Η Βέρα Μολοκότου αποφοίτησε το 1942 και ήταν μαθήτρια από το 1936, όταν πρωτοπήγε στην Α’ Γυμνασίου, σε όλο το διάστημα, τόσο πριν από την έναρξη του Πολέμου στην Ευρώπη, όσο και μέσα στην Κατοχή στην Αθήνα. Ξεφυλλίζοντας τα τετράδιά της δεν ξέρουμε τι να πρωτοθαυμάσουμε: τον γραφικό της χαρακτήρα, την καλλιτεχνική της φύση ή την επιμέλειά της. Περιττό να αναφέρουμε ότι όλες ανεξαιρέτως οι σελίδες της έχουν βαθμολογηθεί με άριστα 10.

Η Αγγέλα Πρατικάκη, η κόρη της Βέρας, μας έδωσε πολλά τετράδια. Από αυτά διαλέξαμε τρία: της Βιολογίας, της Γεωγραφίας και το Ημερολόγιο.

Στην Βιολογία, πέραν του γεγονότος ότι έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε πως διδάσκονταν το μάθημα, βλέπουμε και τις εικόνες που ζωγράφιζε η Βέρα Μολκότου, πραγματικά έργα τέχνης.

Στην Γεωγραφία έχουμε κάτι πιό σημαντικό. Βλέπουμε τους χάρτες της Γερμανίας με την Ανατολική Πρωσία έτσι όπως διδάσκονταν πριν από το ξέσπασμα του Πολέμου, αφού οι σημειώσεις της Βέρας κρατήθηκαν όταν ήταν στην Untertertia, δηλαδή στην 8η τάξη οπότε συμπεραίνουμε ότι είμαστε πριν το 1939.

Τέλος, στο Ημερολόγιο επιλέξαμε δύο σελίδες από το 1939. Η πρώτη αναφέρει Ausflug nach Wouliagmeni στις 4.5.39 και η δεύτερη καλύπτει το διάστημα του Anschluß της Αυστρίας, δίχως όμως να βλέπουμε κάποια σχετική αναφορά και δυστυχώς δεν υπάρχουν διαθέσιμες σελίδες από το 1940 και μετά.

από το τετράδιο της Βιολογίας

από το τετράδιο της Βιολογίας

από το τετράδιο της Γεωγραφίας

από το τετράδιο της Γεωγραφίας με τον χάρτη της Γερμανίας, όπου επάνω δεξιά φαίνεται η Ανατολική Πρωσία

από τις σημειώσεις της Ιστορίας

από το λεύκωμα της Γεωγραφίας με επίκενυτρο την Εγγύς Ανατολή

Ημερολόγιο, όπου οι σελίδες είναι κομμένες και ξεφυλλίζοντάς τες, επιτρέπουν να φαίνονται οι δύο στήλες αριστερά και δεξιά με το πρόγραμμα της εβδομάδας. Ξεκινάμε με Μαγιάτικο στεφάνι (2.5.1939) και εκτός από την εκδρομή: Ausflug nach Wouliagmeni στις 4 Μαΐου βλέπουμε: “Διόρθωσις των Εκθέσεων”, “Υπέρ Μαντιθέου” από τον Λυσία, “Δευτέρα Τριανδρία”, “Θάνατος του Καίσαρος”.

Επόμενη σελίδα του Ημερολογίου, που καλύπτει το διάστημα 13.3-16.3.1939. Να σημεώσουμε ότι ήδη έχει ήδη γίνει το Anschluß της Αυστρίας, που ξεκίνησε στις 11.3 και ολοκληρώθηκε στις 13.3.1939, αλλά δεν βλέπουμε κάποια σχετική αναφορά. Διαβάζουμε “Ο Απόσολος Λουκάς και η Προσευχή” και “Η Καταστροφή της Μεσαίας Τάξεως”. Ίσως εδώ να γίνεται αναφορά στο βιβλίο του Ζαν Ζακ Ρουσώ “Λόγος περί Πολιτικής Οικονομίας”.

Ο Αλέξανδρος Α. Μακρής είναι διπλωματούχος Χημικός Μηχανικός του Ε.Μ.Π. Τις γυμνασιακές του σπουδές τις περάτωσε στην Γερμανική Σχολή Αθηνών. Είναι παντρεμένος με την Αγγελική Τζελάτη και έχουν δύο παιδιά, τον Άρη και τον Δημήτρη.

Διετέλεσε τεχνικός διευθυντής, είναι μέλος του Δ.Σ και για ένα χρονικό διάστημα βοηθός γενικού διευθυντή μιας αξιόλογης και πρωτοπόρας ελληνικής βιομηχανίας τροφίμων, που παράγει προϊόντα ευρείας κατανάλωσης. Σ’ αυτήν είχε την καλή τύχη να αφιερώσει τα 42 χρόνια της επαγγελματικής του ζωής. Ξεκίνησε από το τμήμα Μελετών – Ερευνών – Ανάπτυξης που σύστησε ο ίδιος με την πρόσληψή του. Ασχολήθηκε κυρίως με μελέτες επεκτάσεων και εκσυγχρονισμού των εγκαταστάσεων του εργοστασίου, εφάρμοσε καινοτόμες μεθόδους παραγωγής και συνέβαλε στην ποιοτική αναβάθμιση των προϊόντων μεταξύ άλλων και με επισκέψεις σε εξέχουσες ευρωπαϊκές βιομηχανικές μονάδες.

Μετά τη συνταξιοδότησή του αρθρογραφεί στον ημερήσιο τύπο (επιστολές αναγνωστών) σε θέματα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά. Επίσης, κυκλοφορεί το βιβλίο του με τίτλο: “Ελληνική Οικονομία, η Κρίση, τα Αίτια, η Αποτροπή νέας Χρεοκοπίας“, από τις εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη. Στην σπάνια φωτογραφία της τάξης του, που μας εμπιστεύτηκε η συμμαθήτριά του Δήμητρα Μάτου, φαίνεται ο Αλέξανδρος όρθιος στην πίσω σειρά στην άκρη αριστερά.

Η οικογένειά του κατάγεται από την Αρτάκη της Μικράς Ασίας, που βρίσκεται στη νότια πλευρά της θάλασσας του Μαρμαρά, κοντά στον ισθμό που συνδέει την χερσόνησο της Κυζίκου με την υπόλοιπη Μικρά Ασία, σε απόσταση 120 χιλιομέτρων από την Κωνσταντινούπολη. Πρόσφατα μάλιστα, το 2014 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΚΥΖΙΚΟΣ ένας τόμος με τίτλο “Αρτάκη, Σύντομη ιστορία” βασισμένος στο έργο του Κωνσταντίνου Μακρή (1850-1920), παππού του Αλέξανδρου. Στην παρουσίαση του έργου αυτού μίλησε και ο Αλέξανδρος Μακρής. Δείτε το video, όπου η ομιλία του Αλέξανδρου Μακρή ξεκινά στο 59:30…

Έφυγε από την ζωή στις 13 Αυγούστου 2020 σε ηλικία 95 ετών.

Δείτε το κείμενο της είδησης, όπως το έστειλε ο ανηψιός του Κωστής Παπαϊωάννου…

Ανάμεσα στα έγγραφα, που μας έστειλε η Αγγέλα Πρατικάκη, τα οποία εντόπισε στα συρτάρια της μητέρας της, Βέρας Μολοκότου, είναι και ένα μικρό τεύχος με οδηγίες για το “Οικοτροφείον δια Μαθητρίας της Γερμανικής Σχολής Αθηνών“, το οποίο είναι δίγλωσσο με τίτλο στα γερμανικά: “Heim – für Schülerinnen der Deutschen Schule in Athen“.

Η ύπαρξη του οικοτροφείου ήταν άγνωστη σε όλους μας όλα αυτά τα χρόνια και από το φυλλάδιο πληροφορούμαστε ότι ήταν στην γωνία των οδών Δελφών 1Α και Διδότου απέναντι, τότε, από τα κτίρια της οδού Αραχώβης της Σχολής. Λέμε “τότε” διότι σήμερα η γωνία αυτή είναι μεν στην άκρη της οδού Πρασσά, του πίσω δρόμου δηλαδή των κτιρίων, αλλά έχουν ενδιάμεσα κτιστεί σπίτια, οπότε δεν μπορούμε να αναφέρουμε τον όρο “έναντι Γερμανικού Σχολείου” που αναγράφεται στο φυλλάδιο. Στο σημείο μάλιστα όπου ήταν το οικοτροφείο, σήμερα έχει αντικατασταθεί απο μία ιδιαίτερα καλοφτιαγμένη πολυκατοικία, την οποία έχει σχεδιάσει ο αρχιτέκτονας και εικαστικός Αλέξανδρος Πατσούρης, απόφοιτος του 1973, τον οποίο χάσαμε το 1998.

Στην τελευταία σελίδα των κειμένων βλέπουμε ανάμεσα στα ονόματα, που σημειώνονται ως άτομα επαφής για πληροφορίες τον Διευθυντή της Γερμανικής Σχολής κ. Ρομαίν, Αραχώβης 11 και τον καθηγητή κ. Κάρο με διεύθυνση την οδό Φειδίου 1, όπου σήμερα βρίσκεται, όπως και τότε, το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο.

Διαβάζουμε ακόμη το Πρόγραμμα της ημέρας με “έγερσι” στις 7 π.μ., ενώ το βράδυ του Σαββάτου γράφονται “τα γράμματα προς τους οικείους” και βέβαια στο μενού έχουμε 5 φορές κρέας και 2 φορές ψάρι με λαχανικά. Τηγανιτές πατάτες πουθενά.

Ο Σταμάτης Κρίνος γεννήθηκε το 1924. Εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1936-37 στην Α’ Γυμνασίου και παραμένει έως το 1939-40 στην Δ’ Γυμνασίου, και αν συνέχιζε την φοίτησή του στην Σχολή θα αποφοιτούσε το 1942. Απεβίωσε το 1972 σε ηλικία 48 ετών

(η φωτογραφία είναι δανεισμένη από το αρχείο του Steven Zannos)

Νυμφέθηκε την Άννα Λόντου, κόρη της Μαρώς Σεφέρη, συζύγου του ποιητή Γιώργου Σεφέρη και απέκτησαν μία κόρη, την Δάφνη Κρίνου. Ή Άννα Λόντου είχε γεννηθεί το 1931 και απεβίωσε το 2022).

Η Μαρώ (Μαρίκα) Ζάννου (1898 – 2000) ήταν σύζυγος του Ανδρέα Λόντου και έπειτα του Γιώργου Σεφέρη.  Ο πρώτος γάμος της ήταν με τον ναύαρχο Ανδρέα Λόντο, εξάδελφο των πολιτικών Δημητρίου Λόντου, Δημητρίου Μαξίμου και Γεωργίου Στρέιτ, και απέκτησε δύο κόρες, την Άννα (Λόντου) και την Μίνα (Αναστασιάδη).

Το 1936 γνώρισε τον ποιητή Γιώργο Σεφέρη, που υπηρετούσε στη διεύθυνση Πολιτικών Υποθέσεων του Υπουργείου Εξωτερικών. Τον κάλεσε στο εξοχικό της οικογένειάς της στην Αίγινα. Ο έρωτάς τους τάραξε την κοσμική και πνευματική Αθήνα και οι οικογένειές τους αντέδρασαν: ο σύζυγός της τής είπε ότι, αν εκείνη φύγει, θα κρατήσει αυτός τα παιδιά και δεν θα τα ξαναέβλεπε. Έτσι, η Ζάννου και ο Σεφέρης συναντιούνταν χωρίς να παντρευτούν.

Τέσσερις ημέρες μετά τη γερμανική εισβολή στην Ελλάδα, τον Απρίλιο του 1941, ο Σεφέρης έπρεπε να ακολουθήσει την εξόριστη Κυβέρνηση και ο μόνος τρόπος να είναι μαζί ήταν να παντρευτούν. Έτσι, η Ζάννου έκανε το δεύτερο γάμο της, με τον Σεφέρη, στις 10 Απριλίου 1941. Τα παιδιά της τα άφησε στην Πηνελόπη Δέλτα και ακολούθησε τον Σεφέρη στην Κρήτη και στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

https://www.lifo.gr/proswpa/athenians/anna-lontoy-1931-2022-otan-i-progoni-toy-seferi-eihe-afigithei-ti-zoi-tis-sti

Η εταιρεία του πατέρα του Σταμάτη (του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΚΡΙΝΟΥ) -εκεί όπου εργαζόταν και ο Σταμάτης- είχε επωνυμία Α.Σ.ΚΡΙΝΟΣ Ε.Π.Ε, Έδρα της στην Αθήνα και

Παρήγαγε ατσαλόσυρμα (για καθαρισμό δαπέδων) και την τότε περίφημη ΛΑΜΠΟΛΙΝΗ (καθαρισμός δαπέδων και αυτή).

(πηγή: Ευγένιος Πιερρής)

Η Ελένη (Λένα) Γκλαβάνη Μίλλερ (Leyna Miller) γεννήθηκε στο Βόλο Μαγνησίας, στους πρόποδες του Πηλίου, στις 3 Μαρτίου του 1924, στους κόλπους μιας επιφανούς οικογένειας επιχειρηματιών και πολιτικών. Εγκαταστάθηκε με την οικογένεια της στην Αθήνα το 1935. Αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή (Deutsche Schule) και τη Γαλλική Ακαδημία (Academie Francais d’Athen). Από το 1946 έως το 1951 έμεινε στην Ελβετία (Γενεύη και Λωζάνη) και φοίτησε στο Bon Secours, με αντικείμενο σπουδών τα άρρωστα και καθυστερημένα παιδιά. Παντρεύτηκε τον δημοσιογράφο και ειδικό οικονομικό αναλυτή σε θέματα πετρελαίου Kenneth W. Miller στο Παρίσι το 1956. Λόγω των επαγγελματικών του υποχρεώσεων έζησαν τα επόμενα χρόνια στη Βόννη, και μετά στη Βηρυττό του Λιβάνου και τη Λεόπολντβιλλ του Βελγικού Κονγκό. Ακολούθως έμειναν για επτά χρόνια στην Τρίπολη της Λιβύης, όπου η Λένα συγκρότησε τη συλλογή από λαϊκά κοσμήματα διαφόρων κοινοτήτων της Βορείου Αφρικής που πρόσφατα δώρισε στο Μουσείο Μπενάκη. Στη συνέχεια έζησαν για πολλά χρόνια στη Ρώμη, το Κουβέιτ και το Λονδίνο. Στο Λονδίνο μαθήτευσε στο ατελιέ της Margot Wissler (συντηρήτρια στο Victoria and Albert Museum), με αντικείμενο εργασίας την επισκευή και αποκατάσταση παλαιών κεραμικών και πορσελάνων.

Το 1981 επέστρεψαν στις Ηνωμένες Πολιτείες και εγκαταστάθηκαν στη Νέα Υόρκη επί μονίμου βάσεως. Η Ελένη Γκλαβάνη Miller, μια πραγματική φίλη του Μητροπολιτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης και του Μουσείου Μπενάκη, ζει σήμερα στη Νέα Υόρκη και επισκέπτεται κάθε χρόνο την Αθήνα.

(*) η φωτογραφία είναι τμήμα της φωτογραφίας των “Επτά Νάνων” του 1989, που μας έδωσε η Ροδούλα Κούμαρη Σταθάκη

Κοσμήματα από τα ορεινά χωριά της Λιβύης…

Washington Post 2/4/2006

Kenneth Miller Trade JournalistKenneth Miller, 83, a trade publication journalist and international oil industry analyst, died of abdominal cancer March 20 at the Jewish Home and Hospice of New York City, where he lived.

He spent most of his career at Petroleum Intelligence Weekly, which he joined in 1965, and worked there until last summer. He was executive editor of the publication from 1983 to 1988 and built his reputation on his coverage of the oil nationalizations of the 1970s.

Mr. Miller’s work took him to 75 countries, where he interviewed OPEC oil ministers, senior government officials and high-ranking oil company executives. In 2002, the OPEC Secretariat in Vienna honored Mr. Miller with its first award for journalistic excellence.

He was born outside Paris and educated in Europe before graduating from Princeton University. His class work was interrupted by service in the Army artillery and infantry in Europe during World War II.

Mr. Miller, a dapper man seldom seen without a coat and tie, worked as a journalist first for United Press, based in Washington, with assignments in New York, Boston, London and Paris. He also worked briefly for the Wall Street Journal. In the early 1960s he also worked as a foreign press adviser to the prime minister for newly independent Republic of Congo, based in Léopoldville (now Kinshasa).

For the past 14 years, Mr. Miller was a consulting editor to Bloomberg News in New York, and he wrote analytical pieces about international oil markets.

In his years with Petroleum Intelligence Weekly, Mr. Miller lived in Libya, Lebanon, Kuwait and Rome, never far from the sea, where he excelled as a long-distance swimmer. He was also a member of New York University’s Energy Forum and Columbia University’s Seminar on the Middle East.

Survivors include his wife of 50 years, Helene “Leyna” Glavani Miller of New York.

H Μάγκντα Μπέρναου γεννήθηκε το 1925 και αποφοίτησε από το γερμανικό τμήμα της Σχολής το 1942. Εργάστηκε στην Γερμανική Πρεσβεία και αργότερα στην Αρχαιολογική Σχολή.

Την Magda την γνωρίσαμε στην εκδήλωση των Αποφοίτων του Πολέμου το 2014. Ήταν Γερμανίδα, ορθόδοξη, από πατέρα Γερμανό τον Hermann Bernau και Ελληνίδα μητέρα την Μαρία Λαγουδάκη. Ζούσε στην Αλεξάνδρεια, όπου υπήρχε μεγάλη γερμανική κοινότητα, αλλά το 1939 με το ξέσπασμα του Πολέμου αναγκάστηκε να φύγει, όπως και όλα τα μέλη της κοινότητας. Όλοι οι Γερμανοί πήγαν στην Γερμανία και μόνον η Magda, επειδή είχε συγγενείς της μητέρας της στην Ελλάδα ήρθε στην Αθήνα και πήγε στην Σχολή από το 1939 έως το 1942, όταν αποφοίτησε.

Στις 6 Ιουνίου 2020, λίγες μέρες μετά την λήξη του lock down από τον κορωνοϊό, έφυγε η σε ηλικία 94 ετών ήσυχα στο σπίτι της. Η κηδεία της έγινε στο Α΄Νεκροταφείο και ετάφη στον οικογενειακό τάφο. Η Magda είχε πριν λίγα χρόνια χάσει την κόρη της.

Η Ήρα Καλιαμπέτσου εντόπισε μιά παλαιά έκδοση ενός βιβλίου του Αργύρη Φορτούνα.

Να θυμίσουμε ότι ο Αργύρης Φορτούνας ήταν απόφοιτος της εποχής της Αραχώβης, συμμαθητής της Βεατρίκης Δημητριάδου και της Ροδούλας Κούμαρη-Σταθάκη και ήταν προσκεκλημένος μας στην εκδήλωση του 2013: “Οι Απόφοιτοι του Πολέμου”, όπου δεν μπόρεσε μεν να παρευρεθεί, αλλά εμφανίστηκε στην Aula μέσω skype.

Το βιβλίο αναφέρεται στις αναμνήσεις του Αργύρη στην Αίγινα, στα χρόνια μεταξύ 1941-1944 και είχε πρωτοκυκλοφορήσει στα ελληνικά με τίτλο: “Οι αναμνήσεις μου, Αίγινα 1941-1944” από τις εκδόσεις ΚΗΠΟΣ της Αίγινας.

Ας αναφέρουμε και τα άλλα βιβλία του Αργύρη:

– Οι ΑΝΑΜΗΝΗΣΕΙΣ ΜΟΥ Μέρος Β!, τα χρόνια της νιότης, Εκδόσεις ΚΗΠΟΣ

– ΑΙΓΙΝΑ στα χρόνια της γερμανικής κατοχής, Εκδόσεις οσελότος

– Κάποτε στην Αίγινα, Εκδόσεις οσελότος

Η Άννα Μόσχου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1924. Στα μαθητολόγια εμφανίζεται στην Α’ Δημοτικού την χρονιά 1930-31. Άγνωστο πότε, πήγε στο  6ο Γυμνάσιο Θηλέων, από το οποίο και αποφοίτησε την χρονιά 1941-42. Μετά την αποφοίτησή της σπούδασε Γαλλικά στο Saint Joseph.

Υπηρέτησε ως εθελόντρια νοσηλεύτρια στον Ερυθρό Σταυρό καθώς και ως εθελόντρια κοινωνικής πρόνοιας από το 1991 έως το 2005.

Παντρεύτηκε τον Νικόλαο Βαράγκη και απέκτησαν 2 παιδιά.

Απεβίωσε το 2017.

Η Θεώνη Ζερβού έκανε ένα αφιέρωμα στην Athens Voice για την Έβη Τουλούπα:

Στις τόσες απώλειες αυτού του σημαδιακού έτους, στεκόμαστε με σεβασμό στον θάνατο της Έβης Τουλούπα, της «Μεγάλης Κυρίας της αρχαιολογίας», όπως δικαίως χαρακτηρίζεται.

Η Έβη Τουλούπα πέθανε στις 11 Οκτωβρίου 2021. Δεν λέμε «πλήρης ημερών», γιατί οι άνθρωποι του είδους της δεν γερνάνε ποτέ και όσο ζουν προσφέρουν. H παρουσία τους μόνο αρκεί να κινητοποιήσει πράγματα.

Μέχρι το διδακτικό έτος 2017-2018, η Έβη Τουλούπα παρακολουθούσε ανελλιπώς, κάθε Τετάρτη, τα μαθήματα Ιστορίας Τέχνης στη Σχολή Διδασκαλίας της Αρχαιολογικής Εταιρείας, μαζί με φοιτητές και άλλους ενδιαφερόμενους, τιμώντας τους συναδέλφους της και ενισχύοντας τον θεσμό. Αυτό σημαίνει ότι ποτέ δεν απομακρύνθηκε από το αντικείμενό της και έδινε σημασία στη φυσική παρουσία.

Δείτε όλο το άρθρο:..

Ο Νίκος Βατόπουλος αναφερόμενος στην απώλεια της Έβης Τουλούπα, έγραψε ένα άρθρο στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ:

Μορφή της Αρχαιολογίας, παιδαγωγός και προσωπικότητα μεγάλης εμβέλειας και καλλιέργειας, η Εβη Τουλούπα έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 97 ετών. Συνδέθηκε με την Εφορεία Ακροπόλεως (ήταν έφορος την περίοδο 1982-1990) και εργάστηκε μεθοδικά για την ανάγκη νέου μουσείου Ακροπόλεως, για τη συντήρηση της επιφάνειας των μνημείων Ακροπόλεως καθώς και για τη μετατροπή του κτιρίου Βάιλερ σε Κέντρο Μελετών Ακροπόλεως. Το έργο της ήταν πολύπλευρο.

https://www.kathimerini.gr/culture/561534913/evi-toyloypa-i-megali-kyria-tis-archaiologias/

Έφυγε την Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2021 η Έβη Τουλούπα, απόφοιτος του 1942, συμμαθήτρια της Ροδούλας Σταθάκη και της Βεατρίκης Δημητριάδου από τα χρόνια της Αραχώβης. Η κηδεία της θα γίνει την Τετάρτη 13 Οκτωβρίου στο Α’ Νεκροταφείο στις 14:00. Η Έβη (“Παρασκευή”, το οποίο η μητέρα της ως δημοτικίστρια έγραφε με “β”) Στασινοπούλου γεννήθηκεστις 8.7.1924 στην Αθήνα και φοίτησε στη Γερμανική Σχολή από το 1936 έως το 1942.

Την είδηση μας την μετέφερε η Μαργκώ Χατζηνικολή, ανηψιά της Έβης, η οποία στάθηκε δίπλα της όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια

Συμμαθήτριές της ήταν η Βεατρίκη Δημητριάδου, η Δήμητρα Καρβελά, η Νίκη Γουλανδρή, που παρακολουθούσε το γερμανικό τμήμα, αλλά και η Ροδούλα Σταθάκη-Κούμαρη με την οποία διατηρούσε στενή φιλική σχέση. Η ειρωνεία ήταν ότι η Έβη εδώ και δύο χρόνια ήταν σε ένα κέντρο αποκατάστασης στο Χαλάνδρι αντιμετωπίζοντας προβλήματα υγείας και δίχως να το γνωρίζει η Ροδούλα βρέθηκε στο ίδιο κέντρο έπειτα από κάταγμα στο ισχύο, όπου όμως τελικά οι δύο φίλες δεν συναντήθηκαν λόγω των αυστηρών περιορισμών που επέβαλλε ο κορονοϊός.

Αμέσως μετά την αποφοίτησή της εργάστηκε στο νηπιαγωγείο της σχολής και παράλληλα οργάνωνε και πρόσφερε συσίτιο, αφού παρότι είχε γραφτεί στο Πανεπιστήμιο οι Ανώτατες Σχολές ήταν κλειστές. Σπούδασε αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου και το 1950, με το τέλος των σπουδών της εργάσθηκε ως καθηγήτρια στην ιδιωτική σχολή “Αθήναιον”, αφού ο αρχαιολογικός κλάδος ήταν τότε κλειστός για τις γυναίκες. Από το 1953 έως το 1954 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Ρώμη και το 1955 ξεκίνησε να εργάζεται ως επιστημονική βοηθός στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο στον αποκιβωτισμό (επανέκθεση των αρχαιοτήτων) και ως επιμελήτρια της Συλλογής Χαλκών (1965-1973) έχοντας στο μεταξύ προσληφθεί από την Αρχαιολογική Υπηρεσία. Υπηρέτησε ως επιμελήτρια αρχαιοτήτων Ιονίων Νήσων στην Κέρκυρα και στη Βοιωτία, όπου ανέσκαψε το ανάκτορο του Κάδμου και οργάνωσε το Μουσείο στη Θήβα. Στην Εύβοια ανέσκαψε το Ηρώο στο Λευκαντί και αναδιοργάνωσε το Μουσείο της Σκύρου.

Στην φωτογραφία με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, την Μελίνα Μερκούρη και τον Κωνσταντίνο Αλαβάνο.

Η Έβη μας τιμούσε με την παρουσία της σε κάθε εκδήλωση που την καλούσαμε, ξεκινώντας από εκείνη του 2013, όπου ήταν αφιερωμένη στους Απόφοιτους του Πολέμου. Στην φωτογραφία με τον Μανώλη Γλέζο μετά την εκδήλωση της 2.4.2014, οπου ο Μανώλης είχε μιλήσει στην Aula.

Δημοσιεύουμε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξή της σπουδαίας αρχαιολόγου Έβης Στασινοπούλου-Τουλούπα (’42) για τη ζωή της και την προσφορά της στην επιστήμη: Περισσότερα...

και ένα video, στο οποίο περιγράφει στιγμές από την ανάσυρση (“αποκιβωτισμό “) των κρυμμένων κατά την διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου αρχαιοτήτων στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο: Περισσότερα…

Χάσαμε και την Ροδούλα, φίλη του συλλόγου μας και δραστήρια μέχρι την τελευταία στιγμή. Διαβάστε το συλλυπητήριο μήνυμα του Δήμου Δελφών:https://exeisminima.gr/blog/syllypitiria-dimou-delfon-gia-tin-fygi-tis-rodoulas-stathaki-koumari/Η Ροδούλα Κούμαρη γεννήθηκε στην Κηφισιά στις 10 Φεβρουαρίου του 1925 και φοίτησε στη Σχολή πριν από τον Πόλεμο. Σπούδασε Γερμανική Φιλολογία και από το 1946 προσέφερε τις υπηρεσίες της ως Εθελόντρια Αδελφή Νοσοκόμος του Ε.Ε.Σ. Το 1952 αποφοίτησε από τη Σχολή Γραμματέων στη Βέρνη στην Ελβετία και το 1953 εγγράφηκε στο Τμήμα Μελισσοκομίας στη Γεωργική Σχολή στο Μαρούσι.Μεταξύ 1955 και 1957 εργάστηκε στο Υπουργείο Προεδρίας Κυβερνήσεως και από το 1957 έως το 1959 στον Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού, ενώ μεταξύ 1960-1962 ήταν ιδιαιτέρα γραμματεύς της Λαογράφου Αγγελικής Χατζημιχάλη.Το 1962 φοίτησε στη Σχολή Ξεναγών στην Αθήνα και έως το 1988 έκανε ξεναγήσεις εντός και εκτός Ελλάδος. Περισσότερα…

Ο Κωστής Παπαϊωάννου, απόφοιτος του 1979 (*) μας έστειλε την θλιβερή είδηση:

Στις 13 Αυγούστου 2020 έφυγε από τη ζωή στα 95 του χρόνια ο αγαπημένος μου θείος, Αλέξανδρος Μακρής, απόφοιτος του 1942.  Ευρυμαθής, δίκαιος, πολυπράγμων, δε σταμάτησε μέχρι την τελευταία στιγμή να ενδιαφέρεται, να προβληματίζεται και να γράφει για μεγάλη ποικιλία θεμάτων. Θα έπρεπε να είχε άλλες δυο τρεις ζωές για να μπορέσει να πραγματοποιήσει τα σχέδια που συνεχώς έκανε. Γυμναζόταν συστηματικά και πάντοτε φαινόταν νεότερος από την ηλικία του. Κρατάω όμορφα στη μνήμη μου τα χρόνια που έζησα κοντά του στο πατρικό του σπίτι, μέχρι εκείνος να αποχωρήσει, αλλά και τις πολύωρες και εποικοδομητικές συζητήσεις μας όταν μεγάλωσα.

Είχε χάσει τον πατέρα του νωρίς, όταν ήταν μόλις 22 ετών, κάτι που τον ανάγκασε να αναλάβει σε νεαρή ηλικία πολλές ευθύνες. Εργάστηκε 42 χρόνια στην “Ελαΐδα” και για πολλά χρόνια, μέχρι τη συνταξιοδότησή του, ήταν τεχνικός διευθυντής του εργοστασίου της στο Νέο Φάληρο. Για την ιστορία ο πατέρας του Αριστοτέλης Μακρής ήταν ένας εκ των ιδρυτών της εταιρείας και γενικός της διευθυντής από την αρχή, το 1920, έως το θάνατό του το 1947 η δε πλήρης αρχική επωνυμία της έφερε το όνομά του: “Αριστοτέλης Κ. Μακρής & Σια, Ελληνική Βιομηχανική Εταιρεία Ελαιουργικών Επιχειρήσεων” με τον διακριτικό τίτλο “Ελαΐς”.

Ο Αλέξανδρος ήταν ο μεγαλύτερος αδελφός της μητέρας μου, Ελένης Μακρή, γεννημένης το 1928, που και κείνη είχε περάσει για ένα ή δύο χρόνια από τα θρανία της Γερμανικής στην κατοχή, αλλά είχε αποχωρήσει διαφωνώντας με το ακραίο φρόνημα μερικών καθηγητών. Τέλος, για να κλείσω τη σχέση της οικογένειάς μας με το σχολείο, συμπληρώνω ότι υπάρχει και τέταρτη απόφοιτος, η αδελφή μου Ιουλία Παπαϊωάννου (80).

Δείτε το βιογραφικό του Αλέξανδρου Μακρή…

Ο Κωστής Παπαϊωάννου είναι Πρόεδρος της Greenpeace. Δείτε το βιογραφικό του…

Στις 6 Ιουνίου, λίγες μέρες μετά την λήξη του lock down από τον κορωνοϊό, έφυγε η Magda Bernau σε ηλικία 94 ετών ήσυχα στο σπίτι της. Η κηδεία της έγινε στο Α΄Νεκροταφείο και ετάφη στον οικογενειακό τάφο. Η Magda είχε πριν λίγα χρόνια χάσει την κόρη της.

Την Magda την γνωρίσαμε στην εκδήλωση των Αποφοίτων του Πολέμου. Ήταν Γερμανίδα, ορθόδοξη, από πατέρα Γερμανό τον Hermann Bernau και μητέρα Ελληνίδα την Μαρία Λαγουδάκη.Ζούσε στην Αλεξάνδρεια, όπου υπήρχε μεγάλη γερμανική κοινότητα, αλλά το 1939 με το ξέσπασμα του Πολέμου αναγκάστηκε να φύγει όπως όλα τα μέλη της κοινότητας. Όλοι οι Γερμανοί πήγαν στην Γερμανία και μόνον η Magda, επειδή είχε συγγενείς της μητέρας της στην Ελλάδα ήρθε στην Αθήνα και πήγε στην Σχολή από το 1939 έως το 1942, όταν αποφοίτησε.

Η Magda εργάστηκε στην Γερμανική Πρεσβεία και αργότερα στην Αρχαιολογική Εταιρεία.

“Η Αθήνα εκείνα τα χρόνια, τι νομίζεις, μία κουμπότρυπα ήτανε” συνηθίζει να λέει η Ροδούλα Κούμαρη – Σταθάκη. Όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους, και για του λόγου το αληθές μας έστειλε μία φωτογραφία της με τον Πολύβιο Μαρσάν. Θα θυμίσουμε ότι ο Πολύβιος Μαρσάν δεν ήταν απόφοιτος. Ήταν αδελφός της αποφοίτου Έμης(Αιμιλίας) Μαρσάν, αποφοίτου του ’44, η οποία ήταν δύο χρόνια μικρότερη από την Ροδούλα.

Ο Πολύβιος Μαρσάν ήταν βιογράφος της Ελένης Παπαδάκη, της ηθοποιού που δολοφονήθηκε στα Δεκεμβριανά, αλλά έγραψε και άλλη μία βιογραφία, αυτήν της Μαρίας Κάλλας.

Στο σχολείο η Ροδούλα και η Έμη δεν κάνανε παρέα, λόγω της διαφοράς ηλικίας. Μετά όμως συνεταιριστήκανε και φτιάξανε μελίσσια. Η Έμη Μαρσάν ήταν παθιασμένη κηπουρός και ελαιοπαραγωγός και αποφάσισε με την Ροδούλα να παρακολουθήσουν μαθήματα στην Γεωργική Σχολή στο Ζηρίνειο καινα ξεκινήσουν μία επιχείρηση με δικά τους μελίσσιαστο Μάτι μαζί και με την Ελένη Καμπά της οικογενείας των οινοπαραγωγών. Τα μελίσσια ήταναρχικά δύο, που στην συνέχεια έγιναν δώδεκα, αλλά όταν η Έμη παντρέυτηκε τον Κωνσταντίνο Γούστη, ο οποίοςήταν οικονομικός σύμβουλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή και μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας που τον συνόδευσε στις ΗΠΑ το 1961, έχασε το ενδιαφέρον της για την μελισσουργία και το εγχείρημα έμεινε στη μέση.

Να αναφέρουμε εδώ ότι ο πατέρας του Πολύβιου και της Έμης Μαρσάν ήταν βιομήχανος και συνέταιρος του Βορρέ έχοντας από κοινού την εταιρεία ΜΑΡΒΟ, ενώ ο Ίων Βορρές, ιδρυτής του Μουσείου, που απεβίωσε τον Φεβρουάριο του 2015 ήταν συνομήλικος με τα δύο κορίτσια και συγγενής του συνέταιρου της οικογένειας Μαρσάν.

Ο Βύρων Κουρουνιώτης γεννήθηκε το 1924 στην Αθήνα και έζησε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στην Καλλιθέα. ‘Ηταν γιός του Ιωάννη και της Ουρανίας και πρωτοεμφανίζεται στα μαθητολόγια της Σχολής στην Β’  Γυμνασίου την χρονιά 1937-38, παραμένει έως την Στ’ Γυμνασίου και αποφοιτά την χρονιά 1941-42 και όπως αναφέρεται στο βιογραφικό του όνειρό του ήταν να σπουδάσει στη Γεωπονική Σχολή της Γερμανίας. Όμως όταν έγινε η γερμανική Κατοχή εντάχθηκε στην αντίσταση, στην ΕΠΟΝ, στο αντάρτικο κίνημα και μετά στον ΕΛΑΣ. 19 ετών έφυγε στα βουνά και πολέμησε στο αντάρτικο Ρούμελης και μετά στην Πελοπόννησο.

Στη διάρκεια της Κατοχής έχασε τους 2 από τους 3 αδελφούς του. Ο μεγαλύτερος, ο Μικές Κουρουνιώτης, εκτελέστηκε από τους Γερμανούς ενώ ο μικρότερος, ο Αντώνης, πέθανε από φυματίωση λίγους μήνες πριν βρεθεί το εμβόλιο για τη φυματίωση.

Μετά την απελευθέρωση και τα Δεκεμβριανά συνελήφθη και καταδικάστηκε σε θάνατο για εσχάτη προδοσία. Δεν εκτελέστηκε αλλά από το 1945 ως το 1949 «επισκέφθηκε» όλα τα όμορφα νησιά μας (τόπους εξορίας τότε) ως πολιτικός κρατούμενος: Αίγινα, Κέρκυρα, Σύρο και κατέληξε στη Γυάρο όπου μαζί με συγκρατούμενούς του, ενώ ζούσαν σε υποτυπώδη αντίσκηνα, έχτιζαν με βράχους που κουβαλούσαν μόνοι τους το «κολαστήριο» της Γυάρου όπως το ονόμαζε πάντα λέγοντας: «όταν μπήκαμε σ΄αυτή την κόλαση νοσταλγούσαμε τις σκηνές μας…»

Μετά το 1949 συνέχισε να είναι ενεργό μέλος του ΚΚΕ και της ΕΔΑ αργότερα. Παντρεύτηκε την Βασιλική Ζαχαρία και απέκτησαν μια κόρη την Ουρανία.

Στη Δικτατορία του 1967 γλύτωσε τη σύλληψη γιατί τον έκρυψαν επί ένα χρόνο, ίσως και περισσότερο, με κίνδυνο της ζωής τους, δύο «φιλοβασιλικές» και άρα υπεράνω πάσης υποψίας θείες του (από την πλευρά της γυναίκας του), που τον αγαπούσαν πάρα πολύ…

Κατάφερε να διαφύγει παράνομα στην Ευρώπη όπου έζησε κάποια χρόνια.

Απογοητευμένος από τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968 απομακρυνόταν, σταδιακά, από την ενεργό πολιτική δράση.

Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα ασχολήθηκε με το εμπόριο κινηματογραφικών ειδών και τον κινηματογράφο, μαζί με τον μόνο αδελφό του, που είχε επιβιώσει, τον Διονύση.

Μπορεί να μην κατάφερε να σπουδάσει γεωπονία όμως κατάφερε ν’αγοράσει ένα μικρό κομμάτι γης παραθαλάσσιο στην Αίγινα και ένα τρεχαντήρι. Σ’ αυτά αφιέρωνε όλον σχεδόν τον ελεύθερο χρόνο του μέχρι το τέλος της ζωής του ψαρεύοντας και αγαπώντας τη φύση και τα φυτά του. Κατάφερε να μεταμορφώσει ένα άγονο και αμμώδες έδαφος σ’ έναν μικρό παράδεισο δίπλα στη θάλασσα. Το έργο του συνεχίζει με περισσή αφοσίωση και ζήλο ο γαμπρός του Γιάννης Λάζαρης μέχρι σήμερα.

Πρόφθασε να χαρεί τον εγγονό του Αλέξη Κωτσόπουλο και τα δύο του δισέγγονα τον Βύρωνα και τον Άγγελο. Δεν πρόλαβε να γνωρίσει την δισέγγονή του Άννα.

Ενώ άντεξε παληκαρίσια όλες τις κακουχίες και τα βασανιστήρια δεν μπόρεσε ποτέ, μέχρι το τέλος, να συγκρατήσει τα δάκρυά του όταν θυμόταν την «επαίσχυντη», όπως την έλεγε, «Συμφωνία της Βάρκιζας» και την παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ.

Πέθανε το 2008 βαθειά πικραμένος από την «κατάντια», όπως έλεγε, και την πολυδιάσπαση του κινήματος.

(*) το βιογραφικό του το οφείλουμε στην κόρη του Ουρανία Κουρουνιώτη και είναι αναρτημένο μαζί με την φωτογραφία του στην ιστοσελίδα http://www.aylonfilmarchives.com/

Το επετειακό τεύχος των 5 χρόνων κυκλοφορίας του montags της 13.7.2020 έχει σαν κύριο θέμα τους Εκπροσώπους Έτους και είναι αφιερωμένο στην χρονιά του 1942 ως φόρο τιμής στην Βεατρίκη Δημητριάδου, που με την πρωτοβουλία της εβδομήντα χρόνια μετά, το 2012, να επικοινωνήσει με τον Σύλλογό μας, άνοιξε τις πύλες της Αραχώβης και μας σύστησε όλα τα παιδιά εκείνων των χρόνων, και τους μεγαλύτερους και τους νεότερους. Ήταν δύσκολα χρόνια, καταμεσής της Κατοχής, αλλά ανέδειξαν, κάτι που έμεινε και στους μεταπολεμικούς αποφοίτους: την αγάπη για το σχολείο και την ευγνωμοσύνη τους σε αυτό που περιγράφε ως “θεμέλιο ζωής” η Νίκη Γουλανδρή.

Πολλοί νεότεροι της Βεατρίκης αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το σχολείο, είτε γιατί αυτό έκλεισε και για να τελειώσουν το γυμνάσιο οδηγήθηκαν σε άλλα ιδιωτικά ή δημόσια, είτε γιατί οι γονείς φοβούμενοι τα αντίποινα ή διαφωνώντας με το γερμανικό περιβάλλον πήραν τα παιδιά τους από την Αραχώβης.

Απόδειξη αυτού του δεσίματος είναι η φωτογραφία των Επτά Νάνων, που συνέχισαν να συναντώνται και να αναζητούν τα ίχνη των συμμαθητών και συμμαθητριών μέχρι και σήμερα. Όπως θα δείτε και στο άρθρο του σημερινού montags η φωτογραφία αυτή του 1989, ξεκινά από αριστερά με την Βεατρίκη Δημητριάδου, που μας άφησε στα τέλη του 2014, και την Ροδούλα Κούμαρη-Σταθάκη και είναι ένα reunion  Και οι δύο ως σύγχρονοι εκπρόσωποι έτους εντόπισαν τα ίχνη πολλών. Πρόσφατα δημοσιεύσαμε το βιογραφικό και την φωτογραφία του συμμαθητή τους Αντώνη Κιτσίκη, που έφυγε το 2004 και η Ροδούλα έλεγε πόση χαρά θα έκαναν όλοι και όλες που εντοπίσαμε τα ίχνη του.

Οι 7 Νάνοι και η Χιονάτη είναι λοιπόν από αριστερά προς τα δεξιά:

Βεατρίκη Δημητριάδου-Begert (Χαζούλης)

Ροδούλα Κούμαρη-Σταθάκη (Υπναράς)

Μόνικα Πέην (Χαρούμενος)

Λένα Γκλαβάνη-Miller (Σοφός)

Ειρήνη Αννίνου-Καρυοφίλλη (Ντροπαλός) (καθιστή στο πάτωμα)

Αμαλία Καραλή-Λικατσά (Χιονάτη) (με το μαύρο πουκάμισο κοιτά προς τα επάνω)

Ανζλέτ Κατσαούνη-Κοντομίχαλου (Γκρινιάρης) (σκύβει κάτω από το φωτιστικό)

Αγγέλα Βαϊανού-Κυριαζή (Συναχωμένος) τελευταία στα δεξιά

Από την παρέα αυτή σήμερα (2020) η Ροδούλα (δεύτερη από αριστερά) ζει στην Κηφισιά, η Λένα Γκλαβάνη (τέταρτη) ζει στην Νέα Υόρκη και η Ανζλέτ Κατσαούνη κινείται μεταξύ Κίνας και Αμερικής. Στην Νέα Υόρκη ζει και η άλλη συμμαθήτρια εκτός της ομάδας των Επτά Νάνων, η Ρούλα (Αργυρώ) Συράκη, ενώ στην Αθήνα ζει η Έβη Τουλούπα, που μας έχει τιμήσει σε όλες τις εκδηλώσεις που την καλέσαμε.

Έτσι, στο πλαίσιο της προσπάθειας που κάνουμε για την προσέλκυση Εκπροσώπων Έτους, θα θέλαμε έστω και εκ των υστέρων να “χρίσουμε” κάποιους παλαιούς από εκείνα τα χρόνια, που κατέβαλλαν μεγάλη προσπάθεια να μας φέρουν σε επαφή με συμμαθήτριες και συμμαθητές εκείνης της εποχής. Και όχι μόνον. Μας εξιστόρησαν γεγονότα από τις τάξεις, απο τις οικογένειές τους, από την μετέπειτα ζωή τους και μας χάρησαν φωτογραφικό υλικό, τόσο σπάνιο από εκείνα τα χρόνια. Να ξεκαθαρίσουμε ότι ορισμένοι από αυτούς βοήθησαν μέσω των παιδιών τους που κράτησαν στα συρτάρια τις φωτογραφίες και στην μνήμη τις ιστορίες.

Έτσι θα θέλαμε να πούμε ότι για τα χρόνια της Αραχώβης οι Εκπρόσωποι Έτους είναι:

1936 – Απόστολος Πίτσος

1937 – Σοφία Καζάζη

1938 – Βύρων Θεοδωρόπουλος

1939 – Κωνσταντίνος Παπαναστασίου

1940 – Μαριέττα Ράδοβιτς-Ισιδωρίδου

1941 – Νάτα Μελά, Αλέκος Κυριακός

1942 – Βεατρίκη Δημητριάδου, Ροδούλα Κούμαρη-Σταθάκη, Δήμητρα Καρβελά

1943 – Δήμητρα Μάτου

1944 –

1945 –

1946 – Βασίλης Μαυρίδης

1947 – Φωκίων Φωτιάδης-Νεγρεπόντης

(οι χρονιές 1945, 1946 και 1947 δεν είχαν απόφοιτους διότι η Σχολή είχε κλείσει, όμως αναφέρονται, δίοτι αν τα παιδιά είχαν συνεχίσει ομαλά θα είχαν αποφοιτήσει τότε)

Μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη της Νίκης Γουλανδρη δημοσιεύτηκε στο Βήμα της Κυριακής 17 Φεβρουαρίου. Περισσότερα tovima.gr…

Το Σάββατο 9 Φεβρουαρίου μας “αποχαιρέτησε” σε ηλικία 94 χρόνων η Νίκη Γουλανδρή, η Νίκη Κεφαλά των χρόνων της Αραχώβης, των χρόνων του Πολέμου. Βρέθηκε στην ίδια αυλή με την Βεατρίκη Δημητριάδου, την ‘Εβη Στασινοποπούλου – Τουλούπα, την Ροδούλα Σταθάκη – Κούμαρη, την Νάτα Μελά, την Ζωζώ Χουτοπούλου, την Αλίκη Περρωτή – Κωνσταντοπούλου αλλά φοίτησε στο Γερμανικό Τμήμα. Δίπλα μας πάντα, και μετά την επαναλειτουργία της Σχολής το 1956, παρακολουθούσε στενά τις εξελίξεις, τις εκδηλώσεις, ήταν σε στενή επαφή με τις συμμαθήτριές.

Στην εκδήλωση “Οι Απόφοιτοι του Πολέμου” το 2013, που την τιμήσαμε μαζί με τα άλλα παιδιά εκείνης της περιόδου, δεν είχε καταφέρει να έρθει. Την είχαμε επισκεφθεί στο σπίτι της στο Μουσείο λίγες ημέρες μετά για να της δώσουμε τα δώρα της από την εκδήλωση. Μας υποδέχθηκε με μεγάλη χαρά, κομψή και περιποιημένη όπως πάντα, μας είπε ιστορίες από το σχολείο, μας είπε πως παρακολουθεί τα νέα μας, μας είπε ότι είναι κοντά μας. Είναι όντως κοντά μας. Νίκη, καλό ταξείδι και σ΄ευχαριστούμε.Η κηδεία της θα γίνει την Τρίτη 12 Φεβρουαρίου στις 12 το μεσημέρι στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου Κηφισιάς.

Δείτε το βιογραφικό της…

“Έξι χρόνια Γερμανική Σχολή – Θεμέλιο ζωής”…

Τιμητική βραδιά για τους Απόφοιτους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου”…