Ο Eugen Nitsche, πατέρας του Georg Anton Nitsche, προσκαλείται με την σύζυγό του στην Τελετή Αποφοίτησης στην Αίθουσα της Σχολής.
1944
Ο Ναπολέων Αντωνάδος γεννήθηκε την 1.1. 1925 στην Βέροια. Ο πατέρας του, Ιωάννης, γεννημένος στην Θήβα, ήταν μόνιμος αξιωματικός (Αντισυνταγματάρχης Επιμελητείας) και η μητέρα του Αικατερίνη, το γένος Αντωνίου.
Φοίτησε στο “Πρότυπον Δημοτικόν Σχολείον Θεσσαλονίκης” και στην εκεί Γερμανική Σχολή. Το 1936 μετεφέρθη ο πατέρας του στην Αθήνα και φοίτησε αμέσως στην Γερμανική Σχολή Αθηνών το έτος 1936-37 όταν και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια στην Α’ Γυμνασίου.
Ασχέτως του ότι δεν αναγράφεται στα Μαθητολόγια, συνέχισε έως το 1938 ως εσωτερικός μαθητής και ακολούθως ως εξωτερικός και κατόπιν πήγε στην Λεόντειο Σχολή, την Ιόνιο Σχολή από όπου αποφοίτησε, και ξεκίνησε σπουδές στην ιατρική.
Ήδη όμως από τα 16 του χρόνια, το 1941, από τον πρώτο χρόνο της Γερμανικής Κατοχής, δραστηριοποιήθηκε ως διερμηνέας, μεταφραστής και πληροφοριοσυλλέκτης, κυρίως λόγω των εξαιρετικών προσόντων του, ενώ δρούσε με το ψευδώνυμο Βίλυ Σέφερ.
Το όνομά του έγινε γνωστό από την κατάθεσή του την 1η Μαΐου 1945, όπου αναφέρονται όλα τα παραπάνω στοιχεία, όπως επίσης και το γεγονός ότι την 7ην Νοεμβρίου 1941 συνελήφθη από τους Γερμανούς και ενεκελείσθη εις φυλακάς Αβέρωφ και απελύθη περί τα τέλη Μαΐου 1942 και τον Ιούνιο 1943 ανέλαβε στο στρατόπεδο του Τατοΐου για λογαριασμό του υπολοχαγού Ζιμς την θέση του διερμηνέως με αντικείμενο και τις μεταφράσεις εγγράφων των κρατουμένων. Δεδομένου ότι ήταν ακόμη μαθητής του επετράπη να συνεχίσει την Ε’ τάξη εις την Λεόντειον Σχολή και στην συνέχεια εφοίτησε στην Ιόνιον Σχολή, από όπου πήρε απολυτήριο Γυμνασίου το 1944 (ένα χρόνο, δηλαδή, αργότερα βάσει της ηλικίας του, δικαιολογείται όμως από το γεγονός ότι ήταν στις φυλακές για 6 μήνες).
Στην ίδια κατάθεση αναφέρονται ονόματα πρακτόρων και γίνονται αναφορές στον Υποστράτηγο Σιμάνα, ο οποίος διαδέχθηκε τον Υποστράτηγο Στρόοπ, στην υπηρεσία των Ες Ες γκεστάπο, που στεγαζόταν μεταξύ των οδών Κανάρη, Σέκερη, Μέρλιν και Βασ. Σοφίας.
Μετά τον Πόλεμο ο Ναπολέων Αντωνάδος ασχολήθηκε με Τουριστικές Επιχειρήσεις και ειδικά με διαχείριση στόλου τουριστικών λεωφορείων.
(πηγή: “Κατασκοπεία στην κατεχόμενη Ελλάδα”, Δημοσθένης Κούκουνας, όπου ο συγγραφέας είχε πολλές συναντήσεις με τον Ναπολέοντα Αντωνάδο στην δεκαετία του ’70)
.
Ο Νίκος Αποστολίδης γεννήθηκε στην Κηφισιά Αττικής στις 11.12.1926. Από το 1938 μέχρι το 1942 φοίτησε στη Γερμανική Σχολή (γερμανικό τμήμα) και συνέχισε, όπου και τελείωσε το γυμνάσιο Κηφισιάς.
Πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια το έτος 1938-39 στην Α’ Γυμνασίου και παραμένει έως το έτος 1940-41 στην Γ’ Γυμνασίου. Η αδελφή του Ίρις είναι επίσης απόφοιτος της Σχολής.
Από το 1945 φοίτησε στη Σχολή Χημικών Μηχανικών του ΕΜΠ (Τμήμα Μηχανικών Μεταλλείων-Μεταλλουργών), από την οποία πήρε το δίπλωμα το 1953, αφού ενδιάμεσα υπηρέτησε στο στρατό (1948-1951).
Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Colorado School of Mines, USA (1953 – 1955) και στη συνέχεια εργάσθηκε για ένα διάστημα ως μηχανικός μεταλλείων στις ΗΠΑ (1955-1956).
Αφού επέστρεψε στην Ελλάδα, εργάσθηκε ως υπεύθυνος παραγωγής και τεχνικός διευθυντής σε διάφορες μεταλλευτικές και βιομηχανικές εταιρίες (μεταλλεία Α. Αποστολίδη, μεταλλεία Σκαλιστήρη, ΜΥΚΟΜΠΑΡ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗ, ΓΕΝΙΚΗ ΚΕΡΑΜΙΚΗ Α.Ε. (1956 – 1977).
Κατόπιν εργάσθηκε ως Γενικός Διευθυντής – Διευθύνων Σύμβουλος στη ΓΕΜΕΕ ΑΕ , θυγατρική της ΕΤΒΑ (1977-1979), και στη συνέχεια (1979 – 1982) εργάσθηκε ως Γενικός Διευθυντής του ΙΓΜΕ (Ινστιτούτο Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών). Εργάσθηκε επίσης ως μελετητής στην Ελληνική Εταιρία Βιομηχανικών και Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων (ΕΛΕΒΜΕ) (1982 – 1984)
Από το 1984 έως το 1994 δίδαξε ως καθηγητής στη Σχολή Μηχανικών Μεταλλείων – Μεταλλουργών του ΕΜΠ, της οποίας διετέλεσε και πρόεδρος.
Παράλληλα, υπήρξε μελετητής και τεχνικός σύμβουλος επιχειρήσεων (1985 – 2000).
Νίκος Αποστολίδης: “Ήταν ληστρικά τα δάνεια που λάβαμε από την Αγγλία;”…
Ο Νίκος Αποστολίδης “έκλεισε” τα 98 και τα γιόρτασε με ιστορίες…
Η ιστορική οικογένεια Αποστολίδη του Βόλου…
Ο Νίκος Αποστολίδης για τον εξάδελφό του Μαργαρίτη…
.
Η Έρση Αργυριάδου-Lange, αδελφή της Ρέας Αργυριάδου-Μυλωνά, απόφοιτος του Πολέμου, εμφανίζεται στα μαθητολόγια από το 1938, στην Α’ Γυμνασίου έως το 1944 στην ΣΤ’. Ήταν συγγραφέας με πλήθος βιβλίων στο ενεργητικό της.
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 16 Αυγούστου 1926, από μητέρα Ζακυνθινή και πατέρα Μυτιληνιό. Σπούδασε ζωγραφική και ιστορία τέχνης στο Mainz και τη Φρανκφούρτη της Γερμανίας. Εμφανίστηκε στα γράμματα το 1972 με την ποιητική συλλογή “Σπάλαθρα” ενώ ασχολήθηκε και με τη μετάφραση. Έχει δημοσιεύσει 5 ποιητικές συλλογές, 3 μυθιστορήματα, 7 συλλογές διηγημάτων και 5 πέντε βιβλία ταξιδιωτικής λογοτεχνίας. Έχει τιμηθεί με το Α’ βραβείο Λουντέμη, το Α’ κρατικό βραβείο λογοτεχνίας, με βραβείο συνεισφοράς στα ζακυνθινά γράμματα καθώς επίσης με το Β’ βραβείο ποίησης στο Μιλάνο της Ιταλίας. Tο έργο της έχει μεταφραστεί σε πέντε γλώσσες. Το 2014 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κοράλλι το βιβλίο “Η παράξενη σοφία” και το 2016, το τελευταίο της, με τίτλο “Το γαλάζιο της γης” από τις εκδόσεις Περίπλους. Απεβίωσε στις 6 Ιουνίου 2018. Ο γιός της, Άγης Lange, αποφοίτησε από το γερμανικό τμήμα το 1982. Ο αδελφός της, Δώρος Αργυριάδης, ήταν στη σχολή μέχρι το κλείσιμό της στον Πόλεμο, σπούδασε ναυπηγός και έζησε στην Αμερική, ενώ ό άλλος αδελφός, ο Άλκης Αργυριάδης, που γεννήθηκε το 1930 και που λόγω του πολέμου δεν μπόρεσε καν να πάει στην Σχολή, ήταν καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ, Αντιπρύτανης (1983-1986) και Πρύτανης του ΕΚΠΑ, που όμως απεβίωσε πριν την ανάληψη των καθηκόντων του ως Πρύτανης, ενώ προς τιμήν του δόθηκε το όνομά του στο αμφιθέατρο στο κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου.
Ο Γιώργος Κουμούσης γεννήθηκε στις 10.10.1926. Πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1938-39 στην Α’ Γυμνασίου και παραμένει έως το έτος 1943-44, στην ΣΤ’ Γυμνασίου.
Σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο ΕΜΠ.
Ιδρυσε την κατασκευαστική εταιρεία “ΑΛΙΑΚΜΩΝ ΑΤΕ”.
Απεβίωσε στις 13.8.1991
Ο Απόστολος Σερράος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1926, από πατέρα Κεφαλλονίτη και μητέρα Τήνια και έφυγε από τη ζωή, μετά από μακρά και εξελισσόμενη ασθένεια, το 2008.
Πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1938-39 ατην Α’ Γυμνασίου και απαρμένει έως το έτος 1942-43 στην Ε’ Γυμνασίου, όμως είναι πιθανόν να φοίτησε και την επομένη χρονιά 1943-44.
Σπούδασε νομικά στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και εν συνεχεία, μερικά χρόνια μετά την αποφοίτησή του, και Πολιτικές και Οικονομικές Επιστήμες στο ίδιο Πανεπιστήμιο.
Ήδη από τα εφηβικά του χρόνια διακρινόταν για το πάθος του για τη γνώση και τη μάθηση, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Ιστορία, την ελληνική και ξενόγλωσση Λογοτεχνία καθώς επίσης και τη Φιλοσοφία. Μιλούσε και έγραφε με άνεση, πέρα από τα Ελληνικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά και Ιταλικά.
Μεγάλη του αγάπη υπήρξε επίσης και η Φωτογραφία. Ως ένα από τα πρώτα μέλη της Ελληνικής Φωτογραφικής Εταιρείας, περιηγήθηκε ήδη από τη δεκαετία του 1950 την Ελλάδα και φωτογράφησε τοπία της Ελλάδας, αλλά και ανθρώπους της εποχής, στις πόλεις και στην ύπαιθρο.
Άσκησε για μια σχεδόν 40-ετία την ενεργό μαχόμενη δικηγορία, όμως τον ελεύθερο χρόνο του γέμιζε πάντα η αγάπη του για την οικογένειά του και για τα βιβλία του.
(πηγή: ο γιός του Απόστολου, Κώστας Σερράος, Καθηγητής Αρχιτεκτονικής στο ΕΜΠ)
Η ταράτσα της Αραχώβης από το αρχείο του Απόστολου Σερράου…
Μια πολύ σημαντική δωρεά δέχτηκε η Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη Ηρακλείου…
(*) αν είχε συνεχίσει την φοίτησή του στην σχολή θα είχε αποφοιτήσει το 1944
Ο Παναγιώτης Ζενέτος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1926 και ήταν γόνος εύπορης οικογένειας κοσμηματοπωλών. Ήταν ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της μεταπολεμικής αρχιτεκτονικής γενιάς. Κατόπιν παρότρυνσης οικογενειακού φίλου προσανατολίστηκε στις αρχιτεκτονικές σπουδές στη Γαλλία. Με αυτήν την προοπτική μαθήτευσε στη σχολή αρχιτεκτονικού σχεδίου («Σχολή Αρχιτεκτονικών Μελετών») η οποία απευθυνόταν σε σπουδαστές του Ε.Μ.Π. το οποίο, όπως όλες οι σχολές, υπολειτουργούσε την περίοδο της κατοχής.
Εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1930-31 στο Νηπιαγωγείο και αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε το 1944.
Το 1945 έφυγε απ’ την Ελλάδα με υποτροφία για να σπουδάσει αρχιτεκτονική στο Παρίσι, στην Ecole des Beaux Arts στο εργαστήριο του Otello Zavaroni. Το 1952 τελειώνει τον κύκλο σπουδών του στη σχολή και το 1953 παρουσιάζει τη διπλωματική του εργασία με θέμα «Μικρόπολις – Αυτόνομη οικιστική μονάδα».Επέστρεψε στην Ελλάδα οριστικά το 1955 και άνοιξε σε συνεργασία με τον Μαργαρίτη Αποστολίδη γραφείο μελετών στην οδό Ακαδημίας 61. Τα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής του δραστηριότητας είναι ιδιαίτερα γόνιμα. Τα πρώτα έργα μαζί με τον Μαργαρίτη Αποστολίδη (εξάδελφο του Νίκου Αποστολίδη, αποφοίτου της Αραχώβης και συνομήλικου του Ζενέτου) είναι τα εργοστάσια Φιξ και APCO, το μονόσπιτο στο Καβούρι και η πολυκατοικία στην Λ. Αμαλίας 34. Ακολούθησαν οι μονοκατοικίες στη Γλυφάδα, Ψυχικό και η πολυκατοικία στην οδό Ηρώδου Αττικού. Ωστόσο, μέχρι το 1962 παραμένει ουσιαστικά άγνωστος. Το έργο του δημοσιεύτηκε με τη βοήθεια του Ορέστη Δουμάνη, υπεύθυνου αρχιτεκτονικών θεμάτων στον «Ζυγό» ,αργότερα διευθυντή σύνταξης της «Αρχιτεκτονικής», ιδρυτή των «Αρχιτεκτονικών Θεμάτων» καθώς και υπεύθυνου συντάκτη για το ελληνικό τμήμα του «World Architecture». Επίσης έργα του δημοσιεύτηκαν σε πολλά ευρωπαϊκά αρχιτεκτονικά περιοδικά. Ο Ζενέτος ολοκλήρωσε συνολικά 120 έργα, ανάμεσα στα οποία είναι το χωροταξικό σχέδιο του Λεκανοπεδίου Αττικής, πολλά βιομηχανικά κτήρια καθώς και σημαντικές πολυκατοικίες και μονοκατοικίες.
Ταλαντούχος «συνθέτης», με άρτια επιστημονική κατάρτιση και ευρύτατες τεχνολογικές γνώσεις, αντιμετώπισε με την ίδια ευσυνειδησία, σοβαρότητα και συνέπεια όλα τα έργα που μελέτησε, έργα που χαρακτηρίζονται από τη λειτουργικότητα της οργάνωσης ,την καθαρότητα της μορφής, τη σαφήνεια της κατασκευής, την ευελιξία και τη δυνατότητα συμμετοχής του χρήστη στη διαμόρφωση του περιβάλλοντός του, τη χρήση προηγμένης τεχνολογίας και την ανάδειξη των λεπτομερειών, τον σεβασμό τού τοπίου ή τη δραστική επέμβαση στο περιβάλλον, ανάλογα με την περίπτωση.
Δίνει έμφαση στη λειτουργία των κτηρίων αλλά και στην κατάργηση των συμβατικών όγκων. Δέχεται να ασχοληθεί με τις μορφολογικές επιπτώσεις της σύλληψής του αφού πρώτα εξασφαλίσει τις απαραίτητες τεχνικές προϋποθέσεις.
Τα μικρά έργα του, τα περισσότερα βίλες στην Αττική έχουν και τον πιό έντονα προσωπικό χαρακτήρα του. Το έργο τού Τάκη Ζενέτου εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από ένα μικρό κύκλο νέων αρχιτεκτόνων, πολλούς από τούς όποιους επηρέασε σημαντικά.
Αριστερά: Το “Μονόσπιτο στο Καβούρι” και η πηγή της εικόνας είναι: weekend-houses.blogspot.com. Το σπίτι ανήκε στον Γιάννη Κατσικόπουλο, γνωστό κοσμηματοπώλη της Αθήνας στις δεκαετίες ’60 και ’70 και σήμερα έχει κατεδαφιστεί προσθέτοντας ότι ο πατέρας του Ζενέτου ήταν επίσης κοσμηματοπώλης.
Σε μία εποχή στην οποία κυριαρχούσε η μαζική, πρόχειρη δόμηση, ο Ζενέτος υποστήριζε ότι η ανθρώπινη κατοικία πρέπει να είναι το υψηλότερο και πλέον πολυτελές προϊόν του σύγχρονου πολιτισμού. Θεωρούσε απαραίτητη την κατάργηση του κύβου κουτιού της μοντέρνας κατοικίας και την ενσωμάτωσή της στο περιβάλλον. Την περίοδο εκείνη η Αθήνα ζούσε την εποχή της αλόγιστης καταστροφής των παλαιότερων κτηρίων και την ανέγερση κακότεχνων πολυκατοικιών που στέγασαν τους εσωτερικούς μετανάστες.
Ο Ζενέτος όμως είχε ήδη οραματιστεί την εξέλιξη της πόλης, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη τη Δύση. Είχε προβλέψει τις τεχνολογικές εξελίξεις που θα επηρέαζαν τη ζωή και τις δραστηριότητες του ανθρώπου και τα επόμενα χρόνια θα προσπαθούσε να διατυπώσει τη δική του άποψη για την ιδανική μορφή της και να χτίσει κτήρια που θα την υπηρετούσαν. Η πεμπτουσία της πολεοδομικής και χωροταξικής φιλοσοφίας του Τάκη Ζενέτου περιέχεται στην έρευνά του, όπως διατυπώθηκε στην πρότασή του για την Ηλεκτρονική Πολεοδομία (1962), δηλαδή στην ένταξη των πιο πρόσφατων κατακτήσεων της ηλεκτρονικής επιστήμης και τεχνολογίας στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου. Δίπλα: Το Θέατρο του Λυκαβηττού (1964-65). Πηγή εικόνας: www.culture2000.tee.gr
Τα κείμενά του ήταν πάντα γεμάτα με τεχνικά δεδομένα, διασταυρώσεις και πιστοποιήσεις για την δυνατότητα υλοποίησης, κείμενα που υπερασπίζονταν τη συμβατότητα των ιδεών του με τα προβλήματα του παρόντος κόσμου αλλά και ενός κόσμου που ο Ζενέτος οραματιζόταν.
Αριστερά: Μία από τις δύο βίλες της οικογένειας Κατράντζου στην Γλυφάδα, στην οδό Ξάνθου 21, η οποία σήμερα έχει κατεδαφιστεί. Πηγή της εικόνας είναι το βιβλίο “Τάκης Χ.Ζενέτος: Ψηφιακά Οράματα και Αρχιτεκτονική” της Ελένης Καλαφάτη και του Δημήτρη Παπαλεξόπουλου
Εκεί που ίσως εκφράστηκε απελευθερωμένος από προστριβές με υπηρεσίες και πελάτες ήταν τα τέσσερα ρυθμιστικά που ανέλαβε το 1966. Η πίστη του σε μια ζωή εν εξελίξει που διαρκώς προσβλέπει στο μέλλον τον αποξένωσε από την παρούσα ζωή.
Ο Τάκης Ζενέτος αυτοκτόνησε το 1977 πηδώντας από το παράθυρο του γραφείου του στο Κολωνάκι.
“Όταν ο Τάκης Ζενέτος οραματιζόταν τις «έξυπνες πόλεις»” από το vima.gr…
(*) αν δεν είχε υποχρεωθεί να φύγει από την Σχολή θα αποφοιτούσε το 1946.
Ο Βασίλης Μαυρίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928 και φοίτησε, όπως και ο αδελφός του Δαμιανός στη Γερμανική Σχολή, όπου αναγκάστηκε να διακόψει λόγω του Πολέμου το 1943. Πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1938-39 στην 1η 8ταξίου (5η Δημοτικού) και παραμένει έως το έτος 1942-43 στην 5η 8ταξίου (Γ’ Γυμνασίου) και αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε το 1946.
Σπούδασε στην Νοµική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών και ολοκλήρωσε τις σπουδές του µε την διδακτορική διατριβή που εκπόνησε στο Πανεπιστήµιο της Κολωνίας. Στην περίοδο της Γερµανικής κατοχής οργανώθηκε στις αντιστασιακές οργανώσεις ΕΚ και ΕΣΑΣ, ενώ µετά την απελευθέρωση υπήρξε µέλος της ΠΟ∆Ν, της Σοσιαλιστικής Λέσχης και του Σοσιαλιστικού Κινήµατος για τις Ενωµένες Πολιτείες της Ευρώπης.
Από το 1958 άρχισε να δικηγορεί στην Αθήνα. Αµέσως µετά την κήρυξη της δικτατορίας των συνταγµαταρχών ίδρυσε, µαζί µε τον Σπύρο Νικολάου, το ∆ηµοκρατικό Εθνικό Κίνηµα Αντίστασης (∆ΕΚΑ). Για να αποφύγει την σύλληψη τον Οκτώβρη του 1967, φεύγει για την Γερµανία όπου εργάστηκε στην ελληνική εκποµπή της Deutsche Welle. Την ίδια περίοδο εξέδιδε στην Γερµανία το µηνιαίο δελτίο Griechische Dokumente und Informationen. Μετά την πτώση της δικτατορίας διετέλεσε σύµβουλος τύπου στην Ελληνική Πρεσβεία της Βόννης. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα συνέχισε τη δικηγορία, ενώ πολιτικά υπήρξε µέλος της ΚΕ του ΚΟ∆ΗΣΟ και στη συνέχεια της Ένωσης Κέντρου. ∆ιετέλεσε σύµβουλος στην Γενική Γραµµατεία Τύπου και στο Υπουργείο Συντονισµού.
Απεβίωσε στις 17 Φεβρουαρίου 2021.
https://greekarchivesinventory.gak.gr/index.php/syrm-9g2r-xe9k
Ο Βασίλης Μαυρίδης στην Σχολή…
Συνέντευξη του Βασίλη Μαυρίδη…
Ο Βασίλης Μαυρίδης στην Griechenland Zeitung…
Η Ολυμπία (Λία) Ζάννου γεννήθηκε το 1926. Η Λία πήγε στη σχολή Μπερζάν και μετά στη Γερμανική Σχολή και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια το έτος 1938-39 στην Α’ Γυμνασίου και παραμένει έως την Γ’ Γυμνασίου το έτος 1940-41, αλλά αποφοίτησε από την Σχολή “Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου” (πρώην Μακρή). Ήταν κόρη του Ιωάννη Κ. Ζάννου και της Ελένης Παππά (κόρης του ιατρού Αλέξανδρου Παππά).
Φοίτησε στην Σχολή Καλών Τεχνών του Πολυτεχνείου Αθηνών γιατί είχε μεγάλο ταλέντο στη ζωγραφική.
Το 1947 παντρεύτηκε τον Κλέωνα Κέδρο, εγκατεστημένο στην Τεργέστη. Ο Κέδρος ασχολείτο με το εμπόριο και μετά με τα ναυτιλιακά. Απέκτησαν μαζί τρία παιδιά, τον Αλέξανδρο (1950), την Άννα (1951), που παντρεύτηκε τον γιατρό Διαμαντόπουλο και την Μαρίνα (1953), που παντρεύτηκε Μενέλαο Παπά. Ο Κλέων Κέδρος απεβίωσε το 1971 κι από τότε η Λία μοίρασε τη ζωή της ανάμεσα σε Τεργέστη κοντά στα παιδιά της, το Λονδίνο και την Αθήνα.
Απεβίωσε την 18.4.2018.
“Έφυγε” την 8η Αυγούσου 2022 σε ηλικία 94 ετών ο Φωκίων Φωτιάδης-Νεγρεπόντης, απόφοιτος των χρόνων της Αραχώβης, Αντιπτέραρχος ε.α. και στενός φίλος του Συλλόγου και της Σχολής, όπως και ο γιός του, που αποφοίτησε το 1971.
Στον Φωκίωνα οφείλουμε ένα χειρόγραφο κατάλογο των συμμαθητών του, με τους οποίους είχε κρατήσει στενή επαφή, όπως τον Μιχάλη Μολοκότο, που έφυγε τον Μάιο του 2022 και τον Γιώργο Παπαδάκη, ιδρυτή της Ελληνικής Τεχνοδομικής, η οποία έκτισε τα κτίρια της Σχολής στο Μαρούσι.
Είχε βοηθήσει την έρευνα που ξεκίνησε η Σχολή με τίτλο “DSA erinnert” όπου έδωσε συνέντευξη στους μαθητές και τις μαθήτριες στην Βιβλιοθήκη μιλώντας για τα χρόνια του Πολέμου και μας είχε προμηθεύσει με πολύτιμο υλικό από τα χρόνια εκείνα. Το βιογραφικό του είναι στην ενότητα “Απόφοιτοι / Στρατός”.
Η φωτογραφία είναι από το “tops” στο Κολωνάκι, το “γραφείο” του όπως το αποκαλούσε χαϊδευτικά, στο οποίο πήγαινε περπατώντας κάθε μέρα από το σπίτι του στην οδό Ασκληπιού, ακριβώς απέναντι από τα κτίρια της Αραχώβης, και συναντούσε τους φίλους του από τότε που συνταξιοδοτήθηκε.
Δύο ντοκουμέντα από τον Φωκίωνα Φωτιάδη-Νεγρεπόντη…
Φωκίων Φωτιάδης-Νεγρεπόντης (47*)…
Ο Φωκίων Φωτιάδης-Νεγρεπόντης στην Σχολή…
Σχετικές αναφορές:
Πέταξε για πάντα ο Φωκίων Φωτιάδης-Νεγρεπόντης…
Αναμνήσεις από το Spitfire. †Απτχος (Ι) Φωκίων Φωτιάδης Νεγρεπόντης…
Πρωινό Σαββάτου και στην Κηφισιά επικρατούσε ένα αναζωογονητικό χειμωνιάτικο κρύο. Το σπίτι του στοχαστή Γιώργου Παμπούκη βρίσκεται στα ορεινά της περιοχής.
Ο ίδιος γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και, παράλληλα με το επάγγελμά του, ασχολήθηκε με τη συγγραφή.
Το γραφείο του διαθέτει μια μοναδικά ταξινομημένη βιβλιοθήκη. Το βλέμμα μου τραβάει το επιτοίχιο καρφιτσωμένο άλμπουμ με τις προσωπικές φωτογραφίες. Ανάμεσά τους βρίσκεται και μια φωτογραφία του Ελευθέριου Βενιζέλου, ο οποίος, όπως μου αποκαλύπτει ο κ. Παμπούκης, ήταν αδερφός της γιαγιάς του.
«Υπάρχουν πιο σημαντικά ζητήματα που θα έπρεπε να μας απασχολούν και όχι η ανούσια διαίρεσή μας σε αριστερούς και δεξιούς», λέει ο Γιώργος Παμπούκης.
Η απουσία του «τέλους», του τόσο αναγκαίου ψυχολογικά σκοπού, η έλλειψη σχεδίου και κριτικής σκέψης, οι μεγάλες διαιρέσεις, το νόημα και η αξία της ύπαρξης στην εποχή του αποχαιρετισμού στην ιδιωτική ζωή είναι από τα ζητήματα που θέτει συνεχώς στον εαυτό του και πραγματεύεται στα βιβλία του ο δοκιμιογράφος Γιώργος Παμπούκης. Εικόνες από την Ελλάδα και τον κόσμο, ερωτήματα, με απαντήσεις ή χωρίς, ξεπηδούν συνεχώς από την κουβέντα με τον συγγραφέα στην ήσυχη γωνιά ενός μικρού ζαχαροπλαστείου στο Ψυχικό.
«Μετά την αποδυνάμωση των παραδοσιακών στόχων που είχαν εμφυτευθεί για αιώνες στον άνθρωπο και τον καταδυνάστευαν (π.χ. η τυφλή και διά βίου αφοσίωση σε έναν μονάρχη, σε ένα ιερατείο, η πίστη σε ουτοπικά πολιτικά συστήματα δήθεν δίκαιων κοινωνιών κ.ά.)», λέει ο στοχαστής, «άνθρωποι και κοινωνίες δείχνουν να παραπαίουν, να μη γνωρίζουν πού οδεύουν». Δεν υπάρχουν συνολικοί κοινωνικοί στόχοι. Πλήρης άγνοια και αδιαφορία. Για ορισμένους, μάλιστα, φαντάζει εξωπραγματική, ακόμη και επικίνδυνη η άποψη ότι ο άνθρωπος δικαιούται να έχει έναν σκοπό.
Διαβάστε το άρθρο τηςΤασούλα Καραϊσκάκη γραμένο το 2018 στην εφημερίδα “Καθημερινή”…
Η Μέλα Αργυροπούλου γεννήθηκε το 1926 στην Αθήνα και φοίτησε στη Γερμανική Σχολή σε όλο το γυμνάσιο. Στα Μαθητολόγια της Αραχώβης εμφανίζεται το έτος 1938-39 και παραμένει μέχρι την αποφοίτησή της στην ΣΤ’ Γυμνασίου το 1943-44.
Τελειώνοντας το σχολείο μπήκε στο Πολυτεχνείο, απ’ όπου αποφοίτησε μέσα στην πρώτη δεκάδα των γυναικών χημικών μηχανικών του Μετσόβιου. Στο Πολυτεχνείο γνωρίστηκε με τον άντρα της Γιάννη Τσιπούρη, που είχε πάει και αυτός στη Γερμανική Σχολή. Παντρεύτηκαν και έφυγαν μαζί για τη Γερμανία, όπου έκανε διδακτορικό στη φυσικοχημεία στο πανεπιστήμιο του Μονάχου.
Για ένα μικρό διάστημα έγινε βοηθός στο Μετσόβιο και στη συνέχεια παραιτήθηκε για να συμμετάσχει στην δημιουργία της επιχείρησης επεξεργασίας καολίνη, που έκανε με τον άντρα της.
Έκαναν μαζί τρεις κόρες και μέχρι να πεθάνει το 1997 πρόλαβε να δει τρία από τα πέντε εγγόνια. Και οι τρεις κόρες και δύο από τα πέντε εγγόνια της πήγαν στη Γερμανική Σχολή.
(πηγή: Λένα Τσιπούρη,απόφοιτος ’71, κόρη του Γιάννη Τσιπούρη και της Μέλας Αργυροπούλου)
Ich wäre Ihnen sehr dankbar, wenn Sie mich weiterhin auf Ihrer Leserliste behalten würden. Ich werde im Januar 92 Jahre alt, besuchte Ihre Schule von 1940 bis 1943; sie ist mir übrigens noch in allerbester Erinnerung. Ich kann besser deutsch als griechisch, lebe allerdings schon seit 1949 in den USA. Mein Vater war Grieche, meine Mutter Deutsche, mein Großvater stammte aus der Ukraine, deshalb der Name NICOLAIEFF. Ich selbst bin Witwe namens WILLIAMS, spreche fliessend englisch, deutsch und griechisch, und habe Griechenland oft in vergangenen Jahren besucht. Ich könnte Ihnen noch viel schreiben, aber glaube es genügt.
Ich wünsche der Deutschen Schule Athen alles Gute.
Immer Ihre
Virginia Marlies Nicolaieff Williams
Να σημειώσουμε εδώ ότι η Virginia, η οποία ζει στην Αμερική, είδε στο montags πριν από ένα χρόνο το όνομα του Dieter Klemm και αμέσως μας ερώτησε:
Sie erwähnen einen Dieter Klemm in dieser Ausgabe. Ist sein voller Name Dieter Klemm von Hohenberg? Letzterer war ein Klassenkamerad von mir 1940-1943.
Virginia Nicolaieff Williams
και εμείς θυμηθήκαμε τον κατάλογο του Φωκίωνα Φωτιάδη Νεγρεπόντη που αναφέρει σαν συμμαθητές του τόσο τονDieter Klemm von Hohenberg, όσο και την Wirginia Nikolaieff, αλλά και τον Γιώργο Παπαδάκη, ενώ ο Dieter Klemm (απόφοιτος του 1964) μας έστειλε μία σημείωση:
είχα κάνει κι`εγώ μια σύντομη έρευνα στο διαδίκτυο για τον Clemm von Hohenberg. Υπήρξε, φαίνεται, στρατιωτικός ακόλουθος στη Γερμανική Πρεσβεία μέχρι το 41. Υποθέτω ότι ο μαθητής στη ΓΣΑ ήταν ο υιός του.
Η Λένα Τσιπούρη μας έστειλε τρεις φωτογραφίες από την τάξη του 1944 με το εξής μήνυμα:
Πρόσφατα είδα την φίλη μου Φράνσις Φλωρίδου, που οι μαμάδες μας ήταν συμμαθήτριες στη Γερμανική Σχολή τότε και της είπα για τις προσπάθειες που κάνει ο Σύλλογος να μαζέψει υλικό. Μου έστειλε τις φωτογραφίες που σς περνάω και το πιο κάτω κείμενο. Η Ρέα στην οποία αναφέρεται είναι η Ρέα Κυπρίωτη μετέπειτα Κοτιώνη (που ο γιός της είναι γνωστός αρχιτέκτων,).
Ifound three photos of my mother with her classmates.the one in the schoolyard has her handwriting on the back. Η ταξη μου 7β τον Ιουνιου του 43 στην αυλη του σχολειου μας Standing between Rea and my mother is Xeni Maza. Is your mother standing in front of the boys?The other two photos are taken on the rooftop and are earlier but nothing is written on the back and I only recognize Aliki Papadea in addition to my mother.
(*) αν δεν είχε φύγει από την Σχολή θα αποφοιτούσε το 1944
Η Αιμιλία Μαρσάν γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1927 στην Αθήνα. Υπήρξε ένα ατίθασο κορίτσι, που της άρεσε το ποδήλατο, το τρέξιμο, τα μεκανώ και να κάνει παρέα με αγόρια.
Πήγε σχολείο στη Γερμανική Σχολή, από την οποία κράτησε ένα ταλέντο στην οργάνωση, μία πειθαρχία αλλά και την απόλαυση της γερμανικής λογοτεχνίας και μουσικής.
Ο πόλεμος την ανάγκασε να αφήσει το σχολείο αυτό και αποφοίτησε από τη Σχολή Μακρή.
Μετά τον πόλεμο πέρασε ένα χρόνο στην Ελβετία παρακολουθώντας μαθήματα παιδαγωγικής. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα εργάστηκε για ένα διάστημα στην Εθνική Πινακοθήκη, ως βοηθός του διευθυντή της Μαρίνου Καλλιγά ενώ στη συνέχεια εργάστηκε στην εταιρεία αντιπροσωπειών του πατέρα της Γεώργιου Μαρσάν (Marchand-Vorres).
Είχε πάθος με τη φύση, υπήρξε ορειβάτρια, ιστιοπλόος, και μία από τις πρώτες πέντε ναυτοδηγούς που ορκίστηκαν μετά την Κατοχή. Υπήρξε ελαιοπαραγωγός, μελισσοκόμος (παρακολούθησε μαθήματα με τη φίλη της Ροδούλα Σταθάκη, και ξεκίνησαν δικά τους μελίσσια στο Μάτι μαζί με την Ελένη Καμπά της οικογενείας των οινοπαραγωγών), και παθιασμένη κηπουρός.
Το 1962 παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο Γούστη με τον οποίο απέκτησε δύο κόρες, την Ελένη και την Ειρήνη.
Κράτησε ενεργό ρόλο στη διοίκηση της ΜΑΡΒΟ, μέχρι και τη συνταξιοδότηση του συζύγου της.
Λάτρευε να ταξιδεύει και ευτύχησε να γυρίσει την Ελλάδα και τον κόσμο.
Η Αιμιλία το 1956
Ο Κωνσταντίνος Γούστης ήταν οικονομικός σύμβουλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή και μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας που τον συνόδευσε στις ΗΠΑ το 1961. Διετέλεσε Υπουργός Εμπορίου στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας το 1974…
Ο Χαρίτων Κοριζής (Κορυζής) γεννήθηκε το 1927 στην Αθήνα, ήταν γιος του μηχανολόγου μηχανικού Στυλιανού Κοριζή, ο οποίος ήταν αδερφός του πρωθυπουργού Αλέξανδρου Κοριζή.
Το επώνυμο συναντάται με “ι” αλλά και “υ”, στον Τύπο όμως της εποχής αναγράφεται με “ι”.
Στα Μαθητολόγια της Αραχώβης εμφανίζεται το έτος 1938-39 στην Α’ Γυμνασίου και παραμένει έως την αποφοίτησή του το έτος 1943-44 στην ΣΤ’ Γυμνασίου.
Παράλληλα φοίτησαν στην Γερμανική και οι δύο κόρες (από τα τέσσερα παιδιά) του Αλέξανδρου Κοριζή.
Ο Χάρης, όπως τον αναφέρει στην συνέντευξή του ο Βασίλης Μαυρίδης, φοίτησε στην Πάντειο Πολιτικές Επιστήμες και ολοκλήρωσε τις σπουδές του ως Διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Βόννης.
Διετέλεσε καθηγητής Πολιτικής Ιστορίας και Πολιτικής Επιστήμης στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και δίδαξε Πολιτική Ιστορία στο Πανεπιστήμιο της Νυρεμβέργης.
Η κατεύθυνση της έρευνάς του ήταν η παράλληλη μελέτη της ιστορίας και της κοινωνιολογίας ως μέσα για την ευρεία αντιμετώπιση των θεμάτων της πολιτικής επιστήμης υπό τους όρους του τότε σύγχρονου επιστημονικού προβληματισμού.
Έλαβε πολλές τιμητικές διακρίσεις για το έργο του και παρασημοφορήθηκε από το Ίδρυμα Αντενάουερ στη Γερμανία. Επιίσης διετέλεσε μέλος της Διεθνούς και της Αμερικάνικης Εταιρίας Πολιτικής Επιστήμης.
Ήταν μάρτυρας κατηγορίας κατά των πραξικοπηματιών, και στη δίκη του Πολυτεχνείου και στη δίκη της χούντας. Στο έργο του “Το αυταρχικό καθεστώς 1967 – 1974 καταβάλλεται προσπάθεια διερεύνησης της επταετούς διακυβέρνησης της χώρας από το δικτατορικό καθεστώς. Δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή στη διατύπωση διδαγμάτων από την επταετή διακυβέρνηση ενώ επιχειρήθηκε η ανάλυση του θέματος μέσα από την έννοια του αυταρχισμού.
Έχει γράψει στην Ελληνική και Γερμανική γλώσσα μεγάλο αριθμό βιβλίων και συγγραμμάτων. Η οικογένεια του δώρισε, μετά τον θάνατό του, σπάνια και σημαντικά βιβλία από την προσωπική του συλλογή στο Ίδρυμα Κ. Γ. Καραμανλή, και αποτέλεσαν στη βιβλιοθήκη του Ιδρύματος την Πτέρυγα Χαρίτωνος Κοριζή. (περισσότερα…)
Ένα εξαιρετικό αφιέρωμα της Δανάης Κουλμάση για τον Βασίλη Μαυρίδη αναρτήθηκε ττην 1.3.2021στην ιστοσελίδα της Deutsche Welle:
«Αυτό είναι μια άλλη ιστορία» συνήθιζε να λέει, όταν στον ρου της ομιλίας του ξεστράτιζε συνειδητά σε συνειρμούς ουσιαστικούς. Το ξέραμε, ήταν μια εισαγωγή σ’ αυτή την “άλλη ιστορία” που ήθελε να μας την πει και τελικά μας την έλεγε. Πνεύμα αντιλογίας ο ίδιος, δύσκολα δέχονταν τις όποιες αντιρρήσεις μας, και αν στο τέλος τον πείθαμε για κάτι ξεσπούσε στο ζωντανό του, συμφιλιωτικό γέλιο.
