Από την Τένια Παπαδάκη:

Δεν είναι πια κοντά μας, από τα μέσα του περασμένου Απριλίου, η συμμαθήτριά μου και απόφοιτός μας του 1967b Ζένια Νικολαΐδου. Για το θλιβερό γεγονός μας ενημερωθήκαμε από αναρτήσεις φίλων της στο διαδίκτυο. Είχαμε χαθεί για πολλά χρόνια διότι εκείνη είχε ακολουθήσει σπουδές και καριέρα στο πιάνο στην Αυστρία, όπου είχε κάνει και οικογένεια, και έτσι είχαμε για μεγάλο διάστημα απομακρυνθεί. Η μοναδική φορά που την είδα όλα αυτά τα χρόνια ήταν τον Οκτώβριο του 2019, στην εκδήλωση που έκανε η Επιτροπή Ποντιακών Μελετών για τον Μητροπολίτη Τραπεζούντος Χρύσανθο (είμαι μακρινή συγγενής του Μητροπολίτη και κατόπιν Αρχιεπισκόπου). Υπήρχε ανάμεσά μας συμπάθεια και συγκίνηση, και από τότε επικοινωνούσαμε τακτικά μέσω διαδικτύου. Η οικογένεια της Ζένιας καταγόταν από την Τραπεζούντα και η ίδια εδώ και αρκετά χρόνια ήταν αφιερωμένη ψυχή τε και σώματι στο θέμα των Ποντίων, πήγαινε κάθε μέρα στα γραφεία της Επιτροπής Ποντιακών Μελετών στη Νέα Σμύρνη, βασικά εκεί ήταν όλη η ζωή της.

Στέλνουμε τα θερμά συλλυπητήρια του Συλλόγου στα δυο παιδιά της: τον γιό της – είναι γνωστός Καθηγητής Βυζαντινολογίας στην Αμερική – και στην κόρη της, που ακολουθεί και εκείνη καριέρα στο πιάνο όπως και η Ζένια – καθώς και την τάξη της που την θυμάται πάντα με πολλή αγάπη. Επισυνάπτω δυο φωτογραφίες της Ζένιας από τα σχολικά μας χρόνια, στην εκδρομή που έγινε την Άνοιξη του ’66 στην Πελοπόννησο, ήμασταν τότε 16 ετών.

Με μεγάλη συγκίνηση ενημερώνουμε ότι δεν είναι πια μαζί μας ο Γιάννης Καπαγιαννίδης, συμμαθητής μας της τάξης του 1967, μετά από μακρά μάχη με την επάρατο νόσο. Στο τμήμα ’67a (πρακτικό) ο πολύ αγαπητός Γιάννης βρέθηκε μαζί μας από πρώτη Λυκείου και για 2 χρόνια, ενώ στην τρίτη Λυκείου έφυγε από τη Σχολή, πάντα μας έλεγε όμως ότι για σχολείο του θεωρούσε μόνο τη Γερμανική. Σπούδασε αρχιτεκτονική στη Φλωρεντία και είχε μαζί με τα άλλα 2 αδέλφια του αρχιτεκτονικό γραφείο στην Αθήνα.

Όταν ήρθε στο τμήμα μας (στο a) ο Γιάννης, όλοι τον φώναζαν με το παρατσούκλι Καβάφης, του το είχε κολλήσει κάποιος καθηγητής επειδή του έμοιαζε -κάποιος στίχος του ταιριάζει ίσως για αποχαιρετισμός: «[ημ]ίν τοις [φ]ίλοις πένθος» (από το Εν τω μηνί Αθύρ, όπου ο σπουδαίος μας ποιητής μιλάει για τη ματαίωση και τη λήθη). Ο Σύλλογος εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στη σύζυγο, την κόρη του και τους οικείους του για το βαρύ τους πένθος.

περισσότερες φωτογραφίες από το αρχείο της Σοφίας Μεσκούρη στην ενότητα “Έξω από την τάξη”…

Κοσμοσυρροή με μεγάλη επιτυχία η συνάντηση των αποφοίτων του ’67, πενήντα χρόνια μετά. Η Τένια Παπαδάκη που είχε τον γενικό συντονισμό τους μάζεψε όλους. Πρόκειται ίσως από τις πιό επιτυχημένες επανασυνδέσεις των τελευταίων χρόνων. Μαζεύτηκαν 49 άτομα, αριθμός μεγάλος για τα 50 χρόνια από την αποφοίτηση! Και πέρασαν πάνω από τέσσερις ώρες μαζί, σε μια βραδιά γεμάτη αναμνήσεις, νοσταλγία, συγκίνηση και γέλιο την Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου, στο Tennis Club Χαλανδρίου μεφόντο την πισίνα και τα γήπεδα τέννις.

Ήρθαν:

Από το a:

Κορίτσια: Λύντια Βελισσαρίου, Μαίρη Ζαμπέλη, Μαίρη Καλαμιώτου, Αλεξάνδρα Νομίδου, Τένια Παπαδάκη, Ιωάννα Παπαλεξοπούλου, Στέλλα Πρόφη, Χριστίνα Χριστοπούλου

Αγόρια: Θέμις Δημίδης, Γιάννης Ιατρού, Πάνος Λουκάκος, Σταύρος Νικολαΐδης (με τη γυναίκα του Αγγελική) , Γιάννης Οικονόμου, Κώστας Ραπτόπουλος, Αντώνης Φραγκάκος

Από το b:

Κορίτσια: Βιβή Καρακατσάνη, Βίκη Κοτσώνη, Άννυ Μαλαμίτση, Σοφία Μεσκούρη, Ξένη Στεφανίδου

Αγόρια: Ιάσων Δρόσος, Γιώργος Ζωγράφος, Κώστας Καναβαριώτης, Γιάννης Κομιανός, Γιάννης Νερουτσόπουλος, Νίκος Πολύζος, Διονύσης Πομόνης, Παναγιώτης Πρατικάκης, Νίκος Τσεμπελής, Σοφοκλής Ψιλιανός

Από το c:

Κορίτσια: Διαμάντα Αλιφόνσου, Αλίκη Βαφειοπούλου, Κλεοπάτρα Δερλερέ, Βάσω Κουβέλη, Καίτη Κουμαντάρου, Μπέσυ Λυρίτη, Άλκηστη Καββαδία, Βίκυ Μανιάτη, Ελίζα Παπαδάκη, Αταλάντη Παπουτσάνη, Άννα Πουσκούρη, Έλλη Σούλη, Κλαίρη Τρικεριώτη, Βαρβάρα Φυριππή, Μαίρη Χρηστέα

Αγόρια: Μανώλης Μερίκας, Νίκος Μανούσακας, Αριστοτέλης Περάκης

Η χωρισμένη Γερμανία των μεταπολεμικών χρόνων είχε βρει κατά τη διάρκεια της φοίτησής μου στη Γερμανική Σχολή Αθηνών ένα μετά βίας τόσο υπερθεματισμένο ανάλογο: “μια Χώρα, ένας Λαός, δυο Κράτη” βρήκε εδώ την αντίστοιχη έκφρασή του στο “μια Σχολή, ένα καθηγητικό προσωπικό, τρία οικήματα”. Όχι πολύ μακριά το ένα απ’ τ’ άλλο, ωστόσο σε τρεις διαφορετικούς δρόμους, Μετσόβου, Ρεθύμνου και Πατησίων είχε χωριστεί η Σχολή σε τρεις νεοκλασικές μονοκατοικίες, οι οποίες επίσης ήταν εντελώς ακατάλληλες για σχολική λειτουργία. Κάποτε έπαιξε η τάξη μας το ρόλο της “Σταχτοπούτας” και πέρασε μια ολόκληρη σχολική χρονιά στο δωμάτιο υπηρεσίας, δίπλα στο ανακαινιζόμενο WC ! Παρ’ όλ’ αυτά, υπήρχε κάθε χρόνο μια συγκεκριμένη ένταση, σε ποιο δρόμο θα κοιτούσαμε αυτή τη χρονιά, μιας και το κτίριο της οδού Πατησίων πρόσφερε την πιο ενδιαφέρουσα άποψη. Από κει έχω την πιο εντυπωσιακή ανάμνηση των σχολικών μου χρόνων, όταν τα μικρά τετράδια διαγωνισμάτων του αξέχαστου καθηγητή μας των Μαθηματικών, κυρίου Hartwig, γραφικά τοποθετημένα πάνω στο μαρμάρινο περβάζι, στην έξω μεριά του παραθύρου… απήχθηκαν απαλά από το ευχάριστο, ανοιξιάτικο αεράκι στους αιθέρες και άρχισαν να αιωρούνται πέρα, πάνω από τη φαρδιά λεωφόρο. Έτσι, οι καλές αλλά και λιγότερο καλές επιδόσεις της τελευταίας χρονιάς, χάθηκαν σιγά-σιγά απ· τα μάτια μας και γλίτωσαν λόγω ανωτέρας επέμβασης από την αυστηρή κρίση της καθηγητικής απόφασης.

Δρ. Αριάδνη Μαλαμίτση

Επίκουρος καθηγήτρια Παιδιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Όλα τα βλέμματα στον ίδιο στόχο

ανυπόμονα, γεμάτα προσδοκία

Μερικοί πιστεύουν στην αρχή, άλλοι στο τέλος

Τι ήταν τότε και γιατί –

Θα μάθουμε ποτέ;

Ο χρόνος παρέρχεται

κάτω απ’ τη σκόνη οι αναμνήσεις

κι ο άνεμος να σβήνει τα σημάδια.

Irene Jagsch, τάξη 11/1994