έως την λήξη του Πολέμου, όταν υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την Ελλάδα.

Ο Φρέντι δεν ακολούθησε την μητέρα του και την αδελφή του στην Γερμανία, διότι κατετάγη στον γερμανικό στρατό και με την λήξη του Πολέμου μεταφέρθηκε στην Αίγυπτο σε στρατόπεδο αιχμαλώτων, όπου συνάντησε τον Γκέοργκ Νίτσε, συναπόφοιτο και φίλο του, με τον οποίο διατήρησε επαφή μέχρι τον θάνατό του.

Ασχολήθηκε με το εμπόριο, έμενε στην Γερμανία αλλά ερχόταν πολύ συχνά στην Ελλάδα.

Απεβίωσε το 1992 σε ηλικία 69 ετών. (περισσότερα…)

Η Έβη (“Παρασκευή”, το οποίο η μητέρα της ως δημοτικίστρια έγραφε με “β”) Στασινοπούλου γεννήθηκε στις 8.7.1924 στην Αθήνα και φοίτησε στη Γερμανική Σχολή από το 1936 έως το 1942. Συμμαθήτριές της ήταν η Βεατρίκη Δημητριάδου, η Δήμητρα Καρβελά, αλλά και η Νίκη Γουλανδρή, που παρακολουθούσε το γερμανικό τμήμα. Αμέσως μετά την αποφοίτησή της εργάστηκε στο νηπιαγωγείο της σχολής και παράλληλα οργάνωνε και πρόσφερε συσίτιο, αφού παρότι είχε γραφτεί στο Πανεπιστήμιο οι Ανώτατες Σχολές ήταν κλειστές. Σπούδασε αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου και το 1950, με το τέλος των σπουδών της εργάσθηκε ως καθηγήτρια στην ιδιωτική σχολή “Αθήναιον”, αφού ο αρχαιολογικός κλάδος ήταν τότε κλειστός για τις γυναίκες. Από το 1953 έως το 1954 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Ρώμη και το 1955 ξεκίνησε να εργάζεται ως επιστημονική βοηθός στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο στον αποκιβωτισμό (επανέκθεση των αρχαιοτήτων) και ως επιμελήτρια της Συλλογής Χαλκών (1965-1973) έχοντας στο μεταξύ προσληφθεί από την Αρχαιολογική Υπηρεσία. Υπηρέτησε ως επιμελήτρια αρχαιοτήτων Ιονίων Νήσων στην Κέρκυρα και στη Βοιωτία, όπου ανέσκαψε το ανάκτορο του Κάδμου και οργάνωσε το Μουσείο στη Θήβα. Στην Εύβοια ανέσκαψε το Ηρώο στο Λευκαντί και αναδιοργάνωσε το Μουσείο της Σκύρου.

Το 1962 παντρεύτηκε τον Δημήτριο Τουλούπα, δικηγόρο και πολιτευτή από την Ευρυτανία, ο οποίος εκτοπίστηκε και φυλακίστηκε στην περίοδο της Δικτατορίας και σκοτώθηκε σε τροχαίο το 1978.

Το 1979 έμεινε στο Βερολίνο ως υπότροφος του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου και κάνοντας μεταπτυχιακές σπουδές εργαζόμενη πάνω στο θέμα που την απασχολούσε από παλιά, τα γλυπτά του ναού του Δαφνηφόρου Απόλλωνα (Ερέτρια) και που παρουσίασε το 1982 ως διατριβή στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, χρονιά που θα της ανατέθηκε η διεύθυνση της Α’ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων. Έτσι συνεργάστηκε με τους μηχανικούς, που είχαν αναλάβει τα αναστηλωτικά έργα στην Ακρόπολη και έπεισε την Υπουργό Μελίνα Μερκούρη για την αποκατάσταση του κτηρίου Weiler στο οικόπεδο Μακρυγιάννη και τη χρησιμοποίησή του ως Κέντρου Μελετών της Ακρόπολης.

Συνταξιοδοτήθηκε στις 31.12.89 αλλά δεν έπαψε να μετέχει στα Συμβούλια της Επιτροπής Συντηρήσεως Μνημείων Ακροπόλεως και του Οργανισμού Ανεγέρσεως Νέου Μουσείου Ακροπόλεως δίνοντας παράλληλα διαλέξεις. Το 2004 κυκλοφόρησε το βιβλίο “Από την Πνύκα στο Παγκράτι“, μία επιλογή από τις επιφυλλίδες που δημοσίευσε στην εφημερίδα “Τα Νέα” από το 1990 έως το 2000.

Απεβίωσε στις 10 Οκτωβρίου 2021.

Έβη Τουλούπα: “Η Μεγάλη Κυρία της αρχαιολογίας”…

Η Έβη Στασινοπούλου – Τουλούπα σε μια συνέντευξη / video για τον “αποκιβωτισμό”…

Έβη Τουλούπα, η μεγάλη κυρία της Αρχαιολογίας…

Οι “Επτά Νάνοι” της Αραχώβης to 1989…

Η ΕΦΑ τίμησε την Έβη Τουλούπα…

Η Βεατρίκη Δημητριάδου γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1923 και πήγε στη Γερμανική Σχολή το 1936 από όπου αποφοίτησε το 1942. Συμμαθητές και συμμαθήτριές της ήταν η Έβη Στασινοπούλου (Τουλούπα), ο Αργύρης Φορτούνας, η Ροδούλα Κούμαρη (Σταθάκη), ο Αντώνης Κιτσίκης, η Λένα Γκλαβάνη, η Μόνικα Πέιν, η Νίκη Κεφαλά (Γουλανδρή), η Δήμητρα Καρβελά κ.α.

Κατά τα σχολικά της χρόνια ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και την ορειβασία.

Μετά τη Σχολή σπούδασε Ψυχολογία στη Γενεύη και ακολούθως παντρεύτηκε τον Ελβετό παιδαγωγό τον F.J.Begert. Από το 1954 έως το 1988 εργάστηκε ως ψυχολόγος στο Διεθνές Παιδικό Χωριό Pestalozzi στο Trogen της Ελβετίας, που φιλοξενούσε αρχικά ορφανά παιδιά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο: παιδιά από την Πολωνία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Αγγλία, την Αυστρία, την Γερμανία και την Ελλάδα. Από το 1960 φιλοξένησε παιδιά από το Θιβέτ, την Κορέα, το Βιετνάμ, την Παλαιστίνη κ.α. Κάθε εθνικότητα είχε δικό της ξεχωριστό σπίτι όπου μεγάλωναν 16 έως 18 παιδιά μαζί με τους δασκάλους τους σε μία οικογενειακή ατμόσφαιρα και ανάμεσά τους ο Αργύρης Σφουντούρης, από το Δίστομο και ο Χρίστος, ο αδελφός του Γιώργου Νταλάρα. Ο ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος, φιλοξενήθηκε εκεί στην “Κυψέλη”, το ένα από τα δύο ελληνικά σπίτια για δύο χρόνια κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.

Το 1992 επέστρεψε στην Ελλάδα και παντρεύτηκε, σε δεύτερο γάμο, τον Ανδρέα Γανιάρη, γνωστό στο ελληνικό κοινό από τις καλλιτεχνικές του βιβλιοδεσίες.

Μαζί με τη συμμαθήτριά της Ροδούλα Κούμαρη (Σταθάκη) ίδρυσαν, αρχικά στην Ελβετία και μετά στο Γαλαξείδι, το σωματείο “Δελφίνια” για παιδιά με νοητική υστέρηση.

Στις 25 Δεκεμβρίου 2014, ανήμερα τα Χριστούγεννα, έφυγε ήσυχα στο σπίτι της σε ηλικία 91 ετών…

Ροδούλα και Βεατρίκη στην ΕΡΤ3…

Ο Αργύρης Σφουντούρης στη Σχολή…

Τα Δελφίνια

Κυψέλη

Pestalozzi

με τον Νικηφόρο Βρεττάκο

Η Νίκη Κεφαλά γεννήθηκε το 1925 και αποφοίτησε από την Σχολή το 1942. Ήταν συμμαθήτρια της Βεατρίκης Δημητριάδου, της ‘Εβης Στασινοποπούλου (Τουλούπα), της Ροδούλας Κούμαρη-Στάθάκη, αλλά παρακολουθούσε το γερμανικό τμήμα. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακά στην Φρανκφούρτη στην Πολιτειολογία και τη Φιλοσοφία (1953-57) υπό την επίβλεψη των φιλοσόφων Τέοντορ Αντόρνο και Μαξ Χορκχάιμερ.

Με το σύζυγό της, εφοπλιστή Άγγελο Γουλανδρή, ίδρυσαν το 1964 το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, με σκοπό την προώθηση της επιστημονικής έρευνας στον ελληνικό φυσικό χώρο, καθώς και της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης.

Το 1974 ανέλαβε Υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών στην κυβέρνηση Καραμανλή με ιδιαίτερη αποστολή τη μέριμνα για τους 200.000 πρόσφυγες της Κύπρου, το 1975 (έως το 1981) χρημάτισε Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης (1975-1980 και το 1989 (έως το 1991) υπήρξε Αντιπρόεδρος του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού. Το 2003 ήταν μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στη Διάσκεψη του Johannesburg και μέλος της Διεθνούς Επιτροπής για τον Πολιτισμό και την Εξέλιξη της UNESCO.

Η Νίκη Γουλανδρή χαίρει διεθνούς αναγνώρισης και ως βοτανική ζωγράφος. Έχει ασχοληθεί με τη ζωγραφική απεικόνιση της ελληνικής χλωρίδας (περίπου 800 φυτά), στη διάσωση της οποίας είναι αφιερωμένα τα έργα της.

Βοήθησε στην εικονογράφηση αρκετών βοτανολογικών βιβλίων, όπως τα Wild Flowers of Greece (Άγρια άνθη της Ελλάδας) από τους Κ. Γουλιμή και W. T. Stearn, και and Peonies of Greece (Παιώνιες της Ελλάδας) από τους U.T. Stearn και P.H. Davies.

Έχει λάβει πολλές διακρίσεις σε αναγνώριση του έργου της, με κυριότερες αυτές του «Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος» από την ελληνική πολιτεία, του «Αξιωματικού της Λεγεώνας της Τιμής» της Γαλλίας και του «Σταυρού Α΄ Τάξεως του Τάγματος της Αξίας» της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Είχε κερδίσει βραβείο Global 500 του Περιβαλλοντικού Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών το 1990 και το 1991 η κα Γουλανδρή ανακηρύχθηκε «Γυναίκα της Ευρώπης» από την Ε.Ε.

Απεβίωσε στις 9 Φεβρουαρίου 2019 στην Αθήνα.

“Μας αποχαιρέτησε η Νίκη Γουλανδρή”…

“Έξι χρόνια Γερμανική Σχολή – Θεμέλιο ζωής“…

“Τιμητική βραδιά για τους Απόφοιτους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου”…

Ο Αργύρης Φορτούνας γεννήθηκε το 1925 στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή το 1942. Ήταν στην ίδια τάξη με τη Βεατρίκη Δημητριάδου, την Έβη Στασινοπούλου, τη Ροδούλα Κούμαρη κ.α. Στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής έμεινε στην Αίγινα και στο διάστημα αυτό, κατόπιν παράκλησης των τότε αρχών της Αίγινας, υπήρξε διερμηνέας μέχρι το τέλος του πολέμου, μαζί με την αδερφή του Διονυσία, επίσης απόφοιτο.

Μετά τον πόλεμο, σπούδασε Οικονομικά και Εμπορικές Επιστήμες στην ΑΣΟΕΕ και το 1955 ίδρυσε την βιομηχανία ΘΕΡΜΟΠΛΑΣΤ ΑΕ και υπήρξε από τους πρώτους στην Ελλάδα που ασχολήθηκαν με την παραγωγή θερμοπλαστικών σωλήνων.

Έγραψε τεχνοοικονομικές μελέτες που αναφέρονταν κυρίως στις αντοχές των θερμοπλαστικών σωλήνων σε ελληνικές κλιματολογικές συνθήκες και πολλές από αυτές δημοσιεύθηκαν στα Ελληνικά και Γερμανικά περιοδικά του κλάδου.

Λίγο πριν από το θάνατο της γυναίκας του, Νίκης Οικονόμου, ξεκίνησε να γράφει για τη δύσκολη περίοδο της κατοχής και την μετέπειτα περίοδο του εμφυλίου στα βιβλία του.

Πέθανε στο σπίτι του στην Αίγινα το καλοκαίρι του 2014, στις 4 Ιουλίου.

H Λουλού Θεοτόκη γεννήθηκε το 1924 στη Zυρίχη της Eλβετίας, κόρη του Iωάννη Tζων Θεοτόκη, εγγονή του Γεωργίου Θεοτόκη και πρώτη εξαδέλφη του Γεωργίου Pάλλη, που και οι τρεις υπήρξαν πρωθυπουργοί της Eλλάδος.

Στα μαθητολόγια της Σχολής εμφανίζεται τις χρονιές 1936-37 (Α’ Γυμνασίου), 1937-38 (Β’ Γυμνασίου) και 1938-39 (Γ’ Γυμνασίου) και αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε το 1942.

Aπό πολύ νέα, ο χορός ήταν αυτό στο οποίο θέλησε να αφιερώσει το δυναμικό της ταλέντο. Aρχισε χορό και χορογραφία στην Aθήνα στη Σχολή Kούλας Πράτσικα και μετά πήγε στη Nέα Yόρκη όπου και πήρε δίπλωμα χορογραφίας και χοροδιδασκαλίας. Tο 1965 ίδρυσε στην Kέρκυρα την πρώτη σχολή χορού, κλασικό, σύγχρονο και παραδοσιακό, και το 1969 δημιούργησε το «Kερκυραϊκό χορόδραμα» με παραστάσεις Kερκυραϊκών και Eπτανησιακών Xορών, περιοδείες, το κερκυραϊκό ανάλογο της Δόρας Στράτου. Δίκαια για το έργο της την χαρακτήρισαν «Πρέσβειρα των Eθνικών Xορών», κάτι που ταίριαζε με τον ζήλο και την επιμονή της στο να κάνει τους χορούς αυτούς γνωστούς, να τους προβάλει και να τους επιβάλει ως εθνική τέχνη, όπως και είναι. Συγκέντρωσε μεγάλη συλλογή αυθεντικών ενδυμασιών και όταν αποφάσισε να αφήσει την πολύτιμη αυτή συλλογή στην Kέρκυρα, συνάντησε υπεκφυγές και, τελικά, αδιαφορία.

Mε τη βοήθεια του Γεωργίου Pάλλη η συλλογή της δωρήθηκε στο Eθνικό Iστορικό Mουσείο που στεγάζεται στην Παλαιά Bουλή. Oμως, η συλλογή της φυλάσσεται σε αποθήκες και δεν εκτίθεται στο κοινό, όπως θα ήθελε η Λουλού που έβλεπε μακριά και γνώριζε την πολιτιστική σημασία και την τουριστική αξία των αυθεντικών εθνικών ενδυμασιών. Πολλά και γενναιόδωρα όσα πρόσφερε εκείνη στην Kέρκυρα, με πρώτη την αγάπη της για το ιστορικό νησί, για τον χορό και την τεράστια εθελοντική της προσφορά στον Eλληνικό Eρυθρό Σταυρό. Στο περιφερειακό τμήμα του EEΣ Kερκύρας διετέλεσε πρόεδρος επί πολλά χρόνια και τιμήθηκε με μετάλλιο ευποιίας από τον Bασιλέα Παύλο και με τον ασημένιο σταυρό από τον EEΣ.

Απεβίωσε στα 89 της χρόνια στις 5 Δεκεμβρίου 2013 στο Nότιγχαμ.

Στοιχεία έχουν χρησιμοποιηθεί από το άρθρο της Ελένης Μπίστικα (16.01.2014 – Καθημερινή)…

5/12/2013: «Φεύγει» η Ελισάβετ (Λουλού) Θεοτόκη…

Ο Γιάννης Τσιπούρης γεννήθηκε το 1924 και φοίτησε στη Γερμανική Σχολή μια χρονιά μόνο στο γυμνάσιο. Στα Μαθητολόγια της Αραχώβης εμφανίζεται το έτος 1937-38 στην Β’ Γυμνασίου και, αν συνέχιζε την φοίτησή του στην Σχολή, θα αποφοιτούσε το 1942.

Ήταν “ατακτούλης” γι’ αυτό αποφάσισε η οικογένειά του να τον κλείσει εσωτερικό στην Κοργιαλένειο στις Σπέτσες και έτσι έφυγε απ’ την Γερμανική. Ήταν, όμως, καλός μαθητής είχε και οικογενειακή παράδοση και έτσι μπήκε στο Πολυτεχνείο όπου τελείωσε χημικός μηχανικός, ενώ συγχρόνως έκανε το στρατιωτικό του.

Στο Πολυτεχνείο συνάντησε την μετέπειτα γυναίκα του Μέλα Αργυροπούλου, με την οποία, αφού αποφοίτησαν, πήγαν στο Μόναχο, όπου πήραν διδακτορικό στην φυσικοχημεία.

Έκαναν τρεις κόρες, που πήγαν και οι τρεις στη Γερμανική Σχολή, όπως και δύο από τα πέντε εγγόνια του.

Έκαναν μαζί και μία επιχείρηση επεξεργασίας καολίνη. Το όνειρο του ήταν να συνεισφέρει στην ανάπτυξη της Ελλάδας.

Πέθανε το 1999 και με το δικό του τρόπο συνεισέφερε έστω εν μέρει στην υλοποίηση του ονείρου του.

(πηγή: Λένα Τσιπούρη, απόφοιτος ’71, κόρη του Γιάννη Τσιπούρη και της Μέλας Αργυροπούλου)

Ο Αλέξανδρος Α. Μακρής είναι διπλωματούχος Χημικός Μηχανικός του Ε.Μ.Π. Τις γυμνασιακές του σπουδές τις περάτωσε στην Γερμανική Σχολή Αθηνών. Είναι παντρεμένος με την Αγγελική Τζελάτη και έχουν δύο παιδιά, τον Άρη και τον Δημήτρη.

Διετέλεσε τεχνικός διευθυντής, είναι μέλος του Δ.Σ και για ένα χρονικό διάστημα βοηθός γενικού διευθυντή μιας αξιόλογης και πρωτοπόρας ελληνικής βιομηχανίας τροφίμων, που παράγει προϊόντα ευρείας κατανάλωσης. Σ’ αυτήν είχε την καλή τύχη να αφιερώσει τα 42 χρόνια της επαγγελματικής του ζωής. Ξεκίνησε από το τμήμα Μελετών – Ερευνών – Ανάπτυξης που σύστησε ο ίδιος με την πρόσληψή του. Ασχολήθηκε κυρίως με μελέτες επεκτάσεων και εκσυγχρονισμού των εγκαταστάσεων του εργοστασίου, εφάρμοσε καινοτόμες μεθόδους παραγωγής και συνέβαλε στην ποιοτική αναβάθμιση των προϊόντων μεταξύ άλλων και με επισκέψεις σε εξέχουσες ευρωπαϊκές βιομηχανικές μονάδες.

Μετά τη συνταξιοδότησή του αρθρογραφεί στον ημερήσιο τύπο (επιστολές αναγνωστών) σε θέματα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά. Επίσης, κυκλοφορεί το βιβλίο του με τίτλο: “Ελληνική Οικονομία, η Κρίση, τα Αίτια, η Αποτροπή νέας Χρεοκοπίας“, από τις εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη. Στην σπάνια φωτογραφία της τάξης του, που μας εμπιστεύτηκε η συμμαθήτριά του Δήμητρα Μάτου, φαίνεται ο Αλέξανδρος όρθιος στην πίσω σειρά στην άκρη αριστερά.

Η οικογένειά του κατάγεται από την Αρτάκη της Μικράς Ασίας, που βρίσκεται στη νότια πλευρά της θάλασσας του Μαρμαρά, κοντά στον ισθμό που συνδέει την χερσόνησο της Κυζίκου με την υπόλοιπη Μικρά Ασία, σε απόσταση 120 χιλιομέτρων από την Κωνσταντινούπολη. Πρόσφατα μάλιστα, το 2014 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΚΥΖΙΚΟΣ ένας τόμος με τίτλο “Αρτάκη, Σύντομη ιστορία” βασισμένος στο έργο του Κωνσταντίνου Μακρή (1850-1920), παππού του Αλέξανδρου. Στην παρουσίαση του έργου αυτού μίλησε και ο Αλέξανδρος Μακρής. Δείτε το video, όπου η ομιλία του Αλέξανδρου Μακρή ξεκινά στο 59:30…

Έφυγε από την ζωή στις 13 Αυγούστου 2020 σε ηλικία 95 ετών.

Δείτε το κείμενο της είδησης, όπως το έστειλε ο ανηψιός του Κωστής Παπαϊωάννου…

(*) αν δεν είχε υποχρεωθεί να φύγει από την Σχολή θα αποφοιτούσε το 1942.

Η Αργυρώ Συράκη γεννήθηκε στην Αθήνα στις 5 Φεβρουαρίου 1925. Δημοτικό πήγε στο “Βυζάντιο” της κ.Πιτίδου στο Παγκράτι και ήταν στην ίδια τάξη με το Μάνο Χατζηδάκι. Η καταγωγή της από την πλευρά του πατέρα της είναι από την Καλλιμασιά της Χίου και από την πλευρά της μητέρας της από τη Σύρο, απόγονος του Παπανικολή από τα Ψαρά, αφού η προγιαγιά της, κόρη Κουτσοδόντη παντρεύτηκε Παπανικολή της οικογένειας του πυρπολητή. Ο αδελφός της γιαγιάς της, Μιχαήλ Κεφάλας, ήταν εξαιρετικά μορφωμένος και διετέλεσε διευθυντής του Ζωγραφείου στην Κωνσταντινούπολη.

Το 1936 πήγε στη Γερμανική Σχολή στην οδό Αραχώβης στην Quarta. Συμμαθήτριές της ήταν η Βεατρίκη Δημητριάδου, η Έβη Τουλούπα, η Λένα Γκλαβάνη, η Αλίκη Δημητριάδου, η Λολότα (Ελένη) Κωνσταντινίδου κ.α. Το 1942 αποφοίτησε και το επόμενο έτος πήγε στο Πανεπιστήμιο, όπου σπούδασε Φιλολογία ακολουθωντας την κατεύθυνση της Ιστορίας και Αρχαιολογίας.

Αμέσως μετά εργάστηκε ως ξεναγός στην Αθήνα κυρίως με Γερμανούς και Γάλλους, αλλά στο μεταξύ, στην Κατοχή, γνώρισε τον μετέπειτα συζυγό της Πανταζή Πανταζόπουλο, ο οποίος σπούδασε Ιατρική στην Αμερική και εξειδικεύτηκε στην Ψυχιατρική, επέστρεψε τον Αύγουστο του 1956 στο Ναύπλιο, όπου και παντρεύτηκαν και μαζί εγκαταστάθηκαν στη Νέα Υόρκη.

Στην Αμερική πλέον, χωρίς γνώσεις Αγγλικών ξεκίνησε να εργάζεται στην Αρχιεπισκοπή, όπου αναζητούσαν άτομο με καλές γνώσεις Ελληνικών. Αρχικά υπό τον Αρχιεπίσκοπο Μιχαήλ και ένα χρόνο μετά, το 1958, υπό τον Ιάκωβο και με αντικείμενο τα Πολιτιστικά εργάστηκε συνολικά επί 38 έτη και παράλληλα σπούδασε Κλασσικές Τέχνες στο Columbia. Ενδιάμεσα, το 1963, χώρισε και το 1996 συνταξιοδοτήθηκε και μοίράζε τον χρόνο της μεταξύ Αθήνας και Νέας Υόρκης.

Απεβίωσε την 1.3.2023 στην Νέα Υόρκη.

Η Χρυσή Χουτοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 25 Σεπτεμβρίου 1923 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1942. Παρακολούθησε μαθήματα στην ΑΣΚΤ (1943-44) και σπούδασε γλυπτική και σχέδιο στην Ακαδημία Henri Paquet και στην Ecole des Arts et Metiers της Γενεύης. Στο Πανεπιστήμιο της ίδιας πόλης μελέτησε ιστορία και λογοτεχνία. Διδάχθηκε κοσμηματοποιία στη Λοζάννη. Με χρονική αφετηρία το 1962 πραγματοποίησε τρεις ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα. Ανάμεσα στις συμμετοχές της σε ομαδικές εκθέσεις και διεθνείς διοργανώσεις συγκαταλέγονται οι: Biennale του Buenos Ayres (1960-64), Αλεξανδρείας (1963, 1970), Χαρακτικής (Λιουμπλιάνα, 1975, 1977, 1979, 1981, Κρακοβία, 1976, 1978, 1980 και Friedrikstad, 1976, 1978, 1980), Avanguardia e Sperimentazione (Μόντενα, Βενετία, 1978) κ.ά. To διάστημα 1972-74 συνεργάστηκε με τη Χρυσοθήκη Ζολώτα και παρουσίασε έργα της σε διεθνείς εκθέσεις κοσμήματος.

Οι μορφές στα έργα της είναι αφηρημένες και οι συνθέσεις της αυστηρά γεωμετρικές. Βασίζονται, κατά περίπτωση, στις εναλλαγές καμπύλων και ευθειών, στην οπτική αξιοποίηση των κενών μερών, στη ρυθμική και αρμονική επανάληψη όμοιων μονάδων. Στη δεκαετία του ’60 κατοικούσε, δουλεύοντας επάνω στα γεωμετρικά γλυπτά της (Νέες Μορφές το 1962, Rotation το 1965), στο σπίτι τής οδού Αρδηττού 34 στο Μετς, σπίτι το οποίο κατοικήθηκε από τον χαράκτη Α.Τάσσο, τη χαράκτρια Λουκία Μαγγιώρου, το ζωγράφο Γιάννη Μηταράκη (1898-1963), ενώ σύχναζε ο γλύπτης Θανάσης Απάρτης (1899-1972), που κατοικούσε κοντά ήδη από τα χρόνια της Κατοχής, και ο μεγάλος νεωτερικός γλύπτης Χρήστος Καπράλος (1909-1993). Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 η καλλιτέχνιδα εγκατέλειψε τα περίοπτα έργα για να περάσει σε επιτοίχιες τρισδιάστατες συνθέσεις, που επίσης βασίζονται στις ίδιες συνθετικές αρχές. Πέθανε στις 29 Ιουλίου 1984 στην Αθήνα.

http://dp.iset.gr/artist/view.html?id=207

Ο Βύρων Κουρουνιώτης γεννήθηκε το 1924 στην Αθήνα και έζησε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στην Καλλιθέα. ‘Ηταν γιός του Ιωάννη και της Ουρανίας και πρωτοεμφανίζεται στα μαθητολόγια της Σχολής στην Β’  Γυμνασίου την χρονιά 1937-38, παραμένει έως την Στ’ Γυμνασίου και αποφοιτά την χρονιά 1941-42 και όπως αναφέρεται στο βιογραφικό του όνειρό του ήταν να σπουδάσει στη Γεωπονική Σχολή της Γερμανίας. Όμως όταν έγινε η γερμανική Κατοχή εντάχθηκε στην αντίσταση, στην ΕΠΟΝ, στο αντάρτικο κίνημα και μετά στον ΕΛΑΣ. 19 ετών έφυγε στα βουνά και πολέμησε στο αντάρτικο Ρούμελης και μετά στην Πελοπόννησο.

Στη διάρκεια της Κατοχής έχασε τους 2 από τους 3 αδελφούς του. Ο μεγαλύτερος, ο Μικές Κουρουνιώτης, εκτελέστηκε από τους Γερμανούς ενώ ο μικρότερος, ο Αντώνης, πέθανε από φυματίωση λίγους μήνες πριν βρεθεί το εμβόλιο για τη φυματίωση.

Μετά την απελευθέρωση και τα Δεκεμβριανά συνελήφθη και καταδικάστηκε σε θάνατο για εσχάτη προδοσία. Δεν εκτελέστηκε αλλά από το 1945 ως το 1949 «επισκέφθηκε» όλα τα όμορφα νησιά μας (τόπους εξορίας τότε) ως πολιτικός κρατούμενος: Αίγινα, Κέρκυρα, Σύρο και κατέληξε στη Γυάρο όπου μαζί με συγκρατούμενούς του, ενώ ζούσαν σε υποτυπώδη αντίσκηνα, έχτιζαν με βράχους που κουβαλούσαν μόνοι τους το «κολαστήριο» της Γυάρου όπως το ονόμαζε πάντα λέγοντας: «όταν μπήκαμε σ΄αυτή την κόλαση νοσταλγούσαμε τις σκηνές μας…»

Μετά το 1949 συνέχισε να είναι ενεργό μέλος του ΚΚΕ και της ΕΔΑ αργότερα. Παντρεύτηκε την Βασιλική Ζαχαρία και απέκτησαν μια κόρη την Ουρανία.

Στη Δικτατορία του 1967 γλύτωσε τη σύλληψη γιατί τον έκρυψαν επί ένα χρόνο, ίσως και περισσότερο, με κίνδυνο της ζωής τους, δύο «φιλοβασιλικές» και άρα υπεράνω πάσης υποψίας θείες του (από την πλευρά της γυναίκας του), που τον αγαπούσαν πάρα πολύ…

Κατάφερε να διαφύγει παράνομα στην Ευρώπη όπου έζησε κάποια χρόνια.

Απογοητευμένος από τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968 απομακρυνόταν, σταδιακά, από την ενεργό πολιτική δράση.

Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα ασχολήθηκε με το εμπόριο κινηματογραφικών ειδών και τον κινηματογράφο, μαζί με τον μόνο αδελφό του, που είχε επιβιώσει, τον Διονύση.

Μπορεί να μην κατάφερε να σπουδάσει γεωπονία όμως κατάφερε ν’αγοράσει ένα μικρό κομμάτι γης παραθαλάσσιο στην Αίγινα και ένα τρεχαντήρι. Σ’ αυτά αφιέρωνε όλον σχεδόν τον ελεύθερο χρόνο του μέχρι το τέλος της ζωής του ψαρεύοντας και αγαπώντας τη φύση και τα φυτά του. Κατάφερε να μεταμορφώσει ένα άγονο και αμμώδες έδαφος σ’ έναν μικρό παράδεισο δίπλα στη θάλασσα. Το έργο του συνεχίζει με περισσή αφοσίωση και ζήλο ο γαμπρός του Γιάννης Λάζαρης μέχρι σήμερα.

Πρόφθασε να χαρεί τον εγγονό του Αλέξη Κωτσόπουλο και τα δύο του δισέγγονα τον Βύρωνα και τον Άγγελο. Δεν πρόλαβε να γνωρίσει την δισέγγονή του Άννα.

Ενώ άντεξε παληκαρίσια όλες τις κακουχίες και τα βασανιστήρια δεν μπόρεσε ποτέ, μέχρι το τέλος, να συγκρατήσει τα δάκρυά του όταν θυμόταν την «επαίσχυντη», όπως την έλεγε, «Συμφωνία της Βάρκιζας» και την παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ.

Πέθανε το 2008 βαθειά πικραμένος από την «κατάντια», όπως έλεγε, και την πολυδιάσπαση του κινήματος.

(*) το βιογραφικό του το οφείλουμε στην κόρη του Ουρανία Κουρουνιώτη και είναι αναρτημένο μαζί με την φωτογραφία του στην ιστοσελίδα http://www.aylonfilmarchives.com/

Η Ροδούλα Κούμαρη γεννήθηκε στην Κηφισιά στις 10 Φεβρουαρίου του 1925 και φοίτησε στη Σχολή πριν από τον Πόλεμο. Σπούδασε Γερμανική Φιλολογία και από το 1946 προσέφερε τις υπηρεσίες της ως Εθελόντρια Αδελφή Νοσοκόμος του Ε.Ε.Σ. Το 1952 αποφοίτησε από τη Σχολή Γραμματέων στη Βέρνη στην Ελβετία και το 1953 εγγράφηκε στο Τμήμα Μελισσοκομίας στη Γεωργική Σχολή στο Μαρούσι.

Μεταξύ 1955 και 1957 εργάστηκε στο Υπουργείο Προεδρίας Κυβερνήσεως και από το 1957 έως το 1959 στον Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού, ενώ μεταξύ 1960-1962 ήταν ιδιαιτέρα γραμματεύς της Λαογράφου Αγγελικής Χατζημιχάλη.

Το 1962 φοίτησε στη Σχολή Ξεναγών στην Αθήνα και έως το 1988 έκανε ξεναγήσεις εντός και εκτός Ελλάδος.

Από το 1981 μέχρι σήμερα είναι Επιστημονικός Συνεργάτης του Ιστορικού και Λαογραφικού Μουσείου Ρεθύμνης, όπου ανέλαβε την τακτοποίηση των συλλογών του, ενώ από το 1974 μέχρι σήμερα είναι Επιστημονικός Συνεργάτης του Ναυτικού και Ιστορικού Μουσείου Γαλαξειδίου. Το 2000 μετά την αναδόμηση του κτιρίου του μουσείου ήταν υπεύθυνη της επανέκθεσης των Ναυτικών και Ιστορικών συλλογών.

Έχει μεγάλη και πολυετή δραστηριότητα ως λαογράφος έχοντας δώσει επί σειρά ετών πολλές διαλέξεις στη Χ.Ε.Ν. Αθηνών με θέματα σχετικά με την Νεοελληνική Χειροτεχνία, αλλά και σε διάφορες πόλεις της Ελλάδος και της Γερμανίας σχετικά με λαογραφικά θέματα.

Οι δημοσιεύσεις της περιλαμβάνουν περί τα 60 άρθρα ως επί το πλείστον για την Λαική Τέχνη της Κρήτης και τη ναυτική πολιτεία του Γαλαξειδίου. Ακόμη έχει εκδόσει 12 βιβλία από το 1974 έως το 2011. Ανάμεσά τους: «Webkunst in Kreta, Ornamentik und Symbolik» (Ludwigsburg 1974), «Κρητικές Πατανίες» (ΕΟΜΜΕΧ, Αθήνα 1980), «Το Ρεθυμνιώτικο Παραδοσιακό Ψωμί» (Έκδοση Ιστορικού και Λαογραφικού Μουσείου Ρεθύμνης, Αθήνα 1983), «Ναυτικό και Ιστορικό Μουσείο Γαλαξειδίου, Οδηγός» (συνεργασία με Πάνο Βαλαβάνη, Αθήνα 2006), «Η οινοποιός εταιρεία ‘ΑΧΑΙΑ’ και τα χειροποίητα βαρέλια της» (Πάτρα 2011), «Τα Δελφίνια – Die Delphine» (Άμφισσα 2011, συνεργασία με Βεατρίκη Δημητριάδου, συμμαθήτριά της στη Γερμανική Σχολή.

Έφυγε στις 6 Μαΐου 2021.

Ροδούλα και Βεατρίκη στην ΕΡΤ3

Ένα Δίπλωμα από την Deutsche Akademie to 1942

Τα Βραβεία της Ένωσης «Μαζί για το Παιδί»

Το Ι.Λ.Μ.Ρ. τιμά την Ροδούλα Σταθάκη-Κούμαρη

Η Ροδούλα Κούμαρη για την Άννα Γουλανδρή και τον Τάκη Χορν…