Οι “Γερμανοί” μας που έμειναν στην Ελλάδα και την αγάπησαν ίσως πιό πολύ από πολλούς Έλληνες ήταν αρκετοί. Κάποιοι από αυτούς έμειναν μεγάλο διάστημα στη χώρα μας και έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της εικόνας και του κλίματος που επικράτησε στη Σχολή. Δεν ήταν όλοι τους καθηγητές, δεν ήταν ούτε καν μαθηματικοί, φυσικοί και χημικοί, αφού αυτά τα μαθήματα διδάσκονταν στα γερμανικά.

Όλοι οι διευθυντές της Σχολής άφησαν το δικό τους στίγμα, προσωπικότητες που δεν δίδαξαν όπως ο Goetz Funk, ο διαχρονικός γυμναστής Gerd Hilbrecht, ο Joachim Zeidler, ο κέρβερος της Σχολής η Maria Di Lernia και τόσοι άλλοι δεν θέλουμε να ξεχαστούν. Θέλουμε οι νεώτεροι να τους γνωρίσουν και ας μην τους συνάντησαν.

Η Ursula Schmidt γεννήθηκε στο Βόλο το 1932. Φοίτησε για λίγο στην στην Γερμανική Σχολή στην Αραχώβης μαζί με τους αδελφούς της Dieter και Heinz-Helmut (Heiner) Schmidt, πατέρα του Νίκου Σμιτ, απόφοιτου του ’85.

Σπούδασε ξενοδοχειακές επιχειρήσεις στη Γερμανία και επιστρέφοντας εργάστηκε στο ξενοδοχείο “Μεγάλη Βρετανία” μέχρι το 1957, όταν και μετακόμισε στη Σχολή, έπειτα από πρόσκληση του πρώτου μεταπολεμικού διευθυντή Dr. Helmut Flume.

Στη Σχολή έμεινε 35 χρόνια και από το πόστο της γραμματέως υποστήριξε όλους τους μεταπολεμικούς διευθυντές, πέντε συνολικά, αφού ο Dr. Joachim Zeidler έκανε διπλή θητεία.

Το 1977 παρασημοφορήθηκε εκ μέρους του Προέδρου της Ο.Δ. της Γερμανίας για την εν γένει προσφορά της στην ελληνογερμανική προσέγγιση. Στην τελετή παρασημοφορήθηκαν και οι Γεώργιος Δημητράκος και Τιμολέων Δημόπουλος, ενώ τα παράσημα επεδόθησαν από τον Γερμανό Πρέσβη Dirk Oncken, πατέρα της Emily Oncken-Haber, απόφοιτου του ’75 και μετέπειτα Γ.Γ. του Υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας.

Απεβίωσε την 1.9.2022

“Έφυγε” η Ursula Schmidt…

O Karlhans Höflinghaus γεννήθηκε το 1917 και ήταν ο πρώτος μεταπολεμικός Πρόεδρος του Συμβουλίου της Γερμανικής Σχολής. Διετέλεσε μέλος του Ελληνογερμανικού Επιμελητηρίου, της Γερμανικής Λέσχης «Φιλαδέλφεια» και εν γένει η ζωή του χαρακτηριζόταν προ πάντων από την προθυμία του να αναλαμβάνει δημόσια και σε υπέρμετρο βαθμό την ευθύνη για τα τιμητικά αξιώματα που κατείχε.

Σαν Αντιπρόεδρος της Ενώσεως Γερμανικών Νεκροταφείων στην Ελλάδα, μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, συνέβαλε αποφασιστικά ώστε να δημιουργηθούν και να φροντίζονται αξιοπρεπώς στρατιωτικά νεκροταφεία.

Το Γερμανικό Κέντρο Επαφών και Πληροφόρησης – θυγατρικό της Γερμανικής Λέσχης «Φιλαδέλφεια» συνιδρύθηκε από αυτόν και η Ευαγγελική γερμανόφωνη εκκλησία είχε βρει στο πρόσωπό του έναν άξιο αντιπρόσωπο.

Τέλος, σαν απόφοιτος της Σχολής διετέλεσε μέλος του Συλλόγου των Αποφοίτων την περίοδο 1982-1984.

Απεβίωσε στην Αθήνα στις 15 Σεπτεμβρίου 1987 ύστερα από μακρόχρονη ασθένεια την οποία άντεξε με μεγάλη υπομονή.

Ο Helmut Beckmann γεννήθηκε στην πόλη Hagen (Βόρειος Ρηνανία-Βεστφαλία). Ο πατέρας του πολιτικός μηχανικός, υφηγητής του Πανεπιστημίου του Mannheim είναι πεσών του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου στη Γαλλία (1918) με συνέπεια ο νεαρός να μεγαλώσει ορφανός κοντά στους γονείς της μητέρας του. Παππούς του εκ μητρός ο γνωστός αρχιτέκτονας-πολεοδόμος August Hunig. Από την ηλικία των 13 ετών, ο μικρός ανεδείχθη σε δεξιοτέχνη του πνευστού μουσικού οργάνου, τρομπόνι, κληρονομώντας την μεγάλη του αγάπη προς την κλασσική μουσική από την μητέρα του, διακεκριμένη πιανίστα στο γερμανικό χώρο, που πέθανε το 1956.

Τελείωσε το ουμανιστικό γυμνάσιο της πόλεως Hagen και σπούδασε Φιλοσοφία, Αρχαιολογία, Κλασσικές γλώσσες (Λατινικά και Αρχαία Ελληνικά) και Γερμανική Φιλολογία στο Μπρέσλαου (σημερινό Βρότσλαβ/Πολωνίας) και την Κολωνία. Από το 1940-43 υπηρέτησε ως «μοναδικός εξ αίματος απόγονος», μεταξύ άλλων και στην Ελλάδα, κάνοντας διαλέξεις και ξεναγήσεις στην Κρήτη και την Αθήνα για την επιμόρφωση των γερμανών στρατιωτών. Αφέθη ελεύθερος από την αμερικανική αιχμαλωσία πολέμου το 1945 – χωρίς επιβαρυμένο πολιτικό παρελθόν – ενώ είχε αρνηθεί την απονομή του βαθμού του αξιωματικού, παρ΄όλο το υψηλό μορφωτικό του επίπεδο, από τις χιτλερικές ένοπλες δυνάμεις.

Από το 1946-57 υπηρετεί ως καθηγητής του Dörpfeld Gymnasium στο Wuppertal. Από το 1957-67 υπηρετεί στη Γερμανική Σχολή Αθηνών, Dörpfeld Gymnasium, ως καθηγητής-φιλόλογος μέχρι το 1961 και από το 1961-67 ως Διευθυντής του σχολείου, ενώ του έχει προηγουμένως απονεμηθεί ως επίσημος τίτλος, ο υπηρεσιακός χαρακτηρισμός, Διευθυντής Μέσης Εκπαίδευσης (Oberstudiendirektor, OStD).

Μετά από μακρόχρονες προσωπικές προσπάθειες καταφέρνει το τελευταίο έτος υπηρετήσεώς του στην Ελλάδα να θέσει τον θεμέλιο λίθο της Γερμανικής Σχολής Αθηνών στο Μαρούσι. Από το 1968-1979 υπηρετεί ως Διευθυντής του ουμανιστικού γυμνασίου Konrad Duden στην Wesel (Βόρειος Ρηνανία-Βεστφαλία) μέχρι την συνταξιοδότησή του.

Έχει ασχοληθεί επισταμένως με τη Νεοελληνική Λογοτεχνία και έχει μεταφράσει την Ιστορία της στα γερμανικά. Εκτός αυτών από το 2004 εκδίδει Ποίηση και Πεζογραφήματα στον εκδοτικό οίκο του Βερολίνου Frieling και Huffmann.

Κατέχει άριστα την λατινική και αρχαία ελληνική γλώσσα.

Νυμφεύθηκε την πρώην μαθήτριά του, Ελληνίδα, νομικό-δικηγόρο, Ντόλλυ Κόγκου-Beckmann (απόφοιτο 1966) και διέμεναν τα τελευταία χρόνια στο Μόναχο, το Λουγκάνο Ελβετίας και την Βουλιαγμένη Αττικής.

Απεβίωσε τον Νοέμβριο του 2017.

Ο Helmut Flume γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου του 1905 στο Lünen της Βεστφαλίας και πήγε σχολείο στο Ντόρτμουντ. Το 1924 ξεκίνησε σπουδές Γερμανικών, Ελληνικών και Λατινικών στα Πανεπιστήμια του Τύμπινγκεν, του Μονάχου και της Βόννης. Από το 1929 έως το 1931 έκανε την πρακτική του άσκηση στο Γυμνάσιο του Ντόρτμουντ και από το 1931 έως το 1940 εργάστηκε ως σύμβουλος σπουδών διαδοχικά στο Ντόρτμουντ, στο Peine και στο Braunschweig.

Το 1940 ήρθε στο Βόλο σαν επικεφαλής της Γερμανικής Ακαδημίας και με την οικογένειά του έζησε την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα. Στο Βόλο έμεινε μέχρι το 1943 αλλά δεδομένων των κακών συνθηκών διαβίωσης αλλά και του γεγονότος ότι οι μαθητές της Ακαδημίας σταδιακά εντάσσονταν στους αντάρτες μετατέθηκε στην Γερμανική Ακαδημία στο Βουκουρέστι. Εκεί έζησε την υποταγή της Ρουμανίας η οποία το 1944 βρέθηκε σε ρώσικη κατοχή, από την οποία η γυναίκα του και τα παιδιά του κατάφεραν να διαφύγουν μαζί με τα γερμανικά στρατεύματα που αποχωρούσαν.

Μετά την επιστροφή του στη Γερμανία αναγορέυτηκε σε διδάκτορα της Φιλοσοφίας από το Πανεπιστήμιο της Βόννης και δίδαξε έως το 1956. Εκείνη τη χρονιά ήρθε ως διευθυντής στη Γερμανική Σχολή Αθηνών στην οδό Μετσόβου 4 και πήρε μέρος στην μεταπολεμική ανασυγκρότησή της.

Φεύγοντας από την Αθήνα πήγε ως Διευθυντής Σπουδών στο Ντύσελντορφ και όταν συνταξιοδοτήθηκε άρχισε μεταφράσεις έργων από τη νεοελληνική λογοτεχνία, ως εκ τούτου η Ελληνική Εταιρεία Μεταφραστών Λογοτεχνίας τον ανεκήρυξε επίτιμο μέλος.

Οι μεταφράσεις του περιλαμβάνουν την «Μεγάλη Χίμαιρα» του Μ. Καραγάτση, το «Όνειρο στο Κύμα» το Αλ.Παπαδιαμάντη, την «Αίθουσα του Θρόνου» του Τάσου Αθανασιάδη, τη «Γαλήνη» του Ηλία Βενέζη κ.α., ενώ το 1993 απέδωσε στα ελληνικά την «Ιφιγένεια» του Γκαίτε.

Απεβίωσε στις 25 Ιουνίου 1999 στο Bad Reichenhall σε ηλικία 94 ετών.

Στη μνήμη του πρώτου Διευθυντή της μεταπολεμικής Γερμανικής Σχολής Αθηνών, Oberstudiendirektor a..D. Dr.Helmut Flume πνευματικού ανθρώπου, παιδαγωγού και λογοτέχνη το Δ.Σ. του Συλλόγου κατέθεσε στο Ταμείο Υποτροφιών το ποσό των Δρχ. 50.000.

https://comdeg.eu/compendium/artikel/97015/

Ο καθηγητής Άλφρεντ Ρομάιν γεννήθηκε στο Kassel το 1886 και ήρθε στην Αραχώβης ως Διευθυντής (Ober Studien Direktor). Σύμφωνα με το βιβλίο του Jens Godber Hansen, ήταν φιλόλογος γερμανικής φιλολογίας, και δίδαξε Γερμανικά και Ιστορία, ενώ παρέμεινε στην Αραχώβης από τον Σεπτέμβριο 1933 έως τον Ιούλιο 1944. Ο Γένιο Σαντορίνι τον αναφέρει στο άρθρο του “Αναμνήσεις από την προπολεμική Γ.Σ.Α.”:

Quinta, 1933-34. Νέος διευθυντής μέχρι το 1944 ο νεοφερμένος από τη Γερμανία Prof. Dr. Alfred Romain, προέχων μέλος του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος και έμπιστος του νέου καθεστώτος.

Μαζί του ήλθαν και τα παιδιά του:

Δημοσίευσε ποιήματα “Das Wunschtor und andere Gedichte”

Στο αρχείο που ακολουθεί εμφανίζονται δύο καταχωρήσεις για δημοσιεύσεις:

– Deutsche Schule – mitten in der Welt: Die Athener Deutsche Schule im vierzigsten Jahre ihres Bestehens (σελίδα 204)

– Wilhelm Dörpfeld und die Deutsche Schule in Athen (σελίδα 227)

https://publikationen.ub.uni-frankfurt.de/opus4/frontdoor/deliver/index/docId/50529/file/ISBN_978-3-943059-20-5.pdf

Ο Fritz Klemm γεννήθηκε στο Bergen auf Rügen (Pommern). Το 1926 πήρε το Abitur και αμέσως μετά εκπαιδεύτηκε στα τραπεζικά. Από το 1926 έως το 1930 σπούδασε στην Kunsthochschule στο Βερολίνο ενώ παράλληλα σχεδίαζε πορτραίτα και το 1928 έκανε και την πρώτη του έκθεση.

Το 1930 ξεκίνησε την πρακτική του και μεταξύ 1934 και 1936 δίδαξε στη Γερμανική Σχολή της Σόφιας. Κατά το διάστημα αυτό σχεδίαζε σκίτσα με μελάνι αλλά και ακουαρέλες. Το 1934 πούλησε και το πρώτο του έργο στο Pommersches Landesmuseum στο Stettin. Το 1937 παντρεύτηκε με την Ruth Claupin και στα αμέσως επόμενα χρόνια έως το 1945 υπηρέτησε στο στρατό.

Από το 1948 έως το 1958 δίδαξε στο König–Wilhelm–Gymnasium στο Höxter an der Weser όπου και ζωγράφισε και τα πρώτα τοπία του (ακουαρέλες και λάδια) και πολλά πορτραίτα παιδιών, ενώ το 1958 έκανε τις τοιχογραφίες του φουαγιέ του Residenz–Theaters του Höxter.

Το 1958 ήρθε στη Γερμανική Σχολή Αθηνών όπου και παρέμεινε διδάσκοντας έως το 1964, αλλά με την ευκαιρία αντλούσε τα θέματά του απο την Αρχαία Ελλάδα αλλά και την μετέπειτα ιστορία. Στην επόμενη πενταετία επέστρεψε στο γυμνάσιο στο Höxter ως διευθυντής, όμως και μέχρι το θάνατό του ερχόταν ανά τακτά διαστήματα στην Ελλάδα για διακοπές.

Το 1976 και με αφορμή τα 70 του χρόνια έκανε μια έκθεση των έργων του στο Höxter, ενώ από το 1980 αφοσιώθηκε στις νεκρές φύσεις. Το 1984 έκανε την εικονογράφηση στην γερμανική έκδοση του «Ζητιάνου» του Ανδρέα Καρκαβίτσα, αλλά το 1991 κατά την διάρκεια της επίσκεψής του στην Ελλάδα αρρώστησε βαριά. Επέστρεψε στο Höxter, όπυ και πέθανε ένα μήνα μετά στις 18 Ιουλίου 1991.

Ο Bernhard Greve γεννήθηκε την 1η Οκτωβρίου 1924 στο Hunteburg της Κάτω Σαξωνίας, όπου μεγάλωσε μαζί με τα έξι μεγαλύτερα αδέλφια του, όπου τελείωσε το δημοτικό. Η πρώτη του επαφή με την Ελλάδα έγινε στην πόλη Osnabrück, στο Γυμνάσιο “Carolinum”, από όπου πήρε πρόωρα το απολυτήριο μέσης εκπαίδευσης λόγω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Εκείνο το διάστημα κλήθηκε να προσφέρει εργασία προς το γερμανικό κράτος και στη συνέχεια υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία συμμετέχοντας σε πολεμικές επιχειρήσεις στη Ρωσία και την Κάτω Ρηνανία, όπου και τραυματίστηκε παραμένοντας επί μακρόν σε στρατιωτικό νοσοκομείο μέχρι το τέλος του πολέμου.

Σπούδασε Μαθηματικά και Φυσική στο Πανεπιστήμιο του Μainz και ακολούθησε εκπαιδευτική κατάρτιση στον τομέα σχολικής εκπαίδευσης της Κάτω Σαξωνίας.

Το 1957 ήρθε στην Γερμανική Σχολή Αθηνών. Την πρώτη φάση της διδασκαλίας του μέχρι το 1966 την έζησε στα κτίρια της Γερμανικής Σχολής της οδού Μετσόβου, στο κέντρο της Αθήνας, ενώ την περίοδο της στρατιωτικής χούντας αντίθετα την έζησε στη Γερμανία, στο Osnabrück και την Bonn, “στην εξορία”, όπως ό ίδιος συνηθίζει να αποκαλεί την περίοδο εκείνη.

Στην Αθήνα επανήλθε το 1975 στα ήδη νέα κτίρια της Γερμανικής Σχολής στον Μαρούσι, όπου και έμεινε μέχρι το 1982.

Το 1982 πήγε στην Κολωνία, όπου εργάστηκε για ένα χρόνο στο Hildegard-von Bingen-Gymnasium, και μετά το 1983 επανήλθε στην Ελλάδα σαν Διευθυντής αυτή τη φορά της Γερμανικής Σχολής Θεσσαλονίκης, όπου και παρέμεινε μέχρι την συνταξιοδότησή του, οπότε και επέστρεψε στη Γερμανία, αλλά όπως συνεχώς επαναλαμβάνει: “Αναζητώντας με την ψυχή μου τη χώρα των Ελλήνων”. Απεβίωσε στις 6 Οκτωβρίου 2014 σε ηλικία 90 στο Überlingen στο Bodensee, όπου ζούσε τα τελευταία χρόνια.

Ο Joachim Zeidler γεννήθηκε στις 19 Νοεμβρίου 1929 στο Kassel και πήγε δημοτικό (1936-1940) στο Steglitz στο Βερολίνο, όπου τέλειωσε και το γυμνάσιο (1940-1948) και πήρε το Abitur στις 4.7.48.

Μεταξύ 1948 και 1952 παρακαλούθησε λατινικά, ελληνικά και φιλοσοφία στο τότε νεοιδρυθέν Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου (Freie Universität Berlin) και το 1953 πήρε την άδεια καθηγητού γυμνασίου και ένα χρόνο μετά, το 1954, πήρε το διδακτορικό του από το ίδιο πανεπιστήμιο.

Μεταξύ 1956 και 1965 έγινε διαδοχικά σύμβουλος και διευθυντής σπουδών στο Γυμνάσιο του Steglitz, και ενδιάμεσα, το 1959 νυμφεύθηκε την Gerda Grosskopf.

Την διετία 1965-1966 ήταν βοηθός καθηγητής στο Syracuse University στη Νέα Υόρκη και αμέσως μετά, το 1967 ήρθε στην Αθήνα στη Γερμανική Σχολή, όπου διετέλεσε διευθυντής (Oberstudiendirektor) για δώδεκα χρόνια, έως το 1979, ο μακροβιότερος διευθυντής της σχολής.

Το 1979 του απενεμήθη και το Bundesverdienst Kreuz από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Walter Scheel.

Από το 1979 έως το 1985 ήταν Oberstudiendirektor του Tannenberg Gymnasium στο Βερολίνο και από το 1985 έως το 1990 Oberschulrat , αλλά και μέλος και πρόεδρος του Συμβουλίου των Σχολείων του Εξωτερικού. Το ίδιο διάστημα ήταν επικεφαλής της Επιτροπής της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας της ανώτατης βαθμίδας των Ευρωπαϊκών Σχολείων.

Από το 1991 έως το 1994 ήταν πρόεδρος και διευθυντής της Κεντρικής Υπηρεσίας Σχολείων στην Κολωνία και το 1994 συνταξιοδοτήθηκε.

Απεβίωσε στις 17.1.2019.

Έφυγε σε ηλικία 89 ετών ο Joachim Zeidler…

Η Maria Di Lernia γεννήθηκε στο Αμβούργο στις 16 Οκτωβρίου 1904. Περνώντας από τη Μικρασιατική Σμύρνη έρχεται χήρα πλέον το 1928 στην Πάτρα και το ιταλικό της όνομα οφείλεται στον Ιταλό σύζυγό της. Στα μαθητολόγια της Αραχώβης αναφέρεται ο γιός της, Αλέξανδρος του Ν., γεννημένος το 1928, με πόλη προέλευσης την Σμύρνη και εγγράφεται στην Α’ Δημοτικού το έτος 1934-35.

Εργάστηκε στην προπολεμική Σχολή στην Αραχώβης επί 8 χρόνια, από το 1931 έως το 1938 και αμέσως μετά στην Γερμανική Πρεσβεία Αθηνών. Οι πολεμικές εξελίξεις την έφεραν στο Μπρέσλαου, όπου την βρήκε το τέλος του Πολέμου.

Για ένα διάστημα εργάστηκε στην Αφρική και την Νότιο Αμερική και το 1954 επέστρεψε στην Ελλάδα, αφού εκεί βρισκόταν και ο τάφος του παιδιού της, που είχε πεθάνει στην Αθήνα την δεκαετία του 1930. Έως το καλοκαίρι του 1956 εργάστηκε στη Σχολή Φίλτσου αφού ήταν φίλη της ιδιοκτήτριας.

Την 1η Οκτωβρίου 1956 με την επαναλειτουργία της Γερμανικής, όταν μετακόμισε στην οδό Μετσόβου στο Μουσείο, επέστρεψε και προκειμένου να είναι όλα έτοιμα την έβλεπες να βάφει τοίχους δίπλα στον πρώτο πρόεδρο του ΔΣ τον Karlhans Hoeflinghaus. Υποστήριζε γραμματειακά όλη τη Σχολή και κάλυπτε πολλές ανάγκες. Πανταχού παρούσα, έπαιζε και τον ρόλο του επιστάτη – κέρβερου, άλλωστε στην ανοιχτή τότε γραμματεία ο καθένας ήταν υποχρεωμένος να περάσει μπρος από το δικό της φυλάκιο ελέγχου. Δέθηκε τόσο στενά με τη Σχολή που πολλοί, τα προπολεμικά και τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, νόμιζαν ότι ήταν ένα είδος ιδιοκτήτριας, και αποτελούσε για πολύ καιρό τον μοναδικό κρίκο ανάμεσα στην προπολεμική και μεταπολεμική περίοδο της Γερμανικής.

Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν εφαρμόστηκε η στολή στο σχολείο το 1958 (μόνο για το ελληνικό τμήμα) διατηρούσε ειδικό χώρο με φούστες και πουκάμισα προκειμένου να εφαρμόζονται οι κανονισμοί πιστά, ειδικά στις μαθήτριες.

Απεβίωσε στις 25 Ιουνίου 1983 και τάφηκε στο Ευαγγελικό Γερμανικό Μέρος του Α’ Νεκροταφείου Αθηνών.

Από έρευνα εντοπίστηκε μία ανάρτηση που πιθανώς να σχετίζεται με την οικογένεια της Maria Di Lernia:

Nicola and Teresa had eight children. The first was Vincenzo, born in Izmir on January 24th 1904 and baptized in the Cathedral on February 25th, as shown in the document, godmother Maria Mazzei, Teresa’s sister.

https://www.levantineheritage.com/anna-laysa-di-lernia-submission.html#13

Η Έρνα Φόζεν, μετέπειτα Herrey γεννήθηκε στις 18 Ιανουαρίου 1904 στο Βερολίνο και πέθανε στις 3 Οκτωβρίου 1980. Ήταν φυσικός, καθηγήτρια γυμνασίου και πανεπιστημίου, αλλά και συγγραφέας με ένα ιδιαίτερα πλούσιο και ενδιαφέρον βιογραφικό, όπως προκύπτει από τις αναφορές της wikipedia.

Στο βιβλίο του Jens Godber Hansen αναφέρεται ως καθηγήτρια στην Αραχώβης από το 1932 έως το 1934. Ο Γένιο Σαντορίνι την αναφέρει στο άρθρο του “Αναμνήσεις από την προπολεμική Γ.Σ.Α.” τέσσερις φορές:

Quinta, 1933-34. Νέος διευθυντής μέχρι το 1944 ο νεοφερμένος από τη Γερμανία Prof. Dr. Alfred Romain, προέχων μέλος του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος και έμπιστος του νέου καθεστώτος, Klassenlehrerin η Frl. Dr. Erna Vohsen, γερμανικά με τον Dr. Ernst Lichtenstein. Νέα μαθήματα: Γαλλικά με τον Dr. Werner Preibisch, αριθμητική (κλάσματα) με την Vohsen, βυζαντινή ιστορία με την δίδα Φίλτσου και γεωγραφία της Γερμανίας. Νέοι μαθητές: Γιάννης Τρύφων, Λευτέρης Κοτζαμάνης, Karl Wilhelm Romain, Bruno Hotze. Απολύθηκαν οι Vohsen, Preibisch και Lichtenstein στο τέλος του έτους.

Μεταξύ των καθηγητών μας εξέχουσα θέση είχαν και οι εξής Γερμανοεβραίοι που απολύθηκαν το 1934: H Dr. Vohsen αναγκάσθηκε ν΄αρχίσει καινούργια ζωή στην Αγγλία. Ο Dr. Preibisch, άνθρωπος πραγματικά ευρωπαϊκής μορφώσεως και καρδιοπαθής, υπεβλήθη σε σωστή οδύσσεια, ώσπου να βρει θέση σε Πανεπιστήμιο στην Ιαπωνία όπου και απέθανε μεταπολεμικά.

Von 1932 bis 1934 war sie als Lehrerin für Mathematik, Physik und Chemie an der Deutschen Schule Athen tätig, wo sie sich mit ihrer Kollegin Christl Gebauer anfreundete. In das mittlerweile zum NS-Staat umgeformte Deutsche Reich zurückgekehrt, entschloss sie sich zur Emigration. Am 6. August 1935 verließ sie ihr Heimatland an Bord der Bremen des Norddeutschen Lloyd nach Southampton.

https://de.wikipedia.org/wiki/Erna_Herrey

https://commons.m.wikimedia.org/wiki/Category:Erna_Herrey

Ο Werner Preibisch γεννήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 1896 στο Ohlau της Πολωνίας και πήγε σχολείο στο Χάλε. Ηταν “μισοεβραίος” σύμφωνα με τους φυλετικούς νόμους της Νυρεμβέργης (1935). Ήταν βετεράνος του Α’ Παγκοσµίου Πολέµου (ανθυπολοχαγός εν αποστρατεία).

Ως καθηγητής αναλαμβάνει καθήκοντα Αναπληρωτού Διευθυντού της Γερμανικής Σχολής στην Αραχώβης, στο δεύτερο εξάμηνο του 1932. Τον Ιανουάριο του 1933 η κυβέρνηση Χίτλερ στη Γερμανία, που θα αναλάβει τον επόμενο χρόνο, πήρε ριζικά μέτρα απομάκρυνσης κάποιων Γερμανοεβραίων καθηγητών, οπότε έφυγε από την Ελλάδα.

Από το 1936 ως το 1946 εμφανίζεται καταχωρημένος ως “ξένος καθηγητής γερμανικής γλώσσας” στο Ιαπωνικό Γυμνάσιο Yamaguchi και σύμφωνα με τις πληροφορίες, που μας δίνει ο Ευγένιος Σαντορίνης στο άρθρο του “Αναμνήσεις από την προπολεμική Γ.Σ.Α”, ο Preibisch έγινε αργότερα λέκτωρ σε Πανεπιστήμιο της Ιαπωνίας. Αυτός και ο Dr. Kaspar συνέγραψαν διατριβές, που περιλαμβάνονται μόνιμα στη βιβλιοθήκη του αμερικανικού Κογκρέσσου, της μεγαλύτερης του κόσμου. (περισσότερα…)

Ο Ερνστ Λίχτενσταϊν ήταν καθηγητής στην Γερμανική Σχολή Αθηνών από το 1932 έως το 1935, και είχε ειδικευτεί στην φιλοσοφία του Γιόχαν Γκότλιμπ Φίχτε (1762-1814) και ήταν παθιασμένος παιδαγωγός, όμως αναγκάστηκε να διακόψει την εκπαιδευτική του θητεία στη ΓΣΑ, λόγω της μη «καθαρόαιμης» καταγωγής του. Γεννήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 1900 στο Μπράουνσμπεργκ της Ανατολικής Πρωσίας (το σημερινό Μπράνιεβο της Πολωνίας) και απεβίωσε στις 20 Ιανουαρίου 1971 στο Μύνστερ. Ήταν γιος του εμπόρου Βάλτερ Λίχτενσταϊν και της συζύγου του, Μάρτα.

Από το 1921 έως το 1927 σπούδασε Φιλοσοφία, Ψυχολογία, Κοινωνιολογία και Θεολογία στα πανεπιστήμια του Μονάχου, της Χαϊδελβέργης, της Κολωνίας και του Καίνιγκσμπεργκ (το σημερινό Καλίνινγκραντ της Ρωσίας), όπου στις 18 Απριλίου 1925 αναγορεύτηκε διδάκτορας, και μάλιστα με τον βαθμό «Άριστα». Το θέμα της διατριβής του ήταν «Το σύστημα αξιών στη φιλοσοφία της Ιστορίας του Φίχτε».

Το 1924 και το 1925 τιμήθηκε στο Καίνιγκσμπεργκ με το Βραβείο Ιμμάνουελ Καντ. Μετά τη διετή πρακτική του άσκηση (1927-29), έδωσε κρατικές εξετάσεις (2. Staatsexamen) και απέκτησε πτυχίο διδασκαλίας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Όπως μαθαίνουμε από τον ίδιο, από το 1929 έως το 1932 υπηρέτησε ως δόκιμος εκπαιδευτικός και γνώρισε από κοντά «τους πιο ετερόκλητους τύπους σχολείου της Ανατολικής Πρωσίας». Δεν προσχώρησε ποτέ σε κάποια ναζιστική οργάνωση, ενώ έπεσε και θύμα της λεγόμενης Παραγράφου περί Αρίων (Arierparagraph), δεδομένου ότι για το χιτλερικό καθεστώς ήταν «άτομο προερχόμενο από επιμειξία 2ου βαθμού», αφού ένας από τους παππούδες του ήταν Εβραίος. (περισσότερα…)

ΟHans-Peter Drögemüller γεννήθηκε στις 10 Μαρτίου 1932 στο Αμβούργο, απόγονείς Ιρανούς που είχαν γεννηθεί στην Τεχεράνη, και απεβίωσε στις 19 Αυγούστου 2015. Δίδαξε Γερμανικά και Λατινικά στην Σχολή την περίοδο 1957-1958.

Hans-Peter Drögemüller (in neugriechischer Transkription: Ιωάννης Πέτρος Ντρεγκεμήλερ; * 10. März 1932 in Hamburg; † 19. August 2015 in Heist) war ein deutscher Altphilologe und Gymnasiallehrer.

Nach dem Studium der Klassischen Philologie wurde Drögemüller 1956 an der Universität Hamburg mit einer bei Hartmut Erbse angefertigten Dissertation zu den Gleichnissen im hellenistischen Epos promoviert. Drögemüller hat anschließend eine größere Arbeit zur Stadt Syrakus veröffentlicht und neben verschiedenen Aufsätzen eine Reihe von Beiträgen zu den Bänden 3 (1969) bis 5 (1975) des Kleinen Pauly beigesteuert.

Als Gräzist gehörte Drögemüller wie andere seiner Generation (insbesondere Hans Eideneier) zu den Vorreitern einer Berücksichtigung der neugriechischen Sprache und Literatur. So hat er verschiedentlich auf diesem Gebiet publiziert, zuletzt die erste vollständige Übersetzung der Hymne an die Freiheit von Dionysios Solomos, welcher der Text der griechischen Nationalhymne entnommen ist. Für die Sprachvermittlung an Griechen hatte er bereits zu Beginn der 60er Jahre eine kurze Sprachlehre des Deutschen in griechischer Sprache verfasst.

Als Gymnasiallehrer hat Drögemüller darüber hinaus didaktische und fachdidaktische Literatur publiziert.

Drögemüller war schließlich als Autor einer vielbenutzten Darstellung der Iranischen Revolution hervorgetreten.

wikipedia…

https://comdeg.eu/biogramm/hans-peter-drogemuller-hans-peter-drogemuller/

https://berlingeschichte.de/lesezei/blz00_04/text50.htm

https://books.google.gr/books/about/Syrakus.html?id=6cQNMwEACAAJ&redir_esc=y

https://bu-bu.de/shop/item/9783887785369/griechische-leiden-von-hans-peter-drogemuller#

O ορισμός του γυμναστή, η καλύτερα του Γερμανού γυμναστή αλλά και αθλητή. O Gert Hilbrecht ήταν πάντα ντυμένος με μια αθλητική φόρμα, με μια σφυρίχτρα στο στόμα, «φόβος και τρόμος» όταν συνελάμβανε κάποιον να ατακτεί, να κλωτσάει την μπάλλα του βόλλεϊ, να μην κάνει σωστά τις ασκήσεις, ενώ μπορούσε. Τον «σήκωνε» κυριολεκτικά στον αέρα από τις φαβορίτες.

Γεννημένος στις 2.4.1915, δεκαθλητής, σφυροβόλος, δισκοβόλος και σφαιροβόλος, πρωταθλητής εφήβων Γερμανίας πριν απο τον πόλεμο το 1936 στη σφύρα (43.40) και στο δίσκο (46.40) και το 1943 πρωταθλητής ανδρών στο δίσκο με 45.86 αγωνιζόμενος με τον σύλλογο VfB Königsberg, με τα χρώματα του οποίου ήταν δευτεραθλητής το 1937 στο δέκαθλο και τρίτος το 1940, ενώ το 1936 είχε αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου στην δισκοβολία.

Καθηγητής γυμναστικής στη Μετσόβου και στο Μαρούσι ήταν «απόλαυση» όταν δίδασκε πως ρίχνουν τη σφαίρα και τον δίσκο, αλλά η μεγάλη του αγάπη ήταν το ιστιοπλοϊκό, το δεύτερό του σπίτι από όπου και η φωτογραφία.

Μία ακόμη φωτογραφία του υπάρχει στον τόμο «30 Χρόνια Θέατρο» από το ρόλο του ως «Στρατηγός Μακένζι» στο θεατρική μεταφορά του έργου της Αγκάθα Κρίστι «Δέκα Μικροί Νέγροι», που ανέβασε ο Στέλιος Παπαπέτρου στην Aula το 1986.

Απεβίωσε την 1η Νοεμβρίου 1996

Η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο..

Gerhard Hilbrecht – wikipedia…

Και η Δισκοβολία των αγώνων, όπου βλέπουμε και το όνομα του μεγάλου Έλληνα Νίκου Σύλλα στην wikipedia…

και ένα δημοσίευμα του 2014 όπου αναφέρεται ο Hilbrecht και η Γερμανική Σχολή Αθηνών…

Ο Günther Becker γεννήθηκε την 1η Απριλίου του 1924 στο Schwarzwald και πολύ νωρίς εκδήλωσε την κλίση του προς τη μουσική συνθέτοντας από την ηλικία των 12 τα πρώτα του κομμάτια. Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο πολέμησε στη Ρωσία και στην Ιταλία και αμέσως μετά σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Μουσικής στην Καρλσρούη (Badische Hochschule für Musik) έως το 1949. Από το 1949 έως το 1956 σπούδασε σύνθεση στην Μουσική Ακαδημία (μετέπειτα Πανεπιστήμιο Μουσικής) του Detmold.

Το 1956 ήρθε στην Ελλάδα όπου διετέλεσε δάσκαλος μουσικής του μετέπειτα Βασιλέα Κωνσταντίνου στη Σχολή των Αναβρύτων και αργότερα δίδαξε στη Γερμανική Σχολή Αθηνών. Εκείνη την περίοδο ίδρυσε το Studio des Goethe-Instituts für Neue Musik στην Αθήνα ενώ δίδασκε παράλληλα διέθυνση ορχήστρας στο Ινστιτούτο Γκαίτε. Στο διάστημα της παραμονής του στην Αθήνα συνέθεσε το έργο “Nacht- und Traumgesänge” πάνω σε ποίηση Οδυσσεά Ελύτη για χορωδία και ορχήστρα (1964), ενώ πολλά έργα του είχαν τίτλους ελληνικούς (“Dialogos”, “Vier Epigramme”, “Moirologi”, “Metathesis”, “Drei Phasen”, “Aphierosis”, “Meteoron”, κ.α.).

Το 1968 και δεδομένου ότι η «χούντα» εξεδίωξε από τη χώρα ή συνέλαβε πολλούς φίλους του επέστρεψε στη Γερμανία όπου έγινε πρόεδρος της Διεθνούς Εταιρείας Νέας Μουσικής (IGNM, Internationale Gesellschaft für Neue Musik). Δύο συνθέσεις του: “Transformationen” (1970) και “Tria paidiá Voliótika” (1980) παίχτηκαν στο dem Weltmusikfest της IGNM, ενώ το 1969 βραβεύθηκε στη Μαδρίτη με το βραβείο Juventudes Musicales. Απεβίωσε στις 24 Ιανουαρίου στην πόλη Bad Lippspringe.

Σκίτσο του από τη φωτογραφία του φιλοτέχνησε η ζωγράφος και φωτογράφος Όλγα Καλούση.

Geb. am 19.06.1934 in Berlin. Kriegsbedingt Flucht der Familie 1943 zunächst nach Mecklenburg, dann nach Thüringen und schließlich, also dort die Russen einzogen, nach Freiburg i. Br. Ins großelterliche Haus. Dort Abitur und Musikstudium. Danach nach München zum Französischstudium. Nach dem zweijährigen Referendariat in Freiburg Rückkehr nach München. Nach der Verlobung mit Siegfried Michl Wechsel nach Donauwörth. Heirat und Übersiedlung nach Athen. Als “Ortskraft” in der Deutschen Abteilung von 1967 – 1974 als Musik- und Französischlehrerin tätig. Danach Fürstenfeldbruck an derselben Schule wie Siegfried Michl tätig. 1992 Frühverrentung und (s.o.) mit ihrem Mann viele lange Reisen nach Griechenland. Seit 2005 nur noch mit der Pflege ihres Mannes beschäftigt.