Δεν είναι πια μαζί μας ο απόφοιτός μας του 1968, γνωστός ομοιοπαθητικός γιατρός Γιώργος Παπαφιλίππου, ο οποίος “έφυγε“ στις 23 Νοεμβρίου 2020. Αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό στην οικογένειά του, αλλά και στην Ομοιοπαθητική οικογένεια, η οποία μιλά για την αιφνίδια απώλεια και το σημαντικό έργο του στο δημοσίευμα…
1966
Η Φάννυ Γεωμπρέ μας έστειλε τα δυσάρεστα:
Σήμερα σας γράφω για να σας κοινοποιήσω μια ξαφνική απώλεια συμμαθήτριάς μας.Η Έφη Κεχαγιά Καλοκούβαρου (απόφοιοτος του 1966) δεν είναι πια μαζί μας.Η κηδεία της – για όποιον θελήσει να παρασταθεί – θα γίνει το Σάββατο, 15 Φεβρουαρίου, στο 3ο Νεκροταφείο (Πέτρου Ράλλη και Θηβών στην Νίκαια) στις 12:00 το μεσημέρι.
Φάννυ
Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένειά της, στην αδελφή της επίσης απόφοιτό μας Κατερίνα Κεχαγιά, και στην τάξη του ’66, η οποία την θυμάται με πολλή αγάπη.
Η Φάννυ Γεωμπρέ, μαζί με την παλιά φωτογραφία, μας έστειλε τις αναμνήσεις της:
“Η Έφη ήταν στο άλλο πρακτικό, την b. Δεθήκαμε όμως μεταξύ μας το καλοκαίρι του 64, όταν πήραμε και οι δύο μας μέρος στο Schüleraustausch της Γερμανικής με τρία σχολεία του Αννοβέρου. Τελειώνοντας το σχολείο για αρκετά χρόνια χαθήκαμε. Ξαναβρεθήκαμε στην Aula της σχολής παρακολουθώντας θέατρο.Μετά ακολούθησαν οι κοινές μας έξοδοι σε ταβερνάκια και τα reunions της τάξης μας, της τάξης του ’66.Ήταν ένας κεφάτος και δραστήριος άνθρωπος με ένα αφοπλιστικό, πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό της.Έφη θα μας λείψεις!!!”
Η Υπατία Μπαγκούδη συμπλήρωσε:
“Η τελευταία εβδομάδα στιγματίστηκε από ένα θλιβερό γεγονός που μας συντάραξε: χάσαμε την παλιά μας συμμαθήτρια Έφη Κεχαγιά – Καλοκούβαρου. Η Έφη ήταν ο άνθρωπος – βράχος, στήριγμα των κοντινών της ανθρώπων, δικηγόρος , που ξεκίνησε την επαγγελματική της δραστηριότητα αφού τα παιδιά “ξεπετάχτηκαν” πρώτα, με μεγάλη τόλμη δηλαδή. Πολύ κοινωνική, με έντονο χαμόγελο και πάντοτε έτοιμη για κέφι και διασκέδαση.
Κρίμα, Έφη μας, εφυγες νωρίς.”
Η Έλια(Ελευθερία) Δομνηνού μας έστειλε ένα μικρό κείμενο για την συνάντηση των 50 χρόνων από την αποφοίτηση της τάξης στο σπίτι του Μιχάλη Καλλιφρονά:
Από την Αίγινα σου γράφω για να κρατήσω την υπόσχεσή μου ενημέρωσής σου για την Σύναξη-Ιωβηλαίον 50 χρόνων της τάξης του 1966. Μαζευτήκαμε γύρω στους 36, φάγαμε, ήπιαμε, χορέψαμε, συγκινηθήκαμε πολύ, μερικοί ήσαν αγνώριστοι: άλλοι καλύτεροι από …τότε κι αλλοι πιο γερασμένοι. Είχαμε αρκετές απουσίες, δικαιολογημένες και μη, ακούσαμε εξαιρετικό συγκρότημα , το «1,2,3 ΣΟΥΙΝΓΚ», ειδική προσφορά της Κατερίνας Κάντζια-Δερλερέ, στον κήπο του Μιχάλη Καλλιφρονα και μετά …γλυκαθήκαμε από την Τούρτα γενεθλίων, μετά βεγγαλικών και άλλων τερπνών.
Έλια σ’ ευχαριστούμε για το ρεπορτάζ. Εμείς, και με αφορμή το “αγνώριστοι” που αναφέρεις, θα συμπληρώναμε το κείμενό σου με την “σατανική” δήλωση του Στέλιου Παπαπέτρου “…σαν σε μπαλ μασκέ !”
Στις 7 Απριλίου 2018 απεβίωσε η Ντόλλυ Κόγκου, απόφοιτος και σύζυγος του πρώην διευθυντή της Σχολής Helmut Beckmann, ο οποίος είχε φύγει τον περασμένο Νοέμβριο. Η Μαρία-Ορσαλία, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα είχε αποφοιτήσει το 1966 και ήταν 70 ετών. Την είδηση μας μετέφερε ο συμμαθητής και κουμπάρος της Μιχάλης Καλλιφρονάς. Ειρωνεία όταν προ ημερών, κατά την διάρκεια της συνάντησης των αποφοίτων του 1968 είδαμε ανάμεσα στις φωτογραφίες και μερικές της κούκλας, πραγματικά, Ντόλλυ. Τέλος, θα προσθέσουμε ότι όταν ζητήσαμε να μας βοηθήσει στις ιστορικές εκδηλώσεις του 2014 και 2015 γαι την Δικτατορία και τη Μετσόβου έπεσε με τα μούτρα και μας έφερε σε επαφή με όλους του παλαιούς Γερμανούς καθηγητές, με τους οποίους είχε επικοινωνία τόσον αυτή όσο και ο σύζυγός της. Αριστερά η Ντόλλυ το 2012, κάτω μαθήτρια.
Απεβίωσε η Λιάνα Τσιρίκου, απόφοιτος του 1966, μετά από μακρά μάχη με τον καρκίνο. Η Λιάνα σπούδασε νομικά και δραστηριοποίηθηκε στο χώρο των μεταφράσεων νομικών κειμένων.
 |
 |
| από αριστερά Fritz Strecker, Αθηνά Καταλειφού, Γιάννης Κώτης, Φάννυ Γεωμπρέ, Πόλυ Νικολαϊδου, Στέλιος Παπαπέτρου, Λένα Τσαμούρα, Ηλέκτρα Κομποτιάτη | από αριστερά Στέφανος Στουρνάρας, Αθηνά Καταλειφού, Ηλέκτρα Κομποτιάτη, Λένα Τσαμούρα, Πόλυ Νικολαϊδου |
 |
 |
| Μπάνιο υπό την επίβλεψη του Οδ. Λαμψίδη | από αριστερά Λένα Τσαμούρα και Αθηνά Καταλειφού |
 |
 |
| από αριστερά Ηλέκτρα Κομποτιάτη, Π. Νικολαϊδου και Λένα Τσαμούρα | καθιστοί από αριστερά Κατερίνα Δερλερέ, Στέλιος Παπαπέτρου, Αθηνά Καταλειφού. Όρθιοι από αριστερά Γιάννης Αγγελάκης, Γιώργος Δρίκος, Γιάννης Κώτης, Λένα Τσαμούρα, Γιώργος Γιαννακούρος |
|
|
Η φωτογραφία αριστερά τραβήχτηκε λίγο πριν χωριστούμε σε πρακτικό και κλασσικό. Εμφανίζονται από αριστερά προς τα δεξιά Άννα Λυμπεροπούλου, Αναστ. Γκανά, η καθηγήτριά μας Ρίτσα Αναστασιάδου, Λυδία Λίποβατς, Λένα Τσαμούρα, Μαριλένα Άμποτ, Έλια Δομνηνού, Πόλυ Νικολαϊδου, Λιάνα Τσιρίκου και Κατερίνα Δερλερέ |
 |
|
 |
|
 |
|
 |
 |
|
| Δημητράκος – Παπαδάκης – Βασιλόπουλος (Άνοιξη του 1966) | |
 |
|
| Άνοιξη του 1966, στην πρώτη απεικονίζονται από αριστερά Μπαγκούδη, Τσιρίκου, Διαμαντούρου, Χατζησαράντου. Δίναμε Υγιεινή εκείνη τη μέρα, και ήταν η τελευταία μέρα του σχολείου. | |
 |
|
| Άνοιξη του 1966. Από το αρχείο της Υπατίας Μπαγκούδη |
Με τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την πρώτη λειτουργία της Γερμανικής Σχολής στην Αθήνα, αναπόφευκτα ο νους μου πηγαίνει στα 30 χρόνια που φέτος συμπληρώθηκαν από τη δική μου αποφοίτηση. Ο χρόνος κυλάει πράγματι γρήγορα. Σαν σε κινηματογραφική ταινία φέρνω στο νου μου διάφορα περιστατικά της καθημερινής σχολικής ζωής, από τα πρώτα χρόνια της φοίτησής μου μέχρι την τελευταία χρονιά, το 1965.
Οι συγκεντρώσεις μας στην αυλή του κτιρίου της οδού Μετσόβου το πρωί για την προσευχή και το ομαδικό τραγούδι “Jeden Morgen geht die Sonne auf…” ήταν κάτι που με είχε εντυπωσιάσει από την πρώτη χρονιά.
Στα χρόνια που ακολούθησαν και με το χωρισμό από την πρώτη τάξη του Λυκείου σε πρακτική και κλασική κατεύθυνση εγώ προτίμησα την κλασική κι έτσι βρέθηκα σε μία τάξη με 17 συμμαθήτριες και έναν (1) μόνο συμμαθητή. Η τάξη μας ήταν πασίγνωστη, κυρίως ως “der Gaensestall”, όπως την είχε χαρακτηρίσει ένας από τους Γερμανούς καθηγητές μας, λόγω κάποιων ιδιαίτερα ζωηρών συμμαθητριών μου.
Θυμάμαι ακόμη έντονα τις τελικές εξετάσεις μας για το γερμανικό και ελληνικό απολυτήριο στο κτίριο της οδού Ρεθύμνου. Κτίριο στο οποίο ξαναβρέθηκα μετά από 25 χρόνια, όταν ο γιος μου Νίκος, μαθητής ήδη κι ο ίδιος της ΓΣΑ, παρακολουθούσε για κάποιο χρονικό διάστημα τα απογευματινά τμήματα της γερμανικής γλώσσας που λειτουργούσαν εκεί. Η συγκίνησή μου ήταν μεγάλη.
Αναπολώντας τα χρόνια που έζησα στη ΓΣΑ δεν μπορώ παρά να αισθάνομαι ευγνωμοσύνη. Ευγνωμοσύνη προς τους καθηγητές μου για τα σωστά ελληνικά που έμαθα παράλληλα προς την άριστη γνώση της γερμανικής γλώσσας, που μου επέτρεψε στη συνέχεια την απρόσκοπτη φοίτησή μου στη Γερμανία. Ακόμη για τις γερές βάσεις που το σχολείο μου έδωσε, καθώς και την ικανότητα να σκέπτομαι και να εργάζομαι μεθοδικά και με σύστημα, πράγματα ιδιαίτερα χρήσιμα για τη ζωή.
Πολλά πράγματα έχουν βέβαια από τότε αλλάξει, άλλωστε και ο κόσμος ολόκληρος έχει αλλάξει. Η ΓΣΑ, ανανεωμένη και σύγχρονη, συνεχίζει το έργο της και την αποστολή της. Πιστεύω ότι πάντα αποτελούσε και θα αποτελεί και στο μέλλον ένα σημαντικό κρίκο, ένα σημαντικό παράγοντα της ελληνογερμανικής φιλίας και των ελληνογερμανικών σχέσεων.
Σταμάτης Μηλίγγος
