Σπουδαία ανταπόκριση είχε το μικρό αφιέρωμά μας στο Νίκο Θέμελη. Πολλοί συγκινήθηκαν με τη θύμηση του Νίκου. Πολλοί γέλασαν με τα “ανέκδοτα” από την τάξη. Να πούμε ότι η ηλεκτρονική έκδοση του ΒΗΜΑτος το αναδημοσίευσε με μια πολύ ωραία φωτογραφία του Νίκου που θα τους την “κλέψουμε”.
Η Λόνη Τουφεξή-Καρύδη θυμήθηκε μία συγκέντρωση που έκανε στο σπίτι της δύο χρόνια πριν από τον θάνατο του Νίκου. Ήταν 21 Ιουνίου, θερινό ηλιαστάσιο και με αφορμή τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας της Μουσικής ζήτησε από το Νίκο Αθηναίο να παίξει στο πιάνο σε όλους τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες. Ο Νίκος Θέμελης ήρθε. Ήταν ιδιαίτερα καταβεβλημένος, αλλά ήθελε να έχει αυτήν την επαφή με την τάξη του, ίσως διαισθανόταν ότι θα ήταν και η τελευταία. Είχε “εξαφανιστεί” γιά πολλά χρόνια λόγω της ενασχόλησής του με την πολιτική. Όμως η τάξη του, η τάξη του ’64 ήταν πάντα δίπλα του και εκείνος την “κουβαλούσε” συνεχώς μαζί του.
Ο Κώστας Μεσκούρης έστειλε από την Γερμανία ένα μήνυμα και μία καταπληκτική φωτογραφία ντοκουμέντο από την μαθητική παρέλαση της 24.3.1964 και την υποσημείωση: “Ειμαι ο σημαιοφόρος και η κοπέλα ακριβώς πίσω μου είναι η Δάφνη Λιποβάτς – άλλα ονόματα δυστυχώς δεν μου είναι γνωστά αν και θυμάμαι τα άτομα!” .
Τώρα όσον αφορά την φωτογραφία που δημοσιεύσαμε από την εκδρομή ο Κώστας Μεσκούρης μας έγραψε:
Hallo zusammen, als “1964er” habe ich mich sehr über das im letzten Rundbrief wiedergegebene Bild gefreut! Ich komme sehr gern der Aufforderung nach, noch unbekannte Mitschüler zu identifizieren, indem ich meinen Freund Nikos Christou und mich selbst (Kostas Meskouris) auf der beiiegenden Kopie hervorhebe. Ich möchte Ihnen übrigens zu dem sehr gelungenen Mitteilungsblatt gratulieren und mich für dessen Zusendung bestens bedanken! In diesem Sinne, mit besten Wünschen und Grüßen aus Aachen, Kostas Meskouris
Η Τένια Παπαδάκη έκανε, όπως πάντα, την απαραίτητη έρευνα, σκάλισε τα χαρτιά της και διασταύρωσε τις πληροφορίες με αυτά που θυμόταν από εκείνα τα χρόνια και έστειλε τις επισημάνσεις της:
Διακρίνονται στο δεξιό μέρος της φωτογραφίας μαθητές της τάξης του ’64. Πίσω από τον Χρ. Βασιλόπουλο στο κέντρο, οι Ελένη Γιοτσαλίτου, Λένα Μερίκα και Ρίκα Δολόγλου. Στην σειρά πίσω από τα τρία αυτά κορίτσια είναι, από κέντρο και προς δεξιά, οι: Χριστίνα Λυμπέρη, Μαρία Μακρυωνίτου, Φωτεινή Αδριανοπούλου, Νίκος Θέμελης, Μαίρη Ρέλλα και Τάκης Ξανθάκος. Μπροστά από αυτούς είναι οι δυο μαθήτριες της τάξης του ’65, Ελεάνα Λούη και Κάτια Φωτεινοπούλου. Στην άκρη δεξιά η κ Καίτη Παπαδάκη.
Αριστερά από τον Χρ. Βασιλόπουλο είναι, από την τάξη του ’65, ο Άγης Αναργύρου και άλλες τέσσερις μαθήτριες: Μαίρη Γρηγοριάδου, Μαρία Χατζοπούλου, Μυρτώ Κωνσταντινίδου και Έλλη Μαλέα, καθώς και ο Γεώργιος Δημητράκος και ο γιος του Σταύρος. Αριστερά πίσω από τον Γ. Δημητράκο διακρίνονται ο Κώστας Μεσκούρης και ο Νίκος Χρήστου (από το τμήμα a του ’64).
Στο υπόλοιπο αριστερό μέρος της φωτογραφίας είναι προφανώς μέλη των τάξεων του ’66 και του ’65. Παρακαλώ και εγώ, αν κάποιος άλλος βλέπει τον εαυτό του, ή και άλλους που δεν έχουμε αναγνωρίσει, ας μας το πει.
Ο Κώστας Μεσκούρης είναι απόφοιτος του 1964 και ζει στην Γερμανία στο Alsdorf κοντά στο Aachen. Το βιογραφικό του είναι στην ενότητα “Απόφοιτοι / Θετικές Επιστήμες” και οφείλουμε να πούμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που μας θυμάται και στέλνει φωτογραφίες.
Ο Νίκος λείπει. Κρατάμε, όμως, μέσα μας εκείνα που κερδίσαμε από την παρουσία του και την φιλία του, την ευγένεια και την προθυμία του. Την διαρκή του αναζήτηση για το πως η Ελλάδα θα προχωρήσει μπροστά. Την αγωνία του να είναι χρήσιμος στην χώρα και στους ανθρώπους. Την δημιουργική του γραφή στα βιβλία του, που ανέδειξαν ιστορικές περιόδους της χώρας μας.