Η Αλίκη Πάνου, απόφοιτος του 1972, επιχειρεί μία καταγραφή της πορείας της οικογένειάς της, που ξεκινά από τα την οικογένεια των Μπενιζέλων τα χρόνια της Επανάστασης του 1821, περνάει στα χρόνια του Όθωνα συγγενεύοντας με τον στρατιωτικό γιατρό του Όθωνα Anton Lindermayer, περνάει μέσα από τις οικογένεις Χρηστομάνου και Στρατηγοπούλου στις οικογένειες Ζάννου και Πάνου. Το κείμενο είναι μοναδικό και αποκαλύπτει όλη την διαδρομή που περνάει μέσα και από την Γερμανική Σχολή από τις πρώτες ημέρες της ίδρυσής της:

Προκόπης Μπενιζέλος (1782 – 1850) από την πολύ παλαιά αθηναϊκή οικογένεια των Μπενιζέλων, την οικογένεια της Αγ. Φιλοθέης. Από το 1818 αναφέρεται μαζί με άλλους ως δημογέροντας, το 1821 είναι μαζί με άλλους δύο οι τελευταίοι δημογέροντες της Αθήνας υπό τον ζυγό των Τούρκων. Φυλακίστηκε και βασανίστηκε από τους Τούρκους, συμμετείχε σε αρκετές μάχες για την ανακατάληψη της Αθήνας τον Απρίλιο του 1821.

Παντρεύτηκε κάποια Bastianne και απέκτησαν τέσσερεις κόρες και δύο γιούς μεταξύ των οποίων και:

1) Την Αρτέμιδα Μπενιζέλου, που παντρεύτηκε τον Γεώργιο Γεννάδιο: επτά παιδιά, εκ των οποίων ο Ιωάννης Γεννάδιος, επανειλημμένως πρέσβυς και απεσταλμένος στο Λονδίνο, ίδρυσε την Γεννάδειο Bιβλιοθήκη.

Άλλα παιδιά της Α. Μπενιζέλου και του Γ. Γενναδίου : ο Αναστάσιος ήταν Καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ανύπαντρος, και ο Παναγιώτης, βοτανολόγος, συγγραφέας βοτανικών έργων, επικεφαλής του Βοτανικού Κήπου στην Κύπρο και αργότερα οργανωτής και επικεφαλής του Βοτανικού Κήπου των Αθηνών.

Άλλα παιδιά της Α. Μπενιζέλου και του Γ. Γενναδίου ήταν οι δύο μεγαλύτερες κόρες, η Ελπίδα και η Κλεονίκη, ζωγράφος και γλύπτρια αντίστοιχα. Ζούσαν από νεαρή ηλικία στην Ρώμη ανύπαντρες και πέθαναν σε μεγάλη ηλικία. Τις επισκεπτόταν συχνά ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος.

2) Την Αθηνά Μπενιζέλου, γεννημένη στην Κωνσταντινούπολη όταν η μητέρα της διέμεινε ένα διάστημα εκεί για να ζητήσει χάρη από τον Σουλτάνο για τον άνδρα της. H Aθηνά παντρεύτηκε κάποιον Σούτσο

3) Την Aγγέλικα Μπενιζέλου που παντρεύτηκε τον Anton Lindermayer (1808-1868), στρατιωτικό γιατρό που ήρθε με τον Όθωνα από την Βαυαρία.

Μου έχουν πει πως διακρίνεται στο έργο του Peter von Hess “Ή άφιξη του Οθωνα στην Ελλάδα”:

Έχτισαν το σπίτι τους γωνία Ιπποκράτους και Πανεπιστημίου -που κατεδαφίστηκε το 1960- “μακριά έξω από την πόλη”. Η οικία Lindermayer χρησιμοποιήθηκε αργότερα ως λέσχη φοιτητών. Ο Όθων έδωσε στον Anton Lindermayer τον τίτλο von για την προσφορά του στα χρόνια της χολέρας (1850). Αργότερα ήταν ο γιατρός του βασιλικού ζεύγους. Είναι εκείνος που βασικά έστειλε παλαιολιθικά ευρήματα από το Πικέρμι στο Μόναχο, όπου αναγνωρίστηκε η αξία τους, και έγραψε μεταξύ άλλων και το 1ο ή 2ο βιβλίο για τα πουλιά της Ελλάδας. Γύρισε πίσω στην Βαυαρία μαζί με τον Όθωνα. Έκανε 10 παιδιά και τα βάφτισε ορθόδοξα. Πολλά πέθαναν νωρίς. Μόνο 3-4 έζησαν αρκετά, μεταξύ των οποίων:

1. Αθηνά von Lindermayer: παντρεύτηκε τον Αναστάσιο Χρηστομάνο, γνωστό καθηγητή χημείας στο Πανεπιστήμιο και αργότερα πρύτανη. Πρωτότοκος γιός ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος, δάσκαλος της αυτοκράτειρας Σίσσυ, ο οποίος ίδρυσε και την NEA ΣΚΗΝΗ, ο 2ος με αυτοκίνητο στην Ελλάδα (Einzylinder de Dion Bouton νομίζω). Ο πρώτος με αυτοκίνητο ήταν κάποιος Nicholas Kontogiannakis με ένα Peugot.

2. Ειρήνη von Lindermayer που παντρεύτηκε τον Κλεάνθη Ζάννο και απέκτησε την Ισμήνη Ζάννου, η οποία παντρεύτηκε τον Georg Grohmann (μεταλλεία Σερίφου) και έζησαν στην Σέριφο και στο Φάληρο, όπου έχτισαν το σπίτι τους “Πικροδάφνη” στον λόφο πάνω από το ρέμα της Πικροδάφνης – τότε δεν υπήρχε σχεδόν κανείς στο Φάληρο. Η Ισμήνη απέκτησε 7 παιδιά, εκ των οποίων η μια κόρη παντρεύτηκε τον Μαρίνο Γερουλάνο.

3. Προκόπης von Lindermayer (1897-1950) που σπούδασε μηχανικός στο Μόναχο κα επέβλεψε μεταξύ άλλων την ανέγερση της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Χτίζει το σπίτι του στο Στροφύλι, στην Κηφισιά, σε κτήματα της προίκας της μητέρας του Αγγέλικας Μπενιζέλου μεταξύ του 1875 και του 1883 περίπου και ασχολείται με καλλιέργειες μαζί με τον Αλέξη Χρηστομάνο, αδελφό του κουνιάδου του, καθ. χημείας Αν. Χρηστομάνου. Από τότε ζει η οικογένεια στην Κηφισιά.

Παντρεύτηκε την Αntonie von Lottner από το Schloß Herrngiersdorf κοντά στο Regensburg, την πρώτη ιδιωτική Schloßbrauerei του κόσμου. Η Antonie αφορίστηκε από την καθολική εκκλησία, καθώς παντρεύτηκε ορθόδοξο. Απέκτησαν 3 παιδιά: την Οττίλια, τον Ορέστη και την μικρότερη, την Ματθίλδη-Ειρήνη, την γιαγιά μου.

Καθώς προς το τέλος αρρώστησε βαριά και η γυναίκα του έμεινε μετά μόνη, άρχισαν να πουλάνε κτήματα. Μεταξύ αυτών πρέπει σίγουρα να ήταν και αυτό του Dörpfeld, που χτίστηκε το 1891.

Η γιαγιά μου παντρεύτηκε τον Ιωάννη Ζάννο του Μιλτιάδη Ζάννου (αδελφός του Κλεάνθη Ζάννου, βλ. ανωτέρω) με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη: η μητέρα του Ι. Ζάννου ήταν η Μαριόρα Στρατηγοπούλου, όπως φαίνεται απόγονος του στρατηγού Αλέξιου Στρατηγόπουλου που επανακατέκτησε την Κωνσταντινούπολη μετά την 4η Σταυροφορία.

Η γιαγιά μου απέκτησε δυό κόρες, την Λίλιαν (1921-2010) και την Γιάννα (Ιωάννα-Μαρία, 1926-2009): και των δύο οι ταυτότητες αναφέρουν ως τόπο γέννησής του την Κηφισιά, καθώς η οικογένεια ζούσε από το ~1885 στην Κηφισιά και δεν υπήρχαν τότε μαιευτήρια.

Και οι δύο κόρες πήγαν στην Γερμανική και η μητέρα μου παντρεύτηκε τον συμμαθητή της αδελφής της, τον Θεμιστοκλή-Ερβέρθο Πάνο του Δημητρίου Πάνου και της Alice Laich (1923-1996).

Τα δυο παιδιά της Γιάννας και του Θέμου, ο αδελφός μου Δημήτρης (1957-1999) και εγώ (1954) πήγαμε φυσικά κι εμείς στην Γερμανική.

Aλίκη Πάνου, Κηφισιά, 23 Απριλίου 2020

Σημείωση 1: μικρότερος αδελφός του Μιλτιάδη Ζάννου ήταν ο Αριστόβουλος Ζάννος, πρόγονος της οικογένειας Καναβαριώτου, επίσης όλοι στην Γερμανική.

Σημείωση 2: αδελφές του παππού μου Ιωάννη Ζάννου ήταν η Μαρίκα (Μαρώ) Ζάννου, μετέπειτα γυναίκα του ποιητή Γ. Σεφέρη, και η Αμαρυλλίς Ζάννου-Δραγούμη, μούσα του ποιητή Γ. Δροσίνη (εξ ου και η ονομασία της βίλλας του στην Κηφισιά “Αμαρυλλίς”).

Σημείωση 3: μαζί με την Α. von Lottner ήρθε στην Ελλάδα και η μεγαλύτερη αδελφή της, η Lina von Lottner, γνωστή μουσικός και πιανίστρια που δίδαξε πιάνο και μουσική όλη την Αθήνα εκείνη την εποχή και ίδρυσε το ομώνυμο Ωδείο το 1899.

πηγή: Κώστας Παπαηλιού

Ο Κώστας Παπαηλιού, που έστειλε την φωτογραφία της οικίας έγραψε στην Αλίκη Πάνου:

Πάρα πολύ ενδιαφέροντα αυτά που γράψατε για την οικογένεια σας στο τελευταίο montags και σίγουρα όχι μόνο για μένα που ασχολούμαι ερευνητικά με τους Φιλέλληνες και κατ’ επέκταση με τους Βαυαρούς που ήρθαν με τον Όθωνα στην Ελλάδα και έβαλαν τα θεμέλια του μοντέρνου Ελληνικού κράτους. Ένας από τους πιο σημαντικούς από αυτούς ήταν ο προ-προπάππος σας Anton von Lindermayer!

Όπως αναφέρουν αρκετές σύγχρονες πηγές, ο Lindermayer είχε γράψει απομνημονεύματα με λεπτομέρειες από την πράγματι πολυτάραχη ζωή του, τα οποίο δυστυχώς δεν έχουν ανευρεθεί. Μήπως έχετε εσείς η μέλη της οικογενείας σας κάποια πληροφορία για αυτά; Θα ήταν μια πολύ μεγάλη και πολύτιμη ανακάλυψη για την ιστορική μελέτη της εποχής εκείνης.

Επίσης με ενδιαφέρουν ότι άλλα στοιχεία και ντοκουμέντα έχετε από τον προ-προπάππο σας, όπως οικογενειακά πιστοποιητικά, φωτογραφίες, διπλώματα, διακρίσεις, κλπ. καθώς και τα αξιόλογα συγγράμματα του, όπως “Die Vögel Griechenlands” και “Euboea, Eine naturhistorische Skizze.”, τα οποία, αν σας ενδιαφέρουν, διαθέτω σε ψηφιακή μορφή.

και η Αλίκη Πάνου ανέφερε:

Όσον αφορά το Anton von Lindermayer, δεν έχω απολύτως τίποτα εκτός από κάποιες φωτογραφίες. Ξέρω πως γεννήθηκε στο Passau και πως ο Όθων του έδωσε τον τίτλο von για την συμβολή του στον καιρό της χολέρας. Για απομνημονεύματα δεν έχω ιδέα. Eγώ η ίδια μάλιστα απορούσα πάντα από που τα βρήκε ο γιος του και προπάππος μου τα κτήματα στην Κηφισιά, ώσπου έμαθα από το βιβλίο της Ισμήνης Grohmann πως ήταν προίκα της μητέρας του… Βέβαια, τα περισσότερα πουλήθηκαν με την αρρώστια και τον θάνατο του Προκόπη von Lindermayer, μεταξύ άλλων στον Ziller, ο οποίος έχτισε την Villa Rose (δίπλα μας) αλλά πολύ γρήγορα το πούλησε. Το οικόπεδο, όπου έχτισε το σπίτι του ο Dörpfeld, πρέπει να ήταν κι αυτό από τα των Lindermayer, βρίσκεται απέναντι και πολύ κοντά και χτίστηκε ακριβώς εκείνη την εποχή που πουλήθηκαν τα περισσόστερα. Αυτά όμως είναι όλα θέμα έρευνας σε υποθηκοφυλάκεια κτλ. Κάποιες πληροφορίες υπάρχουν πάντως σε απομνημονεύματα άλλων ξένων εκείνης της εποχής.

Eπίσης, υπάρχει μια αναφορά στο The Eponym Dictionary of Birds, by Bo Beolens, Michael Watkins, Michael Grayson, Bloommsberry Publishing plc 2014, Electronic version 2020, Page 335 – αντιγράφω:

Lindermayer:

Littel Egret, Herodias lindermayeri C. L. Brehm 1855 NCR [JS Egretta garzetta garzetta]

Dr Anton Ritter von Lindermayer (1808-1868) was a German physician ornithologist who collected in Greece (1832-1868).

Άρα, ο C. Βrehm πρέπει να ονόμασε Herodias lindermayeri αυτό το είδος ερωδιού με σημερινή επιστημονική ονομασία Egretta garzetta. Αυτό μάλλον θα είναι εύκολο να βρεθεί φαντάζομαι.

Τρεις γενιές Βασιλικών επιπλοποιών των Ανακτόρων

Όλα ξεκινάνε το 1833 από τον Μαρτίνο Στάγγεσερ (1806-1890). Ήταν Βαυαρός υπήκοος από το Mainz, που ακολούθησε το Βασιλιά Όθωνα στο τότε νεοσύστατο Ελληνικό κράτος.

Στην Αθήνα θα αγοράσει και θα εγκατασταθεί σε ένα διώροφο Οθωνικής περιόδου αρχιτεκτονικής σπίτι κοντά στη Χρυσοσπηλιώτισσα στην οδό Μιλτιάδου αριθμός 9.

Στον επάνω όροφο θα μείνει με την γυναίκα του, Τερέζα Στάγγεσερ, και τα 6 παιδιά τους.

Στον κάτω όροφο στο ισόγειο θα λειτουργεί το εργοστάσιο επιπλοποιίας της Βασιλικής Αυλής με αριθμό τηλεφώνου 399.

Μετά τον θάνατο του Μαρτίνου σε ηλικία 84 ετών, το 1890 το εργοστάσιο θα περάσει στον γιό του, Βαλεντίνο Στάγγεσερ (1842-1917), ο οποίος δημιούργησε μια αξιόλογη επιχείρηση, όπου απασχολούσε 20 εργάτες σχεδιάζοντας και κατασκευάζοντας τα Βασιλικά έπιπλα, άλλα και αυτά των  μεγαλοαστικών οικογενειών.

Η επιχείρηση γνώρισε μεγάλη άνθιση στα χέρια του καθώς ανέλαβε την επίπλωση μεγάλων αστικών μεγάρων των οικογενειών της εποχής όπως της Λαίδης Λω, της Ιουλίας Καρόλου, της οικογενείας Ράλλη, της οικογενείας Σερπιέρη, του Νομισματικού Μουσείου, του Αρχαιολογικού και πιθανόν την συναρμολόγηση των επίπλων της Αθηναϊκής Τριλογίας (Ακαδημία-Πανεπιστήμιο-Βιβλιοθήκη). Από τους καλύτερους συνεργάτες του ήταν ο Ερνέστος Τσίλερ, όπου σχέδια επίπλων του υλοποιήθηκαν στο εργοστάσιο Στάγγεσερ (Ερμάρια συλλογής Ιωάννου Δημήτριου, Νομισματικό Μουσείο).

Επίσης διετέλεσε διοικητής και πρόεδρος το 1893 στο Σωματείο Ξυλουργών και Ξυλεμπόρων επί της οδού Σταδίου 16, όπου στην συνέχεια θα γίνει μέλος και ο γιός του Αντώνης. Τέλος διετέλεσε διαχειριστής της περιουσίας του Γερμανικού Συλλόγου Φιλαδέλφεια, όπου ο πατέρας του ήταν ιδρυτικό μέλος.

Θα παντρευτεί το 1870 την Ρόζα φον Μπρεντάνο Τσιμαρόλλι κόρη του Γερμανού Βαρόνου Αντωνίου Φον Βάρον Μπρεντάνο, αυλικό του Λουδοβίκου του Α’ της Βαυαρίας και της Αλοϋσίας φον Τσιμαρόλι Μπρεντάνο. Σημαντικό μέλος της οικογενείας Μπρεντάνο ήταν o Αυστριακός Στρατηγός Αντώνιος Ιωσήφ φον Μπρεντάνο.

Ο Βαλεντίνος και η Ρόζα Στάγγεσερ θα αποκτήσουν τέσσερα παιδιά την Βιλελμίνη Μουρίκη, τον Αντώνη Στάγγεσερ, την Καρολίνα Μαλμέν και την Λουΐζα Παπαμανώλη. (περισσότερα…)

Η Μαρία Μονοκρούσου γεννήθηκε το 1923  στο χωριό Σχοινέα της Κεφαλονιάς. Στα Μαθητολόγια της Αραχώβης εμφανίζεται το έτος 1930-31 στην Α’ Δημοτικού. Ήταν δεύτερη ξαδέλφη του Δημοσθένη Μονοκρούσου, απόφοιτου του 1939. Γεννήθηκε στο χωριό Σχοινέα της Κεφαλονιάς. Παντρεύτηκε τον Διονύσιο Κουτσουμπρή από το χωριό Πάστρα Κεφαλονιάς. Δεν απέκτησαν  απογόνους και έμειναν στην Κεφαλονιά. Ο πατέρας της ονομαζόταν Γεράσιμος (1879) όπως και του Δημοσθένη (1889), που ήσαν πρώτα ξαδέλφια.

Η Ασπασία Μονοκρούσου ήταν αδελφή του Δημοσθένη. Στα Μαθητολόγια της Αραχώβης εμφανίζεται το έτος 1930-31 στην Α’ Δημοτικού, αλλά στην συνέχεια φοίτησε στην ιδιωτική Νέα Σχολή Αθηνών ή Λύκειο Σαλβάνου.

(*) όλα τα στοιχεία είναι δανεισμένα από την μελέτη του Γιώργου Κοντομήτρου, διδάκτορα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας που εκδόθηκαν ως Ανάτυπο από τον ΚΑ΄ Τόμο του Αρχείου Θεσσαλικών Μελετών στον Βόλο

Η οικογένεια Αποστολίδη παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την τοπική ιστορία του Βόλου και οι πληροφορίες οδηγούν αρκετά στο απώτερο παρελθόν με βίους που συνδέθηκαν με την τοπική, την εθνική και ως ένα βαθμό με την γενικότερη ευρωπαϊκή ιστορία, αφού μέλη της οικογένειας στην ευρύτητά της διακρίθηκαν στον επιχειρηματικό, τον πολιτικό, τον εθνικό και τον επιστημονικό τομέα.

Οι απαρχές συνδεόνται με το όνομα του Απόστολου Ράγα, του οποίου τα παιδιά, σύμφωνα με την συνήθεια που επικρατούσε στη Μ.Ασία, πήραν το επώνυμο Αποστολίδης, δηλαδή γιός του Απόστολου. Ο Απόστολος Ράγας γεννήθηκε στον Πλάτανο του Αλμυρού, αλλά στην δεκαετία του 1770, κατά πάσα πιθανότητα, αποδήμησε στις Κυδωνίες (Αϊβαλί) της μικρασιατικής ακτής. Τέκνα ή εγγονοί του Απόστολου Ράγα ήταν ο Χρήστος, ο Γεώργιος και ο Μαργαρίτης.

Στις 27 Μαΐου 1821 ο Δημήτριος Παπανικολής πυρπολεί την τούρκικη φρεγάτα και 15 μέρες μετά, τον Ιούνιο του 1821, καταστρέφονται οι Κυδωνίες ως αντίποινα και σφαγιάζεται το ένα τρίτο περίπου των κατοίκων από τους Τούρκους. Οι διασωθέντες, και ανάμεσα σε αυτούς και η οικογένεια Αποστολίδη, εξαναγκάζονται να καταφύγουν σε διάφορα νησιά και στην Πελοπόννησο με την βοήθεια ο ενωμένου στόλου των νησιώνΎδρας, Σπετσών και Ψαρών, στον οποίο μετείχε και το μπρίκι “Αγαμέμνων”, του οποίου επέβαινε,έχοντας ζητήσει να πάρει μέρος στις ναυτικές επιχειρήσεις,ο Ιταλός φιλέλληνας Ιωσήφ Κιάππε (Giuseppe Chiappe), ένας δια βίου επαναστάτης που το 1820 είχε καταφύγει με την οικογένειά του πρώτα στα Επτάνησα και και κατόπιν στην Ύδρα.Χρόνια αργότερα ο Νικόλαος Αποστολίδης, γιός του διασωθέντος Χρήστου, νυμφεύθηκε την εγγονής του διασώστη Κιάππε, την Σοφία Πέτρου Κιάππε.

Στα μαθητολόγια της Αραχώβης εμφανίζονται τα ονόματα του Νίκου Αποστολίδη, αποφοίτου του 1944 και της αδελφής του Ίριδας, αποφοίτου του 1943. Η Ίρις είχε γεννηθεί το 1924 οπότε κανονικά θα αποφοιτούσε το 1942, αλλά λόγω του Abitur και του γερμανικού τμήματος που παρακολουθούσε, έμεινε άλλο ένα χρόνο στην Σχολή και αποφοίτησε το 1943.

Ο πατέρας των δύο παιδιών, ο ιατρός Χρήστος Νικ. Αποστολίδη γεννήθηκε το 1895, ήταν με την σειρά του γιός του Νικολάου Αποστολίδη και της Σοφίας Κιάππε, ήταν ως εκ τούτου απόγονος των οικογενειών Αποστολίδη, Οριγώνη, Κιάππε και Τράιμπερ. Ήταν εξέχουσα φυσιογνωμία, αφού μετέφρασε και εξέδωσε σε εμπεριστατωμένη μελέτη τις Αναμνήσεις του Τράιμπερ.

Ο Heinrich Treiber ήταν μία εξαιρετική περίπτωση φιλέλληνα, ο οποίος ήταν συνδεδεμένος με τις οικογένειες Κιάππε και Αποστολίδη, αφού η Σοφία, σύζυγος του Νικολάου Αποστολίδη, ήταν κόρη του Πέτρου, γιου του Ιωσήφ Κιάππε, και της Ρόζας, κόρης του Τράιμπερ.

Ο απολαυστικός Νίκος Αποστολίδης…

Ο απολαυστικός Νίκος Αποστολίδης (συνέχεια)…

Η μελέτη των Μαθητολογίων των χρόνων που η Σχολή ήταν στα κτίρια της Αραχώβης αποκαλύπτουν πολλά στοιχεία όχι μόνον για τα παιδιά αλλά και για τα επαγγέλματα των πατέρων τους. Έτσι εντοπίσαμε παιδιά που είχαν πατέρα αρχαιολόγο και απεθυθυνθήκαμε στο Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούο και συγκεκριμένα στην ερευνήτρια Katharina Brandt, η οποία ερευνά την δραστηριότητα των γερμμανών αρχαιολόγων στην Ελλάδα.

Από τις δηλώσεις στα μαθητολόγια προκύπτουν τα ονόματα των Wrede, Γκιλιέρου, Ziggeran, Buschor, Klehmet, Bronner, που έστειλαν τα παιδιά τους στην Σχολή.

Η Katharina Brandt μας διευκρίνισε για ορισμένους από αυτούς τα εξής:

– Walther Wrede (1893-1990), πρωτοήλθε στην Ελλάδα το 1921 και εργάστηκε ως καθηγητής στην Γερμανική Σχολή κατά το διάστημα 1921-26 και αναφέρεται βεβαίως και στο βιβλίο του J.G.Hansen και μάλιστα ως μέλος του Vorstand. Από το 1937 έως το 1944 ήταν διευθυντής του DAI και είχε στείλει στην Σχολή τα τρία παιδιά του (Hilde, Gustel και Andreas).

– Ernst Buschor (1886-1961), διετέλεσε Διευθυντής του DAI από το 1921-29 και εμφανίζεται ο γιός του Petros να φοιτά δύο χρονιές, το 1927-28 και το 1928-29 στην Β’ και Γ’ Δημοτικού αντίστοιχα.

– Reinhold Klehmet (1859-1915). Ο μαθητής της Σχολής αναφέρεται ως Παύλος Κλέμεντ, δίχως πατρώνυμο, γεννημένος το 1927, μετά το θάνατο του Klehmet, ο οποίος πιθανόν να είναι παππούς ή συγγενής.

– Oskar Broneer (1894-1992), ήταν φοιτητής στο American School of Classical Studies at Athens (ASCSA) από το 1924 και είχε την πρώτη του εμπειρία σε ανασκαφές στην Νεμέα το 1925 και ακολούθως στην Ακρόπολη. Εκείνη την περίοδο είχε αποκτήσει δύο γιούς, το Paul και το Theodore. Από το 1948 έως το 1960, όταν συνταξιοδοτήθηκε, ήταν επιβλέπων των ανασκαφών στα Ίσθμια και ταυτόχρονα καθηγητής Κλασσικής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Chicago.

Όσον αφορά την Christine Ott, της οποίας το όνομα συναντήσαμε στο ενημερωτικό φυλλάδιο του Οικοτροφείου που φύλαξε η Βέρα Μολκότου, καταγράφεται ως “μισή” Ελληνίδα (Halbgriechin), παντρεμένη με τον Kurt Gebauer, με τον οποίο απέκτησε τρία παιδιά. Ο Kurt Gebauer ήταν αρχαιολόγος με πολυδιάστατο έργο, συνεργάτης του DAI με δραστηριότητα μεγάλη στις ανασκαφές στον Κεραμεικό.

Στα μαθητολόγια της Σχολής συναντάμε το επώνυμο “Κουρουνιώτη” πέντε φορές. Πρόκειται για τον Βύρωνα και τον Αντώνιο Κουρουνιώτη, του Ιωάννη και τον Μιχάλη, την Αργυρώ και την Λουίζα του Χρίστου.

Όπως καταγράφεται στο βιογραφικό του Βύρωνα, ο Αντώνης, ο οποίος γεννήθηκε το 1926 και φοίτησε στην Σχολή έως την Γ’ Γυμνασίου (1941), πέθανε από φυματίωση λίγους μήνες πριν βρεθεί το εμβόλιο για τη φυματίωση και ο μεγαλύτερος αδελφός, ο Μικές, εκτελέστηκε απο τους Γερμανούς στις 21 Μαρτίου 1944 στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Εκτός αυτών υπήρχε και ο Διονύσης, ο μόνος που είχε επιβιώσει από τα άλλα αδέλφια του.

Για τον Μικέ, αναφέρει ο Πέτρος Μακρής Στάικος στο βιβλίο του “Κίτσος Μαλτέζος, ο αγαπημένος των θεών”, ότι ήταν φοιτητής της Ιατρικής και είχε πάθος να συλλέγει πεταλούδες, ενώ ο Διονύσης αναφέρεται και ως Νόνος. Ο Μικές και ο Νόνος αναφέρονται στο ίδιο βιβλίο ως οι εκτελεστές του 23χρονου Κίτσου Μαλτέζου την Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 1944. Μάλιστα, στην σελίδα 381 του ίδιου βιβλίου διευκρινίζει ο συγγραφέας ότι “εξ αιτίας μίας παραδρομής του Τύπου της εποχής αναφέρουν τον Μικέ ως Νίκο Κουρουνιώτη,…, σφάλμα που ακολούθησαν έκτοτε ο Φραγκόπουλος στην Τειχομαχία…”.

Ο Πέτρος Μακρής Στάικος αναφέρει μάλιστα στην σελίδα 253 ότι Κωνσταντίνος Κουρουνιώτης, θείος του Μικέ, διαπρεπής αρχαιολόγος και Ακαδημαϊκός εκλιπαρεί την βοήθεια, μεταξύ άλλων, του Walter Wrede, διευθυντή του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου αλλά και καθηγητή της Γερμανικής Σχολής. Ο Wrede, αν και επικεφαλής από το 1934, του γερμανικού ναζιστικού κόμματος στην Ελλάδα, αδυνατεί να προσφέρει το παραμικρό.

Σε ότι αφορά τα παιδιά του Χρίστου, δηλαδή τους Μιχάλη, Αργυρώ και Λουίζα που φοίτησαν στην Σχολή, γνωρίζουμε ότι ο Μιχάλης γεννήθηκε το 1922 και φοίτησε στην Σχολή στην Α’ Δημοτικού την χρονιά 1929-30, η Αργυρώ γεννήθηκε το 1918 και φοίτησε στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο έως την Δ’ Γυμνασίου την χρονιά 1935-36 και η Λουίζα γεννήθηκε το 1923, φοίτησε στο Δημοτικό και αποφοίτησε από την ΣΤ’ Γυμνασίου 1ο 1940-41.

Τέλος, σε ότι αφορά τον Μικέ Κουρουνιώτη αναφέρεται στο βιβλίο του Πέτρου Μακρή-Στάικου (σελ.374-375), ότι ο Μικές γεννήθηκε στην Αθήνα το 1919, γόνος εύπορης οικογένειας από την Χίο. Ο πατέρας του εκμεταλλευόταν τον τότε κινηματογράφο “Απόλλωνα” στην οδό Σταδίου. Φοίτησε για αρκετά χρόνια στο “Αμερικάνικο Κολλέγιο Αθηνών” , συμμαθητής του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά τέλειωσε τη “Γερμανική Σχολή”  (σημ. στα μαθητολόγια της Αραχώβης δεν αναφέρεται, αλλά αυτό έχει παρατηρηθεί και σε άλλες περιπτώσεις δεδομένου ότι τα μαθητολόγια είναι ελλιπή.

Με αφορμή το αφιέρωμα στο βιβλίο “Έλληνες στη Γερμανία” του Ιωάννου Καιροφύλα και την αναφορά στο όνομα του “Ιωάννη Καλιτσουνάκη”, ο Νίκος Καλιτσουνάκης, απόφοιτος του ’86, εγγονός του Νίκου Καλιτσουνάκη, δερματεμπόρου στα Χανιά, μας ενημέρωσε ότι πρόκειται για τον αδελφό του παππού του, με σπουδαία ακαδημαϊκή πορεία  και φίλο του μαθηματικού Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή. Μας έστειλε μάλιστα και μία κάρτα του μεγάλου μαθηματικού προς τον Ιωάννη Καλιτσουνάκη, ο οποίος μάλιστα διάβασε το 1950 τον επικήδειο στην κηδεία του διάσημου φίλου του.

Ο Εμμανουήλ Καλιτσουνάκης, δερματέμπορος και στιβανάς από τα Χανιά, νυμφεύτηκε την Ελένη Πιπάκη και απέκτησε τρεις γιούς: τον Νίκο, τον Ιωάννη και τον Δημητρό:

– ο Νίκος, (?-1960), συνέχισε το επάγγελμα του πατέρα του, νυμφεύθηκε την Αφροδίτη Μουριζάκη και στήριξε οικονομικά τους δύο αδελφούς του, Ιωάννη και Δημητρό, στις σπουδές τους στην Γερμανία, οι οποίοι στην συνέχεια διέπρεψαν:

– ο Δημήτριος, (1888-1982), διετέλεσε καθηγητής στην ΑΣΟΕΕ και Γ.Γ. στο Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, και κατά την περίοδο της Κατοχής ανέπτυξε αντιστασιακή δράση, ενώ στη διάρκεια της δίκης του Μπελογιάννη και των συντρόφων του, ο Καλιτσουνάκης ήταν ο μόνος επιστήμονας που υπερασπίστηκε τον οικονομολόγο Μπάτση, ο οποίος είχε νυμφευθεί την απόφοιτο Λίνα Αιλιανoύ. Απέκτησε τρία παιδιά μεταξύ την Ελένη (που παντρεύτηκε τον καθ. Παναγιώτη Στρατουδάκη, ο οποίος μόλις είχε εκλεγεί καθηγητής στην ΑΣΟΕΕ σκοτώθηκε στις 8.12.1969 στο αεροποδικό δυστύχημα της Κερατέας στην πτήση Χανιά-Αθήνα, και μάλιστα πήγε ο ίδιος στην Κερατέα προς αναζήτησιν της σορού του γαμπρού του, όπως μαρτυρά ο Χρήστος Μπαλόγλου), τον Μανόλη (δικηγόρος και μελος του ΔΣ της ΕΠΣΑ επί Τριβέλλα),

– ο Ιωάννης, (1878-1966), διετέλεσε καθηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ήταν ιδρυτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών το 1926 και ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Κρητικών Σπουδών το 1938, ενώ το 1961 έγινε πρόεδρος του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός, νυμφεύθηκε την Ελένη Μαρκαντωνάκη και απέκτησε τρία παιδιά: την Καίτη (Αικατερίνη Μαριδάκη), τον Γεώργιο (που νυμφεύθηκε την Λίλη Κομνηνού) και τον Εμμανουήλ, που γεννήθηκε το 1916 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το 1934-35 στην Δ’ Γυμνασίου.

Ιωάννης Καλιτσουνάκης… 

Ο Ιωάννης Καλιτσουνάκης ήταν ιστορικός, φιλόλογος, συγγραφές και βυζαντινολόγος. Γεννήθηκε στα Χανιά το 1878 και αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Χανίων στις αρχές του 20ού αιώνα. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας (1894-1901) Φιλολογία, Ιστορία και Παιδαγωγική Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών έως το 1901, με καθηγητές τους Κωνσταντίνο Κόντο, Γεώργιο Χατζιδάκι, Νικόλαο Πολίτη, Γρηγόριο Βερναρδάκη, Σπυρίδωνα Λάμπρο και Παύλο Καρολίδη και αναγορεύτηκε «αριστούχος διδάκτωρ». Ακολούθως σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Ιένα (1902-1904) φιλοσοφία, την κλασσική φιλολογία και παιδαγωγική. Ήταν ιδρυτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, ιδρυτικό μέλος της «Εταιρείας Κρητικών Σπουδών», πρόεδρος του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός» και επίτιμος καθηγητής του Ελευθέρου Πανεπιστημίου του Βερολίνου, όπου το 1905 διορίστηκε καθηγητής Ανατολικών Γλωσσών, στη θέση του αποθανόντος Ιωάννη Μητσοτάκη.

Το 1924 διορίστηκε τακτικός καθηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών, ενώ το 1926 αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και από το 1928 ήταν καθηγητής της Μεσαιωνικής Ελληνικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Το 1933 διατέλεσε Πρόεδρος του Γενικού Συμβουλίου Βιβλιοθηκών Ελλάδος. Από το 1936 ως το 1937 ήταν κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και την απελευθέρωση της Ελλάδος από τις δυνάμεις του Άξονος ο Καλιτσουνάκης ήταν μέλος της Επιτροπής που συνέταξε την έκθεση του Ολοκαυτώματος των χωριών της Βιάννου, τη γνωστή με τον τίτλο «Έκθεσις της Κεντρικής Επιτροπής Διαπιστώσεως Ωμοτήτων εν Κρήτη» . Η καταγραφή ξεκίνησε στις 29 Ιουνίου του 1945 και ολοκληρώθηκε στις 6 Αυγούστου της ίδιας χρονιάς.

Δημήτριος Ε. Καλιτσουνάκης… 

Από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της οικονομικής σκέψης στο μεσοπόλεμο και έπειτα, ο Δ. Καλιτσουνάκης υπήρξε ένας από τους ελάχιστους Έλληνες οικονομολόγους που ασχολήθηκαν με την εξέλιξη των οικονομικών ιδεών στην Ελλάδα. Το έργο του ανανέωσε την οικονομική σκέψη και σηματοδότησε ένα πρώτο στάδιο ωρίμανσής της με την εισαγωγή νέων θεωρητικών εργαλείων για την ανάλυση των οικονομικών φαινομένων.

Γεννημένος στην Κρήτη το 1886, αδελφός του Ιωάννη, σπούδασε νομικά στην Αθήνα και το 1909 αναγορεύθηκε διδάκτορας των νομικών επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 1914 ως το 1918 έζησε στο Βερολίνο και μετεκπαιδεύτηκε στον τομέα των πολιτικών και οικονομικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, όπου κυριαρχούσε το οικονομικό τμήμα χάρη στους Schmoller και Wagner, μαζί με άλλους γνωστούς Έλληνες οικονομολόγους, όπως τους Κ. Βαρβαρέσο, Σπ. Κορώνη, Π. Χριστοδουλόπουλο κ.α. Στην Ελλάδα επέστρεψε το 1918 εμποτισμένος από τις ιδέες του εξελικτικού σοσιαλισμού και της ιστορικής σχολής, έναν έντονο ανθρωπισμό και ένα πάθος για κοινωνική πρόοδο και δικαιοσύνη, που τον ώθησε στη μεταλαμπάδευση του επιστημονικού κλίματος της Γερμανίας στην Ελλάδα.

Αναγορεύτηκε διδάκτορας του Πανεπιστημίου των Αθηνών με βαθμό άριστα. Υπηρέτησε τη θητεία του στο μέτωπο, πολεμώντας στους Βαλκανικούς Πολέμους. Έπειτα από τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου σπούδασε Πολιτικές και Οικονομικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου.

Διορίστηκε υφηγητής της Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών (1920) και το 1923 εξελέγη τακτικός καθηγητής στην ΑΣΟΕΕ. Το 1923 διορίστηκε γενικός γραμματέας στο Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας. Στη βραχύβια κυβέρνηση του Παπαναστασίου ήταν υφυπουργός Γενικός Διοικητής Κρήτης, από τις 26 Μαΐου 1932 ως τις 5 Ιουνίου 1932.

Η σύλληψη των αδελφών Καλιτσουνάκη

Στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Ελληνική Κυβέρνηση συνέλαβε και εξόρισε εγκλείστους στην Σκύρο τους Γερμανούς υπηκόους στην Ελλάδα, η Γερμανική κυβέρνηση προέβη σε αντίποινα σε βάρος των Ελλήνων που βρίσκονταν στη Γερμανία. Τότε οι αρχές συνέλαβαν περί τους πενήντα Έλληνες, μεταξύ τους τον Ιωάννη και τον αδελφό του Δημήτριο Καλιτσουνάκη, τους οποίους περιόρισαν σε στρατόπεδο αιχμαλώτων κοντά στην πόλη Holzminden απ’ όπου απελευθερώθηκαν μετά την λήξη του πολέμου και την ήττα της Γερμανίας.

Μερικά χρόνια μετά επέστρεψαν στην Ελλάδα και ο μεν Ιωάννης διορίστηκε υφηγητής της Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών (1920), ο δε Δημήτριος διορίστηκε τακτικός καθηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών (1924).

(η φωτογραφία είναι από τον δρόμο με το όνομα του Ιωάννη Καλιτσουνάκη στο κέντρο των Χανίων)

Ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή και η Ελληνική Παροικία του Μονάχου

Όταν ο καθηγητής της Ιστορίας Ιωάννης Καλιτσουνάκης επισκέφθηκε λίγο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο τον Albert Einstein στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον (Princeton) στην Αμερική, το πρώτο πράγμα που τον ρώτησε ο εκλεκτός αυτός γίγας της επιστήμης, ήταν τι κάνει και που βρίσκεται ο φίλος του Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή.

Ήταν βλέπετε φίλοι από την περίοδο της ακαδημαϊκής τους ζωής στο Βερολίνο.

Ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή και η Ελληνική Παροικία του Μονάχου…

Τέλος, ένα άλλο μέλος της οικογένειας Καλιτσουνάκη, ο Μανόλης Καλιτσουνάκης, πατέρας του Νίκου Καλιτσουνάκη απόφοιτου του ’86, ήταν οικονομολόγος και νομικός, δραστηριοποιήθηκε σαν σύμβουλος επιχειρήσεων και διετέλεσε μάλιστα για ένα μικρό διάστημα Πρόεδρος της ΑΕΚ. Μόλις επεβλήθη η δικτατορία στην Ελλάδα το 1967, άλλαξε όλη την διοίκηση της ΑΕΚ, μιάς και η ομάδα ήταν γνωστό ότι ιδεολογικά ήταν αντίθετη με την χούντα. Ο Μανόλης Καλιτσουνάκης, μάλιστα μαζί με τον Δημήτρη Σεβαστάκη, γνωστό επιχειρηματία χάρη στα καταστήματα υποδημάτων που διατηρούσε, είχαν πρωταγωνιστήσει στην μεταγραφή του Μίμη Παπαϊωάννου από την Βέροια στην ΑΕΚ.

8 Δεκεμβρίου 1969 : Το μοιραίο τέλος της ΟΑ954 στην Κερατέα…

Στα Μαθητολόγια της Αραχώβης εμφανίζονται οι δύο γιοί του Κωνσταντίνου Βερροιόπουλου:

– ο Παναγιώτης Βερροιόπουλος, γεννημένος το 1926, εγγράφεται την χρονιά 1938-39 στην Α’ Γυμνασίου και περαμένει έως την Ε’ Γυμνασίου, την χρονιά 1942-43

– ο Μάρκος Βερροιόπουλος, γεννημένος το 1928, εγγράφεται την χρονιά 1938-39 στην Α’ Γυμνασίου και περαμένει έως την Ε’ Γυμνασίου, την χρονιά 1942-43

Ο πατέρας τους, Κωνσταντίνος Βερροιόπουλος, γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Το 1920 διορίστηκε Νομάρχης Λάρισας, θέση στην οποία υπηρέτησε ως το 1922. Στην κυβέρνηση Τσαλδάρη υπηρέτησε ως υπουργός Γενικός Διοικητής Μακεδονίας από τις 19 Ιουλίου 1935 ως τις 10 Οκτωβρίου 1935. Εξελέγη βουλευτής Αθηνών το 1933 και Αττικοβοιωτίας στις εκλογές του 1935 με το Λαϊκό Κόμμα. Έγινε διοικητής της Αγροτικής Τράπεζας το 1946, θέση την οποία κατείχε μέχρι το 1950. Ήταν παντρεμένος με την Αλεξάνδρα Πορτοκάλογλου και είχαν 2 παιδιά. Απεβίωσε τον Ιανουάριο του 1975.

Ένα άρθρο με τίτλο: “Αθήνα: Όταν η πρωτεύουσα αγάπησε το τσιμέντο” δημοσιεύτηκε στις 25.8.2023 στην εφημερίδα “Καθημερινή” από την Μάρω Βασιλειάδου και αναφέρεται στο αρχείο της «Εργοληπτική Α.Ε.», μίας από τις σημαντικότερες κατασκευαστικές εταιρείες του Μεσοπολέμου, μεταφέρεται κανείς στην Αθήνα εκείνης της περιόδου, τα ίχνη της οποίας είναι ακόμη εμφανή σε αυτή την πόλη.

Η εύρεση του Αρχείου μιας κατασκευαστικής εταιρίας του Μεσοπολέμου αποτέλεσε την αφετηρία του διετούς προγράμματος «Καταγραφή, συντήρηση και ψηφιοποίηση του Αρχείου της εταιρείας “ Εργοληπτική ΑΕ”», το οποίο υλοποιείται σε συνεργασία με την Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος και με δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ).

Το Αρχείο που βρέθηκε από τον συλλέκτη Γιάννη Λάμπρου αποτελείται από χιλιάδες έγγραφα, σχέδια, φωτογραφίες, κατάστιχα που τεκμηριώνουν το ιδιαίτερα σημαντικό έργο της εταιρίας «Εργοληπτική Α.Ε.» από τη δεκαετία του 1910 έως τη δεκαετία του 1930. Τα έργα, ιδιωτικά και δημόσια, περιελάμβαναν, μεταξύ άλλων, την κατασκευή κατοικιών, ξενοδοχείων, εκπαιδευτικών κτηρίων, νοσοκομείων, δρόμων, αποχετευτικών δικτύων κ.ά. Τη δεκαετία του 1910, ο πολιτικός μηχανικός Σπήλιος Αγαπητός ίδρυσε τη «Γενική Εταιρία Τεχνικών Επιχειρήσεων Σ. Αγαπητός & ΣΙΑ». Σε αυτήν εργάστηκε ο πολιτικός μηχανικός Μόσχος Διαμαντόπουλος, ο οποίος ίδρυσε αρχικά τη «Γενική Εταιρία Μπετόν Αρμέ Μ. Α. Διαμαντόπουλος», στην οποία συγχωνεύτηκε η εταιρεία του Σ. Αγαπητού και στη συνέχεια, το 1925, ίδρυσε την «Εργοληπτική». Το έργο της με την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μειώθηκε δραστικά ενώ, μεταπολεμικά, μετατράπηκε σε εμπορική εταιρία.

Το ενδιαφέρον εντοπίζεται σε τριά σημεία:

1. Η επέκταση της Γερμανικής Σχολής στην οδό Αραχώβης με το κτίριο του Gustav Eglau το 1929 που γίνεται σε συνεργασία με τον Διαμαντόπουλο (αρχιτέκτονα;)

2. Ο επιβλέπων μηχανικός Ανδρέας Κ. Δρακόπουλος, πατέρας του Κωνσταντίνου Δρακόπουλου, απόφοιτου του 1944, ο οποίος διετέλεσε Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου και Διευθύνων Σύμβουλος των «Ελληνικών Ναυπηγείων Α.Ε.» και παππούς του Ανδρέα Δρακόπουλου, νυν προέδρου του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, και

– Οι γιοί του Μόσχου Διαμαντόπουλου, Άγγελος και Γρηγόριος, στα Μαθητολόγια της Αραχώβης, όπου ο μεν Άγγελος, γεννημένος το 1921, εγγράφεται το έτος 1928-29 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως το 1931, ο δε Γρηγόριος, γεννημένος το 1923, εμφανίζεται το έτος 1929-30 στην Α’ Δημοτικού, δηλαδή κατά την περίοδο όπου ο μηχανικός έκτιζε το κτίριο.

αριστερά: ο Άγγελος Διαμαντόπουλος το 1939

δεξιά: ο Γρηγόριος Διαμαντόπουλος το 1941

Και οι δύο φωτογραφίες είναι τμήματα φωτογραφιών που έχουν δημοσιευτεί στο βιβλίο του Πέτρου Στ. Μακρή-Στάικου: “Κίτσος Μαλτέζος, ο Αγαπημένος των Θεών”. Οι εν λόγω φωτογραφίες είναι από την αποφοίτηση των δύο μαθητών από το “Ελληνικόν Εκπαιδευτήριον” (μετέπειτα “Σχολή Μακρή”). Να αναφερθεί ότι πολλά από τα παιδιά εγκατέλειψαν την Γερμανική επιλέγοντας τελικά την Σχολή Μακρή, η οποία μέχρι το 1938 λειτουργούσε στο Νο 5 της οδού Ιπποκράτους και μεταστεγάστηκε στην οδό Νεοφύτου Βάμβα στο Κολωνάκι.

Να διευκρινστεί ότι το όνομα “Διαμαντόπουλος” αναφέρεται στο βιβλίο (σελ 29), που εξέδωσε ο J.G.Hansen με την ιστορία της Γερμανικής Σχολής, δίχως όμως να δίνονται περισσότερα στοιχεία για τον τον μηχανικό, ούτε καν ότι εκείνο το διάστημα τα παιδιά του ήταν μαθητές της Σχολής. Στην πραγματικότητα, όπως μας ανέφερε η Ειρήνη Γρατσία, η οποία επεξεργάστηκε όλο το υλικό και είχε την επιμέλεια μίας σπουδαίας έκδοσης με τίτλο: “Ανδρέας Κ. Δρακόπουλος, Ο Πολιτικός Μηχανικός“, η οποία υποστηρίχθηκε σε προσωπική βάση από τον κ. Ανδρέα Κ. Δρακόπουλο, εγγονό του πολιτικού μηχανικού Ανδρέα Κ. Δρακόπουλου, στο έργο της επέκτασης του κτιρίου υπάρχουν δύο “Διαμαντόπουλοι”: Ο Γιώργος, ο αρχιτέκτων, και ο Μόσχος, ο κατασκευαστής. Ο Γιώργος Διαμαντόπουλος είναι αυτός στον οποίο αναφέρεται ο J.G.Hansen, όμως και οι δύο σχετίζονταν όχι μόνον με την Γερμανική Σχολή, αλλά και με την Ευαγγελική Εκκλησία, αλλά και εν γένει με την “γερμανική κοινότητα”. Ο Γιώργος απέκτησε δύο κόρες, οι οποίες όμως πήγαν σε άλλο σχολείο, σε αντίθεση με τους δύο γιούς του Μόσχου.

Αξίζει να αναφερθεί ότι η σχέση του Γιώργου Διαμαντόπουλου με την  γερμανική κοινότητα οδήγησε τους αντάρτες να τον εντοπίσουν στις Σπέτσες και να τον εκτελέσουν τον Μάρτιο του 1944, ενώ ο Μόσχος Διαμαντόπουλος, ο οποίος ζήτησε να πάρει την θέση του, δεν κατάφερε να τους μεταπείσει.

Η εικόνα είναι απο την αναφορά του βιβλίου της MONUMENTA που αναφέρεται ανωτέρω και παρουσιάζει το κτίριο του Eglau στην γωνία Αραχώβης (σήμερα Οκταβίου Μερλιέ) και Ασκληπιού.

ΨΗΦΙΑΚΟ ΒΙΒΛΙΟ της MONUMENTA “Ο πολιτικός μηχανικός Ανδρέας Κ. Δρακόπουλος” όπου η DSA αναφέρεται στην σελίδα 214…

Επιστρέφοντας στο άρθρο της Μάρως Βασιλειάδου αναφέρεται:

«Κατασκευάζονται άπαντα τα έργα μπετόν αρμέ» διαφήμιζε μια αφισέτα της «Εργοληπτικής», που στην πορεία των ετών ανέλαβε και ανήγειρε έργα ιδιωτικά και δημόσια, από την οικία του Ελευθερίου Βενιζέλου στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας έως τα νέα κτίρια του Δρομοκαϊτείου και του νοσοκομείου Ευαγγελισμός. Από την επέκταση της «Μεγάλης Βρεταννίας» και το ξενοδοχείο «Cecil» στην Κηφισιά έως τη Γερμανική Σχολή, το εργοστάσιο Καρόλου Φιξ στη Συγγρού και τους Μύλους Αγίου Γεωργίου στο Κερατσίνι κι άλλα πολλά.

Ο πολιτικός μηχανικός Ανδρέας Κ. Δρακόπουλος επιβλέπει την επίστρωση με οπλισμένο σκυρόδεμα

.

Ο Κώστας Π. Παντελόγλου, που έχει κάνει αναφορές μέσω του kosmosnf.gr (Κόσμος της Νέας Φιλαδέλφειας) για το βιβλίο της monumenta, αναφέρει:

Ο δημιουργός της “Εργοληπτικής” διακεκριμένος πολιτικός μηχανικός Μόσχος Α. Διαμαντόπουλος είχε δύο γιους, τον Άγγελο Διαμαντόπουλο πολιτικό μηχανικό και τον Γρηγόρη Διαμαντόπουλο αρχιτέκτονα πολεοδόμο. Τους γνώριζα και τους δύο και βεβαιώνω πως ποτέ δεν διάβασα ή άκουσα κάτι δικό τους για την “Εργοληπτική” και το Αρχείο της. Και να λάβει κανείς υπόψη του ότι ως παιδιά της Κατοχικής ΕΠΟΝ οι ίδιοι, συνετέλεσαν στη διάσωση του Αρχείου της ΕΠΟΝ.

Μάρω Βασιλειάδου: “Αθήνα: Οταν η πρωτεύουσα αγάπησε το τσιμέντο”…

Στα μαθητολόγια της Αραχώβης αναφέρονται και τα τέσσερα παιδιά του αρχιτέκτονα Αλέξανδρου Δραγούμη και της Σόνιας Δουλγκέρωφ:

– η Λίζα, γεννημένη το 1916, εγγράφεται το έτος 1926-27 στην Β’ τάξη του Ελληνικού Σχολείου και την επομένη στην Γ’. Το αμέσως επόμενο έτος 1928-29 εγγράφεται στην Α’ Γυμνασίου και παραμένει άλλα τέσσερα χρόνια, έως το έτος 1931-32.

(εκείνη την εποχή ο εκπαιδευτικός κύκλος αποτελείται από το Δημοτικό σχολείο με τετραετή φοίτηση, ακολουθεί το Ελληνικό σχολείο με τριετή φοίτηση και τέλος το Γυμνάσιο με τετραετή φοίτηση, οπότε η Λίζα Δραγούμη διαγράφει όλον τον κύκλο, αφού εγγράφεται διαδοχικά και στις τρεις βαθμίδες)

– η Ελένη, γεννημένη το 1917, εγγράφεται στην Δ’ Δημοτικού το έτος 1926-27 και παραμένει έως την αποφοίτησή της στην ΣΤ’ Γυμνασίου, το έτος 1934-35

– ο Στέφανος, γεννημένος το 1918, εμφανίζεται το έτος 1926-27 στην Β’ Δημοτικού και ακολούθως το 1927-28 στην Γ’ Δημοτικού

– ο Ίων, γεννημένος το 1920, εμφανίζεται το έτος 1928-29 στην Γ’ Δημοτικού και παραμένει έως το 1930-31 στην Ε’ Δημοτικού. Στα μαθητολόγια αναγράφεται ως Ιωάννης, όμως ονομάστηκε Ίων, προς τιμήν του δολοφονηθέντος θείου του, ο οποίος όμως επίσημα ονομαζόταν Ιωάννης

Η οικογένεια Δραγούμη έλκει την καταγωγή της από το Βογατσικό της Δυτικής Μακεδονίας, αλλά τα μέλη της έδρασαν κυρίως στην Κωνσταντινούπολη και την Αθήνα. Γενάρχης της οικογένειας του αθηναϊκού κλάδου θεωρείται ο Μάρκος Δραγούμης, Φιλικός και πληρεξούσιος στις εθνοσυνελεύσεις της Τροιζήνας και της Ερμιόνης. Στην Αθήνα η οικογένεια εγκαταστάθηκε λίγο μετά την επανάσταση και σύντομα διακρίθηκε μεταξύ των άλλων οικογενειών, ιδιαίτερα προς τα τέλη του 19ου αιώνα.

Ο Αλέξανδρος Δραγούμης, πατέρας των τεσσάρων αποφοίτων, είναι γιός του Πρωθυπουργού Στέφανου Δραγούμη, και αδελφός του Ίωνα Δραγούμη, που δολοφονήθηκε το 31.7.1920, χρονιά που γεννιέται και ο τέταρτος γιός, Ίων Δραγούμης. Ο Στέφανος Δραγούμης απέκτησε 11 παιδιά, και ανάμεσά τους (εκτός του Αλέξανδρου και του Ίωνα): την Ναταλία Δραγούμη, σύζυγο του Παύλου Μελά, και γιαγιά της γλύπτριας και αποφοίτου Νάτας Μελά, τον Νικόλαο Δραγούμη, ζωγράφο, την Μαρίκα Δραγούμη, αθλήτρια αντισφαίρισης του ΟΑΑ, τον Φίλιππο Δραγούμη, υπουργό, και την Αλεξάνδρα Δραγούμη, σύζυγο του Γεωργίου Ξύδη (καθηγητή πανεπιστημίου και πρωταθλητή αντισφαίρισης και σε δεύτερο γάμο σύζυγο του Ναυάρχου Αντωνίου Κριεζή.

Στις 11 Δεκεμβρίου 1944 η Φαίνη Ξύδη, μία από τις κόρες της Αλεξάνδρας (που απέκτησε 6 παιδιά από τον Γεώργιο Ξύδη), κι ενώ βρισκόταν στο πατρικό σπίτι της στην Κηφισιά με τον μητριό της Αντώνιο Κριεζή, την μητέρα της και την αδελφή της Ρωξάνη (Πανά), απήχθησαν από αντάρτες του ΕΛΑΣ κι εκτελέστηκαν έναν μήνα μετά στη Συκάμινο κοντά στον Ωρωπό ο Αντώνιος Κριεζής και η Φαίνη. Η Αλεξάνδρα Δραγούμη-Κριεζή (1880-1977) θα γράψει ένα βιβλίο με τίτλο “Μία μαρτυρία από τον Εμφύλιο”, χρονικό που καταγράφει λεπτό προς λεπτό τα γεγονότα της σύλληψης και εκτέλεσης.

(η φωτογραφία είναι δανεισμένη από το αρχείο του Steven Zannos)

Στα μαθητολόγια της Αραχώβης εμφανίζονται τρία μέλη της οικογένειας Λαδόπουλου. Πρόκειται για:

– την Ευγενία, γεν. το 1925,που εγγράφεται στην Α’ Γυμνασίου την χρονιά 1938-39 και παραμένει έως την Γ’ Γυμνασίου το 1940-41

– τον Γιώργο, γεν. το 1927, που εγγράφεταιστην Β’ Γυμνασίου την χρονιά 1939-40 και παραμένει έως την Γ’ Γυμνασίου το 1940-41, και

– την Καίτη, γεν. το 1928,που εγγράφεταιστην Β’ Γυμνασίου την χρονιά 1939-40 και παραμένει έως την Γ’ Γυμνασίου το 1940-41.

Και τα τρία παιδιά, παρά την διαφορά ηλικίας φοιτούν στην ίδια τάξη και αποχωρούν από το σχολείο το 1941, ενώ αν συνέχιζαν θα αποφοιτούσαν το 1944.

Ο πατέρας τους, Ευάγγελος Λαδόπουλος, ήρθε στην Πάτρα από τη Σμύρνη σε ηλικία 7 ετών το 1890 και απέκτησε έναγιό (τον Γιώργο) καιτρεις κόρες.

Η Χαρτοβιομηχανία Λαδόπουλου ιδρύθηκε το 1928, μπήκε σε λειτουργία το 1931, ακολούθησε μία διαδρομή ανάπτυξης και στη συνέχεια πτώχευσης και έπαψε να λειτουργεί το 1991.Τα πρώτα μηχανήματα είχαν έρθει από την Γερμάνια ακτοπλοϊκώς και στο εργοστάσιο έμπαιναν σταδιακά νέες μηχανές σύγχρονες για λεπτό χαρτί, χαρτί υγείας και τυπογραφικό χαρτί. Το 1962 οι εγκαταστάσεις παίρνουν με επεκτάσεις την τελική τους μορφή και το 1965 τη διεύθυνση της βιομηχανίας αναλαμβάνει ο Γεώργιος Λαδόπουλος, ενώ τρία χρόνια μετά, το 1968, πεθαίνει ο πατέρας του, Ευάγγελος σε ηλικία 83 ετών σε μία στιγμή, όπουτο εργοστάσιο να είναι σε πλήρηακμή με περισσότερους από 1000 εργαζόμενους και η βιομηχανία από τις κορυφαίες βιομηχανίες της χώρας.

Στα επόμενα όμως χρόνια θα αρχίσει κάμψη της παραγωγής, καθυστερήσεις πληρωμών και το 1974 θα ξεκινήσουν οι πρώτες απεργίες που θακορυφωθούν το 1975 με την απεργία των 100 ημερών. Στην κάμψη όμως αυτή έπαιξε ρόλο και η ίδρυση ήδη από το 1939 του μεγάλουανταγωνιστή, της Ελληνικής Χαρτοποιίας (softex).

Στις 22 Νοεμβρίου 2020 και σε ηλικία 84 ετών πεθαίνει η Αικατερίνη (Ρένα) Λαδοπούλου, σύζυγος του Γεωργίου Λαδόπουλου, ο οποίος έχει ήδη αποβιώσει. .

Η Ευγενία (Εύη) Λαδοπούλου, η αδελφή του Γιώργου, θα παντρευτεί τον Αντώνη Μωραΐτη, ο οποίος εργάστηκε αρχικά ως καθηγητής στο Λύκειον Αθηνά (μετέπειτα Σχολή Ζηρίδη), ύστερα στο Ελληνικόν Εκπαιδευτήριον (μετέπειταΣχολή Ι.Μ.Παναγιωτόπουλου) και από το 1941 ως το 1946 διατέλεσε συνδιευθυντής του «Προτύπου Λυκείου Αθηνών», που είχε ιδρυθεί το 1936 από τον μαθηματικό Κάρολο Μπερζάν και τη γυναίκα του Φλώρα (αδελφή του Δημήτρη Ροντήρη). Το 1952 η άδεια λειτουργίας του Σχολείου αυτού μεταβιβάστηκε στον Αντώνη Μωραΐτη, ο οποίος διατήρησε και τη διεύθυνσή του ως το θάνατό του, ενώ από το 1978 το Σχολείο λειτουργεί με την επωνυμία «Σχολή Μωραΐτη». Η Εύη Μωραΐτη απετέλεσε στήριγμα του συζύγου της και συνοδοιπόρος μέχρι τον θάνατό του το 1981 και μάλιστα συνήθιζε να μεταβαίνει στο σχολείο μέχρι και πριν λίγο καιρό από τον θάνατό της στις 3 Ιουλίου 2022 σε ηλικία 97 ετών.

πηγή: Αρχείο Βασίλη Μπεσκίρη από την δεκαετία του ’60 όπου ο Γιώργος Λαδόπουλος και η σύζυγός του Ρένα κόβουν την πρωτοχρονιάτικη πίτα. Η Ρένα Λαδοπούλου απεβίωσε στις 22.11.2020 σε ηλικία 84 ετών.

.

Στα μαθητολόγια της Αραχώβης εμφανίζονται οι δύο κόρες του Γεωργίου Μάμου, ζυθοποιού:

– η Χριστίνα Μάμου, γεννημένη το 1925, η οποία εγγράφεται την σχολική περίοδο 1934-35 στην Ε’ Δημοτικού και παραμένει έως την περίοδο 1938-39 στην Β’ Γυμνασίου, και

– η Όλγα Μάμου, γεννημένη το 1927, η οποία εγγράφεται τη περίοδο 1934-35 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως την Ε’ Γυμνασίου την χρονιά 1942-43, όπου προφανώς, επειδή υφίσταται “άλμα” από την Δ’ Δημοτικού απ’ ευθείας στην Α’ Γυμνασίου, πρόκειται για εγγραφή στο 8-τάξιο γυμνάσιο.

Η οικογένεια Mάμου είναι γνωστή οικογένεια βιομηχάνων από τα τέλη του 19ου έως και το δεύτερο ήμισυ του 20ού αιώνα περίπου, με καταγωγή από τη Ζάκυνθο και επιχειρηματικές δραστηριότητες κυρίως στην Αθήνα και την Πάτρα. Στη Ζάκυνθο η οικογένεια διατηρούσε εργοστάσιο κατασκευής αμαξών ενώ στη συνέχεια, από το 1863 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970, ανέπτυξε αξιόλογη βιομηχανική και επιχειρηματική δραστηριότητα κυρίως στην Πάτρα και στην Αθήνα στους κλάδους της αμαξοποιίας, εισαγωγής αυτοκινήτων, αγροτικών και βιομηχανικών μηχανημάτων και τον κλάδο της ζυθοποιίας. Απόγονοι της οικογένειας ζουν σήμερα στην Πάτρα και στην Αθήνα.

Να αναφέρουμε ότι ο Παναγής Μάμος (σημερινός “εκπρόσωπος” της οικογενείας) είναι γιός του Λορέντζου Πέτρου Μάμου (εγγονού των ιδρυτών) και της Άννας Χαραλαμποπούλου, ως εκ τούτου, και πρώτος εξάδελφος των αδελφών Παπουτσάνη (Αταλάντης, Αγλαΐας και Χριστίνας), αποφοίτων της Σχολής. Ακόμη, η Άννα Μάμου, κόρη του Παναγή, φοίτησε στην Σχολή και αποφοίτησε το 2000.

Ως πρώτος εκπρόσωπος και επιχειρηματίας της οικογένειας αναφέρεται ο Λορέντζος Μάμος που γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1843 και απεβίωσε στην Αθήνα το 1932. Ο Λορέντζος ξεκίνησε τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες από την Πάτρα το 1866 με το εργοστάσιο παραγωγής πολυτελών αμαξών.

Σε πρώτο γάμο στις 28 Απριλίου 1868 νυμφεύθηκε την Elisabet Tarman di Saak (αυστριακής καταγωγής) με την οποία απέκτησε δύο τέκνα: τον Ιωάννη (3η Απριλίου 1869 – Πάτρα) και τον Ανδρέα (18 Ιουλίου 1871 – Πάτρα). Το έτος 1874 η σύζυγός του απεβίωσε.

Αργότερα ο Λορέντζος συνδέθηκε με την Οικογένεια Φιξ της γνωστής ζυθοποιίας όταν και νυμφεύθηκε την Ελίζα κόρη του Ιωάννη Φιξ, με την οποία απέκτησε δέκα παιδιά, τη Μαρία (γεννήθηκε στην Πάτρα το 1878), τον Πέτρο (1880-1957), τον Ιωσήφ – Πιπίνο (1882-1928), τον Γεώργιο (1884-1953, πατέρα της Χριστίνας και της Όλγας), την Ιωάννα (1887-1976), τον Γουλιέλμο (1891-1939), τον Κάρολο (1891-1972), τη Φωτεινή – Κλάρα (1892-1973), τον Διονύσιο (1894-1969) και τον Σπυρίδωνα (1900-1987), τέκνα που γεννήθηκαν στην Αθήνα.

πηγή: wikipedia…

Ελευθέριος Σκιαδάς: Οι οικογένειες της μπύρας στην Ελλάδα – Η κυριαρχία των Φιξ στην αγορά…

Το εργοστάσιο του Μάμου που διαμόρφωσε τη βόρεια πλευρά της Πάτρας και έμαθε την πόλη να πίνει μπύρα!

Η «μικρή Βαυαρία» της Αττικής…

Η Μαριάνα Καναβαριώτου ανταποκρινόμενη στο κάλεσμα για στοιχεία αποφοίτων που έστειλαν τα παιδιά τους στο σχολείο έστειλε στην Τένια Παπαδάκη το παρακάτω κείμενο μαζί με τη φωτογραφία, η οποία είχε δημοσιευθεί στο Τεύχος 7 του “Der Dörpfeldianer”:

Πίσω όρθια: η μητέρα μου, Γιολάντα σύζυγος Ιωάννου Καναβαριώτου, το γένος Ιωάννου και Εντίθ Αγαλλίδου, γεννημένη στις 12.05.1919 στην Αθήνα, απόφοιτος της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, νομίζω το 1937, με πτυχίο από 06.06.1940 της Εθνικής Ακαδημίας Σωματικής Αγωγής, διετέλεσε Καθηγήτρια Σωματικής Αγωγής από 01.10.1940 έως που έκλεισε η Γερμανική Σχολή λόγω του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Στη μεσαία σειρά από δεξιά πρός αριστερά: η αδερφή μου Ελένη Καναβαριώτου, μαθήτρια της ΓΣΑ έως το έτος 1969 και μετέπειτα υπάλληλος της ΓΣΑ από το 1975 έως και το έτος 2012, της οποίας οι 2 κόρες (δεν φαίνονται στη φωτογραφία), Μαρίνα και Χρηστίνα Τσολάκη, επίσης αποφοίτησαν από τη ΓΣΑ τα έτη 2006 και 2008, αντίστοιχα και εργάζονται σε Γερμανική Εταιρεία στην Ελλάδα.

Στη μέση εγώ: Μαριάνα Καναβαριώτου, απόφοιτος της ΓΣΑ το ετος 1963 και μετέπειτα υπάλληλος της ΓΣΑ από το έτος 1963 ώς και το έτος 1968 και από το 1970 έως το 1975. Το έτος 1975 έδωσα εξετάσεις στο Υπουργείο Εξωτερικών, απ’ όπου και συνταξιοδοτήθηκα το έτος 2010,

Αριστερά: ο αδερφός μου, Κωνσταντίνος Καναβαριώτης, απόφοιτος της ΓΣΑ το έτος 1967 και σύζυγός του είναι επίσης η απόφοιτος της ΓΣΑ και συμμαθήτριά του Πολυξένη Στεφανίδου.

Μπροστά: ο γιός μου, Νικόλαος Πετρόπουλος του Χαραλάμπους Πετρόπουλου και της Μαριάνας Καναβαριώτου, επίσης μαθητού της ΓΣΑ έως το έτος 1994, ο οποίος όμως τελείωσε το Σχολείο στη Γερμανία το έτος 1995 και σπούδασε και αποφοίτησε από το Πολυτεχνείο της Στουτγάρδης Γερμανίας ως ηλεκτρολόγος-μηχανικός και μηχανικός Η/Υ και ο οποίος εργάζεται στη Γερμανία.

Ο Γιάννης Τσιπούρης και η Μέλα Αργρυροπούλου βρέθηκαν μαζί για ένα χρόνο στην Γερμανική.

Ο Γιάννης Τσιπούρης γεννήθηκε το 1924 και φοίτησε μιά χρονιά στην Σχολή, το έτος 1937-38 στην Β’ Γυμνασίου.

Η Μέλα Αργυροπούλου γεννήθηκε το 1944 και αποφοίτησε από την Γερμανική το 1944 και φοίτησε στη Γερμανική Σχολή σε όλο το γυμνάσιο μέχρι την ΣΤ’ Γυμνασίου το 1944, και μάλιστα, τελειώνοντας το σχολείο μπήκε στο Πολυτεχνείο, απ’ όπου αποφοίτησε μέσα στην πρώτη δεκάδα των γυναικών χημικών μηχανικών του Μετσόβιου

Γνωρίστηκαν στο Πολυτεχνείο και παντρεύτηκαν. Έκαναν μαζί τρεις κόρες και πρόλαβαν να δουν τρία από τα πέντε εγγόνια. Και οι τρεις κόρες και δύο από τα πέντε εγγόνια της πήγαν στη Σχολή.

Τα τρία κορίτσια: η Λένα, η Αλίκη και η Αλεξία.

Η Λένα αποφοίτησε από την Σχολή το 1971. Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και της Βιέννης και είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του ΕΚΠΑ.

Η Αλίκη είναι απόφοιτος του 1977. Σπούδασε στο Ludwig Maximilians Universität στο Μόναχο και έκανε μεταπτυχιακά στο INSEAD.

Η Αλεξία, η μικρότερη, “έφυγε” τον Μάρτιο του 2024. Ήταν απόφοιτος του 1981. Σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός στο TUM και με την σειρά της έστειλε την κόρη της και τον γιό της στην Γερμανική, ενώ το 1991 ίδρυσε την Alfa Measurements, ένα διαπιστευμένο εργαστήριο για περιβαλλοντολογικές μετρήσεις και την ENCO ΕΠΕ.

Στα Μαθητολόγια της Αραχώβης αλλά και τις διηγήσεις των αποφοίτων εντοπίσαμε τρία ονόματα: Αντωνάδος, Σιμάνα και Κλεμμ φον Χόενμπεργκ.

Ο Ναπολέων Αντωνάδος αναφέρεται σε ξεχωριστό άρθρο, που περιστρέφεται γύρω από την κατάθεσή του τον Μάιο του 1945.

Ο Dieter Clemm von Hohenberg αναφέρεται στις σημειώσεις του Φωκίωνα Φωτιάδη Νεγρεπόντη, ο οποίος έγραψε σε δύο σελίδες τα ονόματα των συμμαθητών του. Ο πατέρας του, Christian Clemm von Hohenberg, φίλος του ναυάρχου Βίλελμ φον Κανάρις, έφθασε στην Ελλάδα για να αναλάβει τον συντονισμό όλων των γερμανικών δικτύων. Ο πατέρας του Christian ήταν μεγαλέμπορος και βιομήχανος στην Σμύρνη και πέθανε το 1910 και ο νεαρός Christian βρέθηκε με την έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου έφεδρος αξιωματικός του γερμανικού στρατού. Ίδρυσε μία επιχείρηση στον Πειραιά ασχολούμενος με εμπορικές εργασίες.

Επισήμως ήταν στρατιωτικός ακόλουθος, αλλά στην ουσία ήταν σταθμάρχης της γερμανικής μυστικής υπηρεσίας. Ως πρόσωπο στην προπολεμική Ελλάδα άφησε καλές εντυπώσεις προβάλλοντας το ανθρώπινο πρόσωπο του εθνικοσοσιαλισμού και ανέπτυξε κινητικότητα στην κοσμική ζωή της Αθήνας, ενώ πέριξ του εκινούντο και Έλληνες φανατικοί γερμανόφιλοι.

(πηγή: “Κατασκοπεία στην κατεχόμενη Ελλάδα” του Δημοσθένη Κούκουνα)

Ο Walter Schimana (12 Μαρτίου 1898 – 12 Σεπτεμβρίου 1948) είχε τον γιό του Benno Schimana στην τάξη των Κλεμμ φον Χόενμπεργκ, Φωκίωνα Φωτιάδη Νεγρεπόντη, Ρούντι Άλτερ, Μιχάλη Μολοκότου, Βλαντιμίρ Ουσακόφ και άλλων. Μία μοτοσυκλέτα των Ες Ες έφερνε κάθε μέρα τον νεαρό Σιμάνα. Είναι γνωστή η ιστορία που αναφέρουν πολλοί συμμαθητές και σχετίζονται με τους αδελφούς Ουσακώφ:

Και τα δύο αδέλφια είχαν ταλέντο στο σχέδιο και πιο πολύ ο Μιχαήλ, ο οποίος ζωγράφισε μία πόρτα, που έγραφε Ευρώπη, την οποία επιχειρούσε να ανοίξει ο Χίτλερ και μία αρκούδα έβαζε το πόδι της σαν εμπόδιο. Η καρικατούρα αυτή ήταν η αιτία της σύλληψης του Μιχαήλ, αφού η αρκούδα συμβόλιζε την Ρωσία, η οποία αντιστεκόταν στην εξάπλωση του Ναζισμού. Ο Βλαδίμηρος συνελήφθη στις 21.12.1943. Ο Μιχαήλ και μητέρα του Ευφροσύνη συνελήφθησαν στις 2.3.1944. Ο πατέρας τους είναι άγνωστο πότε συνελήφθη.

Είναι πιθανόν λοιπόν μέσα σε μία τάξη, όπου υπήρχαν οι γιοί των Σιμάνα και Κλεμμ φον Χόενμπεργκ, κάποιος να “κάρφωσε” τα καμώματα του Μιχαήλ Ουσακώφ. (περισσότερα…)

Οι αδελφοί Ουσακώφ, Μιχαήλ και Βλαδίμηρος, γιοί του Ιβάν, φοίτησαν στην Σχολή:

ο Michail Uschakof γεννήθηκε το 1927 και πρωτοεμφανίζεται στα μαθητολόγια το 1933-34 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως την Ε’ Δημοτικού τη χρονιά 1936-37.

ο Wladimir Uschakof γεννήθηκε το 1928 και πρωτοεμφανίζεται στα μαθητολόγια το 1934-35 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως την Δ’ Γυμανσίου την χρονιά 1943-44, οπότε κλείνει η Σχολή.

Προφανώς επειδή ο Μιχαήλ αναφέρεται από συμμαθητές του Γυμνασίου υποθέτουμε ότι είτε έχει χαθεί το αντίστοιχο τεύχος των μαθητολογίων, είτε σκόπιμα διεγράφη.

Ο Φωκίων Φωτιάδης Νεγρεπόντης, συμμαθητής του Βλαδίμηρου, τον αναφέρει λέγοντας ότι “εξαφανίστηκε” από το σχολείο μία ημέρα με αφορμή κάποια ειρωνικά σχόλια κατά του Χίτλερ, μαρτυρία που επιβεβαιώνει και ο Γιώργος Παμπούκης, έτερος συμμαθητής των δύο προσθέτοντας ότι στην τάξη του ήταν μαθητής ο Beno Shimana (γιός του Walter Schimana, που διορίστηκε Ανώτατος Διοικητής των SS και της Αστυνομίας στην Ελλάδα στις 18.10.1943, wikipedia…).

Η τρίτη μαρτυρία προέρχεται απο τον κ. Λουκά Λυμπερόπουλο, που ζεί στην Γερμανία και είναι ερευνητής εστιάζοντας στα θύματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ο οποίος αναφέρει:

Ο Ιβάν Ουσακώφ, πατέρας των δύο αδελφών, ήταν Λευκορώσος, πολέμησε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και με την λήξη του (ή λίγο αργότερα) ήρθε στην Ελλάδα, νυμφεύθηκε την Ευφροσύνη (αγνώστων λοιπών στοιχείων) και έμειναν στην Γλυφάδα, όπου γεννήθηκαν και τα δύο παιδιά το 1927 και το 1928. Να σημειωθεί, ότι, επειδή ήταν στρατιωτικός, κατά πάσα πιθανότητα διέφυγε από την Ρωσία μετά την επανάσταση εναντίον του Τσάρου που έμεινε στην ιστορία ως Ματωμένη Κυριακή ή Κόκκινη Κυριακή, στις 9 (22) Ιανουαρίου 1905.

Και τα δύο αδέλφια είχαν ταλέντο στο σχέδιο και πιό πολύ ο Μιχαήλ, ο οποίος ζωγράφισε μία πόρτα, που έγραφε Ευρώπη, την οποία επιχειρούσε να ανοίξει ο Χίτλερ και μία αρκούδα έβαζε το πόδι της σαν εμπόδιο. Η καρικατούρα αυτή ήταν η αιτία της σύλληψης του Μιχαήλ, αφού η αρκούδα συμβόλιζε την Ρωσία, η οποία αντιστεκόταν στην εξάπλωση του Ναζισμού. 

Ο Βλαδίμηρος συνελήφθη στις 21.12.1943. Ο Μιχαήλ και μητέρα του Ευφροσύνη συνελήφθησαν στις 2.3.1944. Ο πατέρας τους είναι άγνωστο πότε συνελήφθη.

Ηταν όλοι στο Χαϊδάρι. Ο πατέρας και τα παιδιά έφυγαν στις 25 Μαίου 1944 για το συγκρότημα στρατοπέδων συγκεντρώσεως του Neuengamme (Νόιενγκαμμε), το οποίο ευρίσκεται στην ευρύτερη περιοχή του Αμβούργου. Έφτασαν στις 4 Ιουνίου. Ο πατέρας και ο Βλαδίμηρος έμειναν στο στρατόπεδο και δούλευαν σαν σχεδιαστές σε ένα τεχνικό γραφείο και επέζησαν. Ο Μιχαήλ μεταφέρθηκε σε κάποιο υποστρατόπεδο. Πέθανε στο στρατόπεδο του Bergen-Belsen (Μπέργκεν-Μπέλζεν, περίπου 60 χλμ από το Αννόβερο) στις 3.5 ή στις 25.5.1945. Η μητέρα έμεινε έξι μήνες στο Χαϊδάρι.

Ο Βλαδίμηρος και ο πατέρας τους Ιβάν (Ιωάννης) σώθηκαν. Ηταν και οι τρεις στο Neuengamme. Ο Βλαδίμηρος μάλιστα, μαζί με άλλα 40 άτομα, υπέγραψε το 1958 μία επιστολή διαμαρτυρίας προς την κυβέρνηση του Αμβούργου για να μην κτισθεί φυλακή στον χώρο του πρώην στρατοπέδου, αλλά να μείνει σαν χώρος μνημείου. Επίσης στην δεκαετία του ’90 έδωσε μία συνέντευξη για τα θύματα του Neuengamme, αλλά έκτοτε αγνοείται.

Αξίζει να αναφερθεί ότι το όνομά του το έγραφε ο ίδιος με “z”: “Uzakof”.

Ο Γιώργος Παπαδάκης, απόφοιτος του ’47 έζησε όλα τα δύσκολα χρόνια του Πολέμου στην Αραχώβης. Ο Πόλεμος του ’40 τον βρίσκει 10χρονο στην 2η τάξη στην Θεσσαλονίκη και δεδομένου ότι ο πατέρας του, που ήταν αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, διατάχθηκε μαζί με όλους τους αξιωματικούς, να οργανώσουν την άμυνα κάτω από τον Όλυμπο, η οικογένειά του μετακομίζει στην Αθήνα και ο 10χρονος Γιώργος εγγράφεται στην Γερμανική Σχολή της οδού Αραχώβης αμέσως μόλις ξαναξεκινούν τα μαθήματα, τον Απρίλιο του 1941, όταν δηλαδή οι Γερμανοί μπαίνουν στην Αθήνα.

Ο Γιώργος, συμμαθητής του Φωκίωνα Φωτιάδη Νεγρεπόντη, του Dieter Clemm von Hohenberg, του Ρούντι Άλτερ, Μιχάλη Μολοκότου, του Βλαδίμηρου Ουσακώφ και άλλων ήταν μάρτυρας της “σκηνής”, που οδήγησε στην εξαφάνιση των αδελφών Ουσακώφ, λίγο μετά την ενέργεια του Μιχαήλ Ουσακώφ, μικρότερου αδελφού του Βλαδίμηρου, ο οποίος ζωγράφισε “μία πόρτα, που έγραφε Ευρώπη, την οποία επιχειρούσε να ανοίξει ο Χίτλερ και μία αρκούδα έβαζε το πόδι της σαν εμπόδιο” και θυμάται, ότι τον νεαρό Beno Schimana συνόδευαν κάθε πρωί στο σχολείο δύο μοτοσυκλέτες των SS, αφού ο πατέρας του, Walter Schimana, ήταν Ανώτατος Διοικητής των SS και της Αστυνομίας στην Ελλάδα.

Ξαφνικά, μία μέρα ανοίγει η πόρτα της τάξης και εμφανίζεται ο Walter Schimana, πατέρας του Benno και ζητά από την δασκάλα κα Bosinge, συντονίστρια της Hitlerjugend στην Ελλάδα, να εξετάσει τον γιό του, παρουσία του Dr. Hermann Kaspar, Αναπληρωτή Διευθυντή της Γερμανικής από το 1938. Η δασκάλα σηκώνει τον μικρό Benno, ο οποίος δεν μπορούσε να απαντήσει καμία ερώτηση και τότε ο Kaspar ζητά να εξεταστεί ο Γιώργος Παπαδάκης, αναφέροντας: “θα σηκώσω τον γιό ένος Έλληνα Συνταγματάρχη, ο οποίος είναι αιχμάλωτος στην Αλβανία”, και βεβαίως ο Γιώργος Παπαδάκης απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις που του έγιναν.

Στα Μαθητολόγια της Αραχώβης συναντάμε δύο αδέλφια, τον Ευάγγελο και τον Δημήτρη Βουράκη του Ι. γιούς του γνωστού κοσμηματοπώλη, με έδρα την οδό Βουκουρεστίου 8. Και οι δύο ήσαν κοσμηματοπώλες.

Ο Ευάγγελος Βουράκηςγεννήθηκε το 1917 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια την χρονιά 1932-33 στην Β’ Γυμνασίου. Την 1η Φεβρουαρίου 1979 Ιταλοί ληστές εισβάλλουν στο κοσμηματοπωλείο και τον δολοφονούν. Ο Ευάγγελος ήταν 62 ετών

Ο Δημήτριος Βουράκης γεννήθηκε το 1919 και απεβίωσε το 1996 σε ηλικία 77 ετών. Εμφανίζεται στα Μαθητολόγια στην Α’ Γυμνασίου την χρονιά 1940-41 και παραμένει έως την Δ’ Γυμνασίου την χρονιά 1943-44, όταν πλέον η Σχολή κλείνει οριστικά και οι μαθητές μετακομίζουν σε άλλα σχολεία.

Ο πόλεμος των δαχτυλιδιών (ο τίτλος είναι δανεισμένος από ένα εκτενέστατο αφιέρωμα της εφημερίδας “ΘΕΜΑ” τον Αύγουστο 2009)

Ενας από τους μεγαλύτερους και παλαιότερους ελληνικούς οίκους κοσμημάτων βρίσκεται σε «τσιχάντ»! Το βαρύ «V» που κάποτε μονοπωλούσε τις μπιζουτιέρες της ελληνικής βασιλικής οικογένειας αλλά των σημαντικότερων αθηναϊκών τζακιών, όπως του big John (που δεν είναι άλλος από την Τζον Γουλανδρή), της οικογένειας Λιβανού, Εμπειρίκου, Λαιμού και Καρρά, έσπασε και έγινε χίλια κομμάτια.

Η ιστορία

Ο οίκος ξεκίνησε από τον Γιάννη Βουράκη που ήρθε από την Κρήτη στην Αθήνα και έμαθε την τέχνη της κοσμηματοποιίας δουλεύοντας ως «παιδί για τα θελήματα» σε γνωστά κοσμηματοπωλεία της Αθήνας. Δεινός τεχνίτης, παντρεύτηκε κόρη κοσμηματοπώλη και άνοιξε το δικό του κατάστημα στην οδό Βουκουρεστίου.

Οταν πέθανε, άφησε την επιχείρηση αλλά και ένα σημαντικό όνομα στους τέσσερις γιους του και την μια του κόρη: Στον Αντώνη, τον Χρήστο, τον Αγγελο, τον Δημήτρη και την Ολγα.

Δείτε όλο το άρθρο…

Στα μαθητολόγια της Αραχώβης συναντάμε τρία μέλη των οικογενειών Δουμπιώτη: τον Ιωάννη, την Ελισάβετ (Έλζα), (παιδιά του Αξιωματικου Νικολάου Δουμπιώτη) και την Σωτηρία του Δικηγόρου Αγαμέμνονα Δουμπιώτη.

Για τα παιδιά γνωρίζουμε ελάχιστα, όπως για παράδειγμα τα έτη φοίτησής τους στην Σχολή:

του Νικολάου:

Δουμπιώτης Ιωάννης, έτος γέννησης 1917, εγγράφεται το 1926-27 στην Γ’ Δημοτικού και παραμένει έως το  1933-34 στην Ε’ Γυμνασίου

Δουμπιώτη Ελισάβετ (Έλζα), έτος γέννησης 1920, εγγράφεται στην Γ’ Δημοτικού το 1929-30 και παραμένει έως το 1933-34 στην Δ’ Γυμνασίου

του Αγαμέμνονα:

Δουμπιώτου Σωτηρία, έτος γέννησης 1919, εγγράφεται το 1926-27 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως το 1930-31 στην Ε’ Δημοτικού

Όπως αναφέρεται στην wikipedia σε ότι αφορά τον Νικόλαο Δουμπιώτη, πατέρα του Ιωάννη και της Ελισάβετ, ήταν ο Μακεδονομάχος, γνωστός ως “Καπετάν Αμύντας” και νυμφευμένος με την Μυρτώ Σουρή, κόρη του ποιητή Γεωργίου Σουρή, ενώ για τον έτερο πατέρα, τον Αγαμέμνονα δεν έχουμε στοιχεία.

Ο ποιητής, ως γνωστόν, με τη γυναίκα του Μαρία Κων/νίδου-Ροδοκανάκη απέκτησαν 5 παιδιά: Τον Κρίτωνα, την Έλλη, την Ηρώ, την Αλεξάνδρα και τη Μυρτώ. Από τα 5 παιδιά απογόνους άφησαν η Έλλη, η οποία έζησε στην Αγγλία παντρεμένη με τον Ανδρέα Μοσχονά και η Μυρτώ, η οποία έζησε στην Ελλάδα παντρεμένη με το Μακεδονομάχο Νικόλαο Δουμπιώτη, το γνωστό καπετάν «Αμύντα» από διακεκριμένη οικογένεια αγωνιστών της Χαλκιδικής. Η Μυρτώ απέκτησε 2 παιδιά, τον Ιωάννη που χάθηκε εθελοντής στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο και την Ελισάβετ, η οποία με τον Γ. Γιαννακόπουλο απέκτησε το Νικόλαο και το Δημήτριο, δισέγγονα του ποιητή.

η αναφορά αυτή οφείλεται στην έρευνα που έκανε ο Νικόλαος Γιαννακόπουλος, δισέγγονος του ποιητή Γεωργίου Σουρή)…

Απο την wikipedia μαθαίνουμε:

Ο Νικόλαος Δουμπιώτης (Αταλάντη, 1866 – Αθήνα, 1951) ήταν Έλληνας υποστράτηγος.

Γεννήθηκε στην Αταλάντη το 1866 και καταγόταν από την οικογένεια των Δουμπιώτηδων (από τα Δουμπιά της Χαλκιδικής). Ο πατέρας του Ιωάννης Δουμπιώτης συμμετείχε με τον Τσάμη Καρατάσο στην επανάσταση του 1854 στη Μακεδονία. Το 1882 κατετάγη εθελοντής στον ελληνικό στρατό. Συμμετείχε στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 ως ανθυπολοχαγός του 4ου συντάγματος. Το 1907 με το βαθμό του λοχαγού και με το ψευδώνυμο καπετάν Αμύντας πέρασε στη Μακεδονία αντικαθιστώντας το σώμα του Μακεδονομάχου καπετάν Άγρα. Η περιοχή ευθύνης του περιελάμβανε τη Βέροια, την Έδεσσα (Βοδενά) και τη Νάουσα, όπου αντιμετώπισε τις συμμορίες των Βουλγάρων κομιτατζήδων. Πήρε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους ως ταγματάρχης. Αποστρατεύτηκε με το βαθμό του υποστράτηγου το 1923.

Παντρεύτηκε, σε δεύτερο γάμο (η πρώτη του γυναίκα είχε αποβιώσει) την κόρη του ποιητή Γεωργίου Σουρή, Μυρτώ με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον Ιωάννη και την Ελισάβετ η οποία του “χάρισε” δύο εγγόνια, τον Δημήτριο και τον Νικόλαο Γιαννακόπουλο. Πέθανε στην Αθήνα το 1951. Ο γιος του Ιωάννης σκοτώθηκε το 1940 στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο.

Περισσότερα…

Η οικογένεια Αργυριάδη μετρά πέντε μέλη στην Γερμανική Σχολή Αθηνών. Στην Αραχώβης φοίτησαν: η Έρση Αργυριάδου, γεννημένη το 1926, ο Δώρος-Κωνσταντίνος, γεννημένος το 1927 και ο Άλκης Αργυριάδης, γεννημένος το 1930. Η Έρση αποφοίτησε το 1944 έχοντας προλάβει να ολοκληρώσει λίγο πριν κλείσει η Σχολή, ο Δώρος υποχρεώθηκε να μετακομίσει στην Σχολή Μακρή και ο Άλκης στο Πειραματικό και μετά στην Βαρβάκειο.

Στην μεταπολεμική Γερμανική η Ρέα, η μικρότερη αδελφή, αποφοίτησε το 1961 και δίδαξε αργότερα στο Μαρούσι και παντρεύτηκε τον Γιάννη Μυλωνά, αλλά και ο Άγης Lange, γιός της Έρσης, ο οποίος αποφοίτησε από το γερμανικό τμήμα το 1982.