Ο Χρήστος Κηπουρός δίδαξε μαθηματικά στην Σχολή το 1967.Γεννήθηκε στην Αθήνα τον Δεκέμβριο 1925. Εσπούδασε μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από όπου έλαβε το πτυχίο του το 1954. Υπήρξε επιστημονικός συνεργάτης στο Παν.Αθηνών καιυφηγητής της Σχολής Ικάρων.
Οι δικοί μας Έλληνες
Οι καθηγητές που έχουμε επιλέξει φαίνεται ότι είναι σχεδόν όλοι "φιλόλογοι". Τούτο συμβαίνει διότι οι μαθηματικοί, οι φυσικοί, οι χημικοί, οι βιολόγοι ήταν και είναι Γερμανοί. Είχαμε δε την τύχη οι 'Ελληνες φιλόλογοι, ιστορικοί και θεολόγοι να είναι πραγματικά "τεράστια μεγέθη", από τον Γιώργο Δημητράκο έως τον Ιδομενέα Παπαδάκη, τον Οδυσσέα Λαμψίδη, τον Νίκο Ασωνίτη, τον Αλέκο Παπαγεωργίου, τον Παναγιώτη Στάμο και τον Τίμο Δημόπουλο, που οι παλαιότεροι είχαν την τύχη να τους έχουν απέναντί τους καθημερινά, αφήνοντας επάνω μας ίχνη που δεν ξεβάφονται. Μάθαμε Όμηρο και Παπαδιαμάντη και διδαχθήκαμε τη γλώσσα σε μία πολύ δύσκολη περίοδο καλύτερα από το αν πηγαίναμε σε ελληνικά σχολεία.
Ο Αθανάσιος Χατζόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1950. Αποφοίτησε από το Β’ Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών. Έλαβε πτυχίο από την Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1972 και το πτυχίο του από τη Θεολογική Σχολή του ίδιου ιδρύματος το 1976. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Ινστιτούτο Ανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Ρώμης.
Το 1984, έλαβε διδακτορικό δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης με ειδίκευση στην Ελληνική Πατερική Παράδοση.
Έλαβε υποτροφία από την Ποντιφική Επιτροπή για την Ενότητα των Χριστιανών από το 1977 έως το 1980 και ήταν επιμελητής χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος από το 1983 έως το 1994.
Κατά την ίδια περίοδο, λαϊκός ων, δίδαξε Θρησκευτικα στην Γερμανική Σχολή από το 1983 έως το 1986 και μετά ξανά το 1988.
Διετέλεσε καθηγητής του Οικουμενικού Πανεπιστημίου του Μποσσύ κατά την περίοδο από το 1994 έως το 1997, του Ινστιτούτου Μεταπτυχιακών Σπουδών στην Γενεύη, καθώς επίσης και επισκέπτης καθηγητής των Πανεπιστημίων της Γενεύης και του Φριβούργου από το 1997 έως το 2000. Από το 1993 έως το 1994, δίδαξε σε διάφορα ιδρύματα, όπως αυτό της Θεολογικής Ακαδημίας στην Αλβανία.
Τον Οκτώβριο του 2000, εξελέγη από την Ιεραρχία της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, Βοηθός Επίσκοπος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών με τον τίτλο του Επισκόπου Αχαΐας και διορίσθηκε διευθυντής του Γραφείου της Αντιπροσωπείας της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στις 5 Αυγούστου 2007 η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος τον ανύψωσε, τιμής ένεκεν, σε Μητροπολίτη Αχαΐας.
Ο Μάρκος Σιώτης (ή Σιώτος) γεννήθηκε την 3η Μαΐου 1912 στον Τριπόταμο Τήνου από γονείς γεωργούς και τέλειωσε το δημοτικό στο Σχολαρχείο Τριποτάμου και το γυμνάσιο στο τότε νεοσύστατο Γυμνάσιον της πόλεως της Τήνου, από όπου αποφοίτησε το 1930.
Το 1931 εισήλθε στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών από όπου αποφοίτησε τον Νοέμβριο του 1935.Από τον Ιανουάριο έως τον Δεκέμβριο του 1937 υπηρέτησε ως μαθητής της Σχολής Εφέδρων Αξιωματικών Κερκύρας κι ακολούθως έως τον Μάρτιο του 1938 ως έφεδρος Ανθυπασπιστής Πεζικού. στα Χανιά.
Την ίδια χρονιά εκλήθη από τον Α. Μπερζάν, ιδιοκτήτη και διευθυντή του “Προτύπου Λυκείου Αθηνών” και δίδαξε μέχρι το 1942 και τον Σεπτέμβριο του 1940 εδίδαξε για λίγες μόνον εβδομάδες στην Γερμανική Σχολή της οδού Αραχώβης, όπυ αναγκάστηκε να διακόψει λόγω της κήρυξης του ελληνοϊταλικού Πολέμου.
Το 1942 εστάλη στην Γερμανία όπου σπούδασε μέχρι το 1947 στα Πανεπιστήμια του Βερολίνου, του Μαρβούργου της Έσσης και της Τυβίγγης της Βυτεμβέργης εξειδικεόμενος στους κλάδους της Ερμηνείας της Καινής Διαθήκης, της αρχαίας ελληνικής Φιλολογίας και Φιλοσοφίας.
Στις 22 Φεβρουαρίου ανακηρύχθηκε διδάκτωρ της Φιλοσοφικής του Πανεπιστημίουτου Μαρβούργου της Έσσης και τρία χρόνια αργότερα, την 8η Ιουνίου 1950, αναγορεύτηκε διδάκτωρ της Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και το 1951 εξελέγη παμψηφεί Τακτικός Καθηγητής της έδρας “Ιστορίας της Εποχής και της Ερμηνείας της Καινής Διαθήκης”, όπου έμεινε έως το 1959, όταν και μετακλήθηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στην έδρα της “Ερμηνευτικής και της Ερμηνείας της Καινής Διαθήκης”, όπου παρέμεινε έως το 1965. Εκείνη την χρονιά μετακινήθηκε στην πρώτη έδρα της Θεολογικής Σχολής, την έδρα “Εισαγωγής και Ερμηνείας της Καινής Διαθήκης”, όπου και παρέμεινε μέχρι τον Αύγουστο του 1979, όταν συμπλήρωσε το όριο ηλικίας του.
Ένα πλήρες βιογραφικό του Μάρκου Αντωνίου Σιώτη, που μας έστειλε ο Χρήστος Μπαλόγλου, θα βρείτε στην ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΠΕΤΗΡΙΔΑ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ του ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ στν Τόμο ΚΖ’ (1986), το οποίο έχει συγγράψει ο καθ. Χρήστος Βούλγαρης.
Η Ειρήνη Φίλτσου δίδαξε στο Δημοτικό στα κτίρια της Αραχώβης από το 1931 έως το 1940, όπως εμφανίζεται στον κατάλογο των δασκάλων στο βιβλίο του Jens Godber Hansen, όπου όμως δεν αναφέρεται το μικρό της όνομα.
Ο Γένιο Σαντορίνι (Ευγένιος Σαντορίνης) την αναφέρει στο άρθρο του “Αναμνήσεις από την προπολεμική Γ.Σ.Α.” στην χρονιά 1932-33, όταν σε ηλικία 10 ετών ήταν μαθητής του Δημοτικού στην Sexta και “η δίδα Ειρήνη Φίλτσου” δίδασκε Ελληνική Μυθολογία.
Μετά τον Πόλεμο, ίδρυσε την Σχολή Φίτλσου, σαν “Γυμνάσιο Θηλέων, Μικτό Δημοτικό-Νηπιαγωγείο και Οικοτροφείο”, αρχικά στο Κολωνάκι στην οδό Μηλιώνη 8, το 1950 επεκτάθηκε στην οδό Τσακάλωφ και Βουκουρεστίου, και το 1954 μεταφέρθηκε στο Παλαιό Ψυχικό, όπου παρέμεινε με αυτήν τη μορφή έως το 1965, αλλά και ως Μικτό Γυμνάσιο έως το 1975, όταν έκλεισε.
Το 1954, μόλις επέστρεψε στην Ελλάδα η φίλη της, Maria DiLernia, εργάστηκε εκεί ώς το καλοκαίρι του 1956, όταν άνοιξε η Γερμανική Σχολή στην Μετσόβου. Να σημειώσουμε ότι τα χρόνια, που η Maria DiLernia, γεννημένη το 1904, δηλαδή περίπου 30 ετών τότε, έστελνε τον γιό της Αλέξανδρο (γεν. το 1928) στην Γερμανική Σχολή, η Ειρήνη Φίλτσου ήταν δασκάλα του Δημοτικού και πιθανόν η φιλία να ξεκίνησε εκεί.
Το κτίριο κατεδαφίστηκε, όμως σώζεται μία φωτογραφία από ένα στιγμιότυπο της ελληνικής ταινίας του 1964 “Η Σωφερίνα”. Το χαρακτηριστικό του ήταν ότι ήταν κόκκινο και το εσωτερικό του ήταν ένα αρχοντικό με δρύινες σκάλες και δρύινα πατώματα.
Απεβίωσε στις 8 Μαρτίου 1989.
η ανακοίνωση είναι από το φύλλο της 16/09/1961 της εφημερίδας “Ελευθερία”.
Η Regine Quack Manoussakis γεννήθηκε το 1942 στο Βερολίνο. Κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου ήταν κάτοικος Δυτικού Βερολίνου. Φοίτησε στο Γαλλικό Κολλέγιο και ένα χρόνο στις ΗΠΑ. Κατόπιν σπούδασε ιστορία και γαλλική φιλολογία το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Από το 1980 μέχρι το 1984 δίδαξε στην Σχολή, ενώ από το 1975 λαμβάνει τακτικά μέρος με εισηγήσεις σε συνέδρια στην Ελλάδα και στην Γερμανία.
Η διδακτορική διατριβή της στο FU Berlin εκδόθηκε ως βιβλίο στο Μόναχο το 1984 στην επιστημονική σειρά “Εργασίες για την Νοτιοανατολική Ευρώπη” (http://ostdok.de/id/BV001274003) και έχει τον τίτλο “Ο γερμανικός φιλελληνισμός κατά τον Ελληνικό Απελευθερωτικό Αγώνα 1821-1827”.
Με αφορμή τα 200 χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης όλες οι μελέτες που έγραψε ανατυπώθηκαν στον τόμο της σειράς “Φιλελληνική Βιβλιοθήκη” των εκδόσεων Παρισιάνου: “Ελληνική Επανάσταση και γερμανικός φιλελληνισμός”.
Ο Γιώργος Μουστάκης του Iουλιανού ήταν γέννημα θρέμμα της Παλαιάς Aθήνας. Γερννήθηκε το 1941 και δίδαξε Θρησκευτικά στη Σχολή μεταξύ 1977 και 1987. Σπουδές: Πτυχίο Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Aθηνών, Πτυχίο Πανεπιστημίου Περούτζια, Iστορία Tέχνης, Master of Liberal Αrts Θεολογικής Σχολής Iνδιαναπόλεως H.Π.A., Doctor in Sociology of Religion Πανεπιστήμιο Σικάγου 1975, Kαθηγητής Aμερικανικού Kολεγίου Eλλάδος (Pierce College) από το 1975. Συμμετοχή σε Διεθνή Συνέδρια. Bραβείο Eιρήνης O.H.E. (1988). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί στα Nέα, Eλευθεροτυπία, Έθνος. Mέλος Eταιρείας Φίλων N. Kαζαντζάκη, πρώην μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου Δήμου Aθηναίων 1982-1986 και Δ. Aμνηστίας.
Απεβίωσε την Παρασκευή 5 Απριλίου 2019…
.
Η Πουλχερία Αναστασιάδου ήταν φιλόλογος και δίδαξε Αρχαία, Νέα και Ιστορία ήδη από τα προπολεμικά χρόνια από το 1936 έως το 1944, όταν έκλεισε η σχολή. Μάλιστα σε μία σπάνια φωτογραφία της τάξης του 1942, διακρίνεται ως νεαρή ιστορικός ανάμεσα στους μαθητές τις μαθήτριες. Όταν η σχολή ξαναάνοιξε το 1956 επαναπροσλήφθηκε και δίδαξε μέχρι την συνατξιοδότησή της το 1974.
Η Μαριάνα (με ένα “ν” διότι το όνομά της προέρχεται απο το: Αναστασία) Καναβαριώτου γεννήθηκε στις 29.06.1945 στην Αθήνα, τελείωσε το 34ο Δημοτικό Σχολείο στην οδό Κωλέττη 34, δίπλα στο σπίτι της και αποφοίτησε από τη Σχολή το έτος 1963.
Από τον Σεπτέμβριο του 1963 μέχρι τον Ιούνιο του 1975 εργάσθηκε ως Γραμματέας στη Σχολή και κατόπιν, μετά από εξετάσεις τον Ιούνιο του 1975, προσλήφθηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών απ’ όπου, μετά από 35ετή υπηρεσία, συνταξιοδοτήθηκε τον Ιούλιο του 2010.
Ως υπάλληλος του Υπουργείου Εξωτερικών υπηρέτησε στην Πρεσβεία Τόκυο Ιαπωνίας, όπου γεννήθηκε και ο γιός της, στην Πρεσβεία Νέο Δελχί Ινδίας, στην Πρεσβεία ΄Αγκυρας Τουρκίας, στο Γενικό Προξείο Στουτγάρδης Γερμανίας και στην Πρεσβεία Βαρσοβίας Πολωνίας.
Ο Δημήτρης Μαργαρίτης, ο «Μήτσος», που ήταν πανταχού παρών μέσα στη Γερμανική Σχολή, από την είσοδο μέχρι την κάθε γωνιά του προαύλιου, από τους διαδρόμους μέχρι μέχρι το Lehrerzimmer, από το καλωσόρισμα του φθινοπώρου έως την καλοκαιριάτικη αποχαιρετιστήρια γιορτή των τελειοφοίτων.
Η λεπτή φιγούρα του, τον έκανε σχεδόν αόρατο, ήταν αθόρυβος και πάντα ευγενικός και έδινε μονομιάς την εντύπωση ότι νοιαζόταν για όλους και για όλα, κάτι πέρα για πέρα αληθινό, γι’αυτό και τον αγαπούσαν οι μαθητές και οι μαθήτριες.
Ήρθε στη Σχολή το 1958 στην οδό Μετσόβου και συνταξιοδοτήθηκε το 1986 στο Μαρούσι.
Όπως και η Maria Di Lernia ήταν και αυτός ταυτισμένος με την Σχολή, ταυτισμένος με τα παιδιά, ταυτισμένος με τους καθηγητές, που την εποχή εκείνη ξεκινούσαν και αυτοί την περίοδο της μεταπολεμικής Γερμανικής.
Ο Μήτσος απεβίωσε Μεγάλο Σάββατο, στις 17 Απριλίου 1993
Ο Στέλιος Παπαπέτρου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1948 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1966. Σπούδασε Φυσική στην Αθήνα και Μαθηματικά στο Oldenburg. Δίδαξε τα μαθήματα της ειδικότητάς του στο δημόσιο σχολείο του Papenburg (Niedersachsen) από το 1972 έως το 1980, οπόταν και προσελήφθη στη Γερμανική ως φυσκός και μαθηματικός.
Παράλληλα ίδρυσε το θεατρικό όμιλο της Γερμανικής Σχολής που από το 1980 ανεβάζει παραστάσεις υψηλού επιπέδου με έργα γνωστών Ελλήνων και ξένων συγγραφέων. Έχοντας γαλουχήσει εκατοντάδες νεώτερους αποφοίτους στην τέχνη του θεάτρου, πολλοί από τους οποίους διακρίθηκαν και διακρίνονται στο θέτρο, τον κινηματογράφο ή την τηλεόραση ως ηθοποιοί, σκηνοθέτες κλπ.
Είναι παντρεμένος με την Τζάνετ Χομπς, που ασχολείται με την ενδυματολογική επιμέλεια των παραστάσεων, κι έχουν ένα γιο και μία κόρη , που επίσης συμμετέχει στις παραστάσεις με τη δημιουργία των σκηνικών.
Σχετικά άρθρα:
στην ενότητα Θέατρο – Κινηματογράφος – Χορός: «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε με τον Στέλιο»…
στην ενότητα Εκδηλώσεις / Aula: “Φαύστα”: Μοναδική παράσταση”…
Ο Γιάννης Μυλωνάς γεννήθηκε στα Λιμενάρια της Θάσου το 1940, όπου παρακολούθησε τα εγκύκλια μαθήματα. Το 1950 εγκαταστάθηκε οικογενειακώς στην Αθήνα, όπου τέλειωσε το νυχτερινό Γυμνάσιο Περιστερίου εργαζόμενος την ημέρα. Στις εισαγωγικές πανεπιστημιακές εξετάσεις, ενώ είχε περάσει στην Πάντειο, στη Νομική Αθήνας και τη Θεολογική, τον κέρδισε η Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία.
Εργάστηκε στη Μέση Εκπαίδευση για σαράντα περίπου χρόνια. Υπηρέτησε τη Δημόσια Εκπαίδευση για πέντε χρόνια, από την οποία παραιτήθηκε για προσωπικούς λόγους επί δικτατορίας και ασχολήθηκε με τα φροντιστήρια προετοιμάζοντας υποψηφίους για το Πανεπιστήμιο.
Το Σεπτέμβρio του 1971 προσλήφθηκε στη Γερμανική Σχολή Αθηνών, από την οποία συνταξιοδοτήθηκε το 2006 ύστερα από τριανταπέντε χρόνια. Το 1981, σε ηλικία μόλις 41 χρόνων,προήχθη από το Υπουργείο Παιδείας στο βαθμό του Γυμνασιάρχη.
Πέραν από το καθαρά πλούσιο εκπαιδευτικό του έργο, είχε και αισθητικές ανησυχίες. Υπήρξε ο δημιουργός του Ελληνικού Θεατρικού Ομίλου της Γερμανικής Σχολής στους χαλεπούς εκείνους χρόνους, που συνέχισε με μεγάλη επιτυχία ο Στέλιος Παπαπέτρου από το 1980 και εξής. Επίσης, υπήρξε συγγραφέας βοηθητικών βιβλίων στα Αρχαία και Νέα Ελληνικά στον Εκδοτικό Οίκο Πατάκη, όπως «Βιογραφίες Εργογραφίες Ελλήνων Λογοτεχνών», «Νέα Ελληνικά Ά Λυκείου» και «Θουκυδίδη Σικελικά». Τέλος, διετέλεσε μέλος του Επιμορφωτικού Κέντρου Φιλολόγων (Π.Ε.Κ Ανατολικής Αττικής) στο μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών επιμορφώνοντας Φιλολόγους.
Η Ρέα Αργυριάδου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1943 και αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή το 1961, αποφοιτώντας παράλληλα και από τη Γαλλική Ακαδημία. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας και ακολούθησε στο Tübingen της Γερμανίας μεταπτυχιακές σπουδές ιστορίας, αρχαιολογίας και φιλοσοφίας.
Ασχολήθηκε με μεταφράσεις λόγιων βυζαντινών κειμένων και αποδελτιώσεις στο έργο του βυζαντινού ιστορικού Προκοπίου και το 1975 άρχισε να διδάσκει Ν. Ελληνικά στο γερμανικό Τμήμα της Γερμανικής, καθώς και στην Kleine Volkshochschule. Το 1977 διορίστηκε ως φιλόλογος στο ελληνικό Τμήμα της Σχολής, όπου δίδαξε μέχρι τον Οκτώβριο του 2010, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε.
Στο πλαίσιο της διδασκαλίας της ως μέλος του Επιμορφωτικού Κέντρου Φιλολόγων (Π.Ε.Κ Ανατολ. Αττικής) ανέλαβε επανειλημμένως υποδειγματικά μαθήματα Νέων Ελληνικών για επιμόρφωση νέων φιλολόγων. Υπήρξε επίσης μέλος της Ελληνικής Φιλοσοφικής Εταιρίας. Επί σειρά ετών εκλεγόταν στο Lehrerbeirat ως εκπρόσωπος του Συλλόγου των καθηγητών της Σχολής για την προάσπιση των θέσεών τους.
Εργάσθηκε ως μέλος της σύνταξης για την έκδοση του δίγλωσσου πανηγυρικού τεύχους «100 Jahre DSA», καθώς και για την έκδοση ιστορικών – καλλιτεχνικών ημερολογίων της DSA με πλούσια εικονογράφηση και συνοδευτικά κείμενα στις δύο γλώσσες. Οργάνωσε επίσης ποικίλες εκδηλώσεις στη Σχολή με πρωταγωνιστές πάντα τα παιδιά. Παραστάσεις Καραγκιόζη, λαογραφικές εκθέσεις, βραδιά ελληνικών χορών με τη συμβολή του Λυκείου Ελληνίδων, «Tanz in den Mai», «Κύπρος δεν ξεχνώ», βραδιά Μίκη Θεοδωράκη με την παρουσία του ίδιου του συνθέτη, η βραδιά παρουσίασης της πορείας του Ελληνισμού ανά τους αιώνες, μέσα από το χορό και το τραγούδι την άνοιξη του 2009, καθώς και οι αποχαιρετιστήριες βραδιές των Γερμανών Διευθυντών και Συναδέλφων, που συνέβαλαν στην Begegnung των δύο λαών.
Το 1965 παντρεύτηκε τον φιλόλογο Γιάννη Μυλωνά και απέκτησαν δύο γιούς, που αποφοίτησαν και αυτοί από τη Γερμανική.
Η Παναγιώτα Φραντζή γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη και σπούδασε Κλασσική Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Μετά το πέρας των σπουδών της δίδαξε αμέσως στην Γερμανική Σχολή Θεσσαλονίκης τα μαθήματα της ειδικότητάς της: Αρχαία και Νέα Ελληνικά.
Για οικογενειακούς λόγους ήρθε στην Αθήνα και συνέχισε την διαδασκαλία των ίδιων μαθημάτων στην Γερμανική Σχολή Αθηνών ως το 1997, αφού πέρασε όλες τις βαθμίδες της Μέσης Εκπαίδευσης.
Από την διαδρομή της στις δύο Γερμανικές Σχολές κράτησε όπως είπε, την αγάπη των μαθητών της.
Παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο Φραντζή και απέκτησαν δύο γιούς, που αποφοίτησαν από την Γερμανική Σχολή, και τέσσερα εγγόνια. Τα δύο, η Ναταλία και η Ήλια φοιτούν στην Γερμανική Σχολή.
Ο Στράτος Ντάσης γεννήθηκε το 1942 στο Τέροβο Ιωαννίνων, όπου πήγε στην Α’ Δημοτικού, ενώ συνέχισε τις υπόλοιπες τάξεις στην Πρότυπη Ζωσιμαιαία Σχολή των Ιωαννίνων. Εκεί ξεκίνησε και στην Α’ Γυμνασίου του 8ταξίου (στην ουσία σήμερα αντιστοιχεί στην Γ΄Γυμνασίου) και ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στο Νυκτερινό Παράρτημα του Γυμνασίου Θηλέων Καλλιθέας στην Αθήνα, όπου πήρε το απολυτήριό του στην 8η τάξη.
Την περίοδο 1960-61 μπήκε με εξετάσεις στο Χημικό του Πανεπιστημίου Αθηνών από όπου πήρε το πτυχίο του το 1966. Διετέλεσε Πρόεδρος έτους σε όλες τις χρονιές του Χημικού και μέλος του ΔΣ του “Αριστοτέλη”, του Συλλόγου Φοιτητών Φυσικομαθηματικής και το 1964-65 διετέλεσε και Πρόεδρος της Σπουδάζουσας της ΕΔΑ μαζί με τον Σωτήρη Πέτρουλα.
Το 1968, μετά την στρατιωτική του θητεία, εργάστηκε στο τότε Αθηναϊκό Φροντιστήριο, αλλά επειδή το 1969 κρίθηκε ως “μη νομιμόφρων” δεν μπόρεσε να εγγραφεί στην Επετηρίδα Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών.
Με την διάσπαση του Αθηναϊκού Φροντιστηρίου σε “Ηράκλειτο”, “ΑΛΦΑ” και “Αθηναϊκό” εργάζεται διαδοχικά στον Ηρακλειτο, στο ΑΛΦΑ και στο Αττικόν, ενώ από το 1970 έως το 1974 παραδίδει ιδιωτικά μαθήματα χημείας με τον Κώστα Μανωλκίδη, από τους ιδρυτές του Ηράκλειτου.
Μετά την Δικτατορία, το 1974, και έως το 1978 πήγε στον Ηρακλειτο, όπου συνάντησε τον Νίκο Βασιλείου και έτσι ήλθε στην Γερμανική Σχολή και μαζί και με τον Γιάννη Πουλάκη δίδαξε Χημεία το 1976 στην Γ’ Γυμνασίου.
με τον Χρήστο Μπαλόγλου
με την σύντροφό του Ruth Πετρόγγονα, γερμανικής καταγωγής, που έχει μία εγγονή, την Μελίνα Αγγελοπούλου, στην Γερμανική Σχολή
Ο Βασίλης Σακελλαράκης γεννήθηκε στις 4 Απριλίου 1933 στην Αθήνα, όπου τέλειωσε το σχολείο και μετά σπούδασε στη Γυμναστική Ακαδημία.
Από μικρός ασχολήθηκε με τον στίβο και αναδείχθηκε λόγω του ταλέντου του σε τριπλουνίστα πρώτης γραμμής. Ήταν αθλητής του Πανελληνίου και το 1952 πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ελσίνκι αλλά αποκλείστηκε στους προκριματικούς. Την ίδια χρονιά ήταν πρώτος στο τριπλούν στους Πανελλήνιους αγώνες και την επομένη, το 1953 με επίδοση 14.55 δεύτερος στους Βαλκανικούς, οι οποίοι διοργανώθηκαν στην Αθήνα και μάλιστα έπειτα από διακοπή δώδεκα ετών λόγω του πολέμου.
Αρχικά εργάστηκε σαν προπονητής στη Σχολή Ευελπίδων και το 1964 ήρθε στη Γερμανική Σχολή, ενώ παράλληλα ήταν και προπονητής στον Πανελλήνιο, όπου τα πρώτα χρόνια οι προπονήσεις των μαθητών και μαθητριών γίνονταν στις εγκαταστάσεις του λόγω γειτνίασης με το κτίριο της Μετσόβου.
Είχε αναλάβει μαζί με τον Gert Hilbrecht την προπόνηση των μαθητών αλλά παράλληλα ήταν και προπονητής της Εθνικής Ομάδας μέχρι το 1988 στον ΣΕΓΑΣ.Από τη Σχολή συνταξιοδοτήθηκε το 2000 σε ηλικία 67 ετών.
Απεβίωσε στις 14 Μαρτίου 2018 και η κηδεία του έγινε στο Α’ Νεκροταφείο δύο μέρες μετά.
Μία φωτογραφία του Βασίλη στο σχολείο…
Ο Βασίλης Σακελλαράκης ήταν απόφοιτος του Γυμνασίου (σημ. του 2ου Αρρένων) μας (1951). Ως μαθητής Γυμνασίου διακρίθηκε στο στίβο στα αγωνίσματα των αλμάτων, στο μήκος και το τριπλούν. Ήταν ακόμη έφηβος το 1952, όταν πρώτευσε στους Πανελλήνιους Αγώνες Ανδρών στο άλμα τριπλούν με επίδοση 14μ. 50, που ήταν και πανελλήνιο ρεκόρ εφήβων. Την ίδια χρονιά έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ελσίνκι (τριπλούν). Το 1953 ξανακερδίζει το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στο τριπλούν και επιτυγχάνει δεύτερη νίκη στο ίδιο αγώνισμα, στους Βαλκανικούς αγώνες στίβου που έγιναν στην Αθήνα .
Πέραν της σημαντικής του αθλητικής πορείας άφησε μεγάλο έργο ως προπονητής στίβου στον Πανελλήνιο Γυμναστικό Σύλλογο, στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, στις Εθνικές Ομάδες και ως καθηγητής Γυμναστικής στη Γερμανική Σχολή Αθηνών, απ’ όπου και συνταξιοδοτήθηκε το 2003.
Η μεγάλη του ικανότητα ήταν να αναδεικνύει αθλητικά ταλέντα, ενώ παράλληλα καθοδηγούσε σπουδαίους αθλητές στο να επιτυγχάνουν μεγάλες επιδόσεις. Ως προπονητής στον Πανελλήνιο, κατά τις δεκαετίες του 60 και του 70 συνέδεσε το όνομά του με σπουδαίους αθλητές. όπως τους Παν. Νικολαϊδη (100μ.), Ντίνου Μιχαηλίδη (800μ.), Γιώργου Μπιρπίλη (110μ. και 400μ. μετ’ εμποδίων), Διον. Μπαρπαρούση (800 μ.) Δημ. Κατσούλη (400μ. και 800μ.), Ηλ. Μερισσαρόπουλου (100μ.), Παν. Κατσέρη (άλματα σε μήκος και τριπλούν)κ.α. Στα μέσα της δεκαετίας του 70 έγινε προπονητής της Εθνικής Ομάδας στίβου, όπου και παρέμεινε μέχρι το 1988.
Παρόλο που είχε την προπονητική φροντίδα των τότε πρωταθλητών στίβου του Πανελληνίου- και δεν ήταν λίγοι – δεν παρέλειπε να επιβλέπει, να καθοδηγεί και να ενθαρρύνει τα νέα παιδιά που γυμνάζονταν στον ιστορικό Σύλλογο. Ήταν πραγματικά δημοφιλής και αγαπητός στην αθλητική οικογένεια. Πολλοί μαθητές του σχολείου μας υπήρξαν αθλητές υπό την καθοδήγηση του Σακελλαράκη στον Πανελλήνιο ή στην Σ.Σ.Ε και με νοσταλγία και περηφάνια θυμούνται τον αγαπημένο Βασίλη.
 |
 |
Η Ελένη Τερζάκη γεννήθηκε το 1935 στην Καλαμάτα, όπου τέλειωσε και το Γυμνάσιο. Από μικρή ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και σπούδασε στη Γυμναστική Ακαδημία.
Στη Σχολή ήρθε το 1962 όταν τα μαθήματα γίνονταν στο κτίριο της Μετσόβου και οι προπονήσεις στις εγκαταστάσεις του Πανελληνίου. Ήταν η γυμνάστρια των μαθητριών της Σχολής επί 38 χρόνια μέχρι και το 2000 όταν και συνταξιοδοτήθηκε.
.
Η Ευφημία (Μίτση) Κουγιουμτζόγλου γεννήθηκε στο Φανάρι της Κωνσταντινούπολης στις 3.2.1926 και αποφοίτησε από την Γερμανική Σχολή Θεσσαλονίκης το 1940. Σπούδασε στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Ωδείου αλλά σύντομα εγκατέλειψε το σανίδι για να ασχοληθεί με τη μετάφραση θεατρικών έργων.
Ανάμεσα στα έργα που μετέφρασε και παρουσιάστηκαν στο Εθνικό Θέατρο, σε ιδιωτικούς θιάσους, στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση ήταν και «Οι Φυσικοί» του Ντύρενματ, «Το Ξύπνημα της Άνοιξης» του Βέντεκιντ, «Ο Κύκλος με την Κιμωλία» του Μπρέχτ, «Στη Φωλιά του Κούκου» του Κέισυ, Καζιμίρ και Καρολίνα του Φον Χόρβατ και πολλά άλλα.
Για το μεταφραστικό της έργο παρασημοφορήθηκε από τον Πρόεδρο της Γερμανίας με τον «Σταυρό της Τιμής». Τα τελευταία χρόνια μέχρι την συνταξιοδότησή της εργάστηκε στη Γραμματεία της Σχολής.
