“Έφυγε” το Μεγάλο Σάββατο 15 Απριλίου, ακριβώς την ημέρα των γενεθλίων του, σε ηλικία 76 ετών ο δημοσιογράφος Κωστής Βέρρος, απόφοιτος του 1965.

Γεννημένος στην Αθήναστις 15.4.1947 αποφοίτησε το 1965, σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Οικονομικά συνεχίζοντας με μεταπτυχιακές σπουδές στο London School of Economics στην διαχείρηση ανθρώπινου δυναμικού.

Με αφετηρία το Υπουργείο Εξωτερικών μεταπήδησε στη Γ.Γ. Τύπου και Πληροφοριών υπηρετώντας διαδοχικά στο Λονδίνο, στις Βρυξέλλες και το 1981 στο Στρασβούργο, στη Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Στο τέλος του 1982 παραιτήθηκε από την Γ.Γ.Τ.Π. για να εργαστεί σαν ανταποκριτής της Βραδυνής και Ναυτεμπορικής στις Βρυξέλλες, ενώ απο τα τέλη της δεκαετίας του ’80 βρέθηκε στο ραδιόφωνο και τηλεόραση του Antenna.

Συγχρόνως (1989-95) ασχολούμενος και με τα κοινά, διατέλεσε διαδοχικά Γραμματέας και Πρόεδρος της Ένωσης Ανταποκριτών Ξένου Τύπου στο Βέλγιο.

Το 1994 διέκοψε την ενεργό δημοσιογραφία και έως το 1999 έγινε μέλος της Υπηρεσίας Εκπροσώπου Τύπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αναλαμβάνοντας υπέυθυνος για την Ενέργεια, τις Μικρο-Μεσαίες Επιχειρήσεις, τον Τουρισμό και την Κοινωνική Οικονομία και συνυπεύθυνος για την Πολιτική του Περιβάλλοντος.

Παράλληλα με την συνεργασία του με τον Antenna το 2000 ανέλαβε τη Διεύθυνση Ειδήσεων του Μακεδονία TV θέση που διατήρησε μέχρι τον Ιούνιο 2012.

Περισσότερα από το δημοσίευμα του iefimerida.gr…

Ant1: ‘Εφυγε ο δάσκαλος της δημοσιογραφίας Κωστής Βέρρος…

Από το επετειακό λεύκωμα των 100 χρόνων της DSA του 1996:

Η επαγγελματική μου σταδιοδρομία – Κωστής Βέρρος…

Από τον Γιώργο Χατζηθεοδώρου, απόφοιτο του 1965, πήραμε ένα σημείωμα που μας “ταξίδεψε” σε άλλες εποχές, με άλλα ήθη και προτεραιότητες, που συχνα πυκνά νοσταλγούμε:

Όταν σε ηλικία δέκα ετών το 1957 έμαθα από έναν συμμαθητή μου στο 57ο πρότυπο δημοτικό σχολείο Κολωνού για την Γερμανική Σχολή Αθηνών . Μάθαινα ήδη γαλλικά στο Γαλλικό Ινστιτούτο (αγγλικά έμαθα αργότερα) .

Ζήτησα τότε από τους γονείς μου, να πάω και εγώ στην Γερμανική Σχολή, να μάθω γερμανικά. Πήγα πράγματι στο πρώτο από τα δύο προπαρασκευαστικά έτη για την γλώσσα, όταν ήμουν στην έκτη δημοτικού. Λίγο αργότερα ο καθηγητής μου κ. Κλεμ (Kunstlehrer στο Doerpfeld Gymnasium, όπου φοίτησα μετά) κάλεσε τους γονείς μερικών από τους απογευματινούς μαθητές του και τους είπε «θέλουμε τα παιδιά σας στο σχολείο μας». Τους πρότεινε, ταχύρυθμη κάλυψη της ύλης του 2ου προπαρασκευαστικού έτους με ιδιαίτερα μαθήματα, για να μπορέσουν τα παιδιά τους να συμμετάσχουν στις εισαγωγικές εξετάσεις. Ετσι έγινε.

Όμως οι γονείς μου, χαμηλόβαθμοι δημόσιοι υπάλληλοι εκ προσφύγων, αδυνατούσαν να καταβάλλουν τα δίδακτρα , που τότε ισοδυναμούσαν, όπως θυμάμαι, με ένα μηνιαίο μισθό τους. Τότε ήταν, που ο Διευθυντής κ. Flumme με το συμβούλιο της Σχολής αποφάσισαν να με απαλλάξουν. Ετσι μπόρεσα και φοίτησα .

Το 1965 αποφοίτησα με υποτροφία για ανώτατες σπουδές στη Γερμανία, αλλά πέτυχα μεταξύ των πρώτων (9ος) στις εισαγωγικές εξετάσεις στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών Ελλάδος και σπούδασα εδώ.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΧΑΤΖΗΘΕΟΔΩΡΟΥ – ΔΙΠΛΩΜΑΤΟΥΧΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ-ΑΠΟΦΟΙΤΟΣ 1965

Ο γνωστός επιχειρηματίας Θανάσης Λαβίδας (’65) έφυγε από τη ζωή το απόγευμα του Σαββάτου 8 Μαΐου, έπειτα από μάχη που έδωσε τον τελευταίο μήνα με τη λευχαιμία. Ο βασικός μέτοχος της Lavipharm νοσηλευόταν τις τελευταίες ημέρες σε νοσοκομείο της Αθήνας. Η απουσία του Θανάση Λαβίδα αφήνει ένα πολύ μεγάλο κενό στην εταιρεία του, η οποία θρηνεί τον χαμό του. Η Lavipharm κατέχει ηγετική θέση στους τομείς της ανάπτυξης, παραγωγής, εμπορίας και διανομής φαρμάκων, καλλυντικών και προϊόντων υγείας στην Ελλάδα με έντονη διεθνή δραστηριότητα.

Περισσότερα για τη ζωή και τη δραστηριότητά του στο https://www.in.gr/2021/05/08/economy/oikonomikes-eidiseis/pethane-o-epixeirimatias-thanasis-lavidas-vasikos-metoxos-tis-lavipharm/

Θερμά συλλυπητήρια στη σύζυγο και στα 4 παιδιά του, καθώς και στην τάξη του.

“Έφυγε“ από τις αρχές Φεβρουαρίου η Έλλη Μαλέα (’65c) στο Μόναχο όπου είχε περάσει πολλά χρόνια της ζωής της, ένα ακόμη θύμα του Covid, ενώ είχε τον τελευταίο καιρό και πολλά άλλα προβλήματα υγείας. Σπούδασε στη Νομική του ΑΠΘ και υπήρξε παντρεμένη με τον επίσης απόφοιτό μας Γιάννη Αντωνιάδη (’63), με τον οποίο απέκτησαν 2 κόρες και 4 εγγόνια. Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια και την τάξη της που θα την θυμάται πάντα με μεγάλη αγάπη.

Έφυγε από τη ζωή στις 6 Ιουνίου 2017 η Λένα Σακαλή που αποφοίτησε από τη Γερμανική το 1965. Η Λένα σπούδασε στη Χαϊδελβέργη μετάφραση και στο Άαχεν Γερμανική Φιλολογία – Γλωσσολογία, ενώ επι σειρά ετών διδαξε γερμανικά σε αλλοδαπούς φοιτητές στο τμήμα Deutsch als Fremdsprache του RWTH Aachen. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα (1986 ή 1987) ασχολήθηκε επαγγελματικά με τη διδασκαλία γερμανικών και τη μετάφραση με σειρά βιβλίων στο ενεργητικό της. Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε επίσης με τη βιβλιοθηκονομία στο “Ίδρυμα Αικατερίνη Λασκαρίδη” έχοντας αναλάβει την επιμέλεια των συλλογών του Ιδρύματος. Η Λένα θα μείνει για πάντα στη μνήμη μας ως ένας πολύ γλυκός, πρόσχαρος και ενθουσιώδης άνθρωπος πάντα πρόθυμη να βοηθήσει, ένα μεγάλο κορίτσι με τη χαρά της ζωής στο ζωγραφισμένη πάντα στο πρόσωπό της. Οι φίλοι της την αποχαιρετίσαμε την Παρασκευή 9/6 στις 12:00, στο νεκροταφείο Αναστάσης στη Δραπετσώνα-Κερατσίνι.

Δείτε τίτλους βιβλίων που μετέφρασε η Λένα…

Πέρασαν τριάντα ένα χρόνια από την εποχή που για τελευταία φορά διάβηκα την πόρτα της Deutsche Schule Athen – Doerpfeld Gymnasium.

Τριάντα ένα χρόνια γεμάτα, όπως για τον καθένα μας, από κάθε είδους συναισθήματα και εμπειρίες.

Δεν θέλω να μπω σε λεπτομερή εξιστόρηση της μέχρι σήμερα σταδιοδρομίας μου και γενικότερα της ζωής μου. Εξάλλου θα ήταν βαρετό να διαβάζει κανείς το ότι πήγα στο Πανεπιστήμιο, το ότι έκανα μεταπτυχιακές σπουδές, το πού, πώς και από πότε μέχρι πότε εργάσθηκα.

Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι πάντα ήθελα να εκφράζομαι ελεύθερα και επιθυμία μου ήταν και είναι να συμβάλλω στη σωστή ενημέρωση και διαμόρφωση της κοινής γνώμης, πιστεύοντας ακράδαντα ότι μόνο με πολίτες ενημερωμένους χωρίς πάθος και υπερβολές, με πολίτες που συμμετέχουν έμμεσα ή άμεσα σε έναν υγιή και μεστό δημόσιο διάλογο και μια αντικειμενική ανταλλαγή απόψεων, μπορεί να βελτιωθεί και ενισχυθεί η λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτεύματος.

‘Αρχισα τη σταδιοδρομία μου από το Δημόσιο, συμβασιούχος του Υπουργείου Εξωτερικών και μετέπειτα της Γ.Γ. Τύπου και Πληροφοριών. Στο τέλος του 1981 τοποθετήθηκα στο Στρασβούργο, στη Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Στο τέλος του 1982 παραιτήθηκα από το Ελληνικό Δημόσιο και άρχισα να δημοσιογραφώ, καταλήγοντας ανταποκρτής στις Βρυξέλλες. Συγχρόνως ασχολήθηκα και με τα κοινά, διατελέσας Πρόεδρος της Ένωσης Ανταποκριτών Ξένου Τύπου στο Βέλγιο επί μία πενταετία.

Στα τέλη του 1994 μού έγινε πρόταση να γίνω μέλος της Υπηρεσίας Εκπροσώπου Τύπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Ως μέλος της Επιτροπής αυτής ανέλαβα υπέυθυνος για την Ενέργεια, τις Μικρο-Μεσαίες Επιχειρήσεις, τον Τουρισμό και την Κοινωνική Οικονομία (χαρτοφυλάκιο του Έλληνα Επιτρόπου Χ.Παπουτσή) και συνυπεύθυνος για την Πολιτική του Περιβάλλοντος (χαρτοφυλάκιο της Δανέζας Επιτρόπου Μπιέρρεγκαρντ). Η ευθύνη είναι πολύ μεγάλη, αλλά και η πρόκληση ακόμη μεγαλύτερη.

Αφιέρωσα, λοιπόν, την επαγγελματική μου ζωή στον τομέα της “επικοινωνίας” και της σωστής ενημέρωσης και διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, έχοντας ως γνώμονα την πεποίθησή μου που ανέφερα στην αρχή. Εξάλλου, πιστεύω ακράδαντα, ότι η δημοσιογραφία δεν είναι μόνο επάγγελμα, αλλά είναι, και πρέπει να είναι, και λειτούργημα.

Έτσι η μεγάλη μου πικρία είναι να βλέπω τον κατήφορο που έχει πάρει η δημοσιογραφία στην Ελλάδα και οι κάποιες εξαιρέσεις να αποτελούν την επιβεβαίωση του κανόνα. Αγωνίζομαι εδώ και αρκετό καιρό για τη βελτίωση αυτής της τελματώδους κατάστασης. Και θα εξακολουθήσω να αγωνίζομαι, ελπίζοντας ότι οι προσπάθειες, που δεν είναι μόνο δικές μου αλλά και άλλων συναδέλφων δημοσιογράφων θα καρποφορήσουν σύντομα.

Μετά τη λήξη της “παρένθεσης” θα επιστρέψω στην Ελλάδα. Και πιστεύω ότι τα πράγματα θα έχουν αλλάξει στον χώρο του τύπου, ιδίως του ηλεκτρονικού, οπότε θα υπάρχει η δυνατότητα υλοποίησης των σχεδίων μου.

Ρίχνοντας μια ματιά προς τα πίσω αναρωτιέμαι εάν πράγματι μπόρεσα να υλοποιήσω, τουλάχιστο μέχρι στιγμής, τα διάφορα όνειρά μου. Τα όνειρα, με τα οποία όλοι μας ξεκινούμε τη ζωή, γεμάτοι ενθουσιασμό, μετά τα σχολικά και πανεπιστημιακά χρόνια. Και εάν πράγματι δεν υλοποίησα κάποια απ’ αυτά τα όνειρα, μήπως φταίει η υπερβολική αισιοδοξία και η υπέρμετρη αυτοπεποίθηση των νεανικών χρόνων; ‘Oπως κι αν έχουν τα πράγματα, γεγονός είναι ότι η ζωή είναι χωρισμένη ανάμεσα στα όνειρα και στην πραγματικότητα, η οποία σε υποχρεώνει, ορισμένες φορές, να εγκαταλείψεις ή να τροποποιήσεις κάποια από τα σχέδιά σου. Πάνω απ’ όλα, όμως, εκείνο που μετράει είναι να παραμένεις σταθερός στις αξίες που πιστεύεις και με τις οποίες γαλουχήθηκες, να παραμένεις σταθερός στην πορεία που χάραξες, να ξέρεις να χάνεις αλλά, πράγμα που είναι και σημαντικότερο, να ξέρεις και να κερδίζεις, έτσι ώστε να μπορείς να πεις στο τέλος “τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι”.

Ρίχνοντας, λοιπόν, μια ματιά προς τα πίσω δεν μπορώ να πω ότι δεν είμαι ικανοποιημένος με όσα μέχρι σήμερα προσέφερα, έκανα και κατόρθωσα. Ναι, ομολογώ ότι θα μπορούσαν να είναι, ίσως, περισσότερα. Αλλά, δε με πήραν δα και τα χρόνια. ‘Eχω ακόμη καιρό μπροστά μου, κι έχω όρεξη να δουλέψω και να προσφέρω κι άλλο. ‘Αλλωστε, τι είδους απόφοιτος της Deutsche Schule Athen θα ήμουν, εάν δεν σκεπτόμουν και αισθανόμουν έτσι;;;

Κωστής Βέρρος

Εκπρόσωπος Τύπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής