Οι δικοί μας Γερμανοί

Οι “Γερμανοί” μας που έμειναν στην Ελλάδα και την αγάπησαν ίσως πιό πολύ από πολλούς Έλληνες ήταν αρκετοί. Κάποιοι από αυτούς έμειναν μεγάλο διάστημα στη χώρα μας και έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της εικόνας και του κλίματος που επικράτησε στη Σχολή. Δεν ήταν όλοι τους καθηγητές, δεν ήταν ούτε καν μαθηματικοί, φυσικοί και χημικοί, αφού αυτά τα μαθήματα διδάσκονταν στα γερμανικά.

Όλοι οι διευθυντές της Σχολής άφησαν το δικό τους στίγμα, προσωπικότητες που δεν δίδαξαν όπως ο Goetz Funk, ο διαχρονικός γυμναστής Gerd Hilbrecht, ο Joachim Zeidler, ο κέρβερος της Σχολής η Maria Di Lernia και τόσοι άλλοι δεν θέλουμε να ξεχαστούν. Θέλουμε οι νεώτεροι να τους γνωρίσουν και ας μην τους συνάντησαν.

Οι “Γερμανοί” μας που έμειναν στην Ελλάδα και την αγάπησαν ίσως πιό πολύ από πολλούς Έλληνες ήταν αρκετοί. Κάποιοι από αυτούς έμειναν μεγάλο διάστημα στη χώρα μας και έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της εικόνας και του κλίματος που επικράτησε στη Σχολή. Δεν ήταν όλοι τους καθηγητές, δεν ήταν ούτε καν μαθηματικοί, φυσικοί και χημικοί, αφού αυτά τα μαθήματα διδάσκονταν στα γερμανικά.

Όλοι οι διευθυντές της Σχολής άφησαν το δικό τους στίγμα, προσωπικότητες που δεν δίδαξαν όπως ο Goetz Funk, ο διαχρονικός γυμναστής Gerd Hilbrecht, ο Joachim Zeidler, ο κέρβερος της Σχολής η Maria Di Lernia και τόσοι άλλοι δεν θέλουμε να ξεχαστούν. Θέλουμε οι νεώτεροι να τους γνωρίσουν και ας μην τους συνάντησαν.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

HoeflinghausO Karlhans Höflinghaus γεννήθηκε το 1917 και ήταν ο πρώτος μεταπολεμικός Πρόεδρος του Συμβουλίου της Γερμανικής Σχολής. Διετέλεσε μέλος του Ελληνογερμανικού Επιμελητηρίου, της Γερμανικής Λέσχης «Φιλαδέλφεια» και εν γένει η ζωή του χαρακτηριζόταν προ πάντων από την προθυμία του να αναλαμβάνει δημόσια και σε υπέρμετρο βαθμό την ευθύνη για τα τιμητικά αξιώματα που κατείχε.

Σαν Αντιπρόεδρος της Ενώσεως Γερμανικών Νεκροταφείων στην Ελλάδα, μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, συνέβαλε αποφασιστικά ώστε να δημιουργηθούν και να φροντίζονται αξιοπρεπώς στρατιωτικά νεκροταφεία.

Το Γερμανικό Κέντρο Επαφών και Πληροφόρησης – θυγατρικό της Γερμανικής Λέσχης «Φιλαδέλφεια» συνιδρύθηκε από αυτόν και η Ευαγγελική γερμανόφωνη εκκλησία είχε βρει στο πρόσωπό του έναν άξιο αντιπρόσωπο.

Τέλος, σαν απόφοιτος της Σχολής διετέλεσε μέλος του Συλλόγου των Αποφοίτων την περίοδο 1982-1984.

Απεβίωσε στην Αθήνα στις 15 Σεπτεμβρίου 1987 ύστερα από μακρόχρονη ασθένεια την οποία άντεξε με μεγάλη υπομονή.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

beckmann helmut kongou 1Ο Helmut Beckmann γεννήθηκε στην πόλη Hagen (Βόρειος Ρηνανία-Βεστφαλία). Ο πατέρας του πολιτικός μηχανικός, υφηγητής του Πανεπιστημίου του Mannheim είναι πεσών του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου στη Γαλλία (1918) με συνέπεια ο νεαρός να μεγαλώσει ορφανός κοντά στους γονείς της μητέρας του. Παππούς του εκ μητρός ο γνωστός αρχιτέκτονας-πολεοδόμος August Hunig. Από την ηλικία των 13 ετών, ο μικρός ανεδείχθη σε δεξιοτέχνη του πνευστού μουσικού οργάνου, τρομπόνι, κληρονομώντας την μεγάλη του αγάπη προς την κλασσική μουσική από την μητέρα του, διακεκριμένη πιανίστα στο γερμανικό χώρο, που πέθανε το 1956.

Τελείωσε το ουμανιστικό γυμνάσιο της πόλεως Hagen και σπούδασε Φιλοσοφία, Αρχαιολογία, Κλασσικές γλώσσες (Λατινικά και Αρχαία Ελληνικά) και Γερμανική Φιλολογία στο Μπρέσλαου (σημερινό Βρότσλαβ/Πολωνίας) και την Κολωνία. Από το 1940-43 υπηρέτησε ως «μοναδικός εξ αίματος απόγονος», μεταξύ άλλων και στην Ελλάδα, κάνοντας διαλέξεις και ξεναγήσεις στην Κρήτη και την Αθήνα για την επιμόρφωση των γερμανών στρατιωτών. Αφέθη ελεύθερος από την αμερικανική αιχμαλωσία πολέμου το 1945 – χωρίς επιβαρυμένο πολιτικό παρελθόν – ενώ είχε αρνηθεί την απονομή του βαθμού του αξιωματικού, παρ΄όλο το υψηλό μορφωτικό του επίπεδο, από τις χιτλερικές ένοπλες δυνάμεις.

Από το 1946-57 υπηρετεί ως καθηγητής του Dörpfeld Gymnasium στο Wuppertal. Από το 1957-67 υπηρετεί στη Γερμανική Σχολή Αθηνών, Dörpfeld Gymnasium, ως καθηγητής-φιλόλογος μέχρι το 1961 και από το 1961-67 ως Διευθυντής του σχολείου, ενώ του έχει προηγουμένως απονεμηθεί ως επίσημος τίτλος, ο υπηρεσιακός χαρακτηρισμός, Διευθυντής Μέσης Εκπαίδευσης (Oberstudiendirektor, OStD).

Μετά από μακρόχρονες προσωπικές προσπάθειες καταφέρνει το τελευταίο έτος υπηρετήσεώς του στην Ελλάδα να θέσει τον θεμέλιο λίθο της Γερμανικής Σχολής Αθηνών στο Μαρούσι. Από το 1968-1979 υπηρετεί ως Διευθυντής του ουμανιστικού γυμνασίου Konrad Duden στην Wesel (Βόρειος Ρηνανία-Βεστφαλία) μέχρι την συνταξιοδότησή του.

Έχει ασχοληθεί επισταμένως με τη Νεοελληνική Λογοτεχνία και έχει μεταφράσει την Ιστορία της στα γερμανικά. Εκτός αυτών από το 2004 εκδίδει Ποίηση και Πεζογραφήματα στον εκδοτικό οίκο του Βερολίνου Frieling και Huffmann.

Κατέχει άριστα την λατινική και αρχαία ελληνική γλώσσα.

Νυμφεύθηκε την πρώην μαθήτριά του, Ελληνίδα, νομικό-δικηγόρο, Ντόλλυ Κόγκου-Beckmann (απόφοιτο 1966) και διέμεναν τα τελευταία χρόνια στο Μόναχο, το Λουγκάνο Ελβετίας και την Βουλιαγμένη Αττικής.

Απεβίωσε τον Νοέμβριο του 2017.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

flumeΟ Helmut Flume γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου του 1905 στο Lünen της Βεστφαλίας και πήγε σχολείο στο Ντόρτμουντ. Το 1924 ξεκίνησε σπουδές Γερμανικών, Ελληνικών και Λατινικών στα Πανεπιστήμια του Τύμπινγκεν, του Μονάχου και της Βόννης. Από το 1929 έως το 1931 έκανε την πρακτική του άσκηση στο Γυμνάσιο του Ντόρτμουντ και από το 1931 έως το 1940 εργάστηκε ως σύμβουλος σπουδών διαδοχικά στο Ντόρτμουντ, στο Peine και στο Braunschweig.

Το 1940 ήρθε στο Βόλο σαν επικεφαλής της Γερμανικής Ακαδημίας και με την οικογένειά του έζησε την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα. Στο Βόλο έμεινε μέχρι το 1943 αλλά δεδομένων των κακών συνθηκών διαβίωσης αλλά και του γεγονότος ότι οι μαθητές της Ακαδημίας σταδιακά εντάσσονταν στους αντάρτες μετατέθηκε στην Γερμανική Ακαδημία στο Βουκουρέστι. Εκεί έζησε την υποταγή της Ρουμανίας η οποία το 1944 βρέθηκε σε ρώσικη κατοχή, από την οποία η γυναίκα του και τα παιδιά του κατάφεραν να διαφύγουν μαζί με τα γερμανικά στρατεύματα που αποχωρούσαν.

Μετά την επιστροφή του στη Γερμανία αναγορέυτηκε σε διδάκτορα της Φιλοσοφίας από το Πανεπιστήμιο της Βόννης και δίδαξε έως το 1956. Εκείνη τη χρονιά ήρθε ως διευθυντής στη Γερμανική Σχολή Αθηνών στην οδό Μετσόβου 4 και πήρε μέρος στην μεταπολεμική ανασυγκρότησή της.

Φεύγοντας από την Αθήνα πήγε ως Διευθυντής Σπουδών στο Ντύσελντορφ και όταν συνταξιοδοτήθηκε άρχισε μεταφράσεις έργων από τη νεοελληνική λογοτεχνία, ως εκ τούτου η Ελληνική Εταιρεία Μεταφραστών Λογοτεχνίας τον ανεκήρυξε επίτιμο μέλος.

Οι μεταφράσεις του περιλαμβάνουν την «Μεγάλη Χίμαιρα» του Μ. Καραγάτση, το «Όνειρο στο Κύμα» το Αλ.Παπαδιαμάντη, την «Αίθουσα του Θρόνου» του Τάσου Αθανασιάδη, τη «Γαλήνη» του Ηλία Βενέζη κ.α., ενώ το 1993 απέδωσε στα ελληνικά την «Ιφιγένεια» του Γκαίτε.

Απεβίωσε στις 25 Ιουνίου 1999 στο Bad Reichenhall σε ηλικία 94 ετών.

Στη μνήμη του πρώτου Διευθυντή της μεταπολεμικής Γερμανικής Σχολής Αθηνών, Oberstudiendirektor a..D. Dr.Helmut Flume πνευματικού ανθρώπου, παιδαγωγού και λογοτέχνη το Δ.Σ. του Συλλόγου κατέθεσε στο Ταμείο Υποτροφιών το ποσό των Δρχ. 50.000.

https://comdeg.eu/compendium/artikel/97015/

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

klemmfritz

Ο Fritz Klemm γεννήθηκε στο Bergen auf Rügen (Pommern). Το 1926 πήρε το Abitur και αμέσως μετά εκπαιδεύτηκε στα τραπεζικά. Από το 1926 έως το 1930 σπούδασε στην Kunsthochschule στο Βερολίνο ενώ παράλληλα σχεδίαζε πορτραίτα και το 1928 έκανε και την πρώτη του έκθεση.

Το 1930 ξεκίνησε την πρακτική του και μεταξύ 1934 και 1936 δίδαξε στη Γερμανική Σχολή της Σόφιας. Κατά το διάστημα αυτό σχεδίαζε σκίτσα με μελάνι αλλά και ακουαρέλες. Το 1934 πούλησε και το πρώτο του έργο στο Pommersches Landesmuseum στο Stettin. Το 1937 παντρεύτηκε με την Ruth Claupin και στα αμέσως επόμενα χρόνια έως το 1945 υπηρέτησε στο στρατό.

Από το 1948 έως το 1958 δίδαξε στο König–Wilhelm–Gymnasium στο Höxter an der Weser όπου και ζωγράφισε και τα πρώτα τοπία του (ακουαρέλες και λάδια) και πολλά πορτραίτα παιδιών, ενώ το 1958 έκανε τις τοιχογραφίες του φουαγιέ του Residenz–Theaters του Höxter.

Το 1958 ήρθε στη Γερμανική Σχολή Αθηνών όπου και παρέμεινε διδάσκοντας έως το 1964, αλλά με την ευκαιρία αντλούσε τα θέματά του απο την Αρχαία Ελλάδα αλλά και την μετέπειτα ιστορία. Στην επόμενη πενταετία επέστρεψε στο γυμνάσιο στο Höxter ως διευθυντής, όμως και μέχρι το θάνατό του ερχόταν ανά τακτά διαστήματα στην Ελλάδα για διακοπές.

Το 1976 και με αφορμή τα 70 του χρόνια έκανε μια έκθεση των έργων του στο Höxter, ενώ από το 1980 αφοσιώθηκε στις νεκρές φύσεις. Το 1984 έκανε την εικονογράφηση στην γερμανική έκδοση του «Ζητιάνου» του Ανδρέα Καρκαβίτσα, αλλά το 1991 κατά την διάρκεια της επίσκεψής του στην Ελλάδα αρρώστησε βαριά. Επέστρεψε στο Höxter, όπυ και πέθανε ένα μήνα μετά στις 18 Ιουλίου 1991.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

greeve Ο Bernhard Greve γεννήθηκε την 1η Οκτωβρίου 1924 στο Hunteburg της Κάτω Σαξωνίας, όπου μεγάλωσε μαζί με τα έξι μεγαλύτερα αδέλφια του, όπου τελείωσε το δημοτικό. Η πρώτη του επαφή με την Ελλάδα έγινε στην πόλη Osnabrück, στο Γυμνάσιο “Carolinum”, από όπου πήρε πρόωρα το απολυτήριο μέσης εκπαίδευσης λόγω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Εκείνο το διάστημα κλήθηκε να προσφέρει εργασία προς το γερμανικό κράτος και στη συνέχεια υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία συμμετέχοντας σε πολεμικές επιχειρήσεις στη Ρωσία και την Κάτω Ρηνανία, όπου και τραυματίστηκε παραμένοντας επί μακρόν σε στρατιωτικό νοσοκομείο μέχρι το τέλος του πολέμου.

Σπούδασε Μαθηματικά και Φυσική στο Πανεπιστήμιο του Μainz και ακολούθησε εκπαιδευτική κατάρτιση στον τομέα σχολικής εκπαίδευσης της Κάτω Σαξωνίας.

Το 1957 ήρθε στην Γερμανική Σχολή Αθηνών. Την πρώτη φάση της διδασκαλίας του μέχρι το 1966 την έζησε στα κτίρια της Γερμανικής Σχολής της οδού Μετσόβου, στο κέντρο της Αθήνας, ενώ την περίοδο της στρατιωτικής χούντας αντίθετα την έζησε στη Γερμανία, στο Osnabrück και την Bonn, “στην εξορία”, όπως ό ίδιος συνηθίζει να αποκαλεί την περίοδο εκείνη.

Στην Αθήνα επανήλθε το 1975 στα ήδη νέα κτίρια της Γερμανικής Σχολής στον Μαρούσι, όπου και έμεινε μέχρι το 1982.

Το 1982 πήγε στην Κολωνία, όπου εργάστηκε για ένα χρόνο στο Hildegard-von Bingen-Gymnasium, και μετά το 1983 επανήλθε στην Ελλάδα σαν Διευθυντής αυτή τη φορά της Γερμανικής Σχολής Θεσσαλονίκης, όπου και παρέμεινε μέχρι την συνταξιοδότησή του, οπότε και επέστρεψε στη Γερμανία, αλλά όπως συνεχώς επαναλαμβάνει: “Αναζητώντας με την ψυχή μου τη χώρα των Ελλήνων”. Απεβίωσε στις 6 Οκτωβρίου 2014 σε ηλικία 90 στο Überlingen στο Bodensee, όπου ζούσε τα τελευταία χρόνια.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Zeidler Joachim Ο Joachim Zeidler γεννήθηκε στις 19 Νοεμβρίου 1929 στο Kassel και πήγε δημοτικό (1936-1940) στο Steglitz στο Βερολίνο, όπου τέλειωσε και το γυμνάσιο (1940-1948) και πήρε το Abitur στις 4.7.48.

Μεταξύ 1948 και 1952 παρακαλούθησε λατινικά, ελληνικά και φιλοσοφία στο τότε νεοιδρυθέν Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου (Freie Universität Berlin) και το 1953 πήρε την άδεια καθηγητού γυμνασίου και ένα χρόνο μετά, το 1954, πήρε το διδακτορικό του από το ίδιο πανεπιστήμιο.

Μεταξύ 1956 και 1965 έγινε διαδοχικά σύμβουλος και διευθυντής σπουδών στο Γυμνάσιο του Steglitz, και ενδιάμεσα, το 1959 νυμφεύθηκε την Gerda Grosskopf.

Την διετία 1965-1966 ήταν βοηθός καθηγητής στο Syracuse University στη Νέα Υόρκη και αμέσως μετά, το 1967 ήρθε στην Αθήνα στη Γερμανική Σχολή, όπου διετέλεσε διευθυντής (Oberstudiendirektor) για δώδεκα χρόνια, έως το 1979, ο μακροβιότερος διευθυντής της σχολής.

Το 1979 του απενεμήθη και το Bundesverdienst Kreuz από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Walter Scheel.

Από το 1979 έως το 1985 ήταν Oberstudiendirektor του Tannenberg Gymnasium στο Βερολίνο και από το 1985 έως το 1990 Oberschulrat , αλλά και μέλος και πρόεδρος του Συμβουλίου των Σχολείων του Εξωτερικού. Το ίδιο διάστημα ήταν επικεφαλής της Επιτροπής της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας της ανώτατης βαθμίδας των Ευρωπαϊκών Σχολείων.

Από το 1991 έως το 1994 ήταν πρόεδρος και διευθυντής της Κεντρικής Υπηρεσίας Σχολείων στην Κολωνία και το 1994 συνταξιοδοτήθηκε.

Απεβίωσε στις 17.1.2019.

Έφυγε σε ηλικία 89 ετών ο Joachim Zeidler…

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

DiLernia

Η Maria Di Lernia γεννήθηκε στο Αμβούργο στις 16 Οκτωβρίου 1904. Περνώντας από τη Μικρασιατική Σμύρνη έρχεται χήρα πλέον το 1928 στην Πάτρα και το ιταλικό της όνομα οφείλεται στον Ιταλό σύζυγό της.

Εργάστηκε στην προπολεμική Σχολή στην Αραχώβης επί 8 χρόνια, από το 1931 έως το 1938 και αμέσως μετά στην Γερμανική Πρεσβεία Αθηνών. Οι πολεμικές εξελίξεις την έφεραν στο Μπρέσλαου όπου την βρήκε το τέλος του πολέμου.

Για ένα διάστημα εργάστηκε στην Αφρική και την Νότιο Αμερική και το 1954 επέστρεψε στην Ελλάδα, αφού εκεί βρισκόταν και ο τάφος του παιδιού της, που είχε πεθάνει στην Αθήνα το 1930. Έως το καλοκαίρι του 1956 εργάστηκε στη Σχολή Φίλτσου αφού ήταν φίλη της ιδιοκτήτριας.

Την 1η Οκτωβρίου 1956 με την επαναλειτουργία της Γερμανικής, όταν μετακόμισε στην οδό Μετσόβου στο Μουσείο, επέστρεψε και προκειμένου να είναι όλα έτοιμα την έβλεπες να βάφει τοίχους δίπλα στον πρώτο πρόεδρο του ΔΣ τον Karlhans Hoeflinghaus. Υποστήριζε γραμματειακά όλη τη Σχολή και κάλυπτε πολλές ανάγκες. Πανταχού παρούσα, έπαιζε και τον ρόλο του επιστάτη – κέρβερου, άλλωστε στην ανοιχτή τότε γραμματεία ο καθένας ήταν υποχρεωμένος να περάσει μπρος από το δικό της φυλάκιο ελέγχου. Δέθηκε τόσο στενά με τη Σχολή που πολλοί, τα προπολεμικά και τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, νόμιζαν ότι ήταν ένα είδος ιδιοκτήτριας, και αποτελούσε για πολύ καιρό τον μοναδικό κρίκο ανάμεσα στην προπολεμική και μεταπολεμική περίοδο της Γερμανικής.

Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν εφαρμόστηκε η στολή στο σχολείο το 1958 (μόνο για το ελληνικό τμήμα) διατηρούσε ειδικό χώρο με φούστες και πουκάμισα προκειμένου να εφαρμόζονται οι κανονισμοί πιστά, ειδικά στις μαθήτριες.

Απεβίωσε στις 25 Ιουνίου 1983 και τάφηκε στο Ευαγγελικό Γερμανικό Μέρος του Α’ Νεκροταφείου Αθηνών.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

SchmidtΗ Ursula Schmidt γεννήθηκε στο Βόλο το 1932 και σπούδασε ξενοδοχειακές επιχειρήσεις στη Γερμανία και επιστρέφοντας εργάστηκε στο ξενοδοχείο “Μεγάλη Βρετανία” μέχρι το 1957, όταν και μετακόμισε στη Σχολή, έπειτα από πρόσκληση του πρώτου μεταπολεμικού διευθυντή Dr. Helmut Flume.

Στη Σχολή έμεινε 35 χρόνια και από το πόστο της γραμματέως υποστήριξε όλους τους μεταπολεμικούς διευθυντές, πέντε συνολικά, αφού ο Dr. Joachim Zeidler έκανε διπλή θητεία.

Το 1977 παρασημοφορήθηκε εκ μέρους του Προέδρου της Ο.Δ. της Γερμανίας για την εν γένει προσφορά της στην ελληνογερμανική προσέγγιση. Στην τελετή παρασημοφορήθηκαν και οι Γεώργιος Δημητράκος και Τιμολέων Δημόπουλος, ενώ τα παράσημα επεδόθησαν από τον Γερμανό Πρέσβη Dirk Oncken, πατέρα της Emily Oncken-Haber, απόφοιτου του ’75 και μετέπειτα Γ.Γ. του Υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας.

Απεβίωσε την 1.9.2022

“Έφυγε” η Ursula Schmidt…

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Hans Peter Droegemueller Hans PeterΟHans-Peter Drögemüller γεννήθηκε στις 10 Μαρτίου 1932 στο Αμβούργο, απόγονείς Ιρανούς που είχαν γεννηθεί στην Τεχεράνη, και απεβίωσε στις 19 Αυγούστου 2015. Δίδαξε Γερμανικά και Λατινικά στην Σχολή την περίοδο 1957-1958.

Hans-Peter Drögemüller (in neugriechischer Transkription: Ιωάννης Πέτρος Ντρεγκεμήλερ; * 10. März 1932 in Hamburg; † 19. August 2015 in Heist) war ein deutscher Altphilologe und Gymnasiallehrer.

Nach dem Studium der Klassischen Philologie wurde Drögemüller 1956 an der Universität Hamburg mit einer bei Hartmut Erbse angefertigten Dissertation zu den Gleichnissen im hellenistischen Epos promoviert. Drögemüller hat anschließend eine größere Arbeit zur Stadt Syrakus veröffentlicht und neben verschiedenen Aufsätzen eine Reihe von Beiträgen zu den Bänden 3 (1969) bis 5 (1975) des Kleinen Pauly beigesteuert.

Als Gräzist gehörte Drögemüller wie andere seiner Generation (insbesondere Hans Eideneier) zu den Vorreitern einer Berücksichtigung der neugriechischen Sprache und Literatur. So hat er verschiedentlich auf diesem Gebiet publiziert, zuletzt die erste vollständige Übersetzung der Hymne an die Freiheit von Dionysios Solomos, welcher der Text der griechischen Nationalhymne entnommen ist. Für die Sprachvermittlung an Griechen hatte er bereits zu Beginn der 60er Jahre eine kurze Sprachlehre des Deutschen in griechischer Sprache verfasst.

Als Gymnasiallehrer hat Drögemüller darüber hinaus didaktische und fachdidaktische Literatur publiziert.

Drögemüller war schließlich als Autor einer vielbenutzten Darstellung der Iranischen Revolution hervorgetreten.

wikipedia…

https://comdeg.eu/biogramm/hans-peter-drogemuller-hans-peter-drogemuller/

https://berlingeschichte.de/lesezei/blz00_04/text50.htm

https://books.google.gr/books/about/Syrakus.html?id=6cQNMwEACAAJ&redir_esc=y

droegemueller hans peter autobiographiedroegemueller hans peter dionysios solomos

https://bu-bu.de/shop/item/9783887785369/griechische-leiden-von-hans-peter-drogemuller#

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Gerd O ορισμός του γυμναστή, η καλύτερα του Γερμανού γυμναστή αλλά και αθλητή. O Gert Hillbrecht ήταν πάντα ντυμένος με μια αθλητική φόρμα, με μια σφυρίχτρα στο στόμα, «φόβος και τρόμος» όταν συνελάμβανε κάποιον να ατακτεί, να κλωτσάει την μπάλλα του βόλλεϊ, να μην κάνει σωστά τις ασκήσεις, ενώ μπορούσε. Τον «σήκωνε» κυριολεκτικά στον αέρα από τις φαβορίτες.

Γεννημένος στις 2.4.1915, δεκαθλητής, σφυροβόλος, δισκοβόλος και σφαιροβόλος, πρωταθλητής εφήβων Γερμανίας πριν απο τον πόλεμο το 1936 στη σφύρα (43.40) και στο δίσκο (46.40) και το 1943 πρωταθλητής ανδρών στο δίσκο με 45.86 αγωνιζόμενος με τον σύλλογο VfB Königsberg, με τα χρώματα του οποίου ήταν δευτεραθλητής το 1937 στο δέκαθλο και τρίτος το 1940, ενώ το 1936 είχε αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου στην δισκοβολία.

Καθηγητής γυμναστικής στη Μετσόβου και στο Μαρούσι ήταν «απόλαυση» όταν δίδασκε πως ρίχνουν τη σφαίρα και τον δίσκο, αλλά η μεγάλη του αγάπη ήταν το ιστιοπλοϊκό, το δεύτερό του σπίτι από όπου και η φωτογραφία.

Μία ακόμη φωτογραφία του υπάρχει στον τόμο «30 Χρόνια Θέατρο» από το ρόλο του ως «Στρατηγός Μακένζι» στο θεατρική μεταφορά του έργου της Αγκάθα Κρίστι «Δέκα Μικροί Νέγροι», που ανέβασε ο Στέλιος Παπαπέτρου στην Aula το 1986.

Απεβίωσε την 1η Νοεμβρίου 1996

Η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο..

Gerhard Hilbrecht – wikipedia…

Και η Δισκοβολία των αγώνων, όπου βλέπουμε και το όνομα του μεγάλου Έλληνα Νίκου Σύλλα στην wikipedia…

και ένα δημοσίευμα του 2014 όπου αναφέρεται ο Hilbrecht και η Γερμανική Σχολή Αθηνών…

hilbrecht gerd

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Becker GuntherΟ Günther Becker γεννήθηκε την 1η Απριλίου του 1924 στο Schwarzwald και πολύ νωρίς εκδήλωσε την κλίση του προς τη μουσική συνθέτοντας από την ηλικία των 12 τα πρώτα του κομμάτια. Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο πολέμησε στη Ρωσία και στην Ιταλία και αμέσως μετά σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Μουσικής στην Καρλσρούη (Badische Hochschule für Musik) έως το 1949. Από το 1949 έως το 1956 σπούδασε σύνθεση στην Μουσική Ακαδημία (μετέπειτα Πανεπιστήμιο Μουσικής) του Detmold.

Το 1956 ήρθε στην Ελλάδα όπου διετέλεσε δάσκαλος μουσικής του μετέπειτα Βασιλέα Κωνσταντίνου στη Σχολή των Αναβρύτων και αργότερα δίδαξε στη Γερμανική Σχολή Αθηνών. Εκείνη την περίοδο ίδρυσε το Studio des Goethe-Instituts für Neue Musik στην Αθήνα ενώ δίδασκε παράλληλα διέθυνση ορχήστρας στο Ινστιτούτο Γκαίτε. Στο διάστημα της παραμονής του στην Αθήνα συνέθεσε το έργο “Nacht- und Traumgesänge” πάνω σε ποίηση Οδυσσεά Ελύτη για χορωδία και ορχήστρα (1964), ενώ πολλά έργα του είχαν τίτλους ελληνικούς (“Dialogos”, “Vier Epigramme”, “Moirologi”, “Metathesis”, “Drei Phasen”, “Aphierosis”, “Meteoron”, κ.α.).

Το 1968 και δεδομένου ότι η «χούντα» εξεδίωξε από τη χώρα ή συνέλαβε πολλούς φίλους του επέστρεψε στη Γερμανία όπου έγινε πρόεδρος της Διεθνούς Εταιρείας Νέας Μουσικής (IGNM, Internationale Gesellschaft für Neue Musik). Δύο συνθέσεις του: “Transformationen” (1970) και “Tria paidiá Voliótika” (1980) παίχτηκαν στο dem Weltmusikfest της IGNM, ενώ το 1969 βραβεύθηκε στη Μαδρίτη με το βραβείο Juventudes Musicales. Απεβίωσε στις 24 Ιανουαρίου στην πόλη Bad Lippspringe.

Σκίτσο του από τη φωτογραφία του φιλοτέχνησε η ζωγράφος και φωτογράφος Όλγα Καλούση.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

michl wendulaGeb. am 19.06.1934 in Berlin. Kriegsbedingt Flucht der Familie 1943 zunächst nach Mecklenburg, dann nach Thüringen und schließlich, also dort die Russen einzogen, nach Freiburg i. Br. Ins großelterliche Haus. Dort Abitur und Musikstudium. Danach nach München zum Französischstudium. Nach dem zweijährigen Referendariat in Freiburg Rückkehr nach München. Nach der Verlobung mit Siegfried Michl Wechsel nach Donauwörth. Heirat und Übersiedlung nach Athen. Als “Ortskraft” in der Deutschen Abteilung von 1967 – 1974 als Musik- und Französischlehrerin tätig. Danach Fürstenfeldbruck an derselben Schule wie Siegfried Michl tätig. 1992 Frühverrentung und (s.o.) mit ihrem Mann viele lange Reisen nach Griechenland. Seit 2005 nur noch mit der Pflege ihres Mannes beschäftigt.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

koschel herbert2Ο Herbert Koschel γεννήθηκε στις 9.12.1921, ήταν αθλητής και γυμναστής και έμεινε στην Μετσόβου από το 1961 έως το 1966. Είχε πάρει μέρος ως ακοντιστής σε δύο (!) Ολυμπιακούς Αγώνες: του 1952 στο Ελσίνκι, όπου βρέθηκε στο ίδιο στάδιο με τον Βασίλη Σακελλαράκη και το 1956 στη Μελβούρνη. Ο Koschel, που ήταν αθλητής του συλλόγουRot-Weiß Koblenz και πρωταθλητής Γερμανίας από το 1952 έως το 1954, κατετάγη:

– 12ος στο Ελσίνκι (1952) με 64.54 στον τελικό και 67.22 στα προκριματικά, και

– 4ος (!) στη Μελβούρνη (1956) με επίδοση 74.68 στον τελικό και 72.90 στον προκριματικό.

Η καλύτερή του επίδοση ήταν 77.80, την οποία που πέτυχε στις 14.10.1956 στην Κολωνία, εποχή όμως που ήδη τον είχε ξεπεράσει ο Will Heiner.

(ως γνωστόν ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 οι επιδόσεις των ακοντιστών ξεπέρασαν τα 100 μέτρα – ο Uwe Hohn είχε επιτύχει επίδοση 104,80 ! στις 20.7.1984 – και ήταν πλεόν αδύνατη έως και επικίνδυνη η διεξαγωγή αγώνων εντός των σταδίων, οπότε η IAAF αντικατέστησε από το 1986 το ακόντιο με ένα βαρύτερο).

Άρθρα και αναφορές για τον Koschel και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1952 και του 1956:

Olympische Sommerspiele 1952 wikipedia…

Olympische Sommerspiele 1956 wikipedia…

Die erste Olympia-Medaille nach dem Krieg…

Die Jahresbesten in Speerwurf 1945-2011…

Männer Speerwurf (TOP100)…

Και ένα φιλμ από τις ειδήσεις του 1951 δανεισμένο από τα Γερμανικά Αρχεία:

08.09.1951 – Ειδήσεις – Αθλητικά σε timecode 0:05:55:00 …

koschel herbert

Herbert Koschel – wikipedia…

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Ο Dieter Motzkus γεννήθηκε το 1937 στο Koenigsberg. Σπούδασε Κλασσική Φιλολογία και Βυζαντινολογία και πήρε το διδακτορικό του στο Αμβούργο. Στη Σχολή δίδαξε μεταξύ 1981-1986 Λατινικά και Αρχαία Ελληνικά. Η μετάφρασή του στο διήγημα “Η Καμπάνα της Αγίας Τριάδας” του Θανάση Πετσάλη-Διομήδη προκρίθηκε για την τελική φάση της επιλογής για το Κρατικό Βραβείο Ματάφρασης Ελληνικών Λογοτεχνικών Κειμένων. Πέθανε ξαφνικά στις 5 Μαρτίου 2016.

Σχετικά άρθρα…

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

petropoulos else Η Else Πετροπούλου-Loder γεννήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 1917 και δίδαξε στη Σχολή από το 1956 έως το 1965 και από το 1972 έως το 1976 γαλλικά, αρχικά και αγγλικά στη συνέχεια. Απεβίωσε στις 25 Απριλίου 2014 σε ηλικία 97 ετών στο Freiburg.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Κάντε Εγγραφή στο εβδομαδιαίο Newsletter

* indicates required
Συμπληρώστε το e-mail σας