Ένα εξαιρετικό αφιέρωμα της Δανάης Κουλμάση για τον Βασίλη Μαυρίδη αναρτήθηκε ττην 1.3.2021στην ιστοσελίδα της Deutsche Welle:

«Αυτό είναι μια άλλη ιστορία» συνήθιζε να λέει, όταν στον ρου της ομιλίας του ξεστράτιζε συνειδητά σε συνειρμούς ουσιαστικούς. Το ξέραμε, ήταν μια εισαγωγή σ’ αυτή την “άλλη ιστορία” που ήθελε να μας την πει και τελικά μας την έλεγε. Πνεύμα αντιλογίας ο ίδιος, δύσκολα δέχονταν τις όποιες αντιρρήσεις μας, και αν στο τέλος τον πείθαμε για κάτι ξεσπούσε στο ζωντανό του, συμφιλιωτικό γέλιο.

Δείτε όλο το αφιέρωμα…

Χάσαμε τον Βασίλη Μαυρίδη, απόφοιτο της εποχής του Πολέμου, φίλο στενό του Συλλόγου και της Σχολής. Είχε διατελέσει πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων, αφού και ο γιός του Γιώργος ήταν μαθητής.

Η είδηση ήταν ξαφνική και μάλιστα μάθαμε τα δυσάρεστα, όταν τηλέφωνήσαμε για να ενημερώσουμε ότι η Σχολή βραβεύθηκε για το έργο των μαθητών/τριών και καθηγητών/τριών, όπου ο Βασίλης είχε συνεισφέρει με μία συνέντευξή του στα παιδιά.

Ο Βασίλης είχε ένα ατύχημα στις αρχές του μήνα και νοσηλεύτηκε για δύο εβδομάδες στο ΚΑΤ. Επέστρεψε στο σπίτι του αλλά μία λοίμωξη ήταν η αιτία να μην αντέξει ο οργανισμός του. Έφυγε την Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου και η κηδεία του έγινε στις 22 στο Τρίτο Νεκροταφείο.

Σπούδασε στην Νοµική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών και ολοκλήρωσε τις σπουδές του µε την διδακτορική διατριβή που εκπόνησε στο Πανεπιστήµιο της Κολωνίας. Στην περίοδο της Γερµανικής κατοχής οργανώθηκε στις αντιστασιακές οργανώσεις ΕΚ και ΕΣΑΣ, ενώ µετά την απελευθέρωση υπήρξε µέλος της ΠΟ∆Ν, της Σοσιαλιστικής Λέσχης και του Σοσιαλιστικού Κινήµατος για τις Ενωµένες Πολιτείες της Ευρώπης.

Από το 1958 άρχισε να δικηγορεί στην Αθήνα. Αµέσως µετά την κήρυξη της δικτατορίας των συνταγµαταρχών ίδρυσε, µαζί µε τον Σπύρο Νικολάου, το ∆ηµοκρατικό Εθνικό Κίνηµα Αντίστασης (∆ΕΚΑ). Για να αποφύγει την σύλληψη τον Οκτώβρη του 1967, φεύγει για την Γερµανία όπου εργάστηκε στην ελληνική εκποµπή της Deutsche Welle. Την ίδια περίοδο εξέδιδε στην Γερµανία το µηνιαίο δελτίο Griechische Dokumente und Informationen. Μετά την πτώση της δικτατορίας διετέλεσε σύµβουλος τύπου στην Ελληνική Πρεσβεία της Βόννης. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα συνέχισε τη δικηγορία, ενώ πολιτικά υπήρξε µέλος της ΚΕ του ΚΟ∆ΗΣΟ και στη συνέχεια της Ένωσης Κέντρου. ∆ιετέλεσε σύµβουλος στην Γενική Γραµµατεία Τύπου και στο Υπουργείο Συντονισµού.

Πολλές φορές είχαμε φιλοξενήσει έδώ συνεντέυξεις του, είτε στην Griechenland Zeitung, είτε την πολυσέλιδη “εκ βαθέων” εξομολόγηση στοΊδρυμα Friedrich – Ebert – Stiftung, είτε αυτήν που έδωσε πρόσφατα στη Σχολή στους μαθητές και τις μαθήτριες του Projekt “DSA-erinnert”.

Αναλυτικά στοιχεία μαζί με τις συνεντεύξεις υπάρχουν στο βιογραφικό του..

Ειδικά η συνέντευξη που έδωσε στο πλαίσιο του έργου “DSA-erinnert” είναι καταγεγραμμένη σε video όπου ο Βασίλης φαίνεται πώς ήρθε στη Σχολή, πώς μίλησε με τα παιδιά, για τα χρόνια του Πολέμου και όχι μόνον. Δείτε το video…

Το καλοκαίρι του 2020 εν μέσω κορωνοϊού είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε αρκετές φορές με τον Νίκο Αποστολίδη, απόφοιτο των χρόνων του Πολέμου και με αφορμή το βιβλίο “Η ιστορική οικογένεια Αποστολίδη του Βόλου”, που το παρουσίασαμε στην ενότητα “Οικογένειες Αποφοίτων”, και μιά από τις κουβέντες περιστράφηκε γύρω από τον εξάδελφό του Μαργαρίτη Αποστολίδη.

Πριν από ένα χρόνο και κάτι, τον Δεκέμβριο του 2019 ο Γιώργος Κορφιάτης και ο Πέτρος Πετρακόπουλος είχαν παρουσιάσει το έργο του αρχιτέκτονα Τάκη Ζενέτου στο πλάισιο μίας σειράς ομιλιών για την αρχιτεκτονική με τίτλο “Πρωτοπόροι Έλληνες Αρχιτέκτονες του 20ου Αιώνα”. Εκεί, ο Γιώργος Κορφιάτης μας είχε μιλήσει για την συμβολή του Μαργαρίτη Αποστολίδη στο έργο του Τάκη Ζενέτου. Αυτός λοιπόν ο Μαργαρίτης Αποστολίδης ήταν πρώτος εξάδελφος του Νίκου Αποστολίδη, τα σπίτια τους ήσαν αντικρυστά στην Κηφισιά, είχε νυμφευθεί την ηθοποιό Άννα Κυριακού και πέθανε σε ηλικία 85 ετών τέτοιες ημέρες (16 Ιανουαρίου) το 2005.

Αντιγράψαμε από την wikipedia το βιογραφικό του, όπουμπορείτε να δείτε γνωστά ονόματα, αλλά αυτό που μας εντυπωσίασε ήταν το γεγονός ότι “ήταν ο αρχιτέκτονας που σχεδίασε και συντηρούσε, μέχρι και τα τελευταία χρόνια της ζωής του, τον τάφο του Οκταβίου Μερλιέ στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών”.

Δείτε το βιογραφικό του:

Ο Μαργαρίτης Αποστολίδης (1921-2005) ήταν Έλληνας μοντερνιστής αρχιτέκτονας. Γεννήθηκε στις 23 Οκτωβρίου του 1921 στην Αθήνα. Αποφοίτησε από το Lycee Leonin της οδού Σίνα. Το Δεκέμβρη του 1945 έφυγε από τον Πειραιά με πρωτοβουλία του Οκταβίου Μερλιέ (Octave Merlier) για σπουδές στη Γαλλία, ως υπότροφος του Γαλλικού Ινστιτούτου, με το πλοίο Ματαρόα και με συνεπιβάτες άλλους 200 περίπου Έλληνες φοιτητές και διανοούμενους όπως οι Κορνήλιος Καστοριάδης, Κώστας Αξελός, Τάκης Ζενέτος, Μέμος Μακρής, Νίκος Σβορώνος κ.α. Σπούδασε αρχιτεκτονική στην περίφημη École des Beaux-Arts του Παρισιού, στο atelier του Otello Zavaroni, όπου και ολοκλήρωσε τη διπλωματική του εργασία με ελληνικό τίτλο Ενυδρείο εν Αθήναις.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα άνοιξε με τον Τάκη Ζενέτο κοινό γραφείο και συνεργάστηκε σε όλα τα μεγάλα έργα της περιόδου 1956 – 1965 που έφεραν την υπογραφή τους, όπως την Πολυκατοικία στην λεωφόρο Αμαλίας 34 (1959), το εργοστάσιο ζυθοποιίας ΦΙΞ (1957-1963) στην λεωφόρο Συγγρού, το εργοστάσιο πλαστικών της APCO (1959) στην οδό Πειραιώς, το Μονόσπιτο στο Καβούρι (1960),το εργοστάσιο της ΒΙΑΝΙΛ Α.Ε.(1964) στον Αγ. Ιωάννη Ρέντη κ.α. Άλλα έργα του είναι πολυκατοικίες στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας και στην Πλάκα, μοντέρνες μονοκατοικίες στα βόρεια προάστια της Αθήνας κ.α.

Ακόμη, ήταν ο αρχιτέκτονας που σχεδίασε και συντηρούσε, μέχρι και τα τελευταία χρόνια της ζωής του, τον τάφο του Οκταβίου Μερλιέ στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.

Μέρος του αρχείου των έργων του Μαργαρίτη Αποστολίδη βρίσκεται στα αρχεία Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής του Μουσείου Μπενάκη.

Υπήρξε παντρεμένος με την ηθοποιό Άννα Κυριακού με την οποία απέκτησε ένα γιο, τον Πολιτικό Μηχανικό Χρήστο Αποστολίδη. Παράλληλα επί 40 συναπτά έτη προσέφερε τις υπηρεσίες του ως Τεχνικός σύμβουλος στο «Άσυλον Ανιάτων».

Ο Μαργαρίτης Αποστολίδης απεβίωσε στις 16 Ιανουαρίου του 2005 στην Αθήνα και κηδεύτηκε στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.

Βιβλιογραφία Επεξεργασία

Νέλλη Ανδρικοπούλου ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΜΑΤΑΡΟΑ. 1945 ISBN 978-960-05-1348-6 Αθήνα:2007 Βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ

Αντώνης Κιτσίκης ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ 1963-1964 Θ.Μακρής & ΣΙΑ (Νο39,Νο40)

Αντώνης Κιτσίκης ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ 1964 Εκδοτική Αθηνών Α.Ε. (Νο41,Νο45)

– Να σημειώσουμε ότι ο Κώστας Αξελός και ο Αντώνης Κιτσίκης που αναφέρονται στο κείμενο είναι απόφοιτοι της Γερμανικής, ενώ στην θέση του Lycee Leonin της οδού Σίνα βρίσκεται σήμερα το Γαλλικό Ιντσιτούτο , το οποίο συνορεύει με τα κτίρια της τότε Γερμανικής Σχολής. Η δε οδός Αραχώβης, στο πρώτο τμήμα της, δηλαδή αυτό που ξεκινά από το σημερινό Γαλλικό Ινστιτούτο (γωνία με Σίνα) και έως την οδό Ασκληπιού έχει μετονομαστεί σε οδό Οκταβίου Μερλιέ και η αρίθμηση της Αραχώβης ξεκινά με το Νο15 κάτω από την Ασκληπιού, οπότε σήμερα τα παλαιά κτίρια του Ντέρπφελντ και της Γερμανικής έχουν την είσοδό τους πλέον από την Οκταβίου Μερλιέ.

Μία συζήτηση με τον Νίκο Αποστολίδη πριν λίγους μήνες, μέσα στο κατακαλόκαιρο, απεκάλυψε πόσο μικρός είναι ο κόσμος. Πως το λέει η Ροδούλα Κούμαρη; “εκείνα τα χρόνια μιά κουμπότρυπα ήταν η Αθήνα” και δεν έχει άδικο. Όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους.

Ο Νίκος Αποστολίδης και η αδελφή του Ίρις ήταν μαθητές στην Αραχώβης.

Ο Νίκος εγκατέλειψε το σχολείο νωρίτερα, όμως στην τάξη του τελικά υπήρξαν άτομα, με τα οποία ο ίδιος είχε αργότερα επαφή χωρίς όμως να γνωρίζει την παρουσία τους στο σχολείο.

Μας μίλησε για την φιλία του με τον Κωνσταντίνο Γούστη από τον στρατό: “στο ΓΕΣ τότε, στα παλιά ανάκτορα, κατεβαίναμε κάθε πρωί μαζί” και εμείς του επισημάναμε ότι ο Κωνσταντίνος Γούστης νυμφεύθηκε το 1962, δηλαδή πολλά χρόνια μετά, την Έμυ Μαρσάν, η οποία ήταν συμμαθήτριά του.

Κουβέντα στην κουβέντα για τα παιδιά της τάξης φτάσαμε και στην Μέλα (Μελπομένη) Αργυροπούλου, η οποία είναι μητέρα της Λένας Τσιπούρη. Μιλήσαμε με την Λένα εκείνη την στιγμή και βεβαίως και ή Λένα θυμήθηκε ότι οι γονείς της έκαναν παρέα με τον Νίκο Αποστολίδη.

Θα επιχειρησουμε να βρούμε τα ονόματα της τάξης από τα Μαθητολόγια της Αραχώβης και σε άλλο άρθρο θα ζητήσουμε από την Λένα Τσιπούρη να μας βοηθήσει να ακολουθήσουμε τα βήματα των συμμαθητών και συμμαθητριών της μητέρας της Μέλας Αργυροπούλου.

Στο μεταξύ δημοσιεύουμε μία φωτογραφία εκείνων των χρόνων ζητώντας βοήθεια για την αναγνώριση των προσώπων και δημοισεύουμε και τα ονόματα με την ελπίδα να βοηθήσουμε την προσπάθεια.

Πρόκειται λοιπόν για την τάξη του 1943-44, την οποία σχηματίζουμε από τα μαθητολόγια της Σχολής εκείνης της εποχής:

Μέλα (Μελπομένη) Αργυροπούλου

Τάκης Βερροιόπουλος

Ρέα Κυπριώτου

Έφη Παμπούκη

Απόστολος Σερράος

Μαριόρα Μωυσίδου

Τιτίκα Αναγνώστου

Χαρίτων Κοριζής

Ξένη Μάζα

Έμυ Μαρσάν

Γιάννης Τεγόπουλος

Αλίκη Παπαδέα

Ιάσων Καρδιακιδης

Αικατερίνη (Κάκια) Θεοδώρου

Βασιλική Βάλβη

Γιολάντα Κωττάκη

Γιώργος Πρωτοπαπαδάκης

Ηλίας Μωραΐτης

Γιώργος Κουμούσης (ο γιός του Αργύρης αποφοίτησε από το Μαρούσι το 1975)

Μαρία Λεβεντοπούλου

Κοραλία Βλαχάκη

Μαίρη Βλαχανδρέα

Χριστιάνα Λεμπέση

Γρηγόριος Πάντος

Ηρώ – Βασιλική Κωδούνη

Ρεβέκκα Σκαλίθρη

Ευανθία Αρώνη

Μαρία Δροσινού

Φώτης Φωκάς

Έγκον Κοντος

Ευγενία Λαδοπούλου

Γρηγόρης Λαδόπουλος

Είχαμε ξεκινήσει την προηγούμενη εβδομάδα με τις αφηγήσεις του Νίκου Αποστολίδη, απόφοιτου του ’44, και συνεχίζουμε:

“…Η Γερμανική προφανώς δεν είχε αθλητικές εγκαταστάσεις. Για να γυμναστούμε λοιπόν μας πήγαιναν στο Καλλιμάρμαρο, αλλά και στο δάσος της Καισαριανής για Wandern (σημ.: εδώ θα κάνουμε μία παρατήρηση που κάναμε και στις αφηγήσεις του Απόστολου Πίτσου,ότι οι μαθητές της Μετσόβου, επειδή και αυτοί δεν είχαν στην διάθεσή τους χώρους για γυμναστική, αναγκάζονταν να πηγαίνουν στις εγκαταστάσεις του Πανελληνίου ΓΣ, στο Πεδίο του Άρεως). Θυμάμαι τον Αλέκο Μελετόπουλο που ήταν ακοντιστής και αργότερα γνωστός γυναικολόγος. Θυμάμαι όμως και τον Χαρίτωνα Κοριζή, τον μετέπειτα καθηγητή της Πολιτικής Ιστορίας”.

Γιά το κτίριο της Αραχώβης ξεκαθαρίσαμε κάποιες απορίες που είχαμε:

“…Το δεύτερο κτίριο του Doerpfeld, αυτό που βρίσκεται στην πλευρά της Βαλτετσίου, χρησιμοποιείτο ως βιβλιοθήκη, και μάλιστα δανειστική, για μαθήματα Τεχνικών αλλά και άλλα βοηθητικά μαθήματα. Φιλοξενούσε βέβαια και υπηρεσίες (σημ.: στο βιβλίο του Hansen γίνεται αναφορά για το Lehrerhaus, το οποίο βεβαίως τα πρώτα χρόνια πιθανώς να χρησίμευε και ως ξενώνας καθηγητών, ή ο όρος να σήμαινε ως χώρος εργασίας των καθηγητών όπως είναι σήμερα το Lehrerzimmer)”.

Για το κτίριο του Eglau, που όπως αναφέρεται και στο βιβλίο του Απόστολου Πίτσου, με αφορμή την “ανοξείδωτη σφαλιάρα”, υπήρχε μία μεγάλη αίθουσα τελετών:

“…Στο κτίριο του Eglau, που ήταν κολλημένο στο πρώτο κτίριο του Doerpfeld, αυτό της Αραχώβης, υπήρχε στο ισόγειο μία μεγαλη αίθουσα όπου λειτουργούσε και ως Turnhalle, όπου έβλεπες σκάλες αναρρίχησης και άλλα όργανα. Βεβαίως η αίθουσα χρησιμοποιείτο και γιά τελετές”.

Γιά την φοίτηση στην Αραχώβης:

“…Τα χρόνια εκείνα εισήχθη η λατινική γραφή! και μάλιστα από τον καθηγητή γερμανικών Hermann Kaspar. Μέχρι τότε τα παιδιά μάθαιναν να γράφουν να χρησιμοποιούν το γοτθικό αλφάβητο.

Υπήρχαν δύο τμήματα: το “Α” και το “Β”. Το “Β” ήταν το δύσκολο, το γερμανικό. Εξετάσεις για Abitur δίνανε μόνον όσοι ήσαν στο “Β”. Εγώ έμεινα στη Σχολή μέχρι την Γ’ Γυμνασίου, διότι δεν ενέκρινα την συμπεριφορά του τότε Διευθυντή Alfred Romain απέναντί μου. Η αδελφή μου Ίρις όμως συνέχισε και τέλειωσε το “Β”. Τώρα, το ελληνικό τμήμα, το “Α”, όταν τελείωνε δεν έπαιρνε απ΄ευθείας “Απολυτήριο”. Οι μαθητές έδιναν εξετάσεις σε Επιτροπή του Δημοσίου, με καθηγητές από δημόσια σχολεία, κάτι που εφαρμοζόταν σε όλα τα ιδιωτικά σχολεία (σημ.: ο Φωκίων Φωτιάδης-Νεγρεπόντης το σημειώνει στις δικές του αναφορές). Στο γερμανικό τμήμα, όμως υπήρχε διαφορά στην διδακτέα ύλη. Στα μαθηματικά τα παιδιά διδάσκονταν στις τελευταίες τάξεις διαφορικό λογισμό, ενώ στην ελληνική διδακτέα ο όρος ούτε καν υπήρχε. Όντας πιά σε ελληνικό σχολείο, είχα την τύχη να διαβάζω από τα γερμανικά βιβλία της αδελφής μου και να βλέπω τις διαφορές των δύο συστημάτων”.

και συνέχισε:

“…Όταν έφυγα, επειδή κατοικούσα στην Κηφισιά πήγα στο 2ο Δημόσιο. Επειδή η Κηφισιά δεν είχε δικό της σχολείο τα παιδιά πήγαινανστο Μαρούσι, εκεί που σήμερα είναι το 1ο Γενικό Λύκειο και το 1ο Δημοτικό Αμαρουσίου. Παραδόξως δώσαμε και εμείς εξετάσεις σε Επιτροπή, παρόλο που το σχολείο εθεωρείτο δημόσιο, και οι καθηγητές ήσαν αυτοί που μας δίδασκαν όλη τη χρονιά. Στις εξετάσεις λοιπόν αυτές συνέβη και κάτι διασκεδαστικό. Το θέμα της Έκθεσης ήταν “Πως βλέπετε τον κόσμο του αύριο”. Ε!, λοιπόν βαθμολογήθηκα με 10 (με άριστα το 20), δηλαδή πήρα την βάση! Γιατί; Είμαστε στην περίοδο 1943-44, δηλαδή λίγους μήνες πριν από την ατομική βόμβα στην Χιροσίμα, που ούτε εγώ ούτε κανείς άλλος μπορούσε να προβλέψει, και έγραψα ότι ο κόσμος του αύριο θα κάνει χρήση της ατομικής ενέργειας, των συνθετικών υλών κλπ. Ο βαθμολογητής προφανώς με αντιμετώπισε σαν αιθεροβάμονα, σαν αλαφροΐσκιωτο, που δεν ξέρει τι λέει και απλώς με άφησε να περάσω”.

Είχαμε την τύχη να συναντήσουμε τον Νίκο Αποστολίδη, απόφοιτο του ’44. Μας υποδέχθηκε με μιά καλή κουβέντα για το montags, που το διαβάζει κάθε εβδομάδα.

– Διάβασα για τον Γένιο Σαντορίνη, τον θυμάμαι! Ήταν μεγαλύτερος απο εμένα, αλλά ξεχώριζε γιατί είχε κόκκινα μαλλιά. Θυμάμαι αργότερα και τα “ανέκδοτα” για τον πατέρα του, που δεν είχα μεν καθηγητή, αλλά ήταν εκείνα τα χρόνια στο Πολυτεχνείο, όπως και εγώ.

Ο πατέρας Σαντορίνης ήταν διάσημος (εκτός των άλλων, που έχουμε αναφέρει: εφευρέτης του ελληνικού μικροκυματικού ραντάρ και πόλλών άλλων, βραβευμένος διεθνώς κλπ) και για τα θέματα, που έβαζε στις Εισαγωγικές Εξετάσεις.

Διηγείται ο Νίκος Αποστολίδης:

– Ένα από τα “χαριτωμένα” θέματα του Σαντορίνη ήταν το εξής: Δύο ποδηλάτες ξεκινούν ταυτόχρονα από δύο σημεία, που απέχουν μεταξύ τους 40 χιλιόμετρα και κατευθύνονται ό ένας προς τον άλλον. Κινούνται και οι δύο με μία σταθερή ταχύτητα 20 χιλιομέτρων την ώρα, οπότε είναι αναμενόμενο ότι κάποια στιγμή θα συναντήσει ο ένας τον άλλο.

Την στιγμή που ξεκινούν, μία μύγα που είναι στην μύτη του ενός ποδηλάτη ξεκινάει και αυτή προς την ίδια κατεύθυνση πετώντας με μεγαλύτερη όμως ταχύτητα, 25 χιλιομέτρων την ώρα. Προφανώς η μύγα θα συναντήσει τον άλλο ποδηλάτη πριν τον συναντήσει ο πρώτος. Θα ακουμπήσει την μυτη του και θα γυρίσει πετώντας προς τα πίσω, προς τον πρώτο ποδηλάτη. Μόλις τον συναντήσει και του ακουμπήσει την μύτη, αλλάζει πάλι κατεύθυνση και πετά προς τον δέυτερο ποδηλάτη κ.ο.κ.

Προφανώς μετά από μερικά πέρα-δωθε της μύγας και έχοντας περάσει ένα χρονικό διάστημα οι δύο ποδηλάτες θα συναντηθουν και μάλιστα με την μύγα ανάμεσα στις δύο μύτες, οπότε ήρθε και το ερώτημα του προβλήματος: Τι απόσταση διένυσε συνολικά η μύγα;

Όλα τα παιδιά ταλαιπωρήθηκαν να κάνουν υπολογισμούς με τις επι μέρους διαδρομές της μύγας και κατέληξαν κάπου, οπότε έρχεται και το σχόλιο του Σαντορίνη:

Προσπαθείτε να πιάσετε το αριστερό σας αυτί με το δεξί σας χέρι, γύρω-γύρω από το κεφάλι σας! Αντί να πηγαίνετε μέσω Λαμίας αναρωτηθείτε πόση ώρα έκαναν να συναντηθουν οι ποδηλάτες; Αφού έτρεχαν με 20 χλμ/ώρα ο καθένας σε μία ώρα θα είχαν καλύψει και οι δύο 20+20 χιλιόμετρα, δηλαδή τα 40 της αρχικής απόστασης και θα συναντιώνταν. Η ταχύτητα της μύγας που πετούσε με 25 χλμ/ώρα σε μία ώρα διένυσε 25 συνολικά χιλιόμετρα !

Και εμείς θυμηθήκαμε το άλλο “κλασσικό” του Σαντορίνη:

Τύπος είναι στην κορυφή ουρανοξύστη έχει στην διάθεσή του ένα χρονόμετρο και ένα θερμόμετρο. Ποιό είναι το ύψος του ουρανοξύστη;

Ο Γκέοργκ Άντον Νίτσε γεννήθηκε το 1925 στο Reinbeck κοντά στο Αμβούργο. Ο πατέρας του, Eugen Nitsche, υψηλόβαθμο στέλεχος της Lufthansa, αλλά και μανιώδης φωτογράφος, μετακόμισε το 1931 στο Βερολίνο και στην συνέχεια, το 1937 στην Αθήνα, όπου ο 12χρονος Γκέοργκ Αντον φοίτησε στην Γερμανική Σχολή Αθηνών έως την αποφοίτησή του το 1944. Προηγουμένως όμως και όσο διάστημα κατοικούσε η οικογένεια στο Βερολίνο, ο πατέρας του δεν του επέτρεψε να ενταχθεί στην Νεολαία του Χίτλερ (Hitler-Jugend).

Ο Eugon Nitsche, είχε άλλα δέκα αδέλφια, που γεννήθηκαν στο Κίεβο, και από τα οποία επέζησαν από τον Πόλεμο λιγότερα από τα μισά. Ως πιλότος είχε την ευκαιρία να επισκεφθεί την Δύση, να γνωρίσει τον δυτικό τρόπο ζωής και είχε ήδη δείξει προτίμηση επιλέγοντας την Αγγλία και την Γαλλία αντί της Ουκρανίας και της Ρωσίας ως μελλοντικό τόπο κατοικίας του σε αντίθεση με έναν από τους αδελφούς του τον Paul Nietze, ο μόνος που έγραφε το επώνυμό του διαφορετικά, και ο οποίος έγινε μάλιστα μεγάλος ζωγράφος.

Όταν επρόκειτο να ξεσπάσει ο Πόλεμος οι Γερμανοί έλαβαν διαταγή να επιστρέψουν στην Γερμανία, όμως ο πατέρας του κρύφτηκε με την βοήθεια της οικογένειας Αλιφραγκή, που διαχειριζόταν ρυμουλκά στην Διώρυγα του Σουέζ και σαν αποτέλεσμα της απείθειάς του, απολύθηκε αμέσως από την Lufthansa και η οικογένεια άρχισε να αντιμετωπίζει οικονομικα προβλήματα και η μόνη μικρή πηγή εσόδων του ήταν η παράδοση μαθημάτων γερμανικών.

Στο Παλαιό Φάληρο, όπου κατοικούσε η οικογένεια, υπήρχε μία τεχνική μονάδα με υδροπλάνα, που είχε και σαν αρμοδιότητα και την διάσωση πιλότων, που πέφτανε στην θάλασσα, όταν τα αεροπλάνα τους καταρρίπτονταν. Ο επικεφαλής της μονάδας με το μικρό όνομα Andreas έσωσε τον Γκέοργκ Άντον από την φυματίωση προμηθεύοντας τον με φάρμακα του γερμανικού στρατού και κατά πάσα πιθανότητα, για να τον τιμήσει, ονόμασε τον γιό του “Andreas”, όνομα το οποίο βεβαίως δεν υπήρχε στην οικογένεια. 

Ο νεαρός, απόφοιτος πλέον, Γκέοργκ Άντον κλήθηκε στην Γερμανία προκειμένου να εκπαιδευτεί από τον στρατό και να υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία και στάλθηκε στο Warthegau στην Πολωνία. Να σημειωθεί ότι ο Andreas τον είχε εφοδιάσει με μία διαταγή που όριζε ότι ο Γκέοργκ Άντον, μετά την εκπαίδευσή του, είχε την υποχρέωσει να επιστρέψει στην Αθήνα. Η διαταγή αυτή τον έσωσε για δεύτερη φορά, αφού όσοι έμειναν εκεί στάλθηκαν στην Ρωσία και οι περισσότεροι χάθηκαν. Έτσι επιστρέφοντας σταμάτησε στην Βιέννη, αφού οι Γερμανοί είχαν πλέον χάσει τον Πόλεμο και υποχωρούσαν, οπότε δεν είχε νόημα, αλλά και ίσως να ήταν επικίνδυνο, να επιστρέψει στην Αθήνα. Όμως ο ίδιος επέλεξε να επιστρέψει και με ένα αροπλάνο πέταξε στο Βελιγράδι, όπου, μία ημέρα ένα επιβατικό αεροπλάνο της Lufthansa έφευγε για μία τελευταία πτήση για την Αθήνα. Ο πιλότος τού ήταν γνωστός από τον πατέρα του, τον πήρε μαζί του και ο Γκεόργκ Άντον έφθασε στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 1944, όπου αμέσως σχεδόν αιχμαλωτίστηκε και περέμεινε στην Αίγυπτο έως τo 1948.

Επέστρεψε στην Ελλάδα, βάσει μίας απόφασης, που όριζε ότι οι αιχμάλωτοι επέστρεφαν στον τόπο κατοικίας τους, αλλά την επόμενη χρονιά, το 1949, πέθανε ο θείος του, ο γνωστός ζωγράφος Paul Nietsche, και ο οποίος του άφησε ένα ποσόν με το οποίο μπόρεσε να σπουδάει Αγγλική Φιλολογία στο Reading στην Αγγλία, ενώ στην συνέχεια μελέτησε την Αρχαία Ισλανδική γλώσσα και μάλιστα μιλούσε 8 γλώσσες. Ήταν δε πρώτος Γερμανός που πήγε στην Αγγλία μετά τον Πόλεμο.

Μετά τις σπουδές επέστρεψε και πάλι στην Αθήνα. Ήδη από τα μαθητικά του χρόνια στο Παλαιό Φάληρο είχε έρθει σε επαφή με τον Εμμανουήλ Καλιτσουνάκη, ο οποίος επίσης είχε φοιτήσει στην Γερμανική και ήταν γιός  του Ιωάννη Καλιτσουνάκη, ο οποίος τον βοηθά να προσληφθεί στο Πάντειο αρχικά και στο Πολυτεχνείο στην συνέχεια, προκειμένου να διδάξει γερμανικά, που ήσαν απαραίτητα, μιας και πολλά συγγράμματα εκείνης της εποχής ήταν γραμμένα στα γαλλικά και τα γερμανικά.

Ο Ιωάννης Καλιτσουνάκης ήταν καθηγητής Βυζαντινής και Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου και μετέπειτα επίτιμος εν ενεργεία καθηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή του εν λόγω πανεπιστημίου, και σε επαφή με τον Ulrich von Wilamowitz-Moellendorff, αυθεντία στην ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας και της λογοτεχνίας της.

Το 1953 νυμφεύθηκε την Αλίκη Γράφα το 1953 και το 1957 απέκτησε τον Andreas, ο οποίος φοίτησε με την σειρά του στην Σχολή έως το 1975, που αποφοίτησε.

https://en.wikipedia.org/wiki/Paul_Nietsche

https://en.wikipedia.org/wiki/Ulrich_von_Wilamowitz-Moellendorff

Ο Φωκίων Φωτιάδης Νεγρεπόντης ήταν μαθητής στην Αραχώβης στα χρόνια του Πολέμου, και όχι μόνον. Μετά τον Πόλεμο, έστειλε και τον γιό του Εμμανουήλ στη Σχολή, όταν αυτή άνοιξε πάλι. Όπως μάλιστα μας διευκρίνισε, ο πατέρας του εγεννήθη ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΦΩΤΙΑΔΗΣ, αλλά “όταν απεβιωσεν ο πατήρ του ο εν λόγω ήτο μόλις 16 ετων και υιοθετήθη από τον άκληρον αδελφόν της μητρός του ΑΜΒΡΟΣΙΟΝ ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗΝ. Εκράτησε και τα δύο επίθετα από σεβασμόν προς τους δύο και τα οποία μας εκληροδότησε σε εμένα και στον υιόν μου και στους μεταγενέστερους“.

Ψάχνοντας στα αρχεία του εντόπισε δύο χειρόγραφά του, αντίγραφα από το Klassenbuch της τάξης του. Το σημαντικό είναι ότι πρόκειται για πληροφορίες από το Γερμανικό Τμήμα, από το οποίο δεν έχουμε κανένα στοιχείο.

Η χρονιά του θα αποφοιτούσε κανονικά το 1947, όμως επειδή η Σχολή έκλεισε το 1944 αντιλαμβανόμαστε ότι ανήκε σε αυτούς, οι οποίοι αναγκάστηκαν λόγω των συνθηκών να αλλάξουν σχολείο. Βρέθηκε στου Δ.Ν.Μακρή (επί της οδού Βασ.Σοφίας 23, μετέπειτα Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου), όπως και πολλοί άλλοι της Γερμανικής Σχολής εκείνων των χρόνων.

Οι δύο πίνακες αναφέρονται στα δύο τμήματα: το γερμανικό και το ελληνικό, ή ορθότερα σε εκείνο που οι γνώσεις των γερμανικών δεν ήταν προχωρημένες και όπως διαπιστώνουμε το γερμανικό είχε και τους περισσότερους μαθητές. Επειδή είναι δυσανάγνωστοι ζητήσαμε την βοήθεια του συμμαθητή μας, τους διαβάσαμε μαζί και ξαναγράψαμε τα ονόματα.

Mina Aspioti, Nikoletta Karavia, Dieter Clemm von Hohenberg, Jutta Fanny, Dora Gegiou, Freddy Koschik, Gert Kyriazides, Wirginia Nikolaieff, Tania Maniadaki, Helene Olivieri, Rena Bakojanny, Stefan Reichel, Franz Resch, Alexandra Stavropoulou, Erika Unz, Wladimir Uschakov.

Michel Molokotos (Μιχαήλ Μολοκότος), Georg Papadakis , Georg Papapostolou, Panayotis Philippas, Phokion Photiadis (Φωκίων Φωτιάδης), Rudi Alter, Michel Papalekas, Gerasimos Piniatoros (Γεράσιμος Πηνιατώρος). (περισσότερα…)

Η Χανελόρε Κορώνη γεννήθηκε το 1927 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1935-36 στην Β’ Δημοτικού και παραμένει έως την αποφοίτησή της το έτος 1943-44 και ήταν κόρη του Σπυρίδωνος Κορώνη

Ο  Σπυρίδων Κορώνης (1883 – 1944), ήταν Έλληνας πανεπιστημιακός και πολιτικός. Υπήρξε καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πολυτεχνείο καθώς και διοικητής του ΙΚΑ επί δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά. Το 1926 ανέλαβε την διεύθυνση των Σιδηροδρόμων Ελληνικού Κράτους. Στην κυβέρνηση Αλέξανδρου Παπαναστασίου (1932) διετέλεσε Υπουργός Συγκοινωνιών ενώ στην κυβέρνηση Αλέξανδρου Οθωναίου (1933) διετέλεσε Υπουργός Εθνικής Οικονομίας.

Κατά τα Δεκεμβριανά του 1944 συνελήφθη από ομάδες του ΕΑΜ και εν συνεχεία δολοφονήθηκε.

Ο Φωκίων Φωτιάδης-Νεγρεπόντης, μαθητής στην Αραχώβης των χρόνων του Πολέμου ήρθε στις 15 Νοεμβρίου 2019 στη Σχολή και έδωσε την ευκαιρία σε μαθητές της Β’ και Γ’ Λυκείου να ακούσουν ιστορίες από τα χρόνια των θρανίων του. Ο Φωκίων αναγκάστηκε να διακόψει την φοίτησή του στη Σχολή το 1944 λόγω του Πολέμου με αποτέλεσμα να συνεχίσει στη Σχολή Μακρή. Η Γερμανική Σχολή έκλεισε ως γνωστόν και παρέμεινε κλειστή μέχρι το 1956, όταν ξαναάνοιξε στην Μετσόβου.

Περπάτησε από την πύλη, όπου τον υποδέχθηκαν οι καθηγήτριες και η ομάδα των μαθητών, έως την είσοδο του κτιρίου όπου η Διευθύντρια κα Annette Brunke-Kullik τον καλωσόρισε και όλοι πήγαν στην Βιβλιοθήκη όπου για δύο ώρες ο πρώην μαθητής “ανακρίθηκε” από τους νυν παρουσία και του Βιβλιοθηκάριου JohannesMüller.

Σαν μαθητής προς μαθητές μίλησε για τα χρόνια του Πολέμου και της Κατοχής, μίλησε για τους συμμαθητές και τις συμμαθλητριές του, για τους καθηγητές, για τα μαθήματα. Αναφέρθηκε στην Γυμναστική, όπου όλοι ήσαν υποχρεωμένοι να γυμνάζονται μέσα στο κρύο με κοντομάνικα, κάτι που τον σκληραγώγησε και εν τέλει τον βοήθησε ώστε να μην προσβάλλεται εύκολα από ασθένειες, παρότι αδύναμος και λίγο φιλάσθενος στα πολύ παιδικά του χρόνια.

Την προηγούμενη Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2019 ήρθε στη Σχολή ο Βασίλης Μαυρίδης, απόφοιτος της περιόδου του Πολέμου, και μίλησε για τα χρόνια του στην Αραχώβης κατά την περίοδο της Κατοχής. Ήταν μία συνέντευξη “ποταμός” σε μαθητές και μαθήτριες των τμημάτων της 10ης και 11ης τάξης, όπου τις ερωτήσεις υπέβαλαν οι μαθήτριες της 11ης: Αλίκη Πορτοσάλτε, κόρη του δημοσιογράφου Άρη Πορτσάλτε και η Ηλέκτρα Μαυρίδη, η οποία, παρόλη την συνωνυμία, δεν είναι συγγενής με τον “εξεταζόμενο”.

Η συνένευξη, που διήρκεσε περίπου δύο ώρες, βιντεοσκοπήθηκε απόδύο επίσης μαθητές της 11ης, που είχαν και την τεχνική υποστήριξη: τον Αλέξη Τσακαλάκο και τον Γιάννη Τόλια, γιό του υποδιευθυντή της Σχολής και της Marianne Danner. Στον ήχο την επιμέλεια είχε ο Johannes Müller, υπεύθυνος της Βιβλιοθήκης της Σχολής και θερμός υποστηρικτής όλων των εκδηλώσεων στην Βιβλιοθήκη και την Aula, ενώ την σκηνοθεσία είχε αναλάβει η Κατερίνα Ευαγγελάκου, μητέρα του μαθητή Αντώνη Αργυροηλιόπουλου. Τέλος όλη αυτή η δράση εντάσσεται στο πλαίσιο μίας AG της Σχολής με τίτλο “Erinnern für die Gegenwart” και είναι η πρώτη μιάς σειράς συνεντεύξεων με αποφοίτους της Αραχώβης και την συντονίζουν οι καθηγήτριες: Έλενα Κουμεντάκου, Regina Wiesinger και Katharina Strutynski.

Ο Βασίλης, γεννημένος το 1928, είναι σήμερα 91 ετών και ήρθε στη Σχολή, όπου τον υποδέχθηκαν στην είσοδο τα παιδιά. Περπάτησε από την πύλη μέχρι το αίθριο όπου συνάντησε την Διευθύντρια κ. Annette Brunke-Kullik, ο υποδιευθυντής Βασίλης Τόλιας, η υπέυθυνη Δημοσίων Σχέσεων Χαρούλα Αντωνοπούλου και βεβαίως οι καθηγήτριες και τα παιδιά της 10ης και 11ης τάξης.

Ο Βασίλης Μαυρίδης στο αίθριο της Σχολής περιτριγυρισμένος από τους μαθητές και τις μαθήτριες της 10ης και 11ης τάξης	Κάτω, από αριστερά προς τα δεξιά: Αλίκη Πορτοσάλτε, Ηλέκτρα Μαυρίδη, Βασίλης Μαυρίδης και Έλενα Κουμεντάκου.

Έφυγε την Πέμπτη 6 Ιουνίου 2018 σε ηλικία 92 ετών η Έρση Αργυριάδου-Lange, αδελφή της Ρέας Αργυριάδου-Μυλωνά, απόφοιτος του Πολέμου, εμφανίζεται στα μαθητολόγια από το 1938, στην Α’ Γυμνασίου έως το 1944 στην ΣΤ’. Ήταν συγγραφέας με πλήθος βιβλίων στο ενεργητικό της.

Η Έρση Λάγκε γεννήθηκε στην Αθήνα το 1926, από μητέρα Ζακυνθινή και πατέρα Μυτιληνιό. Σπούδασε ζωγραφική και ιστορία τέχνης στο Mainz και τη Φρανκφούρτη της Γερμανίας. Εμφανίζεται στα γράμματα το 1972 με την ποιητική συλλογή Σπάλαθρα ενώ ασχολείται και με τη μετάφραση. Έχει δημοσιεύσει 5 ποιητικές συλλογές, 3 μυθιστορήματα, 7 συλλογές διηγημάτων και 5 πέντε βιβλία ταξιδιωτικής λογοτεχνίας. Έχει τιμηθεί με το Α’ βραβείο Λουντέμη, το Α’ κρατικό βραβείο λογοτεχνίας, με βραβείοσυνεισφοράς στα ζακυνθινά γράμματα καθώς επίσης με το Β’ βραβείο ποίησης στο Μιλάνο της Ιταλίας.Tο έργο της έχει μεταφραστεί σε πέντε γλώσσες. Το 2014 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κοράλλι το βιβλίο “Η παράξενη σοφία” και το 2016, το τελευταίο της με τίτλο “Το γαλάζιο της γης” από τις εκδόσεις Περίπλους.

Ο γιός της, Άγης Lange, αποφοίτησε από το γερμανικό τμήμα το 1982. Ο αδελφός της, Δώρος Αργυριάδης, ήταν στη σχολή μέχρι το κλείσιμό της στον Πόλεμο, σπούδασε ναυπηγός και έζησε στην Αμερική, ενώ ό άλλος αδελφός, ο Άλκης Αργυριάδης, που γεννήθηκε το 1930 και που λόγω του πολέμου δεν μπόρεσε καν να πάει στην Σχολή, ήταν καθηγητής Αντιπρύτανης (1983-1986) και Πρύτανης του ΕΚΠΑ, που όμως απεβίωσε πριν την ανάληψη των καθηκόντων του ως Πρύτανης, ενώ προς τιμήν του δόθηκε το όνομά του στο αμφιθέατρο στο κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου.

Το βιογραφικό της είναι στην ενότητα “Απόφοιτοι / Λογοτεχνία και Φιλοσοφία”…

Παρόλο που όσο περνούν τα χρόνια η μνήμη εξασθενεί, είναι δύσκολο να ξεφύγει κανείς απ· την πρόκληση να θυμηθεί στιγμές από τα αναμφισβήτητα ωραιότερα χρόνια της ζωής του. Πολλοί λένε ότι τα χρόνια αυτά είναι και “ανέμελα”, πράγμα που προσωπικά δεν πιστεύω, μια και σ· αυτήν ακριβώς την περίοδο της ζωής μας και παρόλη τη σχετική ανωριμότητά μας πρέπει να χαράξουμε την πορεία μας για το μέλλον, αλλά και να διαμορφώσουμε την κοσμοθεωρητική τοποθέτησή μας.(…)

Και τώρα μερικά ανάκατα και πρόχειρα “ψήγματα” θύμισης από τα προπολεμικά αλλά και τα πρώτα “κατοχικά” χρόνια του σχολειού μας:

Καταρχάς ήταν ωραία η θέση του σχολειού μας στη γωνιά Σίνα και Αραχώβης, απέναντι απ· το δασάκι του Αγίου Νικολάου στους πρόποδες του Λυκαβητού και ακόμη ωραιότερα τα για την εποχή εκείνη “τεράστια” συρτά παράθυρα, που άφηναν ελεύθερο το φως και τον αέρα – τότε δεν είχαμε καυσαέρια – να μπαίνουν στις τάξεις. Ακόμη ωραιότερη ήταν η πάνω από εθνικότητες φιλική νεανική παρέα μας των χρόνων εκείνων, που άρχισαν με την Quarta προπολεμικά (το 1938) και τέλειωσαν με την Oberprima μέσα στον πόλεμο και τη σκληρή κατοχή (το 1944).

Ο Τάκης, η Gustel, ο Χάρης, η Siglinde από τη μια (τη Β) όχθη, ο Ζιζής, οι Μαρίες, ο Νίκος και ένα σωρό άλλα εξαίρετα παιδιά από την άλλη (την Α) όχθη, “μπερδεύονταν” στα διαλείμματα, αλλά και συναντιόντουσαν σε χαρούμενα πάρτι σε σπίτια και ταράτσες, σε κοινές εκδρομές και σε αθλητικά παιχνίδια.

Οι δάσκαλοι, ‘Ελληνες και Γερμανοί (ο διευθυντής κ. Romain, ο κ. Μπόνης, η κα Αναστασιάδου, ο κ. Δημάρατος, ο κ. Kuhlmann και ένα σωρό άλλοι) με φανερό ενδόμυχο στόχο να κερδίσουν την εκτίμηση αλλά και την αγάπη μας, πάσχιζαν να μας πλησιάσουν και να μας μεταδώσουν τις γνώσεις τους.

Δεν ξέρω αν εμείς – τα τρελόπαιδα της εποχής μας – είχαμε εκτιμήσει όσο έπρεπε τις προσπάθειες ό λ ω ν των δασκάλων μας και χωρίς να το θέλουμε ξεπερνούσαμε τα όρια της ευπρέπειας και της τάξης.(…)

Θυμάμαι ότι προσπαθούσαμε να βρούμε τρόπους να συναντηθούμε, κορίτσια και αγόρια, σε ουδέτερο, εκτός σχολής και εποπτείας χώρο, εκμεταλλευόμενοι καμμιά ελεύθερη μεταξύ μαθημάτων ώρα ή εν ανάγκη και “σκασιαρχείο”. Από τα καλύτερα γι’ αυτό το σκοπό καταφύγια αποδείχτηκε το δασάκι του Αγίου Νικολάου, όπου γινόταν τακτικά το “προοδευτικό”, λόγω επιπτώσεων, παιχνίδι της μπουκάλας.

‘Απειρες είναι οι εικόνες που μου Τρχονται στο νου απ’ την ωραία αυτή νεανική μας εποχή, που σίγουρα όμως θα Τναι ακαταλαβίστικες για τους χιλιάδες “διαδόχους” μας στα ίδια θρανία. Σ’ αυτούς εύχομαι μ’ όλη μου την καρδιά να βρουν τον τρόπο να δ ι α τ η ρ ή σ ο υ ν και ν’ α ξ ι ο π ο ι ή σ ο υ ν τις καλές και φιλικές σχέσεις τους μακριά από οιεσδήποτε “ρατσιστικές” επιφυλάξεις και με γνώμονα το γεγονός ότι η καλή συνεργασία μπορεί να γίνει και αφορμή δημιουργίας των συνθηκών για έναν καλύτερο κόσμο.

Κώστας Αθανασιάδης