Μία σπάνια φωτογραφία της τάξης του ’42 που μας έδωσε η Δήμητρα Μάτου, μητέρα του επίσης απόφοιτου Ανδρέα Παπανδρικόπουλου (74). Πέραν του γεγονότος ότι η ίδια ‘εχει σημειώσει πολλά ονόματα καθηγητών και μαθητών οι μεταγενέστεροι αναγνωρίζουν στους καθηγητές την φιλόλογο / ιστορικό, Ρίτσα Αναστασιάδου, που 24χρονη διακρίνεται στη φωτογραφία και είναι ίσως η μόνη καθηγήτρια που δίδαξε πριν και μετά τον Πόλεμο στη Σχολή.

πηγή: Δήμητρα Μάτου (42)

Αντιγράφουμε από την ίδια ενότητα τις σημειώσες της Δήμητρας Μάτου (δίχως να είναι βέβαιη η αντιστοίχηση ανά σειρά)

Herr Greulich (Klassenlehrer)

Herr Groß Friedrich (Mathematiklehrer)

κ. Αναστασιάδου Πουλχερία (Ιστορία) (βιογραφικό στην ενότητα “Εκδόσεις /οι δικοί μας Έλληνες”)

κ. Μονογιός Δημήτριος (αρχαία-νέα)

Δαμιανός (Δάμος) Μαυρίδης

Αμβρόσιος Δαρδούγιας

Jakob Νικολαΐδης (Τζακ) 

Μίμης Ιορδανίδης

Πέτρος Παπαπέτρος

Νίκος Ψωμιάδης

Αλέκος Μακρής

Κώστας Θεοφανίδης

Δημοσθένης Καρυωτάκης

Γιάννης Σοφιανόπουλος

Αθηνά Πετροπούλου-Αργυρού

Αμαλία Γκιέζικου-Κλώνη

Μαρία Λαμπρινοπούλου-Κασκαρέλη

Ίρις Στράδη

Σμάρω Κλωνάρη

Μαρία Ραγκούση-Τζαννετάκου

Beata Κατσίκη

Ναταλία Σερράου

Janna Ζάννου-Μελετοπούλου

Αλίκη Κωνσταντοπούλου-Περρωτή

Κατερίνα Φορτούνα

Αλίκη Ψωμιάδου

Δήμητρα Μάτου-Παπανδρικοπούλου

Ντίνα Ασημακοπούλου

Η Katja Sporn, Διευθύντρια του DAI (Αρχαιολογικό Ινστιτούτο Αθηνών) δημοσίευσε στις 8.3.2023 ένα άρθρο, αφιέρωμα στην Μαρία Ραγκούση Τζαννετάκη.

While there is abundant information about former directors and aides of the Institute in comprehensive accounts of its history, in obituaries, and in Festschriften, things are very different for people who did not publish or whose names do not appear in printed documents. It is not easy to get a picture of the active support personnel whose efforts made smooth operations of the Institute possible – the excavation workers, porters, drivers, cleaners, illustrators, restorers, photography lab technicians, administrative assistants, and secretaries. For these people, we ultimately must rely only on the memories of contemporaries as we attempt to include them in the Institute`s ‘Oral Archive’ project. Over the past three years, around 70 former employees, their family members and friends of the Institute, were asked for mainly written statements on their personal memories (compare Brandt 2021). Many of them readily obliged; some even shared valuable photographic material with us. Only in this way is it possible to reconstruct a picture of people who once were so important to the life of the Institute, people like Maria Tzannetaki (née Rangoussi; fig. 1), who have not been mentioned in any of the histories of the Institute to date.

Maria Tzannetaki (1925–2004) A Pillar of the Athens Department during the Emil Kunze years

Η Ντορίτα Βλαχοπούλου γεννήθηκε το 1926 στην Κέρκυρα και ήταν πρώτη εξαδέλφη της ηθοποιού Ρένας Βλαχοπούλου.

Η οικογένειά της μετακόμισε στην Αθήνα και στα μαθητολόγια της Αραχώβης εμφανίζεται την χρονιά 1937-38 στην Α’ Γυμνασίου και παρεμένει έως το έτος 1939-40 στην Γ’ Γυμνασίου και αν είχε συνεχίσει θα αποφοιτούσε το 1943.

Παρακολούθησε στο Παρίσι την Σχολή Καλών Τεχνών και ζωγράφιζε στις ελεύθερες ώρες της.

Παντρεύτηκε τον Αξιωματικό του Ναυτικού Βασίλειο Ζήση, με τον οποίο απέκτησαν μία κόρη, την Νάντια, η οποία αποφοίτησε από την Σχολή το 1974.

Εργάστηκε στις Δημόσιες Σχέσεις της ΕΤΒΑ από όπου και συνταξιοδοτήθηκε.

Απεβίωσε το 2010.

.

Η Δήμητρα Μάτου γεννήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 1924 και αποφοίτησε το 1943. Στα Μαθητολόγια εμφανίζεται το έτος 1938-39 στην Β’ Γυμνασίου και παραμένει έως την Στ’ Γυμνασίου το 1942-43,

Σπούδασε Νομικά στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και πήρε το πτυχίο της το 1950. Είχε πάρει επίσης το “Diplôme Littéraire” του “Institut Français”, to Proficiency του Cambridge Ήταν ” Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω” και εργάστηκε μέχρι τα 50 της στο δικηγορικό γραφείο που μοιραζόταν μαζί με τον σύζυγό της, επίσης δικηγόρο παρ’ Αρείω Πάγω.

Έστειλε και τα δύο παιδιά της στην Σχολή: τον Ανδρέα Παπανδρικόπουλο (απόφ. ’74) και την Νατάσα Παπανδρικοπούλου (απόφ. ’77) και έδωσε στον Σύλλογο μία φωτογραφία της τάξης της, ίσως την μοναδική πλήρη φωτογραφία, που υφίσταται από τα χρονια εκείνα, στην οποία έχει φωτογραφηθεί η τάξη του ’43 αλλά και οι καθηγητές, ανάμεσα στους οποίους και η 24χρονη τότε φιλόλογος Ρίτσα Αναστασιάδου, η οποία δίδαξε και στην μεταπολεμική Γερμανική.

Απεβίωσε στις 23 Οκτωβρίου 2023, λίγους μήνες πριν συμπληρώσει τα 100 της χρόνια.

“Έφυγε” η Δήμητρα Μάτου…

Η τάξη του 1943 από την Δήμητρα Μάτου…

Η Μαρία-Ελισάβετ (Λίζα) Σκουζέ γεννήθηκε το 1925. Στα Μαθητολόγια της Αραχώβης εμφανίζεται την χρονιά 1937-38 στην Α’ Γυμνασίου και παραμένει έως την Ε’ Γυμνασίου την χρονιά 1941-42, ενώ αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε το 1943.

Ήταν κόρη του Δημητρίου Σκουζέ, ο οποίος ήταν συγγραφέας, νομικός στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος  και διετέλεσε Δήμαρχος Αθηναίων το 1949. Στο συγγραφικό του έργο περιλαμβάνεται και το τρίτομο “Η Αθήνα που έφυγε”, όπου ο δεύτερος τόμος αφιερώνεται στην κόρη του Λίζα. 

Σύμφωνα με την αναφορά της στο βιβλίο της “Κουβεντιάζοντας με ανθρώπους που σημάδεψαν τη ζωή μου” αναφέρει στην συνομιλία της με τον Γιώργο και την Σοφία Μανουσάκη ότι στην ΣΤ’ Γυμνασίου ήταν στο σχολείο των “Μακρή – Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου”, ενώ από το ίδιο βιβλίο είναι η σπάνια φωτογραφία της συγγραφέως, που αποτελεί τμήμα της φωτογραφία της ομάδας της Κούλας Πράτσικα.

Ήταν επί δεκαετίες μέλος του ΔΣ του «Συλλόγου των Αθηναίων» και παντρεύτηκε τον καθηγητή, μαθηματικό και διπλωμάτη (Πρόξενος της Σουηδίας για τη Βόρεια Ελλάδα) Κωνσταντίνο Πετρίδη (γεν.1923), με έργο πάνω στη Θεωρία των Αριθμών και με τον οποίο απέκτησε έναν γιo, τον Μιλτιάδη Πετρίδη Σκουζέ, ο οποίος απεβίωσε το 2019.

Ο Κωνσταντίνος Πετρίδης διέσωσε σπουδαίο κομμάτι της Αθηναϊκής Ιστορίας, φροντίζοντας να περιέλθει στον “Σύλλογο των Αθηναίων” το σύνολο των κινητών και των ιστορικών τεκμηρίων της προεπαναστατικής οικογένειας Σκουζέ, το οποίο αποτέλεσε και τη βάση για την ίδρυση του «Αθηναϊκού Μουσείου». (περισσότερα…)

Η Αλκη Γουλιμή. γεννήθηκε το 1926 στην Αθήνα και ο πατέρας της, ο δικηγόρος και βοτανολόγος Κωνσταντίνος Γουλιμής, ήταν ο άνθρωπος που την ενθάρρυνε να ασχοληθεί με την παιδική λογοτεχνία. Η μητέρα της ήταν η Ειρήνη Πράτσικα. Από την πλευρά του πατέρα της καταγόταν από παλιά πολιτική οικογένεια του Μεσολογγίου ενώ από την πλευρά της μητέρας της από την πατρινή οικογένεια Πράτσικα.

Εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1938-39 στην Β’ Γυμνασίου και αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε το έτος 1943.

Πραγματοποίησε σπουδές ξένων γλωσσών ενώ άρχισε από μικρή ηλικία να ασχολείται με τη λογοτεχνία. Συνεργάστηκε με διάφορα περιοδικά, δημοσιεύοντας της μελέτες της στις αντίστοιχες παιδικές στήλες. Μεταξύ αυτών ήταν τα Ταχυδρόμος, Η Διάπλασις των Παίδων, Κόσμος της Ελληνίδος, και άλλα. Η πρώτη της εμφάνιση στα γράμματα έγινε το 1954 με κείμενα της σε περιοδικά για παιδιά, ενώ το 1956 υπήρξε συνεργάτιδα στην εκπομπή «Ώρα του Παιδιού» του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, του ελληνικού κλάδου της Διεθνούς Οργάνωσης Παιδικού και Νεανικού Βιβλίου και της Ελληνικής Εταιρείας Λογοτεχνών, μεταξύ άλλων.

Το 1968 και το 1973 βραβεύτηκε από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά, το 1964 της απονεμήθηκε ο Διεθνής Επαινος του Βραβείου Αντερσεν και το 1979 ο Επαινος Παιδικού Βιβλίου. Μερικά από τα πιο γνωστά βιβλία της είναι «Ο χαμένος θησαυρός», «Το μυστικό του κόκκινου σπιτιού» κ.ά.

Απεβίωσε στις 29 Αυγούστου 2000 στην Αθήνα.

Δείτε το δημοσίευμα του Ριζοσπάστη της Πέμπτης 31 Αυγούστου 2000…

wikipedia…

Δείτε και το άρθρο του Μουσείου Γουλανδρή: “Τουλίπα η γουλίμειος”…

Μέρες τ’ Απρίλη – Λουλούδια και βιβλία με αγάπη από την Κηφισιά…

Την Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2023 απεβίωσε η Δήμητρα Μάτου, δικηγόρος και μαθήτρια των χρόνων της Αραχώβης.

Στα Μαθητολόγια εμφανίζεται το έτος 1938-39 στην Β’ Γυμνασίου και παραμένει έως την Στ’ Γυμνασίου το 1942-43,

Η Δήμητρα Μάτου – Παπανδρικοπούλου είχε γεννηθεί στις 2 Φεβρουαρίου 1924 και σε μερικούς μήνες θα συμπλήρωνε 100 χρόνια ζωής.

Σπούδασε Νομικά στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και πήρε το πτυχίο της το 1950. Είχε πάρει επίσης το “Diplôme Littéraire” του “Institut Français”, to Proficiency του Cambridge Ήταν ” Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω” και εργάστηκε μέχρι τα 50 της στο δικηγορικό γραφείο που μοιραζόταν μαζί με τον σύζυγό της, επίσης δικηγόρο παρ’ Αρείω Πάγω.

Έστειλε και τα δύο παιδιά της στην Σχολή: τον Ανδρέα Παπανδρικόπουλο (απόφ. ’74) και την Νατάσα Παπανδρικοπούλου (απόφ. ’77) και έδωσε στον Σύλλογο μία φωτογραφία της τάξης της, ίσως την μοναδική πλήρη φωτογραφία, που υφίσταται από τα χρονια εκείνα, στην οποία έχει φωτογραφηθεί η τάξη του ’43 αλλά και οι καθηγητές, ανάμεσα στους οποίους και η 24χρονη τότε φιλόλογος Ρίτσα Αναστασιάδου, η οποία δίδαξε και στην μεταπολεμική Γερμανική.

Η κηδεία της έγινε στις 26 Οκτωβρίου στο Α’ Νεκροταφείο.

Περισσότερα…

Ο Δάμος Μαυρίδης γεννήθηκε το 1925 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1943. Μπήκε πρώτος στο ΕΜΠ και αμέσως μετά κατετάγη στον ΕΔΕΣ του Ναπολέοντα Ζέρβα αναπτύσσοντας αντιστασιακή δράση εναντίον των Γερμανών. Εξ αυτού του γεγονότος οι καθηγητές της Σχολής (Lautern) συνεβούλευσαν τον πατέρα του να αποσύρει από την Αραχώβης τον μικρότερο αδελφό του Βασίλη (βλ. Media) λόγω της δράσης του Δάμου και τελικώς ο Βασίλης έφυγε ένα χρόνο (1943) πριν ολοκληρώσει την φοίτησή του.

Ο Δάμος αρχικά εργάστηκε στην ΔΕΗ, όμως μετά τον θάνατο του πατέρα του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα εργάστηκε ως διευθυντής της SKF στην Ελλάδα (ρουλεμάν εκείνη την εποχή). Ο Δάμος πέθανε από καρκίνο το 2001 σε ηλικία 76 ετών.

Στον Δάμο γίνεται αναφορά στο βιβλίο του Σωτήρη Τσαμπήρα: “Ας μη βρέξει ποτέ, Το Οδοιπορικό του Ιερού Λόχου των Εθνικών Ομάδων Ελλήνων Ανταρτών”

Επίσης στην ιστοσελίδα www.ieroslochosedes.gr αναφέρεται στους 59 αντάρτες που εντάχθηκαν στον Ιερό Λόχο από τον Μάιο έως τον Ιούλιο του 1944…

Ο Τάκης Ανδρικόπουλος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το στις 14.6.1925. Τα πέντε πρώτα σχολικά χρόνια φοίτησε εκεί στο Γερμανικό Σχολείο. Το 1936 η οικογένεια του μετοίκησε στην Αθήνα. Ο Τάκης μεταγράφηκε στην Σχολή το 1936 στην ΣΤ’  Δημοτικού, φοίτησε σε όλες τις τάξεις του Γυμνασίου και αποφοίτησε το 1943.

Ακολούθησε η εγγραφή στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών για σπουδες Χημείας.

Ήταν αδελφός της συγγραφέως και ζωγράφου Νέλλης Ανδρικοπούλου, πρώτης συζύγου του Νίκου Εγγονόπουλου, και έστειλε την κόρη του Νόρα στην Σχολή, η οποία αποφοίτησε το ’73.

Λόγω της δράσης του κατά των Γερμανών φυγαδεύτηκε το 1944 στην Μέση Ανατολή, οπου και εκπαιδεύτηκε. Από το 1944 υπηρέτησε αρχικά στον Αγγλικο και εν συνεχεία στον Ελληνικό Στρατό ως το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου τον Αύγουστο 1949.

Μετά την αποστράτευση εργάστηκε ως αντιπρόσωπος κυρίως γερμανικών νηματουργείων και υφαντουργείων καθως και ασφαλιστικων εταιριών στην οικογενειακή επιχείρηση του πατέρα του, την οποιαν ανέλαβε ο ιδιος την δεκαετια του 1960 και διοίκησε ως το 1992.

Πέθανε από καρκίνο στην Αθήνα στις 7.5.1993 σε ηλικία 68 ετών.

Η φωτογραφία είναι του 1945

το 1962

Ο Ιάκωβος Νικολαΐδης γεννήθηκε το 1925 και αποφοίτησε από τη Σχολή to 1943. Σπούδασε μηχανολόγος μηχανικός στον Καναδά, όπου και αγωνίστηκα με την ομάδα του Πανεπιστημίου McGill. Ανηψιός του Απόστολου Νικολαΐδη, παράγοντα του Παναθηναικού, έγινε καλαθοσφαιριστής αρχικά και παράγων στη συνέχεια. Αγωνίστηκε στον Παναθηναϊκό και υπήρξε βασικός συντελεστής στην κατάκτηση των δυο πρώτων πρωταθλημάτων του Παναθηναϊκού το 1946 και το 1947. Συμμετείχε σε δυο αγώνες της Εθνικής Ελλάδος εναντίον της Τουρκίας οι οποίοι ήταν από τους πρώτους στην ιστορία του εθνικού συγκροτήματος.

Υπήρξε μέλος της Γενικής Συνέλευσης της Ομοσπονδίας Αθλοπαιδιών από την πρώτη διοικούσα επιτροπή το 1965 μαζί με τον Γιώργο Βασιλακόπουλο, τον Κώστα Παπαναστασίου, τον Άγι Κυνηγόπουλο, τον Αντώνη Τζήκα κ.α. Το 1996 η Ομοσπονδία Αθλοπαιδιών αναγνωρίσθηκε από τη ΦΙΜΠΑ. Ήταν μέτοχος στην εταιρεία ΒΙΣ, όπου εργάστηκε από τις αρχές τις δεκαετίας του ’50 έως τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Το 1974, που ο θείος του Απόστολος Νικολαΐδης ανέλαβε την προεδρία του Παναθηναϊκού όντας βαριά άρρωστος ο Τζακ ενεργούσε αντ΄αυτού στα διοικητικά του ΠΑΟ και ήταν εκείνος ο οποίος παρέδωσε την προεδρία του ποδοσφαιρικού τμήματος στην οικογένεια Βαρδινογιάννη το 1979. Πέθανε σε ηλικία 90 ετών στις 30 Αυγούστου 2015.

(περισσότερα…)

“Ισχυρές γυναίκες” είναι ο υπέρτιτλος του μεγάλου αφιερώματος του Portraits70, με τον οποίο εορτάζει το portraits.gr την “Ημέρα της Γυναίκας”. Η δική μας Αλίκη Περρωτή είναι ανάμεσα στα πρόσωπα, που περιλαμβάνονται στο αφιέρωμα με τις Ισχυρές γυναίκες της Ελλάδας 2020, γυναίκες που μέσα σε μία τόσο δύσκολη χρονιά, μία χρονιά που ανέτρεψε ό,τι θεωρούσαμε δεδομένο μέχρι σήμερα, μία χρονιά που ανέτρεψε την μέχρι πρότινος ομαλή πορεία σε υγειονομικό, οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, καθεμία από τον τομέα της, βγήκαν μπροστά, αναπροσαρμόστηκαν, κινήθηκαν με ευελιξία, έκαναν το επόμενο βήμα, στήριξαν, υποστήριξαν, πήραν θέση και τελικά δικαίωσαν πλήρως τον τίτλο και τη θέση τους.

Δείτε το αφιέρωμα..

Γεννήθηκε στην Κηφισιά Αττικής το 1924. Φοίτησε στη Γερμανική Σχολή Αθηνων (γερμανικό τμήμα), στο συγκρότημα κτιρίων της οδού Αραχώβης και Ασκληπιού, από το 1937 μέχρι το 1943, οπότε και απεφοίτησε, παίρνοντας και το Abitur.

Αρχικά εργάσθηκε σε ιδιωτική επιχείρηση, στην Αθήνα, από το 1944 μέχρι το 1948. Από το 1948 μέχρι το 1950 εργάσθηκε στα γραφεία της Αμερικανικής Αποστολής στην Αθήνα.

Το 1950 μετέβη στις Η.Π.Α. για σπουδές. To 1953 πήρε το δίπλωμα Β.Α in Languages and Social Sciences από το Macalester College στο St. Paul, Minnesota.

Το 1955 πήρε το δίπλωμα M.S.W (Master of Social Work) από το University of Minnesota, Minneapolis ,Minessota. Εν συνεχεία εργάσθηκε ως κοινωνική λειτουργός στις Η.Π.Α. επί 18 μήνες.

Το Δεκέμβριο του 1956 επέστρεψε στην Ελλάδα. Από το 1957 μέχρι το 1963 εδίδαξε στο Pierce College, School of Social Work.

Το 1963 πήγε στη Γερμανία, όπου ανέλαβε να διδάξει ως Dozentin am Evangelischen Seminar fuer Sozialarbeit in Wuppertal μέχρι το 1964.

Το 1964 παντρεύθηκε το γιατρό Heinrich Schroeder και εγκαταστάθηκε στο Duesseldorf.

Τα επόμενα 52 χρόνια έμεινε στο Duesseldorf, όπου και απεβίωσε το 2016 .

Ο Βασίλης Μαυρίδης ήταν στον Πόλεμο μαθητής. Ο αδελφός του Δάμος (Δαμιανός) μόλις αποφοίτησε το 1943 μπήκε πρώτος στο ΕΜΠ και αμέσως μετά κατετάγη στον ΕΔΕΣ του Ναπολέοντα Ζέρβα αναπτύσσοντας αντιστασιακή δράση εναντίον των Γερμανών και μάλιστα αναφέρεται στο βιβλίο του Σωτήρη Τσαμπήρα: “Ας μη βρέξει ποτέ, Το Οδοιπορικό του Ιερού Λόχου των Εθνικών Ομάδων Ελλήνων Ανταρτών”. Ο Βασίλης όμως, που έμεινε πίσω, υποχρεώθηκε για προφανείς λόγους να εγκαταλείψει το σχολείο. Ο καθηγητής Lautern, προκειμένου να προφυλάξει τον μαθητή του, ειδοποίησε τον πατέρα του ότι οφείλει να πάρει τον γιό του και να τον πάει σε άλλο σχολείο. Ο Βασίλης πήγε στου Μακρή, αλλά την πρώτη μέρα μετά την λήξη των μαθημάτων και χωρίς συνεννόηση βρέθηκε στην Αραχώβης με τον Τίτσιαν Παπαχρήστου και τον Κώστα Μάζα, διότι όπως έλεγαν και οι τρεις: την Γερμανική αισθάνονταν σαν σχολείο τους.

Vasilis Mavridis war während des Krieges Schüler. Sein Bruder Damos (Damianos) beendete1943 die Schule, war Erster an der Nationalen Technischen Hochschule Athen und trat danach sofort der Resistenz (ΕΔΕΣ) unter Napoleon Zerba bei, wo er beim Widerstand gegen die Deutschen tätig war (siehe Buch von Sotiris Tsabiras). Vasilis aber, der zurückblieb, musste aus ersichtlichen Gründen die Schule verlassen. Der Lehrer Lautern, offensichtlichen um seinen Schüler zu schützen, benachrichtigte den Vater mit der Bitte, seinen Sohn an einer anderen Schule anzumelden. Vasilis ging an die Makri-Schule, aber schon am ersten Tag nach dem Unterricht, fand er sich ohne jemand zu benachrichtigen, in die „Arachowis“ ein, zusammen mit Tizian Papachristou und Kostas Maza. Da alle drei behaupteten, dass die Deutsche Schule ihre Schule wäre.

Για να κλείσουμε και την ιστορία του Δάμου, ο Δάμος συνελήφθη από τους Γερμανούς και μαζί με άλλους τον πήγαιναν για εκτέλεση σαν “αντάρτη κομμουνιστή”. Ο Δάμος εξήγησε ότ δεν ήταν κομμουνιστής και ο Γερμανός που τον είχε υπό τον έλεγχό του είπε: – καλά δεν πειράζει. Δεν είσαι ακριβώς κομμουνιστής. Είσαι Nationalkommunist!

Ο Δάμος την γλύτωσε όχι εξ αυτού του λόγου, αλλά ανταλλάχθηκε με Γερμανούς αιχμαλώτους. Γύρισε στην Αθήνα, αρχικά εργάστηκε στην ΔΕΗ, όμως μετά τον θάνατο του πατέρα του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα εργάστηκε ως διευθυντής της SKF στην Ελλάδα (ρουλεμάν εκείνη την εποχή) και πέθανε από καρκίνο το 2001 σε ηλικία 76 ετών. Δείτε το βιογραφικό του…

Um die Geschichte von Damos zu vollenden: Damos wurde von den Deutschen festgenommen und zusammen mit anderen als „kommunistischer Widerständler“ zum Tode verurteilt. Damos erklärte er wäre kein Kommunist und der für ihn zuständige Deutsche erwiderte: „Gut, das macht nichts. Du bist nicht genau ein Kommunist, du bist ein Nationalkommunist!“ Damnos kam davon, nicht aus diesem Grund, sondern er wurde mit einem deutschen Gefangenen ausgetauscht. Nach seiner Rückkehr nach Athen war er erst bei der ΔΕΗ beschäftigt, arbeitete jedoch nach dem Unfalltod seines Vaters als Direktor bei der SKF Griechenland und starb 2001 an Krebs im Alter von 76 Jahren.

Η Tina Voultepsis-Graf ζει στην Αμερική και είναι κόρη τουΣπύρου-Ευάγγελου Βούλτεψη, μαθητή της εποχής του Πολέμου, απόφοιτου του 1943, που έφυγε από τη ζωή το 2004. Ανακάλυψε μαζί με την αδελφή της μια σειρά από φωτογραφίες του πατέρα της από τα χρόνια της Γερμανικής στην Αραχώβης και μας τις έστειλε.

Η έκπληξή μας ήταν τεράστια διότι τέτοιο υλικό από την εποχή εκείνη δεν είχαμε ξαναδει, αλλά το πιό σημαντικό ήταν ότι το όνομα τουΣπύρου-Ευάγγελου Βούλτεψη δεν υπήρχε στα μαθητολόγια. Προφανώς κάποια μαθητολόγια έχουν χαθεί και πολλά από αυτά είναι του Γερμανικού Τμήματος, τα οποία υποθέτουμε ότι εξεφανίστηκαν λίγο μετά τον Πόλεμο για λόγους ασφαλείας. Έτσι ούτε το όνομα του Αλέκου Κυριακού, που “έφυγε” πρόσφατα (Απρίλιος 2019), ούτε και της Magda Bernau έχουμε εντοπίσει στα διαθέσιμα.

Εδώ θα παρουσιάζουμε σιγά-σιγά το υλικό που μας ήλθε από την Αμερική και θα το συμπληρώνουμε, όποτε έχουμε κάτι νεότερο. Θα προσπαθούμε όταν υπάχει πίσω όψη της φωτογραφίας με σχόλια να το έχουμε δίπλα της.

Η Αλίκη Περρωτή Κωνσταντοπούλου αποφοίτησε από τη Σχολή το 1942. Κόρη του Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου, γνωστού μηχανικού που βοήθησε στην ανοικοδόμηση της Ελλάδας μετά τον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο. H υποδειγματική φιλανθρωπία της εκτείνεται διεθνώς με προσφορά στην εκπαίδευση στην ιατρική. Eίναι η ευεργέτιδα του “Kωνσταντοπούλειου Nοσοκομείου” στην Aθήνα. Στη Θεσσαλονίκη ίδρυσε το Κολλέγιο Αγροτικής Ανάπτυξης “Δημήτριος Περρωτής” στην Αμερικανική Γεωργική Σχολή. Επίσης ίδρυσε την έδρα Αλίκη Περρωτή στο Κέντρο Καινοτόμου Ιατρικής στο John Hopkins της Bαλτιμόρης.

Το 2017 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος της απένειμε το Ανθρωπιστικό βραβείο Pro Bono Humanun, το οποίο έχει θεσπιστεί με στόχο να επιβραβεύσει μια σημαντική προσωπικότητα, μια επιστημονική ομάδα, ένα ακαδημαϊκό ινστιτούτο, ή μια μη κυβερνητική οργάνωση για τη σπουδαία επιστημονική και κοινωνική συνεισφορά της στο χώρο της υγείας.

Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας απένειμε παράσημο στην Αλίκη Περρωτή – Κωνσταντοπούλου…

Έφυγε στις 30 Αυγούστου 2015 σε ηλικία 90 ετών ο Τζάκ Νικολαΐδης, απόφοιτος της περιόδου του Πολέμου, αθλητής και παράγων του Παναθηναϊκού. Ο Τζακ είχε τιμηθεί όπως και άλλοι συμμαθητές του από τον Σύλλογο στην εκδήλωση “Οι Απόφοιτοι του Πολέμου” το καλακαίρι του 2013.

Απο την ανακοίνωση του Παναθηναϊκού δανειζόμαστε μία παράγραφο: Ο Ιάκωβος (όλοι τον φώναζαν Τζακ), ανιψιός του μεγάλου Απόστολου Νικολαϊδη, ήταν μέλος της μεγάλης ομάδας του Παναθηναϊκού στη μεταπολεμική περίοδο, όταν και κυριάρχησε απόλυτα με συμπαίκτες τον αδερφό του, Γιώργο Νικολαϊδη καθώς επίσης και τους Γιάννη Λάμπρου, Παναγιώτη Κουκόπουλο, Μίσα Πανταζόπουλο, Στέλιο Αρβανίτη και Νίκο Μήλα. Όλοι ήταν και βασικά στελέχη της Εθνικής Ελλάδας.

Πριν λίγο καιρό είχαμε πάρει μια φωτογραφία από τη Δήμητρα Μάτου, απόφοιτο του 1942, συμμαθήτρια του Τζακ, Jakob Νικολαίδης όπως τον σημειώνει πάνω στη φωτογραφία αυτή (αριστερά, τρίτο όνομα κάτω από το όριο της φωτογραφίας). Πρόκειται για μία από τις τάξεις που τελείωσαν μέσα στον Πόλεμο.

Η φωτογραφία αυτή όμως αναφέρει και ένα άλλο όνομα που όλοι οι μεταπολεμικοί απόφοιτοι θυμόμαστε πολύ καλά. Αρειτερα από την φωτογραφία γράφει η Δήμητρα Μάτου τέσσερα ονόματα. Το τρίτο από αυτά είναι της Ρίτσας Αναστασιάδου, ιστορικού από τότε, και διακρίνεται καθιστή στην κάτω σειρά αριστερά από τους τρεις καθηγητές, ενώ ακόμη πιο αριστερά της είναι μία άλλη καθηγήτρια. Πρόκειται για ντοκουμέντο ιδιαιτέρως σπάνιο που έχουμε στο site μας στην ενότητα “Εκδόσεις / Klassenzimmer” στην τάξη του 1942. Να σημειώσουμε ότι ο γιός της Δήμητρας Μάτου, ο Ανδρέας Παπανδρικόπουλος, απόφοιτος του 1974, είχε τη “Ρίτσα” φιλόλογο.

Οι άλλοι καθηγητές που ασημειώνονται είναι οι Greulich (Klassenlehrer), Groß (Mathematiklehrer) και Μονογιός (αρχαία, νέα). Από τους μαθητές και τις μαθήτριες βλέπουμε το όνομα της Αλίκης Κωνσταντοπούλου – Περρωτή (στην τελευταία σειρά των σημειώσεων), που είχαμε τιμήσει στην εκδήλωση του 2013, ενώ ακριβώς από επάνω είναι γραμμένο της Joanna Ζάννου-Μελετοπούλου.