Δεν είναι πια κοντά μας ο Τάκης Ζερμπίνης, απόφοιτός μας από την τάξη του 1971b. Για το θλιβερό νέο μας ενημέρωσε με μια συγκινητική ανάρτηση στο fb η Λίνα Σουρμελή, φίλη και συμφοιτήτριά του στη Φαρμακευτική Σχολή Αθηνών και συναπόφοιτή του (του 1971 ο Τάκης, του 1970 η Λίνα).

Ο Τάκης μετά τις σπουδές του άνοιξε και διατήρησε δικό του φαρμακείο στην Καλλιθέα.

Ο Σύλλογος Αποφοίτων εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στη σύζυγό του, τον γιο του και την κόρη του, καθώς και την τάξη του η οποία τον θυμάται με μεγάλη αγάπη.

Την Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου οι απόφοιτοι του 71 πραγματοποίησαν το Reunion για τα 50 χρόνια από την αποφοίτηση τους. Μέσα στην πανδημία το τόλμησαν και το πέτυχαν. Μαζεύτηκαν 41 και αν κάποια Fake News της τελευταίας στιγμής περί 30

κρουσμάτων στην αποφοίτηση τον Ιούνιο δεν έσπερνε πανικό θα ήταν 48, όσοι δηλαδή είχαν πληρώσει συμμετοχή.

Και δεν ήταν εύκολη η οργάνωση, όμως μετά από χίλια κύματα ασυνεννοησίας οι υπεύθυνοι των τμημάτων Χρήστος Παρασκευόπουλος, Λαέρτης Χρήστου και Μαρία Μάστορα κατάφεραν να οργανώσουν την συγκέντρωση η οποία έγινε στο

προαύλιο της Σχολής.

Ώρα προσέλευσης ήταν 20:00, αλλά ήδη μισή ώρα νωρίτερα αρχίσαν να εμφανίζονται οι πρώτοι «μαθητές και μαθήτριες» λες και στις 8 θα χτύπαγε το κουδούνι και θα έμεναν έξω από την τάξη!

Τα σε στυλ δεξίωσης στρωμένα τραπέζια από την πολύ καλή Εταιρεία catering έδιναν μια άλλη όψη στην αυλή. Γρήγορα σχηματίστηκαν τα γνωστά πηγαδάκια συμμαθητών που είχαν χρόνια ναβρεθούν και να τα πουν. Διαλύθηκαν μόνο για λίγο,προκειμένου να σερβιριστούν το καλό φαγητό απότους μπουφέδες και να ξαναβρεθούν αμέσωςκαθιστοί γύρω από τα τραπέζια.

Και μετά το φαγητό ήταν το Highlight της βραδιάς .Ο Χρήστος Παρασκευόπουλος είχε συγκεντρώσει,επιλέξει και ταξινομήσει φωτογραφίες από τηνεποχή του σχολείου και σε μια οθόνη ξεπρόβαλαν τα τόσο οικεία και άμεσα αναγνωρίσιμα πρόσωπα των συμμαθητών, 50 χρόνια πριν, στα θρανία και σε εκδρομές, οι καθηγητές ακόμα και τα σχολικά βιβλία, αλλά και τα πρόσωπα των αγαπημένων που έφυγαν νωρίς για το μεγάλο ταξίδι. Ήταν πολύσυγκινητική στιγμή, με τον DJ να έχει λάβειοδηγίες να συνοδεύει την προβολή τωνφωτογραφιών με το «To Sir with love» και το«Those were the Days». Και η ωραία βραδιά συνεχίστηκε με φωνές γέλια και με μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα που δημιουργούσε ο καλός DJ με τα τραγούδια της εποχής εκείνης. Και έκλεισε με κάποιους συμμαθητές που δεν άντεξαν να μην χορέψουν σφιχταγκαλιασμένοι τα slow που στα τότε πάρτυ όλοι περιμέναμε να χορέψουμε μόλις θα έσβηναν τα φώτα.

Κλείνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσοισυμμετείχαν στην οργάνωση αυτής της εκδήλωσης,κατ’ αρχάς το Σχολείο που αμέσως ανταποκρίθηκεκαι έδειξε ότι με χαρά θέλει να φιλοξενεί τέτοιες εκδηλώσεις, το Σύλλογο Αποφοίτων, την Ελένη Καραμηνά που έκανε όλο τον συντονισμό, τον Λαέρτη Χρήστου και κυρίως τον Χρήστο Παρασκευόπουλο που διέθεσε και τον προσωπικό τραπεζικό λογαριασμό του για να συγκεντρωθεί τοαπαραίτητο χρηματικό ποσό, γιατί χωρίς αυτόν δεν θα είχε γίνει το Reunion.

Όταν δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας, ο χρόνος πέρναγε και είχαν αρχίσει εκνευρισμοί για το που θα γίνει, αν θα πάρουμε σουβλάκια, η catering, η DJ, αυτός με το email του μας έκανε να μονιάσουμε και να συμφωνήσουμε, έδωσε τις λύσεις και συγκέντρωσε τα χρήματα,έκανε όλες τις συναντήσεις με το Catering που πρότεινε η Σταυρούλα Καβατζά και τον DJ και τέλος είχε την ιδέα για την προβολή φωτογραφιών!

Ευχόμαστε να επαναληφθεί η συγκέντρωση αυτή συντομότερα.Σας ευχαριστούμε όλους και όλες!

Η συμμαθήτριά σας, Μαρία Μάστορα

Οι συνδιοργανωτές ήταν τρεις: ο Χρήστος Παρασκευόπουλος για το τμήμα (a), ο Λαέρτης Χρήστου για το (b) και η Μαρία Μάστορα για το (c).

Ο Χρήστος Παρασκευόπουλος έστειλεένα μικρόvideo 16 δευτερολέπτων…

Ο Λαέρτης Χρήστου έστειλε τρία video:

video 1…

video 2…

video 3…

και τις φωτογραφίες:

Έφυγε ο Πότης Μπενή-Ψάλτης, απόφοιτος του 1971 την Τρίτη 24 Οκτωβρίου 2017. Η κηδεία του έγινε την επομένη στο Δημοτικό Κοιμητήριο του Ηρακλείου Αττικής και ήρθαν συμμαθητές και συμμαθήτριές του, οι συμπαίκτες του στην ομάδα μπάσκετ, που έπαιζε τα τελευταία χρόνια στο σχολείο, μαζί τους και ο Χρήστος Κωνσταντινίδης, νυν και παλαιότερα μέλη των ΔΣ του Συλλόγου Αποφοίτων, με τους οποίους ο Πότης είχε αγωνιστεί για τον σχολείο και τον σύλλογο και πολλοί συγγενείς και φίλοι.

Από την Μέλπω Τρούμπη, που βρέθηκε δίπλα του στα ΔΣ του Συλλόγου ζητήσαμε να μας γράψει δύο λόγια για τον Πότη:

Να γράψεις «δυο λόγια» για τον φίλο μας τον Πότη θα έπρεπε να είναι κάτι απλό. Τι πιο εύκολο από το να περιγράψεις έναν γνήσιο, καλόκαρδο, δίκαιο ακόμη και στο θυμό του άνθρωπο, γεμάτο αγάπη. Πώς να το κάνεις όμως χωρίς να παραβιάσεις την ουσία του; Πώς να παινέψεις έναν άνθρωπο για τον οποίο τα πάντα είναι πράξη και όχι λόγια; Πώς να μιλήσεις για έναν άνθρωπο που επιλέγει τη σιωπή για να μη στενοχωρήσει τους ανθρώπους που αγαπά;

Καλύτερες από τα λόγια ίσως οι εικόνες.

Ο Πότης Μπενή-Ψάλτης στις συνεδριάσεις του Δ. Σ. να διατηρεί ισορροπίες με το χιούμορ του.

Ο Πότης στο τραπεζάκι του συλλόγου σχεδόν σε κάθε εκδήλωση έτοιμος να βοηθήσει όπως μπορεί.

Στο μπαλκόνι του σπιτιού μου να μου «τα χώνει» με αγάπη γιατί δεν προσέχω τον εαυτό μου.

Ο Πότης συντετριμμένος από τον πρόωρο χαμό της Σοφίας, να μαζεύει τις δυνάμεις του για να μη λείψει η θαλπωρή από τον Δημήτρη.

Η φροντίδα για τον πατέρα του.

Η ευτυχία στο πρόσωπό του όταν βρίσκει πάλι τη συντροφικότητα στο πρόσωπο της Λίλλης και αγκαλιάζει τις κόρες της.

Η λατρεία με την οποία μιλάει για τις εγγονές του και το καμάρι του για τον μπαμπά τους.

Η περηφάνια και η συγκίνηση στο πρόσωπό του όταν σκύβει συνομωτικά και μου λέει σιγά στο τραπέζι μετά τον γάμο του Δημήτρη και τα βαφτίσια των κοριτσιών, πως αυτό είναι το τραγούδι που διάλεξε για να χορέψει την αγαπημένη του νύφη και σηκώνεται κομψός και ευκίνητος όπως πάντα να την οδηγήσει τρυφερά στην πίστα.

Κλείνω τα μάτια και τον βλέπω να χορεύει.

Ο Πότης ΕΙΝΑΙ μια ακέραιη ψυχή γεμάτη αγάπη που όπου και να βρίσκεται παραμένει πάντα και στον φυσικό του χώρο. Τις καρδιές όλων εμάς που μας έκανε να τον αγαπήσουμε.

Μέλπω Τρούμπη

«Ονειρεύομαι ένα ξεσηκωμό.

Ενάντια στην αδιαφάνεια, στη διαφθορά, στην κομματοκρατία, στην αναξιοκρατία.

Ενάντια στη διχαστική λογική, στο φανατισμό, στην προχειρότητα και στην τσαπατσουλιά.

Ενάντια στη μετάθεση ευθυνών, την ατομοκρατία, την έλλειψη συνεργατικού – ομαδικού πνεύματος.

Μας έφησε ο Δημήτρης Κουμάνταρος, χθές το βράδυ της Κυριακής 19 Μαρτίου σε ηλικία 63 ετών. Ήταν στο νοσοκομείο, όπου νοσηλευόταν το τελευταίο διάστημα. Η κηδεία θα γίνει την Τετάρτη 22 Μαρτίου στο πρώτο νεκροταφείο Αθηνών στις 15.00.

Ο Δημήτρης ήταν στην Σχολή μέχρι το 1970. Την χρονιά 1970-71 άλλαξε σχολείο. Εκτός των όσων μπορεί να διαβάσει κανείς στα διάφορα δημοσιεύματα, εμείς θα δώσουμε ένα στιγμιότυπο, γραμμένο από τον ίδιο τον Δημήτρη, που δεν θα βρείτε πουθενά:

15 Μαΐου 1968

Φιλικός αγώνας Παναθηναϊκού Τότεναμ σε μια κατάμεστη Λ. Αλεξάνδρας. Τελικό σκορ 2-2. Πριν την έναρξη του αγώνα έχουμε μια μοναδική στα ελληνικά ποδοσφαιρικά χρονικά πρωτυπία. Διεξάγεται αγώνας ανάμεσα στα τσικό του Παναθηναϊκού και την ομάδα των τριών πρώτων τάξεων του Γυμνασίου της Γερμανικής Σχολής Αθηνών. Το ματς έληξε 3-1 υπέρ των τσικό του Παναθηναϊκού.

– Προπονητής της ομάδας πρέπει αν θυμάμαι σωστά να ήταν ο Hilbrecht.

– Το γκολ της Γερμανικής σημείωσε ο Παπαγιαννούλης μετά από ασίστ του Δημήτρη Κουμάνταρου, που λίγο αργότερα βρέθηκε ως φοιτητής πολιτικός κρατούμενος της χούντας.

Δείτε το δημοσίευμα του in.gr

Δέιτε τοδημοσίευμα της Εφημερίδας των Συντακτών…

Ο ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ από τον από τον Ανδρέα Αποστολίδη:

Δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι θα μιλούσα για τον Κουμάνταρο στην κηδεία του. Toν γνώρισα στα δεκαεπτά μου και μετά από τρία χρόνια βρεθήκαμε φυλακή. Μετά τριάντα παντρευτήκαμε τις θρυλικές αδελφές Ρέντη.

Στέλεχος του φοιτητικού κινήματος στη δικτατορία και σύμβολό του. Όταν τα γεγονότα του 1973 έγιναν «εθνική εορτή» θεωρήσαμε τη συμμετοχή μας σε αυτά περισσότερο ιδιωτική μας υπόθεση παρά δημόσια. Είχαμε συλληφθεί επί Ιωαννίδη και κατηγορηθεί για «ηθική αυτουργία για την κατάληψη του Πολυτεχνείου». Τη μέρα που θα περνούσαμε από το στρατοδικείο έπεσε η χούντα και η δική δεν έγινε ποτέ. Ήταν ευτύχημα, λέγαμε, γιατί δεν χρεωθήκαμε μέρος της επερχόμενης «επετείου». Για τον ίδιο είχε μεγάλη βαρύτητα η μετατροπή της αντιστασιακής του δράσης σε ιδιωτική ιστορία. Ο Κουμάνταρος άρχισε να ψαλλιδίζει τον εαυτό του.

Για το σήμερα έχει ιδιαίτερη σημασία τι έκανε μετά το 1980. Με το νέο τότε σύστημα εξουσίας, αν ήθελε, όλες οι πόρτες ήταν ανοιχτές –πολιτικές, κομματικές και κρατικές. Επέλεξε με απόλυτο πείσμα να μείνει κυριολεκτικά στη ψάθα. Να έχει μια μικρή αυλίτσα ελευθερίας και από εκεί να εκπέμπει το προσωπικό του στίγμα.

Δεν ήταν παροπλισμένος, τον έβρισκε όποιος ήθελε και όποτε ήθελε. Και υπήρχε η μεγάλη παρηγοριά και ασφάλεια ότι εκείνος ήταν εκεί. Και παράλληλα υπήρχε η πίεση από πολλούς για μια άμεση επιστροφή του στο πολιτικό προσκήνιο. Ο Κουμάνταρος, όμως, δεν ήταν επαγγελματίας πολιτικός και δεν επρόκειτο ποτέ να γίνει ούτε τα επόμενα πεντακόσια χρόνια. Είχε παντρέψει την Ουτοπία με την Πολιτική.

Ήταν από την άλλη πολιτικό πρόσωπο, ασκούσε με τον τρόπο του πολιτική ή θα ήθελε να ασκήσει. Και άρχισε να μετατοπίζει το ενδιαφέρον του από τον «πολιτικοποιημένο» του κομματικού συστήματος στον «ενεργό πολίτη».

Μια πρακτική των απόψεών του προσπάθησε να βάλει σε εφαρμογή μέσα από την αρθρογραφία του στην Ελευθεροτυπία τη δεκαετία του 1990. Μιλάνε, συμβουλεύουν, κρίνουν οι άνθρωποι που γνωρίζουν, οι άξιοι, οι αξιόλογοι σε θέματα οικονομικά, εργασιακά, ασφαλιστικά, κοινωνικά, επιστημονικά, διατροφικά. Θέλησε να γίνει αυτό το στυλ μια γενικότερη προσέγγιση της εφημερίδας και κυρίως να περάσει σαν άλλη γραμμή απέναντι στο δημόσιο βίο. Έφαγε πόρτα. Δεν έγινε ούτε κρατικός «παράγοντας» ούτε «επαγγελματίας» δημοσιογράφος.

«Παραιτήθηκα από τη δημοσιογραφία το 1996», έγραφε στο βιογραφικό του, «θεωρώντας το τρόπο άσκησής της, λόγω του μονοπωλίου των εκδοτών-καναλαρχών, ως μια από τις σημαντικότερες, αν όχι τη σημαντικότερη αιτία για το σύγχρονο βάλτωμα της ελληνικής κοινωνίας».

Η ειρωνεία είναι ότι οι λόγοι που τον οδήγησαν σε παραίτηση εκείνη την εποχή, αποτελούν πταίσμα μπροστά στην επιχειρούμενη είσοδο του υπόκοσμου και του οργανωμένου εγκλήματος στα ΜΜΕ σήμερα.

Του στοίχησε πάντως πολύ η αποτυχία του εγχειρήματος, η υποτίμησή του και η αδιαφορία που συνάντησε και ακολούθησε «η ιαπωνική του περίοδος μετά την ήττα» , όπως τον πείραζα και του κόλλησα το παρατσούκλι « Χιροχίτο». Σαν ήρωας ταινίας του Κουροσάβα με πλατύγυρο καπέλο υπό τον ήλιο και δερμάτινα γάντια κλάδευε μια τριανταφυλλιά επί ώρες με πενιχρά αποτελέσματα. Ή άλλη φορά από το πολύ φινίρισμα την εξαφάνιζε.

Θέλησε τότε να γράψει μια δωδεκάτομη εγκυκλοπαίδεια Κουμάνταρου «Πολιτικής πρακτικής». Το προσπάθησε μανιωδώς ένα διάστημα. Το εγχείρημα εξαερώθηκε ύστερα από ατέλειωτες συζητήσεις σε ντουμανιασμένα δωμάτια μ’ εμένα βασικό ακροατή του. Απέτυχε παταγωδώς. Με ευτυχή κατά παράδοξο τρόπο απόληξη: τα εύστοχα λακωνικά του αποφθέγματα των τελευταίων ετών και τις επιγραμματικές δηλώσεις του της μιας ή της μιάμιση το πολύ αράδας.

Όση σχέση είχε ο Κωστής Παπαγιώργης με τη φιλοσοφία, είχε ο Δημήτρης Κουμάνταρος με την πολιτική. Δηλαδή ασφαλώς και είχε –αλλά πλάγια, λοξή.

Μετά τις πυρκαγιές του στρατηγού άνεμου θέλησε να συμμετάσχει ξανά πιο ενεργά στα κοινά. Προσπάθησε να τρυπώσει κάπου για να έρθει σε επαφή με ανθρώπους που τον ενδιέφεραν και θεωρούσε αξιόλογους. Το πού τρυπώνει δεν έχει καμία σημασία. Την ίδια πλατφόρμα θα προωθούσε οπουδήποτε: την αντικατάσταση του πολιτικού κομματικού συστήματος από το σύστημα των ενεργών πολιτών, όπως το ονειρευόταν.

Και να, μερικές βδομάδες πριν, γνωρίζοντας ότι πάσχει από επιθετικό καρκίνο, ανακοίνωσε τη δημιουργία από τον ίδιο μιας κίνησης για ένα κίνημα ενεργών πολιτών καλώντας σε εξέγερση κατά του κομματικού συστήματος.

«Ονειρεύομαι ένα ξεσηκωμό», έγραφε, επιστρέφοντας στο πνεύμα του 1973. «Ενάντια στην αδιαφάνεια, τη διαφθορά, την κομματοκρατία, την αναξιοκρατία. Ενάντια στη διχαστική λογική, το φανατισμό, την προχειρότητα και την τσαπατσουλιά. Ενάντια στη μετάθεση ευθυνών, την ατομοκρατία, την έλλειψη συνεργατικού-ομαδικού πνεύματος».

«Μα», του λέω, «στην κατάσταση που είσαι τι θα κάνεις;» Εννοώντας ότι ένα τέτοιο εγχείρημα απαιτεί πλήρη διαθεσιμότητα κι εκείνος πεθαίνει. Μου απαντάει: «Ακριβώς γι’ αυτό δεν θα με κατηγορήσει κανείς για ιδιοτέλεια». Ήταν η πολιτική του διαθήκη.

Ο Ραμπελαί το 1500 πρέπει να είχε γνωρίσει τον Κουμάνταρο της εποχής. Ο Κουμάνταρος είναι ήρωας του Ραμπελαί. Στην ιδιωτική του ζωή και όχι μόνο, ξετύλιγε μια ατέλειωτη γκάμα ιδιοτροπιών και παραξενιών · ανεξάντλητη, πρωτότυπη, δημιουργική και ευφάνταστη. Ήταν και παραμένει ο Γαργαντούας της Δυστροπίας, της επιμονής, του πείσματος και της μονομανίας. Το μεγαλύτερο κατόρθωμά του είναι ότι παρ’ όλα αυτά ή χάρη σε αυτά, υπήρξε ο πιο καλός και γλυκός άνθρωπος που γνωρίσαμε στη ζωή μας.

Όταν το 1971 τελείωσα τη Γερμανική Σχολή και έδωσα εξετάσεις για το Πολυτεχνείο, ήμουν από τους τυχερούς εκείνους που έδιναν εξετάσεις χωρίς ιδιαίτερα πολύ άγχος, μια και είχα γίνει ήδη δεκτός στο Πολυτεχνείο του Darmstadt.

Αυτό το πλεονέκτημα το έχουμε εμείς της Γερμανικής. Έτσι μόλις έδωσα εξετάσεις, έφυγα για το Darmstadt, όπου το μόνο πράγμα που πρόφθασα να κάνω ήταν να ψάξω να βρω σπίτι, γιατί στο μεταξύ πέτυχα στη Σχολή Ηλεκτρολόγων στην Πάτρα.

Μάλιστα πρέπει να πω ότι σε μεγάλο βαθμό την επιτυχία μου την οφείλω στον καθηγητή μου των Ελληνικών, τον κ. Γκιόλμα, που πραγματικά μας είχε μάθει πώς να γράφουμε εκθέσεις. Έτσι, στην έκθεση πήρα 39 στα 40, ενώ οι υποψήφιοι του Πολυτεχνείου συνήθως στην έκθεση μάλλον δεν πάνε πολύ καλά.

Μετά από τον πρώτο και πραγματικά το μοναδικό φοιτητικό μου χρόνο πήρα μεταγραφή στο Μετσόβειο Πολυτεχνείο, όπου και τελείωσα το 1976. Ήδη νωρίτερα είχα διακόψει την αναβολή του στρατού και είχα ξεκινήσει παράλληλα και τη θητεία μου, που τότε λόγω των Ελληνοτουρκικών κράτησε 36 μήνες, για να τελειώνω με όλα μια ώρα αρχίτερα. Ευτυχώς υπηρέτησα στην Αθήνα και με καλό ωράριο και έτσι μπορούσα να παρακολουθώ συγχρόνως και τη δουλειά μου.

‘Αλλωστε, όταν αποφάσισα να σπουδάσω ηλεκτρολόγος, ήξερα ότι δε θα εξασκήσω το επάγγελμα αυτό και ότι οι σπουδές μου θα με βοηθούσαν στην οικογενειακή εμπορική επιχείρηση, όπου οι πελάτες μας είναι οι περισσότεροι μηχανικοί και πλέον θα μιλούσαμε την ίδια γλώσσα ως “συνάδελφοι”.

Μια τάση που είχα ανέκαθεν με τα κοινά με έκανε να ασχοληθώ με το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Αθηνών, όπου εκλέχτηκα το 1981 σύμβουλος, το 1986 Γεν. Γραμματέας και το 1993 Πρόεδρος, θέση που και σήμερα έχω.

Αν με ρωτήσει κανείς αν και σε τι με βοήθησε η Γερμανική, θα απαντούσα αμέσως “ναι και σε πολλά!”. Με βοήθησε κυρίως σε θέματα νοοτροπίας, οργάνωσης, μεθοδικότητας, προγραμματισμού. Είναι αυτά τα χαρακτηριστικά των Γερμανών, που χωρίς να το καταλάβεις γίνονται και δικά σου χαρακτηριστικά, σε άλλον περισσότερο και σε άλλον λιγότερο. Με βοήθησε επίσης και στο ότι έμαθα καλά και εύκολα μια δύσκολη γλώσσα που είναι σημαντικό εργαλείο, όχι μόνο για όσους κάνουν δουλειές με τη Γερμανία, αλλά για όλους, ειδικά τώρα όπου η ενοποιημένη Γερμανία έχει γίνει η αδιαμφισβήτητη οικονομική και πολιτική δύναμη της Ευρώπης.

Νομίζω ότι η απόκτηση της γερμανικής παιδείας, ειδικά σε μια χώρα σαν τη δική μας, όπου η οργάνωση, η πειθαρχία, ο προγραμματισμός και η σκληρή δουλειά είναι είδη σε ανεπάρκεια, μπορεί να δώσει σε κάποιον σημαντικό συγκριτικό πλεονέκτημα στην επαγγελματική και όχι μόνον πορεία.

Αν με ρωτήσει κανείς δύο πράγματα που θυμάμαι πιο έντονα από τη ζωή μου στη Γερμανική, νομίζω ότι δε θα πρωτοτυπήσω, αν πω ότι το πρώτο που θυμάμαι είναι η πρώτη μάλλον συνταρακτική επαφή με την κα Dilernia στα “Κουρ” και το άλλο η χαρά που αισθάνθηκα όταν μετακομίσαμε από το κτίριο της Μετσόβου στο κτίριο στο Μαρούσι. Και αν με ρωτήσει κανείς τι δε μου άρεσε, μπορώ να πω ότι δε μου άρεσε η “υπερβολική” μερικές φορές αυστηρότητα σε ασήμαντα πράγματα και οι περιορισμένες σχετικά δραστηριότητες σε θέματα αυστηρά εκτός μαθημάτων, διδακτέας ύλης και προγράμματος. Φωτεινές βέβαια εξαιρέσεις οι εκδρομές με τον κ. Δημόπουλο.

Νομίζω ότι η Γερμανική Σχολή αποτελεί πραγματικά ένα ξεχωριστό σχολείο και είναι κρίμα που δεν υπάρχει ένα σύστημα που να ενισχύει λίγο τα παιδιά των αποφοίτων στη διαδικασία εισαγωγής στη Σχολή, ώστε να υπάρχει μεγαλύτερη συνέχεια αποφοίτων διαφορετικών γενεών, πράγμα που και τη Σχολή θα ενίσχυε και τους δεσμούς των αποφοίτων με αυτή.

Γιάννης Παπαθανασίου

Πρόεδρος Ε.Β.Ε.Α.