Σήμερα έχουμε αποφοίτους από την Αραχώβης (που αποφοίτησαν έως το 1944), από την Μετσόβου (έως το 1968) και βέβαια από το Μαρούσι. Πολλοί από αυτούς έστειλαν τα παιδιά τους στην Γερμανική Σχολή. Πολλοί μάλιστα, όπως διαπιστώσαμε είναι παιδιά τριών γενιών (!), όπως:

–Ειρήνη Κουτσογιάννη, απόφοιτος Αραχώβης (1938) έστειλε:

την κόρη της Λένα Μερίκα, απόφοιτο 1964, Μετσόβου

τον γιό της Μανώλη Μερίκα, απόφοιτο 1967, Μετσόβου, και

τον γιό της Γιώργο Μερίκα, απόφοιτο 1974, Μαρούσι.

και,

η Λένα Μερίκα με την σειρά της έστειλε τους γιούς τηςΓιάννη Θεοδωρακάκο, απόφοιτο 1997 καιΣτέφανο Θεοδωρακάκο, απόφοιτο 1998.

– Η Ξένη Σκουζέ, απόφοιτος Αραχώβης 1942 (μετά το γάμο της Ξένη Παπαδάκη), έστειλε την κόρη της Ελίζα Παπαδάκη στη ΓΣΑ (απόφοιτος Μετσόβου 1967), η οποία με τη σειρά της έστειλε τη δική της κόρη Άννα Παπαδάκη στη ΓΣΑ στο Μαρούσι (απόφοιτος 2008).

– ΗΡέα Αργυριάδου – Μυλωνά (1961) έστειλε τους γιούς της Ιπποκράτη (1984) και Φοίβο (1995), και ο Ιπποκράτης τον γιό του Γιάννη, απόφοιτο του 2019.

– Η Νέλη Βαφειάδου (1963) έστειλε την κόρη της Φαίδρα Γρηγοριάδου (1982), η οποία είναι σύζυγος του Λάζαρου Φραντζή (1982), που με την σειρά τους έστειλαν τις κόρες τους Ναταλία Φραντζή (2018) & Ίλια Φραντζή (2019).

– Η Γιολάνδα Αγαλλίδου (δεκαετία ’30) ‘εστειλε:

τηνκόρη της Μαριάνα Καναβαριώτου (1963), που έστειλε τον γιό της Νίκο Πετρόπουλο.

τονγιο της Κώστα Καναβαριώτη (1967)

την κόρη της Ελένη Καναβαριώτου, που έστειλε τις κόρες της Μαρίνα Τσολάκη (2006) και Χριστίνα Τσολάκη (2008).

Ας τους γνωρίσουμε λοιπόν όλους:

Απόφοιτοι της Αραχώβης…

Απόφοιτοι της Μετσόβου…

Απόφοιτοι του Αμαρουσίου…

Τρεις γενιές DSA Καναβαριώτου…

Εδώ θα επιχειρήσουμε να συγκεντρώσουμε όλα τα ονόματα των Αποφοίτων της Αραχώβης, της περιόδου του Πολέμου δηλαδή, οι οποίοι στη συνέχεια απεφάσισαν να στείλουν τα παιδιά τους στη Γερμανική Σχολή, οπότε:

Εδώ θα επιχειρήσουμε να συγκεντρώσουμε όλα τα ονόματα των Αποφοίτων της Μετσόβου, της Μεταπολεμικής περιόδου δηλαδή, οι οποίοι στη συνέχεια απεφάσισαν να στείλουν τα παιδιά τους στη Γερμανική Σχολή, οπότε και με την βοήθεια της Τένιας Παπαδάκη έχουμε:

Η μελέτη των Μαθητολογίων των χρόνων που η Σχολή ήταν στα κτίρια της Αραχώβης αποκαλύπτουν πολλά στοιχεία όχι μόνον για τα παιδιά αλλά και για τα επαγγέλματα των πατέρων τους. Έτσι εντοπίσαμε παιδιά που είχαν πατέρα αρχαιολόγο και απεθυθυνθήκαμε στο Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούο και συγκεκριμένα στην ερευνήτρια Katharina Brandt, η οποία ερευνά την δραστηριότητα των γερμμανών αρχαιολόγων στην Ελλάδα.

Από τις δηλώσεις στα μαθητολόγια προκύπτουν τα ονόματα των Wrede, Γκιλιέρου, Ziggeran, Buschor, Klehmet, Bronner, που έστειλαν τα παιδιά τους στην Σχολή.

Η Katharina Brandt μας διευκρίνισε για ορισμένους από αυτούς τα εξής:

– Walther Wrede (1893-1990), πρωτοήλθε στην Ελλάδα το 1921 και εργάστηκε ως καθηγητής στην Γερμανική Σχολή κατά το διάστημα 1921-26 και αναφέρεται βεβαίως και στο βιβλίο του J.G.Hansen και μάλιστα ως μέλος του Vorstand. Από το 1937 έως το 1944 ήταν διευθυντής του DAI και είχε στείλει στην Σχολή τα τρία παιδιά του (Hilde, Gustel και Andreas).

– Ernst Buschor (1886-1961), διετέλεσε Διευθυντής του DAI από το 1921-29 και εμφανίζεται ο γιός του Petros να φοιτά δύο χρονιές, το 1927-28 και το 1928-20 στην Β’ και Γ’ Δημοτικού αντίστοιχα.

– Reinhold Klehmet (1859-1915). Ο μαθητής της Σχολής αναφέρεται ως Παύλος Κλέμεντ, δίχως πατρώνυμο, γεννημένος το 1927, μετά το θάνατο του Klehmet, ο οποίος πιθανόν να είναι παππούς ή συγγενής.

– Oskar Broneer (1894-1992), ήταν φοιτητής στο American School of Classical Studies at Athens (ASCSA) από το 1924 και είχε την πρώτη του εμπειρία σε ανασκαφές στην Νεμέα το 1925 και ακολούθως στην Ακρόπολη. Εκείνη την περίοδο είχε αποκτήσει δύο γιούς, το Paul και το Theodore. Από το 1948 έως το 1960, όταν συνταξιοδοτήθηκε, ήταν επιβλέπων των ανασκαφών στα Ίσθμια και ταυτόχρονα καθηγητής Κλασσικής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Chicago.

Όσον αφορά την Christine Ott, της οποίας το όνομα συναντήσαμε στο ενημερωτικό φυλλάδιο του Οικοτροφείου που φύλαξε η Βέρα Μολκότου, καταγράφεται ως “μισή” Ελληνίδα (Halbgriechin), παντρεμένη με τον Kurt Gebauer, με τον οποίο απέκτησε τρία παιδιά. Ο Kurt Gebauer ήταν αρχαιολόγος με πολυδιάστατο έργο, συνεργάτης του DAI με δραστηριότητα μεγάλη στις ανασκαφές στον Κεραμεικό.

Τα Μαθητολόγια που έχουμε στην διάθεσή μας στη Σχολή ξεκινούν από το 1926 και φτάνουν μέχρι το 1944, οπότε η Σχολή κλείνει για να επαναλειτουργήσει το 1956. Η περίοδος των πρώτων χρόνων δηλαδή από το 1896 στην Σκουφά και μετά στην Ομήρου, μέχρι και το 1926 δεν έχουν βρεθεί. Στην πραγματικότητα τα μαθητολόγια του Μεσοπολέμου, που μας λείπουν είνα αυτά μεταξύ 1921 και 1926. Να θυμίσουμε ότι η Σχολή είχε κλείσει από το 1917 λόγω των πολιτικών εξλίξεων και ξαναξεκίνησαν τα μαθήματα το 1921. Για περισσότερα στοιχεία δείτε το Χρονικό της Γερμανικής Σχολής, που είχε επιμεληθεί η Αγγελική Κανελλακοπούλου…

Ξεφυλλίζοντας λοιπόν τα Μαθητολόγια από το 1926 εντοπίσαμε κάποια επώνυμα που επαναλαμβάνονταν από χρονιά σε χρονιά και διαπιστώσαμε ότι οι μαθητές και οι μαθήτριες ανήκαν σε οικογένειες επώνυμες η μη της εποχής που επέλεγαν να στείλουν όλα τα παιδιά τους στη Σχολή που τότε ήταν στην Αραχώβης.

Ξεχωρίσμαμε μερικά ονόματα:

Αλέξανδρος Di Lernia, μετέπειτα σύζυγος της Maria Di Lernia

Γένιο (Ευγένιος) Santo Rini, γιός του Παύλου Σαντορίνη, καθηγητή του ΕΜΠ…

Αναστασία Ρόγκα, διευθύντρια της Εδρας Ασύρματης Τηλεπικοινίας της Σχολή Ηλεκτρολόγων ΕΜΠ

Δείτε μερικά παραδείγματα:

Οικογένεια Δραγούμη

Λίζα Δραγούμη (1926-

Ελένη Δραγούμη (1926-Τάξη Δ,

Στέφανος Δραγούμης

Νάτα Μελά

και αργότερα η Ελένη Δραγούμη (απόφοιτος 1974)

Δείτε στην wikipedia περισσότερα γα την οικογένεια…

Οικογένεια Λύτρα

Ευγενία Λύτρα (1926-Νηπιαγωγείο, 5 ετών, δολοφονήθηκε το 1944)

Ειρήνη Λύτρα

Οικογένεια Μαγκάκη

Γεώργιος Αλέξανδρος Μαγκάκης

Άννα Μαγκάκη (1926-Τάξη Δ,

Οικογένεια Μπαχάουερ

Ερρίκος Μπαχάουερ

Οικογένεια Alter

Έντελτραουτ Άλτερ

Έντμουντ Άλτερ

Ελμίνα Άλτερ

Έλσα Άλτερ

Εδουάρδος Άλτερ

Ρούντολφ Άλτερ

και αργότερα ο Rheini Alther

Οικογένεια Πίτσου

Ευάγγελος Πίτσος

Απόστολος Πίτσος

Οικογένεια Ιωάννη Μάνου

Νίκος Μάνος

Δάφνη Μάνου

Οικογένεια Νικολάου Νικολαΐδη

Ιάκωβος Νικολαΐδης

Γιώργος Νικολαΐδης

Δείτε το βιογραφικό του αρχιτέκτονα Νίκου Νικολαΐδη…

Οικογένεια Τρύφων

Νίκος Τρύφων

Ιωάννης Τρύφων

Βικτωρία Τρύφων

Αλέξιος Τρύφων

και αργότερα η  Αικατερίνη-Ουρσουλα, η Βαρβάρα-Ζιγκριντ, η Ελισάβετ-Πούψη και η Αναστασία-Πόπηλε στην Μετσόβου

Οικογένεια Αποστολίδη

Νίκος Αποστολίδης

Ίρις Αποστολίδη

Οικογένεια Αργυριάδη

Έρση Αργυριάδου

Δώρος-Κωνσταντίνος Αργυριάδης

Άλκης Αργυριάδης

και αργότερα  η Ρέα Αργυριάδου-Μυλωνά και ο Άγης Lange, γιός της ‘Ερσης

Οικογένεια Εξερτζή

Αντώνης Εξερτζής

Μαρία Εξερτζή

Κική Εξερτζή

Βαρθολομαίος Εξερτζής

Η Γερμανική Σχολή της Αραχώβης αποτελούσε πρώτη επιλογή για πολλές οικογένειες, που ήθελαν τα παιδιά τους να πάνε σε ένα καλό σχολείο. Ήταν επόμενο λοιπόν, εκείνα τα χρόνια τα προπολεμικά, πολλοί να στείλουν τα παιδιά τους και στην συνέχεια να ξεσπάσει ο Πόλεμος και πολλές οικογένειες να βρεθούν μπροστά στο δίλημμα να αφήσουν τα παιδιά τους εκεί ή να τα πάρουν.

Ανάμεσα στις οικογένειες αυτές ήταν και κάποιες οι οποίες είχαν στις τάξεις τους διακεκριμένους επιστήμονες, οι οποίοι διετέλεσαν και υπουργοί και εδώ θα ζητήσουμε και την βοήθεια όσων γνωρίζουν πρόσωπα εκείνης της εποχής να συνεισφέρουν με πληροφορίες.

Θα ξεκινήσουμε με την Κυβέρνηση Αλέξανδρου Κοριζή (Ιανουάριος-Απρίλιος 1941), ο οποίος από τα τέσσερα παιδιά του είχε στείλει τις δύο κόρες του στην Γερμανική, την Ελένη (Λένα, «Κυρία επί των Τιμών» της βασίλισσας Φρειδερίκης) και την Ειρήνη (Ρένα, σύζυγο του εφοπλιστή Στρατή Ανδρεάδη).

Θα δούμε στην Κυβέρνηση Ιωάννη Ράλλη, η οποία ήταν η τρίτη και τελευταία κυβέρνηση της περιόδου της Γερμανικής κατοχής της Ελλάδας κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και έμεινε στην εξουσία από τον Απρίλιο 1943 έως Οκτώβριο 1944, ποιοί υπουργοί είχαν ήδη τα παιδιά τους στην Αραχώβης. Να προσθέσουμε εδώ ότι την ίδια περίοδο η νόμιμη κυβέρνηση της χώρας βρισκόταν στην Αίγυπτο.

Έχουμε λοιπόν:

«Επί των Θρησκευμάτων και Εθνικής παιδείας υπουργός»: Νικόλαος Λούβαρις – Ο Αλφρέδος Λούβαρις ήταν μαθητής πολύ πριν φθάσει ο Πόλεμος στην Ελλαδα.

«Επί των Εσωτερικών υφυπουργός» : Δημήτριος Μπακογιάννης, (από 21 Ιουλίου 1944) – Η Ρένα Μπακογιάννη ήταν μαθήτρια του 8-ταξίου.

Επίσης:

“Σύμβουλος Επικρατείας”: Αντώνιος Ραγκούσης – Χαρίκλεια και Μαρία-Μαγδαληνή Ραγκούση

Ο Παντελής Παντελούρης, πρώην Πρόεδρος του Συλλόγου Αποφοίτων, έστειλε ένα εξαιρετικό κείμενο για του δύο ετεροθαλείς αδελφούς του. Ο Πλάτων Παντελούρης εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1932-33 στην Β’ Γυμνασίου και παραμένει έως την αποφοίτησή του το έτος 1936-37 στην ΣΤ’ Γυμνασίου. Ο Ευαγόρας δεν εμφανίζεται, αλλά, όπως και πολλοί άλλοι, είναι πολύ πιθανόν να κάθισαν στα θρανία της Σχολής. Στα μαθητολόγια αναφέρεται ως έτος γέννησης του Πλάτωνα το 1919, όμως με βάση την ληξιαρχική πράξη γεννήσεως που έχει στα χέρια της η οικογένεια, η ημερομηνία γέννησης είναι η 1 Μαρτίου 1922.

Ο Πλάτωνας και ο Ευαγόρας Παντελούρης γεννήθηκαν σε ένα μικρό χωριό της Εύβοιας, τον Οξύλιθο Κύμης. Εκεί είχε πρωτοδιοριστεί ως δάσκαλος ο Κύπριος πατέρας τους Μιχάλης Παντελούρης. Αργότερα, ακολουθώντας τον πατέρα στις μεταθέσεις του, έζησαν πολλά χρόνια στη Θεσσαλονίκη, την Κύμη και τη Σκύρο και κατέληξαν στην Αθήνα, την Κυψέλη.

(*) στην φωτογραφία του 1970, στην πρώτη συνάντηση του Παντελή με τον Ευαγόρα, αριστερά φαίνεται ο Παντελής, δεξιά ο Ευαγόρας, καθηγητής Γενετικής τότε στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης και στο μέσον ο Philipp, τον οποίο βάφτισε έτσι για να τιμήσει τον ελληνικής καταγωγής Φίλιππο, τον άνδρα της Ελισάβετ.

Ολη η οικογένεια είχε βρετανική υπηκοότητα μια και η Κύπρος ήταν ακόμα βρετανική αποικία. Ο πατέρας τους είχε αποφοιτήσει από βρετανικό διδασκαλείο στη Λευκωσία και είχε έρθει στην Ελλάδα ως εθελοντής στους βαλκανικούς πολέμους και παρέμεινε ως δημοδιδάσκαλος και αργότερα ως καθηγητής φιλόλογος.

Ο Ευαγόρας (είχε το όνομα του αρχαίου βασιλιά της Σαλαμίνας της Κύπρου) γεννήθηκε στις 05.12.1917, σπούδασε στη Φυσικομαθηματική της Αθήνας Βιολογία. Ηδη σαν τριτοετής φοιτητής είχε κερδίσει το πρώτο βραβείο του Οργανισμού Εκδοσης Διδακτικών Βιβλίων για τη συγγραφή βιβλίου ανθρωπολογίας για τα Γυμνάσια και η ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΠΑΝΤΕΛΟΥΡΗ διδασκόταν για πάνω από τριάντα χρόνια (μέχρι τη μεταπολίτευση) στα Γυμνάσια. Την περίοδο της δικτατορίας το βιβλίο εκδόθηκε με το πουλί της χούντας και ο Ευαγόρας έστελνε συνεχώς από το Λονδίνο επιστολές διαμαρτυρίας στο Υπουργείο Παιδείας ζητώντας να σταματήσουν την έκδοση του, χωρίς αποτέλεσμα.

Ενταγμένος στην αντίσταση την περίοδο της κατοχής και προκειμένου να αποφύγει τη σύλληψη μπάρκαρε σε ένα τυχαίο καράβι στον Πειραιά και κατέληξε στην Αργεντινή, όπου παρέμεινε μέχρι τη λήξη του πολέμου εργαζόμενος στην αρχή ως λιμενεργάτης και αργότερα στο εργοστάσιο πούρων που είχε ανοίξει ο Αριστοτέλης Ωνάσης στο Μπουένος Αϊρες.

Με τον αδελφό του Πλάτωνα ξανασυναντήθηκαν μετά τον πόλεμο στο Λονδίνο, μέσω της υπηρεσίας αναζητήσεων του διεθνούς Ερυθρού Σταυρού. Ο Ευαγόρας είχε και αυτός την ίδια τύχη με τον αδελφό του. Ως βρετανός υπήκοος κηρύχτηκε «ανεπιθύμητος αλλοδαπός» και του απαγορεύτηκε η είσοδος στην Ελλάδα, μέχρι την πτώση της δικτατορίας.

Ο πατέρας τους πέθανε το 1965 χωρίς να μπορέσει να ξαναδεί τα δύο αγόρια του, δεδομένου ότι ούτε στον ίδιο – ως χαρακτηρισμένο αριστερό – δεν του εδίδετο όλα τα χρόνια διαβατήριο για να ταξιδεύσει.

Ο Ευαγόρας, όπως και ο Πλάτωνας αναγκάστηκαν να ξεκινήσουν στη Μ. Βρετανία σπουδές από την αρχή. Ο Ευαγόρας σπούδασε Ζωολογία και Γενετική στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, όπου και ανακηρύχθηκε διδάκτορας με θέμα από τη Γενετική. Αποτέλεσε έναν από τους πρώτους ερευνητές στο χώρο της γενετικής την εποχή εκείνη. Πλήν του Εδιμβούργου όπου δίδαξε ως υφηγητής, υπήρξε καθηγητής στο Queen’s University του Μπέλφαστ και στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης. Αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της πανεπιστημιακής του ζωής στην έρευνα για τον καρκίνο, περιορίζοντας συχνά την πανεπιστημιακή του διδασκαλία. Ηταν επίλεκτο μέλος της The Royal Society για τον Καρκίνο και συγγραφέας πολλών μονογραφιών και επιστημονικών ανακοινώσεων.

Το 1968 δημοσίευσε στο περιοδικό Nature τα αποτελέσματα της έρευνας του για το «άτριχο ποντίκι» (the nude mice) που άνοιξε νέους δρόμους στην ογκολογία και την ανοσολογία.

 Παρακολουθούσε ακατάπαυστα τις εξελίξεις στην Ελλάδα και τη δεκαετία του 1980 κυκλοφόρησε στο Λονδίνο το βιβλίο του “Greece – an Introduction”. Πολλά άρθρα του για την Ελλάδα έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες και επιστημονικά περιοδικά της Μ.Βρετανίας. Πέθανε στο Dumfries της Σκωτίας λίγες μέρες πριν κλείσει τα 100 χρόνια, στις 07.11.2017. Ο Παντελής Παντελούρης θυμάται ότι η οικογένεια είχε προετοιμαστεί να γιορτάσει στη Σκωτία τα γενέθλια του και ειχε αναγγελθεί και η έλευση  επίσημου αγγελιαφόρου της Ελισάβετ για να τον συγχαρεί ως επίλεκτο μέλος της βασιλικής αντικαρκινικής εταιρείας, αλλά τελικά πήγε στην κηδεία του.

Στο σχολείο διδασκόταν στην δεκαετία του ’60 και του ’70 χρόνια η «Ανθρωπολογία» του Ευαγόρα Παντελούρη. Ηταν το βιβλίο που είχε συγγράψει ο Ευαγόρας όντας ακόμα φοιτητής της φυσικομαθηματικής. Ειχε λάβει μέρος σε διαγωνισμό του Υπουργείου Παιδείας. Ανατυπωνόταν ακόμα και την περίοδο της δικτατορίας με το γνωστό πουλί και ο Ευαγόρας έστελνε τότε συνεχώς επιστολές διαμαρτυρίας στο Υπουργείο Παιδείας να σηματήσουν την ανατύπωση με το λογότυπο της δικτατορίας. Δεν σταμάτησαν όμως. Τελικά αποσύρθηκε με τη μεταπολίτευση.

Ο Δημήτριος Κανάκης γεννήθηκε το 1921 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης την χρονιά 1927-28 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως την χρονιά 1929-30 στην Γ’ Δημοτικού.

Ο Στυλιανός Κανάκης γεννήθηκε το 1923 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης την χρονιά 1929-30 στην Α’ Δημοτικού.

Η Μαρία Κανάκη γεννήθηκε το 1927 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης την χρονιά 1938-39 στην Α’ Γυμνασίου. Παντρεύτηκε τον Αλέξανδρο Βερνίκο και απέκτησαν τρία παιδιά: τον Νικόλαο, την Αικατερίνη (Κίτυ) και τον Γιώργο.

Τα κενά που εμφανίζνονται στην φοίτηση και των τριών παιδιών οφείλονται μάλλον σε απώλεια αρχείων.

ο Γεώργιος Κανάκης ήταν βιομήχανος, γεννημένος στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1890 και απεβίωσε το 1975 σε ηλικία 85 ετών.

Αλέξανδρος Βερνίκος (1916-1991)

Ακολούθησε νομικές σπουδές, ασχολήθηκε επαγγελματικά με τις οικογενειακές ναυτικές επιχειρήσεις και διετέλεσε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών την πενταετία 1950-1955.

Πολιτεύθηκε μεταπολεμικά στην περιφέρεια Κυκλάδων με τον συνασπισμό της Εθνικής Προοδευτικής Ένωσης Κέντρου (ΕΠΕΚ) στις εκλογές του 1950 και πολιτεύθηκε στην ίδια περιφέρεια με την ΕΠΕΚ το 1951 χωρίς να εκλεγεί.

Πολιτεύθηκε και εξελέγη πρώτη φορά βουλευτής Πειραιώς με την ΕΠΕΚ στις εκλογές του 1952, ωστόσο η εκλογή του ακυρώθηκε στις 5 Μαρτίου 1953 με απόφαση του Εκλογοδικείου, και στις επαναληπτικές εκλογές της 29ης Μαρτίου δεν κατάφερε να εκλεγεί.

Στις εκλογές του 1956 πολιτεύθηκε στην περιφέρεια Κυκλάδων με τη Δημοκρατική Ένωση και σε αυτές του 1958 με το Κόμμα Φιλελευθέρων χωρίς να εκλεγεί. Στη συνέχεια προσχώρησε στην Ένωση Κέντρου, με την οποία πολιτεύθηκε στην Α΄ περιφέρεια Δήμου Αθηναίων στις εκλογές του 1961 και του 1963 χωρίς να εκλεγεί.

Πολιτεύθηκε με το ίδιο κόμμα στις εκλογές του 1964 χωρίς να εκλεγεί, ανακηρύχθηκε ωστόσο βουλευτής Αθηνών στις 15 Απριλίου 1964 στη θέση του παραιτηθέντος Γεώργιου Μαύρου. Ανέλαβε υπουργός Εμπορίου (16.8.1965-20.8.1965) στην κυβέρνηση του Γεώργιου Αθανασιάδη-Νόβα και στις 8 Νοεμβρίου 1965 ανεξαρτητοποιήθηκε και στις 23 Μαΐου 1966 προσχώρησε στο Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κέντρο υπό τον Στέφανο Στεφανόπουλο.

Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας πολιτεύθηκε, για τελευταία φορά, στην Α΄ Αθηνών στις εκλογές του 1977 με τη Νέα Δημοκρατία χωρίς να εκλεγεί. Ο Αλέξανδρος Βερνίκος απεβίωσε το 1991.

πηγή: mononews.gr…

Η Ευφροσύνη Ζαρίφη γεννήθηκε το 1922 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1935-36 στην Γ’ Γυμνασίου και το έτος 1936-37 στην Δ’ Γυμνασίου, ενώ αν συνέχιζε στην Γερμανική θα αποφοιτούσε το 1939. Παντρεύτηκε τον πρέσβη Αριστείδη Πηλαβάκη και δεν απέκτησε παιδιά.

Η Νόρα Ζαρίφη γεννήθηκε το 1920 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1935-36 στην Γ’ Γυμνασίου και το έτος 1936-37 στην Δ’ Γυμνασίου, ενώ αν συνέχιζε στην Γερμανική θα αποφοιτούσε το 1939.

Και οι δύο ήσαν κόρες του τραπεζίτη Κωνσταντίνου Ζαρίφη (1891-1979) και της Λένας Σταθάτου (1900-1992). Είχαν έναν αδελφό, τον Λένο (1925-2003).

Η οικογένεια Ζαρίφη είναι οικογένεια με καταγωγή την Κωνσταντινούπολη, τα μέλη της οποίας ασχολήθηκαν με τις τραπεζικές επιχειρήσεις αποκτώντας τεράστια περιουσία. Ο γενάρχης της, Ιωάννης Ζαρίφης, εμφανίστηκε στα τέλη του 18ου αιώνα στον Βόσπορο ως έμπορος οίνου, τον οποίο παρήγαγε σε ιδιόκτητα κτήματα.

Ο Κωνσταντίνος Ζαρίφης ήταν τραπεζίτης και δραστήριο μέλος της αθηναϊκής κοινωνίας . Το 1935 έκτισε την κατοικία του στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας 106, το Μέγαρο Ζαρίφη, το οποίο σήμερα στεγάζει την πρεσβεία της Σερβίας. Όπως αναφέρεται στο βιβλίο του Κώστα Χατζιώτη, “Λεωφόρος Βασιλίσσης Σοφίας”, που εξεδόθη 2022 από τις εκδόσεις Παρισιάνου, η οικοδομή πιθανόν να ξεκίνησε να κτίζεται το 1928

πηγ: αρχείο Steven Zannos – οικογενειακή φωτογραφία με μέλη των οικογενειών Σταθάτου και Ζαρίφη 

το Μέγαρο Ζαρίφη – Πρεσβεία της Σερβίας στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας

Η Αλεξάνδρα Λόντου γεννήθηκε το 1921 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης την χρονιά 1929-30 στην Γ’ Γυμνασίου. Παντρεύτηκε τον Παύλο Κανελλόπουλο και απεβίωσε το 2008 σε ηλικία 87 ετών.

πηγή της φωτογραφίας είναι από το αρχείο του Steven Zannos και αποτελεί τμήμα της φωτογραφίας, όπου η Αλεξάνδρα Λόντου εμφανίζεται με τον σύζυγό της Παύλο Κανελλόπουλο

Ο πατέρας της, Δημήτριος Λόντος, ήταν δικηγόρος και νυμφεύθηκε την Μελπομένη Σκαμπαβία και απέκτησαν δύο κόρες, την Αλεξάνδρα και την Θέκλα που φοίτησαν στην Γερμανική Σχολή. Είχε γεννηθεί στην Πάτρα και ήταν γιος του Σωτήριου Λόντου, δημοτικού συμβούλου. Από την πλευρά του πατέρα του καταγόταν από την οικογένεια Λόντου και ήταν εγγονός του Ανδρέα Χ. Λόντου, δημάρχου Πατρέων και προέδρου της Βουλής, και πρώτος ξάδελφος των Δημητρίου Μάξιμου και Γεωργίου Στρέιτ. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Άσκησε τη δικηγορία και ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία.

Η Θέκλα Λόντου γεννήθηκε το 1923 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1927-28 στο Νηπιαγωγείο και το 1929-30 στην Α’ Δημοτικού. Πιθανόν και αυτή όπως και η αδελφή της να φοίτησαν περισσότερα χρόνια και απλών να έχουν χαθεί τα στοιχεία. Έκανε δύο γάμους: μέ τον Κωνσταντίνο Μαρινίδη και τον Δημήτριο Διαμαντίδη με τον οποίο απέκτησε ένα γιό, τον Κωνσταντίνο Διαμαντίδη.

Ο Δημήτριος Λόντος (1888 – 1977) ήταν Έλληνας πολιτικός.

Γεννήθηκε στην Πάτρα και ήταν γιος του Σωτήριου Λόντου, δημοτικού συμβούλου. Από την πλευρά του πατέρα του καταγόταν από την οικογένεια Λόντου και ήταν εγγονός του Ανδρέα Χ. Λόντου, δημάρχου Πατρέων και προέδρου της Βουλής, και πρώτος ξάδελφος των Δημητρίου Μάξιμου και Γεωργίου Στρέιτ. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Άσκησε τη δικηγορία και ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία.

Εξελέγη βουλευτής Θεσσαλονίκης με το Λαϊκό Κόμμα στις εκλογές Μαΐου και Δεκεμβρίου 1915, Αθηνών στις εκλογές 1933, 1935 και 1946, με τον Ελληνικό Συναγερμό στις εκλογές 1952. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας Μεταξά είχε εξορισθεί και επί Κατοχής διέφυγε στη Μέση Ανατολή και πήρε μέρος στο Συνέδριο Λιβάνου ως εκπρόσωπος του Λαϊκού Κόμματος. Διετέλεσε υπουργός γενικός διοικητής Θράκης (20.3-19.7.1935) και υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ (25.9-10.10.1935) στην Κυβέρνηση Παναγή Τσαλδάρη, υπουργός Προνοίας και Αντιλήψεως στην εξόριστη Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου (8.6-18.10.1944), Εθνικής Προνοίας στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητος Γεωργίου Παπανδρέου (25.10.1944-3.1.1945), Ναυτικών στην Κυβέρνηση Τσαλδάρη Οκτωβρίου 1946, (4.11.1946-24.1.1947) και έπειτα Ανοικοδομήσεως (7.9.1947-18.11.1948) και στη συνέχεια Μεταφορών (18.11.1948-20.1.1949) στην Κυβέρνηση Σοφούλη.

Ήταν παντρεμένος με την Μελπομένη Σκαμπαβία και είχαν αποκτήσει δύο κόρες: την Αλεξάνδρα Κανελλοπούλου, σύζυγο του Παύλου Κανελλόπουλου, και την Θέκλα Μαρινίδου.

(πηγη: wikipedia)

Ο Παύλος Κανελλόπουλος (1906 – 2003) ήταν Έλληνας βιομήχανος και συλλέκτης αρχαίων έργων τέχνης.

Γεννήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου 1906 στην Αθήνα και ήταν γιος του Άγγελου Κανελλόπουλου και της Ελένης Οικονόμου (εξ Οικονόμων). Σπούδασε χημεία και μηχανική στη Γερμανία και ασχολήθηκε με την οικογενειακή επιχείρηση “Τιτάν”, της οποίας διετέλεσε διευθύνων σύμβουλος και πρόεδρος. Παράλληλα ασχολήθηκε με τη συλλογή αρχαίων έργων τέχνης, συλλογή που δώρισε στο ελληνικό κράτος το 1972 ιδρύοντας παράλληλα το μουσείου Παύλου και Αλεξάνδρας Κανελλόπουλου. Το 1999 ίδρυσε μαζί με τη σύζυγό του και ομώνυμο ίδρυμα.

Για την προσφορά του τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών με το αργυρούν μετάλλιο, από την κυβέρνηση της Ιταλίας με το μετάλλιο “Leonardo Da Vinci”, από την ελληνική κυβέρνηση ανακηρύχθηκε ανώτατος ταξιάρχης του τάγματος του Φοίνικος ενώ για τη συμμετοχή του στον ελληνοϊταλικό πόλεμο με το μετάλλιο εκστρατείας 1940 και τον πολεμικό σταυρό.[3] Επίσης διετέλεσε αντιπρόεδρος της χριστιανικής αρχαιολογικής εταιρείας, ισόβιο επίτιμο μέλος της Εταιρείας Βυζαντινών Μελετών κ.α. Κατοικούσε σε διαμέρισμα επί της οδού Ηρώδου Αττικού.

Απεβίωσε στις 3 Απριλίου 2003 στην Αθήνα και ενταφιάστηκε στο Α΄ νεκροταφείο Αθηνών. Ήταν παντρεμένος με την Αλεξάνδρα Κανελλοπούλου και δεν είχε παιδιά.

πηγή: αρχείο του Steven Zannos – η Αλεξάνδρα Λόντου και ο σύζυγός της Παύλος Κανελλόπουλος

wikipedia…

Η Ειρήνη Κριεζή γεννήθηκε το 1924 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1936-37 στην Α’ Γυμνασίου και παραμένει έως την Ε’ Γυμνασίου το έτος 1940-41.

Η Ιουλία (Λίλιαν) Κριεζή γεννήθηκε το 1923 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1935-36 στην Α’ Γυμνασίου και παραμένει έως την αποφίτησή της στην ΣΤ’ Γυμνασίου το έτος 1940-41.

Και οι δύο ήσαν κόρες του Αρχιτέκτονα Ανδρέα Κριεζή (1887 – 29 Ιουλίου 1962), ο οποίος γεννήθηκε στην Ύδρα, σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και αρχιτέκτονικη στη σχολη του Μονάχου.Υπήρξε ιδρύτικο μέλος και πρώτος πρόεδρος της Ελληνικής Αρχιτεκτονικής Εταιρίας. Το 1914 σε ηλικία 27 ετών οικοδομεί κτήριο που σώζεται μέχρι σήμερα, στην συμβολή των οδών Ασκληπιού 185 και Αρματωλών και Κλεφτών για λογαριασμό του γερμανού Ευγενίου Πλοκ. Οικοδόμησε επίσης για λογαριασμό της Φιλεκπαιδευτικής εταιρείας το σχολικό κτήριο Αρσάκειο στο Ψυχικό.Επιπλέον το μέγαρο Καλιμασιώτη, στη διασταύρωση των οδών Μητροπόλεως και Καπνικαρέας το 1925 και το Πλανητάριο του Ιδρύματος Ευγενίδου στο τέρμα της Συγγρού είναι εργα δικά του. Το πολυώροφο κτίριο στο ιστορικό κέντρο της πρωτεύουσας (Πραξιτέλους 31) θεωρείται ξεχωριστό δείγμα του εκλεκτικισμού, λίγο πριν από την κυριαρχία του μοντέρνου κινήματος. Παρά το μεγάλο έργο του αυτό που τον διακρίνει είναι η σημερινή Βουλή. Ανέλαβε την διαρρύθμιση των Παλαιών Ανακτόρων και την μετατροπή του κτηρίου σε κοινοβούλιο το 1929. Κηδεύτηκε στις 29 Ιουλίου 1962 από το Α΄ Νεκροταφείο.

Στα μαθητολόγια της Αραχώβης αναφέρονται τα ονόματα δύο μαθητριών:

της Ξένης Σκουζέ, και

της Μαρίας-Ελισάβετ Σκουζέ.

Η Ξένη Σκουζέ, αριστερά στην φωτογραφία, γεννήθηκε το 1924, πατέρας της ήταν ο Πέτρος Σκουζές, εμφανίζεται την χρονιά 1930-31 στην Α’ Δημοτικού και αποφοιτά από την Σχολή την χρονιά 1941-42 από την ΣΤ’ Γυμνασίου. Έστειλε την κόρη της Ελίζα Παπαδάκη στην Σχολή, η οποία αποφοίτησε από την Μετσόβου το 1967, και η οποία με τη σειρά της έστειλε τη δική της κόρη Άννα Παπαδάκη στο Μαρούσι, η οποία αποφοίτησε το 2008.

Η Μαρία-Ελισάβετ (Λίζα) Σκουζέ γεννήθηκε το 1925 καιήταν κόρη του Δημητρίου Σκουζέ, ο οποίος ήταν συγγραφέας, νομικός στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος  και διετέλεσε Δήμαρχος Αθηναίων το 1949. Στο συγγραφικό του έργο περιλαμβάνεται και το τρίτομο “Η Αθήνα που έφυγε”, όπου ο δεύτερος τόμος αφιερώνεται στην κόρη του Λίζα, αυτήν δηλαδή που εμφανίζεται στα μαθητολόγια της Αραχώβης την χρονιά 1937-38 στην Α’ Γυμνασίου και παραμένει έως την Ε’ Γυμνασίου την χρονιά 1941-42, ενώ αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε το 1943.

Η Ελίζα Παπαδάκη μαζί με την φωτογραφία της μητέρας της, Ξένης, εντόπισε και μία φωτογραφία από το προαύλιο της Αραχώβης υπογραμμίζοντας:

Η Ξένη άκρη αριστερά, δίπλα της η Νίκη Κεφαλά, κατόπιν Γουλανδρή. Τον καθηγητή δεν τον γνωρίζω.

Η οικογένεια Σκουζέ εμφανίστηκε τον 17ο αιώνα στην Αθήνα. Το πρώτο μέλος της οικογένειας που αναφέρεται είναι ο Νικόλαος Σκουζές (1640-1710), ο οποίος συμμετείχε στους αγώνες των Βενετών κατά των Τούρκων, ενώ ήταν μέλος και στην επιτροπή που στάλθηκε στον Μοροζίνι. Δισεγγονός του ήταν ο Γεωργαντάς Σκουζές (1776-1822), φιλικός και έφορος της Αθήνας καθώς και ο Παναγής Σκουζές, ενώ ο Στρατηγός Μακρυγιάννης είχε παντρευτεί την αρχοντοπούλα Κατίγκω (Αικατερίνη) Σκουζέ (1810-1877), κόρη του Χατζή Γεωργαντά Σκουζέ, από την οποία είχε αποκτήσει συνολικά 12 παιδιά: 10 αγόρια και 2 κορίτσια.

Ο Παναγής Σκουζές (1777-1847), που αναφέρεται ανωτέρω, ήταν Έλληνας έμπορος με πολυτάραχο βίο. Στα απομνημονεύματά του διέσωσε την ιστορία των Αθηνών του 18ου αιώνα. Μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια και την δυστυχία λόγω της οικονομικής δυσπραγίας του πατέρα του αλλά και λόγω των συνθηκών που επικρατούσαν εκείνη την εποχή στην Αθήνα. Αρχικά έκανε διάφορες δουλειές και το 1804 έγινε ναύτης.

Ταξίδεψε μέχρι την Αμερική και παρακολούθησε τη ναυμαχία του Τραφάλγκαρ. Απέκτησε μεγάλη περιουσία και επέστρεψε στην Αθήνα πριν το ξέσπασμα της επανάστασης. Αμέσως επιδόθηκε σε αγορές εκτάσεων γης και ακινήτων καθιστώντας τον σε έναν από τους ισχυρότερους άνδρες της εποχής. Το 1820 μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία και το 1822 εκλέχτηκε δημογέροντας της Αθήνας. Έλαβε μέρος σε διάφορες μάχες κατά τη διάρκεια της επανάστασης και μάλιστα σ’ αυτήν της πολιορκίας της Ακρόπολης από τον Κιουταχή. Μετά την απελευθέρωση επιδόθηκε στο εμπόριο. Ίδρυσε τον Δήμο Αθηναίων. Άνοιξε μάλιστα και δική του τράπεζα, την πρώτη στην Αθήνα, αφού έγινε πρωτεύουσα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Η τράπεζα Σκουζέ λειτούργησε μέχρι το 1913.

Το 1841 συνέγραψε τα απομνημονεύματά του, τα οποία αναφέρονται στην περίοδο 1772 – 1796.

Απεβίωσε στην Αθήνα και γιοι του ήταν οι Γεώργιος και Σπυρίδων Σκουζές.

Η Αλίκη Πάνου, απόφοιτος του 1972, επιχειρεί μία καταγραφή της πορείας της οικογένειάς της, που ξεκινά από τα την οικογένεια των Μπενιζέλων τα χρόνια της Επανάστασης του 1821, περνάει στα χρόνια του Όθωνα συγγενεύοντας με τον στρατιωτικό γιατρό του Όθωνα Anton Lindermayer, περνάει μέσα από τις οικογένεις Χρηστομάνου και Στρατηγοπούλου στις οικογένειες Ζάννου και Πάνου. Το κείμενο είναι μοναδικό και αποκαλύπτει όλη την διαδρομή που περνάει μέσα και από την Γερμανική Σχολή από τις πρώτες ημέρες της ίδρυσής της:

Προκόπης Μπενιζέλος (1782 – 1850) από την πολύ παλαιά αθηναϊκή οικογένεια των Μπενιζέλων, την οικογένεια της Αγ. Φιλοθέης. Από το 1818 αναφέρεται μαζί με άλλους ως δημογέροντας, το 1821 είναι μαζί με άλλους δύο οι τελευταίοι δημογέροντες της Αθήνας υπό τον ζυγό των Τούρκων. Φυλακίστηκε και βασανίστηκε από τους Τούρκους, συμμετείχε σε αρκετές μάχες για την ανακατάληψη της Αθήνας τον Απρίλιο του 1821.

Παντρεύτηκε κάποια Bastianne και απέκτησαν τέσσερεις κόρες και δύο γιούς μεταξύ των οποίων και:

1) Την Αρτέμιδα Μπενιζέλου, που παντρεύτηκε τον Γεώργιο Γεννάδιο: επτά παιδιά, εκ των οποίων ο Ιωάννης Γεννάδιος, επανειλημμένως πρέσβυς και απεσταλμένος στο Λονδίνο, ίδρυσε την Γεννάδειο Bιβλιοθήκη.

Άλλα παιδιά της Α. Μπενιζέλου και του Γ. Γενναδίου : ο Αναστάσιος ήταν Καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ανύπαντρος, και ο Παναγιώτης, βοτανολόγος, συγγραφέας βοτανικών έργων, επικεφαλής του Βοτανικού Κήπου στην Κύπρο και αργότερα οργανωτής και επικεφαλής του Βοτανικού Κήπου των Αθηνών.

Άλλα παιδιά της Α. Μπενιζέλου και του Γ. Γενναδίου ήταν οι δύο μεγαλύτερες κόρες, η Ελπίδα και η Κλεονίκη, ζωγράφος και γλύπτρια αντίστοιχα. Ζούσαν από νεαρή ηλικία στην Ρώμη ανύπαντρες και πέθαναν σε μεγάλη ηλικία. Τις επισκεπτόταν συχνά ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος.

2) Την Αθηνά Μπενιζέλου, γεννημένη στην Κωνσταντινούπολη όταν η μητέρα της διέμεινε ένα διάστημα εκεί για να ζητήσει χάρη από τον Σουλτάνο για τον άνδρα της. H Aθηνά παντρεύτηκε κάποιον Σούτσο

3) Την Aγγέλικα Μπενιζέλου που παντρεύτηκε τον Anton Lindermayer (1808-1868), στρατιωτικό γιατρό που ήρθε με τον Όθωνα από την Βαυαρία.

Μου έχουν πει πως διακρίνεται στο έργο του Peter von Hess “Ή άφιξη του Οθωνα στην Ελλάδα”:

Έχτισαν το σπίτι τους γωνία Ιπποκράτους και Πανεπιστημίου -που κατεδαφίστηκε το 1960- “μακριά έξω από την πόλη”. Η οικία Lindermayer χρησιμοποιήθηκε αργότερα ως λέσχη φοιτητών. Ο Όθων έδωσε στον Anton Lindermayer τον τίτλο von για την προσφορά του στα χρόνια της χολέρας (1850). Αργότερα ήταν ο γιατρός του βασιλικού ζεύγους. Είναι εκείνος που βασικά έστειλε παλαιολιθικά ευρήματα από το Πικέρμι στο Μόναχο, όπου αναγνωρίστηκε η αξία τους, και έγραψε μεταξύ άλλων και το 1ο ή 2ο βιβλίο για τα πουλιά της Ελλάδας. Γύρισε πίσω στην Βαυαρία μαζί με τον Όθωνα. Έκανε 10 παιδιά και τα βάφτισε ορθόδοξα. Πολλά πέθαναν νωρίς. Μόνο 3-4 έζησαν αρκετά, μεταξύ των οποίων:

1. Αθηνά von Lindermayer: παντρεύτηκε τον Αναστάσιο Χρηστομάνο, γνωστό καθηγητή χημείας στο Πανεπιστήμιο και αργότερα πρύτανη. Πρωτότοκος γιός ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος, δάσκαλος της αυτοκράτειρας Σίσσυ, ο οποίος ίδρυσε και την NEA ΣΚΗΝΗ, ο 2ος με αυτοκίνητο στην Ελλάδα (Einzylinder de Dion Bouton νομίζω). Ο πρώτος με αυτοκίνητο ήταν κάποιος Nicholas Kontogiannakis με ένα Peugot.

2. Ειρήνη von Lindermayer που παντρεύτηκε τον Κλεάνθη Ζάννο και απέκτησε την Ισμήνη Ζάννου, η οποία παντρεύτηκε τον Georg Grohmann (μεταλλεία Σερίφου) και έζησαν στην Σέριφο και στο Φάληρο, όπου έχτισαν το σπίτι τους “Πικροδάφνη” στον λόφο πάνω από το ρέμα της Πικροδάφνης – τότε δεν υπήρχε σχεδόν κανείς στο Φάληρο. Η Ισμήνη απέκτησε 7 παιδιά, εκ των οποίων η μια κόρη παντρεύτηκε τον Μαρίνο Γερουλάνο.

3. Προκόπης von Lindermayer (1897-1950) που σπούδασε μηχανικός στο Μόναχο κα επέβλεψε μεταξύ άλλων την ανέγερση της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Χτίζει το σπίτι του στο Στροφύλι, στην Κηφισιά, σε κτήματα της προίκας της μητέρας του Αγγέλικας Μπενιζέλου μεταξύ του 1875 και του 1883 περίπου και ασχολείται με καλλιέργειες μαζί με τον Αλέξη Χρηστομάνο, αδελφό του κουνιάδου του, καθ. χημείας Αν. Χρηστομάνου. Από τότε ζει η οικογένεια στην Κηφισιά.

Παντρεύτηκε την Αntonie von Lottner από το Schloß Herrngiersdorf κοντά στο Regensburg, την πρώτη ιδιωτική Schloßbrauerei του κόσμου. Η Antonie αφορίστηκε από την καθολική εκκλησία, καθώς παντρεύτηκε ορθόδοξο. Απέκτησαν 3 παιδιά: την Οττίλια, τον Ορέστη και την μικρότερη, την Ματθίλδη-Ειρήνη, την γιαγιά μου.

Καθώς προς το τέλος αρρώστησε βαριά και η γυναίκα του έμεινε μετά μόνη, άρχισαν να πουλάνε κτήματα. Μεταξύ αυτών πρέπει σίγουρα να ήταν και αυτό του Dörpfeld, που χτίστηκε το 1891.

Η γιαγιά μου παντρεύτηκε τον Ιωάννη Ζάννο του Μιλτιάδη Ζάννου (αδελφός του Κλεάνθη Ζάννου, βλ. ανωτέρω) με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη: η μητέρα του Ι. Ζάννου ήταν η Μαριόρα Στρατηγοπούλου, όπως φαίνεται απόγονος του στρατηγού Αλέξιου Στρατηγόπουλου που επανακατέκτησε την Κωνσταντινούπολη μετά την 4η Σταυροφορία.

Η γιαγιά μου απέκτησε δυό κόρες, την Λίλιαν (1921-2010) και την Γιάννα (Ιωάννα-Μαρία, 1926-2009): και των δύο οι ταυτότητες αναφέρουν ως τόπο γέννησής του την Κηφισιά, καθώς η οικογένεια ζούσε από το ~1885 στην Κηφισιά και δεν υπήρχαν τότε μαιευτήρια.

Και οι δύο κόρες πήγαν στην Γερμανική και η μητέρα μου παντρεύτηκε τον συμμαθητή της αδελφής της, τον Θεμιστοκλή-Ερβέρθο Πάνο του Δημητρίου Πάνου και της Alice Laich (1923-1996).

Τα δυο παιδιά της Γιάννας και του Θέμου, ο αδελφός μου Δημήτρης (1957-1999) και εγώ (1954) πήγαμε φυσικά κι εμείς στην Γερμανική.

Aλίκη Πάνου, Κηφισιά, 23 Απριλίου 2020

Σημείωση 1: μικρότερος αδελφός του Μιλτιάδη Ζάννου ήταν ο Αριστόβουλος Ζάννος, πρόγονος της οικογένειας Καναβαριώτου, επίσης όλοι στην Γερμανική.

Σημείωση 2: αδελφές του παππού μου Ιωάννη Ζάννου ήταν η Μαρίκα (Μαρώ) Ζάννου, μετέπειτα γυναίκα του ποιητή Γ. Σεφέρη, και η Αμαρυλλίς Ζάννου-Δραγούμη, μούσα του ποιητή Γ. Δροσίνη (εξ ου και η ονομασία της βίλλας του στην Κηφισιά “Αμαρυλλίς”).

Σημείωση 3: μαζί με την Α. von Lottner ήρθε στην Ελλάδα και η μεγαλύτερη αδελφή της, η Lina von Lottner, γνωστή μουσικός και πιανίστρια που δίδαξε πιάνο και μουσική όλη την Αθήνα εκείνη την εποχή και ίδρυσε το ομώνυμο Ωδείο το 1899.

πηγή: Κώστας Παπαηλιού

Ο Κώστας Παπαηλιού, που έστειλε την φωτογραφία της οικίας έγραψε στην Αλίκη Πάνου:

Πάρα πολύ ενδιαφέροντα αυτά που γράψατε για την οικογένεια σας στο τελευταίο montags και σίγουρα όχι μόνο για μένα που ασχολούμαι ερευνητικά με τους Φιλέλληνες και κατ’ επέκταση με τους Βαυαρούς που ήρθαν με τον Όθωνα στην Ελλάδα και έβαλαν τα θεμέλια του μοντέρνου Ελληνικού κράτους. Ένας από τους πιο σημαντικούς από αυτούς ήταν ο προ-προπάππος σας Anton von Lindermayer!

Όπως αναφέρουν αρκετές σύγχρονες πηγές, ο Lindermayer είχε γράψει απομνημονεύματα με λεπτομέρειες από την πράγματι πολυτάραχη ζωή του, τα οποίο δυστυχώς δεν έχουν ανευρεθεί. Μήπως έχετε εσείς η μέλη της οικογενείας σας κάποια πληροφορία για αυτά; Θα ήταν μια πολύ μεγάλη και πολύτιμη ανακάλυψη για την ιστορική μελέτη της εποχής εκείνης.

Επίσης με ενδιαφέρουν ότι άλλα στοιχεία και ντοκουμέντα έχετε από τον προ-προπάππο σας, όπως οικογενειακά πιστοποιητικά, φωτογραφίες, διπλώματα, διακρίσεις, κλπ. καθώς και τα αξιόλογα συγγράμματα του, όπως “Die Vögel Griechenlands” και “Euboea, Eine naturhistorische Skizze.”, τα οποία, αν σας ενδιαφέρουν, διαθέτω σε ψηφιακή μορφή.

και η Αλίκη Πάνου ανέφερε:

Όσον αφορά το Anton von Lindermayer, δεν έχω απολύτως τίποτα εκτός από κάποιες φωτογραφίες. Ξέρω πως γεννήθηκε στο Passau και πως ο Όθων του έδωσε τον τίτλο von για την συμβολή του στον καιρό της χολέρας. Για απομνημονεύματα δεν έχω ιδέα. Eγώ η ίδια μάλιστα απορούσα πάντα από που τα βρήκε ο γιος του και προπάππος μου τα κτήματα στην Κηφισιά, ώσπου έμαθα από το βιβλίο της Ισμήνης Grohmann πως ήταν προίκα της μητέρας του… Βέβαια, τα περισσότερα πουλήθηκαν με την αρρώστια και τον θάνατο του Προκόπη von Lindermayer, μεταξύ άλλων στον Ziller, ο οποίος έχτισε την Villa Rose (δίπλα μας) αλλά πολύ γρήγορα το πούλησε. Το οικόπεδο, όπου έχτισε το σπίτι του ο Dörpfeld, πρέπει να ήταν κι αυτό από τα των Lindermayer, βρίσκεται απέναντι και πολύ κοντά και χτίστηκε ακριβώς εκείνη την εποχή που πουλήθηκαν τα περισσόστερα. Αυτά όμως είναι όλα θέμα έρευνας σε υποθηκοφυλάκεια κτλ. Κάποιες πληροφορίες υπάρχουν πάντως σε απομνημονεύματα άλλων ξένων εκείνης της εποχής.

Eπίσης, υπάρχει μια αναφορά στο The Eponym Dictionary of Birds, by Bo Beolens, Michael Watkins, Michael Grayson, Bloommsberry Publishing plc 2014, Electronic version 2020, Page 335 – αντιγράφω:

Lindermayer:

Littel Egret, Herodias lindermayeri C. L. Brehm 1855 NCR [JS Egretta garzetta garzetta]

Dr Anton Ritter von Lindermayer (1808-1868) was a German physician ornithologist who collected in Greece (1832-1868).

Άρα, ο C. Βrehm πρέπει να ονόμασε Herodias lindermayeri αυτό το είδος ερωδιού με σημερινή επιστημονική ονομασία Egretta garzetta. Αυτό μάλλον θα είναι εύκολο να βρεθεί φαντάζομαι.

(*) όλα τα στοιχεία είναι δανεισμένα από την μελέτη του Γιώργου Κοντομήτρου, διδάκτορα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας που εκδόθηκαν ως Ανάτυπο από τον ΚΑ΄ Τόμο του Αρχείου Θεσσαλικών Μελετών στον Βόλο

Η οικογένεια Αποστολίδη παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την τοπική ιστορία του Βόλου και οι πληροφορίες οδηγούν αρκετά στο απώτερο παρελθόν με βίους που συνδέθηκαν με την τοπική, την εθνική και ως ένα βαθμό με την γενικότερη ευρωπαϊκή ιστορία, αφού μέλη της οικογένειας στην ευρύτητά της διακρίθηκαν στον επιχειρηματικό, τον πολιτικό, τον εθνικό και τον επιστημονικό τομέα.

Οι απαρχές συνδεόνται με το όνομα του Απόστολου Ράγα, του οποίου τα παιδιά, σύμφωνα με την συνήθεια που επικρατούσε στη Μ.Ασία, πήραν το επώνυμο Αποστολίδης, δηλαδή γιός του Απόστολου. Ο Απόστολος Ράγας γεννήθηκε στον Πλάτανο του Αλμυρού, αλλά στην δεκαετία του 1770, κατά πάσα πιθανότητα, αποδήμησε στις Κυδωνίες (Αϊβαλί) της μικρασιατικής ακτής. Τέκνα ή εγγονοί του Απόστολου Ράγα ήταν ο Χρήστος, ο Γεώργιος και ο Μαργαρίτης.

Στις 27 Μαΐου 1821 ο Δημήτριος Παπανικολής πυρπολεί την τούρκικη φρεγάτα και 15 μέρες μετά, τον Ιούνιο του 1821, καταστρέφονται οι Κυδωνίες ως αντίποινα και σφαγιάζεται το ένα τρίτο περίπου των κατοίκων από τους Τούρκους. Οι διασωθέντες, και ανάμεσα σε αυτούς και η οικογένεια Αποστολίδη, εξαναγκάζονται να καταφύγουν σε διάφορα νησιά και στην Πελοπόννησο με την βοήθεια ο ενωμένου στόλου των νησιώνΎδρας, Σπετσών και Ψαρών, στον οποίο μετείχε και το μπρίκι “Αγαμέμνων”, του οποίου επέβαινε,έχοντας ζητήσει να πάρει μέρος στις ναυτικές επιχειρήσεις,ο Ιταλός φιλέλληνας Ιωσήφ Κιάππε (Giuseppe Chiappe), ένας δια βίου επαναστάτης που το 1820 είχε καταφύγει με την οικογένειά του πρώτα στα Επτάνησα και και κατόπιν στην Ύδρα.Χρόνια αργότερα ο Νικόλαος Αποστολίδης, γιός του διασωθέντος Χρήστου, νυμφεύθηκε την εγγονής του διασώστη Κιάππε, την Σοφία Πέτρου Κιάππε.

Στα μαθητολόγια της Αραχώβης εμφανίζονται τα ονόματα του Νίκου Αποστολίδη, αποφοίτου του 1944 και της αδελφής του Ίριδας, αποφοίτου του 1943. Η Ίρις είχε γεννηθεί το 1924 οπότε κανονικά θα αποφοιτούσε το 1942, αλλά λόγω του Abitur και του γερμανικού τμήματος που παρακολουθούσε, έμεινε άλλο ένα χρόνο στην Σχολή και αποφοίτησε το 1943.

Ο πατέρας των δύο παιδιών, ο ιατρός Χρήστος Νικ. Αποστολίδη γεννήθηκε το 1895, ήταν με την σειρά του γιός του Νικολάου Αποστολίδη και της Σοφίας Κιάππε, ήταν ως εκ τούτου απόγονος των οικογενειών Αποστολίδη, Οριγώνη, Κιάππε και Τράιμπερ. Ήταν εξέχουσα φυσιογνωμία, αφού μετέφρασε και εξέδωσε σε εμπεριστατωμένη μελέτη τις Αναμνήσεις του Τράιμπερ.

Ο Heinrich Treiber ήταν μία εξαιρετική περίπτωση φιλέλληνα, ο οποίος ήταν συνδεδεμένος με τις οικογένειες Κιάππε και Αποστολίδη, αφού η Σοφία, σύζυγος του Νικολάου Αποστολίδη, ήταν κόρη του Πέτρου, γιου του Ιωσήφ Κιάππε, και της Ρόζας, κόρης του Τράιμπερ.

Ο απολαυστικός Νίκος Αποστολίδης…

Ο απολαυστικός Νίκος Αποστολίδης (συνέχεια)…

Στα μαθητολόγια της Σχολής συναντάμε το επώνυμο “Κουρουνιώτη” πέντε φορές. Πρόκειται για τον Βύρωνα και τον Αντώνιο Κουρουνιώτη, του Ιωάννη και τον Μιχάλη, την Αργυρώ και την Λουίζα του Χρίστου.

Όπως καταγράφεται στο βιογραφικό του Βύρωνα, ο Αντώνης, ο οποίος γεννήθηκε το 1926 και φοίτησε στην Σχολή έως την Γ’ Γυμνασίου (1941), πέθανε από φυματίωση λίγους μήνες πριν βρεθεί το εμβόλιο για τη φυματίωση και ο μεγαλύτερος αδελφός, ο Μικές, εκτελέστηκε απο τους Γερμανούς στις 21 Μαρτίου 1944 στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Εκτός αυτών υπήρχε και ο Διονύσης, ο μόνος που είχε επιβιώσει από τα άλλα αδέλφια του.

Για τον Μικέ, αναφέρει ο Πέτρος Μακρής Στάικος στο βιβλίο του “Κίτσος Μαλτέζος, ο αγαπημένος των θεών”, ότι ήταν φοιτητής της Ιατρικής και είχε πάθος να συλλέγει πεταλούδες, ενώ ο Διονύσης αναφέρεται και ως Νόνος. Ο Μικές και ο Νόνος αναφέρονται στο ίδιο βιβλίο ως οι εκτελεστές του 23χρονου Κίτσου Μαλτέζου την Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 1944. Μάλιστα, στην σελίδα 381 του ίδιου βιβλίου διευκρινίζει ο συγγραφέας ότι “εξ αιτίας μίας παραδρομής του Τύπου της εποχής αναφέρουν τον Μικέ ως Νίκο Κουρουνιώτη,…, σφάλμα που ακολούθησαν έκτοτε ο Φραγκόπουλος στην Τειχομαχία…”.

Ο Πέτρος Μακρής Στάικος αναφέρει μάλιστα στην σελίδα 253 ότι Κωνσταντίνος Κουρουνιώτης, θείος του Μικέ, διαπρεπής αρχαιολόγος και Ακαδημαϊκός εκλιπαρεί την βοήθεια, μεταξύ άλλων, του Walter Wrede, διευθυντή του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου αλλά και καθηγητή της Γερμανικής Σχολής. Ο Wrede, αν και επικεφαλής από το 1934, του γερμανικού ναζιστικού κόμματος στην Ελλάδα, αδυνατεί να προσφέρει το παραμικρό.

Σε ότι αφορά τα παιδιά του Χρίστου, δηλαδή τους Μιχάλη, Αργυρώ και Λουίζα που φοίτησαν στην Σχολή, γνωρίζουμε ότι ο Μιχάλης γεννήθηκε το 1922 και φοίτησε στην Σχολή στην Α’ Δημοτικού την χρονιά 1929-30, η Αργυρώ γεννήθηκε το 1918 και φοίτησε στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο έως την Δ’ Γυμνασίου την χρονιά 1935-36 και η Λουίζα γεννήθηκε το 1923, φοίτησε στο Δημοτικό και αποφοίτησε από την ΣΤ’ Γυμνασίου 1ο 1940-41.

Τέλος, σε ότι αφορά τον Μικέ Κουρουνιώτη αναφέρεται στο βιβλίο του Πέτρου Μακρή-Στάικου (σελ.374-375), ότι ο Μικές γεννήθηκε στην Αθήνα το 1919, γόνος εύπορης οικογένειας από την Χίο. Ο πατέρας του εκμεταλλευόταν τον τότε κινηματογράφο “Απόλλωνα” στην οδό Σταδίου. Φοίτησε για αρκετά χρόνια στο “Αμερικάνικο Κολλέγιο Αθηνών” , συμμαθητής του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά τέλειωσε τη “Γερμανική Σχολή”  (σημ. στα μαθητολόγια της Αραχώβης δεν αναφέρεται, αλλά αυτό έχει παρατηρηθεί και σε άλλες περιπτώσεις δεδομένου ότι τα μαθητολόγια είναι ελλιπή.

Με αφορμή το αφιέρωμα στο βιβλίο “Έλληνες στη Γερμανία” του Ιωάννου Καιροφύλα και την αναφορά στο όνομα του Ιωάννη Καλιτσουνάκη, ο Νίκος Καλιτσουνάκης, απόφοιτος του ’86, εγγονός του Νίκου Καλιτσουνάκη, δερματεμπόρου στα Χανιά, μας ενημέρωσε ότι πρόκειται για τον αδελφό του παππού του, με σπουδαία ακαδημαϊκή πορεία  και φίλο του μαθηματικού Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή. Μας έστειλε μάλιστα και μία κάρτα του μεγάλου μαθηματικού προς τον Ιωάννη Καλιτσουνάκη, ο οποίος μάλιστα διάβασε το 1950 τον επικήδειο στην κηδεία του διάσημου φίλου του.

Ο Εμμανουήλ Καλιτσουνάκης, δερματέμπορος και στιβανάς από τα Χανιά, νυμφεύτηκε την Ελένη Πιπάκη και απέκτησε τρεις γιούς: τον Νίκο, τον Ιωάννη και τον Δημητρό:

– ο Νίκος, (?-1960), συνέχισε το επάγγελμα του πατέρα του, νυμφεύθηκε την Αφροδίτη Μουριζάκη και στήριξε οικονομικά τους δύο αδελφούς του, Ιωάννη και Δημητρό, στις σπουδές τους στην Γερμανία, οι οποίοι στην συνέχεια διέπρεψαν:

– ο Δημήτριος, (1888-1982), διετέλεσε καθηγητής στην ΑΣΟΕΕ και Γ.Γ. στο Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, και κατά την περίοδο της Κατοχής ανέπτυξε αντιστασιακή δράση, ενώ στη διάρκεια της δίκης του Μπελογιάννη και των συντρόφων του, ο Καλιτσουνάκης ήταν ο μόνος επιστήμονας που υπερασπίστηκε τον οικονομολόγο Μπάτση, ο οποίος είχε νυμφευθεί την απόφοιτο Λίνα Αιλιανού,

– ο Ιωάννης, (1878-1966), διετέλεσε καθηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ήταν ιδρυτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών το 1926 και ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Κρητικών Σπουδών το 1938, ενώ το 1961 έγινε πρόεδρος του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός, νυμφεύθηκε την Ελένη Μαρκαντωνάκη και απέκτησε τρία παιδιά: την Καίτη (Αικατερίνη Μαριδάκη), τον Γεώργιο (που νυμφεύθηκε την Λίλη Κομνηνού) και τον Εμμανουήλ, που γεννήθηκε το 1916 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το 1934-35 στην Δ’ Γυμνασίου.

Ιωάννης Καλιτσουνάκης… 

Ο Ιωάννης Καλιτσουνάκης ήταν ιστορικός, φιλόλογος, συγγραφές και βυζαντινολόγος. Γεννήθηκε στα Χανιά το 1878 και αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Χανίων στις αρχές του 20ού αιώνα. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας (1894-1901) Φιλολογία, Ιστορία και Παιδαγωγική. Ακολούθως σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Ιένα (1902-1904) φιλοσοφία, την κλασσική φιλολογία και παιδαγωγική.

Αναγορεύτηκε διδάκτορας του Πανεπιστημίου των Αθηνών με βαθμό άριστα. Υπηρέτησε τη θητεία του στο μέτωπο, πολεμώντας στους Βαλκανικούς Πολέμους. Έπειτα από τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου σπούδασε Πολιτικές και Οικονομικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου.

Διορίστηκε υφηγητής της Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών (1920) και το 1923 εξελέγη τακτικός καθηγητής στην ΑΣΟΕΕ. Το 1923 διορίστηκε γενικός γραμματέας στο Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας. Στη βραχύβια κυβέρνηση του Παπαναστασίου ήταν υφυπουργός Γενικός Διοικητής Κρήτης, από τις 26 Μαΐου 1932 ως τις 5 Ιουνίου 1932.

Δημήτριος Ε. Καλιτσουνάκης… 

Από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της οικονομικής σκέψης στο μεσοπόλεμο και έπειτα, ο Δ. Καλιτσουνάκης υπήρξε ένας από τους ελάχιστους Έλληνες οικονομολόγους που ασχολήθηκαν με την εξέλιξη των οικονομικών ιδεών στην Ελλάδα. Το έργο του ανανέωσε την οικονομική σκέψη και σηματοδότησε ένα πρώτο στάδιο ωρίμανσής της με την εισαγωγή νέων θεωρητικών εργαλείων για την ανάλυση των οικονομικών φαινομένων.

Γεννημένος στην Κρήτη το 1886, αδελφός του Ιωάννη, σπούδασε νομικά στην Αθήνα και το 1909 αναγορεύθηκε διδάκτορας των νομικών επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 1914 ως το 1918 έζησε στο Βερολίνο και μετεκπαιδεύτηκε στον τομέα των πολιτικών και οικονομικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, όπου κυριαρχούσε το οικονομικό τμήμα χάρη στους Schmoller και Wagner, μαζί με άλλους γνωστούς Έλληνες οικονομολόγους, όπως τους Κ. Βαρβαρέσο, Σπ. Κορώνη, Π. Χριστοδουλόπουλο κ.α. Στην Ελλάδα επέστρεψε το 1918 εμποτισμένος από τις ιδέες του εξελικτικού σοσιαλισμού και της ιστορικής σχολής, έναν έντονο ανθρωπισμό και ένα πάθος για κοινωνική πρόοδο και δικαιοσύνη, που τον ώθησε στη μεταλαμπάδευση του επιστημονικού κλίματος της Γερμανίας στην Ελλάδα.

Η σύλληψη των αδελφών Καλιτσουνάκη

Στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Ελληνική Κυβέρνηση συνέλαβε και εξόρισε εγκλείστους στην Σκύρο τους Γερμανούς υπηκόους στην Ελλάδα, η Γερμανική κυβέρνηση προέβη σε αντίποινα σε βάρος των Ελλήνων που βρίσκονταν στη Γερμανία. Τότε οι αρχές συνέλαβαν περί τους πενήντα Έλληνες, μεταξύ τους τον Ιωάννη και τον αδελφό του Δημήτριο Καλιτσουνάκη, τους οποίους περιόρισαν σε στρατόπεδο αιχμαλώτων κοντά στην πόλη Holzminden απ’ όπου απελευθερώθηκαν μετά την λήξη του πολέμου και την ήττα της Γερμανίας.

Μερικά χρόνια μετά επέστρεψαν στην Ελλάδα και ο μεν Ιωάννης διορίστηκε υφηγητής της Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών (1920), ο δε Δημήτριος διορίστηκε τακτικός καθηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών (1924).

(η φωτογραφία είναι από τον δρόμο με το όνομα του Ιωάννη Καλιτσουνάκη στο κέντρο των Χανίων)

Ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή και η Ελληνική Παροικία του Μονάχου

Όταν ο καθηγητής της Ιστορίας Ιωάννης Καλιτσουνάκης επισκέφθηκε λίγο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο τον Albert Einstein στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον (Princeton) στην Αμερική, το πρώτο πράγμα που τον ρώτησε ο εκλεκτός αυτός γίγας της επιστήμης, ήταν τι κάνει και που βρίσκεται ο φίλος του Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή.

Ήταν βλέπετε φίλοι από την περίοδο της ακαδημαϊκής τους ζωής στο Βερολίνο.

Ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή και η Ελληνική Παροικία του Μονάχου…

Τέλος, ένα άλλο μέλος της οικογένειας Καλιτσουνάκη, ο Μανόλης Καλιτσουνάκης, γιός του Δημήτριου και πατέρας του Νίκου Καλιτσουνάκη απόφοιτου του ’86, αρχολήθηκε με την δικηγορία και τον αθλητικό χώρο και διετέλεσε μάλιστα για ένα μικρό διαστημα και Πρόεδρος της ΑΕΚ. Μόλις επεβλήθη η δικτατορία στην Ελλάδα το 1967, άλλαξε όλη την διοίκηση της ΑΕΚ, μιάς και η ομάδα ήταν γνωστό ότι ιδεολογικά ήταν αντίθετη με την χούντα. Ο Μανόλης Καλιτσουνάκης, μάλιστα μαζί με τον Δημήτρη Σεβαστάκη, γνωστό επιχειρηματία χάρη στα πετυχημένα καταστήματα υποδημάτων, που διατηρούσε, είχαν πρωταγωνιστήσει στην μεταγραφή του Μίμη Παπαϊωάννου από την Βέροια στην ΑΕΚ.

Στα Μαθητολόγια της Αραχώβης εμφανίζονται οι δύο γιοί του Κωνσταντίνου Βερροιόπουλου:

– ο Παναγιώτης Βερροιόπουλος, γεννημένος το 1926, εγγράφεται την χρονιά 1938-39 στην Α’ Γυμνασίου και περαμένει έως την Ε’ Γυμνασίου, την χρονιά 1942-43

– ο Μάρκος Βερροιόπουλος, γεννημένος το 1928, εγγράφεται την χρονιά 1938-39 στην Α’ Γυμνασίου και περαμένει έως την Ε’ Γυμνασίου, την χρονιά 1942-43

Ο πατέρας τους, Κωνσταντίνος Βερροιόπουλος, γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Το 1920 διορίστηκε Νομάρχης Λάρισας, θέση στην οποία υπηρέτησε ως το 1922. Στην κυβέρνηση Τσαλδάρη υπηρέτησε ως υπουργός Γενικός Διοικητής Μακεδονίας από τις 19 Ιουλίου 1935 ως τις 10 Οκτωβρίου 1935. Εξελέγη βουλευτής Αθηνών το 1933 και Αττικοβοιωτίας στις εκλογές του 1935 με το Λαϊκό Κόμμα. Έγινε διοικητής της Αγροτικής Τράπεζας το 1946, θέση την οποία κατείχε μέχρι το 1950. Ήταν παντρεμένος με την Αλεξάνδρα Πορτοκάλογλου και είχαν 2 παιδιά. Απεβίωσε τον Ιανουάριο του 1975.

Ένα άρθρο με τίτλο: “Αθήνα: Όταν η πρωτεύουσα αγάπησε το τσιμέντο” δημοσιεύτηκε στις 25.8.2023 στην εφημερίδα “Καθημερινή” από την Μάρω Βασιλειάδου και αναφέρεται στο αρχείο της «Εργοληπτική Α.Ε.», μίας από τις σημαντικότερες κατασκευαστικές εταιρείες του Μεσοπολέμου, μεταφέρεται κανείς στην Αθήνα εκείνης της περιόδου, τα ίχνη της οποίας είναι ακόμη εμφανή σε αυτή την πόλη.

Η εύρεση του Αρχείου μιας κατασκευαστικής εταιρίας του Μεσοπολέμου αποτέλεσε την αφετηρία του διετούς προγράμματος «Καταγραφή, συντήρηση και ψηφιοποίηση του Αρχείου της εταιρείας “ Εργοληπτική ΑΕ”», το οποίο υλοποιείται σε συνεργασία με την Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος και με δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ).

Το Αρχείο που βρέθηκε από τον συλλέκτη Γιάννη Λάμπρου αποτελείται από χιλιάδες έγγραφα, σχέδια, φωτογραφίες, κατάστιχα που τεκμηριώνουν το ιδιαίτερα σημαντικό έργο της εταιρίας «Εργοληπτική Α.Ε.» από τη δεκαετία του 1910 έως τη δεκαετία του 1930. Τα έργα, ιδιωτικά και δημόσια, περιελάμβαναν, μεταξύ άλλων, την κατασκευή κατοικιών, ξενοδοχείων, εκπαιδευτικών κτηρίων, νοσοκομείων, δρόμων, αποχετευτικών δικτύων κ.ά. Τη δεκαετία του 1910, ο πολιτικός μηχανικός Σπήλιος Αγαπητός ίδρυσε τη «Γενική Εταιρία Τεχνικών Επιχειρήσεων Σ. Αγαπητός & ΣΙΑ». Σε αυτήν εργάστηκε ο πολιτικός μηχανικός Μόσχος Διαμαντόπουλος, ο οποίος ίδρυσε αρχικά τη «Γενική Εταιρία Μπετόν Αρμέ Μ. Α. Διαμαντόπουλος», στην οποία συγχωνεύτηκε η εταιρεία του Σ. Αγαπητού και στη συνέχεια, το 1925, ίδρυσε την «Εργοληπτική». Το έργο της με την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μειώθηκε δραστικά ενώ, μεταπολεμικά, μετατράπηκε σε εμπορική εταιρία.

Το ενδιαφέρον εντοπίζεται σε τριά σημεία:

1. Η επέκταση της Γερμανικής Σχολής στην οδό Αραχώβης με το κτίριο του Gustav Eglau το 1929 που γίνεται σε συνεργασία με τον Διαμαντόπουλο (αρχιτέκτονα;)

2. Ο επιβλέπων μηχανικός Ανδρέας Κ. Δρακόπουλος, πατέρας του Κωνσταντίνου Δρακόπουλου, απόφοιτου του 1944, ο οποίος διετέλεσε Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου και Διευθύνων Σύμβουλος των «Ελληνικών Ναυπηγείων Α.Ε.» και παππούς του Ανδρέα Δρακόπουλου, νυν προέδρου του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, και

– Οι γιοί του Μόσχου Διαμαντόπουλου, Άγγελος και Γρηγόριος, στα Μαθητολόγια της Αραχώβης, όπου ο μεν Άγγελος, γεννημένος το 1921, εγγράφεται το έτος 1928-29 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως το 1931, ο δε Γρηγόριος, γεννημένος το 1923, εμφανίζεται το έτος 1929-30 στην Α’ Δημοτικού, δηλαδή κατά την περίοδο όπου ο μηχανικός έκτιζε το κτίριο.

αριστερά: ο Άγγελος Διαμαντόπουλος το 1939

δεξιά: ο Γρηγόριος Διαμαντόπουλος το 1941

Και οι δύο φωτογραφίες είναι τμήματα φωτογραφιών που έχουν δημοσιευτεί στο βιβλίο του Πέτρου Στ. Μακρή-Στάικου: “Κίτσος Μαλτέζος, ο Αγαπημένος των Θεών”. Οι εν λόγω φωτογραφίες είναι από την αποφοίτηση των δύο μαθητών από το “Ελληνικόν Εκπαιδευτήριον” (μετέπειτα “Σχολή Μακρή”). Να αναφερθεί ότι πολλά από τα παιδιά εγκατέλειψαν την Γερμανική επιλέγοντας τελικά την Σχολή Μακρή, η οποία μέχρι το 1938 λειτουργούσε στο Νο 5 της οδού Ιπποκράτους και μεταστεγάστηκε στην οδό Νεοφύτου Βάμβα στο Κολωνάκι.

Να διευκρινστεί ότι το όνομα “Διαμαντόπουλος” αναφέρεται στο βιβλίο (σελ 29), που εξέδωσε ο J.G.Hansen με την ιστορία της Γερμανικής Σχολής, δίχως όμως να δίνονται περισσότερα στοιχεία για τον τον μηχανικό, ούτε καν ότι εκείνο το διάστημα τα παιδιά του ήταν μαθητές της Σχολής. Στην πραγματικότητα, όπως μας ανέφερε η Ειρήνη Γρατσία, η οποία επεξεργάστηκε όλο το υλικό και είχε την επιμέλεια μίας σπουδαίας έκδοσης με τίτλο: “Ανδρέας Κ. Δρακόπουλος, Ο Πολιτικός Μηχανικός“, η οποία υποστηρίχθηκε σε προσωπική βάση από τον κ. Ανδρέα Κ. Δρακόπουλο, εγγονό του πολιτικού μηχανικού Ανδρέα Κ. Δρακόπουλου, στο έργο της επέκτασης του κτιρίου υπάρχουν δύο “Διαμαντόπουλοι”: Ο Γιώργος, ο αρχιτέκτων, και ο Μόσχος, ο κατασκευαστής. Ο Γιώργος Διαμαντόπουλος είναι αυτός στον οποίο αναφέρεται ο J.G.Hansen, όμως και οι δύο σχετίζονταν όχι μόνον με την Γερμανική Σχολή, αλλά και με την Ευαγγελική Εκκλησία, αλλά και εν γένει με την “γερμανική κοινότητα”. Ο Γιώργος απέκτησε δύο κόρες, οι οποίες όμως πήγαν σε άλλο σχολείο, σε αντίθεση με τους δύο γιούς του Μόσχου.

Αξίζει να αναφερθεί ότι η σχέση του Γιώργου Διαμαντόπουλου με την  γερμανική κοινότητα οδήγησε τους αντάρτες να τον εντοπίσουν στις Σπέτσες και να τον εκτελέσουν τον Μάρτιο του 1944, ενώ ο Μόσχος Διαμαντόπουλος, ο οποίος ζήτησε να πάρει την θέση του, δεν κατάφερε να τους μεταπείσει.

Η εικόνα είναι απο την αναφορά του βιβλίου της MONUMENTA που αναφέρεται ανωτέρω και παρουσιάζει το κτίριο του Eglau στην γωνία Αραχώβης (σήμερα Οκταβίου Μερλιέ) και Ασκληπιού.

ΨΗΦΙΑΚΟ ΒΙΒΛΙΟ της MONUMENTA “Ο πολιτικός μηχανικός Ανδρέας Κ. Δρακόπουλος” όπου η DSA αναφέρεται στην σελίδα 214…

Επιστρέφοντας στο άρθρο της Μάρως Βασιλειάδου αναφέρεται:

«Κατασκευάζονται άπαντα τα έργα μπετόν αρμέ» διαφήμιζε μια αφισέτα της «Εργοληπτικής», που στην πορεία των ετών ανέλαβε και ανήγειρε έργα ιδιωτικά και δημόσια, από την οικία του Ελευθερίου Βενιζέλου στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας έως τα νέα κτίρια του Δρομοκαϊτείου και του νοσοκομείου Ευαγγελισμός. Από την επέκταση της «Μεγάλης Βρεταννίας» και το ξενοδοχείο «Cecil» στην Κηφισιά έως τη Γερμανική Σχολή, το εργοστάσιο Καρόλου Φιξ στη Συγγρού και τους Μύλους Αγίου Γεωργίου στο Κερατσίνι κι άλλα πολλά.

Ο πολιτικός μηχανικός Ανδρέας Κ. Δρακόπουλος επιβλέπει την επίστρωση με οπλισμένο σκυρόδεμα

.

Ο Κώστας Π. Παντελόγλου, που έχει κάνει αναφορές μέσω του kosmosnf.gr (Κόσμος της Νέας Φιλαδέλφειας) για το βιβλίο της monumenta, αναφέρει:

Ο δημιουργός της “Εργοληπτικής” διακεκριμένος πολιτικός μηχανικός Μόσχος Α. Διαμαντόπουλος είχε δύο γιους, τον Άγγελο Διαμαντόπουλο πολιτικό μηχανικό και τον Γρηγόρη Διαμαντόπουλο αρχιτέκτονα πολεοδόμο. Τους γνώριζα και τους δύο και βεβαιώνω πως ποτέ δεν διάβασα ή άκουσα κάτι δικό τους για την “Εργοληπτική” και το Αρχείο της. Και να λάβει κανείς υπόψη του ότι ως παιδιά της Κατοχικής ΕΠΟΝ οι ίδιοι, συνετέλεσαν στη διάσωση του Αρχείου της ΕΠΟΝ.

Μάρω Βασιλειάδου: “Αθήνα: Οταν η πρωτεύουσα αγάπησε το τσιμέντο”…

Στα μαθητολόγια της Αραχώβης αναφέρονται και τα τέσερρα παιδιά του αρχιτέκτονα Αλέξανδρου Δραγούμη και τηςΣόνιας Δουλγκέρωφ:

– η Λίζα, γεννημένη το 1916, εγγράφεται το έτος 1926-27 στην Β’ τάξη του Ελληνικού Σχολείου και την επομένη στην Γ’. Το αμέσως επόμενο έτος 1928-29 εγγράφεται στην Α’ Γυμνασίου καιπαραμένει άλλα τέσσερα χρόνια, έως το έτος 1931-32.

(εκείνη την εποχή ο εκπαιδευτικός κύκλος αποτελείται από το Δημοτικό σχολείο με τετραετή φοίτηση, ακολουθεί το Ελληνικό σχολείο με τριετή φοίτηση και τέλος το Γυμνάσιο με τετραετή φοίτηση, οπότε η Λίζα Δραγούμη διαγράφει όλον τον κύκλο, αφού εγγράφεται διαδοχικά και στις τρεις βαθμίδες)

– η Ελένη, γεννημένη το 1917, εγγράφεται στην Δ’ Δημοτικού το έτος1926-27 και παραμένει έως την αποφοίτησή της στην ΣΤ’ Γυμνασίου,τοέτος1934-35

– ο Στέφανος, γεννημένος το 1918, εμφανίζεται το έτος 1926-27 στην Β’ Δημοτικού και ακολούθως το 1927-28 στην Γ’ Δημοτικού

– ο Ίων (κατά λάθοςαναγράφεται ως Ιωάννης), γεννημένος το 1920, εμφανίζεται το έτος 1928-29 στην Γ’ Δημοτικού και παραμένει έως το 1930-31 στην Ε’ Δημοτικού.

Η οικογένεια Δραγούμηέλκει την καταγωγή της από το Βογατσικό της Δυτικής Μακεδονίας, αλλά τα μέλη της έδρασαν κυρίως στην Κωνσταντινούπολη και την Αθήνα. Γενάρχης της οικογένειας του αθηναϊκού κλάδου θεωρείται ο Μάρκος Δραγούμης, Φιλικός και πληρεξούσιος στις εθνοσυνελεύσεις της Τροιζήνας και της Ερμιόνης. Στην Αθήνα η οικογένεια εγκαταστάθηκε λίγο μετά την επανάσταση και σύντομα διακρίθηκε μεταξύ των άλλων οικογενειών, ιδιαίτερα προς τα τέλη του 19ου αιώνα.

Ο Αλέξανδρος Δραγούμης, πατέρας των τεσσάρων αποφοίτων, είναι γιός του Πρωθυπουργού Στέφανου Δραγούμη, και αδελφός του Ίωνα Δραγούμη, που δολοφονήθηκε το31.7.1920, χρονιά που γεννιέται και ο τέταρτος γιός, Ίων Δραγούμης. Ο Στέφανος Δραγούμης απέκτησε 11 παιδιά, και ανάμεσά τους (εκτός του Αλέξανδρου και του Ίωνα): την Ναταλία Δραγούμη, σύζυγο του Παύλου Μελά, και γιαγιά της γλύπτριας και αποφοίτου Νάτας Μελά, τον Νικόλαο Δραγούμη, ζωγράφο, την Μαρίκα Δραγούμη, αθλήτρια αντισφαίρισης του ΟΑΑ, τον Φίλιππο Δραγούμη, υπουργό, και την Αλεξάνδρα Δραγούμη, σύζυγο του Γεωργίου Ξύδη (καθηγητή πανεπιστημίου και πρωταθλητή αντισφαίρισης και σε δεύτερο γάμο σύζυγο του Ναυάρχου Αντωνίου Κριεζή.

Στις 11 Δεκεμβρίου 1944 η Φαίνη Ξύδη, μία από τις κόρες της Αλεξάνδρας (που απέκτησε 6 παιδιά από τον Γεώργιο Ξύδη), κι ενώ βρισκόταν στο πατρικό σπίτι της στην Κηφισιά με τον μητριό της Αντώνιο Κριεζή, την μητέρα της και την αδελφή της Ρωξάνη (Πανά), απήχθησαν από αντάρτες του ΕΛΑΣ κι εκτελέστηκαν έναν μήνα μετά στη Συκάμινο κοντά στον Ωρωπό ο Αντώνιος Κριεζής και η Φαίνη. Η Αλεξάνδρα Δραγούμη-Κριεζή (1880-1977) θα γράψει ένα βιβλίο με τίτλο “Μία μαρτυρία από τον Εμφύλιο”, χρονικό που καταγράφει λεπτό προς λεπτό τα γεγονότα της σύλληψης και εκτέλεσης.

(η φωτογραφία είναι δανεισμένη από το αρχείο του Steven Zannos)