Πολυπερπατημένη διαδρομή, τρίτη η τέταρτη φορά για μένα. Μόνο που προηγήθηκε η πυρκαγιά του 2021 αυτή την φορά..Το πρώτο κρύο φέτος. Τίποτα σπουδαίο για τέλος Νοέμβρη, 7 Κελσίου. Φυσάει όμως. Λιακάδα με εξαίρετη ορατότητα.Στο Τατόι, όπου αρχίζουμε, καμένα δέντρα. Από κάτω, χόρτο πράσινο και οι θάμνοι που δεν πεθαίνουν, σε πλήρη ανάπτυξη.Κουμαριές με κούμαρα, γλυστοκουμαριές με λείο κορμό, φυλίκια, πουρνάρια.Χωματόδρομος ως την αρχή του μονοπατιού. Η ταμπέλα καμένη, κάποια σημάδια. Η ανηφόρα μας αρπάει από τα μούτραπου λένε. Σε μεριές το μονοπάτι κλειστό από χόρτο και κλαδιά.Φτάνουμε σε βραχώδη κόψη με βαθειές ρωγμές και πολλαπλές τρύπες στον βράχο. Ούτε το πόδι, ούτε το μπαστούνι πατούν εύκολα. Ισορροπία τσίρκου. Μπαίνουμε σε δασωμένο κάτω από μικρές ορθοπλαγιές που μας αναγκάζουν να πάμε λίγο νότια.Χανόμαστε. Ο Γιάννης ξαναβρίσκει το μονοπάτι. Θυμάται ότι έχει χαθεί ξανά στο σημείο αυτό.

Συνεχίζουμε την ανάβαση μέσα στον, ευχάριστο, ήλιο. Τα πεύκα δίνουν την θέση τους σε έλατα. Η βλάστηση έντονη ως την κορυφή. Το θυμάμαι αρκετά πιο ξερό παλιά. Σταματάμε σε ηλιόλουστα βραχάκια όπου ο Άρης βρίσκει κάθισμα που του ταιριάζει τέλεια. Όλοι βρίσκουμε κάτι να μασουλήσουμε με τέλεια γεύση. Στο κολωνάκι, επάνω, η θέα κρυστάλλινη, ο αέρας ξυρίζει. Φωτογραφίες στα γρήγορα.

Χαιρόμαστε την λίμνη Μαραθώνα, τον Σχοινιά, την Κυνοσούρα, όλο τον νότιο Ευβοϊκό. Φαίνεται η Χαλκίδα, η Δίρφη, η Πεντέλη και ο, Υμηττός. ο Τίμος διακρίνει την Τζιά. Η θάλασσα λάμπει. Γρήγορα παίρνουμε τα γαλάζια σημάδια για βορειο-ανατολική κατάβαση.

Βραχώδες αρχικά, γρήγορα σε ωραίο δάσος. Έλατα, οξύκεδρα, αρυές, πεύκα, πουρνάρια.

Φτάσαμε στην λάκα Τσαούση και από ‘κει νότια ως τον ώμο Βουρλιώτες. Όλα καμένα εδώ. Πιάνουμε το μονοπάτι της τελικής κατάβασης, εύκολα, νοητά είμαστε κιόλας στα αμάξια που περιμένουν. Ένας πεσμένος καμένος κορμός, τον περνάμε.

Δύο πεσμένοι κορμοί, πιό δύσκολα, τους περνάμε. Αμέσως πολλαπλοί κορμοί, παράλληλα πεσμένοι, με κενά ανάμεσά τους.

Καβαλάμε, μουτζουρώνουμε χέρια, παντελόνια, ότι άλλο. Προσοχή μη στραμπουλήξουμε τίποτε.

Ο Χρήστος ισορροπεί πάνω σε κορμό, ο Άρης τηλεφωνεί ότι έφυγε πιό αριστερά και δεν βλέπει κανένα. Η Αριάννα και ο Τίμος μάλλον είναι μπροστά.. Πίσω μας, από άλλη παρέα που επιστρέφουν και αυτοί ακούω:

-<< Άλλη περιπέτεια δεν θέλω. Θέλω ταβέρνα..>>

Ευτυχώς, σχετικά ομαλά, φτάνουμε στον χωματόδρομο και βρίσκουμε τους άλλους χαμένους, να μας περιμένουν. Χαμόγελα.

Τα αμάξια είναι κοντά. Είμαστε μουτζουρωμένοι, αλλά μόνο αυτό. Θα επιστρέψουμε να φροντίσουμε το μονοπάτι.

Ελάτε μαζί μας!

οι πεζοπόροι της DSA